Φασισμός=Ναζισμός=Κομμουνισμός. Όχι δα!

Σήμερα στην Εσθονία ξεκινά η πανευρωπαϊκή μέρα ανάμνησης των θυμάτων των κομμουνιστικών και ναζιστικών καθεστώτων σε μια συνέχεια μιας πάγιας απόπειρας ιστορικού αναθεωρητισμού της ΕΕ που αποτελεί ξεκάθαρη ιστορική διαστρέβλωση.

Η απάντηση σε αυτή την ιστορική προσβολή έρχεται από τα απομεινάρια και τα λείψανα της Αριστεράς και δυστυχώς είναι δομημένη με τα κατάλοιπα της πάλαι ποτέ σοβιετικής προπαγάνδας. Στην Ελλάδα άλλωστε, το μεγαλύτερο κομμάτι της αριστερής ηγεσίας ήταν Σοβιετική μαριονέτα όσο το μεγαλύτερο κομμάτι της δεξιάς ηγεσίας ήταν δυτική μαριονέτα, με το δεύτερο φυσικά να έχει πράξει ειδαχθέστατα εγκλήματα εις βάρος του πρώτου.

Όπως στο παρελθόν ο ιμπεριαλιστικός καπιταλισμός συνέπραξε με την αριστερά στην ταύτιση του ιστορικού φασισμού με τον Ναζισμό προκειμένου να δαιμονοποιηθεί πλήρως το παρελθόν των ηττημένων και να εξωραϊσθεί το παρόν και το μέλλον των νικητών, έτσι και σήμερα, με το μεγαλύτερο κομμάτι της ευρωπαϊκής αριστεράς να έχει μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης αφομοιωθεί ή αυτόβουλα υπηρετήσει τον νεοφιλελεύθερο ιμπεριαλισμό, ο δεύτερος επιχειρεί για τους ίδιους λόγους να ταυτίσει κομμουνισμό και ναζισμό για να κρύψει τα δικά του διαρκή εγκλήματα.
Ο ιστορικός Ναζισμός και ο ιστορικός Φασισμός, έχουν συμπράξει, αλληλεπιδράσει, είχαν κοινά σημεία στοιχεία μεταξύ τους αλλά σε επίπεδο ιδεολογίας δεν ταυτίζονται.
Πόσο μάλλον ο κομμουνισμός με τον ναζισμό, ασχέτως αν κατ΄ εξαίρεση έχουν όπως θα δούμε συμπράξει και αλληλεπιδράσει. 

Σε αυτό το μέτωπο κατά της νεοφιλέλευθερης προπαγάνδας, στέκομαι μαζί με την αριστερά. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα καθίσω να καταπιώ αμάσητη την δικιά της προπαγάνδα.

Όπως έχει γραφεί, το blog αυτό είναι κατά της προπαγάνδας, από όπου κι αν προέρχεται. Κι απ το θεό τον ίδιο.

Ανίερες συμμαχίες 1: η συνθήκη του Μπρεστ-Λιτόφσκ

Στις 3 Μαρτίου του 1918 υπογράφεται η συνθήκη του Μπρεστ-Λιτόφσκ ανάμεσα στην Μπολσεβικική Ρωσία και τις κεντρικές δυνάμεις (Γερμανία ,Αυστροουγγαρία, Οθωμανική Αυτοκρατορία, Βουλγαρία) με την οποία εκχωρήθηκαν σε αυτές το ένα τέταρτο της επικράτειας της Τσαρικής Ρωσίας και τα 9/10 των ανθρακωρυχείων της.

Οι διαπραγματεύσεις είχαν ξεκινήσει από την πλευρά των Μπολσεβίκων με τη θέση «ειρήνη άνευ προσαρτήσεων-άνευ αποζημιώσεων», μέσα όμως από διάφορα στάδια και υπό την πίεση της οξείας οικονομικής και επισιτιστικής κρίσης στη Ρωσία και την προέλευση των γερμανικών στρατευμάτων, παρά τις πολλές εσωτερικές ενστάσεις, οι Μπολσεβίκοι καταλήγουν σε αυτή την ατιμωτική συμφωνία από τις συνέπειες της οποίας θα σωθούν από την έκβαση του 1^ου παγκοσμίου πολέμου και την ήττα των κεντρικών δυνάμεων.

