Στο προηγούμενο σχετικό άρθρο διερωτηθήκαμε τι είναι 12
νεκροί δημοσιογράφοι στο κέντρο του Παρισιού.
Έξι μέρες πριν την επίθεση στη Charlie Hebdo και τη χοντροκομμένη της
σάτιρα, προέκυψε ένα πολύ μεγαλύτερο ερώτημα το οποίο ελάχιστοι έσπευσαν να
αντιμετωπίσουν:
Τι είναι 2000 νεκροί στον πόλη Baga της Νιγηρίας;
Η πιο δολοφονική επίθεση της ισλαμιστικής εξτρεμιστικής
οργάνωσης Boko Haram,
μιας οργάνωσης που έχει την κακή συνήθεια η κάθε επόμενη της επίθεση να είναι
και η πιο θανατηφόρα της.
Αυτός ο έξοχος μαθητής στα μαθηματικά του θανάτου μας είχε
απασχολήσει σχετικά πρόσφατα με την απαγωγή περισσοτέρων από 200 κοριτσιών.
Ήταν μια σέξι είδηση στην οποία τα μήντια δε θα μπορούσαν να
αντισταθούν ακόμη κι αν ήθελαν.
Αλλά δεν μπορούμε να ασχολούμαστε καθημερινά με το χάος που
έχει έμμεσα ή άμεσα δημιουργήσει ο ιμπεριαλισμός στον τρίτο κόσμο.
Θα ήταν σαν να βλέπαμε τον εαυτό μας στο καθρέπτη και το
ωραίο μας lifestyle να το
κοσμούν πτώματα… Αλλά εμείς είμαστε πολιτισμένοι δεν είμαστε κεφαλοκυνηγοί,
έτσι δεν είναι;
Όπως έχουμε περιγράψει κατά το παρελθόν, η Boko Haram είναι από όσο γνωρίζουμε νόθο
παιδί των ιμπεριαλιστικών πρακτικών και των νέων εκδοχών τους.
Γεννήθηκε λίγο μετά την 11η Σεπτεμβρίου και τις
σταυροφορίες της ανίερης συμμαχίας νεοσυντηριτικών και θεοσυντηριτικών κατά των
μουσουλμάνων.
Είχα τονίσει ότι η αναβίωση του ισλαμικού εξτρεμισμού με
αποκορύφωμά της τη δημιουργία του ισλαμικού κράτους και το δίκτυο
παραοικονομίας που στήθηκε από αυτό θα ενίσχυε και άλλες εξτρεμιστικές
οργανώσεις.
Είχα επίσης τονίσει ότι και ο πόλεμος των τιμών του
πετρελαίου κατά της Ρωσίας θα έχει παράπλευρες απώλειες: η υστέρηση πόρων στην
Νιγηρία ήταν μια από αυτές αν και είναι πολύ πρόσφατη για να έχει ποτίσει το
αειθαλές πλέον δέντρο του εξτρεμισμού.
Παρά τα μεγάλα και παχιά λόγια των δυτικών για την πάταξη
της τρομοκρατίας, είναι προφανές ότι είχα δίκιο.
Η Boko
Haram είναι ισχυρότερη από ποτέ.
Δύο μόλις μέρες πριν, 10 χρονο κοριτσάκι ανθρώπινη βόμβα
πήρε μαζί της στο θάνατο 16 αθώους σε αγορά της Νιγηρίας.
Δεν υπάρχει πλέον επιστροφή από την τροπή που έχουν
πάρει τα πράγματα. Τα κράτη που ο δυτικός ιμπεριαλισμός δημιούργησε τεχνητά σε
Μέση Ανατολή και Αφρική, «συνωστίζοντας» διαφορετικές θρησκευτικές και
φυλετικές οντότητες για να μπορεί να εφαρμόζει σε αυτά το δόγμα του «διαίρει
και βασίλευε» είναι έξοχες δεξαμενές για την ισλαμιστική τρομοκρατία, αφενός
γιατί το ζήτημα της αυτοδιαχείρισης αποτελεί έναν ευσεβή πόθο που ελάχιστοι
σέβονται, αφετέρου γιατί αυτά τα κράτη αυτά, κάθε φορά που επιδιώκουν μια ανεξάρτητη
εξωτερική πολιτική, υφίστανται κάθε είδους διαλυτική πίεση από τις μεγάλες
δυνάμεις, είτε αυτό αφορά πολεμικές επιχειρήσεις, ή εμπάργκο ή υπονομεύσεις στο
εσωτερικό τους. Θα πρέπει να καταλάβουν λοιπόν κάποιοι ότι ο ισλαμιστικός
εξτρεμισμός μπορεί να φουντώνει και ενίοτε να εξοπλίζεται μεν από τον δυτικό
για να κάνει τις βρωμοδουλειές του, ότι μπορεί μεν να έχει σύμμαχο τη φτώχεια
και την ανισότητα, η βασική του στόχευση όμως δεν είναι η Δύση, ίσως ακριβώς
για τους προαναφερόμενους λόγους: η μισαλλοδοξία του είναι συνήθως περισσότερο θρησκευτική,
ρατσιστική και σεξιστική από ότι είναι αντιιμπεριαλιστική και τιμωρεί κυρίως
τους πληθυσμούς του τρίτου κόσμου.
Το τέρας του ισλαμικού εξτρεμισμού δεν έπρεπε να αναβιώσει.
Τώρα που αυτό έχει συμβεί λίγα πράγματα μπορούν να γίνουν.
Θα πρέπει να συνηθίσουμε την ιδέα πως για κάθε χίλιους
νεκρούς αθώους στη Μ. Ανατολή, θα κλαίμε δεκάδες νεκρούς στις δυτικές
πρωτεύουσες. Δεν είναι και μεγάλο το τίμημα δεδομένων των προνομίων που είχε ο
δυτικός κόσμος μέχρι τουλάχιστον και πρότινος.
Βρισκόμαστε λοιπόν στα πρόθυρα ενός πολέμου των πολιτισμών;
Μια τέτοια ολοκληρωτική λύση ίσως να κριθεί από τμήμα των
δυτικών ελίτ και όχι μόνο ότι μπορεί να δώσει βραχυπρόθεσμη διέξοδο στα
εσωτερικά αδιέξοδα του Δυτικού Κόσμου.
Φυσικά η άλλη λύση, η λύση που δε θα ματοκυλήσει τον
πλανήτη, είναι να σταματήσουν οι πληθυσμοί του δυτικού κόσμου να στηρίζουν το
διεφθαρμένο πολιτικό προσωπικό που στηρίζει διεφθαρμένες κυβερνήσεις του τρίτου
κόσμου σε μια συμφωνία παραχώρησης σε δυτικές εταιρίες των πλουτοπαραγωγικών
πηγών του τρίτου κόσμου με αντάλλαγμα την παραχώρηση προνομίων στις ελίτ του.
Αυτό το «ελληνικό» παράδειγμα εντείνει τις ανισότητες και οι
ανισότητες αποτελούν έδαφος γόνιμο για εξτρεμισμούς αν και φυσικά δεν είναι η
μοναδική αιτία τους.
