Τον Νίκο Δήμου δεν τον πολυεκτιμώ. Τον θεωρώ μια από τις χρυσές μετριότητες της κοσμοπολίτικης «φατρίας» η οποία, συγκρίνοντας οργανωμένα κράτη με το μπάχαλο της Ελλάδας, έχει την τάση να καλοδέχεται επιβολές από το εξωτερικό σαν να ταν χείρα βοηθείας.
Δεν μου είναι πολύ ευχάριστο λοιπόν να συμφωνώ απόλυτα με το Δήμου έστω και στα επί μέρους. Ούτε μου είναι ευχάριστο να έρχομαι σε σύγκρουση με τους εκατομμύρια θρησκευόμενους αυτής της χώρας που αυτοπροσδιορίζεται ως ορθόδοξη καθώς επιδιώκω με όλες μου τις δυνάμεις μια κοινωνική συνύπαρξη με κοινή τομή κάποιους ηθικούς κώδικες κοινωνικού προσανατολισμού που ταυτόχρονα δε στραγγαλίζουν άτομα ή μειονότητες, πόσο μάλλον πλειονότητες.
Αλλά δεν μπορώ να μείνω άπραγος όταν βλέπω θρησκόληπτους φανατικούς να επιθυμούν να σταυρώσουν οποιονδήποτε ασκεί κριτική σε αναχρονισμούς προκειμένου να προστατεύσουν τους οργανωμένους παραλογισμούς τους από αυτό στο οποίο είναι περισσότερο εκτεθειμένοι: Τον ορθό λόγο.
Δεν μπορώ να βλέπω τη μισαλλοδοξία τους να αναβλύζει και σαν μαινάδες να επιτίθενται σε οτιδήποτε σταθεί στο δρόμο τους.
Δεν μπορώ να βλέπω μια διδασκαλία απλότητας, αγάπης και καρτερικότητας να εκφυλίζεται σε ένα τυφλό ποτάμι οργής και μίσους.
Γιατί αυτή ακριβώς η μισαλλοδοξία των εύθικτα θρησκευτικά φανατικών σταύρωσε τον Ιησού.
Ο κόσμος πιστεύει ότι η πίστη είναι δύναμη. Φυσικά και είναι: Για τις ελίτ των θρησκευτικών ιερατείων είναι.
Αλλά είναι ακριβώς αυτή η πίστη των πολλών που δίνει δύναμη στα ιερατεία, στα σύμβολα, τα τυπικά.
Αν το Άγιο Φως ήθελε και μπορούσε να φωτίσει τη νόηση των πιστών, εκείνοι θα βλέπαν καθαρά τον τωρινό Αρχιεπίσκοπο να αδυνατεί να διαβάσει, πόσο μάλλον να ψάλει τα Εγκώμια του Επιταφίου και θα ανυσηχούσαν για την κατάσταση του θρησκευτικού τους ηγέτη σε μια τόσο κρίσιμη εποχή για τη χώρα. Το ότι δεν το βλέπουν αποτελεί κι αυτό ένα θαύμα.
Και δεν είναι το μόνο:
Θαύμα μεγαλύτερο από τη θεία φύση του άγιου φωτός είναι η πίστη εκατομμυρίων πιστών στη θαυματουργία.
Είναι η άκριτη δύναμη της επιβολής του ανορθολογικού.
Σε αυτό η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά. Αδυνατεί να καταλάβει το νευροσυναπτικό χάος που ελλοχεύει σε εύπιστες περιοχές του ανθρωπίνου εγκεφάλου.
Το φοβάται κιόλας.
Το φοβάται ακόμη και πριν από την εποχή του Γαλιλαίου.
Φοβάται αυτή την άλογη μα οργανωμένη δύναμη και κυβερνάει και ορίζει τα πλήθη.
Φοβάται τα παβλοφικά αντανακλαστικά που κάνουν τους ανθρώπους να επιδίδονται και να προστατεύουν συμπεριφορές χωρίς νόημα.