Ιδιαίτερα ευαίσθητος στις παράλογες γερμανικές απαιτήσεις υπήρξε ο Λένιν.

Νωρίτερα ο ίδιος έχει μεταφερθεί από την Ελβετία στη Ρωσία με τη βοήθεια των Γερμανών ενώ οι επαναστατικές δραστηριότητες των μπολσεβίκων έχουν χρηματοδοτηθεί από εταιρία «off shore» που έκανε rebranding σε φάρμακα, μολύβια και προφυλακτικά γερμανικής εταιρίας και τα πουλούσε σε χώρες που είχαν κηρύξει εμπάργκο κατά της Γερμανίας.

Για ποιο λόγο όμως η Γερμανική ηγεσία χρηματοδοτεί τους μπολσεβίκους;

Θα βρούμε αντιστοιχία με τους εθνικοαπελευθερωτικούς πολέμους στην οθωμανική αυτοκρατορία:

Οι Μεγάλες Δυνάμεις, φοβούμενες μήπως οι εθνικοαπελευθερωτικοί αγώνες εμπνεύσουν κοινωνικές επαναστάσεις τύπου γαλλικής επανάστασης στο εσωτερικό της Ευρώπης, είναι αρχικά πολύ διστακτικοί. Μόνο όταν έχουν ζυγίσει πως τα οφέλη τους από την εν μέρει διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας είναι μεγαλύτερα από τον κίνδυνο εσωτερικής ανάφλεξης άλλαξαν την στάση τους.

Παρομοίως κι η γερμανική ηγεσία, έναν αιώνα περίπου μετά, ζύγισε πως η εσωτερική απειλή των σοσιαλιστικών ρευμάτων και κινημάτων για το δικό της status quo ήταν πολύ μκρότερη από ότι ήταν για την Τσαρική Ρωσία.

Και βραχυπρόθεσμα είχε δίκιο. Με την συνθήκη Μπρεστ-Λιτόφσκ, η Γερμανία προσωρινά εξαργύρωσε με τη βία την στήριξη της στους μπολσεβίκους.

Και η σχέση των μπολσεβίκων με το τα μεγάλα συμφέροντα της εποχής δεν σταματάει εκεί.

Λέγεται και ορθώς πως μέρος του μεγάλου κεφαλαίου σε Αμερική κι Ευρώπη χρηματοδότησε τον Ναζισμό και την οικονομική και βιομηχανική ανάκαμψη της Γερμανίας.

Αυτό που η αριστερά αποκρύπτει, είναι πως μέρος του μεγάλου κεφαλαίου σε Αμερική και Ευρώπη χρηματοδοτεί τους μπολσεβίκους, πριν, μετά και κατά τη διάρκεια της επανάστασης τους με σκοπό την πρόσβαση στην νέα σοβιετική πραγματικότητα και την ανοικοδόμηση της Ρωσίας.

Στις ΗΠΑ, αυτή η χρηματοδότηση γίνεται προς το Soviet Bureau στη Νέα Υόρκη μέσω της Guarantee Trust Company που ελέγχεται σε μεγάλο βαθμό από την JP Morgan. Μπολσεβίκοι ή  φιλομπολσεβίκοι που παίζουν ρόλο σε αυτό τον κρύφιο οικονομικό κύκλο, όπως ο Martens και ο Yakov Ganetsky, τοποθετούνται σε θέσεις κλειδιά στην μετέπειτα Διεθνή Σοβιετική Τράπεζα.

Το 1920, οι ίδιοι κύκλοι το μεγάλου κεφαλαίου που χρηματοδότησαν τους μπολσεβίκους θα στρέψουν την αμερικανική κοινή γνώμη τους εναντίον τους δημιουργώντας μια αντισοβιετική οργάνωση. Την ίδια χρονιά, οι New York Times δημοσιεύουν ένα υστερικά αντισοβιετικό άρθρο.

