Στο αμέσως προηγούμενο άρθρο μου έγραφα: «Μετά την καταγέλαστη «καθαρή έξοδο» και
την αποτυχία του Σκοπιανού δημοψηφίσματος, υπάρχει μια στροφή στην εξωτερική
πολιτική της «Ελληνικής» κυβέρνησης η οποία αυξάνει τον τυχοδιωκτισμό της ακόμη
παραπάνω καθώς καταλαβαίνει πλέον ότι δεν ο Τσίπρας δεν έχει τίποτε παραπάνω να
δώσει στους Γερμανούς. Τα έχει δώσει ήδη σχεδόν όλα.»
Η παραίτηση Κοτζιά και η ανάληψη του υπουργείου εξωτερικών είναι
το πιο η πιο ηχηρή απόδειξη αυτής της στροφής.
Γιατί όμως παραιτήθηκε ο κος Κοτζιάς, ο άνθρωπος που κατά
δήλωσή του θα έλυνε όλα τ΄άλυτα ζητήματα της εξωτερικής πολιτικής της χώρας;
Η συμφωνία των Πρεσπών ήταν το πρώτο απολύτως προαπαιτούμενο
επίπεδο της σκαλωσιάς της εξωτερικής πολιτικής που ήθελε να χτίσει ο Κοτζιάς,
με μια Ελλάδα μικρότερη αλλά ενεργότερη και χρήσιμη σε μια χώρα που στην
πραγματικότητα δεν έχει εξωτερική πολιτική από το 2009.
Σειρά είχαν η Αλβανία και η Κύπρος.
Παρά τον όποιο ρόλο είχε ο Κοτζιάς στο περιβάλλον Σημίτη και
ΓΑΠ, είχε επί χρόνια διαμορφώσει ένα προφίλ που του επέτρεπε να έχει τις λιγότερες
δυνατές αντιδράσεις από την πλευρά του πατριωτικού χώρου από οποιονδήποτε άλλο
υπουργό θα επιχειρούσε μια τέτοια εξωτερική πολιτική, αυτή των παραχωρήσεων με
αντάλλαγμα ένα νέο γεωπολιτικό ρόλο για την Ελλάδα.
Η παραίτηση Κοτζιά δεν ήταν απλά μια διένεξη με τον Πάνο
Καμμένο σε προσωπικό επίπεδο.
Όπως είπαμε, το να περάσει η συνταγματική αναθεώρηση στα Σκόπια
ήταν προαπαιτούμενο για να αναπτύξει ο Κοτζιάς και τα επόμενα στάδια της εξωτερικής
πολιτικής του.
Παρά τα δημοσιεύματα για τα αντίθετο, ο Κοτζιάς γνώριζε το
σε πόσο δύσκολη θέση βρισκόταν ο πρωθυπουργός των Σκοπίων Ζάεφ που αδυνατούσε
να προσεταιριστεί τους 8 βουλευτές της αντιπολίτευσης που του έλειπαν για να
φτάσει τον κρίσιμο αριθμό των 80.
Προειδοποίησε πως οι δηλώσεις του Καμμένου έβλαπταν άμεσα
τον Ζάεφ και τον στόχο του, πως θα μπορούσαν άλλωστε να μην βλάπτουν οι
δηλώσεις του Υπουργού Αμύνης;
Αλλά όπως αποκαλύπτει και το πικρόχολο τιτίβισμα του ΥΠΕΞ
μετά την παραίτηση του, ο πρωθυπουργός και άλλοι υπουργοί κώφευαν, μαθημένοι
καθώς είναι στην μικροπολιτική της Ελλάδας κι όχι στην γεωπολιτική.
Μια ώρα πριν παραιτηθεί ο Κοτζιάς, το VMRO, το εθνικιστικό κόμμα που αποτελεί
την μείζονα αντιπολίτευση από την οποία ο Ζάεφ επιχειρούσε να αντλήσει τους 7
βουλευτές, ενθαρρυμένο από τον σπαραγμό μεταξύ του έλληνα υπουργού Εξωτερικών
και του υπουργού Αμύνης, κήρυξαν την συμφωνία των Πρεσπών πολιτικά νεκρή.
Αυτό πρέπει να ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι του
Κοτζιά.
Η παραίτηση του επιτάχυνε τις εξελίξεις στα Σκόπια για τις οποίες
μάταια προειδοποιούσε.
Μαθαίνοντας τα νέα, δύο ώρες μετά η κοινοβουλευτική ομάδα
του VMRO αποσύρεται από τη συζήτηση για την συνταγματική αναθεώρηση.
Αν μέχρι και χθες, οι πιθανότητες που είχε ο Ζάεφ για να
περάσει η συμφωνία από τα Σκόπια ήταν λίγες, από σήμερα είναι ελάχιστες.
Επόμενο αναγκαστικό βήμα είναι οι εκλογές στα Σκόπια με τα
ποσοστά του Ζάεφ σαφέστατα συρρικνωμένα και σε ένα κλίμα πόλωσης που μπορεί να
φύγει –ξανά- εκτός ελέγχου.
Η επιλογή Καμμένου αντί Κοτζιά θα έχει φυσικά και τις επιπτώσεις
της και στο κυβερνών Κόμμα αλλά και στον ευρύτερο χώρο της αριστεράς και της κεντροαριστεράς.
Ο Αλέξης Τσίπρας έχει αναλάβει πλέον το υπουργείο εξωτερικών
τη στιγμή που δεν έχει τίποτε άλλο να προσφέρει στον διεθνή παράγοντα και όταν
στο μάτια του έχει πλέον κάποιο μικρό αλλά σημαντικό κομμάτι ευθύνης για το
ναυάγιο των Πρεσπών αφού επέλεξε τον Καμμένο αντί του Κοτζιά.
Και κάπου εδώ ξεκινάει το καινούργιο περιπετειώδες κεφάλαιο
του μικρού τυχοδιώκτη που φοράει μια χώρα σαν ζακέτα ή την σέρνει σαν κουβέρτα.
Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com, 17/10/2018
