Ποιός σκότωσε το Στέλιο Καζαντζίδη;

Πάνε κάτι 24ωρα τώρα, που η άχρηστη σκέψη μου της ημέρας ήταν η εφεύρεση μιας περσόνας που καλλιτέχνιζε και έβγαζε στις μαρκίζες κατιτίς παραπάνω από τα προς το ζην φέροντας το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο Καστράτος Διονυσίου και με διεμφυλική σκηνική παρουσία, τραγουδώντας Στράτο Διονυσίου με φωνή και ντύσιμο Conchitas.

Ο ήρωας μου σε αυτή την εν εγρηγόρσει ονειροφαντασία μου είχε άσχημο τέλος: αυτοδίκαιοι υπερασπιστές της «παράδοσης» του λαϊκού τον πιάσανε και τον ευνουχίσανε πραγματικά, του κόψανε τα αρχίδια.

Διαμαρτυρήθηκα και εγώ έντονα με αυτό το σενάριο που έπλασε το υποσυνείδητό μου: Γιατί δε με προειδοποίησε πχ για το χθεσινό σεισμό και μου σέρβιρε το άνοστο πιάτο του Καστράτου Διονυσίου που και μόνο το όνομα του θα μπορούσε να θεωρηθεί προσβολή μνήμης νεκρού, πόσο μάλλον το ρεπερτόριο του;

Δεν πέρασαν καλά καλά μερικές μέρες που το υποσυνείδητο μου βγαζε γλώσσα μέχρι να  πέσω στο δημοσίευμα «Εφημερίδας των Συντακτών» με τίτλο «Ο Καζαντζίδης ήθελε μαύρα και παράνομη εξαγωγή συναλλάγματος» βασισμένο στο αυτοβιογραφικό βιβλίο του κάποτε κραταιού της ελληνικής δισκογραφίας Μάκη Μάτσα «Πίσω από τη μαρκίζα, 40 χρόνια ελληνικής μουσικής όπως την έζησα» όπου σε αντίθεση με την αγιογραφική προσέγγιση που δεσπόζει στη «λαϊκή» κουλτούρα, περιγράφονται οι ιδιορρυθμίες του καλλιτέχνη και η τάση του να φορτώνει τις δικές του κακές επιλογές όπως τα καζίνο που τον γδάραν και τις συνέπειες της φοροδοτικής του στάσης ως μια μεταφυσική συνέχεια της Αδικίας των ισχυρών προς τους αδυνάτους και μια συνομωσία των «Εβραίων» εναντίον του, εναντίον της «Φωνής της Ελλάδας».

Το δημοσίευμα προκάλεσε τις οργίλες αντιδράσεις της δεύτερης και τρίτης γενιάς Καζαντζιδικών που το θεώρησαν ιερόσυλο.

Η ζωή του Καζαντζίδη, όπως οι ζωές τόσων άλλων ήταν γεμάτη ανακολουθίες. Παιδί μικρασιάτισας  προσφυγοπούλας από την οποία έμαθε το λυγμικό στοιχείο που τον βοήθησε να φτιάξει αργότερα το αντρικό μοιρολόγισμα που τον έκανε διάσημο, στα μικρατά του έκανε σκληρές δουλειές τύπου Βασιλάκη Καϊλα, μέχρι που κάποιοι τον ανακάλυψαν. Από τα ρεμπέτικα που ήταν κατ εμέ η τελευταία μορφή αυθεντικής λαϊκής μουσικής, άφησε τη μικρασιατική μουσική παράδοση και σιγά σιγά προσχώρησε στη μουσική βιομηχανία της εποχής που εκείνη την εποχή ανακάλυπτε το bollywood πολύ πριν το ανακαλύψει το Hollywood. Άλλωστε την ίδια εποχή και παρά τα αμίμητα υποκριτικά ταλέντα της, η βιομηχανία του νεοελληνικού κινηματογράφου ανακάλυπτε και το Hollywood από το οποίο ενίοτε έκλεβε σενάρια. Τα φασονατζίδικα στήθηκαν πρώτα στην τέχνη μαζικής κατανάλωσης και έπειτα βαπτίστηκαν ελληνικά.

Έτσι ο Καζαντζίδης γνωρίζει φοβερή επιτυχία με τα ελληνικότατα και λαϊκότατα καψουροτράγουδα τύπου bollywood Μαντουμπάλα και Ζιγκουάλα ενώ ήδη υπάρχουν κοινωνικές αναφορές στα τραγούδια του που στη συνέχεια και σε συνεργασία με ταλαντούχους μουσικοσυνθέτες και στιχουργούς της εποχής θα δημιουργήσουν τη δική τους μουσική σκηνή.

Οι ιδιορρυθμίες στο χαρακτήρα του Στέλιου μπορεί να σχετίζονται και με  την τραγωδία της απώλειας της αναπαραγωγικής ανικανότητας του που ακόμη και σήμερα μπορεί να πληγώσει και το πιο προοδευτικό αρσενικό Homo Sapiens Sapiens. Ο ίδιος την απέδιδε σε δύο διαφορετικές εκδοχές που ανήκουν στον ίδιο και αφορούν την στρατιωτική θητεία, σκληρή και απάνθρωπη συνήθως εκείνα τα χρόνια: Η μία, η προγενέστερη, θέλει το Στέλιο να τοποθετείται από αξιωματικό κατά στάβλο περιορισμό και να χάνει τον ανδρισμό του από κλοτσιά αλόγου ενώ η δεύτερη και μεταγενέστερη θέλει τον ίδιο τον αξιωματικό να ξυλοφορτώνει μετά μανίας το Στέλιο με τη γνωστή μοιραία συνέπεια.

Αφήνοντας λοιπόν τον Στέλιο στην αδικία της ζωής και το υποσυνείδητο μου δικαιωμένο να περιγελά τους πάντες για το εύρημα του «Καστράτου» ας πάμε ένα βήμα παρακάτω, στις κοινωνικές συνέπειες της παράδοσης που άφησε ο Στέλιος και της προσωπολατρείας του που επιβιώνει μέχρι και σήμερα.

Η φτωχολογιά, από μια αδήριτη πραγματικότητα μιας παλαιότερης εποχής έγινε το άλλοθι μιας άλλης. Ο πόνος ο καημός και ο βραχνάς, το κακό ριζικό, γίναν από το 1980 όλα σύμβολα μιας νέας τάξης ανθρώπων με λαϊκές ή όχι καταβολές που πλέον ανήκαν στη μέση αστική τάξη και ενίοτε στις ανώτερες οικονομικές τάξεις και χρησιμοποιούσαν τις πολιτικές και κοινωνικές καταβολές τους ως άλλοθι για την αμετροέπεια τους.

Το «αδικήθηκα και ήρθε τώρα η σειρά μου να αδικήσω, η αλλιώς γύρισε ο τροχός θα γαμήσει κι ο φτωχός» θα μπορούσε να είναι ο ύμνος αυτής της νέας τάξης αν είχε την οποιαδήποτε ειλικρίνεια.  

Το ΠΑΣΟΚ πχ πανηγύρισε τον εκλογικό του θρίαμβο στης Ρίτας Σακελαρίου και έκανε κι αυτό ότι μπορούσε για να μετατρέψει το λαϊκό σε λαϊκίστικο.

Αυτό ήταν το νέο παράδειγμα του ΠΑΣΟΚ και επίτυχε εξόχως καταστροφικά σε όλους τους τομείς.

Ειδικά στη μουσική, τα μπουζούκια γίναν ξανά θεσμός αυτής της σχετικά διευρυμένης νέας τάξης προνομιούχων που έκλεβε τόσο από το παρελθόν αλλά και από το μέλλον για να καλοπεράσει στο παρόν ενώ η δισκογραφία σταδιακά έγινε απλά μηχανισμός προώθησης συγκεκριμένων μαγαζιών.χρυσορυχείων.

