Δραχμοφονιάδες 2.0

Τα παλιά καλά χρόνια, υπήρχε μια κατηγορία ανθρώπων που λάτρευαν τη δραχμή τόσο πολύ που δεν άντεχαν οποιαδήποτε μορφή της να τους εγκαταλείψει.

Συνήθως εύποροι, πολλοί από τους φραγκοφονιάδες με την αντικατάσταση της δραχμής από το ευρώ μεταλλάχτηκαν.

Γίναν δραχμοφονιάδες, ευρύτερα γνωστοί ως ευρωλιγούρια.

Οι δραχμοφονιάδες λέγαν πως το μέλλον είναι μπροστά -λες και ήταν πολλοί αυτοί που θα διαφωνούσαν σε αυτό μαζί τους- και λέγοντας τούτο επιχειρούσαν να δώσουν στο μέλλον τη μορφή που τους βόλευε.

Ονομάστηκαν έτσι και εκσυγχρονιστές και επιχείρησαν να εξαφανίσουν ότι θύμιζε παρελθόν: Άλλαζαν την οικονομία, την ιστορία, τα πάντα.

Σε σημαντικό βαθμό τα κατάφεραν μέσω του μαγικού φυλακτού που λεγόταν ευρώ και έρρεε με τη σέσουλα στους μηχανισμούς που είχαν στήσει.

Όταν το ευρώ άρχισε να καταπίνει το λαό τους, το δίλλημα ευρώ ή λαός είχε για αυτούς προφανή απάντηση: Ευρώ.

Επιχειρηματίες, καναλάρχες, εσπατζήδες και σχεδόν όλα τα πολιτικά κόμματα φτιάξαν το μπλοκ του Ευρώ. Το Ευρώ ως δόγμα, το ευρώ ως λατρεία, το ευρώ ως το μόνο μέλλον.

Οποιαδήποτε αμφισβήτηση της γερμανικής ηγεμονίας στην Ευρώπη που πλέον ορίζει το Ευρώ, ετούτοι την μετατρέπαν σε δίλλημα Ευρώ ή δραχμής, κάνοντας το Ευρώ να μοιάζει με υπέρλαμπρο άστρο, με τον ζωοδότη ήλιο και τη δραχμή με κάτι το σκοτεινό, το βρώμικο, το δόλιο, το αναχρονιστικό.

Ο πληθυσμός όμως, παρά την πλύση εγκεφάλου άρχισε να νοσταλγεί τις καλύτερες μέρες του παρελθόντος.

Υπήρχαν μάλιστα και μερικοί τρελοί ανάμεσα στους διανοούμενους, εντός και εκτός Ελλάδας που πρότειναν τη δραχμή ως τη μόνη λύση για τη διαφυγή από ένα ζοφερό και αιώνιο παρόν διαρκούς υποβάθμισης.

Οι δραχμοφονιάδες φρόντιζαν αυτούς τους αιρετικούς να τους παραγκωνίζουν.

Η λέξη Δραχμή έγινε μια από τις πιο απαγορευμένες λέξεις στο ελληνικό λεξιλόγιο αν εκφερόταν με τρόπο που να της έδινε οποιαδήποτε θετική χροιά.

Η δραχμή είναι το υπέρτατο κακό. Οι υπέρμαχοι της είναι επομένως απολύτως κακοί.

Η δραχμή έχει εξαφανιστεί: Το ίδιο πρέπει και για τους δραχμιστές.

Οι δραχμοφονιάδες φρόντιζαν να ταυτίζουν με τη δραχμή και οποιονδήποτε τολμούσε να σκεφτεί εναλλακτική στη γερμανική ηγεμονία.

Έτσι σήμερα, θέλουν στο πιάτο το κεφάλι του Γ. Βαρουφάκη επειδή δήλωσε ότι σχεδίασε, πολύ πρόχειρα είναι η αλήθεια, εναλλακτική στην οικονομική ασφυξία που το ευρωιερατείο αποφάσισε για την Ελλάδα.

Το επιδίωξε δε πίσω από την πλάτη τους και πίσω από την πλάτη της Γ.Γ εσόδων κα Σαββαϊδη, κάποτε στέλεχος εταιρίας που φρόντιζε για φοροδιαφυγές δις ευρώ και ως εκ τούτου φέρει ευθύνη για την οικονομική καταστροφή της χώρας μας και όχι μόνο.

Προδοσία είναι πλέον να προσπαθείς να υπερασπιστείς τη χώρα σου από τους εισβολείς.

Όπως και στα χρόνια της κατοχής, προδοσία είναι να συνωμοτείς εναντίον των εισβολέων και των εγχώριων συνεργατών τους.

Δεν γνωρίζουμε αν ο Βαρουφάκης είναι μεγαλοφυής, απλά μεγαλομανής ή αν απλά πουλάει τρέλα και ούτε θέλουμε να τον βγάλουμε ήρωα. .

Αυτό που ξέρουμε είναι πως η Ελλάδα έλκει πειραματιστές. Μέσα σε πέντε χρόνια έχει γίνει δοκιμαστικός σωλήνας για το νεοφιλελευθερισμό, προσφάτως έγινε και πείραμα της αριστεράς στην εξουσία.

Τώρα μαθαίνουμε ότι και ο Βαρουφάκης σχεδίαζε να δοκιμάσει ένα πείραμα ηλεκτρονικής οικονομίας.

Από τα τρία αυτά πειράματα, τα δύο πρώτα, αυτά που δοκιμάστηκαν και “απέτυχαν” τουλάχιστον σε σχέση με την οικονομία και την κοινωνία, συνεχίζουν.
Άλλωστε το τρίτο πείραμα, δεν είναι ασύνδετο με το πρώτο και ούτε ο Βαρουφάκης ήταν μόνος του σε αυτό: Δεν έχουν περάσει λίγες βδομάδες από τότε που ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Δραγασάκης έδινε το πράσινο φως για να προχωρήσει η ηλεκτρονική μορφή της οικονομίας και η κάρτα του πολίτη είναι από τα λίγα πράγματα που σθεναρά επιχειρεί να σπρώξει η κυβέρνηση.
Και κάποιοι πυροβολούν τον πρώην πιανίστα.
Το κυνήγι μαγισσών συνεχίζεται, αυτή τη φορά με τον κο Βαρουφάκη στο στόχαστρο, έναν άνθρωπο που δεν είναι ούτε μωρή παρθένα ούτε και ένοχος σαν την αμαρτία όπως οι προκάτοχοί του, έναν άνθρωπο του οποίου τα κίνητρα δεν τα γνωρίζαμε.
Από την αμφιβολία όμως στη δίκη προθέσεων, η διαφορά είναι τεράστια.
Δεν κυνηγιέται όμως ο Βαρουφάκης για τις σχέσεις του με τις ελίτ, αλλά γιατί τόλμησε να διανοηθεί να αμφισβητήσει το ευρωϊερατείο και τους ανθρώπους του στο εγχώριο σύστημα.
Και θα συνεχίζει να εμφανίζεται ως αποδιοπομπαίος τράγος, μέχρι η Αριστερά να πει εντελώς ήμαρτον και να μπει στη μεγάλη αγία οικογένεια της ελληνικής μαφίας. Ήδη βρίσκεται πολύ κοντά σε αυτό.
Το κυνήγι των μαγισσών δεν θα έπρεπε να μας ωθήσει στο ν απαλλάξουμε άκριτα τον κο Βαρουφάκη από τις πολλαπλές ευθύνες που είχε ως ΥΠΟΙΚ. Δεν πρέπει όμως να επιτρέψουμε η συμβολική ή ακόμη και πραγματική διώξη Βαρουφάκη να λειτουργήσει ως κολυμβήθρα του Σιλωάμ για τα εγκλήματα των προηγούμενων κυβερνήσεων. Η εσχάτη προδοσία δεν παραγράφεται ούτε μεταβιβάζεται.  
Όπως όμως είχαμε προβλέψει μήνες πριν, ο πρωθυπουργός, βρίσκεται ήδη σε ομηρία και ως εκ τούτου η κάθαρση είναι το τελευταίο πράγμα που έχει στο μυαλό του.
Βρίσκεται σε ομηρία από το εξωτερικό καθώς πρέπει να γλύφει τους δανειστές και να κουνάει την ουρά του χαρούμενος με κάθε ψίχουλο που του πετάνε.

Και όμηρος στο εσωτερικό καθώς για να εφαρμόσει το ανεφάρμοστο τρίτο μνημόνιο θα πρέπει να γλύφει τα παπάρια των βρωμιάρηδων παλαιοκομματικών βουλευτών που θα έπρεπε να είχαν υποστεί το κούρεμα της γκιλοτίνας.

Όχι, δεν είναι ο ισχυρότερος πρωθυπουργός ο Τσίπρας όπως αρέσκονται να περιγράφουν γερμανικές εφημερίδες για να παινεύσουν τη βεβιασμένη μνημονιακή στροφή του.

Ο νεώτερος πρωθυπουργός είναι ο πιο αδύναμος πρωθυπουργός που γνωρίσαμε. Όλο και περισσότερο θα χορεύει τους ζουρνάδες που του αρέσουν σε πυρωμένο ταψί.

Μην τον υποτιμάμε όμως. Ο Αλέξης Τσίπρας είναι μεγάλος τακτικιστής. Θα προσπαθήσει να επιβιώσει. Ανεξαρτήτως καιρού.

Οι εκλογές θα σημάνουν τη διάλυση του κόμματος του. Μια κυβέρνηση “ειδικού σκοπού” θα είναι λιγότερο αναίμακτη για τον ίδιον.

Αφού έχει ήδη γίνει McDonald, δεν είναι μακριά το να γίνει Παπαδήμος.

Δείτε λίγο τη μεγάλη εικόνα.

Ο Γεωργίου της Ελστάτ βρίσκεται σε πλήρη ασυλία, υπό την αιγίδα της ΕΕ. Χωρίς Γεωργίου, ο ΓΑΠ είναι επίσης ασφαλής. Οι ευθύνες πλέον έχουν μετατοπιστεί και προς τη μεριά του ΣΥΡΙΖΑ. Εξ ου και το κυνήγι Βαρουφάκη.

Ο Παπαδήμος, της Τράπεζας της Ελλάδος έγινε πρωθυπουργός των μνημονίων. Ο ΥΠΟΙΚ των μνημονίων Στουρνάρας έγινε διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος. Η Σαββαίδου, η εταιρία της οποίας ξέπλενε χρήμα και η οποία καταγγέλθηκε από τον Βαρουφάκη ως άνθρωπος του απολύτου ελέγχου των τροϊκανών, είναι ακόμη ΓΓ Εσόδων.
Οι τραπεζίτες κυβερνούν, υπό την αιγίδα των Γερμανών.
Και μπορεί το ντόπιο σύστημα να ονειρεύεται μια κανονικότητα, μια νέα μεταπολίτευση, αυτή όμως δε θα έρθει ποτέ.

Στα χέρια τους η Ελλάδα θα παραμείνει όχι προνομιούχο προτεκτοράτο όπως ήταν κάποτε, αλλά αιώνια αποικία χρέους.

Είχα πει πρόσφατα πως πλέον δεν πολεμάμε για να διαφυλάξουμε την εθνική μας κυριαρχία. Παλεύουμε να ανακτήσουμε την ανεξαρτησία μας.
Και σε αυτόν τον αγώνα, η παρούσα κυβέρνηση δεν είναι πλέον σύμμαχός μας.


Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogpsot.com, 28/7/2015

Read More »

Συστηματική μαστογραφία ή συστηματική ερευνητική πλαστογραφία;

Είναι στη φύση της επιστήμης μια εργασία και συχνότερα μια θεωρία να ανατρέπει αρκετά από όσα θεωρούσαμε δεδομένα μέχρι τώρα.

Και είναι αρκετά διαδεδομένο όταν κάτι τέτοιο εμφανίζεται ειδικότερα στην ιατρική να αντιμετωπίζεται με δυσπιστία και πολύ συχνότερα με εχθρικότητα που επιδιώκει όχι μόνο να ακυρώσει την αξιοπιστία της έρευνας αλλά και των ίδιων των επιστημόνων που τολμήσαν να αμφισβητήσουν το κατεστημένο.

Και τις δύο αυτές τις τάσεις μπορούμε να τις βρούμε σε σχετικά πρόσφατο πόρισμα της Ελβετικής Ιατρικής Επιτροπής που πρότεινε την κατάργηση προγραμμάτων μαστογραφίας για το μέλλον και τη σταδιακή διακοπή των υπαρχόντων προγραμμάτων για την Ελβετία.

Η Ελβετική Ιατρική Επιτροπή, ένα ανεξάρτητο σώμα, είχε καλούς λόγους για να προτείνει κάτι που φαντάζει αιρετικό σε σχέση με όσα μας έμαθαν να γνωρίζουμε.

Ακριβώς γιατί όσα γνωρίζαμε βασίζονται σε δεδομένα της περιόδου 1961-1991. Εύλογα λοιπόν η Επιτροπή σκέφτηκε να εξετάσει νεότερα δεδομένα.

Τα συμπεράσματα της Επιτροπής ήταν αναπάντεχα ακόμη και για τα ίδια τα μέλη της:

«Μείναμε κατάπληκτοι από το πόσο μη προφανές ήταν το ότι τα οφέλη της μαστογραφίας ξεπερνούσαν κατά πολύ τις επιζήμιες πτυχές της»

Η Επιτροπή φυσικά δεν αναφέρεται στην ίδια τη μέθοδο της μαστογραφίας αλλά στα μαζικά συστηματικά «προληπτικά» προγράμματά της.

