Κύπρος, δεν ξεχνώ νο2.

Κύπρος, δεν ξεχνώ νο2

Του Πέτρου Αργυρίου (agriazwa.blogspot.com)

                                                                           Νο 2

Το καλοκαίρι του 1974 τουρκικές στρατιωτικές δυνάμεις επιτίθενται στην Κυπριακή δημοκρατία με τον αμερικανικό δάχτυλο να έχει αφήσει τα αποτυπώματα του παντού στο διχασμό του μαρτυρικού νησιού.

Χιλιάδες νεκροί και εξαφανισμένοι Κύπριοι.  Η δεύτερη χούντα στην Ελλάδα θα εγκαταλείψει τους Κύπριους αφού πρώτα έχει φροντίσει να διαμορφώσει τις συνθήκες που θα δώσουν το άλλοθι της τουρκικής εισβολής.

Μια ακόμη εθνική προδοσία έχει συντελεστεί.      

Στους τοίχους της Ελλάδας θα γραφεί το «Δεν ξεχνώ».

Τα χρόνια περάσανε. Η μπογιά ξέφτισε. Τα συνθήματα σβήσανε. Η μνήμη έσβησε και αυτή.

Παρά το διχασμό, η Κύπρος ανθεί οικονομικά με εντυπωσιακά σταθερούς ρυθμούς αύξησης του ΑΕΠ.

Το 2007, η Κύπρος θα χάσει τη νομισματική της αυτονομία και θα μπει και αυτή στη θηλιά του μηχανισμού του Ευρώ, μιμούμενη την αδερφή της Ελλάδα που «κατέφερε» το 2001 να μπει και αυτή στο Ευρώ με τις αλχημείες Σημίτη-Στουρνάρα.

Το αποτελέσματα είναι δραματικά και θα γίνουν πολύ ορατά, πολύ σύντομα.

Το 2007 τα οικονομικά μεγέθη της Κύπρου παραμένουν υποδειγματικά. Δημοσιονομικό πλεόνασμα της τάξης του 1.5%, πληθωρισμός 2.2%, ανεργία μόλις 3.9% και κατά κεφαλή εισόδημα στο 92% του μέσου κοινοτικού όρου σε μονάδες αγοραστικής αξίας.[1]

Το χρέος της Κύπρου, υποδειγματικά μικρό και κάτω από το 60% το 2007, θα φτάσει με το Ευρώ στο 71,8% με το Ευρώ ενώ το κυπριακό τραπεζικό σύστημα θα βάλει τα δόντια του πια βαθειά στο βιος του Κυπρίου. Ακριβώς όπως συνέβη και στην Ελλάδα. Βίοι παράλληλοι.

Αλλά ούτε και αυτό φτάνει για να τινάξει την Κυπριακή οικονομία στον αέρα.

Με την εκλογή του Γιωργάκη του Παπανδρέου, του πράκτορα της «παγκόσμιας διακυβέρνησης» στο ρόλο του πρωθυπουργού και την υπαγωγή της Ελλάδας στην πλήρη δικαιοδοσία των δανειστών, τα πράγματα θα πάρουν σύντομα εφιαλτική τροπή και στην Κύπρο.

Ένα χρόνο πριν, το 2008, πρόεδρος της Κυπριακής δημοκρατίας θα εκλεγεί ο ψευδοκομμουνιστής Χριστόφιας.

Το πιόνια έχουν τοποθετηθεί. Το 2009 δύο ψευδοαριστερές περσόνες βρίσκονται στο τιμόνι Ελλάδας-Κύπρου. Μένει να γίνουν οι κινήσεις που θα οδηγήσουν στο ματ κατά της ελληνικής και κυπριακής οικονομίας και κοινωνίας.

Ο Παπανδρέου, μέσω του Παπακωνσταντίνου θα μαγειρέψει τα στατιστικά στοιχεία για να διογκώσει το έλλειμμα και να φέρει τους δανειστές μέσα στη χώρα.

Την ίδια περίοδο, το 2009-2010, σε μια εποχή φαινομενικής κυβερνητικής νηνεμίας όπου απλά προετοιμαζόταν το μαγειρείο για να φαγωθεί η Ελλάδα και η Κύπρος, οι κυπριακές τράπεζες φαγώνονται να αγοράσουν δυσβάστακτα μεγάλο κομμάτι της ήδη επισφαλούς πίττας  των ελληνικών ομολόγων, την στιγμή που δημόσιοι οργανισμοί στην Ελλάδα αναγκάζονται να κάνουν ακριβώς το ίδιο. Να πάρουν στα χέρια τους ομόλογα επισφαλή που σύντομα θα γινόντουσαν τοξικά για να μην σκάσει η προγραμματισμένη κρίση χρέους στα χέρια των «αγορών».

Αλλά η Κύπρος πρέπει να μαλακώσει και άλλο για να φαγωθεί.  

Τον Ιούλιο του 2011, σε μια υπόθεση που βρομάει προβακάτσια, «σκάει» η ναυτική βάση στο Μαρί με απώλειες ανθρωπίνων ζωών και παράπλευρη οικονομική απώλεια λόγω καταστροφής των ηλεκτροδοτικών δομών της Κύπρου, που εκτιμάται από 3,1% μέχρι το 20% του Κυπριακού ΑΕΠ.

Τώρα η Κύπρος έχει γίνει πιο τρυφερή. Οι επόμενες κινήσεις θα είναι το σίτεμα της.  

Με την απόφαση της κυπριακής ηγεσίας να «σώσει» την Ελλάδα το 2011 συναινώντας και υποστηρίζοντας το μονομερές κούρεμα του ελληνικού χρέους εις βάρους κυρίως Ελλήνων κατόχων ομολόγων, μικρομολογιούχων, ασφαλιστικών ταμείων και δημοσίων οργανισμών για να περιοριστεί η έκθεση των διεθνών μεγαλοδανειστών στον ελληνικό κίνδυνο, η Κύπρος θα εκτεθεί τοξικά στο ελληνικό χρέος που κατέχει. Αυτόματα το χρέος της Κύπρου εκτινάσσεται κατά 10%. Αυτόματα. Τα δάνεια προδοσίας ανάμεσα στις Ελληνικές και κυπριακές ηγεσίες μοιράζονται αφειδώς σαν παθιασμένα γλώσσόφιλα.   

