Όλα για όλα: πίσω από το διαπραγματευτικό τραπέζι του ελληνικού ζητήματος

Το τελευταίο διάστημα είναι καραμπινάτη η αμφισημία στα κείμενα μου, φαινόμενο πρωτόγνωρο που προκαλεί σύγχυση στους αναγνώστες.

Υπάρχει βέβαια ένα πέπλο ασάφειας και κακής ποιότητας πληροφόρησης στα μήντια αλλά αυτό δεν αποτελεί δικαιολογία για μένα.

Πολύ πιο σημαντικός λόγος είναι η τεράστια επένδυση ελπίδας που έχει κάνει ο ελληνικός λαός σε αυτή την κυβέρνηση και η απίστευτη κρισιμότητα της περιόδου που με ωθεί να περιγράφω με ενθουσιασμό ότι κάνει σωστά και με λυσσαλέα οργή όταν αποκλίνει από τους διακηρυγμένους της στόχους ή όταν τείνουν να διαμορφωθούν εκείνες οι συνθήκες που θα την οδηγήσουν σε τέτοια απόκλιση. 

Τρεις είναι οι κυρίαρχες ερμηνείες για τη στάση της κυβέρνησης αυτές τις πρώτες της μέρες:

Η πρώτη είναι η αφήγηση του στρατηγήματος: Η ηγετική ομάδα της συγκυβέρνησης μπορεί να μην έχει ακριβώς σχέδιο αλλά έχει αντιληφθεί την ιστορική συγκυρία τόσο καλά που μπορεί να ελιχθεί αποτελεσματικά σε ένα εξαιρετικά εχθρικό περιβάλλον, εκμεταλλευόμενη τις αδυναμίες των αντιπάλων της, θολώνοντας τα νερά και προκαλώντας αναταραχές που φέρνουν αυτές τις αδυναμίες στην επιφάνεια.

Η κίνηση κατά του ρωσικού εμπάργκο με το καλημέρα ανήκει χωρίς καμία αμφιβολία σε αυτή την αφήγηση.

Η δεύτερη είναι ότι η κυβέρνηση έχει τόσες εξαρτήσεις που επινοήθηκε για να απορροφήσει τους κραδασμούς που η προέλαση του ολοκληρωτισμού στη Δύση προκαλεί ώστε να περάσει μια ακόμη μικρότερη Ελλάδα στη νέα της μεταπολίτευση όπως άλλωστε ιστορικά συμβαίνει στην χώρα.

Μια τέτοια αφήγηση δικαιολογείται από το προφίλ παλιών, νεότερων και καινούριων στελεχών είτε του ΣΥΡΙΖΑ είτε της κυβέρνησης. Οι πασοκογενείς του ΣΥΡΙΖΑ, ο Τσουκαλάς, τραπεζικός συνδικαλιστής που πήρε εφάπαξ το σκανδαλώδες ποσό του ενός μυρίου, ο εργατολόγος Μητρόπουλος που για μια υπόθεση του μόνο το γραφείο του χρέωσε ένα μύριο, ο έτερος Τσουκαλάς, άνθρωπος του Σημίτη που μπήκε στην πρώτη θέση του ψηφοδελτίου επικρατείας δημιουργούν εύλογα ερωτηματικά.

Η καταγωγή του Γιάνη Βαρουφάκη από το οικογενειακό περιβάλλον των Παπανδρέου και η επιλογή της Παναρίτη που δούλεψε για τους νεοφιλελεύθερους και τώρα συμβουλεύει το ΓΙάνη για το πώς θα τους αντιμετωπίσουμε επιτείνουν τα ερωτήματα.

Ακόμη και για παλιούς του ΣΥΡΙΖΑ όπως ο Σταθάκης που επένδυσε κανά μύριο και αυτός σε Hedge Funds ή τα έστω λιγότερα ύποπτα 600 χιλιάρικα που έβγαλε η Βαλαβάνη από πώληση οικογενειακού ξενοδοχείου, κάνουν το ερώτημα του πως γίνεται άνθρωποι που έχουν κάθε συμφέρον να υπερασπιστούν την τραπεζοκρατία και το νεοφιλελευθερισμό να μπορούν να ηγηθούν ενός ανένδοτου αγώνα εναντίον τους, βασανιστικό.

Δεν έχουμε απάντηση σε αυτό το ερώτημα.

Η τρίτη εκδοχή είναι πως ενυπάρχουν και οι δύο τάσεις μέσα στη κυβέρνηση ,ακόμη και σε ατομικό επίπεδο.

Για αυτόν ακριβώς το λόγο προσπαθώ να αποδυναμώσω την ισχύ της δεύτερης αφήγησης στο κυβερνητικό έργο.

Σε πρόσφατο άρθρο μου περιέγραφα πως η κυβέρνηση, εγκλωβισμένη στην πρόσφατη αντιπολιτευτική ρητορική της ξόδευε χρόνο, ενέργεια και διαπραγματευτικούς πόντους στην ονοματοδοσία για λόγους επικοινωνιακούς και μόνο.

Μου διέφυγε και εμένα πως «η παράταση ή επανεκκίνηση  ή επέκταση του τρέχοντος προγράμματος» δεν είναι απλά κάτι στο οποίο επέμεινε η κυβέρνηση για να ρίξει στάχτη στα μάτια των ψηφοφόρων της: Η διατύπωση νέο πρόγραμμα δίνει περιθώριο στο μέλλον για διαχωρισμό των δανειακών συμβάσεων από τους όρους του μνημονίου. Παρότι μνημόνιο και δανειακή σύμβαση είναι οργανικώς δεμένα, η διατύπωση ενός «Νέου Προγράμματος» αφήνει περιθώριο να θεωρηθεί το μνημόνιο λήξαν και οι όροι της δανειακής σύμβασης που αναφέρονται στο λήξαν μνημόνιο να προσαρμοστούν στο νέο πρόγραμμα.

