Φωτιά στα σαββατόβραδα

Μυρίζει φωτιά. Τρέξε λες στον εαυτό σου χωρίς να χρειάζεσαι τα δεκανίκια των extreme sprots.

Ένα στενό πάνω από το σπίτι που σε φιλοξενεί.

Ξερνάει φωτιές το σπίτι.

Η ένοικος έξω, βαριά εγκαύματα μόνο στην παλάμη. Ξεφλουδίστηκε σαν φρούτο.

Μικρό το κακό.

Όχι. Δεν είναι μικρό το κακό.

 Είχε ζωές στο σπιτάκι.

Σκυλάκια σου είπε.

Τα σκυλάκια για κάποιους ανθρώπους είναι η μόνη ζωή που έχουν.

Και τους κακολογούν αυτοί που τους έκλεισαν όλη την αγάπη σε αγαπησιάρες τετράποδες γούνινες υπάρξεις πως δεν αγαπούν τους ανθρώπους.

Πως θα μπορούσαν;

Μπαίνεις μέσα.

Είναι όπως στις ταινίες.

Τα θερμικά κύματα απάλευτα.

Η ανάσα σώνει.

Ακόμη και να θυσιάσεις τον εαυτό σου τα σκυλάκια δε θα μπορέσεις να τα σώσεις.

Οι πυροσβέστες φιλότιμοι και προσεκτικοί.

Δεν τους παραξενεύεις. Δε σε ορμηνεύουν.

Είσαι κι εσύ απλά ένας άνθρωπος απέναντι στη φωτιά.

Σόμπα λένε οι γείτονες.

Μα σόμπα τέτοιες γλυκιές μέρες;

Οποία ανευθυνότης.

Και μετά σου φταίνε οι κυβερνήσεις σου λένε λες κι οι άνθρωποι είναι πλάσματα τέλεια απέναντι στις ευθύνες ή λες κι η οικογένειες και κυβερνήσεις μεγαλώνουν ανθρώπους τέλεια υπεύθυνους.

Να το πάλι συγγραφέα. Πάλι το κάνεις.

Μετάθεση ευθυνών.

Κι αν και καιγόσουν τέλεια ανεύθυνα τύπε;

Με ρωτάν φίλοι.

Μα φοίνικας είμαι.

Μου το χε πει η μάνα μου.

Αυτό που θαυμάζω σε σένα είναι ότι ξαναγεννιέσαι από τις στάχτες σου.

Πόσες ζωές έχουν οι φοίνικες καρδιά μου;

Λοιπόν. Μάθαμε να ζούμε για να ζούμε για να καταναλώνουμε και τώρα ζούμε απλά για να πληρώνουμε.

Λέτε κάποιοι να έχουν τη σόμπα από χούι;

Λέτε να καίγονται άνθρωποι ζωντανοί από χούι; Λέτε αν μπορούσαν να χουν φυσικό αέριο δε θα χαν;

Ξεσκίστε κι άλλο τους Γιάννηδες Αγιάννηδες.

Διαβάστε και θυμάστε τον ύμνο του προοδευτικότατου υπουργού πολιτισμού Ξυδάκη για τους τρεις φοιτητές που πεθάναν από μαγκάλι.

Δοξάστε όλους όσους σας πουλάνε φθηνό συναίσθημα.

Ο συγγραφέας οφείλει να ναι εκεί. Να ναι η ψυχή και τα μάτια και τα αυτιά του κόσμου, ακόμη κι όταν ο κόσμος δεν θέλει να δει ή να ακούσει.

Κυρίως τότε, κυρίως σε πείσμα των καιρών.

Όχι σε κόμματα όπως ο Χειμωνάς, η Τριανταφύλλου, ο Τατσόπουλος, ο Χωμενίδης.

Όχι σε καρέκλες του δημοσίου όπως οι αρλεκινογράφοι που χρηματοδοτούν με μισθούς ανάξιους ανάξιες φιλοδοξίες.

Βάλτε τώρα που ναι και του βαλεντίνου το φωτιά στα σαββατόβραδα της Άντζελας και καμωθείτε πως τίποτα δεν τρέχει.

Τη φτώχεια την αποστρεφόμαστε

Τη φτήνια την αποθεώσαμε.

Πρώτα γίναμε φθηνοί.

Μετά φτωχοί

Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com, 14/2/2016