Οφείλω να ομολογήσω, πως αδίκως έχει καταρρακωθεί ο όποιος αυτοσεβασμός μου είχε μείνει. Δεν είναι λίγο, όχι λίγο δεν είναι να είσαι δημόσιος κίνδυνος, να είσαι μια πιθανή εστία λοίμωξης και θανατικού, κι ας κρύβεις το κακό που είσαι πίσω από μια μασκούλα. Μα δεν με κάνει να νιώθω μοναδικός κι αυτό είναι κάπως κακό. Όλη η ανθρωπότητα, τέτοιοι είμαστε. Όχι απλά κακοί. Αυτό το γνωρίζαμε ήδη. Είμαστε το κακό ενσαρκωμένο. Φορείς. Κακού. Φανταστείτε τώρα έναν άνθρωπο που μας βλέπει όλους όπως ακριβώς είμαστε: Κακό. Όχι απλά κακοί. είμαστε το κακό. Φανταστείτε τον λοιπόν αυτόν τον άνθρωπο: Ένα αγγελούδι σε έναν πλανήτη φονιάδων. Φόβος τόσος μέσα του που τον κόβεις με μαχαίρι. Γιατί άλλωστε φοράμε μάσκες; Κάθε μαχαιροβγάλτης που σέβεται την διαστροφή του πρέπει να φοράει μάσκα, να μην γνωρίζουν τα θύματα του κι οι αρχές το πραγματικό του πρόσωπο: Το πρόσωπο του κακού. Κι είναι τόσο το κακό, ατομικό και συλλογικό μαζί. Φαντάσου. Όχι, για φαντάσου συνκακέ μου, νοσηρέ. Ναι, νοσηρέ. Ακόμη και η πιο νοσηρή σου φαντασία, δεν μπορεί να βάνει στο νού της ένα παιδί να σκοτώνει τον παππού του. Ναι, αυτό τον σκότωσε. Ήθελε να ζήσει, βγήκε έξω, έπαιξε μαζί με άλλους λιλιπούτιους φονιάδες. Και κόλλησε τον παππού το κακό που έκρυβε μέσα του, τ' αόρατο. Αμαρτίες τέκνων. Πως θα αντικρύσει ο γονιός το παιδί του που σκότωσε τον πατέρα του; Φρικτά πράγματα, πράγματι. Τόσα πολλά παιδιά, τόσοι πολλοί μικροί φονιάδες. Τόσο κακό δεν μπορεί να το χωρέσει ανθρώπου νους. Ακόμη και κακού. Καλώς λοιπόν πράξαμε και καταργήσαμε το τεκμήριο της αθωότητας. Όλοι είμαστε ένοχοι. Και τα παιδιά ακόμη. Ακόμη και μετά την απόδειξη του αντιθέτου, είμαστε ικανότατοι να φέρουμε το κακό. Και να κάνουμε το κακό. Κακό μεγάλο. Ανθρωποκτονίες βασανιστικές. Δεκάδες απ' αυτές. εκατοντάδες, εκατομμύρια από δαύτες. Αλλά έχουμε και ένα βαθμό εντιμότητας, οφείλουμε να το παραδεχτούμε κι αυτό. Κάποια υποτυπώδη μορφή συνείδησης: Δεχόμαστε την καταδίκη μας, δεχόμαστε να μας κλείνουν στο κλουβί μας. Ελεήμονες οι άρχοντες μας. Παρότι αφαιρέσαμε ποιός ξέρει πόσες ζωές, μας χαρίζουν τις δικές μας φονικές ζωές, με αντίτιμο την ελευθερία μας και τους παράδες, τους καρπούς της ανομίας μας. Μα είναι σκανδαλώδες όμως: Ένας χρόνος φυλακή και τα προς το ζειν μας για τόσους φόνους; Πόσο τυφλή αυτή η Θέμιδα πια που δεν βλέπει πως χάλασε το ζύγι της; Ναι, τελικά, υπάρχουν και καλοί άνθρωποι σε αυτόν τον πλανήτη: Οι άρχοντες μας δεν μπορεί παρά να είναι τέτοιοι αφού είναι τόσο μεγαλόψυχοι. Φανταστείτε όμως τον δικό τους τον τρόμο. Να ζουν ανάμεσα σε φονιάδες και να αποφασίζουν κάθε μέρα για τη ζωή τους. Φανταστείτε τον τρόμο τους. Δεν θα ήθελα να μαι στη θέση τους. Δεν είναι τέλεια ειρωνικό; Φανερωθήκαμε όταν κληθήκαμε να κάνουμε το καλό, να σώσουμε ζωές θυσιάζοντας κάτι από τις ζωές μας. Σας τα λεγα, εγώ καιρό τώρα, με τις μικρές κι ανίσχυρες προφητικές μου δυνάμεις και τον ανήμπορο γεροθυμό μου: Τόσο καιρό βρισκόμασταν σε άρνηση: Μα τέρμα πια τα ψέματα. Η αποκάλυψη έφτασε: Αποκαλυφθήκαμε για το κακό που είμαστε.
(By the way. Ρίξτε μια ματιά σε αυτό: "Η Ελπίδα και οι Υπερκακοί". Το έγραψα το 2016. Όταν με ρωτούσαν πως μου ήρθε δεν μπορούσα να απαντήσω. Χαζή ερώτηση για έναν δημιουργό. Ξέρω όμως πλέον από που μου ήρθε: Από ένα μέλλον πολύ πιο κοντινό από ότι μπορούσα να φανταστώ. Ίσως κι όλας τότε, να είχα ρίξει μια κλεφτή ματιά σε αυτό το κακό που ζούμε τώρα. Εν αγνοία μου λοιπόν, έγραψα ένα βιβλίο κατά κάποιο τρόπο κατά της πανδημίας. Κι έτσι ήδη έχω δύο από δαύτα, πολύ διαφορετικά μεταξύ τους. Δυστυχώς το πρώτο από αυτά, εκείνοι για τα παιδιά και τους υπερκακούς, δεν έγινε viral. Κι είναι κρίμα γιατί μπορεί να μάθει σε κάποια παιδιά να νικήσουν μέσα τους το κακό, κι όχι το κακό μέσα τους όπως θα θελαν οι αφεντάδες μας, να νικήσουν τον φόβο που χύσαν μέσα μας οι αφεντάδες. Μαρτυρίες λένε πως το βιβλιαράκι, κάνει θαύματα και πως βοήθησε παιδιά να ξεπεράσουν μαθησιακές δυσκολίες. Μα με τόσους ψεκασμένους τριγύρω μας, πως να πιστέψεις άνθρωπο;
Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com, 16/12/2020