Είναι φανερό ότι χρειάζεται μια συνολική αλλαγή
παραδείγματος για να μην γίνει η ανωμαλία η νέα μας κανονικότητα.
Αντί εισαγωγής:
Το κείμενο που ακουλουθεί δημοσιεύτηκε στο blog του καινούριο μου εκδοτικό οίκο, τις εκδόσεις Anima, προφανώς για εμπορικούς λόγους καθώς έχει λίγες μέρες που κυκλοφόρησε το τελευταίο μου μυθιστόρημα, "Το Σημάδι".
Παρά ταύτα το βρίσκω όχι μόνο ένα εξαιρετικά διαβασμένο αλλά μετά τα γεγονότα του Παρισιού και ένα εξαιρετικά επίκαιρο κείμενο και για αυτό, παρά την υπερβολή της σύγκρισης μου με τον Καμύ το αναδημοσιεύω, χωρίς όμως κάποια από τα γλυκανάλατα της "γυναικείας" του προσέγγισης.
"Οι περισσότεροι από εσάς γνωρίζετε τον Πέτρο Αργυρίου ως
εξαιρετικό αναλυτή. Ο αγαπημένος μου όμως Πέτρος Αργυρίου είναι ο λογοτέχνης Πέτρος Αργυρίου.
Πέρασαν έξι χρόνια από τότε που εξέδωσε το τελευταίο του
μυθιστόρημα, Τα Άγρια Ζώα της Πόλης, ένα μυθιστόρημα που δίχασε τους αναγνώστες
του σε δύο ξεκάθαρες κατηγορίες: Στους ανήσυχους που το λάτρεψαν και στους
ήσυχους που το βρήκαν αρρωστημένο. Και παραδόξως, οι περισσότεροι –ανάμεσα τους
κι εγώ- ανήκουν στην πρώτη κατηγορία. Έξι χρόνια μετά λοιπόν ήταν εύλογη λοιπόν
η ανησυχία μου για το αν είχε στερέψει η λογοτεχνική του φλέβα από την άχαρη
δουλειά της ανάλυσης, παρότι γνώριζα ότι τα μυθιστορήματα του, πάντα μπροστά
από την εποχή τους, παίρνουν πολλά χρόνια από τη στιγμή της ολοκλήρωσής τους
για να εκδοθούν.
Δε σας κρύβω λοιπόν ότι ένα εφηβικού τύπου καρδιοχτύπι
άρχισε να αναπηδάει μέσα μου όταν έμαθα τα νέα της κυκλοφορίας του νέου του
μυθιστορήματος «Το Σημάδι» από τις νέες εκδόσεις Anima...
Το διάβασα μόλις σε τέσσερις ώρες...
Οι ήρωες του, όλους τους, καλοί και κακοί άρχισαν να μιλούν
μέσα μου. Το «Σημάδι» με σημάδεψε...
... Μετά το
«Σημάδι», ήμουν σίγουρη ότι μπορούσα να βρω ομοιότητες ανάμεσα στον Καμύ και
τον Αργυρίου...
Δε θα μείνω μόνο στην επιφάνεια των πραγμάτων: Κοιτάζοντας
δύο τυχαίες τους φωτογραφίες μπορεί κάποιος να δει προφανείς ομοιότητες στην
έκφραση και των δύο.
Και αυτές οι ομοιότητες πηγαίνουν πιο βαθειά και αφορούν και
την πνευματική τους έκφραση αλλά και ορισμένα στιγμιότυπα του βίου τους.
Ο Καμύ μπήκε στη συγγραφή από τη δημοσιογραφία, ενώ ο
Αργυρίου μπήκε στην ανάλυση και την αρθρογραφία έχοντας ήδη θητεύσει πρωτίστως στη
λογοτεχνία.
Και οι δυό τους άρχισαν να γράφουν από μικρή ηλικία, λίγο
μετά τα είκοσι τους.
Τόσο ο Καμύ όσο και ο Αργυρίου υπήρξαν βαθειά
πολιτικοποιημένα όντα όντας κι οι δύο τους πολέμιοι των ολοκληρωτισμών. Στην
εποχή του ο Καμύ πολέμησε ιδεολογικά τόσο το Ναζισμό όσο και το Σταλινισμό (το
ναζισμό δε και ένοπλα). Ο Αργυρίου χρόνια τώρα αντιτάσσεται στην κυρίαρχη
οικονομική ιδεολογία της εποχής, το Νεοφιλελευθερισμό, που επιβάλει
ολοκληρωτισμούς πολιτικούς στο όνομα των αγορών αλλά δεν ξεχνάει να τα ψέλνει
ένα χεράκι και στους νοσταλγούς του Σταλινισμού.
Ο Καμύ αντιλήφθηκε τον «Πόλεμο της Αλγερίας» τη δεκαετία του
1950 ως μια αντιδυτική στρατηγική για την περικύκλωση της Ευρώπης και την
απομόνωση των ΗΠΑ. Πάνω από μισό αιώνα μετά με τις συνθήκες να έχουν
αντιστραφεί, ο Αργυρίου θα περιγράψει τη διάλυση της Λιβύης και την
αποσταθεροποίηση της Συρίας ως απόπειρα των ΗΠΑ και των συμμάχων της να
απομονώσουν τη Ρωσία (και την Κίνα), ένα στρατήγημα το οποίο έγινε ακόμη πιο
ξεκάθαρο με το Ουκρανικό Πραξικόπημα που μετεξελίχτηκε στην Ουκρανική κρίση των
ημερών μας.
Καμύ και Αργυρίου έχουν διατυπώσει τη σημασία της
συνειδητοποιημένης ατομικής ελευθερίας και υπήρξαν πολέμιοι όχι μόνο της
εξουσίας κρατών και θρησκειών πάνω σε πληθυσμούς αλλά και επικριτικοί στον ίδιο
το θεσμό του γάμου, θεωρώντας τον ως μια κατασκευή που περιορίζει τη σεξουαλική
αλλά και τη συναισθηματική ελευθερία των ατόμων. Ο Καμύ λάτρευε τις γυναίκες
και ο Αργυρίου τις υπερασπίστηκε μετά μανίας απέναντι στη φαλλοκρατία, όπως
εκατοντάδες χιλιάδες Ελληνίδες είχαν την ευκαιρία να διαπιστώσουν στο σκληρό
του κείμενο «Η Παγκόσμια Ημέρα της καριόλας που τα θελε ο κώλος της».
Και οι δύο τους είναι αγνωστικιστές. «Δεν πιστεύω στο θεό
και δεν είμαι άθεος» γράφει ο Καμύ. «Δεν χρειάζεται καν να πιστεύω στο θεό. Αν
υπάρχει, μου είναι υπεραρκετό που πιστεύει αυτός σ’ εμένα» εξομολογείται ο
Ρίτσαρντ Μαν στον επίλογο του μυθιστορήματος του Αργυρίου «Το Σημάδι» απηχώντας
το «μου απομένει λίγος χρόνος και δεν θέλω να τον χαραμίσω στο θεό» του Καμύ.
Αλλά η μεγάλη έγνοια και των δύο είναι το ανθρώπινο ον και
οι συνθήκες του.