Δεν είναι αυτό βέβαια το αντικείμενό μου και αυτό που δηλώνω είναι μια εικασία. Μια εικασία που ενισχύεται από το ότι η ορολογία ήταν κόκκινη γραμμή για την κυβέρνηση όπως επίσης και από το ότι η γερμανική γραμμή περιέγραψε την πρόταση Βαρουφάκη ως Δούρειο ίππο. Και έχει απόλυτο δίκιο.

Μιλάμε για πρόταση και όχι για πρόγραμμα γιατί αυτό ακριβώς ήταν: Μια πρόταση που έθετε ως προαπαιτούμενα της διαπραγμάτευσης την μη περαιτέρω περικοπή σε μισθούς και συντάξεις, τη μείωση της δέσμευσης για πρωτογενές πλεόνασμα σε 1,5% του ΑΕΠ, την προσυμφωνημένη απόδοση των κερδών 1,7 δις των ευρωπαϊκών τραπεζών από τα ελληνικά ομόλογα και την αδιευκρίνιστη χορήγηση βοήθειας για την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης.

Το επιτελείο της κυβέρνησης δεν κατέβασε πλήρες πρόγραμμα. Δεν κατέβασε καν προσχέδιο. Διατύπωσε τις ελάχιστες κόκκινες γραμμές κάνοντας μια απαιτητική επίθεση φιλίας έχοντας ήδη κάνει μεγάλες παραχωρήσεις όπως ο παραγκωνισμός  της δέσμευσης της για κούρεμα χρέους.

Στόχος και προσδοκία δεν ήταν να γίνει κάτι τέτοιο αποδεκτό. Στόχος ήταν να γίνουν ζυμώσεις και να εκτεθεί ο πολυεπίπεδος και πολυκεντρικός χαρακτήρας της λήψης αποφάσεων στην ΕΕ και το πως αυτός καταστρατηγείται από τον γερμανικό ηγεμονισμό, μυστικό κοινό μεν, ευάλωτο δε στην υπερέκθεση.

Σε αυτή την στρατηγική της η κυβέρνηση επέτυχε. Η γερμανική αδιαλλαξία και αυταρχισμός εκτέθηκαν, κάτι που εξόργισε τη Γερμανική πλευρά και οδήγησε τις ούτως ή άλλως ανθελληνικές της τάσεις σε εκδηλώσεις γυμνού μισελληνισμού, κάτι που με τη σειρά του την εξέθεσε ακόμη περισσότερο.

Μια από τις αχίλλειες πτέρνες της Γερμανίας είναι ακριβώς αυτή: παρότι επιδιώκει τον ολοκληρωτισμό όσο πάντοτε, αυτή τη φορά είναι ευάλωτη στην υπερέκθεση αυτού ακριβώς του χαρακτήρα της. Φοβάται την αναβίωση των ιστορικών μνημών και τη διάχυση του αντιγερμανικού συναισθήματος σε όλη την Ευρώπη: Γιατί όπως εδώ και καιρό περιγράψαμε, αυτό ακριβώς συμβαίνει- σε όλη την Ευρώπη.

Στρατηγική απάντηση των Γερμανών ήταν να πνίξουν τη νέα ελληνική κυβέρνηση στην κούνια της για παραδειγματισμό: Ακόμη όμως και σε αυτή τη στρατηγική ελλοχεύει ο κίνδυνος της διάχυσης του αντιγερμανισμού.

Μπρος γκρεμός και πίσω ρεύμα για τους Γερμανούς που αδυνατούν πλέον να ελέγξουν τις πολιτικές εξελίξεις στην ήπειρο.

Το ουκρανικό ζήτημα είναι ένα ακόμη αγκάθι στα πλευρά τους: και σε αυτό το ζήτημα οι Γερμανοί αναγκάστηκαν να οδηγηθούν σε κάποιο συμβιβασμό με τη Ρωσία.

Οι Γερμανοί δημιούργησαν ένα συγκρουσιακό περιβάλλον σε όλη την Ευρώπη. Ακόμη και αν δεν το θέλουν να το αποδεχτούν ή απορρίπτουν αυτό το γεγονός, είναι υποχρεωμένοι να αναλάβουν τις ευθύνες τους.

Είναι και οι Γερμανοί λοιπόν παγιδευμένοι στη φυλακή που χτίσαν για τους υπόλοιπους Ευρωπαίους.   

Ακόμη και αν αναγκάσουν την Ελλάδα να βγει εκτός Ευρώ, οποιαδήποτε αυτοδύναμη ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας θα είναι ένας θανάσιμος κίνδυνος για τη μελλοντική συνοχή της Ευρωζώνης και θα επιταχύνει και το ντόμινο των αντιγερμανικών πολιτικών εξελίξεων στην υπόλοιπη Ευρώπη.

Επιπρόσθετα το Ευρώ που ήδη έχει υπάρξει στόχος των διεθνών κερδοσκόπων θα γίνει ακόμη πιο ευάλωτο σε αυτούς.

Σε αντίθεση με την Ελλάδα που η πολιτική της αστάθεια των τελευταίων ετών οφειλόταν στην άθλια οικονομική της κατάσταση, για τη Γερμανία οι κίνδυνοι για την οικονομία της θα προέλθουν από την πολιτική αστάθεια στην Ευρώπη.

Κι αυτό, ότι κι αν κάνουν στην Ελλάδα, δεν μπορούν να το αναχαιτίσουν παρά μόνο με την αλλαγή της δογματικής τους πολιτικής.

Ας μη γελιόμαστε: οι Γερμανοί έχουν και το μαχαίρι και το καρπούζι. Πολύ περισσότερο από ότι το 2010 11 κοκ. Ενώ εμείς είμαστε με το μαχαίρι στο λαιμό, αυτοί φοβούνται μην τους πέσει το καρπούζι και σκάσει.

Αυτό που κάνουμε είναι μια εκβιαστική επαιτεία καλών τρόπων. Να μας δώσουν μια φέτα για να μπορούν να κρατούν το καρπούζι και με τα δυο τους χέρια. Προτιμούν να μας σκοτώσουν από να μας δώσουν μια φέτα γιατί τότε θα ζητάνε κι άλλοι πιο καρδαμωμένοι γύφτοι φέτες- και τι θα απομείνει από το καρπούζι; Από την άλλη δεν είναι σίγουροι ότι μπορούν να μας κόψουν το λαρύγγι χωρίς να τους πέσει το καρπούζι. Για αυτό και τα προηγούμενα χρόνια μας βάζαν εμάς να κόβουμε το λαιμό μας.

