Σκόρπιες σκέψεις με αφορμή τη Χιροσίμα
Του Πέτρου Αργυρίου
Σήμερα είναι μέρα μνήμης. Μέρα θλίψης. Μέρα οργής.
Σαν σήμερα 67 χρόνια πριν έπεσε το «Μικρό Αγόρι», η πρώτη πυρηνική βόμβα στη Χιροσίμα.
Η πρώτη δοκιμή πυρηνικής βόμβας σε μαζικούς ανθρωπίνους πληθυσμούς.
Αν η φρίκη μπορούσε να μετρηθεί σε μονάδες, μονάδες φρίκης όπως παραγόμενη φρίκη ανά δευτερόλεπτο, τότε η Χιροσίμα αποτελεί το δεύτερο μεγαλύτερο έγκλημα στην ιστορία της ανθρωπότητας. Το δεύτερο σε σειρά και το πρώτο σε μέγεθος φρίκης ήρθε τρεις μέρες μετά, στις 9 Αυγούστου του 1945 στο Ναγκασάκι με τη ρίψη της δεύτερης βόμβας, του «Χοντρού Αγοριού»
Τα λατρεύουν οι αμερικανοί αυτά τα ονόματα: Μικρό Αγόρι, Χοντρός Άντρας. Η χυδαιότητα τους ξεπερνά κατά πολύ τη θηριωδία των Ναζί. Καθώς όμως οι δεύτεροι ηττήθηκαν, λειτούργησαν ως αποδιοπομπαίος τράγος και χρεώθηκαν σε αυτούς τα κρίματα όλου του κόσμου… Η ανθρωπότητα ήταν ελεύθερη πλέον να εφεύρει νέου τύπου φρίκες.
Δεν τελείωσαν οι φρίκες με τους Ναζί. Οι φρίκες συνεχίζουν το έργο τους απτόητες. Μετά τους Ναζί και τους Σοβιετικούς, οι Αμερικάνοι συνεχίζουν ανενόχλητοι τα εγκλήματα τους και τα πειράματά τους. Ο Β’ Παγκόσμιος πόλεμος τους άνοιξε τον όρεξη: άλλωστε μαζί με τους φίλους τους τους Ρώσους αμνηστεύσαν δεκάδες ναζί επιστήμονες για να τους ενσωματώσουν στα επιστημονικά τους προγράμματα: Τι γράφει ο ιστορικός απολογισμός; Τι έχουν κάνει οι φίλοι μας οι Αμερικάνοι; δεκάδες πόλεμους, πραξικοπήματα (ανάμεσα σε αυτά και τα δικό μας- θυμάστε την Κύπρο για την οποία λέγαμε κάποτε «δεν ξεχνώ;». Ε μια χαρά εξαγόρασαν τη μνήμη μας οι Αμερικάνοι με τα δανεικά), απαγωγές, βασανιστήρια: Μια αυτοκρατορία τρόμου που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα ούτε από τους σταλινικούς, ούτε και από τους Ναζί: απολύτως τίποτα. Αντίθετα έχει συνδυάσει τις φρίκες και των δύο καθεστώτων και κατέχει και το high score της φρίκης.
Έμαθε το κάθε τσουτσέκι να σε φιμώνει αποκαλώντας σε ναζί αν διαφωνείς σε κάτι μαζί του. Προτιμώ να του ανταπαντήσω με τον όρο σταλινικός. Ή μάλλον ακόμη χειρότερα: Φιλοαμερικανός.
Γιατί τα λέω αυτά; Γιατί όπως έχω γράψει σε παλαιότερο άρθρο μου και η άκρα αριστερά έχει μερίδιο στην αναβίωση του «ναζιστικού» φαντάσματος. Σαν σκύλος που κυνηγά την ουρά του έπαιζε με μερικούς εκατοντάδες γραφικούς, επικίνδυνους μεν αλλά γραφικούς δίνοντας τους αίγλη και υπόσταση που δεν είχαν ποτέ.
Λες στους κομμουνιστές ότι οι Σταλινικοί ήταν δαίμονες: Θα σε γδάρουν ζωντανό όπως πρέπει στα δεξιά τομάρια.