Κάτι ξέρουν οι αριστεροί όταν λένε ότι οι καπιταλιστές μπορούν να σου πουλήσουν το σχοινί που θα τους κρεμάσεις. Κατά διαστήματα, οι ηγεσίες τους συνεργάστηκαν μαζί τους.

Για τις ανατριχιαστικές ιστορικές λεπτομέρειες και τα στοιχεία εδώ.

Ο φασισμός έχει αριστερές καταβολές.

Πριν δημιουργήσει τον φασισμό του, ο Μπενίτο Μουσουλίνι ήταν διαπρεπής αριστερός. Δεν χρειάζεται να επιχειρηματολογήσουμε περισσότερο για αυτό. Αρκεί να ρίξουμε μια ματιά στην προσωπική του διαδρομή («Ποιοι είναι οι φασίστες σήμερα», Μάριος Στεφανόπουλους, Ρεσάλτο, 2010):

«Ποιος ήταν ο Μουσολίνι;

«Ο φασισμός δεν ξεκίνησε μέσα από την άκρα δεξιά. Αντίθετα υπήρξε δημιούργημα στελεχών της αριστεράς, που σε κάποια φάση, άλλαξαν στρατόπεδο.
Ο Μπενίτο Μουσολίνι μεγάλωσε μέσα σε μία οικογένεια σοσιαλιστών. Το όνομα «Μπενίτο» του δόθηκε απ’ τους γονείς του, που ήθελαν να τιμήσουν την μνήμη του Μεξικάνου επαναστάτη Μπενίτο Χουάρεζ. Μέχρι και το 31ο έτος της ηλικίας του, υπήρξε ένας ασυνήθιστα δραστήριος επαναστάτης-σοσιαλιστής, άριστος προπαγανδιστής, οργανωτής και ρήτορας, σαν ηγετικό στέλεχος του Ιταλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος, τοποθετημένος μάλιστα ιδεολογικά στην αριστερή πτέρυγα μαζί με τη γνωστή Ρωσίδα επαναστάτρια Αλεξάνδρα Μπαλαμπάνοβα…
Το 1912 λίγο μετά το έκτακτο συνέδριο του ΙΣΚ, το προεδρείο του κόμματος, του ανέθεσε την διεύθυνση του κεντρικού του οργάνου, του «Αβάντι» (για να καταλάβουμε καλύτερα τις αναλογίες), του Ιταλικού «Ριζοσπάστη». Το κύρος του ονόματός του μέσα στις μάζες, αλλά και ο μαχητικός τρόπος που αρθρογραφούσε, εκτόξευσαν μέσα σε λίγους μήνες τις πωλήσεις από τα 20.000 στα 100.000 φύλλα.
Η αλλαγή πορείας του Μουσολίνι, αρχίζει με την έναρξη του Α΄Παγκοσμίου Πολέμου. Μέσω του Γάλλου σοσιαλιστή ηγέτη Κασέν, θα έρθει σ’ επαφή με την Αντάντ. Ο πακτωλός των χρημάτων άρχισε να ρέει. Το 1915 παρότι πάμπτωχος, θα βρεθεί ιδιοκτήτης της εφημερίδας «Πόπολο ντ’ Ιτάλια», και διαχειριστής τεραστίων χρηματικών ποσών.
Ο Μουσολίνι χρησιμοποίησε γενικές αριστερές φόρμουλες σαν περιτύλιγμα ενός αντιδραστικού περιεχομένου. Έσπειρε την σύγχυση κινητοποιώντας ορδές κατεστραμμένων μικροαστών ενάντια στο μεταπολεμικό κίνημα της εργατικής τάξης. Την περίοδο της περίφημης «κόκκινης διπλής χρονιάς» (1919-1920) που οι εργατικές επιτροπές είχαν ουσιαστικά την εξουσία στα χέρια τους πρωτοστατούσε σε καταλήψεις εργοστασίων. Επωφελούμενος από την διάσπαση του ΙΣΚ και την απογοήτευση που ακολούθησε, πήρε την εξουσία το 1922 με την περίφημη πορεία του προς την Ρώμη, υποτάσσοντας έτσι όλες τις άλλες τάξεις στις ανάγκες των μεγαλοαστών.
Τα «φάσσιο» που σημαίνουν «δέσμες» ή «ενώσεις» προσώπων, δεν κήρυξαν ποτέ στα φανερά πόλεμο στον σοσιαλισμό, αλλά στην «διστακτικότητα» του ΙΣΚ. Κάτω από τον τίτλο «Πόπολο ντ’ Ιτάλια» υπήρχε ο υπότιτλος «Καθημερινή Σοσιαλιστική Εφημερίδα». Προπαγάνδιζε την ανακήρυξη της Ιταλίας σε «Κοινωνική Δημοκρατία» και στην πρώτη σελίδα υπήρχε το απόφθεγμα του Μπλανκί. «Όποιος κρατάει τα κουμπούρια έχει και το ψωμί»…
Ο Τρότσκι στο άρθρο του «Τι είναι ο Εθνικοσοσιαλισμός;» περιγράφει  μ’ αυτόν τον μοναδικό τρόπο το φαινόμενο Μουσολίνι… « Όπως η ιατρική σαν επιστήμη δίνει όχι μόνο την δυνατότητα να θεραπευτεί ένας άρρωστος, μα και την δυνατότητα να σταλεί ένας υγιής άνθρωπος απ’ τον συντομότερο δρόμο «εν τόπω χλοερώ», έτσι και η επιστημονική ανάλυση των ταξικών σχέσεων που προορίζονταν από τον εφευρέτη της για την κινητοποίηση του προλεταριάτου, επέτρεψε στον Μουσολίνι όταν πέρασε στο αντίπαλο στρατόπεδο να κινητοποιήσει τις ενδιάμεσες τάξεις ενάντια στο προλεταριάτο. Ο Χίτλερ, έκανε την ίδια δουλειά μεταφράζοντας στη γλώσσα του Γερμανικού μυστικισμού την ιδεολογία του φασισμού»…

