Η1Ν1: Η φυσική ανοσία και τα μασημένα λόγια του εμβολιαστικού κατεστημένου

Στο βιβλίο μου «Θανάσιμες Θεραπείες» (εκδ. ETRA, Μάρτιος 2011), ανάμεσα στην πυκνή παράθεση στοιχείων, επιχείρησα και κάποιους ισχυρισμούς σε σχέση με τις καινές επιδημίες και τα εμβόλια τους. Αυτό ήταν εξαιρετικά παράτολμο σε μια εποχή που επαγγελματίες προπαγανδιστές από το χώρο της δημόσιας υγείας, της πολιτικής και της δημοσιογραφίας βομβάρδιζαν την ιατρική κοινότητα και την κοινή γνώμη με απόψεις που ανήκαν στο χώρο της παραφιλολογίας και που δεν αντέχαν σε καμία σοβαρή επιστημονική επανεξέταση και όλα αυτά στο πλαίσιο μιας προσχεδιασμένης πολιτικής που ήθελε τον 21ο αιώνα να γίνει η Αναγέννηση (της επιχειρηματικότητας) των εμβολίων.

Η1Ν1: Η φυσική ανοσία και τα μασημένα λόγια του εμβολιαστικού κατεστημένου
Του Πέτρου Αργυρίου

Σε έναν από τους ισχυρισμούς μου λοιπόν, προσπάθησα να επιχειρηματολογήσω ότι με τα σημερινά δεδομένα, απόλυτη και κατευθυνόμενη ανοσοποίηση (γιατί προς αυτήν την κατεύθυνση σπρώχνει η επιχειρηματικότητα την εμβολιαστική πολιτική) όχι μόνο δεν είναι εφικτή αλλά κρύβει πρωτόγνωρους κινδύνους και ότι συνήθως –και τονίζω το συνήθως- η φυσική ανοσία είναι πολύ πιο αποτελεσματική από την τεχνητή.
Έγραφα λοιπόν το 2009, εν μέσω μιας ακόμη εφευρεμένης ή τουλάχιστον υπερδιογκωμένης πανδημίας:
«Το ανοσοποιητικό σύστημα, μαζί με το νευρικό σύστημα, είναι τα πιο πολύπλοκα συστήματα. Ο λόγος που αυτό συμβαίνει είναι γιατί πρέπει να αντιλαμβάνονται, να προσαρμόζονται και να βρίσκουν απαντήσεις στο διαρκώς μεταβαλλόμενο και άπειρο «μεγάλο εκεί πέρα έξω», στο σύμπαν που βρίσκεται πέρα από το πετσί μας. Το ανοσοποιητικό σύστημα πρέπει διαρκώς να αντιλαμβάνεται, να μεταφράζει χημικά σήματα σε ανοσολογικές απαντήσεις, πρέπει να διαχωρίζει και να αναγνωρίζει τυχόν απειλές και να δρα ως προς αυτές επιτρέποντας παράλληλα την είσοδο και δράση σε μη απειλητικά έμβια σήματα. Είναι μια βελούδινη ασπίδα που δεν μας πνίγει, που μας επιτρέπει να αναπνέουμε, να τρώμε, να αλληλεπιδρούμε. Δεν είναι ασφαλώς τέλειο, δεν είναι αλεξίσφαιρο αλλά τις περισσότερες φορές φέρει και διέπεται από μια σοφία που είναι πολύ πέρα από τις σημερινές αντιληπτικές μας δυνατότητες: τη σοφία της ζωής, μιας πολύ πετυχημένης δύναμης που όσο περίεργο και αν ακούγεται, γεωποίησε τον πλανήτη Γη, κυριάρχησε στο ανόργανο και διαμόρφωσε η ίδια τις συνθήκες που επέτρεψαν σε πιο εξελιγμένες μορφές ζωής να εξελιχθούν. Αυτή είναι η ζωή, αυτό είναι το ανοσοποιητικό σύστημα. Και ξέρουμε ελάχιστα και για τα δύο.