Από την κριτική στη θρησκεία και οι δυο τους περάσαν και
στην κριτική της επιστήμης: Ο Καμύ από νωρίς είχε κατακρίνει την κυρίαρχη ήδη
από την εποχή του «ειδωλολατρία της τεχνολογίας». Πολλές δεκαετίες αργότερα ο
Αργυρίου επιβεβαιώνει την κριτική του Καμύ γράφωντας στις «Θανάσιμες Θεραπείες»
του. «Για κάποιο λόγο εξακολουθούμε να πιστεύουμε τυφλά στην τεχνοκρατική και
τεχνοκρατούμενη αντίληψη των πραγμάτων, στον τεχνολογικό και επιστημονικό
έλεγχο που ασκούμε στα πράματα. Η αλήθεια είναι πως ακριβώς επειδή έχουμε
κατασκευάσει μια συστηματική εκτροπή από την πραγματικότητα, ακριβώς επειδή
έχουμε αποσχιστεί από αυτή και έχουμε κατασκευάσει μια τεχνομεταφυσική αντίληψη
της πραγματικότητας που βασίζεται στην πίστη, το μόνο που έχουμε τελικά
καταφέρει είναι να κατασκευάσουμε μια νέα θρησκεία με τεχνομυθεύματα»
Η κριτική που ασκούν και οι δύο δεν γίνεται από κάποιο
σνομπισμό ή αίσθηση ανωτερότητας αλλά από την αίσθηση του συγγραφικού
καθήκοντος και από βαθειά ανησυχία για τα τεκταινόμενα αλλά και τα μελλούμενα.
Γράφει ο Καμύ «ο σκοπός του συγγραφέα
είναι να αποτρέψει τον πολιτισμό από το να αυτοκαταστραφεί» και βλέπει ως ένα
παράγοντα αυτοκαταστροφής και το «μύθο της απεριόριστης παραγωγής»: «ο μύθος
της απεριόριστης παραγωγής φέρνει πόλεμο στα χνάρια του, τόσο αναπόφευκτα όσο
τα σύννεφα προαναγγέλλουν μια καταιγίδα.» για να συμπληρώσει πως ένας κόσμος
που «είναι μόνο παραγωγικός, δεν είναι δημιουργικός». Δεκαετίες αργότερα ο
Αργυρίου επιβεβαιώνει τον Καμύ γράφοντας στις «Θανάσιμες Θεραπείες» του «Ζούμε
μέσα σε ένα άτυπο ακόμα πόλεμο για το μέλλον της ανθρωπότητας, μιας
ανθρωπότητας που απειλείται πλέον από τους κινδύνους που δημιούργησε. Το τραίνο
της «προόδου» που έτρεχε ξέφρενα με
οδηγό την οικονομία χωρίς να ξέρει που πηγαίνει, εκτροχιάστηκε».
Πως γίνεται όμως δυνάμεις εξόχως απελευθερωτικές όπως η
επιστήμη και δευτερευόντως και η οικονομία να αποκτούν καταστροφικά
χαρακτηριστικά και συνέπειες των θρησκειών; Παρόμοια απαντούν και οι δύο
τους:
«Ο άνθρωπος είναι πάντα θήραμα των αληθειών του. Από τη
στιγμή που τις έχει αποδεχτεί, δεν μπορεί να ελευθερώσει τον εαυτό του από
αυτές» γράφει ο Καμύ στον «Μύθο του
Σισύφου». O Αργυρίου
γράφει αντίστοιχα πως «Οι περισσότεροι άνθρωποι νομίζουν πως οι ιδέες στις
οποίες πιστεύουν τους ανήκουν. Στην πραγματικότητα, είναι οι ίδιοι κτήματα των
ιδεών τους»
Θήραμα και θύτης ο άνθρωπος. «Ένας άνθρωπος χωρίς ήθος ένα
άγριο ζώο που ξαμολήθηκε σε αυτόν τον κόσμο» γράφει ο Καμύ. «Είσαι μόνος, ίσως
και ο μόνος που γνωρίζει το όνομα του τέρατος: Άνθρωπο ον βάπτισε ο θεός, μα
στην ψυχή του φώλιασε από την αρχή το τέρας» περιγράφει ο Αργυρίου στα «Άγρια Ζώα της Πόλης».
Υπάρχει λοιπόν ελπίδα σε αυτόν τον Κόσμο; Παρομοίως απαντούν
και οι δύο τους: «Όπου δεν υπάρχει Ελπίδα, εναπόκειται σε εμάς να την
εφεύρουμε» δηλώνει ο Καμύ, ενώ ο Αργυρίου σε ερώτηση συνεντευξιαστή για το αν
υπάρχει ελπίδα σήμερα απαντά: «Όχι δεν υπάρχει. Για αυτό οφείλουμε να τη
δημιουργήσουμε» (http://www.synenteuxis.gr/2013/11/blog-post_26.html)
Και αυτή η πίστη τους στην ελπίδα που μπορεί να δημιουργηθεί
ακόμη και όταν εκλείπει, κυρίως όταν εκλείπει, μάλλον προέρχεται από τη θέση
και των δύο συγγραφέων για τη φύση του κακού: «Το κακό σε αυτό τον κόσμο σχεδόν
πάντα προέρχεται από την άγνοια…» γράφει ο Καμύ. Παρομοίως στο «Σημάδι» ο
Αργυρίου περιγράφει: « …για τον Ρίτσαρντ, το κακό δεν είχε κάποια μεταφυσική ποιότητα. Για τον Ρίτσαρντ το κακό
δεν ήταν τίποτε άλλο από έλλειψη κατανόησης του νου ή της ψυχής, μια έλλειψη
κατανόησης που, ανάλογα με τις εποχές και τις συνθήκες, μπορούσε να μετατραπεί
σε πληθώρα παρανόησης. Και η πληθώρα παρανόησης, πάντα ανάλογα με την εποχή και
τις συνθήκες της, μπορούσε να κλιμακωθεί σε μαζική και καταστροφική παράνοια.»
Τι πρέπει να κάνουμε λοιπόν για να μην φτάνουμε σε συνθήκες
εκτροπής. Ποιες μάχες πρέπει να δώσουμε πριν να είναι πολύ αργά;
Ο Καμύ περιγράφει πως «η Ειρήνη είναι η μόνη μάχη που αξίζει
να διεξαχθεί» ενώ ο Αργυρίου περιγράφει «πως οι μάχες που έχουν νόημα να δοθούν
είναι αυτές που πρέπει να δοθούν εν καιρώ ειρήνης»
Ακόμη και όταν όλα μοιάζουν να έχουν χαθεί, η επίκληση σε
ότι αγαπήσαμε κάνει τις μάχες να μην είναι μάταιες.
