2012:
Βιασμός μάλλον κατ εξακολούθηση ανηλίκου τροφίμου του
Παπαφείου ορφανοτροφείου από μεγαλύτερο του ανήλικο και με άλλους ανηλίκους να τραβάν
με τα κινητά τους.
Οι νέες τεχνολογίες φέρνουν τον κόσμο πιο κοντά. Κι ο κόσμος
αυτός περιέχει και παιδεραστές και βιαστές και φυσικά παιδιά. Όλα τα χει ο
μπαχτσές.
2012:
Κοινωνική λειτουργός που εργαζόταν στο ευαγές ίδρυμα φέρεται
να έχει καταγγείλει το βιασμό και τα συνοδευτικά του.
2012-2015:
Η σιωπή των αμνών.
2015: Η υπόθεση σκάει στα χέρια του ακοίμητου φρουρού της ηθικής
μητροπολίτη και προέδρου του ΔΣ του Παπαφείου Άνθιμου, ο οποίος υποχρεώνεται σε
ανακοίνωση σε μια άβολη περίοδο που η κυβέρνησης της Αριστεράς 2 έχει προβεί
στον διαχωρισμό Εκκλησίας-Κράτους, αναιρώντας μονομερώς τα capital controls για την εκκλησία και τις
ιερές της μπίζνες και κρατώντας τα για τους πολίτες.
2004: Γράφω «Τα άγρια ζώα της πόλης».
2008: Εκδίδεται και μένει στα ράφια το βιβλίο που χε δει τα
πάντα, το μάτι του μέλλοντος γεμάτο τσίμπλα χάσκει ξεχασμένο.
2015: Σας μεταφέρω το σχετικό με το Παπάφειο απόσπασμα από «Τα
Άγρια ζώα της πόλης»:
Απόσπασμα 1: «Ο
Μακρής άλλαξε κατεύθυνση. Πέντε λεπτά αργότερα βρισκόμασταν έξω από ένα
περιφραγμένο μεγάλο λευκό συγκρότημα με λιγοστά φώτα αναμμένα.
¨Είναι λίγο
αργά αλλά δε νομίζω να τα ανησυχήσουμε.¨ Προφανώς μιλούσε για τα παιδιά του
ορφανοτροφείου.
Ο Μακρής πήγε
πίσω από το αυτοκίνητο και όταν γύρισε κρατούσε στο δεξί του χέρι σακούλες
γεμάτες δώρα.
¨Πάντα
κουβαλάω κάτι για τους μπόμπιρες. Τι λες; Πάμε;¨
Το κτήριο
φωταγωγήθηκε αμέσως, έγινε σαν γιορτινό.
Περάσαμε στο
διάδρομο υποδοχής. Κάποια από τα παιδάκια που ήδη βρίσκονταν εκεί ξεφύγαν από
το κράτημα των χαμογελαστών ανθρώπων του ιδρύματος, τρέξαν και βουτήξαν στην
αγκαλιά του Μακρή φωνάζοντας ¨νονέ!¨. Ο Μακρής χαμογέλασε και ύψωσε το χέρι με
τα δώρα. Τα μικρά βγάλαν κραυγές ενθουσιασμού, σαν τα χελιδονάκια που οι γονείς
τους φέρνουν φαί.
Τα παιδιά ήταν
όλα τους φροντισμένα, καθαρά, περιποιημένα. Το περίεργο ήταν πως ακόμη και όταν
ο Μακρής πρότεινε τις σακούλες με τα δώρα, μερικά από τα παιδιά δεν έδειξαν να
ανταποκρίνονται, μείναν σφηνωμένα στη θέση τους σαν να τα κρατούσε μια δύναμη
ισχυρότερη από την επιθυμία. Τα παιδιά αυτά ήταν καθαρά και φροντισμένα όσο και
τα υπόλοιπα μα έδειχναν θλιμμένα, φοβισμένα, νικημένα.
Όταν κοίταξα
προσεκτικότερα τα παιδιά που γυροφέρναν το Μακρή και τα δώρα του είδα βλέμματα
άφοβα, άγρια υπερήφανα, απαιτητικά. Κοιτούσαν το Μακρή σαν να ταν όμοιος τους
σαν να τους ένωνε κάτι που εγώ αδυνατούσα να καταλάβω. Ότι έλειπε από τα παιδιά
με τα θλιμμένα μάτια αυτά το είχαν σε περίσσεια, σαν να τους το χαν κατά κάποιο
τρόπο κλέψει, να το είχαν απομυζήσει.