Ποιες είναι όμως αυτές οι επιζήμιες πτυχές της συστηματικής μαστογραφίας που αμφισβήτησαν τουλάχιστον για τα μέλη της Επιτροπής την μέχρι σήμερα κυρίαρχη αντίληψη για το αναγκαίο και το επιτακτικό μαζικών προγραμμάτων μαστογραφίας;

Οι συγγραφείς της εργασίας περιγράφουν με σαφήνεια τους λόγους αυτής της μεταστροφής στην συνολική αποτίμηση της συστηματικής μαστογραφίας:

Η μέχρι σήμερα αποδιδόμενη από τους ειδικούς μείωση της θνησιμότητας από καρκίνους του μαστού λόγω μαστογραφίας κατά 20% υποτιμούσε τις αρνητικές επιπτώσεις της επαναλαμβανόμενης μαστογραφίας και των παρενέργειες τους, όπως υποτιμούσε τις ακόλουθες βιοψίες και τη υπερδιάγνωση των καρκίνων του μαστού που θα δεν γίνονταν ποτέ κλινικά προφανείς χωρίς τις συστηματικές μαστογραφίες. Η Εθνική Καναδική Μελέτη για την Εξέταση του Μαστού παρέχει σχετικά αξιόπιστα στοιχεία για την έκταση της υπερδιάγνωσης στη μαστογραφία:  

«Μετά από 25 χρόνια υπερπαρακολούθησης, βρήκε πως 106 από τους 484 καρκίνους (21.9%) που διαγνώστηκαν μέσω μαστογραφίας ήταν υπερδιαγνώσεις. Αυτό σημαίνει ότι 106 από τις 44.925 υγιείς γυναίκες στην ομάδα εξέτασης διαγνώστηκαν και δέχτηκαν μη απαραίτητη αντικαρκινική αντιμετώπιση, κάτι το οποίο οδήγησε σε αχρείαστες χειρουργικές επεμβάσεις, ακτινοθεραπείες, χημειοθεραπείες ή κάποιο συνδυασμό αυτών των προσεγγίσεων. 

Επιπρόσθετα, μια επιθεώρηση από το (κορυφαίο ανεξάρτητο) Cochrane δέκα δοκιμών που αφορούσαν περισσότερες από 600000 γυναίκες, έδειξε πως δεν υπήρχε κανένα πειστήριο για την επίπτωση της μαστογραφίας στην συνολική θνησιμότητα: Στην καλύτερη των περιπτώσεων, η μικρή μείωση στους θανάτους από καρκίνους του μαστού μετριαζόταν από θανάτους από άλλες αιτίες. Στη χειρότερη, η μείωση ακυρωνόταν από θανάτους από συνυπάρχουσες συνθήκες ή από τις επιζήμιες επιπτώσεις της μαστογραφίας και της συνδεδεμένης με αυτή υπεραντιμετώπισης (των υπερδιαγνωσμένων καρκίνων)
Η έκθεση της Ελβετικής Ιατρικής Επιτροπής αναγνώρισε πως «η συστηματική μαστογραφία μπορεί να αποτρέπει ένα θάνατο από καρκίνο του μαστού για κάθε χίλιες γυναίκες που εξετάζονται, ακόμη κι όταν δεν υπάρχουν τεκμήρια που να υποδεικνύουν πως η συνολική θνησιμότητα επηρεάζεται. Ταυτόχρονα, τονίζει τις επιζήμιες πτυχές τις μαστογραφίας –συγκεκριμένα, ψευδώς θετικά αποτελέσματα εξετάσεων και τον κίνδυνο της υπερδιάγνωσης. Για κάθε καρκίνο του μαστού που αποτράπηκε σε γυναίκες των ΗΠΑ για την διάρκεια ενός δεκαετούς προγράμματος ετήσια επαναλαμβανομένων μαστογραφιών που ξεκινούσαν από την ηλικία των 50 ετών, 490 ως 670 γυναίκες είναι πιθανόν να έχουν μια ψευδώς θετική μαστογραφία μετά από επαναλαμβανόμενες εξετάσεις, 70 ως 100 μια περιττή βιοψία και 3 ως 14 έναν υπερδιεγνωσμένο καρκίνο του μαστού που δεν θα εκδηλωνόταν ποτέ κλινικά»
 Για να μη δημιουργηθούν λάθος εντυπώσεις, οφείλουμε να διασαφηνίσουμε ξανά μερικά σημεία: Η Ελβετική έκθεση δεν αμφισβητεί τη μαστογραφία ως διαγνωστικό μέσο αλλά τη συστηματική μαζική «προληπτική» της χρήση. Κι αυτό λόγω του κινδύνου λάθος διαγνώσεων που οδηγεί σημαντικό αριθμό υγειών γυναικείων στη βάσανο των αντικαρκινικών πρωτοκόλλων με τις γνωστές συνέπειες.
Η έκθεση επίσης τονίζει την υπερβολική πίστη γυναικών στα προγράμματα συστηματικής μαστογραφίας που επηρεάζει αποφάσεις που θα έπρεπε να παίρνονται μέσω ενημερωμένης συναίνεσης.
Η επίθεση που δέχτηκε η έκθεση και οι συγγραφείς της από το αντικαρκινικό κατεστημένο ήταν λυσσαλέα. Ειδικοί του καρκίνου τη χαρακτήρισαν ως αντιδεοντολογική.
Καθώς μάλιστα μονάχα ένας από τα επτά μέλη της ήταν ογκολογικός χειρουργός με τους υπόλοιπους έξι να έχουν άλλες ιατρικές και όχι μόνο ειδικότητες, ειδικοί του καρκίνου έσπευσαν λίγο πολύ να χαρακτηρίσουν ως άσχετους αυτούς που τολμούσαν να μπουν στα χωράφια τους.
Σε e-mail του στο Medscape Medical News, ο καθηγητής ακτινολογίας του Harvard Daniel Kopans τους αποκάλεσε ως «τύπους χωρίς καμιά ειδικότητα». «Για ποιο λόγο θα θέλατε εμένα σε μια επιτροπή που θέτει τις κατευθυντήριες γραμμές για την χειρουργική εγκεφάλου;» αναρωτήθηκε δημοσίως ο καθηγητής σχολιάζοντας το γεγονός του ότι η επιτροπή, για να αποφύγει (ορθώς) σύγκρουση συμφερόντων, απαρτίστηκε κυρίως από μη ειδικούς του καρκίνου.
«Αυτό (η έκθεση της ιατρικής επιτροπής) είναι απλά ένα κομμάτι ενός μείζονος ιατρικού σκανδάλου» … « ενός σταθερού και συντονισμένου κύματος επιστημονικά αβασίμων αναλύσεων για τη μαστογραφία που δημοσιεύονται σε μεγάλα ιατρικά περιοδικά» δήλωσε ο Kopans χρησιμοποιώντας μάλιστα και τον πολύ βαρύ χαρακτηρισμό «ψευδοεπιστημικό» για τους αμφισβητίες επιστήμονες και τις μελέτες τους.
Το Αμερικανικό Κολλέγιο Ακτινολογίας και η Εταιρία Απεικόνισης Μαστού, σε κοινό τους ανακοινωθέν δήλωσαν σε κλίμα τρομοκρατίας για την ελβετική μελέτη πως:
«Οι θανάσιμες επιπτώσεις των προτάσεων των συντακτών για τη μαστογραφία στην Ελβετική Κυβέρνηση μπορεί να πάρει χρόνια μέχρι να γίνουν εμφανείς»
Η απάντηση της επιτροπής στην επίθεση που δέχτηκε ήταν το λιγότερο έντιμη:
«Ένα από τα βασικά επιχειρήματα που χρησιμοποιήθηκε εναντίον (της μελέτης) είναι ότι ερχόταν σε σύγκρουση με την παγκόσμια συναίνεση κορυφαίων ειδικών στο πεδίο (της μαστογραφίας)- μια κριτική που μας έκανε να εκτιμήσουμε την μη προκατειλημμένη προοπτική μας που οφείλεται στο γεγονός ότι δεν έχουμε εκτεθεί κατά το παρελθόν στις προσπάθειες των ειδικών να κατασκευάσουν ακριβώς μια τέτοια συναίνεση για το θέμα της μαστογραφίας.
Ένα άλλο επιχείρημα είναι πως η έκθεση ανησύχησε τις γυναίκες, αλλά αναρωτιόμαστε πως θα ήταν δυνατόν να αποφύγουμε το να ανησυχήσουν οι γυναίκες όταν τα δεδομένα είναι αυτά που είναι»
Σίγουρα αρκετές γυναίκες ανησυχούν διαβάζοντας και αυτό ακριβώς το άρθρο και θέλουν μια γνωμάτευση για αν πρέπει ή όχι προληπτικά να μπαίνουν σε προγράμματα συστηματικών «προληπτικών» μαστογραφιών.
Καθώς δεν είναι καθόλου δική μου αρμοδιότητα κάτι τέτοιο και καθώς γνωρίζουμε πολύ καλά πως οι ειδικοί θα χαρακτηρίσουν οποιαδήποτε προτροπή προς το αντίθετο ως κάτι το βλακώδες κι επικίνδυνο, οφείλουμε απλά να καταθέσουμε την τελική γνωμοδότηση των «μη ειδικών» της Ελβετικής Ιατρικής Επιτροπής προς την ελβετική κυβέρνηση:
«Είναι εύκολο να προωθηθεί η (συστηματική) μαστογραφία αν η πλειονότητα των γυναικών πιστεύουν ότι αποτρέπει ή μειώνει τον κίνδυνο του καρκίνου του μαστού και σώζει πολλές ζωές μέσω της έγκαιρης ανίχνευσης επιθετικών όγκων. Θα ήμασταν κι εμείς υπέρ αν αυτές οι πεποιθήσεις ήταν έγκυρες. Δυστυχώς, δεν είναι και πιστεύουμε πως αυτό είναι κάτι που πρέπει να λεχθεί στις γυναίκες. Από δεοντολογικής πλευράς, ένα πρόγραμμα δημόσιας υγείας που δεν παράγει ξεκάθαρα περισσότερα οφέλη από επιζήμιες συνέπειες είναι δύσκολο να δικαιολογηθεί. Το να να παρέχουμε ξεκάθαρη και μη προκατειλημμένη πληροφορία, το να να προωθούμε την κατάλληλη μέριμνα και το να αποτρέπουμε την υπερδιάγνωση και υπεραντιμετώπιση θα ήταν μια καλύτερη επιλογή.»
Το μόνο που έχω να προσθέσω είναι πως έχετε το δικαίωμα να γνωρίζετε. Σε σύνθετα ζητήματα υγείας αποφεύγετε τους γιατρούς που σας τα παρουσιάζουν όλα ρόδινα ή απλά κι ακόμη περισσότερο αυτούς που αρνούνται να συνεργαστούν μαζί σας μην αποκαλύπτοντας σας όλους τους πιθανούς κινδύνους και παρενέργειας οποιασδήποτε ιατρικής διαδικασίας.

(Το παραπάνω άρθρο γράφτηκε για το διμηνιαίο free press περιοδικό εναλλακτικών προσεγγίσεων υγείας Holistic Life, Μαίου/Ιουνίου. Τα σημεία διανομής του μπορείτε να τα βρείτε στο http://holisticlife.gr/simia-dianomis)


Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com, 24/7/2015

Read More »

Το χρονικό της μετάλλαξης

Δεν είναι και λίγο να βγάζεις κοτζάμ Κρούγκμαν μαλάκα.

Γιατί αυτό ακριβώς κατόρθωσε ανάμεσα σε τόσους άλλους αντίστροφους άθλους η συγκυβέρνηση: Να κάνει τον σύμμαχο της νομπελίστα οικονομολόγο να αναφωνεί έκπληκτος δημοσίως προ ημερών: «Δεν μπορούσε καν να μου περάσει από το μυαλό ότι ετοιμάζονταν να προβάλουν αντίσταση χωρίς να έχουν ετοιμάσει ένα εναλλακτικό σχέδιο. Απίστευτο. Πίστευαν απλώς ότι μπορούσαν να διεκδικήσουν ευνοϊκότερους όρους. Οπότε σίγουρα αυτό είναι ένα σοκ… Μπορεί οι όροι οι οποίοι είχαν τεθεί αρχικά στην Αθήνα να μην ήταν εφικτοί, σίγουρα όμως ούτε οι νέοι μπορούν να λειτουργήσουν. Οπότε ίσως υπερεκτίμησα την ικανότητα της ελληνικής κυβέρνησης»

Πολλοί ήταν εκείνοι που υπερεκτίμησαν την ικανότητα της ελληνικής κυβέρνησης με πρώτη απ’ όλους την ίδια την κυβέρνηση. Εκείνοι που δεν την υπερεκτίμησαν ήταν οι δανειστές που τη διάβαζαν σαν ανοιχτό γράμμα. 

Μεγάλο το σοκ για τον Κρούγκμαν. Πολύ μεγαλύτερο για τον ελληνικό λαό όμως που παρακολουθεί μια κυβέρνηση που ψήφισε για το σκίσιμο των μνημονίων να φέρνει τρίτο και χειρότερο μνημόνιο με την ηχώ από το ηρωικό δημοψηφισματικό όχι να προσδίδει χαρακτηριστικά ύβρις στην άνευ όρων συνθηκολόγηση. Και πολύ μεγαλύτερο θα είναι το σοκ από την επίπτωση των νέων μέτρων στο βιοτικό επίπεδο των Ελλήνων.

Για μένα το σοκ ξεκίνησε πολύ νωρίτερα.

Τόσο προεκλογικά, όσο και μετεκλογικά προειδοποιούσα για το τι θα έβρισκε μπροστά της η συγκυβέρνηση. Ενδεικτικά, λίγες μέρες μετά το νικηφόρο αποτέλεσμα των εκλογών, την πρώτη του Φλεβάρη περιέγραφα πως:

"Αυτή η κυβέρνηση θα βρει μπροστά της εκτός από τη δεδομένη κατασυκοφάντηση και τους οικονομικούς εκβιασμούς πρωτοφανείς προβοκάτσιες. Σε τίποτα δε θα σταματήσουν οι Γερμανοί με τους ντόπιους συνεργούς για να σταματήσει η αμφισβήτηση του γερμανικού δόγματος ολοκληρωτισμού".

Το κυβερνητικό στρουμφοχωριό πήρε όμως αψήφιστα κάθε προειδοποίηση για το είδος του πολέμου που θα συναντούσε και γεμάτο ηλίθια αυτοπεποίθηση άρχισε σύντομα μια λυσσαλέα επίθεση ... φιλίας προς τους Γερμανούς αναβάλλοντας την σύγκρουση με την διαπλοκή στο εσωτερικό της χώρας μέχρι να πάρει το ΟΚ από τη γερμανική ηγεμονία. 

Άμεσα ήρθαν τα πρώτα δείγματα εγκατάλειψης των αντιμνημονιακών θέσεων της κυβέρνησης με δηλώσεων των Σταθάκη Βαρουφάκη για καλό μνημόνιο 70%. 

