Οι νεκροθάφτες του σοσιαλισμού

Οι νεκροθάφτες του σοσιαλισμού.

Του Πέτρου Αργυρίου (agriazwa.blogspot.com)

 

Τι καλύτερο από το ακούμε ένα μύθο κατασκευασμένο από έναν άνθρωπο με ευρύτητα πνεύματος και πολυσυλλεκτική παιδεία για να μας νανουρίζει τις κρύες νύχτες των μνημονίων;

Αναφέρομαι στους μύθους του Γιάννη Βαρουφάκη, του ξενοτραφή καθηγητή οικονομικών, οικογενειακού φίλου των Παπανδρέου και σύμβουλο του τότε αρχηγού της (αν)αξιωματικής αντιπολίτευσης Γιώργου Παπανδρέου τον οποίο και εγκατέλειψε όταν αντιλήφθηκε ότι ο μέλλοντας πρωθυπουργός έχει πάρει τον στραβό το δρόμο.

Παρότι δεν υπάρχει καμιά υπόνοια πολιτικής ευθύνης για τον κο Βαρουφάκη καθώς  ο ίδιος κάνει παρεμβάσεις μόνο ως σκεπτόμενος ειδικός, ο κος Βαρουφάκης διαλέγει να φορτώνεται στην πλάτη του μια άλλη είδους ευθύνη, να επιμερίζεται το ασήκωτο ηθικό βάρος της πρωθυπουργικής θητείας του Γεώργιου Παπανδρέου παρέχοντας του ισχυρά άλλοθι για τα εγκλήματα που διέπραξε εις βάρος του ελληνικού λαού.

Μετά το άλλοθι περί πολιτικής ευθύνης όπου ο Βαρουφάκης θέλει τον τέως υπουργό οικονομικών Γεώργιο Παπακωνσταντίνου να είναι ένας αλαζόνας ηλίθιος και τον Παπανδρέου να είναι ένας ανίδεος που διάλεξε τον λάθος άνθρωπο για τη σωστή δουλειά, (η αποδόμηση του βαρουφάκιου μύθου στο http://agriazwa.blogspot.gr/2013/01/blog-post.html), μετά την υπεράσπιση του κερδοσκόπου «κοινωνικού μηχανικού» George Soros απέναντι στην «Σοροφοβική» ελληνική κοινή γνώμη που ανέλαβε ο κος Βαρουφάκης (περισσότερα στο http://agriazwa.blogspot.gr/2012/06/blog-post_10.html) , ο Γιάννης ο Βαρουφάκης επιστρέψε με έναν μύθο πλαισίου στον οποίο μπορούν να ενταχθούν οι προηγούμενοι μύθοι που παρείχαν ισχυρά άλλοθι σε απεχθείς πολιτικούς και οικονομικούς εγκληματίες. Δεν φταιν τα πρόσωπα. Ο σοσιαλισμός σαν πολιτική είναι καταδικασμένος στις συνθήκες του 21ου να επαναλαμβάνει τα λάθη του και να καταστραφεί από αυτά.

Στο άρθρο του «Ο θάνατος της Σοσιαλδημοκρατίας» (http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=20740), ανάμεσα στα πολλά εύστοχα που περιγράφει, ο κος Βαρουφάκης δίνει μια κεντρική γραμμή που περισσότερο ύποπτη παρά εύστοχη είναι:

Με ελάχιστες εξαιρέσεις οι Ευρωπαίοι σοσιαλδημοκράτες είχαν καλές προθέσεις και πίστη στο όραμα της Σοσιαλδημοκρατίας: Υποτάχθηκαν και έκαναν κάθε δυνατή παραχώρηση στο παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα όχι για να εξυπηρετήσουν τα μεγάλα συμφέροντα αλλά για να εξασφαλίσουν από τα σκανδαλώδη υπερκέρδη του πόρους (ψίχουλα τα λέει ο κος Βαρουφάκης και ορθώς) από τα υπερκέρδη του αχαλίνωτου πλέον καζινοκαπιταλισμού.

Άκουσον, άκουσον. Είναι δηλαδή σαν να λέει ο κος Βαρουφάκης ότι μια ολόκληρη πολιτική αποφάσισε να δώσει το ελεύθερο σε εγκληματίες ώστε από τα υπερκέρδη της εγκληματικότητας να βρεθούν πόροι για το κοινωνικό κράτος. Αυτό ισχυρίζεται ο κος Βαρουφάκης. Και ότι έπειτα οι φουκαριάρηδες οι πολιτικοί βρέθηκαν όμηροι στα χέρια των εγκληματιών τους οποίους οι ίδιοι άνδρωσαν.

    Κύριε Βαρουφάκη. Σταματήστε να υποτιμάτε την ευφυΐα μας. Οι πολιτικοί που αναφέρετε δε βρέθηκαν όμηροι του σοσιαλιστικού οράματος στις συνθήκες της παγκοσμιοποίησης.

Ήταν αυτοί οι ίδιοι που συνέβαλαν στη διαμόρφωση αυτών των συνθηκών διεισδύοντας σε κεντρικές πολιτικές σκηνές υπό την προβιά του σοσιαλισμού.

 Δεν ήταν τίποτε άλλο παρά πράκτορες του καζινοκαπιταλισμού που θα εξευτέλιζαν το Σοσιαλισμό, μια από τις πολιτικές ιδεολογίες που μπορούσαν να βάλουν φραγμούς στην άνευ όρων επέλαση των μεγάλων ιδιωτικών συμφερόντων, για να παραδώσουν αμαχητί τις κοινωνίες και τα κράτη στα χέρια των ολιγαρχιών.

Ας ανοίξουμε λοιπόν το οικογενειακό άλμπουμ πολιτικών προσώπων που αναφέρετε με στιγμιότυπα που συνέλεξα για τις ανάγκες ενός βιβλίου μου που μάλλον δε θα εκδοθεί ποτέ.

Πάμε λοιπόν στον αγαπητό μας καγκελάριο Schroeder ο οποίος «βοήθησε» τη Γερμανία να σταθεί στα πόδια της στις δύσκολες συνθήκες της παγκοσμιοποίησης δημιουργώντας μια στρατιά εργατικών ζόμπι, εργαζόμενων-ανέργων μέσω της «ελαστικής απασχόλησης».

Ξέρετε σε ποια εταιρία βρέθηκε ως σύμβουλος ο καγκελάριος αφού ολοκλήρωσε το έργο του; Μα στη NM Rothschild, της παλιάς και ακόμη κραταιάς δυναστείας των Rothschild (http://www.bloomberg.com/apps/news?pid=newsarchive&sid=aGKZjqWegR1Y).