Το πιο επικίνδυνο ενδεχόμενο είναι η Γερμανία να υποχωρήσει και να μας δώσει ένα ή και δύο κομμάτια από τα τέσσερα που ζητάμε για να επιβιώσουμε. Αν δεν δεχθούμε την «καλοσύνη» τους, τότε η ευθύνη της «αδιαλλαξίας» περνάει σε εμάς.

Αν συμβιβαστούμε θα οδηγηθούμε σε σωρεία συμβιβασμών μέσα και έξω  και σε ρήξη με τον λαό. Η αριστερή παρένθεση θα τελειώσει άδοξα. Το ίδιο και ο ελληνικός λαός.

Σε αυτή την περίπτωση πρέπει να επιδιώξουμε άμεσα τη ρήξη.

Ποιες είναι λοιπόν οι πιθανότητες να υποχωρήσουν οι Γερμανοί στις απαιτήσεις μας για να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο από εμάς για κανά εξάμηνο, ρισκάροντας να δημιουργηθεί ένα ντόμινο αντίστοιχων απαιτήσεων στον Ευρωπαϊκό νότο;

Υπαρκτές αλλά λιγοστές: Παρά ταύτα είναι οι καλύτερες πιθανότητες που έχουμε.

Όπως είπαμε, οι Γερμανοί αρχίζουν να εγκλωβίζονται πλέον στα αδιέξοδα που επέβαλλαν.

Όλες οι επιλογές που έχουν –και είναι πολλές- είναι από άσχημες ως κακές: Εμείς δεν έχουμε επιλογές: Ή παίρνουμε τα ελάχιστα που χρειαζόμαστε για να επιβιώσουμε βραχυπρόθεσμα ή πάμε σε ρήξη: Το να συμβιβαστούμε με λιγότερα από τα ελάχιστα θα σημαίνει την παράδοση της Ελλάδας και της Ευρώπης στο γερμανικό ολοκληρωτισμό αλλά και τη διαιώνιση τόσο της φτωχοποίησης του ελληνικού πληθυσμού όσο των παρασιτικών ελληνικών ολιγαρχιών. Και ξέρουμε καλά πόσο θανατηφόρος είναι ένας τέτοιος συνδυασμός. Το ζήσαμε στην κατοχή. 

.  

 Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com

Read More »

Ο Τσίπρας είναι ο Αντίχριστος

Από το 2012 το λέγαν δημοσιεύματα ψεκασμένων του εξωτερικού και όχι μόνο και μεις οι «ορθολογιστές» γελούσαμε: Το γράψαν και την προηγούμενη βδομάδα: «Ο Αλέξης Τσίπρας πληρεί πολλά από τα κριτήρια για τον Αντίχριστο»

Το έχει πει κι ο ίδιος: Θα συμμαχήσω και με τον διάολο τον ίδιο.

Αυτό έκανε τρέχοντας πριν τις εκλογές σε ύποπτα αμερικάνικα ινστιτούτα. Και αυτό κάνει διαρκώς από τότε που πήρε την εξουσία. 

50 αποχρώσεις της συμμαχίας με το διάολο. Το αξίζει λοιπόν το ΑΕΙ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ.

Δεν πέρασαν ώρες από τότε που έγραφα ότι επιδιώκεται να δημιουργηθεί η νέα μεταπολίτευση.

Η νέα μεταπολίτευση είναι ήδη εδώ. Τα συγχωροχάρτια δοθήκαν με τη μορφή αβροτήτων και φιλοφρονήσεων.

Τα χθεσινά σοκ ήταν απανωτά: Πρώτα βγήκε ο Γιάννης ο Βαρδινογιάννης, μιας εκ των ισχυρότερων οικογενειών ολιγαρχών και στήριξε την προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ κατά της διαφθοράς.

Κάτι σαν να δηλώνει ο GW Bush ότι καταδικάζει την εισβολή στο Ιράκ και ο Κίσσινγκερ την εισβολή στην Κύπρο.

Κι ο Μπόμπολας τους νταβατζήδες και τους μεγαλοεργολάβους.

Και τα σοκ δε σταμάτησαν εδώ: το απόγευμα ο «πρωθυπουργός» συνάντησε και τον αντιπρόσωπο του Μπόμπολα Θεοδωράκη αλλά και τον νομοθέτη της ανομίας τον Ευάγγελο Βενιζέλο, ξέρετε εκείνον που ωρυόταν «Ο Σύριζα θα μας κλείσει φυλακή»

Χαιρετούρες και χαμογελάκια.

Ομάδα εθνικής συνεννόησης. Συναίνεση. Και μετά τον Αύγουστο Εθνική ομάδα διαπραγμάτευσης. 

Αυτά συζήτησαν και σχεδόν συμφώνησαν.

Εθνική λαμογιάς με τον Τσίπρα το δεκάρι το καλό.

Δεν πέρασαν ώρες που έγραφα πως αν συνεχίσει έτσι ο ΣΥΡΙΖΑ, θα δικαιώσει όλους τους αντιπάλους του:

Και ο Τσίπρας έσπευσε να το επιβεβαιώσει: Δικαιωμένος ο Σαμαράς με τη ΝΔ να ανακοινώνει για το non paper Βαρουφάκη:

«Ο ΣΥΡΙΖΑ στα non papers που έδωσε σήμερα στη δημοσιότητα και αφορούν στις συνεδριάσεις του Eurogroup, παραδέχεται πλήρως ότι παρέλαβε τη χώρα με πλεονάσματα και υποστηρίζει ότι αυτά τα πλεονάσματα είναι η αφετηρία στην οποία στέκεται η κυβέρνησή του.
Παραδέχεται ευθέως ότι η χώρα βρίσκεται σε ανάκαμψη και παραδέχεται ότι το χρέος της Ελλάδος είναι βιώσιμο, εφόσον δοθεί η βοήθεια χρέους που εξασφάλισε η κυβέρνηση Σαμαρά από τον Νοέμβριο του 2012.
Παραδέχεται, δηλαδή, τα επιτεύγματα και την πολιτική της προηγούμενης κυβέρνησης, που μέχρι τώρα ευθέως αμφισβητούσε.
Τον καλούμε να προχωρήσει στη διαπραγμάτευση, να χτίσει πάνω σε αυτά τα επιτεύγματα, χωρίς να θέσει σε κίνδυνο τις θυσίες του Ελληνικού λαού και την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας».

