Χρόνια πολλά Αgriazwa!!!
Πέτρος Αργυρίου
Δύο χρόνια συμπληρώθηκαν από την ίδρυση αυτού του blog.
Δύο δύσκολα χρόνια για τη μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων, δύο
δύσκολα χρόνια για την πλειονότητα του ανθρωπίνου πληθυσμού.
Μέσα σε αυτά τα δύο χρόνια πολλά από αυτά που θεωρούσαμε
δεδομένα πληγώθηκαν. Άλλα χάθηκαν.
Η Ελλάδα υπέπεσε ξανά πλήρως στην κατάσταση ενός
προτεκτοράτου.
Στο εναρκτήριο μήνυμα του blog γράφουμε «Είμαστε στο μεταίχμιο, στη μετα- νεα τάξη πραγμάτων. Από αυτό
το σημείο μπορούμε να εκτοξευτούμε σε ενα μαγικό κόσμο προόδου, αντίληψης και
αλληλεγγύης, να φτάσουμε στην εποχή μιας τεχνο-αναγέννησης η να
οπισθοδρομήσουμε και να βουλιάξουμε σε νεες φρικτές μορφές απολυταρχισμού, να
καταδικαστούμε να ζήσουμε σε ένα τεχνο-μεσαίωνα»
Από την αρχή
γνωρίζαμε ότι το δεύτερο ενδεχόμενο ήταν πολύ περισσότερο πιθανό από το πρώτο
κάτι το οποίο δυστυχώς επιβεβαιώνεται με την κάθε μέρα που περνάει.
Παρά ταύτα, δε
θα θάψουμε την πρώτη διατύπωση και τις ελπίδες που η ανθρωπότητα έχει
εναποθέσει σε αυτή.
Δε θα σκοτώσουμε
το όραμα επειδή η πραγματικότητα είναι εχθρική σε αυτό.
Οι ιμπεριαλισμοί
ξαναχτυπήσαν την πόρτα μας. Βροντερά.
Η ζωή μας ή έστω
τα δεδομένα της ανατράπηκαν. Η δημοκρατία έγινε ένα αξιοθρήνητο κουρέλι που
καθαρίζει τα ματωμένα βήματα του νέο-ιμπεριαλισμού και μαζεύει τις σκόνες που
σηκώνονται από τη σύγκρουση των νέων γεωπολιτικών πλακών.
Αυτά τα δύο
χρόνια άρθρα του agriazwa δημοσιευτήκαν
σε κάποια από τα μεγαλύτερα sites
του ελληνικού διαδικτύου.
Δεν κολακευτήκαμε. Ξέρουμε ότι μας αναδημοσιεύουν ανάλογα με τα συμφέροντά
τους. Με τα οποία ούτε συμφωνούμε, και τα οποία ούτε ακολουθούμε, ούτε
εξυπηρετούμε. Το τίμημα του να είσαι πραγματικά ανεξάρτητος είναι πραγματικά
βαρύ: δεν σου επιτρέπει να σταθείς πουθενά.
Ας δούμε λοιπόν
πόσο καλά κάναμε τη δουλειά μας, του να είμαστε ωφέλιμοι στο αναγνωστικό κοινό
μας και να ξεδιαλύνουμε το θόρυβο και την προπαγάνδα από την πραγματική
πληροφορία. Να σημειωθεί ότι για επιβιωτικούς λόγους υπήρξε και επ’ αμοιβή
παράλληλη αρθρογραφία σε κάποια ελάχιστα εναλλακτικά περιοδικά:
Τα agriazwa για
την πολιτική και τη γεωπολιτική
Ήμασταν από τους
λίγους που από νωρίς προβλέψαμε ικανοποιητικά την εξέλιξη της κρίσης:
«Πρώτα
η Ελλάδα, μετά η Μεσόγειος, μετά η εξευρωπαϊσμένη πρώην ανατολική Ευρώπη
και στο τέλος η Κεντρική και Βόρεια Ευρώπη μέσω του μηχανισμού των
συγκοινωνούντων δοχείων της Ευροζώνης και της μίας, εικονικά αδιαίρετης και
ομοούσιας ευρωπαϊκής πολιτικής.
Πίσω ολοταχώς στη βιομηχανική
επανάσταση μέσω της αφαίρεσης εργασιακών
κεκτημένων και δικαιωμάτων ώστε να ανακτηθεί η χαμένη βιομηχανική ρώμη και
πρωτοκαθεδρία του Δυτικού κόσμου.
Η Ελλάδα, λόγω έλλειψης πολιτειακής
και κοινωνικής συνείδησης αποτελεί ιδανικό σημείο εκκίνησης
για κοινωνικά πειράματα. Αυτή τη στιγμή μας συμπεριφέρονται σαν να μαστε οι
Αφρικανοί της Ευρώπης για να δουν αν μπορούν να ξαναστήσουν την Ευρώπη της
βιομηχανικής επανάστασης… Το πείραμα της Ελλάδας αν πετύχει θα σημαίνει την
έναρξη μιας νέας εποχής φτώχιας και εργατικής εκμετάλλευσης στο Δυτικό κόσμο.
Σε αντίθεση με την Αμερική που αποτελεί εξαρχής ένα κοινωνικοπολιτισμικό
πείραμα και μπορεί να επανεφεύρει τον εαυτό της όσες φορές και όπως θέλει, η
Ευρώπη της μακραίωνης ιστορικής, πολιτισμικής, επιστημονικής, διοικητικής και
οικονομικής ιστορίας, δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς υποστρωματικές κοινωνίες και
τη συναίνεση τους. Λένε ότι η Ελλάδα αποτελεί παράδειγμα προς αποφυγή και όμως,
ΕΕ και ΔΝΤ μαζί, επιχειρούν να επιβάλλουν τον παραδειγματισμό της Ελλάδας σε
όλη την Ευρώπη.»
