Άλλο αυγή κι άλλο χρυσαυγή

Άλλο Αυγή κι άλλο Χρυσαυγή.

Του Πέτρου Αργυρίου

Δεν θα ήταν υπερβολικό κανείς να χαρακτηρίσει το χθεσινό φύλλο της «Αυγής» ως αφιέρωμα στη «Χρυσή Αυγή» καθώς ένα μεγάλο κομμάτι της ήταν σχολιασμός των επιθέσεων των ταγμάτων εφόδου της Χρυσής Αυγής έναντι λαθροπωλητών.

Τα περισσότερα άρθρα της «Αυγής» ήταν απόλυτα πολωτικά, με νοοτροπία γηπέδου, με τις λέξεις φασίστες και νεοναζί να ρίχνονται κατά ριπάς με μια ευκολία που θα προκαλούσε αμηχανία ακόμη και σε εκείνους που το λεξιλόγιο τους αποτελείται από μια κυρίως λέξη: την λέξη μαλάκας.

Με εξαίρεση το άρθρο του Ανδρέα Ζαφείρη «Χτίζοντας με το φραγγέλιο κοινωνικές συμμαχίες» (http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=712542) που παρότι δεν αποφεύγει επικίνδυνα κλισέ, διαπνέεται από γνήσια αγωνία και διατυπώνει έγκυρα και κρίσιμα ερωτήματα για το τι γιγαντώνει το θεριό του μίσους, το υπόλοιπο φύλλο της Αυγής είναι κατάφορτο με στερεότυπα τα οποία στο όνομα του πολέμου κατά του φασισμού ουσιαστικά τον ενδυναμώνουν ενώ παράλληλα αναδεικνύουν ένα ιδιότυπο είδος αντίστροφου φασισμού που δεν είναι καθόλου λιγότερο φασισμός από τον παραδοσιακό φασισμό.

Οι περισσότεροι από εμάς έχουμε εγκλωβιστεί πλέον σε ένα φασιστικό τετράπολο που αποτελείται από το φασισμό της κεντρικής εξουσίας, το φασισμό της ακροδεξιάς, το σταλινισμό του ΚΚΕ και τον αναρχοφασισμό της άκρας αριστεράς. Μάλιστα κύριοι, πέρα από τις περισσότερο παραδοσιακές και αναγνωρίσιμες μορφές φασισμού πολλοί από εμάς έχουμε ζήσει τα τελευταία κρίσιμα χρόνια τον αναρχοφασισμό στο πετσί μας. Έχουμε δει φουκουριάρηδες που κρατούν μια πλαστική σημαία (και ναι ξέρουμε ότι τα εθνόσημα είναι κατασκευές) να δέχονται επιθέσεις από αναρχοφασίστες που έχουν κάνει τη λέξη φασίστας πιπίλα. Το είδαμε στις πλατείες, το είδαμε στους δρόμους. Πείτε μου κύριοι της ιδεολογικής ανωτερότητας της αριστεράς σκέψης, τι θα έκανε ο καημένος ο πολίτης που η κεντρική εξουσία τον ρημάζει και τον βρίζει στερώντας του το μέλλον και την αξιοπρέπεια του ενώ στους δρόμους που παλεύει για τα δίκια του υβρίζεται χυδαία από τον φανατικά «ανθρωπιστή» αριστερό γιατί ο φουκουριάρης διαπράττει το έγκλημα να θέλει να έχει … πατρίδα; Δε θα δει αυτός ο άνθρωπος που του χουν κολλήσει τη ρετσινιά του φασίστα τα στρατιωτάκια της αριστεράς περισσότερο συμπαθητικά το φασισμό της Χρυσής Αυγής; Ερωτώ.

Το αποκορύφωμα της προσκόλλησης στο πρωκτικό στάδιο της ιδεοληψίας ήταν το άρθρο του Θέμη Δημητρακόπουλου «Χρυσή Αυγή, το απωθημένο όνειρο του κάθε κρυφοφασίστα Νεοέλληνα» (http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=712546). Ποιος είναι λοιπόν αυτός ο «κάθε» κρυφοφασίστας Νεοέλληνας; Όποιος ήταν το κρυφοκομμούνι του παρελθόντος. Εγώ, εσύ, ο παραδίπλα, όποιος αποφασίσει η ιερά εξέταση της δεξιάς ή της αριστεράς ότι έχει το Διάβολο ή κάποια άλλη καταστροφική ιδεολογία μέσα του. Ας δούμε λοιπόν κάποια στιγμιότυπα αυτής της αποφατικής φασιστολογίας που αναπτύσσει ο αρθρογράφος:

Γράφει λοιπόν ο κύριος Δημητρακόπουλος: «Ο φασισμός είναι ενδημικός στην Ελλάδα. Οι δωσίλογοι, οι συνεργάτες του κατακτητή, οι κουκουλοφόροι και οι μαυραγορίτες της Κατοχής είναι αυτοί που στην πραγματικότητα εξουσίασαν και ποδηγέτησαν τη μετεμφυλιακή χώρα. Το μίσος κατά του «άλλου», του διαφορετικού, του ξένου, αυτού που δεν είναι δικός μας, δεν σίγασε ποτέ. Οι ανιστόρητες ανοησίες περί «φιλόξενου» έθνους είναι για ηλίθιους, ψεύτες και αγράμματους.»

Εδώ είμαι υποχρεωμένος να συμφωνήσω. Με κάθε αλλαγή γεωπολιτικής φρουράς στην Ελλάδα, η τοπική ελίτ ενσωματωνόταν και διασφάλιζε τη συνέχεια της εξουσίας και της διαχείρισης σε αυτήν την έρμη χώρα, τη χώρα έρμαιο. Με τους Οθωμανούς τα ίδια, τα γιουσουφάκια γίναν αργότερα φανατικοί βασιλόφρονες. Μετά γίναν γερμανοτσολιάδες. Μετά χουντικοί και αμερικανοτσολιάδες. Εσχάτως γίναν ευρωτσολιάδες. Η οσφυοκαμψία του πολιτικού συστήματος στην Ελλάδα δεν έχει όρια. Και κάθε φορά αυτές οι λέρες προγραμμάτιζαν τον πληθυσμό να είναι δεκτικός στη νέα τάξη πραγμάτων και εχθρικός σε όσους την αντιμάχονταν.

Και κάπου εδώ εξαντλείται η όποια συμφωνία θα μπορούσα να έχω με τον αρθρογράφο. Με την διατύπωση του ότι «Το μίσος κατά του «άλλου», του διαφορετικού, του ξένου, αυτού που δεν είναι δικός μας, δεν σίγασε ποτέ.».

Και ποιος είναι ο άλλος για την άκρα αριστερά; Όχι μόνο ο Χρυσαυγίτης ο ορκισμένος αλλά και ο «κάθε κρυφοφασίστας Νεοέλληνας» με τα φασιστικά του απωθημένα.

Και ποιοι είμαστε εμείς; Το γράφει ξεκάθαρα ο αρθρογράφος: Δις: «Η δική μας Αριστερά». «Οι ευθύνες της δικής μας ριζοσπαστικής Αριστεράς»

Οι δικοί μας και οι άλλοι. Είτε είσαι μαζί μας είτε εναντίον μας. Αυτή είναι η ουσία του φασισμού κ. Δημητρακόπουλε. Η μαύρη ψυχή του.

Ο φασισμός είναι ενδημικός στην Ελλάδα όπως γράφετε με ευκολία κ. Δημητρακόπουλε. Οι Έλληνες έχουν τον φασισμό στο DNA τους. Και αυτό δεν είναι ρατσισμός κατά του Έλληνα κύριε Δημητρακόπουλε; Η Αριστερά έχει τις ευθύνες της κ. Δημητρακόπουλε όπως γράφετε παρακάτω και εδώ παρά τη λανθασμένη προηγούμενη μου δήλωση ότι έχουν εξαντληθεί τα περιθώρια συμφωνίας με τις απόψεις σας θα ξανασυμφωνήσω με κάποιες από αυτές: Έχει τις ευθύνες της η Αριστερά: Έχει την ευθύνη ότι έκανε τον αντιφασισμό ιδιότυπο φασισμό. Ότι έκανε τον αντιρατσισμό ιδιότυπο ρατσισμό. Έχει ευθύνη όταν κάνει την «Αυγή» να μοιάζει με φερέφωνο της Χρυσής Αυγής. Που με τον ανέξοδο ή μάλλον χρήσιμο για το σύστημα εξουσίας φανατισμό της σπρώχνει τον απλό κοσμάκι στο άλλο άκρο, τον υποτιθέμενο «προαιώνιο εχθρό της».

Όχι δε φταίει η κρίση για την άνοδο της Χρυσής Αυγής. Έτσι γράφετε: «Ούτε είναι απλά ένα φαινόμενο απότοκο της πολύπλευρης κρίσης – κρίσης κυρίως πολιτικής, κοινωνικής και πολιτιστικής και κατόπιν οικονομικής – που μαστίζει τον τόπο. Ο φασισμός είναι ενδημικός στην Ελλάδα»

Όχι δε φταίει η ανθρωπιστική πλέον κρίση που σπρώχνει απλούς ανθρώπους στα άκρα. Φταίει που οι Έλληνες γεννιούνται φασίστες και ρατσιστές.

Ρατσίστας δε γίνεσαι γεννιέσαι. Το πιο έξοχο ρατσιστικό δόγμα. Και το υιοθετείτε έτσι εύκολα κ. Δημητρακόπουλε. Δεν φταίνε οι συνθήκες κ. Δημητρακόπουλε. Τα πολιτικά γονίδια φταίνε. Θάνατος στους φασίστες. Διαλύστε τα μισάνθρωπα γουρούνια. Επικίνδυνη ναζιστική δημαγωγία στη φαρέτρα της άκρας αριστεράς. Hate Speech.

Δύο μέτρα και δύο σταθμά κ. Δημητρακόπουλε: Για όσους ανήκουν στη «δική σας αριστερά» εγκληματίας δε γεννιέσαι, γίνεσαι. Μάλιστα πολλοί από τους ποινικούς χαίρουν άκρας στήριξης από την άκρα αριστερά, αρκεί να την έχουν ασπαστεί. Οι εγκληματίες εντός συστήματος είναι απλά εγκληματίες. Οι δικοί σας είναι αγωνιστές. Και για να συνεχίσουμε με την παραβατικότητα ξαναγυρνώντας στο αρχικό θέμα των επιθέσεων κατά των λαθροπωλητών θα συμφωνήσω μαζί σας πως οι λαθροπωλητές είναι βιοπαλαιστές και έχουν κάθε δικαίωμα στη ζωή και την εργασία: Οι λαθρέμποροι όμως, οι ναρκέμποροι, οι σωματέμποροι, οι λαθρέμποροι όπλων που πολλές φορές κινούνται ανάμεσα στα ίδια κέντρα διακίνησης και αυτοί άνθρωποι δεν είναι κύριοι Δημητρακόπουλε; Άνθρωποι που έχουν δικαίωμα στη ζωή και την εργασία των άλλων; Πότε έχει αναφερθεί σε αυτούς η άκρα αριστερά κύριε Δημητρακόπουλε; Για πόσο ακόμη οι λαθροπωλητές θα χρησιμοποιούνται ως ανθρώπινη ασπίδα από οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα ενώ η άκρα αριστερά θα κυνηγά να ξετρυπώσει με το ζόρι από τις τρύπες τους «κρυφοφασίστες Νεοέλληνες;». Η αφέλεια ξέρετε κύριε Δημητρακόπουλε μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως πολιτικό άλλοθι μέχρι ενός σημείο. Και η άκρα αριστερά το έχει ξεπεράσει προ πολλού.

Έχετε αναρωτηθεί γιατί ακόμη και κάποιοι μετριοπαθείς στην άκρα αριστερά έχουν εδώ και χρόνια να μιλάνε για ιδεολογικοποίηση των ποινικών και για εγκληματικοποίηση των ιδεολόγων; Για ποιο λόγο όπως περιγράφει ο Β. Λαμπρόπουλος: «Τα τελευταία χρόνια, οι ποινικοί μαζικά ιδεολογικοποιούν την παραβατικότητά τους και βρίσκουν σε αντιεξουσιαστές στηρίγματα και άλλοθι ζωής και δράσης. Και από την άλλη πλευρά οι αντάρτες πόλης βρίσκουν εύκολα «τεχνική υποστήριξη»- αν όχι και εκτελεστές- σε κακοποιούς μικρού και μεγάλου βεληνεκούς.»; (http://www.tovima.gr/politics/article/?aid=346373).

Τι φρούτα έχουν δώσει όλα αυτά κύριε Δημητρακόπουλε, όλα αυτά για τα οποία η αριστερά τηρεί σιγή ιχθύος;

Μιλάτε για παρακράτος. Της Δεξιάς. Ναι, κάθε παρακράτος υπάρχει μέσα στα πλαίσια του συστήματος εξουσίας. Αλλά το παρακράτος επιλέγει στελέχη από όλες τις δεξαμενές και σε όλες τις δεξαμενές φυτεύει στελέχη του έχοντας πάντα ιδιαίτερη προτίμηση στα άκρα. Άκρα-δεξιά, άκρα-αριστερά.

Δεν ήταν οι Χρυσαυγίτες η 17Ν κύριε Δημητρακόπουλε. Η μήπως ήταν; Μήπως ξέρετε κάτι που δεν ξέρω για τους υπόγειους συνδέσμους ανάμεσα στα άκρα; Δεν ήταν οι Χρυσαυγίτες που φάγαν τον αμφιλεγόμενο πάλαι πότε συστημικό δημοσιογράφο Γκίολα σε ένα μαφιόζικο χτύπημα μετά από παραγγελία εκτέλεσης που δόθηκε στη νέα τρομοκρατία της άκρας αριστεράς. Και τότε η αριστερά μούγκα στην στρούγκα. Και δεν ήταν οι χρυσαυγίτες που προετοιμάσαν πρόσφατα μάλλον καρτέρι θανάτου σε έναν από τους ελάχιστους (κατά την κρίση τη δικιά μου και πολλών άλλων) ανεξάρτητους δημοσιογράφους, τον Κώστα Βαξεβάνη. Και πάλι η αριστερά μούγκα στην στρούγκα. Όλως παραδόξως, χωρίς να έχω στοιχεία να υπαινιχθώ οποιαδήποτε σχέση ή ανάμειξη, και τα δύο περιστατικά κατά της ζωής δημοσιογράφων έγιναν μετά από σύγκρουσή τους με τον «αριστερό» μεγαλοδημοσιογράφο Μάκη Τριανταφυλλόπουλο, προνομιακό μέσα στα πλαίσια του δημοσιογραφικού του πάντα λειτουργήματος, συνομιλητή ποινικών και τρομοκρατών (π.χ αφοι Ξηροί κλπ). Και πάλι πέπλο σιωπής για το παρακράτος από την επίσημη αριστερά…

Όλα αυτά κύριε Δημητρακόπουλε δίνουν το πάτημα σε συστημικούς δημοσιογράφους όπως ο Μανδραβέλης να κάνουν τις προκλητικές εξισώσεις ακροαριστεράς και ακροδεξιάς.

Όλα αυτά τα αδιαφανή σημεία επιτρέπουν στην Καθημερινή και άλλες συστημικές φυλλάδες να τσουβαλιάζουν τη βία των άκρων με τα δίκαια και ιερά κινήματα αντίστασης και λαϊκών αγώνων.

Αλλά να σας κάνω μια ερωτησούλα κ. Δημητρακόπουλε. Ο Μανδραβέλης δεν προσλήφθηκε χθες: Για ποιο λόγο η ΕΣΗΕΑ με αρκετούς αριστερούς στους κόλπους της, τον ανακάλυψε σχετικά πρόσφατα; Αφήστε να σας απαντήσω: Γιατί τόσα χρόνια τρώγαν ψωμί από το ίδιο χέρι. Και δεν δαγκώνεις το χέρι που σε ταϊζει όπως είχε δηλώσει δημοσίως ο φίλος του Ηλίας Κανέλλης. Τώρα που δεν έχουν δουλειά να χάσουν γιατί δεν υπάρχουν δουλειές στο σινάφι και αφού πρώτα ξεμπρόστιασαν τον Μανδραβέλη ανεξάρτητοι ανάμεσα στους οποίους και η αφεντομουτσουνάρα μου, μόνο όταν οι δημοσιογράφοι χάσαν τα προνόμια της δουλικότητάς τους, τότε μόνο θυμηθήκαν τη δεοντολογία και το δημοσιογραφικό κώδικα. Μόνο όταν δεν είχαν να φοβηθούν προσωπικό κόστος το παίξαν μάγκες. Τσάμπα μάγκες που λέει και ο απεχθής μου Βαγγέλης Βενιζέλος. Πώς να εμπιστευτεί ο κόσμος την αριστερά όταν τη θεωρεί έστω σε περιορισμένο βαθμό κομμάτι της διαπλοκής; Ποιος σπρώχνει τον κόσμο στην Χρυσή Αυγή αν όχι σε μεγάλο βαθμό οι δικαιολογημένες του καχυποψίες για την αριστερά και το ρόλο της στα πράματα;

Φυσικά και θα συμφωνήσουμε κ. Δημητρακόπουλε, φυσικά και η Χρυσή Αυγή δεν είναι η αριστερά: Η Χρυσή Αυγή είναι παραστρατιωτική οργάνωση. Ακροδεξιά. Και πλέον, χάρη στο πολιτικό μας σύστημα στο οποίο εντάσσεται η «δική σας» αριστερά, είναι και η Τρίτη πολιτική δύναμη. Αίσχος, ντροπή και όνειδος και βαστάτε Τούρκοι τα άρματα κ.λ.π. Ναι, ναι συμφωνούμε.