Δικαιωμένος και ο Βενιζέλος:

«Είχαμε μια πολύ ενδιαφέρουσα, φιλική και ουσιαστική συζήτηση. Ο κ. Τσίπρας είχε την καλοσύνη να με ενημερώσει εις βάθος για τους χειρισμούς και σχεδιασμό επόμενων κινήσεων. Και εγώ μεταφέρω μακρά και δύσκολη εμπειρία μου από διαπραγματεύσεις σε σημείο πολύ χειρότερο από σημερινό, σήμερα στο τέλος έχουμε πετύχει πολύ σημαντικά επιτεύγματα.
Είναι πολύ σημαντικό ότι η κυβέρνηση προχώρησε σε δύο μεγάλες αλλαγές, μετά εκλογή της άλλαξε θέση σχετικά με χρέος, εγκατέλειψε θεωρίες για μείωση χρέους, πανεθνική πανευρωπαϊκή συνδιάσκεψη, και υιοθέτησε δική μας θέση, αφού ήδη έχει επιτευχθεί μια πολύ σημαντική ελάφρυνση».

Ο κ. Βενιζέλος είπε ότι έδωσε ένα σημείωμα με δηλώσεις του που είχε κάνει στο παρελθόν για να γίνει γνωστό πόσες φορές έχει πει ότι ο τόπος χρειάζεται ένα μικρό πρωτογενές πλεόνασμα για να αναπνεύσει η χώρα.

Όπως τόνισε πολύ θετικό είναι ότι η κυβέρνηση προχωρά σε αποδοχή του πλαισίου-προγράμματος: «Η δεύτερη μεγάλη αλλαγή αυτή αφορά αλλαγή αποδοχή πλαισίου προγράμματος. Έδωσα στον κ. Τσίπρα ένα αντίγραφο νόμου να δούμε πώς είναι αυτή η σύμβαση που παραπέμπει στο μνημόνιο. Άρα το αίτημα για παράταση στη δανειακή σύμβαση, είναι αίτημα που αυτόματα μπορεί να οδηγήσει σε σύγκληση Eurogroup και αποδοχής και επανέναρξης - επαναδιαπραγμάτευσης όρων.

Εμείς δεν δεχόμασταν μείωση συντάξεων, μισθών, παρεμβάσεις επί των ασφαλιστικών. Σε αυτά πρέπει να επιμείνει και θα επιμείνει η κυβέρνηση. Δεν έχουμε να χάσουμε χρόνο επί των τύπων, σε ανύπαρκτες θέσεις, ζητάμε τελικά παράταση, θα έχουμε χρόνο να ολοκληρώσουμε τη διαπραγμάτευση επί της ουσίας».

Ομάδα εθνικής συνεννόησης. Με Τσίπρα, Βενιζέλο και Μπόμπολα.

Τ' ακούς Κώστα; Κώστα Βαξεβάνη; Αν δεν έχεις πάθει εγκεφαλικό, τ’ ακούς; Σκοπεύεις να κάνεις κάτι για αυτό ή η εξουσία είναι ωραία όταν έχει αριστερό πρόσημο;

Όταν λανθασμένα έκρινα πως η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν φιλολαϊκή, αναμενόμενο ήταν να αναμένω πως απέναντι του θα έχει μια ενιαία αντιπολίτευση της διαπλοκής. Όταν όμως πλέον η αντιπολίτευση αρχίζει να μοιάζει με συμπολίτευση τότε το βέβαιο συμπέρασμα είναι πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ριζοσπαστικό ούτε καν αστικοδημοκρατικό κόμμα: είναι εφεύρημα της ολιγαρχίας, η χρυσή εφεδρεία της με γκολ από τον πάγκο σε ένα στημένο ματς.

Δικαιωμένο λοιπόν και αυτό το παρασιτικό ΚΚΕ που εύλογα περιγράφει:

«Όταν η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ αναζητούν δικαίωση του αντιλαϊκού τους έργου στις θέσεις της σημερινής κυβέρνησης και δηλώνουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ προσεγγίζει τη δική τους πολιτική, ο λαός μπορεί να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα».

Βούτυρο στο ψωμί τους…

Δικαιωμένος και ο Σόιμπλε που χθες δήλωνε σε ομοεθνή του σκυλιά της λιτότητας  «χαλαρώστε, θα τα καταφέρουμε». Και φυσικά δεν εννοούσε χαλάρωση στις προκρούστιες πολιτικές:

Ο Τσίπρας θα φροντίσει για τη διαιώνισή τους. Απλά θα επιδιώξει να πετάξει ένα ξεροκόμματο στο λαό, να χορτάσει την πείνα του για να ξεχάσει το πως έγινε επαίτης. Εκεί που η προηγούμενη κυβέρνηση έβγαλε στο κλαρί και τζάμπα τη χώρα, την πόρνη του ο ΣΥΡΙΖΑ θα φροντίσει να της εξασφαλίσει και κανά ψίχουλο από τα γαμήσια.

Μέχρι την 21^η μέρα διακυβέρνησής του ο ΣΥΡΙΖΑ τα είχε όλα: ικανά στελέχη, πρωτόγνωρη μαζική αποδοχή ακόμη και διαδηλώσεις στήριξης του. Την 22^η σαν ηλίθιο χαρτόμουτρο πήγε και τράβηξε από 21 και κάηκε.

