Οι πρώτοι δύο από τους προαπαιτούμενους 30 ηράκλειους άθλους της ελληνικής κυβέρνησης.

Τα επόμενα δύο χρόνια θα είναι γεμάτα από ρήξεις, αλλαγές συσχετισμών και εντάσεις που μπορεί να οδηγήσουν στον πρώτο πραγματικά παγκόσμιο πόλεμο.

Η κατάσταση είναι εκρηκτική. Η διαμάχη για την ηγεμονία της Ευρώπης για την οποία είχαμε γράψει από πολύ νωρίς έχει ήδη πληγιάσει τη Γηραιά Ήπειρο.

Ας επαναλάβουμε για μια ακόμη φορά την ατζέντα των ανταγωνιστριών συμμάχων:  

ΗΠΑ: από την μια επιδιώκει την τάση της διόγκωσης των υπαρχόντων φουσκών για να εμπλέξει ακόμη περισσότερες χώρες στο οικονομικό δόγμα που έφερε την αμερικάνικη κρίση του 2007 και την επέκτασή της και στην Ευρώπη.

Από την άλλη, οι ΗΠΑ υπομονεύουν τη δημιουργία μιας ισχυρής πολιτικά ΕΕ. Καθώς η μόνη ισχυρή Ευρώπη που μπορεί να υπάρξει είναι μια δημοκρατική Ευρώπη με αυτοπροσδιορισμούς, οι ΗΠΑ αρκούνται στο να προκαλούν αμφισβήτηση της Γερμανικής ηγεμονίας με στόχο όχι την κατάργηση αλλά την αποδυνάμωση της σε τέτοιο βαθμό ώστε αυτές να διατηρήσουν σημαντικό βαθμό επάνω της και κατ επέκταση και στην υπόλοιπη ΕΕ, όπως άλλωστε πρώτοι είχαμε περιγράψει τα προηγούμενα χρόνια.

Πρώτιστος στόχος των ΗΠΑ είναι η διατήρηση του δικού τους αυτοκρατορικού παραδείγματος και η παρεμπόδιση μιας ισχυρής Ευρώπης που θα έχει σημαντικούς δεσμούς με τη Ρωσία. Ο ουκρανικός εμφύλιος δεν είναι τίποτα περισσότερο από την προσπάθεια της Αμερικής να απομονώσει τη Ρωσία τοποθετώντας παράλληλα και μια γεωπολιτική σφήνα στο μαλακό της υπογάστριο.

Από την άλλη η Γερμανία χρησιμοποιεί το δόγμα του live and let die, επιβάλλοντας πολιτικές στραγγαλισμού του ευρωπαϊκού Νότου που μετατρέπονται σε εισροή κεφαλαίων προς τη Γερμανία και που προς το παρόν ισοσκελίζουν το βαρύ της όπλο, την εξαγωγική της δύναμη, το οποίο στο διαμορφωθέν περιβάλλον αρχίζει να φθίνει, τόσο από την καταστροφή των Νοτίων οικονομιών όσο και από το εμπάργκο κατά της Ρωσίας και φυσικά και από την αναμενόμενη απάντηση της Ρωσίας.  

Οι Γερμανοί αδυνατώντας, ίσως και αδιαφορώντας να βρουν ένα παράδειγμα πολιτικής ενοποίησης, χρησιμοποιούν μέσω της οικονομικής τους ισχύος και ελλείψει πολιτικής βούλησης στην υπόλοιπη Ευρώπη, τον διαρκή εκβιασμό των πολιτικών λιτότητας για να επιβάλλουν έναν ανέφικτο ολοκληρωτισμό.

Αν προσμετρήσει κανείς πως η συναντίληψη ΗΠΑ-Γερμανίας για την αναγκαιότητα της απομόνωσης της Ρωσίας είναι κατά των γερμανικών συμφερόντων και πως οι αμερικάνοι κερδίζουν πλέον και το παιχνίδι της αποδυνάμωσης της γερμανικής ηγεμονίας χωρίς να καταβάλουν ιδιαίτερη προσπάθεια, ακριβώς γιατί το γερμανικό δόγμα είναι τόσο ανέφικτο που η αμφισβήτηση του είναι η πρώτη πράξη που οδηγεί στην τελική ακύρωσή του, κάτι που ωθεί τους Γερμανούς να επιχειρούν να πνίξουν στην κούνια τους πολιτικές δυνάμεις αμφισβήτησης- μπορεί με σχετική ασφάλεια κάποιος να συμπεράνει πως οι Γερμανοί συμπεριφέρονται ως οι χρήσιμοι ηλίθιοι των Αμερικάνων.

Και τα δύο αυτά δόγματα, με τις επιμέρους συγκρούσεις και συγκλίσεις τους, είναι εξόχως επιζήμια για την Ευρώπη.

Τι άλλες επιλογές υπάρχουν όμως; Η απάντηση είναι απερίφραστα: πολύ καλύτερες.

