Σύνδρομο Χρόνιας Κόπωσης: Η δικαίωση

Η επίσημη ανάκληση της ιογενούς ερμηνείας του Συνδρόμου Χρόνιας Κόπωσης: Μια ακόμη μεγάλη δικαίωση για τον Πέτρο Αργυρίου και το περιοδικό Hellenic Nexus.

To 2011 είχε και αυτό, όπως και κάθε άλλη χρονιά, τις στιγμές του της εξαιρετικά κακής και «επίσημης» επιστήμης.

Στο τελευταίο τεύχος του Scientific American, δημοσιεύτηκε η λίστα με τις πέντε κορυφαίες ανακλήσεις θεωριών από το χώρο της συμβατικής και αναγνωρισμένης, της «επίσημης» δηλαδή επιστήμης.
Στη θέση νο1 βρέθηκε η θεωρία της ιογενούς αιτίασης του Συνδρόμου Χρόνιας Κόπωσης και της σχετικής μελέτης που «απομόνωσε» ένα ρετροϊό στην πλειοψηφία δείγματος ασθενών με Σύνδρομο Χρόνιας Κόπωσης.

Αν η συγκεκριμένη επιστημονική απόπειρα περνούσε ως επιστημονικό «γεγονός», οι επιπτώσεις του στην δημόσιο υγεία θα ήταν τρομακτικές. Οι πληθυσμοί θα βρισκόντουσαν προ «τετελεσμένων γεγονότων» και για μια ακόμη φορά θα υπέκυπταν σε αυτό το είδος της «επιστημονικής αυθεντίας» που παρέχει το άλλοθι και τη νομιμοποίηση στα συμφέροντα των φαρμακευτικών εταιριών και των μεγαλομετόχων τους, στο πλέγμα δηλαδή πολιτικών και συμφερόντων που σήμερα συγκαλύπτεται μέσα στον όρο «πολιτικές δημόσιας υγείας». Ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού θα βρισκόταν υπό την τρομοκρατία του θέσφατου και του αδιέξοδο, που όπως σε κάθε άλλο κομμάτι της πολιτικής έχει επιβληθεί και στις πολιτικές δημόσιας υγείας.

Έχοντας πλήρη επίγνωση για τη σοβαρότητα και το κατ’ επείγον του θέματος, έγραψα για την απάτη και την επιστημονική αβασιμότητα της θεωρίας το 2010. Το σχετικό άρθρο δημοσιεύτηκε στο Hellenic Nexus λίγο αργότερα, στο τεύχος 47 (Φεβρουάριος του 2011). Η ελληνική ιατρική κοινότητα παρέμεινε ένοχα σιωπηλή για το θέμα, πρόθυμη ως συνήθως να υιοθετήσει οποιαδήποτε «εισαγωγή» αμερικάνικων κυρίως επιστημονικών θεωριών, κριτηρίων και θεραπειών.

Αυτή τη φορά η διεθνής επιστημονική κοινότητα αντέδρασε, για τους δικούς της λόγους. 10 περαιτέρω έρευνες συμφώνησαν όλες ότι ο εν λόγω ρετροϊός, ο XMRV, η υποτιθέμενη αιτία του του Συνδρόμου Χρόνιας Κόπωσης δεν βρέθηκε ούτε σε έναν ασθενή με Σύνδρομο Χρόνιας Κόπωσης (Σ.Χ.Κ). Ούτε σε έναν. Οι ερευνητές της επίμαχης έρευνας που ήθελε έναν ιό να προκαλεί το Σ.Χ.Κ αναγκάστηκαν να ανακαλέσουν μερικώς το Σεπτέμβριο του 2011 και να αφαιρέσει δεδομένα από δείγματα (κυτταρικών καλλιεργειών) που σήμερα γνωρίζουμε ότι ήταν επιμολυσμένα. Στις 23 Δεκεμβρίου του 2011 το περιοδικό Science προέβη σε πλήρη ανάκληση του επίμαχου δημοσιεύματος, ενώ πλέον διερευνά το ενδεχόμενο τα αποτελέσματα της έρευνας για τον «ιό του ΣΚΧ», τον XMRV να ήταν όχι απλά μεθοδολογικά σφάλματα αλλά σκόπιμα «μαγειρέματα» ώστε να έχουν οι ερευνητές τα επιθυμητά αποτελέσματα κάτι που στα μάτια μου φαντάζει σαν το πιο πιθανό ενδεχόμενο. Κάτι σαν τη δημιουργική λογιστική…


