Ο Τελευταίος Δημοκράτορας

Ο τελευταίος Δημοκράτορας
Μέρος 1: παραπολιτικός μύθος: ένας αλλόκοτος Μεσσίας
Ο παραπολιτικός μύθος λέει, πως τις τελευταίες αυτές μέρες, πρωθυπουργός εθεάθη στο Ζάππειο, να πίνει το καφεδάκι του, απολαμβάνοντας ωσάν απλός πολίτης κάποιες από τις λίγες χαρές που έχουν απομείνει στους συμπολίτες του. Λύπη μοιρασμένη, μισή λύπη. Χαρά μοιρασμένη, διπλή χαρά. Χαράτσι διπλό, τετραπλή λύπη.
Ίσως σε αυτή τη μυθική αφήγηση ο αντι-ήρωας μας να βγαλε από την τσέπη διστακτικά να πληρώσει τον καφέ του με Ευρώ. Διστακτικά γιατί ίσως το Ευρώ να χει συλλεκτική αξία μετά από μερικά χρόνια. Ίσως και ο λαός που ο καλός πρωθυπουργός κυβέρνησε να χει συλλεκτική αξία μετά από μερικά χρόνια. Γιατί μετά την Ελλάδα τώρα και το ευρώ απειλείται με εξαφάνιση. Μνημειακά είδη, μνημεία της ευρωπαϊκής Ατλαντίδας…
«Αφήστε κύριε Πρωθυπουργέ. Κερασμένος ο καφές από μένα. Άλλωστε μαζί τα φάγαμε, μόνοι τον ήπιαμε», ίσως να σκέφτηκε η γκαρσόνα, ένα από τα τελευταία είδη εργαζόμενων ελληνίδων γυναικών. Όσο υπάρχει ο καφές της παρηγοριάς -όσο πικρός και αν είναι αυτός- θα υπάρχουν και γκαρσόνες. Όταν τελειώσει και αυτός, ε δε χάθηκαν και τα κωλάδικα εκτός Ελλάδος. «Ο λογαριασμός στο λαό» μπορεί να σκέφτηκε η γκαρσόνα μα ίσως και να δάγκωσε τη γλώσσα της. Καλύτερα σιωπηλή και θλιμμένη παρά αθυρόστομη και φυλακισμένη…
Μάζεψε το φλιτζάνι… Προς μεγάλη της έκπληξη είχε γίνει χρυσός. Ο άνθρωπος αυτός είχε το άγγιγμα του Μίδα. Ότι άγγιζε γινόταν και χρυσάφι.
Ώστε αυτό γίναν τα λεφτά που υπήρχαν… Χρυσός. Ο χρυσός που μετά τα ασημικά της Ελλάδας θα μαζέψει μετά μανίας η πλουτοκρατία. Και αυτή η χώρα είναι σκέτο χρυσάφι…
Και αφού αποτολμήσαμε μια βουτιά στο προσωπικό σύμπαν μιας φανταστικής γκαρσόνας που μοιάζει με τόσες άλλες, ας γυρίσουμε στον αντι-ήρωα μας, έναν πρωθυπουργό που δεν μοιάζει με κανέναν άλλο. Τι να λογιζόταν άραγε ο αντι-ήρωας της Ιστορίας μας αυτές τις μοναχικές του ώρες λίγες μέρες πριν αποχωρήσει από τη σκηνή της ελληνικής τραγωδίας που συνυπόγραψε;
Ίσως να σκεφτόταν την προσωπική προσβολή του Γάλλου ομολόγου του που τον είπε «τρελό και καταθλιπτικό». Ίσως να σκεφτόταν τον καημένο το γαλλικό λαό που αναρωτιέται και αυτός «Να ζει κανείς ή να Σαρκοζί;».
Ίσως να σκεφτόταν το Γολγοθά που ανέβηκε. Έπρεπε να το κάνει. Κάθε λαός που σηκώνει σταυρούς χρειάζεται έναν κόουτς τύπου Γιατζόγλου: Πάμε γερά, πάμε δυνατά. Πάμε…
Ίσως για αυτό το λόγο ο πρωθυπουργός -αναθεωρητής του μέλλοντος- να αναθεωρεί και την ιστορία του σταυρικού Μαρτυρίου. Ίσως να σκεφτόταν ότι ο μετανοημένος κλέφτης εκ τον δεξιών δεν δέχθηκε τελικά την προσφορά του Εσταυρωμένου να ανέλθει μαζί του στη βασιλεία των ουρανών και αντιπρότεινε να ανέλθει πολιτικά στην προ ΓΑΠ πολιτική ηγεσία της Ελλάδας… Γαμώ, αυτός ήταν ο πραγματικός παράδεισος για τους κλέφτες. Και το καλύτερο από όλα ήταν πως δεν έπαιζε ούτε μια στο εκατομμύριο να σταυρωθείς για κλοπές. Ούτε καν εδώλιο δεν προβλεπόταν.