(O Schroeder με τον Βαρώνο Eric De Rothschild στον οικογενειακό πύργο των Rothschilds Chateu Lefit)

Ας πάμε στον Αντωνάκη τον Blair, τον φυντάνι των εργατικών που ξεπέρασε σε νεοφιλελεύθερο ζήλο ακόμη και τη σιδερά κυρία, τη Margaret Thatcher (σύμβουλοι της οποίας κατά την αντικοινωνική της και απάνθρωπη, με άλλα λόγια νεοφιλελεύθερη θητεία της ήταν ποιοι άλλοι; Οι Rothschild: http://www.ft.com/cms/s/0/bc213b2a-71ef-11e1-90b5-00144feab49a.html#axzz2MepDEXhk)

Ο (αντι)εργατικός ο Tony o Blair λοιπόν είχε τόσο στενές σχέσεις με τον μεγιστάνα των Media Rupert Murdoch που μετά το πέρας της αντικοινωνικής και απάνθρωπης, με άλλα λόγια νεοφιλελεύθερης θητείας του αυτοί συνδέθηκαν με οικογενειακά δεσμά: To 2011 o Blair έγινε νονός της εννιάχρονης κόρης του 80χρονου μεγιστάνα την οποία και βάφτισε στις όχθες του Ιορδάνη ποταμού(http://www.guardian.co.uk/politics/2011/sep/05/tony-blair-murdoch-family-fold)! Εκπλαγήκατε ή όχι ακόμη;

(Blair και Murdoch το 2008)

Αλλά ας πάμε και στον Δημοκρατικό το Βασιλάκη τον Clinton που επέτρεψε ακόμη περισσότερη ασυδοσία στο χρηματοπιστωτικό σύστημα.  Με την αναγγελία του γάμου της Lynn Forester με τον Evelyn de Rothschild, το ζεύγος δέχθηκε πρόσκληση από τους Clinton να περάσουν το μήνα του μέλιτος τους, μπορείτε να φανταστείτε που; Στον Λευκό Οίκο. Μάλιστα. Στον Λευκό Οίκο! (http://news.sky.com/story/628428/i-love-my-country-over-my-party)

(Clintons και Rothschilds αρχοντικό των δεύτερων στο ανάκτορο του Kessington στο Λονδίνο, 2004)

Καταλαβαίνετε γιατί χρησιμοποιώ τον όρο «πράκτορες του καζινοκαπιταλισμού»;

Νομίζατε ότι αυτά γίνονται μόνο στην Ελλάδα; Φυσικά και όχι. Αλλά ας γυρίσουμε στα «δικά μας» και στον «πλανεμένο» σοσιαλιστή φίλο σας το Γεώργιο Παπανδρέου, της πολιτικής δυναστείας των Παπανδρέου. Δεν ξέρουμε τι σχέση είχε η πολιτική δυναστεία τους με τη χρηματοπιστωτική δυναστεία των Rothschild. Οι σχέσεις Παπανδρέου με τον Soros γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρες. Και οι σχέσεις Soros-Rothschild είναι δεδομένες χωρίς αυτό να σημαίνει εξ’ επαγωγής σχέσεις και χωρίς να τις αποκλείει.

(Παπανδρέου και David de Rothschild, Αθήνα 2009)

Σε παλαιότερο άρθρο μου διερεύνησα το ενδεχόμενο οικογενειακής σχέσης ΓΑΠ-Soros χωρίς να μπορώ φυσικά να είμαι καταληκτικός (//agriazwa.blogspot.gr/2011/11/blog-post_14.html) με σύνδεσμο το μακαρίτη «δημοκρατικό» γερουσιαστή Tom Lantos, τον άνθρωπο που είχε τεράστιο μερίδιο ευθύνης για τους πολέμους των αμερικανών εναντίον του Ιράκ.

Οι σχέσεις όμως των Παπανδρεϊκών ΜΚΟ με τις ΜΚΟ του Soros είναι δεδομένες. Και μιας που η λέξη παιδομάζωμα είναι της μόδας ας αναφερθούμε σε ένα πραγματικό παιδομάζωμα για το οποίο λίγοι ως συνήθως ενημερώθηκαν και για το οποίο συνεργάστηκαν Παπανδρεϊκές και ΜΚΟ του Soros. Όπως περιέγραφα σε άρθρο μου του 2011:

«…Αλλά ας ξαναγυρίσουμε στις οργανώσεις και τα ιδρύματα: Το Seeds for Peace είναι μια οργάνωση που σύμφωνα με την ίδια «είναι αφοσιωμένη στο να εφοδιάζει νέους ηγέτες από περιοχές με συγκρούσεις με τις ηγετικές ικανότητες που απαιτούνται… Από 46 παλαιστίνιους και Αιγύπτιους εφήβους το 1993, η οργάνωση επέκτεινε τον προγραμματισμό της για να περιλαμβάνει νέους ηγέτες από την Νότια Ασία, την Κύπρο και τα Βαλκάνια. Το δίκτυο ηγεσίας της σήμερα περικλείει πάνω από 4300 νεαρούς ανθρώπους»

Τι σχέση έχει η οργάνωση με το θέμα μας; Μετά τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, το Seeds of Peace εφορμά στα Βαλκάνια. Ορμητήριο και κέντρο αναφοράς είναι η Ελλάδα. To 2000 το Seeds of Peace Balkans Program ξεκινά από το ολυμπιακό χωριό. Από κει θα ξεκινήσει τον αμερικάνικο γενιτσαρισμό και θα στρατολογήσει εκατοντάδες νέους από την Βοσνία και Ερζεγοβίνη, το Κόσσοβο, την Γιουγκοσλαβία, την «Μακεδονία» (όπως ονομάζει το ίδρυμα τα Σκόπια), την Αλβανία και θα τους μαζέψει στο «αρχηγείο» της στο Main των ΗΠΑ. Η οργάνωση ονομάζει εφήβους και νέους ως ηγέτες. Προκατασκευασμένοι ηγέτες… Με τη λογική ποδοσφαιρικού συλλόγου, η οργάνωση αντί να εξαγοράσει ηγέτες, τους κατασκευάζει μέσω των φυτωρίων της… Και πάλι θα μου πείτε τη σχέση έχει αυτό με το θέμα μας; Η επιλογή των νέων γίνεται μέσω των ιδρυμάτων του Σόρος. Και το πρόγραμμα ξεκίνησε στο ολυμπιακό χωριό με τη βοήθεια του ιδρύματος Ανδρέα Παπανδρέου…»

Παιδομάζωμα και γενιτσαρισμός.