Λες στους νεοφιλελεύθερους ότι η αμερικανική ηγεσία είναι ένα τσούρμο αυτοκρατόρων της μαφίας που σκοτώνουν με joystick: Θα σε κοιτάξουν με περιφρόνηση για την ζωντανή αποτυχία που είσαι, για τον ανήμπορο ανθρωπισμό της αριστεράς που σε έχει κάνει μαλάκα.
Λες σε όλους αυτούς ότι οι Ναζί δεν είναι οι μοναδικοί δαίμονες που οργώνουν με φρίκη τον πλανήτη: Μετά από αυτούς γαμήσαν και δείραν αμερικανοί και σοβιετικοί. Και σε λεν με ένα στόμα μια φωνή: Ναζί.
Δεν είμαι ούτε θα γίνω ποτέ απολογητής των Ναζί. Οι φρίκες τους είναι χαραγμένες στο πετσί της ανθρωπότητας. Αλλά οι φρίκες ούτε ξεκίνησαν ούτε τελείωσαν με αυτούς. Η ανθρώπινη ιστορία είναι ένα ημερολόγιο φρίκης.
Πετάς ένα ναζί και τελείωσες. Είναι σαν να εξαγνίζεσαι από όλα τα διαρκή εγκλήματα που συμβαίνουν σήμερα και για τα οποία δε σου καίγεται καρφί: Οι φονιάδες των λαών οι αμερικανοί είναι φίλοι μας, οι πρώην αποικιοκράτες Ευρωπαίοι είναι φίλοι μας. Ο ι Γερμανοί είναι φίλοι μας.
Η προδοσία είναι σαν ιερή πουτάνα, παρθένα πουτάνα: την αγαπάνε τόσοι μα σπάνια κάποιος την γαμάει. Σπάνια κάποιος γαμάει την προδοσία. Σπάνια κάποιος γαμάει τους προδότες και τους έπαρχους του αμερικανισμού και του νέου ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού. Όπως δε γάμησει ποτέ κανείς τους δοσίλογους.
Και πλέον δεν ζούμε την εποχή των παχιών αγελάδων για να έχουμε τον πολιτικό εκφυλισμό της συνέναισης με τους δοσίλους. Οι καιροί είναι κρίσιμοι. Δεν χρειάζεται ούτε καν συγγραφέας για να καταδείξει κάτι το τόσο προφανές. Αυτό που ελάχιστα όμως γίνεται αντιληπτό από τον κόσμο είναι ότι σήμερα και μέσω των κρίσεων ξαναμοιράζεται η γεωπολιτική πίτα του πλανήτη: Όλες οι τρομακτικές αλλαγές που βλέπουμε είναι η μετακίνηση των γεωπολιτικοτεκτονικών πλακών: Η αραβική άνοιξη που οι χαλβάδες της ψευτοδημοκρατίας χειροκροτούσαν είχε τη στάμπα της αμερικανικής κοινωνικής μηχανικής: Arab Spring Rolls με αίμα και τεχνητό αρωματικό δημοκρατίας.
Οι ακραίοι μουσουλμάνοι (βλ. Al Qaeda) απελευθερώθηκαν από τα όντας σκληρά δεσμά της εκοσμικευμένης εξουσίας. Σειρά έχει οι Χριστιανοί της μέσης Ανατολής και άλλες μειονότητες να καταπιεστούν, να διωχθούν, να βασανιστούν, ε και κάποιοι τυχεροί από αυτούς να εκτελεστούν.
Και οι γκόμενες. Οι μοιχαλίδες να πετροβοληθούν ξανά: Ύμνος στη δημοκρατία.
Αλλά αυτά δεν τα λένε στα μήντια. Τσουκ. Δεν μας είπαν ότι οι νεοσυντηριτική παρέα του Bush χρησιμοποίησε τους φανατικούς χριστιανούς για να εξαπολύσει τη σταυροφορία του κατά των φανατικών μουσουλμάνων εφευρίσκοντας την φοβερή και τρομερή Al Qaeda του σαουδο-αμερικανού πράκτορα Bin Laden.
