Σήμερα θα ασχοληθούμε με μια υπόθεση σπαρταριστή που δεν έχει μάλλον εμφανιστεί στην ελληνική δημοσιογραφία.
Όχι δεν είναι το διαζύγιο του Κωστόπουλου με την Μπαλατσινού, ούτε το ποιος είναι ο γκόμενος της Ελένης και ούτε κάποια από όλες τις αυτές τις κατινίστικες αηδίες που κυρίως κυρίες αρέσκονται να αναπαράγουν για να γεμίσουν με κάτι την ελλιπή τους προσωπική ζωή, αντικαθιστώντας την με τις ζωές των άλλων του γυάλινου κόσμου της σόουμπιζ.
Ο λόγος που δεν έχει εμφανιστεί το σημερινό μας θέμα είναι ότι προέρχεται από την Ουγγαρία, μια χώρα που τα ελληνικά μήντια αποφεύγουν όπως ο διάολος το λιβάνι (αλλά όχι τον Λιβάνη).
Ο νυν πρωθυπουργός της Βίκτωρ Ορμπάν πέταξε με τις κλωτσιές το ΔΝΤ έξω από τη χώρα του και φορολόγησε τις τράπεζες, κάτι το αδιανόητο για το σύγχρονο δόγμα του θεού ιδιώτη καπιταλιστή που ελέγχει το κράτος μέσω της παγκόσμιας οικονομίας, υπερεθνικών οργανισμών και πολυεθνικών εταιριών και απαγορεύει στο κράτος οποιοδήποτε έλεγχο πάνω στα εργαλεία της διεθνούς του εξουσίας.
Αλλά δεν είναι μόνο οι νεοφιλελεύθεροι αλλεργικοί στο παράδειγμα της Ουγγαρίας. Η αριστερή νομενκλατούρα το αποφεύγει εξίσου καθώς ο άνθρωπος που κατάφερε να σταματήσει την υπονόμευση του μέλλοντος της χώρας του, ο Βίκτωρ Ορμπάν, είναι ένας εθνοκεντρικός συντηρητικός. Άμα μια χώρα δεν είναι να σωθεί από τα χέρια Μαρξιστή να πα να γαμηθεί.
Για αυτούς τους λόγους ο Ορμπάν έχει παρουσιαστεί από τα δυτικά μήντια ως ακροδεξιός, αυταρχικός, δικτάτορας ακόμη και ως κομμουνιστής. Η προπαγάνδα που έχει στην Ελλάδα κατασκευαστεί κατά των Σύριζα και ΑΝΕΛ συνδυάζεται σε προπαγάνδα πλήρους φάσματος στο πρόσωπο του Ορμπάν. Ο Ορμπάν είναι και τα δύο άκρα.
Αλλά ας πάμε όμως σε κάτι στο οποίο αρέσκεται η αριστερά, για να μην μας αποκλείσουν τα λιγοστά αλλά σημαντικής επιρροής ΜΜΕ της και για τα επόμενα 15 χρόνια.
Την άνοδο του ρατσισμού, του φασισμού και ενίοτε και την αναβίωση του ναζισμού στην Ευρώπη, θέμα ωραίο και πιασάρικο αλλά που συχνά στερείται βάσης καθώς τα περισσότερα Ευρωσκεπτικιστικά κόμματα στα οποία η αριστερά έχει συναινέσει με τα νεοφιλελέ ιερατεία πως είναι ακροδεξιά, στην ουσία είναι υπέρ της επανάκτησης της Εθνικής Κυριαρχίας και συχνά κατά των ισλαμικών μεταναστευτικών ροών, αιτήματα μη αποδεχτά από το μεγάλο χωνευτήρι τόσο της παγκοσμιοποίησης όσο και του διεθνισμού.
Ας μιλήσουμε λοιπόν για το Jobbik, ένα κόμμα που στους κόλπους του υπάρχουν νοσταλγοί του Ναζισμού, ένα κόμμα που στις εκλογές του 2014 πήρε του 20% της Ουγγρικής ψήφου, στοιχεία που επαρκούν για να παραλληλιστεί με το μόρφωμα της Χρυσής Αυγής, αν και δεν γνωρίζουμε το κατά πόσο το Jobbik είναι παιδί των μυστικών υπηρεσιών όπως καταγραμμένα έχει συμβεί με το γερμανικό «νεοναζιστικό» κόμμα NPD και όπως εικάζουμε πως έχει τουλάχιστον κατά το παρελθόν συμβεί με την Χρυσή Αυγή.
