Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Δημόσια υγεία. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Δημόσια υγεία. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Τετάρτη 4 Ιανουαρίου 2012

Σύνδρομο Χρόνιας Κόπωσης: Η δικαίωση


Η επίσημη ανάκληση της ιογενούς ερμηνείας του Συνδρόμου Χρόνιας Κόπωσης: Μια ακόμη μεγάλη δικαίωση για τον Πέτρο Αργυρίου και το περιοδικό Hellenic Nexus.

To 2011 είχε και αυτό, όπως και κάθε άλλη χρονιά, τις στιγμές του της εξαιρετικά κακής και «επίσημης» επιστήμης.

Στο τελευταίο τεύχος του Scientific American, δημοσιεύτηκε η λίστα με τις πέντε κορυφαίες ανακλήσεις θεωριών από το χώρο της συμβατικής και αναγνωρισμένης, της «επίσημης» δηλαδή επιστήμης.
Στη θέση νο1 βρέθηκε η θεωρία της ιογενούς αιτίασης του Συνδρόμου Χρόνιας Κόπωσης και της σχετικής μελέτης που «απομόνωσε» ένα ρετροϊό στην πλειοψηφία δείγματος ασθενών με Σύνδρομο Χρόνιας Κόπωσης.

Αν η συγκεκριμένη επιστημονική απόπειρα περνούσε ως επιστημονικό «γεγονός», οι επιπτώσεις του στην δημόσιο υγεία θα ήταν τρομακτικές. Οι πληθυσμοί θα βρισκόντουσαν προ «τετελεσμένων γεγονότων» και για μια ακόμη φορά θα υπέκυπταν σε αυτό το είδος της «επιστημονικής αυθεντίας» που παρέχει το άλλοθι και τη νομιμοποίηση στα συμφέροντα των φαρμακευτικών εταιριών και των μεγαλομετόχων τους, στο πλέγμα δηλαδή πολιτικών και συμφερόντων που σήμερα συγκαλύπτεται μέσα στον όρο «πολιτικές δημόσιας υγείας». Ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού θα βρισκόταν υπό την τρομοκρατία του θέσφατου και του αδιέξοδο, που όπως σε κάθε άλλο κομμάτι της πολιτικής έχει επιβληθεί και στις πολιτικές δημόσιας υγείας.

Έχοντας πλήρη επίγνωση για τη σοβαρότητα και το κατ’ επείγον του θέματος, έγραψα για την απάτη και την επιστημονική αβασιμότητα της θεωρίας το 2010. Το σχετικό άρθρο δημοσιεύτηκε στο Hellenic Nexus λίγο αργότερα, στο τεύχος 47 (Φεβρουάριος του 2011). Η ελληνική ιατρική κοινότητα παρέμεινε ένοχα σιωπηλή για το θέμα, πρόθυμη ως συνήθως να υιοθετήσει οποιαδήποτε «εισαγωγή» αμερικάνικων κυρίως επιστημονικών θεωριών, κριτηρίων και θεραπειών.

Αυτή τη φορά η διεθνής επιστημονική κοινότητα αντέδρασε, για τους δικούς της λόγους. 10 περαιτέρω έρευνες συμφώνησαν όλες ότι ο εν λόγω ρετροϊός, ο XMRV, η υποτιθέμενη αιτία του του Συνδρόμου Χρόνιας Κόπωσης δεν βρέθηκε ούτε σε έναν ασθενή με Σύνδρομο Χρόνιας Κόπωσης (Σ.Χ.Κ). Ούτε σε έναν. Οι ερευνητές της επίμαχης έρευνας που ήθελε έναν ιό να προκαλεί το Σ.Χ.Κ αναγκάστηκαν να ανακαλέσουν μερικώς το Σεπτέμβριο του 2011 και να αφαιρέσει δεδομένα από δείγματα (κυτταρικών καλλιεργειών) που σήμερα γνωρίζουμε ότι ήταν επιμολυσμένα. Στις 23 Δεκεμβρίου του 2011 το περιοδικό Science προέβη σε πλήρη ανάκληση του επίμαχου δημοσιεύματος, ενώ πλέον διερευνά το ενδεχόμενο τα αποτελέσματα της έρευνας για τον «ιό του ΣΚΧ», τον XMRV να ήταν όχι απλά μεθοδολογικά σφάλματα αλλά σκόπιμα «μαγειρέματα» ώστε να έχουν οι ερευνητές τα επιθυμητά αποτελέσματα κάτι που στα μάτια μου φαντάζει σαν το πιο πιθανό ενδεχόμενο. Κάτι σαν τη δημιουργική λογιστική…


Σε μια αναπάντεχη τροπή των πραγμάτων η κύρια ερευνήτρια της θεωρίας της ιογενούς προέλευσης του ΣΚΧ, η Judy Mikovits, φυλακίστηκε μετά από καταγγελία του εργοδότη της, του ινστιτούτου Whittemore-Petterson για κλοπή από την ίδια φορητών υπολογιστών και ερευνητικών δεδομένων τα οποία κατά πάσα πιθανότητα θα ενοχοποιούσαν ακόμη περισσότερο την Mikovits και θα εξέθεταν όχι μόνο δόλο αλλά και τη συμμετοχή και άλλων ερευνητικά «αξιοσέβαστων» προσώπων .

Αξίζει να σημειωθεί ότι η Mikovits είχε δουλέψει για μεγάλο διάστημα με τον τον Frank Rusceti, συν-συγγραφέα της έρευνας που οδήγησε στην εδραίωση μιας άλλης ιογενούς ερμηνείας η ιστορία της οποίας είναι γεμάτη ίντριγκες, παρασκήνια και σκάνδαλα, της ιογενούς (HIV) ερμηνείας AIDS. O Rusceti υπήρξε κάτι περισσότερο από το συνεργάτη της Mikovits. Υπήρξε επίσης και ένθερμος υποστηρικτής της ιογενούς ερμηνείας του ΣΧΚ , όπως αυτή προτάθηκε και δολίως υποστηρίχτηκε από την Mikovits.

Εμείς το καθήκον μας το κάναμε. Σταθήκαμε στο ύψος των περιστάσεων και εκθέσαμε κάτι για το οποίο η κοινή γνώμη δεν ήταν ούτε κατά το ελάχιστο ενήμερη, πόσο μάλλον εξοικειωμένη. Δυστυχώς παρά τις αλλεπάλληλες ανακλήσεις και τις διαψεύσεις της θεωρίας και της έρευνας της Mikovits, τον τελικό λόγο στο θέμα τον έχει, όχι η ανεξάρτητη επιστήμη αλλά η κυβερνητική επιστήμη (με τον όρο κυβερνητική επιστήμη δεν εννοώ την επιστήμη της κυβερνητικής αλλά την επιστήμη της κυβέρνησης των ΗΠΑ). Το NIH που μαζί με τον WHO είναι οι Πάπες της ιατρικής επιστήμης έχει τον τελικό λόγο στον αν ο κόσμος θα πρέπει να χρεωθεί μια ακόμη ιατρογενή πανδημία. Παρά τον συντριπτικά απορριπτικό όγκο δεδομένων, είναι το NIH, ο εξαρτημένος από την αμερικανική κυβέρνηση και τα μεγάλα συμφέροντα πίσω από αυτήν φορέας, που θα έχει τον τελικό λόγο στο αν όσοι από εσάς διαγνωστούν ψευδώς ή αληθώς ως φορείς του νέου «ιού του ΣΚΧ» θα πρέπει να λαμβάνουν εφ όρου ζωής βλαβερά και επιζήμια αντιρετροϊκά φάρμακα, ως άλλοι «φορείς του καινούριου HIV».

Ακολουθεί μια σύνθεση των κειμένων που έγραψα για το Hellenic Nexus και το βιβλίο μου «Θανάσιμες Θεραπείες» που διερευνά επισταμένα τις πολιτικές δημόσιας υγείας και ιδιαίτερα το ιατρογενές κομμάτι τους που ονομάζεται «καινές επιδημίες»:


1) Σύνδρομο Xρόνιας Kόπωσης: Προς ένα νέο AIDS

Ζούμε στην εποχή της πληροφορίας. Παρά τις πάρα πολλές θετικές πτυχές της απελευθέρωσης της πληροφορίας υπάρχει μια πολύ αρνητική πλευρά του φαινομένου. Οι ¨σχολιαστές-αναλυτές-ερευνητές¨ έχουν γίνει περισσότεροι από τους πάροχους της πληροφορίας. Αυτό το φαινόμενο δείχνει βέβαια μια διεύρυνση της ατομικής συνειδητότητας που λαμβάνει χώρα σε παγκόσμιο επίπεδο από την άλλη όμως συγκαλύπτει μια πολύ ανησυχητική πτυχή της εποχής της ελεύθερης πληροφορίας. Όσο διογκώνεται ο σχολιασμός τόσο εκτοπίζεται η πρωτογενής πρόσβαση στην πληροφορία. Είναι ελάχιστοι αυτοί πλέον που ανατρέχουν στις πηγές της πληροφορίας με αποτέλεσμα το εποικοδόμημα του ¨σχολιασμού¨ να αποκόπτεται από τις ρίζες του.
Η ίδια ιστορία ξανά και ξανά, η ιστορία της ανεξάρτητης δημοσιογραφίας που υποτάχθηκε και εκτράπηκε από τους αρχικούς σκοπούς της, η ιστορία της πραγματικής οικονομίας που μετατράπηκε σε εικονική και εκφυλίστηκε, αυτή η ιστορία εξελίσσεται αυτή την στιγμή στο διαδίκτυο, με βαρόνους του παλιού κόσμου και ηγεμονίσκους του διαδικτύου να φιλοδοξούν να διαμορφώσουν το σε μεγάλο βαθμό άναρχο ακόμη διαδίκτυο κατά τα συμφέροντά τους, να γίνουν οι κερδισμένοι της επόμενης μέρας. Δυστυχώς, ο ηττημένος θα είναι για μια ακόμη φορά η αντίληψη της πραγματικότητας, η πραγματική πληροφορία καθώς όλο και λιγότεροι χρήστες καταφεύγουν σε αυτή και αρκούνται σε δευτερογενείς και τριτογενείς πηγές.
Μέσω αυτού το μηχανισμού μια σοβαροφανής ψευδή είδηση μπορεί να μολύνει το διαδίκτυο και να αναπαραχθεί επιδημικά κατά εκατομμύρια μεταλλαγμένους κλώνους της.
Η ιική φύση της φημολογίας και της παραπληροφόρησης ρίχνει ένα πέπλο σε πραγματικά κομβικά σημεία της πραγματικότητας τα οποία διαφεύγουν της ειδησεογραφικής προσοχής και ενδιαφέροντος και διαπιστώνονται μόνο όταν έχουν πλέον πλήρως εκδηλωθεί χωρίς να υπάρχει δυνατότητα αποδρομής τους και πολλές φορές αντιμετώπισης τους.
Μια εξαιρετικά κρίσιμη εξέλιξη για τη δημόσια υγεία και την πραγματικότητα των ανθρωπίνων κοινωνιών έλαβε χώρα φέτος σε σχέση με το Σύνδρομο της Χρόνιας Κόπωσης και την απόπειρα ερμηνείας και αντιμετώπισης του με όρους που αντλήθηκαν από τις αμφισβητήσιμες «λογικές», τις αδιαφανείς πρακτικές και τις αμφιλεγόμενες πολιτικές του κατεστημένου του AIDS/HIV.

Για περισσότερο από τρεις δεκαετίες, η κυβερνητική επιστήμη τρομοκρατεί τους πληθυσμούς για να επιβάλει επωφελείς για τις φαρμακευτικές εταιρίες και τους μεγαλομετόχους της και πιθανώς επιζήμιες για τους πληθυσμούς πολιτικές και πρακτικές δημόσιας υγείας. Αυτές οι πολιτικές είναι περισσότερο ορατές στις «καινές επιδημίες», μια μεγάλη ομπρέλα σχεδόν ανυπόστατων σε επίπεδο επιπτώσεων αλλά διαρκώς προβαλλόμενων από το παπικά επιστημονικό-δημοσιογραφικό-πολιτικό και φαρμακευτικό πλέγμα ως υποψήφιοι για τη μεγάλη πανδημία. Ανατριχιαστικές προβλέψεις γίνονται από επίσημα στόματα και φορείς, και παρότι οι προβλέψεις αυτές ποτέ δεν επιβεβαιώνονται, οι πολιτικές επιβάλλονται στο όνομα της επόμενης απόλυτα αβάσιμης κακής πρόβλεψης. Από τον SARS μέχρι τον Hantavirus, από τη γρίπη των πουλερικών μέχρι τη γρίπη των χοίρων, όλες οι καταστροφολογικές πανδημικές προβλέψεις που παρουσιάζονται ως επικείμενες, διαψεύδονται μόνο από την πραγματικότητα και ποτέ παό τα επίσημα χείλη. Το παιχνίδι του ελέγχου των πληθυσμών μέσω του φόβου και της παπικού τύπου αυθεντίας συνεχίζεται ακάθεκτο…

Οι εμμονές και οι πρακτικές του κατεστημένου των καινών επιδημιών, διαφάνηκαν και στην προσπάθεια του να εντάξει ένα άλλο σύνδρομο στη μεγάλη οικογένεια των «καινών επιδημιών»
Το Σύνδρομο Χρόνιας Kόπωσης (ΣΧΚ) είναι ένα ομιχλώδες σύνδρομο το οποίο παρουσιάζει προβλήματα ορισμού, διάγνωσης και φυσικά και θεραπείας.
Μια σειρά παραγόντων, από περιβαλλοντικούς, εργασιακούς, ανοσολογικούς, ψυχολογικούς, διατροφικούς και ιατρογενείς καθώς και συνδυασμοί τους μπορεί να εμπλέκονται στην παθογένεση του Σ.Χ.Κ.

Πρόσφατα και χάρη στις αναπτυσσόμενες επιστημονικές «μόδες», την χρηματοδότηση που αυτές είναι ικανές να αντλήσουν και την προχειρότητα που αυτές ευνοούν, τόσο στην ερμηνεία όσο και στην αντιμετώπιση (junk science- industrial science-government science) επιχειρήθηκε φαύλα να επιβληθούν οι λογικές, οι μεθοδολογίες και οι πολιτικές του AIDS/HIV και στο ΣΚΧ από μια ερευνήτρια που θέλησε να εξαργυρώσει την εμπειρία της και τη συμμετοχή της στο πρώτο (το AIDS/HIV) μέσα από το δεύτερο (To ΣΚΧ/XMRV)

Ασάφειες που κάνουν τα AIDS/HIV και Σ.Χ.Κ/XMRV εξίσου ασαφή.