Το ανοσοποιητικό λοιπόν πρέπει να είναι ικανό να απαντάει αλλά και να είναι παράλληλα ευέλικτο και ευπροσάρμοστο. Και κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, από το γεγονός δηλαδή ότι το ανθρώπινο είδος επιβιώνει και ανθεί, το ανοσοποιητικό μας έχει κάνει ως τώρα πολύ καλή δουλειά.

Όταν πρόκειται για καλώς ορισμένους οργανισμούς των οποίων η συμπεριφορά έχει επιμελώς καταγραφεί και ικανοποιητικώς κατανοηθεί, ίσως να είναι εντάξει να δίνουμε κάποιες πληροφορίες στον οργανισμό μας για αυτούς μέσω εμβολιασμού.

Όταν πρόκειται όμως για αυτές τις έμβιες μεταβλητές που σήμερα αποκαλούμε ιούς που συνεχώς «μεταλλάσσονται», αλλάζοντας διαρκώς το γενετικό τους αποτύπωμα και σε συνδυασμό με τη δικιά μας ανικανότητα να προβλέψουμε την κατεύθυνση των «τυχαίων μεταλλάξεων» η στρατηγική των εμβολιασμών φαντάζει στην καλύτερη των περιπτώσεων μάταια, στη χειρότερα επικίνδυνη. Όταν έχουμε λοιπόν να κάνουμε με καταστάσεις που παραμένουν ακόμη σε μεγάλο βαθμό αδιερεύνητες, μήπως τότε θα ήταν προτιμότερο να αφήσουμε τα πράγματα να πάρουν τη φυσική τους ροή και να αφήσουμε το ευέλικτο ανοσοποιητικό μας και όχι άκαμπτες πολιτικές και πολιτικές της επιστήμης να πάρει τις κρίσιμες για τη διαιώνιση του είδους μας αποφάσεις;

Οι κατευθυνόμενες ανοσολογικές απαντήσεις έχουν νόημα μόνο σε ένα απόλυτα ελεγχόμενο περιβάλλον. Και εμείς, οι άνθρωποι, μπορεί να είμαστε πετυχημένα παράσιτα που έχουμε δημιουργήσει τεχνητά μακροπεριβάλλοντα και έχουμε καταφέρει να εξαλείψουμε σχεδόν όλες τις υπόλοιπες μακρομορφές ζωής στις πόλεις μας, είναι όμως σχεδόν αδύνατον να κάνουμε το ίδιο στον μικρόκοσμο της ζωής. Όσο και αν το θέλουμε, μας είναι σχεδόν αδύνατο να καταστρέψουμε όλες τις μικροβιακές μορφές ζωής. Η απόλυτη αποστείρωση του περιβάλλοντος μας είναι μάλλον αδύνατη. Ακόμη και αν ήταν εφικτή, γνωρίζουμε ήδη από έρευνες ότι τα παιδιά που μεγαλώνουν σε σχετικά «άσηπτα» σπίτια, είναι περισσότερο επιρρεπή στην ανάπτυξη άσθματος, αλλεργικών και αυτοάνοσων. Το ανοσοποιητικό τους είναι «παρθένο, «αφελές» και ως αφελές, εξαπατείται πιο εύκολα. Όταν δε βρίσκει «εχθρό» για να ωριμάσει, πιθανόν να επιτεθεί κατά του ίδιου του οργανισμού.

Αλλά δεν είμαστε καν σε θέση να δημιουργήσουμε ένα απόλυτα άσηπτο περιβάλλον ή απόλυτα ελεγχόμενες συνθήκες στο μικροπεριβάλλον. Και αυτό κατά επέκταση σημαίνει ότι κατευθυνόμενες ανοσοαπαντήσεις είναι όχι μόνο άχρηστες αλλά και εξαιρετικά επικίνδυνες για τη μελλοντική μας επιβίωση.

