Ανακοίνωση: Προσωρινή διακοπή της ενημέρωσης του agriazwa.blogspot.com λόγω λογοτεχνικής ανάγκης

(Το εικαστικό εξώφυλλο του Audio Book μου, Πρόσωπα Ζώα Πράματα, σύντομα κοντά σας)


Αγαπητοί αναγνώστες.

Μετά τα κοπιαστικότατα και απολύτως εύστοχα κείμενα μας για τις Ευρωεκλογές του 2014, πολύ πριν τα μήντια θίξουν τα φλέγοντα ζητήματα που ανέκυψαν από αυτές, εκτός απροόπτου το blog δε θα ενημερώνεται προσωρινά από τις 28/5/2014 έως και 18/6/2014.

Ο λόγος είναι ότι με τον όγκο της ερευνητικής δουλειάς που έχω αναλάβει τα τελευταία αρκετά χρόνια, η λογοτεχνία μου έχει μείνει αρκετά πίσω.

Το κείμενο που θα με αποσπάσει από εσάς είναι κάτι που έγραψα το καλοκαίρι το 2010. Η απελπισία μου όμως  για τα εκδοτικά πράγματα και γενικότερα για την πνευματική κατάσταση του τόπου μου επέβαλε να το γράψω απευθείας στα αγγλικά καθώς θεωρούσα ότι το ελληνικό κοινό μόνο έτοιμο δε θα  ήταν να υποδεχτεί κάτι που θα περιέγραφε το κοντινό μέλλον των Ελλήνων που θα έμοιαζε τόσο απόμακρο από τα όσα μέχρι τότε γνωρίζαν ή τολμούσαν να παραδεχτούν.

Τώρα όμως, τα περισσότερα από όσα η πλοκή του βιβλίου πραγματευόταν, έχουν ήδη συμβεί: Νεοναζί, μισαλλοδοξία, πολιτικές δολοφονίες, ακόμη και τα ονόματα καινούριων πολιτικών ευρωπαϊκών δυνάμεων περιέχονται αλληγορικά ή και κυριολεκτικά στο "Σημάδι του ανθρώπου", τοποθετημένο σε μια άλλη εποχή και σε ένα τόπο φανταστικό που έχει όμως τόσο παρόμοιες αιτίες και συνθήκες με το δικό μας εδώ και τώρα που το κάνει να μοιάζει πλέον ανατριχιαστικά γνώριμο.

Χάρη στην προτροπή και την πίστη των καινούριων εκδόσεων Anima και προσωπικά της κας Άννα Ραζή, ξεκίνησα τη συγγραφή του "Σημαδιού του Ανθρώπου" και στα ελληνικά προ διημέρου.
Έτσι, μάλλον δε θα χαθεί αυτό το κείμενο για την ελληνική λογοτεχνική παραγωγή ενώ παράλληλα θα μου δωθεί η ευκαιρία να συνεχίσω τον κύκλο της προφητικής μου λογοτεχνίας που με την μικρή παρένθεση του AUDIO Book "Πρόσωπα Ζώα Πράγματα" (σύντομα κοντά σας από τις εκδόσεις Studio Amid) συγγραφικά έκλεισε το 2004 με το βιβλίο "Paranoia Dementia" και εκδοτικά το 2008 με το "Τα Άγρια Ζώα της Πόλης", γραμμένο το 2003.

Επίσης για το διάστημα αυτό μετά από αίτημα των αναγνωστών, θα ανοίξουν πιλοτικά τα σχόλια του Blog. Παρακαλώ τους μη τακτικούς αναγνώστες μου να μην κάνουν το χώρο του σχολιασμού καφενείο όπως αρέσκονται να κάνουν για τη δική τους προσωπική εκτόνωση και μόνο.

Ελπίζω να φανώ αντάξιος της εμπιστοσύνης των εκδόσεων Anima και να έχετε στη διάθεση σας ένα μικρό αριστούργημα μέχρι το Σεπτέμβριο.
Ελπίζω επίσης να κρατήσω τη δέσμευση στον εαυτό μου και να απέχω από τη μάχη της ενημέρωσης της κοινής γνώμης μέχρι να ολοκληρώσω το βιβλίο γιατί την τελευταία φορά που ενημέρωνα το blog γράφοντας παράλληλα δύο βιβλία το 2011, κατέληξα με νευρική εξάντληση, καθόλου ευχάριστη για τους κοντινούς μου ανθρώπους.
Ευχαριστώ για την κατανόηση σας.

Πέτρος Αργυρίου

Read More »

