Τι μου συμβαίνει

Σε αυτό το blog έχουν γραφεί κάποια από τα πιο κομβικά άρθρα της ελληνικής αρθρογραφίας των τελευταίων ετών.

Δεν γράφονται πια. Για δύο λόγους: Εδώ και καιρό εκτιμώ πως η χώρα και οι περισσότεροι από τους ανθρώπους τους είναι τελειωμένοι.

Και το τελευταίο διάστημα είμαι και γω ένας από αυτούς, ένας τελειωμένος άνθρωπος.

Το 2013 είχαμε σαν οικογένεια την τύχη να δούμε την μάνα μας να γίνεται χαλκομανία.

Πέρασαν χρόνια, όλο και πιο δύσκολα χρόνια.

Πολύ στενό συγγενικό μου πρόσωπο έχασε τον εαυτό του και δεν επανήλθε ποτέ.

Και πέρσι ο μπαμπάς διαγνώσθηκε με καρκίνο. Ότι ισορροπία είχα επιτύχει διαλύθηκε.

Υπήρχε αμέλεια από την πλευρά ενός γιατρού και ακόμη χειρότερα κι απ τη δικιά μου. Ήμουν υπεραισιόδοξος πως ότι κι αν ήταν θα το αντιμετωπίζαμε με τις δικές μας δυνάμεις.

Ήταν καρκίνος όμως. Ακόμη κι έτσι, κράτησα αισιοδοξία, που θα μπορούσε να έχει αποβεί καταστροφική. Οι συμπληρωματικές προσεγγίσεις μπορεί να βοηθούν στην πρόληψη και την αντιμετώπιση του καρκίνου αλλά παραμένουν μόνο αυτό: συμπληρωματικές. Το πιο σημαντικό πράμα είναι η έγκαιρη και έγκυρη διάγνωση του.

Του πετάξαν το στομάχι του μπαμπά. Είμαστε στην 8^η χημειοθεραπεία κι ο μπαμπάς μου παραμένει ο γνωστός μπαμπάς μου που δεν χρειάζεται την αρωγή μας. Αλλά ο φόβος, παραμένει. Κι είναι βάσιμος.

Μέσα σε όλα αυτά ίσως ο πιο κοντινός μου άνθρωπος έπαθε κατάθλιψη και τον έχω χάσει.

Ένας άλλος άνθρωπος που εκτιμούσα με απέκλεισε πλήρως.

Φταίει και το αλκοόλ, σίγουρα. Κατά καιρούς μου έχει προκαλέσει «αλκοολική παράνοια» κάτι που είναι πασιφανές σε κάποιες δημοσιεύσεις μου στα κοινωνικά μέσα προχωρημένες ώρες. Μα προειδοποιώ γνωστούς κι αγνώστους να μην μου δίνουν και πολύ σημασία όταν έχω πολυπιεί. Πόσο πιο έντιμος; 

Το πάλεψα κι αυτό. Χωρίς να μπορέσω να μειώσω την ποσότητα, κατάφερα να ελέγξω την ποσότητα όπως είχα δεσμευτεί, κατάφερα να ελέγξω την επίδραση της αιθαλομίχλης στο μυαλό μου. Βλέπετε, αγάπησα έναν άνθρωπο κι έκανε όλη τη διαφορά στον κόσμο.

Αλλά με πέταξε σαν στημένη λεμονόκουπα με βρισιές που τα χειρότερα καθήκια του πλανήτη και μόνο αξίζουν.

Λίγοι σηκώνουν τα τηλέφωνα μου και λίγοι με παίρνουν τηλέφωνο.

Την ίδια στιγμή, παλιά φίλη βρίσκεται στη Σουηδία σαν να ναι στο Κωστολαλέξη, θύμα κακοποιήσεων κι αυτή όπως κι ο τυφλός πατέρας της που πέθανε.

Και να μαι. Ο άνθρωπος που έχει αφουγκραστεί εκατοντάδες άλλους, ο άνθρωπος που βοηθούσε όποιον μπορούσε, πλήρως απομονωμένος και περιθωριοποιημένος με τον καρκινοπαθή πατέρα μου και μια παλιά μου φίλη να ναι στο πλευρό του.

Όλα αυτά τις τελευταίες μέρες με έχουν ρημάξει. Είχαν ήδη προηγηθεί τα πρώτα σημάδια: έκπτωση απλών καθημερινών νοητικών λειτουργιών, ξεχνούσα το θερμοσίφωνα, το μάτι της κουζίνας, με δυσκολία μπορούσα να θυμηθώ τι έπρεπε να κάνω για βγω από το σπίτι χωρίς να έχω ξεχάσει κάτι.

Αλλά οι τελευταίες μέρες ήτα ντο κερασάκι στην τούρτα. 

Πονοκέφαλοι, αϋπνίες με εναλλασσόμενες υπνηλίες, καμία διάθεση, καμία ενέργεια.

Το χθεσινό βράδυ ήταν το αποκορύφωμα. Εμετοί, ρίγη όταν σηκωνόμουν και εφίδρωση όταν ξάπλωνα, παροξυσμικός βήχας με πρώτα στοιχεία (μηχανικής μάλλον) αιμόπτησης. Και βασανιστήριο στέρησης ύπνου.

Η νύχτα της μαρμότας.

Να σας πω μόνο τα μεσοδιαστήματα που σηκώθηκα και ξανακοιμήθηκα: 12.00, 12.15, 12.15. 12.16, 12.25. 12.25, 12,34, 12.34. 12.35, 1,48, 1,48, κοκ.

Νόμιζα ότι είχα κοιμηθεί κι όταν ξυπνούσα δεν είχε περάσει ούτε μισό λεπτό. Πάνω από 100 φορές έγινε αυτό χθες.

Κανείς δεν ξέρει την κατάσταση μου. Κανείς δεν ρώτησε. Καταλαβαίνω ότι υπάρχουν άνθρωποι που περνούν χειρότερα, αλλά αυτό δεν κάνει το τι περνάω λιγότερο βασανιστικό.

Ευτυχώς που υπάρχει και το γατάκι μου και που και που κοιμόμαστε αγκαλίτσα. Και μετά αναρωτιέται ο άλλος για ποιο λόγο προτιμούν κάποια άνθρωποι τα ζώα από τους ανθρώπους. Δεν θέλει και πολύ μυαλό.

Δεν ξέρω για πόσο ακόμη θα αντέξω αυτήν την κατάσταση. Το οφείλω στο παλληκάρι τον πατέρα μου να αντέξω να μην του φορτώσω κι άλλα.

Μοναδική μου Ελπίδα, είναι η Ελπίδα, το παιδικό μου μυθιστόρημα. Αλλά μου κλέψαν την χαρά κι απ’ αυτό. Ελπίζω η Ελπίδα να αποδειχτεί ισχυρότερη και χρησιμότερη από τους περισσότερους ανθρώπους. Βιάσου Ελπίδα μου!!!

Πέτρος Αργυρίου, 3/2/2019, agriazwa.blogspot.com