Πως τον Βαρουφήξαμε: Οι αποκαλύψεις του πρωην ΥΠΟΙΚ μέσα από τα κείμενα του agriazwa.blogpsot

Οι αποκαλύψεις Βαρουφάκη είναι ιστορικής αξίας.

Γιατί είναι το black box των διαπραγματεύσεων.

Ένα μόνο κύριο συμπέρασμα βγαίνει από αυτές: Δημοκρατία και γερμανοκρατούμενη Ευρώπη είναι ασύμβατα.

Τα παιχνίδια ισχύος εντός της ευροζώνης δεν υπόκεινται σε κανένα άλλο κανόνα πέρα από την αδιαφάνεια και το δίκιο του ισχυρού ενώ η λαϊκή βούληση είτε χλευάζεται είτε τιμωρείται.

Βγήκαν και πολλά επιμέρους συμπεράσματα: Ότι ο Βαρουφάκης ήταν πολύ πιο πιστός στην κυβέρνηση και στο ευρωφεντεραλιστικό του όραμα από ότι ήταν στον ελληνικό λαό.

Όλα τα υπόλοιπα τα είχαμε περιγράψει σε ετούτο εδώ το blog σε μια εξαιρετικά πετυχημένη σειρά μακροσκοπικών παρατηρήσεων των φαινομένων καθώς εσωτερική πληροφόρηση ουδέποτε είχα ή μπορούσα να έχω.

14 Φλεβάρη προειδοποίησα για την αρχή του τέλους της αριστερής παρένθεσης: 

«Ώστε υπήρξαν λαϊκιστές; Όχι γιατί αυτά που λέγαν ήταν αδύνατα να γίνουν όπως τους κατηγορούσαν οι δήθεν ρεαλιστές, αλλά γιατί δεν κάναν ότι ήταν δυνατό για να γίνουν.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είναι όμηρος όχι μόνο των προηγούμενων πολιτικών και των διεθνών συσχετισμών αλλά και της ίδιας της της ρητορικής. Έτσι μένει σε μια πολιτική εντυπώσεων ενώ φαίνεται να υποχωρεί στην ουσία της πολιτικής που είναι η άσκησή της.

Είναι σχεδόν αδύνατο να καταλάβει κάποιος το τι συμβαίνει στις διαπραγματεύσεις. Και μόνο η ύπαρξη αυτής της αδιαφάνειας είναι ένας κάκιστος δείκτης…

… Προς το παρόν δεν υπάρχει διαπραγμάτευση. Η κυβέρνηση επιμένει στο να μην αμφισβητηθεί η ρητορική κι όχι η πολιτική της…

…ότι κι αν μας μέλλεται, ένα πράγμα είναι σίγουρο: Πως θα υπάρξει οπωσδήποτε ρήξη.  

Και υπάρχουν μονάχα δύο τρόποι για να γίνει αυτή: Αν δεν γίνει με τα ιερατεία της Ευρώπης και με τα ιδιωτικά συμφέροντα, θα γίνει στο εσωτερικό της κυβέρνησης και με το λαό…

…Είχα γράψει πρόσφατα …πως ποτέ μια κυβέρνηση δε ρίσκαρε τόσα πολλά για να διεκδικήσει τόσα λίγα.

Σήμερα γράφω πως ποτέ μια κυβέρνηση δεν θα έχει χάσει τόσα πολλά σε τόσο λίγο χρόνο κερδίζοντας τόσα λίγα.

Τη Δευτέρα θα δούμε αν έχει ξεκινήσει μια νέα εποχή για τη χώρα ή αν απλά θα σφραγιστεί το τέλος της.»

18 Φλεβάρη προειδοποιούσα: 

«Τι περιμένετε; Παρά τη παραφιλολογία οι διαπραγματεύσεις με τους Ευρωπαίους δεν προχωρούν: Τι θέλετε; Να σας πετάξουν ένα κόκκαλο για να ισχυριστείτε πως ο λαός δεν προδόθηκε, πως οι προσδοκίες και τα προτάγματα του ικανοποιήθηκαν;

Αυτά που κάποτε μου μοιάζαν μεγαλοφυή στρατηγήματα τώρα μου μοιάζουν φθηνά τεχνάσματα.

Το whatever it takes του Γιάννη Δραγασάκη περικόπηκε σε ένα απλό whatever…

…Την Πέμπτη περνάτε κάποιες κόκκινες γραμμές. Ανάσες ζωής δίνουν, αλλά από μόνες τους δεν αρκούν, κυρίως όταν γαλάζια και πράσινα «παιδιά» περνούν στις γραμμές σας οι οποίες φαίνεται να μετατοπίζονται προς το συμβιβαστικότερο.

Για λίγο καιρό ακόμη θα διαδηλώνουμε υπέρ σας και ενάντια στην ολοκληρωτική Ευρώπη ωσάν λαός και Κυβέρνηση να ήταν το ίδιο και ταυτό. Αν μας αποδείξετε ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει, τότε μην εκπλαγείτε όταν μας δείτε να διαδηλώνουμε εναντίον σας.

Και θα είναι κρίμα Αλέξη να γίνεις ΓΑΠ σε τόσο μικρή ηλικία και με τόση μικρή θητεία και να στέλνεις τα ΜΑΤ εναντίον μας.»

19 Φλεβάρη: 

«…Η συναίνεση και η συμμαχία με το σάπιο και παραπαίον σύστημα εξουσίας δεν είναι συμβατή πλέον με την αφήγηση κάποιου μεγάλου στρατηγήματος… Στο αμέσως προηγούμενο άρθρο μου δήλωνα ότι η κυβέρνηση διολίσθαινε από τη χάραξη στρατηγικής στο σκάρφισμα τεχνασμάτων. Σήμερα δηλώνω ότι η ίδια η κυβέρνηση ήταν ένα τέχνασμα, ένας ακόμη δούρειος ίππος του διεθνούς ολοκληρωτισμού και του εγχώριου συστήματος εξουσίας, το πιο περίφημο από όλα μέχρι σήμερα. Αν δεν ήταν εξαρχής, κατάφερε κι έγινε μέσα σε 22 μέρες από την ανάληψη της εξουσίας. Αυτό και αν είναι κατόρθωμα.

Και αυτή η εικόνα είναι μη αναστρέψιμη. Κι έτσι θα παραμείνει εκτός κι αν δούμε τους Παπανδρέου, Σαμαρά, Βενιζέλο και τους ολιγάρχες φυλακή. 

Αλλά δεν πρόκειται να δούμε κάτι τέτοιο...

Λυπάμαι… όχι, όχι δεν λυπάμαι: Ντρέπομαι που έσπρωξα κόσμο στην αγκαλιά του εξαιρετικά μεταμφιεσμένου ταξικού του εχθρού. Ντρέπομαι που φάνηκα και γω χρήσιμος ηλίθιος...

…Μένει να φανεί επίσης αν η νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ που στελέχη της μου την περιγράφαν ως ριζοσπαστικότατη και λυσσασμένη κατά της διαπλοκής θα θέσει θέμα αλλαγής ηγεσίας στο ΣΥΡΙΖΑ. Αν θα πέσει ηρωικά στις επάλξεις ή αν πέφτοντας από τα σύννεφα θα επιχειρήσει απλά να βρει μια μαλακή καρέκλα να ανακουφίσει τον πονεμένο της πισινό.»

Φτάσαμε στην αποφράδα 20η του Φλεβάρη, τον πρώτο ανέντιμο συμβιβασμό, το τυράκι στη φάκα που σήμερα ο Βαρουφάκης ομολογεί πως ήταν λάθος του: 

«Μην ξεχνάμε όμως πως και τα ξένα χέρια χρειάζονται ελληνική γη. Και δεν αναφέρομαι φυσικά στους μετανάστες αλλά στα μεγάλα κεφάλαια.

Όσο περισσότερη ελληνική γη μπορούν να αρπάξουν. Και αυτό ακριβώς φαίνεται πως θα τους δώσει και η νέα ελληνική κυβέρνηση: Γη και ύδωρ.»

25 Φλεβάρη όρισα τον χρόνο που η κυβέρνηση θα διατηρούσε το αριστερό της προσωπείο. Έπεσα έξω ένα μόλις μήνα: 

«…Στην πραγματικότητα, η συγκυβέρνηση έχει βαριά βαριά τρεις μήνες για να πετύχει μικρά και μεγάλα θαύματα, πολλά από τα οποία θα επιδιώξουν να τα σαμποτάρουν όχι μόνο το ελληνικό σύστημα εξουσίας αλλά κι οι ίδιοι μας οι «εταίροι», απέναντι στην κρίση των οποίων ξαναδεσμευτήκαμε. Μετά το τρίμηνο αυτό η κυβέρνηση θα βρεθεί χωρίς φύλλα συκής μπροστά στην Νέα Ιερά Εξέταση όπου θα κληθεί με τις χειρότερες δυνατές συνθήκες να δηλώσει πίστη στο νεοφιλελευθερισμό και την γερμανική ηγεσία ή να δεχτεί ακόμη μεγαλύτερους εκβιασμούς…

…Ας ξεκινήσουν τα θαύματα λοιπόν: Ας ξαναχτίσουμε τη χώρα σε τρεις μήνες. Γιατί όχι; Ο Χριστός είχε δεσμευτεί ότι θα ξαναχτίσει το Ναό του Σολόμωντα σε τρεις μέρες.

Άλλωστε η συγκυβέρνηση έχει κάνει ήδη το πρώτο της μεγάλο θαύμα μόλις σε μερικές μέρες: Να επικυρώσει εκ νέου νεοφιλελεύθερες πολιτικές και ένα νέο αντικοινωνικό μέτρο με τη μεγαλύτερη δυνατή λαϊκή συναίνεση.

Αυτό κι αν είναι θαύμα!»

Παρά όλα αυτά, η κυβέρνηση συνεχίζει τις πρακτικές του ψεύδους και ενός άνανδρου αριστερίστικου οπτιμισμού, όπου η αριστερή προπαγάνδα συνάντησε την καθεστωτική, δημιουργώντας ένα «πυκνό νέφος παραπληροφόρησης, μουντότερο ακόμη και από τη σημερινή νεφελώδη μέρα.  

Μια φορά κι έναν καιρό, όχι πολύ παλιά, πριν κλείσει η ΕΡΤ και πριν οι αντιμνημονιακοί συναγωνιστές γίνουν κυβέρνηση, μπορούσες να μάθεις τι περίπου είχε συμβεί και να εξάγεις συμπεράσματα για το πώς και γιατί είχε συμβεί.»

Ακόμη και μέσα σε αυτό το νέφος αδιαφάνειας, αναγνωρίζω πως η στρατηγική της χρονοτριβής είναι καταδικασμένη κι ωφελεί τους δανειστές. Έτσι στις 5 Απριλίου γράφω πως : 

«Πράγματι, ο χρόνος που κέρδισε η κυβέρνηση ήταν χρήμα μόνο για τους δανειστές: Παρότι οι δανειστές έχουν παγώσει τις δικές τους υποχρεώσεις προς την Ελλάδα, η συγκυβέρνηση συνεχίζει να τιμά τις υποχρεώσεις της προς όλους ανεξαιρέτως τους δανειστές με δικούς της πόρους, με δικούς μας δηλαδή πόρους.

Αυτή δεν είναι ούτε ανεκτή ούτε καν βιώσιμη πολιτική. Οι πόροι εξαντλούνται. Ακόμη και ότι έχει απομείνει στα ασφαλιστικά ταμεία μετά το απίστευτο πλιάτσικο του PSI απειλείται με την κάθε μέρα που περνάει. Καίμε για να μένουν ζεστοί οι δανειστές τις τελευταίες σανίδες σωτηρίας που θα μας ήταν διαθέσιμες… Ήταν από την αρχή της κρίσης δεδομένο ότι οι μνημονιακές κυβερνήσεις θέλαν να φέρουν τη χώρα προ μη αντιστρεπτών τετελεσμένων. Με αυτήν την έννοια υπήρξαν εξαιρετικά επιτυχημένες.