Επιτέλους, ο κόσμος είχε εκσυγχρονιστεί. Το μόνο κακό ήταν ότι ο Υιός του Ανθρώπου, Θεός και αυτός, είχε δώσει την υπόσχεση του για συντέλεια του κόσμου. Και σε αντίθεση με τον πρώτο ο Υιός του Πρωθυπουργού, Πρωθυπουργός και αυτός, την κράτησε. Μονάχα που αντί για τη βασιλεία των ουρανών, έστειλε τον λαό του στη βασιλεία των ουραγών. Και εκεί είχε άφθονο χώρο και για άλλους λαούς. Αφού δεν μπορεί η Ελλάδα να φύγει από την Ευρώπη, ας έρθει η Ευρώπη στα χάλια της Ελλάδας έκρινε ως άλλος Σολόμωντας και εξήγγειλε δημοψήφισμα: ή υπακούς και δεν πας στην κόλαση ή δεν υπακούς και σε στέλνω στο διάολο. Και χριστιανικό και δημοκρατικό το δίλλημα, αφού ζούμε σε μια εποχή που τα πάντα ισοδυναμούν με τα αντίθετα τους…
Και μια που μιλάμε για Σολομώντα, ο Υιός του Ανθρώπου είπε ότι θα γκρεμίσει το ναό του Σολομώντα και θα τον ξαναστήσει σε τρεις μέρες. Ο Υιός του Πρωθυπουργού γκρέμισε την Ελλάδα σε δύο χρόνια. Μόνο που ξέχασε να την αναστυλώσει από αφηρημάδα…
Ο Υιός του Πρωθυπουργού περπάτησε για λίγο ανάμεσα στους ανθρώπους και αυτό ήταν ακόμη μεγαλύτερο θαύμα από το να περπατάει πάνω σε νερό- σε νερό καζανιού που βράζει. Οι παλιοί θεοί ζητούσαν ανθρωποθυσίες. Το ίδιο και αυτός. Αλλά οι εποχές είχαν αλλάξει. Και για αυτό ο Υιός του Πρωθυπουργού άλλαξε την παλιά διαθήκη του κοινωνικού συμβολαίου με την καινή διαθήκη των μνημονίων 1,2,3 και όλων των sequels. Και όπως και ο Θεός του Ανθρώπου, έτσι και ο Υιός του Πρωθυπουργού δέχτηκε να σταυρωθεί για να άρει τις αμαρτίες των άλλων: να παραιτηθεί. Αλλά όπως και ο πρώτος έτσι και ο δεύτερος είχε και τις αδύναμες στιγμές του. Λίγες και καλές. Και η επιλογή της μεταβατικής κυβέρνησης αποτελεί το όρος των ελαιών του. Κοιτάζει την καδραρισμένη φωτογραφία του Πατέρα του και αναρωτιέται γιατί τον εγκατέλειψε. Εντέλει, παρότι Υιός του Πρωθυπουργού και πρωθυπουργός ο ίδιος, δεν έπαυσε να είναι άνθρωπος, βαθειά άνθρωπος πάνω από όλα … και όλους…
Παρότι είναι μια σπάνια περίπτωση σωτήρα που έσωσε αμέτρητες φορές τη χώρα από τη σωτηρία, οι άνθρωποι δεν τον κατάλαβαν- έγκαιρα. Άρχισαν να μην τον αποδέχονται παρότι τους αρχικά τους παρουσιάστηκε σε όλη του τη δόξα ως πολιτικός μεσσίας, όπως άλλωστε έκανε το υπερατλαντικό και άφταστο ίνδαλμα του, ο μεσσίας Μπάρακ Ομπάμα, που έκανε τα δικά του θαύματα: Έγχρωμος πρόεδρος των ΗΠΑ με δύο χώρες υπό την στρατιωτική κατοχή τους να παίρνει το νόμπελ Ειρήνης.