Στις 14 του Φλεβάρη και καθώς πλησιάζουμε την επάρατο μέρα της 20ης Φλεβάρη, ξεκινάει η πολεμική μου στην κυβέρνηση. Και όχι άδικα, Περιέγραφα τότε σε άρθρο μου με τον εύστοχο αν και καθόλου πρωτότυπο ή όμορφο τίτλο "Η αρχή του τέλους της αριστερής παρένθεσης" όχι μόνο την στροφή προς τη μνημονιακότητα αλλά και την έλλειψη οποιοδήποτε εναλλακτικού σχεδίου:  

"Ώστε υπήρξαν λαϊκιστές; Όχι γιατί αυτά που λέγαν ήταν αδύνατα να γίνουν όπως τους κατηγορούσαν οι δήθεν ρεαλιστές, αλλά γιατί δεν κάναν ότι ήταν δυνατό για να γίνουν.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είναι όμηρος όχι μόνο των προηγούμενων πολιτικών και των διεθνών συσχετισμών αλλά και της ίδιας της της ρητορικής. Έτσι μένει σε μια πολιτική εντυπώσεων ενώ φαίνεται να υποχωρεί στην ουσία της πολιτικής που είναι η άσκησή της...

...Σε αυτή τη μάχη η κυβέρνηση έχει κερδίσει μόνο τις εντυπώσεις και τίποτα παραπάνω.
Αυτό που δεν γνωρίζουμε είναι το τι ακριβώς έχει ήδη παραχωρήσει για να κερδίσει τις εντυπώσεις.
Είχα πει πως η κυβέρνηση έχει περιθώριο για ελάχιστα λάθη. Και φαίνεται πως έχει ξεκινήσει μια πορεία που θα οδηγήσει σε σωρεία λαθών.θ
Ήδη ο πολύς Γιάνης ομολογεί πως δεν υπάρχει plan B (γιατί προφανώς κανείς δεν δούλεψε για να το φτιάξει) και πως το plan B είναι ο Αρμαγεδδών......ένα πράγμα είναι σίγουρο: Πως θα υπάρξει οπωσδήποτε ρήξη.  Και υπάρχουν μονάχα δύο τρόποι για να γίνει αυτή: Αν δεν γίνει με τα ιερατεία της Ευρώπης και με τα ιδιωτικά συμφέροντα, θα γίνει στο εσωτερικό της κυβέρνησης και με το λαό.
Σιγά σιγά το τελειωμένο πολιτικά Ποτάμι θα γίνει πολιτικός ρυθμιστής και δεξαμενή βουλευτικών ψήφων για τις πιο συμβιβασμένες κυβερνητικές προτάσεις κάτι που θα κάνει τους συμβιβασμούς με το σάπιο ελληνικό σύστημα εξουσίας αναπόφευκτους..."

Τότε φίλοι και γνωστοί με προειδοποιήσουν να μην προτρέχω. Καθόλου σοφό εκ μέρους τους. Οι προβλέψεις μου επαληθεύτηκαν με το χειρότερο τρόπο. 

Στις 19 του Φλεβάρη περιγράφω την στροφή και προς τον παλαιοκομματισμό και την απόπειρα δημιουργία μιας ¨νέας μεταπολίτευσης": 

"Η νέα μεταπολίτευση είναι ήδη εδώ. Τα συγχωροχάρτια δοθήκαν με τη μορφή αβροτήτων και φιλοφρονήσεων.
Χαιρετούρες και χαμογελάκια.
Ομάδα εθνικής συνεννόησης. Συναίνεση. Και μετά τον Αύγουστο Εθνική ομάδα διαπραγμάτευσης.
Αυτά συζήτησαν και σχεδόν συμφώνησαν."

Μια μέρα μετά προειδοποιώ πως: 

"Ή παίρνουμε τα ελάχιστα που χρειαζόμαστε για να επιβιώσουμε βραχυπρόθεσμα ή πάμε σε ρήξη: Το να συμβιβαστούμε με λιγότερα από τα ελάχιστα θα σημαίνει την παράδοση της Ελλάδας και της Ευρώπης στο γερμανικό ολοκληρωτισμό αλλά και τη διαιώνιση τόσο της φτωχοποίησης του ελληνικού πληθυσμού όσο των παρασιτικών ελληνικών ολιγαρχιών"

Με το πλαίσιο συμφωνίας της 20ης Φλεβάρη η αρχή του τέλους έχει επισημοποιηθεί. Οι μετέπειτα εξελίξεις εκπορεύονται από αυτό το σημείο: 

"Μονομερείς ενέργειες είπατε; Ξεχάστε το. Ακύρωση μέτρων; Πάει κι αυτό.

Εθνικοποίηση τραπεζών; Μισό, να ρωτήσουμε την Τροίκα και επανερχόμαστε.Με άλλα λόγια η Τρόικα αποφασίζει μονομερώς για την άσκηση της εσωτερικής ελληνικής πολιτικής σε νευραλγικούς τομείς της, εξόφθαλμη εκχώρηση κυριαρχικών εθνικών δικαιωμάτων.Και αυτό το υπογράφει η καινούρια κυβέρνηση, η ριζοσπαστική, όχι ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος…Τι άλλο χάσαμε; Την πίστη μας στις προθέσεις της κυβέρνησης και την ευκαιρία να σταθούμε απέναντι στον ολοκληρωτισμό. Αντίθετα, αυτός είναι που μας σέρνει πλέον στα άρμα του.Η συνολική αποτίμηση των διαπραγματεύσεων είναι αποκαρδιωτική. Όπως είχα προλέξει: «πως ποτέ μια κυβέρνηση δεν θα έχει χάσει τόσα πολλά σε τόσο λίγο χρόνο κερδίζοντας τόσα λίγα».
Όπερ και εγένετο...
...Η ελληνική γη χρειάζεται ξένα χέρια. Μην ξεχνάμε όμως πως και τα ξένα χέρια χρειάζονται ελληνική γη. Και δεν αναφέρομαι φυσικά στους μετανάστες αλλά στα μεγάλα κεφάλαια.Όσο περισσότερη ελληνική γη μπορούν να αρπάξουν. Και αυτό ακριβώς φαίνεται πως θα τους δώσει και η νέα ελληνική κυβέρνηση: Γη και ύδωρ."

Στις 25 Φλεβάρη, δεν κάναμε μόνο εκτίμηση αλλά και χρονική πρόβλεψη για το πόσος καιρός έμενε στην κυβέρνηση να εφαρμόσει δικιά της πολιτική προκειμένου να μην συνθλιβεί:

"Στην πραγματικότητα, η συγκυβέρνηση έχει βαριά βαριά τρεις μήνες για να πετύχει μικρά και μεγάλα θαύματα, πολλά από τα οποία θα επιδιώξουν να τα σαμποτάρουν όχι μόνο το ελληνικό σύστημα εξουσίας αλλά κι οι ίδιοι μας οι «εταίροι», απέναντι στην κρίση των οποίων ξαναδεσμευτήκαμε. Μετά το τρίμηνο αυτό η κυβέρνηση θα βρεθεί χωρίς φύλλα συκής μπροστά στην Νέα Ιερά Εξέταση όπου θα κληθεί με τις χειρότερες δυνατές συνθήκες να δηλώσει πίστη στο νεοφιλελευθερισμό και την γερμανική ηγεσία ή να δεχτεί ακόμη μεγαλύτερους εκβιασμούς." 

Μετά από σειρά επικριτικών άρθρων, στις 22 του Απρίλη, σχολίαζω ακριβώς όπως αρμόζει, πικρόχολα, την απόφαση της κυβέρνησης να βάλει χέρι στα ταμειακά διαθέσιμα φορέων του δημοσίου και καταθέτω πρόβλεψη για το που αυτό θα οδηγήσει: 

"Η τελευταία μας πολιτική ελπίδα συνεχίζει το βιολί των κακούργων.

Δανείζεται από τις σάρκες μας για να πληρώνει δανειστές που αθετούν μονομερώς τις δικές τους υποχρεώσεις, φροντίζοντας να μην έχει μείνει σάλιο για το ενδεχόμενο της ρήξης, να μην έχει μείνει ούτε ένα βέλος στη φαρέτρα...

Αντί λοιπόν να στρέψει το μπιτόνι με τη βενζίνη της κρίσης σε αυτούς που την απειλούν, περιλούζεται με αυτό για να αποδείξει την αφοσίωση στους εξωτερικούς της εχθρούς μπας και συγκινηθούν.

Ο βαυκαλισμός της γενικής κυβέρνησης είναι παροιμιώδης.   

Όλοι της φέρονται σαν να ήταν μεγάλος τους εχθρός κι αυτό το αναμέναμε και το περιγράψαμε ότι θα συνέβαινε.

Αυτό που δεν περιμέναμε είναι πως αυτή θα συμπεριφερόταν σε όλους της τους εχθρούς σαν να ήταν φιλαράκια από το στρατό.

Ακόμη κι ο Χριστός θα ζήλευε τέτοια πραότητα.

Αλλά τους τελευταίους πραγματικούς χριστιανούς τους φάγαν τα λιοντάρια και η εκκλησία έγινε σκληρή κοσμική εξουσία.

Τους τελευταίους πραγματικούς αριστερούς θα τους φάνε λοιπόν οι λέοντες των αγορών και θα έχουμε μια ακόμη αριστερά εκ των αριστερών της δεξιάς κοσμικής εξουσίας; Μια ακόμη ΔΗΜΑΡ;

Κύριε Τσίπρα. Όποιος βλέπει τη φάκα δεν πέφτει με τα μούτρα στο τυρί.

Μια μόνο μεγάλη δύναμη έχει την ικανότητα να φέρει τους εγκληματίες Σαμαραβενιζέλους πίσω στο προσκήνιο. Ούτε οι δανειστές ούτε οι ολιγάρχες δύνανται να τους αναστήσουν.

Ο μόνος που μπορεί να το κάνει αυτό είναι ένας άλλος Χριστός που γυρνάει και το άλλο μάγουλο, ο Χριστός που με πέντε ψωμιά και δύο ψάρια θα ταϊσει λαό και δανειστές μαζί. Μόνο ένας Χριστός έχει τη δύναμη να αναστήσει πολιτικά νεκρούς, να συγχωρέσει ληστές με μια τους δήλωση μετανοίας και να αγαπάει αυτούς που τον σταυρώνουν. 

Εσείς κύριε Τσίπρα.
Our own personal Jesus.

Χαρά που θα κάνουν πάλι τα λιοντάρια" 

 

Στις 4 του Μάη περιγράφω ως κυρίαρχη και απολύτως καταστροφική στρατηγική της κυβέρνησης το εμπόριο ελπίδας προς τον ελληνικό λαό: 

 

"Οι προηγούμενοι δυνάστες μας κάναν εμπόριο τρόμου.

Και συνεχίζουν το εμπόριο τους.

Η τωρινή κυβέρνηση κάνει εμπόριο αισιοδοξίας:

Η συμφωνία είναι δίπλα, είναι κοντά και η σόγια είναι κρέας καθώς πλέον η καταστροφική συνθηκολόγηση της 20^ης Φλεβάρη σήμερα θεωρείται μια επιτυχία-σταθμός.

Είναι σταθμός. Από κει περνάει το τρένο των μνημονίων.

Έχει γίνει σαφές ακόμη στους μέτρια ηλιθίους ότι η ΕΕ δεν επιτρέπει πλέον την άσκηση πολιτικής. Ότι έχει καταλύσει ότι δημοκρατικό υπήρχε μέσα της.

Ότι οι εθνικές κυβερνήσεις οφείλουν να είναι ανδρείκελα της.

Ότι δεν μπορείς να ασκήσεις πολιτική όταν δεν ορίζεις τη νομισματική σου πολιτική.

Οι μάσκες πέφτουν γρήγορα στις μέρες μας...

Έστω λοιπόν ότι φτάσαμε στην «ενδιάμεση» συμφωνία.

Δεν κάνουν μόνο οι ανέντιμοι ανέντιμους συμβιβασμούς.

Είναι οι έντιμοι που υποχρεώνονται σε ανέντιμους συμβιβασμούς.

Κάποιος οφείλει να μας εξηγήσει το πως γίνεται ο δανειζόμενος να εξυπηρετεί το χρέος του όταν ο δανειστής βαράει πιστόλια.

Υπάρχει όρος για αυτόν τον έντιμο άνθρωπο: μαλάκας λέγεται.

Δεν κερδήθηκε χρόνος: Χάθηκε και ο τελευταίος χρόνος και τα τελευταία χρήματα.

Όλα για το εμπόριο ελπίδας που έχει αφήσει τη χώρα πιο ανέτοιμη από ποτέ για να κάνει αυτό που έπρεπε να κάνει από την αρχή: Να σταθεί στα πόδια της και να κάνει την επανεκκίνηση.

Η ομηρία της Ελλάδας θα συνεχιστεί. Η κατάσταση δε μπορεί να βελτιωθεί σημαντικά. Πιο πιθανό είναι να επιδεινωθεί ή να παραμένει επικίνδυνα στάσιμη παρά να βελτιωθεί.

Παρά τη φιλολαϊκή ριζοσπαστική πατριωτική προεκλογική ρητορική, η κυβέρνηση μόνο και μόλις μετά βίας τις κόκκινες γραμμές καταφέρνει να κρατήσει κι αυτές μοιάζουν στους δανειστές τόσο λεπτές όσο ένα κόκκινο στρινγκάκι που ο βιαστής επιχειρεί να παραμερίσει.

Όχι, δεν σταμάτησε ο νεοφιλελευθερισμός στην Ελλάδα.

Συνεχίζει να επελαύνει και να επιβάλει τους θανατερούς όρους του στους λαούς.

Θεωρούμε επιτυχία και θρίαμβο το να επιδείξει έστω και την παραμικρή ελαστικότητα ο νεοφιλελευθερισμός;

Αυτό κι αν είναι ψώνισμα.

Έχουμε τη δυστυχία και σαν κυβέρνηση και πολύ περισσότερο σαν λαός να θέλουμε και την πίττα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο. Να βάζουμε δύο καρπούζια κάτω από τη μασχάλη.

Αυτά δεν είναι εφικτά. Και όμως αυτά ακριβώς επιδιώκονται.

Η στρατηγική της κυβέρνησης είναι κακώς σχεδιασμένη. Θα συνεχίσει να οδηγεί σε αδιέξοδα και θα προσποιείται ότι τα ξεπερνά με έντιμους συμβιβασμούς.

Και οι συμβιβασμοί δεν θα χουν τέλος.

Όχι δεν έχει κάποιο μυστικό υπερόπλο η κυβέρνηση. Το τελευταίο βέλος στη φαρέτρα που άφησαν αυτοί που μας παρόπλισαν παραδόθηκε και αυτό. Είναι αστείο να βλέπεις τους εταίρους να σου γυρνάν μέχρι και το Grexit στη μάπα όταν εσύ έπρεπε να το έχεις μονίμως στραμμένο στη μάπα τους και να μην τους χάνεις ούτε στιγμή από τα μάτια σου.