Η Ευρώπη μπορεί είναι ισχυρή αν δεν είναι σε ρήξη με τη Ρωσία, αν οι κυβερνήσεις των επιμέρους χωρών δεν είναι εξαρτημένες και αν αυτές βρίσκονται μέσα σε μια Ευρώπη δημοκρατική. Και αυτό δεν επιτυγχάνεται μέσα από χοντροειδή σχέδια αλλά μόνο μέσω μιας Ευρώπης της κουλτούρας, της διαφάνειας και της συναντίληψης των διαφορετικοτήτων.

Ανήκει λοιπόν, ή καλύτερα εξυπηρετεί η νέα ελληνική κυβέρνηση κάποιο από τα δύο κυρίαρχα δόγματα;

Οι ανησυχίες που προέκυψαν από τις προεκλογικές επαφές του πρωθυπουργού με παράγοντες του αμερικανισμού καθώς από την τοποθέτηση του Κοτζιά στο ΥΠΕΞ και του Βαρουβάκη δεν είναι παράλογες: λίγοι νοήμονες άνθρωποι μπορούν να αμφισβητήσουν την ικανότητα και των δύο, το βιογραφικό τους δημιουργεί μια καχυποψία, με τον πρώτο να έχει ηγηθεί του ΙΣΤΑΜΕ και τον δεύτερο να έχει ευεργετηθεί από την οικογένεια Παπανδρέου και να χει προσφέρει δημοσίως άλλοθι αθωότητας στον ΓΑΠ.

Αυτό που δεν επιδέχεται καμίας αμφισβήτησης είναι ο κρότος με τον οποίο έσκασε η ανυπακοή της Ελλάδας από το αντιρωσικό δόγμα, με την ελληνική κυβέρνηση να επικαλείται δικαίως και εντέχνως την αντικανονικότητα της λήψης των αποφάσεων της ΕΕ για την επιβολή και επέκταση του εμπάργκο κατά της Ρωσίας, μια κίνηση κόκκινο πανί τόσο για τους Γερμανούς αλλά και για τους αμερικάνους και που άνοιξε ξανά τη δρόμο της ελληνορωσικής προσέγγισης. Η πολιτική υψηλών ρίσκων αντί των ρηχών εντυπωσιασμών αποτελεί μια ιστορική αναγκαιότητα για τον ελληνικό πληθυσμό, που δεν έχει και πολλά ακόμη να χάσει και που γνώριζε πως με την υποταγή το μόνο που εξασφάλιζε ήταν τον αργό και βασανιστικό θάνατό του.

Ηχηρό χαστούκι ήταν επίσης η διακοπή της διαπραγμάτευσης με τους υπαλλήλους της τρόικας και η απαίτηση της κυβέρνησης αυτή να γίνεται άμεσα με την ΕΕ, την ΕΚΤ και το ΔΝΤ και όχι μέσω «κλητήρων».

Για πρώτη φορά μετά από 6 χρόνια η ελληνική δημοκρατία ξαναποκτά εξωτερική πολιτική, γεγονός κεφαλαιώδους σημασίας που ήδη έχει αλλάξει τους διεθνείς συσχετισμούς.

Όπως εύστροφα γράφτηκε, η Ελλάδα έγινε ανεξάρτητη χώρα, απλά κράτησε ως όφειλε και όπως της αξίζει τη Σημαία και την ονομασία της.

Ο πανικός των Γερμανών ήταν προφανής. Σημαντική  από τη δύναμη που έχει σήμερα η Γερμανία απέναντι στην Ευρώπη είναι συμβολική και ως εκ τούτου η αμφισβήτηση του γερμανικού δόγματος είναι υπονόμευση της γερμανικής ισχύος πάνω στην Ευρώπη. Ξέχασε φαίνεται η γερμανική κυβέρνηση, ή μάλλον έβαλε τις προηγούμενες δοσίλογες κυβερνήσεις να θάψουν κάτι που είναι αυτονόητο για σημαντικό κομμάτι του δυτικού κόσμου: Τη συμβολική δύναμη που έχει αυτή η μικρή χώρα για τη δυτική αφήγηση.

Οι Γερμανοί αλλά και οι Αμερικάνοι στην περίπτωση που τραβήξει το μη αντιρωσικό σκοινί κι άλλο αυτή η κυβέρνηση, έχουν κάθε λόγο να θέλουν να σκοτώσουν πολιτικά αυτή την κυβέρνηση:

Για τους Αμερικάνους, το Ουκρανικό θέμα έρχεται πρώτο: δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι δεν έχουν περάσει μέρες από τότε που ο Ομπάμα περηφανευόταν πως η ρωσική οικονομία έχει γίνει συντρίμμια ενώ ο καινούριος επικεφαλής του σώματος που εποπτεύει τα επιχορηγούμενα από την αμερικανική κυβέρνηση μήντια να θεωρεί απειλές για τις ΗΠΑ την ISIS, την Boko Harram και το … RT, το ρωσικό ειδησεογραφικό δίκτυο.   