«Το έργο ενός
ανθρώπου, δεν είναι παρά το αργό του ταξίδι να ανακαλύψει εκ νέου… τις δύο ή
τρεις απλές εικόνες παρουσία των οποίων άνοιξε η καρδιά του για πρώτη φορά»
γράφει ο Καμύ. «Πόσο θα μας ωφελούσε το να μπορούμε να ξεφεύγουμε από τη φυλακή
του διαμορφωμένου. Να ανακαλύπτουμε εκ νέου το ίδιο το θαύμα της ανακάλυψης. Το
θαύμα της ανακάλυψης, Μίκαελ. Γενναία να ξαναβρούμε όλα αυτά που χάσαμε
ωριμάζοντας, όλα αυτά που ξεχάσαμε. Φαντάσου, Μίκαελ. Πώς θα ήταν να μπορείς ν’
αγγίξεις ένα εφηβικό σου ερωτικό γράμμα και να σου έρχονται όλα σαν νά ’ταν
ζωντανά: Οι λέξεις, τα αρώματα, τα βλέμματα, τα χάδια. Αυτό μας λείπει, Μίκαελ.
Πεθαίνουμε, Μίκαελ. Πεθαίνουμε για λίγο ενθουσιασμό, για λίγη αθωότητα, για μια
πρέζα θαύματος. Αν δεν ανακαλύψουμε και πάλι αυτά, Μίκαελ, απλώς θα συνεχίσουμε
να κάνουμε αυτό που κάνουμε ― να πεθαίνουμε» γράφει χαρακτηριστικά ο Αργυρίου
στο «Σημάδι».
Έχουμε την ελευθερία και το καθήκον να αγαπάμε λοιπόν. Και
αυτή δεν είναι η μόνη μορφή ελευθερίας.
Γράφει ο Καμύ «Εδώ ζει ένας ελεύθερος άνθρωπος. Κανείς δεν
τον υπηρετεί». «Εμείς, από την άλλη πλευρά, ήμασταν πραγματικά λεύτεροι. Δεν
ανήκαμε σ’ αυτά που αποκτούσαμε» γράφει ο Αργυρίου στο «Σημάδι»
Τι συμβαίνει όμως όταν ένας καλλιτέχνης βρίσκεται σε
διασταυρούμενα πυρά; Ποιον πρέπει τότε να ακολουθήσει ο καλλιτέχνης, ο
πραγματικός καλλιτέχνης; Μα φυσικά τη συνείδησή του:
Ο Καμύ θα γράψει για την ευθύνη αλλά και τον προσδιορισμού
του πραγματικού καλλιτέχνη: «Ο μόνος πραγματικά αφοσιωμένος καλλιτέχνης είναι
αυτός που, χωρίς να αρνηθεί να συμμετάσχει στη μάχη, αρνείται τουλάχιστον να
στρατευθεί στους τακτικούς στρατούς και παραμένει ανεξάρτητος». Παρομοίως ο Αργυρίου
αναρωτιέται για τους διανοούμενους «Αν οι έννοιες του καθεστώτος και του
διανοούμενου είναι αντίθετες καθώς το πρώτο πιστεύει περισσότερο στον Νόμο του
απ ότι στο Δίκαιο για αυτό κάνει την ισχύ του νόμο του και πάντα
αυτοδικαιώνεται ενώ ο δεύτερος πιστεύει περισσότερο στο Λόγο παρά στην άποψη
του και για αυτό αποδίδει στην άποψη του πεπερασμένη ισχύ και συχνά
αυτοδιαψεύδεται, πως γίνεται διανοούμενοι να είναι καθεστωτικοί;».
Δεν υπάρχουν φυσικά μόνο ομοιότητες ανάμεσα σε Καμύ και
Αργυρίου. Ο Καμύ ήταν λάτρης του ποδοσφαίρου και της κουλτούρας του ενώ ο
Αργυρίου είναι σφοδρός πολέμιος μιας κουλτούρας που σήμερα όχι απλά περιβάλλει
αλλά και διαποτίζει το ποδόσφαιρο, μιας κουλτούρας της χειραγώγησης των πολλών
μέσω της διαφθοράς των λίγων όπως φαίνεται και στο άρθρο του «Όταν οι άντρες
έχουν τις μπάλες στο πάνω κεφάλι τους» (http://agriazwa.blogspot.gr/2014/06/blog-post_27.html).
Φυσικά, παρά την εκλεκτική συγγένεια των δύο πνευμάτων, η
σύγκριση μεταξύ Καμύ-Αργυρίου είναι μια σύγκριση ενός Κολοσσού με έναν Νεοσσό
παρότι ο Καμύ έφυγε αρκετά νωρίς. Το μέλλον θα δείξει αν η σύγκριση αυτή αδικεί
μόνο τον Καμύ.
Όπως ο ίδιος άλλωστε έγραψε «Οι άνθρωποι δεν είναι ποτέ
πεπεισμένοι για τους λόγους σου, την εντιμότητά σου, τη σοβαρότητα των βασάνων
σου, παρά μόνο με το θάνατό σου. Για όσο παραμένεις ζωντανός, η περίπτωσή σου
είναι αμφισβητήσιμη, δικαιούσαι μόνο του σκεπτικισμού τους».
Παραμερίζοντας λοιπόν τον σκεπτικισμό μας, θεωρούμε ότι το
«Σημάδι» του Αργυρίου είναι ένα πολύ καλό σημάδι για το ότι ο Αργυρίου είναι
ένας από τους σημαντικούς λογοτέχνες της εποχής του. Έστω και προς το παρόν
ζωντανός..."
Το αυθεντικό κείμενο από http://animapublications.blogspot.gr/2015/01/blog-post.html.
Η φωτογραφία μου τραβήχτηκε σε σχεδόν ανυποψίαστο χρόνο από τον Γιώργο Ιωαννίδη, έναν ταλαντούχο ερασιτέχνη τη φωτογραφίας.
Τι είναι 12 νεκροί δημοσιογράφοι στο κέντρο του Παρισιού;
Απόδειξη για το μεγαλείο του Αλλάχ.
Ξανά και ξανά έχω αναφέρει τα μοντέρνα θερμοκήπια του
ισλαμικού εξτρεμισμού: Τον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας με τις απαγωγές και τα
βασανιστήρια του και την Αραβική Άνοιξη με αποκορύφωση τη διάλυση της Λιβύης και
την αποσταθεροποίηση της Συρίας.
Είναι τώρα, ετεροχρονισμένα, καθώς ο ισλαμικός τρόμος έχει
εδραιωθεί σε ημικράτος και εκδράμει σε δυτικές πρωτεύουσες παράγοντας τρόμο όπως
αυτόν της επίθεσης στα γραφεία της σατυρικής καρτουνίστικης εφημερίδας Charlie Hebdo,που η Independent αναγνωρίζει αυτά που έγραφα
και επιχειρηματολογεί υπέρ της συνθηκολόγησης με τον Άσσαντ.
Τώρα πια είναι αργά.
Το εξτρεμιστικό γάλα έχει χυθεί.
Από το Σαρκοζί ως τον Ολάντ, από τη διάλυση της Λιβύης μέχρι
την υπονόμευση της Συρίας, η Γαλλία θυμούμενη άνευ λόγω και σχεδιασμού τον
ιμπεριαλιστικό της εαυτό έγιναν οι μικρές ΗΠΑ ακολουθώντας κατά πόδας τις αυθεντικές
ΗΠΑ στα σχέδια αποσταθεροποίησης και δημιουργίας αναχωμάτων κατά της κινεζικής και
ρωσικής επιρροής στη Μέση Ανατολή.