Θα πάρει καιρό στον κόσμο να παραδεχτεί την τόση ωμή εξαπάτησή του και τη ματαίωση των προσδοκιών του. Καλύτερα να το κάνει τώρα με το τραύμα ανοιχτό παρά να το αφήσει για αργότερα και η πληγή να γεμίσει πύον.

Η συναίνεση και η συμμαχία με το σάπιο και παραπαίον σύστημα εξουσίας δεν είναι συμβατή πλέον με την αφήγηση κάποιου μεγάλου στρατηγήματος…Στο αμέσως προηγούμενο άρθρο μου δήλωνα ότι η κυβέρνηση διολίσθαινε από τη χάραξη στρατηγικής στο σκάρφισμα τεχνασμάτων. Σήμερα δηλώνω ότι η ίδια η κυβέρνηση ήταν ένα τέχνασμα, ένας ακόμη δούρειος ίππος του διεθνούς ολοκληρωτισμού και του εγχώριου συστήματος εξουσίας, το πιο περίφημο από όλα μέχρι σήμερα. Αν δεν ήταν εξαρχής, κατάφερε κι έγινε μέσα σε 22 μέρες από την ανάληψη της εξουσίας. Αυτό και αν είναι κατόρθωμα.

Και αυτή η εικόνα είναι μη αναστρέψιμη. Κι έτσι θα παραμείνει εκτός κι αν δούμε τους Παπανδρέου, Σαμαρά, Βενιζέλο και τους ολιγάρχες φυλακή. 

Αλλά δεν πρόκειται να δούμε κάτι τέτοιο...

Λυπάμαι… όχι, όχι δεν λυπάμαι: Ντρέπομαι που έσπρωξα κόσμο στην αγκαλιά του εξαιρετικά μεταμφιεσμένου ταξικού του εχθρού. Ντρέπομαι που φάνηκα και γω χρήσιμος ηλίθιος. Αν ο δον Αλέξης, ο νεαρότερος όλων, μου στείλει ένα κουτάκι σοκολατάκια με κυάνιο για να με ευχαριστήσει που στα χρόνια που το παιζε αντιπολίτευση εξόπλισα με ρητορική την παράταξη του, ευχαρίστως θα το φάω.

Αλλά και πάλι δεν πρόκειται να το βουλώσω.

Μένει να φανεί αν στελέχη της κυβέρνησης όπως ο Κατρούγκαλος, η Κωνσταντοπούλου, η Μακρή, ο Καμμένος θα κρατήσουν την νέα Ομερτά, δήθεν για το «καλό της χώρας» ή αν θα επιχειρήσουν να σπάσουν το απόστημα μέσα από τα έδρανα της βουλής, ή αν χρειαστεί και έξω από αυτά. Η αφήγηση περί κοινού καλού δεν είναι αρκετή για να δοθεί άφεση αμαρτιών: Πολλά από τα μεγαλύτερα εγκλήματα στην ιστορία της ανθρωπότητας γίναν στο όνομα του «καλού». Και αυτό που ζούμε τώρα δεν αποτελεί εξαίρεση.

Μένει να φανεί επίσης αν η νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ που στελέχη της μου την περιγράφαν ως ριζοσπαστικότατη και λυσσασμένη κατά της διαπλοκής θα θέσει θέμα αλλαγής ηγεσίας στο ΣΥΡΙΖΑ. Αν θα πέσει ηρωικά στις επάλξεις ή αν πέφτοντας από τα σύννεφα θα επιχειρήσει απλά να βρει μια μαλακή καρέκλα να ανακουφίσει τον πονεμένο της πισινό.

Όσο για μένα, το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι δύο τραγούδια του Μηλιώκα: «Να δεις που κάποτε θα μας πούνε και μαλάκες»… και το «για το καλό μου, για το καλό μου, ώσπου δεν άντεξε στο τέλος το μυαλό μου».

Προτιμότερα από το «πίσω από τις λέξεις έρχεται ο Αλέξης και με πιάνει μια μελαγχολία» 

Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogpsot.com, 19/2/2015

Read More »

Προς συγκυβέρνηση: Άλλο στρατηγήματα κι άλλο τεχνάσματα

Περνάν οι μέρες μάλλον άγονα.

Μετά τις πρώτες μέρες εντυπωσιασμού, περιμένουμε κάποιο σημείο ότι το θαύμα έρχεται. Και εισπράττουμε συχνά το αντίθετο.

Λένε ότι είναι πολύ νωρίς. Συμφωνώ. Αλλά ο κίνδυνος του να είναι σύντομα πολύ αργά υπερσκελίζει κατά πολύ τη δικαιολογία του ότι τώρα είναι πολύ νωρίς.

Ο λαός ψήφισε τη συγκυβέρνηση για να σταματήσει ο μνημονιακός πόνος και να αντιμετωπιστεί η παθογένεια που έφερε τη χώρα ως εδώ, να απομακρυνθούν οι υπαίτιοι από το δημόσιο βίο.

Είχα τονίσει πως το δεύτερο δεν είναι απλά λαϊκό αίτημα αλλά και απαραίτητο διαπραγματευτικό όπλο. Το ξέρετε κάθε φορά που σας κοπανάν οι Ευρωπαίοι με το ρόπαλο «της τήρησης των δεσμεύσεων των προηγούμενων κυβερνήσεων» πως πρέπει αν μη τι άλλο για λόγους εθνικούς να απονομιμοποιήσετε τις προηγούμενες κυβερνήσεις: Και ο μόνος τρόπος για να γίνει αυτό είναι να καταδικαστούν νομικά.  

Αντί αυτού και πέραν των συμβολικών κινήσεων και της ρητορείας, προτείνεται για ΠτΔ ο Προκοπάκης Παυλόπουλος, ένας άνθρωπος ο οποίος ναι μεν αναγνώριζε την αντισυνταγματικότητα των όσων ψήφιζε παρά ταύτα ως καλός Προσκοπάκης που ήταν τα ψήφιζε…

Δύο πράγματα πρέπει να προσέχει που τα βάζει ένας πολιτικός άνδρας. Το πρώτο και κύριο είναι η υπογραφή του. Και ο κος Παυλόπουλος έβαζε τις υπογραφές του στην θανατική καταδίκη της χώρας κατά εξακολούθηση.