Παίξατε και χάσατε που μας λέει και ο γλίτσας ο Νταισενμπλουμ. Γιατί αυτοί δεν παίζουν καλοί μου φίλοι.

Εμπρός λοιπόν για τη νέα κανονικότητα.

Εμπρός για μια νέα μεταπολίτευση με τη χώρα πιο φτωχή, πιο εξαρτημένη.

Όχι, όχι, δε βιάζομαι πια να κρίνω. Γιατί ξέρω εδώ και καιρό ότι είναι πολύ αργά.

Αυτή η κυβέρνηση ήταν η τελευταία μας ελπίδα. Η ελπίδα ήρθε. Και με μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού να μοιάζει μαστουρωμένο από αυτήν, σαν η ζωή να έχει ξαναρχίσει, ναι αυτού του είδους η ελπίδα μοιάζει με χαλασμένο ναρκωτικό.

Όταν ο ιστορικός του μέλλοντος θα διαβάζει για το σκίσιμο των μνημονίων, θα του ρχεται στο μυαλό ο ήχος καλτσόν"

 

 Στις 2 του Ιούνη περιγράψαμε την πραγματική πορεία των διαπραγματεύσεων και επιμείναμε στις προβλέψεις για την εξέλιξή τους: 

 

"... Πέρα από την απαίτηση για υψηλό πρωτογενές πλεόνασμα, σε όλα τα άλλα οι δανειστές δεν το χουν κουνήσει ρούπι: Όταν περιγράφεται πως έχει γίνει πρόοδος αλλά θέλει κι άλλο, οι δανειστές περιγράφουν απλά την υποχώρηση της συγκυβέρνησης στα περισσότερα των μετώπων και όχι τη σύγκλιση όπως αρέσκεται να περιγράφει η κυβέρνηση... 

"(Όσο για το εσωτερικό), ο εκβιασμός λοιπόν συριζοφρουρών προς την εσωτερική αντιπολίτευση πως αν πέσουμε εμείς θα γυρίσουν οι άλλοι είναι στην πραγματικότητα μπούμερανγκ: όχι μόνο δεν έχουν φύγει ποτέ τα σκουλήκια του συστήματος εξουσίας της χώρας αλλά αυτούς που σας ψηφίσαμε να πετάξετε από το παράθυρο τους ξαναβάζετε στο σπίτι μας μπροστά στα μάτια μας από την κεντρική είσοδο.

Ο γύψος της μεταπολίτευσης είναι εδώ. Το ξέρει μέχρι και η κουτσή Μαρία. Η νέα μεταπολίτευση είναι εδώ.

Η φενάκη του περιμένουμε να ολοκληρωθεί η ανέντιμη υποχώρηση στο εξωτερικό για να ξεκινήσει η πολυπόθητη ρήξη στο εσωτερικό μετά από τα πρώτα δείγματα γραφής της συγκυβέρνησης μπορεί να γίνει εύκολα πιστευτή μόνο από ανθρώπους νοητικά δυσλειτουργικούς που ζουν προσμένοντας τη Δευτέρα παρουσία ή τα ομόλογα του Σώρρα.

(Στο εξωτερικό πάλι) το ηθικό πλεονέκτημα πάει περίπατο στην Ανδρομέδα όταν η κυβέρνηση συνεχίζει την πολιτική πλήρους συμμαχίας με τους Ναζίδες του Ισραήλ που εγκαινίασε ο ΓΑΠ και συνέχισαν ενθέρμως οι Σαμαροβενιζέλοι στο όνομα γεωπολιτικών περιπλοκών. Συμμαχούμε δηλαδή με μια από τις πηγές των προβλημάτων για να μην χωθούμε περισσότερο στα προβλήματα που η ίδια συνεχίζει να επιτείνει.

Εκεί μας καταντήσανε. Αφού πρώτα πουλήσαμε την Κύπρο και την υποχρεώσαμε σε συμμαχία με το Ισραήλ παρότι κάτι τέτοιο ήταν για δεκαετίες αδιανόητο λόγω των κατεχομένων σε Ισραήλ και Κύπρου, εμείς συνεχίζουμε το δρόμο που έμμεσα χαράξαμε για την Κύπρο...

...Δεν μπορείς να πηγαίνεις στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα όταν βλέπεις μπροστά σου τις Συμπληγάδες. Όταν βλέπεις ότι ακόμη και ο Κάμερον τρώει πόρτα από Μέρκελ Και Ολάντ που δηλώνουν πίστη σε όλες τις προβληματικές συνθήκες τις ΕΕ (άλλωστε η Μερκελολάντ είναι το μόνο το μπορεί να σώσει τον κατά τ άλλα τελειωμένο Ολάντ), όταν βλέπεις ότι κι η Μέρκελ φαίνεται να έχει ενστερνιστεί το σχέδιο της Ευρώπης των δύο και τριών ταχυτήτων εσύ να νομίζεις ότι θα τύχεις εξαιρετικής μεταχείρισης και να πλέεις σε πελάγη ευρωκεντρικής αισιοδοξίας. Το μόνο που θα καταφέρεις στο τέλος να δικαιώσεις το σαρκασμό του Σόιμπλε «να δούμε πως θα δικαιολογηθούν στους ψηφοφόρους τους» και να νεκραναστήσεις το σάπιο ελληνικό πολιτικό σύστημα..." 

Στις 8 Ιουνίου προτρέπουμε τους πολίτες να πιέσουν την κυβέρνηση να συνεχίσει να κάνει αυτό που έπρεπε να κάνει εξ αρχής: Στάση πληρωμών τουλάχιστον προς το ΔΝΤ ώστε να προκαλέσει σύγκρουση συμφερόντων και επομένως ρήξη στο μέχρι πρόσφατα αρραγές μέτωπο των δανειστών. Η στάση αυτή κράτησε μόνο λίγο περισσότερο από ένα μήνα... 

Στις 11 Ιούνη προβλέπουμε την υπερασπιστική γραμμή που θα επέλεγαν οι απολογητές του καταστροφικού κυβερνητικού έργου το οποία και για μια ακόμη φορά συνοψίσαμε προβλέποντας την άδοξη κατάληξή του:  

 

"Είναι πολλοί αυτοί που προετοιμάζουν μέσω της ηττοπάθειας την αποδοχή της ήττας.

Δεν πειράζει που θα μας γαμήσουν, φτάνει που ο Αλέξης τουλάχιστον προσπάθησε.

Κάνουν λάθος...

Η κυβέρνηση αντί να χρησιμοποιήσει το τελευταίο όπλο της, τη στάση πληρωμών, εξάντλησε τους τελευταίους πόρους του κράτους που θα μπορούσαν να μας συντηρήσουν για πολλούς μήνες ακόμη και σε συνθήκες διεθνούς αποκλεισμού ώστε να προβεί σε μια επίθεση φιλίας απέναντι στους μπαταχτζήδες δανειστές.

Απέναντι στα μπουκέτα που απολύτως αναμενόμενα μας ρίχναν, εκείνη προσέφερε ανθοδέσμες.

Δεν αντιστάθηκε ποτέ. Απλά δεν συμμορφώθηκε πλήρως. Και αυτό ήταν μια θανάσιμη ύβρις για τους δανειστές και το όραμα μιας ολοκληρωτικής Ευρώπης.

Γιατί η ελληνική κυβέρνηση στάθηκε τόσο λίγη;

Θα σας αποκαλύψουμε το μεγάλο μυστικό της αφοσίωσης των κομμάτων στο Ευρώ: οι κομματικοί τους μηχανισμοί δεν αντέχουν χωρίς τα ευρωπαϊκά λεφτά.

Ποιο εύκολα ζουν αν χάσουμε την Πρέσπα, παρά αν χάσουμε τα ΕΣΠΑ.  

Αντί λοιπόν η κυβέρνηση να ρίξει όλο το βάρος στην καταπολέμηση των κρατικών σπαταλών (επαναλαμβάνω, των σπαταλών κι όχι των δαπανών γιατί ακόμη και σήμερα υπάρχουν καθεστώτα σπατάλης) και της φοροδιαφυγής, προτίμησε, από την απόπειρα εθνικής ανασυγκρότησης, την διαιώνιση της κατάστασης ενός κράτους επιδοτούμενου κι εξαρτημένου.

Η επιλογή θα έχει δραματικές συνέπειες: Όποιοι έχουν βάλει το κόμμα τους πάνω από τη χώρα, κατέληξαν να διαλύσουν και τα δύο.

Και αυτή η μοίρα περιμένει και τον Αλέξη Τσίπρα αν συνεχίσει ως τυπικός Νεοέλληνας να θέλει να χωρά 7 καρπούζια κάτω από μια μασχάλη.

Το χειρότερο για αυτήν την κυβέρνηση είναι ότι παρότι δεν δείχνει να σχετίζεται με τα μεγάλα σκάνδαλα της μετοπολίτευσης, θα παίξει το ρόλο του αυτοφοράκια.

Αλλά αυτά τα είπαμε από τις πρώτες μέρες της διακυβέρνησης. Είχαμε προειδοποιήσει πως αν η κυβέρνηση δεν πάει σε ρήξη με τους δανειστές στο εξωτερικό και τους ολιγάρχες στο εσωτερικό θα καταλήξει σε ρήξη με το κόμμα και το λαό.

Και το πρώτο ήδη σταδιακά συμβαίνει.

Αντί η κυβέρνηση να πει πουτ δεν κοτ ντάουν, διαπραγματευόταν με το χασάπη που κρατούσε τον μπαλτά και κρατούσε από τον λαιμό  την κότα στον πάγκο του.

Αντί η κυβέρνηση να προχωρήσει σε επιθετική διαπραγμάτευση, βίωνε την «αγωνία του τερματοφύλακα πριν από το πέναλτι» ενώ για τερματοφύλακα είχε βάλει τον … Πολέτι.

Έλα εντάξει, μόλις 6 θα φάμε… με τους άλλους τρώγαμε οχτάρες μας καθησυχάζουν οπαδοί του ΣΥΡΙΖΑ, πρώην αντιμνημονιακοί. Καθίστε στα αυγά σας γιατί θα έρθουν ξανά οι άλλοι μας λέγανε και φρόντιζαν να ρίχνουν ναρκωτικό στο πικρό ποτήριο που θα συνεχίζουμε να πίνουμε.

Το κατηργημένο Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης ήταν όπιο του λαού μέρος του οποίου είναι ακόμη μες τη μαστούρα.

Τώρα η κυβέρνηση έχει εγκλωβιστεί. Χρειάζεται επειγόντως να της δώσουν ψίχουλα οι δανειστές για να δικαιολογήσει στους ψηφοφόρους τη συνθηκολόγηση και να παρουσιάσει την ήττα ως νίκη. Η λέξη πανωλεθρίαμβος περιγράφει τη στρατηγική της κυβέρνησης.

Μα οι δανειστές δεν επιδιώκουν μια απλή νίκη. Χρειάζονται την ελληνική συντριβή. Για αυτό και όλους αυτούς τους μήνες που η κυβέρνηση μιλά για προσέγγιση, οι δανειστές παραμένουν όχι απλά ανυποχώρητοι αλλά εμφανίζονται μέρα με τη μέρα ακόμη σκληρότεροι.

Η Τριαρχία, γιατί εγώ θεσμούς την Τρόικα δεν πρόκειται να την πω ούτε με σφαίρες, θέλει να μας ισοπεδώσει παραδειγματικά.

Το έγκλημα της κυβέρνησης ήταν η άπληστη αλαζονεία του καλομαθημένου όταν οδηγός της έπρεπε να είναι η αγωνία του μεροκαματιάρη και τ’ ανέργου.

Και παρά το δημόσιο μαστίγωμα της, στελέχη της κυβέρνησης συνεχίζουν το έγκλημα της αλαζονείας. Δεν έχουν περάσει πολλές μέρες που η Φωτίου μας δήλωνε πως ηγέτες σαν τον Τσίπρα εμφανίζονται μια φορά στα εκατό χρόνια για να τη σιγοντάρει ο Κατρούγκαλος, που απαντώντας σε ερώτηση του Challenges που προϊδέαζε την απάντηση δήλωσε πως ο Τσίπρας έχει κάτι από Λούλα και από Τσε Γκεβάρα.

Το μόνο που έχει σίγουρα από Τσε Γκεβάρα είναι το όνομα του γιου του Ερνέστο. Αλλά στα βαπτίσια είναι καλή η κυβέρνηση. Το κρέας ψάρι, την Τριαρχία (Τρόικα) θεσμούς, το μνημόνιο 3 έντιμο συμβιβασμό.

Και επειδή κι εμείς είμαστε καλοί στα ονόματα, άλλο ο Τσε Γκεβάρα κι άλλο ο Τσε Και-βαράτε με κι ας κλαίω.

Δεν έχουμε πλέον να φοβάστε το ενδεχόμενο της αριστερής παρένθεσης μιας και δεν υπήρξε ποτέ κυβερνώσα αριστερά σε αυτή τη χώρα.

Όσο για καινούρια βαπτίσια αντιλαϊκών πολιτικών ούτε για αυτό χρειάζεται να ανησυχούμε: Μιας και η κυβέρνηση ακόμη να τα βάλει με τη μαφία των ολιγαρχών, νονούς έχουμε πολλούς.

Να θυμάται η κυβέρνηση ότι ισχύει για αυτήν το αντίστροφο που ισχύει για τη γυναίκα του Καίσαρα: Δεν αρκεί να φαίνεται αριστερή και πατριωτική. Πρέπει και να είναι. Και μέχρι τώρα ούτε καν μοιάζει.

Δεν είναι ότι ο φόβος άλλαξε πλευρά. Η κυβέρνηση άλλαξε πλευρά."

Και κάπου εκεί αρχίζουμε να μπαίνουμε στην τελική ευθεία. 

Στις 23 του Ιούνη συνοψίζουμε για μια ακόμη φορά την πορεία των διαπραγματεύσεων, περιγράφουμε την συνθηκολόγηση της κυβέρνησης με το γερμανικό μεγαλοιδεατισμό και προβλέπουμε πως ο Τσίπρας θα γίνει ο επόμενος Mcdonald ο οποίος παρότι ήταν ο πρώτος Εργατικός που εκλέχτηκε πρωθυπουργός στη Μ.Βρετανία, ενέδωσε στις πιέσεις των μεγάλων συμφερόντων και τελικά πετάχτηκε σαν στημένη λεμονόκουπα. Ενδεικτικά: 

"... Μετά τις 20 Φλεβάρη λοιπόν, η κυβέρνηση έχει πετάξει το αντιμνημονιακό της δέρμα και έχει δώσει όρκους υποταγής στο νεοφιλελευθερισμό και στον ευρωπαϊκό ολοκληρωτισμό.