Η εκστρατεία τους εκ των υστέρων στο Μάλι μαζί με τους Γερμανούς
για να καταπολεμήσουν την διάχυση του ισλαμικού εξτρεμισμού δεν ήταν δυνατό να
έχει αποτελέσματα μαζικής κλίμακας: η ζημιά είχε ήδη γίνει.
Οι Γάλλοι δεν έχουν μόνο τους δράστες να κατηγορήσουν: Για
το πλήγμα στην καρδιά της γαλλικής δημοκρατίας υπόλογοι είναι εμμέσως και οι
Σαρκοζί, Ολάντ.
Ο ισλαμικός εξτρεμισμός, αναβιωμένος από τις ΗΠΑ, Σαουδική Αραβία
και τους συμμάχους τους είναι εδώ για να
μείνει.
Κάθε τέτοιο χτύπημα βάζει πιο βαθειά το μαχαίρι στο κόκκαλο
του δυτικού κόσμου και την πόλωση με τους ισλαμικούς πληθυσμούς εντός και εκτός
Δύσης.
Η παράνοια μόνο παράνοια μπορεί να γεννήσει.
Οι τζιχαντιστές θα συνεχίσουν να επικαλούνται το θάνατο και
τον τρόμο ως πολιτικό όπλο και μέσο στρατολόγησης αντί του ραφιναρισμένου,
τεχνολογικού τρόπου που χρησιμοποίησαν οι δυτικοί εις βάρους τους.
Το όπλο τους είναι ο τρόμος. Η πόλωση. Η δύναμη της θεϊκής
βλακείας. Η θρησκευτική παραφροσύνη.
Δεν υπάρχουν τεχνολογίες για να αντιμετωπίσουν τέτοια όπλα.
Ποτέ δεν υπήρξαν. Το μόνο όπλο απέναντι σε αυτά είναι η αυτοσυγκράτηση και η
μεθοδικότητα.
Τώρα λοιπόν οι Γάλλοι πολίτες γνωρίζουν τις συνέπειες της σύμπραξης
με τον Αμερικανικό διάολο. Τώρα μαθαίνουν ότι οι πληγές που άνοιξε και ο
Γαλλοαλγερινός πόλεμος δεν έκλεισαν ποτέ. Τώρα συνειδητοποιούν πλήρως ότι ένα
κομμάτι πολιτογραφημένων Γάλλων μισούν τη Γαλλία.
Τώρα πια είναι αργά.
Έχουμε και εμείς ένα θύμα της τζιχαντιστικής αναβίωσης:
Αν 12 νεκροί Γάλλοι δημοσιογράφοι είναι απόδειξη για το ότι
ο Αλλάχ είναι μεγάλος, τι είναι δύο νεκροί ναυτικοί σε ένα φλεγόμενο πλοίο έξω
από την πόλη Ντέρνα της Λιβύης;
Μια σοβαρότητα ένδειξη ότι ο εκλεκτός του Αντώνη Σαμαρά
Δημήτρης Μελισσανίδης κάνει λαθρεμπόριο με τους τζιχαντιστές.
Προ τριημέρου, η «επίσημη» Λιβυκή κυβέρνηση βομβάρδισε
δεξαμενόπλοιο λιβεριανής σημαίας και ιδιοκτησίας Μελισσανίδη που παρά τις υποδείξεις
προς το αντίθετο, επέμενε να κινείται προς το λάθος αραξοβόλι της Ντόρνα, μια
από τις πολλές περιοχές που ελέγχουν ισλαμιστές εξτρεμιστές.
Αλλά ας πούμε τα πράματα με το όνομα τους: Δεν υπάρχει
λιβυκή κυβέρνηση γιατί μετά την πτώση Καντάφι δεν υπάρχει Λιβύη: Οι συνωμότες
πρώην συνεργάτες του Καντάφι είδαν τη χρυσή ευκαιρία να βάλουν στο χέρι τα funds της Λιβύης και σε
συνεργασία με τους ισλαμιστές εξτρεμιστές και υπό την αεροπορική κάλυψη ΗΠΑ και
συμμάχων έστειλαν τον Καντάφι στο διάολο και τη Λιβύη σε μια κόλαση από την
οποία είναι αδύνατο να αποδράσει: Οι συνωμότες είναι σήμερα εξόριστοι στο
Τομπρούκ ενώ πολύ μεγαλύτερες εκτάσεις ελέγχονται από ισλαμιστές πολέμαρχους με
τον στρατηγό Χαφτάρ να επιδιώκει να γίνει ο νέος Νάσερ ή αν θέλετε ο Καντάφι στη
θέση του Καντάφι.
Οτιδήποτε λοιπόν περνάει από τις περιοχές των ισλαμιστών
κάνει τους συνωμότες της «επίσημης κυβέρνησης» να φοβούνται πως οι ισλαμιστές
θα δυναμώσουν τόσο που θα τους οδηγήσουν στη θέση που βρίσκεται σήμερα ο
Καντάφι: σκουλικοφαγωμένοι, πολλά μέτρα κάτω από τη γη.
Για αυτό και λοιπόν και βομβάρδισαν το τάνκερ του Μελισσανίδη,
φοβούμενοι πως κουβαλά όπλα ή και άντρες με αντάλλαγμα πετρέλαιο.
Υπό κανονικές συνθήκες θα ξέσπαγε σοβαρότατο διπλωματικό
επεισόδιο, αλλά υπάρχει μια άλλη κυβέρνηση που φοβόταν εξίσου το πλοίο του
Μελισσανίδη: Η ελληνική, πάροχος προνομίων στο Δημήτρη Μελισσανίδη, ανάμεσα στα
οποία και η ιδιοκτησία μέρος του ξεπουλημένου ΟΠΑΠ.
Θα ήταν μεγάλο σκάνδαλο να βρεθεί ο εκλεκτός της κυβέρνησης μπλεγμένος
σε σκάνδαλο υπόθεσης λαθρεμπορίας με τζιχαντιστές, ιδιαίτερα προεκλογικά.
Δεν μας είναι άγνωστος ο ρόλος των βαρόνων του πετρελαίου
στην Ελλάδα: Ήδη το ΔΝΤ μίλησε για καρτέλ πετρελαίου που κρατά τις τιμές
προκλητά υψηλές, με τους Έλληνες καταναλωτές να επιβαρύνονται περί το ένα δις
ετησίως εν μέσω μιας σφοδρότατης και επίσης προκλητής κρίσης, φωτογραφίζοντας τους
Βαρδινογιάννη και Λάτση ως αφεντικά του Καρτέλ ενώ η πλευρά Λάτση έριξε το
βάρος στο λαθρεμπόριο πετρελαίου.
Το περιοδικό Unfollow
κάρφωσε τον Μελισσανίδη για το πώς συνδύαζε την φοροαπαλλαγή με το
λαθρεμπόριο. Ακολούθησαν απειλές κατά της ζωής των συντακτών του περιοδικού για
τις οποίες το περιοδικό μήνυσε το Μελισσανίδη σε μια υπόθεση που ανέλαβε εκ
μέρους των Μελισσανίδιδων ο έμπιστος του Σαμαρά ακροδεξιός δικηγόρος ΦάυλοςΚρανιδιώτης.