Το 1990 η κατάσταση κακοφόρμισε ακόμη περισσότερο. Μπορούσες να ακούσεις πλέον Στέλιο και Στράτο σε κωλόμπαρα με μπουκάλια ουίσκι και σαμπάνιας να ανοίγουν θριαμβευτικά μπροστά στα μπούτια και τα μπούστα κοριτσιών από το ανατολικό μπλοκ, ενώ οι χουβαρντάδες θαμώνες θα κλαψομούνιαζαν μέχρι θανάτου με καψουροτράγουδα για τις αχάριστες γυναίκες αλλά και την κοινωνική αδικία, χουφτώνοντας παράλληλα μέχρι αηδίας θηλυκούς οικονομικούς πρόσφυγες. Το λαϊκό κατάντησε συνοδευτικό μιας χυδαίας και «αυτοδίκαιας» εκτόνωσης και soundtrack του μαραζιού της χλιδής και της πολυτέλειας.

Η παλιά φτωχολογιά έγινε το άλλοθι για μια άνευ προηγουμένου σπατάλη χρημάτων και αισθητικής, έγινε το «νέο κανονικό». Η τάξη που καταπιεζόταν έγιναν οι ίδιοι καταπιεστές, οι εκμεταλλευόμενοι εκμεταλλευτές. Οι εργατικοί αγώνες έγιναν ιδεολογικό πλυντήριο για ξέπλυμα μαύρου χρήματος, οι νεκροί του πολυτεχνείου έγινε «η γενιά του πολυτεχνείου» ενώ σήμερα είναι πιο εύκολο να αμφισβητήσεις το ότι υπήρχαν ηρωικοί νεκροί στο πολυτεχνείο από το να αμφισβητήσεις τη συμβολή του Στέλιου Καζαντζίδη στον πολιτισμό. Όπως κάνει πάντα, η κλεπτοκρατία θα έκλεβε και από παρελθόν και από το μέλλον αλλά αυτή τη φορά θα στόλιζε το παράδειγμά της με τα λαϊκά δίκια για να τα καταστρέψει εντελώς δύο δεκαετίες αργότερα.

Φυσικά, όπως πάντα, έχει ο καιρός γυρίσματα.

Ο εξευτελισμός κάθε έννοιας λαϊκού, το ξόδεμα των αδικιών του παρελθόντος σε γούστα και προνόμια, έχουν οδηγήσει σήμερα σε μια κατάσταση όπου ενώ η φτώχεια γίνεται σταδιακά το κυρίαρχο παράδειγμα, αδυνατούν να υπάρξουν γνήσιοι τραγουδιστές της γνήσιας νέας φτώχιας και των καημών του λαού ενώ οι φο μπιζού επίγονοι του «λαίκου τραγουδιού», μιας αφήγησης που συνέχισε παρότι είχε χάσει κάθε αντιστοιχία με τα αιτήματα και τις αιτίες της δημιουργίας της, συνεχίζουν να έλκουν πλούτο στα σκυλάδικα, έστω και με πολύ μικρότερες ταρίφες.

Τον γδάραν τον καημό και τον φορούσαν επιδεικτικά σαν ‘ταν γούνα και από όλες τις σπατάλες τις μεταπολίτευσης, αυτό το ξόδεμα το ηθικό ήταν η πηγή όλων των άλλων κακών.

Στο βιβλίου του Μάτσα, γίνεται επίσης αναφορά και στα ακραία χαρακτηριστικά που πήρε η προσωπολατρεία Καζαντζίδη. Όπως περιγράφεται στην Εφημερίδα των Συντακτών «Ο Καζαντζίδης κήρυξε ανένδοτο, ο Μάκης Μάτσας άρχισε να δέχεται απειλές. «Έχω δύο μήνες ζωής», του είπε στο τηλέφωνο ένας καρκινοπαθής, «αλλά πριν πεθάνω, έχω ορκιστεί στον εαυτό μου ότι θα σκοτώσω εσένα και τα παιδιά σου».

Τι είναι αυτό που έκανε και κάνει ανθρώπους να ταυτίζονται τόσο πολύ με ένα λαϊκό ίνδαλμα που να μη διστάζουν να δώσουν όχι μόνο τη ζωή τους αλλά και απειλούν να πάρουν τη ζωή άλλων και μάλιστα ακόμη και παιδιών;

Γιατί ο Καζαντζιδισμός αλλά και άλλες προσωπολατρίες έφτασαν στο επίπεδο ακόμη και του λεκτικού τζιχαντισμού;

Σε προηγούμενο άρθρο μας αναλύσαμε το παράδοξο της πίστης σε καταστροφικές αιρέσεις που ακόμη και όταν αυτές αναιρούνται ή καταστρέφονται, εκείνη τείνει ενίοτε να επιμένει.

Αυτό που πρέπει να σημειωθεί είναι πως η προσωπολατρία είναι θεμέλιος λίθος των περισσοτέρων θρησκειών. Ο εμπλουτισμός της με διάφορα μεταφυσικά στοιχεία δεν αλλάζει το βασικό της χαρακτήρα ακόμη και αυτός είναι τριαδικός, διαδικός, μοναδικός ή οτιδήποτε άλλο, παρότι το μεταφυσικό λούστρο επιτρέπει η πίστη ευκολότερα να μεταφερθεί από το πρόσωπο, ιστορικό ή και μη, στα λατρευτικά αντικείμενα, περνώντας από την προσωπολατρία στην ειδωλολατρία, είτε αυτή αφορά οργανωμένες θρησκείες είτε ακόμη ακόμη και την ποπ κουλτούρα όπου όχι σπάνια παρατηρούμε το φαινόμενο ευτελή προσωπικά αντικείμενα νεκρών σταρ να πουλιούνται στην τιμή αρχαίων θρησκευτικών κειμηλίων.  

Πρόκειται για ένα παλιό νοητικό δηλητήριο που περνάει συγκαλυμμένα από γενιά σε γενιά και από πολιτισμό σε πολιτισμό και απαρχές της έχει μάλλον βασιλικές δομές εξουσίας, που ούτως ή άλλως ενίοτε ενδύθηκαν θεϊκών ιδιοτήτων. Από τους Φαραώ μέχρι το βασιλιά Ήλιο Λουδοβίκο τον 14^ο, από την προσωπολατρία του Ανδρέα Παπανδρέου και την μεταφυσική του «Ανδρέα ζεις εσύ μας οδηγείς» μέχρι τη λατρεία προς τη «φωνή του Λαού» Στέλιο Καζαντζίδη, οι άνθρωποι θέλουν να πιστεύουν πως υπάρχει κάτι έξω από αυτούς, πάνω αυτούς που ορίζει δικαιωματικά τις ζωές τους, κάτι μεγαλύτερο από τη ζωή την ίδια.

Όταν αυτό το «έξω» βρίσκει δε σε μάζες και ψυχολογικό έδαφος ταύτισης, τότε η μονομανία της εξουσίας κάθε είδους, θρησκευτικής, καλλιτεχνικής, πολιτικής, σκοπίμως ή ακόμη και συμπτωματικά έχει καταφέρει να δημιουργήσει μια νέα λαϊκή θρησκεία, που μοιράζεται χαρακτηριστικά από προηγούμενα στάδια αυτού του μηχανισμού επιβολής, με σημαντικότερο όλων την άνευ όρων αφοσίωση. Αυτή η μαζική προσωπολατρία μπορεί να αντλεί ή να προβάλει ισχύ  ακόμη και από/στο παράδειγμα της Πατρικής η Μητρικής εξουσίας, δομώντας ιεραρχικές δομές οριζοντίως, διαγωνίως και καθέτως.

Τα παραδείγματα προσωπολατρίας αφορούν ακόμη και πρόσωπα που θα έπρεπε να είναι αποτροπαϊκά: Οι ερωτικές επιστολές που έστελναν κορασίδες στον δράκο του Σέιχ Σου Παπαχρόνη και ο πρόσφατος γάμος του 80χρονου πλέον μακελάρη Charles Manson με μια ευπαρουσίαστη 26χρονη είναι μερικά μόνο από μια πληθώρα τέτοιου είδους παραδειγμάτων.

Όσο πιο ανολοκλήρωτη είναι μια προσωπικότητα τόσο περισσότερο ρέπει προς ολοκληρωτικά παραδείγματα στα οποία προβάλει τα απωθημένα της. Και όσο πιο ολοκληρωτικό και αν είναι το περιβάλλον το οποίο εμποδίζει την ανάπτυξη μιας περσόνας, σε τόσο πιο ανολοκλήρωτες περσόνες θα στρέψει η ίδια την καταπιεσμένοι λατρεία της καθώς οι ρητές και μη απαγορεύσεις δεν της επιτρέπουν να συνδεθεί με συνθήκες πλήρους εγκαρδιότητας με έναν «κοινό θνητό».