Το μόνο που επιζητούσε πλέον ήταν ένα ανθρώπινο βιώσιμο προσωπείο, να της πετάξουν οι Γερμανοί ένα κόκκαλο να δώσει στους ψηφοφόρους. 

Κι αυτή την αδυναμία βούλησης ήταν που αναγνωρίζαν όλοι στο εξωτερικό. Και έτσι παίξαν ένα ασφαλές στοίχημα με μια κυβέρνηση που είχε από μόνη της ξεδοντιαστεί και γαύγιζε χωρίς να δαγκώνει.

Παρά την πρωτοφανή προπαγάνδα από όλες τις μπάντες, εσωτερικό και εξωτερικό, αριστερά και δεξιά, περιέγραψα την πραγματική πορεία των διαπραγματεύσεων: Κάθε φορά που οι δανειστές λέγαν πως ήμασταν κοντά σε μια συμφωνία ήταν γιατί η κυβέρνηση είχε ενδώσει λίγο ακόμη. Και κάθε φορά ενέδιδε λίγο περισσότερο πουλώντας παράλληλα στο εσωτερικό ελπίδα, μιλώντας για έντιμους συμβιβασμούς και προεξοφλώντας την εγγύτητα μιας «καλής συμφωνίας», ενός εντίμου συμβιβασμού. Στάχτη στα μάτια του κόσμου δηλαδή και τίποτε παραπάνω γιατί το σχήμα των διαπραγματεύσεων ήταν απλούστατο: κάθε φορά που η κυβέρνηση υποχωρούσε οι δανειστές λέγαν είστε σε καλό δρόμο αλλά έχετε μπόλικο ακόμη. Και κάθε φορά η κυβέρνηση υποχωρούσε κι άλλο… μονομερώς, ενώ οι δανειστές παρέμεναν ακλόνητοι... 

...

Μόνο κάτω από αυτό το πρίσμα της προσχεδιασμένης συνθηκολόγησης μπορεί να ειδωθεί η μέχρι σήμερα αδικαιολόγητη επίθεση φιλίας στους δανειστές που δείχναν απροκάλυπτα τιμωρητική διάθεση απέναντι στην ελληνική εκλογική αψηφισιά.

Δεν ήταν επίθεση φιλίας. Ήταν δείγματα αφοσίωσης. Δεν ήταν επιθέσεις φιλίας. Ήταν εξετάσεις που η κυβέρνηση περνάει μαζί με τα μέτρα.

Το ακόμη πιο εξοργιστικό της υπόθεσης είναι πως ο πρωθυπουργός θα επιχειρήσει να περάσει τα μέτρα από το κοινοβούλιο χωρίς καν να έχει υπογραφεί η συμφωνία...

... 

Θα περάσει όμως η πρώτη πράξη του γερμανικού ολοκληρωτισμού, αυτή της συμμόρφωσης μέσω δυσβάσταχτων μέτρων της νέας μεταπολίτευσης, μέσα από ένα κοινοβούλιο που προέρχεται από κόμματα που όντως έχουν έντονα και πατριωτικά και ριζοσπαστικά στοιχεία;

 

... Γενικώς, η λογική που επικρατεί είναι, κάναμε δεκαετίες να πάρουμε την εξουσία για να ρίξουμε την κυβέρνησή μας με την πρώτη τρικυμία που έχει σωρευτικά αποτελέσματα με τον φόβο του να γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ αυτό που απεχθανόταν, ο κεντρικός μοχλός μιας κυβέρνησης «εθνικής σωτηρίας» μαζί με τα κόμματα των ολιγαρχών όπως το Ποτάμι και ΝΔ. Μέσα από αυτόν τον αυτοεγκλωβισμό τους όμως, οι βουλευτές της συγκυβέρνησης όχι απλά δεν γκρεμίζουν τον ετοιμόρροπο παλαιοκομματισμό, τον ανακαινίζουν κιόλας."

  

Στις 27 του Ιούνη υπερασπιζόμαστε το δημοψήφισμα, τονίζουμε τα τρωτά του σημεία και προβλέπουμε το ΟΧΙ του ελληνικού λαού. 

 Μας διέφυγε όμως κάτι πολύ σημαντικό: Πως το δημοψήφισμα δεν ήταν μια γυμναστική άσκηση δημοκρατίας. Ο Τσίπρας μέσω αυτού χρησιμοποίησε τον ελληνικό λαό επιδιώκοντας ένα οριακό ΝΑΙ για να περάσει το τρίτο μνημόνιο από το κόμμα του ως προϊόν της βούλησης του λαού. Περιγράφουμε λοιπόν τα πραγματικά κίνητρα του Τσίπρα λίγες μέρες μετά, κίνητρα τα οποία επιβεβαιώθηκαν και από την αφήγηση Βαρουφάκη που ήθελε του Μαξίμου να έχει παγώσει από το ηρωικό ΟΧΙ του λαού: 

"Το δημοψήφισμα που ο Τσίπρας Χουντίνι σκαρφίστηκε αντιμετωπίζοντας το ενδεχόμενο της διάλυσης της κυβέρνησης στην περίπτωση που ο ίδιος αποδεχόταν το τρίτο μνημόνιο και επιχειρούσε να το περάσει από το κοινοβούλιο, υπήρξε μια ιστορική στιγμή για την Ελλάδα"

Αφού και αυτός ο αήθης τακτικισμός του Τσίπρα δεν του βγήκε, σέρνεται γυμνός απέναντι στους δανειστές που βλέπουν διαρκώς το φύλλο που έχει στα χέρι του και κάτω από αναμενόμενους σκληρότατους εκβιασμούς, δέχεται ένα εφιαλτικό μνημόνιο του οποίου τα προαπαιτούμενα ψηφίζονται από 252 βουλευτές. Ο πρωθυπουργός μετέφερε τους εκβιασμούς των δανειστών στο κόμμα του και το λάο, νομιμοποίησε το πραξικόπημα που έγινε πριν και μετά το δημοψήφισμα κατά της Ελλάδας και βρήκε πρόθυμους συνεργούς τους συνήθεις υπόπτους σε αυτά τα εξ επαγωγής εγκλήματα την ελληνική ελίτ και το πολιτικό προσωπικό της. 

Είναι δεδομένο ότι ο Τσίπρας δεν ήθελε ένα τόσο σκληρό μνημόνιο κι ότι δέχτηκε απίστευτες πιέσεις και εμβιασμούς για να τα το δεχτεί. Ήθελε όμως πάση θυσία μια συμφωνία, ένα μαλακό μνημόνιο.  Και θυσίασε τα πάντα για αυτό.

Το προεκλογικό "σκίσιμο των μνημονίων μες στο ευρώ" υπήρξε ένα πρόστυχο ψέμα. Προτεραιότητα  της κυβέρνησης ήταν το ευρώ και για αυτό άλλωστε τώρα περνά το μνημόνιο 3 με την αμέριστη στήριξη του ντόποιου συστήματος εξουσίας ενώ έχει ήδη αρχίσει σφοδράτατο κυνήγι μαγισσών για τους αντιφρονούντες, οι οποίοι δεν κρατάν και την πιο έντιμη των στάσεων επιλέγοντας και να κρατάνε και την κυβερνητική τους πίτα ολόκληρη και τον ηθικό τους σκύλο χορτάτο. Παρά όμως την υποκρισία των αντιφρονούντων,  η ρητορική της κυβέρνησης εναντίον τους θυμίζει σε μεγάλο βαθμό πλέον την προεκλογική ρητορική του συστήματος κατά του ΣΥΡΙΖΑ. 

Η συγκυβέρνηση έκανε τα αδύνατα δυνατά ώστε την ύστατη στιγμή η χώρα να είναι απολύτως ανυπεράσπιστη. Στέγνωσε και το τελευταίο ευρώ στο εσωτερικό πληρώνοντας τους δανειστές, δεν θωράκισε τις τράπεζες απέναντι στο Bank Run όταν όφειλε εξ αρχής όπως προεκλογικά είχε δεσμευτεί να τις εθνικοποιήσει και να επιβάλλει η ίδια καλά σχεδιασμένα Capital Controlls, δεν ακούμπησε τις πολλές εκφάνσεις της διαπλοκής.

Αντιθέτως, τώρα ξεπουλά τα κληροδοτήματα γενεών ελλήνων και παγιδεύει τις επόμενες γενιές στην Ελλάδα του 21ου αιώνα, μια Ελλάδα αποικεία χρέους μέχρι το 2060 ή και το 2080. 

Τώρα πλέον τα κανάλια είναι φίλοι του εθνάρχη Τσίπρα. Δυστυχώς όμως η επιδίωξη της νέας μεταπολίτευσης δεν θα κρατήσει για πολύ και αυτό γιατί το νέο πρόγραμμα είναι όχι μόνο θανατηφόρο αλλά και θνησιγενές. 

Για κάθε τρία μέτρα που θα περνάν στη βουλή, οι τοποτηρητές της τρόικας θα είναι υποχρεωμένοι αριθμολογικά να ζητάν και τέταρτο. 

Μετά την αποτυχία, κάποια μορφή Grexit υπό όρους Σόιμπλε είναι το πιο πιθανό ενδεχόμενο. 

 Η συντριβή Τσίπρα δικαίωσε την ΤΙΝΑ, το νεοφιλέλευθερο αδιέξοδο του δεν υπάρχει εναλλακτική. Αναχαίτησε τους Podemos. Επιβεβαίωσε την γερμανική ηγεμονία. Από την άλλη πλευρά, ρηγματώσεις  προκλήθηκαν και στο μέτωπο των κεφαλαιοκρατών, αυτές όμως θα αργήσουν να δώσουν καρπούς. 

Η διακυβέρνση Τσίπρα υπήρξε το ακριβώς αντίθετο των διακυρηγμένων στόχων της. 

Και σε αυτό τεράστια ευθύνη φέρουν οι περισσότεροι αριστεροί αρθρογράφοι που λειτουργούσαν ως εκπρόσωποι τύπου των ψευδών που εξέπεμπε η συγκυβέρνηση, ακριβώς όπως πράταν οι δεξιοί συνάδερφοί τους. 

Ακόμη και σήμερα, άνθρωποι που έτρεφαν κάποιας ευρύτερης λαϊκης εκτίμησης όπως η Ακριβοπούλου και ο Λαζόπουλος, κάνουν επίκληση στο συναίσθημα και προσπαθούν να εκμεταλλευτούν το μητρικό φίλτρο για να προστατεύσουν τον φέρελπη νέο Αλέξη Τσίπρα, το παιδί το οποίο προσπάθησε, πάλεψε και ηττήθηκε, γραμμή την οποία είχαμε ήδη εδώ και καιρό προβλέψει πως θα ακολουθούνταν για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα και να ερμηνεύσουν τα οξύμωρα. 

Φυσικά αυτές οι μπαγαμποντιές δεν περνούν σε μανάδες που δεν έχουν να θρέψουν και να ζεστάνουν τα δικά τους παιδιά, ούτε και θα έπρεπε να περνάν σε ελληνίδες που δεν μπορούν να φέρουν στον κόσμο τα δικά τους παιδιά λόγω προσωπικής ανέχειας. 

Το επόμενο ψεύδος είναι η πάταξη της διαπλοκής. Τώρα που υπογράψαμε επιτέλους το μνημόνιο Τσίπρα, μπορούμε να ασχοληθούμε με το εσωτερικό της χώρας. 

Φυσικά, η φωτογραφική διάταξη που η ΕΕ επέβαλε στα προαπαιτούμενα του μνημονίου 3 για την ασυλία του αρχιτέκτονα της μνημονιακής εποχής και προέδρου της ΕΛΣΤΑΤ και χρόνια υπαλλήλου του ΔΝΤ Γεωργίου, φανερώνει το σχήμα των πραγμάτων που πρόκειται να έρθουν. Μετά το τράβηγμα του αυτττιού του ΥΠΟΙΚ Παπακωνσταντίνου για την υπόθεση της λίστας Λαγκάρντ, η ελληνική δικαιωσύνη απήλαξε και τον Γεωργίου από την κατηγορία της διόγκωσης του ελλείματος, όντας ευήκοη στις υποδείξεις της ΕΕ.  Η υπόθεση της αυτουργίας του πρώτου μνημονίου σφραγίστηκε. Η ηθική βάση των επιδιώξεων μας για απονομή δικαιοσύνης μας ενταφιάστηκε.

Ο πόλεμος της κυβέρνησης  κατά της διαπλοκής θα περιοριστεί σε σχετικά μικρά ψάρια και σε πειρατές: Οι Γερμανοί θα προστατεύσουν τους ανθρώπους που τους επέτρεψαν να κυριαρχήσουν επί της Ελλάδας. 

Δική μας προτεραιότητά και επιταγή των καιρών είναι πλέον η δημιουργία ενός μετώπου που θα εκφράζει την πλειοψηφία του ελληνικού λαού που είναι και παραμένει αντιμνημονιακή. Λίγα κοινά μπορούμε να έχουμε πια με αυτούς που μας πέρασαν απροετοίμαστους από τα δεινά της μετάβασης στη δραχμή (bank run, capitall controlls) για να μας παραδώσουν τελικά χειροπόδαρα στα σισσύφειο μαρτύριο των νέων μνημονίων.

Κάθε μέρα που αφήνουμε να περνάει αποδειδεγμένα είναι εις βάρος μας και κάνει τα απαραίτητα βήματα προς την ανάκτηση της εθνικής μας κυριαρχίας, όλα και πιο επώδυνα, όλα πιο δύσκολα. 

Δεν παλεύουμε πλέον για να προστατεύσουμε την εθνική μας κυριαρχία. Παλεύουμε για να την ανακτήσουμε. 

Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com, 22/7/2015

Read More »

Το τρίτο και μακρύτερο... μνημόνιο

Δεν είναι μόνο ότι οι κόκκινες γραμμές αποδείχτηκαν «ρούχα μαζί που πλύθηκαν και γίναν όλα ροζ»

Η χθεσινή συμφωνία είναι ένα ένα τρίτο μνημόνιο που η πιο διεστραμμένη νεοφιλελεύθερη φαντασία δεν θα έβλεπε ούτε στα πιο τρελά της όνειρα.

Μια ανείπωτη ντροπή.

Μια ξετσιπωσιά.

