Είμαστε βαθιά βουτηγμένοι στη δυτική προπαγάνδα, κολλημένοι
όπως οι μύγες στο μέλι, ή καλύτερα οι μύγες στα σκατά.
Κανείς δεν έκλαιγε όταν οι αμερικάνοι και οι συμμάχοι τους διαλύαν
τις πιο προηγμένες χώρες της Μ.Ανατολής με τη βοήθεια των πάντα χρήσιμων
ηλιθίων τους, των εξτρεμιστών ισλαμιστών. Αντιθέτως, πολλοί χειροκροτούσαν το
προοίμιο της ανείπωτης καταστροφής, την αραβική άνοιξη για να παινέσουν την
αυτοδημοκρατικότητά τους.
Τώρα, αρκετά χρόνια μετά, με το προσφυγικό να παίρνει ανεξέλεγκτες
διαστάσεις, πολιτικοί και μήντια ανακαλύπτουν πως το πρόβλημα πρέπει να λυθεί στις
ρίζες του, στα αίτια του.
Αποφεύγουν φυσικά να τονίσουν πως τα αίτια του προβλήματος
δεν είναι μόνο ο ισλαμικός εξτρεμισμός αλλά και αυτός που τον εξόπλισε και του
έστρωσε το δρόμο με βομβαρδισμούς και κατοχές: ο δυτικός ιμπεριαλισμός, οι
ίδιοι τους δηλαδή που τώρα θέλουν να αντιμετωπίσουν τις αιτίες του προβλήματος.
Οι ρωσικές αεροπορικές επιχειρήσεις δεν έχουν κίνητρα μόνο
γεωπολιτικά καθώς το λιμάνι της Ταρτούς στη Συρία είναι η μοναδική τους βάση στη
Μεσόγειο.
Πέρα από την προθυμία τους να αποδείξουν έμπρακτα στο δυτικό
σύστημα πως η νέα Ρωσία είναι μια δύναμη που δεν δύναται να απομονωθεί παρά τις
λυσσαλέες προσπάθειες της Δύσης, οι Ρώσοι κάνουν αυτό που οι σύμμαχοι μονάχα
επικαλούνται όταν στην ουσία ευνοούν το αντίθετο: Οι Ρώσοι βομβαρδίζουν θέσεις εξτρεμιστικών
ισλαμιστικών ομάδων.
Οι δυτικοί μπορεί να έχουν δίκιο σε ένα πράγμα: ότι στην
παρούσα φάση οι Ρώσοι μπορεί να μη στοχεύουν πρωτίστως στην ISIS αλλά σε μικρότερες ισλαμιστικές
ομάδες που έχουν μικρότερη κινητικότητα από αυτήν.
Ξεχνούνε όμως ότι και αυτές οι ομάδες έχουν συμβολή στην
αποσταθεροποίηση της ευρύτερης περιοχής και στην αμοιβαία ενδυνάμωση άλλων
ισλαμιστικών ομάδων στην Αφρική κι όχι μόνο μέσω του σωματεμπορίου,
ναρκεμπορίου, λαθρεμπορίου όπλων και πετρελαίων με κεντρικό δίαυλο την Τουρκία.
Σε αυτό το σημείο έγκειται το ζωτικό ενδιαφέρον της ρωσικής
επέμβασης.
Έχοντας πικρή πείρα από τη δράση των εξτρεμιστών ισλαμιστών
στο Αφγανιστάν προς το τέλος της σοβιετικής εποχής αλλά και σε άλλες περιοχές της
ρωσικής επικράτειας ή έστω σφαίρας επιρροής όπως η Τσετσενία και το Ουζμπεκιστάν,
οι Ρώσοι θέλουν να περιορίσουν τα ακραία ισλαμιστικά δίκτυα για λόγους δικής τους
εσωτερικής ασφάλειας.
Αυτός ήταν ό λόγος που ο Πούτιν συνεργάστηκε με τον Bush Jr στα πλαίσια του «πολέμου
κατά της τρομοκρατίας».
Φυσικά και ο Πούτιν δεν μοιραζόταν το όραμα της αμερικάνικης
κυριαρχίας πλήρους φάσματος στον 21ο αιώνα που κρυβόταν πίσω από τον
πόλεμο υπέρ της τρομοκρατίας, απλά αυτός του δινε το άλλοθι για να
αντιμετωπίσει εσωτερικές ή περιφερειακές απειλές.
Ας μην τρέφουμε αυταπάτες. Αυτό για το οποίο προειδοποιούσε
ο Πούτιν, έχει ήδη συμβεί: Από την εποχή της αμερικάνικης εισβολής στο Αφγανιστάν,
το διεθνές σύστημα συναίνεσης και ασφάλειας έχει καταρρεύσει. Πλέον δεν είναι
μόνο οι ΗΠΑ και το Ισραήλ που μπορούν να παραβιάζουν το διεθνές δίκιο όποτε τους
κατέβει.