Δεν μας είπαν ότι η κυβέρνηση Ομπάμα χρησιμοποίησε τους φανατικούς μουσουλμάνους και την “Al Qaeda” για να κάνει μια από τις μεγαλύτερες ιστορικά αλλαγές καθεστώτων και ότι τα νέα καθεστώτα είναι μάλλον πρόθυμα να κυνηγήσουν και να σκοτώσουν χριστιανούς, πολλοί από τους οποίους απολύτως αθώοι, όπως οι «χριστιανοί» του Bush απήγαγαν, βασάνιζαν και βομβάρδιζαν μουσουλμάνους, πολλοί από τους οποίους απολύτως αθώοι.
Λογοκρισία στην ελληνική κοινωνία: Λες για τα εβραϊκά λόμπι που σπρώχνουν την αμερικανική ηγεσία για ντου στο Ιράν όπως το κάνουν και για το Ιράκ. Εμπρός πάμε ξανά μαζί για μια νέα γενοκτονία μουσουλμάνων. Πάλι Ναζί σε λένε. Οι ίδιοι άνθρωποι που διαδήλωναν για την Παλαιστίνη. Μέχρι φυσικά η Ελλάδα να γίνει οικονομικά Παλαιστίνη από τον αμερικάνο πρώην πρωθυπουργό μας Γεώργιο Παπανδρέου. Μετά όλα μέλι γάλα με τους ισραηλινούς. Ερχόταν ο Νεντανιάχου και μόνο τείχη δεν γκρεμίζαμε για να τον υποδεχτούμε.
Τρομακτική πλύση εγκεφάλου. Απίστευτη λογοκρισία. Και τη χειρότερη λογοκρισία την κουβαλάμε μέσα μας και την επιβάλουμε στους άλλους.
Πάμε, πάμε
.
Έχει αρχίσει να βρωμάει πόλωση εδώ μέσα, σε αυτήν τη χώρα. Όλοι έχουν αρχίσει να σκέφτονται με λογική Bush: είτε είσαι μαζί μας είτε εναντίον μας.
Και κάποιοι από μας που δεν είμαστε ούτε κουμουνιστές, ούτε νεοφιλελεύθεροι, ούτε ναζί, ούτε σιωνιστές, ούτε μουσουλμάνοι, ούτε χριστιανοί, ούτε γκέυ, ούτε λεσβίες, ούτε ΠΑΟΚ ούτε Άρης, ούτε γάβρος ούτε βάζελος, εμείς που δεν ανήκουμε σε καμία οργανωμένη πλειοψηφία ή οργανωμένοι μειονότητα; Τι θα απογίνουμε εμείς;
Ότι γινόταν πάντοτε: Εμείς, οι «ανεξάρτητοι», ανεξάρτητα από το ποια οργανωμένη μειονότητα ή πλειονότητα θα πάρει ή θα ενσωματωθεί στην εξουσία, είμαστε και θα είμαστε πάντα μειονότητα. Για τον κομμουνιστή θα είσαι πουλημένος μπουρζουάς, για τον αναρχικό τσιράκι της εξουσίας, αν δεν είσαι ΠΑΟΚ είσαι εξ’ ορισμού Άρης, αν δεν είσαι γκέυ είσαι ομοφοβικός, αν δεν είσαι χριστιανός είσαι αντίχριστος, αν δεν είσαι νεοφιλελεύθερος είσαι απλά άχρηστος.
Πάμε ξανά στο διαρκές και άλυτο θέμα των ημερών: Μετανάστες: Είτε μαζί τους, είτε κατά τους. Ευχαριστώ δεν θα πάρω. Γιατί και οι μεν και οι δε, αριστεροί και ακροδεξιοί κρίνουν με βάση το χρώμα του δέρματος: αν είσαι από αλλού είσαι άγιος για τους αριστερούς και σκουλήκι για τους ακροδεξιούς.
Ευχαριστώ, δεν θα πάρω. Γιατί έχω μάθει στη ζωή να μην κρίνω τους ανθρώπους από το ύψος ή το δέρμα τους ή με το τι κάνουν τις προεξοχές και τις εσοχές του σώματός τους αλλά ανάμεσα σε άλλα το πώς συμπεριφέρονται και πως αντιλαμβάνονται στους συνανθρώπους τους. Το ότι δεν είμαι ρατσιστής δε θα με κάνει να υποκύψω στον αντίστροφο ρατσισμό του επαγγελματία αντιρατσιστή όπως φυσικά δε θα υποκύψω και στον παραδοσιακό ρατσισμό του επαγγελματία ρατσιστή.