Η νέα κυβέρνηση … παγιδεύτηκε διπλά: Παγιδεύτηκε από την παγίδα Σαμαρά Βενιζέλου και παγιδεύτηκε από το ρομαντισμό του Ευρωπαϊκού της Οράματος όταν αυτή τη στιγμή τη μοίρα της Ευρώπης ορίζουν κυνικά καθήκια που είναι παντρεμένα με τα διατλαντικά υπερσυσσωρευμένα μεγακεφάλαια και το τραπεζικό σύστημα.»

Τον Μάιο δεν υπήρχε περιθώριο για την παραμικρή ψευδαίσθηση:

«Οι προηγούμενοι δυνάστες μας κάναν εμπόριο τρόμου.

Και συνεχίζουν το εμπόριο τους.

Η τωρινή κυβέρνηση κάνει εμπόριο αισιοδοξίας:

Η συμφωνία είναι δίπλα, είναι κοντά και η σόγια είναι κρέας καθώς πλέον η καταστροφική συνθηκολόγηση της 20ης Φλεβάρη σήμερα θεωρείται μια επιτυχία-σταθμός.

Είναι σταθμός. Από κει περνάει το τρένο των μνημονίων.

Ας μη γελιόμαστε. Μια χρηματοδοτική συμφωνία με πολιτικούς όρους και προϋποθέσεις είναι μνημόνιο όπως και να ονομαστεί.

Έχει γίνει σαφές ακόμη στους μέτρια ηλιθίους ότι η ΕΕ δεν επιτρέπει την άσκηση πολιτικής. Ότι έχει καταλύσει ότι δημοκρατικό υπήρχε μέσα της.

Ότι οι εθνικές κυβερνήσεις οφείλουν να είναι ανδρείκελα της.

Ότι δεν μπορείς να ασκήσεις πολιτική όταν δεν ορίζεις τη νομισματική σου πολιτική.

Το ζούμε, το βιώνουμε.

Οι μάσκες πέφτουν γρήγορα στις μέρες μας.

Έστω λοιπόν ότι φτάσαμε στην «ενδιάμεση» συμφωνία.

Κάποιος οφείλει να μας εξηγήσει το πως γίνεται ο δανειζόμενος να εξυπηρετεί το χρέος του όταν ο δανειστής βαράει πιστόλια.

Υπάρχει όρος για αυτόν τον έντιμο άνθρωπο: μαλάκας λέγεται.

Δεν κερδήθηκε χρόνος: Χάθηκε και ο τελευταίος χρόνος και τα τελευταία χρήματα.

Όλα για το εμπόριο ελπίδας που έχει αφήσει τη χώρα πιο ανέτοιμη από ποτέ για να κάνει αυτό που έπρεπε να κάνει από την αρχή: Να σταθεί στα πόδια της και να κάνει την επανεκκίνηση…

Η ομηρία της Ελλάδας θα συνεχιστεί…

…Παρά τη φιλολαϊκή ριζοσπαστική πατριωτική προεκλογική ρητορική, η κυβέρνηση μόνο και μόλις μετά βίας τις κόκκινες γραμμές καταφέρνει να κρατήσει κι αυτές μοιάζουν στους δανειστές τόσο λεπτές όσο ένα κόκκινο στρινγκάκι που ο βιαστής επιχειρεί να παραμερίσει…

Η στρατηγική της κυβέρνησης είναι κακώς σχεδιασμένη. Θα συνεχίσει να οδηγεί σε αδιέξοδα και θα προσποιείται ότι τα ξεπερνά με έντιμους συμβιβασμούς…

…Και οι συμβιβασμοί δεν θα χουν τέλος.

…Όχι δεν έχει κάποιο μυστικό υπερόπλο η κυβέρνηση. Το τελευταίο βέλος στη φαρέτρα που άφησαν αυτοί που μας παρόπλισαν παραδόθηκε και αυτό. Είναι αστείο να βλέπεις τους εταίρους να σου γυρνάν μέχρι και το Grexit στη μάπα όταν εσύ έπρεπε να το έχεις μονίμως στραμμένο στη μάπα τους και να μην τους χάνεις ούτε στιγμή από τα μάτια σου.

Παίξατε και χάσατε που μας λέει και ο γλίτσας ο Νταισενμπλουμ. Γιατί αυτοί δεν παίζουν καλοί μου φίλοι.

Εμπρός λοιπόν για τη νέα κανονικότητα.

Εμπρός για μια νέα μεταπολίτευση με τη χώρα πιο φτωχή, πιο εξαρτημένη.

Γι’ αυτό παλεύαμε τόσα χρόνια; Για αυτό θέλαμε να σκίσουμε την παλιά μεταπολίτευση; Για ένα πρόσημο; Για ένα αδειανό πουκάμισο;

…Όχι, όχι, δε βιάζομαι πια να κρίνω. Γιατί ξέρω εδώ και καιρό ότι είναι πολύ αργά.

Αυτή η κυβέρνηση ήταν η τελευταία μας ελπίδα. Η ελπίδα ήρθε. Και με μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού να μοιάζει μαστουρωμένο από αυτήν, σαν η ζωή να έχει ξαναρχίσει, ναι αυτού του είδους η ελπίδα μοιάζει με χαλασμένο ναρκωτικό…»

2 Ιουνίου ανακεφαλαιώνουμε την «διαπραγματευτική πορεία» και προειδοποιούμε για μισθούς και συντάξεις: 

«Το παιδί θαύμα της ελληνικής πολιτικής σκηνής που μας έσωσε από τα μνημόνια, πιστεύει στον εαυτό του, με άλλα λόγια πιστεύει στα θαύματα.

Υπάρχει αυτή η εσωτερική αφήγηση που θέλει το έργο της κυβέρνησης να γίνεται σταδιακά και τους δανειστές σταδιακά να υποχωρούν. 

Αυτή η αφήγηση διαψεύδεται από το διαρκές γεφύρι της Άρτας των διαπραγματεύσεων.

Ας δούμε όμως ποια είναι η πραγματικότητα όπως περιγράφεται απ ‘όλα τα μέσα του εξωτερικού, συστημικά και ανεξάρτητα, νεοφιλελεύθερα και αριστερά:

Μοναχά μια νίκη πέτυχε η κυβέρνηση και αυτή από νωρίς: να μειωθούν οι απαιτήσεις στο πρωτογενές πλεόνασμα, ένα σημαντικό κατόρθωμα που δεν μπορεί όμως από μόνο του να ανακουφίσει τον πληθυσμό πόσο μάλλον να αναστηλώσει μια οικονομία που βρίσκεται στο μεγαλύτερο σημείο καμπής της για την περίοδο του τελευταίου μισού αιώνα και βάλε.

Πέρα από την απαίτηση για υψηλό πρωτογενές πλεόνασμα, σε όλα τα άλλα οι δανειστές δεν το χουν κουνήσει ρούπι: Όταν περιγράφεται πως έχει γίνει πρόοδος αλλά θέλει κι άλλο, οι δανειστές περιγράφουν απλά την υποχώρηση της συγκυβέρνησης στα περισσότερα των μετώπων και όχι τη σύγκλιση όπως αρέσκεται να περιγράφει η κυβέρνηση.

Πράγματι, από την φιλολαϊκή πανοπλία φτιαγμένη από κόκκινες γραμμές έχει μείνει μονάχα μια κόκκιινη κλωστή έτσι που το θέαμα μοιάζει με κόκκινο στρινγκάκι:

Οι μισθοί και οι συντάξεις.

Και εκεί θα πέσουν κορμιά για να μην πέσουν κεφάλια.

Για αυτή την κόκκινη γραμμή φαίνεται πως η κυβέρνηση δηλώνει έτοιμη να εκβιάσει. Όχι τόσο τους δανειστές. Σε αυτούς οι εκβιασμοί γίνονται με το σταγονόμετρο σε ποσολογία ομοιοπαθητικού φαρμάκου: Ο κυβερνητικός εκβιασμός θα στραφεί για μια ακόμη φορά στο λαό.»

Στις 5 του Ιούνη, συνεχίζουμε την ανακεφαλαίωση της διαπραγματευτικής πορείας και εισάγουμε το θέμα της εσωτερικής αντιπολίτευσης και το ρόλο της στην επιλογή της κυβέρνησης για προσωρινή αναβολή πληρωμής στο ΔΝΤ:

«Μετά από μήνες μια άκαρπης «επίθεσης φιλίας», αριστερής αλαζονείας, αμετροέπειας, κρυψίνοιας, διγλωσσίας, μετάλλαξης, συνεχών υποχωρήσεων στο εξωτερικό και ανέντιμων συμβιβασμών στο εσωτερικό, η κυβέρνηση αναγκάζεται εκ των πραγμάτων να θυμηθεί τον παλιό καλό της εαυτό.

Αμέσως μετά την ελληνική πρόταση που δεν την λες ακριβώς κι αριστερή, οι επικυρίαρχοι απάντησαν εξόχως τιμωρητικά με το σκληρότερο μνημόνιο που έχει επιχειρηθεί να επιβληθεί σε ελληνική κυβέρνηση.

Το δίλλημα που έθεσαν ήταν απλό: Ή θα αυτοκαταστραφείτε ή θα σας καταστρέψουμε, υπενθυμίζοντας στην συγκυβέρνηση ότι οι επικυρίαρχοι θέλουν να τη θάψουν ζωντανή όσο και αν αυτή υποχωρήσει ή μεταλλαχθεί.

Η Ύβρις της αριστερής/πατριωτικής κυβέρνησης πρέπει να τιμωρηθεί παραδειγματικά. Και αυτό είναι κάτι που δεν θα έπρεπε να εκπλήσσει κανέναν: Έκπληξη είναι μονάχα ότι αυτό αποτελεί έκπληξη για κάποια ευρωαιθεροβάμονα κυβερνητικά στελέχη.  

Όταν στην πραγματικότητα υπήρχε μοναχά υποχώρηση των ελληνικών θέσεων, με την παταγώδη κατάρριψη του ψεύδους της αισιοδοξίας και της εγγύτητας των διαπραγματευόμενων πλευρών που η μονταζιέρα του Νέου Μαξίμου πότιζε τον λαό, η κυβέρνηση επιστρέφει στο ρεαλισμό: Ή μισθοί και συντάξεις ή δόσεις.

Η θεωρία των πέντε καρπουζιών που αποστράγγισε τους τελευταίους πόρους της χώρας για να είναι εντάξει στις «υποχρεώσεις» της, τις οποίες δυστυχώς η κυβέρνηση της ελπίδας αποδέχτηκε στο ακέραιο στις 20 του Φλεβάρη με ότι συνεπαγόταν αυτό, τελειώνει με τα καρπούζια να σκάνε.