Όπως ακριβώς στα μακρο- οικοσυστήματα, όπου η ανισορροπία και η μαζική καταστροφή της έμβιας αρχιτεκτονικής τους συμβαίνει όταν ένα είδος προερχόμενο από ένα ξένο οικοσύστημα εισέρχεται επιβιώνει και κυριαρχεί, οι επιδημίες στα μικρο- οικοσυστήματα συμβαίνουν όταν ένας νέος – ξένος μικροοργανισμός εισέρχεται, επιβιώνει και επικρατεί. Αυτός ο εισβολέας στον τεχνητό μας κόσμο είναι πολύ πιθανότερο να προκύψει από την τεχνολογία και όχι από τη φύση, όσο βέβαια είναι εφικτή οποιαδήποτε εκτίμηση σε ένα τόσο τεράστιο θέμα. Ο εισβολέας θα έχει προκύψει ή δημιουργηθεί από την έκταση και το βάθος της ανθρώπινης παρέμβασης στη φύση, ακόμη και στην ίδια την ανθρώπινη φύση.
Επιμένοντας στην «κατευθυνόμενη ανοσοαπάντηση» η αρχιτεκτονική της ανοσολογικής μας ασπίδας είναι πιθανό να γίνει κατά σημεία της περισσότερο εύθραυστη. Όταν καθιστούμε την ασπίδα πιο σκληρή σε κάποια σημεία, η ασπίδα, όταν δεχτεί ισχυρό πλήγμα σε άλλο ανοχύρωτο σημείο της θα σπάσει.
Και σήμερα, όχι απλά τρελαίνουμε το ανοσοποιητικό μας σύστημα με χημικά προσθετικά εμβολίων, (εξ ου και η Guillain Barre και άλλα πιθανά μη καταγεγραμμένα περιστατικά αυτοάνοσων που οφείλονται σε εμβόλια) αλλά παράλληλα το καθιστούμε λιγότερο ελαστικό και κατά επέκταση λιγότερο ανθεκτικό μακροπρόθεσμα.»