Το ίδιο ισχύει και για τις κοινωνίες.

Το λιγότερο και μάλλον ίσως και το περισσότερο που μπορούμε να κάνουμε για αυτά τα αταβιστικά κατάλοιπα είναι να τα περιγράφουμε και να αφήνουμε τους φορείς τους να εκδηλώνονται και να εκτίθενται.

Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com 18/11/2014

Read More »

Ένας συγγραφέας στο δικαστήριο της ιστορίας (λογοτεχνία)

(Αυτό το διήγημα είναι απάντηση στην πρόσκληση του νέου λογοτεχνικού σπιτιού μου, των εκδόσεων Anima που θα κυκλοφορήσει μες στα Χριστούγεννα το μυθιστόρημα μου «Το Σημάδι». Ας με γνωρίσουν λοιπόν και αμιγώς λογοτεχνικά οι αναγνώστες μου που με γνωρίζουν μόνο από τις αναλύσεις και τις παρεμβάσεις μου σε δεκάδες διαφορετικά πεδία και ας σταθούν συνήγοροι υπεράσπισης ή κατήγοροι μου στο δικαστήριο της ιστορίας λαμβάνοντας υπόψη τους ότι αυτό το διηγηματάκι γεννήθηκε και υλοποιήθηκε μόλις μέσα σε 90 λεπτά της ώρας, χωρίς καμία προπαρασκευή)

Δεν σε καλούν συχνά στο δικαστήριο της ιστορίας, ξέρεις.

Μόνο σαν κοντεύεις να πεθάνεις ή όταν μνήμες που δε σε γνώρισαν εν ζωή πάνε να αναστήσουν το πνεύμα σου από το νεκρό κορμί σου.

Το συγκεκριμένο δικαστήριο δεν έκρινε προθέσεις, μονάχα δηλώσεις.

Σε ετούτο δω το δικαστήριο έπρεπε να αποδείξεις ότι ήσουν αυτό ακριβώς που δήλωνες στους άλλους και στον εαυτό σου πως είσαι.

Το δικαστήριο αυτό, είχε ως είθισται δύο μέτρα και δύο σταθμά: το ένα από αυτά ήταν για τους πετυχημένους. Αν κάποιος δηλαδή δήλωνε πως ήταν επιχειρηματίας το μόνο που έπρεπε να δείξει ήταν έναν φουσκωμένο τραπεζικό λογαριασμό και αμέσως αθωωνόταν ενώ οι δικαστές του δίναν και μια εύφημο μνεία που μπορούσε να κρατήσει για μια αιωνιότητα και μια μέρα.

Αν ήσουν καλλιτέχνης όμως, αν δήλωνες δηλαδή καλλιτέχνης….

Εκατομμύρια ψευδοκαλλιτέχνες περνούσαν από το δικαστήριο της ιστορίας κάθε χρόνο. Οι περισσότεροι από αυτούς καταδικάζονταν για παραποίηση ιδιότητας με ποινές ισόβιας ανωνυμίας και αιωνίας λήθης. Ψώνια τους λέγαν μεταξύ τους δικαστές και κατήγοροι στο λιγοστό τους ελεύθερο χρόνο που ολοένα και μίκραινε όσο πλήθαιναν οι ψευτοκαλλιτέχνες.

Αναμενόμενο λοιπόν να είναι προκατειλημμένοι οι δικαστές απέναντι σε ανθρώπους που τίποτα χρήσιμο δεν κάναν στη ζωή τους πέρα από το να εξαπατούν τους άλλους και να παρεμποδίζουν την εύρυθμη λειτουργία των δικαστηρίων.

Ο Ενρίκο Μαλαπέστα είχε κατηγορηθεί πως ήταν ένας από δαύτους, ένας συγγραφίσκος που καμωνόταν τον μεγάλο, τον σπουδαίο τίποτε που φούσκωνε από μόνο του σαν τις παλιές φαρίνες, ένας διάνος, χωρίς φτερά. 

Αυτό που επιβάρυνε ακόμη περισσότερο τη θέση του ήταν πως ήταν από τους αμετανόητους: ακόμη και την ύστατη στιγμή της υπέρτατης κρίσης, εκεί στο εδώλιο του κατηγορουμένου, επέμενε να δηλώνει αθώος, να δηλώνει γνήσιος καλλιτέχνης.

Αν έκαμε διαφορετικά, αν είχε δείξει κάποια μεταμέλεια, ίσως και να τον αφήναν ελεύθερο με μια επίπληξη.

Μα αυτός δήλωνε αθώος, δήλωνε πως αγαπούσε την τέχνη του τόσο πολύ όσο τον αγαπούσε κι αυτή. Μα στα μάτια των δικαστών τα λόγια του ήταν απλά φθηνές δικαιολογίες κάποιου που για δεκαετίες ατιμώρητα ασελγούσε πάνω στο σώμα της τέχνης.

Ενρίκο Μαλάπέστα πέστα όλα, τον φοβερισε το όργανο της τάξης που τον συνέλαβε. Ο Ενρίκο προσπάθησε να του δείξει κάποιο από τα βιβλία του, να τον πείσει πως είναι εραστής και όχι κακοποιητής της τέχνης μα μάταια. Ο μπάτσος έκρυβε την αγραμματοσύνη του πίσω από περίσσεια σκληρότητας κι άτσαλα έσειρε τον Ενρίκο σιδεροδέσμιο μπροστά στους δικαστές. 

Ο επικίνδυνα ρομαντικός Ενρίκο δεν έβλεπε το δικαστήριο σαν δοκιμασία αλλά σαν μια ευκαιρία: Στο δικαστήριο θα είχε την ευκαιρία να απαλλαχθεί μια και για πάντα από τις άδικές κατηγόριες που τον βάραιναν. Γιατί οι δικαστές ήταν πάντα μορφωμένοι και άξιοι άνθρωποι.

«Ενρίκο Μαλαπέστα, απέδειξε μας πως είσαι συγγραφέας» είπε ο  δικαστής επιβλητικά κοιτάζοντας τον Ενρίκο διαμπερώς σαν ακτινογραφικό μηχάνημα.

 Αν μονάχα τον είχαν αφήσει να φέρει τα βιβλία του. Αν μονάχα… Μα στις αίθουσες των δικαστηρίων δεν επιτρεπόταν η οπλοφορία.

«Είμαι συγγραφέας γιατί έχω δώσει και την ψυχή μου για την τέχνη μου» δήλωσε θαρραλέα ο Ενρίκο.

Ο κατήγορος Αξιών και Εμπορίου τον κοίταξε περιπαικτικά: «Χα, το χρηματιστήριο των ψυχών έχει πιάσει πάτο. Ούτε καν ο διάβολος δεν αγοράζει ψυχές πλέον.»

«Ομολογείς λοιπόν πως δεν έχεις πια ψυχή; Ομολογείς την ενοχή σου λοιπόν; Πως μπορεί να περνιέται κάποιος για καλλιτέχνης όταν είναι ένα πλάσμα άψυχο;» επενέβη σαν καταπέλτης ο κατήγορος Συναισθήματος.

Ο Ενρίκο έκαμε να απολογηθεί μα είχε ήδη χάσει αρκετή από τη σιγουριά του

«Την έδωσα όλη την ψυχή μου στα έργα μου, στους αναγνώστες μου»

«Και πόσους αναγνώστες είχαν τα βιβλία σας κύριε… Μαλαπέστα;» είπε ειρωνικά ο κατήγορος Εφαρμοσμένου Μάρκετινγκ

«Μερικές εκατοντάδες σας διαβεβαιώνω»

Η αίθουσα ξέσπασε σε γέλια με αυτή τη νέα παραδοχή ενοχής κι αυτοεπηρμένης ασημαντότητας. 

«Ομολογείτε λοιπόν πως είστε λιγόψυχος. Αν εσείς , με μερικούς εκατοντάδες αναγνώστες παραπονιέστε πως στερέψατε από ψυχή, τι να πουν και οι πραγματικοί συγγραφείς με τα εκατομμύρια αναγνωστών;»

Ο δικαστής απευθύνθηκε στον Μαλαπέστα σκληρά και κοφτερά σαν την αιχμή καλοκομμένου διαμαντιού «Μην ειρωνεύεστε την αίθουσα κύριε Μαλαπέστα εκτός και αν θέλετε στο ούτως ή άλλως βαρύ κατηγορητήριο σας να προστεθεί και η κατηγορία της εξύβρισης.