Πάρτε το παράδειγμα της Συρίας. Με την άνοδο και τις φρικαλεότητες
των τζιχαντιστών, ο υποτιθέμενος πόλεμος κατά των τζιχαντιστών από τους
δυτικούς και τάχαμου τα κράτη της βασιλευόμενης σουνιτικής θεοκρατίας έγινε
μονάχα για τα μάτια του κόσμου και ως εκ τούτου, όπως είχα άλλωστε
προειδοποιήσει κανένα αποτέλεσμα δε θα μπορούσε να έχει.
Οι μοναδικοί που πολεμούσαν τους τζιχαντιστές ήταν οι Αλεβίτες
του Άσαντ και οι ηρωικοί Κούρδοι ενώ οι υποτιθέμενοι δημοκράτες του Ελεύθερου
Συριακού Στρατού αντί να πολεμούν για τη δημοκρατία στη χώρα τους την έχουν
κάνει με ελαφρά για να βρουν τη δημοκρατία στις χώρες που κατέστρεψαν τη χώρα τους.
Είναι αστείο όταν στο όνομα του πολέμου κατά των
τζιχαντιστών κανείς δεν βγάζει κιχ για τις αεροπορικές επιδρομές της Τουρκίας
κατά των Κούρδων της Συρίας και όταν η Σαουδική Αραβία, ένα από τα πιο
οπισθοδρομικά κράτη του πλανήτη, βομβαρδίζει την Υεμένη, όλοι να αντιδρούν όταν
η Ρωσία μπαίνει ένοπλα στο παιχνίδι.
Να θυμίσουμε στους συμπολίτες μας, κανονικά πρεζάκια της δυτικής
προπαγάνδας, πως αυτό που χωρίζει τη μεσόγειο από τους τζιχαντιστές δεν είναι
το ΝΑΤΟ αλλά οι Κούρδοι και οι Αλεβίτες.
Και αυτό που την ενώνει είναι συγκεκριμένοι Έλληνες και
Τούρκοι λαθρέμπορες.
Η ρωσική επέμβαση θα δημιουργήσει κι άλλους πρόσφυγες
φωνάζουν κροκοδείλια οι δυτικοί.
Oh really?
Ο πληθυσμός της Συρίας το 2011 πριν το ξεκινήσει το
τζιχαντιστικό πανηγύρι με την πλήρη στήριξη των δυτικών, ήταν 23 εκατομμύρια.
Σήμερα εκτιμήσεις το θέλουν στα 17, ενώ άλλες εκτιμήσεις μιλάν για 3
εκατομμύρια ήδη πρόσφυγες για άλλα 7 εκατομμύρια παρεκτοπισμένους.
Το μισό δηλαδή του συριακού πληθυσμού ψάχνει να βρει πατρίδα
και στέγη.
Η ρωσική επέμβαση φυσικά και δε θα είναι ρόδινη. Καμία
πολεμική επιχείρηση δεν είναι. Επιπρόσθετα, τυχόν ατυχηματική εμπλοκή μπορεί να
οδηγήσει σε αιφνίδια και αναπότρεπτη κλιμάκωση ανάμεσα σε ΗΠΑ και Ρωσία.
Αλλά πρέπει να έχουμε κάτι κατά νου: Ο τζιχαντισμός δεν
απειλεί πρωτίστως την ΕΕ. Χωρίς καμία αμφιβολία και όπως ήδη είδαμε στην ΕΕ, η
άνθηση του τζιχαντισμού αυξάνει τη συχνότητα τρομοκρατικών ενεργειών και θέτει
ζητήματα εσωτερικής δημοκρατίας ενώ το προσφυγικό κάνει τους αρμούς της ΕΕ να
τρίζουν. Η μεγαλύτερη απειλή όμως για την εσωτερική δημοκρατία της ΕΕ είναι ο
κυρίαρχος καζινοκαπιταλισμός επί του εδάφους του οποίου διογκώνονται οι συνέπειες του τζιχαντισμού.
Οι τζιχαντιστές δεν είναι οι ισλαμιστές τρομοκράτες των
περασμένων δεκαετιών που αρκούνται στον αυτοπροσδιορισμό τους ως τέτοιοι.
