Νεοφιλελευθερισμός με ανθρώπινο προσωπείο.

Τα χείριστα αναβλήθηκαν: Μετά την υποχώρησή μας οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις θα μπορούσαν να μας πάνε σε ξαφνικό θάνατο ή ακόμη χειρότερα να μας επιβάλλουν ακόμη σκληρότερες και απολύτως εξευτελιστικές απαιτήσεις τους. Δεν το καναν. Όχι ακόμη. Και αυτό γιατί ο θάνατος μας θα τους είναι επώδυνος. Η συνθηκολόγηση μας ήταν ήδη αρκετά ντροπιαστική για εμάς και ικανοποιητική για αυτούς: Προς το παρόν.

Κι έτσι δεχτήκαν τη λίστα Βαρουφάκη.

Περί τίνος όμως πρόκειται;

Πρόκειται για μια καλή έκθεση ιδεών που δεν περιέχει νούμερα. Και ως γνωστόν οι Ευρωπαίοι τεχνοκράτες τρέφονται με δύο πράγματα: Σάρκες και νούμερα.

Ο μη ποσοτικός προσδιορισμός των δεσμεύσεων επιτρέπει ελεύθερες ερμηνείες και αξιολογήσεις και όχι φυσικά μόνο από την ελληνική πλευρά.

Την κάνουλα ως γνωστόν της στρόφιγγας της χρηματοδότησης την κρατούν οι Γερμανοί. Τώρα σφιχτότερα από ποτέ άλλοτε. Ο Σόιμπλε δεσμεύτηκε ότι η Ελλάδα δε θα πάρει ούτε ένα ευρώ τον Απρίλιο αν δεν τηρήσει τις δεσμεύσεις της.

Η Ελλάδα βρίσκεται πάλι υπό ομηρία και με τη νέα κυβέρνηση την οποία οι προηγούμενες φρόντισαν να βρίσκεται μεταξύ Σκύλας και Χάρυβδης ενώ η ίδια επιχειρεί να πείσει πως προσεγγίζει τη Σκύλα χρησιμοποιώντας τη Χάρυβδη ως φόβητρο για να μπορέσει τελικά να ξεγελάσει και τις δύο.

Ας γυρίσουμε όμως στην ίδια τη λίστα ξεκινώντας από τα άσχημα που δικαιώνουν το πρώτο μισό του τίτλου του άρθρου για να περάσουμε στα «καλά» που δικαιώνουν το δεύτερο μισό:

Η κυβέρνηση δεσμεύεται ότι δεν θα ακυρώσει τις ιδιωτικοποιήσεις που έχουν ήδη συμβεί ενώ δεσμεύεται ότι θα σεβαστεί τους όρους των διαγωνισμών που βρίσκονται σε εξέλιξη και θα εξετάσει το ενδεχόμενα κι άλλων ιδιωτικοποιήσεων. .

Δεσμεύεται ότι θα αυξήσει τον ΦΠΑ -αν δεν κάνω λάθος- σε φάρμακα και βιβλία, ζωτικότατα είδη στα οποία ήδη κομμάτι του πληθυσμού έχει πρόβλημα πρόσβασης επιτείνοντας έτσι την ανθρωπιστική κρίση. …  

Ας περάσουμε όμως στα θετικά. Δέσμευση για επαρκή επάνδρωση και παροχή τεχνογνωσίας στο ΣΔΟΕ.

Αναφορά στην εξέταση της σταδιακής αύξησης του κατώτατου μισθού χωρίς όμως συγκεκριμένη ημερομηνία έναρξης και πάντα σε συμφωνία με τους εταίρους.

Όχι μόνο επιβολή αλλά ρύθμιση (προς το αυστηρότερο φαντάζομαι) των ενδοομιλικών συναλλαγών.

Δέσμευση για καταπολέμηση της διαφθοράς και της φοροδιαφυγής.

Μέτρα για την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης χωρίς όμως δημοσιονομικό κόστος!

Ρυθμίσεις για τον ευκρινέστερο διαχωρισμό στρατηγικής χρεωκοπίας και πραγματικής αδυναμίας πληρωμών με ποινικές και αστικές ευθύνες για την πρώτη περίπτωση.

Περιστολή των μη μισθολογικών και συνταξιοδοτικών δαπανών του δημοσίου που όπως αναφέρεται στην επιστολή «αντιστοιχούν στο εκπληκτικό 56% των συνολικών δημοσίων δαπανών»

Νέος φορολογικός κώδικας με επιμερισμό των υποχρεώσεων «ιδιαίτερα στους εύπορους».

Αναστολή των πλειστηριασμών της πρώτης κατοικίας μη υψηλής αξίας…

Φυσικά τα περισσότερα από τα θετικά της λίστας τα ακούμε εδώ και δεκαετίες ενώ αρκεί να μην τηρηθούν τα δύο αρνητικότητα δεσμά-δεσμεύσεις για να εκβιάσουν οι Ευρωπαίοι ότι θα τραβήξουν την πρίζα και να μη δώσουν δεκάρα τσακιστή.

Συνεχίζοντας τη γραμμή της περιορισμένης εθνικής κυριαρχίας του πλαισίου που υποχωρώντας η ελληνική πλευρά παρουσίασε στο πρόσφατο Eurogroup, η λίστα Βαρουφάκη αποτελεί κυρίως νίκη του νεοφιλευθερισμού.  