Σε μια αναπάντεχη τροπή των πραγμάτων η κύρια ερευνήτρια της θεωρίας της ιογενούς προέλευσης του ΣΚΧ, η Judy Mikovits, φυλακίστηκε μετά από καταγγελία του εργοδότη της, του ινστιτούτου Whittemore-Petterson για κλοπή από την ίδια φορητών υπολογιστών και ερευνητικών δεδομένων τα οποία κατά πάσα πιθανότητα θα ενοχοποιούσαν ακόμη περισσότερο την Mikovits και θα εξέθεταν όχι μόνο δόλο αλλά και τη συμμετοχή και άλλων ερευνητικά «αξιοσέβαστων» προσώπων .

Αξίζει να σημειωθεί ότι η Mikovits είχε δουλέψει για μεγάλο διάστημα με τον τον Frank Rusceti, συν-συγγραφέα της έρευνας που οδήγησε στην εδραίωση μιας άλλης ιογενούς ερμηνείας η ιστορία της οποίας είναι γεμάτη ίντριγκες, παρασκήνια και σκάνδαλα, της ιογενούς (HIV) ερμηνείας AIDS. O Rusceti υπήρξε κάτι περισσότερο από το συνεργάτη της Mikovits. Υπήρξε επίσης και ένθερμος υποστηρικτής της ιογενούς ερμηνείας του ΣΧΚ , όπως αυτή προτάθηκε και δολίως υποστηρίχτηκε από την Mikovits.

Εμείς το καθήκον μας το κάναμε. Σταθήκαμε στο ύψος των περιστάσεων και εκθέσαμε κάτι για το οποίο η κοινή γνώμη δεν ήταν ούτε κατά το ελάχιστο ενήμερη, πόσο μάλλον εξοικειωμένη. Δυστυχώς παρά τις αλλεπάλληλες ανακλήσεις και τις διαψεύσεις της θεωρίας και της έρευνας της Mikovits, τον τελικό λόγο στο θέμα τον έχει, όχι η ανεξάρτητη επιστήμη αλλά η κυβερνητική επιστήμη (με τον όρο κυβερνητική επιστήμη δεν εννοώ την επιστήμη της κυβερνητικής αλλά την επιστήμη της κυβέρνησης των ΗΠΑ). Το NIH που μαζί με τον WHO είναι οι Πάπες της ιατρικής επιστήμης έχει τον τελικό λόγο στον αν ο κόσμος θα πρέπει να χρεωθεί μια ακόμη ιατρογενή πανδημία. Παρά τον συντριπτικά απορριπτικό όγκο δεδομένων, είναι το NIH, ο εξαρτημένος από την αμερικανική κυβέρνηση και τα μεγάλα συμφέροντα πίσω από αυτήν φορέας, που θα έχει τον τελικό λόγο στο αν όσοι από εσάς διαγνωστούν ψευδώς ή αληθώς ως φορείς του νέου «ιού του ΣΚΧ» θα πρέπει να λαμβάνουν εφ όρου ζωής βλαβερά και επιζήμια αντιρετροϊκά φάρμακα, ως άλλοι «φορείς του καινούριου HIV».