Αλλά ας έρθουμε στο σήμερα. Όπως είχα προβλέψει από τις αρχές της θητείας ΓΑΠ, μόλις αυτός εξασφάλιζε το ότι η Ελλάδα θα βρισκόταν σε αναπόδραστη τροχιά καταστροφής θα εγκατέλειπε το καράβι και θα αμειβόταν με μια θέση σε διεθνείς οργανισμούς (δια του λόγου το αληθές, Δεκέμβριος 2010 http://agriazwa.blogspot.gr/2010/12/%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BA%CE%BF%CE%B9%CE%BD%CF%89%CE%BD%CE%AF%CE%B1-l-etat-c-est-moi.html).

Δεν τα κατάφερε και τόσο καλά. Τώρα, ο  άνθρωπος που έδωσε το τελειωτικό χτύπημα στην Ελλάδα και έβαλε σε περιπέτειες το ευρωπαϊκό οικοδόμημα για χάρη του ευροφεντεραλισμού, το παίζει ακαδημαϊκός που διδάσκει τον «ανασχεδιασμό της Ευρώπης», πρώτα στο Harvard και τώρα στο Columbia όπου και στις 27 Φεβρουαρίου του 2013 βρέθηκε ως ομιλητής σε πάνελ (http://www.sipa.columbia.edu/). Ας δούμε ποιοι ήταν μαζί του στο  πάνελ:  

Kemal Dervish, φίλος του ΓΑΠ, πρώην της Παγκόσμιας Τράπεζας, νυν του χρηματοδοτούμενου και από τα ιδρύματα Soros Brooking Institute, τακτικός σύνεδρος του συνεδρίου της Κύμης που διοργάνωναν οι Παπανδρεϊκές ΜΚΟ. Φήμες τον θέλαν να παίρνει τη θέση του έκπτωτου Strauss Kahn με τον οποίο ο ΓΑΠ είχε προσυνεννοηθεί την υπαγωγή της Ελλάδας στο ΔΝΤ.

Joseph Stiglitz: Φίλος του ΓΑΠ, τακτικός σύνεδρος του συνεδρίου της Κύμης που διοργάνωναν οι Παπανδρεϊκές ΜΚΟ, πρώην της Παγκόσμιας Τράπεζας, «επικριτής» του «κακού» ΔΝΤ.

 George Soros. Κερδοσκόπος και «κοινωνικός μηχανικός» προκειμένου κλειστές κοινωνίες να ανοίξουν για να επελάσουν τα μεγάλα ιδιωτικά συμφέροντα.  

(Από αριστερά προς δεξιά: Dervis, Stiglitz, Παπανδρέου, Anderson, Soros, Φεβρούαριος 2013, Columbia/SIPA)

 

Ο ΓΑΠ στην ομιλία του ευχαρίστησε δημοσίως τον George Soros για τον «αγώνα του κατά του ρατσισμού στην Ευρώπη».

Μίλησε για τη μάχη του κατά της διαφθοράς και της κερδοσκοπίας ενώ μια θέση παραδίπλα βρισκόταν ένας από τους μεγαλύτερους κερδοσκόπους του 20^ου και 21^ου αιώνα: Ο George Soros.

Και ρωτάω ο αδαής: όταν οι Παπανδρέου και Παπακωνσταντίνου υποδέχονταν κεκλισμένων των θυρών στη Βουλή στις 24 Απριλίου 2011 τον φίλο George Soros (http://news247.gr/eidiseis/politiki/aisiodoksos_kata_mia_ennoia_o_megaloependyths.825491.html ) hedge fund του οποίου μαζί με άλλα hedge funds διερευνούσαν ήδη από το 2010 το πώς θα κερδοσκοπούσαν εις βάρος του Ευρώ, υπόθεση που κίνησε διαδικασίες στο Αμερικανικό Υπουργείο Δικαιοσύνης, αυτό δεν ήταν διαφθορά και μάλιστα στα   υψηλότερα επίπεδα; (http://online.wsj.com/article/SB10001424052748704486504575098021150940494.html),

Στην ομιλία του ο ΓΑΠ έδωσε πλήρως το περίγραμμα, το περιεχόμενο και το σκοπό της ελληνικής κρίσης:

«Σε κάποιο σημείο, κάποιοι άνθρωποι ένιωσαν, ότι αυτό (η ελληνική κρίση), ήταν μια μεταμφιεσμένη ευλογία (δεν μπορώ παρά να θυμηθώ τις δηλώσεις του αντιπροέδρου της κυβέρνησης ΓΑΠ, Θεόδωρου Πάγκαλου ότι το «μνημόνιο είναι ευτυχία: http://agriazwa.blogspot.gr/2010/12/%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BA%CE%BF%CE%B9%CE%BD%CF%89%CE%BD%CE%AF%CE%B1-%CE%B5%CF%85%CF%84%CF%85%CF%87%CE%AF%CE%B1-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9.html»)

Αφήστε τις αγορές να πιέσουν, αφήστε τα πράγματα να φύγουν εκτός ελέγχου και μετά θα βάλουμε αυτές τις χώρες σε τάξη…»

Όπως και έγινε. Μόνο που αντί για την προτενσταντική «τάξη» του ευροφεντεραλισμού, εμείς οι Έλληνες είμαστε με διπλή έννοια μάρτυρες ενός κοινωνικού, πολιτικού και οικονομικού χάους.

Η γη της επαγγελίας των ευρωφεντεραλιστών παρέμεινε μονάχα στο επίπεδο της απαγγελίας και της εξαγγελίας.

Να ενημερώσω επίσης ότι παρά τις μεγαλόστομες διακηρύξεις περί θανάτου του Σοσιαλισμού, τα λειτουργικότερα και δικαιότερα παραδείγματά του συνεχίζουν σε πείσμα της παγκοσμιοποίησης να λειτουργούν έξοχα στις σκανδιναβικές χώρες, κάτι το οποίο συγκαλύπτεται από την παγκόσμια κοινή γνώμη μέχρις ότου και αυτές οι κοινωνίες να αλωθούν από πράκτορες του καζινοκαπιταλισμού που θα τις ωθήσουν σε κατάρρευση για να μπορούν μετά οι καζινοκαπιταλιστές να περιφέρουν το πτώμα του αντιπάλου τους και να παραδειγματίζουν όσους τολμήσουν να φανταστούν ότι μπορούν να ξεφύγουν από την κυριαρχία τους.

Ζήτω λοιπόν η σοσιολιγαρχία. Των Παπανδρέου και των Blair αυτού του κόσμου και των «Μεγάλων» φίλων τους.   