Η Κύπρος, μέσα σε μερικά χρόνια έχει μπει από το πουθενά σε κρίση χρέους. Οι πολιτικές ευθύνες είναι εξόχως εγκληματικές.

Ακριβώς όπως και στην περίπτωση της Ελλάδας, αυτό που ξεκίνησε ένας ψευτοαριστερός εξαπατώντας το εκλογικό σώμα με προεκλογικές εξαγγελίες κοινωνικών παροχών, θα το ολοκληρώσει ένας ψευτοδεξιός με προεκλογικές εξαγγελίες εγγύησης των ελαχίστων προς όφελος του Λαού του.  

Λίγους μήνες μετά την αλχημεία της ανέλιξης του «δεξιού» Αντώνη Σαμαρά στην πρωθυπουργία της Ελλάδας, με προεκλογικό λάβαρο την επαναδιαπραγμάτευση των όρων του μνημονίου ακριβώς για να επιβάλει σκληρότερους ακόμη μνημονιακούς όρους, ο Ανανιστής (υποστηρικτής του σχεδίου Ανάν), ο Ανανίας «δεξιός» Νίκος Αναστασιάδης γελάει με τους Κύπριους  και τους ξεγελάει εγγυώμενος τις τραπεζικές τους καταθέσεις. Μέρες μόλις μετά την εκλογή του στο θώκο του προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας, η τρόικα βάζει χέρι στις καταθέσεις των Κυπρίων για να τους «σώσει». Άλλοι το λένε φόρο. Άλλοι το λένε «κούρεμα». Εγώ το λέω όπως είναι: Παράνομη κατάσχεση ιδιωτικής περιουσίας. Πλιάτσικο χωρίς διακρίσεις. Ληστεία.

Το νησί παγώνει. Τα ATM κλείνουν για καταθέσεις άνω των 600 e.

Ο Αναστασιάδης ήταν το πιο σύντομο πολιτικό ανέκδοτο.

Οι Κύπριοι έχουν πάρει μια πρώτη γεύση για τι τους περιμένει στα πλαίσια του Γερμανικού Ολοκληρωτισμού.

Τα παπαγαλάκια μιλάνε για έλεγχο του μαύρου χρήματος. Ξεχνάν να πουν όμως ότι το μοντέρνο χρηματοπιστωτικό σύστημα είναι δομημένο πάνω στο μαύρο χρήμα. Οι τόκοι είναι απλά το δόλωμα για τα λεφτά των μικροκαταθετών που αφού έχουν χρηματοδοτήσει το μαύρο χρήμα με τις καταθέσεις τους θα κληθούν να πληρώσουν και τα σπασμένα. Όπως ήδη έχει συμβεί σε αυτήν την τεράστια απάτη εις  βάρους της ανθρωπότητας.

Δε δύναται να υπάρξει έλεγχος του μαύρου χρήματος όσο οι τραπεζικές διαδικασίες παραμένουν αδιαφανείς. Για κάθε Κύπρο που καταστρέφεται, υπάρχουν άλλοι 10 παράδεισοι φοροδιαφυγής. Και για κάθε έναν από αυτούς που «επιλεκτικά» καταστρέφεται, μπορούν να δημιουργηθούν άλλοι 10. Αυτό σημαίνει ανάμεσα σε άλλα η «παγκοσμιοποίηση». Το άλλοθι της καταστροφής της Κύπρου δεν είναι τίποτα παρά ακριβώς αυτό: άλλοθι για την καταστροφή της Κύπρου.

Το τραπεζικό σύστημα της Κύπρου που απέκτησε όλο και περισσότερα καρκινικά στοιχεία κατά τη διάρκεια της ενταξιακής πορείας προς το μηχανισμό του Ευρώ, σήμερα πέθανε. Αυτό που μας εξοργίζει και μας κάνει να θρηνούμε είναι πως μαζί του πέθανε και η Κύπρος σήμερα. Στην κηδεία της παρευρέθη και η μαύρη χήρα, η ελληνική μνημονιακή   κυβέρνηση, η χήρα που σκότωσε το λαό που είχε μνηστευτεί,  για να κλέψει κάτι από τα κόλλυβα και να τα παραδώσει στους διεθνείς νταβατζήδες της.     

Τα παραρτήματα των κυπριακών τραπεζών που βρίσκονται στην Ελλάδα περνάν κατά πάσα πιθανότητα στο Νέο Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο το οποίο -αν δεν το έχετε μέχρι τώρα παρατηρήσει- δημιουργήθηκε από «σορτάρισμα» του παλιού σε καλό και κακό και παραχωρήθηκε από το ελληνικό δημόσιο στο Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, στην Ευρώπη δηλαδή. Την Ευρώπη που κάθε μέρα γίνεται όλο και πιο ολοκληρωτική στο όνομα της ολοκλήρωσης της.

Όχι μόνο οι πολιτικές ηγεσίες της Ελλάδας ξεπούλησαν μέσω ραδιουργιών τους λαούς τους αλλά κόψαν και «νόμισμα» για να διακινούν τις πουστιές μεταξύ τους.Οι χρονισμοί των πολιτικοοικονομικών συμπτώσεων σε Ελλάδα Κύπρο είναι τέτοιοι που μοιάζουν απαγορευτικοί για οποιαδήποτε άλλη ερμηνεία πλην της προσχεδιασμένης σκευωρίας. 

 Η Κύπρος πλέον κοιτά πλέον κατάματα χρέος της τάξης του 150% του ΑΕΠ για το 2014. Τελείωσε. Οι Κύπριοι θα έχουν τη σκληρή μοίρα των Ελλήνων. Η Κύπρος επιτέλους «ελληνοποιήθηκε». Έλληνες και Κύπριοι στην καλύτερη περίπτωση θα γίνουν τα γκαρσόνια των Ευρωπαίων. Στην χειρότερη; Οι κινέζοι της Ευρώπης.