Αναγκαστικά λοιπόν αλλά και υπό την απειλή ανεξέλεγκτων εσωτερικών αντιδράσεων, η κυβέρνηση έστω και καθυστερημένα και με τεράστιο κόστος έβγαλε το πιστόλι της στάσης πληρωμών στο τραπέζι, βάζοντας προς το παρόν τέλος στον προσκοπισμό που μέχρι τώρα την χαρακτήριζε…

Δεν τρέφουμε αυταπάτες: Γνωρίζοντας πόσο καλή είναι αυτή η κυβέρνηση στο επικοινωνιακό κομμάτι και τους τακτικισμούς προς εσωτερική κατανάλωση, θεωρούμε ενδεχόμενο το να είναι αυτή η καθυστέρηση αποπληρωμής πέρα από πραγματική αδυναμία αποπληρωμής κι ένα τέχνασμα για να ανακουφιστεί η ίδια προσωρινά έστω, από την αντιμνημονιακή εσωτερική αντιπολίτευση…»

Στη συνέχεια περιγράφουμε αυτά που ο Κος Βαρουφάκης μας αποκάλυψε για μια ακόμη φορά. Το πως το δημοψήφισμα έγινε αναμένοντας ένα οριακό ναι ή όχι ώστε να αποδυναμωθεί πολιτικά η εσωτερική αντιπολίτευση και να περάσει το μνημόνιο 3 αφού ήδη ο πρωθυπουργός είχε αποφασίσει τον άνευ όρων συμβιβασμό. Το εκκωφαντικό ΟΧΙ τον ανάγκασε να καθαρίσει την μπουγάδα της αντιμνημονιακής εσωτερικής αντιπολίτευσης με αιφνιδιαστικές εκλογές, σέρνοντας το λαό στο να ψηφίσει μνημόνιο.

Και δε θα είναι το τελευταίο. Το νέο πολιτικό σκηνικό μετά τη γερμανοαμερικανική νίκη του Κυριάκου Μητσοτάκη θα ταλαντώνεται πότε ανάμεσα στον ψευδοπροστάτη των δημοσίων υπαλλήλων προστάτη Τσίπρα και πότε ανάμεσα στον ψευδοπροστάτη του ιδιωτικού τομέα Κυριάκο Μητσοτάκη με τη χώρα να ξεπουλιέται πότε από τον ένα και πότε από τον άλλον και με το τυρί της επιμήκυνσης του χρέους και της μείωσης των επιτοκίων να προσφέρεται στον πιο πρόθυμο λάτρη της μνημονιακής φάκας.

Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.gr, 20/1/2016

Read More »

Σπάζοντας αριστερεότυπα

«Όσοι θυσιάζουν στοιχειώδεις ελευθερίες για λίγη ασφάλεια, δεν αξίζουν ούτε ελευθερία ούτε ασφάλεια.»

Βενιαμίν Φρανγκλίνος

Κι αυτό μας συνέβη.

Η επίκληση στην ασφάλεια μέσα σε εκβιαστικά καθεστώτα μόνιμης επισφάλειας μας στέρησε στοιχειώδεις ελευθερίες.

Σε αυτό τον κοσμοχαλασμό η αριστερά δεν ήταν απλά απούσα. Ήταν δυστυχώς παρούσα.

Και συνυπεύθυνη.

Δεν είναι πρώτη φορά αριστερά. Είναι σαράντα χρόνια αριστερά. Η μεταπολίτευση θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως η εκδίκηση της αριστεράς.

Η αριστερή κυριαρχία είναι τόσο εκκωφαντική που όλοι σιωπούν για αυτή.

Ακόμη κι αν δεν σκεφτούμε την εξουσία με όρους συμμετοχής στη δημόσια διοίκηση, ακόμη κι έτσι, εδώ και τέσσερις δεκαετίες στο δημόσιο λόγο και στο καλλιτεχνικό στερέωμα η αριστερά κυριαρχεί, εξοστρακίζοντας στην αφάνεια ότι δεν εγκρίνει.

 Η ισχύς της αριστεράς είναι τόσο τεράστια που η επιβολή της ήταν μια απαρατήρητη κανονικότητα.

Ποιος θα είχε το θράσος άραγε να απαγορεύσει σε ένα Πακιστανό να δηλώνει Πακιστανός χωρίς να δεχθεί τη δημόσια κατακραυγή και να χαρακτηριστεί ως ρατσιστής φασίστας ναζί κλπ κλπ;

Η ελληνική αριστερά είχε και το θράσος και την ισχύ να επιβάλλει δια ροπάλου το να απαγορεύσει στον Έλληνα πολίτη να αυτοπροσδιορίζεται ως Έλληνας με απτές απειλές χαρακτηρισμού του ως εθνικιστή, φασίστα, ναζί.

Οι διεθνιστές, χέρι χέρι με τους παγκοσμιοποιητές επέβαλαν τον α-εθνισμό στους πολίτες.

Κι αν το κίνητρο των παγκοσμιοποιητών για αυτό ήταν σαφώς να αφαιρέσουν οτιδήποτε στεκόταν εμπόδιο στον οικονομικό (κι όχι μόνο) ιμπεριαλισμό τους και επομένως και την αίσθηση μιας κάποιας εθνικής ταυτότητας, για τους διεθνιστές δεν μπορεί να ειπωθεί ακριβώς το ίδιο καθώς η στόχευση τους δεν θα μπορούσε να είναι ίδια μετά την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού.

Μετά τη σοβιετική κατάρρευση και το έλλειμμα πατρωνίας, οι εξελίξεις στην ελληνική αριστερά είναι δραματικές.

Το ΚΚΕ μπαίνει στη φορμαλδέυδη της ιστορίας περιμένοντας να αναστηθεί μαζί με τον Στάλιν και γίνεται ένα κρατίστικο γραφειοκρατικό κόμμα ναφθαλίνης που δείχνει τα εργατικά του μούσκουλα μόνο όταν τίθεται θέμα νομής της πίττας της ελληνικής εξουσίας.

Κάποιοι θα πάρουν μεταγραφή και θα μπουν απευθείας στα αμερικάνικα payrolls.  

Με την ενοποίηση της Γερμανίας, άλλοι πρώην αριστεροί με σχέσεις με την Ανατολική Γερμανία και ηγετική φυσιογνωμία τον Κωνσταντίνο Σημίτη θα λειτουργήσουν ως δούρειος ίππος για μια γερμανική Ευρώπη.

Άλλοι θα επαναφέρουν το όραμα του ευροκουμουνισμού προσαρμόζοντας το όμως στα πλαίσια μιας όλο και πιο αυταρχικής και αντιδημοκρατικής Ευρώπης.

Όποια κι αν ήταν η επιλογή το αποτέλεσμα ήταν είτε μια αναχρονιστική αριστερά που έχανε την ικανότητα ιστορικής συμβολής είτε μια εκσυγχρονιστική αριστερά που θα διατηρούσε την ιστορική της συμβολή γλείφοντας εκεί που κάποτε έφτυνε.

Η ιστορική συμβολή κατά το παρελθόν της αριστεράς ήταν όντως μεγάλη. Δεν ήταν απλά ο υπαρκτός σοσιαλισμός όπου η αριστερά έδρασε.

Η αριστερή επίδραση και η καπιταλιστική ανάγκη να προστατευτεί από αυτήν ανάγκασε τον καπιταλισμό να γίνει πιο ελκυστικός. Κάπως έτσι καθιερώθηκαν τα κοινωνικά κράτη.

Με την πτώση της Σοβιετίας και την φανερή αμηχανία της δυτικής αριστεράς, ο καπιταλισμός δεν έχει κανένα λόγο να διατηρεί «το ανθρώπινο προσωπείο του» και αρχίζει καταστρέφει το κοινωνικό κράτος όπου το βρει, λαφυραγωγώντας παράλληλα δημόσια περιουσία και πόρους.

Ότι κέρδισε η αριστερά για τους πληθυσμούς, το παραδίδει στα νέα αφεντικά με τον ίδιο τρόπο που τα παλιά δεξιά καθεστώτα δίναν και ύδωρ στους ιμπεριαλιστές για να διατηρήσουν κάποιο ρόλο στην κάθε νέα τάξη πραγμάτων. Η εκσυγχρονιστική κυρίως αριστερά παραδίδει τα κοινωνικά δικαιώματα για να διατηρήσει για τον εαυτό της το ρόλο του υπερασπιστή των ατομικών δικαιωμάτων μειονοτήτων.

Καθίσταται προφανές ότι πρόκειται για εξουσιαστικά αλισβερίσια κι αλλαξοκωλιές ανάμεσα σε διαφορετικές ομάδες ισχύος, οικονομικές από τη μία και πολιτικές από την άλλη. Για παιχνίδια δύναμης από ομάδες που επικαλούνται ιδεολογίες μόνο και μόνο για να επιδιώξουν τα δικά τους στενά συμφέροντα.

Κι έτσι, από κοινού κρατιστές και αντικρατιστές χρησιμοποιούν την κρατική εξουσία για να καταλύσουν το κοινωνικό κράτος γιατί τα θεωρητικά επιχειρήματα από μόνα τους δεν αρκούν. Χρειάζεται ισχύς.  

Έχοντας δουλέψει αρκετά στην υπονόμευση της έννοιας του έθνους κράτους για λόγους που έπαψαν να υπάρχουν και με το επιχείρημα του αυταρχικού δεξιού κράτους, η αριστερά έχει προσφέρει σημαντικές υπηρεσίες στο νέο εχθρό της ανθρωπότητας: την χυλοποίηση και την εξίσωση προς τα κάτω που απλόχερα προσφέρει η «παγκοσμιοποίηση».

Και αμείβεται για αυτές κάθε φορά που μπορεί να αποδείξει την χρησιμότητά της στα εκάστοτε νέα αφεντικά του πλανήτη.

Η αριστερά συνεχίζει να βάζει ως πρόταγμα έναντι στην χυλοποίηση αυτή, την υπεράσπιση των λαϊκών συμφερόντων.   

Θα μπορούσε όμως κάποιος να σκεφτεί την προάσπιση του λαϊκού χωρίς ένα εθνικό πλαίσιο;

Όντας το έθνος κράτος έχει υπάρξει κατά διαστήματα εξόχως αυταρχικός μηχανισμός.

Και όντως είναι σε κάποιο βαθμό φαντασιακή θέσπιση. Το ίδιο όμως μπορεί να λεχθεί και για τα άτομα. Ο εαυτός δεν είναι απλά μια βιολογική μηχανή. Και η κάθε ανθρώπινη αντίληψη εμπεριέχει αναπόφευκτα το φαντασιακό καθώς η πραγματικότητα δεν μας είναι επιστητή σε κάθε πεδίο και κλίμακα της. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι επειδή τα άτομα και διαφόρων είδους σύνολα τους εμπεριέχουν το φαντασιακό, δεν σημαίνει λοιπόν αυτό πως άτομα κοινωνίες και κράτη δεν υπάρχουν.

Το ερώτημα όμως παραμένει: Θα μπορούσε κάποιος να σκεφτεί την προάσπιση του λαϊκού χωρίς ένα εθνικό πλαίσιο;

Λέγε με Παλαιστίνη. Λέγε με Κούρδο. Λέγε με αυτόχθονα Ινδιάνο.

Λέγε με ινδιάνο του Αμαζονίου ή Εσκιμώο.

Όχι, το κοινωνικό στις παρούσες συνθήκες δε γίνεται να προστατευτεί εκτός εθνικού πλαισίου.

Εκτός κι αν πιστεύει κάποιος στη μεταμορφωτική δύναμη των ΜΚΟ και στο πως αυτές έχουν βελτιώσει την ποιότητα της ζωής στον πλανήτη τις τελευταίες δεκαετίες.

Η ατζέντα λοιπόν των ιμπεριαλιστών και των εκσυγχρονιστών είναι ταυτόσημη, αποτελούν πλέον οι δυο τους δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.

Δεν είναι ότι η αριστερά συνθλίφτηκε από τη δύναμη του There is no alternative, της καριόλας της ΤΙΝΑΣ που συνθλίβει πληθυσμούς. Η αριστερά προσέφερε τον εαυτό της στην ΤΙΝΑ ώστε η αποτυχία μιας ψευτοεναλλακτικής να παρουσιάζεται ως η παντοδυναμία της ΤΙΝΑ.

Δεν ήταν τελείως παράλογο ρεύματα που ξεκίνησαν από την ίδια κοιτίδα να ξανασμίξουν κάποτε και να ξαναγίνουν ένα.