«Μα δεν είναι μόνο οι αναγνώστες των βιβλίων μου. Χιλιάδες άνθρωποι με έχουν διαβάσει… στο διαδίκτυο»

«Χα, όταν ένας πραγματικός συγγραφέας φταρνίζεται, εκατομμύρια αναγνώστες διαβάζουν το φτάρνισμα του. Ακόμη και το λόξυγκα του. Εσείς κύριε μου δεν δικαιούστε να περνιέστε για συγγραφέας.» είπε με στόμφο ο κατήγορος Μιμιδίων και διώξης Εγωιστικών Γονιδίων.

«Θα έδινα και τη ζωή μου για τη τέχνη μου» διαμαρτυρήθηκε οργίλα ο Ενρίκο

«Χα, κύριε Μαλαπέστα, πραγματικοί συγγραφείς έχουν πραγματικά δώσει τη ζωή τους για την τέχνη τους. Πέθαιναν σε ανήλιαγα δώματα λιωμένοι από τη φτώχεια και την αρρώστια. Εσείς κύριε Μαλαπέστα μας, έχετε γνωρίσει τέτοιες συνθήκες; Αναμετρήθηκε η πένα σας με τα αντίξοα για να δει μέχρι που φτάνει το μπόι της; Σας στέγνωσε ποτέ το μελανοδοχείο και έπρεπε να κόψετε τις φλέβες σας για να μπορείτε να τελειώσετε μια πρόταση, να δώσετε ζωή σε έναν λογοτεχνικό ήρωα με τη δικια σας τη ζωή; Στερηθήκατε ποτέ πληκτρολογίου;» ρώτησε ο κατήγορος καλλιτεχνικής Ένδειας και Αυτοθυσίας.

«Όχι, μα στερήθηκα τον πλούτο και τις χαρές μιας κανονικής ζωής» απάντησε αμήχανα ο Ενρίκο.

«Ώστε δεν βγάλατε ποτέ λοιπόν λεφτά από τα βιβλία σας» διατύπωσε πανούργα  ο κατήγορος Οικονομικής Αποτυχίας

«Όχι, όχι προς θεού, δεν το κανα για αυτό, για να επικοινωνήσω με τους ανθρώπους το έκανα, να βγάλω τα σώψυχα μου, να μοιραστώ ψυχή με τους συνανθρώπους μου»

«Α μάλιστα. Είστε ο Χρηστός των συγγραφέων. Ελάτε τώρα. Τα ίδια μας λένε όλοι οι αποτυχημένοι όλου του κόσμου. Βαπτίζετε την οκνηρία σας ως αυτοθυσία,την ανικανότητα σας ως τέχνη και μετά έχετε το θράσος να ζητάτε και επιδόματα αναπηρίας για τα κουσούρια που σας άφησε η ίδια η καλοφροντισμένη σας αμέλεια» έκανε απαξιωτικά ο κατήγορος Μετριότητας.

Σειρά είχε ο κατήγορος Δημόσιας Υγείας καθώς η μπάλα έπεσε στο γήπεδο του και μάλιστα δύο φορές…

«Σε τούτο δω το δικαστήριο που μοναδικό συγγραφέα έχει την ίδια την ιστορία αλλα και τη δικαιοσύνη, εσείς ο ίδιος σας ομολογήσατε πως βγάλατε έξω τα εσώψυχά σας… Και δεν σκεφτήκατε ποτέ κύριε Μαλαπέστα, δεν αναλογιστήκατε ούτε μια φορά σας τι κινδύνους δημόσιας υγείας μπορεί να δημιουργήσει το να βγάζετε τα εσώψυχά σας έξω; Είχατε κάνει κάποια εξέταση μήπως για να είστε σίγουρος πως τα εσώψυχα σας δεν είχαν κάποια μολυσματική ασθένεια;»

«Δηλώσατε επιπροσθέτως πως μοιραστήκατε την ψυχή σας με αν-αγνωστες σας. Γνωρίζετε πολύ καλά, όλοι το γνωρίζουν αυτό, πως για να γίνει κάποιος  δωρητής ψυχής πρέπει να είναι συμβατός με τους δέκτες ψυχής. Καταλαβαίνετε σε τι κινδύνους έχετε εκθέσει εκατοντάδες ανίδεους αναγνώστες; Συνειδητοποιείτε  πόσους ανυποψίαστους δέκτες ψυχής θα μπορούσε η ανευθυνότητα σας να έχει σκοτώσει; Προτείνω λοιπόν στο κατηγορητήριο να προστεθεί και η απόπειρα μαζικής δολοφονίας. Δεν είστε συγγραφέας. Είστε το λιγότερο τρομοκράτης κύριε»

Ο Ενρίκο ζάρωσε. «Αχ ψυχούλα μου», έκλαιγε από μέσα του. «Αχ ψυχούλα μου. Σε σκότωσα για το τίποτα. Αυτό ήταν το έγκλημα κι αυτή η τιμωρία μου»

 «Ένσταση κύριε δικαστά». Μια μικρή αχτίδα ελπίδας φώτισε τη μαυρισμένη πια καρδιά του Ενρίκο. Κάποιος τον υπερασπιζόταν, υπερασπιζόταν αυτόν τον μικρό, ολίγιστο και λιγοστών πωλήσεων συγγραφέα.

Μα ήταν ο κατήγορος Επιστημονικού Μάρκετινγκ.

«Καμία από τις σύγχρονες επιστημονικές μεθόδους δεν έχει αποδείξει ότι η ψυχή μπορεί να μεταφερθεί μέσα από υλικά μέσα. Τα βιβλία είναι υλικά. Το μόνο που μπορεί να αποδείξει τη μεγαλοψυχία ενός συγγραφέως είναι οι πωλήσεις του. Οι πωλήσεις φέρνουν λεφτά, δουλειές και ανάπτυξη στην οικονομία. Ο κύριος Μαλαπέστα δεν έχει καν βγάλει τα έξοδα του τυπογραφείου, πόσο μάλλον του εκδότη. Τα δέντρα που κόπηκαν για να γίνουν χαρτοπολτός για τα βιβλία του πήγαν στράφι. Τα έσοδα από τις πωλήσεις του ούτε κήπο δεν μπορούν να αναδασώσουν. Ως εκ τούτου ψεύδεται ασύστολα: Τα περί ψυχής είναι τέχνασμα προς άγρα αγοραστών. Κύριε Μαλαπέστα, εκτός από καλλιτεχνική είστε και οικολογική καταστροφή. Επιχειρείτε δε να κρύψετε την επικίνδυνη σας φύση πίσω από παλιά κλισέ. Ελάτε τώρα: Οι πραγματικοί συγγραφείς δε βάζουν την ψυχή τους μέσα στα βιβλία. Αυτός είναι ένας ισχυρισμός ξεκάθαρα αντιεπιστημονικός, μια απάτη αν θέλετε. Οι πραγματικοί συγγραφείς δε χρειάζεται να βάλουν την ψυχή τους μέσα στα βιβλία. Βάζουν μέσα σε αυτά την ικανότητά τους να πωλούν. Ακόμη και ο πιο αστείος πωλητής είναι πιο σημαντικός από έναν αντιεμπορικό συγγραφέα όπως περίτρανα έχει αποδείξει η περίφημη υπόθεση Άδωνη Γεωργιάδη κι η ανάδειξη στα υψηλότερα αξιώματα μιας χώρας, μιας χώρας δε που κάποτε υπήρξε, το λίκνο του πολιτισμού»

… Χειρότερος και από Γεωργιάδη… Ο Ενρίκο έγινε ένας μικροσκοπικός κόκκος σκόνης παρατημένος στο διαστρικό κενό.