Τα πράματα είναι πολύ πιο περίπλοκα από ταμπέλες και συκοφαντίες που εξαπολύονται εκατέρωθεν.
Ας καταθέσουμε και ένα περιστατικό σε αυτή τη χαλαρή ροή κειμένου: Μερικούς μήνες πριν ήμουν μάρτυρας μιας αλλόκοτης εικόνας: Ένας μαύρος μικροπωλητής (οι άνθρωποι είναι μαύροι όσο εμείς είμαστε λευκοί. Οι μαύροι είναι καφετί σε διάφορες αποχρώσεις και οι λευκοί έχουν χρώμα ώχρας σε διάφορες αποχρώσεις. Οι μαύροι λέγονται έγχρωμοι αλλά οι λευκοί μπορεί να έχουν ξανθά μαλλιά και μπλε, πράσινα ή ότι χρώμα μάτια, επομένως είναι πολύχρωμοι. Με άλλα λόγια ούτε οι μαύροι είναι συνήθως μαύροι ούτε οι λευκοί λευκοί. Παραταύτα είναι ρατσιστικό να λες έναν μαύρο μαύρο αλλά το να λες έναν λευκό λευκό δεν είναι…)… Έλεγα λοιπόν αφηγούμενος ένα πραγματικότατο περιστατικό ότι ένας μαύρος μικροπωλητής που η πραμάτεια του αποτελούνταν απο άγνωστα μου αντικείμενα σε σχήμα μπαστουνιού, αντικείμενα τα οποία μπορούν σε ικανά χέρια βίαιου μυαλού να προκαλέσουν τραυματισμό, πλησιάστηκε από ένα σκύλο. Ο σκύλος ήταν γέρικος και γρύλισε για τους δικούς τους λόγους στον μικροπωλητή (ο σκύλος ήταν λευκός αλλά αυτό μάλλον ελάχιστη σχέση έχει με την εξιστόρηση. Και τονίζω το μάλλον).
Ο μικροπωλητής πολύ συγκροτημένα σήκωσε απειλητικά ένα από τα εμπορεύματα του πάνω από το κεφάλι του σκύλου φωνάζοντας σαν να έβριζε. Το ανεβοκατέβασε αρκετές φορές στον αέρα. Ο σκύλος απομακρύνθηκε αργά αργά, κουτσαίνοντας. Όχι επειδή τον χτύπησε ο μικροπωλητής καθώς κάτι τέτοιο τελικά δε συνέβη. Απομακρύνθηκε κουτσαίνοντας γιατί ήταν όντως κουτσό:
Το αριστερό μπροστινό του πόδι του ‘λειπε και προφανώς στα γεράματα του δεν μπορούσε να απειλήσει ούτε μωρό παιδί. Και σκέφτηκα τότε: τι θα κανε μπροστά σε ένα τέτοιο περιστατικό ένας ακροαριστερός φιλόζωος; Ποιον θα του ερχόταν να δείρει; Το σκύλο ή τον μαύρο; Ποιος θα κέρδιζε μέσα του; Ο φιλόζωος, ο ανθρωπιστής, ο ειρηνιστής ή ο ωχαδερφιστής;
Όσο και αν ακούγεται ανεκδοτολογικό αυτό είναι ένα πραγματικό περιστατικό ενδεικτικό των διλημμάτων που μπορούν να προκύψουν σε έναν άνθρωπο, μια παρέα, μια κοινότητα, μια χώρα, μια ήπειρο. Πως μπορεί μια δημοκρατική αντιρατσιστική αντισεξιστική κοινωνία π.χ να συμβιβάσει τον αντιρατσισμό της με τον σεξισμό κάποιου π.χ μουσουλμάνου που υποχρεώνει τη γυναίκα του και τα κορίτσια του να φοράνε μπούρκα, απαγορεύοντας τους να έχουν «πρόσωπο στην κοινωνία» ή μια ειρηνική κοινωνία να υποδεχθεί στρατιώτες κάποιου ξένου πολέμου;
Η Ευρώπη και πρώτα πρώτα η Ελλάδα έχει σπρωχθεί σε ένα τεστ αντοχής της ανεκτικότητας της.