 Από όποια πλευρά και αν το δει κανείς, την πατριωτική, την κομμουνιστική, την οικονομική, την ανθρωπιστική, την ατομική, την κοινωνική, Σημίτης, Παπανδρέου, Σαμαράς, Χριστόφιας και Αναστασιάδης είναι προδότες.

Μια λύση υπάρχει για Έλληνες και Κύπριους. Μια: για αυτούς που πήραν το γουδοχέρι τους και μας κάναν αλοιφή να τους στήσουμε ένα νέο Γουδί.

(ΥΣ: Κλείνοντας το άρθρο οφείλουμε να αποδώσουμε τα εύσημα στον αναλυτή Δημήτρη Καζάκη για την ευστοχία με την οποία πρόβλεψε τη μοίρα της Κύπρου σπάζοντας την προπαγάνδα των ευροατλαντικών φερέφωνων ήδη από το 2012. Ιδού τι έγραφε τότε:

«Με άλλα λόγια η Κύπρος θα υποστεί την ελεγχόμενη χρεοκοπία της Ελλάδας εντός της ευρωζώνης, μόνο γιατί οι τράπεζές της πρέπει να φορτώσουν τις ζημιές από την κερδοσκοπία τους με χρέη στις πλάτες του φορολογούμενου. Η συνέχεια και η κατάληξη είναι γνωστή. Η μετατροπή της Κύπρου σε ένα είδος ευρωπαϊκού προτεκτοράτου που θα προσιδιάζει στα νησιά-αποικίες του Ατλαντικού για μεγιστάνες των αγορών και με τους ιθαγενείς ρε ρόλο καλοθελητή υποταχτικού για όλες τις δουλειές. Η ολοκληρωτική παράδοση της εθνικής κυριαρχίας της Κύπρου στους παλιούς αποικιοκράτες είναι πια θέμα χρόνου. Και πολύ κράτησε. Το δίλλημα έχει διατυπωθεί ήδη: εθνική κυριαρχία, ή χρεοκοπία;

… Ελπίζω μόνο η επίσημη προπαγάνδα της Κύπρου να μην στέρησε από τους Κυπρίους την δυνατότητα ορθής κρίσης, γιατί διαφορετικά πολύ σύντομα θα κληθούν να θρηνήσουν για το νησί τους. Κι αυτή την φορά οριστικά.»

http://dimitriskazakis.blogspot.gr/2012/06/blog-post_8062.html)

 

---

[1] http://www.efylakas.com/archives/16238

Read More »

Τα υβρεολογικά δάνεια του νεοραγιαδισμού

Τα υβρεολογικά δάνεια του νεοραγιαδισμού

Πέτρος Αργυρίου (agriazwa.blogspot.com)

(Προειδοποίηση προς τους διαδικτυακούς χρήστες: Αυτό το κείμενο έχει ελάχιστη ακαδημαϊκή αξία και ούτε φιλοδοξεί να έχει τέτοια. Απλά σκιαγραφεί μια πραγματικότητα γεμάτη σκιές, τη νεοελληνική. Για γλωσσολογικά θέματα συμβουλευτείτε το πολύ αξιόλογο http://sarantakos.wordpress.com/)

Λένε πως οι χαρακτηρισμοί προς άλλους χαρακτηρίζουν αυτούς που τους εκτοξεύουν. Φυσικά μια τέτοια διατύπωση δεν έχει καμία αξιωματική ισχύ. Είναι όμως μια χρήσιμη εισαγωγή για το πώς αυτοχαρακτηριζόμαστε εμείς οι «Νεοέλληνες» και για το πώς μας χαρακτηρίζουν οι άλλοι, οι ξένοι.

Είσαι καραγκιόζης ρε. Μια πολύ προσφιλής προσβολή των Ελλήνων που χρησιμοποιεί ένα σύμβολο της τουρκοκρατίας για να περιγράψει την ψυχοσύσταση του Έλληνα σήμερα. Το εθνικό μας σύμβολο όμως, ο Καραγκιόζης (Karagoz) είναι Τούρκος. Όσο και αν ελληνοποιήθηκε για να περιγράψει τον ραγιά (επίσης ξενόφερτη μειωτική λέξη) και όσο και αν αποτελεί σημαντικό κομμάτι της λαογραφίας μας, ο «δικός μας» Καραγκιόζης το 2010 περιελήφθη στον αντιπροσωπευτικό κατάλογο της άυλης πολιτιστικής κληρονομιάς της Τουρκίας.

Προσφιλέστερη ακόμη προσβολή προς άρρενες είναι η λέξη μαλάκας. Αυτή είναι ελληνική μεν, αλλά η εννοιολογική της παραφθορά είναι τεράστια.

Στην αρχαιότητα σήμαινε τον μαλθακό και η λέξη μαλακία τη λέξη ασθένεια.

Στην εκκλησιαστική γλώσσα όμως η λέξη μαλακία άρχισε να αποκτά την έννοια της πνευματικής ασθένειας κυρίως με την έννοια της πνευματικής υπανάπτυξης στον αγώνα των ιερατείων να καθυποτάξουν τη φύση στο πνεύμα ώστε να μπορούν να ελέγξουν και τα δύο.

Από την ύβρη του αυτοερωτισμού ας πάμε στον ίδιο τον έρωτα. «Μωρό μου». «Μωρό μου» λένε οι Έλληνες και οι Ελληνίδες. Η λέξη μωρός φυσικά στην αρχαιότητα ήταν προσβλητικός χαρακτηρισμός που αποδιδόταν στους ανώριμους, τους άγουρους νοητικά και συναισθηματικά.

Δεν γνωρίζω αν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι χρησιμοποιούσαν μια τέτοια έννοια ως έκφραση στοργής προς τους ερωτικούς συντρόφους τους. Είναι προφανές όμως πως η λέξη μωρός όπως ήταν νοούμενη από τους αρχαίους ήταν κοντά στη λέξη μαλάκας όπως την νοούν οι νεοέλληνες. Μωρός, μαλάκας. Ο ανολοκλήρωτος. Σήμερα τη λέξη μωρός οι αγγλόφωνοι τη χρησιμοποιούν με πολύ προσβλητικό τρόπο, παραπλήσιο της αρχαιοελληνικής της σημασίας: Moron. Ηλίθιος. Καθυστερημένος.