¨Πρέπει σιγά,
σιγά να πέφτουν στα κρεβάτια τους¨ παρατήρησε ο Μακρής…
Στα
δευτερόλεπτα που ακολούθησαν νόμισα πως είδα το θυμό στις εκφράσεις των ανωτέρων
παιδιών να παραχωρεί τη θέση του σε μια άγρια προσμονή. Οι άρχοντες παίδες
άρχισαν να χαχανίζουν και τα χάχανα τους είχαν χροιά μεταλλική, θύμιζαν παιδική
σκληρότητα.»
Απόσπασμα 2: «Τα παιδιά δεν κοιμούνταν όπως θα πρεπε…
Προχωράω ανήσυχος. Σε μια στροφή του διαδρόμου
αιφνιδιάζομαι, μόλις και προλαβαίνω να σκοντάψω σε ένα μικρό σάρκινο εμπόδιο
που ξεπροβάλει μπροστά στα πόδια μου, Ένα μικρό πλασματάκι προχωρά
μπουσουλώντας, κλαψουρίζοντας. Το μωρό δείχνει να πονάει, τα μάτια του έχουν
γουρλώσει από παχουλά δάκρυα. Ένα άλλο παιδί, μεγαλύτερο, γυμνό, ημιάγριο έρχεται
στο κατόπι του. Με κοιτάζει και χαμογελά άγρια, το βλέμμα του είναι αιχμηρό,
βλέμμα κυνηγού έτοιμου να σκοτώσει…»
2017: Το ομώνυμο του βιβλίου blog agriazwa δεν ανανεώνεται πλέον. Ο συγγραφέας του δεν γράφει πλέον
ελληνικά και αγνοείται την τύχη του.
Έχω από καιρό εξοικειωθεί με την ιδέα του βιολογικού μου
θανάτου. Όχι όμως και με την ιδέα του λογοτεχνικού μου θανάτου.
Όχι μόνο για εγωιστικούς λόγους. Ξέρω ότι αν έχω πεθάνει
λογοτεχνικά, ξανά και για μια ακόμη φορά η οργανωμένη σαπίλα της χώρας θα έχει
σημειώσει μια ακόμη νίκη.
Μόνο εσείς μπορείτε να τους σταματήσετε.
Δεν επαιτώ. Ξέρω ότι για κάποιους από εσάς είναι ανυπόφορα
εκεί έξω, χειρότερα ακόμη κι από ότι είναι για μένα. Αλλά με μια αληθινή φωνή
λιγότερη, θα είναι ακόμη πιο δύσκολα.
Ένα ακόμη παιδί μου, ένα βιβλίο μου είναι εκεί έξω. «Το Σημάδι»
περιμένει να το ανακαλύψετε. Αυτό, πολύ πιο ντροπαλό από «Τα άγρια ζώα» δεν
είχε καν το θάρρος να βρεθεί σε πολλά βιβλιοπωλεία. Περιμένει στον
εκδοτικό του οίκο να του δώσετε ξανά ζωή.
Και μια που μιλάμε για φωνές, αρχές Νοέμβρη θα έχετε τη
δυνατότητα να ακούσετε τη φωνή μου σε ένα εξαιρετικό αφήγημα: Μια σειρά
πρωτότυπων διηγημάτων βγαίνουν σε
CD μαζί με το βιβλιαράκι τους από το
Studio Amid με τον τίτλο Πρόσωπα Ζώα
Πράγματα.
Αναρωτιέστε "τώρα αυτός γιατί χρησιμοποιεί το blog του για να αυτοπροβληθεί;"
Η απάντηση είναι ξεκάθαρη: Γιατί αυτός, εγώ δηλαδή υπόκειμαι σε αποκλεισμούς από όλους τους άλλους που κάνουν τα κουμάντα και που σας επέβαλαν τους σάπιους κολλητούς, γκόμενες και συγγενείς τους ως "πνευματικούς ανθρώπους".
Δεν είναι ότι στηρίζετε ένα δυσάρεστο συγγραφέα. Την αληθινή
λογοτεχνία στηρίζετε. Και αυτή δεν μπορεί να είναι ευχάριστη όσο μια νουτέλα.
Στο χέρι σας είναι να πάνε οι δημοσιοσχεσίτες γλύφτες στο
διάολο και να ξαναϋπάρξει λογοτεχνική άνθηση σε μια χώρα με τεράστια λογοτεχνική
παράδοση και συμβολή.
Δεν το βλέπω. Όσοι δεν υπήρξαμε λαμόγια είμαστε μελλοθάνατοι.
Αλλά μια προσπάθεια ακόμη δεν βλάπτει.
Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com, 17/10/2015
