Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ISIL. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ISIL. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Τρίτη 17 Ιουνίου 2014

Το Ιράκ στα ματοβαμμένα χέρια του Αλλάχ



Σε ετούτο εδώ το blog έχουμε κάνει πολλούς ισχυρισμούς που φαντάζουν ανοίκειοι στην αφήγηση της θεαμαπάτης που έχουν επιβάλλει μαζικά τα δυτικά μήντια στους πληθυσμούς τους.

Ισχυρίστηκα ότι ήταν η πολιτική της κυβέρνησης Bush που έδωσε σάρκα και οστά σε μια οργάνωση σχεδόν φάντασμα, την Αλ Κάιντα, πολιτική που στην περίπτωση της Λιβύης και της Συρίας συνεχίστηκε και από τον νομπελίστα ειρήνης Barrack Obama με ολέθρια αποτελέσματα για τις χώρες αυτές και τους κατοίκους της και όχι μόνο.

Ισχυρίστηκα ότι η Συρία ήταν το τελευταίο οχυρό της σταθερότητας καθώς το καθεστώς Άσσαντ ενθυλάκωνε και περιόριζε σημαντικούς πυρήνες τζιχαντισμού.

Αυτός ήταν άλλωστε και ο λόγος που η Μ.Βρετανία είπε όχι στο ενδεχόμενο συμμαχικής επίθεσης κατά της Συρίας: Οι Βρετανοί, με μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού τους να είναι ισλαμικό, φοβούνται για το μέλλον της ίδιας της χώρας τους σε περίπτωση που οι πυρήνες τζιχαντιστών απεγκλωβιστούν, ενισχυθούν και διαχυθούν ακόμη περισσότερο και στη Δύση. Οι Βρετανοί εύλογα λοιπόν εξέθεσαν τους συμμάχους τους Αμερικάνους και είπαν όχι στην επίθεση στη Συρία, σε αντίθεση με τον αντιπρόεδρο της «ελληνικής κυβέρνησης» Ευάγγελο Βενιζέλο που με υπερβάλλοντα ζήλο προώθησε την ιδέα και την ελληνική συμμετοχή στην ενδεχόμενη επίθεση κατά της Συρίας αποδεικνύοντας για μια ακόμη φορά το πόσο επικίνδυνα τυχοδιώχτης είναι.

Γιατί ξεκινάμε αυτήν την κουβέντα;

Γιατί μέσα σε μερικές μέρες, η τζιχαντιστική οργάνωση «Ισλαμικό Κράτος στο Ιράκ και στο Λεβάντε» (ISIL ή και ISIS) έχει κάνει μια θεαματική προέλαση στο Ιράκ, έχει καταλάβει την Μοσούλη καθώς και άλλα στρατηγικής σημασίας σημεία και βρίσκεται μια ώρα απόσταση από τη Βαγδάτη.