Μαρξισμός και καπιταλισμός είναι οικονομικίστικες αντιλήψεις που τοποθετούν μια αυθαίρετη εκκίνηση της ιστορίας και ως ερμηνευτικό μοντέλο της την οικονομική κοινωνία.

Η οικονομία όμως είναι προιόν των οργανωμένων κοινωνιών. Εμφανίζεται από ένα στάδιο εξέλιξης τους κι έπειτα.

Το να ορίζονται οι κοινωνίες μόνο από οικονομικούς όρους παραβλέπει και υποβαθμίζει όλες εκείνες τις διεργασίες που οδήγησαν τις κοινωνίες σε εξέλιξη. Κρίνω πως κάτι τέτοιο σταδιακά τις οδηγεί σ οπισθοδρόμηση.

Είναι επίσης εξόχως υλιστικές προσεγγίσεις.

Αληθεύει επίσης πως ο υλισμός ένα μέχρις ενός σημείου είναι κοινωνικά απελευθερωτική δύναμη καθώς αποδεσμεύει τα άτομα από το σημαντικότατο άχθος της κάλυψης βασικών αναγκών. Όταν όμως γίνεται αυτοσκοπός, τότε παγιδεύει τα άτομα στην κάλυψη όλο και περισσοτέρων πλασματικών αναγκών. Τότε γίνεται μια δύναμη σκλαβιάς.

Και αυτό ακριβώς συμβαίνει.

Ας είμαστε ειλικρινείς: Ένας κόσμος όπου επικρατούν στενά οικονομικίστικες αντιλήψεις θα καταντούσε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο να κυβερνιέται από αγορές, τραπεζίτες και οικονομολόγους.

Το ερώτημα «οικονομία στην υπηρεσία του ανθρώπου» ή «άνθρωποι στην υπηρεσία της οικονομίας» έχει ήδη απαντηθεί με το χειρότερο δυνατό τρόπο και με τα χειρότερα πλέον αποτελέσματα.

Ας δεχτούμε ότι ο οικονομικός ιμπεριαλισμός επιβάλει την ατζέντα του μέσω της ισχύος του.

Η αριστερά πως τα κατάφερε όμως να επιβάλει από τη δικιά της τη μεριά την ίδια ατζέντα;

Η απάντηση βρίσκεται στο ηθικό πλεονέκτημα. Οι παλιοί αγώνες και αγωνιστές της αριστεράς στους οποίους πολλοί θα έπρεπε να είμαστε ευγνώμονες για τα δικαιώματα που κατέκτησαν υπέρ μας, γίναν η ηθική προβιά μιας νέας αριστεράς που κάνει ακριβώς το αντίθετο.

Κρατάει προνόμια και ξεπουλάει κοινωνικά δικαιώματα.

Και δεν είναι παράδοξο καθώς οι μηχανισμοί των κομμάτων πρέπει να βρίσκουν πόρους.

Με την εθνική οικονομία κατεστραμμένη, τα κόμματα βλέπουν με λατρεία στα μάτια δανειστές και αγορές.

Σε αυτήν την αγοραπωλησία εμείς είμαστε το τρόπαιο και το εμπόρευμα.

Φυσικά η κουμουνιστογενής ηθική σήμερα είναι μια φαντασιακή θέσπιση.   

Το να φαντάζεται κάποιος ότι επειδή αυτοπροσδιορίζεται ως μαρξιστής ή μελετάει τον μαρξισμό γίνεται ηθικός και κοινωνιστής είναι το ίδιο σαν κάποιος που προσδιορίζεται ως χριστιανός ή διαβάζει τις γραφές να θεωρεί ότι γίνεται αυτομάτως κοινωνός και πάροχος της χριστιανικής αγάπης. Ακόμη χειρότερα: Είναι σαν κάποιος που αυτοπροσδιόριζεται ως Έλληνας να θεωρεί πως γίνεται αυτόματα κοινωνός της μεγάλης αρχαίας ελληνικής πνευματικής κληρονομιάς.

Ο θεωρητικός φυσικός δεν γίνεται αυτόματα μποζόνιο. Κι ο φανατικός οπαδός της Μπάρτσα δε γίνεται αυτόματα ο Μέσι.

Αν πείσει αρκετούς όμως ότι είναι ο Μέσι, μπορεί να κλίσει παχυλά (κοινωνικά) συμβόλαια, Μέχρι να βρεθεί στο γήπεδο για να εισπράξει την χλεύη που του αξίζει.

Η αριστερά σαν πλάνη όμως έρχεται να συναντήσει τον εθνικισμό ως τέτοιον.

Ας συνεχίσουμε λοιπόν με την ατζέντα της νέας αριστεράς.

Η Αμερική είναι ένα έθνος που χτίστηκε από δούλους και μετανάστες αφού πρώτα κατέστρεψε τους αυτόχθονες.

Η πολιτική της δεν μπορεί να μην επηρεάζεται από τις καταβολές της και δεν φείδεται να επιχειρεί να τις επιβάλει όπου μπορεί ως κυρίαρχο κοσμοείδωλο: Καταστρέφοντας αυτόχθονες σε άλλες χώρες ή έστω τις χώρες τους. Το ίδιο και το αυτό είναι σε σχέση με την εξυπηρέτηση των συμφερόντων της.

Όλως παραδόξως, η νέα αριστερά ξεχνάει τον οικονομισμό της όταν αφορά τον μετανάστη και επικαλείται μοναχά τον ανθρωπισμό.

Ο νέος της πάτρωνας της όμως, ο οικονομικός ιμπεριαλισμός βλέπει τον μετανάστη μόνο έτσι: Όπως τον έβλεπαν οι Μαρξ και Εγκελς: Ως οικονομικό ον.

Ως ένα ον που βρίσκεται σε ανάγκη. Και τα όντα που εξαρτούνται από το σύστημα εξουσίας για επιβίωση είναι πολύ πιο πειθήνια από αυτούς που έχουν μια κάποια ανεξαρτησία.

Η Γερμανία ήδη έχει κάνει τον παραγωγικό σχεδιασμό της τα επόμενα χρόνια εκμεταλλευόμενη το μεταναστευτικό με ναζιστικά υπολογιστικό τρόπο και χρησιμοποιώντας το ως αντεπιχείρημα για αυξήσεις μισθών και συντάξεων.

Η λεγόμενη εξίσωση προς τα κάτω που καταλήγει να είναι το τελικό αποτέλεσμα και των αριστερών δυτικών διακυβερνήσεων μετά τον αρχικό μήνα του μέλιτος, θα έχει για την Γερμανία σαν αποτέλεσμα την αύξηση της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας της.

Για την Ελλάδα την πλήρη δουλοπαροικιοποίηση του πληθυσμού της.

Αυτό είναι το επόμενο βήμα μετά την ολοκλήρωση της καταστροφής της μόλις πριν από λίγα χρόνια ανθηρότατης μεσαίας τάξης της.

Να σημειωθεί τούτο: Η πόλωση στο μεταναστευτικό σε μια ευρωπαϊκή οικονομική αβελτηρία οδηγεί αναπόφευκτα πλέον σε εθνικισμούς πρωτόγονους, του είδους που γέννησε τον Ναζισμό. Και σε αυτό μπορεί τον πρώτο λίθο να έριξαν οι ιμπεριαληστές που δημιούργησαν το μεταναστευτικό και το προσφυγικό και να το επωφελήθηκαν μετέπειτα αισχρά οι εθνικιστές που έχτισαν την εικόνα του ξένου-δαίμονα, λάδι στη φωτιά του καζανιού που βράζει όμως έριξε και η νέα αριστερά με την απόλυτη μη ρεαλιστική θεωρία του Μετανάστη/Αγίου και τη στοχοποίηση όσων δεν την προσκύνησαν.

Μα ο μετανάστης δεν υπακούει σε θεωρίες: Δεν είναι εξ ορισμού μήτε δαίμονας μήτε άγγελος. Άνθρωπος είναι. Και όπως κάθε αριστερός, κάθε χριστιανός και κάθε μουσουλμάνος μπορεί να είναι «καλός» ή «κακός».

Φασισμός είναι να επιβάλλεις στον άλλο τη δικιά σου άποψη. Και υπάρχει και αριστερός φασισμός σε αυτή τη χώρα. Τόσο επικίνδυνος όσο ο εθνικίστικος ρατσισμός, γιατί ενώ ο πρώτος πιστεύει στην ανωτερότητα της φυλής του και τιμωρεί όσους δεν υπακούν στα κελεύσματά της, ο αριστερός φασισμός πιστεύει σε μια de facto ανωτερότητα της ηθικής και της ιδεολογίας του και τιμωρεί με εξευτελιστικό αποκλεισμό από το δημόσιο γίγνεσθαι όσους δεν προσαρμόζονται στα κοσμοείδωλα του, ανεξάρτητα από το πόσο πολύ αυτά έχουν στρεβλωθεί.

Τα γεγονότα της Κολωνίας τροφοδοτούν την αντιεπιστημονικότατη θεωρία του μετανάστη δαίμονα και χαστουκίζουν τη θεωρία του μετανάστη αγίου. Άλλα συμβάντα κάνουν ακριβώς το αντίθετο. Η μαζικότητα όμως του συμβάντος της Κολωνίας αναντίρρητα τραυματίζει βάναυσα τον δυτικό ψυχισμό και δίνει τροφή σε παραλογισμούς.

Μην περιμένετε όμως να ακούσετε αριστερό να καταδικάζει το συμβάν για αυτό ακριβώς που ήταν: Μια μαζική επίδειξη μεταναστευτικού σεξισμού.

Βλέπετε για την αριστερά δεν υπάρχει σεξιστής μετανάστης πόσο μάλλον αριστερός σεξιστής με μια λογική ισοπεδωτική όσο και το ακροδεξιό «ο μόνος καλός μετανάστης είναι ο νεκρός μετανάστης». Η αριστερά, πριν αγιοποιήσει το μετανάστη, είχε αυτοανακηρυχτεί αγία.

Τόσο οι ακροδεξιοί όσο κι οι αριστεροί συμφωνούν σε κάτι: Αν η πραγματικότητα δε συμφωνεί με τη θεωρία τους, τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα.

Και φυσικά η αριστερά σπαταλάει κλάσμα μόνο του χρόνου της σε σχέση με την Ελλάδα ως χώρα μεταναστών από ότι σε σχέση με την Ελλάδα ως χώρα αθρώας εξαγωγής αυτοχθόνων μεταναστών.

Η αριστερά που φιμώνει, η αριστερά που στοχοποιεί, η αριστερά του πολιτικά ορθού δεν γνωρίζει απλά καλά το σύστημα. Είναι πλέον μέρος του. Και δεν μπορεί κάτι που αποτελεί πλέον μέρος του προβλήματος να αποτελεί μέρος της λύσης του, κυρίως γιατί διόλου δεν επιθυμεί μια λύση. Στόχος της πολιτικής εξουσίας δεν είναι να λύνει προβλήματα που δεν την απειλούν. Στόχος της είναι να δημιουργεί προβλήματα που εντείνουν την ομηρία του πληθυσμού στα χέρια της.

 Στο μόνο που διαφέρει η νέα αριστερά είναι στη ρητορική της, στο εξωτερικό της περίβλημα και όχι στην βαθύτερη ατζέντα της. Εκεί που οι άλλοι βιάζουν και σε βρίζουν, η αριστερή εξουσία σε βιάζει και κλαίει κι οδύρεται. Αλλά ο βιασμός είναι βιασμός ασχέτως αν ο βιαστής είναι η Μάρθα Βούρτση ή ο Νίκος Ξανθόπουλος.  

