Ο Τάκης Παπάς, ο πρώην αντιστασιακός μεγαλοδικηγόρος με τον ανθρωπιστικό λόγο και εσωκομματικός εχθρός του Σημίτη πέθαινε το καλοκαίρι του 2003. Η Μαλβίνα Κάραλη το καλοκαίρι του 2002. Ο Βασίλης Ραφαηλίδης Σεπτέμβρη του 2000, καλοκαιράκι ακόμα.
Δύο χρόνια νωρίτερα, καλοκαιράκι πάλι, ήταν που ο Δημήτρης Λιαντίνης, ένας από τους μεγαλύτερους κατά τη γνώμη μου και από τους πιο παρερμηνευμένους σύγχρονους Έλληνες φιλοσόφους, διάλεξε να αντικρύσει το θάνατο κατάματα. Όπως είχε και ο ίδιος δηλώσει όλη του η ζωή ήταν μια προσεκτική μελέτη θανάτου. Ίσως να διάλεξε να ανταμώσει το θάνατό του ακριβώς εκείνη την περίοδο που η πολιτική είχε αποστραγγίσει τη ζωή από αισθητική.
Ποιος μπορεί να ξέρει;
Ο θάνατος αυτών των ανθρώπων συνέπεφτε με τη θανάτωση της Ελλάδας όπως την ξέραμε από πολιτικές που δεν γνωρίζαμε.
Έλληνες ξανά! (δεύτερο απόσπασμα από το υπό δημιουργία βιβλίο)
Του Πέτρου Αργυρίου (περισσότερα για το συγγραφέα και το έργο του στο http://agriazwa.blogspot .com)
Τα αυταρχικά καθεστώτα τονώνουν πάντα τον αυταρχισμό των «σωμάτων ασφαλείας», των δυνάμεων καταστολής δηλαδή, προκειμένου οι δυνάμεις καταστολής να είναι «μάχιμες» και έτοιμες να αποθαρρύνουν οποιαδήποτε πιθανή κοινωνική αντίδραση και να καταπνίξουν οποιαδήποτε πιθανή λαϊκή εξέγερση … Ο ζήλος που αυτά σήμερα επιδεικνύουν στη βίαια αντιμετώπιση των πολιτών είχε ήδη τραφεί από το καθεστώς Σημίτη. Ο «Ιός της Ελευθεροτυπίας», μια από τις ελάχιστες ανεξάρτητες στήλες αξιόπιστης ερευνητικής δημοσιογραφίας, μια από τις ελάχιστες φωνές που επί περίπου μια εικοσαετία βρισκόταν σε διαρκή πολεμική ενάντια στις διάφορες μορφές του μεταπολιτευτικού Ελληνικού καθεστωτισμού, μια όαση παρρησίας που δεν επιβίωσε τελικά της εποχής Παπανδρέου, έχει καταγράψει όσα κρούσματα αστυνομικής βίας είδαν το φως της δημοσιότητας την περίοδο Σημίτη. Η λίστα είναι μακριά και επώδυνη και αποδεικνύει ότι η αστυνομική βία στην Ελλάδα δεν αφορά μεμονωμένα «ατυχηματικά» περιστατικά αλλά αποτελεί πάγια μέθοδο του συστήματος- εκτρέφεται και καλλιεργείται σκόπιμα και σε περιόδους που ο αυταρχισμός της πολιτικής εξουσίας κορυφώνει, η κρατική βία ξαμολιέται, δαγκώνει και κατασπαράζει ότι το ανθρώπινο βρει μπροστά της:
«Το σημαντικό ντοκουμέντο που παρουσιάζουμε σήμερα δεν κρίθηκε άξιο να απασχολήσει τα εγχώρια μέσα ενημέρωσης…
…η ασφάλεια των γηγενών αναγορεύτηκε για μια ακόμη φορά στο ύψιστο εκείνο αγαθό, στο βωμό του οποίου δεν χάθηκε κι ο κόσμος να θυσιάζονται στοιχειώδη δικαιώματα πολιτών που ανήκουν σε κάποιες εκ προοιμίου «ύποπτες» κατηγορίες. Στη λογική αυτή, η αστυνομική αυθαιρεσία, ακόμη και στις πιο βάναυσες εκδοχές της, συνεχίζει να παραμένει στο απυρόβλητο.
Σ’ αυτές ακριβώς τις βάναυσες εκφάνσεις της αστυνομικής βίας εστιάζει το αποσιωπημένο ντοκουμέντο που ακολουθεί. Πρόκειται για το πρώτο μέρος έκθεσης που παρουσίασαν σε αρμόδια όργανα του ΟΗΕ η Παγκόσμια Οργάνωση κατά των Βασανιστηρίων (OMCT) και πέντε ανθρωπιστικές μη κυβερνητικές οργανώσεις: η Ελληνική Ομάδα για τα Δικαιώματα των Μειονοτήτων (ΕΟΔΜ), το Ελληνικό Παρατηρητήριο των Συμφωνικών του Ελσίνκι (ΕΠΣΕ), το Κέντρο Ερευνας και Δράσης για την Ειρήνη (ΚΕΔΕ), η Κοινωνική και Εκπαιδευτική Δράση – Κέντρο Συμπαράστασης Παιδιών και Οικογένειας και οι Συνεργαζόμενες Οργανώσεις και Κοινότητες για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα των Ρομά στην Ελλάδα (ΣΟΚΑΔΡΕ).