H ISIL είναι μπάσταρδο παιδί του αμερικανικού ιμπεριαλισμού και των πολέμων «υπέρ των δημοκρατίας» των μεγάλων συμφερόντων που έχει βιάσει ήδη δεκάδες κράτη ανά τον κόσμο.
Ο αρχηγός της, ο Αμπού Μπακρ Αλ Μπαγκντάντι, επιφανής σουνίτης του Ιράκ, ριζοσπαστικοποιήθηκε χάρη στους Αμερικανούς σε διάφορες φάσεις όλο και περισσότερο. Η πρώτη φάση ήταν η απρόκλητη και συνάμα προκλητική εισβολή των αμερικανών στο Ιράκ το 2003 υπό το απολύτως κατασκευασμένο πρόσχημα της κατοχής από τον Σαντάμ Χουσεϊν όπλων μαζικής καταστροφής. Εκείνη την περίοδο ο Μπαγκντάντι μπαίνει στην ένοπλη δράση κατά των αμερικανών. Φυλακίζεται στα πλαίσια του βρώμικου πολέμου κατά της τρομοκρατίας και κατά τη φυλάκιση του δικτυώνεται με την νέα Αλ Κάιντα, οργάνωση φτιαγμένη με τα υλικά των αμερικανικών πρακτικών αποσταθεροποίησης του Αφγανιστάν στα τέλη της δεκαετίας του 1970 και που μετά το 2001 αποκτά διεθνή, πανισλαμική επιρροή χάρη στον πόλεμο των αμερικανών και των συμμάχων της κατά της τρομοκρατίας. Ο Μπαγκντάντι σε μικρό διάστημα θα φτάσει στην κορυφή της ιρακινής ιεραρχίας της «Αλ Κάιντα».
Βλέποντας καινούριες προοπτικές να ανοίγονται μετά την αραβική άνοιξη, ο Μπαγκντάντι, το 2012 στέλνει το δεξί του Αμπού Μοχάμαντ αλ Γκολάνι στη Συρία που ήδη έχει αποσταθεροποιηθεί ανάμεσα σε άλλους και κυρίαρχα από τζιχαντιστές με την οικονομική και εξοπλιστική ενίσχυση των ΗΠΑ, της Σαουδικής Αραβίας και του Κατάρ (ενδεχομένως ίσως και άλλων του άξονα του κακού, όπως το Ισραήλ και το Πακιστάν).
Μετά από την αποτελεσματικότατη δράση του Γκολάνι και για λόγους ηγεμονισμού, ο Μπαγκντάντι πηγαίνει στη Συρία και έρχεται σε σύγκρουση με τον υπαρχηγό του. Με αποτρόπαιες πρακτικές εγκαθιστά τη δικιά του σφαίρα επιρροής στη Συρία.
Δε γνωρίζουμε αν υπήρξε απευθείας χρηματοδότηση του Μπαγκντάντι από τον αμερικανικεντρικό άξονα του κακού.
Ο Μπαγκνάντι φαίνεται πως λαφυραγώγησε άλλες αντισυριακές ισλαμιστικές ομάδες που είχαν χρηματοδοτηθεί και εξοπλιστεί κυρίως από τις ΗΠΑ, τη Σαουδική Αραβία και το Κατάρ αυξάνοντας έτσι κατά πολύ τις επιχειρησιακές του δυνατότητες, τόσο στρατιωτικά όσο και οικονομικά.
 Με αυτόν τον τρόπο ήταν έτοιμος για το επόμενο και πολύ πιο φιλόδοξο βήμα του: την κατάκτηση του Ιράκ.
Ο Μπαγκντάντι δε βρήκε πουθενά μέχρι και χθες ισχυρή αντίσταση. Με το πλιάτσικο που έκανε στη Συρία και μετά στο Ιράκ, λάδωσε με χαρακτηριστική ευκολία σουνίτες στρατιωτικούς που είχαν επιβιώσει από την εποχή του Σαντάμ. Η ομάδα του ενισχύθηκε ακόμη περισσότερο τόσο από ντόπιους που καταλήφθηκαν από τον τζιχαντιστικό παροξυσμό αλλά και από δυτικούς τζιχαντιστές, άλλοι τους μισθοφόροι και κάποιοι απλοί εθελοντές με προνόμια (για αυτό το τεράστιο ζήτημα διαβάστε περισσότερα εδώ)
Στο διάβα του λαφυραγώγησε και στρατιωτικό εξοπλισμό που είχαν δώσει οι Αμερικανοί στα ανδρείκελά τους, τη Σηιτική κυβέρνηση του Ιράκ, περιλαμβανομένων τανκς, φορτηγά και Humvees.