Είναι το ότι πλέον, η Ελλάδα υπάγεται στον ESM, σε έναν ιδιωτικό οργανισμό που υπερβαίνει κάθε δικαίου, εθνικού και διεθνούς. Μπροστά του, ακόμη και το αγγλικό δίκαιο ωχριά καθώς τα θύματα του δεν έχουν να φοβούνται την επιρροή συμφερόντων σε κάποια δικαστική έδρα αλλά πρόκειται για έκφανση και συμπύκνωση των οργανωμένων συμφερόντων της Ευροζώνης.

Δεν είναι μόνο ότι συνεχίζεται η μεταφορά ιδιωτικών χρεών στις εξαντλημένες πλέον οικονομίες του μέσου πολίτη και στην όποια οικονομική του προοπτική.

Οι κυβερνώντες συναίνεσαν στο να βάλουν οι δανειστές χέρι και ότι με αίμα και ιδρώτα είχαν αφήσει παρακαταθήκη γενιές Ελλήνων στους επομένους:

50 δις κρατικής περιουσίας περνάνε σε ειδικό ταμείο υπό την εποπτεία των δανειστών:

Από αυτά τα 25 δις θα πάνε για ανακεφαλοποίηση των ελληνικών τραπεζών, αυτών των άχρηστων πλέον χοντρών γουρουνιών που έχουν καταφάει τον μπαχτσέ του κάθε Έλληνα. 12,5 δις θα πάνε για αποπληρωμή του ελληνικού χρέους.

Και τα άλλα 12,5 για «επενδύσεις».

Από τη μάνα σας τα βρήκατε ρε;

Για μια ακόμη φορά ελληνική κυβέρνηση συμπεριφέρεται σε ότι κρατικό και δημόσιο όχι μόνο σαν να ναι δικό τους τσιφλίκι, όχι μόνο σαν να ναι η περιουσία αφελούς συγγενούς που οι ίδιοι εκποιούν, αλλά και σαν κλοπιμαία που σκοτώνουν όσο όσο σε ενεχυροδανειστήρια.

Λένε συριζοφρουροί αρθρογράφοι πως αυτό είναι μια κίνηση τακτικής. Δεν θα διαφωνήσουμε. Το «δίνω κώλο» είναι μια κίνηση τακτικής για τους επαγγελματίες του χώρου.

Από χθες τίποτε δεν είναι το ίδιο: Η Ευρώπη δεν είναι ίδια. Η χώρα δεν πρόκειται ποτέ να ανακάμψει. Η Γερμανική Ευρώπη έχει κερδίσει μια μεγάλη μάχη.

Λένε ότι η κυβέρνηση εκβιάστηκε.

Δε θα διαφωνήσω: Ήταν όμως ο ελληνικός λαός που εκβιάζεται εδώ και πέντε χρόνια και με τις τράπεζες κλειστές βροντοφώναξε ΟΧΙ σε νέο μνημόνια.

Αυτός ο λαός που έχει πληρώσει τα κρίματα του και με το παραπάνω ήταν ο μοναδικός σύμμαχος του ΣΥΡΙΖΑ. Και αυτόν τον λαό η κυβέρνηση πρόδωσε με τον πιο εφιαλτικό τρόπο χθες.

Λένε ότι φταίνε τα αδιέξοδα: Μα ήταν αυτή η κυβέρνηση που τα επέτεινε ακόμη περισσότερο χωρίς να θέλει καν να βρει οποιαδήποτε εναλλακτική.

Λένε πως αυτή η κυβέρνηση θα συνεχίζει να είναι αριστερή στην διαχείριση των μνημονιών και επομένως διατηρεί το ηθικό της πλεονέκτημα έναντι στους προκατόχους της.

Βρε, μήπως ο Κάστρο μετά το αμερικανικό εμπάργκο συνθηκολόγησε, ξεπούλησε τη μισή και βάλε Κούβα στους Αμερικανούς και μετά προσπαθούσε να πείσει τον κουβανικό λαό πως όλα αυτά είναι τακτικές αναδίπλωσης;  

«Αυτό είναι πραξικόπημα!» τιτίβιζε χθες μεγάλο σημαντικό κομμάτι της παγκόσμιας κοινής γνώμης.  

Αντί να λοιπόν να σταθεί απέναντι στους «πραξικοπηματίες», η κυβέρνηση συμμετείχε στο πραξικόπημα.

Ακριβώς όπως έκανε και μετά το πραξικόπημα που επιχειρήθηκε κατά του δημοψηφίσματος.

Αμέσως μετά την δημοσκοπική συντριβή των πραξικοπηματιών, η κυβέρνηση συνέχισε το πραξικόπημα, σηκώνοντας από το καναβάτσο τους πραξικοπηματίες, βαπτίζοντας το όχι ναι για να φέρει τελικά το τρίτο και μακρύτερο μνημόνιο!

Η κυβέρνηση έχει δώσει όλες τις καθεστωτικές εξετάσεις και τις πέρασε. Μπορεί πλέον να θεωρείται μια αξιόπιστη και πρόθυμη δύναμη.

Μένει να κάνει κάτι μερεμέτια στο εσωτερικό, να πετάξει κάτι αντιμνημονιακά σεμεδάκια που τις ξέμειναν από το αντιπολιτευτικό παρελθόν της που προσβάλλουν την αισθητική των αποικειοκρατών και να προσκαλέσει τη διαφθορά στο κυβερνητικό σχήμα για να καταπολεμήσει τη διαφθορά στο εσωτερικό της χώρας.

Κάποια κεφάλαια θα πέσουν στα σίγουρα για να ριχτεί σκόνη στα μάτια του κόσμου, δε θα είναι τα μεγάλα όμως τα μεγάλα κεφάλια, δε θα είναι αυτά ακριβώς που επέτρεψαν  στους Γερμανούς να επιβληθούν της χώρας.

Αν ήθελε να παλέψει ο Πρωθυπουργός χθες, υπήρχε, παρά τα τρομακτικά αδιέξοδα, ευνοϊκή συγκυρία.

Οι Γάλλοι θέλαν την Ελλάδα εντός ευρώ. Μην φανταστείτε ότι ο κύριος λόγος ήταν το «Ελλάς Γαλλία συμμαχία». Ένα grexit θα μπορούσε να οδηγήσει τη Γαλλία σε τραπεζική κατάρρευση, να τη φέρει στη θέση της Ελλάδας και σε πολιτική κατάρρευση.

Έτσι, πριν φτάσει η φωτιά στο σπίτι τους, οι Γάλλοι βρήκαν κάποιο θάρρος και στάθηκαν απέναντι στη φωτιά του Grexit.

Θα μπορούσαμε να οδηγήσουμε την Γερμανογαλλική ρήξη βαθύτερα. Και την Αμερικανογερμανική καθώς και την απόκλιση συμφερόντων ανάμεσα σε ΕΕ και ΔΝΤ.

Με την κινέζικη χρηματιστηριακή κρίση να ναι στο πλευρό μας.

Όλα αυτά βέβαια θα προϋπόθεταν ο πρωθυπουργός να είναι απόλυτα ειλικρινής απέναντι στον ελληνικό λαό αντί αυτός και οι επιτελάρχες του να μας φλομώνουν στα ψέματα.

Παρότι κατάφερε στο επικοινωνιακό επίπεδο να εκθέσει την γερμανική πολιτική, πολιτικά επέλεξε να υποταχθεί σε αυτή, κρατώντας μόνο τα προσχήματα.

Σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο έχουμε πλέον συντριβεί ενώ το κενό αντιπροσώπευσης είναι αβυσσαλέο.

Η κυβέρνηση επέλεξε πλευρά. Από την αρχή είχε διαλέξει, Και δεν ήταν η δικιά μας. Ο λαός ήταν απλά το όχημα για τον αυτοσκοπό της εξουσίας.

Τους είχαμε δίπλα μας. Τους αναδείξαμε. Τους στηρίξαμε στα πιο δύσκολα. Μας πούλησαν πολύ εύκολα.

Επέλεξαν να μας έχουν απέναντί τους.

Πολύ κακή επιλογή, πράγματι.

Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com, 13/7/2015

Read More »

Η Βάρκιζα του ΣΥΡΙΖΑ

Ας είμαστε ειλικρινείς.

Μετά την συνθηκολόγηση είμαστε πλέον ανυπεράσπιστοι απέναντι στις αδηφάγες ορέξεις των Γερμανών.

Ο Ευρωρομαντισμός του ΣΥΡΙΖΑ αποδείχτηκε ολέθριος τόσο για την αριστερή του ταυτότητα όσο και για το λαό.

Η λυσσαλέα επίθεση που δέχτηκε η αριστερή/πατριωτική συγκυβέρνηση οδήγησε τελικά στην σχεδόν άνευ όρων συνθηκολόγηση της.

Η Γερμανική Ηγεμονία κέρδισε μια ακόμη μεγάλη μάχη.

Αυτός ήταν κι ο λόγος που ασκούσα σκληρή κριτική σε μια πολιτική που αναλώθηκε σε φλερτ με τον εχθρό όταν όφειλε να θωρακίσει τη χώρα απέναντι σε όλα όσα αναπόφευκτα θα ακολουθούσαν.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ακόνισε τα εξαιρετικά του επικοινωνιακά όπλα, αναμενόμενα όμως αυτά δεν ήταν αρκετά καθώς βρέθηκε σε έναν πραγματικό αμείλικτο οικονομικό πόλεμο. Κατέβηκε με γαρύφαλλα απέναντι σε έναν ισχυρότατο εχθρό που ήθελε να τον συνθλίψει.

«Περισσότερο διαπραγματευόμαστε παρά κυβερνάμε» δήλωσε με ειλικρίνεια ο πρωθυπουργός στο ευρωκοινοβούλιο, συνοψίζοντας με μια φράση την κραυγαλέα λάθος όπως αποδείχθηκε προσέγγιση της συγκυβέρνησης, η οποία μπορεί να παρέλαβε αυτή την τραγική κατάσταση από το σάπιο ελληνικό σύστημα εξουσίας, βρίσκεται όμως πλέον προ και των δικών της ευθυνών, σημαντικότερες εκ των οποίων η κάκιστη ανάγνωση των συνθηκών και το εμπόριο ελπίδας. Και αυτή είναι η πιο επιεικής εκδοχή, γιατί οι κακοπροαίρετοι κάλλιστα μπορούν να ισχυριστούν πως το βουνό λαθών ήταν μέθοδος ώστε η Ελλάδα να συρθεί αλυσοδέσμια σε όποιες εξελίξεις οι Γερμανοί έκριναν ως σκόπιμες.

Το ηρωικό όχι του δημοψηφίσματος ήταν μη εύκολα διαχειρήσιμο ακόμη και για τον ίδιο τον Πρωθυπουργό, ο οποίος εικάζουμε ότι θα προτιμούσε ένα οριακό αποτέλεσμα που θα του επέτρεπε μεγαλύτερα περιθώρια ευελιξίας. Το δημοψήφισμα ήταν άλλωστε για τον ίδιο ένα τέχνασμα για να αποφύγει τις εσωκομματικές σκοπέλους. Δυστυχώς όμως τον οδήγησε σε ακόμη μεγαλύτερα αδιέξοδα.  

Το ισχυρότατο όχι τον άφησε απόλυτο κυρίαρχο του ελληνικού πολιτικού παιχνιδιού. Μεγαλύτερη δύναμη, μεγαλύτερη ευθύνη στο εσωτερικό για τον Πρωθυπουργό που τον κατέστησε απόλυτα υπόλογο στο εξωτερικό.

Και αυτός είναι ένας λόγος που εξέτεινε κλάδο ελαίας στους σκορπισμένους του πολιτικούς αντιπάλους, τους εκφραστές της ελληνικής ολιγαρχίας και άρχισε να επικαλείται την «εθνική συναίνεση».

Η επόμενη μέρα στο εσωτερικό είναι γεμάτη άσχημα σενάρια.

Αν περάσει το μνημόνιο 3 από τους βουλευτές της συγκυβέρνησης, θα έχει ζυγιστεί ως κρισιμότερη η διατήρηση της κυβερνητικής συνοχής από την αξιοπιστία και τον αρχικό χαρακτήρα της συγκυβέρνησης, η οποία θα έχει μετατραπεί σε μνημονιακό διαχειριστή με μοναδική ελπίδα επιβίωσης της να αποτελούν ορισμένες νίκες κατά της ελληνικής διαφθοράς, σε έναν αγώνα δρόμου με την αναπόφευκτη μνημονιακή φθορά.

Αν κάποιοι βουλευτές επιλέξουν να διασώσουν τον δικό τους πολιτικό χαρακτήρα από την πλήρη εγκατάλειψη όχι μόνο του προγράμματος Θεσσαλονίκης αλλά και από την εγκατάλειψη και των τελευταίων κόκκινων γραμμών, αν κάποιοι θελήσουν να προστατευτούν από την μνημονιακή ντροπή, τότε είτε οδηγούμαστε σε εκλογές με άγνωστα τα ζητούμενα και τις προτεινόμενες πολιτικές, είτε ακόμη χειρότερα, σε αναβάθμιση του Ποταμιού Πασόκ σε πολιτικούς ρυθμιστές, κάτι που αυτόματα σημαίνει ότι μετά την μεγάλη ήττα στο εξωτερικό, θα χαθεί και ο πόλεμος κατά της διαφθοράς στο εσωτερικό.

Είχα άλλωστε προειδοποιήσει για αυτά τα ενδεχόμενα ήδη από τις αρχές του Φλεβάρη κι όταν μου λέγαν πως είναι πολύ νωρίς απαντούσα πως είναι ήδη πολύ αργά.

Τώρα πλέον η συγκυβέρνηση έχει βρεθεί σε απόλυτο αδιέξοδο, εκείνου του θανάσιμου είδους μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα.

Ακόμη και η επιλογή της ολικής ρήξης, που από την αρχή της ανάληψης της διακυβέρνησης ήταν η μόνη επιλογή που είχε έστω ισχνές ελπίδες βιωσιμότητας, φαντάζει μετά και το οικονομικό έμφραγμα των τελευταίων μηνών μια πράξη απελπισίας.

Είμαστε πλέον στο έλεος της Γερμανίας: Μπορούν να ζητούσουν σκληρότερα μέτρα ή να απορρίψουν εντελώς την ελληνική πρόταση και να συνθλίψουν την κυβέρνηση.

Μπορούν να σπρώξουν τη χώρα προς το Grexit συνεχίζοντας την οικονομική ασφυξία της τελευταίας περιόδου.