Ο δικαστής μίλησε με φωνή που έβγαινε από τα τρίσβαθα της ιστορικής εμπειρίας:

«Είναι αποδεδειγμένο ιστορικά και επομένως και επιστημονικά, πως πολλοί μεγάλοι συγγραφείς δεν γράφαν για τα φράγκα. Πολλές φορές αυτό εδώ το δικαστήριο της ιστορίας αναγκάστηκε να αθωώσει μετά θάνατον φτωχούς συγγραφείς μετά από καταθέσεις κριτικών τέχνης για την καλλιτεχνικότητα των μακαριτών» είπε ο δικαστής κοιτάζοντας επικριτικά τον συνήγορο του άσημου συγγραφέα που έψαχνε για Pokemon με το κινητό του καθ όλη τη διάρκεια της δίκης.

«Ναι μάλιστα, πείτε μας κύριε λοιπόν κύριε Μαλαπέστα, πείτε μας ειλικρινά, τι έχουν γράψει οι κριτικοί λογοτεχνίας για το έργο σας» πετάχτηκε ο συνήγορος κακοτεχνίας λες και του είχε έρθει θεόσταλτο ένα επιχείρημα που θα μπορούσε να ανατρέψει την πορεία της δίκης και να αθωώσει τον πελάτη του.

«Τίποτε» είπε ο Ενρίκο με τους ώμους του ξεκρέμαστους σαν να τους είχε πάρει ένας γίγαντας και να τους είχε ξεκολλήσει από τον κορμό.

«Τίποτε; Ούτε μια απλή νύξη;» ρώτησε έκπληκτος ο συνήγορος, λειτουργώντας έτσι, περισσότερο εις όφελος των δεκάδων κατηγόρων.

«Ούτε μια αράδα» είπε ο Ενρίκο παραδίδοντας πλήρως τον εαυτό του και το έργο του στην κρίση του δικαστηρίου.  

Κι εκείνο, μεγαλόψυχο, του δειξε τον οίκτο που σπανίως αξίζει στους εντελώς ασήμαντους:  εξάντλησε όλη του την επιείκεια και από όλες τις κατηγορίες που προστέθηκαν κατά τη διάρκεια της δίκης, τον βρήκε ένοχο μονάχα για την αρχική, για παραποίηση δηλαδή ιδιότητας. Ποτέ πια δε θα τολμούσε να πει ο ίδιος ή οποιοσδήποτε άλλος πως ο Ενρίκο Μαλαπέστα υπήρξε συγγραφέας.

Διατάχθηκε δε, όλα του τα βιβλία του να ανακυκλωθούν, να αποκτήσουν μια κάποια έστω χρησιμότητα που ο γραφιάς τους δεν θα μπορούσε ποτέ να τους δώσει. 

Μονάχα εγώ, ο Πέτρος ο Αργυρίου, έχω παρανόμως κρατήσει τα τελευταία αντίτυπα των βιβλίων του Ενρίκο. Είμαι αν θέλετε, ο τελευταίος  των Μαλαπεστιανών, 

Ανήκω σε εκείνους τους ολίγιστους παραβατικούς που πιστεύουμε ακόμη και μετά την αμετάκλητη δικαστική απόφαση, πως ο Ενρίκο αν όχι πραγματικός, το λιγότερο, πραγματικά μεγάλος συγγραφέας.

Ξανανοίγω την υπόθεση Μαλαπέστα. Ξέρω ότι οι συνέπειες του νόμου για αυτόν που αμφισβητεί τις αποφάσεις του είναι σκληρές. Μα δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Ο πραγματικά ένοχος είμαι εγώ. Ο Ενρίκο Μαλαπέστα ήταν το παιδί μου, το πνευματικό μου σπλάχνο. Εγώ τον έκαμα συγγραφέα.

Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com  17/11/2014  

Read More »

O ιός της βλακείας

Σωθήκαμε! Κι η ανθρωπότητα και ο πλανήτης!

Προ διημέρου δημοσιεύτηκε μια «επιστημονική» έρευνα που θα λύσει μια από τις πιο επίμονες και επικίνδυνες αρρώστιες στην ιστορία της ανθρωπότητας: την ανθρώπινη βλακεία, αυτό δηλ που έκανε πχ τους Έλληνες να πιστεύουν στο «λεφτά υπάρχουν» του Παπανδρέου, στα τρις του Σώρρα και τους υποχρέωνε να ψηφίζουν για 6 συναπτά χρόνια τους μπουκαδόρους βιαστές που τους κλέβουν και τους γαμάνε.

Οι τίτλοι του ξένου τύπου είναι ξεκάθαροι: δεν φταίνε οι ψηφοφόροι, δε φταίνε οι θρήσκοι, δε φταίνε οι χρυσαυγίτες, δε φταίει η έλλειψη παιδείας, μπα, όχι βρε παιδιά.

Ένας γαμημένος ιός φταίει.

Ο ιός αυτός βρίσκεται σε πράσινα φύκη και οι ερευνητές δε νομίζαν ότι θα τον βρουν σε ανθρώπους.

Έλα όμως που τον βρήκαν.

Και μάλιστα στο λαιμό πολλών ανθρώπων. Για αυτό κάθε φορά που ανοίγουν το στόμα τους πολλοί άνθρωποι εκτοξεύουν βλακείες.

Δεν είναι βλακείες: είναι η λεκτική απόδοση των πρωτεϊνών του ιού.

Ας σοβαρευτούμε λίγο όμως όσο κάτι τέτοιο είναι δυνατό με ένα τέτοιο βλακώδες θέμα.

Το πρώτο που καθίσταται προφανές είναι η βλακεία των συντακτών του ξένου τύπου και των Ελλήνων ομολόγων τους που τσιμπήσαν το θέμα.

Αν υπάρχει ένας τέτοιος ιός τότε σίγουρα τον έχουν κολλήσει. Αλλά δε χρειάζεται καν να τον έχουν κολλήσει για να γράφουν βλακώδεις τίτλους.

Η έρευνα αναπάντεχα και τυχαία βρήκε γενετικές αλληλουχίες του χλωροϊού ACTV-1 που βρίσκεται σε πράσινα φύκη στο στοματοφάρρυγγα ανθρώπων.

Σε ένα δείγμα 92 υγειών ανθρώπων οι 40 (!!!) που βρέθηκαν να έχουν τον ιό σε ακόλουθα τέστ έδειξαν να υστερούν ελαφρά στην ταχύτητα επεξεργασίας οπτικών δεδομένων.

Στη συνέχεια οι ερευνητές έκαναν ενέσεις το ιού στο πεπτικό σύστημα των ποντικιών και βρήκαν ότι αυτά υστερούσαν ελαφρώς χρονικά στο να βρουν την έξοδο του λαβύρινθου.

Φυσικά χρειάζεται να είσαι διάνοια για να συμπεράνεις ότι ούτως ή άλλως αν προσβληθεί ένα ζωντανό από οποιαδήποτε ίωση θα υπάρχει μια μικρή πτώση των λειτουργιών του.

Το μόνο ενδιαφέρον κομμάτι της μελέτης είναι ότι βρέθηκε στα επιμολυσμένα ποντίκια αλλοιωμένη έκφραση γονιδίων στον ιππόκαμπο τους που σχετίζονται όχι μόνο με τη μάθηση αλλά και διαβάστε με τι άλλο: με την ανοσολογική απάντηση του οργανισμού σε έκθεση σε ιούς! Ποιος να το περίμενε ότι όταν εκθέτεις έναν οργανισμό σε ιό, θα αλλάξει η έκφραση γονιδίων που ρυθμίζουν αυτό ακριβώς: την ανοσολογική απάντηση του οργανισμό σε έκθεσή του σε ιούς!

Οι πιθανές επιπτώσεις αυτής της έρευνας είναι τιτανοτεράστιες: τέτοιοι μηχανισμοί μπορεί να συνδεθούν με την ανύπαρκτη ADHD (Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας , διαβάστε ενδεικτικά εδώ και εκτενέστερα στο βιβλίο μου «Τι δεν σας λένε οι γιατροί») ίσως ακόμη και με τον αυτισμό και ποιος ξέρει με τι άλλο.

Ένα ολοκαίνουριο πεδίο κερδοφόρων εμβολίων «κατά της βλακείας» και άλλων γνωστικών παθήσεων θα ανοίξει.

Δεν είμαστε απόλυτα σίγουροι πως ότι «η μεγάλη αυτή ανακάλυψη» δεν είναι παρά μια ακόμη επίδειξη κάκιστης επιστήμης όπως συνέβη στην περίπτωση σύνδεσης του ιού XMRV και του Συνδρόμου Χρόνιας Κόπωσης στην οποία υπήρξε όχι μόνο κάκιστη μεθοδολογία αλλά και σκόπιμη απάτη, μια πλάνη που ήμασταν από τους λίγους που πήραμε το ρίσκο να καταδείξουμε παγκοσμίως.  