Η έκθεση φέρει τον τίτλο «Η κρατική βία στην Ελλάδα. Εναλλακτική Εκθεση στην Επιτροπή των Ηνωμένων Εθνών κατά των Βασανιστηρίων», Γενεύη και Αθήνα 2005 (υπό έκδοση στα ελληνικά) και περιλαμβάνει τρία κεφάλαια: «Η κρατική βία στην Ελλάδα», «Η κρατική βία κατά των γυναικών στην Ελλάδα» και «Η κρατική βία κατά των παιδιών στην Ελλάδα». Στη συνέχεια θα περιοριστούμε στο πρώτο από τα τρία αυτά κεφάλαια της Εκθεσης, το οποίο, συμπληρωμένο με όσες πληροφορίες είχαν συγκεντρωθεί μέχρι τις 31 Μαρτίου 2006, έθεσε στη διάθεσή μας ο εκπρόσωπος του ΕΠΣΕ Παναγιώτης Δημητράς.
Υπογραμμίζοντας ότι οι ελληνικές κυβερνήσεις συνεχίζουν επί χρόνια να αρνούνται ότι η αστυνομία εμπλέκεται σε συμβάντα βασανιστηρίων και κακομεταχείρισης, η έκθεση αναφέρεται σε συγκεκριμένες περιπτώσεις κατά τις οποίες οι αρμόδιες ελληνικές αρχές αποδείχθηκαν απολύτως απρόθυμες να ασχοληθούν με τις σχετικές καταγγελίες. Η άρνηση των αρχών να αποδεχθούν την ύπαρξη περιστατικών αστυνομικής βίας, σημειώνεται χαρακτηριστικά, συμπληρώνεται από συνήθως εσκεμμένα ανεπαρκείς μηχανισμούς διερεύνησης των καταγγελιών και μοιάζει συχνά με ενορχηστρωμένη συγκάλυψη των αστυνομικών. Η στάση αυτή οδηγεί σε μια διαδεδομένη πρακτική ατιμωρησίας των δημόσιων λειτουργών που εμπλέκονται σε πράξεις βασανιστηρίων και απάνθρωπης μεταχείρισης με αποτέλεσμα να μην υπάρχει κανένα μέτρο που να δρα αποτρεπτικά για τη διάπραξη τέτοιων πράξεων.
Ανησυχίες εκφράζονται ακόμη στην Εκθεση σχετικά με την αντικειμενικότητα των ΕΔΕ που διενεργούνται μετά από καταγγελίες για βασανισμό ή/και κακομεταχείριση από αστυνομικούς. Το σημαντικότερο μειονέκτημα των ΕΔΕ, τονίζεται, είναι ότι πρόκειται για κλειστές, εσωτερικές αστυνομικές διαδικασίες, στις οποίες δεν συμμετέχει ουσιαστικά ο εγκαλών.
Ανεπάρκειες εντοπίζονται και στον ποινικό έλεγχο των καταγγελιών βασανισμού και κακομεταχείρισης, ενώ στηλιτεύονται οι συνθήκες κράτησης, κυρίως των προσφύγων και των αιτούντων άσυλο. Γίνεται επίσης σαφές ότι οι πιθανότητες να υποστούν καταπάτηση των δικαιωμάτων τους ή να βασανιστούν είναι πολύ μεγαλύτερες για συγκεκριμένες εθνοτικές ή εθνικές ομάδες απ’ ό,τι για τις λοιπές κατηγορίες του πληθυσμού.
Στον πίνακα που ακολουθεί καταγράφονται 123 περιπτώσεις κακομεταχείρισης και κακής χρήσης πυροβόλων όπλων, καθώς και πέντε επιδρομές της αστυνομίας σε καταυλισμούς Ρομά. Σημειώνεται το είδος της αστυνομικής βίας, η εθνικότητα ή εθνική καταγωγή του θύματος και η ηλικία του (το όνομα παραλείπεται), η περιοχή της παραβίασης, η πειθαρχική και, τέλος, η δικαστική δίωξη (εφόσον υπήρξαν).
Ας σημειωθεί ότι, βάσει του συγκεκριμένου πίνακα, δύο επιτροπές του ΟΗΕ (τον Νοέμβριο του 2004 η Επιτροπή των Ηνωμένων Εθνών κατά των Βασανιστηρίων, UN CAT, και τον Μάρτιο του 2005 η Επιτροπή Ανθρώπινων Δικαιωμάτων, UN HRC) ζήτησαν από την Ελλάδα συγκεκριμένες απαντήσεις μέσα σε ένα χρόνο. Σύμφωνα με την προσφιλή τακτική της, η ελληνική κυβέρνηση, μέχρι τουλάχιστον τα τέλη Μαρτίου 2006, απαξίωσε να ανταποκριθεί στη σοβαρή αυτή υποχρέωσή της.
Η λίστα της ντροπής
1. Κακομεταχείριση δύο Ρομά 17 και 18 ετών, Αστυνομικό Τμήμα Μεσολογγίου (08.05.2001). Διενεργήθηκε ΕΔΕ και προτάθηκε η τιμωρία δύο αστυνομικών με αργία με πρόσκαιρη παύση. Με απόφαση του Αρχηγού της ΕΛ.ΑΣ. μόνον ένας αστυνομικός τιμωρήθηκε με πρόστιμο 60 ευρώ. Ασκήθηκε δίωξη κατά τριών αστυνομικών, αλλά σε δίκη παραπέμφθηκε μόνον ένας που αθωώθηκε. Τον Δεκέμβριο 2005 το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου καταδίκασε την Ελλάδα για παραβίαση των άρθρων 3 (απαγόρευση βασανιστηρίων) και 14 (απαγόρευση διακρίσεων) της Ευρωπαϊκής Σύμβασης και για δικαστικά μη αποτελεσματική ανάκριση.