Ας ξοδέψουμε λίγη ακόμη καλή πρόθεση λες και δεν την επενδύσαμε ολόκληρη στην προεκλογική στήριξη της συγκυβέρνησης ως του μόνου βιώσιμου πολιτικού σχηματισμού.

Ας δεχτούμε χωρίς να δώσουμε τη δέουσα απάντηση την κακοπροαίρετη κριτική που θέλει όσους εμμένουν στις διακηρυγμένες προεκλογικές θέσεις που ταυτίζονταν με τα λαϊκά αιτήματα να είναι διχαστικοί, γκρινιάρηδες ακόμη και προβοκάτορες και πράκτορες που αλείφουν βούτυρο στο ψωμί της προπαγάνδας του ελληνικού συστήματος εξουσίας.

Απλά θα τονίσουμε πως το μόνο επιχείρημα που θα έχει το σύστημα εξουσίας θα είναι η αποτυχία της συγκυβέρνησης, είτε αυτή μεταφραστεί σε μια νέα ακόμη βαθύτερη οικονομική κρίση είτε εκφραστεί ως έστω και αν μέρει συνέχιση των αντικοινωνικών και αντιλαϊκών πολιτικών που εφάρμοσαν οι δοσίλογες κυβερνήσεις των μνημονιακών χρόνων.

Ας προσποιηθούμε πως το δεύτερο δε συμβαίνει ήδη.

Ας δεχτούμε ως καλοπροαίρετη την φασίζουσα απόπειρα φίμωσης από μεσαία και κατώτερα στελέχη των κομμάτων της συγκυβέρνησης όσων δεν κάνουν τα στραβά μάτια.

Ας υποθέσουμε ότι αυτή η παλιοκομματική λογική του μαντριού που επιχειρεί να επιβάλλει η νέα καλπάζουσα επιδημία κυβερνητισμού γίνεται στο όνομα του αναγκαίου καλού ή του αναγκαίου κακού- όπως το βλέπει κανείς.

Ας παραβλέψουμε ότι η συγκυβέρνηση έθεσε τον πήχη πολύ ψηλά και ας προσποιηθούμε ότι δεν παγιδεύτηκε μόνο από το σύστημα εξουσίας αλλά και από την ίδια την ρητορεία της.

Άλλωστε περιγράφαμε πως ο σκοπός των πολιτικών που εφαρμόζονται τα τελευταία 5 χρόνια ήταν ανάμεσα σε άλλους η πρόκληση ζημιών τόσο μη αντιστρεπτών ώστε η εξάρτηση να είναι αναπόφευκτη και μόνιμη.

Και αυτό συνέβη.

Αυτό το γνώριζε και ο ΣΥΡΙΖΑ οποίος εδώ και μια 4ετία επιδίδεται σε εξαιρετικές ασκήσεις πολιτικής φιλοσοφίας και πολιτικής ανάγνωσης. Αλλά από αυτές τις θεωρητικές αυτές ασκήσεις μέχρι την άσκηση αποτελεσματικής φιλολαϊκής πολιτικής, η διαφορά είναι πολύ μεγάλη.

Ας δεχτούμε λοιπόν αντιστροφές επιχειρημάτων που είναι πολύ της μόδας τώρα τελευταία στην πολιτική πασαρέλα, ας δεχτούμε ακόμη και την υιοθέτηση του πολιτικού ρεαλισμού ως επιχείρημα κομματικών στελεχών του πάλαι πότε αντημνημονιακού χώρου.

Ας συμμορφωθούμε και ας πούμε ότι δεν είναι πολύ αργά αλλά πολύ νωρίς.

Ότι η συνθηκολόγηση που βλέπουμε να συμβαίνει είναι αναγκαίο κακό για να κερδίσουμε πολύτιμο χρόνο και να προετοιμαστούμε για την επόμενη σύγκρουση.

Να σημειώσουμε μόνο για τους λάτρεις της θεωρίας του αναγκαίου κακού πως τα μνημόνια είναι δομημένα ακριβώς πάνω σε αυτήν την λογική: Του αναγκαίου κακού.

Ας δεχτούμε λοιπόν τυφλά ότι στην επόμενη φάση οι όροι της σύγκρουσης θα είναι ευνοϊκότεροι για εμάς, ένα επιχείρημα το οποίο θα είναι παντελώς άκυρο αν η κυβέρνηση δεν καταφέρει να κάνει πραγματικούς άθλους όπως περιέγραψα και σε προηγούμενο μου άρθρο.

Ας παρακάμψουμε αψήφιστα το επιχείρημα ότι κάθε συμβιβασμός οδηγεί σε ακόμη χειρότερες συνθήκες και ας υποθέσουμε ότι η συγκυβέρνηση θα έχει μια τετραετία για να υλοποιήσει τις προεκλογικές της δεσμεύσεις: Το τέλος των εξαρτήσεων, την ανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας και την αντιστροφή της ανθρωπιστικής κρίσης.