Μετά από όλα αυτά κύριε Βαρουφάκη, με όλη την συμπάθεια και την εκτίμηση που τρέφω στην νοητική σας επάρκεια, να σας ρωτήσω ευθέως για μια ακόμη φορά: Ποιους νομίζετε ότι δουλεύετε. Ή: Για ποιους νομίζετε ότι δουλεύετε;  

Read More »

Γκριλο-γοκρισία

Γκριλο-γοκρισία

(Πηγή Φωτό: TVXS)

Του Πέτρου Αργυρίου (agriazwa.blogspot.com)

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως το αποτέλεσμα των ιταλικών εκλογών του Φεβρουαρίου του 2013 ήταν ένα ηχηρό χαστούκι στους ευρατλαντιστές, κυρίως στην ευρωπαϊκή πτέρυγα αυτού του ύπουλου ιμπεριαλισμού που επιχειρεί να ανδρωθεί καταπίνοντας έθνη.

Ο εκλεκτός των ευρατλαντιστών, ο Mario Monti, ο δοτός πρωθυπουργός που τοποθετήθηκε για να ηγηθεί μιας κυβέρνησης «τεχνοκρατών» που μας θύμισε την εποχή Σημίτη μετά τον εξαναγκασμό σε παραίτηση από τα διεθνή κέντρα εξουσίας του «βρώμικου» Sylvio, o Super Mario όπως τον προέβαλαν συστηματικά τα διεθνή μήντια, o άνθρωπος που έσωσε την Ιταλία από χρεοκοπία όπως και ο Παπανδρέου έσωσε την Ελλάδα βουλιάζοντας την στα σκατά,  ο Monti ο υπερατλαντικός, ο Μοnti της Goldman Sachs (γιατί άραγε πάλι θυμήθηκα τον Σημίτη;), της Moodys, της Coca Cola, της Τριμερούς επιτροπής του Rockfeller, μιας ναυαρχίδας του ευρωατλαντισμού που μας έδωσε στην Ελλάδα τον επίσης δοτό Παπαδήμο, καλεσμένο όπως και ο Monti της Λέσχης Bildenberg, ο Monti, το ιδρυτικό στέλεχος του εξόχως ευρατλαντικού Spinelli Group που στόχο του έχει την δημιουργία των ΗΠΕ, τν Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης, αυτός ο Monti, ο άνθρωπος των διεθνών κέντρων εξουσίας,  συντρίφτηκε. Ούτε 10% δε μάζεψε, γεγονός που αποτελεί ένα ηχηρό και σαφές μήνυμα: Μπορεί να σε θέλουν οι «ηγέτες» των κρατών και τα διεθνή κέντρα εξουσίας αλλά το δαχτυλίδι δε θα το πάρεις αν δε σε θέλει ο λαός. Και ο λαός δεν είναι μαζί σου γιατί δεν είσαι εσύ μαζί του. Γιατί είσαι από αυτούς που του κλέβουν τη ζωή, την κοινωνία και τη δημοκρατία για να πετύχουν μακιαβελικά έναν «ανώτερο στόχο». Στις πλάτες των λαών της Ευρώπης να  επιτύχουν την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση που πλέον δεν είναι τίποτα άλλο από ένας ξεκάθαρος ευρωπαϊκός ολοκληρωτισμός.  

Οι Ιταλοί προτίμησαν ανάμεσα σε άλλους και έναν κωμικό, τον Μπέπε Γκρίλο και του ανέθεσαν κεντρικό πολιτικό ρόλο. Βαρέθηκαν τους ηθοποιούς που παίζουν τους σοβαρούς ρόλους στην κεντρική πολιτική σκηνή. Επέλεξαν ένα κωμικό που δεν προσποιήθηκε ότι είναι πολιτικός.

Κανείς δε γελάει σήμερα όμως με τον Γκρίλο, όσο και αν προσπαθούν να τον γελοιοποιήσουν.

Ο ευρωπαϊκός ολοκληρωτισμός μέσω μιας προκατασκευασμένης οικονομικής κρίσης αναχαιτίζεται στην Ιταλία.

Σε αυτό το άρθρο δε θα μιλήσουμε τόσο για τον κωμικό Γκρίλο, αλλά για κάτι κωμικοτραγικό, από τα πολλά που συμβαίνουν σε αυτή τη χώρα.

Για τη Γκριλο-γοκρισία.

Ο ίδιος ο Γκρίλο για χρόνια είχε γνωρίσει αποκλεισμό από τα Ιταλικά μήντια καθώς ήταν σκληρά επικριτικός της διαφθοράς στην Ιταλική κεντρική πολιτική σκηνή, επικριτικός δηλαδή της άρχουσας τάξης πραγμάτων.  

Στην Ελλάδα ένας άλλος καλλιτέχνης έχει καταγγείλει επανειλημμένα συστηματικό αποκλεισμό του από τα μήντια και λογοκρισία. Το όνομα αυτού είναι Μίκης Θεοδωράκης.

Πάντα έκρινα τις δηλώσεις Θεοδωράκη για λογοκρισία και αποκλεισμό του κάπως υπερβολικές καθώς ο Μίκης είχε κάποια πρόσβαση στα μήντια σε αντίθεση με πολλούς άλλους αλλά και το σύνολο του ελληνικού λαού που γνωρίζει πλήρη αποκλεισμό από τα μήντια.

Δεν περιμέναμε και κάτι καλύτερο από τα μήντια καθώς πρόκειται για μια κατάληψη  ενός δημόσιου χώρου που χρηματοδοτείται κυρίως με βρώμικα δάνεια από τις τράπεζες τα οποία στο τέλος καλείται εν αγνοία του να τα πληρώσει ο λαός. Άλλος πίνει, άλλος σπάει πιάτα και ο λαός πληρώνει τα σπασμένα.

Μην έχετε καμιά αμφιβολία. Τα ραδιοκύματα εκπέμπονται σε δημόσιο χώρο τον οποίο και καταχρώνται μέσω νομότυπων αδειών.

Πρόκειται σαφώς για μια κατάληψη της νοόσφαιρας. Τα μήντια διαστρεβλώνουν, παραμορφώνουν, αποκρύπτουν, συγκαλύπτουν με στόχο τη δημιουργία στην αντίληψη των μαζών μιας εικονικής πραγματικότητας ευνοϊκής για τα συμφέροντα τον ανά τον κόσμο ολιγαρχιών. Πρόκειται για ψυχονοητικές σιδερούς παρθένες, για νευροχειρούργους που κάνουν τηλελοβοτομές, για μια προηγμένη αντιληπτική μηχανική, για μια μηχανή κατασκευής πραγματικοτήτων, για ένα θεαματικό κελί που προσομοιάζει την πραγματικότητα.