Ακολουθεί μια σύνθεση των κειμένων που έγραψα για το Hellenic Nexus και το βιβλίο μου «Θανάσιμες Θεραπείες» που διερευνά επισταμένα τις πολιτικές δημόσιας υγείας και ιδιαίτερα το ιατρογενές κομμάτι τους που ονομάζεται «καινές επιδημίες»:


1) Σύνδρομο Xρόνιας Kόπωσης: Προς ένα νέο AIDS

Ζούμε στην εποχή της πληροφορίας. Παρά τις πάρα πολλές θετικές πτυχές της απελευθέρωσης της πληροφορίας υπάρχει μια πολύ αρνητική πλευρά του φαινομένου. Οι ¨σχολιαστές-αναλυτές-ερευνητές¨ έχουν γίνει περισσότεροι από τους πάροχους της πληροφορίας. Αυτό το φαινόμενο δείχνει βέβαια μια διεύρυνση της ατομικής συνειδητότητας που λαμβάνει χώρα σε παγκόσμιο επίπεδο από την άλλη όμως συγκαλύπτει μια πολύ ανησυχητική πτυχή της εποχής της ελεύθερης πληροφορίας. Όσο διογκώνεται ο σχολιασμός τόσο εκτοπίζεται η πρωτογενής πρόσβαση στην πληροφορία. Είναι ελάχιστοι αυτοί πλέον που ανατρέχουν στις πηγές της πληροφορίας με αποτέλεσμα το εποικοδόμημα του ¨σχολιασμού¨ να αποκόπτεται από τις ρίζες του.
Η ίδια ιστορία ξανά και ξανά, η ιστορία της ανεξάρτητης δημοσιογραφίας που υποτάχθηκε και εκτράπηκε από τους αρχικούς σκοπούς της, η ιστορία της πραγματικής οικονομίας που μετατράπηκε σε εικονική και εκφυλίστηκε, αυτή η ιστορία εξελίσσεται αυτή την στιγμή στο διαδίκτυο, με βαρόνους του παλιού κόσμου και ηγεμονίσκους του διαδικτύου να φιλοδοξούν να διαμορφώσουν το σε μεγάλο βαθμό άναρχο ακόμη διαδίκτυο κατά τα συμφέροντά τους, να γίνουν οι κερδισμένοι της επόμενης μέρας. Δυστυχώς, ο ηττημένος θα είναι για μια ακόμη φορά η αντίληψη της πραγματικότητας, η πραγματική πληροφορία καθώς όλο και λιγότεροι χρήστες καταφεύγουν σε αυτή και αρκούνται σε δευτερογενείς και τριτογενείς πηγές.
Μέσω αυτού το μηχανισμού μια σοβαροφανής ψευδή είδηση μπορεί να μολύνει το διαδίκτυο και να αναπαραχθεί επιδημικά κατά εκατομμύρια μεταλλαγμένους κλώνους της.
Η ιική φύση της φημολογίας και της παραπληροφόρησης ρίχνει ένα πέπλο σε πραγματικά κομβικά σημεία της πραγματικότητας τα οποία διαφεύγουν της ειδησεογραφικής προσοχής και ενδιαφέροντος και διαπιστώνονται μόνο όταν έχουν πλέον πλήρως εκδηλωθεί χωρίς να υπάρχει δυνατότητα αποδρομής τους και πολλές φορές αντιμετώπισης τους.
Μια εξαιρετικά κρίσιμη εξέλιξη για τη δημόσια υγεία και την πραγματικότητα των ανθρωπίνων κοινωνιών έλαβε χώρα φέτος σε σχέση με το Σύνδρομο της Χρόνιας Κόπωσης και την απόπειρα ερμηνείας και αντιμετώπισης του με όρους που αντλήθηκαν από τις αμφισβητήσιμες «λογικές», τις αδιαφανείς πρακτικές και τις αμφιλεγόμενες πολιτικές του κατεστημένου του AIDS/HIV.