Ευχής έργον θα ήταν να απαλλαχτεί η ανθρωπότητα από τα «παράσιτα του μυαλού» και να είναι νοητικά υγιέστερη. Δυστυχώς όμως γνωρίζουμε ότι για την βλακεία των ανθρώπων δεν ευθύνονται μόνο τα γονιδιώματα αλλά πολύ συχνότερα υπεύθυνα είναι τα «μιμίδια» (για να μην απεραντολογούμε ας πούμε ότι τα «μιμίδια» σχετίζονται με το software του εγκεφάλου).

Θα επισημάνουμε και τα υπόλοιπα σημεία που μας κάνουν να αμφιβάλουμε για αυτή την «ανακάλυψη». Ήδη τονίσαμε πως αλλαγές στην έκφραση γονιδίων που καθορίζουν την απάντηση απέναντι σε έναν ιό είναι ότι πιο αναμενόμενο σε οργανισμό που εκτίθεται σε ιό. Δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς.

Η ανίχνευση ενός ιού όμως στο στοματοφάρυγγα ανθρώπων δεν σημαίνει ότι οι άνθρωποι νοσούν από αυτόν, δε σημαίνει ότι υπάρχει κάποια ενεργή λοίμωξη. Η χρήση του διαγνωστικού τεστ PCR μεγεθύνει τόσο πολύ τα γενετικά αποτυπώματα που δεν μπορεί να είναι αξιόπιστα καταληκτική για το αν ο ιός βρίσκεται στον αναπαραγωγικό του κύκλο και έχει ουσιαστικά μολύνει τον οργανισμό.

Η επίμαχη έρευνα έδειξε πως η εύρεση του «ιού της βλακείας» (δεν πρόκειται φυσικά για κάτι τέτοιο: μια μικρή έκπτωση στις ταχύτητες αντίδρασης σε οπτικά δεδομένα δε συνιστά κατηγορία βλακείας) σε δείγμα ανθρώπων ήταν ανεξάρτητη από την φυλή τους, το φύλο τους, την ηλικία, ακόμη και από το κάπνισμα.

Η έρευνα ξέχασε να λάβει έναν παράγοντα υπ’ όψιν: τη διατροφή τους. Μπορεί πχ και οι 40 τους να είχαν φάει κάποιο λιμνήσιο ψάρι κάποια στιγμή το οποίο τρέφεται και με το επίμαχο φύκος και ο ιός να πέρασε στο στοματοφάρυγγα, καθώς ίσως το όξινο περιβάλλον του στομάχου να είναι εχθρικό.

Δεν μπορούμε να ξέρουμε. Δεν έχουμε μολυνθεί από τον ιό της βλακείας για να θεωρούμε ότι είμαστε παντογνώστες.

Το να έχει εισχωρήσει ο ιός στην ανθρώπινη τροφική αλυσίδα με την πληθώρα των φυκών που υπάρχουν στις λίμνες σε πληθυσμούς που αυξάνουν εκθετικά λόγω οργανικών ρυπάνσεων και θερμοκρασιακών αλλαγών το βρίσκουμε πιο πιθανό από το να μεταφέρεται από άνθρωπο σε άνθρωπο αν και το ένα ενδεχόμενο δεν αποκλείει το άλλο. Θα μπορούσε κάλλιστα δηλαδή τα ευρήματα να οφείλονται στην τεράστια παγκόσμια επιδημία των τροφογενών λοιμώξεων (ή τροφικών δηλητηριάσεων όπως μάθαμε να τις λέμε αν και οι όροι δεν ταυτίζονται- περισσότερα για αυτό στο καινούριο μου βιβλίο «Παρά Φύση») αντί του να είναι επιδημικά, αν και όπως είπαμε το ένα δεν αναιρεί υποχρεωτικά το άλλο.

Αυτό άλλωστε εξηγεί και το επιστημονικό παράδοξο για το πώς το Ποτάμι, ένα τηλεοπτικό κόμμα παραμάγαζο του ΠΑΣΟΚ έχει τόσο μεγάλη πισίνα ψηφοφόρων. Όσοι έχουν τσιμπήσει από το ποτάμι μάλλον προσβληθήκαν κι απ’ τον «ιό της βλακείας» τον Βλακ-ιό ACTV-1, το πιο επικίνδυνο στοιχείο του οποίου δεν είναι το ΑC αλλά το TV (ΑC-TV).

Πολλές μελλοντικές εκπλήξεις θα μας έρθουν στο μέλλον από την ιολογία.

Η συνεξέλιξη ιών και ανθρώπων είναι ένα τεράστιο ζήτημα που η διερεύνησή του βρίσκεται ακόμη στα σπάργανά της και δημιουργεί υποθέσεις πάνω σε ελλειπή δεδομένα.

Οικογένειες ιών που θεωρούμε νέους όπως ο HIV έχουν βρεθεί να συνυπάρχουν με τα πρωτεύοντα εδώ και εκατομμύρια χρόνια (περισσότερο για αυτό στο βιβλίο μου «ΘανάσιμεςΘεραπείες») ενώ γονιδίωμα από την ευρύτερη οικογένεια του ιού Ebola έχει βρεθεί όχι μόνο να συνυπάρχει με τον άνθρωπο αλλά και να έχει ενσωματωθεί και στο ανθρώπινο DNA.

Σήμερα θεωρούμε ότι το 8% του γονιδιώματος μας προέρχεται από ενσωματωμένους ιούς (γιατί άραγε κανείς ποτέ δεν σκέφτηκε και την πιθανότητα ύπαρξης και του αντίστροφου μηχανισμού;), κάτι που καθιστά έστω και ελάχιστα πιθανό κάποια απερίσκεπτα εμβόλια να δημιουργούν αντισώματα και κατά εκείνων των τμημάτων του ανθρώπινου γονιδιώματος που είναι ιικά, δημιουργώντας έτσι αυτοάνοσα νοσήματα.

Άλλωστε σήμερα χρησιμοποιούμε τους ιούς εώς εργαλεία γονιδιακών θεραπειών και γενετικής μηχανικής. Λέτε η φύση να μην το είχε σκεφτεί πρώτη;

Αλλά ας επιστρέψουμε στο θέμα του ιού της βλακείας.

Η αμφισβήτησή του δεν είναι προς το συμφέρον των ευφυιών ανθρώπων. Πρώτα από όλα γιατί αν υπάρχει θα αποδυναμωθεί ο αντίστροφος ρατσισμός κατά των ευφυϊών και η παγκόσμια δικτατορία των βλακών.

Δεύτερο, καθώς ο ιός εδράζεται στο στοματοφάρυγγα θα αρχίσουν οι εκστρατείες κατά των γλωσσόφιλων όπως άλλωστε έγινε και με τον ιό HPV (περισσότερα στο απολαυστικό βιβλίο μου «Παρά Φύση") καθώς η μετάδοσή του από στοματοφάρυγγα σε στοματοφάρυγγα είναι σύμφωνα με το σκεπτικό της έρευνας μάλλον πιθανή.

Έτσι θα μπορούμε και εμείς να λέμε στα θηλυκά του είδος μας: "Μην γλωσσοφιλάτε βλάκες, είναι κολλητικό". Ή ακόμη και "Με τους βλάκες όχι φίκι φίκι γιατί είναι κολλητική βλακεία από τα φύκη".   Η εκδίκηση των nerds σε όλο της το μεγαλείο.

Ο Αϊνστάιν κάποτε είχε πει «μόνο δύο πράγματα είναι άπειρα: το σύμπαν και η ανθρώπινη βλακεία, και ως προς το σύμπαν διατηρώ κάποιες αμφιβολίες».

Φυσικά τότε δεν μπορούσε να ξέρει ούτε τις θεωρίες της πανσπερμίας των Hoyle και Wickramasinghe προς στήριξη της οποίας υπήρξαν σχετικά πρόσφατα ευρήματα (ακόμη και πλαγκτόν να επιβιώνει σε συνθήκες διαστήματος) και που θέλει τη ζωή μια εγγενή ιδιότητα του σύμπαντος, ούτε μπορούσε να γνωρίζει τη θεωρία του «ιού της βλακείας»

Αν λοιπόν η ζωή είναι εγγενής ιδιότητα του σύμπαντος και το σύμπαν είναι άπειρο τότε και η βλακεία απειρίζει ως συμπαντική ιδιότητα ενός άπειρου σύμπαντος.