Οι Ευρωεκλογές και η ανάδυση της Ατλαντίδας

Όπως είχαμε περιγράψει έγκαιρα, ο πολιτικός χάρτης της Ευρώπης άλλαξε από χθες, οριστικά: Παρότι η κυριαρχία των δύο μεγάλων παιχτών της πολιτικής στην Ευρώπη του Ευρωπαϊκού λαϊκού κόμματος και του ευρωπαϊκού σοσιαλιστικού κόμματος δεν απειλήθηκε, οι αποκαλούμενοι ευρωσκεπτικιστές, κόμματα που είτε θέλουν μια άλλη Ευρώπη ή τη χώρα τους έξω από την ΟΝΕ ή ακόμα και την ΕΟ ή τη διάλυση της Ευρωζώνης, ακόμη και της Ευρώπης, είναι πλέον ο τρίτος πόλος παρότι είναι αμφίβολο το αν θα καταφέρουν να φτιάξουν ένα ενιαίο μέτωπο.
Η ερμηνεία αυτής της εξέλιξης είναι μια και μοναδική και την έχουμε περιγράψει και παλαιότερα: Ο ευρωσκεπτικισμός και οι τάσεις για τη διάλυση της Ευρώπης δεν είναι η αιτία αλλά το σύμπτωμα μιας μονολιθικής πολιτικής που η κεντροδεξιά από κοινού με την κεντροαριστερά επιβάλουν στις πιο αδύναμες χώρες του ευρωπαϊκού χώρου. Είναι οι πολιτικές της Μέρκελ και των τσιρακιών της στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες που απειλούν την Ευρώπη. Το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών το έδειξε ξεκάθαρα. 
Αλλά ας ξεκινήσουμε τη συζήτηση από την Ελλάδα. Θα σχολιάσουμε στιγμιαία αυτό που αποκαλέσαμε λουμπενοποίηση του εκλογικού σώματος, με παράγοντες του ποδοσφαίρου όπως ο Μπέος και ο Μώραλης να αναγορεύονται δήμαρχοι και τη Χρυσή Αυγή να στρογγυλοκάθεται στο 9.4 των εκλογικών προτιμήσεων των Ελλήνων στις ευρωεκλογές και να φαντάζει ως η τρίτη μεγαλύτερη πολιτική δύναμη στην Ελλάδα.
Για καιρό φωνάζαμε πως οι δήθεν «πολιτικές αντιμετώπισης» της ΧΑ, τόσο από το σύστημα εξουσίας όσο και από την αριστερά αλλά και την ακροαριστερά ουσιαστικά ενδυναμώνουν τη ΧΑ. Η ΧΑ δεν είναι η αιτία κάποιας πολιτικής κρίσης αλλά το σύμπτωμα μιας κρίσης πολλαπλής, μιας κρίσης οικονομικής, κοινωνικής, αισθητικής, μιας κρίσης αξιών που είχε εδώ και δεκαετίες μολύνει την ελληνική κοινωνία χάριν στην πουστιά των κυβερνόντων και την ιδιωτεία (και την πουστιά» των κυβερνούμενων)  για να πυροδοτηθεί εντέχνως στο οικονομικό πεδίο το 2010 από τον Γιώργο Παπανδρέου και το διεθνές περιβάλλον του και να συντηρηθεί στην συνέχεια από τους Μερκελιστές, τους  Σαμαρά, Βενιζέλο, Στουρνάρα, Καρατσαφέρη, Παπαδήμο, Κουβέλη προκειμένου η .Γερμανία να επιβάλει δια της οικονομικής βίας τους δικούς της όρους ομοσπονδοποίησης της Ευρώπης.
Μπροστά σε αυτήν την λουμπενοποίηση, η νίκη της Δούρου στην περιφέρεια Αττικής και η όχι και τόσο άνετα νίκη του Σύριζα έναντι της ΝΔ στις ευρωεκλογές ήταν απλά μικρές πινελιές αισιοδοξίας και τίποτε παραπάνω.
Αλλά εκεί τελειώνουν τα καλά νέα. Παρά τους χαζοχαρούμενους πανηγυρισμούς του ΣΥΡΙΖΑ για το «πρώτη φορά αριστερά» που ήταν υποχρεωτικοί καθώς η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ είχε την αλαζονεία να δώσει στις σημαντικές ευρωεκλογές στην ιστορία της ΕΕ δημοψηφιστικό χαρακτήρα, νικητής των ευρωεκλογών δεν ήταν ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε η Χρυσή Αυγή.
Όσο και αν ακούγεται παράδοξο, νικητές χθες ήταν οι χαμένοι: Το σάπιο πολιτικό σύστημα κατάφερε να επιβιώσει: Οι χειρότεροι φόβοι του δεν έγιναν πραγματικότητα. Το σάπιο σύστημα εξουσίας κέρδισε ακόμη έναν χρόνο ζωής και επιβολής μέχρι τις προεδρικές εκλογές και το δράμα του ελληνικού λαού θα συνεχιστεί.
Εξάλλου, το κύριο πράγμα που ήθελε να κερδίσει το σύστημα εξουσίας στην Ελλάδα ήταν χρόνος: χρόνος ώστε οι καταστροφές που επιβάλλονται στην Ελλάδα σε μορφές πολιτικών «εξόδου από την κρίση» και δευτερευόντως «μείωσης χρέους» να γίνουν τόσο μη αντιστρεπτές που καμιά δύναμη στο γνωστό σύμπαν να μην μπορέσει να επαναφέρει την Ελλάδα σε μια αυτόνομη κατάσταση.
Συγχαρητήρια λοιπόν στους νικητές: Συγχαρητήρια στο σύστημα εξουσίας που πήρε παράταση ενός χρόνου για να συνεχίσει να καταστρέφει τη χώρα. Συγχαρητήρια και στην αποχή που έδωσε ένα ακόμη χρόνο στο σύστημα εξουσία όπως και στα «λοιπά» κόμματα και τους ψηφοφόρους τους που μες στη φυλετικού τύπου εμμονή των αυτοπροσδιορισμών τους έκλεψαν δυναμική από την προοπτική ανατροπής του συστήματος εξουσίας.
Συγχαρητήρια και στη Χρυσή Αυγή και τους ηλίθιους ψηφοφόρους της που σχεδόν εξαφάνισαν από το πολιτικό προσκήνιο το μόνο σχετικά ισχυρό πατριωτικό κόμμα, τους ΑΝΕΛ.
Τώρα πλέον, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει στη διάθεσή του πατριωτικό κυβερνητικό πόλο και σε μια χώρα ηλιθίων θα πρέπει να καταφέρει με ένα μαγικό τρόπο στις εκλογές του 2015 που θα γίνουν με αφορμή τις προεδρικές εκλογές, να αποκτήσει -αν όχι στις πρώτες εκλογές, έστω σε κάποιες από αυτές που υποχρεωτικά θα ακολουθήσουν- αυτοδυναμία…
Στην Ευρώπη δε, τα πράγματα είναι εξίσου δύσκολα για το ΣΥΡΙΖΑ: Μέσα σε ένα ευρωκοινοβούλιο που θα απαρτίζεται από Μερκελιστές (φεντεραλιστές) και εθνικιστές, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μόνο σχετικά μικρά κόμματα της αριστεράς να συνεργαστεί, με ισχυρότερο το γερμανικό Die Linke που πήρε πάνω από 7% και την ισπανική «Ενωμένη Αριστερά» που αποτέλεσε έκπληξη και πήρε 10%, τριπλασιάζοντας τις θέσεις του στο ευρωκοινοβούλιο. Αυτούς και τον Νώτη Μαριά, τον μοναδικό ευρωβουλευτή των ΑΝΕΛ… 
Όποια και αν είναι η προτεραιότητα του ΣΥΡΙΖΑ, η αναγέννηση της Ευρωπαϊκής αριστεράς ή η παλινόρθωση της Ελλάδας, η υλοποίησή της βρίσκεται ακόμη πολύ μακριά.
Αλλά ας περιοριστούμε προς το παρόν στα αποτελέσματα των ελληνικών ευρωεκλογών.
Νικητής ήταν και ο Γιώργος Καρατζαφέρης. Ο ΛΑΟΣ του επέστρεψε από τους νεκρούς και σχεδόν έπιασε ποσοστό εκπροσώπησης. Η αλεπού της πολιτικής, ο άνθρωπος που κατά τις δηλώσεις του συνέβαλε στην τοποθέτηση του Παπαδήμου στην ελληνική πρωθυπουργία, ο άνθρωπος ο οποίος απελευθέρωσε από τα δεσμά της την ακροδεξιά στην Ελλάδα, αποτέλεσε τον Μέντορα της ΧΑ και δημιούργησε συνθήκες που ευνοούσαν τη μετατροπή της ΝΔ σε ακροδεξιό κόμμα, μπορεί να είναι δεκανίκι, δεν είναι αναλώσιμο όμως.
Μετά την εκλογική καταστροφή του αριστερού δεκανικιού του συστήματος εξουσίας που λέγεται ΔΗΜΑΡ, ένα πιο ανθεκτικό δεξιό δεκανίκι του συστήματος επιστρέφει για να ακροβολίσει τους πιο φιλειρηνικούς ψηφοφόρους της ΧΑ και να περιορίσει τη δυναμική της.
Το μηντιακό σύστημα θα το βοηθήσει όσο μπορεί στην προσπάθεια του να δημιουργήσει συνετούς, συμμορφωμένους, συνεργάσιμους και επομένως εντελώς χειραγωγίσιμους ακροδεξιούς.
Όταν το σύστημα χρειάστηκε τη ΧΑ για να διεμβολήσει τον αντιμνημονιακό χώρο τη φούσκωσε. Τώρα που η ΧΑ, από κόμμα παρακρατικών με ειδικές αποστολές έχει γίνει πολιτική δύναμη αντισυστημική καθώς με τις πολιτικές διώξεις και τη φυλάκιση των πολιτευτών της, οι Χρυσαυγίτες θα ζητήσουν χοντρά ανταλλάγματα για να επιστρέψουν στο μαντρί αν φυσικά καταδεχτούν καν να συνομιλήσουν, χρειάζονται τον Καρατσαφέρη για να ξεφουσκώσει κάπως τους Χρυσαυγίτες… Και ο Καρατζαφέρης, εξαιρετικός στις υπόγειες διαδρομές μπορεί να ελπίζει ότι μπορεί να γυρίσει τροπαιοφόρος, με δεκάδες χιλιάδες ψήφους χρυσαυγιτών υπό τη μασχάλη του να δρέψει καρπούς από εκείνο το χωράφι που όχι μόνο λιπαίνεται από σκατά αλλά και όπου τα σκατά φυτρώνουν και γίνονται ψηλά σκατόδεντρα. Και μετά ζούμε όλοι υπό τη σκιά τους.
Ο μεγάλος όμως νικητής των ευρωεκλογών δεν είναι ο Καρατζαφέρης. Ο μεγάλος νικητής είναι ο Ευάγγελος Βενιζέλος. Ο ικανότατος αυτός και αδίστακτος μεγαλομανής.
Αντιμέτωπος με το θάνατο του χώρου που σφετερίστηκε μετά την έλλειψη μνηστήρων και προίκας, ο Βενιζέλος κατάφερε σε μερικούς μήνες και με τη στήριξη του Σημίτη να βάλει καινούρια βιτρίνα και να αρχίζει να τον «ανακαινίζει» με βερνίκι (και Βερνίκο). Με μια εκστρατεία εκβιασμών που διατυπώθηκαν δημοσίως κατάφερε να διαψεύσει τις προβλέψεις που ήθελαν την ΠΑΣΟΚ-ΕΛΙΑ χαμηλά έως και 4%. Οι εκβιασμοί όπως ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να μας βάλει φυλακή ή πως αν το ΠΑΣΟΚ πέσει θα πάρει το σύστημα μαζί του δε γίναν προς την ελληνικό λαό αλλά προς το πρώην βαθύ ΠΑΣΟΚ που κάποτε είχε φάει ψωμί και παντεσπάνι από το ΠΑΣΟΚ και τώρα το παίζαν υπεράνω και απολιτικοί και ψηφίζαν ΔΗΜΑΡ και αργότερα ΠΟΤΑΜΙ.
Όταν λοιπόν αυτός ο ναρκισσιστικός αχυράνθρωπος που λέγεται Σταύρος Θεοδωράκης κατήγγειλε αμέσως μετά την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων των ευρωεκλογών πως ουσιαστικά πως μέσω μιας εκστρατείας κάποιος του πήρε ψηφοφόρους, είχε απόλυτο δίκιο: Αυτός ο κάποιος που έκλεψε ψηφοφόρους από το τηλεοπτικό κόμμα (να μην ξεχνάμε τη δύναμη της εικόνας: ένα κόμμα εκπέμπεται στη πολιτική αντίληψη των ψηφοφόρων ενώ ένας έξοχος κατά γενική ομολογία ευρωβουλευτής, ο κος Χουντής δεν εκλέγεται γιατί επιλέχθηκαν περισσότερο τηλεοπτικά πρόσωπα) λέγεται Ευάγγελος Βενιζέλος, και είναι Άγγελος κακών μαντάτων για των ελληνικών λαών και ο Αρχάγγελος της ασυλίας.
Το πείραμα της πλαστικής χειρουργικής πάνω σε ένα πτώμα πέτυχε: Η νέα κεντροαριστερά, το τέρας του Φράνκενσταιν είναι εδώ: Ελιά και ποτάμι μαζί φτιάχνουν ένα χώρο που πήρε το 15% των ψηφοφόρων. Και από αυτό το σημείο όπου ο ήρωας μας, ο Ευάγγελος Βενιζέλος γλύτωσε ένα σίγουρο θάνατο, από αυτό το σημείο ξεκινάει η Βενιζελιάδα, αυτό το ομηρικό έπος. Και το έπος θα είναι ομηρικό όχι γιατί θα το γράψει ο Όμηρος, αλλά γιατί για να γραφτεί αυτό, ο Βενιζέλος θα πάρει εκατοντάδες ομήρους. Με πρώτο και καλύτερο το Φώτη Κουβέλη. 
Και τα κομμάτια που δομούν τα τέρας θα γίνουν περισσότερα: Η ΔΗΜΑΡ έχει στην ουσία διασπαστεί με την τάση της απορρόφησης στην ΕΛΙΑ να είναι η πιο δικαιωμένη πλέον και με τον Κουβέλη να είναι πλέον ένα πρόσωπο συμβολικό, ένας αχυράνθρωπος που ο Βενιζέλος θα τον χορέψει στο ταψί. Άξιος ο μισθός της «κυβερνώσας αριστεράς»
Το ποτάμι θα έχει παρόμοια τύχη: Ο Θεοδωράκης θα ανακαλύψει ότι τα στελέχη του ρέπουν προς τη συνεργασία με την ΕΛΙΑ. Αν δεν το ξέρει ήδη, σχετικά σύντομα θα ανακαλύψει ότι τα στελέχη του που ήταν καινούρια, άφθαρτα κλπ κλπ θα γλείφουν όχι μόνο τον τέλειο αρχηγό τους, δηλαδή τον ίδιο αλλά και θα φλερτάρουν επίμονα με την ιδέα της συνεργασίας με την ΕΛΙΑ.
Με ένα σμπάρο πολλά τρυγόνια: Ο Βενιζέλος όχι μόνο θα έχει καταφέρει να έχει γίνει ο αδιαφιλονίκητος ηγέτης της κεντροαριστεράς, ξορκίζοντας και το φάντασμα του Γιώργου Παπανδρέου που κάποιοι ονειρεύονται να επιστρέψει και να παίξει καταλυτικό ρόλο στα πράματα…
Ήδη ο Λοβέρδος προαλείφεται για να γίνει Βενιζελικός. 
Και οι όμηροι δε θα είναι μόνο από την «ευρύτερη κεντροαριστερά».
Έχοντας εξασφαλίσει την ασυλία του από τη ΝΔ συμμετέχοντας στο κυβερνητικό κράμα του Σαμαρά, ο Βενιζέλος θα κάνει πλέον τον καλό μπάτσο. Οι ρόλοι θα αντιστραφούν πλήρως. Ο Βενιζέλος θα πιέζει για την απάλυνση των μέτρων απειλώντας ότι θα τα καταψηφίσει εντελώς και η καυτή πατάτα θα περάσει 100% στα χέρια του Σαμαρά, ενώ θα ζητά για ανταλλάγματα περισσότερους ανθρώπους του στους μηχανισμούς του κράτους και της εξουσίας.
Οι εκλογές θα τον βρούνε αναβαπτισμένο, ήρωα, φιλολαϊκό και με ένα νέο και αόρατο κομματικό στρατό από πίσω του.
Έτσι η ευρύτερη κεντροαριστερά θα μπορέσει να κονταροχτυπηθεί με την ακροδεξιά του Σαμαρά. Αμέσως μετά την πρώτη εκλογική αναμέτρηση που δε θα βγάλει μάλλον κυβέρνηση,ο Βενιζέλος  θα τσιμεντώσει «την κεντροαριστερά» στο πρόσχημα της «ανάγκης συμμαχιών» και του «μηνύματος των συνεργασιών». Ο αυτοκράτορας της κεντροαριστεράς έχει προετοιμάσει την στέψη του. Ο Φοίνικας της σαπίλας επιχειρεί να αναγεννηθεί.
Ο Βενιζέλος μετατρέπει την αριθμητική του ήττα στις ευρωεκλογές σε συνθήκες πραγματικής νίκης. Για αυτόν το λόγο η ΕΛΙΑ έπρεπε να συντριβεί. Να μην προλάβει να εκκολαφθεί το αυγό του Βενιζέλου. Αλλά οι ψηφοφόροι είχαν αλλού το μυαλό τους.
Ακόμη και αν ο ΣΥΡΙΖΑ καταφέρει να αποκτήσει αυτοδυναμία το 2015, θα πρέπει να έρθει αντιμέτωπος όχι μόνο με τα οχυρά των παλιών συστημάτων αλλά και με το νέα σύστημα Βενιζέλου.
Αυτή είναι η κατάσταση που διαμορφώνεται στο εσωτερικό. Δεν είναι θρίαμβος του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά νίκη του συστήματος. Χθες, ακόμη και συστημικοί πολιτικοί και δημοσιογράφοι έλεγαν αβίαστα αλήθειες καθώς ήταν ένα από τα σπάνια στιγμιότυπα που δεν χρειαζόταν να καλλιεργήσουν ψέματα για να πείσουν για το προφανές: Τα χθεσινά αποτελέσματα επέτρεψαν στο σάπιο πολιτικό σύστημα να επιβιώσει και του δώσαν χρόνο να συνεχίσει το καταστροφικό του έργο και χρόνο για να ανασυγκροτηθεί και να σχεδιάσει τα επόμενα κυρίαρχα του ψεύδη.
Αλλά έχουν και άλλους νικητές οι ευρωεκλογές. Ένας άλλος λοιπόν μεγάλος νικητής των ελληνικών ευρωεκλογών είναι η Τουρκία: Μετά από χρόνια επενδύσεων του τουρκικού προξενείου στη μειονότητα, μετά από χρόνια γλειψίματος των ελληνικών κοινοβουλευτικών κομμάτων προς την ηγεσία της μειονότητας για ψηφοθηρικούς λόγους και μέσα στο πλαίσιο της απώλειας τις εθνικής κυριαρχίας της χώρας, σε αυτές τις εκλογές το μειονοτικό κόμμα της Ισότητας Ειρήνης και Φιλίας τερμάτισε πρώτο στη Ξάνθη με 26.03% και συντριπτικά πρώτο στη Ροδόπη με ποσοστό 41.08%.
Οι συνθήκες Κοσσοβοποίησης της Θράκης έχουν ωριμάσει αν και το πιο πιθανό είναι η τουρκική πλευρά να χρησιμοποιήσει την πολιτική της υπεροπλία σε περιοχές της Θράκης ώστε να τις επικαλείται ως μπαλαντέρ στις διπλωματικές παρτίδες του μέλλοντος.
Ακόμη περισσότερη ομηρία λοιπόν για την Ελλάδα, και στα διεθνή της και στα εσωτερικά της.
Από την Ελλάδα όμως ας περάσουμε στην ευρύτερη εικόνα και στον «πολιτικό σεισμό των «ευρωσκεπτικιστών» που συγκλόνισε πολιτικά την Ευρώπη. Η εκλογική αποτύπωση είναι πιστή σε αυτό που περιγράψαμε μερικές μέρες πριν στο άρθρο μας «Η Άλλη Ευρώπη» εθνικιστές, απομονωτιστές και αυτονομιστές», ένα άρθρο το οποίο παρά την κρισιμότητά του δεν αναπαράχθηκε στο ελληνικό διαδίκτυο όσο έπρεπε. Καθόλου περίεργο: Ποιους από τους εκατοντάδες χιλιάδες χρήστες του διαδικτύου που πήραν το πτυχίο με σκονάκια από το φωτοτυπίο δίπλα στη σχολή τους θα καθόταν να διαβάσει 13 σελίδες για το άμεσο μέλλον της Ευρώπης στην οποία ο ίδιος ζει; 
Το UKIP, το κόμμα της ανεξαρτησίας του Nigel Farage που κεντρική του θέση είναι η έξοδος της Μ. Βρετανίας από την ΕΕ και ο έλεγχος του μεταναστευτικού, σάρωσε στις Ευρωεκλογές με ποσοστό 28%, σπάζοντας τη μακροχρόνια διαδοχή των Εργατικών και των Συντηρητικών στην πρωτιά και ωθώντας το σύστημα σε πολιτικούς μετασχηματισμούς ενώ στις τοπικές εκλογές της Ιρλανδίας το «αριστερό εθνικιστικό» κόμμα Sinn Fein τερμάτισε δεύτερο, αγγίζοντας τα υψηλά ποσοστά του… 1918, παρά την προπαγάνδα αμαύρωσης του αρχηγού του Gerry Adams  και την προσωρινή του φυλάκιση για ένα ιδιαίτερα απεχθές έγκλημα που αποδόθηκε στον IRA και που διεπράχθη το … 1972!!!
Στη Γαλλία το κόμμα του Εθνικού Μετώπου (FN) της Marine Le Pen, κόμμα με σημαία την εθνική κυριαρχία αντί της Βρυξελλοκρατίας και τον έλεγχο του μεταναστευτικό όσον αφορά πρωτίστως ισλαμιστές μετανάστες σάρωσε τις ευρωεκλογές και έπιασε την πρωτιά με ποσοστό 25%.
Το κόμμα των σοσιαλιστών του προέδρου Hollande έπεσε στο ατιμωτικό ποσοστό του 13% και παρήγγειλε μια επείγουσα υπουργική σύσκεψη.
Στη Δανία το εθνικιστικό Κόμμα των Δανών του Morten Messerschmidt πήρε την πρωτιά με 27%.
Στην Ουγγαρία το εθνικιστικό κόμμα του εξαιρετικού Viktor Orban σάρωσε με 52% ενώ το υπερεθνικιστικό και αντιρομά κόμμα Jobbik τερμάτισε με αναμενόμενο ποσοστό άνω του 10%
Στην Αυστρία το εθνικιστικό κόμμα έφτασε κοντά στο 20%.
Στην Ολλανδία και τη Φινλανδία τα εθνικιστικά κόμματα πήραν πάνω από 10% παρότι επέδειξαν μια ελαφρώς πτωτική τάση.
Στη Σουηδία, το εθνικιστικό κόμμα πήρε για πρώτη φορά έδρα στο ευρωκοινοβούλιο.
Στην Ιταλία, παρότι ο 3ος εν συνεχεία δοτός πρωθυπουργός Ματέο Ρέντζι τα πήγε καλά, το αντισυστημικό κόμμα των 5 Αστέρων του κωμικού Beppe Grillo ξεπέρασε το 25%!!!
Στην Ισπανία, η προτίμηση ανάμεσα σε άλλους και των Καταλανών Αυτονομιστών οδήγησε το όμορο του ΣΥΡΙΖΑ κόμμα της «Ενωμένης Αριστεράς» στο να πάρει το 10% των ψήφων και στον διπλασιασμό των ποσοστών του.
(Περισσότερα για το συνέβη σε αυτές τις χώρες και τι εκφράζουν αυτά τα κόμματα μπορείτε να διαβάσετε στο απόλυτο άρθρο αναφοράς στα ελληνικά «Η Άλλη Ευρώπη, Εθνικιστές, Απομονωτιστές και Αυτονομιστές» το οποίο επιβεβαιώθηκε πλήρως από τις εξελίξεις)
Και θα κλείσουμε με τη χώρα που αντλεί προνόμια ασκώντας μια πολιτική που κάνει συντρίμμια την Ευρώπη, τη Γερμανία.
Ούτε και εκεί τα πράματα ήταν ρόδινα:
Το κόμμα της Μέρκελ, παρότι κέρδισε, μείωσε αισθητά τα ποσοστά του, λίγες μήνες μόλις μετά τον θρίαμβο του στις εθνικές εκλογές.
Μια νέα πολιτική δύναμη γεννήθηκε στη Γερμανία παρότι έχει μόλις μερικούς μήνες που ο πολιτικός φορέας της δημιουργήθηκε. Το κόμμα AFD (εναλλακτική για τη Γερμανία) που φλερτάρει με την ιδέα της επιστροφής στο Μάρκο σε περίπτωση που η Βρυξελλοκρατία δεν υποχωρήσει, πήρε πάνω από 7%.
Επίσης για πρώτη φορά, ένα ευρωβουλευτή έβγαλε το Εθνικό Δημοκρατικό Κόμμα της Γερμανίας, το NPD, ένα κόμμα που περιγράφεται ως νεοναζιστικό μάλλον καταχρηστικά παρότι έχει όντως στοιχεία ναζιστικής νοσταλγίας.
Θα επιμείνουμε λίγο στην περίπτωση του NPD μιας και είναι ένα από τα λίγα «Ευρωσκεπτιστικά» κόμματα στην Ευρώπη που μας επιτρέπουν να αντλούμε ομοιότητες με το μόρφωμα της Χρυσής Αυγής.
Το NPD έχει οικειοποιηθεί κάποια δίκαια αιτήματα όπως αυτό του ελέγχου της πλουτοκρατίας και της καταδίκης του συμμαχικού βομβαρδισμού της Δρέσδης στο τέλος του Β΄Παγκοσμίου πολέμου που κόστισε στην πόλη του 60% του πληθυσμού της. Έχει επίσης κάποιες λογικές κριτικές θέσεις σε σχέση με το NATO και την ΕΕ.
Αυτά τα αιτήματα και τις θέσεις όμως το NPD τα ενέταξε σε ένα πλαίσιο που τα αμαύρωνε και τα ακύρωνε πλήρως, αυτό του ρατσισμού και του γερμανικού αλυτρωτισμού.
Η γερμανική πολιτική σκηνή ζήτησε το NPD να τεθεί εκτός νόμου δύο φορές: το 2001 και το 2012.
Στη Γερμανία φαίνεται όμως πως η δικαιοσύνη λειτουργεί και δεν ενέδωσε όμως στις πολιτικές πιέσεις.
Το Ομοσπονδιακό Συνταγματικό Δικαστήριο της Γερμανίας δεν έθεσε το NPD εκτός νόμου.
Και δεν το έκανε γιατί αποκαλύφθηκε ότι στο NPD υπήρχε ισχυρή διείσδυση από ρουφιάνους και πράκτορες των μυστικών υπηρεσιών της Γερμανίας, ότι δηλαδή δεν ήταν ξεκάθαρο ποιες από τις δράσεις και θέσεις του NPD ήταν αυθόρμητες και ποιες ήταν προϊόντα της έμμεσης επιρροής της κυβέρνησης!!!
(Η ανεξαρτησία και η ισχύς του Ομοσπονδιακού Συνταγματικού Δικαστηρίου της Γερμανίας είναι ο λόγος για τον οποίο η Μέρκελ θέλει απαλλαγεί από αυτό το αγκάθι στο πλευρό της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης καθώς αυτό μπορεί να ακυρώσει αντισυνταγματικές αποφάσεις των Βρυξελλών, αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα το οποίο ίσως να κάνουμε σε κάποιο άλλο άρθρο)
Στην περίπτωση της Χρυσής Αυγής έγινε το αντίθετο: στα έντονα παρακρατικά της χρόνια από τη δεκαετία του 1980 μέχρι και τη δεκαετία του 2000 όπου και υποψιαζόμαστε ότι το σύστημα και οι μυστικές υπηρεσίες τη χρησιμοποιούσαν για βρώμικες αγγαρείες, η ΧΑ είχε την έντονη συγκάλυψη των αρχών.
Στα χρόνια του μνημονίου όπου ο αντιμνημονιακός χώρος έπρεπε να διεμβολιστεί από κάτι βρώμικο και ελεγχόμενο, τα μήντια ηρωοποίησαν τη ΧΑ. Όταν η ΝΔ έφτασε στο σημείο να απειλεί εκλογικά τη ΝΔ και σε συνδυασμό με τις πιέσεις από το εξωτερικό, η ΝΔ «πρόδωσε» τη ΧΑ και εξαπόλυσε πολιτικές διώξεις εναντίον της.
Η δράση ρουφιάνων στο NPD αποτελεί ένα έξοχο παράδειγμα για το πώς μπορεί κάποιος να παρεισφρήσει σε ένα ιδεατό πολιτικό χώρο που θα μπορούσε να διαμορφωθεί και να απειλήσει το σύστημα και να εμποδίσει τη δημιουργία του, δημιουργώντας ένα πολιτικό φορέα που σφετερίζεται τα αιτήματά του και τα αμαυρώνει συνδέοντας τα με εγκληματικές πράξεις και μισανθρωπική ρητορική.
Αυτός ήταν ο ρόλος που έπαιξε η ΧΑ τα τελευταία χρόνια: Να διασπάσει και να παροπλίσει τις αντιμνημονιακές δυνάμεις.
Και το κατάφερε.
Στην πουστιά, το ελληνικό πολιτικό σύστημα είναι εξαιρετικό. Άλλωστε έχει μακρά παράδοση ρουφιανιάς και πουστιάς.
Χθες, ο Ελληνικός λαός βοήθησε στο να διασωθεί αυτή η παράδοση με το να μην συντρίψει τους πολιτικούς φορείς της.
Τα εκφυλιστικά φαινόμενα θα συνεχιστούν. Δώσαμε παράταση στους βασανιστές μας.
Είμαστε άθλιοι και ασυγχώρητοι και παντελώς ανήθικοι.
Ένας ακόμη κερδισμένος των ευρωεκλογών, ο ουραγός της λίγκας των κερδισμένων,  ήταν το agriazwa.blogspot, το μοναδικό site που περιέγραψε το πως θα είναι η εικόνα της Ευρώπης την αμέσως επομένη των ευρωεκλογών και έδωσε για μια ακόμη φορά διαπιστευτήρια εγκυρότητας, αξιοπιστίας και διορατικότητας.
Αυτά, ο συγγραφέας του μπορεί να τα βάλει εκεί που ξέρει και να συνεχίσει να αναρωτιέται για ποιο λόγο συνεχίζει να γράφει σε αυτό τον τόπο «που όσοι αγαπούν τρώνε βρώμικο ψωμί». Και όσοι βρωμιάρηδες δεν αγαπούν τρώνε παντεσπάνι.
Πέτρος Αργυρίου, agriazwablogspot.com, 26/5/2014