Περιγράψαμε την
εξαλλαγή της ελληνικής εξάρτησης προς τον γερμανικό άξονα και την γεωπολιτική
υποβάθμιση της Ελλάδας από τον προηγούμενο πάτρωνα της, τις ΗΠΑ που συντηρούσε
με μαύρα κονδύλια την διαφθορά των ελληνικών ελίτ. Στο ίδιο άρθρο μεταφέραμε
στους Έλληνες την εξαιρετική πρόβλεψη του Stratfor του 2010 για την εξέλιξη των πραγμάτων
στην Ελλάδα της κρίσης:
«Η Ελλάδα έγινε ζωτική
για τις ΗΠΑ ως μέρος της πολιτικής τους για τον περιορισμό της Σοβιετικής
Ένωσης… Το Ηνωμένο Βασίλειο και αργότερα οι ΗΠΑ ήταν πρόθυμοι να
χρηματοδοτήσουν τις Ελληνικές αμυντικές δαπάνες και να παράσχουν στην Ελλάδα
επαρκές κεφάλαιο για να είναι ένα βιώσιμο ανεξάρτητο κράτος που απολάμβανε μια
σχεδόν δυτική ποιότητα ζωής. Σε αντάλλαγμα, η Ελλάδα προσέφερε μια στρατηγική
θέση από την οποία θα εκριζωνόταν η Ρωσική και αργότερα Σοβιετική διείσδυση
στην λεκάνη της Μεσογείου.
Με την κατάρρευση της σοβιετικής απειλής στο τέλους του ψυχρού πολέμου και τον
ακόλουθο τερματισμό των ¨βαλκανικών¨ πολέμων με τον Νατοϊκό βομβαρδισμό της
Σερβίας το 1999, η πολιτική γεωγραφία της περιοχής άλλαξε για μια ακόμη φορά.
Αυτή τη φορά η αλλαγή ήταν δυσμενής για την Αθήνα. Με τη Δύση σε μεγάλο βαθμό
να έχει χάσει μεγάλο μέρος του ενδιαφέροντος της για τα ζητήματα της περιοχής,
η Ελλάδα εξέπεσε από το status της ως στρατηγικός σύμμαχος. Και μαζί με αυτήν
την απώλεια, η Αθήνα έχασε την πολιτική και οικονομική υποστήριξη που της
επέτρεπε να ξεπεράσει τις κεφαλαιακές της ανεπάρκειες.»…
«Όπως και να χει, τα
τελευταία τρία χρόνια θα είναι τα καθοριστικά στην Ελληνική ιστορία. Το από
κοινού πακέτο διάσωσης των 110 δις ευρώ από το Δ.Ν.Τ και την Ε.Ε φέρνει μαζί
του αυστηρά μέτρα λιτότητας, τα οποία μάλλον θα αποσταθεροποιήσουν τη χώρα… Τα
μέτρα ΔΝΤ-ΕΕ θα αποδυναμώσουν ακόμη περισσότερο την κεντρική κυβέρνηση και θα
υπονομεύσουν τον έλεγχο της. Η αδυναμία αποπληρωμής είναι σχεδόν εξασφαλισμένη
από το επίπεδο του κυβερνητικού χρέους το οποίο σύντομα θα ξεπεράσει το 150%
του ΑΕΠ.»
(Ελλάδα, ο
σιτευτός μόσχος του ιμπεριαλισμού, Δεκέμβριος 2010 http://agriazwa.blogspot.gr/2010/12/blog-post_18.html)
Στο ίδιο άρθρο
τονίσαμε πως «η θυσία μας σώζει το Ευρώ και το χρηματοπιστωτικό σύστημα
όχι το αντίθετο» και προτείναμε την «εθνικοποίηση των πρωτεργατών της κρίσης
τραπεζών».
Ήμασταν από τους
ελάχιστους που προειδοποιήσαν ότι το ΔΝΤ είχε μετασχηματιστεί για να κάνει ντου
στην Ελλάδα και να αναβαθμιστεί ο ήδη φθίνων ρόλος του μέσω της τεχνητής
Ευρωπαϊκής κρίσης σε ένα άρθρο που αρχικά γράψαμε για το περιοδικό Nemecis απόσπασμα το οποίου μεταφέραμε αργότερα
και στα agriazwa:
«Πρέπει να
έχουμε κατά νου ότι τα κέρδη του το ΔΝΤ μέχρι και πρόσφατα προέρχονταν από τη
διαφορά επιτοκίων που πρόσφερε στους δανειστές που κατέφευγαν σε αυτό σε σχέση
με τα επιτόκια των αγορών. Τα κέρδη του ΔΝΤ δηλαδή επιβαρύνουν αποκλειστικά τις
χώρες δανειολήπτες. Ουσιαστικά δηλαδή το ΔΝΤ δανείζεται για όσο αυτό κρίνει
σκόπιμο τα χρέη των χωρών από τις διεθνείς αγορές για να κερδίσει από τα χρέη
των δανειοληπτών του τα πανωτόκια που το ίδιο επιβάλλει. Το ΔΝΤ λοιπόν με αυτό
το εμπόριο χρέους λειτουργεί ως α) τοκογλύφος, β) εισπράκτορας και γ)
ενεχυροδανειστής όταν το ίδιο ισχυρίζεται ότι λειτουργεί ως α) τραπεζίτης, β)
δάσκαλος, γ) γιατρός[1][1]. Από το
2000 μέχρι και το 2004, χώρες δανειολήπτες εξόφλησαν μεγάλο μέρος του δανείου
τους ενώ ελάχιστες χώρες αποφάσιζαν να εισαχθούν στο σύστημά του και να
δανειστούν από αυτό με αποτέλεσμα το ΔΝΤ να έχει δραματική μείωση εσόδων. Και
παρά τη άσχημη οικονομική του κατάσταση, από το 2006 και έπειτα το ΔΝΤ αρχίζει
μια σειρά εξαιρετικά επιθετικών κινήσεων και το σχεδιασμό ακόμη περισσότερο
επεκτατικών πολιτικών, παρά τις δυσμενείς για αυτό συγκυρίες. Σαν να γνώριζε εκ
των προτέρων για την επερχόμενη κρίση που θα το διέσωζε. Γιατί ήταν ακριβώς η
εκδήλωση της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης το 2007 και οι ακόλουθες Εθνικές Κρίσεις
που σώσαν το ΔΝΤ και του επέτρεψαν να επανεμφανίζεται ως απαραίτητη και
αναπόφευκτη εγγυήτρια δύναμη της παγκόσμιας οικονομίας. Το ΔΝΤ, ένας από τους
μεγαλύτερους κατόχους αποθεμάτων χρυσού στον κόσμο (αξίας περίπου 65 δισ. US$), αποφασίζει εκείνη τη περίοδο να πουλήσει το 1/8
του χρυσού του, χρυσό που δογματικά άφηνε άθικτο επί δεκαετίες. Το παιχνίδι
είχε αρχίσει να σκληραίνει.