Εθνικοσοσιαλισμός

Μπορεί σήμερα τα αποκυήματα της Σοβιετικής προπαγάνδας στην Ελλάδα να γελάν με την διατύπωση της Κουτσίκου πως το εθνικοσοσιαλιστικό (ναζιστικό) κόμμα ήταν αριστερών καταβολών, λες και τον όρο εθνικοσοσιαλισμός τον εφεύρε τυχαία ένας πίθηκας που πατούσε τυχαία πλήκτρα.

Στις απαρχές του και για περίπου 15 χρόνια, το ναζιστικό κόμμα ήταν όντας εθνικοσοσιαλιστικό.

Στις τάξεις του συσπείρωσε ένα ετερόκλητο πλήθος εξόχως δυσαρεστημένων Γερμανών ποικίλων πολιτικοϊδεολιγικών θέσεων, από στρατιωτικούς μέχρι «συντηρητικούς» σοσιαλιστές και ριζοσπάστες διαφόρων τάσεων.

Μέσα στο εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα υπήρχε μια ισχυρή ριζοσπαστική τάση που πρέσβευε την κοινωνική ισότητα, εναντιωνόταν στον καπιταλισμό, ήθελε ανακατανομή πλούτου, εθνικοποίηση των μεγάλων βιομηχανιών και δήμευση των περιουσιών της παλιάς πρωσικής αριστοκρατίας, μια δεύτερη σοσιαλιστική επνάσταση να ολοκληρώσει την εθνικιστική.

Το 1931 το ναζιστικό κόμμα προσπαθεί να διενεργήσει δημοψήφισμα για να ρίξει τη "σοσιαλιστική" κυβέρνηση της Πρωσσίας και ζητάει τη συνεργασία του κομμουνιστικού κόμματος. Οι εκκλήσεις του ΚΚΓ προς τους σοσιαλιστές  να σταματήσουν να κάνουν τα γλυκιά μάτια στους καπιταλιστές, να σταματήσουν να αποτελούν το ανάχωμα για μια κομμουνιστική επανάσταση και να δημιουργήσουν ένα από κοινού μέτωπο, πέφτουν στο κενό. Παρά την αρχική του άρνηση και μετά τις εντολές της ελεγχόμενης πλέον από τον Στάλιν Κομιντέρν, το κομμουνιστικό κόμμα της Γερμανίας θα συνεργαστεί με τους Ναζί για την διεξαγωγή ενός αποτυχημένου δημοψηφίσματος και θα ονοματίσει τους Ναζί ως "συντρόφους του εργάτη".