Και μάλλον δε θα είναι η ανεκτικότητα που θα κερδίσει στο τέλος. Οι ακραίες κοινωνικές και οικονομικές ζυμώσεις, έξοχα σχεδιασμένες από κέντρα και παράκεντρα της παγκόσμιας εξουσίας έχουν αρχίζει να μυρίζουν μπαρούτι. Μπορεί και πλουτώνιο.
Ξαναγυρνάμε στον κόσμο του Huntington, στον κόσμο του Brzezinski.
Και απειλούμαστε πλέον από τη ζοφερή σκιά του Γ’ παγκοσμίου πολέμου γιατί σε αυτό ακριβώς μπορεί να εξελιχτεί η φημολογούμενη επέμβαση στο Ιράν. Έναν παγκόσμιο πόλεμο τον οποίο ο δυτικός τουλάχιστον κόσμος δε θα δεχόταν παρά μόνο σε ακραίες συνθήκες κοινωνικής πόλωσης και οικονομικής διάλυσης. Και αυτό βλέπουμε πλέον: Πόλωση παντού, εντός εκτός και επι τα αυτά: Η Ελλάδα με τη Γερμανία, ο ευρωπαϊκός νότος με τον ευρωπαϊκό βορρά, χριστιανοί με μουσουλμάνους, γηγενείς με μετανάστες, μεταναστόφιλοι με μεταναστοφάγους… Το βραστό βράζει για το καλά στην κατσαρόλα των παγκοσμίων κέντρων εξουσίας. Μοναχά που το γεύμα που θα σερβιριστεί θα είναι η ίδια ανθρωπότητα. Και ευρωπαίοι και άραβες και χριστιανοί και μουσουλμάνοι και μεταναστόφιλοι και μεταναστοφάγοι στο ίδιο το καζάνι θα βράζουμε. Και δε θα ξέρουμε ούτε ποιος την μαγείρεψε την ανθρωπότητα ούτε σε ποιανού το πιάτο θα μπει γιατί αυτή (εμείς δηλαδή) θα είναι πάρα πολύ απασχολημένη να τρώγεται … με τον εαυτό της.
Οι Αμερικάνοι το ξέρουν καλά το έργο της κοινωνικής μηχανικής. Το «διαίρει και βασίλευε» που λατρεύουν να εξασκούν ήταν άλλωστε ένα από τα σημαντικότερα μαθήματα της ιστορίας τους:
Οι ινδιάνικες φυλές ποτέ δεν κατάφεραν να ενωθούν απέναντι στους εποίκους. Κάποιες από αυτές εξαφανιστήκαν και οι υπόλοιπες «υποδουλώθηκαν» και εκφυλιστήκαν. Τους κλέψαν τη γη και την αξιοπρέπεια τους.
Εμείς είμαστε χειρότεροι από τους ινδιάνους. Όχι μόνο υπήρξαν κάποτε κάποιοι μας βασιλικότεροι του βασιλέως αλλά και ο κάθε Έλληνας είναι πιο «βασιλιάς» από τους βασιλείς.
Για αυτό και τόσο εύκολα μας διαλύουν. Για αυτό γίναμε και ο Δούρειος ίππος της Ευρώπης, η δίοδος για το μεταναστευτικό και την οικονομική κρίση.
Άλλο θέμα: Ακόμη γελώ με το «δεν ξεχνώ» για τον Αττίλα. Τρέμω όταν ακούω ότι στην αδύναμη κατάσταση της χώρας μετά τον εμφύλιο, η προδομένη Ελλάδα σπρώχνεται από τους Αμερικάνους για να ανακηρύξει την ΑΟΖ. Και τρέμω γιατί μου μυρίζει μια νέα Κύπρο, νέα διχοτόμηση. Μπορεί να είναι η Θράκη. Μπορεί και το ίδιο το Αιγαίο να γίνει μια διεθνής Αποκλειστική Ζώνη, ένα πρωτοφανές νομικό καθεστώς μετά από Ελληνοτουρκική σύρραξη από την οποία θα αποκλείονται οι άμεσα εμπλεκόμενοι και πρωτίστως η Ελλάδα όπως εμμέσως πλην σαφώς υπονόησε αμερικάνος πρέσβης.