Read More »

Στη λατρεμένη μας Shiba που μας άφησε μόνους

Αυτό το site λέγεται agriazwa αλλά γράφει για κάτι πολύ φριχτότερο, για ανθρώπους.

Σήμερα, θα βρει την κυριολεξία του.

Σήμερα θα γίνει η μαία του θρήνου μου… για μια ακόμη φορά…

Ούτε ευρωεκλογές ούτε τίποτα που να σκιάζει τα μεγάλα πράγματα της ζωής.

Με όλες τις μεγάλες απώλειες της ζωής μου, μου δοθήκαν δύο μεγάλα δώρα.

Το ένα από αυτά έμοιαζε εξωτερικά με γάτα. Αλλά αν τη γνώριζες θα ήξερες ότι οι ομοιότητες τελείωναν στην εξωτερική εμφάνιση.

Την ονομάσαμε Shiba.

Ήρθε ουρανοκατέβατη και ανέβηκε με τα πατουσάκια της αργά αργά τις σκάλες του εξοχικού μας, χωρίς φόβο, σαν να ήξερε από την αρχή τι είχε έρθει να κάνει. Ανέβηκε σιγά σιγά τις σκάλες. Και θρονιάστηκε στη θέση που τις άξιζε. Μέσα στις ψυχές μας, να μοιράζει απλόχερα το μεγαλείο της αγάπης, να μας ραίνει με τον αγιασμό του βλέμματος της.

Δεν απαιτούσε, καθόταν με τις ώρες δίπλα μας ανοιγοκλείνοντας τα πατουσάκια της σαν να μάζευε τον αιθέρα της αγάπης και να τον μοίραζε στους ανθρώπους.

Ένα αγαποτρόπιο.

Τα νυχάκια και τα δοντάκια της δεν τα χε νιώσει ανθρώπου δέρμα. Σαν να ήταν ένα είδος που είχε εξελιχτεί πέρα από τις φρικτές ανάγκες της «επιβίωσης» μα η φύση είχε κρίνει πως η θωριά της έπρεπε να διατηρηθεί.

Και μετά η φύση αποφάσισε να την καταστρέψει. Έτσι απλά.

Μας φωνάξαν οι γείτονες που χαν τρεις μέρες να τη δουν. Τους είχε κερδίσει και αυτούς.

Τη βρήκαμε σε ένα λούκι, με τις μύγες και τα μυρμήγκια να ανιχνεύουν το μελλοντικό τους γεύμα.

Με που την είδαμε λυγίσαμε. Πέσαμε στο πάτωμα. Η Shiba μας στα τελευταία της! Δυο μέρες ήταν εκεί. Η μουσουδίτσα της είχε κολλήσει στο πάτωμα.

Είχε πάει να πεθάνει, μακριά από τα μικρά της.

Με που την είδαμε, το πανίσχυρο χέρι του λυγμού μας ισοπέδωσε.

Με το που μας είδε, ξόδεψε πολύ από τη λίγη ζωή που της είχε απομείνει για να σηκώσει το κεφαλάκι της και το χεράκι της, να μας καλωσορίσει.

Οι φίλοι της, οι άνθρωποι της, οι αγάπες της είχαν έρθει κοντά της.

Ελπίζαμε μέχρι το τέλος.

Την μεταφέραμε ευλαβικά με παιδικές κουβέρτες στο αμάξι.

Τρέξαμε, την πήγαμε στον καλό κτηνίατρο της Ασπροβάλτας. Δεν μπορούσε να κάνει πολλά. 50-50 μας είπε. Είχαμε ελπίδα.

Τρέξαμε στην κλινική στο Ωραιόκαστρο.

Ήμουν στο πίσω μέρος του αμαξιού μαζί της. Δεν μπορούσε καλά καλά να αναπνεύσει. Η καρδούλα της φαινόταν να χτυπά σαν τρελή μέσα από το στήθος της.

Τα αδύναμα μιαουρίσματα της μου ξέσκιζαν την ψυχή. Με βλέμμα που αντίκριζε κατάματα τον τυφλό θάνατο, σήκωνε το κεφαλάκι της και με κοιτούσε. Πόσο μας αγαπούσε!

Θα αντάλλαζα τη ζωή μου για να γυρίσει πίσω στα μικρά της, να μοιράζει αγάπη, χάρη, ομορφιά. Ήταν πολύ πιο σπάνιο πλάσμα από μένα. Ο θάνατος δεν παζαρεύει όμως. .

Κουράγιο καλή μου, φτάνουμε, κουράγιο κορίτσι μου θα τα καταφέρουμε.

Τα καταφέραμε. H Shiba μας μας έκανε τη χάρη να μην πεθάνει στα χέρια μας, να μας βεβαιώσει ότι κάναμε ότι μπορούσαμε για αυτήν, να μας χαϊδέψει με την πατουσίτσα της στο μάγουλο και να μας πει ευχαριστώ για όσα κάνατε για μένα. Εμείς σε ευχαριστούμε κοριτσάκι μας.

Πέθανε στα χέρια των γιατρών. Μόνο θαύμα μπορούσε να τη σώσει. Και δύο θαύματα μαζί ήταν ανεπίτρεπτα. Γιατί το ένα θαύμα ήταν η ίδια η Shiba μας. Δεν θα ερχόταν και δεύτερο.

Ξέρω ότι υπάρχουν τομάρια κει έξω που λένε, τόσοι και τόσοι άνθρωποι πεθάνουν και αυτός κάνει έτσι;

Το ξέρω. Έχω κάνει ότι μπορούσα για να μην πεθαίνουν. Έχασα και εγώ ανθρώπους.

Αλλά όταν έχεις ραγίσει, το τι θα σε σπάσει δεν το ξέρεις.

Η Shiba ήταν πλάσμα ανώτερο από εκατομμύρια τομάρια που κάνουν τη ζωή κόλαση χωρίς καν να είναι αναγκαίο, από σκληρότητα η διαστροφή ή κακότητα.

Η Shiba ήταν μια όαση αγάπης. Χθες στέρεψε. Για πάντα. Ένα από τα θαύματα του κόσμου χάθηκε. Για πάντα.

Δεν ξέρω πως θα ξαναγυρίσω σε εκείνο το σπίτι με την απουσία της τόσο κραυγαλέα. Πως θα σβήσω τα αδύναμα μιαουρίσματά της από το κεφάλι μου.

Βασικά, δεν θέλω να τα σβήσω. Δε θέλω να χάσω τις τελευταίες αναμνήσεις μου από αυτήν, όσο επώδυνες και ήταν.

Μια παράκληση μόνο: έχει αφήσει τέσσερα ορφανά πίσω: Αν έχουν πάρει έστω και μισό κύτταρο από την αγάπη που είχε μέσα της, θα είναι οι πιο εξαιρετικοί δάσκαλοι για τα παιδάκια σας. Θα τους μάθουν τα βασικά της ζωής: Τι πα να πει αγάπη, ζωή, θάνατος.

Θα τα κάνει περισσότερο ανθρώπους.

Δεν ξέρω για ποιο λόγο θα ήθελε κάποιος γονέας να κάνει τα παιδιά του περισσότερο ανθρώπους σε ένα κόσμο γεμάτο τομάρια.

Αλλά για όποιους θέλουν να επιμείνουν στη θρησκεία της αγάπης σε πείσμα των καιρών ας επικοινωνήσουν μαζί μου στο petrosarguiou2@windtools.gr.

Το λιγότερο που μπορώ να κάνω για την ψυχούλα μου που έφυγε για πάντα είναι να βρω στα ορφανά της καλούς ανθρώπους.

Πέτροςlovesshibaforever@ivelosther.gr, (μην το ψάχνετε, δεν υπάρχει το site).

25/5/2014

Happy times

Read More »

O Πειραιάς "γαυρίστηκε" και ο Βόλος πήρε Μπέο

Τα αποτελέσματα των αυτοδιοικητικών εκλογών ήταν πολύ ενθαρρυντικά:
Αρχίδια.
Με εξαίρεση τα αποτελέσματα στο δήμο Αθηνών και την νομαρχία Αττικής, τα αποτελέσματα ανέδειξαν δύο νικητές:
Α) Την αποχή που πίσω της κρύβει τη λογική «είμαι πολύ γαμάτος για να καταδεχτώ να συνδιαμορφώσω το μέλλον της κωλοχώρας»
Β) Την λουμπενοποίηση όχι μόνο της πολιτικής ζωής αλλά και μεγάλου μέρους του εκλογικού σώματος.

Δεν είναι μόνο η αναμενόμενη πανελλαδική άνοδος της Χρυσής Αυγής. Άλλωστε καιρό τώρα ωρυόμασταν ότι ο τρόπος να αποδυναμωθεί η ΧΑ ήταν η πολιτική αντιπαράθεση και η μη συγκάλυψη των εγκλημάτων της και όχι πολιτικές διώξεις για πολιτικές σκοπιμότητες. Όπως και να χει καλύτερη αποτύπωση της επιρροής της Χρυσής Αυγής θα δούμε στις Ευρωεκλογές.
Εξίσου ανησυχητική είναι η διαφαινόμενη δημαρχία του Αχιλλέα Μπέου στο Βόλο και η πρώτη θέση του Γιάννη Μώραλη στον Πειραιά.
Το ποδόσφαιρο και η μαζική παράκρουση που έχει ενσωματωθεί σε αυτό πάντα ήταν ένας καλός χώρος για να προφυλάσσονται και να μπορούν να εκβιάζουν πολιτικά οι μεγαλοεγκληματίες .
 
Ο Μπέος π.χ βρισκόταν σε περιορισμό για δραστηριότητα του στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Τώρα διεκδικεί με αξιώσεις τη δημαρχία του Βόλου για να αντιμετωπίσει ως δήμαρχος το κατηγορητήριο που έχει συσταθεί . Όπως ο ίδιος περήφανα λέει είναι «ο πρώτος πολιτικός που μπήκε πρώτα στη φυλακή και μετά έγινε πολιτικός, σε αντίθεση με άλλους που πρώτα μπήκαν στην πολιτική και μετά στη φυλακή»
Όσο για τους επιγόνους του Κόκκαλη, τους Μώραλη-Μαρινάκη αυτοί σύμφωνα με τους αντιπάλους τους μετέφεραν τα βρώμικα παιχνίδια του ποδοσφαίρου και στις εκλογές: Ο Θοδωρής Δρίτσας (ΣΥΡΙΖΑ) έκανε μπαράζ καταγγελιών για εκλογικές παρατυπίες και για τραμπουκισμούς εκ μέρους της «παράταξης» Μώραλη «Πειραιάς Νικητής» και μίλησε για «εισβολείς» ενώ ο μέχρι και πρόσφατα δήμαρχος του Πειραιά (ΝΔ) Βασίλης Μιχαλολιάκος ζήτησε από τον Πρωθυπουργό και την κυβέρνηση να εγγυηθούν τη σωματική ακεραιότητα τη δικιά του και των συνεργατών του…
 
Δεν έχουμε πλέον δημαρχίες. Έχουμε καπετανάτα.
 
Ο καπετάν Μπέος ταμπουρώνεται στο Βόλο.
 
Ο καπετάν Κόκκαλης, με την «κεντροαριστερά» που τον εξέθρεψε να εξαχνώνεται μέρα με τη μέρα, ταμπουρώνεται στον Πειραιά με τους αχυρανθρώπους του να κάνουν επιδείξεις  Α-Μωραλι-σμού. 
Μας το χαν υποσχεθεί άλλωστε οι της «κεντροαριστεράς»: Ο Λοβέρδος είχε π.χ πει παλαιότερα ότι αν πειράξουμε τον Παπανδρέου θα γίνει μακελειό.
Το χε πει και στις 6 Μαίου ο υφυπουργός εσωτερικών Λεωνίδας Γρηγοράκος, του ΠΑΣΟΚ που έγινε ΕΛΙΑ για να έχει ασυλία για τα οικονομικά εγκλήματα του ΠΑΣΟΚ: «Θέλουμε η χώρα το βράδυ των εκλογών να είναι μια χώρα που θα υποστεί αυτά που υπόκεινται ι χώρες της Β. Αφρικής, της Ουκρανίας και της Τουρκίας;»
Ενώ ο νομοθέτης της ασυλίας Ευάγγελος Βενιζέλος διαρκώς πλέον απειλεί πως αν δεν ψηφίσουμε ΕΛΙΑ θα έχουμε επιλέξει πολιτική αστάθεια.
Δεν τους είναι αρκετό που οδηγήσαν τη χώρα σε οικονομική κατάρρευση για να ξεπλύνουν τα δικά τους εγκλήματα. Τώρα, η μανία τους να κρατήσουν την εξουσία και άρα και την ασυλία απειλεί να οδηγήσει τη χώρα και σε κοινωνικό χάος σε κάποιο ορίζοντα χρόνου.
Δείτε μια τοπική κοινωνία. Δείτε το δήμο Αριστοτέλη. Ένα μέρος ειδυλλιακό . Εκεί χάρη στη δραστηριότητα του κου Πάχτα και των χρηματοδοτών του, ανάμεσα στα χωριά που ζουν από τη θάλασσα και αυτά που φιλοδοξούν να ζήσουν από το χρυσορυχείο επικρατεί εμφυλιοπολεμικό κλίμα. Ο πυρετός του χρυσού είναι κακιά αρρώστια. Και ο Πάχτας ο μολυσματικός φορέας της.
Παρά τη βία, την τρομοκρατία, την καταστολή που δέχθηκαν οι κάτοικοι της Ιερισσού και της Ολυμπιάδας από την Eldorado και την κυβέρνηση-μπράβο της, ο Πάχτας παραλίγο να ξαναβγεί δήμαρχος.
Μιλάμε ξεκάθαρα για Λούμπεν καταστάσεις πλέον. Ξεχείλισε ο βόθρος που τόσα χρόνια χρησιμοποιούσε ο παλαιοκομματισμός και τα σκατά κολυμπάν σε κοινή θέα.
Αυτές οι ευρωεκλογές ίσως να είναι η ύστατη ευκαιρία για αυτή τη χώρα.
Αν οι παλαιοκομματικοί εγκληματίες διατηρήσουν το άλλοθι της «δημοκρατικής εκλογής τους», θα έχετε αίμα στα χέρια σας. Αυτή η κυβέρνηση θα θυσιάσει και άλλες ζωές. Όσες χρειαστεί. Μέχρι να ολοκληρώσει το έργο της. Να μη μείνει σπιθαμή ελεύθερης γης και ελεύθερων ανθρώπων, να σας κάνει όλους δουλοπάροικους. Τα κροκοδείλια δάκρυα που θα ρίχνετε μετά δε θα αρκούν για να ξεπλύνουν την απόλυτη ιδιοτέλεια και διαστροφή σας.

