Πολλά έχουν γραφεί για την ευτυχία ως σκοπούμενο και ως βίωμα της ανθρώπινης συνθήκης. Ξεχάστε τα- όλα.
__Ευτυχία είναι...__
Τoυ Πέτρου Αργυριου
(TVXS- 28/11/2010)
Έχουμε πλέον ένα νέο, πλήρη ορισμό της ευτυχίας. Ευτυχία είναι το … μνημόνιο. Ναι, καλά ακούσατε. Το μνημόνιο; Η σύγχρονη μορφή υποτέλειας; Αυτό που χει προκαλέσει δυστυχία, φτώχια, ανεργία σε εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες, κατάθλιψη και ανυπόφορη αγωνία στους περισσότερους από τους υπόλοιπους. Το κρεβάτι του Προκρούστειου ληστρικού καπιταλισμού που κονταίνει λαούς και το μέλλον τους στα μέτρα του;
Είστε προφανώς είτε άνιωθοι και ανηδονικοί είτε βαθύτατα διαταραγμένοι. Γιατί σύμφωνα με τον Θ.Π, τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης Θεόδωρο Πάγκαλο, το μνημόνιο είναι ευτυχία. Έχουμε συνηθίσει την πρόκληση, την έχουμε συνηθίσει σε βαθμό απάθειας. Και τηn αμετροέπεια τη συνηθίσαμε. Από τη μία κάποιος να ζητά την κατοχική αποζημίωση από τη Γερμανία, στρέφοντας την κοινή γνώμη κατά του γερμανικού λαού, αποστρέφοντας την από τους πραγματικούς ενόχους που είναι η κάστα της πολιτικής εξουσίας. Από την άλλη, να λέει κάποιος επανειλημμένα ότι φταίμε όλοι αφού έχει ήδη διατυπώσει τη λογική της συλλογικής αμαρτίας του προπατορικού αμαρτήματος –όλοι μαζί τα φάγαμε-, στρέφοντας με αυτόν τον τρόπο την κοινή γνώμη μακριά από τους ενόχους, στρέφοντας την κατά του εαυτού της.
Οι εποχές της έξυπνης προπαγάνδας έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Ο καθένας θεωρεί πλέον τους Έλληνες άβουλα βλίτα και μπορεί να τους προσβάλει με όποιον τρόπο του κατέβει.
Μάθαμε στην κυνικότητα των πολιτικών. Εδώ θα εξεταστεί ένα άλλο φαινόμενο, άσχετο με τις δηλώσεις Πάγκαλου.
Ρωτάω τον εαυτό μου, υποθετικά μιλώντας πάντα. Πως λέγεται αυτός που θεωρεί την δυστυχία εκατομμυρίων Ελλήνων ευτυχία του; Ανθέλληνας δεν είναι η κατάλληλη λέξη. Πως λέγεται αυτός που θεωρεί τη δυστυχία εκατομμυρίων ανθρωπίνων ψυχών ευτύχημα; Μισάνθρωπος και σαδιστής δεν είναι οι σωστές λέξεις.
Για να επανέρθουμε μετά από αυτή τη μικρή παρένθεση στα μεγάλα λόγια μεγάλων ανδρών, το μνημόνιο είναι μα ευκαιρία. Όπως και κάθε πλοίο που βουλιάζει είναι μια μεγάλη ευκαιρία να πάρουμε ιδέες για το πώς λειτουργούν τα υποβρύχια και μια ευκαιρία να γνωρίσουμε το μαγικό κόσμο του βυθού καλύτερα. Σαν άλλοι Κουστώ, ακούμε την κουστωδία της τρέλας.
Φυσικά, δεν φταίνε οι επιβάτες που το πλοίο βουλιάζει. Αυτοί νομίζαν ότι με τη δουλειά τους, τις σπουδές τους, τη στρατιωτική τους θητεία, την εκπλήρωση των υποχρεώσεων τους απέναντι στο ¨κράτος¨ είχαν πληρώσει τα ναύλα για το ταξίδι τους προς μια μελλοντική πρόοδο. Δεν ξέραν ότι οι καπετάνιοι τους ήταν δουλέμποροι. Δεν ξέραν ότι σταδιακά τα πηδάλια, το κατάστρωμα, οι κουκέτες, οι προπέλες είχαν ξεπουληθεί ή παραχωρηθεί. Τώρα, οι καπετάνια τους τους ζητάν από τους επιβάτες να γίνουν οι ίδιοι τα πηδάλια, τα καταστρώματα, οι προπέλες, τα καύσιμα. Ανθρώπινες προπέλες. Άνθρωποι πράγματα.
Ευτυχία είναι να γεννιέσαι φτωχός. Μας τα λεγε και η Δυναστεία και η Τόλμη και η Γοητεία πόσο δύσκολη είναι η ζωή των πλουσίων. Ευτυχία είναι οι 5 επόμενες γενεές Ελλήνων να χρωστάν από τη στιγμή της σύλληψης τους 45000 ευρώ σε αδίστακτους παγκόσμιους τοκογλύφους. Ναι βρε χαζά, είναι ευτυχία να χεις πατέρα τσογαδόρο και καταχραστή.
Πως σας διέφυγε αυτή η τόσο σημαντική συνιστώσα της ευτυχίας; Και το μνημόνιο είναι ευκαιρία. Ναι τώρα που το πλοίο βουλιάζει θα μάθουμε να μην κάνουμε τα ίδια λάθη στο υποβρύχιο κουβά που μας απέμεινε. Ναι. Τώρα γιατί δεν τα διορθώναμε όσο ζούσαμε ακόμη στον κόσμο της επιφάνειας…
Δεν μιλάμε για πολιτικές πλέον. Δε μιλάμε για διαρθρωτικές κινήσεις. Μιλάμε για ελεύθερους σκοπευτές που χτυπάν στο ψαχνό και για οικονομικές επιδρομές νεοβαρβάρων. Η ανθρωπιά μας η ίδια απειλείται. Άνεργοι, άστεγοι, απροστάτευτες ομάδες με ειδικές ανάγκες, άρρωστοι, και μεις. Όσοι από μας θα χουν απομείνει δηλαδή, θα τους προσπερνάμε για να μπορέσουμε να επιβιώσουμε σε ανθρωποφάγες ζούγκλες; Αυτό ήταν το όραμά μας; Αυτό είναι το μέλλον μας; Η ανθρωπιά μας απειλείται. Η λογική μας μετά βίας αντέχει. Το μέλλον δε θα μας συγχωρήσει.
Δυστυχία = ευτυχία. Αθώοι = ένοχοι. Κακομοίρηδες= κακοποιοί. Θα ήθελα να ξέρω, αυτοί που μας κοιτάν μέσα από τους παραμορφωτικούς καθρέφτες, πώς να βλέπουν άραγε τους εαυτούς τους. Τόσο μα τόσο καλούς; Πανάρετους; Πάν-καλους;