Όπως είχαμε δηλώσει προ καιρού, αυτή η κυβέρνηση θα έχει να αντιμετωπίσει πολύ μεγαλύτερες προκλήσεις από ότι η κυβέρνηση του ρίψασπι Καραμανλή. Άλλωστε οι εχθροί της στο εσωτερικό έχουν παντελώς πρόθυμους συμμάχους την διαχρονική εγχώρια κλεπτοκρατία: Αυτή η κυβέρνηση θα βρει μπροστά της εκτός από τη δεδομένη κατασυκοφάντηση και τους οικονομικούς εκβιασμούς πρωτοφανείς προβοκάτσιες. Ήδη από τις πρώτες μέρες έχει δεχτεί χτύπημα στο χρηματιστήριο. Σε τίποτα δε θα σταματήσουν οι Γερμανοί με τους ντόπιους συνεργούς για να σταματήσει η αμφισβήτηση του γερμανικού δόγματος ολοκληρωτισμού, με την εξαίρεση κάποιας στρατιωτικής πρόκλησης η οποία λόγω των περιπλεγμένων συμφερόντων στην Μεσόγειο δεν μπορεί να δρομολογηθεί χωρίς τον κίνδυνο απρόβλεπτων παρενεργειών.

Η κυβέρνηση μπορεί να αποτρέψει κάποιες από αυτές τις προκλήσεις «ταράζοντας την εγχώρια κλεπτοκρατία στη νομιμότητα» και τηρώντας την προεκλογική δέσμευση της για την ανάκληση των τηλεοπτικών αδειών. Οι εχθροί του λαού, κυρίαρχοι για δεκαετίες είναι ώρα να πέσουν: με πάταγο.

Γνωρίζω πολύ καλά τι πρέπει να γίνει για να σωθεί όχι μόνο η Ελλάδα αλλά και ολόκληρη η Ευρώπη: μια σειρά ηράκλειων άθλων, όχι μόνο από τη μεριά της Ελληνικής κυβέρνησης στης οποίας τις πλάτες πέφτει και το μεγαλύτερο και ιστορικότερο βάρος αλλά και στους επερχόμενους πολιτικούς συμμάχους της. Ελπίζω να το ξέρει εξίσου -και γιατί όχι;- ακόμη καλύτερα αυτή η κυβέρνηση,

Για πρώτη φορά έχουμε πιθανότητα να τους νικήσουμε. Αν νικήσουμε, θα ζήσουμε. Κι αν ζήσουμε θα τους γαμήσουμε.

 Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com, 1/2/2015

Read More »

Η μέρα μετά το αύριο και τα μηνύματα των εθνικών εκλογών.

30 χρόνια περίμενα αυτή τη στιγμή. Να πέσει έστω το κεφάλι του σάπιου ελληνικού συστήματος εξουσίας.

Δεν μου έφερε φυσικά αυτή η πολυπόθητη στιγμή κάποια τρελή χαρά γιατί οι παγκόσμιες συνθήκες είναι δραματικές και συνεπέστατα επιδεινούμενες.

«Η αλλαγή κεφαλής» δεν ήταν φυσικά κάποια ταινία καταστροφής: δεν ξύπνησε ο Γκοτζίλα, δεν έσκασε ξανά η Φουκοσίμα, δε βούλιαξε η Σαντορίνη. Δεν ήρθαν οι βάρβαροι. Ψιλοφύγαν.

Τώρα ξεκινά το σκληρό ματσάκι με τη Γερμανία. Σε προηγούμενες αναμετρήσεις μας γαμούσαν, αλλά ήταν νίκες Πύρρειες.

Η Γερμανική ηγεμονία, παραδοσιακά η χειρότερη για την Ευρώπη, ότι μορφή και να χει αυτή, οδηγεί τη μισή ήπειρο σε φτώχια και εξαθλίωση, ενώ συνέβαλε στο να ξαναέρθει εμφύλιος στην Ευρώπη και σε καταστροφική ρήξη με τη Ρωσία με επιπτώσεις τόσο μεγάλες που μακροπρόθεσμα δεν είναι δυνατόν να εκτιμηθούν.

Η Ευρώπη έχει το πολύ δύο χρόνια να συμφιλιωθεί με τη Ρωσία, προτού αυτή, εξαναγκασμένη ήδη να αλλάξει τους διαχρονικούς της γεωπολιτικούς στόχους, δομήσει τα συμφέροντα της με την Ασία.

Για σκεφτείτε το λίγο: από κάτω μια χαοτική πλέον Μέση Ανατολή, στην άλλη άκρη του ατλαντικού η υπονομευτική Αμερική να φαντάζει – με το αζημίωτο φυσικά- ως ο γεωστρατηγικός εγγυητής της ευρωπαϊκής ακεραιότητας όταν στην πραγματικότητα είναι το ακριβώς αντίθετο, και από την άλλη πλευρά η Ρωσοκινέζικη συμμαχία με την πιθανότητα να έχει αυτή διευρυνθεί κι από άλλες χώρες των Brics και όχι μόνο.

Ναι, τότε θα μιλάμε για μια Ευρώπη περικυκλωμένη, με ούτως ή άλλως ανεπούλωτες εσωτερικές τάσεις διάσπασης.