 Πέτρος Αργυρίου, agriazwablogspot.com, 19/5/2014

Read More »

Η άλλη Ευρώπη: Εθνικιστές, απομονωτιστές και αυτονομιστές

Η Ευρώπη μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου μοιράστηκε στους νικητές. Έτσι δημιουργήθηκαν δύο Ευρώπες: Η Δυτική καπιταλιστική Ευρώπη με τη ροή αμερικάνικου χρήματος και η ανατολική Ευρώπη με τη Σοβιετική διοίκηση. 
Το παράδειγμα αυτό παρέμενε σταθερό για πολλές δεκαετίες. 
Η κατάρρευση της σοβιετικής ένωσης ώθησε τη Δυτική Ευρώπη στο να επεκταθεί σταδιακά σε πρώην χώρες της ανατολικής Ευρώπης με άτσαλους διασκελισμούς και με μοναδικό γνώμονα τη διεύρυνση της εσωτερικής αγοράς της ΕΕ. 
Για να σφραγιστεί αυτή η επέκταση δημιουργήθηκε το ευρώ, όχι μόνο ένα ευρωπαϊκό νόμισμα αλλά μια νομισματική πολιτική που περνούσε πλέον από τα χέρια των κρατών μελών στα χέρια μιας Κεντρικής Τράπεζας. 
Δημιουργήθηκε έτσι όχι μόνο ένας σκληρός πυρήνας χωρών που εγκατέλειψαν τη νομισματική τους πολιτική στα χέρια μη αιρετών γραφειοκρατών αλλά και ένα εργαλείο προσηλυτισμού των υπολοίπων χωρών στον ευρωζουρλομανδύα.
Παρότι λίγες από τις αρχικές χώρες τηρούσαν τα κριτήρια ένταξης, αυτό σκοπίμως παραβλέφθηκε. Η πολιτική των στραβών ματιών και της εθελοτυφλίας ήταν θεμέλια για την ίδρυση και την επιβολή του ενός ενιαίου και ομοούσιου νομίσματος. 
Το άγιο πνεύμα του Ευρώ φώτισε τα μυαλά και των υπολοίπων ελίτ: Το δέλεαρ για αυτές ήταν μεγάλο: Φτηνός δανεισμός από την ΕΚΤ: τροφή στη διαφθορά.
Έτσι δημιουργήθηκε το τέρας του Φράνκενστάιν μονάχα που τα μέλη του δεν ήταν από νεκρά πτώματα αλλά από ζωντανές χώρες οι ασθενέστερες των οποίων θα ψοφούσαν στις νέες συνθήκες.   
Το μόνο που έπρεπε να κάνουν οι ευρωελίτ ήταν να πείσουν τους πληθυσμούς για τον ευρωμονόδρομο: Ο ευρωφράνκεσταϊν δεν έπρεπε να εγκαταλειφθεί: ήταν θέμα ζωής και θανάτου. Ευζωίας για τις ελίτ που τσέπωναν τα φθηνά δάνεια και θανάτου για τους λαούς στους οποίους θα τα χρέωναν πάρα πολύ ακριβά. 
Τα δήθεν  αυστηρά ευρωπαϊκά κριτήρια και η όποια ευρωπαϊκή εποπτεία έκανε περίπατο. Στο βασίλειο των τυφλών, οι εθελότυφλοι θα κυβερνούσαν. 
Τα πράγματα επιδεινώθηκαν ακόμη περισσότερο με την αμερικανική κρίση του 2008 που προέκυψε από τη φούσκα των στεγαστικών, φούσκα που απλά ήταν το επιστέγασμα κακών χρηματοπιστωτικών πρακτικών πολλών ετών και μιας νεοφιλελεύθερης αντίληψης που απαγόρευε όχι μόνο τον προστατευτισμό αλλά και οποιοδήποτε εποπτεία και έλεγχο στις πρακτικές του χρηματοπιστωτικού συστήματος. 
Αυτό ακριβώς το αντιεπιστημονικό δόγμα ήταν ένας από τους βασικούς παράγοντες που κρίσεις ξεπήδησαν και σε άλλες χώρες που μετέτρεψαν τις οικονομίες τους σε χρηματοπιστωτικές όπως η Ιρλανδία, η Ισλανδία, η Ελλάδα και η Κύπρος. Οι αμερικάνοι έπρεπε να βρουν χωματερές χρέους. Και οι λαοί ήταν οι καλύτεροι υποψήφιοι.
Έτσι λοιπόν ο εύκολος και γρήγορος πλουτισμός των λίγων θα χρεωνόταν στους πολλούς για πολλά χρόνια.  
Είναι λογικό λοιπόν σήμερα εν μέσω αλλεπάλληλων κρίσεων να παρατηρούμε το παράδοξο φαινόμενο των τραπεζιτών και των μετόχων τους που πλουτίζουν ενώ προκάλεσαν την κρίση και των λαών που δεν την προκάλεσαν που φτωχαίνουν. 
Οι οικονομικές ανισότητες έχουν γυρίσει στα επίπεδα του 19ου αιώνα. Ο νεοφιλελευθερισμός με το πιστόλι της κρίσης και των αδιεξόδων στον κρόταφο των κοινωνιών σαρώνει το τελευταίο εμπόδιο, το κοινωνικό κράτος, διαλύοντας μαζί του και όλα τα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα που το κράτος αναγκάστηκε να ενσωματώσει κάτω από τις πίεσεις των εργατικών και κοινωνικών αγώνων του 18ου, 19ου, και 20ου αιώνα.
Ακόμη και σε μια χώρα που έχει ευνοηθεί οικονομικά από την ευρωπαϊκή κρίση σκανδαλωδώς, την Γερμανία, τα οφέλη δεν ήταν κοινωνικά: Σύμφωνα με τον ΟΑΣΑ η οικονομική ανισότητα στη Γερμανία έχει γυρίσει στην εποχή του Κάιζερ! 
Και θα πάει ακόμη πιο πίσω. Αυτό που οι ευρωπαϊκές ελίτ και τα μήντια τους -όλα τους σχεδόν ελεγχόμενα από το χρηματοπιστωτικό- ονομάζουν πρόοδο και μεταρρύθμιση είναι ουσιαστικά μια οπισθοδρόμηση στη φεουδαρχία, μόνο που σήμερα οι φεουδάρχες δρουν «συλλογικά» μέσα από Hedge Funds, οίκους αξιολόγησης, τράπεζες και πολυεθνικές: 
Η ουσία δεν αλλάζει: οι νεοφεουδάρχες υφαρπάζουν την ιδιοκτησία των νόμιμων κατόχων τους, είτε αυτή πρόκειται για άυλη «περιουσία» όπως δικαιώματα και νόμοι είτε για ημιυλική όπως καταθέσεις, μισθοί και συντάξεις, είτε για υλική, όπως γη και σπίτια.   
Αυτή είναι η ουσία. Αυτό συμβαίνει στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη. Αυτό καλούμαστε να υπηρετήσουμε. 
Μια τέτοια αισχρή πρόκληση δεν μπορεί να μείνει αναπάντητη. Δυστυχώς και με λίγες εξαιρέσεις η απάντηση σε αυτή την πρόκληση της οπισθοδρόμησης έρχεται συνήθως από το παρελθόν και λέγεται εθνικισμός. Πότε μετριοπαθής και ως εκ τούτου υποφερτός και πότε ακραίος και φρικτός. 
Όλους αυτούς τους νεο0εθνικισμούς, η προπαγάνδα των ευρωπαϊκών ελίτ, ελίτ που πλέον είναι αναχρονιστικές γιατί πιστεύουν σε μια Ευρώπη που δεν υπάρχει πια, τους χαρακτηρίζει ακραίους, με εξαίρεση τους ακραίους εκείνους που κρίνει χρήσιμους για τον ηλίθια σχεδιασμένο επεκτατισμό της όπως τους ναζί της Ουκρανίας.
Στην πραγματικότητα, σήμερα ακραίοι για την Ευρώπη είναι όλοι αυτοί που αμφισβητούν τις πολιτικές της γερμανοκρατούμενης ΕΕ, πολιτικές που παραδόξως συνδυάζουν την λιτότητα με τον νεοφιλελευθερισμό. Από όπου και αν προέρχονται. 
Αυτή η αντίληψη της «ακρότητας», της μη συμμόρφωσης δηλαδή στα κυρίαρχα ευρωδόγματα και επιβουλές, ήταν η κινητήριος δύναμη που δημιούργησε τη θεωρία των δύο άκρων στην Ελλάδα που ταύτιζε την παραστρατιωτική Χρυσή Αυγή με τον μετριοπαθέστατο Σύριζα, ένα από τα λίγα παραδείγματα σε ολόκληρη την Ευρώπη αριστερού κόμματος με ισχυρή λαϊκή απήχηση.
Όσο για την αριστερά στην υπόλοιπη Ευρώπη, αυτή συνήθως απαντάει στο ερώτημα των τελευταίων ετών «που πήγε» ή «τι κάνει η αριστερά» με τη λαμπερή απουσία της.
Άλλωστε, εδώ και δεκαετίες δε μιλάμε πλέον για την αριστερά των εργαζομένων αλλά για αυτή της νομενκλατούρας με ερείσματα στα μήντια και στη δημόσια διοίκηση. 
Αυτός είναι ο λόγος που ο Τσίπρας φαντάζει ως η καλύτερη επιλογή της Ευρωπαϊκής αριστεράς: η ανικανότητα της να αναδείξει επιλογές όλα αυτά τα κρίσιμα χρόνια. Και με τέτοια φτώχια της αριστεράς, ο Τσίπρας φαντάζει καλή λύση. 
Όσο για το σοσιαλισμό, απομεινάρια κάποιας ειλικρινούς μορφής του στην Ευρώπη υπάρχουν μόνο στις σκανδιναβικές χώρες. Και δεν ξέρουμε για πόσο θα κρατήσουν ακόμη.  
Σε όλη την υπόλοιπη Ευρώπη υπάρχουν τα σοσια-ληστικά κόμματα, το alter ego των καπιταληστών, απόλυτα συνδεδεμένα και εξαρτημένα από τη χρηματοπιστωτική αλητεία. Αν μπορούσαμε να το περιγράψουμε με 5 γράμματα θα το περιγράφαμε ως «ΠΑΣΟΚ».  
Εξαίρεση αποτελούν τα σοσιαλιστικά κόμματα της πρώην ανατολικής Ευρώπης: αυτά είναι απλά τα απομεινάρια των κομμουνιστικών καθεστώτων που μεταμφιέστηκαν σε σοσιαλιστές για να επιβιώσουν του θανάτου του σοβιετισμού και να συνεχίσουν να έχουν προνόμια και στο νέο καπιταλιστικό πλαίσιο. 
Αυτό είναι λίγο πολύ το πολιτικό πλαίσιο σήμερα στην Ευρώπη. 
Ο δικός μου ορισμός για τον ακραίο πολιτικό χώρο είναι αυτός που είναι αντικοινωνικός και οι δράσεις του στρέφονται κατά κοινωνικών ομάδων. 
Με αυτήν, την πραγματική έννοια του ακραίου, ακραίες είναι οι κυβερνήσεις που εφαρμόζουν αντικοινωνικές πολιτικές και όχι οι πολιτικοί τους αντίπαλοι που θέλουν να κρατούν αποστάσεις ή ασκούν πολεμική απέναντι σε τέτοιες καταστροφικές πολιτικές. 
Αλλά ας δούμε όχι μόνο τι έχει προκαλέσει την κρίση σε διάφορες χώρες της Ευρώπης και πως αυτές απάντησαν στις προκλήσεις της αλλά και τις αποσχιστικές ή απομονωτικές πολιτικές δυνάμεις που ισχυροποιήθηκαν ανάμεσα σε άλλα από την εμμονή της γερμανοκρατούμενης ΕΕ να εκβιάσει μέσω της ευρωπαϊκής κρίσης για μια βίαια ενοποίηση: 

Το παράδειγμα της Ισλανδίας: 

Η Ισλανδία αποτελεί μια εξαίρεση όχι στο τι προκάλεσε την κρίση της αλλά στο πως την αντιμετώπισε. 
Μπήκε στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Ζώνη με προοπτική να ενταχθεί και στην ΕΕ. 
Η οικονομία της βασισμένη κυρίως στην αλιεία γνώρισε μια μεταμόρφωση με την ιδιωτικοποίηση των τραπεζών της το 2002. Σύντομα, η Ισλανδία θα γίνει ένα διεθνές χρηματοπιστωτικό κέντρο. 
Και θα το πληρώσει ακριβά. Το 2008 καλείται να πληρώσει τις ζημιές των τριών μεγάλων τραπεζών της. Τα μεγέθη τα οποία έπρεπε να εγγυηθεί ήταν πολύ μεγαλύτερα από το ΑΕΠ της. 
Χιλιάδες Ισλανδοί μεταναστεύουν σε ένα κύμα που η  Ισλανδία είχε να γνωρίσει από τα τέλη του 19ου αιώνα. 
Η Ισλανδία όμως στο ερώτημα οι τράπεζες ή οι πολίτες μας και στον εκβιασμό «too big to fail» θα προτιμήσει τους πολίτες της. 
Ξεχωρίζει τις εγχώριες από τις ξένες καταθέσεις και επενδύσεις και προστατεύει τις πρώτες από τη χρεωκοπία των τραπεζών της. 
 Στα αιτήματα των ξένων επενδυτών η νέα κυβέρνηση της Ισλανδίας απάντησε με δύο δημοψηφίσματα στα οποία οι Ισλανδοί αρνήθηκαν τις απαιτήσεις των επενδυτών (κυρίως της Μ. Βρετανίας και της Ολλανδίας). Παρότι υπό καθεστώς ΔΝΤ, η Ισλανδία δεν παρέδωσε τη δημοκρατία της στο διεθνές κεφάλαιο αλλά επιδίωξε αποτελεσματικά την αυτονομία της: 
Η οικονομία της Ισλανδίας γύρισε από την αλιεία ηλιθίων του καζινοκαπιταλισμού στην αλιεία και ανάκαμψε το 2012. 
Σήμερα η ισλανδική κυβέρνηση διεκδικεί και κούρεμα κομματιού των απαιτήσεων των επενδυτών προκειμένου να «ξεπαγώσει» περιουσιακά τους στοιχεία στην Ισλανδία και να άρει τους περιορισμούς κεφαλαίου που έγιναν προκειμένου να προστατευτεί η ισλανδική οικονομία με στόχο να ανακουφίσει οικονομικά τους Ισλανδούς που έχουν υποθηκεύσει τα σπίτια τους ελέω κρίσης. Παρόμοια επιδίωξη έχει όπως θα δούμε αμέσως παρακάτω και η κυβέρνηση της Ουγγαρίας. . 
Η Ισλανδία αντιμετώπισε μια τεράστια κατ’ αναλογία κρίση. Έκανε τα ακριβώς αντίθετα από ότι η Ελλάδα: προστάτευσε τους πολίτες της και γύρισε στη βασική της οικονομία απαξιώνοντας το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα. 
Το παράδειγμα της Ισλανδίας απέδειξε ότι δεν υπάρχουν αδιέξοδα, μονάχα εκβιασμοί. Γι’ αυτό και δεν παίχτηκε από τα συστημικά μήντια παρά μονάχα όταν αυτό έγινε μέσα από τη σκοπιά ανυπόστατης προπαγάνδας όπως αυτή που δημιούργησε ο πάντα «αξιόπιστος» και «εργατικότατος» Πάσχος Μανδραβέλης. 