Δεν είναι παράδοξο λοιπόν που ο χασάπης του ασφαλιστικού Κατρούγκαλος προτρέπει τον κόσμο να διαδηλώσει κατά του ασφαλιστικού του.

Γιατί γνωρίζει ότι η αριστερά έχει κάνει τόση κατάχρηση των διαδηλώσεων που τις έχει ξεδοντιάσει. Οι πορείες δεν έχουν στόχο. Είναι πολιτικές παρελάσεις.

Την μόνη αξία που έχουν πλέον όπως πολύ καλά ξέρει το ΚΚΕ είναι στους εσωτερικούς συσχετισμούς της εξουσίας, στη νομή της πίττας.

Ο Κατρούγκαλος καλεί τον κόσμο να διαδηλώσει για να παίξει παιχνιδάκια με το κουαρτέτο ώστε να παραμείνει ο πωπός ο δικός του και των ομοτράπεζων του, περισσότερο στις καρέκλες όπου κλωσούν τα χρυσά αυγά.   

Αρκετά μας έχουν χρησιμοποιήσει αριστεροί και δεξιοί για τα δικά τους συμφέροντα. Η εκμετάλλευση του ανθρώπου από τον άνθρωπο μπορεί να γίνεται κυρίως από καπιταλιστές αλλά δε γίνεται μόνο κι αποκλειστικά από αυτούς. Έχει και μπόλικους μαρξιστές που θα τους ζήλευαν οι πιο στυγνοί καπιταλιστές.

Οι μόνες πορείες που έχουν νόημα είναι οι πορείες που έχουν στόχευση: Το σπίτι και το γραφείο, του Κατρούγκαλου, τη Βουλή, τη γερμανική πρεσβεία.

Οι μόνες διαδηλώσεις που έχουν νόημα είναι όχι αυτές που ξέρουν τι δε θέλουν, αλλά αυτές που ξέρουν τι θέλουν και πως θα το πετύχουν.

Αυτές που πάνε να κάνουν κάτι κι όχι απλά να προσφέρουν στιγμιαία εκτόνωση.

Δυστυχώς σε αυτόν τον τόπο, οι μόνοι αποφασισμένοι είναι οι αδίστακτοι.

Ξέρω ότι έχω αδικήσει σε αυτήν εδώ την κριτική μου πολλούς και καλούς έντιμους αριστερούς που ελάχιστη σχέση νομίζουν ότι έχουν με την ελληνική νέα αριστερά όπως την περιγράφω.

Καλώς θα κάνουν λοιπόν να στραφούν κατά των πηγές των προβλημάτων, τις ηγεσίες τους αντί να στρέφονται σαν μαντρόσκυλα σε όποιον απλά τα εντοπίζει.

Κάποιοι από μας ίσως να ονειρευτήκαμε έναν κόσμο χωρίς κράτη και σύνορα. Καθώς δεν αντιδράσετε στις επιβολές που εκμεταλλεύτηκαν για ιδία οφέλη αυτό το όραμα, αυτό που θα πάρουμε θα είναι κράτος χωρίς κοινωνικό κράτος.

Θα κλείσουμε, όπως ανοίξαμε, με Βενιαμίν Φρανγκλίνο.

«Σε αυτή τη ζωή, τίποτε δεν είναι σίγουρο εκτός από το θάνατο και τους φόρους»

Βενιαμίν, το μόνο που είναι σίγουρο σε αυτή τη χώρα, είναι οι φόροι μέχρι θανάτου

Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com, 16/1/2016

Read More »

Το ΚΕΕΛΠΝΟ μετά του ωφελίμου*

Στο πρωτοποριακό έργο μου «Θανάσιμες Θεραπείες» περιέγραψα ενδελεχώς το πως με πρόφαση τις καινές επιδημίες, διαμορφώθηκε από κυβερνήσεις, οργανισμούς και φυσικά τις φίλες μας τις φαρμακευτικές ένας χορός διαρκούς κερδοσκοπίας.

Πρόσφατες και παλαιότερες έρευνες του Hot Doc έρχονται να φωτίσουν τα επί μέρους σκάνδαλα της εντόπιας μικρογραφίας παραρτημάτων παγκοσμίων οργανισμών που λέγεται ΚΕΕΛΠΝΟ (Κέντρο Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων).

Ήδη από το 2014 υπάρχει εισαγγελική έρευνα για την πιο ορατή πτυχή του γιγαντιαίου σκανδάλου κακοποίησης της επιστήμης για χάρη συμφερόντων που βαπτίστηκε γρίπη των χοίρων, sequel της μάλλον αποτυχημένης απόπειρας της γρίπης των πουλερικών: αυτή της αγοράς διπλών δόσεων εμβολίων από τον σημερινό επίτροπο της ΕΕ Δημήτρη Αβραμόπουλο.

Και αυτή είναι απλά η κορυφή του παγόβουνου. Όπως περιγράψαμε στο σημαντικότατο «Θανάσιμες Θεραπείες», μετά το χτύπημα στους διδύμους πύργους στις 11 Σεπτέμβρη και με την λογική πάντα του κατ επείγοντος, η αμερικάνικη νομοθεσία μεταβάλλεται ώστε να περιλάβει στην αντιτρομοκρατική ομπρέλα όχι μόνο τη βιοτρομοκρατία αλλά και τις πανδημίες. Με αυτό τον τρόπο, η νομοθεσία απάλλαξε τις φαρμακευτικές από τυχόν νομικές ευθύνες των παρενεργειών σκευασμάτων τους σε περιπτώσεις βιοτρομοκρατικού χτυπήματος ή πανδημίας ενώ παράλληλα διευκόλυνε τις fast track διαδικασίες σε όλα, από την παρασκευή και τις δοκιμές εμβολίων μέχρι την υπογραφή συμβολαίων με κράτη.

Με αυτόν τον τρόπο, ένα χρυσό νομοθετικό χαλί έχει στρωθεί για τις φαρμακευτικές, ήδη από το 2002. Το μόνο που είχαν να κάνουν ήταν να προφασιστούν πανδημικούς κινδύνους και να ανακαλύψουν καινούρια εμβόλια και φάρμακα για αυτές. Και αυτό ακριβώς πράξαν, με τη βοήθεια των μήντια και πρόθυμων επιστημόνων.

Αυτή η σύνδεση αντανακλάστηκε και στο ΚΕΕΛΠΝΟ όπως ήταν αναμενόμενο:

Όπως περιγράφει το Hot Doc: “O γενικός διευθυντής του «αμαρτωλού» ΚΕΕΛΠΝΟ Θεόδωρος Παπαδημητρίου, πρόκειται να καθίσει στο εδώλιο του κατηγορουμένου καθώς … κατηγορείται για απάτη ύψους 568.022 ευρώ για τρεις περιπτώσεις οικονομικής διαχείρισης του ΚΕΕΛΠΝΟ… 

Η τρίτη περίπτωση αφορά την έγκριση δαπάνης ύψους 336.488 ευρώ η οποία δόθηκε ως αμοιβή σε γραφεία εμπιστευτικών ερευνών για την αντιμετώπιση περιστατικών βιοτρομοκρατίας κατά την διετία 2002-2003”

Να σημειωθεί ότι βιοτρομοκρατικό χτύπημα στην Ελλάδα τη συγκεκριμένη περίοδο ήταν μάλλον περισσότερο πιθανό από καύσωνα στην Αλάσκα, ενώ απορίας άξιο είναι το ποια ακριβώς «γραφεία εμπιστευτικών ερευνών» είχαν εξειδίκευση στην αντιμετώπιση της βιοτρομοκρατίας…

Οι καινές επιδημίες και η βιοτρομοκρατία μαζί με τα fast track συμβόλαια έγιναν καλοδεχούμενα από τις περισσότερες κυβερνήσεις για δύο κυρίως λόγους: Ο πρώτος είναι για να γίνουν αρεστές στις μεγάλες κυβερνήσεις με πρώτη και καλύτερη αυτή των ΗΠΑ, κοιτίδα των εν λόγω πολιτικών δημόσιας υγείας ώστε να λάβουν ακόμη μεγαλύτερη στήριξη από τους μηχανισμούς, μηντιακούς και όχι μόνο που οι ΗΠΑ έχουν εδώ και δεκαετίες εγκαθιδρύσει εντός πλείστων χωρών.

Ο δεύτερος είναι ακόμη πιο πεζός: Κατ επείγοντες κρουνοί κονδυλίων άνοιγαν δίνοντας ευκαιρία παραγωγής μαύρου χρήματος, δημοσιογραφικού, πολιτικού και επιστημονικού.

Ενδεικτική είναι η εικόνα των κονδυλίων που σπαταλήθηκαν από το ΚΕΕΛΠΝΟ την περίοδο πχ του 2011-2012. Το ΚΕΕΛΠΝΟ προίκισε μήντια και δημοσιογράφους, μερικά από αυτά αμελητέας μάλιστα επιρροής, με το ποσό των 3 μυρίων για εκστρατείες όχι μόνο κατά της εποχιακής γρίπης και της κατάχρησης αντιβιωτικών, εκστρατεία που όπως έχουμε περιγράψει συχνά σε παλαιότερα άρθρα μας άργησε μόλις μισό αιώνα… αλλά και για εκστρατείες για ζητήματα που ουδόλως ανήκαν στο πεδίο του, όπως αυτές για τα …γενόσημα.. και τον … καρκίνο.

Πέραν του ότι μερικά από αυτά τα κονδύλια είχαν αποδέκτη τη σύζυγο Στουρνάρα, η διοίκηση του ΚΕΕΛΠΝΟ την οποία και φυσικά διαφοροποιούμε σε σημαντικό βαθμό από το ερευνητικό και επιστημονικό προσωπικό του,  φρόντισε να γίνει κάθε δυνατή σπατάλη τους. Όπως περιγράφεται στο site Newsbomb “το ΚΕΕΛΠΝΟ δεν αξιοποίησε τη δυνατότητα για δωρεάν προβολή από τα ΜΜΕ, με βάση τις νομοθετικές διατάξεις και τους κανονισμούς του ΕΣΡ, για τα ενημερωτικά μηνύματα κοινωνικού χαρακτήρα. Από τα 3 εκατομμύρια που πληρώθηκαν, περίπου 1,5 εκατ. θα μπορούσε να έχει εξοικονομηθεί, κάτι που δεν έγινε”

Όταν το ΚΕΕΛΠΝΟ δεν καβαλά το κύμα που δημιουργούν ιδιωτικά διεθνή συμφέροντα, φροντίζει να δημιουργεί δικές του πατέντες, προστατευόμενο από αδιαφάνεια και αναξιοκρατία.

Με τον ιό του Δυτικού Νείλου στη χώρα μας είχα ασχοληθεί σε άρθρο μου στο περιοδικό Nexus το 2010.

Παρότι είχε δώσει κρούσματα την δεκαετία του 90 σποραδικά κρούσματα αρχικά στις ΗΠΑ και αργότερα και στην Ευρώπη, ο ιός του Δ.Ν δεν κατάφερε να μπει στο blockbuster των πανδημικών κινδύνων, ίσως γιατί δεν είχε ακόμη διαμορφωθεί το ευνοϊκότερο των πλαισίων. Αυτό, όπως περιγράψαμε κατασκευάζεται στις αρχές του 21^ου αιώνα.

Έτσι, τα πρώτα κρούσματα του ιού του Δυτικού Νείλου στην Ελλάδα πάνε χαμένα για το ΚΕΕΛΠΝΟ, παρότι ο φτερωτός γιατρός και τότε Δήμαρχος της Θεσσαλονικής Παπαγεωργόπουλος επιδιώκει να βγάλουν κάποια ακόμη κονδύλια φτερά.