2. Κακομεταχείριση έξι ατόμων (δύο Αλβανοί, οι υπόλοιποι άγνωστης εθνικότητας), Αστυνομική Διεύθυνση Χανίων, Ηγουμενίτσας και Λιμεναρχείο Πειραιά. (Σεπτέμβριος – Οκτώβριος 2001). Διενεργήθηκε Προφορική Διοικητική Εξέταση μόνο για τις κατηγορίες που αφορούσαν τα περιστατικά στα Χανιά και την Ηγουμενίτσα. Οι κατηγορίες κρίθηκαν αβάσιμες.
3. Κακομεταχείριση Έλληνα 40 ετών, στη Ρόδο (06.07.2001). Διενεργήθηκε ΕΔΕ και δύο αστυνομικοί παραπέμφθηκαν στο Πειθαρχικό Συμβούλιο αντιμετωπίζοντας την ποινή της αργίας με απόλυση. Το αποτέλεσμα είναι άγνωστο. Διενεργήθηκε προανακριτική εξέταση, με άγνωστο επίσης αποτέλεσμα.
4. Κακομεταχείριση Ρομ 21 ετών στον καταυλισμό Ρομά Αγίας Παρασκευής (15.06.2001). Διενεργήθηκε Προκαταρκτική Ερευνα (ΠΕ) και οι αστυνομικοί δεν βρέθηκαν υπεύθυνοι. Υποβλήθηκε μήνυση κατά των αστυνομικών, οι οποίοι απαλλάχτηκαν με βούλευμα. Προσφυγή στην Επιτροπή Ανθρώπινων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ.
5. Κακομεταχείριση και λεκτική κακοποίηση μίας γυναίκας και τριών ανδρών (Ρομά), 19-21 ετών, καταυλισμός Ρομά Ασπροπύργου, Αστυνομικό Τμήμα Ασπροπύργου (28.01.2002). Η συμπεριφορά αυτή προκάλεσε αποβολή στην κοπέλα. Η ΠΕ για τις κατηγορίες της ανεστάλη εν αναμονή της ποινικής δίωξης. Υποβλήθηκε μήνυση κατά του αστυνομικού και διενεργήθηκε προανακριτική εξέταση. Η υπόθεση αρχειοθετήθηκε με την ένδειξη «άγνωστος δράστης». Προσφυγή στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου.
6. Κακομεταχείριση τριών Αλβανών, Αστυνομικό Τμήμα Κρυσταλλοπηγής (13.06.2001). Διενεργήθηκε ΠΕ και κανένας αστυνομικός ή συνοριοφύλακας δεν βρέθηκε υπεύθυνος.
7. Κακομεταχείριση ενός άνδρα και μιας γυναίκας αλβανικής καταγωγής στην Κακαβιά. Διενεργήθηκε ΠΕ και κανένας αστυνομικός δεν βρέθηκε υπεύθυνος.
8. Κακομεταχείριση Αλβανού 24 ετών, Αστυνομικό Τμήμα Μυτιλήνης (24.03.2001). Διενεργήθηκε ΕΔΕ και δύο αστυνομικοί παραπέμφθηκαν στο Πειθαρχικό Συμβούλιο αντιμετωπίζοντας ποινές απόταξης και αργίας με απόλυση. Απαλλάχτηκαν, η αστυνομία ωστόσο άσκησε έφεση και η απόφαση παραπέμφθηκε στο Δευτεροβάθμιο Πειθαρχικό Συμβούλιο. Το αποτέλεσμα άγνωστο. Σε άλλον αστυνομικό επιβλήθηκε χρηματική ποινή. Ασκήθηκε ποινική δίωξη κατά ενός αστυνομικού για βασανισμό.
9. Κακομεταχείριση Νιγηριανού 28 ετών, κρατητήρια Ελληνικού (25.06.2002). Η σχετική ΕΔΕ αποφάνθηκε ότι οι κατηγορίες ήταν αβάσιμες. Διενεργήθηκε προκαταρκτική εξέταση και προανακριτική εξέταση: και οι δύο αρχειοθετήθηκαν.
10. Ηλεκτροσόκ σε Ελληνα, 20 ετών, Αστυνομικό Τμήμα Ασπροπύργου (14.08.2002).
11. Κακομεταχείριση 22 κρατουμένων (από Σρι Λάνκα, Ιράκ, Μπανγκλαντές, Σιέρα Λεόνε, Κένυα), κρατητήρια Ελληνικού (12.06.2001). Σύμφωνα με το υπουργείο Δημόσιας Τάξης, «δεν υπάρχουν στοιχεία στα αρχεία μας».
12. Κακομεταχείριση και σε μία περίπτωση σεξουαλική κακοποίηση 11 ατόμων από την Τουρκία αιτούντων άσυλο, μεταξύ 17 και 36 ετών, Λιμενικό, Χανιά (30.05.2001). Διενεργήθηκε ΕΔΕ: δύο λιμενικοί τιμωρήθηκαν με περιορισμό 20 ημερών και άλλοι τέσσερις με φυλάκιση 30-50 ημερών. Μετά δύο αναβολές, η δίκη έγινε στις 15 Οκτωβρίου 2004. Ο ένας λιμενικός αθωώθηκε, ο δράστης της σεξουαλικής κακοποίησης καταδικάστηκε σε κάθειρξη 2 ετών και 6 μηνών με αναστολή, ένας καταδικάστηκε σε κάθειρξη 1 έτους με αναστολή και άλλοι τρεις καταδικάστηκαν σε κάθειρξη 1 έτους και 6 μηνών με αναστολή. Αγνοείται το αποτέλεσμα της έφεσης.