Το ανορθόδοξο παράδειγμα της Ουγγαρίας 

Αν το παράδειγμα της Ισλανδίας δεν παίχτηκε στην Ελλάδα από τα συστημικά μήντια παρά μονάχα για να σπιλωθεί από μια ανυπόστατη Μανδραβελική προπαγάνδα, το παράδειγμα της Ουγγαρίας δεν παίχτηκε πουθενά, λες και η Ουγγαρία ανήκε σε άλλο πλανήτη και όχι στην κεντρική Ευρώπη. 
Και ο λόγος για αυτός είναι απλός: Όχι μόνο γιατί οι Μερκελιστές απεχθάνονται τον πρωθυπουργό της Ουγγαρίας Viktor Orban που πρόσφατα εκλέχθηκε για τρίτη θητεία από τους Ούγγρους αλλά και γιατί η «αριστερά» παρουσιάζεται ως μια «ορθοδοξία»: οποιαδήποτε άλλη λύση εκτός του πλαισίου που η ίδια αποδέχεται της χαλάει την πιάτσα. 
Η πολιτική σταδιοδρομία του Orban δεν μπορεί να μπει σε ένα καλούπι. 
Έχει κατηγορηθεί ως κομμουνιστής, ναζί, δικτάτορας ενώ ο Daniel Cohn-Bendit τον κατηγόρησε ότι είναι ο «Ευρωπαίος Hugo Chavez», κατηγορίες αντιφατικές που επαληθεύουν την προηγηθείσα διατύπωσή μας ότι ο Orban και οι πολιτικές του δεν μπορούν να μπουν σε ένα καλούπι.
Ο Orban έγινε γνωστός όταν ως ηγέτης φοιτητικού κινήματος απαίτησε την αποχώρηση των σοβιετικών στρατευμάτων από την Ουγγαρία. 
Στην πρώτη του πρωθυπουργική θητεία μόλις στα 35 του που ξεκινάει το 1998 σημειώνεται συνεπής στροφή προς τη Δύση. Το 1999 η Ουγγαρία μαζί με τις Τσεχία, Ρουμανία και Πολωνία μπαίνουν στο ΝΑΤΟ. 
Κατά τη διακυβέρνηση Orban σχεδόν όλοι οι οικονομικοί δείκτες βελτιώνονται. 
Το 2002 ξαναπαίρνουν την εξουσία οι σοσιαλιστές, οι οποίοι παρότι επίγονοι του κουμουνιστικού κόμματος, εφαρμόζουν νεοφιλελεύθερες πολιτικές και προχωρούν σε ιδιωτικοποιήσεις. 
Η Ουγγαρία μπαίνει στην ΕΕ το 2004. 
Χάρη στις ευρωπαϊκές συνθήκες και τις πολιτικές των δήθεν σοσιαλιστών, η Ουγγαρία χρειάζεται οικονομική διάσωση ήδη από το 2008. 
Όταν ο Orban ξαναπαίρνει την εξουσία το 2010 η κατάσταση είναι οικτρή: η Ουγγαρία βρίσκεται σε εξάρτηση από την ΕΕ και το ΔΝΤ για την επιβίωση της και το βάρος του προγράμματος διάσωσης το πληρώνουν οι απλοί πολίτες. 
Ο Orban δείχνει τις προθέσεις του από την αρχή. Υπονομεύει τις διαπραγματεύσεις με το ΔΝΤ και προχωράει στα αδιανόητα: Βάζει υψηλούς φόρους στο τραπεζικό σύστημα και σε μεγάλες εταιρίες: Αυξάνει μισθούς σε κάποιες κατηγορίες δημοσίων υπαλλήλων ενώ περιστέλλει δαπάνες του ευρύτερου προϋπολογισμού. 
Εθνικοποιεί εταιρίες στρατηγικού χαρακτήρα όπως οι ενεργειακές. Μειώνει την τιμή του ρεύματος. 
Η ΕΕ γίνεται έξω φρενών με τον αιρετικό Orban γιατί καταπατά τη νεοφιλελεύθερη βίβλο της: Τα δυτικά μήντια εξαπολύουν τη γνωστή τους εκστρατεία λάσπης χαρακτηρίζοντας τον ως δικτάτορα, αυταρχικό, απολυταρχικό, ακροδεξιό. 
Ο Orban θα βάλει υψηλά πρόστιμα στα ελεγχόμενα από τους δυτικούς μήντια (σκεφτείτε κάτι σαν τη δική μας ιδιωτική τηλεόραση: αυτή δουλεύει για τις τράπεζες που τους δίνουν δανεικά και μη εξυπηρετούμενα) πυροδοτώντας ένα νέο τσουνάμι λάσπης από τους πατρώνες τους, τα διεθνή μήντια.
Παρότι η Γερμανία είναι με διαφορά ο μεγαλύτερος εμπορικός εταίρος της Ουγγαρίας, ο Orban θα συγκρουστεί και μαζί της και θα τη στηλιτεύσει ανοιχτά.  
Όταν η Μέρκελ αναφέρει το 2013 σε σχέση με τα μέτρα που πρέπει να πάρει η ΕΕ εναντίον της Ουγγαρίας πως δεν είναι η ώρα να στείλουμε το ιππικό ακόμη, ο Orban απαντάει πως «Οι Γερμανοί έχουν ήδη στείλει το ιππικό κάποτε… σε μορφή τανκς. 
Το αίτημα μας θα ήταν να μην το ξαναστείλουν. Δεν ήταν καλή ιδέα τότε και δεν δούλεψε…»
Οι οίκοι αξιολόγησης με τις αυτοεκπληρούμενες οικονομικές προφητείες τους τιμωρούν τον Orban και την Ουγγαρία υποβαθμίζοντας τα ομόλογά της σε απολύτως σκουπίδια. 
Η Ουγγαρία έχει πλέον αποκλειστεί από τις διεθνείς αγορές. Αλλά ο Orban είναι ανυποχώρητος. 
Παίρνει μια μικρή οικονομική ανάσα από την Κίνα που σε πείσμα των οίκων αξιολόγησης αγοράζει ουγγρικά ομόλογα. 
Αποκτά επιρροή και στην κεντρική τράπεζα της Ουγγαρίας. Και προχωρά στην επίτευξη του «αδιανόητου»:  Τον Αύγουστο 2013 πετάει το ΔΝΤ από τη χώρα αποπληρώνοντας πρόωρα δόση 2,15 δις Ευρώ. 
Άλλωστε το είχε πει νωρίτερα σε ανύποπτο χρόνο: Υπάρχει ζωή και έξω από την ΕΕ και «πως προτιμούμε να έχουμε την ασπίδα ΕΕ και ΔΝΤ αλλά αν χρειαστεί θα σταθούμε μόνοι μας στα πόδια μας»
Το 2013 τα περισσότερα νούμερα της Ουγγρικής οικονομίας είχαν βελτιωθεί: Έλλειμμα κάτω του 3%, μείωση του λόγου χρέους ΑΕΠ, θετικός ρυθμός ανάπτυξης.  
Και ο Orban συνέχισε την επιδίωξη του αδιανόητου. Παρότι αντισοβιετικός και παρότι το 2007 κατηγόρησε όχι μόνο πως η Ουγγαρία κινδυνεύει να επιστρέψει στη σφαίρα επιρροής των Ρώσων αλλά και πως η Ουγγαρία είχε γίνει ο καλύτερος στρατώνας της Gazprom (του ρωσικού κολοσσού φυσικού αερίου), το 2014 ο Orban θα προχωρήσει σε στρατηγική συμμαχία με έναν άλλο ηγέτη που τα δυτικά μήντια έχουν πολεμήσει περισσότερο ακόμη και από τον ίδιο: Τον Vladimir Putin. 
Τον Ιανουάριο του 2014 ο Orban θα πάρει από τη Ρωσία χαμηλότοκο 30ετές δάνειο 12 δις ευρώ ώστε η ρωσική εταιρία Rosatom να χτίσει δύο πυρηνικά εργοστάσια σε ένα εγχείρημα παραγωγής φτηνής ηλεκτρικής ενέργειας και μερικής ενεργειακής μελλοντικής απεξάρτησης της Ουγγαρίας. 
Το ήδη υπάρχον πυρηνικό εργοστάσιο στο Paks παράγει το 40% της ηλεκτρικής ενέργειας της χώρας. 
Δεν είναι μόνη η δυτική προπαγάνδα που συνδέει τον Orban με τον Putin: και οι δύο πολιτικοί άνδρες χαρακτηρίζονται από το Stratfor, το σημαντικότερο ινστιτούτο ανάλυσης των ΗΠΑ ως μεγάλοι στρατηγικοί σχεδιαστές.
Μετά την επανεκλογή του το 2014 ο Orban σχεδιάζει να «απαλλοτριώσει» το ιδιωτικό σύστημα ασφάλισης της χώρας για να ανακουφίσει τους Ούγγρους που έχουν υποθηκεύσει τα σπίτια τους λόγω κρίσης, κάτι που όπως είδαμε επιδιώκει με άλλα μέσα και η Ισλανδία. 
Στην ομιλία του το Μάιο του 2014 ο Orban με πολύ χαμηλούς τόνους τόλμησε να μιλήσει για το Παράδειγμα της «Κεντρικής Ευρώπης» για το πώς η αντιγραφή των δυτικών τρόπων δεν αρκεί για να ξεπεραστούν οι προκλήσεις. 
Με τη ρωσική αρκούδα να έχει βγει από το λήθαργο, την Αμερική αποδυναμωμένη και την Ευρώπη σε μόνιμη κρίση, πολλοί αναλυτές άρχισαν να μιλούν για το φόβο της Ορμπανοποίησης, το φόβο δηλαδή και άλλες χώρες της κεντρικής Ευρώπης (πρωτίστως η Ρουμανία) να απομακρυνθούν από τα ευρωπαϊκά νεοφιλελεύθερα δόγματα και να ακολουθήσουν μεικτές πολιτικές. 
Η Ουγγαρία και η Ελλάδα έχουν κοινά: Βρίσκονται σε σταυροδρόμι συγκρούσεων μεγάλων δυνάμεων και έχουν παρόμοιο αριθμητικά πληθυσμό. Τα πρώτα στην προτίμηση των ψηφοφόρων κόμματα τους σήμερα, το Fidesz και ο Σύριζα αν και σε διαμετρικά διαφορετικά σημεία του πολιτικού φάσματος δε διστάζουν να συγκρουσθούν με τα κυρίαρχα σήμερα δόγματα και επιταγές της ΕΕ. Αλλά εκεί τελειώνουν οι ομοιότητες. Γιατί αφενός οι Ούγγροι παρά τις απειλές δε φοβήθηκαν τη σύγκρουση και ήδη από το 2010 έχουν επιλέξει αντιμερκελιστική κυβέρνηση. Αφετέρου γιατί ενώ η Ουγγαρία είναι σχετικά φτωχή χώρα και η Ελλάδα σχετικά πλούσια σε πλουτοπαραγωγικές πηγές, η Ουγγαρία έχει το μισό λόγο χρέους/ΑΕΠ από την Ελλάδα και αυτός βαίνει μειούμενος ενώ της Ελλάδας αυξάνει ολοταχώς. 
Χωρίς τον Orban το αρκετά πιο ακραίο κόμμα Jobbik το οποίο δεν έχει κόκκινες γραμμές με το φιλοναζιστικό κομμάτι του παρελθόντος της Ουγγαρίας, μπορεί σήμερα να ήταν κυβέρνηση καθώς στις εκλογές του 2014 πήρε το 20% των ψήφων. 
Ο Orban, χωρίς να έχει κάνει τους Ούγγρους πλούσιους, τουλάχιστον δεν υποθήκευσε το μέλλον τους και τους ξαναέδωσε πίσω την εθνική τους υπερηφάνεια. Στην Ελλάδα η μόνη περηφάνια που επιτρέπεται είναι η ψωροπερηφάνια και το gay pride parade. Χωρίς να θέλουμε φυσικά να κατηγορήσουμε το δεύτερο αναρωτιόμαστε για ποιο λόγο πρέπει να νιώθεις ντροπή που ανήκεις σε κάτι μεγαλύτερο από σένα εκτός και αν ανήκεις σε κάποια μειονότητα. 

Το αντιπαράδειγμα της Ουκρανίας και οι ματοβαμμένοι Ευρωπόντιοι πιλάτοι

Ότι σε σωστές δόσεις μπορεί να σώσει, σε υπερδοσολογίες μπορεί να σε σκοτώσει. Και αυτό δεν ισχύει μόνο στην ιατρική αλλά και στην πολιτική και την οικονομία. 
Την απάντηση στην καταληκτική ερώτηση  του προηγούμενου κεφαλαίου τη δίνει το παράδειγμα της Ουκρανίας. Γιατί μπορεί ο Ουγγρικός εθνικισμός σήμερα να αφορά την εθνική περηφάνια και κυριαρχία, ο Ουκρανικός εθνικισμός επικεντρώνεται στη ρητορική μίσους η οποία με τις ευλογίες της αμερικανοκίνητης και γερμανοκίνητης «μεταβατικής κυβέρνησης» μετουσιώθηκε σε μαζικά ρατσιστικά εγκλήματα κατά ρωσόφωνων  στην Οδησσό και το Ντόνετσκ. 
Αυτό δεν ήταν έκπληξη. Μετά την υπονόμευση κατά της φιλορωσικής κυβέρνησης μερικούς μήνες πριν στο Κίεβο που πήρε μεγάλες αντικυβερνητικές διαστάσεις, η ρητορική μίσους κορυφώθηκε.
Έτσι η πρώην φιλοδυτική πρωθυπουργός Υulia Tymoshenko δήλωνε σε τηλεφωνική της συνομιλία μετά την απόσχιση της Κριμαίας: «Είμαι έτοιμη να αρπάξω ένα πυροβόλο και να πυροβολήσω αυτόν τον μητερογαμιά (συγχωρέστε μας για την ελεύθερη μετάφραση) στο κεφάλι»… «Είναι η ώρα να αρπάξουμε τα πολυβόλα και να πάμε να σκοτώσουμε τους αναθεματισμένους Ρώσους μαζί με τον αρχηγό τους»… «Θα χρησιμοποιήσω όλα τα μέσα μου για να κάνω ολόκληρο τον κόσμο να ξεσηκωθεί και να μη μείνει ούτε ένα καμένο χωράφι στη Ρωσία». 
Και πως θα το επιτύγχανε αυτό η Tymoshenko; 
Όταν της μεταφέρθηκε το ερώτημα του Viktor (μάλλον του πρώην προέδρου επί εποχής πρωθυπουργίας της Tymoshenko Viktor Yushchenko ) «τι θα κάνουμε με τους 8 εκατομμύρια Ρώσους που έχουν μείνει στην Ουκρανία; Είναι απόβλητοι» η απάντηση της Tymoshenko ήταν  απέριττη:  «Πρέπει να σκοτωθούν με πυρηνικά όπλα». 
Και αυτό το τυφλό μίσος δεν εκφράζει μόνο την Timoshenko: Βουλευτές της «μεταβατικής κυβέρνησης» δήλωναν για τους δολοφονημένους της Οδησσού: «Να καούν σα σουβλάκια» ενώ ανάμεσα στο πλήθος που παρακολουθούσε το μακελειό της Οδησσού, όταν μια γυναίκα προσπαθούσε να βγει από το φλεγόμενο κτήριο από έναν όροφο ψηλά στο κτήριο, ακουγόντουσαν φωνές «Αυτό δεν είναι γυναίκα. Οι γυναίκες κάθονται σπίτια τους. Αφήστε την να σκάσει» για να ακολουθήσουν χειροκροτήματα και επευφημίες από το πλήθος όταν η γυναίκα έσκασε τελικά στο πάτωμα.  
Για να καταλάβει κάποιος τι έχει γίνει στην Ουκρανία πρέπει να δει το ευρύτερο πλαίσιο. 
Στις χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ που μπήκαν νωρίς στην ΕΕ, η ευρωπαϊκή κηδεμονία εμπόδισε το πλιάτσικο που έγινε στη Ρωσία και σε άλλες χώρες της πρώην σοβιετίας όπου χρησιμοποιήθηκαν συγκεκριμένα εγχώρια πρόσωπα, οι μετέπειτα ολιγάρχες για να απομυζήσουν τον εθνικό πλούτο και να μεταβιβάσουν μέρος του σε ολιγάρχες του εξωτερικού όπως ο διεθνής κερδοσκόπος George Soros και η παρέα του. 
Η ανάμειξη του Soros στην Ουκρανία μπορεί να μην ήταν τόσο έντονη όσο στην προ του Πούτιν Ρωσία, ήταν υπαρκτή όμως καθώς η ίδια η Tymoshenko δήλωσε δημοσίως πως ο Soros την «συμβούλευε»
Και ήταν το ζήτημα της φυλακισμένης για οικονομικά σκάνδαλα Tymoshenko και των υψηλά ισταμένων γνωριμιών της που θα εμπόδιζε την περαιτέρω συνεργασία ΕΕ-Ουκρανίας καθώς ένα από τα ακανθώδη ζητήματα στην στενότερη εμπορική συνεργασία ήταν το αίτημα της ΕΕ για απελευθέρωση της Tymoshenko το οποίο εμφανίστηκε και με τη μορφή τελεσίγραφου από την ΕΕ προς την φιλορωσική τότε Ουκρανική κυβέρνηση τον Οκτώβριο  του 2013.
Λίγο αργότερα ξεκινάν οι Ουκρανικές εξεγέρσεις, υποκινούμενες τόσο από τις ΗΠΑ αλλά και από τη Γερμανία που έδρασαν μάλλον παράλληλα και όχι από κοινού.
Στη νέα μεταβατική κυβέρνηση θα συμμετείχε εκτός από τον άνθρωπο των αμερικάνων και τον άνθρωπο των Γερμανών και ο ναζιστικός Δεξιός Τομέας. και παρότι η Δύση φροντίζει να πολεμά κάθε είδους εθνικισμό όταν αυτός εναντιώνεται στον άνευ όρων νεοφιλελεύθερο οικονομικό και πολιτικό επεκτατισμό της, στην περίπτωση της ναζιστικής συμμετοχής στην νέα μεταβατική κυβέρνηση της Ουκρανίας, σύσσωμη σχεδόν η Δύση έσπευσε να αναγνωρίσει τη μη εκλεγμένη κυβέρνηση ενώ από τους πρώτους που δώσαν χέρια με το νέο Ουκρανό Πρωθυπουργό ήταν ο Ευάγγελος Βενιζέλος. 
Το αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής της ΕΕ και των ΗΠΑ ήταν η Ουκρανία να χάσει την Κριμαία από τη Ρωσία και να απειλείται με εμφύλιο καθώς στο αιματοκύλισμα των κυβερνητικών η Ανατολική Ουκρανία απάντησε με δημοψηφίσματα στα οποία η συντριπτική πλειοψηφία των συμμετεχόντων αποφάσισαν την αυτονομία τους.
Η Ουκρανία είναι αυτή τη στιγμή το πιο καυτό σημείο του πλανήτη και οι εξελίξεις εκεί θα καθορίσουν το μέλλον της ιστορίας.