Για περισσότερο από τρεις δεκαετίες, η κυβερνητική επιστήμη τρομοκρατεί τους πληθυσμούς για να επιβάλει επωφελείς για τις φαρμακευτικές εταιρίες και τους μεγαλομετόχους της και πιθανώς επιζήμιες για τους πληθυσμούς πολιτικές και πρακτικές δημόσιας υγείας. Αυτές οι πολιτικές είναι περισσότερο ορατές στις «καινές επιδημίες», μια μεγάλη ομπρέλα σχεδόν ανυπόστατων σε επίπεδο επιπτώσεων αλλά διαρκώς προβαλλόμενων από το παπικά επιστημονικό-δημοσιογραφικό-πολιτικό και φαρμακευτικό πλέγμα ως υποψήφιοι για τη μεγάλη πανδημία. Ανατριχιαστικές προβλέψεις γίνονται από επίσημα στόματα και φορείς, και παρότι οι προβλέψεις αυτές ποτέ δεν επιβεβαιώνονται, οι πολιτικές επιβάλλονται στο όνομα της επόμενης απόλυτα αβάσιμης κακής πρόβλεψης. Από τον SARS μέχρι τον Hantavirus, από τη γρίπη των πουλερικών μέχρι τη γρίπη των χοίρων, όλες οι καταστροφολογικές πανδημικές προβλέψεις που παρουσιάζονται ως επικείμενες, διαψεύδονται μόνο από την πραγματικότητα και ποτέ παό τα επίσημα χείλη. Το παιχνίδι του ελέγχου των πληθυσμών μέσω του φόβου και της παπικού τύπου αυθεντίας συνεχίζεται ακάθεκτο…

Οι εμμονές και οι πρακτικές του κατεστημένου των καινών επιδημιών, διαφάνηκαν και στην προσπάθεια του να εντάξει ένα άλλο σύνδρομο στη μεγάλη οικογένεια των «καινών επιδημιών»
Το Σύνδρομο Χρόνιας Kόπωσης (ΣΧΚ) είναι ένα ομιχλώδες σύνδρομο το οποίο παρουσιάζει προβλήματα ορισμού, διάγνωσης και φυσικά και θεραπείας.
Μια σειρά παραγόντων, από περιβαλλοντικούς, εργασιακούς, ανοσολογικούς, ψυχολογικούς, διατροφικούς και ιατρογενείς καθώς και συνδυασμοί τους μπορεί να εμπλέκονται στην παθογένεση του Σ.Χ.Κ.

Πρόσφατα και χάρη στις αναπτυσσόμενες επιστημονικές «μόδες», την χρηματοδότηση που αυτές είναι ικανές να αντλήσουν και την προχειρότητα που αυτές ευνοούν, τόσο στην ερμηνεία όσο και στην αντιμετώπιση (junk science- industrial science-government science) επιχειρήθηκε φαύλα να επιβληθούν οι λογικές, οι μεθοδολογίες και οι πολιτικές του AIDS/HIV και στο ΣΚΧ από μια ερευνήτρια που θέλησε να εξαργυρώσει την εμπειρία της και τη συμμετοχή της στο πρώτο (το AIDS/HIV) μέσα από το δεύτερο (To ΣΚΧ/XMRV)

Ασάφειες που κάνουν τα AIDS/HIV και Σ.Χ.Κ/XMRV εξίσου ασαφή.