Στην πραγματικότητα, η συγκυβέρνηση έχει βαριά βαριά τρεις μήνες για να πετύχει μικρά και μεγάλα θαύματα, πολλά από τα οποία θα επιδιώξουν να τα σαμποτάρουν όχι μόνο το ελληνικό σύστημα εξουσίας αλλά κι οι ίδιοι μας οι «εταίροι», απέναντι στην κρίση των οποίων ξαναδεσμευτήκαμε. Μετά το τρίμηνο αυτό η κυβέρνηση θα βρεθεί χωρίς φύλλα συκής μπροστά στην Νέα Ιερά Εξέταση όπου θα κληθεί με τις χειρότερες δυνατές συνθήκες να δηλώσει πίστη στο νεοφιλελευθερισμό και την γερμανική ηγεσία ή να δεχτεί ακόμη μεγαλύτερους εκβιασμούς.

Ήδη η συγκυβέρνηση έχει κάνει μερικά βήματα μπροστά που για αρκετούς –ίσως και τους περισσότερους- δικαιολογούν τις ήδη μεγάλες υποχωρήσεις της: Κατάφερε όντως να εκθέσει τη δυσλειτουργικότητα μιας γερμανοκρατούμενης Ευρώπης, να χτίσει γέφυρες επικοινωνίας εκεί που οι προηγούμενες κυβερνήσεις ήταν σερβιτοράκια που σερβίραν σε πιατέλες το σώμα της ελληνικής κοινωνίας για να παίρνουν πουρμπουάρ, να αναβάλει την κατρακύλα μισθών και συντάξεων. Αλλά όλα αυτά ήταν εφικτά. Απόδειξη; Το ότι ήδη γίναν. Καιρός να επιδιωχθούν τα ανέφικτα, αυτά που μας έταξε η συγκυβέρνηση:

Ας ξεκινήσουν τα θαύματα λοιπόν: Ας ξαναχτίσουμε τη χώρα σε τρεις μήνες. Γιατί όχι; Ο Χριστός είχε δεσμευτεί ότι θα ξαναχτίσει το Ναό του Σολόμωντα σε τρεις μέρες.

Άλλωστε η συγκυβέρνηση έχει κάνει ήδη το πρώτο της μεγάλο θαύμα μόλις σε μερικές μέρες: Να επικυρώσει εκ νέου νεοφιλελεύθερες πολιτικές και ένα νέο αντικοινωνικό μέτρο με τη μεγαλύτερη δυνατή λαϊκή συναίνεση.

Αυτό κι αν είναι θαύμα!

Αλλά και πάλι, ας δώσουμε πίστη και πίστωση χρόνου ελπίζοντας σε μια ευρύτερη στρατηγική που δεν μας είναι πλέον ορατή. Τι επιλογές έχουμε άλλωστε; Η συγκυβέρνηση είναι η τελευταία μας πολιτική ελπίδα. Αν μας προδώσει χάθηκαν κι αυτοί και μεις.  

Ο χρόνος ξεκινάει: Από τώρα: Τικ τακ, Τικ Τακ, που λένε και οι Podemos.  

Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com, 25/2/2015

Read More »

Γη και ύδωρ!

Θρίαμβος! 

Κάθε φορά που συμβαίνει κάτι που θεμελιώνει την επόμενη ταφόπλακά μας, πανηγυρίζουμε.

Πανηγυρίσαμε για την είσοδο μας στο Ευρώ. Και θαφτήκαμε μέσα σε αυτό.

Πανηγυρίσαμε για την ανάληψη των Ολυμπιακών. Ο τάφος μας έγινε βαθύτερος.

Τώρα πανηγυρίζουμε για την αίσια αρχή της δάνειας διαπραγμάτευσης. Λαός πανηγυρτζίδων, για τα πανηγύρια.

Τι πετύχαμε λοιπόν χθες πέρα από το να αποδείξουμε ότι η διαπραγμάτευση δεν ήταν μια θεωρία αλλά ήταν εφικτή ώστε να την μπούμε στους Σαμαροβενιζελικούς;

Και μόνο η αντίληψη του ότι ένα κράτος δεν είναι κυρίαρχο και δεν μπορεί να διαπραγματευτεί αποτελεί κόλαφο και ύβρη.

Έσκισε κανά μνημόνιο η κυβέρνηση; Τελείωσε τη λιτότητα; Συνέτριψε τον γερμανικό ολοκληρωτισμό;

Το πολύ πολύ να έσκισε κανά καλτσόν.

Τι συνέβη λοιπόν χθες;

Όπως γράφαμε μόλις χθες:

«Το πιο επικίνδυνο ενδεχόμενο είναι η Γερμανία να υποχωρήσει και να μας δώσει ένα ή και δύο κομμάτια από τα τέσσερα που ζητάμε για να επιβιώσουμε...

Αν συμβιβαστούμε θα οδηγηθούμε σε σωρεία συμβιβασμών μέσα και έξω  και σε ρήξη με τον λαό. Η αριστερή παρένθεση θα τελειώσει άδοξα. Το ίδιο και ο ελληνικός λαός.

Σε αυτή την περίπτωση πρέπει να επιδιώξουμε άμεσα τη ρήξη»

Αυτό κι ακριβώς έγινε. Και δεν πήγαμε σε πλήρη ρήξη όπως οφείλαμε στον εαυτό μας και την ιστορία.

Μόλις χθες λοιπόν γράφαμε «Το να συμβιβαστούμε με λιγότερα από τα ελάχιστα θα σημαίνει την παράδοση της Ελλάδας και της Ευρώπης στο γερμανικό ολοκληρωτισμό αλλά και τη διαιώνιση τόσο της φτωχοποίησης του ελληνικού πληθυσμού όσο των παρασιτικών ελληνικών ολιγαρχιών».