Το Jobbik ιδρύθηκε το 2002 κυρίως από καθολικούς και προτεστάντες. Θα συνδεθεί με το νεοϊδρυθέν το 2007 κίνημα της Ουγγρικής Φρουράς το οποίο σκόπευε να λειτουργήσει ως πολιτοφυλακή που θα υπερασπιζόταν «μια φυσικά, πνευματικά και νοητικά ανυπεράσπιστη Ουγγαρία». Η Ουγγρική Φρουρά όπως άλλωστε και το Jobbik είχε αντισημιτική ρητορική.
Το 2008, σημαίνοντα στελέχη του Jobbik, ανάμεσα τους και ο ιδρυτής και τότε πρόεδρος του David Kovacs, θα παραιτηθούν από το κόμμα, δηλώνοντας τη δυσαρέσκεια τους για την ώσμωση με την Ουγγρική Φρουρά. Παρότι δύο μόλις χρόνια μετά τη σύστασή της η Ουγγρική Φρουρά θα διαλυθεί από το Μητροπολιτικό Δικαστήριο της Βουδαπέστης με το σκεπτικό ότι οι δραστηριότητες της ήταν κατά των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των μειονοτήτων, ο ιδρυτής της Ουγγρικής Φρουράς Gabor Vona θα γίνει πρόεδρος του Jobbik.
To 2013 και με φόντο τις διαδηλώσεις κατά της διεξαγωγής του Παγκόσμιου Εβραϊκού Συνεδρίου στη Βουδαπέστη, ο Vona θα δηλώσει: «Οι ισραηλινοί κατακτητές, αυτοί οι επενδυτές, θα πρέπει να ψάξουν για κάποια άλλη χώρα γιατί η Ουγγαρία δεν πωλείται».
Ένα από τα αστέρια αρχικά της Ουγγρικής Φρουράς και μετά τη διάλυση της του Jobbik, ήταν ο Csanad Szegedi, σήμερα 34 χρονών, ο οποίος έφτιαξε πολιτική καριέρα του ανάμεσα σε άλλα με ρητορική κατά των εβραϊκών ελίτ στις οποίες απόδωσε το «ξεπούλημα» της Ουγγαρίας μετά την κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ, την προσβολή των Ουγγρικών συμβόλων από τις καλλιτεχνικές ελίτ και την μαζική αγορά ακινήτων για να εποικιστεί σε μικρή κλίμακα η Ουγγαρία από Ισραηλινούς.
Δε θα ελέγξουμε τους ισχυρισμούς του Szegedi. Μας είναι γνωστό πχ πως μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης και ιδιαίτερα κατά την περίοδο Γιέλτσιν, η νέα τάξη των ολιγαρχών που αγόρασαν πρώην κρατικά μονοπώλια αντί πινακίου φακής ήταν κυρίως εβραϊκής καταγωγής και κάποια από τα αρχικά κεφάλαια τους «δόθηκαν» από παίχτες του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος όπως οι George Soros και το ανερχόμενο μέλος της δυναστείας Rothschild Nat Rothschild. Ο ιδιοκτήτης άλλωστε της Chelsea Roman και πρώην «Ρώσος ολιγάρχης» εβραϊκής καταγωγής Roman Abramovich περιγράφεται συχνά ως ο κολλητός του Nat. Ίσως να είχαμε παρόμοια φαινόμενα και στην μετακομμουνιστική Ουγγαρία.
Είναι πιθανό ο Szegedi να άντλησε στοιχεία από την Ουγγρική πραγματικότητα για να δομήσει αντισημιτική προπαγάνδα. Το πρόβλημα με αυτού του είδους της προπαγάνδες δεν είναι ότι δεν έχουν καμία βάση αλλά ότι γενικεύουν επικίνδυνα ταυτίζοντας τις ελίτ με τους πληθυσμούς. Συγκεκριμένες ελίτ εβραϊκής καταγωγής που όντως έχουν ισχυρά δίκτυα και εκμεταλλεύονται καταστάσεις δεν είναι «Οι Εβραίοι» όπως και οι εφοπλιστές και ελληνικής καταγωγής αλλά και οι Έλληνες ολιγάρχες, όχι και τα καλύτερα παιδιά του πλανήτη, δεν είναι «Οι Έλληνες». Και οι ελίτ χρησιμοποιούν την ίδια αυτήν ακριβώς προπαγάνδα των επικίνδυνων γενικεύσεων ως άλλοθι για να προστατεύονται από την κριτική για τις δικές τους ανομίες. Οι ελίτ δεν έχουν κανένα πρόβλημα να χρησιμοποιούν τους πληθυσμούς, ακόμη και ομοεθνείς τους, ως ανθρώπινες ασπίδες.