13. Κακομεταχείριση δύο παιδιών 13 και 14 ετών ελληνικής καταγωγής, Αστυνομικό Τμήμα Κασσάνδρειας (19.08.1994). Διενεργήθηκε ΕΔΕ και δεν διαπιστώθηκε καμία ευθύνη. Τρεις αστυνομικοί καταδικάστηκαν για κατηγορίες κατά της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και καταδικάστηκαν σε κάθειρξη 4 ετών με στέρηση των πολιτικών τους δικαιωμάτων. Αθωώθηκαν στο Εφετείο.
14. Κακομεταχείριση Αλβανού 16 ετών, Άγιος Στέφανος (08.02.2001). Διενεργήθηκε ΕΔΕ και δύο αστυνομικοί τιμωρήθηκαν από το Πειθαρχικό Συμβούλιο της ΕΛ.ΑΣ. με απόταξη και εξάμηνη αργία με απόλυση αντιστοίχως. Οι αστυνομικοί άσκησαν έφεση στο Δευτεροβάθμιο Πειθαρχικό. Σύμφωνα με δημοσιεύματα του Τύπου, στο Δευτεροβάθμιο Πειθαρχικό αποφασίστηκε η αθώωσή τους. Ασκήθηκε ποινική δίωξη κατά ενός αστυνομικού για επικίνδυνες σωματικές βλάβες.
15. Κακομεταχείριση πέντε Ρομά, 17 έως 23 ετών, Αστυνομικό Τμήμα Αργοστολίου (04.08.2001). Διενεργήθηκε ΕΔΕ, η οποία κατέληξε ότι δεν υπήρξε αδικοπραξία εκ μέρους των αστυνομικών. Διενεργήθηκαν δύο ΠΕ για τις κατηγορίες της συγκάλυψης και της αποκάλυψης προσωπικών στοιχείων και κανένας αστυνομικός δεν βρέθηκε ένοχος. Ασκήθηκε ποινική δίωξη κατά τριών αστυνομικών, ωστόσο μόνον ένας παραπέμφθηκε σε δίκη, η οποία έχει προγραμματιστεί για την ερχόμενη Τετάρτη. Μετά από μήνυση για τη συγκάλυψη παραπέμφθηκαν σε δίκη στις 12.04.2006 τρεις αστυνομικοί για πλαστογραφία και ψευδορκία.
16. Απάνθρωπη και εξευτελιστική μεταχείριση δύο Ελλήνων στο κέντρο της Αθήνας (08.05.2001). Διενεργήθηκε ΕΔΕ και ο αστυνομικός υπέστη κυρώσεις (η ποινή δεν είναι γνωστή). Ο αστυνομικός τέθηκε σε διαθεσιμότητα μέχρι να εκδοθεί το πόρισμα της ΕΔΕ. Ασκήθηκε ποινική δίωξη κατά του ίδιου αστυνομικού για ψευδή κατάθεση.
17. Θανάσιμος πυροβολισμός κατά Ρομ 21 ετών στο Ζεφύρι (24.10.2001). Διενεργήθηκε ΕΔΕ, η οποία πρότεινε την αργία με απόλυση του αστυνομικού. Με απόφαση του Αρχηγού της ΕΛ.ΑΣ. ο αστυνομικός παραπέμφθηκε στο Πρωτοβάθμιο Πειθαρχικό αντιμετωπίζοντας την ποινή της απόταξης, η οποία επικυρώθηκε και από το Δευτεροβάθμιο Πειθαρχικό. Ασκήθηκε ποινική δίωξη κατά του ίδιου αστυνομικού. Καταδικάστηκε στις 11.03.2005 σε κάθειρξη 13 ετών για ανθρωποκτονία με ενδεχόμενο δόλο, με αναστολή. Η έφεση έχει οριστεί για τις 10.04.2006.
18. Θανάσιμος πυροβολισμός κατά Αλβανού 20 ετών στον κέντρο της Αθήνας (21.11.2001). Η ΕΔΕ αποφάνθηκε ότι ο αστυνομικός πρέπει να τιμωρηθεί με αργία με απόλυση. Το Πρωτοβάθμιο Πειθαρχικό τον απάλλαξε. Στις 24 Νοεμβρίου 2003, ο αστυνομικός αθωώθηκε από την κατηγορία της ανθρωποκτονίας. Εγινε προσφυγή στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου.
19. Θανάσιμος πυροβολισμός κατά Πόντιου 18 ετών στη Θεσσαλονίκη (25.03.2000). Διενεργήθηκε ΕΔΕ, η οποία κατέληξε ότι δεν προέκυπταν ευθύνες εκ μέρους των αστυνομικών. Ο αστυνομικός απαλλάχτηκε με βούλευμα, αλλά παραπέμφθηκε μετά από αναίρεση στον Αρειο Πάγο. Αθωώθηκε στις 22.06.2005.
20. Θανάσιμος πυροβολισμός κατά Έλληνα 32 ετών στα Ανω Λιόσια (03.11.1996). Διενεργήθηκε ΕΔΕ και δύο αστυνομικοί τιμωρήθηκαν με τέσσερις μήνες αργία με απόλυση και αργία με πρόσκαιρη παύση 15 ημερών. Πρωτοδίκως, ο αστυνομικός που πυροβόλησε καταδικάστηκε σε φυλάκιση 4,5 ετών με ανασταλτικό χαρακτήρα. Το Εφετείο τον καταδίκασε σε μετατρέψιμη ποινή φυλάκισης 3 ετών και 3 μηνών.