Ο Michael Sarabia του Πανεπιστημίου της Άιοβα δίνει
λεπτομερειακά τα στοιχεία εκείνης της περιόδου (2004-2007):
“Τα πρόσφατα χρόνια, εξαιτίας της επιλογής βασικών
χρεωστών-κρατών να αποπληρώνουν τα δάνεια νωρίς, αναδύθηκε ένα περιβάλλον
χαμηλής πίστωσης. Απλά δεν υπάρχουν τόσες πολλές χώρες με εκκρεμή δάνεια των
οποίων οι τόκοι πρέπει να πληρωθούν. Για παράδειγμα, το Δεκέμβριο του 2005, η
Βραζιλία έκανε τη μεγαλύτερη πληρωμή που έγινε ποτέ από κράτος μέλος του ΔΝΤ
όταν αποπλήρωσε πλήρως το χρέος της των 15,5 δισ. δολαρίων. Τους επόμενους δύο
μήνες, η Αργεντινή αποπλήρωσε πλήρως το χρέος της των 9.75 δισ δολαρίων και η
Ουρουγουάη πλήρωσε 630 εκατομμύρια – ένα σημαντικό ποσοστό του εκκρεμούς της
κέρδους στο ΔΝΤ. Όλες αυτές οι πρόωρες και σημαντικές αποπληρωμές, κόστισαν στο
ΔΝΤ ένα εξαιρετικά μεγάλο ποσό από τόκους που περίμενε να εισπράξει.
Γεια παράδειγμα, κατά το οικονομικό έτος 2006, το ΔΝΤ
εισέπραξε 2,5 δισ δολάρια από τόκους από χώρες δανειολήπτες αλλά από αυτό το
ποσό αφαιρέθηκαν περίπου $2,2 δισ σε τόκους που πλήρωσε το ΔΝΤ στα μέλη χώρες
του με βάση της συνδρομές τους (quotas) που αντλήθηκαν για τα δάνεια του
ΔΝΤ.”
Αυτό άφησε κέρδη μόνο 300 εκατομμυρίων δολαρίων (για
το 2006) όταν το 1986 το αντίστοιχο ποσό ήταν 1,3 δισ δολάρια.
“... Η πτώση του εισοδήματος του ΔΝΤ που προέρχεται
από τους τόκους που χρεώνει, είναι εκπληκτικά προφανής”
“Ο άλλος σημαντικός παράγοντας που συμβάλει
στο περιβάλλον χαμηλής πίστωσης είναι το γεγονός ότι οι χώρες δεν επιδιώκουν
νέα δάνεια από το ΔΝΤ...” Το συνολικό ποσό δανείων που έπρεπε να αποπληρωθεί
στο ΔΝΤ ήταν το 2003 72 δισ SDR (περ 110 δισ δολάρια) περιορίστηκε στα 13 δισ SDR για να κατέβει στα 10
το 2007. “ Αυτά τα νούμερα μαρτυρούν μια ραγδαία και επίμονη πτώση όσον αφορά
τις χώρες που ζητούν δάνεια από το ΔΝΤ. Αυτό το συμπέρασμα επιβεβαιώνεται από
το γεγονός ότι μονάχα δύο κράτη μέλη δανείστηκαν από το ΔΝΤ κατά η διάρκεια του
2007: Η Γκαμπόν και το Περού...»
Καταδείξαμε από
πολύ νωρίς ότι η υπαγωγή της Ελλάδας στο μηχανισμό του ΔΝΤ και η αναπόφευκτη
οικονομική και κοινωνική καταστροφή που θα ακολουθούσε δεν ήταν υποχρεωτική ή
ατυχηματική αλλά συμπαιγνία των Παπανδρέου και Παπακωνσταντίνου με παράγοντες
της διεθνούς ελίτ:
«Σύμφωνα με την
ομολογία του επικεφαλής των υπουργών οικονομικών της ευρωζώνης, Ζαν Κλόντ
Γιούνκερ μερικούς μήνες πριν, οι Ευρωπαίοι γνώριζαν από καιρού την Ελληνική
κατάσταση: «Γνωρίζαμε ότι κάποια μέρα η Ελλάδα θα έπρεπε να αντιμετωπίσει την
δημοσιονομική κρίση που τελικά την έπληξε στις αρχές του έτους»... «Η ελληνική
κρίση θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί, αλλά όχι με την αντιμετώπιση της το
τελευταίο έτος, έπρεπε να είχε αντιμετωπιστεί πριν από δυο ή τρεις δεκαετίες...