Και οι δύο καταστάσεις ορίζονται ως σύνδρομα με αποτέλεσμα οι συνιστώσες τους να προσδιορίζονται με βάση αυθαίρετους συχνά ορισμούς. Και στις δύο καταστάσεις υπάρχουν θέματα ορισμού αλλά και διαγνωστικής ασάφειας και ανακρίβειας. Όσο για τις θεραπείες τους, δεν υπάρχουν. Υπάρχουν μονάχα αγωγές αμφίβολου αποτελέσματος και μηχανισμού δράσης.
Αυτή η σαφώς μη ικανοποιητική κατάσταση που συναντάμε στο Σ.Χ.Κ ήταν που ώθησε ένα πλούσιο ζευγάρι αμερικανών στο να κάνουν τη σύνδεση Σ.Χ.Κ και AIDS και να μεταφέρουν τις λογικές του AIDS στο Σ.Χ.Κ. Οι Harvey and Annette Whittemore, εύποροι μεγαλοδικηγόροι μεν, γονείς ενός κοριτσιού με Σ.Χ.Κ δε, δικαίως αποθαρρημένοι από την επικρατούσα κατάσταση σε σχέση με το Σ.Χ.Κ, αποφάσισαν να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους. Οι Whittemore ήταν οι βασικοί χρηματοδότες για την ίδρυση ενός ανεξάρτητου ερευνητικού ιδρύματος για το Σ.Χ.Κ που ονομάστηκε Ινστιτούτο Whittemore-Petterson. Παρά τις καθαρές προθέσεις τους όμως, τα κριτήρια για την επιλογή των βασικών ερευνητών του ιδρύματος επηρεάστηκαν από ιδεοληψίες.
Επηρεασμένοι πιθανώς από το παράδειγμα «επιτυχίας» του ερευνητικού κατεστημένου του AIDS/HIV, οι Whittemore ίσως να σκέφτηκαν: Αν για ένα για καιρό αδιερεύνητο σύνδρομο (το AIDS) βασικός υπαίτιος είναι ένας ρετροϊός, για ποιο λόγο τότε ένα άλλο αδιερεύνητο σύνδρομο (το Σ.Χ.Κ) να μην οφείλεται επίσης σε ρετροϊό; Με αυτήν την προκατάληψη να ορίζει τις δράσεις τους, οι Whittemore άρχισαν να αναζητούν επιστήμονες που θα μοιράζονταν το ίδιο σκεπτικό με αυτούς. Ο καλύτερος χώρος για να βρεθούν φυσικά τέτοιοι επιστήμονες ήταν το κατεστημένο του AIDS/HIV
:
Μετά από εικοσαετή θητεία στο Εθνικό Ινστιτούτο Καρκίνου των ΗΠΑ (NCI), ασχολούμενη με την επίδραση των ρετροϊών (ανάμεσά τους και του HIV) στην ανοσολογική απάντηση και έχοντας διατελέσει επιστημονικός σύμβουλος σε δύο φαρμακευτικές εταιρίες και με το βιογραφικό της να καταγράφει συνεργασία με έναν από τους «νονούς» του AIDS/HIV, η Judy Mikovits ήταν μάλλον ανενεργή όταν την βρήκαν οι Whittemore και της πρότειναν συνεργασία με το ινστιτούτο που είχαν ιδρύσει για τη διερεύνηση και τη θεραπεία του ΣΚΧ. Η σχέση του καρκίνου με το AIDS και το Σ.Χ.Κ έχει να κάνει με τους ερευνητές που μετέφεραν τις λογικές και τις επιδιώξεις τους από το ένα πεδίο στο άλλο: Ο «ιδρυτής» π.χ του AIDS Robert Gallo που φέρεται να έχει σφετεριστεί ερευνητικά ανάμεσα σε άλλους και τον μέντορα της Mikovits, τον Frank Rusceti, επιδιώκοντας επίμονα να καταδείξει το ρόλο των ρετροϊών στη λευχαιμία, μετά τις διαρκείς αποτυχίες του κατεστημένου του καρκίνου και το κλείσιμο της στρόφιγγας της χρηματοδότησης του, μετέθεσε την ρετροϊική εμμονή του στη νέα γη της επαγγελίας της ιατρικής έρευνας, το AIDS όπου και τελικά θα κατάφερνε να την επιβάλει.
Ενθαρρυμένοι από την επιτυχία του Gallo, άλλοι ερευνητές θα προσπαθούσαν την δεκαετία του 1980 αποτυχημένα να επιδιώξουν τη σύνδεση ρετροϊών με το Σύνδρομο Χρόνιας Κόπωσης (Σ.Χ.Κ), απόπειρα που στο πρώτο μισό της δεκαετίας του 1990 εγκαταλείφθηκε λόγω έλλειψης πειστικών ευρημάτων και συνεπακόλουθα χρηματοδότησης.
Η εμμονή των Whittemore και της Mikovits, κατάφερε να αναβιώσει μια δοξασία νεκρή για σχεδόν μια εικοσαετία.