Αυτοί είναι κάποιοι από τους λόγος που στο βίντεο που
ακολουθεί και που ετοίμασε η ομάδα του newsmakedonias κάποιους μήνες πριν θα με ακούσετε μετά το 8,21 να
αναφέρω πως ο σχετικά μικρός σήμερα Τζιχαντιστικός κίνδυνος για την Ελλάδα
επάγεται ανάμεσα σε άλλα από τις σχέσεις των Ελλήνων ολιγαρχών τόσο με τους μέχρι
πρόσφατα χρηματοδότες των τζιχαντιστών Σαουδάραβες αλλά και απευθείας με τους τζιχαντιστές,
μέσω του λαθρεμπορίου που αποτελεί την κύρια πηγή εσόδων τους.
Ο βομβαρδισμός του τάνκερ του Μελισσανίδη στην Ντέρνα από
την «Λιβυκή» κυβέρνηση αποτελεί μια καλή ένδειξη για το δεύτερο. Αν και η
πλευρά Μελισσανίδη ισχυρίζεται ότι το πλοίο εκτελούσε προγραμματισμένο
δρομολόγιο στα πλαίσια μια συμφωνίας ναύλωσης του προ δεκαετίας, φαίνεται να
ξεχνάει ότι η κυβέρνηση Καντάφι δεν υπάρχει και ότι η Ντέρνα αποτελεί άντρο
ισλαμιστών.
Ας διασαφηνίσουμε κάποια άλλα πράγματα ακόμη: Η Λιβεριανή
σημαία που φοράει το πλοίο λέγεται σημαία ευκαιρίας.
Η σημαία ευκαιρίας είναι μια αμερικάνικη πατέντα που πρωτοεμφανίστηκε
στον Παναμά για να μπορούν πλοία αμερικανικής ιδιοκτησίας να σερβίρουν αλκοόλ
κατά τη διάρκεια της ποταπαγόρευσης.
Στη Λιβερία εφαρμόστηκε κατά τη διάρκεια του ψυχρού Πολέμου
για να μπορούν αμερικανικά πλοία να φοράν «ουδέτερη» σημαία.
Φυσικά η Λιβερία κάθε άλλο παρά «ουδέτερη» χώρα είναι: Η
Λιβερία υπήρξε πείραμα εποικισμού των ΗΠΑ που μετέφεραν πρώην σκλάβους
αφροαμερικανούς για να τους κάνουν την Ελίτ μιας χώρας μαριονέτας.
Με την «παγκοσμιοποίηση» και την παγκόσμια απορρύθμιση προς όφελος
των ιδιωτικών κεφαλαίων, οι σημαίες ευκαιρίας γίνονται πανούκλα καθώς οι χώρες
που δίνουν τέτοιες σημαίες είναι διαβόητες για την έλλειψη περιβαλλοντικών ελέγχων,
ελέγχων ασφαλείας, για την αδιαφορία προς τα εργασιακά δικαιώματα των ναυτικών
και επιδίδονται σε έναν άνευ όρων ανταγωνισμό χαμηλής φορολόγησης.
Με αυτό τον τρόπο, εθνικοί πόροι αφαιμάζονται από τις χώρες
προέλευσης των πλοιοκτητών ενώ ο παραγόμενος πλούτος από την αυξημένη εμπορική
θαλάσσια κίνηση των πλωτών ναυαγίων, καταλήγει στα χέρια μιας χούφτας εφοπλιστών.
Η σημαία ευκαιρίας είναι λοιπόν η σημαία των καιροσκόπων.
Σε περιβάλλον κρίσης και μειωμένης ρευστότητας, οι εφοπλιστές
γίνονται ακόμη πιο αρπαχτικοί, και οι κυβερνήσεις ακόμη πιο ενδοτικές: είναι ένας
φαύλος κύκλος: όσο περισσότερο πιέζουν οι εφοπλιστές κι όσο περισσότερο
ενδίδουν οι κυβερνήσεις, τόσο περισσότερο κεφάλαιο συσσωρεύουν οι πρώτοι και
τόσο λιγότερους πόρους έχουν οι δεύτερες με αποτέλεσμα να γίνονται ακόμη πιο ενδοτικές
και φτωχές.
Ο Παναμάς σήμερα είναι ο μεγαλύτερος στόλος παγκοσμίως όσον
αφορά τις σημαίες που φέρουν τα πλοία.
Παρότι η ελληνική κυβέρνηση έκανε την έκτακτη εισφορά των
εφοπλιστών προαιρετική και παρότι τα ελληνικής ιδιοκτησίας πλοία συνιστούν τη
μεγαλύτερη ναυτιλιακή δύναμη από πλευράς τονάζ, λίγα από αυτά φέρουν ελληνική
σημαία και εισφέρουν στην ελληνική οικονομία.
Ξεχάστε τους παλιούς εφοπλιστές ευεργέτες: Οι καινούριοι
είναι μέρος των διεθνών ελίτ και λέγονται Έλληνες μόνο και μόνο για να έχουν
ένα άρωμα βλαχοφολκλόρ:
Τα τελευταία δέκα χρόνια περισσότερα από 150 δις διαφυγόντα
έσοδα κόστισε ο «Πατριωτισμός» των Ελλήνων εφοπλιστών στο Ελληνικό κράτος.
Τα funds των
εφοπλιστών σε Ελβετία μόνο ξεπερνούν τα 60 δις.
Την περίοδο που οι Έλληνες στενάζουν, οι εφοπλιστές έχουν
αυξήσει τους στόλους τους κατά 60%. Τι να κάνουμε; Είναι ένας σκληρός
ανταγωνιστικός κόσμος μας λένε όταν είναι οι ίδιοι που διαμορφώνουν αυτές
ακριβώς τις συνθήκες.
«Αυτοδημιούργητοι» τύποι σαν τον Μελλισανίδη και τον
Μαρινάκη, μάλλον είναι οι φουνταριστοί των εφοπλιστών που επειδή είναι πολύ
απασχολημένοι για να ασχοληθούν και με την Ελλάδα, δίνουν κάποιους πόρους,
τεχνογνωσία και επαφές σε ντόπιους εγνωσμένης χαμηλής ηθικής αξίας για να
λειτουργήσουν ως πράκτορες επιρροής στο ελληνικό πολιτικό σύστημα και την κοινή
γνώμη. Αγοράζουν ομάδες, πολιτικούς, ότι μπορούν και διασφαλίζουν για τα
αφεντικά τους τις καλύτερες των συνθηκών εκμαυλίζοντας ακόμη περισσότερο ένα
ήδη σάπιο πολιτικό σύστημα.
Είναι μάλλον για το εφοπλιστικό κεφάλαιο ότι ήταν οι
Βγενόπουλοι, Λαυρεντιάδηδες για το χρηματοπιστωτικό, με το Ρέστη και τον Πάλλη
να αποτελούν υβρίδια χαμηλότερης επιρροής.