Αλλά για μισό λεπτό. Το μεγαλύτερο πολιτικό έγκλημα που έγινε στην πρόσφατη ιστορία αυτό του τόπου δεν το κανε η Χρυσή Αυγή: Έγινε στη Marfin όπου πολίτες δολοφονήθηκαν μαζικά και σαδιστικά. Λίγο πριν την ώρα του μεγάλου θριάμβου του, το λαϊκό κίνημα ηττήθηκε κατά κράτος: από το παρακράτος. Τον αριστερό του βραχίονα. Την άκρα αριστερά: Ξέρετε, το παρακράτος έχει δύο πολύ μακριά χέρια: τον ακροδεξιό και τον ακροαριστερό βραχίονα. Και ενώ η αριστερά βρυχάται για την εγκληματικότητα του ακροδεξιού βραχίονα για τον ακροαριστερό κάνει τουμπεκί ψιλοκομμένο. Και ας ξέρει πολύ καλά καλά η μία χείρα τι κάνει η άλλη.

Τι προτείνετε για αυτό λοιπόν που η άκρα αριστερά βοήθησε να ανδρωθεί; Τι προτείνετε για τη Χρυσή Αυγή; Για να σας διαβάσουμε. «Με περιφρούρηση, με τις δικές της δυνάμεις, των πιο αδύναμων στόχων των αλητοσυμμοριτών της Χρυσής Αυγής.» ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ.

Η λύση είναι λοιπόν ο Σύριζα να γίνει Αντι-Χρυσή Αυγή: Γάμησε τα ρε φίλε: Κάποιοι στην αριστερά έχουν εθιστεί τόσο πολύ στο αντί που φαντάζονται ότι η ουτοπία είναι ένας δρόμος στρωμένος με αντί. Και αν ουτοπία γίνει πραγματικότητα αυτοί αυτομάτως θα γίνουν αντιουτοπιστές.

Λοιπόν σοβαρά τώρα. Αντι τάγματα εφόδου= αντι Χρυσή Αυγή. Αντιποίηση αρχής (μιας που η πολιτεία κάνει τα στραβά μάτια= αυτοδικία = Χρυσή Αυγή. Έχουμε τους χρυσαυγίτες θα έχουμε και τους Αυγίτες τώρα.

Να υπενθυμίσω: Η Χρυσή Αυγή δεν στρατολογεί βίαια. Κάνει επιδείξεις βίας για να στρατολογεί: Είναι πολύ διαφορετικό. Και χρησιμοποιεί βία λόγω έλλειψης πολιτικού περιεχομένου. Και το ίδιο προτείνετε και εσείς κ. Δημητρακόπουλε να κάνει ο Σύριζα. Να μην γεμίσει με πολιτική βούληση και δράση το κενό που έτσι και αλλιώς όχι μόνο φαίνεται ότι καλύπτει αλλά αντιπροσωπεύει η Χρυσή Αυγή. Προτείνεται να καλύψετε λοιπόν το κενό με κενό. Να απαντήσετε στη βία με βία. Απλά η δικιά σας βία θα είναι βία ειρηνικών προθέσεων. Είπαμε. Άλλο η βία της ακροδεξιάς και άλλο η βία της άκρας αριστεράς.

Πρώτα από όλα να σας υπενθυμίσω ότι η Χρυσή Αυγή είναι στον αρχικό της πυρήνα παραστρατιωτική οργάνωση. Και θα ρίξετε εσείς αμούστακα παιδιά να τα βγάλουν πέρα με ετοιμοπόλεμους φανατικούς: Ποιος σας έχρισε αρχιστράτηγο εσάς να ρίξετε ανθρώπινες ζωές τροφή για τα κανόνια; Πόσο ανεύθυνος είστε;

Εκτός βέβαια αν η αριστερά επιστρατεύσει τους ετοιμοπόλεμους της. Τα πρωτοπαλίκαρα του ΠΑΜΕ, τους ποινικούς και τους τρομοκράτες (φυσικά και δεν συγχέω το ΠΑΜΕ με τους ποινικούς και τους τρομοκράτες. Απλά το ΠAME έχει εμπειρία συγκρούσεων).

Όπως και να έχει, παροτρύνετε να εγκατασταθούν προεμφυλιακές συνθήκες: συμμοριτοπόλεμος. Και σε αυτές τις συρράξεις πρώτα θα πέσουν φάπες, μετά ροπαλιές, μετά καμιά μαχαιριά και μετά καμιά πιστολιά και μετά μπαράζ αντεκδικήσεων.

Αναρωτιέμαι βέβαια γιατί δεν προτείνατε με τον ίδιο ζήλο ομάδες περιφρούρησης που θα προστάτευαν τις αδύναμες ομάδες από τη νέα χούντα: Γιατί δεν προτείνατε με τον ίδιο ζήλο ομάδες περιφρούρησης για αυτούς που τους κόβαν το ρεύμα, τους παίρναν το σπίτια, τους ασθενείς που σκοτώνει κατά εκατοντάδες καθημερινά το ιατρικό κατεστημένο σε αγαστή συνέργεια με το πολιτικό κατεστημένο; Να σας πω γιατί. Γιατί όσοι από εσάς δεν είναι ΤΟ σύστημα βρίσκεστε σε ομηρία από το σύστημα. Ας χρησιμοποιήσω μια παραβολή που βασίζεται σε πραγματικό περιστατικό: Ζητήθηκε από γνωστή αριστερή δημοσιογράφο (το αριστερή χωρίς εισαγωγικά) με καρκίνο η οποία είχε προσωπική της φίλη γνωστή βουλευτή της αριστεράς (προσοχή δεν ταυτίζω αυτά τα δύο), της ζητήθηκε λοιπόν από μεγαλοχειρούργο το ποσόν των 20000 ευρώ για να τη χειρουργήσει. Και εκείνη ενέδωσε. Και όλοι, βουλευτές και δημοσιογράφοι μούγκα στη στρούγκα. Φανταστείτε πόσο πιο δύσκολα είναι για τον απλό πολίτη. Φανταστείτε γιατί ο πολίτης πείθεται από τις «καθαρές λύσεις» της βρώμικης Χρυσής Αυγής. Γιατί απλά θεωρεί ότι η αριστερά μέχρι σήμερα είτε υποκύψει ή συγκαλύψει ή ακόμη χειρότερα συμμετάσχει στη διαφθορά.

Αλλά ας γυρίσουμε σε εσάς κύριε Δημητρακόπουλε. Για χρόνια τώρα η αριστερά κυνηγά φαντάσματα. Έχει γίνει ο ψιθυριστής των φαντασμάτων σε κοινωνίες που είχαν αφήσει τους νεκρούς τους να αναπαύονται .Ουσιαστικά η αριστερά έγινε το σκευοφυλάκιο των σταχτών του φασισμού. Της κρατούσε προς επίδειξη, ως μπαμπούλα. Το φάντασμα του φασισμού ήταν το όπλο της αριστεράς όταν στέρευε από πολιτικά επιχειρήματα.

Πολλοί στην άκρα αριστερά βλέπαν σε κάθε πολίτη τον εν δυνάμει φασίστα. Το μετατραυματικό σύνδρομο της αριστεράς είναι ισχυρότατο. Όταν ήρθε ο φασισμός στην Ελλάδα το 2009, ο μνημονιακός φασισμός, πολλοί αριστεροί δεν ενθουσιάστηκαν. Περίμεναν τον φασισμό όπως τον θυμόντουσαν, με τους όρους του παρελθόντος.

Ε και αυτό το φασισμό βρήκαν στο πρόσωπο της Χρυσής Αυγής. Η προφητεία εκπληρώθηκε, οι μούμιες ξαναπερπάτησαν, κομμάτι της αριστεράς ξαναβρήκε το ρόλο της όχι μες στην κοινωνία όπως όφειλε αλλά μέσα στην ιδεοληψία όπως πάντα φανταζόταν: να είναι αντιδεξιά. Πολλοί από τους καταστροφιστές της αριστεράς, τους αμετανόητους ρεβανσιστές είδαν την ευκαιρία να ξαναζήσουν την δημοκρατία της Βαϊμάρης, τον εμφύλιο και αυτή τη φορά να κερδίσουν (η συγκεκριμένη διατύπωση και η πατρότητα της ανήκει στον γιατρό Γ.Θ που όποτε θελήσει να τη δημοσιοποιήσει οφείλω να συμπληρώσω με παραπομπή στο δικό του κείμενο). Τι να κάνεις με αυτούς τους φανατικούς. Είτε στα αριστερά, είτε στα δεξιά τα ίδια σκατά είναι.

Κύριε Δημητρακόπουλε. Μιλάτε για ευθύνες της «δικής σας» ριζοσπαστικής αριστεράς. Για να δούμε πρώτα τις δικές σας. Από τους οικολόγους πράσινους μεταπηδήσατε στη ΔΗΜΑΡ, τη Χρυσή Εφεδρεία του κυρίαρχου μνημονιακού φασισμού. Παρα ταύτα μιλάτε εσείς για φασισμό … Ξέρετε, για την αριστερά πολλές φορές η σιωπή είναι χρυσός, χρυσός λέω, η λέξη που διαφοροποιεί την λέξη Χρυσαυγίτης από την Λέξη Αυγίτης.

Μιας και μοιάζετε να είστε από αυτούς που μιλάνε με φαντάσματα, ίσως να μπορέσετε να ακούσετε και κάποιον που προέρχεται από μια αόρατη γενιά. Γεννήθηκα τη δεκαετία του 70. Ίσως να μην μας χωρίζουν πολλά χρόνια, αλλά τη δική μου τη γενιά και μπόλικες επόμενες γενιές η δικιά σου και οι προηγούμενες τη γάμησαν πατόκορφα. Μας κλέψαν παρόν και μέλλον. Τη θυμάμαι και γω τη δημοκρατία της Βαιμάρης και τον εμφύλιο -ως ιστορικές μνήμες εννοώ. Και αυτό που μου έχουν μάθει οι καταγραφές αυτές είναι ότι δεν θέλω να ξαναζήσω τέτοιες εποχές. Και όμως. Χάρη στο πολιτικό σύστημα και σε προτροπές όπως οι δικές σου, κάθε μέρα που περνάει είμαι πιο κοντά στη φρίκη. Βλέπεις Θέμη το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα αντιμετώπιζε την κατάρρευσή πολύ πριν οι πολίτες το μάθουμε. Για αυτό και συναίνεσε στη διάλυση της κοινωνίας. Όταν οι ακραίοι πόλοι θα εδραιωθούν, όταν ο συμμοριτοπόλεμος αποτελεί καθημερινή πραγματικότητα, τότε θα έρθει ένα νέα κέντρο φτιαγμένο από τα μπάζα του παλιού συστήματος να εγγυηθεί τάξη και ασφάλεια.

Επειδή λοιπόν εγώ και οι Έλληνες έχουμε έναν κοινό εχθρό και αυτός είναι το σαθρό σύστημα εξουσίας, πάρτε τις ομάδες περιφρούρησης σας και πάτε παίξτε με τα ηλίθια φουσκωτά αγόρια της Χρυσής Αυγής στο δικό σας χώρο με τους δικούς σας όρους. Όσο περνάει από το χέρι μου (ελάχιστα δηλαδή), δε θα αφήσω κανέναν να κάνει τη χώρα μου γήπεδο.

Γράφεις: «Αύριο δε θα υπάρχουν δικαιολογίες και άλλοθι για κανένα. Ούτε για την αριστερά. Ούτε για τον ΣΥΡΙΖΑ.

Ούτε για σένα και για μένα».

Κάνεις λάθος. Από προχθές έχουν τελειώσει τα άλλοθι για την αριστερά και το ΣΥΡΙΖΑ.

Όσο για σένα, καμία δικαιολογία. Η Χρυσή Αυγή θα έπεφτε σαν το κακό σπυρί που είναι αν το ΣΥΡΙΖΑ κοίταζε να καθαρίσει τον τόπο από τη βρωμιά του συστήματος. Αν συνέχιζε να κάνει αντιπολίτευση και αγώνα κατά του φασιστικού μνημονίου και του οικονομικού ιμπεριαλισμού που απειλεί να καταργήσει αυτή τη χώρα και να τη μετατρέψει σε ειδική οικονομική ζώνη. Άκου, δε θα ζήσω άλλο σε δοκιμαστικό σωλήνα. Άκου. Δε θα στραφώ κατά του συμπολίτη μου για την όποια μαλακοιδεολογία έχει. Άκου.

Αρκετά ζημιά έχετε κάνει με το να αναθρέφετε τη Χρυσή Αυγή και να στηρίζετε το σύστημα. Κανένας δεν είναι εκ προοιμίου εγκληματίας. Αντε να κάνουμε και φυλακές για τους Χρυσαυγίτες. Και μετά να δούμε ποιος άλλος θα μπει εκεί μέσα.

Δεν έχετε καταλάβει ακόμη ότι για πολλούς Έλληνες, ναι αυτούς τους κρυπτοφασίστες νεοέλληνες, η Χρυσή Αυγή είναι οι αγωνιστές και οι υπόλοιποι οι καταπιεστές και αυτοί που διώκουν τους αγωνιστές. Ότι ζούμε την αντιστροφή του αντικομμουνισμού. Ότι γιγαντώνετε κάθε μέρα την πόλωση.

Ότι στο ντέρμπυ ΣΥΡΙΖΑ- Χρυσή Αυγή νικητής θα είναι ο διαιτητής: ΤΟ ΓΑΜΗΜΕΝΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΟΠΩΣ ΤΟ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΓΙΑ ΑΙΩΝΕΣ ΤΩΡΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ. ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΚΑΝΕ ΑΝΕΛΠΙΔΟΥΣ ΡΑΓΙΑΔΕΣ.

Ρε συ Δημητρακόπουλε. Ειλικρινά τώρα: Τι από τα δύο συμβαίνει: Είσαι το τυρί ή απλά δε βλέπεις τη φάκα;

(Περισσότερα για το συγγραφέα και το έργο του στο προσωπικό του blog agriazwa.blogspot.com)

Read More »

Ο πωλητής του λαδιού του φιδιού

Ο πωλητής του λαδιού του φιδιού

Του Πέτρου Αργυρίου

Είμαι ο πωλητής του λαδιού του φιδιού.

Κάτοχος της πανάρχαιας τέχνης των δηλητηρίων που συνεχώς εκσυγχρονίζεται.

Σου πουλάω χημικά, φάρμακα, πολιτικές, τροφές δηλητήρια.

Και σ’ έχω πείσει ότι τα χρειάζεσαι. Σε έχω πείσει ότι με χρειάζεσαι.

Μα πόσο μοιάζουμε:

Είμαι πλανόδιος και εσύ είσαι πλανεμένος.

Θέλεις την υγεία σου και τη ζωή σου. Και εγώ το ίδιο θέλω: θέλω την υγεία σου και τη ζωή σου όπως ποθώ μια λιμουζίνα ή ένα φρέσκο καυλάκι. Για μένα είστε φρούτα. Το μόνο που έχω να κάνω είναι να απλώσω το χέρι μου και να σας γευτώ. Μετά να σας πετάξω μισοφαγωμένα στο χώμα, να πιάσω το επόμενο εύκολο φρούτο.

Δούλεψε. Φύτρωσε. Άνθισε. Κάρπισε. Για μένα τα κάνεις όλα. Αχ να ξερες πόσο ανιδιοτελής μου φαίνεται ο εγωισμός σου. Πόσο με θρέφει ο χυμός του. Θύμωσε, βρίσε, εκμεταλλεύσου τους διπλανούς σου, ξεφτίλισε τους. Το έργο μου κάνεις.

Εκεί που ο μισοφαγωμένος καρπός σου έχει πέσει, αποκομμένος από το κλαδί, δίπλα στα τόσα άλλα ζωντανά αποφάγια, εκεί ζυμώνεται η κομπόστα της σαπίλας, η βάση του αρώματος που φορώ, η βάση των δηλητηρίων που σου πουλώ. Μυρίζω θάνατο. Και αυτό σου πουλάω.