«Αλλά ήταν φανερό ότι κάποια μέρα η Ελλάδα θα έπρεπε να αντιμετωπίσει
αυτό το είδος του προβλήματος, και ήξερα ότι το πρόβλημα αυτό θα έφθανε, διότι
συζητούσαμε οι Γερμανοί, οι Γάλλοι, ο πρόεδρος Ζαν Κλοντ Τσισέ στην ΕΚΤ, η
Επιτροπή (ευρωπαϊκή) και εγώ ο ίδιος, για το πως θα εξελιχθεί αυτό που τότε δεν
ήταν γνωστό, και σήμερα το αποκαλούμε ελληνική κρίση»
Ο κόσμος το 'χε βούκινο και μεις κρυφό καμάρι όπως λένε. Μοιάζει με
σενάριο σαπουνόπερας. Οι σεναριαγράφοι φυσικά το ξέρουν. Οι πρωταγωνιστές
φυσικά και ξέρουν. Οι μόνοι που συχνά δεν ξέρουν είναι οι κομπάρσοι- και την
εξουσία κομπάρσος είναι ο λαός.
Παρά το ότι το ελληνικό σύστημα εξουσίας ξέρει ότι το ευρωπαϊκό σύστημα
εξουσίας ξέρει και το ευρωπαϊκό γνωρίζει ότι η ελληνική ηγεσία ήξερε και ξέρει,
με την ανάληψη των “καθηκόντων” του, ο Έλληνας πρωθυπουργός προβαίνει στην
“αποκάλυψη” των «πραγματικών» διαστάσεων του ελληνικού χρέους… Ο λόγος που το
κανε όμως πριν εξασφαλίσει επαρκή δανειοδότηση από τις αγορές για να
διασφαλίσει παράταση ζωής της παραπαίουσας ελληνικής οικονομίας μοιάζει σκοτεινός.
Ο Παπανδρέου “έδωσε” ουσιαστικά την Ελλάδα στις διεθνείς αγορές, καθιστώντας
αδύνατο το δανεισμό της από αυτές…
Παρότι τον Ιούνιο του 2009 ο Παπανδρέου δηλώνει σε συνέντευξή του στο TVXS ότι “δεν έχουμε κανένα λόγο εμείς
να μπούμε σε μια τέτοια διαπραγμάτευση (με το ΔΝΤ) που πιθανώς να διολισθήσει
σε όρους που θα είναι αρνητικοί για την πορεία της χώρας μας”5, οι κινήσεις του
ως Πρωθυπουργού δείχνουν προς την εντελώς αντίθετη κατεύθυνση. Και δεν ήταν η
Ευρωζώνη που τον οδήγησε εκεί:
Όπως περιγράφει η Telegraph σε σχετικό
δημοσίευμα, ο Παπανδρέου “δεν έχει αποκλείσει καταφυγή στο ΔΝΤ, μια κίνηση που
θα θεωρούνταν ως προδοσία από κορυφαίους Ευρωπαίους Αξιωματούχους»…
Παπανδρέου και Μέρκελ προσκάλεσαν ουσιαστικά
το ΔΝΤ. Ουδέποτε ο Παπανδρέου απαίτησε την μη εμπλοκή του ΔΝΤ στη “σωτηρία” της
Ελλάδας. Αντιθέτως, πάντα άφηνε εντέχνως το παράθυρο ανοιχτό για την εισβολή
του ΔΝΤ στην Ελλάδα.
Τη συνέχεια την ξέρουμε όλοι….
Ο Παπανδρέου είναι ένας πολιτικός
δισυπόστατος. Ακραία νεοφιλελεύθερος στη πολιτική πρακτική του, “Σοσιαλιστής”
στον πολιτικό του λόγο. Ο άνθρωπος που κατακρίνει τις πολιτικές του ΔΝΤ. Ο
άνθρωπος που ουσιαστικά το προσκαλεί να τις επιβάλει στην Ελλάδα…
Ο Παπανδρέου με την πολιτική του βάζει την
Ελλάδα στο στόχαστρο, με συνέπειες που δεν μπορούν να εκτιμηθούν…
Κάποιοι ιστορικοί του μέλλοντος ίσως να του
αποδώσουν το χαρακτηρισμού του ενός από τους πιο επικίνδυνους πολιτικά άντρες.»
(Οι επωαστές της ελληνικής κρίσης, Ιανουάριος
2011, http://agriazwa.blogspot.gr/2011/01/httpimg692.html)
Λίγο αργότερα θα
ο έκπτωτος πλέον επικεφαλής του ΔΝΤ θα αποκαλύψει ήταν σε προσυνεννόηση με τον
Παπανδρέου για να μπει η Ελλάδα στο ΔΝΤ.
Ήμασταν από τους
λίγους που καταδείξαμε ότι το περιβάλλον των Παπανδρεϊκών ΜΚΟ αφθονούσε από σημαντικούς συντελεστές του
δόγματος του ΣΟΚ καθώς και ανθρώπων των ΜΚΟ του Τζωρτζ Σόρος, του διεθνή
κερδοσκόπου που αρέσκεται στο να διαλύει κοινωνίες αλλά και άλλων, έκπτωτων πια
πολιτικά ισχυρά ισχυρών:
«Δε θα μιλήσουμε για αυτά τα
κλαμπς, αλλά για άλλα, για απόλυτα κοινωφελή φιλάνθρωπα και αθώα ιδρύματα,
οργανώσεις μορφώματα και think tanks. Όπως η «σοσιαλιστική διεθνής» στην οποία
προεδρεύει ο Γεώργιος Παπανδρέου και στην οποία «ατυχηματικά» παρεισφρήσανε
έκπτωτοι αλλά και ακόμη εν ισχύ Ν.Αφρικανοί δικτάτορες. Ή η διεθνής ΜΚΟ υπό την
ονομασία Διεθνές Φιλανθρωπικό και Αναπτυξιακό Ίδρυμα Καντάφι, του ιού Καντάφι
Σαϊφ Αλ Ισλάμ, ίδρυμα στο οποίο παμπόνηροι κακοθελητές έμπασαν ως μέλος του
συμβουλίου του τον Γεώργιο Παπανδρέου- εν αγνοία του όπως δήλωσε ο ίδιος ο
πρωθυπουργός το Μάρτιο. Ακόμη και αν ισχύει η διάψευση του πρωθυπουργού, από τη
δική του την πλευρά ο Σαϊφ Αλ-Ισλάμ είχε σχέση με ιδρύματα του περιβάλλοντος
Παπανδρέου. Ιδού πως υποδέχτηκε τον Σαϊφ Αλ- Ισλάμ, το ίδρυμα που προωθεί την
πράσινη ανάπτυξη, η ΜΚΟ I4cense (Institute for Climate and Energy Security) του
αδερφού του πρωθυπουργού, του Ανδρέα Παπανδρέου, στη σύσκεψη που διοργανώθηκε
στην Αθήνα το 2009, στην εναρκτήρια μέρα της οποίας ομιλητής ήταν και ο ίδιος ο
Πρωθυπουργός: «Η δεύτερη μέρα του συνεδρίου ήταν εξίσου σημαντική,
παρουσιάζοντας την πολύ-αναμενόμενη παρουσίαση του κ. Σαϊφ Αλ Ισλαμ Αλ Καντάφι,
γιό του Μουαμάρ Καντάφι, σχετικά με το ενεργειακό δυναμικό του ανέμου και της
θερμότητας της ερήμου»1.