Από το μωρός και το μωρέ σε μας απόμεινε μονάχα το ΡΕ σαν να ήμασταν τεξανοί καουμπόιδες  που μαζί με το ταμπάκο μασήσαμε και τις λέξεις και μετά τις φτύσαμε λειψές.

Το ρε μαλάκα είναι λοιπόν κάπως υπερβολικό. Μωρέ μαλάκα. Σαν να λεν οι αγγλόφωνοι You idiotic moron. Πάντα είμασταν της υπερβολής αλλά για να τη χρησιμοποιούμε μεταξύ μας κατά εξακολούθηση  κάτι θα ξέρουμε.  

Πάμε τώρα στις ύβρεις κατά των γυναικών. Σε αυτήν την άκρως σεξιστική κοινωνία δεν υπάρχει ίσως γυναίκα που να μην έχει λουστεί με το χυδαίο ιταλικό πουτάνα.

Οι γυναίκες στην Ελλάδα, κατ εξακολούθηση θύματα σεξιστικής βίας είτε φραστικής και συχνά και σωματικής, θυματοποιούνται διπλά: όταν πέφτουν θύματα σεξιστικής βίας αποκτούν ένα έντονο κοινωνικό στίγμα καθώς αυτή η πρότυπη κοινωνία δεν μπορεί να αποφύγει τους υπαινιγμούς τύπου «για να το παθε, τα θελε ο κώλος της».

Το τα θελε ο κώλος της φυσικά υπαινίσσεται μια σωματικά περισσότερο επώδυνη σεξουαλική εισβολή, την παρα φύσιν (αν και φυσικά ο μεγαλύτερος και πιο αθεράπευτος πόνος στο βιασμό είναι συνήθως ο ψυχολογικός που προέρχεται τόσο από τη κτηνωδία του βιαστή και την παραβίαση της προσωπικότητας της γυναίκας που οι βιαστές και μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας θεωρούν ευκταία ή αναπόφευκτη δοθείσας «μιας πρόκλησης»). Δηλαδή στα μάτια πολλών Ελλήνων ένας απλός βιασμός δεν είναι αρκετός για τις «πουτάνες». Πρέπει να περιλαμβάνει και σοδομισμό.

Ακόμη και «άνθρωποι του πνεύματος» επικροτούν το βιασμό (βλ. http://agriazwa.blogspot.gr/2010/12/%CE%BA%CE%BF%CE%B9%CE%BD%CF%89%CE%BD%CE%AF%CE%B1-%CE%BA-%CF%84%CF%83%CF%8C%CF%86%CE%BB%CE%B7%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%84%CE%BF-%CE%B1%CF%85%CE%B3%CF%8C-%CF%84%CE%B7%CF%82.html).

Σε αυτή την ανδροκρατούμενη κοινωνία φυσικά υπάρχουν και οι εξαιρέσεις και επικρατούσα ανάμεσα σε αυτές είναι αυτή της μητριαρχίας, μιας άλλης καταπιεστικής αρχής πάνω στα παιδιά λες και δεν μας έφτανε η καταπίεση της πατριαρχίας.

Πολλοί Έλληνες είναι μητρομανείς, εννοώ πως έχουν μανία με τη μάνα τους. Τη μάνα τους που μεγαλώνει τα παιδιά της σε σχέση απόλυτης συναισθηματικής εξάρτησης από αυτήν, καθώς η ίδια κάνει προβολές σε αυτά και επενδύει στην ανατροφή των παιδιών της την ολοκλήρωση της δικιάς της προσωπικότητας που παρεμποδίστηκε από τις επικρατούσες μισογυνικές κοινωνικές συνθήκες.

Το αποτέλεσμα φυσικά είναι το ακριβώς το αντίθετο: η προβολή των ευσεβών πόθων της μάνας στα παιδιά δημιουργεί ανολοκλήρωτες προσωπικότητες που όταν μεγαλώσουν γίνονται «μεγάλοι μαλάκες», ανολοκλήρωτες δηλαδή προσωπικότητες που βρίζουν όλους τους υπόλοιπους συμπολίτες τους με τη λέξη μαλάκας.

Οι Έλληνες για τους Έλληνες πάντα μαλάκες και ενίοτε καραγκιόζηδες. Οι ελληνίδες, μονίμως πουτάνες. Εκτός από τις μάνες μας και τις αδερφές μας όπως ισχυρίζονται κάποιοι σεξιστές που δε θέλουν να χαρακτηρίζονται ως πουτάνας γιοι.

Σκεφτείτε δύο σεξιστές να κάθονται σε ένα παγκάκι και να λεν βλέποντας μια γυναίκα: «Όλες οι γυναίκες είναι πουτάνες εκτός από τη μάνα μου (πρωτίστως) και την αδερφή μου (δευτερευόντως).» Και να συμφωνούν σε αυτό. Αν αυτοί οι σεξιστές δεν έχουν την ίδια μάνα τότε ουσιαστικά συμφωνούν ότι η μάνα και η αδερφή του ομοϊδεάτη τους είναι και αυτές πουτάνες και ότι οι ίδιοι είναι πουτάνας γιοί.

Γιατί εξαιρείται η μάνα από τον αδυσώπητο ελληνικό σεξισμό; Πέρα από τον αυτονόητο στενό ψυχικό δεσμό υπάρχουν και δεσμά. Και αυτά τα δεσμά έχουν επιβληθεί από τα επικρατή θρησκευτικά ιερατεία.

Τα ιερατεία αυτά, στην προσπάθεια τους να «επιβάλουν» το πνεύμα πάνω στην ύλη για να καθυποτάξουν και τα δύο, με άλλα λόγια για λόγους επιβολής εξουσίας και μόνο, ανόρθωσαν τη γυναίκα. Έκαναν γυναίκες αγίες και κάποια την έκαναν Παναγία. Έτσι λοιπόν, η γυναίκα, ένα ον ανάμεσα σε άλλα και σεξουαλικό, μπορεί επισήμως για τα συγκεκριμένα ιερατεία να μην ήταν πλέον σεξουαλικό αντικείμενο, η σεξουαλική της ελευθερία όμως τοποθετήθηκε μέσα σε συγκεκριμένα πεδία και περιορίστηκε.