Αλλά μη στεναχωριέσαι: για μένα τίποτα δεν πάει χαμένο: ούτε το δάκρυ, ούτε το αίμα σου ούτε ο καημός ο πόνος και η κραυγή. Τα διυλίζω όλα στα εργαστήρια μου, τα εξευγενίζω, τα κάνω πολιτικές και προϊόντα και στα ξαναπουλάω.

Οποία θεϊκή οικονομία!

Η τέλεια ανακύκλωση.

Δεν καταλαβαίνεις; Εγώ είμαι που σου πουλούσα Εβραίους σαπούνια για να καθαρίζεις το σώμα σου από τις αμαρτίες μου.

Το αίμα των μαύρων σε συσκευασία διαμαντιού.

Την οιμωγή των ερυθρόδερμων κλεισμένη όμορφα μέσα σε ράβδους χρυσού.

Τι όμορφα που δεν μπορείς να δεις πίσω από τον καθρέφτη. Πίσω από εκεί είμαι εγώ. Το είδωλο σου είναι το τέλος σου και η αρχή μου.

Είσαι η σταγόνα, είμαι ο ωκεανός σου.

Είσαι δάκρυ χυμένο στα ορμητικά ποτάμια αίματος που φτιάχνω.

Δούλεψε. Θυμάσαι το μαστίγιο που κρατώ στο ακούραστο χέρι μου;

Όταν καμιά φορά σηκώνεις το κεφάλι και με ρωτάς τι δουλειά κάνω, σου το λέω δεν στο κρύβω: Είμαι ο πωλητής του λαδιού του φιδιού.

Είμαι το αυγό του φιδιού.

Η διχαλωτή γλώσσα του.

Είμαι ψυχρόαιμος. Ένας βόας που το πτώμα σου ζεσταίνει το απόλυτο μηδέν της ψυχής του.

Είμαι ο βασιλιάς που προσκυνάς. Ο πάπας. Ο αρχιμανδρίτης που φυλάς το χέρι του. Ο πολιτικός που ψηφίζεις και κραυγάζεις το όνομα του σαν να ταν όπλο που στρέφεις στο διπλανό σου. Ο επιστήμονας στον οποίο παρέδωσες τη γνώση.

Κάθε μέρα γίνομαι περισσότερος καθώς εσύ γίνεσαι λιγότερος.

Είμαι όλα όσα έχεις χάσει. Είμαι η ίδια η απώλεια.

Είμαι το δηλητήριο μέσα σου. Άλλοτε αργό άλλοτε κεραυνοβόλο.

Καμιά φορά που το ελιξήριο του ύπνου μου λήγει προσωρινά, σηκώνεσαι σα χαλασμένη σούστα, σα σουρωμένος ακροβάτης και φωνάζεις «είσαι ο δυνάστης μου, ο εκμεταλλευτής μου, ο φονιάς μου, ο καταστροφέας μου».

Όχι κύριε. Είμαι ο πωλητής του λαδιού του φιδιού. Στο’ χω κάνει ξεκάθαρο αυτό μέσα στους αιώνες. Πως μπορώ να σε εξαπατήσω σε κάτι που ήδη γνωρίζεις; Είμαι ο πωλητής του λαδιού του φιδιού. Ο πωλητής του λαδιού του φιδιού. Με περνάς για κακό; Για σκληρό; Που και να δεις τα αφεντικά μου. Εγώ απλά υπάλληλος είμαι. Τη δουλειά μου κάνω.

Και συ μιλάς μαζί μου και με ρωτάς γιατί, καθώς εγώ βλέπω την ψυχή σου να ρέει έξω από το σώμα σου και να ενώνεται με την κομπόστα της σαπίλας. Μμμ, καλή σοδειά δηλητηρίων θα έχουμε και φέτος.

Περάστε κόσμε. Δύο ευρώ το κιλό η ευτυχία. Ένα ευρώ το κιλό ο έρωτας. Τέσσερα ευρώ το κιλό η επιτυχία. Αν μου δώσετε ένα κιλό από τον έρωτα σας και ένα κιλό από την ευτυχία σας, σας δίνω τσάμπα ένα κιλό επιτυχίας.

Πάλι και φέτος θα ψωνίσετε.

Περισσότερα για το συγγραφέα και το έργο του στο agriazwa.blogspot.com

Read More »

Βρήκε ο Γάιδαρος το Σαμαρά του

Βρήκε ο Γάιδαρος το Σαμαρά του

Του Πέτρου Αργυρίου

Νόμιζα, ήλπιζα, ότι με τον ΓΑΠ είχαμε πιάσει πάτο. Ότι πιο κάτω δεν πήγαινε. Μετά ήρθε ο Παπαδήμος. Και τώρα ο Σαμαράς. Τουλάχιστον ο ΓΑΠ είχε άλλοθι. Ήταν ξένος στη χώρα που κυβερνούσε. Ετούτος εδώ που θέλει να ξεπεράσει ακόμη και τον ΓΑΠ σε κακοφημία τι ζόρι τραβάει;

Υπάρχει ένα ανέκδοτο στους κόλπους της διεθνούς ελίτ, το πιο σύντομο: Έλληνας πρωθυπουργός. ΧΑΧΑΧΧΑ.

Οι Έλληνες πρωθυπουργοί των μνημονίων λοιπόν έχουν δημιουργήσει νέα στάνταρτς ενδοτισμού που δυσκολεύουν ακόμη και αφρικανούς ηγέτες: Γιατί βρε συ δεν μπορείς να είσαι σαν τον ΓΑΠ ή τον Αντωνάκη και να λες σε όλα ναι πριν καν σου πούμε σε τι να πεις ναι;

Οι yesmen λοιπόν ζουν και βασιλεύουν.

Δεν ξέρω γιατί μιλάμε γιατί βρίσκομαι σε μόνιμη παράκρουση αλλά μιλάμε πλέον για κάτι διαφορετικό από προδότες. Μιλάμε για συντεχνία προδοτών. Για καριερίστες προδότες. Η Bild, ένας από τους μεγαλύτερους βόθρους στον κόσμο . Η Bild: Έβγαλε σε αρχαία ελληνικές γραμματοσειρές της απαιτήσεις της: πολεμικές απαιτήσεις: Να δώσουμε ακατοίκητα νησιά στους Γερμανούς. Πολεμική απαίτηση καταλαβαίνετε; Casus Belli. Καταλαβαίνετε;

Και η απάντηση του Έλληνα πρωθυπουργού; Πήγε να αλλάξει ενθύμια με τον Diekmann, τον εκδότη της Bild και στέλεχος της Hurriet. Τον κάλεσε στην Πήλο. Υπέγραψε φωτογραφία του λέρα Diekmann με ταβερνιάρη της Λέρου.

Και αναρωτιέμαι: είναι και η Πήλος και η Λέρος στη λίστα των «ακατοίκητων» ελληνικών τόπων προς παραχώρηση;

Να γελάει ο Σαμαράς ανάμεσα στα ανθελλήνια της BILD σαν να βρέθηκε στον παράδεισο του. Χαρωπός δίπλα στα αφεντικά, ανυποχώρητος με τους υποτακτικούς του. Έτσι είναι ο σωστός επιστάτης (ναι ναι δεν αναφέρομαι στο Σαμαρά, μια γενική διατύπωση κάνω). Τι τους κάνουν στο κολλέγιο Αθηνών; Τους μαθαίνουν διπλωματία των οπισθίων; Πως τους δένουν;

Όπως τότε που έτρεχε ο Σαμαράς σαν σχολιορόπαιδο με τη σάκα του να δείξει στους δασκάλους του την έκθεση των ιδεών που λεγόταν Ζάππειο. Τότε τον αποπαίρναν σαν να ‘ταν κανά παρλιακό. Αλλά τώρα… Τώρα είναι πια πρωθυπουργός. Τώρα πια τον ακούν όταν υπακούει. Τώρα πια δεν ξεφτιλίζεται μόνος του. Έχει έναν ολόκληρο λαό δικό του για να ξεφτιλίσει.

Δεν πειράζει που δεν προέρχεται από τα μεγάλα τζάκια όπως των Παπανδρέου και Καραμανλή. Είναι ισόθεος τους πλέον. Πρωθυπουργός.

Δεν ξέρω πιο παιδικό τραύμα ή πιο σκοτεινό οικογενειακό μυστικό τον έκανε αυτός που είναι.

Να μοιάζει με τον εσταυρωμένο σε πίνακα του El Greco όταν πλέον είναι ο σταυρωτής. Να έχει το βλέμμα στραμμένο αλλού και το λαιμό αλλού σαν να ‘ταν κανά περίεργο φλαμίνγκο . Να έχει τη άλλοτε τη συστολή σχολιορόπαιδου και αλλού τον τσαμπουκά του νταή του σχολείου ανάλογα με τον ποιον έχει δίπλα του.

Ο Μεσσήνιος θα πάρει άξια τη θέση του στο Hall of Shame της μεταπολίτευσης. Μια κωλοφυλλάδα αξιώνει πολεμικές απαιτήσεις από τη χώρα σου ενώ η χώρα της σου χρωστάει πολεμικές αποζημιώσεις. Και συ πας και τους γλύφεις σαν χαρωπό σκυλάκι που βρήκε τον αφέντη του.

Από την αρχή της πρωθυπουργίας του το δειξε το παιδί. Απλά δεν μπορούσα να κάνω εκείνον τον ισχυρισμό γιατί δεν είχα στοιχεία. Όταν του αποκολλήθηκε ο αμφιβληστροειδής. Καλύτερα να σου βγει το μάτι παρά το όνομα. Του Σαμαρά του βγήκαν και τα δύο. Και λίγο μετά ο Ράπανος λιποθυμά και μπαίνει και αυτός στο νοσοκομείο. Αποτέλεσμα: Η Ελλάδα χωρίς εκπροσώπηση στην πιο κρίσιμη σύνοδο από όπου η Ιταλία- Ισπανία φύγαν με την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών τους να μην επιβαρύνει το χρέος τους.

Μας απομόνωσαν τότε από τον άξονα του νότου χάρη στην κυβέρνηση Σαμαρά και τα προβλήματα «υγείας» της. Οποία κουτοπονηριά.

Συνεχίζουμε λοιπόν ακάθεκτοι τον μαρτυρικό δρόμο προς την κόλαση. Τυραννισμένοι, ξεφτιλισμένοι, δαρμένοι, ατιμασμένοι.

Και οι πολιτικές και οι πολιτικοί του κώλου προχωράν… με την όπισθεν. Νιώθω ντροπή πλέον που είμαι Έλληνας. Την ντροπή που δε νιώθουν οι πολιτικοί μας. Νιώθω ντροπή που ορίζουν τη ζωή μου μαφίες.

Που ο Έλληνας πρωθυπουργός πάει με ένα σκάνδαλο δωροδοκίας που έχει τιμωρήσει η γερμανική δικαιοσύνη και γυρνάει έχοντας δώσει επενδυτικά κίνητρα στη Siemens. Το θέατρο των σκιών δε λέει να τελειώσει. Οι καραγκιόζηδες αποθεώνονται.

Η μεγάλη του έθνους σχολή του ραγιαδισμού στις μεγαλύτερες στιγμές της.

Και σήμερα «ο πιο καλός ο μαθητής» δίνει τα ρέστα του. Ότι έχει απομείνει στις τσέπες σας δηλαδή.

Κάλλιο φτωχός παρά ατιμασμένος. Εμάς πρώτα μας ατιμάσανε. Τώρα, σφίξτε κι άλλο τα ζωνάρια. Η φτώχια, αυτή που τόσα χρόνια περιγελούσατε, σας έρχεται φρενιασμένη.

(Περισσότερα για το συγγραφέα και το έργο του όσο αυτός έχει το κουράγιο να γράφει για μια απέλπιδα ευνουχιστική χώρα στο agriazwa.blogspot.gr)

Read More »

Οι ροζ γραμμές που θα σας ξεσηκώσουν

Αρρρώστια!!! Οι καινούριες ροζ γραμμές που θα σας ξεσηκώσουν.

Του Πέτρου Αργυρίου (περισσότερα για το συγγραφέα στο προσωπικό του blog agriazwa.blogspot.com)

Έχεις καρκίνο; Στα αρχίδια μας. Πάρε τηλέφωνο στα 14554, 14784, 14884, 14900 και με χρέωση μόλις κάτω από ευρώ το δευτερόλεπτο θα σου κλείσουμε ραντεβού με κάποιον καυτό γιατρό που θα ικανοποιήσει τα πια τρελά σου όνειρα: Να ζήσεις.

Τα νεφρά τα μπαμπάκα σου γιοκ; Πάρε στις ροζ γραμμές αρρώστιας και κάποτε ίσως να μπει στο χειρουργείο.

Δε βρίσκεις φάρμακο. Το κράτος θα φροντίσει να στήσουν οι επιχειρηματίες του παράγκες με λαθραία.

Ψοφάς; Κακό σου ψόφο βρωμόσκυλο.

Οι γιατροί πουτάνες. Οι ασθενείς σκυλιά.

Η πιο αρρωστημένη δυστοπία ξεδιπλώνει την ανεξάντλητη ασχήμια της μπροστά στα έκπληκτα μάτια μας.

Και πολλοί από εμάς ακόμη χαζογελάμε. Σαν να μην έχει αλλάξει τίποτα. Σαν να μην είναι η πανούκλα μέσα μας. Στους καναπέδες τους αρκετοί από εμάς να βλέπουν σαν μαστουρωμένα πρόβατα πρωινάδικα, στις καφετέριες ή για shopping therapy να αυνανίζονται με τους μισθούς του τρόμου.

Πείτε μου κάτι καλοί συμπολίτες: Εσείς που στελεχώσατε ή απλά στηρίξατε το σύστημα τόσα και τόσα χρόνια. Εσείς που φροντίζατε τον κώλο σας. Το λουράκι του αφέντη δεν έχει αρχίσει να φαίνεται ανυπόφορα σκληρό, αποπνικτικά στενό;

Πείτε μου: γιατί να ζήσουν οι δικοί σας όταν έχετε καταδικάσει όλους τους υπολοίπους; Γιατί;

Που πήγαν τα αυτονόητα σας ρε; Υγεία, παιδεία, δημοκρατία; Που πήγαν όλα αυτά ρε; Τόσο αίμα πήγε χαμένο για να τα ξεπουλήσετε για λίγη βολή;

Η καρδιά της μάνας σου μια ροζ γραμμή. Τα αρχίδια του πατέρα σου και η μήτρα της μάνας σου που σου δώσαν ζωή μια ροζ γραμμή. Όλη η ζωή σου μια ροζ γραμμή. Πουτάνα Έλληνα. Ε πουτάνα.

Read More »

Χιροσίμα αγάπη μου

Σκόρπιες σκέψεις με αφορμή τη Χιροσίμα

Του Πέτρου Αργυρίου

Σήμερα είναι μέρα μνήμης. Μέρα θλίψης. Μέρα οργής. Σαν σήμερα 67 χρόνια πριν έπεσε το «Μικρό Αγόρι», η πρώτη πυρηνική βόμβα στη Χιροσίμα.

Η πρώτη δοκιμή πυρηνικής βόμβας σε μαζικούς ανθρωπίνους πληθυσμούς. Αν η φρίκη μπορούσε να μετρηθεί σε μονάδες, μονάδες φρίκης όπως παραγόμενη φρίκη ανά δευτερόλεπτο, τότε η Χιροσίμα αποτελεί το δεύτερο μεγαλύτερο έγκλημα στην ιστορία της ανθρωπότητας. Το δεύτερο σε σειρά και το πρώτο σε μέγεθος φρίκης ήρθε τρεις μέρες μετά, στις 9 Αυγούστου του 1945 στο Ναγκασάκι με τη ρίψη της δεύτερης βόμβας, του «Χοντρού Αγοριού»

Τα λατρεύουν οι αμερικανοί αυτά τα ονόματα: Μικρό Αγόρι, Χοντρός Άντρας. Η χυδαιότητα τους ξεπερνά κατά πολύ τη θηριωδία των Ναζί. Καθώς όμως οι δεύτεροι ηττήθηκαν, λειτούργησαν ως αποδιοπομπαίος τράγος και χρεώθηκαν σε αυτούς τα κρίματα όλου του κόσμου… Η ανθρωπότητα ήταν ελεύθερη πλέον να εφεύρει νέου τύπου φρίκες.