Η ομάδα του Μπαγκντάντι, μη αναγνωρισμένο νόθο των αμερικανικών πολιτικών, αποκτά πλέον χαρακτηριστικά στρατού ακολουθώντας και μια άλλη πρακτική που δανείστηκε από τους αμερικανούς και τους τζιχαντιστές συμμάχους του στον Πόλεμο κατά της Λιβύης: Η ISIL έχει ήδη απελευθερώσει 2500 κρατούμενους στις φυλακές του Ιράκ που φυλακίστηκαν στα πλαίσια του πολέμου κατά τις τρομοκρατίας, αρκετοί από τους οποίους και πρόθυμοι είναι και πολεμική εμπειρία έχουν.
Ως αποτέλεσμα, ιρακινοί δεσμοφύλακες έχουν μαζικά εκτελέσει κρατούμενους σε περιοχές  που απειλούνται να καταληφθούν από την ISIL, για να μην ενισχυθεί κι άλλο ο στρατός της.
Φυσικά, η ISIL έχει τις μαζικές εκτελέσεις στην ημερησία της διάταξη. Είναι άγνωστο το πόσους Ιρακινούς με χαρά έχει ήδη εκτελέσει.
Έχουμε περιγράψει ξανά και ξανά ότι η αραβική άνοιξη, την οποία ακόμη και αριστερές αλλά και αναρχικές μαζορέτες της εμπορικής δημοκρατίας made in USA καταχειροκρότησαν, δεν ήταν παρά ένα στάδιο σε ένα σχέδιο καμένης γης, για να μην μπορέσουν πρωτεύοντος οι Κινέζοι και δευτερεύοντος και οι αναγεννημένοι Ρώσοι να αποκτήσουν μεγαλύτερη οικονομική επιρροή σε αμερικανόφιλα καθεστώτα τα οποία πλέον οι αμερικανοί δεν είχαν τη δυνατότητα ούτε την πρόθεση να συνεχίσουν να χρηματοδοτούν.
Το σχέδιο προχώρησε με την καταστροφή της προηγμένης και ανεξάρτητης Λιβύης και την απόπειρα καταστροφής της επίσης προηγμένης και ανεξάρτητης Συρίας.
Αυτό που συμβαίνει τώρα στο Ιράκ είναι τα απόνερα της ιμπεριαλιστικής αλητείας των ΗΠΑ των τελευταίων τουλάχιστον 60 ετών.
Οι αμερικάνοι λίγα μπορούν να κάνουν για να αποτρέψουν τη μετατροπή του Ιράκ σε ισλαμικό χαλιφάτο από την ISIL.
Για αυτό γυρνάν απρόθυμα προς ένα μισητό εχθρό τους, το σηιτικό  Ιράν, που για τους παρανοϊκούς νεοσυντηριτικούς θα ήταν μετά τη Συρία ο επόμενος πολεμικός στόχος των Αμερικανών.
Και οι Βρετανοί ανοίγουν πλέον την πρεσβεία στην Τεχεράνη και αναθερμαίνουν τη σχέση τους με το Ιράν: Οι Βρετανοί φοβούνται τις παρενέργειες του εξτρεμιστικού ισλαμισμού ακόμη και μέσα στην ίδια τους τη χώρα.
Φυσικά, το Ιράν δεν χαρακτηρίζεται για την ηλιθιότητά του. Δεν έχει ξεχάσει τον καταστροφικότατο Ιρακινοϊνρανικό πόλεμο τη δεκαετία του 1980, ούτε το βρώμικο ρόλο πρωτίστως των Αμερικανών αλλά και των Βρετανών σε αυτόν, ούτε αγνοεί τι έχουν κάνει οι Αμερικάνοι σε όλους τους Μπααθικούς συμμάχους τους κατά τη διάρκεια της νέας χιλιετίας.
Στην παρτίδα εμπλέκεται και η Σαουδική Αραβία και το Κατάρ, πιστά σκυλιά των ΗΠΑ που βλέπουν το αφεντικό τους να γλύφει το μισητό τους Ιράν. Τόσο η Σαουδική Αραβία όσο και το Κατάρ συνεχίζουν να ρίχνουν λάδι στην τζιχαντιστική φωτιά παρότι ξέρουν ότι είναι πιθανό σύντομα και οι ίδιοι να καούν.
Εμπλέκεται και το Ισραήλ που βλέπει τον παραδοσιακό άξονα του κακού (ΗΠΑ, ΣΑ, Κατάρ, Πακιστάν και δευτερεύοντος και ΕΕ) να αλλάζει και προσπαθεί να δημιουργήσει νέες στρατηγικές συμμαχίες και ισορροπίες, ακόμη και μακρινές από τις λογικές του παρελθόντος.
Στο παιγνίδι εμπλέκεται και η Τουρκία με το ιδιαίτερο ενδιαφέρον της για τους Κούρδους του Ιράκ και τις ηγεμονικές της φιλοδοξίες για τον αραβικό κόσμο.