Δεν είναι αυτός ο Πρόεδρος εγγυητής της δημοκρατίας. Κάτι τέτοιο θα ήταν πχ ο κος Κοντογιώργης. Ο Πάκης είναι εγγυητής του ενδοτισμού.

Δεν κρίνω τον Παυλόπουλου ως στέλεχος της κυβέρνησης Καραμανλή ούτε και αναπαράγω τη λάσπη του πασοκισμού για εκείνη την περίοδο. Τον κρίνω όμως για τα χρόνια του ως μνημονιακού βουλευτή. Και έτσι κρίνω και τον Κώστα τον Καραμανλή.

Λένε πως χρειαζόμαστε μια ευρύτερη συναίνεση και πως η κίνηση αυτή ήταν στρατήγημα για να αποδυναμωθεί ο Σαμαρισμός. Σωπάτε καλέ: Την ευρεία συναίνεση τη δίνει σήμερα το 75% της λαϊκής αποδοχής που έχει η συγκυβέρνηση. Ο Σαμαρισμός είναι πολύ κάτω από το 18% που έχει σήμερα η ΝΔ. Η επανόρθωση των Καραμανλικών, αυτό που προεκλογικά φαινόταν μια όχι και άσχημη στρατηγική, με τις σημερινές συνθήκες είναι ένας επικίνδυνος αναχρονισμός.

Οπότε γιατί ανασταίνετε ένα Λάζαρο που βρίσκεται ήδη σε αποσύνθεση;

Ψηφίσαμε Συριζα και Ανελ με εντολή να αναστήσει τους σάπιους;

Όχι φυσικά. Το αντίθετο ψηφίσαμε: Να τους θάψουμε τόσο βαθειά που να μη βρωμάει η χώρα από την μπόχα τους.

Όχι, δεν ψηφίσαμε καλοΣαμαριτισμό στη θέση του Σαμαρισμού.

Και βάζετε τώρα για Φρουρό της δημοκρατίας έναν τσιλιαδόρο, εφιάλτες να φυλούν Θερμοπύλες. 

Ποιος υπέδειξε στον Τσίπρα αρχικά τον δήθεν ατσαλάκωτο Αβραμόπουλου και έπειτα τον Πάκη; Ποιανού ήταν η φαεινή ιδέα του ότι θα δούμε προκοπή με τον Προκόπη πρόεδρο;
Ποιος επιμένει σε κάτι που πλέον δεν έχει πλέον νόημα και μόνο φθορά προκαλεί; 

Ποιος εν τέλει κυβερνά τη νέα κυβέρνηση;

Τα ίδια Παντελάκη μου τα ίδια Παντελή μου;

Μετά από κάθε εθνική καταστροφή να’ σου και το Νέο που υπόσχεται περισσότερη δημοκρατία και καταλήγει με μοναδική μέριμνα την εθνική συμφιλίωση, την απόδοση δηλαδή συγχωροχαρτιών στους υπαιτίους.

Καινούριοι λωτοφάγοι παράγονται και η παθογένεια ξανά προς τη δόξα τραβά.

Δικαιώστε όλους αυτούς που σας απαξίωναν: Το Σαμαρά, το Βενιζέλο, το ΚΚΕ, τον Καζάκη, τον Μανδραβέλη, τον Πρετεντέρη και την Τριανταφύλλου, τους αναρχικούς, τους Γερμανούς και τους απολιτικούς που είχαν για μόνιμη επωδό το σαδομαζοχιστικό «Τίποτε δεν αλλάζει σε αυτή τη χώρα».

Σας το χει πει: η ρήξη θα γίνει: απλά αυτή τη φορά έχετε το προνόμιο να διαλέξετε να μην γίνει στο γνωστό πεδίο, να μην γίνει στο εσωτερικό της κυβέρνησης και απέναντι στο λαό, αλλά να γίνει απέναντι στους εχθρούς του.

Τι περιμένετε; Παρά τη παραφιλολογία οι διαπραγματεύσεις με τους Ευρωπαίους δεν προχωρούν: Τι θέλετε; Να σας πετάξουν ένα κόκκαλο για να ισχυριστείτε πως ο λαός δεν προδόθηκε, πως οι προσδοκίες και τα προτάγματα του ικανοποιήθηκαν;

Αυτά που κάποτε μου μοιάζαν μεγαλοφυή στρατηγήματα τώρα μου μοιάζουν φθηνά τεχνάσματα.

Το whatever it takes του Γιάννη Δραγασάκη περικόπηκε σε ένα απλό whatever.

Τι περιμένετε; Ο Φαλτσιάνι προσφέρθηκε να σας βοηθήσει με τους φοροφυγάδες.

Τι περιμένετε;

Τα κανάλια της διαπλοκής ακόμη εκπέμπουν.

Τι περιμένετε;

Οι νταβατζήδες είναι στο απυρόβλητο.

Τι περιμένετε;

Μόνο ανακοινώσεις ακούμε και αποκαλύψεις. Κύριοι, είστε κυβέρνηση και όχι δημοσιογραφικό περιοδικό.

Τι περιμένετε για να αρχίσετε να δράτε ως κυβέρνηση;

Τι περιμένετε για να κλείσετε τις τρύπες του προϋπολογισμού και να μηδενίσετε τις σπατάλες;

Το ξέρω ότι εμείς περιμένουμε πάρα πολλά. Περιμένουμε θαύματα. Αυτά ακριβώς που δεσμευτήκατε ότι θα κάνετε.

Εμείς δώσαμε τις εντολές. Εσείς οραματιστήκατε τη στρατηγική. Και οφείλετε να υλοποιήσετε και τα δύο χωρίς λιποψυχίες.  

Δεν μπορεί να δουλεύουν σαν τα σκυλιά 4-5 πρόσωπα της κυβέρνησης κι οι υπόλοιποι να έχουν νοοτροπία βισματούχου δημοσίου.