Με αυτή τη ρητορική ο Szegedi κατάφερε να εκλεγεί το 2009 ευρωβουλευτής με το Jobbik.
Η σχέση του με το Jobbik διακόπηκε το 2012, τη χρονιά που ο Szegedi αναγκάστηκε να παραδεχτεί ότι ήταν Εβραίος.
Πράγματι, η γιαγιά του Szegedi ήταν εβραία και αυτό σύμφωνα με τον εβραϊκό νόμο καθιστά και τον ίδιο εβραίο.
Το διαζύγιο του με το Jobbik δεν οφείλεται μόνο στην αποκάλυψη των εβραϊκών του καταβολών αλλά κυρίως στο ότι ο Szegedi επιχείρησε να δωροδοκήσει αυτόν που ανακάλυψε τις εβραϊκές του καταβολές.
Το 2010 ο Zoltan Ambrus, καταδικασμένος κατά το παρελθόν για κατοχή όπλων και εκρηκτικών, προσεγγίζει τον Szegedi με ενδείξεις για τις εβραϊκές του καταβολές. Ο Ambrus μαγνητοφωνεί τον Szegedi να επιχειρεί να τον δωροδοκήσει με χρήματα και θέση στη γραφειοκρατία της ΕΕ αλλά ο Ambrus δεν ενδίδει: ο στόχος του Ambrus δεν είναι το προσωπικό όφελος αλλά είναι πολιτικός.
Για δύο χρόνια ο Szegedi θα καταφέρει να συντηρήσει το «ακροδεξιό» του ψέμα και να ταΐζει με αυτό τους ψηφοφόρους του και τους συμπολιτευτές του.
Όταν κάτω από την πίεση των αποκαλύψεων το 2012 ο Szegedi θα αναγκαστεί να παραδεχτεί την καταγωγή του, δεν θα γυρίσει στο Jobbik την έδρα του στο ευρωκοινοβούλιο και θα επανεφεύρει την ταυτότητα του ως αναγεννημένος εβραίος:
Θα περιτομηθεί, θα πάρει το όνομα David, θα αρχίσει να πηγαίνει τακτικά στις συναγωγές, θα δώσει διαλέξεις στα σχολεία για το ολοκαύτωμα και για να μην ξεχνάει το «ακροδεξιό» παρελθόν του θα το κάψει: θα αγοράσει χιλιάδες από τα αντίτυπα του «αντισημιτικού» βιβλίου του «Πιστεύω στην Ανάσταση της Ουγγαρίας» και θα τα κάνει στάχτη και μπούρμπερη.
Τα δυτικά μήντια δέχονται τη μεταστροφή του με ανοιχτές αγκάλες: Το άρθρο του Associated Press του 2014 με κεντρικό θέμα τον ίδιο τιτλοφορείται «Πρώην Ούγγρος δεξιιστής έχει πνευματικό ξύπνημα» (συγχωρέστε μου το αδόκιμο της μετάφρασης).
Ο ρατσιμός, ο ναζισμός, ο αντισημιτισμός μπορεί να εμφορεί τους πάντες: Εβραίους, Έλληνες, Αυστρολοπίθηκους, Γερμανούς, μακάκους και κάθε λογής «ανώτερο» δίποδο. Η μισαλλοδοξία είναι ένα χρήσιμο πολιτικό εργαλείο. Το ίδιο και ο αντιρατσισμός, όταν δημιουργεί τις δικές του προκαταλήψεις επιλεκτικά ενάντια σε ομάδες πληθυσμών αφήνοντας άλλες ρατσιστικές προκαταλήψεις απολύτως στο απυρόβλητο.
Η εκμετάλλευση του ανθρώπου από άνθρωπο δεν είναι ίδιον κάποιας φυλής. Η διαφορά είναι στο ότι κάποιοι πολιτισμοί την έχουν θεσμοθετήσει, όπως συνέβαινε παλαιότερα με τη δουλεία ή όπως συμβαίνει ακόμη και σήμερα με τη γυναίκα στο Ισλάμ και κάποιοι άλλοι την έχουν ποινικοποιήσει - θεωρητικά τουλάχιστον.
Ο Szegedi δεν είναι ο μόνος εθνικιστής που εκ των υστέρων αποκαλύφτηκε ότι είναι Εβραίος.