Αλλά ας γυρίσουμε στα «δικά μας» προσποιούμενοι ως κάποιος Μέσος Έλληνας ότι η Ελλάδα βρίσκεται ενθυλακωμένη σε κάποιο παράλληλο σύμπαν όπου οι παγκόσμιες εξελίξεις δεν την επηρεάζουν, όταν στην πραγματικότητα και διαχρονικά η Ελλάδα είναι από τις πιο ευεπηρέαστες χώρες στις διεθνείς εξελίξεις.

Οι ψηφοφόροι, με φοβερή χρονική καθυστέρηση ανυπολογίστου κόστους για τους περισσότερους από εμάς, αποφάσισαν επιτέλους να ξεφορτωθούν την ηγεσία του πολιτικού σκέλους του συστήματος εξουσίας δίνοντας μας τη δυνατότητα  να αγωνιστούμε απέναντι στους καταστροφείς μας εντός και εκτός των τειχών.

Παρά ταύτα παράμετροι του εκλογικού αποτελέσματος δείχνουν την αλγεινή νοητική κατάσταση κομματιού του ελληνικού στρώματος και το πόσο εύκολα μπορεί αυτό να άγεται και να φέρεται από τους χειραγωγούς: Ας ξεκινήσουμε δικαιολογώντας κάπως το απαράδεκτα υψηλό ποσοστό αποχής καθώς η κυβέρνηση Σαμαρά απέκλεισε σκοπίμως τους νεομετανάστες και τους 18χρονους.

Τα απαράδεκτα όμως υψηλά ποσοστά της τηλεοπτικής βιτρίνας του Μπόμπολα που λέγεται «Το Ποτάμι», παρότι κάτω των μαγειρεμένων προβλέψεων των καναλαρχών, δείχνουν πως κομμάτι του ελληνικού πληθυσμού δεν το χει μάθει καθόλου καλά το μάθημα του και πως όταν κλείνουν μαγαζιά των νταβατζήδων, αυτοί σπεύδουν να στηρίξουν καινούρια παραμάγαζά τους.

Το 1,8% του γραφικού Βασίλη Λεβέντη που νεκραναστήθηκε για μερικές μόλις μέρες με ένα διαδικτυακό σποτάκι του Μητσικώστα και ένα prime time στου Μπογδάνου, μπορεί να μοιάζει με τιμητική ψήφος σε έναν πολέμιο της σαπίλας, στην ουσία είναι όμως ένας άσχημος δείκτης της δύναμης των μήντια και της επιπολαιότητας των ψηφοφόρων. Κανένα άλλοθι δεν υπάρχει για το 1,8% του Απόστολου Γκ-λέτσου, ο οποίος εδώ και καιρό δίνει πολιτικές παραστάσεις της δικής του εκδοχής χρυσαυγιτισμού, σπιλώνοντας το ΣΥΡΙΖΑ και στηρίζοντας έμμεσα τους μνημονιακούς δοσίλογους.

Όσο για το ίδιο το συνονθύλευμα επικίνδυνων ιδεολογιών και πρακτικών που ονομάζεται Χρυσή Αυγή, τρίτο κόμμα στη Βουλή πλέον παρότι έλαβε μηδενική χρηματοδότηση και η ηγεσία του βρίσκεται στη φυλακή, το υψηλό ποσοστό του απέδειξε έμπρακτα το πόσο αναποτελεσματικό είναι να αντιμετωπίζεις τη δολιότητα με δόλο, κάτι που είχαμε προβλέψει από την αρχή των τραγικών εξελίξεων που οδήγησαν την ΧΑ σε άνοδο.

Όσο άσχημα κι αν είναι τα νέα για την ανάδειξη της ΧΑ σε τρίτη πολιτική δύναμη παρά τις αντίξοες για τα στελέχη της συνθήκες, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η ΧΑ είναι και μαντατοφόρος κακών ειδήσεων για τη δογματική γερμανική ηγεσία και όχι μόνο: Αν θέλετε να διατηρηθεί κάτι από αυτήν την εμπορική ψευτοδημοκρατία σας, θα πρέπει να δώσετε περισσότερη δημοκρατία στους λαούς, ειδάλλως η Ευρώπη θα πνιγεί σε βαθύτατους εθνικισμούς: Κι αυτό το μήνυμα, το δίνουν όλο και ηχηρότερα όλοι και περισσότεροι λαοί στην Ευρώπη.

Απακαρδιωτικό ήταν και το υψηλό ποσοστό του υποτιθέμενα λαϊκού κόμματος που ονομάζεται ΚΚΕ, το οποίο επιβραβεύτηκε για την απάθεια του στα χρόνια του μνημονίου.

Όσοι ρομαντικοί επιδίωξαν ρομαντζάδα με την παλιά τους αγάπη το ΚΚΕ και νόμιζαν ότι θα μετέπειθαν τους σκληροπυρηνικούς ψηφοφόρους του να κάνουν κάτι χρήσιμο μετά από δεκαετίες αφλογιστίας και συμβολικών εκδηλώσεων, έφαγαν ηχηρό χαστούκι: δεν παίζατε εσείς με το ΚΚΕ. Το ΚΚΕ έπαιξε μαζί σας. Δεν είναι παίξε γέλασε το ΚΚΕ. Είναι σκληροπυρηνικοί και δογματικοί μέχρι το κόκκαλο και δεν δίνουν δεκάρα για τους αιρετικούς και τους άπιστους.