Δεν τελείωσαν οι φρίκες με τους Ναζί. Οι φρίκες συνεχίζουν το έργο τους απτόητες. Μετά τους Ναζί και τους Σοβιετικούς, οι Αμερικάνοι συνεχίζουν ανενόχλητοι τα εγκλήματα τους και τα πειράματά τους. Ο Β’ Παγκόσμιος πόλεμος τους άνοιξε τον όρεξη: άλλωστε μαζί με τους φίλους τους τους Ρώσους αμνηστεύσαν δεκάδες ναζί επιστήμονες για να τους ενσωματώσουν στα επιστημονικά τους προγράμματα: Τι γράφει ο ιστορικός απολογισμός; Τι έχουν κάνει οι φίλοι μας οι Αμερικάνοι; δεκάδες πόλεμους, πραξικοπήματα (ανάμεσα σε αυτά και τα δικό μας- θυμάστε την Κύπρο για την οποία λέγαμε κάποτε «δεν ξεχνώ;». Ε μια χαρά εξαγόρασαν τη μνήμη μας οι Αμερικάνοι με τα δανεικά), απαγωγές, βασανιστήρια: Μια αυτοκρατορία τρόμου που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα ούτε από τους σταλινικούς, ούτε και από τους Ναζί: απολύτως τίποτα. Αντίθετα έχει συνδυάσει τις φρίκες και των δύο καθεστώτων και κατέχει και το high score της φρίκης.

Έμαθε το κάθε τσουτσέκι να σε φιμώνει αποκαλώντας σε ναζί αν διαφωνείς σε κάτι μαζί του. Προτιμώ να του ανταπαντήσω με τον όρο σταλινικός. Ή μάλλον ακόμη χειρότερα: Φιλοαμερικανός.

Γιατί τα λέω αυτά; Γιατί όπως έχω γράψει σε παλαιότερο άρθρο μου και η άκρα αριστερά έχει μερίδιο στην αναβίωση του «ναζιστικού» φαντάσματος. Σαν σκύλος που κυνηγά την ουρά του έπαιζε με μερικούς εκατοντάδες γραφικούς, επικίνδυνους μεν αλλά γραφικούς δίνοντας τους αίγλη και υπόσταση που δεν είχαν ποτέ.

Λες στους κομμουνιστές ότι οι Σταλινικοί ήταν δαίμονες: Θα σε γδάρουν ζωντανό όπως πρέπει στα δεξιά τομάρια.

Λες στους νεοφιλελεύθερους ότι η αμερικανική ηγεσία είναι ένα τσούρμο αυτοκρατόρων της μαφίας που σκοτώνουν με joystick: Θα σε κοιτάξουν με περιφρόνηση για την ζωντανή αποτυχία που είσαι, για τον ανήμπορο ανθρωπισμό της αριστεράς που σε έχει κάνει μαλάκα.

Λες σε όλους αυτούς ότι οι Ναζί δεν είναι οι μοναδικοί δαίμονες που οργώνουν με φρίκη τον πλανήτη: Μετά από αυτούς γαμήσαν και δείραν αμερικανοί και σοβιετικοί. Και σε λεν με ένα στόμα μια φωνή: Ναζί.

Δεν είμαι ούτε θα γίνω ποτέ απολογητής των Ναζί. Οι φρίκες τους είναι χαραγμένες στο πετσί της ανθρωπότητας. Αλλά οι φρίκες ούτε ξεκίνησαν ούτε τελείωσαν με αυτούς. Η ανθρώπινη ιστορία είναι ένα ημερολόγιο φρίκης.

Πετάς ένα ναζί και τελείωσες. Είναι σαν να εξαγνίζεσαι από όλα τα διαρκή εγκλήματα που συμβαίνουν σήμερα και για τα οποία δε σου καίγεται καρφί: Οι φονιάδες των λαών οι αμερικανοί είναι φίλοι μας, οι πρώην αποικιοκράτες Ευρωπαίοι είναι φίλοι μας. Ο ι Γερμανοί είναι φίλοι μας.

Η προδοσία είναι σαν ιερή πουτάνα, παρθένα πουτάνα: την αγαπάνε τόσοι μα σπάνια κάποιος την γαμάει. Σπάνια κάποιος γαμάει την προδοσία. Σπάνια κάποιος γαμάει τους προδότες και τους έπαρχους του αμερικανισμού και του νέου ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού. Όπως δε γάμησει ποτέ κανείς τους δοσίλογους.

Και πλέον δεν ζούμε την εποχή των παχιών αγελάδων για να έχουμε τον πολιτικό εκφυλισμό της συνέναισης με τους δοσίλους. Οι καιροί είναι κρίσιμοι. Δεν χρειάζεται ούτε καν συγγραφέας για να καταδείξει κάτι το τόσο προφανές. Αυτό που ελάχιστα όμως γίνεται αντιληπτό από τον κόσμο είναι ότι σήμερα και μέσω των κρίσεων ξαναμοιράζεται η γεωπολιτική πίτα του πλανήτη: Όλες οι τρομακτικές αλλαγές που βλέπουμε είναι η μετακίνηση των γεωπολιτικοτεκτονικών πλακών: Η αραβική άνοιξη που οι χαλβάδες της ψευτοδημοκρατίας χειροκροτούσαν είχε τη στάμπα της αμερικανικής κοινωνικής μηχανικής: Arab Spring Rolls με αίμα και τεχνητό αρωματικό δημοκρατίας.

Οι ακραίοι μουσουλμάνοι (βλ. Al Qaeda) απελευθερώθηκαν από τα όντας σκληρά δεσμά της εκοσμικευμένης εξουσίας. Σειρά έχει οι Χριστιανοί της μέσης Ανατολής και άλλες μειονότητες να καταπιεστούν, να διωχθούν, να βασανιστούν, ε και κάποιοι τυχεροί από αυτούς να εκτελεστούν.

Και οι γκόμενες. Οι μοιχαλίδες να πετροβοληθούν ξανά: Ύμνος στη δημοκρατία. Αλλά αυτά δεν τα λένε στα μήντια. Τσουκ. Δεν μας είπαν ότι οι νεοσυντηριτική παρέα του Bush χρησιμοποίησε τους φανατικούς χριστιανούς για να εξαπολύσει τη σταυροφορία του κατά των φανατικών μουσουλμάνων εφευρίσκοντας την φοβερή και τρομερή Al Qaeda του σαουδο-αμερικανού πράκτορα Bin Laden.

Δεν μας είπαν ότι η κυβέρνηση Ομπάμα χρησιμοποίησε τους φανατικούς μουσουλμάνους και την “Al Qaeda” για να κάνει μια από τις μεγαλύτερες ιστορικά αλλαγές καθεστώτων και ότι τα νέα καθεστώτα είναι μάλλον πρόθυμα να κυνηγήσουν και να σκοτώσουν χριστιανούς, πολλοί από τους οποίους απολύτως αθώοι, όπως οι «χριστιανοί» του Bush απήγαγαν, βασάνιζαν και βομβάρδιζαν μουσουλμάνους, πολλοί από τους οποίους απολύτως αθώοι.

Λογοκρισία στην ελληνική κοινωνία: Λες για τα εβραϊκά λόμπι που σπρώχνουν την αμερικανική ηγεσία για ντου στο Ιράν όπως το κάνουν και για το Ιράκ. Εμπρός πάμε ξανά μαζί για μια νέα γενοκτονία μουσουλμάνων. Πάλι Ναζί σε λένε. Οι ίδιοι άνθρωποι που διαδήλωναν για την Παλαιστίνη. Μέχρι φυσικά η Ελλάδα να γίνει οικονομικά Παλαιστίνη από τον αμερικάνο πρώην πρωθυπουργό μας Γεώργιο Παπανδρέου. Μετά όλα μέλι γάλα με τους ισραηλινούς. Ερχόταν ο Νεντανιάχου και μόνο τείχη δεν γκρεμίζαμε για να τον υποδεχτούμε.

Τρομακτική πλύση εγκεφάλου. Απίστευτη λογοκρισία. Και τη χειρότερη λογοκρισία την κουβαλάμε μέσα μας και την επιβάλουμε στους άλλους.

Πάμε, πάμε

. Έχει αρχίσει να βρωμάει πόλωση εδώ μέσα, σε αυτήν τη χώρα. Όλοι έχουν αρχίσει να σκέφτονται με λογική Bush: είτε είσαι μαζί μας είτε εναντίον μας.

Και κάποιοι από μας που δεν είμαστε ούτε κουμουνιστές, ούτε νεοφιλελεύθεροι, ούτε ναζί, ούτε σιωνιστές, ούτε μουσουλμάνοι, ούτε χριστιανοί, ούτε γκέυ, ούτε λεσβίες, ούτε ΠΑΟΚ ούτε Άρης, ούτε γάβρος ούτε βάζελος, εμείς που δεν ανήκουμε σε καμία οργανωμένη πλειοψηφία ή οργανωμένοι μειονότητα; Τι θα απογίνουμε εμείς;

Ότι γινόταν πάντοτε: Εμείς, οι «ανεξάρτητοι», ανεξάρτητα από το ποια οργανωμένη μειονότητα ή πλειονότητα θα πάρει ή θα ενσωματωθεί στην εξουσία, είμαστε και θα είμαστε πάντα μειονότητα. Για τον κομμουνιστή θα είσαι πουλημένος μπουρζουάς, για τον αναρχικό τσιράκι της εξουσίας, αν δεν είσαι ΠΑΟΚ είσαι εξ’ ορισμού Άρης, αν δεν είσαι γκέυ είσαι ομοφοβικός, αν δεν είσαι χριστιανός είσαι αντίχριστος, αν δεν είσαι νεοφιλελεύθερος είσαι απλά άχρηστος.

Πάμε ξανά στο διαρκές και άλυτο θέμα των ημερών: Μετανάστες: Είτε μαζί τους, είτε κατά τους. Ευχαριστώ δεν θα πάρω. Γιατί και οι μεν και οι δε, αριστεροί και ακροδεξιοί κρίνουν με βάση το χρώμα του δέρματος: αν είσαι από αλλού είσαι άγιος για τους αριστερούς και σκουλήκι για τους ακροδεξιούς.

Ευχαριστώ, δεν θα πάρω. Γιατί έχω μάθει στη ζωή να μην κρίνω τους ανθρώπους από το ύψος ή το δέρμα τους ή με το τι κάνουν τις προεξοχές και τις εσοχές του σώματός τους αλλά ανάμεσα σε άλλα το πώς συμπεριφέρονται και πως αντιλαμβάνονται στους συνανθρώπους τους. Το ότι δεν είμαι ρατσιστής δε θα με κάνει να υποκύψω στον αντίστροφο ρατσισμό του επαγγελματία αντιρατσιστή όπως φυσικά δε θα υποκύψω και στον παραδοσιακό ρατσισμό του επαγγελματία ρατσιστή.

Τα πράματα είναι πολύ πιο περίπλοκα από ταμπέλες και συκοφαντίες που εξαπολύονται εκατέρωθεν.

Ας καταθέσουμε και ένα περιστατικό σε αυτή τη χαλαρή ροή κειμένου: Μερικούς μήνες πριν ήμουν μάρτυρας μιας αλλόκοτης εικόνας: Ένας μαύρος μικροπωλητής (οι άνθρωποι είναι μαύροι όσο εμείς είμαστε λευκοί. Οι μαύροι είναι καφετί σε διάφορες αποχρώσεις και οι λευκοί έχουν χρώμα ώχρας σε διάφορες αποχρώσεις. Οι μαύροι λέγονται έγχρωμοι αλλά οι λευκοί μπορεί να έχουν ξανθά μαλλιά και μπλε, πράσινα ή ότι χρώμα μάτια, επομένως είναι πολύχρωμοι. Με άλλα λόγια ούτε οι μαύροι είναι συνήθως μαύροι ούτε οι λευκοί λευκοί. Παραταύτα είναι ρατσιστικό να λες έναν μαύρο μαύρο αλλά το να λες έναν λευκό λευκό δεν είναι…)… Έλεγα λοιπόν αφηγούμενος ένα πραγματικότατο περιστατικό ότι ένας μαύρος μικροπωλητής που η πραμάτεια του αποτελούνταν απο άγνωστα μου αντικείμενα σε σχήμα μπαστουνιού, αντικείμενα τα οποία μπορούν σε ικανά χέρια βίαιου μυαλού να προκαλέσουν τραυματισμό, πλησιάστηκε από ένα σκύλο. Ο σκύλος ήταν γέρικος και γρύλισε για τους δικούς τους λόγους στον μικροπωλητή (ο σκύλος ήταν λευκός αλλά αυτό μάλλον ελάχιστη σχέση έχει με την εξιστόρηση. Και τονίζω το μάλλον).

Ο μικροπωλητής πολύ συγκροτημένα σήκωσε απειλητικά ένα από τα εμπορεύματα του πάνω από το κεφάλι του σκύλου φωνάζοντας σαν να έβριζε. Το ανεβοκατέβασε αρκετές φορές στον αέρα. Ο σκύλος απομακρύνθηκε αργά αργά, κουτσαίνοντας. Όχι επειδή τον χτύπησε ο μικροπωλητής καθώς κάτι τέτοιο τελικά δε συνέβη. Απομακρύνθηκε κουτσαίνοντας γιατί ήταν όντως κουτσό:

Το αριστερό μπροστινό του πόδι του ‘λειπε και προφανώς στα γεράματα του δεν μπορούσε να απειλήσει ούτε μωρό παιδί. Και σκέφτηκα τότε: τι θα κανε μπροστά σε ένα τέτοιο περιστατικό ένας ακροαριστερός φιλόζωος; Ποιον θα του ερχόταν να δείρει; Το σκύλο ή τον μαύρο; Ποιος θα κέρδιζε μέσα του; Ο φιλόζωος, ο ανθρωπιστής, ο ειρηνιστής ή ο ωχαδερφιστής;

Όσο και αν ακούγεται ανεκδοτολογικό αυτό είναι ένα πραγματικό περιστατικό ενδεικτικό των διλημμάτων που μπορούν να προκύψουν σε έναν άνθρωπο, μια παρέα, μια κοινότητα, μια χώρα, μια ήπειρο. Πως μπορεί μια δημοκρατική αντιρατσιστική αντισεξιστική κοινωνία π.χ να συμβιβάσει τον αντιρατσισμό της με τον σεξισμό κάποιου π.χ μουσουλμάνου που υποχρεώνει τη γυναίκα του και τα κορίτσια του να φοράνε μπούρκα, απαγορεύοντας τους να έχουν «πρόσωπο στην κοινωνία» ή μια ειρηνική κοινωνία να υποδεχθεί στρατιώτες κάποιου ξένου πολέμου;

Η Ευρώπη και πρώτα πρώτα η Ελλάδα έχει σπρωχθεί σε ένα τεστ αντοχής της ανεκτικότητας της.

Και μάλλον δε θα είναι η ανεκτικότητα που θα κερδίσει στο τέλος. Οι ακραίες κοινωνικές και οικονομικές ζυμώσεις, έξοχα σχεδιασμένες από κέντρα και παράκεντρα της παγκόσμιας εξουσίας έχουν αρχίζει να μυρίζουν μπαρούτι. Μπορεί και πλουτώνιο.

Ξαναγυρνάμε στον κόσμο του Huntington, στον κόσμο του Brzezinski.

Και απειλούμαστε πλέον από τη ζοφερή σκιά του Γ’ παγκοσμίου πολέμου γιατί σε αυτό ακριβώς μπορεί να εξελιχτεί η φημολογούμενη επέμβαση στο Ιράν. Έναν παγκόσμιο πόλεμο τον οποίο ο δυτικός τουλάχιστον κόσμος δε θα δεχόταν παρά μόνο σε ακραίες συνθήκες κοινωνικής πόλωσης και οικονομικής διάλυσης. Και αυτό βλέπουμε πλέον: Πόλωση παντού, εντός εκτός και επι τα αυτά: Η Ελλάδα με τη Γερμανία, ο ευρωπαϊκός νότος με τον ευρωπαϊκό βορρά, χριστιανοί με μουσουλμάνους, γηγενείς με μετανάστες, μεταναστόφιλοι με μεταναστοφάγους… Το βραστό βράζει για το καλά στην κατσαρόλα των παγκοσμίων κέντρων εξουσίας. Μοναχά που το γεύμα που θα σερβιριστεί θα είναι η ίδια ανθρωπότητα. Και ευρωπαίοι και άραβες και χριστιανοί και μουσουλμάνοι και μεταναστόφιλοι και μεταναστοφάγοι στο ίδιο το καζάνι θα βράζουμε. Και δε θα ξέρουμε ούτε ποιος την μαγείρεψε την ανθρωπότητα ούτε σε ποιανού το πιάτο θα μπει γιατί αυτή (εμείς δηλαδή) θα είναι πάρα πολύ απασχολημένη να τρώγεται … με τον εαυτό της.

Οι Αμερικάνοι το ξέρουν καλά το έργο της κοινωνικής μηχανικής. Το «διαίρει και βασίλευε» που λατρεύουν να εξασκούν ήταν άλλωστε ένα από τα σημαντικότερα μαθήματα της ιστορίας τους:

Οι ινδιάνικες φυλές ποτέ δεν κατάφεραν να ενωθούν απέναντι στους εποίκους. Κάποιες από αυτές εξαφανιστήκαν και οι υπόλοιπες «υποδουλώθηκαν» και εκφυλιστήκαν. Τους κλέψαν τη γη και την αξιοπρέπεια τους.