Φοβάται τους παπάδες που αφορίζουν. Γιατί η δύναμη του αφορισμού δε βρίσκεται στο ότι κάποιος σου παίρνει ένα θείο δώρο μιας κάποιας θρησκευτικής ταυτότητας. Είναι ότι σε σημαδεύει και σε καταδικάζει σε κοινωνική απομόνωση από τους οπαδούς.
Αυτή λοιπόν τη δύναμη επικαλείται ο Άνθιμος λέγοντας πως μια πιο στιβαρή θρησκευτική ηγεσία θα αφόριζε το Νίκο Δήμου και συμπλήρωσε υβρίζοντας τον Δήμου και μιλώντας όχι μόνο για κατάντια αλλά και για τη σαπίλα της ψυχής του ενώ ο Αμβρόσιος προσευχόταν να σαπίσει το στόμα του Δήμου. Κανείς από τους δυό τους δε φάνηκαν να φοβούνται συνέπειες από το κήρυγμα μίσους τους και αυτό όχι γιατί τους προστατεύει ο Θεός.
Αλλά γιατί τα ανώτερα κλιμάκια της εκκλησίας είναι πολύ καλά δικτυωμένα στην ελληνική κοινωνία. Και για να μην ανατρέχουμε στα αμαρτωλά παραδείγματα του παρελθόντος θα κάνουμε μονάχα μια νύξη για αυτόν τον ισχυρισμό μας: Την άθελη μαρτυρία του πρώην γγ Γραμματέα της κυβέρνησης για την εισαγγελέα του Αρείου Πάγου Ευτέρπη Κουτζαμάνη στο διάλογό του με τον Ηλία Κασιδιάρη που ο τελευταίος μυστικά κατέγραψε:
“ΚΑΣ.: Η Γκουτζαμάνη, αυτά τα πράγματα που έκανε, που εγώ πράγματι είχα τις πληροφορίες ότι ήτανε δεξιά και με το γράμμα του νόμου.
ΜΠΑ.: (κάνει τον σταυρό του).
ΚΑΣ.: Θεούσα.
ΜΠΑ.: Ναι.
ΚΑΣ.: Πώς τα 'κανε αυτά τα αίσχη με τον Βουρλιώτη και με το στήσιμο αυτού του πορίσματος;
ΜΠΑ.: Την πείσανε ότι: «είναι παγανιστές, ειδωλολάτρες, ναζί και ότι είναι αντίθετοι με τον Χριστιανισμό».
Αν ήταν μόνο η θύελλα που σήκωσε το θέμα Δήμου, ίσως, λέω ίσως, να μην σήκωνα από το έδαφος το γάντι που πέταξε η διαχρονική θρησκευτική αστυνομία σκέψης και να γλύτωνα από τις πολύ άσχημες συνέπειες μιας τέτοιας επιλογής μου.
Δυστυχώς όμως και εγώ είμαι ένας άνθρωπος ταγμένος και πιστός όσο μπορώ στον άνθρωπο και έχω δώσει τον όρκο μου όσο περνάει από το χέρι μου να μην ρίχνονται αθώοι στην πυρά ή έστω στη φυλακή.
Και δυστυχώς, σχετικά πρόσφατα είχαμε ένα πολύ σκληρότερο κρούσμα θρησκευτικού ολοκληρωτισμού από ότι ανέσυραν τα λόγια του Δήμου: Ο εικοσεφτάχρονος Φίλλιπος Λοίζος έφαγε 10ετη ποινή με ανασταλτικό χαρακτήρα και μάλιστα μετά από καταγγελίες των «ειδωλολατρών» της Χρυσής Αυγής σε μια απόφαση που το Κουτί της Πανδώρας δικαίως χαρακτήρισε ως σκοταδισμό και καταστολής της ελευθερίας του λόγου.