21. Θανάσιμος πυροβολισμός κατά Ρομ 45 ετών στη Λιβαδειά (20.11.1996). Διενεργήθηκε ΕΔΕ και ο αστυνομικός τιμωρήθηκε με τρίμηνη αργία με απόλυση. Κατά τη διάρκεια της ΕΔΕ είχε τεθεί σε διαθεσιμότητα. Ο αστυνομικός καταδικάστηκε σε κάθειρξη 2 ετών με αναστολή που επικυρώθηκε στην έφεση.
22. Θανάσιμος πυροβολισμός κατά Σέρβου 17 ετών στη Θεσσαλονίκη (23.10.1998). Διενεργήθηκε ΕΔΕ και ο αστυνομικός τιμωρήθηκε με δίμηνη αργία με απόλυση. Στο μεταξύ είχε τεθεί σε διαθεσιμότητα. Ο αστυνομικός καταδικάστηκε σε κάθειρξη 2 ετών και 3 μηνών μετατρέψιμη σε πρόστιμο. Η ποινή παρέμεινε και μετά την έφεση.
23. Θανάσιμος πυροβολισμός κατά Ρομ 29 ετών στη Χαλκηδόνα, Θεσσαλονίκη (01.04.1998). Διενεργήθηκε ΕΔΕ, η οποία απάλλαξε τους τρεις αστυνομικούς. Οι τρεις αστυνομικοί αθωώθηκαν στο δικαστήριο. Εκκρεμεί αγωγή αποζημίωσης.
24. Πυροβολισμός (που κατέληξε σε τραυματισμό) και κακομεταχείριση με δράστη στρατιώτη και θύμα Αλβανό 67 ετών στην Αγία Ιωάννα, ελληνοαλβανικά σύνορα (08.03.2002). Διενεργήθηκε ΕΔΕ και ο στρατιώτης τιμωρήθηκε με φυλάκιση 10 ημερών. Δύο στρατιώτες παραπέμφθηκαν σε δίκη για πρόκληση σωματικών βλαβών και κακομεταχείριση. Η δίκη έγινε στις 16 Σεπτεμβρίου 2004. Ο ένας στρατιώτης καταδικάστηκε σε κάθειρξη ενός έτους με αναστολή. Το Εφετείο μείωσε την ποινή σε 8 μήνες.
25. Πυροβολισμός (που κατέληξε σε παράλυση) κατά Αλβανού 15 ετών στην Καστοριά (04.06.2001). Υπουργείο Δημόσιας Τάξης: «δεν υπάρχουν στοιχεία στα αρχεία μας». Διενεργήθηκε προκαταρκτική εξέταση και η υπόθεση αρχειοθετήθηκε. Επιδικάστηκε αστική αποζημίωση.
26. Κακομεταχείριση Αλβανού 17 ετών στην Κακαβιά, ελληνοαλβανικά σύνορα (16.11.2000). Δράστης στρατιώτης. Υπουργείο Δημόσιας Τάξης: «δεν υπάρχουν στοιχεία στα αρχεία μας».
27. Θανάσιμος πυροβολισμός κατά Αλβανού 23 ετών στην Καστοριά (01.11.2000). Υπουργείο Δημόσιας Τάξης: «δεν υπάρχουν στοιχεία στα αρχεία μας». Διενεργήθηκε προκαταρκτική εξέταση και η υπόθεση αρχειοθετήθηκε.
28. Κακομεταχείριση Αλβανού 26 ετών στο Αστυνομικό Τμήμα Μεγάρων (15.04.2002). Υπουργείο Δημόσιας Τάξης: «δεν υπάρχουν στοιχεία στα αρχεία μας».
29. Κακομεταχείριση Έλληνα στο Αστυνομικό Τμήμα Χίου (01.05.2001). Διενεργήθηκε ΠΕ που απάλλαξε τους αστυνομικούς.
30. Κακομεταχείριση Έλληνα 17 ετών στη Θεσσαλονίκη (31.01.2001). Διενεργήθηκε ΕΔΕ, η οποία κατέληξε ότι δεν προέκυψαν ευθύνες εκ μέρους των αστυνομικών. Διενεργήθηκε κύρια ανάκριση και οι αστυνομικοί απαλλάχτηκαν με βούλευμα.
31. Κακομεταχείριση Ελληνίδας στο κέντρο της Αθήνας (14.04.1995). Διενεργήθηκε Προκαταρκτική Ερευνα, ένας αστυνομικός τιμωρήθηκε με αργία με πρόσκαιρη παύση και μετά την καταδίκη του αντιμετωπίζει την ποινή της αργίας με απόλυση. Ο αστυνομικός καταδικάστηκε σε κάθειρξη 2 ετών και 6 μηνών με αναστολή, η οποία στην έφεση μειώθηκε στους 15 μήνες.
32. Κακομεταχείριση πέντε Ρομά από 17 έως 64 ετών στον Αγιο Στέφανο.
33. Κακομεταχείριση τριών Ρομά 20, 21 και 22 ετών στον Αστυνομικό Τμήμα Ζαφειρίου (16.07.2002). Διενεργήθηκε ΕΔΕ, η οποία κατέληξε ότι δεν προέκυπταν ευθύνες εκ μέρους των εμπλεκομένων αστυνομικών.
34. Κακομεταχείριση δύο Ρομά 16 και 17 ετών στη Ζαχάρω (01.11.2001).
35. Αναγκαστική χορήγηση φαρμάκων για απέλαση ατόμου από το Μπανγκλαντές 25 ετών στο νοσοκομείο Αιγινήτειο (19.09.2001). Ακαθόριστη διοικητική εξέταση.
36. Αναγκαστική χορήγηση φαρμάκων και κακομεταχείριση Νιγηριανού στο Δρομοκαϊτειο Ψυχιατρικό Νοσοκομείο (20.10.2001). Ακαθόριστη διοικητική εξέταση.