Και οι δύο καταστάσεις ορίζονται ως σύνδρομα με αποτέλεσμα οι συνιστώσες τους να προσδιορίζονται με βάση αυθαίρετους συχνά ορισμούς. Και στις δύο καταστάσεις υπάρχουν θέματα ορισμού αλλά και διαγνωστικής ασάφειας και ανακρίβειας. Όσο για τις θεραπείες τους, δεν υπάρχουν. Υπάρχουν μονάχα αγωγές αμφίβολου αποτελέσματος και μηχανισμού δράσης.
Αυτή η σαφώς μη ικανοποιητική κατάσταση που συναντάμε στο Σ.Χ.Κ ήταν που ώθησε ένα πλούσιο ζευγάρι αμερικανών στο να κάνουν τη σύνδεση Σ.Χ.Κ και AIDS και να μεταφέρουν τις λογικές του AIDS στο Σ.Χ.Κ. Οι Harvey and Annette Whittemore, εύποροι μεγαλοδικηγόροι μεν, γονείς ενός κοριτσιού με Σ.Χ.Κ δε, δικαίως αποθαρρημένοι από την επικρατούσα κατάσταση σε σχέση με το Σ.Χ.Κ, αποφάσισαν να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους. Οι Whittemore ήταν οι βασικοί χρηματοδότες για την ίδρυση ενός ανεξάρτητου ερευνητικού ιδρύματος για το Σ.Χ.Κ που ονομάστηκε Ινστιτούτο Whittemore-Petterson. Παρά τις καθαρές προθέσεις τους όμως, τα κριτήρια για την επιλογή των βασικών ερευνητών του ιδρύματος επηρεάστηκαν από ιδεοληψίες.
Επηρεασμένοι πιθανώς από το παράδειγμα «επιτυχίας» του ερευνητικού κατεστημένου του AIDS/HIV, οι Whittemore ίσως να σκέφτηκαν: Αν για ένα για καιρό αδιερεύνητο σύνδρομο (το AIDS) βασικός υπαίτιος είναι ένας ρετροϊός, για ποιο λόγο τότε ένα άλλο αδιερεύνητο σύνδρομο (το Σ.Χ.Κ) να μην οφείλεται επίσης σε ρετροϊό; Με αυτήν την προκατάληψη να ορίζει τις δράσεις τους, οι Whittemore άρχισαν να αναζητούν επιστήμονες που θα μοιράζονταν το ίδιο σκεπτικό με αυτούς. Ο καλύτερος χώρος για να βρεθούν φυσικά τέτοιοι επιστήμονες ήταν το κατεστημένο του AIDS/HIV
:
Μετά από εικοσαετή θητεία στο Εθνικό Ινστιτούτο Καρκίνου των ΗΠΑ (NCI), ασχολούμενη με την επίδραση των ρετροϊών (ανάμεσά τους και του HIV) στην ανοσολογική απάντηση και έχοντας διατελέσει επιστημονικός σύμβουλος σε δύο φαρμακευτικές εταιρίες και με το βιογραφικό της να καταγράφει συνεργασία με έναν από τους «νονούς» του AIDS/HIV, η Judy Mikovits ήταν μάλλον ανενεργή όταν την βρήκαν οι Whittemore και της πρότειναν συνεργασία με το ινστιτούτο που είχαν ιδρύσει για τη διερεύνηση και τη θεραπεία του ΣΚΧ. Η σχέση του καρκίνου με το AIDS και το Σ.Χ.Κ έχει να κάνει με τους ερευνητές που μετέφεραν τις λογικές και τις επιδιώξεις τους από το ένα πεδίο στο άλλο: Ο «ιδρυτής» π.χ του AIDS Robert Gallo που φέρεται να έχει σφετεριστεί ερευνητικά ανάμεσα σε άλλους και τον μέντορα της Mikovits, τον Frank Rusceti, επιδιώκοντας επίμονα να καταδείξει το ρόλο των ρετροϊών στη λευχαιμία, μετά τις διαρκείς αποτυχίες του κατεστημένου του καρκίνου και το κλείσιμο της στρόφιγγας της χρηματοδότησης του, μετέθεσε την ρετροϊική εμμονή του στη νέα γη της επαγγελίας της ιατρικής έρευνας, το AIDS όπου και τελικά θα κατάφερνε να την επιβάλει.
Ενθαρρυμένοι από την επιτυχία του Gallo, άλλοι ερευνητές θα προσπαθούσαν την δεκαετία του 1980 αποτυχημένα να επιδιώξουν τη σύνδεση ρετροϊών με το Σύνδρομο Χρόνιας Κόπωσης (Σ.Χ.Κ), απόπειρα που στο πρώτο μισό της δεκαετίας του 1990 εγκαταλείφθηκε λόγω έλλειψης πειστικών ευρημάτων και συνεπακόλουθα χρηματοδότησης.
Η εμμονή των Whittemore και της Mikovits, κατάφερε να αναβιώσει μια δοξασία νεκρή για σχεδόν μια εικοσαετία.
Και η αναβίωση θα ξεκινούσε πάλι από τον καρκίνο. Ανακαλύπτοντας ένα νέο γαμμαρετροϊό, τον XMRV σε όγκους από ασθενείς με προστατικό καρκίνο και μέσω ενός αυθαίρετου συλλογισμού, οι ερευνητές του ινστιτούτου Whittemore-Petterson θα επιδίωκαν να εντοπίσουν τον νέο ιό σε ασθενείς με Σ.Χ.Κ και να παγιώσουν μια αιτιολογική σχέση του XMRV με το Σ.Χ.Κ. Οι ερευνητές βρήκαν την πολυπόθητη συσχέτιση: Από τους 101 εξεταζόμενους ασθενείς με Σ.Χ.Κ που συμμετείχαν σε μια έρευνα, ο ιός βρέθηκε στους 68! Η σχέση ρετροϊού Σ.Χ.Κ άρχισε να σφυρηλατείται και να επικρατεί. Οι N.Y.Times χαιρέτησαν την έρευνα σαν «μια μεγάλη επιτυχία από ένα νεοσύστατο ιατρικό κέντρο» και δεν έχουν ανακαλέσει μέχρι σήμερα για τη σκανδαλώδη τους στάση.
Αν μια αιτιακή σχέση Σ.Χ.Κ ρετροϊού είχε γίνει επιστημονικά αποδεκτή, οι συνέπειες στη δημόσια υγεία θα ήταν ανυπολόγιστες. Σύμφωνα με τη δημοσίευση της ερευνητικής ομάδας «αξίζει να σημειωθεί ότι το 3,7% των υγιών δοτών στη μελέτη μας διαγνώστηκε θετικό για αλληλουχίες του XMRV. Αυτό το εύρημα υποδεικνύει ότι αρκετά εκατομμύρια Αμερικανών μπορεί να έχουν προσβληθεί από ένα ρετροϊό» . Αν η ΣΧΚ/XMRV θεωρία είχε επικρατήσει, τότε θα είχαμε να κάνουμε με ένα «νέο AIDS» που θα αφορούσε αρχικά περίπου το 4% του παγκόσμιου πληθυσμού. Τα άτομα με θετική διάγνωση XMRV θα έπρεπε να μπουν σε αντιρετροϊκή αγωγή εφ’ όρου ζωής ακόμη και αν δεν εμφάνιζαν ποτέ εικόνα ΣΧΚ και θα έπρεπε να ζουν όχι μόνο με τις παρενέργειας των αντιρετροϊκών αλλά και με το στίγμα μιας πιθανώς μεταδιδόμενης ασθένειας ιϊκής αιτιολογίας.
Δυστυχώς για τους ερευνητές του XMRV και μάλλον ευτυχώς για την ανθρωπότητα το ενδεχόμενο εδραίωσης της XMRV/ΣΧΚ θεωρίας προς το παρόν ματαιώθηκε. Ίσως επειδή υπήρχε μια ενδοϊατρική σύγκρουση συμφερόντων, καθώς η ψυχιατρική μάλλον δεν ήθελε να χάσει το Σύνδρομο Χρόνιας Κόπωσης από τα χέρια της. Μια ομάδα Βρετανών ερευνητών από τα πανεπιστήμια Imperial and King’s, πιθανώς και μερικώς παρακινημένοι από τα ειδικά συμφέροντα του ψυχιατρικού κατεστημένου σε σχέση με το Σ.Χ.Κ διεξήγαγε τη δικιά της έρευνα πάνω στη σχέση του νέου ρετροϊού XMRV και του Συνδρόμου Χρόνιας Κόπωσης. Τα ευρήματα τους ήταν σύμφωνα με αυτά μιας άλλης ευρωπαϊκής μελέτης και ήταν σίγουρα συγκλονιστικά: Από τους 168 ασθενείς με σύνδρομο χρόνιας κόπωσης ο ιός βρέθηκε σε…. Κανένα. Απολύτως κανένα.
Αυτό είναι ένα τεράστιο σκάνδαλο. Θα μου πείτε έχουμε εξοικειωθεί με τα σκάνδαλα. Το συγκεκριμένο όμως δείχνει ότι ακόμη και στην επιστήμη που ακόμη η εμπιστοσύνη της κοινωνίας προς αυτήν παραμένει απαρασάλευτη, επικρατεί αυθαιρεσία και τυχοδιωκτισμός παρόμοιος με αυτόν που επικρατεί στην οικονομία. Αυτή η αγεφύρωτη αντίθεση στα πορίσματα διαφορετικών ερευνών εγείρει επίσης πολλά σοβαρά ερωτήματα για την εγκυρότητα της μεθοδολογίας, των διαγνωστικών εργαλείων και της χρήσης τους σε σχέση με την αξιοπιστία έστω μέρους της ιατρικής έρευνας.
Ο κόσμος, ανυποψίαστος για τα παιχνίδια που παίζονται στο χώρο της έρευνας, γλίτωσε προς το παρόν ένα καινούριο AIDS/HIV με όλες τις τρομακτικές επιπτώσεις του στην υγεία, την οικονομία και τον πολιτισμό. Αν μέρος του επιστημονικού κόσμου δεν είχε αντιδράσει (και αυτό μάλλον για να προστατεύσει τα δικά του συμφέροντα και όχι την ακεραιότητα της επιστήμης), οι ανθρώπινοι πληθυσμοί μπορεί για μια ακόμη φορά να βρίσκονταν προ τετελεσμένων γεγονότων, ανήμποροι να αντιδράσουν ή να αμφισβητήσουν την «επιστημονική αλήθεια».

Η Mikovitz προχώρησε ακόμη περισσότερο στις αυθαίρετες συνδέσεις ρετροϊών και νόσων επιχειρώντας να συνδέσει τον XMRV με το φλέγων θέμα του αυτισμού, βασιζόμενη σε ένα ιδιαίτερο ανοσολογικό και μιτοχονδριακό προφίλ που εμφανίζεται παράλληλα στο Σύνδρομο Χρόνιας Κόπωσης και τον αυτισμό και που εικάζεται πως θα μπορούσε να αποδοθεί στη δράση ενός ρετροϊού.

Αν ανακαλυφτεί ένας ιός σε αριθμό ασθενών, το κατεστημένο των καινών επιδημιών θα αποδώσει σε αυτόν την αιτία μιας ασθένειας. Αυτή είναι η λογική των καινών επιδημιών. Αλλά αυτό δε συνιστά επιστήμη. Άνθρωποι χωρίς καμιά επιστημονική παιδεία είναι αρκετά λογικοί για να σκεφτούν ότι αν βρουν μύγα στο γάλα τους δε θα υποθέσουν ότι η μύγα κάνει το γάλα. Και όμως, πολλοί επιστήμονες με σημαντικά διαπιστευτήρια καταφεύγουν καθημερινά σε τέτοιας ποιότητας συνειρμούς… κάποιοι από αυτούς καταφέρνουν να τους επιβάλουν κιόλας.

Και κάθε φορά που το κάνουν είμαστε πιο κοντά σε μια νέα καινή επιδημία ιατρογενούς επινόησης.

Είναι εμφανές πλέον ότι μόνη η λογική παράγει σύνεση. Ο καταστροφισμός και η καταστροφολογία παράγουν μονάχα καταστροφή.
Read More »

Πέμπτη 14 Απριλίου 2011

Η1Ν1: Η φυσική ανοσία και τα μασημένα λόγια του εμβολιαστικού κατεστημένου




Στο βιβλίο μου «Θανάσιμες Θεραπείες» (εκδ. ETRA, Μάρτιος 2011), ανάμεσα στην πυκνή παράθεση στοιχείων, επιχείρησα και κάποιους ισχυρισμούς σε σχέση με τις καινές επιδημίες και τα εμβόλια τους. Αυτό ήταν εξαιρετικά παράτολμο σε μια εποχή που επαγγελματίες προπαγανδιστές από το χώρο της δημόσιας υγείας, της πολιτικής και της δημοσιογραφίας βομβάρδιζαν την ιατρική κοινότητα και την κοινή γνώμη με απόψεις που ανήκαν στο χώρο της παραφιλολογίας και που δεν αντέχαν σε καμία σοβαρή επιστημονική επανεξέταση και όλα αυτά στο πλαίσιο μιας προσχεδιασμένης πολιτικής που ήθελε τον 21ο αιώνα να γίνει η Αναγέννηση (της επιχειρηματικότητας) των εμβολίων.

Η1Ν1: Η φυσική ανοσία και τα μασημένα λόγια του εμβολιαστικού κατεστημένου
Του Πέτρου Αργυρίου

Σε έναν από τους ισχυρισμούς μου λοιπόν, προσπάθησα να επιχειρηματολογήσω ότι με τα σημερινά δεδομένα, απόλυτη και κατευθυνόμενη ανοσοποίηση (γιατί προς αυτήν την κατεύθυνση σπρώχνει η επιχειρηματικότητα την εμβολιαστική πολιτική) όχι μόνο δεν είναι εφικτή αλλά κρύβει πρωτόγνωρους κινδύνους και ότι συνήθως –και τονίζω το συνήθως- η φυσική ανοσία είναι πολύ πιο αποτελεσματική από την τεχνητή.
Έγραφα λοιπόν το 2009, εν μέσω μιας ακόμη εφευρεμένης ή τουλάχιστον υπερδιογκωμένης πανδημίας:
«Το ανοσοποιητικό σύστημα, μαζί με το νευρικό σύστημα, είναι τα πιο πολύπλοκα συστήματα. Ο λόγος που αυτό συμβαίνει είναι γιατί πρέπει να αντιλαμβάνονται, να προσαρμόζονται και να βρίσκουν απαντήσεις στο διαρκώς μεταβαλλόμενο και άπειρο «μεγάλο εκεί πέρα έξω», στο σύμπαν που βρίσκεται πέρα από το πετσί μας. Το ανοσοποιητικό σύστημα πρέπει διαρκώς να αντιλαμβάνεται, να μεταφράζει χημικά σήματα σε ανοσολογικές απαντήσεις, πρέπει να διαχωρίζει και να αναγνωρίζει τυχόν απειλές και να δρα ως προς αυτές επιτρέποντας παράλληλα την είσοδο και δράση σε μη απειλητικά έμβια σήματα. Είναι μια βελούδινη ασπίδα που δεν μας πνίγει, που μας επιτρέπει να αναπνέουμε, να τρώμε, να αλληλεπιδρούμε. Δεν είναι ασφαλώς τέλειο, δεν είναι αλεξίσφαιρο αλλά τις περισσότερες φορές φέρει και διέπεται από μια σοφία που είναι πολύ πέρα από τις σημερινές αντιληπτικές μας δυνατότητες: τη σοφία της ζωής, μιας πολύ πετυχημένης δύναμης που όσο περίεργο και αν ακούγεται, γεωποίησε τον πλανήτη Γη, κυριάρχησε στο ανόργανο και διαμόρφωσε η ίδια τις συνθήκες που επέτρεψαν σε πιο εξελιγμένες μορφές ζωής να εξελιχθούν. Αυτή είναι η ζωή, αυτό είναι το ανοσοποιητικό σύστημα. Και ξέρουμε ελάχιστα και για τα δύο.