Καθώς δεν υπάρχουν μεγάλα εμβολιαστικά και φαρμακευτικά συμφέροντα πίσω από τον ιό του Νείλου που θα έκαναν πιο εύκολη την υφαρπαγή κονδυλίων από τη διοίκηση του ΚΕΕΛΠΝΟ, αυτή αποφασίζει μεσούσης της κρίσης να βγάλει τα σπασμένα μιας χαμένης ευκαιρίας για προληπτικά ή θεραπευτικά κέρδη και να τα κάνει … διαγνωστικά.

Έτσι αγοράζονται ακριβότατα αντιδραστήρια για ένα σμικρό για μια ακόμη φορά ενδημικό κίνδυνο.

Να σημειωθεί κάτι: οι εν δυνάμει ενδημικοί παράγοντες σε βάθος χρόνου είναι ένα σημαντικό κλάσμα του συνόλου των μικροοργανισμών στον πλανήτη. Θα χρειαζόμασταν πολλά περισσότερα από τα συνολικά κεφάλαια του πλανήτη για να προετοιμαστούμε για κάθε έναν από αυτούς.

Δουλειά οργανισμών όπως το ΚΕΕΛΠΝΟ δεν είναι να κατασπαταλά κονδύλια αλλά να ιεραρχεί και να θέτει προτεραιότητες με καθαρά επιστημονικά κριτήρια και να ακολουθεί πολιτικές του μικρότερου δυνατού κόστους.

Μη αποτελεσματικές, σπάταλες και κυρίως άχρηστες και σπάταλες στρατηγικές δημόσιας υγείας στερούν πόρους και κατ επέκταση ανθρώπινες ζωές.

Σε μια περίοδο μάλιστα που το σύστημα υγείας βρίσκεται υπό διάλυση, τέτοιες σπατάλες αποτελούν κάτι πολύ παραπάνω από απλά οικονομικά εγκλήματα, πόσο μάλλον όταν η μέριμνα πλέον πρέπει να διευρυνθεί για να περιλάβει και εκατοντάδες χιλιάδων προσφύγων και μεταναστών ευάλωτων σε επιδημικούς κινδύνους λόγω κάκιστων συνθηκών διαβίωσης.

Η πρώτιστη και αποτελεσματικότερη στρατηγική επιδημικής πρόληψης, λέγεται υγιεινή. Δημόσια, ατομική και νοσοκομειακή με ανεμπόδιστη πρόσβαση σε καθαρό νερό.

Οι βοσκοί της δημόσιας υγείας έχουν φωνάξει λύκος πάρα πολλές φορές με το αζημίωτο και για τους ίδιους αλλά και για τον πραγματικό λύκο όταν αυτός τελικά εμφανιστεί. 

*Το παρόν άρθρο δημοσιεύτηκε στο free press περιοδικό εναλλακτικής ιατρικής Holistic life. Σημεία διανομής εδώ

Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com, 15/1/2016

Read More »

Νεοφεουδαλισμός, το άκρων άωτον του καζινοκαπιταλισμού

Η υπόθεση είναι αναντίρρητη:  Η ανισοκατανομή του πλούτου τα τελευταία χρόνια αυξάνεται.

Μόλις το 1% του παγκοσμίου πληθυσμού κατέχει πλέον το 48% του παγκοσμίου πλούτου.

Οι 85 πλουσιότεροι άνθρωποι του πλανήτη σήμερα κατέχουν όσο συνολικά οι 3.5 δισεκατομμύρια φτωχότεροι άνθρωποι του πλανήτη.

Τι στο διάολο έχει συμβεί;

Η «παγκοσμιοποίηση» αύξησε τον παγκόσμιο πλούτο. Και σταδιακά αύξησε την ανισοκατανομή του καθώς το όπλο του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, ο νεοφιλελευθερισμός, απομάκρυνε ανεπιθύμητα κρατικά εμπόδια όπως κρατικούς ελέγχους, εποπτεία και περιοριστικούς νόμους και ρυθμίσεις.

Αυτή η διαδικασία είχε μια εσωτερική εναρκτήρια στιγμή:

Την κρυπτονεοφιλελεύθερη περίοδο Clinton, καταργείται ο νόμος Glass-Steagall που διαχώριζε τις τράπεζες από τις ασφαλιστικές εταιρίες.

Η πτώση αυτού του τείχους οδηγεί σε μεγατραπεζικά συσσωματώματα όπου τα στεγαστικά δάνεια κι οι υποθήκες γίνονται μια σούπα και παραγοντοποιούνται, κάτι που τελικά οδήγησε στη φούσκα των στεγαστικών και την οικονομική κρίση του 2006, κρίση που ξεπεράστηκε χάρη στη δυνατότητα της FED να τυπώνει πακτωλό δολαρίων χωρίς να υπόκειται σε πληθωριστική τιμωρία όπως θα συνέβαινε για οποιαδήποτε άλλη χώρα πλην των ΗΠΑ.

Η FED έσωσε το αμερικάνικο χρηματοπιστωτικό σύστημα από τον ίδιο του τον εαυτό ενώ το λογαριασμό τον πλήρωσαν οι εκατοντάδες άτυχοι δανειολήπτες στεγαστικών που είδαν την αξία των ακινήτων τους να υποβαθμίζεται δραστικά.

Με άλλα λόγια: τη δεκαετία του 90 δημιουργείται ένας μεγαλύτερος κύκλος οικονομικής δραστηριότητας που επιτρέπει στο χρηματοπιστωτικό σύστημα να δανείζει απολύτως ανεύθυνα και χωρίς κριτήρια.

Και αυτό δεν αφορά μόνο ιδιώτες.

Η ίδια τάση εμφανίζεται και στο δανεισμό κρατών που βλέπουν το χρέος τους να διογκώνεται ενώ παρόμοιες τάσεις εμφανίζουν και οι τράπεζες εντός άλλων χωρών.

Στην Ευρώπη, ο ανεύθυνος δανεισμός των τραπεζών προς ιδιώτες έχει τα πάντα να κάνει με την έλευση του Ευρώ: Οι τοπικές τράπεζες έχουν πλέον τη δυνατότητα να εκμεταλλευτούν τα χαμηλά επιτόκια που προσφέρει η ΕΚΤ και να δίνουν πακτωλό δανείων χωρίς κριτήρια στους ιδιώτες.

Επιστρέφοντας στην κοιτίδα αυτών των ζητημάτων, τις ΗΠΑ, οφείλουμε να τονίσουμε πως η νεοφιλελεύθερη κατάργηση του νόμου Glass-Steagall δεν ήρθε μόνη της.

Την ίδια περίοδο, την περίοδο Clinton δηλαδή, η αμερικάνικη SEC, οργανισμός εποπτείας, δέχεται φοβερές πιέσεις για να αφήσει απολύτως ελεύθερη την αγορά των παραγώγων, όπως και τελικά συμβαίνει.

Αυτό δίνει μεγάλη αρχικά ώθηση σε έναν ευρύτερο οικονομικό κύκλο αλλά δημιουργεί μια πλήρως αδιαφανή αγορά χωρίς κανόνες που συχνά έχει στοιχηματικό χαρακτήρα και η οποία σήμερα εκτιμάται αρκετά απάνω από το παγκόσμιο ακαθάριστο προϊόν.

Η ευκολία της αγοράς παραγώγων οδηγεί σε αποεπένδυση από την πραγματική οικονομία.

Πράγματι, όταν hedge funds μπορούσαν και ίσως μπόρεσαν να διπλασιάσουν τα κεφάλαια τους μέσα σε μια χώρα με ένα απλό στοίχημα π.χ κατά του Ευρώ και είχαν ψιλά να δώσουν σε κόμματα για να φροντίσουν το στοίχημα να είναι υπέρ τους, το να επενδύσει κάποιος π.χ  σε μια βιομηχανία σε κάποια χώρα με μακροπρόθεσμη στόχευση και με όλα τα ρίσκα που κάτι τέτοιο ενέχει δεν ήταν η πρώτη επιλογή του μεγάλου κεφαλαίου.

Πέρα λοιπόν από την εξάρτηση των κομμάτων από λαδώματα, αυτά βρίσκονται σε πλήρη ομηρία από τις «αγορές» καθώς το περιβάλλον αποεπένδυσης που έχει δημιουργηθεί από τον ανεξέλεγκτο κι σκανδαλωδώς εύκολο πλουτισμό, αποθαρρύνει επενδυτές από το να επενδύσουν σε κλάδους εθνικών οικονομιών.

Κι αφού οι μόνοι δυνατοί χρηματοδότες είναι πλέον οι «αγορές» και υπερεθνικοί οργανισμοί όπως το ΔΝΤ, η Παγκόσμια Τράπεζα και η ΕΚΤ, οι χώρες περνάν χέρια σαν φθηνές πόρνες από τον ένα στον άλλο, ενώ οι όροι χρηματοδότησης μετακυλύουν τα κρατικά χρέη στους πολίτες.

Οι πολίτες είναι αυτοί που πλέον χρηματοδοτούν τον αλόγιστο δανεισμό, με αύξηση της φορολογία τους και μείωση των αποδοχών τους.

Η επιβολή της κλεπτοκρατίας έγινε χωρίς πολλές αντιστάσεις ελέω μιας ακόμη συνθήκης της παγκοσμιοποίησης: Γιατί πριν την αποεπένδυση έλαβε χώρα η εν μέρη αποβιομηχανοποίηση του δυτικού κόσμου καθώς το μεγάλο κεφάλαιο βρήκε ευκαιρίες στα χαμηλά εργατικά κόστη και την εργοδοτική ασυδοσία στην Ασιατική ήπειρο.

Δεδομένης λοιπόν της εγκατεστημένης συνδικαλιστικής διαφθοράς και σε συνδυασμό με την υποβάθμιση των ντόπιων βιομηχανιών ως κινητήρια δύναμη στην εθνική οικονομία πολλών χωρών, η ελλιπής αντίσταση των εργατικών κινημάτων ήταν σχετικά αναμενόμενη:

Απεργίες μακράς διαρκείας μπορούσαν να λειτουργήσουν ως ουσιαστικά αθέμιτος ανταγωνισμός έναντι σε τοπικές βιομηχανίες καθώς οι πολυεθνικές δεν αντιμετώπιζαν τέτοια ζητήματα.

Μονάχα μια καθολική απεργία μακράς διαρκείας θα μπορούσε να υποχρεώσει το πολιτικό κατεστημένο να απεγκλωβιστεί από την ομηρία των μεγάλων διεθνών συμφερόντων αλλά ένα τέτοιο τόλμημα είναι πιο δύσκολο από ότι θα ήταν τον 19^ο αιώνα.

Σε αυτό το σημείο, ο καζινοκαπιταλισμός αρχίζει και αποκτά χαρακτηριστικά νεοφεουδαλισμού καθώς εποφθαλμιά όχι μόνο την κρατική περιουσία χωρών σε οικονομική δυστοκία -κάτι που άλλωστε δεν του είναι καινούριο- αλλά και την ιδιωτική περιουσία των πολιτών, θεμελιώδες στοιχείο του δυτικού πολιτισμού.

Η Κύπρος π.χ υποχρεώθηκε σε bail in των τραπεζών από καταθέτες με λογαριασμούς άνω των 100.000 ευρώ, μια κίνηση που συντάραξε όχι μόνο την κυπριακή οικονομία αλλά την ευρωπαϊκή κοινή γνώμη καθώς δημιούργησε ένα προηγούμενο στην ασφάλεια των καταθέσεων, της ιδιωτικής δηλαδή περιουσίας, της ιδιοκτησίας.

Στην Ελλάδα του σπιράλ χρέους και ύφεσης τα πράγματα πάνε ακόμη χειρότερα.