Μόνο ένας τρόπος υπάρχουν για να σταματηθούν αυτά τα αρπακτικά:
λέγεται κεντρική πολιτική βούληση. Και έχουμε δύο βδομάδες για να τους την
επιβάλλουμε μια και δια παντός.
Όσες από εσάς έχετε κολλήσει κολπίτιδα, ξέρετε περίπου για
τι μιλάω.
Είναι κακός μπελάς, παίρνεις αντιβίωση για να φύγει. Νομίζεις
ότι έφυγε –για πάντα- να σου την όμως που επανέρχεται γιατί η αντιβίωση σου χει
γαμήσει την μικροβιακή χλωρίδα του κόλπου σου που ναι ο φυσιολογικός φραγμός
απέναντι σε «κακόβουλα» μικρόβια.
Έτσι κι ο Παπανδρέου: Αφού Αποτελείωσε την πολιτική χλωρίδα
του τόπου μετατρέποντας την από μερικώς σε πλήρως σαπροφυτική, κατέστρεψε
πλήρως την μερικώς παρασιτική οικονομία της χώρας εισάγοντας τον πιο κακόβουλο
των διεθνών οργανισμών παρουσιάζοντας τον μάλιστα και ως «αντιβίωση» και
ολοκλήρωσε τον άθλο του να φέρει μια κρίση σε ολόκληρη ήπειρο, ο Παπανδρέου «αυτοεξορίστηκε»
όντως βουλευτής και για μήνες σιδέρωνε το τσαλακωμένο προφίλ του διηπειρωτικά, διδάσκοντας
σωτηριολογία, υπέρβαση των κρίσεων και ανακοικοδόμηση της Ευρώπης, τα ακριβώς
αντίθετα από όσα έπραξε δηλαδή. Και τώρα επιστρέφει… Σαν κολπίτιδα.
Γράφαμε από νωρίς ότι ο Παπανδρέου «… θα κάνει την
ταχυδακτυλουργία … και θα εξέλθει από μια χώρα που βουλιάζει με το μικρότερο
δυνατό κόστος κι έχοντας επιτελέσει την αποστολή του θα βλέπει πλέον ένα
καλύτερο μέλλον σε κάποιον διεθνή οργανισμό, μακριά από τη θητεία του σε μια
διεφθαρμένη επαρχία…»
Τα είδαμε όλα στην κρυστάλλινη μας σφαίρα. Δεν μας ενδιέφερε
τότε να δούμε παραπέρα, να δούμε και την επιστροφή του την οποία είχε προβλέψει
ο εξαιρετικός αναλυτής Ιωάννης Μιχαλέτος.
Βλέποντας ένα παράθυρο ευκαιρίας, η κολπίτιδα επέστρεψε και
χθες ίδρυσε το νέο της κόμμα. Βλέπετε, με το ανοσοποιητικό σύστημα της χώρας
κατεστραμμένο, ευκαιριακές λοιμώξεις κάθε είδους εγκαθίστανται μόνιμα. Εδώ
απατεώνες του κοινού ποινικού δικαίου όπως ο Σώρρας το παίζουν Μεσσίες, δε θα
επέστρεφε κοτζάμ Παπανδρέου που τον γνωρίζουν και τον εμπιστεύονται οι μισές
και βάλε από τις ελίτ του διατλαντασμού και που η οικογένεια του αποτελεί μια
από τις πιο σοβαρές κληρονομικές ασθένειες που μαστίζει αυτόν τον τόπο για πάνω
από μισό αιώνα με συνέπεια;
Το κόμμα του Παπανδρέου θα έπρεπε κανονικά να ονομαστεί λοιπόν,
ΚοΚο, Κόμμα της Κολπίτιδας. Ιατρικώς δε θα πρεπε να σας παραξενεύει κάτι τέτοιο:
Όταν βρώμικα τσουτσούνια μπαινοβγαίνουν
όποτε γουστάρουν σε ένα κόλπο, η κολπίτιδα είναι ένα ενδεχόμενο, κυρίως όταν
αυτά τα τσουτσούνια φιλοδοξούν να έχει η χώρα την τύχη των χωρών του Κόλπου.
Ο Παπανδρέου επιστρέφει λοιπόν, επιδιώκοντας να γίνει ξανά
παίχτης στη χώρα που κατέστρεψε. Πάλι πουλάει φύκια για μεταξωτές κορδέλες,
πουλάει πανάκριβα φθηνή αποκριάτικη στολή σοσιαλισμού όταν η οικογένεια του όπως
θα δούμε σε επόμενο άρθρο μας για την γενεαλογία του ΓΑΠ σχετίζεται εξ αίματος
με βασιλικές οικογένειες της Ευρώπης και εξ αγχιστείας με τις πλουτοκρατικές
ελίτ της δύσης.
Με άλλα λόγια ο Παπανδρέου ήταν ο τέλειος μαντζουριανός
υποψήφιος με αποστολή τη δολοφονία των λαών, με τη διαφορά ότι την πλύση εγκεφάλου
την έχει πάθει ο λαός κι όχι ο ίδιος.
Αυτός λοιπόν επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος.
Στόχος του προς το παρόν ένας: να μην επιτρέψει κυβέρνηση
αριστεράς- πάση θυσία. Αυτός ήταν άλλωστε ο στόχος του ΠΑΣΟΚ εξαρχής. Να μην
δει ποτέ η Ελλάδα κυβέρνηση αριστεράς και να φτιάξει ένα σύστημα εξουσίας που
θα υπονόμευε και θα διάβαλε και τα υγιή τμήματα της δεξιάς.
Του αρέσουν του ΓΑΠ οι θυσίες: θυσίασε την ελληνική
κοινωνία, το κόμμα των προγόνων του και τώρα πάει να το διαλύσει εντελώς για να
αποτρέψει την άνοδο του Σύριζα στην εξουσία: Κλασσικοί Παπανδρέου.
Επιστρέφει λοιπόν η οικογένεια που παράγει ψευδαισθήσεις
δημοκρατίας, το όπιο του λαού επιστρέφει. Εν καιρώ ο Παπανδρέου θα κάνει καγιάκ
στα βρώμικα νερά του Ποταμιού και θα επιδιώξει μια ευρύτερη συναίνεση των
δυνάμεων της διαφθοράς στο όνομα της διαφάνειας και του καινούριου. Δεν υπάρχει
όμως τίποτα το καινούριο στο Κόμμα της Κολπίτιδας.
Η δήλωσή του για το νέο του κόμμα δε διαφέρει σε τίποτε από
το προφίλ που έστησε προεκλογικά ο «Γιωργάκης» το 2008. Και επειδή αρκετοί από σας
δεν καταλάβατε τι σας έταζε το 2008, επιτρέψτε μου να σας μεταφράσω την ιδρυτική
διακήρυξη του Κόμματος της Κολπίτιδας. Η μετάφραση μου θα είναι σε παρενθέσεις.