Εμπλέκεται και η Ρωσία για την οποία η προέλαση της ISIL αποτελεί κρυφίως καλό νέο, καθώς ανεβάζει τις τιμές του πετρελαίου και περιορίζει τη ροή ιρακινού πετρελαίου στη Δύση ενώ δημιουργεί για την Αμερική μια νέα εστία προβλημάτων που θα την αποσπά κάπως από τη δυνατότητα επιπρόσθετων αντιρωσικών σχεδιασμών στην Ουκρανία.
Όπως προειδοποιούσαμε την πλειοψηφία των μαζών που προέβαλαν τη στατική τους αντίληψη στην πραγματικότητα και επέτρεπαν στις ελίτ να χρησιμοποιούν την τυφλότητα των πολλών για να σχεδιάζουν μπροστά στα μάτια τους το μέλλον όλων, όλος ο πλανήτης είχε ξαναγίνει μια τεράστια σκακιέρα και οι ανθρώπινες ζωές δεν είναι παρά πιόνια που θυσιάζονται χωρίς δεύτερη σκέψη για να προστατευτούν υψηλόβαθμα κομμάτια.
Θα κλείσουμε με την ιδιάζουσα δράση της ISIL και τις συνέπειες της για τον πλανήτη. Η ISIL δημιουργεί το δικό της οικονομικό κύκλο στον οποίο λόγω της φύσης της είναι υποχρεωμένη να εντάξει και άλλες ομάδες παρόμοιου χαρακτήρα, τρομοκρατικές, παραστρατιωτικές ακόμη και αμιγώς εγκληματικές, κατά προτίμηση με ισλαμικό προσωπείο.
Με αυτόν τον τρόπο και άλλες μισάνθρωπες οργανώσεις όπως η Boko Haram αλλά και άλλες αφρικανικές τρομοκρατικές οργανώσεις ισλαμικού τύπου που έχουν εμφανιστεί ή έστω αναβιώσει με τον «Πόλεμο κατά της Τρομοκρατίας» βρίσκουν πελάτες, προμηθευτές και χρηματοδότες, ενισχύονται οικονομικά και διευρύνουν τη δράση και την επιρροή τους, σκορπώντας τον τρόμο στον πλανήτη.
Το 1970 οι τζιχαντιστές ήταν σύμμαχοι των Αμερικανών κατά των Ρώσων. Το 2000 οι αμερικάνοι τους ανακήρυξαν στους χειρότερους εχθρούς τους, αναβιώνοντας τους και ενισχύοντας με αυτόν τον τρόπο. Το 2010 θα τους αναχρηματοδοτήσουν και θα τους εξοπλίσουν για να ρίξουν τους πρώην συμμάχους τους, τους Μπααθιστές. Τότε τους λέγαν μαχητές της δημοκρατίες. Τώρα ξαναγίναν τρομοκράτες που καταπίνουν το Ιράκ. Και τώρα οι αμερικανοί γλύφουν έναν άλλον μονομερώς διακηρυγμένο εχθρό τους σχεδόν διαχρονικό, το Ιράν, για να αναχαιτίσει τους τζιχαντιστές.
Τρομοκράτες και εχθροί της δημοκρατίας είναι όσοι δε συντάσσονται με τα αμερικανικά συμφέροντα. Και καθώς τα αμερικανικά συμφέροντα αλλάζουν μόνο αφού έχουν κάνει τον κόσμο πουτάνα, αλλάζουν και αυτοί οι ορισμοί.
Μη ρωτάτε λοιπόν ποιος εκκόλαψε το αυγό του φιδιού παγκοσμίως: Το έθνος των τυχοδιωκτών το κανε, οι Ηνωμένες Αλητείες της Αμερικής.
Αυτοί που ξανανοίγουν παλιές πληγές για να δημιουργήσουν νέες.
Η μόνη μας παρηγοριά σε αυτό το χάος είναι το ότι το blog και ο συγγραφέας του δικαιώνονται διαρκώς από τις εξελίξεις και μπορούν να καυχιούνται για την αξιοπιστία τους, μια αξιοπιστία πανάκριβη καθώς ισοδυναμεί με διαρκή οικονομική ανέχεια. Και όσο το blog διατηρεί τη χρησιμότητα και την κρισιμότητά του, θα συνεχίσει να υπηρετείται από το συγγραφέα του.

(Διαβάστε επίσης το περιεκτικότατο και παραδόξως καλό άρθρο του ριζοσπάστη http://www.rizospastis.gr/story.do?id=7990544&publDate=15/6/2014)

Πέτρος Αργυρίου, 17/6/2014, agriazwa,blogspot.com

Read More »