Ζητάμε τ’ ακατόρθωτο. Αυτό ακριβώς για το οποίο δεσμευτήκατε.

Δεν είναι φυσικά όλα τόσα μαύρα όσο τα περιγράφω. Αλλά η χώρα δεν αντέχει να ζει άλλο στις πενήντα αποχρώσεις του γκρι. Δεν έχει νόημα να σας συγκρίνουμε με το παρελθόν. Η σύγκριση αυτή θα είναι προκλητικά υπέρ σας. Αλλά έχει νόημα να σας κρίνουμε με βάση το τι πρέπει να γίνει στο εγγύς μέλλον και το πόσο από το ενεργό παρελθόν θα μπορέσετε να αποδομήσετε για να μπορέσει να υπάρξει κάποιο μέλλον να ζήσουμε.

Την Πέμπτη περνάτε κάποιες κόκκινες γραμμές. Ανάσες ζωής δίνουν, αλλά από μόνες τους δεν αρκούν, κυρίως όταν γαλάζια και πράσινα «παιδιά» περνούν στις γραμμές σας οι οποίες φαίνεται να μετατοπίζονται προς το συμβιβαστικότερο.

Για λίγο καιρό ακόμη θα διαδηλώνουμε υπέρ σας και ενάντια στην ολοκληρωτική Ευρώπη ωσάν λαός και Κυβέρνηση να ήταν το ίδιο και ταυτό. Αν μας αποδείξετε ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει, τότε μην εκπλαγείτε όταν μας δείτε να διαδηλώνουμε εναντίον σας.

Και θα είναι κρίμα Αλέξη να γίνεις ΓΑΠ σε τόσο μικρή ηλικία και με τόση μικρή θητεία και να στέλνεις τα ΜΑΤ εναντίον μας.

Δε θα ναι απλά το τέλος της αριστερής παρένθεσης. Θα είναι και το τέλος της πολιτικής στη χώρα.

Καταλαβαίνω ότι το άγχος που σου μεταφέρουμε είναι βαρύ. Είναι μεγαλύτερο ακόμη κι από αυτό που νιώθουμε εμείς στην καθημερινή ζωή μας. Δε θα μπορούσε άλλωστε να’ ναι αλλιώς: Ηγέτης υποτίθεται ότι είσαι στην πιο δύσκολη ώρα της χώρας.

Φρόντισε Αλέξη: το τελευταίο πράγμα που χρειάζεται η χώρα είναι μια νέα μεταπολίτευση.

Το χουμε δει αυτό το έργο. Και εξελίχθηκε σε ταινία καταστροφής.

Δε θα είμαστε λοιπόν στο ίδιο έργο θεατές.

Το ξέρουμε ότι έχουμε ανάγκη από χρόνο και χρήμα. Δεν έχουμε τίποτε από τα δύο. Φροντίστε λοιπόν ο χρόνος που κερδίζετε να μην είναι χαμένος χρόνος. Δεν έχουμε την πολυτέλεια για καμιά πολυτέλεια πλέον. Και ο χαμένος χρόνος είναι η πιο σπάταλη απ όλες τις πολυτέλειες σήμερα.

Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com, 18/2/2015

Read More »

Η αρχή του τέλους της αριστερής παρένθεσης;

Ώστε υπήρξαν λαϊκιστές; Όχι γιατί αυτά που λέγαν ήταν αδύνατα να γίνουν όπως τους κατηγορούσαν οι δήθεν ρεαλιστές, αλλά γιατί δεν κάναν ότι ήταν δυνατό για να γίνουν.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είναι όμηρος όχι μόνο των προηγούμενων πολιτικών και των διεθνών συσχετισμών αλλά και της ίδιας της της ρητορικής. Έτσι μένει σε μια πολιτική εντυπώσεων ενώ φαίνεται να υποχωρεί στην ουσία της πολιτικής που είναι η άσκησή της.

Είναι σχεδόν αδύνατο να καταλάβει κάποιος το τι συμβαίνει στις διαπραγματεύσεις. Και μόνο η ύπαρξη αυτής της αδιαφάνειας είναι ένας κάκιστος δείκτης ενώ οι ερμηνείες που δίνονται είναι προϊόντα γραμμής και σκοπιμοτήτων, ατράνταχτη απόδειξη για μια ακόμη φορά του πόσο χειραγωγούμενη είναι η δημοσιογραφία στη χώρα.

Από τη μία οι φιλομνημονιακοί επικροτούν το συμβιβασμό πιέζοντας με αυτό τον τρόπο για περισσότερο συμβιβασμό παντού, οι δήθεν ριζοσπάστες θεωρούσαν δεδομένη εξαρχής την κωλοτούμπα και αυτό είναι το μόνο κριτήριο ερμηνείας τους, ενώ αυτοί που δε θέλουν να εγκαταλείψουν την ελπίδα για πολιτική λύση στο ελληνικό ζήτημα μιλούν για διπλωματικό θρίαμβο.

Τίποτα από τα παραπάνω δεν είναι κυρίαρχο.

Προς το παρόν δεν υπάρχει διαπραγμάτευση. Η κυβέρνηση επιμένει στο να μην αμφισβητηθεί η ρητορική κι όχι η πολιτική της. Οι εταίροι επιμένουν στα νούμερα. Αμείλικτα τα νούμερα θα κερδίσουν σε συνομιλίες όπου και τα δύο μέρη κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν το ένα τη γλώσσα του άλλου.

Η ελληνική κυβέρνηση έχει πετύχει δύο μικρές πικρές νίκες που δείχνουν το πόσο παγιδευμένη είναι στη ρητορική της: Το να μη χρησιμοποιούνται οι λέξεις Τρόικα και Μνημόνιο. Επέτυχε λοιπόν μια λογοκρισία στην ορολογία των τεχνικοτήτων. Το πιο παράλογο αίτημα της έγινε και το πιο ευκόλως αποδεκτό. Και αυτό δεν είναι καθόλου καλός δείκτης αν σκεφτεί κανείς πως η παραχώρηση της άλλης πλευράς είναι εντελώς ανούσια.