Αμφισβητήθηκε λοιπόν η γερμανική ηγεμονία όπως θέλουν να αρέσκονται να πιστεύουν στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ; Ναι έδειξε λίγη γάμπα.

Ο ελληνικός ενδοτισμός έδειξε όμως πολύ μπούτι.

Το χθεσινό ανακοινωθέν του Eurogroup, δεν είναι ήττα του γερμανικού ολοκληρωτισμού. Είναι όπως τόνισε και ο blogger Otto ήττα της ελληνικής αντίστασης.

Ας κάνουμε όμως τον απολογισμό. 

Κατεβήκαμε με κόκκινες γραμμές τα ελάχιστα δυνατά για να επιβιώσουμε:

Ζητήσαμε κονδύλια για την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης: το αίτημα δεν περιλαμβάνεται στο κοινό ανακοινωθέν.

0 στα 1 αιτήματα.

Ζητήσαμε άμεσα την εκταμίευση των 1.7 από τα κέρδη των ευρωπαϊκών τραπεζών από την αγορά ελληνικών ομολόγων.

Το αίτημα μετατίθεται χρονικά και εναπόκειται στην αξιολόγηση του Eurogroup για την τήρηση του νέου προγράμματος: «Μόνον η έγκριση της ολοκλήρωσης της αξιολόγησης του παραταθέντος προγράμματος από τους θεσμούς θα επιτρέψει με τη σειρά του την οποιαδήποτε εκταμίευση της εναπομείνασας δόσης από το τρέχον πρόγραμμα του ΕΤΧΣ και την μεταφορά των κερδών του 2014 από το πρόγραμμα SMP. Αμφότερες υπόκεινται στην έγκριση του Γιούρογκρουπ.»

Το αίτημα για άμεση εκταμίευση απορρίφθηκε λοιπόν

0 στα 2

Ζητήσαμε να μην πειραχτούν τα εργασιακά και το ασφαλιστικό. Καμιά συγκεκριμένη αναφορά στο ανακοινωθέν: Φαίνεται να επιτρέπεται μια κάποια ελαστικότητα αλλά μόνο αν βρεθούν ισοδύναμα που θα μας επιτρέπουν να είμαστε συνεπείς στις υποχρεώσεις μας.

0.5 στα 3

Ζητήσαμε τη μείωση του ύψους του προσδοκώμενου πρωτογενούς πλεονάσματος στο 1,5% για να μπορέσουμε να μην αγγίξουμε μισθούς και συντάξεις. Καταλήξαμε στην ασάφεια του «οι θεσμοί, σε ό,τι αφορά τον στόχο για το πρωτογενές πλεόνασμα το 2015, θα λάβουν υπόψη τους τις οικονομικές συνθήκες του 2015»…

Το μαχαίρι και το καρπούζι στους Θεσμούς λοιπόν.

0,5 +0,5, νάτο το 1 στα 4.

Αυτό που κερδίσαμε είναι τις εντυπώσεις στο εσωτερικό:

Πουθενά δεν αναφέρεται ότι με αυτό το ανακοινωθέν τερματίζεται η Τρόικα ή το μνημόνιο.

Κερδίσαμε για λόγους εσωτερικής κατανάλωσης το να αντικατασταθεί ο όρος Τρόικα από τον όρο «οι Θεσμοί». Κερδίσαμε και το να μην αναφέρεται και ο όρος πρόγραμμα που παραπέμπει στο μνημόνιο. Ούτε καν: Έστω μία φορά αναφέρεται ο όρος «παραταθέν πρόγραμμα». Και μια φορά είναι υπεραρκετή για να κατοχυρωθεί στα από κοινού συμφωνηθέντα.

Όπως είχα πρόσφατα γράψει: «Ποτέ μια κυβέρνηση δε ρίσκαρε τόσα πολλά για να κερδίσει τόσα λίγα»

1+ 0,5= 1,5 στα 5.

Φοβερά άσχημο σκορ.

Μέχρι και το Bloomberg μας δουλεύει: Σε άρθρο του για το τι κέρδισε η κάθε πλευρά με τίτλο ο Πίνακας του Σκορ» γράφει μεν τις λέξεις «Πρόγραμμα» και «Τρόικα» αλλά περνάει μια μαύρη γραμμή από πάνω τους διαγράφοντας τες, ειρωνευόμενη την ελληνική κυβέρνηση.

Μέσα σε μερικές μέρες, από φόβητρο των νεοφιλελέδων, γίναμε περίγελος τους.

Η διεθνής επιχείρηση εξαπάτησης του ελληνικού λαού στέφθηκε με πλήρη επιτυχία.

Ας δούμε τώρα τι χάσαμε:

«Οι ελληνικές αρχές επαναλαμβάνουν την αδιαμφισβήτητη δέσμευσή τους να τιμήσουν τις οικονομικές υποχρεώσεις τους προς όλους τους πιστωτές τους πλήρως και εγκαίρως»

Εμμέσως πλην σαφώς η νέα κυβέρνηση αναγνώρισε τη νομιμότητα του ελληνικού χρέους.