Και η αναβίωση θα ξεκινούσε πάλι από τον καρκίνο. Ανακαλύπτοντας ένα νέο γαμμαρετροϊό, τον XMRV σε όγκους από ασθενείς με προστατικό καρκίνο και μέσω ενός αυθαίρετου συλλογισμού, οι ερευνητές του ινστιτούτου Whittemore-Petterson θα επιδίωκαν να εντοπίσουν τον νέο ιό σε ασθενείς με Σ.Χ.Κ και να παγιώσουν μια αιτιολογική σχέση του XMRV με το Σ.Χ.Κ. Οι ερευνητές βρήκαν την πολυπόθητη συσχέτιση: Από τους 101 εξεταζόμενους ασθενείς με Σ.Χ.Κ που συμμετείχαν σε μια έρευνα, ο ιός βρέθηκε στους 68! Η σχέση ρετροϊού Σ.Χ.Κ άρχισε να σφυρηλατείται και να επικρατεί. Οι N.Y.Times χαιρέτησαν την έρευνα σαν «μια μεγάλη επιτυχία από ένα νεοσύστατο ιατρικό κέντρο» και δεν έχουν ανακαλέσει μέχρι σήμερα για τη σκανδαλώδη τους στάση.
Αν μια αιτιακή σχέση Σ.Χ.Κ ρετροϊού είχε γίνει επιστημονικά αποδεκτή, οι συνέπειες στη δημόσια υγεία θα ήταν ανυπολόγιστες. Σύμφωνα με τη δημοσίευση της ερευνητικής ομάδας «αξίζει να σημειωθεί ότι το 3,7% των υγιών δοτών στη μελέτη μας διαγνώστηκε θετικό για αλληλουχίες του XMRV. Αυτό το εύρημα υποδεικνύει ότι αρκετά εκατομμύρια Αμερικανών μπορεί να έχουν προσβληθεί από ένα ρετροϊό» . Αν η ΣΧΚ/XMRV θεωρία είχε επικρατήσει, τότε θα είχαμε να κάνουμε με ένα «νέο AIDS» που θα αφορούσε αρχικά περίπου το 4% του παγκόσμιου πληθυσμού. Τα άτομα με θετική διάγνωση XMRV θα έπρεπε να μπουν σε αντιρετροϊκή αγωγή εφ’ όρου ζωής ακόμη και αν δεν εμφάνιζαν ποτέ εικόνα ΣΧΚ και θα έπρεπε να ζουν όχι μόνο με τις παρενέργειας των αντιρετροϊκών αλλά και με το στίγμα μιας πιθανώς μεταδιδόμενης ασθένειας ιϊκής αιτιολογίας.
Δυστυχώς για τους ερευνητές του XMRV και μάλλον ευτυχώς για την ανθρωπότητα το ενδεχόμενο εδραίωσης της XMRV/ΣΧΚ θεωρίας προς το παρόν ματαιώθηκε. Ίσως επειδή υπήρχε μια ενδοϊατρική σύγκρουση συμφερόντων, καθώς η ψυχιατρική μάλλον δεν ήθελε να χάσει το Σύνδρομο Χρόνιας Κόπωσης από τα χέρια της. Μια ομάδα Βρετανών ερευνητών από τα πανεπιστήμια Imperial and King’s, πιθανώς και μερικώς παρακινημένοι από τα ειδικά συμφέροντα του ψυχιατρικού κατεστημένου σε σχέση με το Σ.Χ.Κ διεξήγαγε τη δικιά της έρευνα πάνω στη σχέση του νέου ρετροϊού XMRV και του Συνδρόμου Χρόνιας Κόπωσης. Τα ευρήματα τους ήταν σύμφωνα με αυτά μιας άλλης ευρωπαϊκής μελέτης και ήταν σίγουρα συγκλονιστικά: Από τους 168 ασθενείς με σύνδρομο χρόνιας κόπωσης ο ιός βρέθηκε σε…. Κανένα. Απολύτως κανένα.
Αυτό είναι ένα τεράστιο σκάνδαλο. Θα μου πείτε έχουμε εξοικειωθεί με τα σκάνδαλα. Το συγκεκριμένο όμως δείχνει ότι ακόμη και στην επιστήμη που ακόμη η εμπιστοσύνη της κοινωνίας προς αυτήν παραμένει απαρασάλευτη, επικρατεί αυθαιρεσία και τυχοδιωκτισμός παρόμοιος με αυτόν που επικρατεί στην οικονομία. Αυτή η αγεφύρωτη αντίθεση στα πορίσματα διαφορετικών ερευνών εγείρει επίσης πολλά σοβαρά ερωτήματα για την εγκυρότητα της μεθοδολογίας, των διαγνωστικών εργαλείων και της χρήσης τους σε σχέση με την αξιοπιστία έστω μέρους της ιατρικής έρευνας.
Ο κόσμος, ανυποψίαστος για τα παιχνίδια που παίζονται στο χώρο της έρευνας, γλίτωσε προς το παρόν ένα καινούριο AIDS/HIV με όλες τις τρομακτικές επιπτώσεις του στην υγεία, την οικονομία και τον πολιτισμό. Αν μέρος του επιστημονικού κόσμου δεν είχε αντιδράσει (και αυτό μάλλον για να προστατεύσει τα δικά του συμφέροντα και όχι την ακεραιότητα της επιστήμης), οι ανθρώπινοι πληθυσμοί μπορεί για μια ακόμη φορά να βρίσκονταν προ τετελεσμένων γεγονότων, ανήμποροι να αντιδράσουν ή να αμφισβητήσουν την «επιστημονική αλήθεια».