Δεν πιστεύουμε στα μήντια. Συχνά κάνουμε όμως το λάθος να πιστεύουμε πως κάποιοι άνθρωποι που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο βρέθηκαν να δουλεύουν σε αυτά, επιμένουν να διατηρούν την αξιοπρέπεια και την ηθική τους ακεραιότητα.  

Για μένα και για πολλούς άλλους ένα τέτοιο πρόσωπο ήταν ο Στέλιος Κούλογλου. Επιτρέψτε μου πλέον να αμφισβητώ την κρίση μου καθώς σε αυτήν έχουν υπεισέλθει νέα δεδομένα που έχει κατασκευάσει ο ίδιος ο κος Κούλογλου.

Ήδη υπάρχει περιστατικό όπου το Ρεπορτάζ Χωρίς Σύνορα συνέθεσε αντί να αποτυπώσει πραγματικότητα, μιλάμε για άλλα λόγια για «στημένο» ρεπορτάζ το οποίο ανάμεσα σε άλλα προωθούσε και την υποψηφιότητα του τότε βουλευτή του ΠΑΣΟΚ Νάσου Αλευρά, μιλάμε για μια συγκαλυμμένη προεκλογική καμπάνια. Επρόκειτο για το ρεπορτάζ «30 μέρες στη ζωή της Ελλάδας» ( δείτε αν μπορείτε να εντοπίσετε το ρεπορτάζ και συγκρίνετε τα συμπεράσματά σας με τα δικά μου στο:  http://agriazwa.blogspot.gr/2012/05/blog-post_31.html)

Το σενάριο και τη σκηνοθεσία υπέγραφε ο Στέλιος ο Κούλογλου. Αλλά ας αφήσουμε το μακρινό παρελθόν. Ο Κούλογλου, ο άνθρωπος που εντόπισε και κατήγγειλε το 2001 στημένη «παγκόσμια αποκλειστικότητα» του τότε Tempo που ενώ γυρίστηκε στο Πακιστάν  παρουσιάστηκε ως ανταπόκριση από το Αφγανιστάν (http://www.iospress.gr/megalo2001/megalo20011020.htm),  ο άνθρωπος ο οποίος λογοκρίθηκε για ρεπορτάζ του μέσω της απομάκρυνσης του από την κρατική τηλεόραση το 2008, είναι ο ίδιος άνθρωπος ο οποίος το 2013 βάζει την τζίφρα του σε κραυγαλέο περιστατικό λογοκρισίας.

Που κολλάν λοιπόν ο Γκρίλο, ο Κούλογλου και ο Θεοδωράκης;

 Μετά τις ιταλικές εκλογές ο Στέλιος ο Κούλογλου παίρνει συνέντευξη από το μεγάλο πρωταγωνιστή τους, τον Μπέπε Γκρίλο ο οποίος στο μήνυμα του προς τους Έλληνες όχι μόνο κάνει δύο φορές μνεία στον Μική Θεοδωράκη αλλά ουσιαστικά τον αναφέρει ως πρότυπο ή έστω παράδειγμα ικανό να εμπνεύσει κινηματικές δράσεις. Στο τέλος μάλιστα της συνέντευξης ο Γκρίλο δεν παραλείπει να ευχαριστήσει όλους και τον Θεοδωράκη: Λέει λοιπόν χαρακτηριστικά ο Γκρίλο (δεν γνωρίζω ιταλικά οπότε δεν μπορώ να επαληθεύσω πλήρως τη μετάφραση που μου ήρθε από τη Σπίθα):

«… να βρείτε κάποιον στην Ελλάδα σαν κ εμένα, έναν Θεοδωράκη και μπορείτε να ξεκινήσετε ένα κίνημα μέσω διαδικτύου…» για να κλείσει με τη φράση «Ευχαριστίες/χαιρετισμούς προς όλους και τον Μίκη Θεοδωράκη».

Στον υποτιτλιτισμό της συνέντευξης που προβλήθηκε από την ΝΕΤ (https://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=RvMbtgfJQJ4 εναλλακτικά http://www.youtube.com/watch?v=b5mL2dCCLJY), οι αναφορές στο Θεοδωράκη έχουν εξαφανιστεί.

Ο Θεοδωράκης σβήστηκε από τις δηλώσεις Γκρίλο.

Η ΝΕΤ λογόκρινε το μεγάλο πρωταγωνιστή των ιταλικών εκλογών για να μην γίνει αναφορά στο Θεοδωράκη; Εντάξει, έχουμε λογοκρισία, έχουμε φάει παραπληροφόρηση με το κουτάλι, αλλά τόσο εξόφθαλμη και αυτοδιαψευδόμενη λογοκρισία δεν έχουμε ξαναδεί.

Και ευθύνη φέρει ο Κούλογλου. Αυτός υπέγραψε τη συνέντευξη. Αν δεν είναι ο ίδιος ο επινοητής αυτής της απίστευτης λογοκρισίας, κάτι που θα τον κατέτασσε αυτόματα στο πάνθεον της παραπληροφόρησης δίπλα στον Πρετεντέρη, τον Κανέλη και τον Μανδραβέλη, τότε ο ίδιος οφείλει να ανακαλύψει και να εκθέσει τόσο τον εντολέα όσο και το δράστη αυτής της απίστευτης, χυδαίας λογοκρισίας.

Όποιος και αν εμπνεύστηκε, συνέβαλε και εκτέλεσε αυτή τη χυδαιότητα εις βάρος της δημοσιογραφίας, του ελληνικού λαού, του Γκρίλο και του Θεοδωράκη, ας ακούσει αυτό: Το βρώμικο και διεφθαρμένο μέχρι το κόκκαλο σύστημα εξουσίας πνέει τα λοίσθια. Τέτοιες σκευωρίες απλά επιταχύνουν τη διάλυσή του. Η μέρα των ευθυνών πλησιάζει, όπως άλλωστε δηλώνουν και οι εξελίξεις. Εξελίξεις τις οποίες μπορείτε να τις λογοκρίνετε, συγκαλύψετε, αποκρύψετε. Δεν μπορείτε όμως να τις αποτρέψετε.

Το μόνο που μπορείτε να κάνετε είναι να κάνετε ένα βήμα πιο κοντά ή πιο μακριά από το ικρίωμα των μεγάλων πολιτικών-οικονομικών-δημοσιογραφικών ευθυνών.            

Τόσα χρόνια μας μάθατε την κίτρινη δημοσιογραφία. Τώρα μας μαθαίνετε και την Γκρι Λογοκρισία, την Γκριλο-γοκρισία.   

Αίσχος. Τίποτε περισσότερο, τίποτε λιγότερο.

Read More »

Κου Κλουξ Κλά-στε μας τ' αρχίδια

Κουκ Κλουξ Κλά-στε μας τ’ αρχίδια!