Αφού κέρδισε τις εντυπώσεις, καιρός είναι να μάθουμε πόσο από την ουσία θα χάσει για να της επιτραπεί το πρώτο.

Ήδη στην πολιτική ουσία έχει υποχωρήσει πολύ: η μη κατάργηση του ΕΝΦΙΑ του 2014 από τη Βαλαβάνη είναι αισχρή.

Η τοποθέτηση Σημιτικών και Παπανδρεϊκών σε σημαντικό πόστα ούτως ή άλλως δεν προοιώνιζε κάτι το καλό. Καλόπιστα τις δεχτήκαμε ως στρατηγικές κινήσεις σε ένα παιχνίδι τακτικής το οποίο δεν ήμασταν σε θέση πλήρως να γνωρίζουμε.

Και αν για το Γιάνη τον Βαρουφάκη το κατάπιαμε χάριν των εξαιρετικών διπλωματικών και όχι μόνο δεξιοτήτων του, δεν μπορεί να ειπωθεί το ίδιο για τους Μάρδα-Παναρίτη.

Αντί λοιπόν να Συριζοποιηθεί σταδιακά η Ευρώπη, τα πρόωρα δείγματα Πασοκοποιησης της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ είναι εμφανή όπως άλλωστε φοβούνταν κι οι πιο φοβικοί των ψηφοφορων. Όταν λοιπόν αρχίζουν να δικαιώνονται οι φόβοι των φοβικών, ε τότε λοιπόν ζεις σε μια πραγματικότητα αναπόδραστα φρικτή.  

Τη Δευτέρα δε δίνεται η μάχη για την Ελλάδα μόνο. Δίνεται για το μέλλον και τη μορφή της Ευρώπης, του πλανήτη ολάκερου.

Και σε αυτή τη μάχη η κυβέρνηση έχει κερδίσει μόνο τις εντυπώσεις και τίποτα παραπάνω.

Αυτό που δεν γνωρίζουμε είναι το τι ακριβώς έχει ήδη παραχωρήσει για να κερδίσει τις εντυπώσεις.

Είχα πει πως η κυβέρνηση έχει περιθώριο για ελάχιστα λάθη. Και φαίνεται πως έχει ξεκινήσει μια πορεία που θα οδηγήσει σε σωρεία λαθών.

Ήδη ο πολύς Γιάνης ομολογεί πως δεν υπάρχει plan B (γιατί προφανώς κανείς δεν δούλεψε για να το φτιάξει) και πως το plan B είναι ο Αρμαγεδδών επαναφέροντας μας στην γκοτζιλολογία των προηγούμενων προδοτικών κυβερνήσεων.

Γκοτζίλα ξεκοτζίλα, κομήτες, μετεωρίτες και Αρμαγεδώνας, ότι κι αν μας μέλλεται, ένα πράγμα είναι σίγουρο: Πως θα υπάρξει οπωσδήποτε ρήξη.  

Και υπάρχουν μονάχα δύο τρόποι για να γίνει αυτή: Αν δεν γίνει με τα ιερατεία της Ευρώπης και με τα ιδιωτικά συμφέροντα, θα γίνει στο εσωτερικό της κυβέρνησης και με το λαό.

Σιγά σιγά το τελειωμένο πολιτικά Ποτάμι θα γίνει πολιτικός ρυθμιστής και δεξαμενή βουλευτικών ψήφων για τις πιο συμβιβασμένες κυβερνητικές προτάσεις κάτι που θα κάνει τους συμβιβασμούς με το σάπιο ελληνικό σύστημα εξουσίας αναπόφευκτους.

Δεν είναι απίθανη δε η δημιουργία πολυκομματικών κυβερνήσεων μνημονιακού τύπου.

Αυτό που δεν κατάφεραν να κάνουν στο ΣΥΡΙΖΑ όταν ήταν αντιπολίτευση, να τον αφομοιώσουν, θα το κάνουν με το ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνηση!

Αυτό θα σημάνει το τέλος της πολιτικής στη χώρα.

Δεν έχει κριθεί ακόμη τίποτα, τα σημάδια είναι όμως εκεί.

Επέμενα πως η κυβέρνηση έχει μικρές έστω πιθανότητες να κερδίσει αυτήν την εντελώς άνιση μάχη γιατί την κινεί η ιστορική αναγκαιότητα.

Φαίνεται πως η ίδια το ξέχασε.

Και θα πληρώσει το τίμημα της. Πολύ βαριά.

Το να εξαντλεί τα διπλωματικά της κέρδη σε αποκλειστικά επικοινωνικούς στόχους, με μια γελοία προσπάθεια εξαπάτησης του λαού όπου επιβάλλεται ένα νέο New Speak με τα μνημόνια να μην λέγονται μνημόνια και την Τροίκα να μη λέγεται Τρόικα, δεν αποτελεί καλό σημάδι για το τι είναι διατεθειμένη να διεκδικήσει η κυβέρνηση τη Δευτέρα και μέχρι ποιου σημείου είναι διατεθειμένη να το διεκδικήσει.

Είχα γράψει πρόσφατα έχοντας πίστη στις ικανότητες στελεχών της κυβέρνησης –γιατί πράγματι ορισμένα στελέχη της είναι εξαιρετικά- πως ποτέ μια κυβέρνηση δε ρίσκαρε τόσα πολλά για να διεκδικήσει τόσα λίγα.

Σήμερα γράφω πως ποτέ μια κυβέρνηση δεν θα έχει χάσει τόσα πολλά σε τόσο λίγο χρόνο κερδίζοντας τόσα λίγα.

Τη Δευτέρα θα δούμε αν έχει ξεκινήσει μια νέα εποχή για τη χώρα ή αν απλά θα σφραγιστεί το τέλος της.

Μέχρι τότε ας δώσουμε λίγη πίστη στο «Νέο». Γιατί αν το νέο αποδειχθεί ισοδύναμο του «παλιού» ε τότε ΜΑΖΙ ΘΑ ΤΑ ΓΑΜΗΣΟΥΜΕ. 

Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com, 14/2/2015

Read More »