Χθες, έφυγε από τη ζωή ο άγνωστος στους Έλληνες Liam Scheff, o αγαπημένος μου Liam.
Δεν ήταν ο μόνος από την μικρή μας «αίρεση» που έφυγε. Τον
πρόλαβαν ο Λάμπρος ο Παπαντωνίου, η Μαρία Παπαγιαννίδου.
Αλλά ήταν από τους λίγους που πολεμούσε όπως και γω κάτι όχι
για να σώσει τον εαυτό του αλλά τους άλλους, αυτή την γαμημένη την ανθρωπότητα.
Ναι, μοιάζαμε με τον τυπά. Καταλαβαινόμασταν με μερικές λέξεις.
Ήταν ένα είδος διάνοιας μέσα στην ψυχή ενός απλού ανθρώπου και στο σώμα ενός κινηματογραφικού
αστέρα.
Όπως και εγώ, μπορούσε να γράψει βιβλίο έρευνας εκατοντάδων
σελίδων πλήρως τεκμηριωμένο μέσα σε μερικούς μήνες.
Έτσι έγραψε το «Επίσημες ιστορίες» όπου ξεμπρόστιαζε
ολάκερες θεματικές προπαγάνδας σε πολλά και διάφορα πεδία.
Ελπίζω κάποτε να καταφέρω να του το εκδώσω μετά θάνατον στην
Ελλάδα. Απίθανο, αλλά έτσι νιώθω.
Δεν εμφανίζονται άνθρωποι σαν τον Liam μου συχνά.
Χάσαμε κάτι μεγάλο και σπουδαίο και το 99,999999% του πληθυσμού δεν το γνωρίζει
καν.
Ο Liam πέθανε από αυτό που πολεμούσε: την Ιατρική: Απολύτως υγιής
άρχισε να χάνει σταδιακά κομμάτι των γνωστικών του λειτουργιών μετά από
εκτεταμένη οδοντιατρική επέμβαση.
Τις λιγοστές ώρες διαύγειας και ενέργειας που του απέμεναν τις
αφιέρωσε σε αυτό στο οποίο ήταν ταγμένος: Στο γράψιμο.
Του χρωστάμε πολλά του γίγαντα: Του χρωστάμε το ότι πολέμησε
σημεία και τέρατα μα ποτέ του δεν έγινε όπως εγώ, ποτέ του δεν έγινε το τέρας που
πολεμούσε: Συνέχισε να αγαπά και να χαίρεται, μέχρι την τελευταία του στιγμή.
Το κείμενο που ακολουθεί είναι το πρώτο απ΄ όταν ξεκίνησε η
μεγάλη περιπέτεια υγείας που τελικά τον νίκησε.
Συνέχισε να γράφει και να περιγράφει την κατάσταση του μέσα στην
κατάσταση του.
Πλέον, δεν γράφει.
Μεγάλε, θα μου λείψεις.
Μακάρι να γινόμουν καλύτερος να αναπληρώσω για την απώλεια
σου αλλά χωρίς εσένα ο κόσμος θα είναι απλά χειρότερος.
Ένα πολύ μικρό δείγμα του πολύ μεγάλου Liam που μας άφησε τόσο νωρίς:
«Όπως κάποιο από εσάς ήδη γνωρίζουν, μετά από μια δύσκολη
επεμβατική και παρατεταμένη οδοντιατρική επέμβαση έχω βιώσει την αιφνίδια
έναρξη μιας μάλλον κτηνώδους νευρομυικής ασθένειας, που μοιάζει όλο και περισσότερο
με εγκεφαλικό επεισόδιο. Θα συνεχίσω να γράφω για όσο μου είναι δυνατόν.
Η ασθένεια με έφερε αντιμέτωπο με τη μοναδική αλήθεια της ζωής:
Πως όλοι θα πεθάνουμε, θα πάμε σε εκείνο το άλλο μέρος και θα αφήσουμε αυτόν
τον κόσμο, αυτό το πέπλο δακρύων και λύπης, χαράς, κεφιού, φοβερής ομορφιάς,
ατελείωτου περιέργου θαύματος χωρίς μια αληθινή ή τελική απάντηση.
Αυτός είναι ο κόσμος.
Σίγουρα παλεύω. Αν δεν τα καταφέρω, να ξέρετε ότι τα έσοδα
από τα βιβλία μου θα πάνε στους αγαπημένους μου και τα παιδιά τους, αυτοί είναι
φίλοι που βρίσκονται περισσότερο σε ανάγκη και πανάξιοι περισσότερης στήριξης.
Δεν είμαι σίγουρος τι άλλο να πω, πέρα από το ότι η ζωή
είναι ένα μυστήριο.
Η υγεία δεν είναι μια υπόσχεση που το σύμπαν μας δίνει. Όλοι
πρέπει να υποφέρουμε. Έχω δει τόση ομορφιά –και τρόμο- στη διάρκεια της ζωής
μου, δεν στερήθηκα αξιοθρήνητα ποίησης.
Θα ήθελα να έχω περισσότερη ζωή φυσικά, αλλά αποδέχομαι επίσης
ότι το σύμπαν λειτουργεί τη δική του θέληση και πως είμαστε πολύ μικρά φύλα σε
ένα μεγάλο αμπέλι. Υπάρχουν περισσότερα φύλλα που ρθουν, και περισσότερα από αυτά
που δεν γνωρίζουμε που δεν χωράνε σε κάποιο ιερό βιβλίο ή στο μικροσκόπιο της επιστήμης.
Το τέλος, όλα είναι μυστήριο. Εδώ, το καλύτερο που μπορούμε
να κάνουμε είναι να αγαπάμε με γενναιοδωρία και συγχωρητικότητα ακόμη κι αν
συχνά αποτυγχάνουμε.
Μπορούμε να προσπαθούμε και να ξαναπροσπαθούμε
Liam»
Μπορείτε να μας ακούσετε μαζί στην εκπομπή του Robert Scott Bell to 2013, μόνο μας απέναντι
στον κόσμο, εδώ, μετά το 64ο λεπτό:
Πλέον έχει ιστορική αξία.
Αντίο Liam.
Κλαίω που έφυγες. Χαμογελάω που υπήρξες.
Σε αγαπάω.
Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com, 7/4/2017