Μπορεί λοιπόν ο άντρας να διέταζε τη γυναίκα αλλά η εκκλησία όριζε και τους δύο. Ο έλεγχος του πληθυσμού από την εξουσία μέσω επιβολής σεξουαλικών ταμπού είναι από τα παλαιότερα κόλπα στην ιστορία της και επανέρχεται με διαφορετικά προσωπεία ανάλογα με την κάθε εποχή.

Η αποστροφή των συγκεκριμένων ιερατείων απέναντι στο σεξ φαίνεται και από την σύλληψη της άμωμης σύλληψης. Η Παν-αγία η αειπάρθενος παίρνει τον κρίνο. Μια που μιλάμε για κρίνο λοιπόν, κρίνω ότι το παιδί της ήταν χίπης, παιδί των λουλουδιών. Δυστυχώς τα ιερατεία που δημιουργήθηκαν αργότερα μετατράψαν ένα "χίπικο" μήνυμα παγκόσμιας αγάπης σε ένα πλήρες σύστημα αφυσικότητας που αποστρεφόταν το σώμα και δαιμονοποιούσε το σεξ.

Μετά ανακαλύφτηκε ο μωροπελαργός για να συγκαλυφτεί η «βρώμικη» σεξουαλική πράξη, το σιντριβάνι της ζωής όλων μας.



Καραγκιόζηδες, μαλάκες και πουτάνες.  

‘Ετσι βλέπουμε εμείς τους εαυτούς μας, έτσι βριζόμαστε. .

Ας δούμε όμως πως μας βλέπουν οι άλλοι: Για τους ξένους η χώρα μας μπορεί να είναι στα χαρτιά Ελλάδα, στην καθομιλουμένη τους όμως λέγεται και γράφεται Γραικία, μια λέξη που με την παρόδο των χρόνων απέκτησε μειωτική σημασία, κάτι στο οποίο συνέβαλε και ο όρος Γραικύλος με τον οποίο οι Αρχαίοι Ρωμαίοι χαρακτήριζαν τους εκφυλισμένους Έλληνες.

Από το Βυζάντιο και μετά μας λέγαν ενίοτε και Ρωμιούς, υποδηλώνοντας την πολιτική σκοπιμότητα μιας «χριστιανικής ρωμαϊκής αυτοκρατορίας» που δεν ενθάρρυνε τη χρήση της λέξης Έλληνας καθώς αυτή προκαλούσε ειδωλολατρικούς συνειρμούς ανεπιθύμητους στη νέα βυζαντινή γεωπολιτική τάξη πραγμάτων και τις σκοπιμότητές της.

Επί τουρκοκρατίας μας λέγαν Ραγιάδες, μειωτική λέξη που υποδήλωνε υποτέλεια.

Με την αναγνώριση του νέου ελληνικού κράτους επανήλθε η λέξη Έλληνας. Ο νεοέλληνας όμως ήταν και είναι νεοραγιάς, οσφυοκάμπτης. Παρότι ξανά και ξανά συνθλίβεται από τις μεγάλες δυνάμεις, συνήθως δείχνει μια αδιανόητη υποτέλεια σε αυτές, σαν ήταν η αγία μανούλα του.     

Το θέμα του Έλληνα και η κατηγορία προβλημάτων που αυτοδύναμα παράγει προέρχονται από το συναισθηματικό επίπεδο όπου βρίσκεται προσκολλημένος σε παιδικά στάδια για να επεκταθεί ως μορφή νοητικού μπλοκ και να φτάσει ακόμη και στην πολιτική ζωή του τόπου. Οι Έλληνες, μέσα στις αλλεπάλληλες καταστροφές που τους έχουν συμβεί, απέκτησαν μια κουλτούρα επιβιωτική, μια κουλτούρα που περιγράφεται με τη φράση ο σώζων εαυτόν σωθήτω.  Αυτή η εξόχως εγωτιστική κουλτούρα μπορεί να έχει αξία σε καιρούς διωγμών ή καταστροφής, σε καιρούς ευμάρειας και ειρήνης είναι όμως καταστροφική. Δεν δομεί τίποτε το υγιές. Το ζήσαμε αυτό τα τελευταία τριάντα χρόνια όπου ο Έλληνας έγινε ο απόλυτος Πρωκτοσκόπος: Κοιτούσε μονάχα τον κώλο του αδιαφορώντας για πολιτεία, κοινωνία, αξίες, παιδεία, τέχνες και επιστήμη. Ζήσαμε τον νεοκαραγκιόζη που έβγαλε τα απωθημένα του στον συμπολίτη του. Ο Έλληνας εκδικήθηκε τον εαυτό του με το χειρότερο τρόπο. Ευτέλισε και ξεφτυλίστηκε, διέφθειρε και διαφθάρηκε.  Αλλοτριώθηκε. Μιλούσε για τα μεγάλα και τα σπουδαία σαν ξεπεσμένος αριστοκράτης που τα χασε όλα στο καζίνο.    

Ο πατριώτης και ο σοσιαλιστής που έστελνε τα παιδιά να σπουδάσει στις σχολές ιμπεριαλισμό των δυναστών του, στη Μεγάλη Βρετανία και τις ΗΠΑ και που έστησε και το Κολλέγιο των Αθηνών μην τυχόν και ξεφύγουμε από την ιμπεριαλιστική σφαίρα. Ο Έλληνας που σήμερα ανεβοκατεβάζει  τους Μερκελιστές νεοναζί αλλά έχει για πρώτη μεταναστευτική προτίμηση τη … Γερμανία!!!

Δεν αξίζει να έχεις μια χώρα για την οποία πιστεύεις ότι δεν αξίζει να παλεύεις για αυτή. Έστω και στο ελάχιστο. Έστω και για το ελάχιστο. 

Βρίζουμε τους εαυτούς μας με ξένες λέξεις όπως καραγκιόζης και πουτάνα. Βλέπουμε τους συμπολίτες μας σαν ξένους για αυτό και τους βρίζουμε ξενόγλωσσα. Είμαστε ξένοι στον τόπο μας και για αυτό όλο και περισσότεροι από εμάς βρίσκονται ξένοι σε τόπους άλλων.