Μετά τους αλλεπάλληλους διωγμούς των εβραίων στην Ευρώπη, πολλές Εβραϊκές οικογένειες επέλεξαν να κρατήσουν την «φυλετική» τους ταυτότητα μυστική για να αποφύγουν παρόμοιους διωγμούς στο μέλλον.
Το ζήτημα δεν είναι η καταγωγή κάποιου και το τι διαλέγει να κάνει με αυτήν, το αν θα τη διαλαλεί ή θα την κρατά μυστική.
Το θέμα είναι το οξύμωρο που προκύπτει όταν κάποιος γνωρίζει την καταγωγή του και χτίζει καριέρα πουλώντας ψέμα. Αυτό νομίζουμε ότι έχει συμβεί στην περίπτωση του υπερεθνικιστή Vladimir Zhirinovsky, ενός μισογύνη αντισημίτη και καθηγητή της πολιτικής αλητείας, συνιδρυτή του κόμματος φιλελεύθερου δημοκρατικού κόμματος LDPR της Ρωσίας που ούτε ελεύθερο ούτε δημοκρατικό είναι και που οι κακές γλώσσες το θέλουν να έχει ιδρυθεί ως βιτρίνα του παλιοκομμουνιστικού αυταρχισμού και ως παιδάκι της KGB.
Ο Καρατσαφύρερ της Ρωσίας (η σύγκριση αδικεί τον Καρατζαφέρη- ακόμη και αυτός είναι πιο κόσμιος από τον Zhirinovsky), παρότι το 1996 έστελνε το δικό του ξεκάθαρα αντισημιτικό μήνυμα στον τότε υποψήφιο για το προεδρικό χρίσμα Pat Buchanan πως «οι δύο χώρες (ΗΠΑ και Ρωσία) βρίσκονται από κατοχή»… «και για να επιβιώσουν .. θα πρέπει να απελάσουν αυτή την μικρή αλλά ταραχοποιό φυλή (τους εβραίους)», το 2001 αναγκάστηκε μετά από εύλογες συνεχείς δημοσιογραφικές πιέσεις να αποκαλύψει πως ο πατέρας του ήταν εβραίος.
Παρότι ο πατέρας του εγκατέλειψε τη Ρωσίδα μάνα του το 1949 και πήγε στο Ισραήλ για να χτίσει νέα ζωή και οικογένεια, οι εβραϊκές καταβολές του Zhirinovsky δεν μπορούσαν να παραμείνουν κρυφές για πάντα, καθώς ο παππούς του είχε το μεγαλύτερο υλοτομείο της περιοχής του και ηγούνταν της εβραϊκής κοινότητας της.
Κλείνοντας το άρθρο μας, θα κάναμε μεγάλη αδικία αν δεν αναφερόμασταν σε μια ακόμη πολιτικό που ανακάλυψε όψιμα τις εβραϊκές της καταβολές, την Madeleine Albright, την πρώην Γραμματέα του Κράτους, τη γυναίκα που «έπεισε τις ΗΠΑ να κάνουν τη Γιουγκοσλαβία οικόπεδο», τη γυναίκα που ο εβραίος πατέρας της ήταν καθηγητής και της επιγόνου της Albright, της Condoliza Rice.
Σε όλο το πρώην ανατολικό μπλοκ έγιναν τα ίδια από μια μικρή ομάδα παιχτών με ισχυρότατα δίκτυα. Με διάλυση ή όχι των χωρών, σχεδόν όλες τους γίναν οικόπεδα για να αγοραστούν μπιρ παρά από μεσάζοντες του διεθνούς κεφαλαίου που γίναν με τη σειρά τους δισεκατομμυριούχοι και σημαντικοί ρυθμιστές και της πολιτικής ζωής της υπό διάλυση χώρας τους .
Από την εμπειρία του ανατολικού μπλοκ δε μάθαμε τίποτε καθώς παρόμοιες πρακτικές εφαρμόζονται πλέον σε μικρότερη προς το παρόν κλίμακα και στον ευρωπαϊκό νότο.
Η Albright φαίνεται να ανήκει σε αυτό το δίκτυο του διεθνούς κεφαλαίου: Το 2007 η ίδια και το hedge Fund της, το Albright Capital Markets θα συνεργαστεί με τα hedge funds του George Soros και του Jacob Rothschild για να πρωταγωνιστήσουν στην κινητή τηλεφωνία στην Αφρική.