Μπορούν να κάνουν ότι στο διάολο θέλουν.

Ακόμη και μετά τη μικρή πικρή νίκη της συγκυβέρνησης του να αναγνωριστεί εκτεταμένα πλέον η μη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους, οι Γερμανοί διέρχονται αλώβητοι της όποιας κριτικής.

Η γερμανική υπεροψία έχει φτάσει σε τέτοια ναζιστικά υψηλά, ώστε ο Χερ Σόιμπλε να αναγνωρίζει μεν και δημοσίως πλέον τη μη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους αλλά να τη γράφει στα αρχίδια του επικαλούμενος τους ευρωπαϊκούς «κανόνες».

Ειρωνεύεται ακόμη και τις αμερικανικές νουθεσίες, προτείνοντας στις ΗΠΑ να πάρουν αυτοί την Ελλάδα και να δοθεί στους Γερμανούς το Πουέρτο Ρίκο!

Οι μικρές πικρές νίκες του ΣΥΡΙΖΑ, η ανάδειξη του ελληνικού ζητήματος, η έκθεση του γερμανικού ολοκληρωτισμού καθώς και της απέχθειας του προς τη δημοκρατία των μικρών κρατών μελών της ΕΕ αλλά και το χαμηλό πρωτογενές πλεόνασμα του οποίου τα όποια οφέλη έχουν ήδη εξανεμιστεί από τον οικονομικό παγετώνα της τελευταίας περιόδου, σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να αντισταθμίσουν την οριστική πλέον απώλεια της ελληνικής εθνικής κυριαρχίας.

Είμαι σίγουρος ότι για μια ακόμη φορά, το όραμα της γερμανικής Ευρώπης κάποτε θα ηττηθεί, κάνοντας συντρίμμια πολλές ευρωπαϊκές χώρες.

Δυστυχώς, μέχρι τότε, το 4^ο ράιχ θα έχει συνθλίψει και πολλές άλλες χώρες.

Εμείς ήμασταν απλά η αρχή.

Τεράστιες λοιπόν οι ευθύνες όχι μόνο των γερματσολιάδων, αλλά και αυτών που πολέμησαν τη Γερμανία με ροδοπέταλα.

Και τεράστιες ευθύνες των φιλοκυβερνητικών αρθρογράφων που όχι μόνο επέτρεπαν στην κυβέρνηση να συσσωρεύει ολέθρια λάθη, όχι μόνο τα συγκάλυπταν αλλά προτιμούσαν κιόλας να επιτίθενται σε όσους ασκούσαν κριτική στα τρομακτικά λάθη, αν ήταν όντως απλά λάθη κι όχι μέθοδος.

Έχουμε ηττηθεί. Μπορούμε να περιμένουμε από τους λαούς της Ευρώπης να αντιδράσουν στη γερμανική επέλαση. Μπορούμε να περιμένουμε τις αναπόφευκτες ενδοκαπιταλιστικές συγκρούσεις να αλλάξουν τους συσχετισμούς. Δυστυχώς, κεντρικά πολιτικά, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε άλλο από το να περιμένουμε, καθηλωμένοι καθώς είμαστε στον αποικιοκρατικό γύψο της λιτότητας και του καθοδικού σπιράλ της δικτατορίας χρέους.

Είτε μείνουμε στο ευρώ είτε μας εκδιώξουν από αυτό, το μόνο σίγουρο είναι ότι θα μείνουμε στο έλεος μιας ανελέητης Γερμανίας.

Πέτρος Αργυρίου, agriazwa,blogspot.com, 10/7/2015

Read More »

Το ΟΧΙ που έγινε ναι.

“Feeling lucky punk?” ήθελε η Guardian την Μέρκελ να λέει στον Τσίπρα σε ένα φανταστικό σενάριο που δεν είναι πολύ μακριά από την πραγματικότητα.

Με τα Magnum του ευρωσυστήματος κολλημένα στον κρόταφο της ελληνικής οικονομίας, ο Αλέξης Τσίπρας δεν πρέπει να αισθάνεται απλά τυχερός.

Πρέπει να νιώθει ευλογημένος καθώς καταφέρνει κινηματογραφικά να αποδράσει από όλα τα αδιέξοδα μπροστά στα οποία τα συστήματα εξουσίας προσπαθούν να τον φέρουν.

Δυστυχώς η χώρα παραμένει στο αλκατράζ της και μάλιστα υπό τις χειρότερες δυνατές συνθήκες που έχουν υπάρξει εδώ και δεκαετίες.

Το δημοψήφισμα που ο Τσίπρας Χουντίνι σκαρφίστηκε αντιμετωπίζοντας το ενδεχόμενο της διάλυσης της κυβέρνησης στην περίπτωση που ο ίδιος αποδεχόταν το τρίτο μνημόνιο και επιχειρούσε να το περάσει από το κοινοβούλιο, υπήρξε μια ιστορική στιγμή για την Ελλάδα.

Παρά την πρωτοφανή και συντονισμένη μέσα και έξω επιχείρηση προπαγάνδας που έφτασε στο σημείο όχι απλά χυδαίων παρεμβάσεων της ΕΕ στο εσωτερικό της χώρας, όχι μόνο σε μια δυσθεώρητη τρομοκρατία των τσοντακάναλων αλλά μέχρι και σε στυγνούς εκβιασμούς εργοδοτών προς τους εργαζόμενους τους σε μια περίοδο μάλιστα με τις κλειστές τράπεζες να παράγουν τεράστια αβεβαιότητα για το εγγύς μέλλον της χώρας και των πολιτών της, ο λαός ψήφισε σε συντριπτικά ποσοστά τη διεκδίκηση της αξιοπρέπειας του πάση θυσία, παρέχοντας παράλληλα ομπρέλα προστασίας στην κυβέρνηση του και γυρνώντας μπούμερανγκ τις πραξικοπηματικές πρακτικές η συντριβή των οποίων είχε ως αποτέλεσμα να απαιτηθούν δημοσίως στην Ευρώπη οι παραιτήσεις Γιουνγκέρ, Σουλτς και Ντάισενμπλουμ και στην Ελλάδα να αποκεφαλιστεί  με συνοπτικές διαδικασίες ο πρόεδρος της ΝΔ Αντώνης Σαμαράς.

Και πως ανταποκρίθηκε η κυβέρνηση σε αυτόν τον ηρωισμό του λαού;

Αναβαθμίζοντας τους ηττημένους παραλίγον πραξικοπηματίες σε συνομιλητές, συγκαλώντας συμβούλιο πολιτικών αρχηγών με τα ανδρείκελα της ελληνικής ολιγαρχίας και μεταμορφώνοντας το ηχηρό ΌΧΙ στη συμφωνία Γιούνγκερ σε συμφωνία η οποία μετατράπηκε μετά την ανακοίνωση σε συμφωνία εντός 48ώρου, λες και οι αποφάσεις εξαρτώνται μόνο από το ελληνικό πολιτικό σκηνικό το οποίο είναι σε θέση να επιβάλει παγκοσμίως ότι του κατέβει στο κεφάλι.

Οι «48 ώρες», αυτή η ταινία δράσης θα έχει φυσικά πολλά sequels. Θα έχει κι «άλλες 48 ώρες» και «ακόμη περισσότερες 48 ώρες».

Έχει ήδη όμως κουράσει. Η Ευρώπη θέλει να δοθεί τέλος, όποιο κι αν είναι αυτό, σε αυτόν τον πόλεμο φθοράς, σε αυτόν τον ανταρτοπόλεμο όπου η κυβέρνηση δεν διστάζει να χρησιμοποιεί αλόγιστα σαν πολεμοφόδιο την λαϊκή εμπιστοσύνη για να τη ξοδεύει σε πυροτεχνήματα.

Είχαμε περιγράψει πως μετά το δράμα αυτής της πενταετίας, οι κυβερνητικοί μακιαβελισμοί δείχνουν να στοχεύουν όχι σε χειραφέτηση του λαού αλλά σε μια νέα μεταπολίτευση όπου τα εγκλήματα του πρόσφατου παρελθόντος θα ξεχαστούν μπροστά στην ανάγκη μιας «εθνικής ενότητας». Η σύγκληση συμβουλίου πολιτικών αμέσως μετά την απόπειρα ενός άτυπου πραξικοπήματος επιβεβαιώνει αυτήν την υπόνοια.

Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την επικοινωνιακή ικανότητα αυτής της κυβέρνησης. Στο εξωτερικό ήδη κατάφερε να γνωστοποιήσει πτυχές του ελληνικού ζητήματος που ήταν απαγορευμένες στο δημόσιο διάλογο, κάτι που συνδυαστικά με άλλες συνθήκες έχει επιφέρει ρήξεις σε ένα μέχρι και πρόσφατα αραγές μέτωπο,

Στο εσωτερικό πεδίο όμως δεν παράγεται πολιτική, ή μάλλον το παραγόμενο τελικό πολιτικό αποτέλεσμα είναι κάκιστο με τη χώρα να σέρνεται σιδεροδέσμια στις εξελίξεις:  

Η χώρα αποδέχτηκε την κυβερνητική συνέχεια και πλήρωνε μονομερώς δόσεις που της στέρησαν και την τελευταία της οικονομική ικμάδα στεγνώνοντας κάθε είδους ρευστότητα και καθιστώντας μια χώρα ούτως ή άλλως προσαρμοσμένη στο ευρωσύστημα να εξαρτάται πλέον πλήρως από αυτό. Η μάχη με τη διαπλοκή αναβλήθηκε επ αορίστον, ενώ με το χειρισμό και τη μεγάλη περιπέτεια του δημοψηφίσματος που συνέθλιψε τον παλαιοκομματισμό, παράλληλα παρέλυσε και η εσωτερική αντιπολίτευση.

Ο Τσίπρας, παίζει πλέον μπάλα μόνος του στο εσωτερικό. Και μοιράζει πάσες σε αντιπάλους σωριασμένους στο έδαφος με πολλαπλές κράμπες. Γιατί άραγε;

Η κυβέρνηση λοιπόν από πολέμιος του συστήματος εμφανίζεται πλέον ως γαμπρός με προσόντα.

Δε φαίνεται να θέλει τη ρήξη, ούτε καν στο εσωτερικό, προτιμώντας απλά να πλαισιωθεί καλύτερα στο υπάρχον σύστημα, παρέχοντας μικρές βελτιώσεις στους ιδιοκτήτες του αντί να επιδιώξει έστω να το αλλάξει ριζικά.

Δεν είναι ούτε αριστερή, ούτε πατριωτική, πόσο μάλλον ριζοσπαστική.

Το αν μετά τις επικοινωνιακές της νίκες, το σύστημα εντός και εκτός θα αποδεχθεί μέσω του ΣΥΡΙΖΑ ένα νέο, πιο δίκαιο σύστημα του καπιταλισμού για να εξισορροπήσει τις τρομερές ανισότητες που ο νεοφιλελευθερισμός παράγει και το πόσο ακόμη θα αλλοιωθεί ο χαρακτήρας της κυβέρνησης, μένει να φανεί.

Προειδοποιούσαμε την κυβέρνηση από νωρίς πως είναι άλλο πράγμα τα τεχνάσματα κι άλλο τα στρατηγήματα.

Η κυβέρνηση διάλεξε τη μέθοδο του Οδυσσέα, φαίνεται να έχει ξεχάσει όμως την Ιθάκη της.

Μένει να φανεί το αν κι εφόσον βρεθεί ανάμεσα στους μνηστήρες της Πηνελόπης, θα προτιμήσει να τρωγοπίνει μαζί τους από το να υπερασπίσει την εκλεκτή της καρδιάς του που του είναι ακόμη πιστή παρά τις δικές του απιστίες.

Ελπίζουμε σύντομα να δούμε έμπρακτα κάτι από τον προεκλογικό ΣΥΡΙΖΑ.

Κι η υπομονή μας δεν είναι Ιώβεια.

Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com, 7/7/2015

Read More »

Δημοψήφισμα για μια νέα Deutschland uber alles.

Ας είμαστε ξεκάθαροι.

Μετά από την κίνηση τακτικής των Γερμανών να αποσύρουν την μνημονιακή πρόταση τους από το τραπέζι ως απάντηση στην αιφνιδιαστική προκήρυξη δημοψηφίσματος επ’ αυτής από τη συγκεβέρνηση, όπως άλλωστε προέβλεψε ο αξιότιμος κύριος Δελαστίκ, το δημοψήφισμα έχει μετεξελιχτεί σε κάτι αρκετά διαφορετικό από το ίδιο του το περιεχόμενο.

Όχι βέβαια στο ερώτημα «Ευρώ ή Δραχμή» το οποίο κυρίως το ελληνικό σύστημα διαπλοκής προπαγανδίζει ότι είναι το κύριο και ερώτημα του δημοψηφίσματος, κάτι που άλλωστε διαψεύδουν ακόμη και κορυφαίοι ευρωπαίοι αξιωματούχοι.

Τα ερωτήματα στα οποία πλέον καλείται να απαντήσει ο λαός είναι περισσότερα από ένα:

Είναι το αν η Ευρώπη λαμβάνει υπόψη τη λαϊκή βούληση.

Αν αντέχει τη δημοκρατία.

Αν επιτρέπεται στους Γερμανούς και στους ντόπιους συνεργούς τους να επιβάλουν άνευ όρων το δικό τους σχεδιασμό για μια ολοκληρωτική Ευρώπη.

Είναι το αν ο λαός θα επιτρέψει τον εξευτελισμό ή και την ανατροπή μιας ακόμη εκλεγμένης κυβέρνησης και την αντικατάστασή της με ανδρείκελα της εξάρτησης και της διαπλοκής.

Είναι επίσης ένα ερώτημα ταξικού χαρακτήρα: θα υποταχτούν οι μεγάλες λαϊκές μάζες στα συμφέροντα του Ευρώ που αφορούν όλο και λιγότερους;

Μπορούμε απολύτως να καταλάβουμε την παράταξη του ΝΑΙ που απαρτίζεται κυρίως αν και όχι αποκλειστικά από αυτούς που έχουν εντός του Ευρώ διατηρήσει ή και αυξήσει τα προνόμια τους.

Ιστορικά αντίστοιχη ήταν και η παράταξη που επί της περιόδου της οθωμανοκρατίας φρονίμευε ή και ακόμη φοβέριζε τις φτωχές ελληνικές κοινότητες να μην μπουν στην ιστορική περιπέτεια της εθνικής ανεξαρτησίας καθώς κάτι τέτοιο απειλούσε τα προνόμια του εμπορίου και της ελεύθερης μετακίνησης.