Εμείς είμαστε χειρότεροι από τους ινδιάνους. Όχι μόνο υπήρξαν κάποτε κάποιοι μας βασιλικότεροι του βασιλέως αλλά και ο κάθε Έλληνας είναι πιο «βασιλιάς» από τους βασιλείς.

Για αυτό και τόσο εύκολα μας διαλύουν. Για αυτό γίναμε και ο Δούρειος ίππος της Ευρώπης, η δίοδος για το μεταναστευτικό και την οικονομική κρίση.

Άλλο θέμα: Ακόμη γελώ με το «δεν ξεχνώ» για τον Αττίλα. Τρέμω όταν ακούω ότι στην αδύναμη κατάσταση της χώρας μετά τον εμφύλιο, η προδομένη Ελλάδα σπρώχνεται από τους Αμερικάνους για να ανακηρύξει την ΑΟΖ. Και τρέμω γιατί μου μυρίζει μια νέα Κύπρο, νέα διχοτόμηση. Μπορεί να είναι η Θράκη. Μπορεί και το ίδιο το Αιγαίο να γίνει μια διεθνής Αποκλειστική Ζώνη, ένα πρωτοφανές νομικό καθεστώς μετά από Ελληνοτουρκική σύρραξη από την οποία θα αποκλείονται οι άμεσα εμπλεκόμενοι και πρωτίστως η Ελλάδα όπως εμμέσως πλην σαφώς υπονόησε αμερικάνος πρέσβης.

Εκεί μας πάνε.

Σχόλιο για τους υπερπατριώτες-ζηλωτές: Για να επιδιωχθεί η ΑΟΖ πρέπει να το επιτρέπουν οι συσχετισμοί δυνάμεων: Όπως όταν επί του γερμανόφιλου Σημίτη η Τουρκία βρισκόταν όπως εμείς σήμερα σε κρίση και μέσα στη σιδηρά παρθένα του ΔΝΤ. Αλλά ο κος Σημίτης είχε φροντίσει προηγουμένως να ευχαριστήσει τους Αμερικανούς για το επεισόδιο στα Ίμια, αποκαλύπτοντας ουσιαστικά το γεγονός ότι το Αιγαίο, αν δεν είναι υπό την Αμερικανική επιδιαιτησία θα βρεθεί υπό την αμερικανική κηδεμονία.

Το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του. Ορθώς. Μονάχα που τα ψάρια του θα ανήκουν στους «Αμερικανούς», στη πολεμική μηχανή ή/και βιτρίνα της παγκόσμιας ελίτ δηλαδή.

Οι εθελόδουλες κυβερνήσεις των τελευταίων ετών οδηγούν τη χώρα προς πολλαπλή εθνική καταστροφή σε μια εποχή όπου οι συνθήκες είναι εκρηκτικά επισφαλείς, σε μια ιστορική περίοδο όπου ο παγκόσμιος χάρτης ξαναμοιράζεται… Και πάλι κάτι το «εθνικό» θα χρησιμοποιηθεί για ανθελληνικούς σκοπούς. Και αυτά τα λέω για τους πατριώτες. Ο διεθνιστής μπορεί να σφυρίζει αδιάφορα όπως συνήθως κάνει. Και γω μαζί του θα ήμουν αν εν αγνοία του δεν λειτουργούσε ως αποσταθεροποιητικός παράγοντας, ως ο χρήσιμος ηλίθιος που βοηθά ισχυρότερα έθνη να επιβάλουν τις ορέξεις τους σε πιο αδύναμα. Και γω πιστεύω στην πανανθρωπότητα βρε παιδιά αλλά όχι κάτω από την μπότα παγκοσμίων δικτατόρων που όπως και να έχει αναχαιτίζονται από την ύπαρξη χωρών κρατών.

Μένει να δούμε τι θα απομείνει από αυτή τη χώρα. Ήδη οι ουοπίες πολλών αριστερών έχουν γίνει δυστοπικές πραγματικότητες: ισότητα ανάμεσα σε Έλληνες και μετανάστες: Γιατί πλέον κανείς τους δε θα χει δικαιώματα στην παιδεία, την εργασία και την υγεία.

Ποτέ δε θα μπορέσω να καταλάβω τους ανθρώπους που φαντάζονται πως ο δρόμος προς την ουτοπία περνάει με το στανιό μέσα από τη δυστυχία. Πως ο δρόμος προς την κοινωνική αρμονία πρέπει να περάσει πρώτα μέσα από την κοινωνική αποδόμηση. Ποτέ δε θα συγχωρήσω τους ουτοπιστές-καταστροφιστές για την άνομη χαρά που νιώθουν κάθε φορά που ο κόσμος γίνεται πολύ χειρότερος, προσδοκώντας πως ο κόσμος με αυτόν τον τρόπο θα γίνει καλύτερος. Μοιάζουν στα μέσα τους και τις αντιλήψεις τους με τους φονταμενταλιστές του νεοφιλελευθερισμού: Και αυτοί δεν το κάνουν για την πάρτη τους: Για τον φουκαριάρη τον καλύτερο κόσμο του αύριο προσπαθούν γαμώντας τους κόσμους του σήμερα.

Αχ, είναι ωραία αυτά τα άτιμα τα συνθήματα. Είναι εύκολο να κολλάς ταμπέλες στους ανθρώπους. Να λες και τον Αφρικανό εργάτη και επιστήμονα και τον Αφρικανό Μακελάρη μετανάστη. Είναι ωραία να λες τον πακιστανό οικογενειάρχη και τον πακιστανό τρομοκράτη και τον Λίβυο μισθοφόρο μετανάστη.

Μονάχα που οι ταμπέλες είναι για προϊόντα. Όχι για ανθρώπους. Και η μετανάστευση είναι και αυτή προϊόν: Προϊόν κυρίως γεωπολιτικής και κοινωνικής μηχανικής και αντικείμενο πλέον ακραίας πολιτικής εκμετάλλευσης.

Θα κλείσουμε αυτό το άρθρο από εκεί που ξεκινήσαμε: Γιατί ο στόχος του άρθρου δεν ήταν να πλασάρει έναν παρελκυστικό τίτλο αλλά να επιδιώξει μέσα σε λίγες αράδες να περιγράψει κάποιες από τις πολυάριθμες συνθήκες που κάνουν τον Γ’ παγκόσμιο πόλεμο, με ή χωρίς τη χρήση πυρηνικών, να μοιάζει ανατριχιαστικά κοντά, ένας πόλεμος που αν ξεσπάσει θα έχει ειδική πρόσκληση για τους κατοίκους αυτού του τόπου- σταυροδρομιού. Μπορεί οι Έλληνες να ξεχνάν τους πολέμους αλλά οι πόλεμοι δεν ξεχνούν ποτέ τους ‘Ελληνες. Ας θυμηθούμε λοιπόν για μια ακόμη φορά αυτά που υποτιθέμενα δεν ξεχνάμε ποτέ: Τη φρίκη. Το Ναγκασάκι, τη Χιροσίμα. Τη φρίκη πχ που σκόρπισαν Αμερικανοί με τις δύο πυρηνικές τους δοκιμές πάνω στα κεφάλια των ήδη ηττημένων Ιαπώνων. Γιατί αν δεν τις αποτρέψουμε μπορεί σύντομα να ξαναζήσουμε τέτοιες μέρες και χειρότερες: Και κανείς δεν μπορεί να τις περιγράψει καλύτερα από αυτούς που τις ζήσανε. Άνθρωποι όπως η Michiko Hachiya: «Εκατοντάδες ανθρώπων που προσπαθούσαν να αποδράσουν στους λόφους περάσαν από το σπίτι μας. Η θέα τους ήταν σχεδόν ανυπόφορη: Τα πρόσωπά τους και τα χέρια τους είχαν πρηστεί και μεγάλα κομμάτια δέρματος είχαν ξεφλουδιστεί από τους ιστούς τους για να κρέμονται σαν κουρέλια σε σκιάχτρο. Κινούνταν σα μια σειρά μυρμηγκιών. Όλη τη νύχτα περνούσαν από το σπίτι μας αλλά το πρωινό σταμάτησαν. Τους βρήκα ξαπλωμένους και ο δρόμος είχε γεμίσει σε τέτοιο βαθμό που ήταν αδύνατον να τον διαβείς χωρίς να πατήσεις πάνω τους»

Η φρίκη είναι σαν ένα εξαιρετικά ταλαντούχο αθλητή που για χρόνια προετοιμάζεται. Απλά δεν ξέρει αν θα επιλέξει δρόμο ταχύτητας ή αντοχής. Το μόνο σίγουρο είναι πως αυτός ο αθλητής είναι κοντά στο τέλος της προετοιμασίας του.

Και αυτός ο εκφυλισμένος πολιτισμός μπορεί, όπως και κάτοικοι της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι να εξαϋλωθεί, αφήνοντας πίσω του μονάχα μια ατομική σκιά.

(Περισσότερα για το συγγραφέα και το έργο του στο προσωπικό του blog agriazwa.blogspot.com. Υποσημείωση: ο συγγραφέας δε φέρει καμία ευθύνη για τις δικές σας προκαταλήψεις, ιδοεληψίες ή δυσαναγνωσίες.)

Read More »

Είμαστε όλοι μετανάστες

Είμαστε όλοι μετανάστες.

Του Πέτρου Αργυρίου (περισσότερα για το συγγραφέα στο προσωπικό του blog agriazwa.blogspot.com)

Είμαστε όλοι μετανάστες.

Αυτό δεν είναι κάποιο από τα αγαπημένα λαϊκίστικα συνθήματα της αριστεράς. Δεν είναι σύνθημα. Είναι μια ιστορική πραγματικότητα που τείνουμε να ξεχνάμε καθώς είμαστε ένας λαός σκοπίμως λοβοτομημένος με τα κέντρα της ιστορικής μνήμης του να έχουν πειραχτεί. Μπορεί να διαφωνείτε με τον όρο λαός, ελπίζω όμως να συμφωνήσετε με το ανιστόρητο της κατάστασής του.

Γιατί οι Έλληνες είναι ένας λαός μεταναστών. Είναι βαρύ να χαρακτηρίζεις ένα έθνος μεταναστών ξενοφοβικό, όχι γιατί κάτι τέτοιο είναι αδύνατο να συμβαίνει αλλά γιατί κάτι τέτοιο, στο βαθμό που συμβαίνει, δείχνει την ορθότητα της πρώτης διατύπωσης: Οι Έλληνες μοιάζουν με παλιά κασέτα που έχει σβηστεί πολλαπλές φορές και έχει πολλαπλές εγγραφές. Εξ’ ου και η παραγόμενη κακοφωνία τους σε όλα τα επίπεδα της ζωής τους. Είμαστε λαός μεταναστών. Όχι μόνο επειδή είμαστε μεταναστευτικός λαός. Αλλά επειδή ιστορικά δεινά μας έσπρωχναν μακριά ή μας επανέφεραν πίσω σε αυτό το χώρο που ανεξάρτητα από τα ιδεολογικά μας φορτία και πρόσημα πολλοί από μας συνηθίσαμε να χαρακτηρίζουμε ως πατρίδα

Με τη μικρασιατική καταστροφή και τις ανταλλαγές πληθυσμών έρχονται στην εναπομείνασα Ελλάδα περίπου 1,5 εκατομμύριο Ελλήνων προσφύγων κυρίως από την Μικρά Ασία και τον Πόντο, οι περισσότεροι από τους οποίους ευρισκόμενοι σε κατάσταση πενίας.

Τα ακραία βιοτικά φαινόμενα που προκύπτουν, δυσχεραίνουν το βίο πρωτίστως των προσφύγων αλλά και δευτερευόντως των «ντόπιων» κατοίκων. Η ελίτ της εποχής βρίσκει μια εξαιρετική ευκαιρία για φτηνό εργατικό δυναμικό χωρίς απαιτήσεις χτυπώντας την υπάρχουσα εργατική τάξη. Λόγω των ακραίων κατά τόπους βιοτικών συνθηκών, στερεότυπα και προκαταλήψεις αναπτύσσονται κατά των προσφύγων, προκαταλήψεις που η άρχουσα τάξη για προφανείς λόγους ηδονίζεται να ενισχύει. Ας ρίξουμε μια ματιά σε μια από της ιστορικές αφηγήσεις για την εποχή:

«Με το που πάτησαν το πόδι τους στις ελληνικές ακτές, οι πρόσφυγες της Μικράς Ασίας και του Πόντου ήρθαν αντιμέτωποι με την πιο άγρια και στυγνή εκμετάλλευση από το κεφάλαιο, το οποίο είδε σε αυτούς ένα ιδιαίτερα ευάλωτο και χειραγωγήσιμο εργατικό δυναμικό, που καταναγκασμένο από τις ανάγκες της άμεσης επιβίωσης, θα ήταν έτοιμο να δεχθεί οποιασδήποτε όρους και συνθήκες εργασίας.

Ταυτόχρονα, οι εργοδότες προσέβλεπαν στο πλεονάζον προσφυγικό εργατικό δυναμικό προκειμένου να ξεφορτωθούν –ή τουλάχιστον να εξουδετερώσουν- ένα περισσότερο έμπειρο και μαχητικό προλεταριάτο, όπως αυτό είχε διαμορφωθεί μέσα από τους εργατικούς αγώνες της προηγούμενης περιόδου…

Το γεγονός δεν πέρασε ανεκμετάλλευτο από τους εργοδότες, οι οποίοι επέδειξαν ιδιαίτερη ευρηματικότητα στην αξιοποίηση των όποιων εθνικών-πολιτισμικών διαφορών μεταξύ τους, με σκοπό τη διάσπαση της ταξικής τους ενότητας»…

Δεν ήταν όμως αυτός ο μόνος αντίπαλος που είχε να αντιμετωπίσει το ΚΚΕ και το ταξικό εργατικό κίνημα τη δεκαετία του 1920.

Καταρχάς, είχαν να αντιμετωπίσουν τις δυνάμεις της ιδεολογικοπολιτικής ενσωμάτωσης που δρούσαν μέσα στους συνοικισμούς. Σχεδόν ταυτόχρονα με την άφιξη των προσφύγων, μια νέα «τάξη» εμφανίσθηκε μέσα από τις γραμμές τους, γνωστή και με τον λαοφιλή χαρακτηρισμό «προσφυγοπατέρες» ή «τζορμπατζίδες» (έλληνες πρόκριτοι και γαιοκτήμονες στην οθωμανική αυτοκρατορία). Τα μέλη της νέας αυτής κοινωνικής και οικονομικής «τάξης» ενσωματώθηκαν γρήγορα στο υπάρχον status quo, τοποθετούμενοι σε διευθυντικά πόστα τραπεζικών οργανισμών, Υπουργείων, της ΕΑΠ κ.α. Την ίδια στιγμή που η συντριπτική μάζα των συμπατριωτών τους, δοκιμαζόμενη από την πείνα και τη φτώχεια, πάλευε να λάβει έστω και ένα ελάχιστο μέρος των αποζημιώσεων που δικαιούταν, εκείνοι απολάμβαναν «ειδικής» μεταχείρισης, εξασφαλίζοντας προνομιακά δάνεια από την Εθνική Τράπεζα για την χρηματοδότηση επιχειρήσεων, κλπ. Διαμορφώθηκε έτσι μια «ελίτ» μεταξύ των προσφυγικών πληθυσμών».

Η Ελλάδα έχει μεγάλη ιστορία πουλημένων τομαριών, ή αν θέλετε να το θέσουμε ευγενικότερα, φιλοτομαριστών κάποιοι από τους οποίους προέρχονταν από τα παρελθόντα καθεστώτα και επιβίωσαν παρέχοντας στα νέα καθεστώτα τη «διοικητική τους εμπειρία» και κάποιοι προερχόμενοι από τις νέες συνθήκες πλειοδότησαν εις βάρος των συμπατριωτών για να αποκτήσουν εις βάρους τους προνόμια.

Για τα τομάρια της εποχής χαρακτηριστική, ανατριχιαστική και μάλλον αδιαμφισβήτητη είναι η ιστορική μαρτυρία του εφήβου τότε Ηλία Βενέζη στο βιβλίου του «Το νούμερο 31328»: Έλληνες συνεργάστηκαν με Τούρκους εις βάρος των Ελλήνων των ταγμάτων εργασίας,. Αυτοί οι Έλληνες ήταν όχι μόνο επιστάτες αλλά κερδίζοντας την εμπιστοσύνη Τούρκων για τις υπηρεσίες που τους προσέφεραν, μεταλλάχτηκαν σε εμπόρους μαύρης εργασίας δημιουργώντας μια μικρή περιουσία από τον ιδρώτα, την αγωνία και το θάνατο των συμπατριωτών τους.