Το ανοσοποιητικό λοιπόν πρέπει να είναι ικανό να απαντάει αλλά και να είναι παράλληλα ευέλικτο και ευπροσάρμοστο. Και κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, από το γεγονός δηλαδή ότι το ανθρώπινο είδος επιβιώνει και ανθεί, το ανοσοποιητικό μας έχει κάνει ως τώρα πολύ καλή δουλειά.

Όταν πρόκειται για καλώς ορισμένους οργανισμούς των οποίων η συμπεριφορά έχει επιμελώς καταγραφεί και ικανοποιητικώς κατανοηθεί, ίσως να είναι εντάξει να δίνουμε κάποιες πληροφορίες στον οργανισμό μας για αυτούς μέσω εμβολιασμού.

Όταν πρόκειται όμως για αυτές τις έμβιες μεταβλητές που σήμερα αποκαλούμε ιούς που συνεχώς «μεταλλάσσονται», αλλάζοντας διαρκώς το γενετικό τους αποτύπωμα και σε συνδυασμό με τη δικιά μας ανικανότητα να προβλέψουμε την κατεύθυνση των «τυχαίων μεταλλάξεων» η στρατηγική των εμβολιασμών φαντάζει στην καλύτερη των περιπτώσεων μάταια, στη χειρότερα επικίνδυνη. Όταν έχουμε λοιπόν να κάνουμε με καταστάσεις που παραμένουν ακόμη σε μεγάλο βαθμό αδιερεύνητες, μήπως τότε θα ήταν προτιμότερο να αφήσουμε τα πράγματα να πάρουν τη φυσική τους ροή και να αφήσουμε το ευέλικτο ανοσοποιητικό μας και όχι άκαμπτες πολιτικές και πολιτικές της επιστήμης να πάρει τις κρίσιμες για τη διαιώνιση του είδους μας αποφάσεις;

Οι κατευθυνόμενες ανοσολογικές απαντήσεις έχουν νόημα μόνο σε ένα απόλυτα ελεγχόμενο περιβάλλον. Και εμείς, οι άνθρωποι, μπορεί να είμαστε πετυχημένα παράσιτα που έχουμε δημιουργήσει τεχνητά μακροπεριβάλλοντα και έχουμε καταφέρει να εξαλείψουμε σχεδόν όλες τις υπόλοιπες μακρομορφές ζωής στις πόλεις μας, είναι όμως σχεδόν αδύνατον να κάνουμε το ίδιο στον μικρόκοσμο της ζωής. Όσο και αν το θέλουμε, μας είναι σχεδόν αδύνατο να καταστρέψουμε όλες τις μικροβιακές μορφές ζωής. Η απόλυτη αποστείρωση του περιβάλλοντος μας είναι μάλλον αδύνατη. Ακόμη και αν ήταν εφικτή, γνωρίζουμε ήδη από έρευνες ότι τα παιδιά που μεγαλώνουν σε σχετικά «άσηπτα» σπίτια, είναι περισσότερο επιρρεπή στην ανάπτυξη άσθματος, αλλεργικών και αυτοάνοσων. Το ανοσοποιητικό τους είναι «παρθένο, «αφελές» και ως αφελές, εξαπατείται πιο εύκολα. Όταν δε βρίσκει «εχθρό» για να ωριμάσει, πιθανόν να επιτεθεί κατά του ίδιου του οργανισμού.

Αλλά δεν είμαστε καν σε θέση να δημιουργήσουμε ένα απόλυτα άσηπτο περιβάλλον ή απόλυτα ελεγχόμενες συνθήκες στο μικροπεριβάλλον. Και αυτό κατά επέκταση σημαίνει ότι κατευθυνόμενες ανοσοαπαντήσεις είναι όχι μόνο άχρηστες αλλά και εξαιρετικά επικίνδυνες για τη μελλοντική μας επιβίωση.

Όπως ακριβώς στα μακρο- οικοσυστήματα, όπου η ανισορροπία και η μαζική καταστροφή της έμβιας αρχιτεκτονικής τους συμβαίνει όταν ένα είδος προερχόμενο από ένα ξένο οικοσύστημα εισέρχεται επιβιώνει και κυριαρχεί, οι επιδημίες στα μικρο- οικοσυστήματα συμβαίνουν όταν ένας νέος – ξένος μικροοργανισμός εισέρχεται, επιβιώνει και επικρατεί. Αυτός ο εισβολέας στον τεχνητό μας κόσμο είναι πολύ πιθανότερο να προκύψει από την τεχνολογία και όχι από τη φύση, όσο βέβαια είναι εφικτή οποιαδήποτε εκτίμηση σε ένα τόσο τεράστιο θέμα. Ο εισβολέας θα έχει προκύψει ή δημιουργηθεί από την έκταση και το βάθος της ανθρώπινης παρέμβασης στη φύση, ακόμη και στην ίδια την ανθρώπινη φύση.
Επιμένοντας στην «κατευθυνόμενη ανοσοαπάντηση» η αρχιτεκτονική της ανοσολογικής μας ασπίδας είναι πιθανό να γίνει κατά σημεία της περισσότερο εύθραυστη. Όταν καθιστούμε την ασπίδα πιο σκληρή σε κάποια σημεία, η ασπίδα, όταν δεχτεί ισχυρό πλήγμα σε άλλο ανοχύρωτο σημείο της θα σπάσει.
Και σήμερα, όχι απλά τρελαίνουμε το ανοσοποιητικό μας σύστημα με χημικά προσθετικά εμβολίων, (εξ ου και η Guillain Barre και άλλα πιθανά μη καταγεγραμμένα περιστατικά αυτοάνοσων που οφείλονται σε εμβόλια) αλλά παράλληλα το καθιστούμε λιγότερο ελαστικό και κατά επέκταση λιγότερο ανθεκτικό μακροπρόθεσμα.»

Όταν έγραφα το κείμενο, γνώριζα ότι αντίθετα με τις αστείους ισχυρισμούς για πλήρη έλλειψη ανοσίας απέναντι στον Η1Ν1, ένα μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού των ΗΠΑ ηλικίας άνω των 50 είχε ανοσία απέναντι στον Η1Ν1 λόγω της Η1Ν1 επιδημίας του 1976. Η επιβεβαίωση όμως της βάσης του ισχυρισμού μου για την υπεροχή της φυσικής ανοσίας ήρθε σχετικά πρόσφατα. Σε έρευνα που δημοσιεύτηκε στο Journal of Experimental Medicine οι ερευνητές ανάφεραν πως άτομα που προσβλήθηκαν από τον “πανδημικό” Η1N1 και ανέρρωσαν, είχαν μια εξαιρετική ανοσοαπάντηση, που παρήγαγε αντισώματα τα οποία είναι προστατευτικά ενάντια σε μια μεγάλη ποικιλία στελεχών γρίπης. Παρατηρήθηκε δηλαδή το φαινόμενο μιας φυσικής διασταυρούμενης ανοσίας που παρέχει μεγαλύτερο εύρος προστασίας απέναντι στους ιούς της γρίπης. «Το αποτέλεσμα είναι κάτι σαν το άγιο δισκοπότηρο για την έρευνα των εμβολίων της γρίπης» λέει ένας από τους συντάκτες της έρευνας,
Την περίοδο που έγραφα αυτό το κομμάτι πρώην συμφοιτητής μου υιοθετούσε τον ακριβώς αντίθετο ισχυρισμό: ότι δηλαδή η τεχνητή, η κατευθυνόμενη ανοσία είναι αυτή που μπορεί να προσδώσει διασταυρούμενη και επομένως ευρύτερη ανοσοπροστασία. Όσο και αν έψαξα δεν μπόρεσα να βρω που στοιχειοθετήθηκε αυτός ο ισχυρισμός. Αντιθέτως, όπως απερίφραστα δηλώνει ο βασικός συντάκτης της έρευνας, «τα δεδομένα μας δείχνουν ότι προσβολή από το πανδημικό στέλεχος γρίπης του 2009 θα μπορούσε να επάγει ευρέως προστατευτικά αντισώματα που πολύ σπάνια βλέπουμε μετά από λοιμώξεις εποχιακής γρίπης ή εμβόλια»
Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Ότι η παγκόσμια εμβολιαστική επιχείρηση κατά του Η1N1 το 2009-2011 έχει καταστήσει όσους εμβολιάστηκαν πολύ πιο ευάλωτους σε κάποια στελέχη γρίπης σε σχέση με αυτούς που δεν εμβολιάστηκαν και νόσησαν φυσικά. Τι σημαίνει αυτό; Ότι η φυσική ανοσία θα μπορούσε να παρέχει διασταυρούμενη ανοσοπροστασία απέναντι σε κάποιο πραγματικά επικίνδυνο και πανδημιογόνο στέλεχος γρίπης. Τι σημαίνει αυτό; Ότι αν μας χτυπήσει πραγματική πανδημία γρίπης, όσοι νόσησαν το 2009-2010 έχουν μεγαλύτερη πιθανότητα να μην προσβληθούν, σε αντίθεση με αυτούς που πείστηκαν σε εμβολιασμό.
Ακόμη και αυτή η καταληκτική έρευνα, παρουσιάστηκε από τους ίδιους τους ερευνητές και τον τύπο ως φιλοεμβολιαστική: Οι σχετικοί τίτλοι την παρουσίασαν ως ένα βήμα προς την ανάπτυξη ενός παγκοσμίου εμβολίου γρίπης ενώ τα περισσότερα απτά συμπεράσματα που εξάγονται από αυτήν δεν τονίστηκαν ή απλά παραλήφθηκαν: Και τα απτά της συμπεράσματα είναι πως στην περίπτωση του Η1Ν1 η φυσική ανοσία ήταν υπέρτερη, πληρέστερη, ευρύτερη και αποτελεσματικότερη από την τεχνητή και πως για αυτόν ακριβώς το λόγο υπάρχει πιθανότητα η εμβολιαστική προπαγάνδα του 2009 -2011 να φέρει δραματικά αποτελέσματα, απολύτως αντίθετα από τους διακηρυγμένους στόχους της.
Και αυτή η μεροληψία και κατά κάποιο τρόπο συγκάλυψη είναι αναμενόμενη καθώς όλη οι εμπλεκόμενοι έχουν μικρά ή μεγαλύτερα συμφέροντα από τα εμβόλια. Κανείς τους όμως δεν βγάλει φράγκα και δε θα χτίσει καριέρα από τη φυσική ανοσοπροστασία. Αυτή είναι τσάμπα.

Μακάρι να μπορούσαμε να φτιάξουμε ασφαλή και αποτελεσματικά παγκόσμια εμβόλια. Δυστυχώς αυτό που κάνουμε σήμερα είναι αντί να υποβοηθούμε ή να επεμβαίνουμε στο ανοσοποιητικό μόνο σε περιπτώσεις πραγματικά επικίνδυνων καινοφαινών και επιδημιογόνων μικροοργανισμών- αυτό που κάνουμε λοιπόν, είναι να ποδηγετούμε το ανοσοποιητικό μας -που μπορεί να είναι πολύτροπο και ευρηματικό αλλά δεν είναι ανεξάντλητο- στα συμφέροντα των μεγάλων φαρμακευτικών ομίλων.
Αν κάποιος νομίζει ότι ο δαίμονας του Laplace εξαφανίστηκε από την φυσική εδώ και έναν αιώνα μόνο και μόνο για να επανεμφανιστεί θριαμβευτικά στην ιατρική, ας ρίξει απλώς μια ματιά στον κόσμο γύρω του.
Read More »

Σάββατο 19 Μαρτίου 2011

Δημόσια Υγεία: Θανάσιμες θεραπείες και ιατρικοί πειραματισμοί σε ανθρώπους




O 20ος αιώνας αποτέλεσε ένα θερμοκήπιο εκτεταμένων ιατρικών πειραματισμών πάνω σε ομάδες ατυχών ανθρωπίνων πλασμάτων. Οι παράνομοι, απάνθρωποι και ανήθικοι ιατρικοί πειραματισμοί έδειχναν ιδιαίτερη αδυναμία σε απροστάτευτες ομάδες ανθρώπων, ασθενείς, μειονότητες, γέρους, ορφανά, φυλακισμένους και ψυχιατρικούς έγκλειστους. Οι ομάδες αυτές ανθρώπων ήταν λιγότερο πιθανό να αντιληφτούν το τι πραγματικά τους κάναν οι επίορκοι πειραματιστές. Ακόμη και αν είχαν κάποια αντίληψη για το τι πραγματικά τους συνέβαινε, ήταν μάλλον απίθανο να προστατευτούν από τα πειράματα ή να διώξουν ποινικά τους βασανιστές τους. Φυσικά, ο παράνομος ιατρικός πειραματισμός, έχοντας στον πυρήνα του την απανθρωπιά, δεν δίσταζε κατά περιπτώσεις να εξασκείται και σε άλλες ομάδες. Κατά τη διάρκεια του ψυχρού πολέμου επιτελέστηκε συγκαλυμμένος πειραματισμός με ραδιενεργά ισότοπα πάνω σε εγκύους.