Του Πέτρου Αργυρίου (agriazwa.blogspot.com)

(Για την επιδρομή στον Ελληνικό Χρυσό και την ακόλουθη καταγγελλόμενη επιβολή καθεστώτος αστυνομοκρατίας στην Ιερισσό)    

Τα χουμε δει όλα όσα φοβόμασταν. Το σύνταγμα σμπαράλια. Σκατόχαρτο. Χημικά αέρια κατά του λαού. Στρατόπεδα συγκέντρωσης για μετανάστες. Επιτάξεις απεργών.

Λίγα στοιχεία εξέλιπαν από το να έχουμε πλέον στην Ελλάδα έναν ολοκληρωμένο ολοκληρωτισμό όπως αυτού των χωρών του νοτίου κώνου της Νοτίου Αμερικής τη δεκαετία του 1970: Απαγωγές, εξαφανίσεις και ανθρωποκτονίες.

Βρισκόμαστε σε καλό δρόμο. Μετά το σοσιαλισμό του Παπανδρέου που σοσιαλιστικά κατάστειλε μαζικά χρησιμοποιώντας χημικά όπλα, ο δεξιός πρωθυπουργός στοχοποιεί πλέον και ομάδες πληθυσμού και ιδιώτες που δεν δέχονται να γίνουν δουλοπάροικοι στην ίδια τους τη χώρα. Είναι μια άλλη αντίληψη της ιδιωτικοποίησης: Από την κρατική  τρομοκρατία κατά του λαού για το λαό, στη τρομοκρατία του λαού μέσω της κρατικής τρομοκρατίας κατά και ιδιωτών. Πάλι για τον έρμο το λαό.

Οι Σαμαράς και Δένδιας τα πάνε έξοχα σε αυτό το πεδίο. Όσο ασθενεί πολιτικά η χρεοκρατία, τόσο ενισχύεται η αστυνομοκρατία.  

Είχαμε βασανισμούς διαδηλωτών στη ΓΑΔΑ. Το παραδειγματικό  άγριο ξύλο και το όχι και τόσο υποδειγματικό photoshop στους ληστές του Βελβεντού.

Πρώτα εξαφάνισαν μέσω photoshop τα τραύματα ανθρώπων. Τώρα εξαφανίζουν ανθρώπους οσάν αυτοί να ήταν τραύματα και η αστυνομία να ήταν ο θαυματουργός γιατρός.  

Μιλάμε για την επιχείρηση τρομοκράτησης των κατοίκων της Ιερισσού μετά την επιδρομή κατά αντικειμένων και κατασκευών από αγνώστους στις εγκαταστάσεις της εταιρίας «Ελληνικός» Χρυσός στη Χαλκιδική.

Η Ιερισσός πλέον είναι αστυνομοκρατούμενη. Τα αφεντικά, τα μεγάλα συμφέροντα αποφάσισαν και διέταξαν.

Προσαγωγές, κρατήσεις και πλέον και απαγωγές και εξαφανίσεις κατοίκων της Ιερισσού.

Επιχείρηση κόνδορας Jr στην Ιερισσό. Για τα μάτια μιας σκανδαλώδους επιχείρησης που θα τινάξει τα οικοσυστήματα της Β. Ελλάδας στον αέρα.

Έχουμε πλέον τα πρώτα  δείγματα. Έχουμε σε πολύ μικρότερη σαφώς κλίμακα, τους δικούς μας εξαφανισμένους.

Φυσικά η δεξιά έχει πείρα στις απαγωγές. Την απέκτησε όταν συνεργάστηκε με τη CIA για τις απαγωγές Αφγανών.

Και τώρα κάνει δοκιμές εξαφάνισης και στους Έλληνες. Η δεξιά σε ρόλο ενός ταχυδακτυλουργού που δεν θέλει να εξαφανίσει το χρέος αλλά τους ανθρώπους.

Απαγάγεις δύο πολίτες και για δύο μέρες τους εξαφανίζεις, χωρίς κανένας, γονείς, οικογένεια, δικηγόροι, παιδιά, να ξέρει που βρίσκονται.

Αυτό καταγγέλλουν κάτοικοι της περιοχής. Πρόβα της κυβέρνησης για τους Έλληνες εξαφανισμένους;

Ανθρώπινα δικαιώματα και μαλακίες. Αυτά είναι για τους φλώρους. Άντε, που και που, κληρώνεται και κανένα ανθρώπινο δικαίωμα σε κανά φουκαρά μετανάστη,

Οι Έλληνες έχουν απολέσει τα ανθρώπινα δικαιώματα τους. Γιατί δεν είναι άνθρωποι. Πραμάτεια είναι. Εργατικό δυναμικό. Και τα εργατικά δικαιώματα έχουν πλέον καταργηθεί.  Η απεργία είναι έγκλημα. Ποιος σου έδωσε εσένα το δικαίωμα να έχεις οποιοδήποτε δικαίωμα;

Έχεις μονάχα υποχρεώσεις. Να δουλεύεις σαν το σκυλί για να πληρώνεις τα αφεντικά σου.

Υπο-χρεωμένος. Την κατάλαβες επιτέλους τώρα τη λέξη τσάμπα μάγκα Έλληνα;  

Υπάρχει μονάχα ένας νόμος: Ο νόμος του ισχυρού. Ο νόμος της οργανωμένης και κεντρικής ανομίας.  

Το photoshop έχει γίνει κεντρική πολιτική. Και το καλύτερο photoshop στην πραγματικότητα το κάνουν τόσα χρόνια τα μήντια. Αυτά που βαπτίζουν το μαύρο άσπρο, τους πολίτες λωποδύτες, τους ληστές καπιταλιστές και σοσιαλιστές.

Έτσι λοιπόν οι επιδρομείς κατά των εγκαταστάσεων του βρώμικου χρυσού στη Χαλκιδική που επιχειρούν με όποιον τρόπο πλέον να υπερασπιστούν τη Βόρεια Ελλάδα από μια οικολογική βόμβα, έφεραν στο μυαλό ευφάνταστων «δημοσιογράφων» συνειρμούς  της Κου-κλουξ-κλαν. Το πε και ο Ναύαρχος των θολωμένων νερών, ο Πρετεντέρης. Όνομα και πράμα ο άνθρωπος: Pretend-έρης (pretend- προσποιούμαι, υποκρίνομαι).

ΚουΚουΛΑ Κλουξ Κλαν.  

Κουκούλες μεν οι με κουκούλες δε και οι άλλοι.

Αλλά τα ράσα δεν κάνουν τον παπά. Και ούτε οι κουκούλες τον μισάνθρωπο. Τον μισάνθρωπο τον κάνουν οι προθέσεις και οι πράξεις του κατά συνανθρώπων του.