Ανανέωσε το συμβόλαιο της εξουσίας με τους ανθρώπους κατακρημνίζοντας το χρυσό τους μόσχο λιώνοντας τους κάτω από το βάρος του ειδώλου τους. Όπως και ο Υιός του Ανθρώπου έτσι και ο Υιός του Πρωθυπουργού επανέφερε στους ανθρώπους το φόβο του θεού (όπου θεός= εξουσία) και δίδαξε στους Έλληνες χριστιανικές αρετές: την καρτερία, όταν τρώνε χημικά να γυρνάν και το άλλο μάγουλο, να δίνουν το ένα όταν τους έχει απομείνει το μισό, να απαρνούνται τα εγκόσμια: Παράδες, σπίτια, φως, νερό, τηλέφωνο και ρεύμα. Δεν βλέπετε τα πτηνά του ουραγού που ούτε σπέρνουν, ούτε θερίζουν, ούτε μαζεύουν στις αποθήκες και ο πατέρας τους τα τρέφει; Δεν διαφέρουμε και πολύ από αυτά. Ξέχασε να μας πει βέβαια για τα όρνια που τρέφονται από τα πετεινά του ουρανού. Και πως η υπέρτατη αρχή, δεν είναι ο Πατέρας αλλά η αγία τριάδα που σήμερα λέγεται Αγία Τρόικα…
Ο Υιός του πρωθυπουργού λοιπόν, παρ όλα όσα δημοκρατικά και χριστιανικά δίδαξε, ίσως ακριβώς για αυτά, μισήθηκε όσο λίγοι, χλευάστηκε, λοιδορήθηκε, προσβλήθηκε μέσα και έξω από τη χώρα…
Γραμματείς και φαρισαίοι τον προδίδουν. Φορά και κείμενα το αγκάθινο στεφάνι της πρωθυπουργίας… υβριστές τον θέλουν καταζητούμενο όταν εκείνος βρίσκεται σε αναζήτηση της χαμένης αξιοπρέπειας… αλλά ποιος έχασε την αξιοπρέπεια του για να τη βρει κάποιος άλλος; Η απάντηση είναι εύκολη: ένας ολόκληρος λαός, και ίσως σύντομα και μια ολόκληρη ήπειρος.
Μέρος Β: Από το μύθο στην πραγματικότητα
Η κρίση επεκτείνεται. Η αλλαγή καθεστώτων που άνθισε κατά την αραβική άνοιξη προχωρά από την αφρικανική μεσόγειο στην ευρωπαϊκή μεσόγειο με δούρειο ίππο την Ελλάδα στην οποία εφαρμόστηκαν πιστά πολλές από τις πρακτικές του δόγματος του σοκ.
Έπεται η Ιταλία. Και απέναντι από το απόσπασμα των οικονομικών εκτελεστών θα στηθούν ακόμη περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες με πιο θεαματική εκτέλεση αυτή της Γαλλίας.
Ο χλευασμός στους «δημοκρατικούς θεσμούς» γιγαντώνεται από αυτούς που υποτίθεται ότι τους εκπροσωπούν και τους προστατεύουν. Δεν ήταν τα γεγονότα της 28ης Οκτωβρίου που προσέβαλαν τους θεσμούς.
Ήταν τα προεκλογικά ψεύδη- η δέσμευση του λαού παρά τη θέληση του σε καταχρηστικές συμφωνίες αναγνώρισης χρέους και διαιώνισής του, το συμβόλαιο της αγοροπωλησίας μιας ολόκληρης χώρας. Με ή χωρίς το λαό της. Οι αυτοδιοικητικές εκλογές που γίναν δημοσκοπικός εκβιασμός. Η μεταπολιτευτικά άνευ προηγουμένου, συχνά προληπτική και πάντα βίαια καταστολή. Οι προληπτικοί τρομονόμοι και τα εγκλήματα σκέψης. Ο χημικός πόλεμος. Η κλοπή των συντάξεων. Το κράτος φοροεισπράχτορας της τρόικας. Ο πρόσφατος εκβιασμός του δημοψηφίσματος που έριξε την ΕΕ στο στόμα των κερδοσκόπων. Η ψήφος εμπιστοσύνης σε ένα πρωθυπουργό ώστε αυτός να παραιτηθεί μετά την εξασφάλιση της- ένας πρωθυπουργός που ως μεσσίας νεκρανασταίνεται, αυτοπαραιτείται- τον παραιτούν και είναι ακόμη και μέχρι σήμερα στο θώκο. Ένας πρόεδρος θεατής όχι μόνο μιας οικονομίας, όχι μόνο μιας δημοκρατίας αλλά και μιας κοινωνίας που καταρρέει. Η μη προσφυγή στης κάλπες. Μια μεταβατική κυβέρνηση τραβεστί. Η κοινωνική αμερικανοποίηση και η Ελλάδα της φτώχειας. Ο απόλυτος εξευτελισμός τόσο της «λαϊκής» όσο και της «εθνικής κυριαρχίας».