Το εκλογικό αποτέλεσμα διέλυσε και τις αυταπάτες του μικρού, πολύ μικρού αδερφού του ΚΚΕ. Παρά το συγκριτικό πλεονέκτημα του ότι είναι αντισταλινικό και παρά τους αστέρες που τον υποστηρίζουν ανοιχτά, το Δελαστίκ, το Χατζηστεφάνου, τον Πιτσιρίκοκο κι άλλους αναγνωρίσιμους με πολύ καλή έξωθεν μαρτυρία και όχι ασήμαντη επιρροή στην κοινή γνώμη, το 0,6 του Ανταρσύα-Μαρς δεν επιτρέπει λάθος αναγνώσεις.

Οι ψηφοφόροι επέλεξαν τον ρεφορμιστή ΣΥΡΙΖΑ και την Μήτρα του ΚΚΕ. Γιατί μπορεί ο Ανταρσύα-Μαρς να μιλάει με τον λαό, αλλά λίγο τον αφουγκράζεται, μονωμένος ως είναι στα δικά του στεγανά και προσηλωμένος στη δική του ατζέντα.

Ας σταθούμε στα στάση των μήντια τώρα. Η Όλγα Τρέμη το ΣΥΡΙΖΑ δεν τρέμει.

Πράγματι, το MEGA και τα υπόλοιπα μνημεία της ιδιωτικής αλαζονείας συμπεριφερόταν χθες στα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ σαν να ήμασταν στο 2012 και να μην ξημέρωνε κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, ενώ στα στελέχη των ΑΝΕΛ επιφύλαξαν ως συνήθως κακοποίηση. The show must go on και οι δήθεν δημοσιογράφοι των συστημικών καναλιών (μόνο τέτοια υπάρχουν δυστυχώς) έχουν μπει για τα καλά στο πετσί του ρόλου τους. Η Τρέμη έκοβε τον Παπαδημούλη κάθε φορά που έλεγε απαγορευμένες λέξεις όπως κανάλια- ολιγάρχες και άλλα τέτοια που προσβάλουν την ολιγαρχία των καναλιών ενώ σχεδόν όλα τα κανάλια υποδείκνυαν στο ΣΥΡΙΖΑ τη συνεργασία με το Ποτάμι, συνεχίζοντας ανάμεσα σε άλλες και τη στρατηγική της αφομοίωσης του ΣΥΡΙΖΑ από το σύστημα που ξεκίνησαν από το 2012.

Ένας ακόμη από τους πολλούς καλούς λόγους η κυβέρνηση να τιμήσει τις προεκλογικές της δεσμεύσεις περί διαγωνισμού για τις τηλεοπτικές άδειες, με άλλα λόγια για εντιμότητα και ευνομία.

Πολλοί εφημεριδάρχες από την άλλη ολοκλήρωσαν την κωλοτούμπα τους αναγνωρίζοντας την ήττα τους και σκύβοντας το κεφάλι στην καινούρια κυβέρνηση ως υποτακτικοί αυλοκόλακες των ισχυρών που πάντα είναι. Δεν χρειάζεται την κολακεία τους η νέα κυβέρνηση. Δεν χρειάζεται την απολύτως εξαρτημένη δημοσιογραφία τους. Χρειάζεται ανεξάρτητη δημοσιογραφία και σκληρή μα έντιμη κριτική χωρίς υποβόσκουσα ατζέντα.

Η Νέα Δημοκρατία δυστυχώς συγκράτησε ποσοστά βασιζόμενη στα αγύριστα μυαλά της γεροντοκρατίας και στο μεγάλο πολιτικό της σύμμαχο, τον Alzheimer.

Θετικός ήταν ο αποκλεισμός του Εθνικού Καταστροφέα, η χαμηλή πτήση του ΠΑΣΟΚ με τον πολύπειρο κυβερνήτη της θεσμοθέτησης της ανομίας και η απόλυτη εξαφάνιση της κυβερνώσας αριστεράς που έγινε από ΔΗΜΑΡ εντελώς ΡΗΜΑΔ με το αμέσως ισχυρότερα ασήμαντο κόμμα να είναι το ΛΑΟΣ.

Πολλοί ήταν αυτοί που πλήρωσαν τα εγκλήματά τους κατά του ελληνικού λαού εκλογικά, κανάλια και πρόσωπα.

Μένει να τα πληρώσουν και ποινικά.

Μην τρέφετε αυταπάτες: κερδήθηκε μοναχά μια σκληρή μάχη. Ο πόλεμος που κήρυξαν οι ελίτ κατά των κρατών και των λαών δε βαίνει καλώς. Θέλει να κερδηθούν άλλες 100 και βάλε ακόμη σκληρότητες μάχες… για να σωθεί η Ελλάδα, για να σωθεί η Ευρώπη.