Εκεί μας πάνε.
Σχόλιο για τους υπερπατριώτες-ζηλωτές: Για να επιδιωχθεί η ΑΟΖ πρέπει να το επιτρέπουν οι συσχετισμοί δυνάμεων: Όπως όταν επί του γερμανόφιλου Σημίτη η Τουρκία βρισκόταν όπως εμείς σήμερα σε κρίση και μέσα στη σιδηρά παρθένα του ΔΝΤ. Αλλά ο κος Σημίτης είχε φροντίσει προηγουμένως να ευχαριστήσει τους Αμερικανούς για το επεισόδιο στα Ίμια, αποκαλύπτοντας ουσιαστικά το γεγονός ότι το Αιγαίο, αν δεν είναι υπό την Αμερικανική επιδιαιτησία θα βρεθεί υπό την αμερικανική κηδεμονία.
Το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του. Ορθώς. Μονάχα που τα ψάρια του θα ανήκουν στους «Αμερικανούς», στη πολεμική μηχανή ή/και βιτρίνα της παγκόσμιας ελίτ δηλαδή.
Οι εθελόδουλες κυβερνήσεις των τελευταίων ετών οδηγούν τη χώρα προς πολλαπλή εθνική καταστροφή σε μια εποχή όπου οι συνθήκες είναι εκρηκτικά επισφαλείς, σε μια ιστορική περίοδο όπου ο παγκόσμιος χάρτης ξαναμοιράζεται… Και πάλι κάτι το «εθνικό» θα χρησιμοποιηθεί για ανθελληνικούς σκοπούς. Και αυτά τα λέω για τους πατριώτες. Ο διεθνιστής μπορεί να σφυρίζει αδιάφορα όπως συνήθως κάνει. Και γω μαζί του θα ήμουν αν εν αγνοία του δεν λειτουργούσε ως αποσταθεροποιητικός παράγοντας, ως ο χρήσιμος ηλίθιος που βοηθά ισχυρότερα έθνη να επιβάλουν τις ορέξεις τους σε πιο αδύναμα. Και γω πιστεύω στην πανανθρωπότητα βρε παιδιά αλλά όχι κάτω από την μπότα παγκοσμίων δικτατόρων που όπως και να έχει αναχαιτίζονται από την ύπαρξη χωρών κρατών.
Μένει να δούμε τι θα απομείνει από αυτή τη χώρα. Ήδη οι ουοπίες πολλών αριστερών έχουν γίνει δυστοπικές πραγματικότητες: ισότητα ανάμεσα σε Έλληνες και μετανάστες: Γιατί πλέον κανείς τους δε θα χει δικαιώματα στην παιδεία, την εργασία και την υγεία.
Ποτέ δε θα μπορέσω να καταλάβω τους ανθρώπους που φαντάζονται πως ο δρόμος προς την ουτοπία περνάει με το στανιό μέσα από τη δυστυχία. Πως ο δρόμος προς την κοινωνική αρμονία πρέπει να περάσει πρώτα μέσα από την κοινωνική αποδόμηση. Ποτέ δε θα συγχωρήσω τους ουτοπιστές-καταστροφιστές για την άνομη χαρά που νιώθουν κάθε φορά που ο κόσμος γίνεται πολύ χειρότερος, προσδοκώντας πως ο κόσμος με αυτόν τον τρόπο θα γίνει καλύτερος. Μοιάζουν στα μέσα τους και τις αντιλήψεις τους με τους φονταμενταλιστές του νεοφιλελευθερισμού: Και αυτοί δεν το κάνουν για την πάρτη τους: Για τον φουκαριάρη τον καλύτερο κόσμο του αύριο προσπαθούν γαμώντας τους κόσμους του σήμερα.