Θανάσιμες θεραπείες και ιατρικοί πειραματισμοί σε ανθρώπους
Του Πέτρου Αργυρίου (http://agriazwa.blogspot.com)
(Μέρος του άρθρου βασίζεται στην αποκαλυπτική έρευνα του συγγραφέα «Θανάσιμες Θεραπείες», εκδ. Etra, Μάρτιος 2011)

Το τέλος του 2ου παγκοσμίου πολέμου δημιούργησε την υπεραισιόδοξη ψευδαίσθηση ότι τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας είχαν τελειώσει οριστικά με την συντριβή των Ναζί και των Ιαπώνων.
Κατά τη διάρκεια του Β’ παγκοσμίου πολέμου, Ναζί και Ιάπωνες επιστήμονες επιδόθηκαν σε ένα όργιο ιατρικών πειραματισμών πάνω σε αιχμαλώτους πολέμου, κρατουμένους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, ακόμη και σε πληθυσμούς στο φυσικό τους περιβάλλον.
Πολλοί από αυτούς τους γιατρούς-εγκληματίες, όχι μόνο δεν καταδικάστηκαν για τα εγκλήματά τους αλλά και εξαργύρωσαν την ιατρική γνώση που απέκτησαν από την έρευνα πάνω στις ανθρώπινες ζωές που κατέστρεψαν. Την εξαργύρωσαν με ασυλία και με ερευνητικές θέσεις που τους προσφέρθηκαν από τις συμμαχικές δυνάμεις και κυρίως τις ΗΠΑ.
Η παράδοση των ιατρικών πειραματισμών δεν διακόπηκε ποτέ. Δεν είναι καθόλου παράδοξο λοιπόν η ειδησεογραφία με φρίκη να διαπιστώνει παρόμοιες πρακτικές να εφαρμόζονται και στον 21ο αιώνα, με θύματα ισλαμιστές κρατουμένους, «τρομοκράτες», στην εκτός κάθε έννοιας δικαίου αμερικανική εκδοχή των ναζιστικών στρατοπέδων συγκέντρωσης όπως το Γκουαντάναμο, το Αμπού Γκραϊμπ και το Μπαγκράμ. Και αυτά τα βασανιστήρια, παρουσία γιατρών που φρόντιζαν να γίνονται πιο αποτελεσματικά, αποκτούσαν και μια διάσταση ιατρικού πειραματισμού και δεν ήταν απλώς αποτέλεσμα της κτηνωδίας του πολέμου: Αντίθετα, δημοσιεύματα φανερώνουν πως οι εντολές για να διαπραχθούν αυτά έρχονταν από ψηλά. Ο αντιπρόεδρος της τότε κυβέρνησης Bush, Dick Cheney και ο Donald Rumsfeld φαίνεται να αναμιγνύονται με την έκδοση εντολών για τη διάπραξη βασανιστηρίων.
Ο μόνος κανόνας για την έκταση και το είδος των βασανιστηριών ήταν να μην υπάρχουν πολλά εξωτερικά ίχνη τους, ο κανόνας του “No blood, no foul”
Την τελευταία 15ετία και καθώς όλο και περισσότερα ιατρικά πειράματα βλέπουν το φως της δημοσιότητας, παρατηρούμε μια επιδημία- πολιτική αυτή τη φορά. Οι Clintons κυρίως, έχουν υποχρεωθεί σε απολογία εκ μέρους της αμερικανικής κυβέρνησης για τα ψυχροπολεμικά πειράματα ραδιενέργειας, για τα πειράματα σύφιλης σε ανυποψίαστους πολίτες στην Tuskegee των ΗΠΑ και τα αδερφά τους πειράματα στη Γουεταμάλα.
Ο πειραματισμός με ραδιενέργεια ήταν ίσως από τους πιο εκτεταμένους και μακρόβιους: έγινε όχι μόνο στις ΗΠΑ αλλά επεκτάθηκε από παρθένες ατόλες μέχρι και την Αλάσκα, διαρκώντας συναπτές δεκαετίες. Τα θύματά του ήταν κατά κύριο λόγο στρατιώτες αλλά σύντομα επεκτάθηκε σε ιθαγενείς, ασθενείς, φυλακισμένους, εγκύους, παιδιά, γέρους και ψυχιατρικούς εγκλείστους και νοητικά στιγματισμένους.
Για τα πειράματα της σύφιλης σας μεταφέρω τα ενδεικτικά αποσπάσματα από το βιβλίο μου «Θανάσιμες Θεραπείες»: «Από το 1932 γύρω στους 400 νέγρους (για την ακρίβεια 399 συφιλιδικοί και 201 υγιείς που χρησιμοποιήθηκαν ως γκρουπ ελέγχου) στρατολογήθηκαν στην μελέτη της Tuskegee για τη σύφιλη, μια μελέτη που διεξήγαν οι υπηρεσίες δημόσιας υγείας των ΗΠΑ σε συνεργασία με το ινστιτούτο της Tuskegee. Οι ¨εθελοντές¨, κυρίως άτομα με χαμηλό μορφωτικό επίπεδο, ουδέποτε πληροφορήθηκαν για την πραγματική φύση της μελέτης, για την νόσο από την οποία έπασχαν και για τις προθέσεις των ερευνητών[…]
[…] Ακόμα και όταν η ιατρική επιστήμη επέφερε ένα καίριο πλέγμα στην σύφιλη και σε πλειάδα άλλων λοιμώξεων με την χρήση της πενικιλίνης, οι ερευνητές συνέχισαν το μακάβριο πείραμα τους. Παρότι η πενικιλίνη έγινε το φάρμακο εκλογής για τη σύφιλη το 1947, οι ερευνητές δεν χορήγησαν πενικιλίνη στα αντικείμενα της μελέτης, ούτε καν τους ενημέρωσαν για την νέα θεραπεία. Χωρίς να υπάρχει λόγος, ούτε καν πρόφαση, μετά το 1947 το θερμοκήπιο της σύφιλης συνέχισε να αναπτύσσεται με κυβερνητική έγκριση και κονδύλια.
Το πείραμα συνεχίστηκε μέχρι και το 1972. Δεκάδες άνθρωποι πέθαναν ένα ανόητο και φρικτό θάνατο, δεκάδες οικογένειες μολύνθηκαν από σύφιλη. Και ίσως το έγκλημα να συνεχιζόταν για πολλά χρόνια ακόμη από ερευνητές που δεν είχαν καμία αίσθηση του σωστού και του λάθους αν δεν το έφερνε στο φως της δημοσιότητας ένας ερευνητής θεμάτων δημοσίας υγείας ονόματι Jean Heller. Αμέσως το θέμα πήρε τρομακτικές διαστάσεις και έγινε πρωτοσέλιδο στον Αμερικανικό τύπο. Μετά από σαράντα χρόνια, δύο γενιές ερευνητών και ασθενών, το πείραμα τερματίστηκε κάτω από την πίεση της κοινής γνώμης.»
Από το 1944 και μέχρι το 1948 πειράματα σύφιλης θα γίνουν και σε φυλακισμένους, νοητικά υστερούντες και στρατιώτες στη Γουατεμάλα:
«Σχετικό δημοσίευμα των New York Times περιγράφει ικανοποιητικά την εμπειρία του απάνθρωπου ιατρικού πειραματισμού υπό την αιγίδα της αμερικανικής κυβέρνησης στη Γουατεμάλα:
Εφτακόσιοι άνθρωποι, άτομα με «νοητική υστέρηση», φυλακισμένοι και στρατιώτες γίναν πειραματόζωα στα χέρια των αμερικανών ερευνητών οι οποίοι πλήρωναν ακόμη και ιερόδουλες για να κολλήσουν στα ερευνητικά τους αντικείμενα σύφιλη. Όταν κάτι τέτοιο δεν επιτυγχανόταν, οι ερευνητές θα προσπαθούσαν να μεταδώσουν τη σύφιλη μέσω εκδορών που προκαλούσαν στο πέος, στο πρόσωπο ή στα χέρια των πειραματόζωων τους ή μέσω νωτιαίων ενέσεων. Υπάρχει κάθε λόγος να πιστεύουμε ότι ένα τμήμα αυτών των 700 ανθρώπων αναμετάδωσαν τη σύφιλη στις συντρόφους τους της «εξωπειραματικής» ζωής τους, επιβαρύνοντας πιθανώς τη δημόσια υγεία ολόκληρης της Γουεταμάλα. Οι συνέπειες του πειράματος δηλαδή, καθώς ήταν αυτό μάλλον αδύνατον να περιοριστεί στην ομάδα στόχευσής του, πιθανόν να επεκτάθηκαν πολύ πέρα από το φυσικό χώρο τέλεσής του […]»
Η αποκάλυψη των πειραμάτων της ραδιενέργειας και της σύφιλης άνοιξαν το καλά κρυμμένο μυστικό των απάνθρωπων ιατρικών πειραματισμών. Μετά από τα πειράματα της ραδιενέργειας και της σύφιλης, η αποκάλυψη μιας μακράς λίστας αποτρόπαιων πειραματισμών έμελλε να ακολουθήσει.
Δημοσίευμα του Associated Press στις 27 Φεβρουαρίου του 2011 ξέθαψε 40 από αυτά τα πειράματα, κάποια από τα οποία δεν είχαν πριν δει ποτέ το φως της δημοσιότητας ενώ κάποια άλλα είχαν προβληθεί μέσω της μηντιακής προπαγάνδας ως ελπιδοφόρες ερευνητικές προσπάθειες, αποκρύπτοντας πλήρως το γεγονός ότι ήταν συχνά επώδυνοι, άλλοτε επιβλαβείς και κάποτε θανατηφόροι για τα ανυποψίαστα θύματα τους πειραματισμοί που ξεπερνούσαν κάθε έννοια ηθικής και δεοντολογίας. Αξίζει να σημειωθεί πως οι περισσότεροι από αυτούς τους πειραματισμούς δεν ήταν αυθαίρετα προϊόντα κάποιου διεστραμμένου ερευνητή αλλά επίσημες, κρατικά χρηματοδοτούμενες έρευνες.
Ενδεικτικά και ανά δεκαετία αναφέρεται πως:
Δεκαετία 1940
-Ένας αναγνωρίσιμος ερευνητής εκθέτει αμερικάνους πολίτες σε ηπατίτιδα. 8 από αυτούς θα αναπτύξουν τη νόσο.
-Προκειμένου να μελετήσουν τη μετάδοση ενός θανατηφόρου μικροβίου του στομάχου, ερευνητές υποχρεώνουν νεαρούς κρατουμένους να καταπιούν αφιλτράριστα εναιωρήματα κοπράνων.
-Σε μια άλλη μελέτη, ερευνητές κάνουν ένεση με πλασμίδιο της ελονοσίας σε 11 εθελοντές δημοσίους υπαλλήλους και στη συνέχεια τους κρατούν σε πλήρη ασιτία για πέντε μέρες. Κάποιοι από αυτούς υποχρεώνονται παράλληλα και σε εξαντλητική σωματική εργασία.
Δεκαετία 1950
-Κατά τη διάρκεια της Ασιατικής γρίπης, ερευνητές ψέκασαν τον ιό στη μύτη 23 κρατουμένων.
-Ερευνητές δοκιμάζουν να μεταδώσουν γονόρροια σε 24 κρατουμένους εγχέοντας το βακτήριο απευθείας μέσω του πέους τους…
Δεκαετία 1960
-Ερευνητές εγχέουν καρκινικά κύτταρα σε 19 γέρους και ανήμπορους νοσοκομειακούς ασθενείς
-Ερευνητές επιχειρούν να μεταδώσουν ηπατίτιδα μέσω της στοματικής οδού ή ενέσεων σε παιδιά με νοητική υστέρηση.
Μετά τον Β παγκόσμιο πόλεμο, μόνο στις ΗΠΑ, το μικρό δείγμα των περιστατικών ιατρικών πειραματισμών για τους οποίους έχουμε λάβει πλέον γνώση αφορά τριψήφιο αριθμό. Κατά πάσα πιθανότητα και με κάθε μετριοπάθεια ο αριθμός των θυμάτων τους είναι τουλάχιστον τετραψήφιος.
Το έργο των Ναζί καλά κρατεί.
Με την αύξηση των εποπτικών οργάνων ενδέχεται οι ιατρικοί πειραματισμοί να έψαξαν προσφορότερο έδαφος σε χώρες όπου η κοινή γνώμη ήταν περισσότερο αδιάφορη ή ανενημέρωτη και όπου οι ελεγκτικοί και εποπτικοί μηχανισμοί ήταν ισχνή. Η Αφρική είναι μια ήπειρος που κατά τόπους ικανοποιεί τις συνθήκες του ιατρικού πειραματισμού.
Ήδη, σε σχετικά προγενέστερα άρθρα μου στο TVXS αλλά και στο βιβλίο μου Θανάσιμες Θεραπείες έχω περιγράψει τους απαράδεκτους ιατρικούς πειραματισμούς της Pfizer στο Κάνο της Νιγηρίας, και της κλινικής δοκιμής της νεβιραπίνης στην Ουγκάντα στα τέλη του προηγούμενου αιώνα και στις αρχές του αιώνα που διανύουμε.
Δεν φαντάζει πολύ πιθανό οι ιατρικοί πειραματισμοί να σταματήσαν ποτέ. Μάλλον αλλάξαν μορφή, τακτικές και δεξαμενές θυμάτων για να συνεχίσουν να υπηρετούν όχι μόνο μεγάλα συμφέροντα αλλά και την ερευνητική ματαιοδοξία και τη νοσηρή περιέργεια επίορκων πειραματιστών…
Read More »

Παρασκευή 28 Ιανουαρίου 2011

Δημόσια υγεία: Γρίπες και οικονομικοί γύπες


Είμαστε για τα καλά στη χειμωνιάτικη περίοδο. Μια νέα σεζόν εποχιακής γρίπης ξεκινάει όπως συμβαίνει για κάποιους λόγους με συνέπεια τα τελευταία εκατοντάδες (τουλάχιστον) χρόνια. Η φετινή σεζόν είναι επιβαρυμένη όχι μόνο από νέους κινδύνους δημόσιας υγείας αλλά κυρίως από επικίνδυνες πολιτικές της που ξεδιπλώνονται τα τελευταία χρόνια.



Γρίπες και οικονομικοί γύπες. Του Πέτρου Αργυρίου


(Πρώτη δημοσίευση περιοδικό Holistic Life- το υλικό του κειμένου προέρχεται από την έρευνα του συγγραφέα Θανάσιμες Θεραπείες-Μάρτιος 2011- εκδ. ETRA)


(Περισσότερα για το συγγραφέα και το έργο του στο http://agriazwa.blogspot.com)



Παρά το τεράστιο φιάσκο των νέων επιδημιών με πιο πρόσφατη τη γρίπη των χοίρων που στα μάτια του σκεπτόμενου κομματιού του πληθυσμού γελοιοποίησε και εξέθεσε παγκόσμιους οργανισμούς, εθνικές αρχές και τοπικούς φορείς δημόσιας υγείας, το νερό έχει μπει για τα καλά στο αυλάκι. Προσκεκλημένες από τη δεκαετή προεδρία J.W.Bush Jr, οι μεγάλες φαρμακευτικές έχουν μπει για τα καλά στο παιχνίδι των αντιγριπικών αγωγών και των εμβολίων, ένα χώρο που ιστορικά ήταν δύσκολος και που ακριβώς για αυτό το λόγο, είχε εγκαταλειφθεί επιχειρηματικά από τις περισσότερες μεγάλες φαρμακευτικές. Το πολιτικό και οικονομικό σκηνικό των τελευταίων ετών άλλαξε άρδην την κατάσταση. Μικρότερες εταιρίες που διεξήγαν έρευνα ή ήταν παρασκευάστριες εμβολίων εξαγοράστηκαν επιθετικά από τους φαρμακευτικούς κολοσσούς που παρακινήθηκαν από νέα νομοθετικά πλαίσια που έλυναν μια σωρεία δυσκολιών όπως οι μηνύσεις για παρενέργειες και η εύρεση χειραγωγημένων πρόθυμων αγορών. Οι σκόπελος των μηνύσεων για παρενέργειες που θα μπορούσαν να κοστίσουν απώλεια πολλών δισεκατομμυρίων για τις φαρμακευτικές λύθηκε τουλάχιστον για τα αμερικανικά πράγματα, την προηγούμενη δεκαετία με τα νομοσχέδια Bioshield I και ΙΙ. Το Bioshield II αν και δεν πέρασε στην ολοκληρωμένη μορφή του, προέβλεπε ότι σε περίπτωση εκτάκτου ανάγκης δημόσιας υγείας όπως α) βιοτρομοκρατικό χτύπημα και β) πανδημία, οι εταιρίες δε θα έφερναν καμία ευθύνη (Liability) απέναντι στους ιατρικούς τους καταναλωτές για τυχόν παρενέργειες των προϊόντων τους που θα χρησιμοποιούνταν για την αντιμετώπιση του βιοτρομοκρατικού χτυπήματος ή πανδημίας. Όσο για την εξεύρεση αγορών όπου οι εταιρίες θα διοχέτευαν τα εμβόλια, το πρόβλημα λύθηκε από τις κυβερνήσεις κρατών, καθώς οι περισσότερες από αυτές, υπό το τρομοκαθεστώς της ψευδούς πανδημικής διακήρυξης, έσπευσαν σε απευθείας αναθέσεις συμβολαίων για την αγορά εμβολίων, κάτι το οποίο είναι σκανδαλώδες από μόνο του. Η Ελλάδα και δύο διαδοχικοί υπουργοί υγείας της, Αβραμόπουλος και Ξενογιαννακοπούλου, δεν αποτέλεσαν εξαίρεση. Αρχικά 10 εκατομμύρια που τελικά περιορίστηκαν σε 5 εκατομμύρια δόσεις εμβολίων που δεν είχαν ακόμη παρασκευαστεί πόσο μάλλον δοκιμαστεί, παραγγέλθηκαν με το μηχανισμό της απευθείας ανάθεσης, κάτι που φανέρωνε τις προθέσεις του Αβραμόπουλου (όπως αυτές άλλωστε διατυπώθηκαν στο Associated Press) να εμβολιάσει ολόκληρο τον Ελληνικό πληθυσμό χωρίς καμιά απολύτως επιστημονική επιχειρηματολογία για την αναγκαιότητα ενός τέτοιου σπάταλου και πιθανώς επικίνδυνου εγχειρήματος σε μια περίοδο που τα λεφτά για δαπάνες στη δημόσια υγεία περικόπτονται δραματικά και δεν φτάνουν για να καλύψουν βασικές και πάγιες ανάγκες περίθαλψης.