Τόσο αλλοτριωμένοι που είναι επόμενο η χώρα μας να απαλλοτριωθεί.

Είμαστε μωροί. Μωροί μαλάκες.

Σε μόνιμη άρνηση. Προτιμάμε να κρατούμε τις φούσκες που εμφυτεύσαν και διογκώσαν στα κεφάλια μας παρά να σώσουμε το ίδιο το κεφάλι μας. Σκλάβοι που δίνουμε και τις ζωές μας για τους αφεντάδες μας είτε αυτοί είναι ιδεολογίες, θρησκείες, πολιτικοί, αγορές. Ότι να ναι.  Αλλάζουμε αφέντες σαν τα πουκάμισα.  Αρκεί να έχουμε πάντα κάποιο αφέντη.

Είμαστε σε μόνιμη άρνηση ενώ επιδεικνύουμε πλήρη ενδοτισμό. Ναι σε όλα εκτός από αυτά που μπορούν να μας παλινορθώσουν. Μανιακοί.

Και τις παραδόσεις τις ξεφτυλίσαμε, τις λέξεις μας τις ξεχάσαμε. Και τη μουσική μας παράδοση την κάναμε σκυλοτράγουδα.

Θυμάμαι όταν ήμουν πιτσιρικάς που άκουγα όλο αυτό το καμμένο ρεύμα της λαϊκίστικης μουσικής, αυτό που μας έδωσε τους μεγάλους Άντζελα Δημητρίου και Λευτέρη Πανταζή, αυτό το κύμα που εξευτέλισε τη μουσική του καημού και του ξεριζωμού και την έκανε τη μουσική της ζοχάδας και της χυλόπιτας για να ξεδίνει ο Έλληνας και να μοσχαροθρέφει τα απωθημένα του, τα ανολοκλήρωτά του, τις μαλακίες και τις ψευτομαγκιές του. 

Λογιζόμουν τότε: εσείς που ξεφτυλίζετε τον καημό της καταστροφής, που γλεντάτε με τη μιζέρια που έζησαν άλλοι, θα ρθει η μέρα που η καταστροφή θα επιστρέψει ως επίτιμος καλεσμένος σας, που ο καημός θα επιστρέψει και δε θα έχετε τραγούδια για να αφηγηθείτε τον καημό, το θρήνο και τον οδυρμό. Δε θα έχετε δάκρυα για κλάψετε. Φωνή να φωνάξετε. Λεβεντομαλάκες.  

Η μέρα εκείνη ήρθε. Και κρατάει χρόνια τώρα, χρόνια που μας κλέβουν την ζωή, χρόνια που μας βαράν, μας ευτελίζουν και μας βρίζουν δημοσίως και εμείς γυρνάμε το άλλο μάγουλο. Το μόνο που θα παραμείνει δημόσιο είναι η ξεφτίλα μας. Δημόσια ξεφτίλα. Δημόσια χλέπα.

Τα ξεφτυλίσαμε τα δημόσια και τώρα όλα γίνονται ιδιωτικά. ΙΔΙΩΤΙΚΑ. Για τους αρχαίους ημών προγόνους η λέξη ιδιωτεία είχε νόημα παρόμοιο με αυτό που σήμερα δίνουμε στη λέξη μαλάκας. Του πολιτειακά αυτιστικού, του καθυστερημένου. Και όμως εμείς σήμερα εξυμνούμε τον ιδιώτη και τις ιδιωτικοποιήσεις. Τις παρουσιάζουμε ως «έξυπνες λύσεις».

Οι αγγλόφωνοι όμως έχουν κρατήσει τη λέξη και το νόημα της ιδιωτείας: Idiot. Αυτό είμαστε για αυτούς: Moronic Idiots.     

Μας βρίζουν και μας χλευάζουν κι όμως κάποιοι από εμάς παραμένουν αμετανόητα Πρωκτοσκόποι. Τι άλλο να παρειμένει κανείς από Moronic idiots;

Πόσο μακριά φτάνει λοιπόν η μαλακία μας; Η αρρώστια μας η ψυχοπνευματική; Ας αντλήσουμε ένα παράδειγμα των ορίων της μωρής ιδιωτείας από την Ελληνική καθημερινότητα όπως την ξέραμε.  

Όταν ένας Έλληνας, πριν τα χρόνια της οργής, έλεγε μαλάκα έναν άλλο Έλληνα εκείνος συχνά του απαντούσε «Ποιον είπες μαλάκα ρε;».

«Εσένα» ήταν η συνήθης απάντηση.

«Εμένα είπες μαλάκα ρε;»

«Ναι εσένα»

Αυτιστικοί διάλογοι, διάλογοι μωρών, ερωτοτροπίες ιδιωτών που λες και τους έχει γράψει ο Φώσκολος, από τους αγαπημένους σκηνοθέτες των Ελλήνων, διάλογοι που έκαναν πρωταγωνιστή τον Στάθη Ψάλτη.  Άλλωστε αυτοί γνωρίζαν καλά σε τι μωρούς απευθύνονταν. Για αυτό και πέτυχαν στην Ελλάδα. Όπως πέτυχαν οι κρατικοδίαιτοι ιδιώτες. Γιατί στην Ελλάδα το να είσαι μωροφιλόδοξος ιδιώτης ήταν συνταγή επιτυχίας. Ύβρις ήταν το να παλεύεις για το γενικό καλό και τιμωρούνταν με απομόνωση και περιθωριοποίηση.  

Ο Έλληνας βρίσκεται σε άρνηση. Τον βρίζει ο άλλος και ρωτάει εμένα είπες  μαλάκα ρε, λες και είναι περήφανος στα αυτιά. Αλλά η μόνη περηφάνια που του έχει απομείνει από τις πολιτικές που του ασκούνται είναι η περηφάνια του Κώλου. Αυτό έχει καταντήσει ο Έλληνας: ο αιώνιος Πρωκτοσκόπος. Αυτός που στρουθοκαμηλίζει βάζοντας το κεφάλι του μέσα στον κώλο του.
Λογικό είναι με αυτόν τον τρόπο να βυθιστεί βαθύτερα στα σκατά.