Το I4cense του Ανδρέα Παπανδρέου τοποθέτησε τον Joe Stanislaw στο Δ.Σ του, έναν
οικονομικό σύμβουλο που γνωρίζει πολύ καλά την πολιτική του Washington
Consensus και που υπηρετεί παράλληλα στο ΔΣ του Ιδρύματος Ανδρέα Παπανδρέου,
του οποίου –όπως είναι απολύτως αναμενόμενο- ισόβιο μέλος είναι ο Γεώργιος
Παπανδρέου. Το Ίδρυμα Ανδρέα Παπανδρέου (για λόγους συντομίας θα το λέμε εφεξής
APF) στους σκοπούς του -όπως άλλωστε και άλλα ιδρύματα που θα συναντήσουμε στη
συνέχεια- έχει την εξάπλωση της «δημοκρατίας» σε κάθε περιοχή του πλανήτη. Κάθε
καλοκαίρι το AFP διοργανώνει συνέδριο στον Πόρο, το περίφημο «Συμπόσιο της
Σύμης». Στον κατάλογο των συμμετεχόντων στα συνολικά 13 μέχρι τώρα συμπόσια
εκτός από τους γνωστούς οικονομολόγους Stiglitz, Galbraith και Parker και τους
Δρούτσα και Ρόντος θα βρούμε και τους Sonja Licht και Ivan Vejvoda -και οι δυο
τους Γιουγκοσλάβοι, και οι δυο τους ανήκουν στο Fund for an open society. Το
Fund for an Open Society είναι μια από τις πολλές οργανώσεις που έχει στήσει ο
περίφημος George Soros. Στα Συμπόσια της Σύμης συμμετέχει συχνά και ο Anthony
Barnett του opendemocracy.net, οργανισμό που χρηματοδοτείται και από τα Open
Society Funds- του George Soros...
...Με τα τόσα open του Σόρος, δεν μπορεί παρά να απορεί κανείς από πού ήρθε η
έμπνευση της κυβέρνησης Παπανδρέου για την ανοιχτή διαβούλευση, το περίφημο
opengov.
Αλλά ας ξαναγυρίσουμε στις οργανώσεις και τα ιδρύματα: Το Seeds for Peace είναι
μια οργάνωση που σύμφωνα με την ίδια «είναι αφοσιωμένη στο να εφοδιάζει νέους
ηγέτες από περιοχές με συγκρούσεις με τις ηγετικές ικανότητες που απαιτούνται…
Από 46 παλαιστίνιους και Αιγύπτιους εφήβους το 1993, η οργάνωση επέκτεινε τον
προγραμματισμό της για να περιλαμβάνει νέους ηγέτες από την Νότια Ασία, την
Κύπρο και τα Βαλκάνια. Το δίκτυο ηγεσίας της σήμερα περικλείει πάνω από 4300
νεαρούς ανθρώπους»
Τι σχέση έχει η οργάνωση με το θέμα μας; Μετά τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, το
Seeds of Peace εφορμά στα Βαλκάνια. Ορμητήριο και κέντρο αναφοράς είναι η
Ελλάδα. To 2000 το Seeds of Peace Balkans Program ξεκινά από το ολυμπιακό
χωριό. Από κει θα ξεκινήσει τον αμερικάνικο γενιτσαρισμό και θα στρατολογήσει
εκατοντάδες νέους από την Βοσνία και Ερζεγοβίνη, το Κόσσοβο, την Γιουγκοσλαβία,
την «Μακεδονία» (όπως ονομάζει το ίδρυμα τα Σκόπια), την Αλβανία και θα τους
μαζέψει στο «αρχηγείο» της στο Main των ΗΠΑ. Η οργάνωση ονομάζει εφήβους και
νέους ως ηγέτες. Προκατασκευασμένοι ηγέτες… Με τη λογική ποδοσφαιρικού
συλλόγου, η οργάνωση αντί να εξαγοράσει ηγέτες, τους κατασκευάζει μέσω των
φυτωρίων της… Και πάλι θα μου πείτε τη σχέση έχει αυτό με το θέμα μας; Η
επιλογή των νέων γίνεται μέσω των ιδρυμάτων του Σόρος. Και το πρόγραμμα
ξεκίνησε στο ολυμπιακό χωριό με τη βοήθεια του ιδρύματος Ανδρέα Παπανδρέου3!!!