Σκωτία

Όσοι νομίζουν ότι τα προβλήματα που έχει γιγαντώσει η ευρωπαϊκή πολιτική αφορούν μόνο το πρώην ανατολικό μπλοκ, κάνουν λάθος.
Η ίδια η πάλαι πότε ισχυρή Μεγάλη Βρετανία απειλείται με διάλυση, κίνδυνος μικρός αλλά εντούτοις πραγματικός. 
Επί πρωθυπουργίας Tony Blair ο οποίας επέτρεψε τη διενέργεια σχετικού δημοψηφίσματος, οι Σκωτσέζοι ψήφισαν υπέρ του να δημιουργηθεί σκοτσέζικο κοινοβούλιο και κυβέρνηση.  Το 2007, πρωθυπουργός της Σκοτίας εκλέγεται ο Alex Salmond του SNP, του Εθνικού Κόμματος της Σκωτίας, ενός κόμματος που είναι παράλληλα σοσιαλδημοκρατικό αλλά και εθνικιστικό καθώς επιδιώκει την ανεξαρτητοποίηση της Σκωτίας. 
Το 2011 το SNP υπό την ηγεσία του Salmond σχηματίζει κυβέρνηση πλειοψηφίας. 
Έχοντας το βλέμμα στραμμένο στην ΕΕ, ο Salmond προκηρύσσει δημοψήφισμα ανεξαρτητοποίησης της Σκωτίας από τη Μ. Βρετανία για το Σεπτέμβριο του 2014.
Σε αντίποινα κατά της ΕΕ και υπό το φόβο διάλυσης της Μ.Βρετανίας, ο πρωθυπουργός της David Cameron φέρεται αποφασισμένος να διενεργήσει δημοψήφισμα το 2017 για το αν η Μ.Βρετανία θα παραμείνει στην ΕΕ. 
Υπό την πίεση της προοπτικής του βρετανικού δημοψηφίσματος, η ΕΕ πιέζει τη Σκωτία δηλώνοντας πως αν ανεξαρτοποιηθεί δε θα είναι αυτόματα κράτος μέλος της ΕΕ αλλά θα πρέπει εκ νέου να θωρηθεί η υποψηφιότητα της.
Σε απάντηση των ευρωπαϊκών προκλήσεων, ο Salmond απειλεί πως θα κλείσει τα σκωτζέζικα νερά στα αλιευτικά της ΕΕ σε περίπτωση που η ΕΕ δεν θα δεχθεί την τυχόν ανεξάρτητη Σκωτία  αυτόματα ως κράτος μέλος της ΕΕ. Αυτή είναι η Ευρώπη της συνεργασίας και της αλληλεγγύης. 

Ιρλανδία

Οι εξελίξεις στη Σκωτία μπορεί να πυροδοτήσουν εξελίξεις και στην Ιρλανδία κυρίως μετά την «ευρωπαϊκή» κρίση της και το «πρόγραμμα στήριξης της» από την ΕΕ και το ΔΝΤ που έφερε τρομακτική ανεργία και μετανάστευση. Από 4.7% το 2007, η ανεργία φθάνει στο 14.6% ενώ η πορνεία διπλασιάζεται κατά το ίδιο διάστημα. 
Τα αίτια της Ιρλανδικής κρίσης είναι παρόμοια με αυτά της ελληνικής: Η ιρλανδική οικονομία μετατρέπεται σταδιακά σε χρηματοπιστωτική: Η ένταξη στο μηχανισμό του ευρώ και τα χαμηλά επιτόκια από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα ανάμεσα σε άλλους παράγοντες οδήγησαν την Ιρλανδία να αυξήσει κατακόρυφα τη ροή κεφαλαίων και να γίνει διεθνές χρηματοπιστωτικό κέντρο. 
Δυστυχώς, η φούσκα που έκανε κάποιους να πλουτίσουν θα έσκαγε στα μούτρα των πολλών που από το 2008 και έπειτα καλούνται να πληρώσουν τη χρηματοπιστωτική νύφη-λάμια. 
Ένα από τα αποτελέσματα της ιρλανδικής κρίσης ήταν και πολιτικό: Το «αριστερό» αυτονομιστικό κόμμα Sinn Fein, που σημαίνει «Εμείς» (μόνοι μας) και που έχει συνδεθεί με τον IRA (Ιρλανδικός Επαναστατικός Στρατός) σε δημοσκοπήσεις του Μαΐου για τις ευρωεκλογές έπαιρνε τις 3 από τις 11 θέσεις της Δημοκρατίας της Ιρλανδίας. 
Η απάντηση σε αυτή την πρόκληση δεν άργησε να έρθει: Ο ηγέτης του Sinn Fein, Gerry Adams, ο οποίος είχε μια ζωή πολιτικά ταραχώδη και με πολλαπλές διώξεις, θα βρεθεί για μια ακόμη φορά στο στόχαστρο: Ο Adams θα συλληφθεί για ένα ιδιαίτερα απεχθές έγκλημα που έγινε το 1972! 
Οι διώξεις για της πολιτικές σκοπιμότητες συνεχίζονται.
Πιθανή απόσχιση της Σκωτίας μπορεί να ανοίξει το δρόμο τα επόμενα χρόνια και για την Ιρλανδία

Αγάπη μου, συρρίκνωσα τη Μεγάλη Βρετανία

Όπως είδαμε, μπροστά στον κίνδυνο να εμφανιστούν διαλυτικά φαινόμενα στη Μ. Βρετανία, ο πρωθυπουργός της Cameron απειλεί την ΕΕ με δημοψήφισμα το 2017.
Και μπορεί ο Cameron να μπλοφάρει αλλά υπάρχει κάποιος που δεν μπλοφάρει, κάποιος για τον οποίο η έξοδος της Μ. Βρετανίας από την ΕΕ αποτελεί κεντρική πολιτική επιλογή. 
Αυτός ο κάποιος είναι ο Nigel Farage, ηγέτης του κόμματος UKIP, του κόμματος της ανεξαρτησίας.
Ο Farage δεν είναι απλά «ευρωσκεπτικιστής». Είναι πολέμιος των Βρυξελών. Και οι δημοσκοπήσεις θέλουν το κόμμα του αν όχι πρώτο, τουλάχιστον δεύτερο στις ερχόμενες ευρωεκλογές.
Η γερμανική πολιτική αναγκάζει τους ούτως ή άλλως ευρωσκεπτισκιστές Βρετανούς να έχουν ξεκάθαρη αντιευρωπαϊκή εκπροσώπηση στο Ευρωκοινοβούλιο! 
Και είναι λογικό: Αφού η «ευρωπαϊκή προοπτική» της Μεγάλης Βρετανίας συμβάλλει σε φαινόμενα ικανά να την μετατρέψουν σε Μεσαία ή Μικρή ή ακόμη και καθόλου Βρετανία! 

Γαλλία

Εκλογικά αντίστοιχη είναι και η κατάσταση στη Γαλλία. Ο προηγούμενος Γάλλος Πρόεδρος, ο Nicolas Sarkozy σκόπευε να διατηρήσει την επιρροή της Γαλλίας επιδιώκοντας μια μιλιταριστική πολιτική. Αν η Μέρκελ κρατούσε τα οικονομικά και διοικητικά πρωτεία, ο Sarkozy φανταζόταν μια Γαλλία να ηγείται του μελλοντικού στρατιωτικού βραχίονα της ΕΕ. Εξ ου και η προθυμία του για συμμετοχή στο βομβαρδισμό της Λιβύης και η κοινή επιχείρηση με τους Γερμανούς στο Μάλι.
Δυστυχώς για τον Sarkozy, το βασικό για τους Γάλλους πολίτες δεν ήταν τα παιχνίδια ισχύος σε κοντινότερες ή μακρινότερες γωνιές του πλανήτη αλλά η διάσωση του βιοτικού τους επιπέδου και του «γαλλικού τρόπου ζωής».
Με την πτώση του Sarkozy διαλύεται το δίδυμο Μερκοζύ. Οι Γάλλοι θα επιλέξουν το «σοσιαλιστή» Hollande, ο οποίος θα εξελιχθεί όπως εύστοχα αν και υπερβολικά είχε προειδοποιήσει ο Αλέξης Τσίπρας σε «Ολανδρέου» και δε θα καταφέρει να κάνει τίποτε για να αναχαιτίσει τα φαινόμενα που υποβαθμίζουν τη γαλλική οικονομία και το βιοτικό επίπεδο των Γάλλων.
Με τον Hollande να γίνεται  ο πιο αντιδημοφιλής πρόεδρος στην σύγχρονη ιστορία της Γαλλίας, το πολιτικό κενό που εμφανίζεται αδυνατεί να καλυφθεί από κάποια από τις συστημικές πολιτικές δυνάμεις της Γαλλίας. 
Αντί αυτών, είναι το Εθνικό Μέτωπο (FN), το κόμμα της Marine Le Pen που «γεμίζει το κοινό» και πείθει όλο και περισσότερους Γάλλους ψηφοφόρους. Όταν η ηγεσία της παραδόθηκε από τον ακροδεξιό πατέρα της, η Marine φρόντισε να λειάνει πολλές από τις από τις επίμαχες θέσεις του κόμματος. 
Σήμερα η κεντρική θέση του FN της Le Pen για τη Γαλλία είναι περίπου ότι και η θέση του UKip  του Nigel για τη Μ. Βρετανία: Η Γαλλία πρώτα για τους Γάλλους: Εθνική κυριαρχία, έλεγχος και περιορισμός του μεταναστευτικού, μείωση της επιρροής των Βρυξελών στη χάραξη γαλλικής πολιτικής και επιπρόσθετα έξοδος από το Ευρώ,
Πάροτι το UKip έρχεται σε σύγκρουση με το FN για το ποιος θα ηγείται του μετώπου κατά των Βρυξελλών και του Βερολίνου στο ερχόμενο ευρωκοινοβούλιο, φαντάζει πολύ πιθανόν να συνεχίσουν να υπάρχουν υπόγειες γέφυρες ανάμεσά τους.
Οι δημοσκοπήσεις θέλουν τη Marine Le Pen πολύ κοντά στην πρωτιά στην Ευρωεκλογές. Αν αυτή η τάση συνεχιστεί και η Le Pen κατακτήσει αργότερα και τη Γαλλική προεδρία, ενδεχόμενη συνέχιση της γερμανικής αδιαλλαξίας θα σημάνει τη διάλυση της ευρωζώνης. Οριστικά και αμετάκλητα. 

Ιταλία

Αν κατέβουμε ακόμη ποιο νότια στη δικιά μας Μεσόγειο, θα βρούμε τις αυτονομιστικές σπίθες να έχουν αναζωπυρωθεί από την οικονομική κρίση και ακόμη περισσότερο από τις καταστροφικές πολιτικές «αντιμετώπισης» της.
Η Ιταλία είχε εδώ και καιρό αυτονομιστικά ζητήματα με τμήματα του κάποτε πλουσίου Βορρά να θέλει να αποσχιστεί από το φτωχό Νότο. Κύριος πολιτικός εκφραστής αυτού του αιτήματος να είναι η Λέγκα του Βορρά. 
Η πολιτική διαδρομή της Λέγκας τα προηγούμενα χρόνια έχει αποθαρρύνει πολλούς υποστηρικτές της. Παρά ταύτα, οι δημοσκοπήσεις θέλουν τη Λέγκα να αυξάνει το ποσοστό της και να έχει εκπροσώπηση στο Ευρωκοινοβούλιο όπου φιλοδοξούν να δημιουργήσει κοινό αντιφεντεραλιστικό μέτωπο με τα UKip και FN. 
Αν και η Λέγκα δεν πείθει τους Ιταλούς, μιας και πολύ περισσότεροι ψηφοφόροι επιλέγουν σε ποσοστό κοντά στο 20% ένα άλλο κόμμα που τάσσεται κατά του Ευρώ, το κόμμα των Πέντε Αστέρων του κωμικού Beppe Grillo, οι αποσχιστικές τάσεις σε κομμάτια του πληθυσμού έχουν σαφώς ενισχυθεί και σε αυτό έχουν συμβάλει όχι μόνο οι καταστροφικές οικονομικές πολιτικές της γερμανικές ηγεμονίας μέσα στην ΕΕ αλλά και τα αίσχη της στην Ουκρανία που οδήγησαν στο δημοψήφισμα της Κριμαίας: 
Στις 16 Μαρτίου του 2014, την ίδια μέρα που διεξάγεται το δημοψήφισμα στην Κριμαία διοργανώνεται ιδιωτικά δημοψήφισμα για την ανεξαρτησία της Βενετίας. Τα αποτελέσματα είναι σαρωτικά: 87% των ψήφων είναι υπέρ της ανεξαρτητοποίησης της Βενετίας. 
Παρότι το ίδιο το δημοψήφισμα είναι μεθοδολογικά αναξιόπιστο, μετέπειτα δημοσκοπήσεις επιβεβαιώνουν ότι η κυρίαρχη τάση στη Βενετία είναι η απόσχιση.
Η απάντηση από τον ευρωφασισμό δεν αργεί να έρθει: Στις 2 Απριλίου του 2014 24 Ιταλοί συλλαμβάνονται στη Βενετία από την αντιτρομοκρατική υπηρεσία  με την κατηγορία ότι σχεδίαζαν συνομωσία απόσχισης. Στη διάθεση τους βρέθηκε ένα τρακτέρ που είχε αυτοσχέδια μετατραπεί σε …τανκ! Προφανώς θα όργωναν τα χωράφια των αποσχιστικών τάσεων για να δρέψουν αργότερα τον απαγορευμένο καρπό της αυτονομίας.