Το 2012 η Albright θα επιδιώξει να εξαργυρώσει τη χάρη που έκανε στο Κόσοβο κατά τον πόλεμο του με τη Σερβία, επιδιώκοντας να αγοράσει την κρατική τηλεφωνική και ταχυδρομική εταιρεία του Κοσόβου.
Καταλαβαίνω πολύ καλά πως αυτό το άρθρο, παρότι δεν περιέχει ούτε μισή ανακρίβεια, θα φουντώσει τη συνομωσιοπαράνοια πολλών εμμονικών Ελλήνων που διαπρέπουν τυφλά στον αντισημιτισμό και βλέπουν εβραίους ακόμη και πίσω από το σκύλο που κατούρησε το λάστιχο του αυτοκινήτου τους. Μια χούφτα διεθνώς δικτυωμένων διαπλεκόμενων δεν μπορεί να αποτελεί ανάθεμα για ολόκληρους πληθυσμούς. Άλλωστε παρόμοια φαινόμενα και ολιγάρχες έχουμε άφθονα και στην Ελλάδα. Ντόπιους και ελληνότατους παρότι ο αντισημιτικός μύθους τους θέλει όλους τους κρυφοεβραίους, μην τυχόν και προσβάλουμε την "αψεγάδιαστη" και "αξιοζήλευτη" ελληνικότητά μας.
Οι Έλληνες και οι Άραβες ανταγωνίζονται στον αντισημιτισμό, παρότι οι πιο διαδομένες θρησκείες τους έχουν την Παλαιά Διαθήκη, τη φυλετική ιστορία των Σημιτών, ως θεμελιώδες θρησκευτικό τους βιβλίο.
Βάζουν τις φυλές πάνω από το κέρδος όταν το μεγάλο κεφάλαιο βάζει το κέρδος πάνω από τις φυλές.
Ο αντισημιτισμός είναι απαράδεκτος. Κρίνει τους ανθρώπους με βάση την καταγωγή τους αντί να τους κρίνει με βάση τις ιδέες και κυρίως τις πράξεις τους. Αυτό το κάνει ο αντιρατσισμός και η αστυνομία σκέψης του που επιλεκτικά κατακρίνει τον εγχώριο ρατσισμό και ποτέ τον εισαγόμενο λες και οι μετανάστες έχουν κάθε δικαίωμα να διατηρούν μισαλλόδοξες αντιλήψεις.
Η ελληνική εκδοχή του αντισημιτικός μύθου θέλει τους εβραίους να είναι προνομιακά οι χειρότεροι εχθροί των Ελλήνων. Μα η ιστορία μας λέει ότι οι ελληνικές ελίτ είναι ο χειρότερος εχθρός τους. Αυτοί που συνεργάστηκαν με τον εκάστοτε επικυρίαρχο, οι επιστάτες των Οθωμανών, των Βαυαρών, των Βρετανών, των Ναζί, των Αμερικάνων και εσχάτως ξανά των Γερμανών για να αποκτήσουν αμύθητα πλούτη και εξουσία πάνω μας. Και συνεχίζουν να μας θυσιάζουν για να κρατήσουν τα κεκτημένα τους και να τα αυγατίσουν όπως πάντα κάναν.
Όχι κύριοι. Το έθνος που καταδίκασε το ήθος έχει την αήθεια να καταδικάζει στο φαντασιακό του άλλα έθνη καθόλου περισσότερο αήθη από το ίδιο.
Όσο για την άνοδο του ρατσισμού και του φασισμού στην Ευρώπη και τους λοιπούς αριστερίστικους προπαγανδισμούς που λίγη βάση έχουν, οι αιτίες, οι πραγματικές αιτίες είναι πολύ απλές: Οι πληθυσμού προσπαθούν να διατηρήσουν την ποιότητά ζωής τους και δεν δέχονται πλέον τη σοφία των ιερατείων της οικονομοκρατίας. Για αυτό νοσταλγούν το κράτος αντί για τα πολυεθνικά μορφώματα ως εγγυητή της ποιότητας ζωής του και ως υπόλογο στη βούληση του εκλογικού σώματος και επομένως ανακλητού σε επίπεδο πολιτικής ηγεσίας.
Προτιμούν με άλλα λόγια ηγεσίες υπόλογες από ηγεσίες πέραν κάθε δυνατότητας εποπτείας και ελέγχου.
Και αυτό είναι όλο. Τόσο σεβαστό και τόσο απλό. Το που θα οδηγήσει αυτή η οχυρωμάτωση σε κυρίαρχα σχήματα του παρελθόντος, αυτό είναι ένα άλλο θέμα.
Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com 7/7/2014