Παρότι έχει επικρατήσει μια αντίληψη, σε σχέση με τα εμβόλια της γρίπης, τόσο σε ιατρικούς, ακαδημαϊκούς, πολιτικούς κύκλους και κατ εξοχήν στα μήντια όπου εμφανίζονται απαραίτητα και κρίσιμα στον τομέα της προληπτικής δημόσιας υγείας, αυτή η αντίληψη δεν είναι στην ουσία της τίποτα άλλο από παραφιλολογία, κουβέντες του “επιστημονικού καφενέ”. Παρτίδες των νέων εμβολίων αποσύρθηκαν από διάφορες χώρες του κόσμου, ενώ σε κάποιες, συγκεκριμένα εμβόλια απαγορεύτηκαν λόγω παρενεργειών. Εντούτοις στην Ελλάδα τα νέα εμβόλια παρουσιάστηκαν πλείστες φορές ως απολύτως ασφαλή, επιχείρημα ανόητο καθώς κάθε εμβόλιο περιέχει πέρα από το αντιγόνο ή τα αντιγόνα σωρεία χημικών προσθέτων που χρησιμοποιούνται για να ενισχύσουν την ανοσολογική απάντηση στο εμβόλιο και την δημιουργία ανοσολογικής μνήμης που χωρίς τα χημικά μπορεί να είναι από μικρή ως ανύπαρκτη. Το χημικό προφίλ αυτών των εμβολίων τα τοποθετεί ξεκάθαρα στη κατηγορία των χημικών φαρμάκων και τίποτα από τους ουσίες που περιέχουν δεν τα κάνει το προφίλ πιθανόν παρενεργειών τους ως ήπιο ή καλώς ανεκτό. Η έλλειψη κλινικών και στατιστικών δεδομένων για τη σχέση οφέλους ρίσκου για τα νέα εμβόλια σε συνδυασμό με την προχειρότητα και σκοπιμότητα της αλλαγής σε ανύποπτο χρόνο των πανδημικών κριτηρίων από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (WHO) αλλά και το αμερικάνικο CDC (Centers for Disease prevention and Control), ώθησε ένα μεγάλο κομμάτι των Ελλήνων γιατρών να απειθαρχήσουν προς τις κατευθυντήριες (και κατευθυνόμενες θα τολμούσε να προσθέσω) γραμμές οργανισμών και φορέων δημόσιας υγείας μέχρι του σημείου να συμβουλέψουν πολίτες να μην κάνουν τα εμβόλια κατά της γρίπης των χοίρων. Όπως έχει τονιστεί, η αντίληψη περί απολύτως ασφαλών και επιβεβλημένων αντιγριπικών εμβολιασμών δεν είναι παρά μια παραφιλολογία η οποία προωθείται είτε από αυτούς που έχουν συμφέροντα ή τυφλή πίστη στους οργανισμούς και φορείς που παράγουν πολιτικές δημόσιας υγείας. Η σχέση WHO και φαρμακευτικών εταιριών στη διακήρυξη της περσινής πανδημίας έχει ήδη καταγγελθεί και καταμαρτυρηθεί. Η λήξη της πανδημίας από τον WHO τους δημοσιογραφικά ήσυχους μήνες του καλοκαιριού είναι μία ακόμη ένδειξη για το ότι η πανδημία αυτή ήταν προϊόν συμφερόντων και προπαγάνδας και όχι η “μεγάλη πανδημία” που για δεκαετίες κάποιοι επιδημιολόγοι αναμένουν τρίβοντας τα χέρια τους με τα οφέλη που η πανδημική τρομολαγνεία φέρνει στην καριέρα τους.



Μια ματιά στην πιο ψύχραιμη αντικειμενική και ελεύθερη από οικονομικά συμφέροντα επιστήμη αρκεί να μας πείσει. Το Cochrane Collaboration είναι μια διεθνής μη κερδοσκοπική συνεργασία για την προώθηση, την επικαιροποίηση και την αξιοπιστία της ιατρικής ενημέρωσης και την προώθηση, αξιολόγηση και μετανάλυση κλινικών δοκιμών. Θεωρείται ένας από τους πιο αξιόπιστους και ίσως ένας από τους τελευταίους αδιάβλητους θεσμούς στην ιατρική επιστήμη σήμερα, σε ότι έχει απομείνει από την ύψιστη ανθρωπιστική επιστήμη μετά την εκτεταμένη εμπορευματοποίησή της.



Όπως αναφέρει σε συνέντευξή του ο επιδημιολόγος και επιθεωρητής για το Cochrane Collaboration, Tom Jefferson στους Financial Times: “η ερώτηση που ρωτάτε είναι ... πόσο αποτελεσματικά είναι τα εποχιακά εμβόλια... και οι επιθεωρήσεις μας δείχνουν καθόλου ή φτωχά αποτελέσματα... και πολλά ελλειπή δεδομένα... Γνωρίζουμε το αν είναι ασφαλή ή το ποιο είναι το προφίλ των παρενεργειών τους; Όχι, δεν το γνωρίζουμε... Δεν υπάρχει κανένα πειστήριο , ανατρέχοντας στα εμβόλια της εποχιακής γρίπης, ότι αυτό (το εμβόλιο της γρίπης των χοίρων), πρόκειται να κάνει οτιδήποτε- για να ωφελήσει τους γηραιούς ή άλλους. Υπάρχουν πειστήρια ότι οι εργαζόμενοι στο χώρο της υγείας μπορεί να μην εμφανίσουν συμπτώματα γρίπης, αλλά οι εργαζόμενοι αυτοί που έκαναν το εμβόλιο δεν έδειξαν καμιά διαφορά στη θνησιμότητα.[1]



Τα πράγματα, σε σχέση πάντα με τις γρίπες. ξεστρατίζουν εξωφρενικά περισσότερο από την επίσημη προπαγάνδα. Σε μια ανάλυση που δημοσιεύτηκε το 2008 στο περιοδικό Virology με τίτλο “Πάνω στην επιδημιολογία της Γρίπης” οι συγγραφείς της αναφέρουν πως παρότι, στις ΗΠΑ, τις δεκαετίες του 80 και του 90 υπήρξε δραματική αύξηση του αντιγριπικού εμβολιασμού στους γέρους, για αυτή ακριβώς την κατηγορία οι εισαγωγές σε νοσοκομεία και η θνησιμότητα σε σχέση με τη γρίπη αυξήθηκε σημαντικά!!![2]



Αν πάμε τώρα στην άλλη κατηγορία φαρμάκων των οποίων οι κατασκευαστές και οι μέτοχοι των εταιριών που τα παράγουν ωφελήθηκαν από τον πανικό της γρίπης, τους αναστολείς νευραμινιδάσης, τα πράγματα και κει φαίνεται να ναι πολύ διαφορετικά από την προπαγάνδα: κυρίως για την οσελταμιβίρη (Tamiflu, Relenza), παρά τα εκατομμύρια χρηστών της, οι επιπλοκές της βρέθηκαν να είναι υποαναφερόμενες και τα δεδομένα που συλλέχθηκαν για αυτές ποικίλης και πολλές φορές κακής ποιότητας. Αν και οι 562 καταγεγραμμένες σοβαρές νευροψυχιατρικές παρενέργειες (οι οποίες διεπιστώθησαν μετά από τη έρευνα, εντολέας της οποίας ήτα ν η ανησυχούσα Ιαπωνική κυβέρνηση..) κρίνονται σπάνιες σε σχέση με τα εκατομμύρια των χρηστών, οι παρενέργειες αυτές είναι πολύ σοβαρές για να αγνοηθούν και περιλαμβάνουν ψευδαισθήσεις, αυτοκτονικές τάσεις και αιφνίδιο θάνατο κατά τη διάρκεια του ύπνου. Μπορεί λοιπόν οι παρενέργειες να ναι σπάνιες αλλά αυτό δε σημαίνει ότι είναι αυτονόητα αποδεκτές σε σχέση με ένα φάρμακο που το ίδιο το Cochrane κρίνει ότι “εξαιτίας της μέτριας αποτελεσματικότητας των αναστολέων νευραμινιδάσης, πιστεύουμε ότι δε θα πρεπε να χρησιμοποιούνται στο καθιερωμένο έλεγχο της εποχιακής γρίπης. Είμαστε αβέβαιοι για τη γενίκευση των συμπερασμάτων μας από την εποχιακή στην πανδημική γρίπη. Δεδομένα για τα αποτελέσματα της οσελταμιβίρης σε επιπλοκές από λοιμώξεις της κατώτερης αναπνευστικής οδού... μπορεί να είναι αναξιόπιστες. Τα δεδομένα για σοβαρές βλάβες (σε σχέση με) τους αναστολείς νευραμινιδάσης είναι περιορισμένα...”[3].



Είναι εμφανές ότι στην παρούσα φάση ανάπτυξης τους, το να εμπιστευτούμε τα αντιγριπικά εμβόλια αποτελεί άλμα πίστης ή τυφλή συμμόρφωση στη μηντιακή προπαγάνδα. Το ίδιο ισχύει και για τα αντιγριπικά φάρμακα.



Αν λοιπόν φοβόμαστε τόσο πολύ τη γρίπη, τι θα μπορούσαμε να κάνουμε σε σχέση με αυτήν;



Μια σχετικά πρόσφατη (10 Μαρτίου 2010), μικρή σε έκταση (έγινε σε 367 παιδιά) έρευνα έδειξε μια πολύ ελπιδοφόρα συσχέτιση. Σύμφωνα με τους ερευνητές: “η συμπλήρωση με D3 (βιταμίνη) κατά τη διάρκεια του χειμώνα, μπορεί να μειώσει την επίπτωση της γρίπης, ειδικά σε συγκεκριμένες υποομάδες παιδιών στο σχολείο¨.[4] Τότε γιατί μιλάνε με τόση ζέση για τον εμβολιασμό των παιδιών; Για ποιο λόγο πέρσι “έγκριτος” ακαδημαϊκός και επιδημιολόγος μας έλεγε βλακείες όπως ότι με το κλείσιμο των σχολίων για μερικές μέρες, η μετάδοση της γρίπης στο γενικό πληθυσμό θα περιοριστεί κατά 30%; Στο ερώτημα αυτό θα επανέλθουμε αργότερα αφού εξετάσουμε λίγο περισσότερο την ευεργετική δράση της βιταμίνης D.



Σε μια προηγούμενη (23 Φεβρουαρίου 2009) δευτερογενή αλλά πολύ μεγαλύτερη σε όγκο συμμετοχής (18883) έρευνα τα συμπεράσματα ήταν ότι η βιταμίνη D συνδέεται με μικρότερα ποσοστά λοιμώξεων του ανωτέρου αναπνευστικού.[5]



Το εντυπωσιακό είναι ότι η συσχέτιση μεταξύ της έκθεσης στην ηλιακή ακτινοβολία (χωρίς την οποία η βιταμίνη D δεν μπορεί να σχηματιστεί) και μειωμένο αριθμό λοιμώξεων του ανωτέρου αναπνευστικού είχε ήδη από το 1926 διατυπωθεί από τον Smiley ο οποίος μάλιστα έφτασε στο σημείο ορθώς να διατυπώσει ότι η όποια περιοδικότητα εμφανίζεται στις λοιμώξεις του ανωτέρου αναπνευστικού σχετίζεται “με διαταραχή βιταμινικού μεταβολισμού στον άνθρωπο ... άμεσα οφειλόμενη στην έλλειψη έκθεσης στην ηλιακή ακτινοβολία τους χειμωνιάτικους μήνες”[6]



Πρόσφατες έρευνες δείχνουν ότι η βιταμίνη D έχει επίσης εξαιρετικά σημαντικό ρόλο όχι μόνο για το σκελετικό σύστημα μας όπως για δεκαετίες μας είναι γνωστό αλλά και για το ανοσοποιητικό μας σύστημα[7], εξ' ου και η επίδραση της βιταμίνης D στην επίπτωση της γρίπης. Αυτό είναι ένα τεράστιο κεφάλαιο το οποίο θα συζητηθεί σε άλλο σχετικό άρθρο. Αυτό που μπορεί να αναρωτηθεί κανείς είναι το γιατί, μια παρατήρηση της δεκαετίας του 1920 που θα μπορούσε να έχει ευεργετικά αποτελέσματα στην ατομική και δημόσια υγεία, δεν αξιοποιήθηκε ιατρικά για τα επόμενα 90 χρόνια.



Η απάντηση ανοίγει ένα πολύ σκοτεινό κεφάλαιο στην ιστορία της ιατρικής. Μετά τους δύο παγκόσμιους πολέμους και την τεράστια πολεμική και χημική βιομηχανία που αναπτύχθηκε εξαιτίας τους, οι υποδομές και η παραγωγή τους επιλέχθηκε να διατηρηθούν και να διοχετευτούν στους πληθυσμούς. Κάπως έτσι παγιώθηκε η χημική-βιομηχανική αντί της φυτοχημικής ή βοτανικής φαρμακολογίας που για χιλιετίες ήταν πιστός σύμμαχος και βοηθός της ανθρωπότητας. Με κριτήριο την παραγωγή και το κέρδος. Οι βιταμίνες δεν μπορούν να πατεντοποιηθούν και για αυτό δεν μπορούν να αποφέρουν στις εταιρίες τα κέρδη που θέλουν. Οι συγκεντρωτικές τάσεις των τελευταίων ετών, με τη δημιουργία πολυεθνικών και των ολιγοπωλίων τους, με τους υπερεθνικούς οργανισμούς που αντί να συντονίζουν, κύριο μέλημα τους είναι να ελέγχουν κεντρικά, η άλωση του Αμερικανικού ΕΟΦ (FDA) από οικονομικά συμφέροντα και η κατεύθυνση του Codex Alimentarious επίσης προς περισσότερο συγκεντρωτισμό και κεντρικό έλεγχο, δείχνει ένα μέλλον όπου είτε οι φυσικές θεραπείες θα απορροφηθούν και ενταχθούν στο φαρμακευτικό καρτέλ, είτε θα επιδιωχθεί η χρήση να περιοριστεί δραματικά.