Ο Έλληνας βρίσκεται σε άρνηση: τον εξευτελίζει και τον βρίζει το πολιτικό σύστημα και μετά από τόση καταστροφή που χουν δει τα μάτια του, βρίσκει ακόμη χειροκροτητές των καταστροφέων του ανάμεσα σε συμπολίτες του, ανθρώπους που αγαλλιάζουν με την καταστροφή σαν να τη βλέπουν στη τηλεόραση και όχι να τη ζουν. Μα τι λέω; Δεν τη ζουν. Η ζωή τους είναι η τηλεόραση. Και τους έχει επιστρέψει αμετάκλητα σε κατάσταση νηπίου.  

"Να χαρώ, να χαρώ, να χαρώ, το μωρό, το μωρό , το μωρό"

Πέρασε όμως πλέον η ώρα του μωρού. Έρχεται η ώρα του τιμωρού.

Είναι καιρός ο Νεοέλληνας, ο μαλάκας, ο ραγιάς να πεθαίνει. Δεν τον σηκώνει πια αυτός ο τόπος. Τα τραγούδια του κώλου, τα κωλοτράγουδα, τα κωλομάγαζα, τα κωλόμπαρα, οι κωλομπαράδες, όλα τέλος. Καιρός για γαμοτράγουδα.

Γαμώ την ευροχούντα σας και τον ιμπεριαλισμό σας. Εμείς θα γίνουμε ο τελικός σεισμός σας.

(Για αυθεντικά ελληνικά γαμοτράγουδα και για το πώς τραγουδούσε τα γαμήσια του ο Έλληνας και η Ελληνίδα όταν ακόμη του σηκωνόταν παρά τους ζυγούς και τα βάσανα, σας παραπέμπω σε μια πρόχειρη συλλογή από τον ερασιτέχνη νεολαογράφο Όττο στο επίκαιρο λόγω αποκριών «Τα Γαμοτράγουδα της αποκριάς»: http://otto-great-chaos.blogspot.gr/2013/03/blog-post_7.html.

Διαβάστε επίσης τη σχετική ωδή στην μαλακία που θα έκανε ακόμη και το διαχρονικό Σουρή να νιώσει ένα μικρό δηγματάκι ζήλιας στο: «http://otto-great-chaos.blogspot.gr/2013/03/blog-post_16.html»).    

Read More »

Νεκροταφείο ονείρων

Νεκροταφείο ονείρων

Πέτρος Αργυρίου (agriazwa.blogspot.com)

Οδός Ονείρων. Οδός Ονείρων.

Γεμάτη ετοιμοθάνατα όνειρα. Σκορπισμένα. Διαμελισμένα. Με τα αιθέρια σώματα τους να σπαρταράνε.

Τα όνειρα προδόθηκαν. Σε κάθε βήμα σου συναντάς και ένα από αυτό.

Είσαι οργισμένος. Που τα όνειρα πεθαίνουν τόσο εύκολα. Αξιολύπητα.

Σκύβεις πάνω από ένα. Το πιάνεις από το γιακά.

«Εσύ δεν ήσουν που μου ‘λέγες ότι όταν μεγαλώσω θα γίνω…; Το ένα και το άλλο; Κοίταξε μας τώρα. Κοίτα πως με κατάντησες. Κοίτα πως σε κατάντησα.»

Το χαστούκι  φεύγει από το χέρι για να βρει το στόμα τ’ ονείρου. Δεν του χει μείνει φωνή για κραυγή. Δάκρυ για κλάμα.

Εκείνοι είναι πάνω από τα όνειρα. Εμπορεύονται το θάνατο τους με τους παράδες να δίνουν και να παίρνουν.

Με γυαλισμένες μπότες και βερνίκι να μη λερώνει το αίμα των ονείρων.

Φουσκωμένοι από ασκήσεις εκγύμνασης: ασκήσεις στην αδιαφορία.

Ονειροφονιάδες. Επαγγελματίες. Εκδοροσφαγείς ονείρων.

Πρώτα στο παίρνουν το όνειρο. Μετά το γδέρνουν.  Μετά φτιάχνουν παλτά από το τομάρι του, αρώματα από το μεδούλι του. Και στα πουλάν.

Πρώτα σου παίρνουν το πνεύμα, μετά την ψυχή. Μετά το μόνο που σου μένει είναι μια αχόρταγη σάρκα.

Εσύ είσαι το εμπόρευμα. Το πράμα. Εσύ. Απροστάτευτος από όνειρα.

Σε πουλάν και σε αγοράζουν και σου λένε πως είναι οι αγορές.

Είσαι αγοραίος.

Κοίτα καλά. Κοίτα καλά τώρα που τα πράγματα έχουν γυμνωθεί. Τώρα που τα όνειρα είναι νεκρά.

Κοίτα καλά πριν η μπόχα ξανακουκουλωθεί .

Κοίτα. Πριν σε ξανακάνουν κάμπια για να τους κλάνεις μετάξι.

 Πως είναι να έχεις γίνει  ο εχθρός σου; Πως είναι να αγαπάς αυτό που σε καταστρέφει; Να σαι απλά ένα πράμα που θέλει; Αυτό είμαστε. Αυτό είσαι. Το πράμα που θέλει. Το πράμα που θέλει. 

Ο φονιάς, τον πρώτο που σκοτώνει είναι τον άνθρωπο μέσα του. Τι είναι για κάποιον που χει σκοτώσει τον ίδιο του τον εαυτό να σκοτώσει κι άλλους; Τίποτα. Συνήθεια.

Φονιά.

Read More »

Photoshop και στις πορείες

Photoshop και στις πορείες.

Του Πέτρου Αργυρίου (agriazwa.blogspot.com)

 

Η πορεία κατά των μεταλλείων χρυσού στις σκουριές που ταυτόχρονα ήταν και πορεία κατά του κυβερνητικού αυταρχισμού και των μέτρων εξαθλίωσης του ελληνικού λαού που έγινε χθες στις 9 Μαρτίου 2013 στην συμπρωτεύουσα της πρώην χώρας που λέγεται Ελλάδα, τη Θεσσαλονίκη, ήταν από τις μεγαλύτερες που γνώρισε η πόλη τα τελευταία χρόνια.