37. Κακομεταχείριση τριών Αλβανών 41, 43 και 62 ετών στην Κρυσταλλοπηγή (15.09.2003). Διενεργήθηκε ΕΔΕ, η οποία κατέληξε ότι δεν προέκυπταν ευθύνες εκ μέρους αστυνομικών ή συνοριοφυλάκων.
38. α) Θανάσιμος πυροβολισμός κατά Αλβανού 18 ετών στην Κρυσταλλοπηγή (23.09.2003). Αγνωστο αν υπήρξε πειθαρχική δίωξη. Διενεργήθηκε κύρια ανάκριση. Παραπέμφθηκε συνοριοφύλακας σε δίκη για ανθρωποκτονία από αμέλεια και καταδικάστηκε στις 08.06.2005 σε 2 έτη και 3 μήνες με αναστολή. Εκκρεμεί έφεση.
β) Πυροβολισμός κατά Αλβανού στα ελληνοαλβανικά σύνορα.
39. Κακομεταχείριση τριών Αλβανών στην Καστοριά και στο Αστυνομικό Τμήμα Μεσοποταμίας (22.09.2003). Αγνωστο αν υπήρξε πειθαρχική δίωξη.
40. Τραυματισμός από πυροβολισμό στρατιώτη Αλβανού 35 ετών στα ελληνοαλβανικά σύνορα (27.05.2003). Αγνωστο αν υπήρξε πειθαρχική δίωξη.
41. Τρεις Αλβανοί αγνοούμενοι (19.09.2003).
42. Κακομεταχείριση Αλβανού στο συνοριακό πέρασμα Κρυσταλλοπηγής (04.10.2003). Αγνωστο αν υπήρξε πειθαρχική δίωξη.
43. Κακοποίηση έξι Αλβανών κατά τη διάρκεια έρευνας για την υπόθεση υπ’ αριθ. 26 (01.11.2000) στην Καστοριά.
44. Τραυματισμός τεσσάρων Αλβανών από το λιμενικό στην Κέρκυρα (26.07.2001). Άγνωστο αν υπήρξε πειθαρχική δίωξη. Έπαυσε η δίωξη κατά των λιμενικών.
45. Θανάσιμος πυροβολισμός κατά Αλβανού στο χωριό Παλαμπά, ελληνοαλβανικά σύνορα (01.12.2001). Άγνωστο αν υπήρξε πειθαρχική δίωξη. Δεν απαγγέλθηκαν κατηγορίες κατά των αστυνομικών.
46. Θανάσιμος πυροβολισμός κατά Αλβανού 32 ετών στην Καστοριά (02.11.2002). Άγνωστο αν υπήρξε πειθαρχική δίωξη. Διατάχθηκε ανάκριση. Αποτέλεσμα άγνωστο.
47. Πυροβολισμός (οδήγησε σε ανικανότητα) κατά Ρομ 16 ετών στο Ποντισμένο Σερρών (26.01.1998). Διενεργήθηκε ΕΔΕ και επιβλήθηκε σε έναν αστυνομικό πρόστιμο 90 ευρώ. Στις 28.02.2003 δικάστηκε αστυνομικός για πρόκληση ελαφράς σωματικής βλάβης και αθωώθηκε. Στις 09.03.2006, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο έκανε παραδεκτή την προσφυγή κατά της Ελλάδας για ενδεχόμενη παραβίαση των άρθρων 2 (δικαίωμα στη ζωή), 3 (απαγόρευση βασανιστηρίων) και 14 (απαγόρευση διακρίσεων) και για μη αποτελεσματική ανάκριση.
48. Κακομεταχείριση Πόντιου 23 ετών στην Τούμπα (23.12.2001). Διενεργήθηκε ΕΔΕ, η οποία κατέληξε ότι δεν προέκυπταν ευθύνες αστυνομικών. Διενεργήθηκαν δύο προκαταρκτικές εξετάσεις που αρχειοθετήθηκαν με εισαγγελικές διατάξεις. Προσφυγή συζητείται στην Επιτροπή Ανθρώπινων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ.
49. Κακομεταχείριση και λεκτική κακοποίηση τεσσάρων Ρομά στο Ναύπλιο (12.09.1999). Ακαθόριστη διοικητική εξέταση κατέληξε ότι δεν προέκυπταν ευθύνες αστυνομικών. Διενεργήθηκαν δύο προκαταρκτικές εξετάσεις που αρχειοθετήθηκαν με εισαγγελικές διατάξεις. Προσφυγή στην Επιτροπή ΟΗΕ.
* Ο κατάλογος… ολοκληρώνεται με πέντε επιδρομές της αστυνομίας (2000-2002) σε καταυλισμούς Ρομά (τρεις στον Ασπρόπυργο, μία στην Αλικαρνασσό της Κρήτης και μία στη Θεσσαλονίκη). Κατά τις επιχειρήσεις αυτές καταγγέλλονται κακομεταχείριση, απάνθρωπη μεταχείριση και στερεοτυπική φυλετική συμπεριφορά από πλευράς των αστυνομικών.»[1]
Η βία φέρνει βία. Και η ακόμη περισσότερο βία αυτονομιμοποιείται και σπάει ορμητικά τα στεγανά του χρώματος, της φυλής, της κοινωνικής τάξης, του επαγγέλματος. Γίνεται πανδημία που δε σέβεται κανένα άλλο πέρα από αυτούς που την ορίζουν και την ελέγχουν. Γίνεται ναζιστική βία. Αν δεν είσαι μαζί μας είσαι εναντίον μας: Αυτό είναι το μόνο μήνυμα που παράγεται. Και λες ναι, ναι, μαζί σας παιδιά, μη με κάνετε καινούριο στο ξύλο μόνο. Και σου λεν αυτοί: δυστυχώς εμείς είμαστε με τους άλλους.