Οι τζιχαντιστές είναι επεκτατιστές. Πολλές ακόμη χιλιάδες
πληθυσμού στη Μ. Ανατολή αλλά και στην Αφρική θα πληρώσουν με τις ζωές τους την
εξάπλωση των τζιχαντιστικών δικτύων που εδώ και καιρό όχι μόνο συμβαίνει αλλά
και προωθείται από τις μεγάλες και τις περιφερειακές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις
προκειμένου να ανατρέψουν μη αρεστά τους καθεστώτα.
Οφείλει κάποιος επίσης να συνυπολογίσει πως η τζιχαντίστικη
επιρροή στα βαλκάνια είναι σημαντική μέσω «αλληλέγγυων» βαλκανικών ισλαμιστικών
δικτύων με ιστορική πλέον παράδοση και πως σε συνδυασμό με αναδυόμενους υπερεθνικισμούς
μπορούμε να δούμε φαινόμενα αντίστοιχα της Γιουγκοσλαβίας του 1990.
Για την Ελλάδα, ο περιορισμός του Τζιχαντισμού, είναι τόσο
ζωτικής σημασίας όσο και για τη Ρωσία για πολλούς λόγους.
Αν δε θέλει κάποιος το νοτιότερο κομμάτι της Μεσογείου να
γίνει άντρο πειρατικού τζιχαντισμού.
Αν δε θέλει κάποιος να δει την ήδη σημαντική τουρκική
επιρροή στα Βαλκάνια να γιγαντώνεται.
Αν δε θέλει συνεργάτες πλέον και των τζιχαντιστών έλληνες
εφοπλιστές να ενισχύονται κι άλλο – όχι πως δεν είναι εδώ και αρκετές δεκαετίες
κράτος εν κράτη.
Αν δε θέλει κάποιος τη πυριτιδαποθήκη της Ευρώπης να σκάει
κάποια στιγμή στο μέλλον.
Όσο για τους πρόσφυγες, θεμιτό και όμορφο και υψηλό και
παράδειγμα προς μίμηση η προσφορά χείρας βοήθειας. Αλλά πάνω απ όλα, οι
πρόσφυγες χρειάζονται περισσότερο και πάνω από όλα αυτό που χάσαν. Την χώρα τους.
Τα σπίτια τους. Τις ζωές τους.
Υπήρξαμε και εμείς και πρόσφυγες και μετανάστες και την
καταλαβαίνουμε την προσφυγιά.
Κάπου εκεί όμως ξεκίνησαν κάποια από τα πολλά παράδοξα μας
και την διπολική μας κατάσταση.
Γιατί οι οικονομική μετανάστες από τη δεκαετία του πενήντα
και μετά πήγαιναν στις χώρες που κατέστρεψαν τη δική μας: Στις ΗΠΑ, τη Μ.
Βρετανία και αργότερα τη Γερμανία.
Τους καταστροφείς μας που γίναν σύμμαχοι και εγγυητές.
Εθνική κυριαρχία και κουραφέξαλα. Προτεκτοράτο ήμασταν,
προτεκτοράτο θα μαστε.
Και ενώ πάλι αντιδράτε στα γραφόμενα, ο εξτρεμιστικός
ισλαμισμός προελαύνει και αλλού.
Οι Ταλιμπάν κατέλαβαν την Πόλη Κουντούζ σε μια από τις πιο «πλούσιες»
επαρχίες του Βορείου Αφγανιστάν με τα γνωστά επακόλουθα: Ομαδικούς βιασμούς,
εκτελέσεις κι άλλες όμορφες εκδηλώσεις της οργανωμένης ανθρώπινης κτηνωδίας.
Οι Ταλιμπάν είχαν αυτή τη φορά την ενίσχυση από ομάδες του
Πακιστάν αλλά και του Ισλαμικού κινήματος του Ουζμπεκιστάν που έχει δηλώσει αλληλέγγυο
με την ISIS κάτι που με
βάση το ιστορικό προηγούμενο, καθόλου δε θα έπρεπε να εκπλήσσει.
Συρία, Λιβύη, Ιράκ, Αφγανιστάν. Όπου έχει επέμβει ο δυτικός
ιμπεριαλισμός, ο εξτρεμιστικός ισλαμισμός προελαύνει, οι χώρες διαλύονται και
οι πληθυσμοί υποφέρουν.
Πότε στο διάολο σας σαν πολίτες θα ζητήσετε να καταδικαστούν
για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας οι ηγετικές ομάδες του δυτικού κόσμου;
Πότε θα σταματήσετε να παπαγαλίζετε την καραμέλα των
αντιδυτικών κακών;
Ποτέ.
Απλά θα κλαίτε υποκριτικά για το χυμένο γάλα. Και θα
θαυμάζετε το νόμπελ ειρήνης στο τζάκι της ΕΕ και του Μπάρακ Ομπάμα.
Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com, 3/10/2015