Έτσι λοιπόν εδώ και πολύ καιρό προσομοιάζω με την Κου Κουξ Κλαν μια άλλη οργάνωση που μοιράζεται τα μισανθρωπικά της πιστεύω και αρκετές από τους τρομοκρατικές της πρακτικές.

Και αυτή η οργάνωση έχει να κάνει με το χρυσό. Αυτή δεν τον αντιμάχεται. Τον έχει εμβληματοποιήσει.  Η οργάνωση αυτή λέγεται Χρυσή Αυγή.

Και σε αντίθεση με την Κου Κλαξ Κλαν, αυτή δε χρειάζεται να φορά κουκούλες.

Μάλιστα, ακριβώς επειδή δε φορά κουκούλες, ανταμείφτηκε από τον Ελληνική λαό με μια ισχυρή «αντιπροσωπευτική» παρουσία στο «ελληνικό» κυνοβούλιο.

Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που τα απομεινάρια της Κου Κλουξ Κλαν αναγνώρισαν τη χρυσή αυγή τον Οκτώβριο του 2012. Αδερφές οργανώσεις γαρ.  

 Αλλά φυσικά κανείς Pretend-ερης και καμιά Τρέμη δεν είδαν τους συσχετισμούς ανάμεσα στην παρηκμασμένη ΚΚΚ και στην προκατασκευασμένη για να εισέλθει την κρίσιμη στιγμή στον κεντρικό πολιτικό βίο παραστρατιωτική οργάνωση της Χρυσής Αυγής.

Φυσικά. Γιατί ο Pretend-έρης γνωρίζει ότι μιλά σε ηλίθιους. Ε σε απλούς τηλεθεατές εννοούσε.

Έτσι λοιπόν, απάντηση στην ελληνική Κου Κλουξ Κλαν ,  η οποία κατά τον Pretend-ερη δεν είναι η Χρυσή Αυγή αλλά όπως και η μητρική ΚΚΚ είναι μια εξτρεμιστική ομάδα οικολόγων, ήταν να τεθεί η Ιερισσός σε καθεστώς αστυνομοκρατίας.

Και να έχουμε τους πρώτους δύο Έλληνες εξαφανισμένους. Μήπως υπερβάλω; Καθόλου. Ορίστε ο ορισμός που δίνει ο διεθνής νόμος για τα ανθρώπινα δικαιώματα στον όρο «εξαναγκασμένη εξαφάνιση»: Η εξαναγκασμένη εξαφάνιση συμβαίνει όταν ένα πρόσωπο μυστικά απαγάγεται ή φυλακίζεται από μια κρατική ή πολιτική οργάνωση ή από κάποιον τρίτο με την έγκριση και υποστήριξη του κράτους ή μιας πολιτικής οργάνωσης, ακολουθούμενη από άρνηση να γνωστοποιηθεί η τύχη και η θέση του προσώπου, με την πρόθεση να τοποθετηθεί το θύμα έξω από την προστασία του νόμου.

Αυτό ακριβώς δηλαδή που περιγράφεται ότι συνέβη στους δύο πολίτες της Ιερισσού.   

Όταν μάλιστα η εξαναγκασμένη εξαφάνιση γίνεται μαζικά, ο διεθνής νόμος για τα ανθρώπινα δικαιώματα τη χαρακτηρίζει ως «έγκλημα κατά της ανθρωπότητας».

Συνεχίστε κύριε Σαμαρά. Κάντε το ξανά. Δεν θα κατηγορηθείτε μονάχα για τα εγκλήματα κατά ενός λαού. Αλλά για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.

Αχ γλυκιά μου Ελλάδα. Εσύ που γέννησες τη δημοκρατία για να γυρίσει να πεθάνει στον γενέθλιο τόπο της.

Η δημοκρατία πέθανε!

Ζήτω η ολιγαρχία!

Ζήτω ο George Bush Jr.

Zήτω!

Ζήτω  ο Γεώργιος Παπαδόπουλος!

Ζήτω!

Ζήτω ο Στυλιανός Πατακός!

Ζήτω!

Ζήτω ο Αουγκούστο Πινοσέτ!

Ζήτω ο Γεώργιος Παπανδρέου! Ο Χρήστος Παπουτσής. Ο Αντώνης Σαμαράς. Ο Νίκος Δένδιας.

Ζήτω που καήκαμε!

Ζήτω!

Ψηφίστε χούντα. Κάνει καλό. Ψηφίστε χούντα.  Ψηφίστε χούντα. Ψηφίστε χούντα.

Read More »

Το πεφτάστερο διήγημα.

Το πεφτάστερο διήγημα

Του Πέτρου Αργυρίου 

(Το προφητικό διήγημα για την πτώση μετεωρίτη που γράφηκε και ηχογραφήθηκε τον Ιανουάριο του 2013 από τη συλλογή διηγημάτων του Πέτρου Αργυρίου "Πρόσωπα,Ζώα, Πράγματα" που θα κυκλοφορήσει σε μορφή ηχητικού βιβλίου από το studiamid τον Μάρτιο του 2013- http://prosopazoapramata.blogspot.gr/2013/01/audiobook.html ) 

Όσο ευσεβής και αν ήσουν, θα έπρεπε να είσαι ηλίθιος για να πιστεύεις ότι αυτό που έβλεπες να σκίζει τον ουρανό αυτή τη Χριστουγεννιάτικη νύχτα ήταν το άστρο της Βηθλεέμ.

Το άστρο της Βηθλεέμ όφειλε να είναι ευγενικό, υπομονετικά να δείχνει το δρόμο προς τη φάτνη ακόμη και σε αυτούς που χαμηλοθωρούσαν πάντα.

Αυτό που έβλεπες εσύ, δεν ήταν κάποιο προμήνυμα γέννησης.

Αυτό που έβλεπες εσύ, ήταν ένα φωτεινό μαστίγιο στην πλάτη του ουρανού που πάλευε  αγωνιωδώς με τον εαυτό του και τον κόσμο.

Ένα πεφτάστερο.

Πρόλαβες και έκανες την ευχή σου. Αυτοί όμως που θα χτυπούσε το μαστίγιο αμετάκλητα, μόλις και μετά βίας πρόλαβαν να κάνουν την προσευχή τους. Και αυτή ήταν ευχαριστήρια.

 Είχε έρθει από μακριά. Τόσο μακριά που το ίδιο είχε ξεχάσει από πού. Κάποιοι θα λέγαν ότι είχε έρθει από την πύρινη καρδιά ενός άστρου. Άλλοι από τα παγωμένα σπλάχνα μιας διαστρικής ερημιάς.