Αχ, είναι ωραία αυτά τα άτιμα τα συνθήματα. Είναι εύκολο να κολλάς ταμπέλες στους ανθρώπους. Να λες και τον Αφρικανό εργάτη και επιστήμονα και τον Αφρικανό Μακελάρη μετανάστη. Είναι ωραία να λες τον πακιστανό οικογενειάρχη και τον πακιστανό τρομοκράτη και τον Λίβυο μισθοφόρο μετανάστη.
Μονάχα που οι ταμπέλες είναι για προϊόντα. Όχι για ανθρώπους. Και η μετανάστευση είναι και αυτή προϊόν: Προϊόν κυρίως γεωπολιτικής και κοινωνικής μηχανικής και αντικείμενο πλέον ακραίας πολιτικής εκμετάλλευσης.
Θα κλείσουμε αυτό το άρθρο από εκεί που ξεκινήσαμε: Γιατί ο στόχος του άρθρου δεν ήταν να πλασάρει έναν παρελκυστικό τίτλο αλλά να επιδιώξει μέσα σε λίγες αράδες να περιγράψει κάποιες από τις πολυάριθμες συνθήκες που κάνουν τον Γ’ παγκόσμιο πόλεμο, με ή χωρίς τη χρήση πυρηνικών, να μοιάζει ανατριχιαστικά κοντά, ένας πόλεμος που αν ξεσπάσει θα έχει ειδική πρόσκληση για τους κατοίκους αυτού του τόπου- σταυροδρομιού. Μπορεί οι Έλληνες να ξεχνάν τους πολέμους αλλά οι πόλεμοι δεν ξεχνούν ποτέ τους ‘Ελληνες. Ας θυμηθούμε λοιπόν για μια ακόμη φορά αυτά που υποτιθέμενα δεν ξεχνάμε ποτέ: Τη φρίκη. Το Ναγκασάκι, τη Χιροσίμα. Τη φρίκη πχ που σκόρπισαν Αμερικανοί με τις δύο πυρηνικές τους δοκιμές πάνω στα κεφάλια των ήδη ηττημένων Ιαπώνων. Γιατί αν δεν τις αποτρέψουμε μπορεί σύντομα να ξαναζήσουμε τέτοιες μέρες και χειρότερες: Και κανείς δεν μπορεί να τις περιγράψει καλύτερα από αυτούς που τις ζήσανε. Άνθρωποι όπως η Michiko Hachiya:
«Εκατοντάδες ανθρώπων που προσπαθούσαν να αποδράσουν στους λόφους περάσαν από το σπίτι μας. Η θέα τους ήταν σχεδόν ανυπόφορη: Τα πρόσωπά τους και τα χέρια τους είχαν πρηστεί και μεγάλα κομμάτια δέρματος είχαν ξεφλουδιστεί από τους ιστούς τους για να κρέμονται σαν κουρέλια σε σκιάχτρο. Κινούνταν σα μια σειρά μυρμηγκιών. Όλη τη νύχτα περνούσαν από το σπίτι μας αλλά το πρωινό σταμάτησαν. Τους βρήκα ξαπλωμένους και ο δρόμος είχε γεμίσει σε τέτοιο βαθμό που ήταν αδύνατον να τον διαβείς χωρίς να πατήσεις πάνω τους»
Η φρίκη είναι σαν ένα εξαιρετικά ταλαντούχο αθλητή που για χρόνια προετοιμάζεται. Απλά δεν ξέρει αν θα επιλέξει δρόμο ταχύτητας ή αντοχής. Το μόνο σίγουρο είναι πως αυτός ο αθλητής είναι κοντά στο τέλος της προετοιμασίας του.
Και αυτός ο εκφυλισμένος πολιτισμός μπορεί, όπως και κάτοικοι της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι να εξαϋλωθεί, αφήνοντας πίσω του μονάχα μια ατομική σκιά.
(Περισσότερα για το συγγραφέα και το έργο του στο προσωπικό του blog agriazwa.blogspot.com. Υποσημείωση: ο συγγραφέας δε φέρει καμία ευθύνη για τις δικές σας προκαταλήψεις, ιδοεληψίες ή δυσαναγνωσίες.)