Και η τιμωρία τους; Πολλοί από αυτούς έκλεψαν τα ταξιδιωτικά έγγραφα που οι οικογένειες των κρατουμένων στα τάγματα εργασίας κινήσαν γη και ουρανό για να εξασφαλίσουν και να μπορέσουν να σώσουν τους ανθρώπους τους φέρνοντας τους στην Ελλάδα. Με αυτό τον τρόπο οι εν λόγω κύριοι επιστάτες-σκλαβέμποροι-προδότες ήρθαν στην Ελλάδα με ένα γερό κομπόδεμα φτιαγμένο από το αίμα και τα οστά συμπατριωτών τους. Αφού συνεργάστηκαν με τον Τούρκο αξιωματικό και γαιοκτήμονα θα τους ήταν σχεδόν ευχάριστο να συνεργαστούν με τον Έλληνα εργοδότη, εις βάρος πάλι των συμπατριωτών τους, προσφύγων και μη.

Νέο μεγάλο κύμα Ελλήνων προσφύγων θα προκύψει από την ισοπέδωση της Ελλάδας από τη γερμανική κατοχή και τις ακραίες βιοτικές συνθήκες που αυτή επέβαλε. Εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες εγκαταλείπουν τη χώρα τους για μια καλύτερη ζωή. Μετά τον εμφύλιο έχουμε νέο κύμα Ελλήνων προσφύγων, αυτή τη φορά πολιτικών που θα φύγουν προς κομμουνιστικές χώρες.

Τη δεκαετία του 1950 και του 1960 όπου και συμβαίνει το φαινόμενο του λεγόμενου «Ελληνικού οικονομικού θαύματος» έχουμε ένα νέο φαινόμενο μετανάστευσης: Την εσωτερική μετανάστευση, η οποία συνδέθηκε με την όποια βιομηχανική ανάπτυξη αλλά κυρίως με το κατασκευαστικό όργιο της εποχής. Οι Έλληνες αφήνουν τους τόπους τους, τον άφθονο ζωτικό τους χώρο και καταφτάνουν κυρίως στην πρωτεύουσα και την συμπρωτεύουσα. Δουλειά, πτυχία και η ηλίθια ικανοποίηση του να αποκτήσουν ένα, δύο και περισσότερα διαμερίσματα στις πολυόροφες τρόγλες-κλουβιά που μολύνουν και σήμερα το αστικό τοπίο.

Οι Έλληνες έχουν πέσει για μια ακόμη φορά θύμα εργασιακής εκμετάλλευσης. Για μια ακόμη φορά μετανάστες στον τόπο τους. Δε φαίνεται να τους νοιάζει. Τα λεφτά και οι προοπτικές είναι καλά. Το φαινόμενο που περιγράφεται με τον σχεδόν κωμικό όρο αστυφιλία συνεχίζεται και τις επόμενες δεκαετίες, ενθαρρυνόμενο από την κεντρική πολιτική ηγεσία και την εργοδοσία. Οι Έλληνες βρίσκονται παγιδευμένοι στις μεγαλοπούλεις που’ χτήσαν με τα χέρια τους. Η δομή και κατανομή του Ελληνικού πληθυσμού αλλάζει δραματικά. Τα 7/10 του ελληνικού πληθυσμού βρίσκονται εγκλωβισμένα στα αστικά κέντρα. Η Αθήνα τερατοποιείται. Μια νέα αστική τάξη έχει δημιουργηθεί. Η (βι)αστική τάξη, χωρίς συνείδηση, χωρίς περιεχόμενο, χωρίς κουλτούρα, χωρίς βαθειά παιδία, χωρίς όραμα, μεταφέροντας τις κοινοτικές της συνήθειες στο βίο του άστυ. Η Ελλάδα δεν έχει ακόμη προλάβει να γίνει κοινωνία.

Μια τάξη με πτυχία, με λεφτά αλλά χωρίς παιδεία που αφού έχει γίνει αντικείμενο εργατικής εκμετάλλευσης και εκμαυλισμού θα αποτελέσει ένα ωριμότατο φρούτο για την πολιτική της εκμετάλλευση.

Οι Έλληνες, μετανάστες και εσωτερικοί μετανάστες στη συντριπτική πλειοψηφία τους, θα παράγουν μια εκτρωματική κουλτούρα. Ξορκίζοντας τις ουλές της οξείας πείνας του παρελθόντος θα εφεύρουν την κουλτούρα του νεοπλουτισμού, σμίγοντας τον αμερικάνικου τύπου καπιταλισμό με λαϊκίστικα ξέφτια, σε απόλυτο εναρμονισμό με την κουλτούρα που παρήγαγε και διέπνεε την πολιτική ηγεσία της εποχής…

Στα τέλη της δεκαετίας του 80, η πτώση του ανατολικού μπλοκ φέρνει μια νέα φουρνιά προσφύγων Ποντίων καθώς αυτοί γίνονται ανεπιθύμητοι από τη νέα πολιτική τάξη χωρών της πρώην ΕΣΣΔ.

Η σχετικά βίαια μετακίνησή τους παράγει για μια ακόμη φορά συνθήκες εκμετάλλευσης. Αυτή τη φορά Ελληνικές πρεσβείες θα βρουν τρόπο εύκολου πλουτισμού «ελληνοποιώντας» μαζί με τον μεγάλο όγκο των όντως Ελλήνων Ποντίων προσφύγων και μη ελληνικά στοιχεία, μερικά (τονίζω τη λέξη μερικά) από τα οποία είναι συνδεδεμένα με οργανωμένα εγκληματικά δίκτυα των χωρών καταγωγής τους…

Η ένταξη της χώρας αρχικά στην Ε.Ε και έπειτα στην ΟΝΕ και η άνευ όρων αποδοχή όλων των συνθηκών θα κάνει την Ελλάδα ανάμεσα σε άλλα και προαύλιο χώρο σημαντικού τμήματος της παγκόσμιας μετανάστευσης, μια πραγματική χωματερή ανθρώπων. Ένα σημαντικό κλάσμα αυτού του νέου κύματος μετανάστευσης είναι αποτέλεσμα εκμετάλλευσης της από λαθρεμπόρους μαύρης εργασίας και «λευκής» σάρκας, από οργανωμένα εγκληματικά δίκτυα που μετακινούν ανθρώπινες ψυχές και χώρια ή μαζί με αυτές ή μέσω αυτών, προϊόντα, ναρκωτικά, όπλα…

Οι ολυμπιακοί αγώνες του 2004 αποτελούν την τέλεια ευκαιρία για τη σύσφιξη σχέσεων ανάμεσα στα οργανωμένα δίκτυα και το παραβατικό κομμάτι του ντόπιου κεφαλαίου που θέλει τη μαύρη εργασία για ένα ακόμη κατασκευαστικό όργιο: Αυτό των ολυμπιακών αγώνων.

Μέσα σε μερικούς μήνες το κέντρο της Αθήνας γκετοποιείται. Οι προκαταλήψεις αρχίζουν να φουντώνουν.

Με το πέρας των Ολυμπιακών, μεγάλο κομμάτι της μαύρης εργασίας περνάει υποχρεωτικά για να προσποριστεί στην πλανόδια μικρεμπορία, με άλλα λόγια την προώθηση κυρίως βιομηχανικού στοκ χαμηλής ποιότητας.

Πέρα από τη λαθρεμπορία, κομμάτι των μεταναστών που αντιμετωπίζουν ακραίες βιοτικές συνθήκες εξωθείται από τους ντόπιους και αλλοδαπούς εκμεταλλευτές τους οι οποίοι και τους κρατούν σε ομηρία στο λαθρεμπόριο ναρκωτικών, στην πορνεία και σε άλλες εγκληματικές δραστηριότητες.

Με τη ραγδαία επιδείνωση των βιοτικών συνθηκών λόγω των εγκληματικών πολιτικών που οδήγησαν στα μνημόνια, η κοινωνική αρμονία σε μεγάλο βαθμό διαρρηγνύεται. Ο θυμός μετατρέπεται σε ξενοφοβία, τα οικονομικά αδιέξοδα οδηγούν σε κοινωνικά αδιέξοδα. Και αυτή τη φορά, το μεγαλύτερο κομμάτι των μεταναστών δεν δείχνουν ούτε την πρόθεση ούτε την ομόνοια να αγωνιστούν για καλύτερες συνθήκες σε αυτό τον τόπο. Μεγάλο κομμάτι τους δεν έχει συνδεθεί με αυτόν τον τόπο. Παραμένουν όμηροι των αφεντικών τους, παγιδευμένοι και απομονωμένοι και επομένως εύκολα στοχοποιήσιμοι από μια προγενέστερη τους κατηγορία μεταναστών: Αυτήν την Ελλήνων μεταναστών, καθώς, όπως έχω τονίσει, η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων προήλθαν από εσωτερική ή εξωτερική μετανάστευση και έχουν κάθε δικαίωμα να χαρακτηρίζονται ως μετανάστες στον τόπο τους. Στην καλύτερη των περιπτώσεων μετανάστες τρίτης και τέταρτης γενιάς ενώ καθόλου δε σπανίζουν οι Έλληνες μετανάστες στον τόπο τους πρώτης γενιάς.

Με τα μνημόνια και την παραχώρηση της χώρας στους δανειστές της και στο μεγάλο οικονομικό αλλά και το λιγότερο εμφανές γεωπολιτικό παιχνίδι των καιρών μας δημιουργείται ένα νέο κύμα Ελλήνων μεταναστών, εργατών αλλά και εξειδικευμένου επιστημονικού δυναμικού που μεταναστεύουν κυρίως προς άλλες χώρες της Ευρώπης αλλά και προς τις ΗΠΑ, Καναδά και Αυστραλία.

Κυρίως στην Ευρώπη και ως είθισται, αυτοί οι μετανάστες του Ευρωπαϊκού νότου θα χρησιμοποιηθούν εν καιρώ κρίσης εκβιαστικά από τις πολιτικές και οικονομικές ελίτ για να τρομοκρατήσουν τους ντόπιους εργαζομένους και να μειωθεί συνολικά το κόστος εργασίας και τα εργασιακά δικαιώματα για τους Έλληνες μετανάστες αλλά και για τους Ευρωπαίους εργαζομένους και να αυξηθούν τα κέρδη των εργοδοτών καθώς και η κεντρική πολιτική ισχύ πάνω στους πληθυσμούς.

Αυτό ήταν πάντα το παιχνίδι της εξουσίας. Δεν έχει αλλάξει ποτέ.

Είναι βαρύ, πολύ βαρύ, να λες τον Έλληνα, κατεξοχήν μετανάστη, ρατσιστή. Τον βρίζεις διπλά.

Η αριστερά δεν είναι αμελής στα ιστορικά της μαθήματα. Γνωρίζει πολύ καλά ότι οι ελίτ παράγουν και εκμεταλλεύονται το ρατσισμό. Παρά ταύτα συνεχίζει να κυνηγά το φάντασμα του Ναζισμού, υποβοηθώντας την αναβίωση του που όπως στην αρχική του εκδοχή έτσι και τώρα έχει να κάνει με την εγκατάσταση και με την εκμετάλλευση ακραίων βιοτικών συνθηκών στους πληθυσμούς από τις Ελίτ.

Μοιάζει με το σκύλο που κυνηγά την ουρά του όταν το σκύλο τον κυνηγά αγέλη υαινών. Η αριστερά, με την εξωραϊστική ροζ συνθηματολογία της για την μετανάστευση, παρείχε ασπίδα προστασίας όχι στους μετανάστες, ούτε στους Έλληνες. Παρείχε ασπίδα προστασίας στο κομμάτι του κεφαλαίου, συνήθως εγκληματικών προθέσεων και πρακτικών που εκμεταλλεύτηκε τους μετανάστες. Παρείχε ασπίδα προστασίας στην πολιτική ηγεσία του τόπου που συνεργαζόταν προωθούσε και προωθούνταν από το εγκληματικό κομμάτι του κεφαλαίου. Την πολιτική ηγεσία που χρησιμοποιώντας τους μετανάστες ως μπαμπούλα και εξιλαστήριο θύμα πετσόκοβε σταδιακά εργασιακά και ατομικά δικαιώματα μέχρι να τα αποκεφαλίσει με τα μνημόνια.

Και αυτό το λάθος της αριστεράς φάνηκε σε κομμάτι του ελληνικού πληθυσμού ως ύποπτο, σκόπιμο, ακόμη και προδοτικό, ως μια ακόμη παραφυάδα των ελίτ. Πρέπει να καταλάβει λοιπόν η αριστερά πως μαζί με την ασύδοτη παρανομία του κεντρικού πολιτικού συστήματος, μαζί με τον καρατζαφερισμό, ήταν και η παλιμπαιδίστικη συνθηματολογία της αριστεράς που αποτέλεσε έναν από τους παράγοντες που σμπρώξαν τον κόσμο στις «καθαρές λύσεις» της Χρυσής Αυγής. Που συνέβαλε στην αναβίωση και την υλοποίηση ενός φαντάσματος το οποίο αυτή και μόνο αυτή το έβλεπε ως υπαρκτό εχθρό.

Ήταν όλο το πολιτικό σύστημα σε όλο το φάσμα του που ξεγέννησε τη Χρυσή Αυγή, όχι ο ελληνικός λαός. Είναι εύκολο να λες τον άλλο ρατσιστή αλλά όταν σε ρωτάει κάποιος «και ποιος διαμόρφωσε τις ακραίες βιοτικές συνθήκες που ευνοούν τις προκαταλήψεις και την κοινωνική δυσαρμονία» να απαντάς πάλι με συνθήματα λες και είσαι οπαδός σε ποδοσφαιρικό παιχνίδι.

Πως θα εμπιστευτεί λοιπόν κάποιος την αριστερά στη μάχη της κατά του εγκληματικού κομματιού του κεφαλαίου όταν ουσιαστικά η συνθηματολογία της με την ιδιαίτερη και αξιέπαινη στοργή της για τους μετανάστες οδήγησε στο εντελώς αντίθετο αποτέλεσμα; Στο να χρησιμοποιηθούν οι μετανάστες ως ασπίδα προστασίας για και από τους εκμεταλλευτές τους;

Κύριοι της αριστεράς. Αφήστε τα συνθήματα και τους διωγμούς σκέψης και κάντε αυτό που πρέπει. Κυνηγήστε τους εγκληματίες της οικονομίας της πολιτικής και όχι άμοιρους και παραπλανημένους πολίτες. Αν δεν το κάνετε αυτό, να γνωρίζετε ότι θα χετε συμβάλλει στην αναβίωση της δεκαετίας του 60 με όλες τις εκτροπές της. Και μετά θα κάνετε τη δεκαετία του 2010 συνθήματα για να λέτε και καλά πως είστε αριστεροί.

Οι Έλληνες είναι ένα από τα κατ’ εξοχήν έθνη μεταναστών. Μπορεί να μην έχει τίποτα άλλο να περηφανευτεί πέρα από αυτό. Και μπορεί να έχει χιλιάδες κουσούρια τα περισσότερα από τα οποία είναι εμφυτευμένα. Το αν ξέχασε ότι είναι μετανάστης ο Έλληνας και επιλέγει να αυτοπροσδιορίζεται πρώτα ως Έλληνας είναι δικό του θέμα και δικό του αναφαίρετο δικαίωμα. Σταματήστε όμως να αποκαλείτε τον μετανάστη Έλληνα ρατσιστή στο όνομα της πολιτικής ορθότητας και της ιδεολογικής νομιμοφροσύνης. Είναι σκέτος παραλογισμός αυτό που κάνετε. Είναι διπλή προσβολή να λέτε τον Έλληνα μετανάστη σωρηδόν ρατσιστή και φασίστα.

Read More »

Live and let Die

Live and let Die

Του Πέτρου Αργυρίου

Μην αυτοκτονείτε ρε. Ποιος θα δουλέψει στις φάμπρικες; Η Σάλεχ; Την Αλ Σάλεχ, ή μάλλον τη μέθοδο της την γνωρίζω. Σειρήνα του ΠΑΣΟΚ, εμφανίζεται στα κοινωνικά μέσα και ενίοτε διατυπώνει ερωτήσεις με αφέλεια μωράς παρθένας. Άλλοτε απλά συνθηματολογεί σίγουρα πέρα και έξω από τα όρια της αστικής ευγένειας που η ίδια επιμένει πως τη χαρακτηρίζει. Χρησιμοποιώντας συνθήματα όπως: «Γελοία, θλιβερά ανθρωπάκια. Τα βάζουν με τον Κουβέλη επειδή δεν είναι ανεύθυνος και ψεύτης.» (http://www.facebook.com/afroditealsalech). Ή το περίφημο «Πάρτα και πάλι που θες να μου σώσεις την αξιοπρέπεια καταδικάζοντας με στη φτώχεια και στη δυστυχία» με εικονογράφηση μια σταυρωμένη μούντζα.