Όχι μόνο υπάρχει υπερφορολόγηση με πρώτους όνους τους ελευθέρους επαγγελματίες, όχι μόνο υπήρξε καταλήστευση των ασφαλιστικών ταμείων με δεκάδες τρόπους με αποτέλεσμα οι εισφορές (ιδιωτική περιουσία υπό κρατική διαχείριση δηλαδή) εκατοντάδων χιλιάδων σημερινών και μελλοντικών συνταξιούχων να εξαφανιστούν.

Σήμερα τα hedge funds γλυκοκοιτάνε τα κόκκινα δάνεια. Με αυτόν τον τρόπο, χιλιάδες ιδιωτικές επιχειρήσεις (ιδιωτική περιουσία επίσης) θα αλλάξουν χέρια και θα πάνε προς τους νέους φεουδάρχες ενώ το ίδιο θα συμβεί και με χρεωμένες με στεγαστικά οικίες.

Όσο για τα αγροτική γαία, με την απορρόφηση της Αγροτικής Τράπεζες, αγροτικά δάνεια μπορούν να πακεταριστούν κι αυτά.

Μια ακόμη μορφή μικρομεσαίας και μεσαίας ιδιοκτησίας απειλείται.

Από την κατοχή του άυλου πλούτου, ο νεοφεουδαλισμός με τις ευλογίες των πολιτικών συστημάτων, περνάει στην κατοχή και του υλικού πλούτου, δημοσίου αλλά και ιδιωτικού, σε εξευτελιστικές μάλιστα τιμές.

Κι όλα αυτά σε μια χώρα όπου τα capital controls τα οποία δεν επιτρέπουν την άνευ όρων πρόσβαση στην ιδιωτική περιουσία των καταθετών, ζουν και βασιλεύουν με το ενδεχόμενο ενός ελληνικού bail in να επικρέμεται σαν δαμόκλειος σπάθη.

Όσο λοιπόν θεωρούν ότι ο νεοφιλελευθερισμός προστατεύει την ιδιωτική περιουσία, καλά θα κάνουν να δούνε την πραγματικότητα ξεκάθαρα, εκτός κι αν ανήκουν στο 10% των ελίτ που έχουν κάθε λόγω να προπαγανδίζουν.

Είναι προφανές ότι οι συνθήκες που οδήγησαν στην αμφισβήτηση του δικαιώματος της μικρομεσαίας και μεσαίας ιδιοκτησίας πρέπει να αντιστραφούν.

Αν όχι, ο νεοφεουδαλισμός μας περιμένει με το στόμα ανοιχτό και πεινασμένο.

Α ναι. Και καλή χρονιά να χουμε.

Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com, 4/1/2016

Read More »

5 χρόνια agriazwa

Πέντε χρόνια πάνε από τότε που ιδρύθηκε τούτο εδώ το blog, 5 χρόνια αδιάκοπου μαρασμού και ολικού εκφυλισμού της χώρας. Πρωταρχική του έγνοια ήταν να αποτραπούν όλα αυτά τα τραγελαφικά που προσβλητικά καταστρέφουν έναν ιστορικό λαό που έχει χάσει τις ρίζες του και αδυνατεί να φανταστεί ένα δικό του μέλλον.

Κάτι τέτοιο δε στάθηκε δυνατό. Εδώ μέσα καταφέραμε όμως πολλά και για αυτά θα μιλήσουμε.

Μάλλον πρώτοι περιγράψαμε πως αυτό που ξεκίνησε στην Ελλάδα το 2010 ήταν ένα πολιτικοκοινωνικοοικονομικό πείραμα που στόχο του είχε όχι φυσικά να διασώσει τη χώρα αλλά πολύ μεγαλύτερα ψάρια όπως το ΔΝΤ και το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα.

Προβλέψαμε την έξοδο Παπανδρέου και την ανάληψη της αρχηγίας του πάλαι πότε ΠΑΣΟΚ από τον Β. Βενιζέλο.

Τη πολιτική άνοδο της Χ.Α.

Περιγράψαμε από νωρίς όχι μόνο την οικονομική αλλά και τη δημογραφική καταστροφή που οι πολιτικές των μνημονίων θα προκαλούσαν και αμείωτα συνεχίζουν να προκαλούν στη χώρα.

Περιγράψαμε την διάβρωση της Κύπρου από “Έλληνες νεοτραπεζίτες” και την εγκατάλειψή της στον διεθνή παράγοντα από την κεντρική πολιτική σκηνή.

Προειδοποιήσαμε πως η Συρία ήταν το τελευταίο οχυρό της παγκόσμιας σταθερότητας και πως η αποσταθεροποίηση της θα οδηγούσε στη διάχυση του ισλαμικού εξτρεμισμού.

Περιγράψαμε τα συμφέροντα και τα δίκτυα που υπήρχαν πίσω από προγενέστερες λιγότερο οξείες φάσεις του μεταναστευτικού.

Προβλέψαμε πως το λογαριασμό της αστάθειας στη Μ. Ανατολή θα τον πλήρωνε η Ευρώπη.

Περιγράψαμε από νωρίς την σύμπραξη ΗΠΑ Γερμανίας στο εγχείρημα της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, του ευρωπαϊκού ολοκληρωτισμού δηλαδή αλλά και την κόντρα τους για το ποιος θα είχε τα ηνία του.

Είδαμε την πολιτική άνοδο του ευρωσκεπτικισμού σε μεγάλο κομμάτι της Ευρώπης και περιγράψαμε τις αιτίες του.

Περιγράψαμε και προειδοποιήσαμε για τα πρώτα επεκτατικά βήματα της ISIS που οδήγησαν τελικά στην ίδρυση του ισλαμικού χαλιφάτου.

Περιγράψαμε το ακραίο ρατσιστικό αστυνομικό καθεστώς των ΗΠΑ που ενώ δολοφονεί ελεύθερα άοπλους μειονοτικούς έχει το θράσος να το παίζει ο μπάτσος των μειονοτικών δικαιωμάτων στο εξωτερικό της προκειμένου να αποσταθεροποιεί όποιες χώρες δεν έχουν υποκύψει.

Περιγράψαμε με έμφαση το Ουκρανικό ζήτημα, τους παίχτες πίσω από αυτό και τις συνέπειες του.

Τον οικονομικό αποκλεισμό της Ρωσίας και τον βρώμικο ρόλο των Σαουδαράβων στον πόλεμο της τιμής του πετρελαίου.

Περιγράψαμε τη χρήση των ακραίων τζιχαντιστών από τις ΗΠΑ, τη Σ.Αραβία, το Πακιστάν, ενίοτε και το Ισραήλ ως γεωπολιτικά εργαλεία.

Προβλέψαμε και περιγράψαμε την αρχή του τέλους της “Pax Americana”.

Στο εσωτερικό πάλι, ήδη από τις δεκατέσσερις του Φλεβάρη περιγράψαμε την “μετάλλαξη” Συριζανέλ και προειδοποιήσαμε πως η συμφωνία της 20ης Φλεβάρη οδηγούσε μαθηματικά στο τρίτο και μακρύτερο μνημόνιο.

Περιγράψαμε όχι μόνο την πολιτική αλλά και τη δημοσιογραφική κωλοτούμπα πρώην “αντιμνημονιακών δυνάμεων”.

Ξεσκεπάσαμε αρκετούς ψευτοδιανοούμενους για αυτό που πραγματικά είναι: σκυλιά που γλείφουν το χέρι που τους ταίζει και που δαγκώνουν όποιον πλησιάζει το δέντρο που έχουν κατουρήσει.

Στο πεδίο των παγκοσμίων πολιτικών δημόσιας υγείας αυτήν την περίοδο κάναμε ίσως λιγότερα αλλά εξίσου σημαντικά.

Φυσικά υπήρξαν αστοχίες. Κι η πιο ασυγχώρητη από αυτές ήταν η στήριξη μας μέχρι και το Φλεβάρη του 2015 στους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ κρίνοντας αφελώς πως ήταν δυνάμεις κατά της διαπλοκής...

Με εξαίρεση λοιπόν αυτήν την μαύρη σελίδα, κάναμε πολλά, σπουδαία και μεγάλα. Και για αυτό επάξια επιβραβευτήκαμε με σταδιακό αποκλεισμό από τα περισσότερα μήντια.

Οι φωνές που ενοχλούν το βόθρο της διαπλοκής πρέπει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο να εξαφανίζονται. Μόνο τα σκατά επιτρέπεται να επιπλέουν.

Κατά κάποιο τρόπο λοιπόν, γιορτάζω τα πέντε χρόνια του agriazwa.blogspot.gr με δύο καλλιτεχνικές παρουσιάσεις στην Αθήνα. Τη Δευτέρα 21/12 στις 7.00, το Studio Amid παρουσιάζει τα ηχητικά βιβλία του στην Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών, ανάμεσα στα οποία θα είναι και το μαγευτικό ηχητικό βιβλίο μου “Πρόσωπα Ζώα Πράματα”.

Την Τρίτη 22/12 7.30 στο χώρο Κόμης, Λασκαράτου 20 στα Α. Πατήσια, ο έξοχος Γιωργής Κοντογιώργης θα μου κάνει την τιμή να παρουσιάσει “Το Σημάδι” μου από τις εκδόσεις ΑΝΙΜΑ. Η παρουσίαση θα περιέχει με αφορμή τις θεματικές του μυθιστορήματος και πολιτική συζήτηση για τα τεκταινόμενα και τις προοπτικές τους.

Όσοι πιστοί και άπιστοι, προσέλθετε.

Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com, 19-12-2015

Read More »

H Παγκόσμια Κρίση βαθαίνει

Στις 25 Οκτωβρίου ανακοίνωσα το τέλος εποχής, ρωτώντας πρώτα την τρέχουσα ιστορία.

Το αιτιολόγησα ως εξής: «Ένας νέος ιστορικός κύκλος ανοίγει, πάλι φαύλος, γεμάτος από τα τραύματα της προηγούμενης περιόδου όπου τα συμπτώματα θα γίνουν αιτίες.»

Τέσσερα μεγάλα συμβάντα έχουν έκτοτε συμβεί που αλλάζουν το ρουν της ιστορίας επιβεβαιώνοντας την ανακοίνωση μου: 1)Το τρομοκρατικό χτύπημα στο Παρίσι, 2)η κατάρριψη του ρωσικού αεροσκάφους από την Τουρκία, 3)η αλλαγή των κανόνων του ΔΝΤ για στάση πληρωμών στην περίπτωση της Ουκρανίας ως ένα ακόμη οικονομικό όπλο κατά της Ρωσίας και 4) η κατάρρευση του Λατινοαμερικανικού μπλοκ με την Αργεντινή και τη Βενεζουέλα να πέφτουν ξανά στα νύχια του νεοφιλελευθερισμού και προφανώς της Αμερικής με τη Βενεζουέλα να έχει πέσει θύμα του πολέμου των τιμών του πετρελαίου από τους Σαουδάραβες, ενός πολέμου που ανέχτηκαν οι ΗΠΑ για λόγους που ήδη έχουμε περιγράψει.

Στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, η ΕΕ της διαφθοράς ως μαλακή δύναμη επιβολής στα κράτη μέλη έχει πλέον αποτύχει.

Η Λεπέν κερδίζει τις περιφερειακές εκλογές στη Γαλλία δείχνοντας ξεκάθαρα την τάση του γαλλικού πληθυσμού ενώ στην Αυστρία και την Ολλανδία ο εθνικισμός παίρνει τα πρωτεία στην κεντρική πολιτική σκηνή.

Η Ευρώπη που σήμερα αναδύεται δεν είναι αυτή ενός αριστερού ουτοπισμού αλλά αυτή ακριβώς που είχαμε περιγράψει στις 16 Μαϊου του 2014 στο άρθρο «Η άλλη Ευρώπη: Εθνικιστές, απομονωτιστές και αυτονομιστές». Ενδεικτικά έγραφα πως «τα συστημικά κόμματα που μιλάν για μια Ευρώπη της προόδου, αποκρύπτουν συστηματικά την πραγματική εικόνα της Ευρώπης σήμερα. Είναι αυτά που οδηγούν την Ευρώπη σε σίγουρη αποσύνθεση.»