Η Ισπανία και το κόκκινο πανί του Ευρώταυρου

Είναι γνωστό το αίτημα της αυτονόμησης των Βάσκων. Αυτό που δεν είναι γνωστό είναι οι αυτονομιστικές τάσεις φθάσαν και στην … Καταλονία! 
Το Δεκέμβριο του 2013 τα καταλανικά κόμματα συμφωνήσαν να διεξαχθεί δημοψήφισμα για την ανεξαρτητοποίηση της Καταλονίας στις 7 Νοεμβρίου του 2014,λίγο μετά το δημοψήφισμα της Σκωτίας.
Ο λόγος είναι η φτωχοποίηση της κάποτε πλούσιας Καταλονίας εξαιτίας της κρίσης και των πολιτικών αντιμετώπισης της. Και αυτό δεν είναι δικιά μας εκτίμηση αλλά δηλώνεται και στη διατύπωση της ανακοίνωσης του καταλανικού δημοψηφίσματος: το δημοψήφισμα θα διενεργηθεί «εκτός και αν το κοινωνικοοικονομικό και πολιτικό πλαίσιο καταστήσει μια αναβολή απαραίτητη»
Η ισπανική κυβέρνηση φρόντισε να τονίσει με τον εμφατικότερο των τρόπων πως ένα τέτοιο δημοψήφισμα απλά «δε θα γίνει»
Περιμένουμε λοιπόν και συλλήψεις Καταλανών σύντομα με την κατηγορία της «τρομοκρατίας»

Ευρωπαϊκός Βορράς εναντίον Ευρωπαϊκού Βορρά

Είναι λογικό και αναμενόμενο οι χώρες που έχουν πληγεί από τη γερμανική ηγεμονία να αμφισβητούν το τωρινό ευρω-ιερατείο. Ο «ευρωσκεπτικισμός» όμως πλήττει και την κοιτίδα της οικονομικής δικτατορίας του Ευρώ, τον Ευρωπαϊκό Βορρά. 
Στη Φινλανδία το κόμμα των Finns (των αληθινών Ολλανδών), εθνικιστικό κόμμα με αριστερή φορολογική πλατφόρμα, πολέμιο της ΕΕ και υπέρ του μεταναστευτικού ελέγχου αγγίζει πλέον δημοσκοπικά το 20% των ψήφων. 
Στη Δανία, το Κόμμα των Δανών (DPP), με θέσεις κατά της ένταξης στο Ευρώ και με το οξύμωρο του ελέγχου στο μεταναστευτικό και της αυξημένης κοινωνικής πρόνοιας για ευαίσθητες ομάδες των Δανών αγγίζει και αυτό το 20% των ψήφων. 
Στην Αυστρία, το FPO, το Αυστριακό κόμμα της Ελευθερίας της, το κόμμα που κάποτε πρέσβευε τον πανγερμανισμό έχει εδώ και καιρό μετεξελεχθεί σε Πατριωτικό κόμμα. Οι θέσεις του είναι κατά του Ευρώ και υπέρ του μεταναστευτικού ελέγχου και τα ποσοστά του σήμερα ξεπερνούν το 20%
Στην Ολλανδία το PVV, το κόμμα της Ελευθερίας του Geer Wilder, με θέσεις αντιμεταναστευτικές, αντιϊσλαμικές και εξόδου από την ΕΕ αγγίζει και αυτό το 20%.
Ακόμη και στην ίδια τη Γερμανία ένα νεοσύστατο κόμμα, το AFD (Εναλλακτική για τη Γερμανία), ένα κόμμα που θέλει να κάνει την «επανάσταση των λογικών ανθρώπων» με θέσεις κατά του Ευρώ ή έστω υπέρ του ανασχεδιασμού του και με ενστάσεις για το βάρος που σηκώνει η Γερμανία για χάρη της υπόλοιπης ΕΕ, αναμένεται να μπει στο ευρωκοινοβούλιο. 
Κάποια από αυτά τα κόμματα αναμένεται να τερματίσουν πρώτα στη χώρα τους στις ευρωεκλογές. 

Συμπεράσματα

Η ενιαία Ευρώπη σήμερα δεν υπάρχει. Είναι ένα κατασκεύασμα των μήντια. Το 60% των Ευρωπαίων δηλώνουν δυσαρεστημένοι από την Ευρώπη. 
Τα περισσότερα από τα ευρωπαϊκά κόμματα που περιγράφονται προπαγανδιστικά από τα τραπεζικά μήντια (στην πλειοψηφία τους τα μήντια ελέγχονται από το χρηματοπιστωτικό) ως ακραία δεν είναι τα αίτια των δεινών της Ευρώπης αλλά κάποιες φορές απλά συμπτώματα και σπανιότερα απόπειρες λύσης των άλυτων προβλημάτων που το ιερατείο του Ευρώ έχει δημιουργήσει. 
Κόμματα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ και ο ΑΝΕΛ δεν είναι κατασκευάσματα μιας νοσηρής ελληνικής ιδιοτροπίας αλλά εκφράζουν μια πανευρωπαϊκή δυσφορία κατά των γραφειοκρατών που χαράσσουν τις πολιτικές της ΕΕ. . 
Τα συστημικά κόμματα που μιλάν για μια Ευρώπη της προόδου, αποκρύπτουν συστηματικά την πραγματική εικόνα της Ευρώπης σήμερα. Είναι αυτά που οδηγούν την Ευρώπη σε σίγουρη αποσύνθεση. 
Είναι αυτά που εξασφαλίζουν στους τραπεζίτες κέρδη και ασυλία και στέλνουν το λογαριασμό στους λαούς.
Στις Ευρωεκλογές ψηφίζουμε αν η ΕΕ θα αλλάξει ή θα διαλυθεί. Και για να μην διαλυθεί η Ευρώπη πρέπει άρδην να απαλλαχθεί των «καθηκόντων» του το πολιτικό προσωπικό που υπηρετούσε την τραπεζοκρατία προκειμένου τα συστημικά κόμματα, τα μήντια και οι συναφείς τους επιχειρηματίες να ρουφάν με το μπουρί δανεικά και αγύριστα «φθηνά δάνεια» από την ΕΚΤ και να τσουγκράν τα παραγεμισμένα ποτήρια τους στην υγεία του κορόιδου.
Δεν υπάρχει καμία άλλη διέξοδος για τους Ευρωπαϊκούς λαούς από τα ευρωαδιέξοδα των Βρυξελλών και του Βερολίνου πέρα από μια άλλη Ευρώπη και την επιστροφή της πολιτικής στο προσκήνιο αντί της δράσεως της στο παρασκήνιο.

Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com 16/5/2014. 

Read More »

Είναι μεγάλα νούμερα: 226 κοριτσάκια προς πώληση και οι 2500 Ευρωπαίοι τζιχαντιστές

Σε σειρά άρθρων μου υποστηρίχτηκε με σθένος πως η Αλ Κάιντα πριν την επίθεση της 11η Σεπτεμβρίου του 2001 στους δίδυμους πύργους της Ν.Υ και τον προσχεδιασμένο «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας» που ακολούθησε δεν ήταν παρά μια μικρή περιφερειακή οργάνωση με μικρή επιρροή στον κόσμο της τρομοκρατίας και πως ο διαβόητος ηγέτης της Οσάμα Μπιν Λάντεν δεν ήταν παρά ένας βαλιτσάκιας του πραγματικού άξονα του κακού, του άξονα ΗΠΑ, Ισραήλ, Σαουδικής Αραβίας, Κουβέιτ και Πακιστάν ο οποίος έσπρωχνε χρήματα και εξοπλισμό στους Μουτζαχεντίν του Αφγανιστάν για να το κάνει το Βιετνάμ της Σοβιετικής Ένωσης.
 
Την ίδια πρακτική της στήριξης των εξτρεμιστών, ο άξονας του κακού εφάρμοσε και στο Κόσσοβο ενώ πολύ πιο έντονα θα την εφάρμοζε και κατά της Λιβύης και της Συρίας σε μια υπονόμευση που ξεκίνησε με την Αραβική Άνοιξη και την τηλεπώληση  του προϊόντος που οι αμερικάνοι λατρεύουν να ονομάζουν δημοκρατία στους αφελείς πληθυσμούς της Δύσης.
Όλοι γνώριζαν ότι οι Τζιχαντιστές δε θα σταματούσαν με την καταστροφή κρατών και τη βίαια ισλαμοποίηση τους. Όλοι γνώριζαν ότι οι Τζιχαντιστές δεν ελέγχονται. Όλοι οι υψηλά ιστάμενοι γνώριζαν πως πολεμώντας το φάντασμα της Αλ Κάιντα θα αναβίωναν τον ισλαμικό εξτρεμισμό.
13 χρόνια μετά την εκκίνηση του πολέμου κατά τις τρομοκρατίας οι τζιχαντιστές φυτρώνουν πλέον σαν τα μανιτάρια και το μόνο που τους σταματάει πλέον είναι  η Συρία.
Ας αναλογιστούμε τι έχει συμβεί αυτά τα τελευταία 13 χρόνια: Το Ιράκ έχει γίνει κομματάκια, στο Αφγανιστάν οι Ταλιμπάν λύνουν και δένουν ενώ μονάχα μερικές ζώνες είναι υπό κάποιο είδος ελέγχου. Η Λιβύη, μια από τις προηγμένες χώρες της περιοχής με σχεδόν δυτικό επίπεδο ζωής, έχει σπάσει σε φυλαρχούμενες περιοχές και βρίσκεται σε μια κατάσταση τέτοιου χάους όπου ο υπουργός εξωτερικών μπορεί να καυχιέται ότι απήγαγε τον πρωθυπουργό. Και η Συρία, μάλλον η περισσότερο πολυπολιτισμική χώρα της περιοχής με μακραίωνη παράδοση συνύπαρξης, σήμερα θρηνεί εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς και ακόμη και αν κερδίσει τον πόλεμο κατά τον ισλαμιστών δε θα είναι σίγουρο αν θα μπορέσει ποτέ να κλείσει τις πληγές της.
Θέλω να ευχαριστήσω λοιπόν τα δυτικά μήντια και τις κυβερνήσεις τους για τη μεγάλη τους συμβολή στην πρόοδο της ανθρωπότητας και τους πολίτες τους που χειροκροτούσαν την καταστροφή χωρών και ανθρώπων στο όνομα της δημοκρατίας και της ειρήνης.
Αφού λοιπόν ζούμε πλέον τον αραβικό αλλά και τον Ευρωπαϊκό χειμώνα ας δούμε  ποιο κομμάτι του δυτικού κόσμου απειλείται  περισσότερο από αυτόν.
Και η απάντηση είναι: Μα φυσικά η Ευρώπη.
Αφενός λόγω εγγύτητας με την φλεγόμενη Μέση Ανατολή. Αφετέρου γιατί περιέχει ισλαμικούς πληθυσμούς σε μια εποχή που η κατάσταση ανάμεσα σε μουσουλμάνους και μη μουσουλμάνους πολώνεται από πολλαπλούς παράγοντες: Αφ’ ενός τα αίσχη που οι δυτικοί διέπραξαν όχι μόνο στον αραβικό κόσμο αλλά και σε μουσουλμάνους του δυτικού κόσμου (μην ξεχνάμε τις απαγωγές μουσουλμάνων ακόμη και μέσα από ευρωπαϊκές χώρες όωπς πχ στην Ελλάδα επί υπουργίας Βουλγαράκη). Αφ ετέρου είναι η ίδια η αναβίωση της ισλαμικού εξτρεμισμού που ακολούθησε.
Η κατάσταση πολώνεται ακόμη περισσότερο από μια νεά αντιμεταναστευτική λογική της ΕΕ που έχει να κάνει και με τους ανωτέρω λόγους αλλά και με την άνοδο ακροδεξιών δυνάμεων σε όλη την Ευρώπη, δυνάμεων που γεννήθηκαν από τα αδιέξοδο του Ευρώ  και που συνήθως έχουν ξεκάθαρα αντιμεταναστευτικά χαρακτηριστικά.
Όταν αναφέρθηκα σε «κίνδυνο» φυσικά δεν εννοούσα κάποιον κίνδυνο άμεσο  αλλά μια αργή διαδικασία ακόμη μεγαλύτερης πόλωσης με άσχημες συνέπειες για τις ευρωπαϊκές κοινωνίες, τη συνοχή τους και την αρμονία τους.
Για να καταβάλετε πως τα επιχειρήματα μου δεν αφορούν κάποια κινδυνολογία με σκοτεινές σκοπιμότητες, θα σας πω μονάχα ένα νούμερο.
2500 χιλιάδες Ευρωπαίοι πολίτες έχουν ήδη φύγει για να ενταχθούν στους ομάδες των τζιχαντιστών που πολεμούν το καθεστώς της Συρίας, 2500 χιλιάδες Ευρωπαίοι έχουν φύγει για να συμμετάσχουν σε έναν «ιερό πόλεμο», φαινόμενο που εξακολουθεί να συμβαίνει παρά ότι το καθεστώς Άσαντ έχει πλέον το πάνω χέρι και οι πιθανότητες επιβίωσης νεοσύλλεκτων ισλαμιστών είναι λιγότερες από ότι στο παρελθόν. Αυτό δε φαίνεται να τους αποτρέπει.
Για αυτόν ακριβώς το λόγο συνεδριάζουν σήμερα Ευρωπαίοι υπουργοί: Για να βρουν τρόπο να σταματήσουν Ευρωπαίους από το να γίνουν εθελοντές τζιχαντιστές.
Και αν η «έξοδος» νεοσύλλεκτων ιερών πολεμιστών αποτελεί θέμα, η πιθανή επιστροφή εμπειροπόλεμων από τη Συρία στην Ευρώπη αποτελεί ακόμη μεγαλύτερο θέμα, κυρίως γιατί δεν πρόκειται για έναν «κανονικό» πόλεμο, αλλά για πολλαπλές ισλαμιστικές ομάδες που έχουν σχηματίσει ένα ευρύτερο δίκτυο όχι απλά τρομοκρατικό αλλά και εγκληματικό. (Γιατί διαχωρίζουμε αυτούς τους δύο όρους; Αυτό θα το δούμε στην περίπτωση της Boko Haram με την οποία θα ασχοληθούμε σε λίγο.)
Για αυτό το λόγο η μεγάλη Βρετανία απειλεί να προβεί στο προφανώς αντιδημοκρατικό μέτρο να ποινικοποιήσει τη συμμετοχή Βρετανών πολιτών στον «ιερό πόλεμο» κατά της Συρίας.
Ο λόγος φυσικά είναι καθαρά εσωτερικός: Γύρω στο 5% του συνολικού πληθυσμού της Μεγάλης Βρετανίας είναι μουσουλμάνοι. Οι περισσότεροι από αυτούς είναι πακιστανικής καταγωγής.
H Μεγάλη Βρετανία δεν θέλει να δει να φουντώνουν περιστατικά όπως αυτό της 22 Μαΐου του 2013 όπου βρετανός στρατιώτης δολοφονήθηκε άγρια σε κοινή θέα από δύο βρετανούς μουσουλμάνους νιγηριανών καταβολών.
Αυτός ήταν και ένας από τους λόγους που η Μεγάλη Βρετανία είπε όχι το 2013 σε επίθεση των «συμμαχικών δυνάμεων» στη Συρία αδειάζοντας και οδηγώντας τους εταίρους τους τους Αμερικανούς στην πρώτη τους διπλωματική ήττα από το τέλος του ψυχρού πολέμου και ύστερα: Η Μεγάλη Βρετανία, η τουλάχιστον, σημαντικά τμήματα της πολιτικής της ελίτ αναγνώρισαν το γεγονός ότι η Συρία αποτελεί ζώνη πυρασφάλειας στην εξάπλωση των ένοπλων εκείνων στοιχείων που συνιστούν τον τζιχαντισμό.
Άλλωστε η Μεγάλη Βρετανία έχει ήδη μεγαλύτερα προβλήματα συνοχής από ότι οι παραγωγοί ειδήσεων θέλουν να δείξουν και από ότι οι καταναλωτές ειδήσεων θέλουν να παραδεχτούν:
 Το 2014 γίνεται δημοψήφισμα για την ανεξαρτητοποίηση της Σκωτίας. Αν η Σκωτία φύγει, θα αποτελέσει παράδειγμα και για την Ιρλανδία συνθήκες που έχουν άμεσα να κάνουν και με την πρόσφατη σύλληψη του επικεφαλής του Sinn Fein Gerry Adams για ένα ιδιαίτερα απεχθές έγκλημα που αποδόθηκε στον IRA, τον Επαναστατικό Ιρλανδικό Στρατό το … 1972.
Η Μεγάλη Βρετανία μπορεί να μην είναι στο κοντινό μέλλον και τόσο μεγάλη.
Η ίδια η Μεγάλη Βρετανία σκέφτεται να κάνει το δικό της δημοψήφισμα για έξοδο της από την Ευρώπη το 2017.
Και η ιδέα της μεγάλης Ευρώπης μπορεί να μην ταιριάζει σε μια πολύ μικρότερη Ευρώπη.
Αλλά για την άλλη Ευρώπη, της αποσύνθεσης, της διάλυσης και του απομονωτισμού που τα μήντια μας κρύβουν επιμελώς, θα έχουμε την ευκαιρία να μιλήσουμε στο επόμενο άρθρο. 
Τώρα θα μιλήσουμε για κάτι που σε αντίθεση με τη Μεγάλη Βρετανία και τη Μεγάλη Ευρώπη, είναι ήταν και θα παραμείνει μεγάλο: Τον Αλλάχ και τις οργανώσεις που γίνονται στο όνομα του. 

Το παράδειγμα της Boko Haram.