Επί Παπανδρέου η αρρώστια γιγαντώνεται. Ο εχθρός πλέον δεν θα είναι μόνο «οι ξένοι», τα «ταραχοποιά στοιχεία», οι «ύποπτοι», οι «κουκουλοφόροι». Η βία δε θα ξεχωρίζει Έλληνες από αλλοδαπούς, νέους από γέρους, διαδηλωτές από δημοσιογράφους, μετανάστες από ξένους ανταποκριτές, αντιστασιακά σύμβολα από . Όλοι είναι «ξένοι» πλέον -ακόμη και στον τόπο τους- και όλοι ύποπτοι.
Τα προσωπεία έχουν πέσει πια. Η Μεταπολιτευτική Ελληνική χούντα βρίσκεται στην πιο ώριμη και απροκάλυπτη μορφή της. Εχθρός είναι η κοινωνία- τέλος.
Στιγμιότυπα της χούντας Παπανδρέου θα τα δούμε με λεπτομέρεια στην ώρα τους.
Αυτό που σε αυτό το σημείο πρέπει να καταδειχτεί είναι ότι το τέρας της κρατικής βίας το σταματάς μικρό. Αν αρχίσει να θρέφεται με τους κοινωνικά αποδυναμωμένους και τους αδύνατους, θα μεγαλώσει, θα μεγαλώσει μαζί και η πείνα του, θα ανοίξει η όρεξή του. Και όταν το τέρας μεγαλώσει, τίποτα δε θα το σταματήσει από το να φάει και εσένα και ότι αγαπάς σε αυτή τη ζωή. Έτσι ξεκινά πάντα. Χτυπάν πρώτα τον ξένο- αν το αποδειχτείς θα τους είναι ευκολότερο να χτυπήσουν τον πολίτη. Αν το κάνουν θα χτυπήσουν το πρόσωπο, την ανθρώπινη ταυτότητα. Στο τέλος θα χτυπήσουν τον Άνθρωπο, την ανθρώπινη οντότητα.
Αν απάνθρωπη και τερατώδης είναι η κρατική βία, απάνθρωπη και τερατώδης είναι και η συγκάλυψη και ατιμωρησία της από τας «αρχάς» που ουσιαστικά με αυτόν τον τρόπο την ενθαρρύνουν, λειτουργούν δηλαδή εξίσου εγκληματικά. Αν τα όργανα καταστολής είναι το χέρι που ραπίζει ή οπλίζει, το Ελληνικό καθεστώς είναι η πρόθεση που κινεί το χέρι. Η συγκάλυψη και ατιμωρησία είναι αποκλειστικά προνόμια της Ελληνικής εξουσιαστικής κάστας. Τα άλλα είναι για τα παιδιά κατώτερων θεών, κατώτερων τάξεων, κατώτερων γονιών. Η Δικαιοσύνη, η Δημοκρατία, η ισονομία, η τιμωρία είναι για τους αδύναμους και τους αμήχανους. Οι θεούληδες του Ελληνικού πολιτικού συστήματος είναι υπεράνω του νόμου των ανθρώπων. Για αυτούς ο μόνος νόμος είναι το δίκαιο του ισχυρού. Θα κάνεις ότι θέλεις, αυτός είναι ο μόνος νόμος. Οι θεότητες του ετσιθελισμού, η πολιτική κόζα νόστρα της Ελλάδας.
Αυτήν την πολιτική εγκληματική οργάνωση που ψευδεπίγραφα και εμπαικτικά ονομάζεται «Ελληνική Δημοκρατία» αντιπάλεψαν μια χούφτα αναγνωρίσιμων ανθρώπων, επιχειρώντας πρώτα από όλα να την ξεσκεπάσουν, να ρίξουν τα προσωπεία της, να ξεκουνηθεί λίγο ο κοσμάκης, να ανησυχήσει όσο ήταν ακόμη νωρίς. Αυτό ήταν το πολιτικό σύστημα που μεταμόρφωνε και αλλοίωνε κάθε λίγο και λιγάκι έναν λαό, ανάλογα με το όνειρο που είχε δει την προηγουμένη της εκλογής του ο κάθε σκατοκέφαλος Έλληνας πολιτικός. Επίδοξοι και ατσούμπαλοι μαθητευόμενοι μάγοι που δοκιμάζαν τα αλχημιστικά τους πειράματα στην πλάτη ενός λαού και που είχαν ετοιμοπόλεμες τις δυνάμεις καταστολής για να καταπνίξουν την κοινωνική δυσαρέσκεια και την συμμόρφωση όπου και όποτε αυτή τολμούσε να εμφανιστεί. Τα λένε μεταρρυθμίσεις: εκσυγχρονισμό, ανασύσταση του κράτους, μνημόνια και άλλα τέτοια πομπώδη και τραγελαφικά επινοήματα… Αυτό που είναι στην ουσία είναι εντολές από ξένα κέντρα συμφερόντων που εκτελούνται από άμαθους και αλαζονικούς Γραικούς πολιτικούς-υπαλλήλους.
Τα υλικά έρχονται από έξω. Η πολιτική συνταγή για το μαγείρεμα τους είναι ελληνική πατέντα. Και το φαγητό απλά δεν τρώγεται.