Αφού η Ευρώπη της μαλακής δύναμης έχει αποτύχει, μένει μόνο η σκληρή δύναμη για να κρατήσει ενωμένη την Ευρώπη. Σταδιακά η Ευρώπη, αν δε διαλυθεί, θα μετατραπεί σε στρατοκρατική και στρατοκρατούμενη δύναμη.

Αυτό ο Γιούνγκερ το είχε δει έγκαιρα, κάνοντας τις πρώτες πρόωρες αναφορές για Ευρωπαϊκό στρατό.

Η Frontex στη Μεσόγειο και η κατάλυση της εθνικής κυριαρχίας της Ελλάδας πλέον και σε γεωπολιτικό επίπεδο είναι απλά το προοίμιο ενώ η αποστολή στρατιωτικής αποστολής από τη Γερμανία στη Συρία μόνο συμβολική δεν είναι.

Μια ακόμη πρόγευση από το μέλλον είναι και ο παστρικός, «χουντικός» τρόπος με τον οποίο έγινε η «εκκαθάριση» στην εκρηκτική Ειδομένη, με τους δημοσιογράφους να απομακρύνονται πρώτοι.

Στη Μέση Ανατολή, η εμπλοκή πολλών παικτών και συμφερόντων όχι μόνο δεν αποκλιμακώνει την κατάσταση. Το φιτίλι μιας ευρύτερης σύρραξης κονταίνει επικίνδυνα.

Η Τουρκία, με την οποία καλούμαστε από την ΕΕ να συνδιαχειριστούμε το Αιγαίο και η οποία λίαν συντόμως θα έχει καλές πιθανότητες να συνδιαχειριστεί και την Κύπρο, έχει διαπράξει 3 casus Belli έναντι σε τρεις διαφορετικές χώρες: Στη Συρία, στη Ρωσία ενώ εσχάτως μπούκαρε και στο Ιράκ.

Είμαστε πλέον απολύτως βέβαια ότι η τουρκική επιθετικότητα έχει αμερικανικές πλάτες.

Η «Pax Americana» έχει τελειώσει και οι μεγάλοι παίχτες προσπαθούν να ξαναμοιράσουν τον γεωπολιτικό χάρτη.

Είναι αδύνατον να προβλεφθεί το σε ποια επίπεδα θα φτάσουν τα επίπεδα της σύγκρουσης.

Ο Barak Obama, παρότι συνέχισε την μεταπολεμική πολιτική των ΗΠΑ ως παγκόσμιου μακελάρη, τρομοκράτη και υπονομευτή, κατάφερε να αποφύγει αιφνίδιες κλιμακώσεις.

Δεν μπορούμε να φανταστούμε ποια μορφή θα πάρουν οι τραυματισμένες αμερικάνικες φιλοδοξίες με έναν πρόεδρο σαν τον Donald Trump και ποιες θα είναι πλανητικά οι συνέπειες μιας τέτοιας εκλογής.  

 Θα επιστρέψουμε στα δικά μας, τα γελοία: Τα ελγίνεια του Μάρδα, το πολιτικό σύστημα να υπερασπίζεται τον Γερμανό Ιστορικό Ρίχτερ που διώκεται γιατί περιέγραψε με αποτροπιασμό το ότι οι Κρήτες δεν υποδέχτηκαν τους Ναζί εισβολείς με ροδοπέταλα με βάση ένα αντιρατσιστικό νόμο που κατασκευάστηκε από το πολιτικό σύστημα με απώτερο στόχο τη φίμωση ενοχλητικών φωνών, τις αποκαλύψεις του Μητρόπουλου για χυδαίους εκβιασμούς του από τον Φλαμπουράρη και το φλερτ Τσίπρα Λεβέντη.

Μια σημείωση μόνο: Ο Λεβέντης που νεκραναστήθηκε παραδόξως για να υπάρχει ως  δεκανίκι εκτάκτου ανάγκης, κατά δήλωσή του ήταν όχι απλά συνάδερφος αλλά φίλος των πατέρα Τσίπρα και Φλαμπουράρη, κάτι που δημιουργεί σκέψεις για παράλληλα και αφανή κέντρα εξουσίας αν κάποιος θυμηθεί το περίφημο Memo Φλαμπουράρη στον εαυτό του που έγραφε με μεγάλα γράμματα «Λεβέντης, όχι ακόμη».

Ας το καταλάβουμε πλέον. Η Ελλάδα, αν δεν ανατραπεί σύσσωμο το πολιτικό σύστημα, τα επόμενα χρόνια θα είναι χωματερή όχι μόνο χρέους αλλά και ανθρώπων ενώ μπορεί να συρθεί χωρίς σοβαρή αντίσταση σε πολεμικές συρράξεις με την εθνική της κυριαρχία να έχει ήδη περιορισθεί δραματικά.

Να σας ενημερώσω πως κυκλοφορεί το ηχητικό μου βιβλίο «Πρόσωπα Ζώα Πράματα» σε μια καλαίσθητη διπλή έκδοση από το Studio Amid, ένα εξαιρετικό ενήλικο χριστουγεννιάτικο δώρο για όποιους έχουν ανθρώπους που αγαπούν και λεφτά για να τους κάνουν εμπορικά δώρα.

Θα μου επιτρέψετε στην επόμενη μου δημοσίευση εκτός απροόπτου να σας το παρουσιάσω.

Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com, 10/12/2015 

Read More »

Ελλάδα γιοκ

Στην Ειδομένη μετά τους φράχτες που σήκωσαν τα Σκόπια η καταστολή αυξάνεται διαρκώς. Και η βία δεν προέρχεται μόνο από τη σκοπιανή αστυνομία. Χθες οι μετανάστες έθεσαν ουσιαστικά τους πρόσφυγες υπό ομηρία: Ή θα περάσουμε όλοι μαζί ή κανένας.

Η οραματική αντίληψη των πραγμάτων δίνει τη θέση της σε έναν απάνθρωπο ρεαλισμό.

 Ο Τσιπραστείος, ο πρωθυπουργός που έκανε όλα τα όχι του ναι σε όλα, υπό την ανεπίσημη απειλή από την πλευρά της ΕΕ για προσωρινή αποβολή της Ελλάδας από τη συνθήκη Σένγκεν, επέτρεψε στη Frontex να αποκτήσει αυξημένες αρμοδιότητες στο μεταναστευτικό/προσφυγικό εντός της Ελλάδας.

Το χαν δηλώσει από πολύ νωρίτερα άλλωστε Ευρωπαίοι αξιωματούχοι: Δεν νοείται  χώρα μέλος της συνθήκες να μην μπορεί να ελέγξει τα δικά της σύνορα, υπονοώντας με διπλωματικό τρόπο ότι μια τέτοια χώρα δεν νοείται να χει δικά της σύνορα.

Δεν θα αργήσουν να ρθουν και οι κοινές περιπολίες με την Τουρκία.

Πέρα από την απώλεια της εθνικής κυριαρχίας στην χάραξη της οικονομικής πολιτικής, έρχεται με γοργά βήματα και η απώλεια της εθνικής κυριαρχίας και σε γεωπολιτικό επίπεδο.

Ο Τσίπρας δοκίμασε να συνδέσει το χρέος με το προσφυγικό και πήρε τα αρχίδια του σε λαδόκολλα.

Σε αντίθεση ο Ερντογάν, συνεργός της ISIS που ευνοεί το σωματεμπόριο των προσφυγών προς την Ελλάδα, πήρε ζεστά 3 δις από την ΕΕ, υπόσχεση για το άνοιγμα των κεφαλαιακών ροών και την κατάργηση της βίζας την ίδια στιγμή που το πιο πρόθυμο μέλος της ΕΕ, η Ελλάδα, απειλείται ότι οι πολίτες της θα χρειάζονται διαβατήρια για να ταξιδέψουν εντός ΕΕ.

Σιγά τα αυγά.

Μέσα στα τρομακτικά αδιέξοδα που οι πολιτικές της ΕΕ έχουν δημιουργήσει, αυτή χρησιμοποιεί για μια ακόμη φορά την Ελλάδα ως αποδιοπομπαίο τράγο και τη δείχνει με το δάχτυλό της ως την μήτρα όλων των δεινών της Ευρώπης.

Τα δομικά προβλήματα της ΕΕ την οδηγούν είτε σε διάλυση είτε σε έναν ολοκληρωτισμό που θα περιλαμβάνει και έναν ισχυρό ευρωπαϊκό στρατό που σκοπό του θα έχει να διαφυλάττει και να προωθεί τα συμφέροντα του σκληρού πυρήνα.

Η Ελλάδα έχει γίνει ο απόλυτος παρίας της ΕΕ.

Πώς να μην γίνει άλλωστε. Σε μια ευνοϊκή συγκυρία όπου μετά την προκλητικότατη κατάρριψη του ρωσικού μαχητικού από την Τουρκία, η Ρωσία αναδεικνύει παγκοσμίως το ζήτημα των τουρκικών παραβιάσεων στο Αιγαίο, ο Τσίπρας αντί να πιέσει, γράφει μερικά Τσιπραστεία tweets για νευρικούς τούρκους πιλότους για να τα μαζέψει μετά την απάντηση του Τούρκου πρωθυπουργού Νταβούτουγλου σαν να ταν σχολιαρόπαιδο που του τράβηξε η δασκάλα τ’ αυτί.

Ο «Πανίσχυρος» στο εσωτερικό Τσίπρας είναι ένα ανδρείκελο που συνεχίζει τον ένδοξο δρόμο του ΓΑΠ στην κατάργηση της εξωτερικής πολιτικής.

Ο άνθρωπος που ήταν η βιτρίνα των μάλλον αδικαιολογήτως εκατομμυριούχων Σταθάκη και Φλαμπουράρη και που καλοδέχτηκε κι άλλους από αυτήν την παρασιτική τάξη στο κόμμα του, θα γινόταν φυσικά ένας από τους πιο πρόθυμους κομπάρσους της ΕΕ.

Μπορεί να υπερηφανεύεται σαν διεθνιστικό σκεπάρνι ο Τσιπραστείος πως ο ίδιος προωθεί την ενταξιακή πορεία της Τουρκίας, η πραγματικότητα είναι όμως προωθεί τον περαιτέρω αποκλεισμό της χώρας από την λήψη αποφάσεων εντός ΕΕ.

Και αν υπάρχουν ενδεχόμενα διάλυσης της ΕΕ και επιβίωσης της Τουρκίας σε πείσμα της μεγαλομανίας της και των υπαρξιακών της προβλημάτων, ε τότε προωθεί την ένταξη της Ελλάδας στην νέα οθωμανική αυτοκρατορία.

Προνοητικοί όσοι ραγιάδες βλέπαν τουρκικά σήριαλς. Σε ένα όχι πολύ κοντινό μέλλον μπορεί να τους φανούν χρήσιμα στην εκμάθηση της επίσημης γλώσσας της περιοχής.

Γιατί αν αυτή δεν είναι τα γερμανικά, ε τότε μπορεί να είναι τα τουρκικά.

Ότι και να γίνει, προτεκτοράτο θα μαστε, με πολύ χειρότερους μάλιστα όρους από ότι είχαμε συνηθίσει τις προηγούμενες δεκαετίες που παρήγαγαν για τους πολλούς μια έστω ψευδαίσθηση ανεξαρτησίας.

Μέχρι τότε, ας απολαύσουμε τη ζωή μας σε αυτή υπέροχη χωματερή χρέους και ανθρώπων.  

Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com, 4/12/2015

Read More »