Στομάχια ανακατεύτηκαν στο άκουσμα της είδησης ότι η τρομοκρατική οργάνωση Boko Haram απήγαγε 276 κοριτσάκια σχολικής ηλικίας σκοτώνοντας και άλλους 300 άμαχους στη Νιγηρία τον προηγούμενο μήνα. 
Τα καλά νέα είναι ότι περίπου πενήντα από αυτά ξέφυγαν. Και εκεί τελειώνουν τα καλά νέα. 
Ας δούμε όμως ποια είναι αυτή η οργάνωση.
Η Boko Haram μπορεί να μην είναι άμεσα γέννημα θρέμμα του «Πολέμου κατά της τρομοκρατίας» και της χρηματοδότησης πριν και μετά αυτού της ισλαμικής τρομοκρατίας από ΗΠΑ-Σαουδική Αραβία- Ισραήλ- Πακιστάν κλπ.
Αλλά δημιουργήθηκε ένα χρόνο μετά την προκήρυξη του πολέμου κατά της τρομοκρατίας.
Το όνομα Boko Haram σημαίνει «η δυτική εκπαίδευση είναι αμαρτία» ενώ το όνομα που αρχικά επιλέχτηκε για την οργάνωση ήταν «Η Σύναξη των ανθρώπων της παράδοσης για Προσηλυτισμό και Τσιχάντ».
Παρότι τα ονόματα της δηλώνουν αρκετά σαφώς τις προθέσεις της, ήταν η σύλληψη και η πιθανώς δολοφονία του ηγέτη της Mohamedd Yusuf από τις νιγηριανές αρχές που άνοιξε το κεφάλαιο του τρόμου με αποκορύφωσή του την απαγωγή των κοριτσιών.
Παρότι η Boko Haram δεν είναι απευθείας γόνος της πολιτικής των ΗΠΑ, ο μεγαλύτερος όγκος της οικονομικής της δραστηριότητας δεν προέρχεται από τη Νιγηρία.
Δημοσιεύματα θέλουν οργανώσεις τύπου Αλ Κάιντα να έχουν συμβάλει στη χρηματοδότηση της.
Σε δηλώσεις του ο απόστρατος συνταγματάρχης του αμερικανικού στρατού Chris Moghalou δήλωσε πως τα έσοδα της οργάνωσης από ληστείες αλλά και από τις οικονομικές δραστηριότητας της σωματεμπορίας αλλά του λαθρεμπορίου ναρκωτικού και όπλων με άλλες οργανώσεις του είδους από το 2006 εως και το 2011 ανέρχονται στα 70 εκατομμύρια δολάρια.
Τα κοριτσάκια απήχθηκαν από την Boko Haram όχι μόνο για εσωτερική κατανάλωση. Πολλά από αυτά θα πωληθούν σε καλές τιμές στα δίκτυα που περιλαμβάνουν και ισλαμιστικές οργανώσεις που εμπλέκονται και στη Συρία.
Στο παρελθόν είδαμε επίσης και δημοσιεύματα όπου Σύριες πρόσφυγες απαγάγονταν για να πωληθούν ως σεξουαλικές σκλάβες.
Αυτό το ιδιότυπο είδος οικονομίας τροφοδοτεί αυτού του τύπου τις οργανώσεις και φαίνεται να μην είναι τόσο σπάνιο για τις οργανώσεις φανατικών ισλαμιστών.
Αλλά για να μην είμαστε και άδικοι, φανατικοί ισλαμιστές δεν χρειάζεται πάντα να εξαναγκάζουν γυναίκες να γίνονται σεξουαλικές σκλάβες: Γιατί υπάρχουν και εθελόντριες σεξουαλικές σκλάβες…
Η ισλαμιστική παράκρουση έχει φτάσει σε τέτοια σημεία ώστε μουσουλμάνος κληρικός υπαγόρευσε πως γυναίκες θα πρέπει να κάνουν τη σεξουαλική τους Τζιχάντ. Και δεν εννοούσε φυσικά σεξουαλική απελευθέρωση απέναντι στους φαλλοκράτες μουσουλμάνους αλλά το ακριβώς αντίθετο: Να γίνουν σεξουαλικές σκλάβες των  τζιχαντιστών.
Και δημοσιεύματα θέλουν δεκάδες γυναίκες να ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα.
Το 2013 η κυβέρνηση της Τυνησίας προσπάθησε να αποτρέψει μουσουλμάνες Τυνήσιες από το να κάνουν την τζιχάντ τους στη Συρία.
Σήμερα είναι η βρετανική κυβέρνηση που προσπαθεί να αποτρέψει μουσουλμάνους Βρετανούς να κάνουν την τζιχάντ τους στη Συρία.
Όχι τόσο γιατί φοβούνται τι θα πάθουν αυτοί εκεί, αλλά το τι θα κάνουν όταν και όσοι επιστρέψουν από το συναγελασμό τους με πολεμιστές τύπου Boko Haram.
Η σύγκρουση των πολιτισμών όπως την οραματίστηκε ο Samuel Huntington to 1992 έχει αρχίσει να παίρνει σάρκα και οστά. Άρχισε να υλοποιείται από αυτούς που τον σχεδίασαν στη Μέση Ανατολή και μέσω της Ουκρανίας περνάει και στην Ευρώπη.
Αν δεν υπάρξουν διπλωματικές λύσεις και αμοιβαίες υποχωρήσεις από όλους τους παίκτες της γεωπολιτικής σκακιέρες η παγκόσμια σταθερότητα μπορεί να απειληθεί. 

Όσο για τα 226 Νιγηριανά κοριτσάκια που απήχθηκαν, δεν χρειάζεται κανείς πονόψυχος και ευαίσθητος να ανησυχεί για αυτά: Βρίσκονται σε καλά χέρια.
Στα Χέρια του Αλλάχ. Και όπως συχνά λέγεται: Allahu Akbar: Ο Αλλάχ είναι μεγάλος. 

Πέτρος Αργυρίου, 8/5/2014

(Στο επόμενο άρθρο μας: Η άλλη Ευρώπη. Η Ευρώπη των αυτονομιστών και των εθνικιστών που: Αιτίες και αιτιατά)

Read More »

Κακός ψόφος: Το χρονικό ενός προαναγγελθέντος βασανισμού

Το βράδυ της Τρίτης 30 Απριλίου του 2014 η πολιτεία της Οκλαχόμα εκτέλεσε με ένεση τον 38χρονο Clayton Lockett.

Το έγκλημα του ήταν ότι σε εισβολή του σε σπίτι 19χρονης την πυροβόλησε και την έθαψε ζωντανή ενώ πρόλαβε να βιάσει και τη φίλη της σε μια μεθοδική επίδειξη μισανθρωπίας.
 
Η εκτέλεση του όμως δεν πήγε όπως είχε σχεδιαστεί.
 
Οι εκτελέσεις υποτιθέμενα οφείλουν να γίνονται γρήγορα και να αποφεύγουν κατά το δυνατό την πρόκληση πόνου.
 
Ο Lockett βογκούσε και σπαρταρούσε.
 
Στα πρώτα 16 λεπτά του μαρτυρίου του, οι κουρτίνες ανάμεσα στο θάλαμο εκτέλεσης και την αίθουσα παρακολούθησης της έπεσαν, για να μην βλέπουν οι πολίτες το φρικτό θέαμα.
 
Διατάχτηκε η διακοπή της εκτέλεσης.
 
Μετά από 43 λεπτά βασανιστικής πάλης με τα θανάσιμα φάρμακα μέσα του, ο Lockett προδόθηκε από την καρδιά του και πέθανε.
 
Σε αυτό το άρθρο δεν πρόκειται να συζητήσουμε την ίδια τη θανατική ποινή αλλά θέματα γύρω από αυτήν:
 
Ένας από τους λόγους που συνεχίζουν οι εκτελέσεις ποινικών είναι για να στέλνει το κράτος ένα ηχηρό μήνυμα προς κάθε κατεύθυνση πως μονάχα αυτό κατέχει το «μονοπώλιο» της βίας και του θανάτου και πως το κατέχει νόμιμα.
 
Ένα άλλο τεράστιο θέμα είναι το ποια είναι η ευθύνη αυτών που εκτελούν τις θανατηφόρες εντολές των αρχών: Είτε κρατώντας τουφέκι ή τσεκούρι, ή χορηγώντας μια ένεση ή πατώντας ένα κουμπάκι, όποια μορφή και αν έχει αυτή η εκτέλεση δεν αλλάζει το γεγονός είτε αυτοί είναι δήμιοι που ακολουθούν τις εντολές των ανωτέρων τους να εκτελέσουν κάποιον. Είναι δηλαδή όργανα θανάτου όσο και η ένεση που κρατάν ή το κουμπί που πατάνε.
 
Και ακόμη μεγαλύτερο θέμα είναι πως οι γιατροί που μετέχουν της διαδικασίας είναι επίορκοι αφού καταπατούν με τον πιο προφανή και προκλητικό τρόπο τον όρκο του Ιπποκράτη.
Το σώμα έχει τη δικιά του βούληση. Ακόμη και αν άλλοι έχουν αποφασίσει το βιολογικό του τερματισμό, αυτό δίνει τη δική του μάχη για να επιβιώσει ακόμη και αν το μυαλό έχει αποδεχτεί το θάνατο.
 
Αυτός είναι ένας από τους λόγους που πολλές από τις σοβαρές απόπειρες αυτοκτονίες δεν οδηγούν σε τερματισμό της ζωής: όσο και αν η νόηση θέλει να τερματίσει, συνήθως το σώμα διαφωνεί.
Ας γυρίσουμε όμως στην περίπτωση της εκτέλεσης του Lockett, μιας από τις πιο βασανιστικές και αργόσυρτες εκτελέσεις των τελευταίων δεκαετιών σε δυτικού τύπου δημοκρατίες.
 
Τι πήγε στραβά;
 
Μπορεί να σας εκπλήξει δυσάρεστα, αλλά ο βασανιστικός θάνατος του Lockett δεν ήταν ατύχημα.
Εδώ και μερικά χρόνια, φαρμακευτικές κυρίως της Ευρώπης αλλά και όχι μόνο, απέσυραν τα αποθέματα τους σκευασμάτων που χρησιμοποιούνταν για εκτελέσεις, με αποτέλεσμα οι πολιτείες που εφαρμόζουν τη θανατική ποινή στις ΗΠΑ να δυσκολεύονται να βρίσκουν πρόσβαση σε ενέσιμο θάνατο.
 
Οι φαρμακευτικές δεν είχαν κανένα λόγο να συνδέουν τους εαυτούς με μια βιομηχανία εκτελέσεων καθώς, ούτως οι άλλως, κάποια σωτήρια φάρμακα τους κατασκευασμένα για να θεραπεύουν έχουν δημιουργήσει μια βιομηχανία θανάτων από απρόβλεπτες παρενέργειες (περισσότερα για αυτό το θέμα στο βιβλίου μου «Τι δεν σας λένε οι Γιατροί, εκδ. ETRA 2009).
Δεν έχουν λοιπόν κανένα λόγο να δημιουργούν αρνητικούς συσχετισμούς πόσο μάλλον όταν η «αγορά» των εκτελέσεων είναι μικρή.
Όταν οι φαρμακευτικές κυκλοφορούν σκευάσματα για «ειδικούς σκοπούς» και για ειδική κατηγορία φαρμακευτικών καταναλωτών όπως οι ασθενείς με σπάνιες ασθένειες (περισσότερο για αυτό στο βιβλίο μου Θανάσιμες Θεραπείες, εκδ ETRA 2011) φροντίζουν οι τιμές των φαρμάκων αυτών να είναι εξαιρετικά υψηλές με κάποιες εξαιρέσεις όπου χαρίζουν παρτίδες φαρμάκων σε ομάδες ασθενών για να βελτιώσουν την εταιρική τους εικόνα.
 
Οι αρχές από την άλλη δεν είναι διατεθειμένες να πληρώσουν ακριβά για εκτελέσουν «αποβράσματα».
 
Έτσι λοιπόν το διαζύγιο φαρμακευτικών και της «βιομηχανίας» εκτελέσεων ήταν αναμενόμενο.
 
Οι πολιτείες έπρεπε πλέον να βρουν ένα τρόπο να εκτελούν χωρίς να εξαρτώνται από τις φαρμακευτικές.
 
Και ήταν τότε ακριβώς που άρχισε το φιάσκο με αυτοσχέδια πρωτόκολλα θανάσιμων κοκτέιλς γύρω από την παρασκευή και την απόκτηση των οποίων οι πολιτείες τήρησαν απόλυτη μυστικότητα.
Μετά από αυτήν την εξέλιξη, οι βασανιστικές εκτελέσεις άρχισαν να πυκνώνουν παρά τις αντιδράσεις και τις προειδοποιήσεις επιστημόνων και πολιτών για αυτό ακριβώς το απαίσιο ενδεχόμενο.
Η πρώτη φορά που χρησιμοποιήθηκαν αυτά τα αυτοσχέδια πρωτόκολλα θανατηφόρων φαρμάκων ήταν τον Οκτώβριο του 2013 στον 51χρονο θανατοποινίτη William Happ στη Φιλαδέλφια όταν και του χορηγήθηκε υπερδοσολογία του ταχείας δράσης αναισθητικού μιδαζολάμη.
Μετά τη χορήγηση του θανάτου του, ο Happ άρχισε να ανοιγοκλείνει τα βλέφαρα του, να χασμουριέται. Το σαγόνι του άρχισε να κρεμάει. Το κεφάλι του κινήθηκε παρότι φαινόταν αναίσθητος.
Η πολιτεία της Οκλαχόμα πήρε τη σκυτάλη στους θανάσιμους πειραματισμούς.
Έχοντας ξεμένει από πεντοβαρβιτάλη, παράγγειλε σε φαρμακευτικό εργαστήριο αγνώστων στοιχείων να φτιάξει δόσεις της. Συνδυάζοντας τη μη πιστοποιημένη πεντοβαρβιτάλη με άλλα δύο φάρμακα προκάλεσε εικοσάλεπτο βασανισμό στο 38χρονο θανατοποινίτη Michael Lee Wilson o οποίος κατά τη διάρκεια της εκτέλεσης του διαμαρτυρόταν πως ένιωθε όλο το σώμα του να καίγεται.
Ο βασανιστικός θάνατος του σημειώθηκε στις 9 Ιανουαρίου του 2014.
Παρά τα πρόσφατα προηγούμενα βασανιστικών εκτελέσεων, οι πολιτείες συνέχισαν απτόητες τους πειραματισμούς.
Μια εβδομάδα αργότερα το Ohio θα δοκιμάσει συνδυασμό μιδαζολάμης και υδρομορφόνης στον 53χρονο Dennis McGuire παρά τις προειδοποιήσεις ειδικών ότι η δοσολογία που η πολιτεία είχε αυθαίρετα επιλέξει να χρησιμοποιήσει θα ήταν βασανιστική: Όντως. Ο θανατοποινίτης ακουγόταν να βήχει καθώς πάλευε να αναπνεύσει. 
Έτσι λοιπόν φτάσαμε στην εκτέλεση του Lockett όπου και η πολιτεία της Οκλαχόμα αποφάσισε να χορηγήσει ένα ισχυρότερο κοκτέιλ δικιάς της επινόησης: Στο αναισθητικό μιδαζολάμη προστέθηκε βρωμιούχο βεκουρόνιο που παραλύει το αναπνευστικό και χλωριούχο κάλιο που σταματάει την καρδιά σε υπερδοσολογία.
 
Το αποτέλεσμα; Η πιο βασανιστική εκτέλεση των τελευταίων ετών.
 
Είναι προφανές ότι αυτό που συμβαίνει και συνεχίζει  σε πολιτείες των ΗΠΑ είναι σκάνδαλο. Η μυστικότητα που περιβάλλει τους προμηθευτές των αυτοσχέδιων κοκτέιλ θανάτου αποτελεί πρόκληση στο δημοκρατικό αίσθημα των πολιτών που οφείλει να είναι ενήμερο για τις αποφάσεις και τις κινήσεις των αρχών σε ένα τόσο ευαίσθητο θέμα.
 
Αποτελεί επίσης ένα ακόμη παράδειγμα παράνομου ιατρικού πειραματισμού. Θα μου πείτε εδώ οι «αρχές» και οι εταιρίες δεν έχουν διστάσει να κάνουν παράνομους ιατρικούς πειραματισμούς σε αθώους, σε παιδιά, ακόμη και σε πληθυσμούς ολάκερους, στους θανατοποινίτες θα σκαλώσουν (περισσότερα για το θέμα στο βιβλίο μου «Θανάσιμες Θεραπείες»);
 
Από την άλλη, τέτοια «ατυχήματα» σπάνε την αποφασιστικότητα και την ασπίδα της ηθικής ανωτερότητας αρκετών υποστηρικτών της θανατικής καταδίκης, πόσο μάλλον την αισθητική τους αλλά και την πίστη τους στο προνομιακό δικαίωμα του κράτους όχι μόνο στο να σκοτώνει αλλά στο αντίθετο ακριβώς καθήκον το οποίο χρησιμοποιεί ως άλλοθι για να σκοτώνει: Το καθήκον του να επιμελείται της ευζωίας των πολιτών του. .
 
Αν το κράτος δεν μπορεί με ασφάλεια να επιφέρει το θάνατο, κλονίζεται σοβαρά και η πίστη στην πρόθεσή του να προστατεύει αποτελεσματικά τη ζωή.
 
Ανικανότητα λοιπόν ή επίδειξη σαδιστικής πυγμής;
 
Ότι και από τα δύο και αν είναι, είναι ασύμβατο τόσο με τη δημοκρατία όσο και με την Ιατρική. Και πρέπει να σταματήσει. Όπως και τόσες άλλες εκτροπές της τρέχουσας παρακμιακής περιόδου της Δύσης.

Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com. 3/5/2014

Read More »