Η Σάλεχ όλα αυτό το διάστημα έχει μετατρέψει την προσωπική της ιστοσελίδα στο FB σε μια συσκευή προπαγάνδας που στόχο έχει να αποπροσανατολίζει όσους την παρακολουθούν από τα μείζονα κοινωνικοπολιτκά ζητήματα. Χαρακτηριστική της μεθόδου της μωρής παρθένας ήταν να μιλάει για την άλλη Ελλάδα την οποία επικαλούνταν κάθε φορά που ήθελε να μας αποσπάσει από την κακή Ελλάδα και τον κακό χαμό της. Θυμάμαι εκείνο το αλησμόνητο που περιέγραφε ως αυτόπτης μάρτυρας για τον καλό αστυνομικό που περνούσε τη γιαγιούλα απέναντι, την ίδια περίοδο που οι πραιτοριανοί της ΔΙΑΣ και των ΜΑΤ τσάκιζαν αδιάκριτα στο ξύλο τους Έλληνες πολίτες με οργανωμένα επιχειρησιακά σχέδια και με τη χρήση χημικών όπλων.

Επαγγελματίας αντιρατσίστρια, η Σάλεχ, σαν ένας θηλυκός Πάγκαλος φροντίζει πάντα να θυμίζει στους Έλληνες την ευθύνη τους. Ατομική, συλλογική, διαπλανητική, διαγαλαξιακή. Δεν είναι όλοι οι Έλληνες πολιτικοί το ίδιο, μοιάζει να μας λέει. Οι πολίτες όμως είναι, ε Σάλεχ;

Ο αντιρατσιμός της Σάλεχ φλερτάρει επικίνδυνα με το ρατσισμό ειδικά κατά των Ελλήνων. Και αυτό το είδους του ρατσισμού που στοχοποιεί ειδικά μια ομάδα ανθρώπων είναι το πιο επικίνδυνο από όλα τα είδη του ρατσισμού.

Πρόσφατα η Σάλεχ πήγε ένα σκαλί παρακάτω: Σε άρθρο της στο Protagon (http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=16889) σε σχέση με τις Ελληνικές αυτοκτονίες, θέτει διατυπώσεις μόνο και μόνο για να τις διαψεύσει ωσάν να ήταν η απόλυτη ειδικός στο θέμα και ωσάν οι αυτοκτονίες να είναι μια τυποποιημένη συμπεριφορά ανάμεσα σε απολύτως ομοίως ανθρώπους.

Μας λέει ότι οι αυτοκτονίες είναι μόδα. Μοντέλο ήταν η Αλ Σάλεχ, κάτι παραπάνω από μας θα ξέρει για τη μόδα.

Χρησιμοποιεί τη μέθοδο της Μωράς Παρθένας για να διατυπώσει ερωτήματα που ούτε ο χαζός του χωριού θα έκανε. Ή μάλλον κυρίως ο χαζός του χωριού δε θα έκανε. Αυτός ποτέ δεν ήταν τόσο δα χαζός. Ας πάρουμε μια γεύση: « Και στο αφελές ερώτημα «μα το γεγονός ότι οι επιτυχημένες αυτοκτονίες είναι περισσότερες δεν αρκεί;» η απάντηση είναι δραματικά αρνητική». Εδώ την χάνουμε τη συλλογιστική της Αλ Σάλεχ. Ευτυχώς. Δυστυχώς όμως την ξαναβρίσκουμε λίγο παρακάτω. Γιατί η Σάλεχ υπερτονίζει ένα υποτιθέμενο ψυχοπαθολογικό προφίλ όλων των αυτοχείρων δίνοντας εμμέσως τροφή σε αυτούς που υποστηρίζουν την επιβίωση του ικανοτέρου που είναι μια εξόχως καταστροφική και ρατσιστική αντίληψη υπεύθυνη για πλείστα όσα κοινωνικά κακά.

Ελάχιστη μνεία κάνει στις κοινωνικοπολιτικές συνθήκες που απαξιώνουν τον άνθρωπο και τις κοινωνίες του και μέσα στις οποίες το φαινόμενο της φυγής από τη ζωή ενισχύεται. Φταίει η κοινωνία, η έλλειψη υποδομών, η μόδα της αυτοκτονίας, ο διαταραγμένος ψυχισμός του αυτόχειρα μας λέει.

Είναι η γνωστή μισανθρωπική και παρελκυστική μέθοδος της Αλ Σάλεχ. Στάχτη στα μάτια του κόσμου: Δε φταίει το μνημόνιο, οι πολιτικοί, οι πολιτικές, το κόμμα της και τα συνένοχα παλαιοσυστημικά και νεοσυστημικά κόμματα. Όχι, οι πολίτες και η κοινωνία φταίνε. Και αυτή τη φορά και τα μήντια. Που ενώ για πρώτη φορά υποχρεώθηκαν να πουν την αλήθεια για την κοινωνική πραγματικότητα κατά την Αλ Σάλεχ πουλάνε αυτοκτονίες. Υ-πέ-ρο-χα. Αν και στρεβλά.

Τα μήντια είχαν επί μακρόν συγκαλύψει το θέμα των μνημονιακών αυτοκτονιών. Όταν έγραφα στο περιοδικό Nemecis για τις αυτοκτονίες τα μήντια το κάναν γαργάρα. Ήταν η δημόσια αυτοκτονία του συνταξιούχου φαρμακοποιού Δημήτρη Χριστούλα στο σύνταγμα που ανάγκασε τα μήντια να αποκαλύψουν το θέμα στην πλήρη του διάσταση.

Και για αυτό ο Χριστούλας είναι ήρωας και όχι μαλάκας όπως θέλουν να τον παρουσιάζουν διάφοροι παχύδερμοι σχολιαστές του άρθρου σε διάφορες περιοχές των κοινωνικών ηλεκτρονικών μέσων.

Καταγγέλλει η Αλ Σάλεχ μετά κόμματα (προφανώς τα αντιμνημονιακά)πως κάνουν σπέκουλα με τις αυτοκτονίες και πετώντας μακριά από το ελληνικό σύστημα εξουσίας το αιματοβαμμένο μπαλάκι των αυτοκτονιών τα κατηγορεί ως εγκληματίες. Ναι έτσι το λέει: Εγκληματίες. Σωστά Αλ Σάλεχ. Ομερτά. Να μη βγει στο φως τίποτα. Φυσικά. Διαχρονικά, κάθε αντιστασιακός ή έστω απλά αντιφρονώντας προβάλλεται ως εγκληματίας από τις δυνάμεις κατοχής και τους συνεργάτες τους. Να θάψουμε τις αυτοκτονίες του μνημονίου, ή τα θύματα στο Ιράκ, ή τους εξαφανισμένους στην Αργεντινή ή κάθε άλλου είδους θύματα απάνθρωπης πολιτικής και μισανθρώπων πολιτικών γιατί οι άνθρωποι, όντας εν μέρει μιμητικά όντα, μπορεί να δοκιμάσουν να αυτοθυματοποιηθούν. Έτσι είναι οι άνθρωποι. Σε μια αντιστροφή τύπου New Speak, τα θύματα για τη Σάλεχ ξαφνικά γίνονται φταίχτες και ηθικοί αυτουργοί της θυματοποίησης άλλων που μπορεί να θελήσουν να τους μιμηθούν. Το κακό παράδειγμα των αυτοκτονιών. Το καλό παράδειγμα είναι αυτού που τις καταδικάζει. Ανεξάρτητα από το ποιες είναι οι αιτίες και οι φταίχτες του ανυπόφορου ψυχικού άλγους και των βιοτικών αδιεξόδων που οδηγούν κάποιον στο να τερματίσει τη ζωή του. Αφού πρώτα έχει η ζωή του απαξιωθεί.

Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της αντιστροφής που επιχειρεί η Αλ Σάλεχ και της καθεστωτικής και ολοκληρωτικής λογικής που διέπει τα γραφόμενά της το δίνει με τον πιο χυδαίο τρόπο η ίδια: «Από τη στιγμή που ο αυτόχειρας ονομάζεται «μάρτυρας» που «θυσιάζεται για το καλό των άλλων» (φράση της κ. Σακοράφα την επομένη της αυτοκτονίας του συνταξιούχου φαρμακοποιού) η πράξη εξιδανικεύεται και επομένως «οπλίζεται το χέρι» κάθε άνθρωπου με τάσεις αυτοκτονίας. Αυτό άλλωστε δεν κάνει και η Τζιχάντ, αυτό δεν έκαναν και οι καμικάζι; Όλη η ψυχολογική προετοιμασία βασίζεται στη λογική της θυσίας για το καλό των άλλων.>>

Έτσι Αλ Σάλεχ: κάνε το θύμα θύτη. Όπως τον προβάλουν όλοι οι προπαγανδιστικοί μηχανισμοί των κατοχικών δυνάμεων.

Και για το όνομα του ΠΑΣΟΚ και της τρόικας. Οι αυτοκτονίες δεν είναι πολιτική πράξη. Και στο Ζάλογγο οι μανάδες ήταν ψυχοπαθείς. Όλοι αυτοί που αυτοκτονούν είναι τρομοκράτες…

Και συνεχίζει η Αλ Σάλεχ σε μια έξαρση που βρωμάει αμερικανικού τύπου προπαγάνδα δίχως να δείχνει σέβας μήτε στους νεκρούς μήτε στους ζωντανούς ακόμη συγγενείς τους που μπορεί να διάβασαν ή να διαβάσουν το λιβελογράφημα της: Η αυτοκτονία είναι βλακεία. Έτσι το λες: «Η αυτοκτονία δεν είναι θυσία, είναι απλά βλακεία»

Όχι. Δεν είναι ανυπόφορη οδύνη, απελπισία, αδιέξοδο, θάνατος, απώλεια. Είναι απλά βλακεία. Και μόδα. Ή όπως λες και εσύ ψυχοπάθεια καθώς διατείνεσαι ότι «Τα αίτια(της αυτοκτονίας) δηλαδή είναι παθολογικά και μόνο η αφορμή ενδέχεται να είναι κοινωνική». Είναι προφανές Αλ Σάλεχ ότι επιδιώκεις να ξεπλύνεις το αίμα από τα χέρια των εξουσιαστών και να λούσεις με τη βρωμιά του πολιτικού εκδοροσφαγείου τα ίδια τα θύματα. Έτσι πολεμάς εσύ το ναζισμό; Οι αυτόχειρες είναι απλά ψυχοπαθείς ε Αλ Σάλεχ; Ναι, οι αυτόχειρες είναι ψυχοπαθείς και τα θύματα βιασμού όλες τους νυμφομανείς. Εκεί οδηγεί τα πράματα η λογική σου.

Για όσους ξέρουν να διαβάζουν πίσω από μια δήθεν μετριοπαθή και προσωπικά φορτισμένη θέση, είναι σαφές ότι η Αλ Σάλεχ έχει κάνει όλους τους ακόλουθους ισχυρισμούς, κάποιους έμμεσα και κάποιους άμεσα.

Α)Τα μνημόνια και η επίθεση της πολιτικής στην κοινωνία δεν μπορεί να είναι παρά μόνο η αφορμή.

Β) Η αιτία είναι όμως πως οι αυτόχειρες είναι ψυχοπαθείς.

Γ) Η αυτοκτονία είναι είτε βλακεία είτε μόδα.

Δ) Οι αυτόχειρες είναι τρομοκράτες.

Ε)Όσοι αναδεικνύουν το θέμα είναι εγκληματίες. Αυτό είναι το φιρμάνι της Αλ Σάλεχ. Καταδικάστε τα θύματα.

Η τέλεια αντιστροφή. Ο τέλειος φασισμός

Σε ένα πράμα θα συμφωνήσουμε Αλ Σάλεχ. Όπως λες και εσύ: «Σε τελική ανάλυση, αν δεν το καταλαβαίνουν από μόνοι τους, ας λειτουργήσει η δικαιοσύνη επιτέλους. Ας μας προστατεύσει κάποιος από τις σειρήνες»

Περισσότερα για το συγγραφέα και το έργο του στο agriazwa.blogspot.com

Read More »

Gooooodmooorning Greece

Goooodmorning Greeeece Του Πέτρου Αργυρίου

Έχω αυτό το κουτί στο σπίτι. Όποτε αρχίζω να βασανίζομαι από το Ερώτημα, τι στον πούτσο κάνω σε αυτόν τον πλανήτη, βάζω το κεφάλι μου εκεί μέσα και μου το πλένουν. Τσάμπα. Μετά νομίζω ότι εγώ είμαι άλλοι, ότι άλλοι είμαι εγώ. Καθημερινή επέμβαση στο κεφάλι μου. Πάντα πετυχημένη. Ας δούμε τι έμαθα τον τελευταίο καιρό που παίρνω αυτό το επώδυνο παυσίπονο, το υπόθετο που έχει έχει καύλες.

Επαναδιαπραγμάτευση: Αφού έχω ξεγυμνώσει έναν κρατούμενο, τον ελληνικό λαό, αφού τον μαστιγώνω αλύπητα του λέω ότι θα διαπραγματευτώ με τον κατασκευαστή του μαστιγίου να μην το κάνει τόσο σκληρό πανάθεμά με. Βέβαια. Τα μαστίγια φταίνε. Όχι ο βασανιστής. Και ο μαλάκας ο λαός με πιστεύει. Και με ψηφίζει. Ψηλά τα μανίκια λοιπόν. Είναι καιρός για δουλειά. Σκληρή δουλειά. Και άλλες καμτσικιές.

Ισοδύναμα: Αφού του χω σπάσει του λαού τα παϊδια, ψάχνω να βρω κάτι άλλο να βασανίσω. Ας πούμε κανά κουνέλι να γδάρω, κανά πελεκάνο να του σπάσω του ράμφος ε ναι, και κανά κουνούπι που μας ρουφά όλους το αίμα. Ποιον κοροϊδεύω; Γουστάρω την ανθρώπινη σάρκα. Καυλώνω με τον ανθρώπινο πόνο. Μου αρέσει η ανθρώπινη κραυγή. Αφού γδάρω και κανά κουνέλι και σκοτώσω κανά κουνούπι, μετά πέφτω με τα μούτρα να σπάσω τα ΑΚΕΡΑΙΑ. Ότι του χει μείνει του ανθρώπου δηλαδή από τα ανθρώπινα. Και το καλύτερο; Του λέω ότι δε σε βασανίσω άλλο ρε μπάσταρδε. Θα βρω τα ισοδύναμα. Να κοίτα με, πάω μια βόλτα στον κήπο των δαπανών να κόψω τα ζιζάνια. Με το που θα γυρίσω θα χω και μια αγκαλιά μελιτζάνες για να φάμε. ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ παλιοαμόρφωτε μαλάκα. Μέχρι και τα ισοδύναμα πίστεψες.

Πρωτογενές πλεόνασμα: Μια ακόμη μέθοδος βασανιστηρίου. Αυτό εκτελείται με τον εξής τρόπο: Παίρνεις Έλληνες κρατούμενους. Τους σφίγγεις το ζωνάρι μέχρι να τους λειώσεις. Με το που τους έχεις λιώσει με το ζωνάρι πατάς πάνω στον ανθρωποπολτό μέχρι να γίνει ένα με το πάτωμα. Ε λοιπόν, μετά από αυτό, το μόνο που χει μείνει είναι το ζωνάρι. Το ζωνάρι ΕΙΝΑΙ το πρωτογενές πλεόνασμα. Και οι νεκροί παράγουν πρωτογενές πλεόνασμα για τα σκουλήκια. Δεν καταναλώνουν τίποτα, δεν παράγουν τίποτα αλλά καταναλώνονται και αποδομούνται. Ναι ρε: Οι νεκροί είναι πρωτογενές πλεόνασμα για κάτι σκουλήκια σαν και του λόγου σου.

Και το ωραίο. Τους του λέω και το πιστεύουν. Τους σφίγγω μέχρι να πεταχτούν τα μάτια από το κεφάλι και τους λέω. Μάγκες: λίγο ακόμη και θα χουμε πρωτογενές πλεόνασμα: δηλαδή θα τρώτε λιγότερο και θα χορταίνετε περισσότερο. Αντι-ταινία. ΧΑΧΑΧΑ ΜΑΛΑΚΕΣ.

Ιούλιος 2012. Τα κεφάλια μέσα. Η φρίκη συνεχίζεται. Ο κόσμος την συνήθισε. Είναι τόσοι πολλοί οι βασανιστές και αλλάζουν βάρδιες.

Δύο εκλογές. Τρεις κυβερνήσεις. Υπουργοί που παραιτούνται. Πρωθυπουργός που του βγήκε και το μάτι και το όνομα.

Κύριοι της εξουσίας. Αυτό που συμβαίνει έχει όνομα: Λέγεται «πολιτική αστάθεια». Και κάθε μέρα που περνάει μπαίνουμε βαθύτερα σε αυτή.