Και δεν είναι μόνο η D που φαίνεται να ναι χρήσιμη τους κρύους (μέχρι σήμερα τουλάχιστον) μήνες του χειμώνα. Σύμφωνα με το αξιόπιστο Cochrane Collaboration πάλι, η βιταμίνη C μπορεί να μην έχει αποτέλεσμα στην επίπτωση του κοινού κρυολογήματος σε υγιείς πληθυσμούς, αλλά η προφυλακτική της χρήση δείχνει να μειώνει την διάρκεια και τη σοβαρότητα των συμπτωμάτων του κοινού κρυολογήματος.



Πέρα από τη φαρμακευτική προπαγάνδα για τις γρίπες, τον προκλητό πανικό και την επιβολή της χρησιμοποίησης “αντιγριπικών” εμβολίων και φαρμάκων, για υγιείς ανθρώπους και ιδιαίτερα για παιδιά, το δίλημμα φαίνεται να αποκρυσταλλώνεται ως εξής: α) Φάρμακα με προφίλ παρενεργειών που δεν έχει με ασφάλεια διερευνηθεί και με ακόμη περισσότερο επικίνδυνες πιθανές μη καταγεγραμμένες παρενέργειες ή β) κάποιες μέρες διακοπών τους καλοκαιρινούς μήνες (ή και τις ηλιόλουστες μέρες των άλλων εποχών) με συνετή ηλιοθεραπεία και χυμό πορτοκαλιού. Ξέρουμε πάρα πολύ καλά τι συμφέρει τη φαρμακοβιομηχανία και τους λακέδες της και μόλις αρχίζουμε να μαθαίνουμε για ποιο λόγο, αρκετά συχνά δεν έχουμε κοινά συμφέροντα υγείας με αυτούς.








[1] http://blogs.ft.com/healthblog/2009/09/11/interview-dr-tom-jefferson-and-pandemic-flu-vaccines/



[2] http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC2279112/?tool=pmcentrez



[3] http://www.bmj.com/content/339/bmj.b5106.full



[4] http://www.ajcn.org/cgi/content/abstract/ajcn.2009.29094v1



[5] http://archinte.ama-assn.org/cgi/content/abstract/169/4/384



[6] http://aje.oxfordjournals.org/cgi/pdf_extract/6/5/621



[7] http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC2279112/?tool=pmcentrez

Read More »

Πέμπτη 27 Ιανουαρίου 2011

Δημόσια υγεία: AIDS: Το κρυφό παρασκήνιο



Έχουμε φτάσει πλέον, έστω μια μικρή μερίδα του παγκοσμίου πληθυσμού σε μια πρωτόγνωρη για το σύστημα εξουσίας πολιτική συνειδητότητα.

Αυτό δε σημαίνει όμως ότι δε μας διαφεύγουν ακόμη κάποια λεπτά αλλά κρίσιμα σημεία.

Όπως ότι οι πολιτικές δημόσιας υγείας πλέον είναι αυτό ακριβώς που λέει ο όρος: Πολιτικές.



AIDS: Το κρυφό παρασκήνιο



Του Πέτρου Αργυρίου (περισσότερα για το συγγραφέα και το έργο του στο: http://agriazwa.blogspot .com



Το πολιτικό σκοπούμενο έρχεται πρώτο. Το επιστημονικό περιεχόμενο τους, όταν υπάρχει έρχεται συχνά δεύτερο ενώ άλλες φορές παραποιείται ή εξ’ ολοκλήρου αφαιρείται.

Μιλάμε για πολιτικές. Και οι πολιτικές του ληστρικού καπιταλισμού αφοράν στη διαφθορά, τη διαπλοκή και εξυπηρέτηση των μεγάλων συμφερόντων.

Τα ξέρουμε πια. Έχουμε δει πρεσβευτές των ΗΠΑ να συμπεριφέρονται σαν πλασιέ της κακόφημης εταιρίας Monsanto και να προτείνουν την πρόκληση πόνου στην Ε.Ε για να περάσουν τα μεταλλαγμένα συμφέροντα…[1]

Γύρω από το AIDS διακινούνται τεράστια ποσά. Φαρμακευτικές, ερευνητές, ΜΚΟ εξαρτώνται σε μικρό ή μεγαλύτερο βαθμό από αυτά τα ποσά για να συνεχίσουν και να επεκτείνουν τη δράση τους. Η χρηματοδότηση μόνο από την κυβέρνηση των ΗΠΑ βαίνει κάθε χρονιά αυξανόμενη: Από το περίπου 1 δις δολάρια το 1987 έφτασε να εικοσαεξαπλασιαστεί το 2010. Η συνολική χρηματοδότηση από την κυβέρνηση των ΗΠΑ μόνο έφτασε τα 315 δις δολάρια.[2] Αν σε αυτό προστεθεί και το φαρμακευτικό κόστος που στον ανεπτυγμένο κόσμο είναι πάνω από 10.000 δολάρια ετησίως ανά ασθενή και τις ποικίλες «ανθρωπιστικές» δωρεές, εράνους, διοργανώσεις κλπ, το πραγματικό νούμερο στο οποίο κοιτάμε ανέρχεται σε τρις δολάρια.

Είναι λογικό και αναμενόμενο αυτά τα ποσά να «έλκουν εκτροπές». Για αυτόν ακριβώς λόγο «Η Γερμανία διακόπτει προσωρινά την ετήσια χρηματοδότηση- με περισσότερα από 200 εκατ. Ευρώ- του Παγκόσμιου Ταμείου κατά του AIDS, της φυματίωσης και της ελονοσίας έπειτα από καταγγελίες για διαφθορά.

Όπως αναφέρει το BBC, η Γερμανία είναι ο τρίτος μεγαλύτερος δωρητής του ταμείου, που υποστηρίζεται από τα Ηνωμένα Έθνη, το οποίο έχει προϋπολογισμό άνω των 20 δισ. δολαρίων. Σύμφωνα με τις καταγγελίες, οι έλεγχοι του ταμείου είναι ελλιπείς σε κάποιες χώρες και μέρος των χρημάτων, πιθανότατα δισεκατομμύρια δολάρια, έχουν υπεξαιρεθεί.»[3]

Αυτή δεν ήταν η πρώτη φορά που «ύποπτες» πολιτικές γύρω από το AIDS καταγράφηκαν επισήμως.

Η άγνωστη «αναίρεση» του στατιστικού AIDS εκτός υποσαχάριας Αφρικής

Το 2008 μια τεράστια έκπληξη μας περίμενε. Ο κόσμος από τη μια μέρα στην άλλη έγινε διαφορετικός από αυτόν που μας είχαν μάθει ότι ήταν: Σύμφωνα με την προαναγγελία της δραματικής εξαγγελίας από την Washington Post το Νοέμβριο του 2007 : “... οι κορυφαίοι επιστήμονες του AIDS του ΟΗΕ σκοπεύουν να αναγνωρίσουν αυτή τη βδομάδα πως εδώ και πολύ καιρό έχουν υπερεκτιμήσει τόσο το μέγεθος όσο και τη διαδρομή της επιδημίας, που τώρα πιστεύουν ότι επιβραδύνεται εδώ και μια δεκαετία”; “... Οι τελευταίες εκτιμήσεις ... τοποθετούν τον αριθμό των ετησίων νέων HIV λοιμώξεων στα 2,5 εκατομμύρια, μείωση της τάξης του 40% σε σχέση με τις περσινές εκτιμήσεις. 33 εκατομμύρια ασθενείς παγκοσμίως είναι η εκτίμηση για φέτος, όταν η αντίστοιχη του προηγούμενου έτους ήταν 40 εκατομμύρια με ανοδική τάση... κάποιοι ερευνητές θεωρούσαν για χρόνια πως οι αξιωματούχοι του ΟΗΕ διόγκωναν την έκταση της επιδημίας για να μπορέσουν να αντλήσουν πολιτική και οικονομική στήριξη... Η Helen Epstein δήλωσε πως “ υπάρχει μια τάση για τεχνητή δημιουργία συναγερμού γύρω από το AIDS που βόλευε μάλλον μια ατζέντα για συγκέντρωση κονδυλίων... Ελπίζω πως αυτά τα νέα νούμερα θα μας βοηθήσουν να δούμε τα πράγματα περισσότερο ρεαλιστικά.”

Ποιοι οι λόγοι για αυτή τη διόγκωση;

Στο δημοσίευμα αναφέρεται πως “... ανάμεσα στους λόγους είναι η μεθοδολογία... Ο αρμόδιος φορέας του ΟΗΕ για το AIDS (UNAIDS) που βρισκόταν υπό τη διεύθυνση του Βέλγου επιστήμονα Peter Piot από την αρχή της ίδρυσής του το 1995 υποστήριζε θερμά την αύξηση των κονδυλίων για την καταπολέμηση της επιδημίας. Την προηγούμενη δεκαετία, το χρηματικό ποσό που δαπανήθηκε παγκοσμίως για το AIDS αυξήθηκε κατά 30 φορές φτάνοντας περίπου στα 10 δισεκατομμύρια δολάρια ετησίως. Αλλά εξαιτίας του τρόπου που επέλεξε του στην ανίχνευση της επέκτασης της επιδημίας και στην κατάρτιση στρατηγικών για την καταπολέμηση της, ο UNAIDS δέχτηκε κριτική και κατηγορήθηκε από κάποιους πως είχε πολιτικοποιηθεί και δεν ήταν πλέον επιστημονικά σθεναρός”. “... Για χρόνια, οι αναφορές του UNAIDS σκιαγραφούσαν μια επιδημία που απειλούσε να ξεσπάσει πέρα από το επίκεντρο της στη νότια Αφρική, για να δημιουργήσει εκτεταμένες ασθένειες και θανάτους σε άλλες χώρες. Μόνο στην Κίνα, μια αναφορά προειδοποίησε πως οι HIV λοιμώξεις θα έφταναν στα 10 εκατ. μέχρι το τέλος της δεκαετίας από το 1 εκατ. που ήταν το 2002. Ο Piot έγραφε προσωπικούς προλόγους σε τέτοιου τύπου αναφορές προειδοποιώντας με τη σειρά του για τους κινδύνους της απάθειας, ισχυριζόμενος π.χ το 2006 πως “η πανδημία και το τίμημα της ξεπερνούν και τις πιο δυσοίωνες προβλέψεις.”



Αλλά ήδη, αρκετά χρόνια νεώτερων και περισσότερο ακριβών μελετών, τεκμηρίωσαν επαρκώς πως τα εργαλεία του UNAIDS για τη μέτρηση και την πρόβλεψη της πορείας της επιδημίας ήταν ελαττωματικά:



“... Οι αναθεωρήσεις επηρεάζουν όχι μόνο τα παρόντα νούμερα αλλά παρελθοντικά. Μια αναφορά του 2002 για παράδειγμα, τοποθέτησε τον συνολικό αριθμό των HIV κρουσμάτων στα 42 εκατομμύρια όταν ο πραγματικός αριθμός εκείνη την περίοδο σύμφωνα με τη νέα αναφορά ήταν 30 εκατομμύρια



“Πέρα από την Αφρική, το AIDS είναι πιο πιθανό να συγκεντρώνεται ανάμεσα σε ομάδες υψηλού κινδύνου, όπως είναι οι ομοφυλόφιλοι, οι ενδοφλέβιοι χρήστες ναρκωτικών και όσοι παρέχουν επ' αμοιβή σεξουαλικές υπηρεσίες.¨[4]



Επί σειρά ετών κάποιες επικριτικές σε σχέση με τις πολιτικές αλλά και τη μεθοδολογία του AIDS φωνές, ωρύονταν για κακή λήψη και επεξεργασία των στατιστικών δεδομένων. Και όπως φαίνεται, είχαν απολύτως δίκιο. Όχι μόνο ήταν τα νούμερα λάθος, αλλά και η μεθοδολογία ήταν εσφαλμένη και πιθανώς επηρεασμένη από πολιτικοοικονομικές σκοπιμότητες. Δισεκατομμύρια που στραγγίστηκαν από τις κοινωνίες για να υψωθούν αυτοσχέδια φράγματα που θα προστάτευαν από το μεγάλο παλιρροϊκό κύμα της επερχόμενης πανδημίας, εκατομμύρια άνθρωποι που ζήσαν τον πανικό μιας “ύποπτης” επαφής, χιλιάδες άνθρωποι που ζήσαν τη φρίκη της λανθασμένα θετικής διάγνωσης, ποιος θα κληθεί για να του αποδοθούν οι ανάλογες ευθύνες; Μάλλον κανείς. Όπως κανείς δε θα επιβραβεύσει αυτούς που μιλούσαν για σκόπιμη στατιστική διόγκωση. Δεκαετίες σεξουαλικής και κοινωνικής δεισιδαιμονίας για να μας πουν μια μέρα πως μάλλον η επιδημία είχε εξαρχής αυτοπεριοριστεί στις ομάδες υψηλού κινδύνου. Μάλλον, γιατί πάντα εκεί βρισκόταν κατά κύριο λόγο, γιατί ήταν “ενδημική” και γιατί η “πανδημιοποίηση¨ της ήταν ένα στατιστικό τρικ λαίμαργων για κονδύλια, δόξα και εφήμερη φήμη ανθρώπων.



Το δημοσίευμα της Post, επαληθεύτηκε πλήρως τον Ιούνιο του 2008. Σύμφωνα με την Independent αλλά και άλλες εφημερίδες :



¨Ένα τέταρτο του αιώνα μετά το ξέσπασμα του AIDS, ο ΠΟΥ (Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας), δέχεται ότι η απειλή μιας παγκόσμιας ετεροφυλοφιλικής πανδημίας έχει εξαφανιστεί.

Στην πρώτη επίσημη παραδοχή ότι η παγκόσμια στρατηγική πρόβλεψης που προωθήθηκε από τους κύριους οργανισμούς για το AIDS μπορεί να είχε πάρει λάθος κατεύθυνση ο Kevin de Cock, ο επικεφαλής του τμήματος του ΠΟΥ για το HIV/Aids είπε ότι δε θα υπάρξει γενικευμένη επιδημία AIDS στον ετεροφυλοφιλικό πληθυσμό εκτός Αφρικής.