Έτσι, αλάνι δίχως στόχο και δίχως μνήμη, σεργιάνιζε τις γειτονιές του σύμπαντος.

Άλλοι θα λέγαν πως ήταν μια τσίμπλα που πέταξε από το μάτι του ένας αγουροξυπνημένος θεός μετά από χιλιετίες ληθάργου.

Άλλοι πως ήταν ένα δάκρυ από τα αιώνια άγρυπνα μάτια ενός κοσμικού μαστιχόδεντρου , ταγμένου να καταγράφει τα γενόμενα του κόσμου τούτο στους εσωτερικούς του δακτυλίους.

Όλοι μα όλοι θα συμφωνούσαν όμως πως αυτός ο Βολίτης, έγινε τελικά θάνατος.

Αναπόφευκτος.     

Όταν είδε τον γαλαζοπράσινο πλανήτη, τα αλάνι του ουρανού τον ερωτεύτηκε. Ποιος να το κατηγορούσε; Σκληρή και αβάσταχτη η μοναξιά του ουρανού.

Το πεφτάστερι άρχισε να φλερτάρει τη γαία.

Να έρχεται όλο και πιο κοντά της.

Και τότε το κατάλαβε.

Είχε παγιδευτεί από αυτή.

Και ορμούσε άθελα και ακατανίκητα να πληγώσει το κορμί του έρωτά του και να συνθλιβεί από αυτό.

Την τελευταία στιγμή είδε πως ο δρόμος του τελείωνε σε κάτι αστεία δίποδα. Σε κάτι ανθρώπους. 

Η γη θα επιβίωνε από τον παράφορο έρωτα του πεφτέσταρου. Ετούτοι οι άνθρωποι όμως όχι.

Το πεφτάστερο άρχισε να φλέγεται. Να προλάβει να αυτοκαταστραφεί  πριν προλάβει να καταστρέψει. Μα σε αυτόν τον αγώνα δρόμου θα ήταν η καταστροφή που θα έκοβε το νήμα πρώτη.

Το νήμα της ζωής τριών αθώων ανθρώπων.

Εκείνοι γευμάτιζαν. Το πεφτάστερο μπορούσε να ακούσει πλέον τους ήχους του γεύματος τους.

Τα κουτάλια που σκάβαν μια φτωχική σούπα για λίγο κομμάτι κρέας.

Τα στόματα που πεινασμένα ρουφούσαν.

 Ήταν από εκείνους τους ανθρώπους που ήταν πλούσιοι με τα λίγα που είχαν. Ευγνώμονες για τα λίγα που είχαν.

Το πεφτάστερο έπεσε πάνω στην καλύβα τους διαλύοντας τα ανθρώπινα κορμιά τους.

Οι ατμοί των ανθρώπων και του πεφτάστερου γίναν ένα. Ένα φάντασμα με μια επίγνωση ενισχυμένη από τη μοναξιά του ουρανού και την τραγική ειρωνεία της ζωής.

Το φάντασμα θα άρχιζε να σεργιανά τον πλανήτη, αναζητώντας απαντήσεις για το τι ήταν το πεφτέστερο που σκότωσε τους ανθρώπους και για το τι ήταν αυτό το είδος το ανθρώπινο που είχε σκοτώσει το πεφτάστερο.

Λίγα χιλιόμετρα μακριά κάποιος γαμούσε το παιδί του. Το φάντασμα που γεννήθηκε από το σμίξιμο αυτού που είχε σκοτώσει και αυτών που είχαν σκοτωθεί, ο εξαϋλωμένος αστράνθρωπος έκλεισε τα μάτια του και προχώρησε παρακάτω.

Λίγο πιο πέρα ένας νταβατζής χαλούσε με βιτριόλι το πρόσωπο μιας κοπέλας που αυτός και οι συνεργοί του την είχαν κάνει πόρνη βιάζοντας της κατ’ εξακολούθηση.

Το φάντασμα έκλεισε τα μάτια του ξανά.

Χιλιόμετρα μακριά. Ένας πρόεδρος σκότωνε με τα μη επανδρωμένα αεροσκάφη του ένα ολόκληρο σχολείο.

Ένας γιατρός σκότωνε αργά μια έγκυο με φάρμακα που θα τον κάναν πλούσιο.

Ένας γείτονας κλωτσούσε έναν άστεγο.

‘Ενας άλλος σκότωνε με φόλα ένα σκύλο που του έγλυφε τα χέρια.

Ένας βιομήχανος δηλητηρίαζε ένα ποτάμι. Άλλος μια θάλασσα.

Το πεφτάστερο ρώτησε τους αθώους που είχε σκοτώσει;

Ώστε αυτό είναι οι άνθρωποι;

Και εκείνοι του απάντησαν κατεβάζοντας το άυλο πια κεφάλι τους.

Για αυτό κοιτάτε πάντα χαμηλά; Από ντροπή;

Οι νεκροί σηκώσαν τα μάτια τους για να αντικρύσουν τα μάτια του πεφτάστερου που τους είχε σκοτώσει. Το φονιά τους που μιλούσε στη ψυχή τους.

Οι εφημερίδες και τα κανάλια χαρήκαν με το σπάνιο φόνο εξ ουρανού. Αυτός ο φόνος ο σπάνιος, ο ουράνιος εξαγίαζε όλους τους δολοφόνους.

Η γη συνθλίβει σκέφτηκε το πεφτάστερο και τα θύματα του από κοινού.

Η γη συντρίβει σκέφτηκαν.

 Τώρα πια το πεφτάστερο ήξερε γιατί είχε έρθει σε αυτόν τον πλανήτη. Δεν ήρθε για να σκοτώσει αθώους. Να τους λυτρώσει ήρθε. Να τους πάρει στον ουρανό.

Το φάντασμα εξαχνώθηκε. Τα μόρια του ανέβηκαν ψηλά και πιο ψηλά μακριά από αυτή τη σφαίρα του διαρκούς θρήνου και την ατμόσφαιρα της που προστάτευε την έμβια κακία από την ψυχρότητα του άψυχου.

Εκεί ψηλά το φάντασμα θα γινόταν ένα σώμα πάγου. Θα ξανάρχιζε να κινείται. Θα ξεχνούσε. Θα ξαναγινόταν αλάνι του ουρανού. Μα μετά από χιλιετίες ποτέ μα ποτέ δε θα ξαστοχούσε.

Το πεφτάστερι θα μάζευε ψυχές που δεν άξιζε να υποφέρουν από τη σκληρότητα του βίου.

Και θα γινόταν κάποτε ο πλανήτης άκακων πλασμάτων.

Read More »