Έχει κι άλλο:

«Οι ελληνικές αρχές δεσμεύονται να απόσχουν από την ακύρωση μέτρων και από μονομερείς αλλαγές των πολιτικών και των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων που θα επηρέαζαν αρνητικά τους δημοσιονομικούς στόχους, την ανάκαμψη της οικονομίας ή τη χρηματοπιστωτική σταθερότητα, όπως αυτά αξιολογούνται από τους θεσμούς»

Μονομερείς ενέργειες είπατε; Ξεχάστε το. Ακύρωση μέτρων; Πάει κι αυτό.

Εθνικοποίηση τραπεζών; Μισό, να ρωτήσουμε την Τροίκα και επανερχόμαστε.

Με άλλα λόγια η Τρόικα αποφασίζει μονομερώς για την άσκηση της εσωτερικής ελληνικής πολιτικής σε νευραλγικούς τομείς της, εξόφθαλμη εκχώρηση κυριαρχικών εθνικών δικαιωμάτων.

Και αυτό το υπογράφει η καινούρια κυβέρνηση, η ριζοσπαστική, όχι ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος…

Και έχει κι άλλα: Το κοινό ανακοινωθέν πρέπει να επικυρωθεί από τα εθνικά κοινοβούλια. Αν δεν περάσει, μετά από όλες τις εκχωρήσεις που κάναμε, είμαστε γυμνοί στα αγκάθια.

Ακόμη χειρότερα, η παράταση γίνεται τετράμηνη και όχι εξάμηνη. Λίγο πριν σκάσουν οι μεγαδόσεις του Ιουλίου και του Αυγούστου. Αν τώρα μας χορέψαν στο ταψί, φανταστείτε με τι απαιτήσεις θα επιστρέψουν τότε!

Τι άλλο χάσαμε; Την πίστη μας στις προθέσεις της κυβέρνησης και την ευκαιρία να σταθούμε απέναντι στον ολοκληρωτισμό. Αντίθετα, αυτός είναι που μας σέρνει πλέον στα άρμα του.

Η συνολική αποτίμηση των διαπραγματεύσεων είναι αποκαρδιωτική. Όπως είχα προλέξει: «πως ποτέ μια κυβέρνηση δεν θα έχει χάσει τόσα πολλά σε τόσο λίγο χρόνο κερδίζοντας τόσα λίγα».

Όπερ και εγένετο.

Όταν ακόμη και στυγνοί νεοφιλελέδες σε συγχαίρουν που επέδειξες πολιτικό ρεαλισμό, ε τότε δεν μπορεί, κάνεις τα πάντα λάθος.

Σίγουρα το τελικό αποτέλεσμα είναι μια βελτίωση από το mail Χαρδούβελη. Αλλά δεν τους ψηφίσαμε για να είναι καλύτεροι από τους προηγούμενους. Δεν τους ψηφίσαμε για να είναι λιγότερο προδότες. Τους ψηφίσαμε για να είναι πατριώτες.

Και αυτό σίγουρα δεν είναι.

Αυτό που σίγουρα υπήρξαν είναι λαϊκιστές. Όπως πρόσφατα έγραφα: «Ώστε υπήρξαν λαϊκιστές. Όχι γιατί αυτά που λέγαν ήταν αδύνατα να γίνουν όπως τους κατηγορούσαν οι δήθεν ρεαλιστές, αλλά γιατί δεν κάναν ότι ήταν δυνατό για να γίνουν»

Τώρα μπορεί άνετα η κυβέρνηση να προχωρήσει αφού έλυσε τα άλυτα κι αφού έσπασε το γόρδιο δεσμό σε οραματικού τύπου εμμονές της. Ενώ τα σχολεία δεν έχουν δασκάλους, οι δάσκαλοι δεν έχουν αίθουσες και οι αίθουσες δεν έχουν θέρμανση, να προχωρήσει η κυβέρνηση στην κατάργηση της αριστείας λες και η αριστεία είναι θεσμός. Δεν είναι παιδαγωγική η αξιοκρατία βλέπετε. ‘Αλλωστε ανήκουμε σε εκείνες τις χώρες που έχουμε και τις υποδομές και την κουλτούρα να εφαρμόσουμε τέτοιου είδους προοδευτισμούς.

Κατάργηση της αριστείας που θα φτιάξει αρισ-τέρατα μορφώσεως. Το έργο το ξανάδαμε: ΠΑΣΟΚ το λέγανε.

Και οι φιλολαϊκές μεταρρυθμίσεις προχωράνε:

«Η ελληνική γη χρειάζεται χέρια, γιατί να έχουμε Μανωλάδες;» δήλωσε πολύ ορθά ο κος Πανούσης για τους παράνομα κρατούμενους μετανάστες στα ελληνικά στρατόπεδα συγκέντρωσης. «Αυτοί οι άνθρωποι χρειάζονται ψυχολογικής υποστήριξης» «Θα βρούμε τρόπους μεταστέγασης αυτών των ανθρώπων». Μαζί σου υπουργέ μου. Είναι θέμα ανθρωπιάς και σεβασμού των βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Να θυμηθούμε μονάχα πως βασικά ανθρώπινα δικαιώματα έχουν και οι ιθαγενείς: Με την ίδια ευαισθησία πρέπει η κυβέρνηση να μεριμνήσει να δώσει δικαίωμα στην εργασία στους 1,7 εκατομμύρια ανέργους, να υποστηρίξει ψυχολογικά τους εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες που η κρίση τους προκάλεσε ψυχολογικά ζητήματα, να μεταστεγάσει τους χιλιάδες νεοάστεγους. Ναι κύριε Υπουργέ μου; Όχι δύο μέτρα και δύο σταθμά.