Ο De Cock είπε ότι η αντίληψη για την απειλή που ο ιός θέτει έχει αλλάξει. Ενώ κάποτε θεωρούνταν ως κίνδυνος για τους απανταχού πληθυσμούς, τώρα έχει πλέον αναγνωριστεί, εκτός της υποσαχάριας Αφρικής, περιορίζεται στις ομάδες υψηλού κινδύνου συμπεριλαμβανομένων αντρών που κάνουν σεξ με άντρες, ενδοφλέβιων χρηστών ναρκωτικών, εργατών του σεξ και της πελατείας τους¨[5]

Σύμφωνα με τον De Cock ¨Η σεξουαλική συμπεριφορά είναι προφανώς σημαντική αλλά δε φαίνεται να είναι ικανή να εξηγήσει τις διαφορές ανάμεσα στους πληθυσμούς…

Οι παράγοντες που κινούν το AIDS δεν είναι πλήρως κατανοητοί ….

…Η επίπτωση του HIV είναι τόσο ετερογενής. Στις ΗΠΑ, οι ρυθμοί της μόλυνσης ανάμεσα σε άντρες στην Ουάσινγκτον DC είναι πάνω από εκατό φορές υψηλότεροι από ότι στη Βόρεια Ντακότα… Και αυτό συμβαίνει σε μια χώρα. Πως εξηγείς τέτοιες διαφορές;¨[6]

AIDS και πολιτικές λοιπόν. Και ύποπτες πολιτικές του AIDS γύρω από ένα χορό δις.

Και αυτά δεν ήταν τα μοναδικά παραδείγματα που η πολιτική θα διέβρωνε την επιστήμη και «επιστημονικούς» οργανισμούς…

Στην αφρικανική ήπειρο, καταμεσής της επιδημίας του AIDS, άνθρωποι γεννιούνται, άνθρωποι πεθαίνουν, γεννήσεις και θάνατοι καταγράφονται, ταξινομούνται. Άνθρωποι χαρές και δράματα ψηφιοποιούνται και εύκολα χάνονται μέσα σε μια στατιστική θάλασσα αριθμών.

Ο δοκιμαστικός σωλήνας της Αφρικής

Για κάποιο λόγο η Αφρική θεωρείται η κοιτίδα του AIDS. Εκεί πέρα, στην πολιτιστικά, οικονομικά και υγειονομικά υποδεέστερη ήπειρο, στη χώρα της εγκατάλειψης, ο δυτικοί έχουν χρίσει τον HIV βασιλιά των ασθενειών. Εκατομμύρια αφρικανικές ζωές χάνονται από τη μάστιγα, οι υπηρεσίες υγείας υστερούν σε οργάνωση σε προσωπικό και σε γνώση και δεν υπάρχει σχεδόν τίποτε που να προστατεύει τους πληθυσμούς, τίποτα εκτός από τον δυτικό άνθρωπο. Και το 2002, ένας «φιλάνθρωπος» δυτικός άνθρωπος, ο τότε πρόεδρος των ΗΠΑ, ο G.W.Bush Jr, o πρόεδρος του πολέμου όπως αυτοχαρακτηρίζοτνα, αποφάσισε να σταματήσει την επέλαση του ιού. Θα έδινε οικονομική βοήθεια που θα μεταφραζόταν σε φαρμακευτική αγωγή που θα απέτρεπε τη μετάδοση του ιού από μητέρα σε παιδί. Ναι, παιδιά θα γεννιόντουσαν ελεύθερα από το σαράκι του AIDS, θα είχαν ζωές και μέλλον χάρη στη δυτική τεχνογνωσία, το δυτικό ενδιαφέρον και τα δυτικά λεφτά.

Επιτέλους, ο δυτικός κόσμος είχε βγει από την απάθεια και την αδιαφορία και αποφάσισε να βοηθήσει την Αφρικανική ήπειρο και τα παιδιά της την οποία για αιώνες αφαίμασσε.



Δυστυχώς τα πράγματα δεν αποδείχτηκαν τόσο χαρμόσυνα. Και οι λόγοι ήταν πολλοί.

Το φάρμακο που επιλέχτηκε για τη διακοπή της κάθετης μετάδοσης του ιού από μητέρα σε έμβρυο ήταν η ουσία nevirapine, ένας αναστολέας αντίστροφης μεταγραφάσης.

Κάπου εδώ αρχίζουν τα πραγματικά προβλήματα της δυτικής επίθεσης στο Αφρικανικό Aids. Η νεβιραπίνη μπορεί να προκαλέσει σοβαρότατες παρενέργειες στους χρήστες της, ανάμεσα σε αυτές είναι το σύνδρομο Stevens-Johnson και η τοξική επιδερμική νεκρόλυση[7]. Σε μερικές περιπτώσεις, συνήθως από τις πρώτες κιόλας εβδομάδες αγωγής, η νεβιραπίνη μπορεί να προκαλέσει ηπατοτοξικότητα.

Αυτές οι παρενέργειες ακούγονται αρκετά αποθαρρυντικές για ένα φάρμακο που χορηγείται σε εγκύους. Τα προβλήματα με την νεβιραπίνη δεν σταματάν εδώ. Η λήψη νεβιραπίνης έστω και σε μια δόση, μπορεί να οδηγήσει σε ανθεκτικά στελέχη του HIV σε σχέση με αυτήν την κατηγορία φαρμάκων[8]. Με άλλα λόγια, η νεβιραπίνη μπορεί να καταστήσει άχρηστη μια νέα γενιά περισσότερο αποτελεσματικών και λιγότερο επικίνδυνων φαρμάκων που λειτουργούν με τον ίδιο βασικό μηχανισμό, είναι περίπου σαν να κάνεις ένα αποκλειστικό συμβόλαιο με αυτήν. Εντάξει, αυτά είναι τα προβλήματα της νεβιραπίνης αλλά σίγουρα είναι μικρότερα από τα θεραπευτικά της οφέλη. Σίγουρα; Το NIH (National Institutes of Health), έστησε στην Ουγκάντα πεδία δοκιμών για το συγκεκριμένο φάρμακο. Οι συγκεκριμένες εγκαταστάσεις όμως δε λειτουργούσαν σύμφωνα με τις προδιαγραφές με αποτέλεσμα μια πολύμηνη διακοπή των λειτουργιών τους προκειμένου να επανεξεταστούν και να επανασχεδιαστούν. Η παρακολούθηση των ασθενών δεν ήταν αυτή που όφειλε να είναι, τα αρχεία ήταν ελλιπή, κάποιοι θάνατοι ασθενών δεν καταγράφηκαν και η συναίνεση των ασθενών δεν μπορούσε να θεωρηθεί δεδομένη. Σε αυτό το σημείο είναι που η πολιτική και οι σκοπιμότητές της υποσκέλισαν για μια ακόμη φορά την επιστήμη και τη δεοντολογία της. Γιατί μετά τη διακήρυξη Bush για βοήθεια στην Αφρική υπό τη μορφή νεβιραπίνης, ήταν σχεδόν αδύνατον οι ειδικοί να κάνουν πίσω. Ο πρόεδρος δεν μπορούσε να εκτεθεί. Οι ειδικοί έπρεπε να εναρμονιστούν πλήρως με τα πολιτικά κελεύσματα. Το αποτέλεσμα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως τραγελαφικό αν δεν αφορούσε ανθρώπινες ζωές.



Ο επικεφαλής του τμήματος του NIH για το AIDS εκείνη την περίοδο ήταν ο dr. Edmund Tramont. Η ασφάλεια και η αποτελεσματικότητα των κλινικών δοκιμών στην Ουγκάντα είχε προκαλέσει πολλές ανησυχίες στο εσωτερικό του NIH και αυτό ήταν το κομβικό σημείο που οδήγησε στην 15μηνη διακοπή της λειτουργίας των κλινικών δοκιμών στην Ουγκάντα. Αλλά η αόρατη πολιτική πίεση που η χείρα βοηθείας του Bush είχε αποθέσει στο NIH έκανε τον Tramont να επιδιώξει να γεφυρώσει τα αγεφύρωτα χάσματα μέσα στο NIH και να μπαλώσει τα επιστημονικά κενά των δοκιμών στην Ουγκάντα.

Το 2003, η Betsy Smith, υφιστάμενη του Tramont στο NIH, συνέταξε μια αναφορά για την δεύτερη επιθεώρηση των κλινικών δοκιμών στην Ουγκάντα. Η αναφορά Smith περιείχε σημεία όπου η κλινικές δοκιμές της νεβιραπίνης στην Ουγκάντα χαρακτηρίζονταν ως ¨ατελείς και ανεπαρκείς¨, ότι τα αρχεία των Αφρικανών ασθενών στις δοκιμές αυτές ήταν ¨κακής ποιότητας και κάτω από τις αναμενόμενες προδιαγραφές της κλινικής έρευνας…¨. Η αναφορά κατέληγε πως σε σχέση με το υπό δοκιμή φάρμακο, τη νεβιραπίνη ¨τα συμπεράσματα για την ασφάλεια του πρέπει να είναι πολύ μετριοπαθή¨[9].

Μερικές βδομάδες αργότερα η αναφορά εκδόθηκε και παραδόθηκε στο FDA (Foods and Drugs Administration). Η τελική εκδοχή της αναφοράς ήταν αλλοιωμένη, τα επίμαχα σημεία είχαν παραλειφθεί ή παραποιηθεί. Η καινούρια εκδοχή ανάφερε πως η κλινική δοκιμή της νεβιραπίνης στην Ουγκάντα ¨είχε επιδείξει την αποτελεσματικότητα της μονής δόσης νεβιραπίνης στην αποτροπή της μετάδοσης του HIV από μητέρα σε παιδί¨ και πως ¨παρότι … βρέθηκαν μερικές περιπτώσεις παρενεργειών που δεν είχαν αναφερθεί … αυτές δεν ήταν κλινικά σημαντικές για να επηρεάσουν την τελική εικόνα για την ασφάλεια του φαρμάκου¨.

Οι εργαζόμενοι στο NHI βρίσκονταν σε σύγχυση. Πως άλλαξε η αναφορά της Smith; Πως μπορούσε κάτι τέτοιο να συμβεί σε έναν σοβαρό οργανισμό, έναν οργανισμό ομπρέλα που κάλυπτε και επόπτευε τα περισσότερα θέματα υγείας; Η απάντηση δόθηκε από τον ίδιο τον Tramont και ήταν εξόχως αποστομωτική: ¨Εγώ την έγραψα¨[10] απάντησε ο σερίφης του AIDS Edmunt Tramont.



Φανταστείτε ότι όλα αυτά συμβαίνουν σε ένα δημόσιο φορέα που ένας από τους βασικούς του άξονες είναι η διασφάλιση της δημόσιας υγείας. Ένα φορέα που στο συγκεκριμένο παράδειγμα έδειξε καθαρά να υποβαθμίσει την επιστήμη που ο ίδιος παρήγαγε και προάσπιζε.

Μερικές μέρες μετά την πολυπόθητη επανεκκίνηση της κλινικής δοκιμής της νεβιραπίνης στην Ουγκάντα, μαντέψτε ποιος εμφανίσθηκε στην Αφρικανική ήπειρο: Μα φυσικά ο πρόεδρος Bush! Οι ευφυείς συμπτώσεις συσσωρεύονται…



Ο Tramont δεν σταμάτησε στο να παραποιεί στοιχεία από επίσημες αναφορές. Οι αυθαιρεσίες του δεν επιχειρήθηκαν μόνο σε έγγραφα αλλά και σε ανθρώπους, απέναντι στο ίδιο του το προσωπικό.



Το καλοκαίρι του 2003, το NIH προσέλαβε τον δρ. Jonathan Fishbein, αναγνωρίζοντας τα προβλήματα που το μάστιζαν, προκειμένου να βελτιώσει τις ερευνητικές του πρακτικές. Ο Fishbein είχε δεκαετή πείρα στον ιδιωτικό τομέα και η πρόσληψη του έδειξε πραγματικά τον πρώτο καιρό να αναβαθμίζει τις ερευνητικές πρακτικές του NIH. Δυστυχώς, παρότι ο Fishbein ήταν 10 χρόνια στον ιδιωτικό τομέα, η εμπειρία του αυτή δεν είχε υποβαθμίσει ούτε τη δεοντολογία του, ούτε την ηθική του. Ο Fishbein αναγνώρισε την προβληματική κατάσταση του πεδίου δοκιμών της Ουγκάντα και ήρθε σταδιακά σε ρήξη με τους ανωτέρους του στην υπηρεσία, και με την κορυφή της πυραμίδας, τον Edmunt Tramont, με τελική συνέπεια την απόλυσή του από το NIH, λόγω ¨κακής απόδοσης¨ στην εργασία του. Πρόκειται φυσικά για τον ίδιο ερευνητή στον οποίο το NIH είχε απονείμει τον Νοέμβριο του 2003 ένα πιστοποιητικό για την εξαιρετική του συνεισφορά και τις προσπάθειες του να στηρίξει την αποστολή του NIH. Ναι, υπήρχε μια λογική αντίφαση, στο πως κάποιος με πιστοποιημένα εξαιρετική απόδοση μπορούσε να απολυθεί για την κακή του απόδοση. Και αυτή την αντίθεση ο ιατρικός σερίφης Tramont και οι παρατρεχάμενοι του μεθοδεύονταν να λύσουν με αλλεπάλληλες ηλεκτρονικές επιστολογραφίες μεταξύ τους.

Ήταν όμως ο Fishbein μη συνεργάσιμος ή ανασταλτικός στην προώθηση θεραπευτικής λύσης για το Αφρικανικό AIDS; Όχι, ο Fishbein σαν συνεπής επιστήμονας επέμενε στη λύση των προβλημάτων πριν συνεχιστούν οι δοκιμές νεβιραπίνης στην Ουγκάντα. Και τα προβλήματα τα είχε εντοπίσει και το DHHS (Department of Health and Human Services) όπου σε επίσημο έγγραφο του μιλούσε για ελλιπή καταγραφή, αρχειοθέτηση, αποθήκευση και ανάκληση ιατρικών πληροφοριών αλλά και για παραλείψεις όσον αφορά την ενημερωμένη συναίνεση των ασθενών για την υπό δοκιμή θεραπεία και τις πιθανές παρενέργειες της, αλλά και μια ιδιωτική εταιρία, η Westat, την οποία το NIH είχε προσλάβει και της οποίας η αναφορά σημείωνε ότι ¨οι παρενέργειες (της νεβιραπίνης) μπορεί να μην έχουν συλλεχθεί ή αναφερθεί εγκαίρως¨ [11]

Ας μην ξεχνάμε ότι η συγκεκριμένη δοκιμή γινόταν σε εγκύους γυναίκες. Κάθε δυνατή λεπτομέρεια έπρεπε να προσεχτεί. Φυσικά κάτι τέτοιο δεν συνέβη στην περίπτωση της Joyce Ann Hafford, μιας αφροαμερικανίδας οροθετικής μητέρας που πέθανε την 1η Αυγούστου του 2003 σε κλινική του Μέμφις. Η γυναίκα δεν πρόλαβε καν να κρατήσει το μωρό της στην αγκαλιά για πρώτη και τελευταία φορά. Το μωρό μαιεύτηκε με καισαρική τομή την στιγμή που η μητέρα του πέθαινε. Και δεν υπήρχε πραγματικά λόγος για την Joyce να πεθάνει. Οι συγγενείς της είχαν μείνει με την εντύπωση ότι η Joyce είχε πεθάνει από επιπλοκές του AIDS. Τα πράγματα δεν ήταν όμως ακριβώς έτσι. Η Joyce πέθανε από ηπατοτοξικότητα, όχι από AIDS αλλά από τα πειραματικά φάρμακα κατά του AIDS. Η Joyce είχε δεχτεί να συμμετάσχει σε κλινική δοκιμή αντιρετροικών ώστε το παιδί της να γεννηθεί υγιές. Το σκεύασμα περιείχε και νεβιραπίνη. Η Joyce είχε συναινέσει να συμμετάσχει στη δοκιμή αφού κανονικά έπρεπε να της είχε παραδοθεί μια 15σέλιδη φόρμα , γεμάτη με δυσνόητους ιατρικούς ιατρικούς όρους και κάπου μέσα σε όλο αυτό το χάος υπήρχε η προειδοποίηση για πιθανές ηπατικές βλάβες που μπορούσαν να οδηγήσουν ακόμη και στο θάνατο. Κανείς δεν της είπε για το πόσο υπαρκτός ήταν ο κίνδυνος και όχι απλά μια γραμμή σε ένα 15σέλιδο κατεβατό.