Η Mikovitz προχώρησε ακόμη περισσότερο στις αυθαίρετες συνδέσεις ρετροϊών και νόσων επιχειρώντας να συνδέσει τον XMRV με το φλέγων θέμα του αυτισμού, βασιζόμενη σε ένα ιδιαίτερο ανοσολογικό και μιτοχονδριακό προφίλ που εμφανίζεται παράλληλα στο Σύνδρομο Χρόνιας Κόπωσης και τον αυτισμό και που εικάζεται πως θα μπορούσε να αποδοθεί στη δράση ενός ρετροϊού.

Αν ανακαλυφτεί ένας ιός σε αριθμό ασθενών, το κατεστημένο των καινών επιδημιών θα αποδώσει σε αυτόν την αιτία μιας ασθένειας. Αυτή είναι η λογική των καινών επιδημιών. Αλλά αυτό δε συνιστά επιστήμη. Άνθρωποι χωρίς καμιά επιστημονική παιδεία είναι αρκετά λογικοί για να σκεφτούν ότι αν βρουν μύγα στο γάλα τους δε θα υποθέσουν ότι η μύγα κάνει το γάλα. Και όμως, πολλοί επιστήμονες με σημαντικά διαπιστευτήρια καταφεύγουν καθημερινά σε τέτοιας ποιότητας συνειρμούς… κάποιοι από αυτούς καταφέρνουν να τους επιβάλουν κιόλας.

Και κάθε φορά που το κάνουν είμαστε πιο κοντά σε μια νέα καινή επιδημία ιατρογενούς επινόησης.

Είναι εμφανές πλέον ότι μόνη η λογική παράγει σύνεση. Ο καταστροφισμός και η καταστροφολογία παράγουν μονάχα καταστροφή.