Κάποιοι ξεχνάν ότι η χώρα βρίσκεται σε διαρκή ανθρωπιστική κρίση.

Η ελληνική γη χρειάζεται ξένα χέρια. Μην ξεχνάμε όμως πως και τα ξένα χέρια χρειάζονται ελληνική γη. Και δεν αναφέρομαι φυσικά στους μετανάστες αλλά στα μεγάλα κεφάλαια.

Όσο περισσότερη ελληνική γη μπορούν να αρπάξουν. Και αυτό ακριβώς φαίνεται πως θα τους δώσει και η νέα ελληνική κυβέρνηση: Γη και ύδωρ.

Πέτρος Αργυρίου, agriazwa,blogspot.com, 21/2/2015

Read More »

Όλα για όλα: πίσω από το διαπραγματευτικό τραπέζι του ελληνικού ζητήματος

Το τελευταίο διάστημα είναι καραμπινάτη η αμφισημία στα κείμενα μου, φαινόμενο πρωτόγνωρο που προκαλεί σύγχυση στους αναγνώστες.

Υπάρχει βέβαια ένα πέπλο ασάφειας και κακής ποιότητας πληροφόρησης στα μήντια αλλά αυτό δεν αποτελεί δικαιολογία για μένα.

Πολύ πιο σημαντικός λόγος είναι η τεράστια επένδυση ελπίδας που έχει κάνει ο ελληνικός λαός σε αυτή την κυβέρνηση και η απίστευτη κρισιμότητα της περιόδου που με ωθεί να περιγράφω με ενθουσιασμό ότι κάνει σωστά και με λυσσαλέα οργή όταν αποκλίνει από τους διακηρυγμένους της στόχους ή όταν τείνουν να διαμορφωθούν εκείνες οι συνθήκες που θα την οδηγήσουν σε τέτοια απόκλιση. 

Τρεις είναι οι κυρίαρχες ερμηνείες για τη στάση της κυβέρνησης αυτές τις πρώτες της μέρες:

Η πρώτη είναι η αφήγηση του στρατηγήματος: Η ηγετική ομάδα της συγκυβέρνησης μπορεί να μην έχει ακριβώς σχέδιο αλλά έχει αντιληφθεί την ιστορική συγκυρία τόσο καλά που μπορεί να ελιχθεί αποτελεσματικά σε ένα εξαιρετικά εχθρικό περιβάλλον, εκμεταλλευόμενη τις αδυναμίες των αντιπάλων της, θολώνοντας τα νερά και προκαλώντας αναταραχές που φέρνουν αυτές τις αδυναμίες στην επιφάνεια.

Η κίνηση κατά του ρωσικού εμπάργκο με το καλημέρα ανήκει χωρίς καμία αμφιβολία σε αυτή την αφήγηση.

Η δεύτερη είναι ότι η κυβέρνηση έχει τόσες εξαρτήσεις που επινοήθηκε για να απορροφήσει τους κραδασμούς που η προέλαση του ολοκληρωτισμού στη Δύση προκαλεί ώστε να περάσει μια ακόμη μικρότερη Ελλάδα στη νέα της μεταπολίτευση όπως άλλωστε ιστορικά συμβαίνει στην χώρα.

Μια τέτοια αφήγηση δικαιολογείται από το προφίλ παλιών, νεότερων και καινούριων στελεχών είτε του ΣΥΡΙΖΑ είτε της κυβέρνησης. Οι πασοκογενείς του ΣΥΡΙΖΑ, ο Τσουκαλάς, τραπεζικός συνδικαλιστής που πήρε εφάπαξ το σκανδαλώδες ποσό του ενός μυρίου, ο εργατολόγος Μητρόπουλος που για μια υπόθεση του μόνο το γραφείο του χρέωσε ένα μύριο, ο έτερος Τσουκαλάς, άνθρωπος του Σημίτη που μπήκε στην πρώτη θέση του ψηφοδελτίου επικρατείας δημιουργούν εύλογα ερωτηματικά.

Η καταγωγή του Γιάνη Βαρουφάκη από το οικογενειακό περιβάλλον των Παπανδρέου και η επιλογή της Παναρίτη που δούλεψε για τους νεοφιλελεύθερους και τώρα συμβουλεύει το ΓΙάνη για το πώς θα τους αντιμετωπίσουμε επιτείνουν τα ερωτήματα.

Ακόμη και για παλιούς του ΣΥΡΙΖΑ όπως ο Σταθάκης που επένδυσε κανά μύριο και αυτός σε Hedge Funds ή τα έστω λιγότερα ύποπτα 600 χιλιάρικα που έβγαλε η Βαλαβάνη από πώληση οικογενειακού ξενοδοχείου, κάνουν το ερώτημα του πως γίνεται άνθρωποι που έχουν κάθε συμφέρον να υπερασπιστούν την τραπεζοκρατία και το νεοφιλελευθερισμό να μπορούν να ηγηθούν ενός ανένδοτου αγώνα εναντίον τους, βασανιστικό.