Ο θάνατος της ήταν άσκοπος και θα είχε αποφευχθεί αν οι θεράποντες γιατροί είχαν διακόψει τη νεβιραπίνη μετά τα πρώτα δείγματα ηπατικής βλάβης. Αλλά δεν το έκαναν.

Ο ίδιος ο Tramont όταν έλαβε γνώση του περιστατικού στο Memphis έγραψε ¨Άουτς, Δεν υπάρχουμε και πολλά που μπορούμε να κάνουμε με τους χαζούς γιατρούς¨ [12]



Έχουμε λοιπόν ένα προβληματικό φάρμακο, προβληματικές κλινικές δοκιμές και παρά ταύτα το φάρμακο γίνεται θεραπεία εκλογής για τη διακοπή της κάθετης μετάδοσης του AIDS στην Αφρική ακόμα και όταν έχει αναφερθεί ότι ούτε καν το NIH το θεωρεί φάρμακο εκλογής όταν υπάρχουν άλλες επιλογές[13]. Γιατί τότε η επιμονή; Ο λόγος είναι απλός και συνοψίζεται σε μερικές γραμμές που ο Tramont έγραψε για να τονίσει τη σπουδαιότητα του αγώνα κατά του αφρικανικού AIDS: ¨… κυρίως τώρα που ο πρόεδρος (Bush) πρόκειται να τις επισκεφτεί (τις αφρικανικές χώρες)…¨ για να πάρει την απάντηση του προβληματισμένου υπαρχηγού του Jonathan Kagan “... φαίνεται σαν να έχουμε κάτι να κρύψουμε … δε θα έπρεπε να κινούμαστε από πολιτικά κίνητρα, και είναι επικίνδυνο, για σένα, από όλους τους ανθρώπους να υποβαθμίζεις την αξία των παρατηρήσεων και των καταγραφών μας…¨



¨Πολιτικά κίνητρα¨ εναντίον επιστήμης; Φυσικά, οπουδήποτε, προσωπικά κίνητρα. Η ακλόνητη, αδιασάλευτη, ηθικά απρόσβλητη επιστήμη δεν υπάρχει, δεν υπήρξε ποτέ. Και η επιστήμη, παρά τα λογικά της θεμέλια, είναι ένα από τα βασίλεια του ανθρώπου και όχι ένας ψυχρός, άσπιλος ναός της λογικής και της έρευνας. Η επιστήμη, όπως και η δημοκρατία, μπορεί να παραποιηθεί, να αλλοιωθεί και καθορίζεται όχι μόνο από τους αυτοπροσδιορισμούς της αλλά και από την ποιότητα όσων συμμετέχουν σε αυτή. Όπως περιέγραψε και ο δικηγόρος του Fishbein, Stephen Kohn: ¨υπάρχει μια ένταση… μια ένταση ανάμεσα σε εκείνους τους γιατρούς που θέλουν να σπρώξουν τα κλινικά αποτελέσματα, που θέλουν να δημοσιεύσουν και να πιστωθούν μεγάλα επιτεύγματα και ανάμεσα σε εκείνους τους γιατρούς και τους επαγγελματίες που επιμένουν στα ποιοτικά στάνταρτς…¨

Η πολιτική διαιτησία και επίλυση μιας επιστημονικής έριδας

Το πολιτικό και οικονομικό παρασκήνιο του AIDS είναι τόσο έντονο που δυσκολεύεται να βρει κάποιος μια περίοδο διαφάνειας στην εξέλιξη του. Από την αρχή ήδη της «πανδημίας», οι γκρίζες ζώνες μεταξύ επιστήμης και πολιτικής ήταν εμφανείς.

Όταν κατά τη δεκαετία του 1980 η ¨νέα¨ νόσος «πρωτοεμφανίστηκε» Τη δεκαετία του 1980, άλλαξε για πάντα τις κοινωνικές και σεξουαλικές σχέσεις των ανθρώπων και κατ επέκταση και τις κοινωνίες τουςΜε κάποια έννοια, το AIDS είχε αρχικά ένα είδος ¨βιβλικής¨ ηθικής. Χτυπούσε ορισμένες ¨αμαρτωλές¨ ομάδες, κυρίως ομοφυλόφιλους και ενδοφλέβιους χρήστες ναρκωτικών. Αυτός ήταν ο λόγος που αρχικά στο AIDS δόθηκε η ονομασία Gay Related Immune Deficiency (ανοσολογική ανεπάρκεια συσχετιζόμενη με την ομοφυλοφιλία) ή GRID. Σταδιακά άρχισε να αποκτά επιδημικές διαστάσεις και να επεκτείνεται και σε άλλους κλειστούς θύλακες πληθυσμού. Οι γκέι κυρίως κοινότητες που επλήγησαν βρέθηκαν σε κατάσταση πανικού. Σε μια εποχή που ένας ηθοποιός, ο Ronald Reagan κλήθηκε να παίξει τον ρόλο του προέδρου τον ΗΠΑ και ο αμερικανικός λαός με την συνδρομή και τις εμμονές μιας πουριτανικής πτέρυγας του πείστηκε να τον εκλέξει, σε μια εποχή που δεν διέφερε εξαιρετικά από τις ακόλουθες διακυβερνήσεις Bush, στην εναρκτήρια σκηνή του Νεοφιλελευθερισμού, το σεξ ξαφνικά δαιμονοποιήθηκε όπως άλλωστε επιθυμούσε διακαώς η θρησκόληπτη, πουριτανή και αντιεπιστημονική μερίδα της αμερικάνικης ηπείρου. Κάτω από αυτές τις συνθήκες - την πίεση της “κοινής γνώμης” και την πουριτανική πολιτική ισχύ- μια ερμηνεία της αιτίας του AIDS που προήλθε από δύο ερευνητές έγινε αμέσως αποδεχτή.

Ο Luc Montagnier από το ινστιτούτο Pasteur αρχικά και ακολούθως ο Robert Gallo από τα εθνικά ινστιτούτα υγείας (ΝΙΗ) συνέδεσαν το AIDS με έναν ρετροϊό που υποτίθεται ότι απομόνωσαν, τον HIV.

Από τα πρώτα κιόλας στάδια της “ανακάλυψης” του HIV υπήρξε τεράστια έριδα και ίντριγκα. Ο Gallo κατηγορήθηκε ότι είχε κλέψει τις καλλιέργειες του Montagnier. Πέρα από την ηθική δεοντολογία που φαινόταν να υποφέρει, η επιστημονική μεθοδολογία δεν βρισκόταν σε καλύτερη μοίρα. Το εύρος της αντιδεοντολογικής και αντιεπιστημονικής συμπεριφοράς του Gallo σε σχέση με την ¨ανακάλυψη, απομόνωση και ταυτοποίηση¨ του HIV αποκαλύπτεται πλήρως στο βιβλίο ¨Fear of the invisible” της παλαιμάχου ερευνήτριας και ακτιβίστριας Janine Roberts.



Ο Montagnier ανακοίνωσε για τον δικό του ιό, τον LAV (lymphadenopathy-associated virus) πως πιθανώς να σχετιζόταν με το AIDS.

Από την άλλη πλευρά του ατλαντικού, ο Gallo, ένας ερευνητής που προερχόταν από το κατεστημένο του καρκίνου και του πολέμου κατά αυτού, ένας ερευνητής που τότε προσπαθούσε αποτυχημένα να συνδέσει τη λευχαιμία με ρετροϊούς (τους HTLV1 και HTLV2 αντίστοιχα) όταν η στρόφιγγα των χρηματοδοτήσεων άρχισε να στερεύει στην έρευνα του καρκίνου, μετέφερε τις ρετροιϊκές του εμμονές στο καινούριο El Dorado της έρευνας το AIDS. Πανηγυρικά, μαζί την τότε γραμματέα υγείας ανακοίνωσε ότι η αιτία του AIDS ήταν, τι άλλο, ένας ρετροϊός, ο HTLV3, αυτός που αργότερα μετονομάστηκε σε HIV. Ουσιαστικά όταν ο Gallo έμαθε για την ανακοίνωση του Montagnier έσπευσε να την καπηλευτεί και από το συμπέρασμα ότι ο εν λόγω ρετροϊός πιθανόν να συνδέεται με το AIDS, να πηδήξει αδικαιολόγητα στο συμπέρασμα ότι ήταν η ΠΡΩΤΑΡΧΙΚΗ ΑΙΤΙΑ ΤΟΥ AIDS, προφανώς σκεφτόμενος “μα οι ρετροϊοί είναι δικό μου χωράφι”.

Αυτή είναι η ιστορία της τεράστιας και σωτήριας ανακάλυψης της αιτίας του AIDS, μιας ιστορίας γεμάτης γκρίζες ζώνες, ίντριγκες, γενικευμένο πανικό και καινούριες ερευνητικές, πολιτικές και κερδοσκοπικές ευκαιρίες.

Η ίδια η πατρότητα του HIV αμφισβητείται. Γαλλικής ή αμερικάνικης εφεύρεσης; Αυτός είναι και ο λόγος που τον Απρίλιο του 1987 ο τότε πρόεδρος των ΗΠΑ Ronald Reagan συμφώνησε με τον Γάλλο πρωθυπουργό Jacques Chirac να μοιραστούν από κοινού οι δύο ερευνητές (Gallo και Montagnier) την ανακάλυψη του HIV και τα δικαιώματα του διαγνωστικού τεστ (στις διαπραγματεύσεις σημαντικό ρόλο έπαιξε και ο κατασκευαστής του εμβολίου της πολιομυελίτιδας Jonas Salk)[14]. Αυτή η μεγαλόψυχη πολιτική συμφωνία που τερμάτισε την πολυετή επιστημονική διαφωνία διέλυσε τις ψευδαισθήσεις για την αυτονομία της επιστήμης. Η επιστήμη είχε επίσημα πλέον συνθηκολογήσει με την πολιτική. Αυτή η συνθηκολόγηση έγινε ακόμη περισσότερο εμφανής το 2008 όταν, 25 χρόνια μετά την αρχική του ανακάλυψη, ο Montagnier βραβεύτηκε τελικά με νόμπελ για την ανακάλυψη του HIV. Τη χρονιά της γεωπολιτικής και οικονομικής αποδυνάμωσης των ΗΠΑ, ο όλως τυχαίως αμερικανός Gallo εκπαραθυρώθηκε από τα νόμπελ και αυτό για πολλούς ισοδυναμούσε με αναγνώριση του κλεψίτυπου της δικιάς ανακάλυψης του 83. Ένας ιός λοιπόν έχει από νωρίς αποκτήσει πολιτικές διαστάσεις και έχει δημιουργήσει από τα πρώτα χρόνια της ¨εμφάνισής¨ του έντονα παρασκήνια.



Αυτές είναι κάποιες μόνο από τις άγνωστες ιστορικές, πολιτικές και οικονομικές πτυχές μιας «επιδημίας» που είναι σε όλους μας γνωστή. Σε μια περίοδο αδίστακτων πολιτικοοικονομικών εγχειρημάτων με δραματικές επιπτώσεις στην κοινωνία, είναι το λιγότερο αφελής αυτός που πιστεύει ότι τα όρνεα θα χαριστούν στη δημόσια υγεία, καθώς η δημόσια υγεία είναι άρρηκτα συνοδευμένη με την πολιτική.

Ο νεοφιλελευθερισμός έφερε μόνο καταστροφές στις κοινωνίες που επιβλήθηκε. Μένει να περιμένουμε να δούμε τι θα κάνει και στη δημόσια υγεία και σε όλα τα άλλα που μάθαμε να θεωρούμε αυτονόητα…



(Μεγάλο κομμάτι της έρευνας προέρχεται από το βιβλίο του συγγραφέα "Θανάσιμες θεραπείες", 2011, εκδόσεις ETRA)







[1] http://agriazwa.blogspot.com/2011/01/blog-post_7819.html


[2] http://aras.ab.ca/articles/USAIDSFunding.pdf


[3] http://www.tvxs.gr/news/%CF%85%CE%B3%CE%B5%CE%AF%CE%B1/%CE%B7-%CE%B3%CE%B5%CF%81%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%AC-%CF%84%CE%B7-%CF%87%CF%81%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%BF%CE%B4%CF%8C%CF%84%CE%B7%CF%83%CE%B7-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%80%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CF%8C%CF%83%CE%BC%CE%B9%CE%BF%CF%85-%CF%84%CE%B1%CE%BC%CE%B5%CE%AF%CE%BF%CF%85-%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%AC-%CF%84%CE%BF%CF%85-aids


[4] U.N. to Cut Estimate Of AIDS Epidemic Population With Virus Overstated by Millions By Graig Timberg

Washington Post Foreign Service, Tuesday, November 20, 2007


[5] Threat of world Aids pandemic among heterosexuals is over, report admits By Jeremy Laurance The independent Sunday, 8 June 2008




[6] Threat of world Aids pandemic among heterosexuals is over, report admits By Jeremy Laurance The independent Sunday, 8 June 2008



[8] Kantor R, Lee E, Johnston E et al. Rapid flux in non-nucleoside reverse transcriptase inhibitor resistance mutations among subtype C HIV-infected women after single dose nevirapine. Antiviral Therapy 2004; 9:S89


[9] AIDS research chief rewrote drug safety report (Tramont later ordered flawed study resumed despite staff objections), Associated Press 2004.


[10] AIDS research chief rewrote drug safety report (Tramont later ordered flawed study resumed despite staff objections), Associated Press 2004.


[11] NIH dismissed concerns about AIDS treatment, White House stands by U.S. decision to send drug to Africa, http://www.msnbc.msn.com/id/6707600/


[12] CBS news, 14 December 2004, Fatal Drug Error kept from family (original source Associated press)


[13] AIDS research chief rewrote drug safety report (Tramont later ordered flawed study resumed despite staff objections), Associated Press 2004.


[14] New York Times, 1 April 1986, US and France end rift on AIDS, by Lawrence K. Altman
Read More »