Ποιο το έγκλημά του; Ο εικοσεφτάχρονος, δημιουργός του διαδικτυακού Γέροντα Παστίτσιου, κατασκεύασε ειδησεογραφικά ένα καινούριο θαύμα του Γέροντα Παίσιου και μετά το διοχέτευσε σε θρησκόληπτα sites. Το αποτέλεσμα; Το υποτιθέμενο θαύμα αναπαράχθηκε ιϊκά πλέον σε πολλούς μα πολλούς ιστοτόπους μέχρι να αποκαλυφθεί ότι το θαύμα δεν ανήκε στον Γέροντα Παίσιο αλλά στον φανταστικό Παστίτσιο ο οποίος με το πείραμα του κοινωνικής δικτύωσης επαλήθευσε το «θεώρημα Αϊνστάιν» που περιέγραφε πως: «Δύο πράγματα είναι άπειρα, το σύμπαν και η ανθρώπινη βλακεία, αλλά για το σύμπαν δεν είμαι απόλυτα σίγουρος.» καθώς και το λιγότερο γνωστό «Είναι ευκολότερο να διασπάσεις ένα άτομο παρά μια προκατάληψη».
Για αυτή του την συμβολή του στην κοινωνιολογία για το πόσο εύκολα μπορεί να χειραγωγηθεί η άκριτη θρησκευτική ευπιστία, ο Λοίζος βραβεύτηκε με την κατηγορία της «κατ’ εξακολούθηση καθύβριση θρησκεύματος».
Καταλαβαίνω κάποιοι από όσους έχουν το θάρρος να διαβάζουν αυτές τις αράδες και δεν με έχουν ήδη καταδικάσει στα θερμά λουτρά της κόλασης μπορεί να νοιώθουν να τους τινάζει ηλεκτρικό ρεύμα για κάθε αράδα μου που διαβάζουν.
Δε χρειάζεται να ανησυχούν. Είναι το σύμπτωμα μιας χρόνιας αθεράπευτης νόσου που είναι επικίνδυνη μονάχα για όσους δεν είναι φορείς της.
Καταλαβαίνω ότι Ελλάδα είναι και ορθοδοξία. Δε δηλώνω εχθρός της παρά ότι εκείνη θα ήταν πολύ πρόθυμη να με δηλώσει εχθρό της ακριβώς επειδή δεν είμαι πειθήνιο σκυλάκι της. Και θα την έβλεπα πολύ πιο στοργικά αν πολλοί από τα ιερατεία και τους πιστούς της δεν ήταν τόσο υποκριτές όσο υπήρξαν οι γραμματείς και οι φαρισαίοι. Αν κάναν έστω το ένα δέκατο από όσα έπραξε ο Ιησούς αντί να κυνηγάν «απίστους».
Ελλάδα είναι και η ορθοδοξία. Αλλά Ελλάδα είναι και ο Καζαντζάκης. Για την ακρίβεια είναι περισσότερο Ελλάδα από 40 παπάδες της εποχής του και της εποχής μας μαζί.
Αλλά η ελίτ των ιερατείων δεν χόρτασε με τον αφορισμό του Καζαντζάκη τότε.
Σήμερα, απειλεί έναν πολύ μικρότερο συγγραφέα να τον κάνει ισότιμο του Καζαντζάκη με τον αφορισμό του.
Και αυτό αποτελεί προσβολή στη μνήμη και το έργο του Καζαντζάκη.
Θα κλείσουμε το θέμα της εκκλησίας του (Νίκου) Δήμου με μια άλλη μεγάλη υποκρισία: Αυτή του φίλου του και αρχηγού πολιτικού κόμματος που προσπαθεί να αναπαλαιώσει το πολιτικό σύστημα και να το κάνει να φαίνεται καινούριο και διαφορετικό, του Σταύρου Θεοδωράκη.
Ο Σταύρος, άδειασε το Δήμου μάλλον όχι γιατί «προσβλήθηκε το θρησκευτικό του συναίσθημα» αλλά μάλλον γιατί τραυματίστηκε το άοσμο και άχρωμο του που προσελκύει εκατοντάδες χιλιάδες ψηφοφόρους σε μια ακόμη μεταμφιεσμένη συστημική ποντικοπαγίδα.