Και οι συνέργειες Παπανδρεϊσμού και Σόρος δεν σταματούν εδώ. Το Transnational
Institute, ένα δίκτυο διανοούμενων-λογίων, είναι επίσης χρηματοδοτούμενο από το
Open Society Foundation του Σόρος και συνεργάζεται με το ίδρυμα Ανδρέα
Παπανδρέου.4 Η διάδραση του Open Society Foundation με το ίδρυμα Ανδρέα
Παπανδρέου φαίνεται έντονη και σε συνέδρια για τη χάραξη πολιτικών σε σχέση με
τα ναρκωτικά»
(Ελλάδα, η 51η πολιτεία των ΗΠΑ, Δεκέμβριος 2010,
http://agriazwa.blogspot.gr/2011/05/51.html)
Ήμασταν οι μόνοι που καταδείξαμε την πιθανή σχέση της
οικογένειας Παπανδρέου με τον Τζορτζ Σόρος
τον Νοέμβριο του 2011 στο άρθρο «Το τελευταίο αντίο»
Ήμασταν από τους λίγους που μιλούσαμε ήδη από το Δεκέμβριο
του 2010 και τις αυτοδιοικητικές εκλογές για έντεχνη αποχώρηση του Παπανδρέου
από την πρωθυπουργία. Στο ίδιο άρθρο επίσης κάναμε νύξη στα οφέλη της Γερμανίας
από την ελληνική κρίση:
«Και εδώ φτάνουμε στο ζουμί του
μηνύματος Παπανδρέου: Η χώρα έχει χρεοκοπήσει. Και ανεξάρτητα από τι θα κάνει η
κυβέρνηση Παπανδρέου, είναι οι πιστωτές της χώρας που θα αποφασίσουν το πότε η
αναλογία πολιτικού και οικονομικού κέρδους προς κόστος της αποστράγγισης της
Ελλάδας δε θα τους είναι ευνοϊκή, το πότε θα κατεβάσουν τα ρολά του γωνιακού
μικρομαγάζου που λέγεται Ελλάδα.
Ο Παπανδρέου το μόνο που θέλει είναι
να αντλήσει νομιμοποίηση και πολιτική ισχύ από τις επερχόμενες εκλογές για να
αποδείξει στους προϊσταμένους του ότι μπορεί να εφαρμόσει ακόμη σκληρότερα
μέτρα που θα τους επιτρέψουν να στραγγίσουν κάτι ακόμη από μια χωρά υπό
κατάρρευση.
Ζητά πίστωση χρόνου όπως έχασε
(μάλλον σκόπιμα) χρόνο για την εκστρατεία παγκόσμιας επαιτείας και δημόσιων
σχέσεων με τις κυβερνήσεις των Ελίτ για να οδηγήσει τη χώρα του σε ένα απόλυτο αδιέξοδο
και σε δανεισμό με τους πλέον καταχρηστικούς όρους, για να την οδηγήσει πιστά
εκεί που την πήγαιναν και όλοι οι προκάτοχοι του έπαρχοι.. εμ συγγνώμη.
Εννοούσα Πρωθυπουργοί της Ελλάδας. Στον τάφο. Στα τάρταρα. Κατά τη διάρκεια
αυτής της Οδύσσειας ενός ξενιτεμένου Πρωθυπουργού … η Merkel ανησύχησε αρχικά
για τη σταθερότητα του Ευρώ και καθώς σκόπιμα χρονοτριβούσε κατάλαβε ότι η
γερμανική οικονομία θα έβγαινε -βραχυπρόθεσμα έστω- κερδισμένη από την ελληνική
αποδόμηση.
Μετά λοιπόν την καταχρηστική
οικονομική πίστωση, ο Παπανδρέου ζητά τώρα από τους προϊσταμένους του πίστωση χρόνου
ώστε να μη χρεοκοπήσει και τυπικά η χώρα στη διάρκεια της πρωθυπουργίας του, να κάνει τη ταχυδακτυλουργία Καραμανλή και
να εξέλθει από μια χώρα που βουλιάζει με το μικρότερο δυνατό κόστος και έχοντας
επιτελέσει την αποστολή του, να βλέπει πλέον ένα καλύτερο μέλλον σε κάποιον
διεθνή οργανισμό, μακριά από τη θητεία του σε μια διεφθαρμένη επαρχία.»
Το 2012 λοιπόν θα βρει τον Παπανδρέου να μιλά στο Harvard για
την ανοικοδόμηση της Ευρώπης σε κατάμεστο ακροατήριο.
Μιλήσαμε από νωρίς για την αποτυχία των αμερικανικών σχεδίων
για τον έλεγχο μιας ομοσπονδιοποιημένης με πρόσχημα την κρίση Ευρώπης:
«Η νέα τάξη πραγμάτων, αυτό που τόσοι πολλοί χρησιμοποιούν για να εκφράσουν
ή να αντιληφθούν την κατάσταση του κόσμου, είναι ήδη παρελθόν.
Το μέλλον είναι τώρα….
Ο όρος νέα τάξη πραγμάτων τελείωσε μαζί με τον αιώνα
που πέρασε. Ο τεμαχισμός του ανατολικού μπλοκ και των βαλκανίων κατά τις
ορέξεις της Αμερικανικής Πολιτικής και οι εξελίξεις που ακολουθήσαν ΗΤΑΝ η νέα
τάξη πραγμάτων. Με την άνοδο των νεοσυντηρητικών στην εξουσία στις αρχές του
νέου αιώνα και τις μεγαλομανείς επιδιώξεις για ένα νέο αμερικανικό αιώνα όπου
θα επιδιωκόταν και η παγκόσμια στρατιωτική κυριαρχία των ΗΠΑ, η νέα τάξη
πραγμάτων τελείωσε.
Για παραπάνω από μια δεκαετία ζούμε στη μέτα-νεα τάξη
πραγμάτων, μια κατάσταση που χαρακτηρίζεται από εξαιρετική αστάθεια, αμφιβολία
και τυχοδιωκτισμούς….