Ο ισχυρότερος άντρας της σοσιαλιστικής τάσης στο ναζιστικό κόμμα είναι ο Ernst Rohm που ελέγχει την στρατιωτική οργάνωση SA, έχοντας καταφέρει να στρατολογήσει παραπάνω από 3 εκατομμύρια νέους Γερμανούς.

Η δύναμη που απέκτησε ο Rohm, oι προτροπές του για μια νέα γαλλική επανάσταση, η απειλή μιας στρατιωτικής οργάνωσης πολύ μεγαλύτερης από τον γερμανικό στρατό και μιας δεύτερης σοσιαλιστικής επανάστασης που θα στερήσει την παλιά αριστοκρατία και τους Γερμανούς βιομηχάνους από τα προνόμια τους,  ωθεί την παλιά γερμανική ελίτ να πιέσει τον Χίτλερ να τελειώνει με την SA και τον Rohm, απειλώντας ανοιχτά με στρτιωτικό πραξικόπημα.

Στις 30 του Ιούνη του 1934, ξεκινά «η νύχτα των μεγάλων μαχαιριών». Μέχρι τις 2 του Ιούλη, ο Rohm και στελέχη της SA έχουν συλληφθεί και δολοφονηθεί μαζί με άλλους πολιτικούς αντιπάλους του ναζιστικού κόμματος. Εκεί τελειώνει το σοσιαλιστικό από το εθνικοσοσιαλιστικό και το Ναζιστικό κόμμα γίνεται πλέον συμπαγώς φυρερικό.

Στην Ελλάδα είχαμε πρόσφατα τη δική μας αναίμακτη νύχτα των μεγάλων μαχαιριών, όταν ο Αλέξης Τσίπρας, υπό την πίεση των ντόπιων και διεθνών ελίτ, πέταξε μετά το δημοψήφισμα την ριζοσπαστική πτέρυγα του κόμματος του και δημιούργησε το κόμμα του «απόλυτου ηγέτη».

Σύμφωνο Μολότωφ-Ρίμπεντροπ

Η επιλογή της σημερινής ημέρας από την ΕΕ ως πανευρωπαϊκής μέρας ανάμνησης των θυμάτων των κομμουνιστικών και ναζιστικών καθεστώτων δεν είναι τυχαία.

Σαν σήμερα υπογράφηκε το 1939 το σύμφωνο Μολότωφ-Ρίμπεντροπ μεταξύ της Ναζιστικής Γερμανίας και της Σταλινικής Σοβιετίας.

Η αριστερά έχει δίκιο σε πολλούς από τους ισχυρισμούς της. Ο Στάλιν μάταια προσπαθούσε να προειδοποιήσει τη Δύση για τη ναζιστική απειλή.

Ο τότε πρωθυπουργός της Μ. Βρετανίας υπογράφει τον Σεπτέμβριο του 1938 συμφωνία «εφησυχασμού» με τον Χίτλερ στο Μόναχο και επιστρέφει στην Αγγλία με το διθυραμβικό σύνθημα «Ειρήνη στην εποχή μας».

Στην συνέχεια, προσπαθεί να συνάψει κι άλλες μυστικές συμφωνίες διαβεβαιώνοντας μέσω αντιπροσώπου τους Ναζί πως θα προσπαθήσει να τους παρουσιάσει ελκυστικά στην βρετανική κοινή γνώμη.