Το ξέρω ότι ματαιοπονώ, γιατί για όσους από εσάς είστε τόσο
κρετίνοι ή λέρες που δεν σας νοιάζει το κληροδότημα πόνου που άφησε η
διακυβέρνηση ΓΑΠ και υποδέχεστε τον ΑΡΧΗΓΟ μετά βαϊων και κλάδων , τι να σας κάνει
ένα άρθρο; Είστε κλινικές περιπτώσεις αντάξιες μιας κολπίτιδας κι έτσι ακριβώς
οφείλουν οι συμπολίτες σας να σας συμπεριφέρονται: Σαν αρρώστια.
Δήλωσε λοιπόν χθές ο Παπανδρέου (είπαμε, οι παρενθέσεις
δικές μου)
«Νέα χρονιά, Νέο ξεκίνημα. (και Νέα
Δημοκρατία) Ήρθε η ώρα για το επόμενο μεγάλο βήμα των προοδευτικών δυνάμεων του
τόπου. (το προηγούμενο ήταν η μετατροπή της
χώρας σε αποικία χρέους και η υπαγωγή της σε μόνιμο καθεστώς μνημονίων) Ήρθε η ώρα για να οικοδομήσουμε, όλοι μαζί, το νέο πολιτικό σπίτι που θα
στεγάσει τις προοδευτικές μας αξίες, τις αξίες που μας ένωσαν και μας ενώνουν. (το νέο πολιτικό μαντρί που θα στεγάσει το βρώμικο και παλιό πολιτικό
τζάκι και όλους όσους τους ενώνουν η διαφθορά και η εξάρτηση από τον
αμερικανικοαγγλικό άξονα) Αφουγκραζόμενοι τη δική σας φωνή, (τις κραυγές απόγνωσης και τις
προθανάτιες σιωπές) την απαίτηση χιλιάδων πολιτών από όλη την Ελλάδα (να σαπίσει στη φυλακή Ο ΓΑΠ και οι
συνεργοί του) παίρνουμε την πρωτοβουλία και απευθύνουμε κάλεσμα συμμετοχής σε όλους
τους προοδευτικούς πολίτες σε αυτό το νέο ξεκίνημα (κάλεσμα συμμετοχής στα πρώην
κομματόσκυλα και τους κρετίνους) Αύριο, στις 5:30 μμ, στο αμφιθέατρο του Μουσείου Μπενάκη –
Πειραιώς 138, δεν ιδρύουμε ένα ακόμη κόμμα. (τα κόμματα εξάρτησης από το διεθνή
παράγοντα είναι τόσο παλιά όσο η νεοελληνική δημοκρατία- ακόμη πιο παλιά) Από αύριο, συμμετέχουμε στην αφετηρία ενός Κινήματος, που μπορεί και
πρέπει να ανταποκρίνεται ουσιαστικά στα μεγάλα διακυβεύματα που αφορούν τη χώρα
και τον Ελληνικό λαό. (Από άυριο «στήνουμε» ένα κόμμα που θα φροντίσει να συνεχιστεί η ζημιά
στον ελληνικό λαό) Ενός Κινήματος που θέλουμε να διασφαλίσει την παρουσία των πραγματικών
δυνάμεων της προόδου στο επόμενο Κοινοβούλιο, (εννοεί τις ΗΠΑ και τις αγορές) των δυνάμεων που πιστεύουν και το
έχουν αποδείξει στην πράξη με πραγματικές δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις, ότι η
Ελλάδα δεν θα υπερβεί οριστικά την κρίση, δεν θα ανακάμψει οριστικά, (στη διακυβέρνηση του το 2009 με
2011 αναφέρεται και τους επιγόνους της) αν δεν αλλάξει οριστικά, αν δεν αλλάξει συθέμελα, (αν δεν βουλιάξει συθέμελα) με βάση ένα «Ελληνικό Σχέδιο» και Θεσμούς που λειτουργούν – με τον πολίτη
συμμέτοχο (με τον πολίτη συνένοχο, βλ και «Μαζί
τα φάγαμε»- συνταγή παλιού καλού ΠΑΣΟΚ). Ενός Κινήματος που θα εργαστεί στην επόμενη Βουλή για να διασφαλιστούν
όλες οι αναγκαίες προϋποθέσεις για μια ασφαλή και οριστική έξοδο από την κρίση (ήδη έχουν διασφαλιστεί από τη διακυβέρνηση ΓΑΠ
και τις διάδοχες της, όλες οι αναγκαίες προϋποθέσεις για να μην μπορέσουμε να
βγούμε ποτέ από την κρίση) Ενός Κινήματος, που θα δώσει όλες του τις δυνάμεις για να γίνει πράξη η
μετάβαση στη Μεταπελατειακή Ελλάδα, με όραμα την οικοδόμηση μιάς Ελλάδας
Δικαιοσύνης και Δημιουργίας. (Μιας Ελλάδας χωρίς Έλληνα
πρωθυπουργό, μιας Ελλάδας πελάτη των ΗΠΑ και των αγορών) Ενός Κινήματος, η συγκρότηση του οποίου θα ολοκληρωθεί με ανοιχτό,
συμμετοχικό Συνέδριο – που θα προσδιοριστεί μετά τις εκλογές, όπου θα αποφασιστούν
τα πάντα. (στα συνέδρια της Κύμης αναφέρεται
που διοργανώνει η οικογένεια Παπανδρέου που είναι κάτι σαν μικρή σοσιαλιστική Μπίλτενμπεργκ)
Κινηματικά, συμμετοχικά, με αρχές αυτοοργάνωσης, από τη βάση (Τη βάση της Σούδας;). Όπως αξίζει σε ένα Κίνημα που ανταποκρίνεται στις αρχές της Δημοκρατίας,
του Σοσιαλισμού και της Βιώσιμης Ανάπτυξης. (Όπως αξίζει σε ένα κόμμα
συμμετοχικής προσωπολατρίας) Ενός Κινήματος, που βάζει πρώτα την Ελλάδα και τους πολίτες της – όχι τα
πάσης φύσεως πελατειακά ή άλλα συμφέροντα. (Ενός μορφώματος που βάζει πρώτα
την αποικιοκρατία και τις ελίτ) Με τις ευχές μου για καλή χρονιά σε όλους τους Έλληνες και τις Ελληνίδες,
απευθύνω κάλεσμα συμμετοχής, (Και γελάω σαν τον πούστη αφού ξέρω τι κολασμένη χρονιά θα έχουν οι
Έλληνες) Από αύριο, 3 του Γενάρη, Πάμε».
Από αύριο, 3 του Γενάρη.
Πάμε.
Να πνιγούμε.
Πάμε στο καινούριο που είναι το παλιό μεταμφιεσμένο.
Πάμε στο Ποτάμι, πάμε στο κόμμα της Κολπίτιδας, πάμε να
γαμηθούμε και άλλα 5 πέντε χρόνια.
Πάμε να δώσουμε κι άλλη λευκή επιταγή στους βιαστές μας.
Δεν βλέπω την ώρα.
Η κολπίτιδα επέστρεψε.
Σαν καλός επιστήμονας που είμαι, το μόνο που μπορώ να κάνω
για εσάς είναι να σας εξηγήσω το πως πρωτοδημιουργήθηκε η κολπίτιδα.
Στις 15 του Γενάρη, θα σας παρουσιάσω τη γενεαλογία του ΓΑΠ.