Οι επόμενες μέρες είναι κρίσιμες. Όχι για τα ελληνικά πράγματα: η πόλωση μεταξύ Αμερικής- Ρωσίας τείνει να γίνει ανεξέλεγκτη και η αυτοσυγκράτηση της Ρωσίας δεν είναι ανεξάντλητη.

Υ.Σ: Δυστυχώς για την ενημέρωση σας θα είμαι μακριά από την ηλεκτρονική μου φαρέτρα μέχρι και την Κυριακή καθώς την Τετάρτη στις 8.30 το απόγευμα, θα παρουσιάζω στον πολυχώρο των εκδόσεων Anima, Φαιδριάδων 8 στην Κυψέλη το καινούριο μου μυθιστόρημα, «Το Σημάδι», ένα μυθιστόρημα που οι λιγοστοί προς το παρόν αναγνώστες του επιβεβαίωσαν την υποψία μου για το ότι πρόκειται για ένα μικρό αριστούργημα.

Επιτρέψτε μου λίγη αυτοδιαφήμιση. Ελάχιστοι άλλωστε άλλοι θα ήταν διατεθειμένοι να το κάνουν αυτό για κάποιον ο οποίος χρόνια πολεμά τα κακώς κείμενα της ελληνικής κοινωνίας από όπου κι αν αυτά προέρχονται.

Αν λοιπόν θέλετε όχι μόνο να με γνωρίσετε λογοτεχνικά αλλά και να στηρίξετε τις μοναχικές μου σκληρές προσπάθειες, το να παραγγείλετε «Το Σημάδι» απευθείας από τις εκδόσεις Anima στο 2155510304 ή μέσω mail στο info.anima@yahoo.gr στο , καθώς αυτές είναι νεότευκτες και η διανομή τους τώρα δημιουργείται, θα είναι ένα καλός και έντιμος τρόπος.

Μαζί μας θα είναι εκτός απροόπτου και η Έμμυ, η άξια κόρη ενός ήρωα της εποχής των μνημονίων, του Δημήτρη Χριστούλα.

Άλλωστε σε αυτόν και την μητέρα μου τη Βαρβάρα είναι «Το Σημάδι» είναι αφιερωμένο, αν και γράφτηκε πριν το τέλος τους.

Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com, 26/1/2014

Read More »

Ποτα-μίσος ΤΑΞΙΚΟ!

Θα σας πω ένα μυστικό: δεν τον άρχισα εγώ αυτόν τον πόλεμο. Αλήθεια.

Δε ξύπνησε μια μέρα ο μπολσεβίκος μέσα μου και είπα, ρε συ δεν πάω να πάρω τα σπίτια των πλουσίων και να πηδήξω τις κόρες τους;

Αλλά δε θα μπορούσα να μείνω αμέτοχος όταν το υπερπλούσιο 5% του πληθυσμού κήρυξε κι επισήμως τον πόλεμο στη μέση και την κατώτερη τάξη και μέσω των ελεγχόμενων τους κυβερνήσεων άρχισαν τακτικές ληστρικές επιδρομές εναντίον τους για να συνεχίζουν ξέφρενα να συσσωρεύουν πλούτη και χλιδή, καταπατώντας κατάφορα την σχετική ταξική ειρήνη που υπήρχε στη Δύση για δεκαετίες.

Δεν είμαι Ποτάμι για να κάνω πως δεν βλέπω τι γίνεται και να το παίζω μωρός και αθώος για να επιτρέπω να συνεχίζεται το πλιάτσικο.

Τα δεδομένα είναι αδιαμφισβήτητα: οι υπερπλούσιοι γίνονται ακόμη πιο πλούσιοι, αρκετοί πρώην πλούσιοι γίνονται μέσοι, πολλοί μέσοι γίνονται φτωχοί και οι περισσότεροι φτωχοί γίνονται απλά άποροι. Παγκοσμίως.

Το επιχειρήμα του ότι αυτή η ανισοκατανομή είναι απαραίτητη για να έρθει η Δευτέρα Παρουσία της «Ανάπτυξης» είναι απλά γελοίο, είναι γελοίο να ισχυρίζεται κάποιος ότι πρέπει να εξαρτάσαι από αυτόν που σε καταληστεύει για την επιβίωση σου. Και είναι διπλά γελοίο γιατί εκτός από το ότι είναι ηθικό κολάσιμο, είναι και αβάσιμο:

Ο καζινοκαπιταλισμός έχει δημιουργήσει ένα τέτοιο περιβάλλον που για αυτόν που διαθέτει τα μέσα είναι εξωφρενικό να επενδύσει στην παραγωγική οικονομία: Γιατί να πάρεις το ρίσκο να στήσεις επιχείρηση και να έχεις την αγωνία διετίας και βάλε για να δεις αν το επιχειρηματικό μωρό σου μπορεί να μπουσουλίσει όταν μπορείς να φυσήξεις τα πειραγμένα από εσένα ζάρια του καζινοκαπιταλισμού και να κερδοσκοπήσεις εις βάρος των χωρών και των πληθυσμών τους;

Είναι δεδομένο ότι αυτή η μορφή  τζόγου όπου το ρίσκο και η χασούρα πάει μόνο στα κράτη και τους φορολογούμενους και τα κέρδη στους παίχτες πρέπει να σταματήσει.