Κάτω από αυτές τις συνθήκες, οι μέχρι και προσφάτως
αυτοκρατορικές ΗΠΑ λειτουργούν νευρωτικά απέναντι στις ίδιες τις δυνάμεις της
φθοράς που τις κατατρώγουν: Η οικονομική της ελίτ, προσπαθεί να μαζέψει το γάλα
που έχει χυθεί σε διάφορες χώρες προτεκτοράτα της, δημιουργώντας σε αυτές
αξεπέραστες κρίσεις, όταν η μητέρα όλων των κρίσεων είναι η υποστρωματική και
άθλια κατάσταση της αμερικανικής οικονομίας που δε βρίσκεται υπόλογη σε κανέναν
εκτός των ΗΠΑ.
Ο πανικός της αμερικάνικης οικονομικής ελίτ που
σκουπίζει εθνικές οικονομίες δε θα μπορέσει να αναπληρώσει τη χαμένη ζωτική
δύναμη της αμερικανικής οικονομίας και πιθανό να οδηγήσει σε ένα παγκόσμιο
τιλτ, μέσω του οποίου οι Αμερικανοί, έχοντας υπερχρεώσει άλλες οικονομίες για
δικό τους όφελος, ελπίζουν ότι θα ανακτήσουν τα ινία της παγκόσμιας οικονομίας.
Δυστυχώς για τους αμερικανούς, ο κόσμος δεν τους
ανήκει πλέον. Οι άλλοι μεγάλοι παίχτες που βρίσκονται σε φάση ανάπτυξης, σε
αντίθεση με τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό που η επιθετικότητα του την τελευταία
δεκαετία γίνεται για να αντιμετωπίσει την ίδια του τη συρρίκνωση, δεν είναι
πρόθυμες να δεχτούν καμία αναχαίτιση της δικής τους ανάπτυξης για χάρην των
αμερικανικών συμφερόντων.
Σε αυτές τις συνθήκες εμφανίζονται συγκεντρωτισμοί και
ολιγαρχικές συμπεριφορές, οι ΗΠΑ και οι τοπικοί εντολοδόχοι τους ευνοούν την
ανάπτυξη συγκεντρωτισμών και αυταρχισμών και η αύξηση μηχανισμών ελέγχου
γίνεται γιατί ακριβώς αυτός ο έλεγχος χάνεται- είναι ένα αντανακλαστικό, ένα
αντιδραστικό φαινόμενο –όχι ένα σχέδιο που βρίσκεται σε κάποια προχωρημένη φάση
εκτέλεσής του...
Ενόψει των εξελίξεων, οι αμερικανοί επιδιώκουν να
κρατήσουν τα ινία της παγκόσμιας κυριαρχίας όχι μόνο ρουφώντας τους αδύναμους
κρίκους της παγκόσμιας οικονομίας αλλά και αμερικανοποιώντας
ιδεολογικο-πολιτικά τις χώρες που -έμμεσα έστω- οικονομικά καταστρέφουν,
παρουσιάζοντας το νεοφιλελευθερισμό σαν τη μόνη λύση στα άλυτα προβλήματα που ο
νεοφιλελευθερισμός δημιουργεί και οδηγώντας έτσι μερίδα των πληθυσμών τους όχι
μόνο σε έντονο αντιαμερικανισμό αλλά και σε οξύ αντικαπιταλισμό, μια διπλή για
τις ΗΠΑ απώλεια.
Είναι μια ακόμη από τις καταστροφικές και για τις ΗΠΑ
πολιτικές που επιδιώκοντας να αποτρέψουν την αποδυνάμωση των ΗΠΑ ουσιαστικά την
επιταχύνουν, συμπαρασύροντας στο δρόμο της απώλειας και άλλες –φίλα προσκείμενες-
χώρες.…
Η διατήρηση του παλιού status quo είναι ένα στοίχημα
που οι Αμερικανοί δεν πρόκειται να κερδίσουν. Όνειρο ήταν και πάει η νέα τάξη
πραγμάτων…
Σήμερα είμαστε στη μέτα-νέα τάξη πραγμάτων, σε μια
σύρραξη πολυμέτωπη, πολυεπίπεδη και ανάμεσα σε πολλές δυνάμεις. Ζούμε τον
επώδυνο και επισφαλή τοκετό ενός νέου κόσμου. Την έκβαση του δεν την ξέρει και
δεν την έχει διασφαλίσει κανένας…»
Ήδη από το Δεκέμβριο το 2010 προβλέψαμε όχι μόνο τον
τακτικισμό της αποχώρησης Παπανδρέου αλλά και το σχήμα των πραγμάτων που θα
ακολουθούσαν, τη συναινετική κυβέρνηση. Το μόνο που μας διέφυγε ήταν ο ακριβής
χρόνος της παραίτησης καθώς εμείς τον είχαμε τοποθετήσει το Μάρτιο του 2011 ενώ
έγινε το Νοέμβριο καθώς και το ότι η ΔΗΜΑΡ θα αντικαθιστούσε το ΛΑΟΣ ως
δεκανίκι της εξουσίας:
Επέμενα στην πρόβλεψη μου για αποχώρηση του Παπανδρέου
παρά τις δηλώσεις Παπακωνσταντίνου για δήθεν εξάντληση της τετραετίας
«Ο Παπανδρέου πάει τη βαλίτσα μέχρι εκεί που δεν πάει.
Και δεν πάει πολύ παραπέρα. Σ’ ενάμιση μήνα από τώρα θα την πάρει τη βαλίτσα
και θα φύγει στον παράδεισο των διεθνών οργανισμών τους οποίους τόσο καλά
υπηρέτησε, όπου θα συνεχίσει να τους υπηρετεί ως καλοπληρωμένος πρέσβης του οικονομικού
–και όχι μόνο- ιμπεριαλισμού.