Ιστορικά αντίστοιχη ήταν και η τάξη των προνομιούχων που επί κατοχής ευχόντουσαν την ναζιστική ευρωπαϊκή ολοκλήρωση.

Οι Φρόνιμοι του τότε και του τώρα είχαν τα δίκια τους.

Η επανάσταση του 21 βασάνισε και οδήγησε στο θάνατο χιλιάδες ανθρώπους.

Φοβερές ήταν και οι συνέπειες της εθνικής αντίστασης.

Μα ήταν αυτές οι τραυματικές εμπειρίες που διαμόρφωσαν την ταυτότητα αυτού του έθνους, ως ένα έθνος αντιδραστικό σε κάθε είδους επιβολή, μια ταυτότητα που οι ψευτοδιανοούμενοι της μεταπολίτευσης σε συνδυασμό με την καταναλωτική πλύση εγκεφάλου φρόντισαν να εξαλείψουν.

Έτσι και σήμερα λοιπόν, η τάξη των «φρονίμων» μας προειδοποιεί για τα χειρότερα.

Και έχει τα δίκια της. Ο δρόμος προς την εθνική περηφάνια δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα: Αντίθετα είναι ένας δρόμος στρωμένος με δάκρυα, αίμα και ιδρώτα. Τα πρώτα βήματα του τα κάναμε ήδη και είδαμε το πόσο δύσκολο είναι το να υποστεί μια ευρωεξαρτημένη οικονομία capital controls.

Εκεί έγκειται και η πολιτική απάτη που διέπραξε ο ΣΥΡΙΖΑ προεκλογικά αλλά και στις κυβερνητικές του εξαγγελίες: Αντί να προετοιμάσει το λαό για τα δύσκολα, έκανε τα δυο καρπούζια κάτω από την ίδια μασχάλη να φαντάζουν ως μια πολύ καλή ιδέα.

Έταξε σε μια κοινωνία πρεζάκι ότι και τη δόση του θα παίρνει, και την ηδονή θα έχει και καμιά οδύνη και παρενέργεια δε θα ξαναβιώσει ποτέ πια, κάτι το οποίο έχει αποδεχτεί περίτρανα από την ίδια την πραγματικότητα πως ουδεμία σχέση είχε με αυτήν.

Ο δρόμος όμως της αμφισβήτησης, παρότι γεμάτος κατσάβραχα και οδύνες είναι ο μόνος δρόμος.

Και θα σας εξηγήσουμε το γιατί: Γιατί το ΔΝΤ και η ΕΕ, δήθεν σκληροί πραγματιστές, έχουν αποδειχτεί πολύ πιο ΣΥΡΙΖΑ από τον ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς καν τα ελαφρυντικά των καλών προθέσεων που ο ίδιος έχει. 

Γιατί το ΔΝΤ, Γερμανία και ΕΚΤ, γνώριζαν πολύ καλά και εξ αρχής πως το ελληνικό χρέος δεν ήταν βιώσιμο. Αυτό αποδεικνύεται κι από σχετικές διαρροές της NSA όπως αυτές παρουσιάζονται σε πρόσφατα Wikileaks.

Η Μέρκελ γνώριζε ότι χρειαζόταν ένα γενναίο κούρεμα όπως άλλωστε της το πρότεινε ο δυσάρεστος υπουργός οικονομικών Σόιμπλε, συμφώνησε όμως τελικά σε μια επιχείρηση τερατώδους και επικερδούς μέχρι σήμερα για τη Γερμανία δανεισμού της Ελλάδας όταν γνώριζε πολύ καλά ότι η Ελλάδα δεν θα βρισκόταν ποτέ σε θέση να αποπληρώσει τα δάνεια της, ίσως ακόμη και μετά από νέο γενναίο κούρεμα. 

Το πρόγραμμα ευθανασίας της ελληνικής οικονομίας που βαπτίστηκε πρόγραμμα διάσωσης δεν ήταν κάποια λάθος εκτίμηση: το ΔΝΤ γνωστοποίησε πρόσφατα πως ακόμη και αν η ελληνική πλευρά εφάρμοζε πλήρως τις μεταρρυθμίσεις, οι προγραμματισμένοι από την αρχή στόχοι οικονομικής ανάκαμψης για το 2013, θα ήταν εφικτοί μόλις το … 2020 και μάλιστα υπό την προϋπόθεση εκ νέου κουρέματος του χρέος κατά 30% και παγώματος του ακόμη και μέχρι το 2030.

Με άλλα λόγια, το ελληνικό χρέος δεν ήταν και μετά από μια πενταετία πόνου και ανθρωποθυσιών εξακολουθεί να μην είναι ούτε κατά διάνοια βιώσιμο. Τα πάντα έγιναν για να προστατευτούν οι Γερμανογαλλικές τράπεζες με τίμημα τον θανάσιμο τραυματισμό της ελληνικής οικονομίας.

Όσο για την ανευθυνότητα του ΣΥΡΙΖΑ που δικαίως επικαλείται το κόμμα του Ναι, αυτή δεν απαλλάσσει ούτε τους δανειστές που για λόγους πολιτικής σκοπιμότητας και προκειμένου να συνεχιστεί η πολιτική του γερμανικού ολοκληρωτισμού όχι μέσω της σύγκλισης αλλά μέσω της διεύρυνσης του χάσματος Βορρά Νότου και επιβάλλοντος στο δεύτερο οθωμανικής οξύτητας φορομπηχτισμούς, δεν διστάζει να ρισκάρει εκατοντάδες δις απωλειών για την παγκόσμια οικονομία για να συνθλίψει κάθε ευρωπαϊκή αμφισβήτηση, αρχής γενομένης με την ανατροπή των συριζανέλ.

Ούτε φυσικά απαλλάσσει από τις ευθύνες του το κλεπτοκρατικό μεταπολιτευτικό σύστημα εξουσίας στην Ελλάδα, του οποίου το πλιάτσικο αγγίζει εκατοντάδες δις, και το οποίο γυρεύει με την πρόφαση του ΝΑΙ να νεκραναστηθεί πολιτικά και επιστρέφοντας να επιρρίψει όλες τις ευθύνες στην ολιγόμηνη συγκυβέρνηση Συριζανέλ.

Φυσικά, αυτές τις «μικρές» λεπτομέρειες, το κόμμα του ΝΑΙ φροντίζει να τις συγκαλύπτει.

Όπως άλλωστε αποκρύπτει και τις δηλώσεις καταπέλτη κατά της ελληνικής βοθροκρατίας του γερμανού αντικαγκελαρίου Sigmar Gabriel που φωτογραφίζουν τους πρωταίτιους της ελληνικής κρίσης: «Για την σημερινή κατάσταση στην Ελλάδα δεν φταίει ούτε ο λαός της, ούτε η σημερινή κυβέρνηση.
Το λάθος που κάναμε και δεν υπολογίσαμε σωστά, είναι ότι δεν λάβαμε υπό όψη μας, ότι στη χώρα υπάρχει μια διεφθαρμένη οικονομική ολιγαρχία, που την λυμαίνεται χρόνια τώρα, ακόμα και με την κρίση.
Τα προγράμματα στην Ελλάδα απέτυχαν, γιατί τα δυο διεφθαρμένα κόμματα που κυβέρνησαν την Ελλάδα, εξυπηρέτησαν και εξυπηρετούν αυτά τα συμφέροντα»

Αλλά τα περί των πραγματικών ποινικών ευθυνών για το δράμα της Ελλάδας είναι ψηλά γράμματα για καλοταϊσμένα παχύδερμα που συνηθίσαν στη σκιά μιας ομπρέλας πλήρους ασυλίας που τους προστατεύει από της δικαιοσύνης τον ήλιο τον νοητό.

Καταλαβαίνω το κόμμα του ΝΑΙ.

Είναι ωραία η Ευρώπη τους. Είναι ωραίες οι τσάρκες στις ευρωπαϊκές μητροπόλεις με το πορτοφόλι γεμάτο. Είναι ωραία να σε υπηρετούν οι διάφοροι χαμηλόμισθοι αχθοφόροι της ΕΕ.

Εγώ όμως ανήκω σε εκείνη την τάξη που χέστηκε αν θα δει το Παρίσι γιατί δεν έχει ακριβώς λεφτά για το καθημερινό της εισιτήριο.

Χέστηκε που δεν θα έχει ευρωπαίους να τον υπηρετούν γιατί δεν έχει καν την πολυτέλεια να υπηρετεί επ΄ αμοιβής ο ίδιος άλλους: Είναι ένας από τους εκατομμύρια ανέργους

Είναι διαφορετική η Ευρώπη σας από τη δικιά μας Ευρώπη. Εσείς μένετε Ευρώπη και περνάτε καλά, εμείς μένουμε πατρίδα και υποφέρουμε όσο εσείς κάνετε την  Dolce Vita σας.

Εσείς ζείτε στην Ευρώπη της χλιδής και εμείς στην Ευρώπη των ανισοτήτων. Η ανισότητα είναι αυτή που μετουσιώνεται στη δικιά σας χλιδή.

Δεν είναι υπερβολικό λοιπόν να αναπτύσσεται τοξικό ταξικό μίσος. Δεν οφείλεται σε φθόνο, δε θέλουμε να ψοφήσει ο γάιδαρος σας. Δε θέλουμε παντεσπάνι. Θέλουμε ψωμί παιδία ελευθερία.

Και το κόμμα του ναι μας ειρωνεύεται: Όπως η κοινοβουλευτική εκπρόσωπος του Ποταμιού Λυμπεράκη που δηλώνει ανερυθρίαστα δημοσίως «πως οι φτωχοί κάνουν λάθος επιλογές σε κρίσιμες στιγμές».

Φυσικά και κάνουν. Όπως εκείνος ο φτωχοδιάβολος που έκανε τη λάθος επιλογή να βρεθεί στην κρίσιμη στιγμή που ο γνωστός ηθοποιός και υποψήφιος βουλευτής του Ποταμιού Γιώργος Γιαννόπουλος παραβίαζε το κόκκινο με το όχημα του, κάτω από τις ρόδες του.

Να τον πάρει το Ποτάμι.

Και ξέρετε γιατί ο ηθοποιός εγκατέλειψε το θύμα του; Γιατί το Ποτάμι πίσω δεν γυρνά.

Είναι λοιπόν το λιγότερο θρασύτατο το να γυρνάει μετά τα θανατηφόρα «τροχαία» η μεταπολίτευση στον τόπο του εγκλήματος με καινούριο όχημα, να ξαναπατάει το θύμα με την όπισθεν και να του ζητάει να προχωρήσουν μαζί μπροστά, πάντα κάτω από τις ρόδες του, με μόνo επιχείρημα πως καλύτερα να σε πατάει BMV παρά αγροτικό Datsun.

Αλλά τι περιμένεις από αλήτες που ακόμη και η νέα εκδοχή τους, το Ποτάμι έχει για αρχηγό έναν τύπο που δηλώνει πως «καλωσορίζει τον Τσίπρα στο γκρουπ των ανθρώπων που πιστεύουν στη Γερμανία;»

Και με ακόμη πιο περισσό θράσος επικαλούνται οι γερμανοτσολιάδες τον εθνικό διχασμό. Αυτοί που ούτε για μια στιγμή δεν τον συλλογίστηκαν όταν κατέστρεφαν με τα μνημόνια τη μεσαία τάξη, τον πυλώνα της ταξικής ειρήνης και της οικονομίας, μας φοβερίζουν τώρα με διχασμό.

Όχι κύριοι. Δεν είναι εθνικός διχασμός. Είναι ταξικός.

Το όχι λοιπόν δεν είναι ψήφος εμπιστοσύνης στην νεόκοπη κυβέρνηση που τα χει κάνει ήδη σκατά και που εφευρίσκει τεχνάσματα για να βγει από τα αδιέξοδα πετώντας την μπάλα στην εξέδρα.

Το ΟΧΙ είναι πλέον θέμα εθνικής αξιοπρέπειας και συνάμα και ταξικής συνείδησης. Είναι θέμα προάσπισης της δημοκρατίας από τους ολιγάρχες και τους υπάλληλους τους και απόπειρα αναχαίτισης του γερμανικού ολοκληρωτισμού.

Είναι ένα πρώτο όχι στο νέο Deutschland uber alles. Είναι ένα όχι στους Ουμπεράλες και τους νεοφιλελέδες και την ανίερη συμμαχία τους που προσποιείται ότι πιστεύει στην ελεύθερη αγορά ενώ κάνει τα στραβά μάτια όχι απλά στους παρεμβατισμούς αλλά και στους κεντρικούς σχεδιασμούς της Γερμανίας, της ΕΚΤ, του ΔΝΤ και της Fed.

Έχουμε ταξικό πόλεμο κύριοι. Δεν τον ξεκινήσαμε εμείς. Και ξέρουμε ποιος κερδίζει μέχρι σήμερα. Είναι οι Ουμπεράλες και οι νεοφιλελέδες. Και μας κουνάν το ματωμένο τους δάχτυλο.

Δεν τον ξεκινήσαμε εμείς αυτόν τον πόλεμο. Μα οφείλουμε να τον τελειώσουμε.

Παρακαλούνται λοιπόν οι άμαχοι, κάτι αυτοδημιούργητοι και μερικοί αθώοι εύποροι που συντάσσονται από σύμπτωση και όχι συνειδησιακά με το Ναι των λαμογιών και των δοσιλόγων, να μη διαλέξουν πλευρά.

Ακόμη κι αν αυτοί έχουν ατομικά τα μεγάλα δίκια τους, να ξέρουν ότι συμπαρατάσσονται με αυτούς που έχουν προξενήσει τις μεγαλύτερες αδικίες σε αυτό τον τόπο.

Όχι στην απόπειρα μιας ακόμη εκτροπής. Όχι στην γερμανική Ευρώπη. Όχι στα ντόπια λαμόγια.

Αν υπάρχει ένας τρόπος να σωθεί ο τόπος κι η Ευρώπη που κάποτε πολλοί αγαπούσαμε, είναι αυτός και μόνο αυτός.

Πλέον η ευθύνη πέφτει όλη στις πλάτες μας. Κανείς λοιπόν να μη διανοηθεί να γκρινιάξει για αυτό που ο ίδιος επέλεξε για τον εαυτό του, τους συμπολίτες του και τις επόμενες γενιές.

Η γκρίνια μπορεί να γκρεμίσει σπιτικά. Όχι ολοκληρωτικά καθεστώτα.

Πέτρος Αργυρίου, agriazwa,blogspot.com, 3/7/2015

Read More »