Όταν έγραφα το κείμενο, γνώριζα ότι αντίθετα με τις αστείους ισχυρισμούς για πλήρη έλλειψη ανοσίας απέναντι στον Η1Ν1, ένα μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού των ΗΠΑ ηλικίας άνω των 50 είχε ανοσία απέναντι στον Η1Ν1 λόγω της Η1Ν1 επιδημίας του 1976. Η επιβεβαίωση όμως της βάσης του ισχυρισμού μου για την υπεροχή της φυσικής ανοσίας ήρθε σχετικά πρόσφατα. Σε έρευνα που δημοσιεύτηκε στο Journal of Experimental Medicine οι ερευνητές ανάφεραν πως άτομα που προσβλήθηκαν από τον “πανδημικό” Η1N1 και ανέρρωσαν, είχαν μια εξαιρετική ανοσοαπάντηση, που παρήγαγε αντισώματα τα οποία είναι προστατευτικά ενάντια σε μια μεγάλη ποικιλία στελεχών γρίπης. Παρατηρήθηκε δηλαδή το φαινόμενο μιας φυσικής διασταυρούμενης ανοσίας που παρέχει μεγαλύτερο εύρος προστασίας απέναντι στους ιούς της γρίπης. «Το αποτέλεσμα είναι κάτι σαν το άγιο δισκοπότηρο για την έρευνα των εμβολίων της γρίπης» λέει ένας από τους συντάκτες της έρευνας,
Την περίοδο που έγραφα αυτό το κομμάτι πρώην συμφοιτητής μου υιοθετούσε τον ακριβώς αντίθετο ισχυρισμό: ότι δηλαδή η τεχνητή, η κατευθυνόμενη ανοσία είναι αυτή που μπορεί να προσδώσει διασταυρούμενη και επομένως ευρύτερη ανοσοπροστασία. Όσο και αν έψαξα δεν μπόρεσα να βρω που στοιχειοθετήθηκε αυτός ο ισχυρισμός. Αντιθέτως, όπως απερίφραστα δηλώνει ο βασικός συντάκτης της έρευνας, «τα δεδομένα μας δείχνουν ότι προσβολή από το πανδημικό στέλεχος γρίπης του 2009 θα μπορούσε να επάγει ευρέως προστατευτικά αντισώματα που πολύ σπάνια βλέπουμε μετά από λοιμώξεις εποχιακής γρίπης ή εμβόλια»
Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Ότι η παγκόσμια εμβολιαστική επιχείρηση κατά του Η1N1 το 2009-2011 έχει καταστήσει όσους εμβολιάστηκαν πολύ πιο ευάλωτους σε κάποια στελέχη γρίπης σε σχέση με αυτούς που δεν εμβολιάστηκαν και νόσησαν φυσικά. Τι σημαίνει αυτό; Ότι η φυσική ανοσία θα μπορούσε να παρέχει διασταυρούμενη ανοσοπροστασία απέναντι σε κάποιο πραγματικά επικίνδυνο και πανδημιογόνο στέλεχος γρίπης. Τι σημαίνει αυτό; Ότι αν μας χτυπήσει πραγματική πανδημία γρίπης, όσοι νόσησαν το 2009-2010 έχουν μεγαλύτερη πιθανότητα να μην προσβληθούν, σε αντίθεση με αυτούς που πείστηκαν σε εμβολιασμό.
Ακόμη και αυτή η καταληκτική έρευνα, παρουσιάστηκε από τους ίδιους τους ερευνητές και τον τύπο ως φιλοεμβολιαστική: Οι σχετικοί τίτλοι την παρουσίασαν ως ένα βήμα προς την ανάπτυξη ενός παγκοσμίου εμβολίου γρίπης ενώ τα περισσότερα απτά συμπεράσματα που εξάγονται από αυτήν δεν τονίστηκαν ή απλά παραλήφθηκαν: Και τα απτά της συμπεράσματα είναι πως στην περίπτωση του Η1Ν1 η φυσική ανοσία ήταν υπέρτερη, πληρέστερη, ευρύτερη και αποτελεσματικότερη από την τεχνητή και πως για αυτόν ακριβώς το λόγο υπάρχει πιθανότητα η εμβολιαστική προπαγάνδα του 2009 -2011 να φέρει δραματικά αποτελέσματα, απολύτως αντίθετα από τους διακηρυγμένους στόχους της.
Και αυτή η μεροληψία και κατά κάποιο τρόπο συγκάλυψη είναι αναμενόμενη καθώς όλη οι εμπλεκόμενοι έχουν μικρά ή μεγαλύτερα συμφέροντα από τα εμβόλια. Κανείς τους όμως δεν βγάλει φράγκα και δε θα χτίσει καριέρα από τη φυσική ανοσοπροστασία. Αυτή είναι τσάμπα.

Μακάρι να μπορούσαμε να φτιάξουμε ασφαλή και αποτελεσματικά παγκόσμια εμβόλια. Δυστυχώς αυτό που κάνουμε σήμερα είναι αντί να υποβοηθούμε ή να επεμβαίνουμε στο ανοσοποιητικό μόνο σε περιπτώσεις πραγματικά επικίνδυνων καινοφαινών και επιδημιογόνων μικροοργανισμών- αυτό που κάνουμε λοιπόν, είναι να ποδηγετούμε το ανοσοποιητικό μας -που μπορεί να είναι πολύτροπο και ευρηματικό αλλά δεν είναι ανεξάντλητο- στα συμφέροντα των μεγάλων φαρμακευτικών ομίλων.
Αν κάποιος νομίζει ότι ο δαίμονας του Laplace εξαφανίστηκε από την φυσική εδώ και έναν αιώνα μόνο και μόνο για να επανεμφανιστεί θριαμβευτικά στην ιατρική, ας ρίξει απλώς μια ματιά στον κόσμο γύρω του.