Δεν έχει να κάνει αυτό με πολιτικές ιδεολογίες: έχει να κάνει με την αδιάψευστη πραγματικότητα μιας παγκόσμιας οικονομίας που σείεται κάθε λίγο και λιγάκι από μετακυλλιόμενες κρίσεις και που δεν μπορεί να βρει ένα σημείο σταθερότητας. Έχει να κάνει με ένα επενδυτικό περιβάλλον που δεν έχει κανένα λόγο να επενδύσει στην παραγωγική οικονομία και απομυζεί διαρκώς πόρους από αυτή.

Όλα αυτά είναι Άνω Ποταμών.

Τα περισσότερα κόμματα προτείνουν για λύση ακόμη περισσότερο δηλητήριο, προτείνουν να ενισχυθούν ακόμη περισσότερο οι ίδιες οι αιτίες που παράγουν τα προβλήματα: οι σκόπιμα ηλίθιοι προτείνουν στο όνομα της πολυθρύλητης ανάπτυξης ακριβώς όλα αυτά που δεν επιτρέπουν την ανάπτυξη: το φορολογικό στραγγαλισμό των μέσων και χαμηλών στρωμάτων, τη φορολογική ασυλία των υπερπλουσίων, την κατάργηση κάθε κανόνα,  την κατάργηση των εργασιακών δικαιωμάτων, την κατάργση του κοινωνικού κράτους κλπ κλπ.

Μα αγαπητοί μου Σερίφηδες του Νόττινγχαμ: Είχαμε τέτοιες συνθήκες. Όταν τον πλανήτη κυβερνούσαν αυτοκράτορες, βασιλιάδες, σουλτάνοι: δεν είδαμε και τρελή ανάπτυξη, τότε που δεν υπήρχε κοινωνικό κράτος, δικαιώματα, φορολογικές υποχρεώσεις της άρχουσας τάξης, τότε που υπήρχε σκλαβιά και δουλοπαροικία. Έτσι δεν είναι;

Η Δύση χρωστάει το επίπεδο ζωής της και πολλά από τα επιτεύγματά της ακριβώς στο ότι υπήρξαν εργασιακά δικαιώματα και κοινωνικό κράτος που μπορούσαν να διασφαλίζουν την απορρόφηση της βιομηχανικής υπερπαραγωγής, aka «ανάπτυξης». 

Και αυτή η Δύση εξαφανίζεται από τους αχυράνθρωπους της νέας άρχουσας τάξης του χρηματοπιστωτικού συστήματος.

Οι νοσταλγοί των σκοτεινών αιώνων έχουν για εικόνισμα τον ανταγωνισμό όταν είναι οι ίδιοι που καλλιέργησαν αυτό το κλίμα διεθνώς, αφαιρώντας όλους τους κανόνες που επέβαλαν καλές πρακτικές στην επιχειρηματικότητα και τον πλούτο και δημιουργώντας off shore και φορολογικούς παραδείσους για να αιμορραγούν ακατάσχετα οι εθνικές οικονομίες και να υποχωρούν σε κάθε απαίτηση των διεθνών ελίτ.

Σε αυτά τα κόμματα ανήκει και το ποτάμι: είναι μάλιστα ακόμη χειρότερο από ξένους ομολόγους του καθώς αυτό πηγάζει από τον μυθικό … Πήγασο (υπήρξε και συνώνυμη του εταιρία συμφερόντων Μπόμπολα αλλά αυτό είναι μια τυχαία σύμπτωση), το κρατικοδίαιτο εκείνο άλογο που πετούσε στις ουρανούς του πλούτου με καύσιμο τα λεφτά των φορολογουμένων. Με άλλα λόγια, το Ποτάμι, όχι μόνο πρεσβεύει την υπεράσπιση των διεθνών στρεβλώσεων που έφεραν τον πλανήτη σε αυτά τα χάλια, αλλά και ο ιδρυτικός του στόχος είναι η στήριξη των εγχώριων στρεβλώσεων που έφεραν τη χώρα ως εδώ και θα την παν ακόμη παρακάτω. Για αυτό άλλωστε παλαιοκομματικοί την άραξαν στις όχθες του καινούριου και άφθαρτου Ποταμιού και –όπως ο Ψαριανός- ψαρεύουν … χάνους.  

Αλλά ας μας πει το ίδιο το Ποτάμι και ο μυθικός ιδρυτής του Σταύρος Θεοδωράκης το τι είναι το Ποτάμι.

Ας το πάρει το ποτάμι λοιπόν:

Σύμφωνα με το Ποτάμι λοιπόν, το Ποτάμι είναι το Κίνημα δικαιοσύνης-εργασίας- παιδείας. Ας δούμε λοιπόν τις θέσεις του Σταύρου στα επιμέρους.