Μέσα σε όλη αυτή τη χούντα, της βίας, της συγκάλυψης, του εκχυδαϊσμού, της βαρβαρότητας, της μέχρι πρόσφατα λαϊκίζουσας ολιγαρχίας με τα τεχνητά κατασκευασμένα ψευτοδημοκρατικά ερείσματα, της διαπλοκής, της αλαζονείας, του εκμαυλισμού, της διαφθοράς, του κοκαλοθραύστη που ακούει στο όνομα γραφειοκρατεία που σκόπιμα πολεμούσε τη δημιουργικότητα, των μεγάλων συμφερόντων και του μεγάλου φαγοποτιού, εκατοντάδες χιλιάδες αφανείς Έλληνες πολεμούσαν για τη ζωή τους, για την προσωπικότητα τους, για την αξιοπρέπεια τους, για το όραμα τους, για το μέλλον των παιδιών. Εκατοντάδες χιλιάδες Ελλήνων παλεύαν να κάνουν τη δουλειά τους σωστά, να κάνουν το καθήκον τους, όταν όλα τριγύρω τους το απαγόρευαν και τους τιμωρούσαν για αυτό.
Αυτοί ήταν οι άγνωστοι ήρωες. Αυτοί που κρατήσαν κάτι από τη σπίθα ζωντανό. Αυτοί που με τρεμάμενα χέρια θα παραδώσουν κάτι που να αξίζει να διασωθεί στους επόμενους.
Η Ελλάδα είχε πάντα ήρωες. Κάθε χώρα έχει ήρωες. Το θέμα δεν είναι το πόσο ακραία ηρωικοί είναι αυτοί. Το θέμα είναι το πόσο μια χώρα τιμά και αναγνωρίζει τους ήρωες της, πόσο στηρίζει αυτούς που έχουν ορκιστεί στα φυλλοκάρδια τους όχι ντε και καλά να πεθάνουν για αυτή αλλά -κατά προτίμηση- να ζήσουν για αυτή.
Η Ελλάδα, η χώρα που κατά ομολογία των κατοίκων της «τρώει τα παιδιά της» δεν το κανε αυτό. Τους παράτησε τους αφανείς της ήρωες, τους χλεύασε, τους είπε γραφικούς, ρομαντικούς… τους άφησε να παλεύουν μόνοι τους για το σωστό και το δίκαιο στα πανεπιστήμια, στα δικαστήρια, στα γιαπιά, στις ανθρώπινες σχέσεις, στον έρωτα… μόνους και έρμους. Όχι Έρημους και Ισχυρούς όπως θα θέλε να νιώθει ο Λιαντίνης.
Σήμερα που τους χρειάζεται περισσότερο από ποτέ, δε θα τους έχει. Γιατί έχει απομείνει από αυτούς μόνο η σκιά τους μετά από τόσες δεκαετίες ηθικής, πνευματικής και αισθητικής εξόντωσης και διωγμών.
Ακόμη και να ξαναπιάσουν οι ήρωες την σκουριασμένοι τους ηθική πανοπλία, οι Έλληνες δε θα τους αναγνωρίζουν- για μια ακόμη φορά. Γιατί περιμένουν την εντυπωσιακή κάθοδο πολιτικών μεσσιών, γιατί είτε είναι εθισμένοι στο σταρ σύστεμ είτε στη συλλήβδην απαξίωση. Είτε δεν πιστεύουν στις δυνατότητες τους και σε αυτές των συμπολιτών τους είτε παραπιστεύουν σε αυτές.
ΓΙΑΤΙ ΑΠΛΑ ΤΟ ΜΕΤΡΟ ΕΧΕΙ ΧΑΘΕΙ.
Τώρα που οι μάσκες της εξουσίας πέφτουν[2], τώρα που όλοι ψάχνουν για μπροστάρηδες για τον αγώνα των πολλών ενάντια στους λίγους, πολλοί από αυτούς που χαν δει τα απάνθρωπα προσωπεία των εξουσιαστών έχουν αποσυρθεί στα ερείπια της ιδιωτικής τους ζωής και στη θλίψη ενός μάταιου και ασήκωτου αγώνα που δώσαν μόνοι τους απέναντι σε πολλούς.
Η ζωή είναι ένας μεγάλος Είρωνας…
Όπως ειρωνικό είναι ότι η Ευρωπαϊκή και Αμερικάνη πολιτική συνομιλεί και στηρίζει τους εγκληματίες του Ελληνικού πολιτικού συστήματος όπως έκανε πάντοτε. Μαζί όλοι αυτοί, Έλληνες και ξένοι ολιγάρχες, αφού έχουν φέρει τη χώρα σε κατάσταση απόγνωσης, σχεδιάζουν τη σωτηρία της…
Είναι ειρωνικό.. όχι όμως και περίεργο. Παντού τα ίδια κάνουν. Και στο Ιράκ και στην Αίγυπτο και στην Τυνησία και στη Λατινική Αμερική και σε όλη την υπόλοιπη Αφρική.
Οι Έλληνες, σε μεγάλο βαθμό, είδαν το πραγματικό πρόσωπο της εξουσίας. Χωρίς τον παρά να του κάνει αισθητικές επεμβάσεις, το πρόσωπο της εξουσίας είναι το πρόσωπο μιας σταφιδιασμένης μέγαιρας.
Ας ελπίσουμε ότι οι λαοί στις πλάτες, τα όνειρα και το μόχθο των οποίων στηρίζεται το παγκόσμιο σύστημα εξουσίας θα είναι πιο διορατικοί από ότι ήμασταν εμείς… ότι θα αποτινάξουν την ψευδαίσθηση της δημοκρατίας και μαζί με αυτήν και τους Δυνάστες τους.
Να βιαστούν για να μην τους βιάσουν.