Μπα: η βλακεία είναι ανθρώπινο ίδιον, ανθρωπονόσος. Και δεν θα επεκταθεί επ άπειρον στο σύμπαν γιατί η βλακεία είναι αυτοκαταστροφική, πράγμα που σημαίνει πως αν ο άνθρωπος δεν υπερβεί της βλακείας του, μοιραία αργά ή γρήγορα θα αυτοκαταστραφεί.

Λέτε να λύσουμε το θέμα της αυτοκαταστροφής μας με μερικά εμβόλια, να αποκτήσουμε ανοσία στη βλακεία; Μπα. Το μόνο αποτελεσματικό εμβόλιο απέναντι στη βλακεία μέχρι σήμερα είναι η παιδεία, ο πνευματικός ζήλος και η ειλικρίνεια. Και από τα τρία, η παιδεία χωλαίνει ενώ τα άλλα δύο εκλείπουν. Λιγοστεύουν λοιπόν τα μοναδικά «εμβόλια»  που μπορούν να αναχαιτίσουν την πιο επικίνδυνη κατηγορία ανθρωπίνων ιών: Αυτής των Μαν-ιών

Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com, 12/11/2014

Ακολουθεί διαφημιστικό μήνυμα: 

 Μάθετε για τα πλακολεπιδόψαρα που μοστράρουν για τόνοι, για τις φωσφορίζουσες μπριζόλες, για την τεράστια επιδημία των «τροφικών δηλητηριάσεων», για την επαπειλούμενη απαγόρευση του γαλλικού φιλιού, για την μανία των ακρωτηριασμών βυζιών και για πολλά πολλά άλλα θέματα που δεν γνωρίζατε ότι είχατε. Σε όλα τα καλά βιβλιοπωλεία, σε μια χούφτα δηλαδή. 

Read More »

Έργα και ημέρες του Ανδρέα Λοβέρδου που μετρημένες είναι

Η μεταπολίτευση δεν εξελίσσεται πλέον ως απλή εκτροπή αλλά ως ψυχοπαθολογία.

Η αφόρητη πίεση της διαρκούς στρέβλωσης της πραγματικότητας προκειμένω να κρατηθεί η εξουσία στα χέρια αυτών που την καταχράστηκαν βουλιμικά, μπορεί να έχει σοβαρές επιπτώσεις σε ανθρώπινο εγκέφαλο.

Μπορεί να θεωρείται σχεδόν βέβαιο ότι η φυσιολογία του εγκεφάλου του υπουργού παιδείας Ανδρέα Λοβέρδου έχει διαταραχτεί απόφυτις πιέσεις που ασκεί το κρισιακό περιβάλλον όπως συμβαίνει άλλωστε στα ανθρώπινα πλάσματα υπό συνθήκες διαρκούς στρες.

Ο άνθρωπος των πολλών υπουργείων είχε δείξει από νωρίς δείγματα γραφής πολιτικά αποκλίνουσας.

Το 2012 πχ και μετά την κίνηση του τότε οικονομικού εισαγγελέα κου Πεπόνη να διαβιβάσει στην εισαγγελία του Αρείου Πάγου τη δικογραφία για την υπόθεση της ΕΛΣΤΑΤ ώστε να διερευνηθούν τυχόν ευθύνες πολιτικών προσώπων για την αναθεώρηση το 2009 του ελλείμματος του ελληνικού κράτους προς τα πάνω, ο κος Λοβέρδος έστειλε το δικό του μήνυμα προς τη δικαιοσύνη ωσάν να ήταν κινηματογραφικός χαρακτήρας του Κόπολα:

«Όποιος επιχειρήσει να πειράξει τον κ. Παπανδρέου, θα μετατρέψει τη χώρα σε μια χώρα στην οποία υπάρχει μακελειό… θα γίνει μακελειό»

Η δικαιοσύνη τότε φαίνεται να ενοχλήθηκε και ίσως να έκρινε εκβιαστικό το ύφος του κου Λοβέρδου όπως μάλλον έδειξε η απάντηση του αντιεισαγγελέα του Αρείου Πάγου Ρούσσου Παπαδάκη «…για τις ατυχείς δηλώσεις του κ. Υπουργού Υγείας «περί μακελειού» που (υπό την κάλυψη της βουλευτικής ασυλίας) άπτεται της πρόκλησης σε τέλεση πλημμελήματος…» συμπληρώνοντας προφητικά «…Όσοι διαχρονικά ασκώντας εξουσία, μας έφθασαν σ’ αυτή την κατάσταση… δεν πρέπει να προκαλούν και δεν έχουν καμία θέση ανάμεσά μας. Αποδόμησαν από την παιδεία τις ανθρώπινες αξίες την ειλικρίνεια, την καλοσύνη, την αγάπη, καλλιεργώντας τ’αντίθετα, προβάλλοντας και υπερασπίζοντας το εγώ τους αντί το εμείς (την ενότητα), αυξάνοντας την απληστία και όχι το μέτρο…»

Το 2013 ο Λοβέρδος χτυπάει ξανά χαρακτηρίζοντας τη Χρυσή Αυγή ως ελληνική Χεζμπολά και ως το πρώτο κίνημα που γεννιέται αυθεντικά μετά την μεταπολίτευση ξεχνώντας επιμελώς ατημέλητα τις φημολογούμενες σχέσεις Χρυσής Αυγής και σωμάτων ασφαλείας καθώς επίσης και τα κινήματα των πλατειών που τσακίστηκαν από την πρώτη αυθεντική μαζική καταστολή που γεννήθηκε μετά την αντιπολίτευση.

Ο Λοβέρδος, προτού εξυμνήσει την Χρυσή Αυγή έχει ήδη προλάβει το 2012 να διαπομπεύσει οροθετικές ιερόδουλες δίνοντας στη δημοσιότητα φωτογραφίες τους λες και ήταν επικηρυγμένες, συμπληρώνοντας έτσι το προφίλ ενός πολιτικού μεσανατολίτικης κοπής.

Μα είναι το τρέχων διάστημα που ο αυταρχισμός του Λοβέρδου έχει μετατραπεί πλέον σε κάτι άλλο, τώρα που η καρέκλα του μονοπωλίου της εξουσίας αρχίζει πλέον αισθητά να τρίζει και οι επί χρόνια εξουσιαστές καλούνται να πάρουν στις αποσκευές τους μικρό μονάχα μέρος των ειδικών και αποκλειστικών προνομίων που είχαν.

Η πολιτική των μνημονίων έχει αρχίσει να παράγει στρες όχι μόνο στους δυστυχείς εξουσιαζόμενους αλλά και τους ίδιους τους εξουσιαστές όπως άλλωστε φαίνεται και από τις πρόσφατες δηλώσεις της Γ.Γ υπ. Υγείας Χριστίνα Παπανικολάου: «Τα τελευταία 4-5 χρόνια είμαστε σε κατάσταση φρίκης και τρόμου».

Μεγάλη είδηση, μεγάλη διαπίστωση, ένα μεγάλο βήμα για την ανθρωπότητα η παραδοχή ότι οι πολιτικές που ασκούνται προκαλούν φρίκη και τρόμο.

Πως αλλιώς θα μπορούσε να ερμηνευτεί η πρόσφατη κρίση πολιτικού Alzheimer όταν στις 28 Οκτωβρίου του 2014 ο κος Λοβέρδος διέταξε ένορκη διοικητική εξέταση για την απουσία του από τη καθιερωμένη δοξολογία της επετείου του Όχι;

Η ΕΔΕ τελικά βρήκε τον ένοχο που υπονόμευσε τον υπουργό: «Τελικά έγινε η ΕΔΕ, το γραφείο του δικό μου φταίει, άρα εγώ και ζητώ συγγνώμη» δήλωσε ο υπουργός επαναλαμβάνοντας προς εμπέδωση: «Η ευθύνη του γραφείου μου ανήκει σε μένα, φταίω εγώ».