Όσο για τις δηλώσεις Παπακωνσταντίνου για εξάντληση
της τετραετίας, τα λόγια των πολιτικών δεν κοστίζουν τίποτα. Συνήθως δεν
αξίζουν και τίποτα. Οι Αμερικάνοι λένε put your money where your mouth is. Δε
θα’ χε ενδιαφέρον να μαζεύονταν καμιά χιλιάρα Έλληνες να βάλουν ο καθείς τους
καμιά διακοσαριά ευρώ για να στοιχηματίσουν απέναντι στον Παπακωνστίνου για τις
εκλογές της άνοιξης που τόσο εύκολα αυτός αποκλείει; Ναι, να το βάζαν ένα
τέτοιο στοίχημα, μέσω ΟΠΑΠ ας πούμε, του οργανισμού κρατικού τζόγου που «δεν
αφήνει τίποτα στην τύχη». Θα έβαζε, για λόγους πολιτικού εντυπωσιασμού ο
Παπακωνστανίνου ένα στοίχημα με τον ελληνικό λαό που εκ των προτέρων γνωρίζει
ότι θα το χάσει; Γιατί μέχρι τώρα, αυτή η κυβέρνηση παίζει στοιχήματα που εκ
των προτέρων γνωρίζει ότι ο χαμένος θα είναι ο ελληνικός λαός.»
Προβλέψαμε
πλήρως την κοινωνική καταστροφή που θα φερνε το μνημόνιο και την πολιτική
αστάθεια που θα ακολουθούσε.
Δώσαμε την
άλλη, την «κρυφή» αμερικονογενή διάσταση της αραβικής άνοιξης.
Δείξαμε τη
συμβολή οργανωμένων εγκληματικών δικτύων στο μεταναστευτικό.
Τις
πρακτικές βαρόνων της δημοσιογραφίας.
Την πολιτική
εκμετάλλευση του μεταναστευτικού από μικρά τμήματα της αριστεράς.
Αποκρούσαμε
και αποδομήσαμε ξανά και ξανά οργανωμένες προπαγανδιστικές εκστρατείες.
Ήμασταν από
τους πρώτους που περιγράψαμε την αμερικανογερμανική σύγκρουση μετά την αρχική
συναίνεση για την ηγεμονία των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης σε έναν κρυφό
πόλεμο τον οποίο προς το παρόν κερδίζει κατά κράτος η Γερμανία.
Κάναμε
τεράστιες αποκαλύψεις για το παρασκήνιο των πολιτικών δημοσίας υγείας, θέματα
που πρωτοπαρουσιάσαμε με ακράδαντα στοιχεία που συγκαλύφθηκαν κάποιες φορές ή και
σχεδόν εξ ολοκλήρου από τα ελληνικά ΜΜΕ. Αλλά απολογισμό για αυτόν τον ηράκλειο
άθλο ελπίζουμε να κάνουμε στα επόμενα γενέθλια των Άγριων Ζώων, αν υπάρξουν.
Κάναμε
πολλά, πάρα πολλά.
Μέσα στον
κατακλυσμό των ειδήσεων τα περισσότερα από αυτά χάθηκαν.
Δεν μπορούμε
να ανταγωνιστούμε τα μεγάλα μήντια. Δεν ήταν ποτέ ή πρόθεση μας κάτι τέτοιο. Τα
agriazwa είναι παιδιά ενός μοναχικού συγγραφέα
και τίποτα άλλο. Ούτε κουμπάρους έχουν, ούτε νονούς, ούτε θείους, ούτε
μπάρμπες. Το μόνο που έχουν και το μόνο που τους δίνει κάποια δύναμη και κάποιο
κουράγιο είναι κάποιους ανοιχτόκαρδους και καλόκαρδους αναγνώστες που
καταλαβαίνουν ότι ο Αργυρίου δεν θέλγεται από το κακό και την τρέλα του κόσμου
τούτου αλλά ότι είναι μια ψυχή που βαθειά ανησυχεί και που έχει τη νόηση να
αναλύει τους λόγους της ανησυχίας του και το βαθύ ενδιαφέρον για να μεταφέρει
στους συνανθρώπους μέρος του εαυτού του που παλεύει να κάνει τον κόσμο κοινό
τόπο χωρίς να επιβάλλει ή να ζητάει τίποτε πέρα από έναν στοιχειώδη σεβασμό και
αναγνώριση για το έργο του και τον ανιδιοτελή μόχθο του.
Σε επίπεδο
προβλέψεων τα πήγαμε εξαιρετικά ικανοποιητικά, χωρίς τη βοήθεια καμιάς κρυστάλλινης
σφαίρας, μονάχα με τη χρήση εκείνου του εργαλείου που λέγεται κριτική σκέψη και
με τη συνδρομή της βαθειάς διαίσθησης που δίνεται σε αυτούς που ενδιαφέρονται
πραγματικά για τα ανθρώπινα πράγματα.
Παρά τις όποιες
πρωτιές, δεν επιμένουμε καθόλου σε αυτές. Σταδιακά ήρθαν κάποιοι με μεγαλύτερη
πρόσβαση και πληθώρα δημοσιογραφικών εργαλείων να οικειοποιηθούν το δρόμο που
χάραξαν άλλοι.
Μπορεί
λοιπόν το blog ενίοτε να μην έχει πλέον τη
χρησιμότητα που κάποτε είχε καθώς ο πρωταρχικός του στόχος και η υπαρξιακή του
αγωνία ήταν να αποτρέψει αυτά που ήδη έχουν συμβεί, ο συγγραφέας του όμως είναι
σίγουρος ότι η άγρυπνη ματιά του και η ανένταχτη του στάση θα μας
ξαναπροειδοποιήσουν για πράγματα που μας
φαίνονται ανοίκεια και ως εκ τούτα απίθανα.
Χρόνια πολλά
λοιπόν Άγρια Ζώα! Καλή λευτεριά σε όλους μας! Ακόμη και σε αυτούς που δεν
έκαναν ποτέ τίποτε για αυτήν.