Δεν έχουμε απάντηση σε αυτό το ερώτημα.

Η τρίτη εκδοχή είναι πως ενυπάρχουν και οι δύο τάσεις μέσα στη κυβέρνηση ,ακόμη και σε ατομικό επίπεδο.

Για αυτόν ακριβώς το λόγο προσπαθώ να αποδυναμώσω την ισχύ της δεύτερης αφήγησης στο κυβερνητικό έργο.

Σε πρόσφατο άρθρο μου περιέγραφα πως η κυβέρνηση, εγκλωβισμένη στην πρόσφατη αντιπολιτευτική ρητορική της ξόδευε χρόνο, ενέργεια και διαπραγματευτικούς πόντους στην ονοματοδοσία για λόγους επικοινωνιακούς και μόνο.

Μου διέφυγε και εμένα πως «η παράταση ή επανεκκίνηση  ή επέκταση του τρέχοντος προγράμματος» δεν είναι απλά κάτι στο οποίο επέμεινε η κυβέρνηση για να ρίξει στάχτη στα μάτια των ψηφοφόρων της: Η διατύπωση νέο πρόγραμμα δίνει περιθώριο στο μέλλον για διαχωρισμό των δανειακών συμβάσεων από τους όρους του μνημονίου. Παρότι μνημόνιο και δανειακή σύμβαση είναι οργανικώς δεμένα, η διατύπωση ενός «Νέου Προγράμματος» αφήνει περιθώριο να θεωρηθεί το μνημόνιο λήξαν και οι όροι της δανειακής σύμβασης που αναφέρονται στο λήξαν μνημόνιο να προσαρμοστούν στο νέο πρόγραμμα.

Δεν είναι αυτό βέβαια το αντικείμενό μου και αυτό που δηλώνω είναι μια εικασία. Μια εικασία που ενισχύεται από το ότι η ορολογία ήταν κόκκινη γραμμή για την κυβέρνηση όπως επίσης και από το ότι η γερμανική γραμμή περιέγραψε την πρόταση Βαρουφάκη ως Δούρειο ίππο. Και έχει απόλυτο δίκιο.

Μιλάμε για πρόταση και όχι για πρόγραμμα γιατί αυτό ακριβώς ήταν: Μια πρόταση που έθετε ως προαπαιτούμενα της διαπραγμάτευσης την μη περαιτέρω περικοπή σε μισθούς και συντάξεις, τη μείωση της δέσμευσης για πρωτογενές πλεόνασμα σε 1,5% του ΑΕΠ, την προσυμφωνημένη απόδοση των κερδών 1,7 δις των ευρωπαϊκών τραπεζών από τα ελληνικά ομόλογα και την αδιευκρίνιστη χορήγηση βοήθειας για την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης.

Το επιτελείο της κυβέρνησης δεν κατέβασε πλήρες πρόγραμμα. Δεν κατέβασε καν προσχέδιο. Διατύπωσε τις ελάχιστες κόκκινες γραμμές κάνοντας μια απαιτητική επίθεση φιλίας έχοντας ήδη κάνει μεγάλες παραχωρήσεις όπως ο παραγκωνισμός  της δέσμευσης της για κούρεμα χρέους.

Στόχος και προσδοκία δεν ήταν να γίνει κάτι τέτοιο αποδεκτό. Στόχος ήταν να γίνουν ζυμώσεις και να εκτεθεί ο πολυεπίπεδος και πολυκεντρικός χαρακτήρας της λήψης αποφάσεων στην ΕΕ και το πως αυτός καταστρατηγείται από τον γερμανικό ηγεμονισμό, μυστικό κοινό μεν, ευάλωτο δε στην υπερέκθεση.

Σε αυτή την στρατηγική της η κυβέρνηση επέτυχε. Η γερμανική αδιαλλαξία και αυταρχισμός εκτέθηκαν, κάτι που εξόργισε τη Γερμανική πλευρά και οδήγησε τις ούτως ή άλλως ανθελληνικές της τάσεις σε εκδηλώσεις γυμνού μισελληνισμού, κάτι που με τη σειρά του την εξέθεσε ακόμη περισσότερο.

Μια από τις αχίλλειες πτέρνες της Γερμανίας είναι ακριβώς αυτή: παρότι επιδιώκει τον ολοκληρωτισμό όσο πάντοτε, αυτή τη φορά είναι ευάλωτη στην υπερέκθεση αυτού ακριβώς του χαρακτήρα της. Φοβάται την αναβίωση των ιστορικών μνημών και τη διάχυση του αντιγερμανικού συναισθήματος σε όλη την Ευρώπη: Γιατί όπως εδώ και καιρό περιγράψαμε, αυτό ακριβώς συμβαίνει- σε όλη την Ευρώπη.

Στρατηγική απάντηση των Γερμανών ήταν να πνίξουν τη νέα ελληνική κυβέρνηση στην κούνια της για παραδειγματισμό: Ακόμη όμως και σε αυτή τη στρατηγική ελλοχεύει ο κίνδυνος της διάχυσης του αντιγερμανισμού.

Μπρος γκρεμός και πίσω ρεύμα για τους Γερμανούς που αδυνατούν πλέον να ελέγξουν τις πολιτικές εξελίξεις στην ήπειρο.