Βρέθηκε λοιπόν ο ένοχος που έψαχνε ο Λοβέρδος: ήταν ο εαυτός του αλλά δεν του επιβλήθηκε από τον ίδιο του τον εαυτό κάποια διοικητική κύρωση.

Αφού έλυσε λοιπόν ένα μεγάλο μυστήριο ωσάν Κλουζώ, ο Λοβέρδος άρχισε να ασχολείται με τις ευθύνες των άλλων.

Ζήτησε λοιπόν τη συνδρομή της Δίωξης Ηλεκτρονικής για να λυθεί ένα άλλο μυστήριο: το ποιος βρίσκεται πίσω από τη σελίδα στο facebook που δημοσιεύονται τα καλέσματα για τις μαθητικές κινητοποιήσεις. Ο πολιτικός λοιπόν που απείλησε τη δικαιοσύνη και την Ελλάδα με μακελειό για να μην προχωρήσει η δικαστική διερεύνηση της αναθεώρησης του ελλείμματος προς τα πάνω το 2009, ζητάει από μια υπηρεσία η οποία δεν παράγει το έργο που θα μπορούσε ακριβώς λόγω πολιτικών παρεμβάσεων να λειτουργήσει μάλλον εξωθεσμικά για να του λύσει ένα ζήτημα.

Δε φοβήθηκε ο αθεόφοβος και μάλιστα μετά την τραγελαφική του γκάφα μήπως η δίωξη ηλεκτρονικού εγκλήματος μπορεί να έβρισκε πίσω από τη σελίδα στο facebook τον ίδιο τον… Ανδρέα Λοβέρδο; Ξέρετε, εκείνον τον τυπά που όταν ψάχνει για ενόχους βρίσκει τον εαυτό του.

Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου.

Στη συνέχεια ο υπουργός των 7 υπουργείων και των δέκα παραλλήλων συμπάντων  συνδύασε την εμπειρία και τις γνώσεις που απέκτησε από τη θητεία του στο υπουργείο υγείας πρότεινε ποινές μέχρι και αποβολές για μαθητές που καπνίζουν.

Και μέσα σε όλα αυτά βρήκε και το χρόνο να ασχοληθεί με ένα ελάσσων πρόβλημα της ελληνικής παιδείας στα χρόνια του μνημονίου: Το που θα βρεθούν οι πόροι για να προσληφθούν οι 1100 δάσκαλοι που χρειάζονται για να υπάρχει επάρκεια, με άλλα λόγια να έχουν τα παιδιά και τα σχολεία δασκάλους.

Δεν έκανε φυσικά ΕΔΕ για να βρεθεί για ποιο λόγο το υπουργείο του δεν έχει πόρους για να προσλάβει τους 1100 δασκάλους που λείπουν από τα σχολεία, ούτε για «τη φρίκη και τον τρόμο» που ζει το πρώην υπουργείο του υγείας, γιατί σε αυτήν την περίπτωση γνωρίζει πολύ καλά ποιος φταίει: Φταίνε ο Ανδρέας Λοβέρδος και όλες οι κυβερνήσεις που υπηρέτησε.

Ξεκινώντας από το δεδομένο ότι πόροι δεν πρόκειται να εξευρεθούν βρήκε μια άπορη λύση: άποροι δάσκαλοι θα καλύψουν τα εκπαιδευτικά κενά διδάσκοντας άμισθα σε περιοχές όπως η Αετοράχη και τα Μετέωρα, ενώ θα παράλληλα θα πρέπει να καταφύγουν και στην πορνεία για να προσπορίζονται (η δεύτερη πρόταση δεν είναι του Λοβέρδου αλλά θα μπορούσε κάποιος να τη θεωρήσει ως μια πιθανή έκβαση της Λύσης Λοβέρδου).

Έτσι θα μαζέψουν πολλά μόρια για να εκτοπίσουν συναδέρφους τους που έχουν ακόμη αναχρονιστικές αντιλήψεις και επιδιώκουν η εργασία τους να είναι έμμισθη.

Υπάρχει ένα μικρό ζήτημα στην τελική λύση Λοβέρδου και είναι ηθικό αλλά όχι σαν αυτά που προβάλλουν τα λαϊκίστικα αντιμνημονιακά μήντια: Αν κατά την ώρα του έργου κολλήσουν οι εκπαιδευτικές τζάμπα ιερόδουλες AIDS, θα είναι υποχρεωμένος τότε ο υπουργός να δώσει τις φωτογραφίες τους στη δημοσιότητα και να τις διαπομπεύσει όπως έκανε και κατά το παρελθόν για την προστασία της δημόσιας υγείας;

Ο κος Λοβέρδος ζητάει από τους ανθρώπους να κάνουν την ανάγκη φιλότιμο. Ζητάει να θεσμοθετηθεί και στα εργασιακά αυτό που επικρατεί και στην πολιτική σκηνή: η εθελοδουλεία. Μόνο που στην πολιτική σκηνή η εθελοδουλεία αμείβεται αδρά ενώ για τη παιδεία ζητούνται τσάμπα μαλάκες που θα χαλάσουν την πιάτσα αυτών που έχουν το θράσος και ζητούν αμοιβόμενη εργασία στα χρόνια του μνημονίου.

Έτσι ο Λοβέρδος δημιουργεί μια νέα κατηγορία εργαζομένου: Τον ανεργοσπάστη. 

Τη λύση Λοβέρδου σίγουρα θα υιοθετήσουν και ιδιωτικές εταιρίες: δουλέψτε άμισθα για τα επόμενα πέντε χρόνια για να πάρετε μόρια για να σας προσλάβουμε τον έκτο. Γιατί μέχρι σήμερα οι εταιρίες είχαν να αντιμετωπίσουν τον αξεπέραστο σκόπελο του να πληρώνουν μισθούς πείνας. Η τελική λύση Λοβέρδου τους λύνει τα χέρια επαναφέροντας το θεσμό της σκλαβιάς και δίνοντας τους τσάμπα σκλάβους.  

Υπάρχουν βέβαια λύσεις στο ζήτημα της εξεύρεσης πόρων για να έχουν τα παιδιά δασκάλους και τα νοσοκομεία γιατρούς και αναλώσιμα: Αλλά φυσικά πλέον τα αναλώσιμα είναι οι ίδιοι οι ασθενείς και τα παιδιά: Θα μπορούσε πχ ο κος Λοβέρδος και οι συνυπουργοί και βουλευτές να κόψουν το ένα τρίτο από τους δικούς τους παχυλούς μισθούς για να προσληφθούν 1100 και ακόμη παραπάνω δάσκαλοι.

Αλλά η πιο αποτελεσματική λύση θα είναι απλά να ξεκουμπιστούν πριν τους πάρει ο Χειμωνάς την μάνα.

Όπως έγραφε με αφορμή τον εκβιασμό Λοβέρδου το 2012 και ο αντιεισαγγελέας του ΑΠ Ρούσσος Παπαδάκης : «…Όσοι διαχρονικά ασκώντας εξουσία, μας έφθασαν σ’ αυτή την κατάσταση, που οδήγησαν εκατοντάδες νέων στην ανεργία στερώντας τους το όνειρο και την ελπίδα στη ζωή, δεν πρέπει να προκαλούν και δεν έχουν καμία θέση ανάμεσά μας. Αποδόμησαν από την παιδεία τις ανθρώπινες αξίες την ειλικρίνεια, την καλοσύνη, την αγάπη, καλλιεργώντας τ’αντίθετα, προβάλλοντας και υπερασπίζοντας το εγώ τους αντί το εμείς (την ενότητα), αυξάνοντας την απληστία και όχι το μέτρο…». 
Όχι κύριε Παπαδάκη, δεν αποδόμησαν μόνο από την παιδεία τις αξίες. Αποδόμησαν και συνεχίζουν να αποδομούν την ίδια την Παιδεία, την ίδια την Υγεία, την ίδια την Κοινωνία. Και συνεχίζουν να έχουν θέσεις όχι απλά άναμεσά μας αλλά πάνω στο σβέρκο μας, προκαλώντας πιο χυδαία από ποτέ και επιδεικνύοντας κοροϊδευτικά τη βουλευτική τους ασυλία που τους επιτρέπει να θεσμοθετούν και να επιβάλουν τον κοτζαμπασισμό τους. 

Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com 9-11-2014

Read More »