Μια από τις θέσεις του για την παιδεία είναι πως πρέπει να επιτραπεί στους δασκάλους να κάνουν απογευματινά φροντιστήρια στους μαθητές τους για να μειωθεί ο συνολικός όγκος οικονομίας και παραοικονομίας που παροχετεύεται στην παραπαιδεία. Λαμπρή ιδέα από έναν λαμπρό άνθρωπο! Να καταπολεμήσουμε το σύμπτωμα κι όχι την αιτία, η πανάκεια των ηλιθίων και των βαλτών. Αντί να γίνει αποτρεπτικός για την παραπαιδεία ο χαρακτήρας της επίσημης παιδείας με την διεύρυνση της πισίνας των θεμάτων, να γίνει η σχέση καθηγητή μαθητή πελατειακή! Να εκβιάζει με τη βαθμολογία ο καθηγητής τον μαθητή να κάνει φροντιστήρια και ο μαθητής να εκβιάζει τον καθηγητή για τη βαθμολογία με τα φροντιστήρια! Αυτό πάει να πει ανταγωνισμός και ελεύθερη αγορά: Περισσότερες πελατειακού τύπου σχέσεις-και ακόμη περισσότερη αναξιοκρατία.

Μας υπενθυμίζει ο Θεοδωράκης ότι και οι γιατροί αυτό έκαναν μετατρέποντας τους ασθενείς του δημοσίου συστήματος υγείας σε πελάτες των ιδιωτικών τους ιατρείων! Πόσο Νέος, πόσο άφθαρτος είσαι!

Αλλά εκεί που έδωσε τα ρέστα του ο Θεοδωράκης ήταν όμως στο θέμα της εργασίας. Σε τηλεοπτική του παρουσία είπε τα εξής νέα και άφθαρτα: «Άμα δώσω λεφτά στους εργαζόμενους…  Εάν δώσω λεφτά σε έναν άνθρωπο παραπάνω … τι θα το κάνει; Να σου πω εγώ τι θα το κάνει: Βενζίνη, εισαγόμενο είδος, τροφές, 40% εισαγόμενο είδος» και επικαλείται το έλλειμμα ισοζυγίου. Ορθότατα. Η τροφή είναι σπατάλη. Ο μόνος καλός εργαζόμενος είναι ο άμισθος, ο δουλοπάροικος. Και η μόνη καλή κοινωνία είναι η κοινωνία χωρίς ανάγκες, κατά προτίμηση, η νεκρή .

Δεν έχουν ψωμί; Ούτε καν Παντεσπάνι. Χειρότερος από τη Μαρία Αντουανέτα.  

Όπως ίσως καταλαβαίνετε, ο Θεοδωράκης ανήκει στους νοσταλγούς των σκοτεινών αιώνων.  

Την ίδια στιγμή που αναπαράγει το επιχείρημα του ότι οι μισθοί είναι σπατάλη, υπάρχει ένα πεδίο στο οποίο δικαιώνονται τα επιχειρήματα των σκοταδιστών του νεοφιλελευθερισμού, ένας κλάδος όπου η πολιτική του κοινωνικοοικονομικού ακρωτηριασμού έχει φέρει ανάπτυξη: Και αυτός είναι ο τομέας των υπερπολυτελών ειδών. Η αγορά των υπεροπολυτελών ειδών γνωρίζει φοβερή άνθιση. Πώς να τα κάνουμε; Είναι μεγάλες οι «βασικές ανάγκες» των ολιγαρχών και των μεγάλων στελεχών των πολυεθνικών…  Εισαγόμενα δεν είναι και τα υπερπολυτελή είδη κε Θεοδωράκη;

Η άρχουσα τάξη έχει ξεπεράσει πλέον τον εκφυλισμό των βασιλικών οικογενειών Οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι είναι πιο κυνικοί από την Μαρία Αντουανέτα και φροντίζουν να το δείχνουν σε κάθε τους εμφάνιση.

Όσο για το Σταύρο, μην σας παραξενέψει όταν δείτε το ονοματεπώνυμο του τυπωμένο με ΚΕΦΑΛΑΙΑ στο ψηφοδέλτιο του ΠΟΤΑΜΙΟΥ. Του αρέσουν τα κεφαλαία του Θεοδωράκη:  ίσως γιατί το κλεμμένο από εμάς Κεφάλαιο κρατικοδίαιτου επιχειρηματία τον ανέδειξε επαγγελματικά και τώρα και πολιτικά. Ίσως γιατί το πολιτικό κεφάλαιο του Θεοδωράκη είναι οι κεφάλες και οι κέφαλοι αυτής της χώρας.

Όταν οι γάλλοι αριστοκράτες εκφυλίστηκαν τόσο που απαξίωσαν πλήρως μια κοινωνία που είχε ήδη «Διαφωτιστεί» τα κεφάλια τους πέσαν. Ελπίζω να μη χρειαστεί να κάνουμε το ίδιο με τους ξεπεσμένους κεφαλαιοκράτες του σήμερα και την πλήρη απαξίωση των κοινωνιών.

Μέχρι τότε… καλή ψαριά Σταύρο σε σένα και το Ποτάμι σου. Γιατί μπορεί να μην είσαι εύστροφος, αλλά πέστροφος είσαι σίγουρα.

Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com. 24/1/2015  

Read More »