Είπε λοιπόν ο Θεοδωράκης ότι «οι πολιτικοί δεν πρέπει να παίζουν με το θρησκευτικό αίσθημα του κόσμου» λες και ο Δήμου είναι πολιτικός και λες και είναι απολύτως εντάξει να παίζουν με και να εμπαίζουν και να περιπαίζουν όλα τα υπόλοιπα αισθήματα του λαού, όπως το κοινό περί δικαίου αίσθημα .
Επειδή όπως σας είπα, η επιστήμη μένει με τα χέρια ψηλά στο φαινόμενο της θρησκοληψίας και επειδή και ο θείος Αλβέρτος αναγνώριζε πως πιο εύκολα διασπάς ένα άτομο από μία προκατάληψη δεν θα επιχειρηματολογήσουμε άλλο.
Απλά θα υπενθυμίσουμε ότι τους Αρχαίους Έλληνες δεν τους έκανε μεγάλους ο «θείος λόγος» αλλά ο ορθός λόγος. Δεν τους έκανε σπουδαίους το άγιο φως αλλά το φως της διάνοιας. Δεν τους έκανε μεγάλους η μονομανία και οι εμμονές αλλά ο συγκριτισμός.
Έτσι λοιπόν και επειδή δε θεωρώ τους ανθρώπους μολυβένια στρατιωτάκια να τους υποχρεώνω να παν στο ένα ή στο άλλο στρατόπεδο, ταπεινά θα προτείνω τούτο: να ξαναμάθουμε να συγκρίνουμε και να παίρνουμε τα καλύτερα.
Ο θεός είναι πολύ μεγάλος για να χρειάζεται προστάτες και σταυροφόρους. Αν έχει πρόβλημα με κάποιον που υβρίζει το θεία δε θα το κάνει μέσω επίγειου αντιπροσώπου.
Αυτή η αντίληψη είναι που πραγματικά προσβάλει τα θεία: ότι τάχαμου άνθρωποι κάνουν πράγματα σε άλλους ανθρώπους δήθεν για να προστατέψουν τα θεία.
Αυτό είναι ακόμη μεγαλύτερη ύβρις.
Με τη διαπίστωση λοιπόν του ότι η επιστήμη δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τις εμμονές των ανθρώπων, θα επικαλεστούμε την τέχνη.
Παρακαλούνται όσοι είναι θρησκευτικά εύθικτοι τέτοιες μέρες που είναι να μην προχωρήσουν στην ακρόαση του επισυναπτόμενου διηγήματος μου «Δεν έχω ιδέα» από το πολυαναμενόμενο (από τους συντελεστές του τουλάχιστον) ηχητικό μου βιβλίο Πρόσωπα Ζώα Πράματα που επενδύθηκε ηχητικά εν μια νυχτί για να συνοδεύσει το παρόν άρθρο από τον ταλαντούχο συνθέτη και παραγωγό του Studio Amid, Μιχάλη Αβραμίδη.
Και καθώς αναφερθήκαμε σε έναν άλλο πολύ μεγαλύτερο Νίκο, τον Καζαντζάκη θα ήταν απρέπεια να μην φιλοξενήσουμε σε τούτο του άρθρο έναν έστω από τους αθάνατους στοχασμούς του:
«Μα μήπως κι αυτό δεν είναι σκλαβιά ; Nα θυσιάζεσαι για μιαν ιδέα , για τη ράτσα σου , για το Θεό ; Ή μήπως όσο πιο αψηλά στέκεται ο αφέντης τόσο και πιο μακραίνει το σκοινί της σκλαβιάς μας , πηδούμε τότε και παίζουμε σε πολύ πλατύχωρο αλώνι , πεθαίνουμε χωρίς να βρούμε την άκρα του , και αυτό το λέμε ελευτερία ;» (Βίος και πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά)
Καλή ανάσταση και καλή λευτεριά να ‘χουμε.