Ο πρωθυπουργός και οι συμπαίκτες του είναι αποφασισμένοι να μην πέσουν μόνοι τους. Ο τελευταίος «δημοκράτορας» θέλει μαζί με τα πολλά ξερά να καούν και τα λίγα χλωρά του μεταπολιτευτικού σκηνικού. Μνησίκακα και καταστροφικά muppets διασκεδάζουν ακρωτηριάζοντας ότι πιάσουν στα χέρια τους.
Οι πολιτικές του χάους και της καταστροφής μας εξωθούν σε εκτροπή. Όχι σε εκτροπή του πολιτικού συστήματος. Αυτό έχει οικειοθελώς εκτραπεί πέραν κάθε πραξικοπηματικής φαντασίας. Σε εκτροπή του λαού.
Ενώ πολλοί πολίτες κραυγάζαμε για αναδιάρθρωση χρέους ή ακόμη και επιλεκτική στάση πληρωμών σήμερα επιχειρούν να μας κάνουν να λαχταράμε για μια ετεροχρονισμένη και αμφιβόλου ωφέλειας αναδιάρθρωση που δεν διαλέξαμε. Ενώ κραυγάζαμε για παραίτηση του δημοκράτορα, επιδιώκουν να μας κάνουν να λαχταράμε για ένα παρένθετο πρωθυπουργό.
Θέλουν για μια ακόμη φορά να μας προκαλέσουν το σύνδρομο της Στοκχόλμης: να εξαρτηθούμε από τους δεσμώτες μας…
Αναδιάρθρωση: Ξεχάσαν το μήντια και τα κόμματα να μας πουν ότι ο βασικός λόγος που συνέβη ο «θρίαμβος» της αναδιάρθρωσης ήταν η λήξη της θητείας του Jean-Claude Trichet στην προεδρία της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, ταυτόχρονα σχεδόν με τη «συμφωνία» της αναδιάρθρωσης. Ο Trichet ήταν το βασικό εμπόδιο στην αναδιάρθρωση του Ελληνικού χρέους με ολέθρια αποτελέσματα για όλη την Ευρώπη. Και η ΕΕ τον υπάκουγε σαν πιστό σκυλί. Έτσι έχει καταντήσει η ΕΕ σήμερα.
Την ατζέντα του Trichet ίσως να έχουμε την ευκαιρία να την αποκαλύψουμε στο μέλλον. Όσο ήταν αυτός στο τιμόνι, η ελληνική κυβέρνηση επιδίωξε μια ιδιότυπη λογοκρισία όσον αφορά την αναδιάρθρωση, όπως υπονοεί σχετικό δημοσίευμα των N.Y.Times. Όσο ο Trichet κρατούσε το τιμόνι της κρίσης, οδηγώντας την ΕΕ με το στιβαρό του τραπεζικό άδραγμα βαθύτερα στην τρικυμία της κρίσης, στην Ελλάδα ίσχυαν οι δύο πρώτοι κανόνες του Fight Club σε σχέση με την αναδιάρθρωση:
1)Δεν μιλάς για την αναδιάρθρωση
2) ΔΕΝ ΜΙΛΑΣ για την αναδιάρθρωση…
Και αφού επέστρεψε για να μας πουλήσει το παραμύθι του διαπραγματευτικού θριάμβου και να διακηρύξει την κάποτε πολυπόθητη και μοναδική βιώσιμη λύση που πλέον είναι εξόχως σηψαιμική- αυτή της αναδιάρθρωσης χρέους, ο ΓΑΠ, αιφνιδιαστικά, απείλησε την ΕΕ με δημοψήφισμα…
Την ίδια μέρα στην αρχή της οποίας ο γκουρού της διεθνούς κερδοσκοπίας, ο George Soros «προφήτεψε» ότι η «συμφωνία» θα κρατήσει από μια μέρα εώς τρεις μήνες. Και ο Soros, κάθε φορά που το παίζει προφήτης, είτε γνωρίζει καταστάσεις εκ των έσω είτε προετοιμάζει καταστάσεις προς όφελος πάντα των «επενδυτών» για τους οποίους δουλεύει παίρνοντας τα πολυψήφια ποσοστά που αναλογούν στις κερδοσκοπικές του πράξεις.
Θυμάμαι τη Γιουγκοσλαβία και το πόσο κοντά ήταν ο Soros στον Μιλόσεβιτς.
Μέχρι και το 2009 «φοβόμουν για αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα». Πλέον φοβάμαι τι θα γίνει σε μας. Φοβάμαι για το Αιγαίο. Φοβάμαι για τη Θράκη. Φοβάμαι ότι τι θα μάθουμε και εμείς όπως και τόσες άλλες χώρες-θύματα τι πραγματικά σημαίνει «απώλεια εθνικής κυριαρχίας».