Το ουκρανικό ζήτημα είναι ένα ακόμη αγκάθι στα πλευρά τους: και σε αυτό το ζήτημα οι Γερμανοί αναγκάστηκαν να οδηγηθούν σε κάποιο συμβιβασμό με τη Ρωσία.

Οι Γερμανοί δημιούργησαν ένα συγκρουσιακό περιβάλλον σε όλη την Ευρώπη. Ακόμη και αν δεν το θέλουν να το αποδεχτούν ή απορρίπτουν αυτό το γεγονός, είναι υποχρεωμένοι να αναλάβουν τις ευθύνες τους.

Είναι και οι Γερμανοί λοιπόν παγιδευμένοι στη φυλακή που χτίσαν για τους υπόλοιπους Ευρωπαίους.   

Ακόμη και αν αναγκάσουν την Ελλάδα να βγει εκτός Ευρώ, οποιαδήποτε αυτοδύναμη ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας θα είναι ένας θανάσιμος κίνδυνος για τη μελλοντική συνοχή της Ευρωζώνης και θα επιταχύνει και το ντόμινο των αντιγερμανικών πολιτικών εξελίξεων στην υπόλοιπη Ευρώπη.

Επιπρόσθετα το Ευρώ που ήδη έχει υπάρξει στόχος των διεθνών κερδοσκόπων θα γίνει ακόμη πιο ευάλωτο σε αυτούς.

Σε αντίθεση με την Ελλάδα που η πολιτική της αστάθεια των τελευταίων ετών οφειλόταν στην άθλια οικονομική της κατάσταση, για τη Γερμανία οι κίνδυνοι για την οικονομία της θα προέλθουν από την πολιτική αστάθεια στην Ευρώπη.

Κι αυτό, ότι κι αν κάνουν στην Ελλάδα, δεν μπορούν να το αναχαιτίσουν παρά μόνο με την αλλαγή της δογματικής τους πολιτικής.

Ας μη γελιόμαστε: οι Γερμανοί έχουν και το μαχαίρι και το καρπούζι. Πολύ περισσότερο από ότι το 2010 11 κοκ. Ενώ εμείς είμαστε με το μαχαίρι στο λαιμό, αυτοί φοβούνται μην τους πέσει το καρπούζι και σκάσει.

Αυτό που κάνουμε είναι μια εκβιαστική επαιτεία καλών τρόπων. Να μας δώσουν μια φέτα για να μπορούν να κρατούν το καρπούζι και με τα δυο τους χέρια. Προτιμούν να μας σκοτώσουν από να μας δώσουν μια φέτα γιατί τότε θα ζητάνε κι άλλοι πιο καρδαμωμένοι γύφτοι φέτες- και τι θα απομείνει από το καρπούζι; Από την άλλη δεν είναι σίγουροι ότι μπορούν να μας κόψουν το λαρύγγι χωρίς να τους πέσει το καρπούζι. Για αυτό και τα προηγούμενα χρόνια μας βάζαν εμάς να κόβουμε το λαιμό μας.

Το πιο επικίνδυνο ενδεχόμενο είναι η Γερμανία να υποχωρήσει και να μας δώσει ένα ή και δύο κομμάτια από τα τέσσερα που ζητάμε για να επιβιώσουμε. Αν δεν δεχθούμε την «καλοσύνη» τους, τότε η ευθύνη της «αδιαλλαξίας» περνάει σε εμάς.

Αν συμβιβαστούμε θα οδηγηθούμε σε σωρεία συμβιβασμών μέσα και έξω  και σε ρήξη με τον λαό. Η αριστερή παρένθεση θα τελειώσει άδοξα. Το ίδιο και ο ελληνικός λαός.

Σε αυτή την περίπτωση πρέπει να επιδιώξουμε άμεσα τη ρήξη.

Ποιες είναι λοιπόν οι πιθανότητες να υποχωρήσουν οι Γερμανοί στις απαιτήσεις μας για να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο από εμάς για κανά εξάμηνο, ρισκάροντας να δημιουργηθεί ένα ντόμινο αντίστοιχων απαιτήσεων στον Ευρωπαϊκό νότο;

Υπαρκτές αλλά λιγοστές: Παρά ταύτα είναι οι καλύτερες πιθανότητες που έχουμε.

Όπως είπαμε, οι Γερμανοί αρχίζουν να εγκλωβίζονται πλέον στα αδιέξοδα που επέβαλλαν.

Όλες οι επιλογές που έχουν –και είναι πολλές- είναι από άσχημες ως κακές: Εμείς δεν έχουμε επιλογές: Ή παίρνουμε τα ελάχιστα που χρειαζόμαστε για να επιβιώσουμε βραχυπρόθεσμα ή πάμε σε ρήξη: Το να συμβιβαστούμε με λιγότερα από τα ελάχιστα θα σημαίνει την παράδοση της Ελλάδας και της Ευρώπης στο γερμανικό ολοκληρωτισμό αλλά και τη διαιώνιση τόσο της φτωχοποίησης του ελληνικού πληθυσμού όσο των παρασιτικών ελληνικών ολιγαρχιών. Και ξέρουμε καλά πόσο θανατηφόρος είναι ένας τέτοιος συνδυασμός. Το ζήσαμε στην κατοχή. 

.  

 Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com

Read More »