Η λαοθάλασσα των περισσότερων από 20000 διαδηλωτών που γέμισαν κεντρικούς δρόμους της Θεσσαλονίκης και που έφτανε από τη Βενιζέλου μέχρι το Λευκό Πύργο είχε παλμό, είχε αντικυβερνητικά συνθήματα, είχε αντιεταιρικά συνθήματα. Δεν είχε μπάτσους, δεν είχε παρακρατικούς κουκουλοφόρους. Και δεν είχε φωτογράφους να δώσουν μια πανοραμική εικόνα της.

Η κυβέρνηση «Γαμάω και δέρνω και το βιός σας παίρνω» του σκληρού Πρωθυπουργού που δεν κάνει πίσω αλλά δίνει εντολές σύμφωνα με πρώην υφυπουργό του να κάτσουμε στα τέσσερα (http://www.inews.gr/203/a-samaras---tha-katsoume-sta-tessera.htm), μετά τα αίσχη της ένστολης παρακρατικής επιδρομής στο ηρωικό χωριό της Ιερισσού (http://agriazwa.blogspot.gr/2013/03/sos-vs-sos.html), προπύργιο πλέον του αντιδοσιλογικού αγώνα, αποφάσισε να αποκλιμακώσει και να μη χρησιμοποιήσει τις προσφιλείς της μεθόδους καταστολής με χημικά, γκλομπιές και καταστολές.

Την πουστιά όμως δεν την παρατάει με τίποτε.

Έτσι, αστυνομικές δυνάμεις, κατέβασαν δημοσιογράφους από τον Λευκό Πύργο για να μην υπάρχουν πανοραμικές φωτογραφίες της πορείας, μην τυχόν και πάρει μυρωδιά και η υπόλοιπη Ελλάδα ότι η Θεσσαλονίκη, η ωραία κοιμωμένη του Βορρά ξύπνησε λίγο, έστω και για λίγο.

Photoshop και στις πορείες λοιπόν από την κυβέρνηση του νόμος, τάξη φτώχια και φιλότιμο.

Όπως είχαμε δηλώσει και παλαιότερα, οι Σαμαράς και Δένδιας, για να μην τεντώσουν κι άλλο το ήδη τσιτωμένο σχοινί της κοινωνικής αντίδρασης κατέφυγαν σε ένα παλιό κόλπο δεξιών και όχι μόνο εξουσιαστών: Να στοχοποιούν συγκεκριμένες ομάδες  που ούτως ή άλλως δεν αντλούν και μεγάλη κοινωνική συμπάθεια ώστε να συνεχίζουν απτόητοι να φτωχοποιούν όλους τους υπόλοιπους.

Στη συνέχεια στη μέγγενη του ¨νόμος και τάξη¨ θα μπαίναν και όλοι οι διαφωνούντες. Κάθε αρχή και δύσκολη.

Αυτή την επιχείρηση προπαγάνδας την ξεκίνησε η κυβέρνηση ξεκινώντας με επιχειρήσεις στις καταλήψεις και τη σημαία τους, τη Βίλα Αμαλίας και μετά προχώρησε με την κινηματογραφικά εντυπωσιακή και περιπετειώδη σύλληψη των νεαρών στο Βελβεντό λίγες μέρες μετά την τρομοκρατική ενέργεια στο Mall.

Αφού λοιπόν η κυβέρνηση έφτιαξε τη δικιά της σκαλωσιά κοινωνικής πόλωσης, ένιωσε έτοιμη να γενικεύσει το δόγμα της δίνοντας εντολή στα ΜΑΤ να επιδράμουν στο χωριό της Ιερισσού και να προστατέψουν τα συμφέροντα της εταιρίας «Ελληνικός Χρυσός», λίγες μέρες μετά την επιχείρηση δολιοφθοράς στις εγκαταστάσεις της στις Σκουριές.

(Μασκαράδες- Πάχτες στην πορεία. Σχόλιο agriazwa: Από την ταινία Ξέρω τι υπέγραψες πέρσι το καλοκαίρι νο105: η εκδίκηση του φουκαρά. Κάποτε για αυτούς που είχαν πάρα πολλά λέγαν πως είχαν Πάμπολα. Τώρα τους λένε Μπόμπολα. Κάποτε αυτούς που βουτούσαν πράγματα που δεν τους ανήκαν τους λέγαν Αρ-πάχτες. Αυτό δεν έχει αλλάξει μέχρι και τις μέρες μας).

Το μοτίβο του νόμος και τάξη αρχίζει να γίνεται αντιληπτό ακόμη και στους πιο ανυποψίαστους.

Δυστυχώς κύριε Σαμαρά, η κοινή γνώμη δε μάσηξε όπως λέτε και εσείς.

Το «νόμος και τάξη» δεν πείθει σε μια χώρα στην οποία η κυβερνώσα τάξη θα έπρεπε να λάβε το νόμπελ ανομίας. Δεν πείθει, όσοι αποδιοπομπαίοι τράγοι και αν χρησιμοποιηθούν,  όσες Ιφιγένειες και αν θυσιαστούν σε αυτό τον Τρωικό πόλεμο κατά των λαών και των κεκτημένων τους δικαιωμάτων.

Στην κυβέρνηση σας κουμάντο κάνουν ο κος Στουρνάρας, ο αρχιαλχημιστής που μαζί με τον κο Σημίτη μας έβαλε στην σιδερά παρθένα του Ευρώ, ο κος Βενιζέλος του νόμου περί ευθύνης υπουργών και της λίστας Λαγκάρντ. Εσείς απλά υπάρχετε ως ένας άλλος Πινόκιο που όσο περισσότερο πιστεύει στα ψέματα του τόσο μικραίνει η θητεία του.

Δε φτάνει το Photoshop. Ούτε το Botox φτάνει. Ούτε οι πλαστικές επεμβάσεις των ανασχηματισμών.

Το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι.

(Σχόλιο agriazwa στο κλίμα των απόκρεων: Ο ΛεβεντοΣαμαράς ντύθηκε ΒελβεντοΣαμαράς)

Read More »