Ακόμη κι αν δεχτούμε όμως πως το σύμφωνο Μολότωφ-Ρίμπεντροπ ήταν ένα υποχρεωτικό στρατήγημα του Στάλιν για να κερδίσει χρόνο και να προετοιμαστεί για μια επικείμενη ναζιστική εισβολή, αυτό που η αριστερά σκοπίμως παραβλέπει ή κάνει πως δεν ξέρει, είναι πως το Σύμφωνο Μολότωφ-Ρίμπεντροπ, δεν ήταν απλά ένα σύμφωνο μη επίθεσης.

Το Σύμφωνο ήταν επίσης ένα σύμφωνο μοιράσματος σφαιρών επιρροής στην Ανατολική και Κεντρική Ευρώπη ανάμεσα στην Ναζιστική Γερμανία και την σταλινική Ρωσία.

Εξ’ ου και ο Χίτλερ, με τα νώτα του καλυμμένα, εισβάλει στην Πολωνία μια βδομάδα αργότερα.

Αν ο Χίτλερ δεν είχε την εμμονή να επιτεθεί στη Σοβιετική Ένωση, ίσως τη μοίρα της μεταπολεμικής Ευρώπης δεν θα την καθόριζε η συνθήκη της Γιάλτας αλλά το σύμφωνο Μολότωφ-Ρίμπεντροπ.

Αλλά αυτό αποτελεί απλά μια υπόθεση εργασίας.

Επίλογος

Τα εγκλήματα του Στάλιν εντός της σοβιετικής αυτοκρατορίας μπορεί να έχουν μεγεθυνθεί από τη δυτική προπαγάνδα αλλά σίγουρα δεν έχουν εφευρεθεί από αυτήν.

Ο Στάλιν όφειλε να κρατήσει ενιαία μια αυτοκρατορία που περιείχε εντελώς ετερόκλητους πληθυσμούς.

Τα εγκλήματα όμως της Δύσης εκτός των τοιχών της είναι πολύ φρικτότερα από ότι θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί ο Στάλιν ή οποιοσδήποτε Στάλιν.

Και συνεχίζουν μέχρι και σήμερα.

Δεκάδες δικτατορίες που έχουν διαπράξει ακόμη και γενοκτονίες υποστηρίχθηκαν από την Δύση η οποία ενίοτε εισβάλει ανενόχλητη σε χώρες παραβιάζοντας κάθε έννοια διεθνούς δικαίου και διαλύοντας τες. Ποτέ ξανά κανείς πριν δεν έχει εισβάλει σε χώρες χωρίς να συναντά έστω και υποκριτικά διεθνή κατακραυγή. Η Δύση το κάνει.

Ο ανταγωνισμός ανάμεσα σε Δύση και ΕΕΣΔ εξασφάλισε ένα ικανοποιητικό επίπεδο διαβίωσης και για τις δύο πλευρές του σιδηρού παραπετάσματος. Όχι μόνο η πτώση της Σοβιετικής Ένωσης αλλά και τα εμφανή προμηνύματα της στο τέλος της δεκαετίας του 1970, άνοιξαν διάπλατα τις πύλες για την μετάσταση του καρκινώματος του νεοφιλελευθερισμού που εφαρμοζόταν αρχικά στην Λατινική Αμερική και έπειτα στην Ασία μέσα στην ίδια την Δύση.

Όταν η Δύση πάψει να είναι το κέντρο του κόσμου, θα μπορούμε να έχουμε παγκόσμια μέρα ανάμνησης των εκατομμυρίων θυμάτων του νεοφιλελεύθερου ιμπεριαλισμού που έχει ξεπεράσει σε βαρβαρότητα κατά πολύ τον πρώην υπαρκτό σοσιαλισμό και σε ελαφρυντικά ακόμη και τον ίδιο τον Ναζισμό.

Τα διάφορα κέντρα εξουσίας, απ όπου κι αν προέρχονται, προσπαθούν να ξαναγράψουν την ιστορία ως μια μάχη ανάμεσα στο καλό και το κακό, το άσπρο και το μαύρο. Συνήθως όμως πρόκειται για πολλές αποχρώσεις του γκρι που επηρεάζονται, αλληλεπιδρούν αλλά δεν ταυτίζονται μεταξύ τους.

Πέτρος Αργυρίου

Agriazwa.blogspot.com, 23/8/2017

Read More »