Το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα πέθανε. Και λέει ψέματα στον εαυτό του για να μην πληρώσει τον οβολό στο χάρο. Γιατί ο χάρος δεν θα τον πάει στον ΆΔΗ για κανά ευρώ. Αυτή τη φορά κουβαλάει βαρύ φορτίο. Αυτούς που γάμησαν τον ίδιο το λαό που εφεύρε το Χάρο. Ο οβολός του χάρου θα είναι ΌΣΑ κλέψατε από το λαό ματαιόδοξοι προσκυνημένοι.

40 χρόνια τώρα ζω τον εξευτελισμό των Ελλήνων. Άλλοι μεγαλύτεροι μου τον ζουν περισσότερο καιρό.

Δεν είναι εύκολο να είσαι άνθρωπος ρε. Δεν είναι να βολέψεις τον κώλο σου σε μία καρέκλα και την κόρη σου με το γιό του χρηματέμπορα.

Πασά μου εσύ. Νεοέλληνα. Νεοβάρβαρε. Που κανες την ομορφιά τρόπαιο. Τι νόμιζες δηλαδή;

Σκότωσες την ομορφιά, τον έρωτα, την τέχνη, το πνεύμα, τον Ιόλα, την Μαλβίνα, τον Λιαντίνη. Ναι ναι. Εσύ τους σκότωσες. Και με τον παρά σου γαμούσες και την κυρά σου. Άσχετα που αυτή πλέον σε σιχαινόταν. Βολευόταν. Όπως και συ βολευόσουν με τον γαμιά σου. Το σύστημα εξουσίας. Μικρέ εφέντη.

Τώρα ήρθαν οι μεγάλοι εφέντες. Αυτοί που κόβαν τον παρά σου που νόμιζες ότι σου άνηκε- δικαιωματικά. Διαταραγμένε, ανηδονικέ πίθηκε. Και τώρα ορίζουν τη ζωή σου και το θάνατό σου. Εσύ που νόμιζες ότι νόμιζες ότι όριζες τη ζωή σου και έτσι όριζες το σύμπαν. Μικρέμπορα της μεγαλομανίας.

Και τώρα εσύ, ο παραπλανημένος, ο εξαπατημένος σκοτώνεις και τον εαυτό σου. Δεν τα χω μαζί σου. Δεν μπορώ να τα χω μαζί σου. Είσαι ο λαός πανάθεμα. Είσαι ο λαός. Μαζί θα ζήσουμε μαζί θα πεθάνουμε. Αλλά πότε ρε πούστη μου θα καταλάβεις; Δύσκολη υπόθεση ο άνθρωπος. Άλυτα τα ανθρώπινα. Όταν το ξεχνάς αυτό, όταν πλανιέσαι από τους πραγματευτές των υποσχέσεων, στο τέλος της ημέρας θα κλάψεις. Αν σου χουν μείνει δάκρυα να ξοδέψεις. Εσύ που θεωρούσες το κλάμα ντροπή. Νεοβάρβαρε.

Μέχρι το τέλος της κρίσης ένας στους χίλιους διπλανούς σου θα χει αυτοκτονήσει. Ένας στους πέντε φίλους σου θα χει ξενιτευτεί. Ένας στους δέκα θα πεθάνει στα χέρια γιατρών, άπληστων ή παροπλισμένων. Κάποιος στον ευρύτερο κύκλο σου θα χει δολοφονηθεί. Η ζωή σου δεν θα ναι ποτέ η ίδια. Μας έχουν πάρει πολλά περισσότερα από τα λεφτά και την ιδιοκτησία. Απλά τώρα που μας ξεγυμνώνουν από τα λεφτά καταλαβαίνουμε πόσο γυμνοί είμαστε. Πόσο άσχημα γυμνοί είμαστε. Τώρα καταλαβαίνουν κάποιοι από μας ότι τα λεφτά δεν είναι τα πάντα… Τώρα. Πάνε αγόρασε ομορφιά και έρωτα και όνειρα και μέλλον από το σούπερ μάρκετ μαλάκα.

Δεν είναι εύκολα τα ανθρώπινα. Και τα πλάσματα είναι φθαρτά και εύθραστα, όσο και αν οι βαρβαρισμοί τα χουν σκληρύνει.

Τι άλλο θα ανακαλύψετε τώρα. Τους ποιητές; Τους συγγραφείς; Τους σκοτώσατε ρε. Σκυλάδες.

Καλά τα λεγε ο Λιαντίνης. Ποιος τον άκουγε όσο ήταν ζωντανός ότι απέθανε ο Θεός; Ο Θεός μέσα μας. Ο φάρος μας. Τον σκοτώσαμε. Τον δηλητηριάσαμε. Τον πνίξαμε. Βάψαμε στα χέρια μας με το αίμα του πνεύματος, μετά σκουπίσαμε τα χέρια με κωλόχαρτο και το πετάξαμε στη χέστρα.

Τώρα πετάν εμάς στη χέστρα. Θαρρούν πως είμαστε σκατά. Μας πατάνε και λένε oh Shit, oh Merte, oh Scheibe.

Μόνο τα σκατά κάθονται να τα πατήσουν. Μήπως ήρθε η ώρα να σηκωθούμε; Όσο για αυτούς που μας πατάνε. Για αυτούς που τους δώσαμε και συνεχίζουμε να τους δίνουμε κάθε δίκιο να μας πατάνε.

Θέλω πολιτικέ, να μπουν ληστές στο σπίτι σου και να σε κλέψουν όπως κάνεις εσύ στους συμπολίτες μου. Θέλω να σε δείρουν στον δρόμο όπως έδωσες εσύ εντολή στους πραιτοριανούς σου να κάνουν στους συμπολίτες μου. Θέλω να σε σκοτώσουν στο δρόμο ή ακόμη στο σπίτι σου για μερικά κωλοευρώ όπως συμβαίνει σε συμπολίτες μου. Να βιάσουν αγαπημένο σου πρόσωπο όπως συνέβη σε αγαπημένους μου.

Οφθαλμός αντί οφθαλμού. Το ένα μάτι ενός πολιτικού δεν φτάνει. Να δρέψεις τους καρπούς που έσπειρες γαμημένε σαδιστή.

Δε θα στρέψω την οργή μου τυφλά. Δε θα με κάνεις να μισήσω τον άνθρωπο μέσα μου ή τον άνθρωπο δίπλα μου. Εσύ που συμπεριφέρεσαι στους ανθρώπους σαν να ταν μάζες σκατών θα τη δεις τη μάζα μπροστά σου τους επόμενους μήνες. Κύμα πελώριο που ζητά ένα πράμα μόνο: να ξεπλύνει τον τόπο από τα σκατά.

Αθήνα ακούς. Μαδρίτη ακούς. Λισσαβώνα ακούς. Ρώμη ακούς. Παρίσι ακούς. Έρχεται ο άνθρωπος. Και μαζί του η επανάσταση που αιώνια φωλιάζει μέσα του.

(Περισσότερα για το συγγραφέα και το έργο του στο agriazwa@blogspot.com)

Read More »

Απάντηση στην επαίσχυντη απολυταρχική επιστολή της BILD

Επιστολή προς τον εκδότη και αρχισυντάκτη της Bild Kai Diekmann σε απάντηση του απολυταρχικού, μειωτικού, εκφοβιστικού και εκβιαστικού τελεσίγραφου της φυλλάδας του προς τους Έλληνες ψηφοφόρους

Του Πέτρου Αργυρίου

Αγαπητέ Kai. Είσαι εκδότης μιας φυλλάδας που απευθύνεται σε ένα περήφανο λαό, τους Γερμανούς, θεωρώντας ότι η γερμανική υπερηφάνεια θα τονωθεί ακόμη περισσότερο με την ατίμωση των Ελλήνων. Αύριο, για πολλαπλή φορά βγάζεις φύλο. Εσύ λες: Τιμούμε την ελευθεροτυπία και την ελευθερία λόγου. Ένας Έλληνας συγγραφέας σου λέει: Την ελευθεροτυπία την έχετε στο χέρι σας. Έχει διαφορά. Εσύ λες: “Αν δεν θέλατε τα δισεκατομμύρια τα δικά μας, από μας είχατε το ελεύθερο να εκλέγετε τον κάθε αριστερό ή δεξιό καραγκιόζη που θέλετε.” Εμείς λέμε: Δεν φθονήσαμε ποτέ τα δισεκατομμύρια των Γερμανών. Αντιθέτως χαιρόμαστε που οι Γερμανοί τα πηγαίνουν τόσο καλά- προς το παρόν. Για κάποιον που μπορεί να έχει ότι θέλει η λέξη χρειάζομαι είναι άγνωστη λέξη. Οι Έλληνες δε θέλουν τα δισεκατομμύρια των Γερμανών. Θέλουν τα λεφτά τους πίσω. Τη ζωή τους πίσω. Θέλουν αξιοπρέπεια. Θέλουν δικαιοσύνη. Α ναι και θέλουν ονόματα. Τα ονόματα των διεφθαρμένων πολιτικών που τα πήραν από τη Siemens και από άλλες Γερμανικές εταιρίες ζημιώνοντας το ελληνικό δημόσιο. Ναι κύριε Diekmann. Μας ζητήσατε να ψηφίσουμε αυτούς που ο γερμανικός πολιτικός και επιχειρηματικός κόσμος γνωρίζει πολύ καλά και με αποδείξεις πόσο διεφθαρμένοι είναι. Αφού θέλετε τόσο πολύ να φτιάξουμε τη χώρα μας, αντί να χώνετε εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ σε ένα άπατο βαρέλι μιας μικρής χώρας την οποία χρησιμοποιείτε για ξέπλυμα χρημάτων του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος, αν θέλετε λέω να μας βοηθήσετε, ΑΠΛΑ ΔΩΣΤΕ ΜΑΣ ΤΙΣ ΛΙΣΤΕΣ ΜΕ ΤΑ ΛΑΔΩΜΑΤΑ. Αν θέλετε να μας βοηθήσετε ακόμη περισσότερο, βγάλτε στη φυλάδα σας τα ονόματα των εμπλεκόμενων, Ελλήνων και Γερμανών αντί να δείχνετε κώλους και βυζιά και σεξουαλικά σκάνδαλα. Εμείς οι Έλληνες , όσοι από μας τουλάχιστον δεν αποκοπήκαν τεχνητά και πλήρως από τα αρχαίο ελληνικό πνεύμα, δομικό του νέου γερμανικού πολιτισμού, δεν έχουμε θέμα με τα βυζιά και τους κώλους. Μπορείτε να το καταλάβετε αυτό από τα αγάλματα των προγόνων μας. Μπορείτε να καταλάβετε ότι οι Αρχαίοι Έλληνες ήταν υμνητές της ομορφιάς και απεικόνιζαν με μεγάλη αγάπη το ανθρώπινο σώμα- γυμνό. Δεν είχαν κανένα πρόβλημα και με τα πέη. Τα απεικόνιζαν στο φυσικό τους μέγεθος. Ως υμνητές της ομορφιάς λοιπόν, οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, νεκροί και θαμμένοι πλέον από τη νεοβαρβαρικότητα της εποχής μας, αποστρέφονταν τη χυδαιότητα και τους υμνητές της. Όπως καταλαβαίνετε, δε θέλουμε τα δισεκατομμύρια των Γερμανών. Εσείς ζητάτε δισεκαττομύρια. Εσείς χρησιμοποιείτε από το ελληνικό κράτος, το γερμανικό κράτος, το ιταλικό κράτος, το ισπανικό κράτος, το ιρλανδικό κράτος να γίνει ο μπράβος της χρηματοπιστωτικής μαφίας και να μπαίνει στα σπίτια των Ελλήνων φορολογούμενων για να τους παίρνει το βιός τους. Και αυτό το λέτε εσείς διάσωση. Την φτωχοποίηση την λέτε λιτότητα. Την κλεψιά μεταρρύθμιση. Βάζετε τον ένα λαό απέναντι στον άλλο και καλλιεργείτε έχθρα για να μην αντιληφθούν αυτοί το ποιος είναι ο πραγματικός εχθρός. Σπέρνετε διχόνοια στο όνομα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και παραλείπετε να μας πείτε ότι αυτό που παραφράσατε ως Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση πρόκειται στην ουσία για γερμανικό ολοκληρωτισμό. Έναν ολοκληρωτισμό που επιτρέπει στους λαούς να εκφράσουν την πολιτική τους βούληση μόνο υπό προϋποθέσεις. Όπως αυτή που τόσο χυδαία θέτετε: “Αν δεν θέλατε τα δισεκατομμύρια τα δικά μας, από μας είχατε το ελεύθερο να εκλέγετε τον κάθε αριστερό ή δεξιό καραγκιόζη που θέλετε.” Τα λεφτά μας ή την ελευθερία σας δηλαδή. Και ξέρουμε τι είδους άνθρωποι θέτουν σε άλλους ανθρώπους τέτοια διλήμματα και τι συμβαίνει όταν τα ανθρώπινα πλάσματα υποκύπτουν σε τέτοια διλήμματα που τους θέτουν λιγότερο ανθρώπινα αλλά περισσότερα βίαια πλάσματα: Το δίλημμα που θέτει ο τοκογλύφος γίνεται μετά το δίλημμα που θέτει ο μπράβος του τοκογλύφου: Τα Λεφτά σου ή τη ζωή σου. Και στο τέλος και τα λεφτά και τη ζωή σου. Για κάτι τέτοιους λόγους λοιπόν, για ζητήματα ζωής και θανάτου, για διλήμματα θανάτου, από απλή κακοήθεια δηλαδή, κάποιοι συμπατριώτες μου σας αποκαλούν Ναζί. Αλλά έχουν άδικο. Με όλη τους την απάνθρωπη κληρονομιά, οι Ναζί δεν χαρακτηρίστηκαν από την Ιστορία ως άτιμοι ή ώς ανέντιμοι. Είχαν κάποιο κώδικα τιμής. Όχι μόνο κωδικούς στο χρηματιστήριο των τιμών. Και αυτό ενίοτε το καταμαρτυρούν Έλληνες που τους αντιστάθηκαν στο Β' Παγκόσμιο πόλεμο, άνθρωποι που είδαν τις οικογένειες του να εκτελούνται από τους Ναζί. Παραδειγματικά. Όπως σήμερα εκτελείτε έναν ολόκληρο λαό. Παραδειγματικά. Υπάρχει ανάγκη λοιπόν να εφευρεθεί μια λέξη που να περιγράφει κάτι που είναι χειρότερο ακόμη και από Ναζί. Αλλά στους πολέμους και τους Ναζί θα επιστρέψουμε σε λίγο. Ας μιλήσουμε τη γλώσσα που γνωρίζετε κύριε Diekmann. Ας μιλήσουμε για λεφτά. Από τα λεφτά που κλέβετε από τους Ευρωπαίους φορολογούμενους ο Έλληνας φορολογούμενος δεν έχει δει σεντ. Τα ελληνικά ταμεία είναι μονίμως άδεια και συμπληρώνονται από τις φοροεπιδρομές κάθε μήνα. 1700 αυτοκτονίες, πολιτικές κύριε Diekmann. Κάθε μέρα εκατοντάδες νέοι άνεργοι. Έκτακτες εισφορές που έχουν μπατιρίσει τον κάθε Έλληνα. Μιας και ως συντάκτης και εκδότης δεν έχετε ενημερωθεί, επιτρέψτε σε έναν φτωχό συγγραφέα να σας πει τι συμβαίνει στην Ελλάδα: Οι αγαπημένες σας κυβερνήσεις έχουν καταφύγει σε εσωτερική στάση πληρωμών και σε εσωτερικό και υποχρεωτικό δανεισμό: από τους φορολογούμενους προς το κράτος: Οπότε είναι εύλογο κύριε Diekmann οι φορολογούμενοι όλης της Ευρώπης να απαιτήσουν από σας, μιας και πασχίζετε για την ενημέρωσή τους κύριε Diekmann, να απαιτήσουν από εσάς μια έντιμη απάντηση. Που πήγαν τα λεφτά κύριε Diekmann? Που πήγαν τα εκατοντάδες δισεκατομμύρια Ευρώ της ελληνικής διάσωσης; Ε Κύρ Diekmann; Εμείς ξέρουμε ότι τα ATM μας βγάζουν ευρωπαϊκά λεφτά. Γιατί ξέρουμε που πηγαίνουν τα λεφτά μας. Τα δικά μας τα λεφτά πηγαίνουν όλα στο κράτος για να πληρώσει με αυτά τους τόκους για τα ευρωπαϊκά λεφτά που φτάνουν μετά στα ΑΤΜ μας. Δεν είναι απλά μεγαλοφυές κύριε Diekmann; Οι Ευρωπαίοι να νομίζουν ότι διασώζουν την Ελλάδα όταν τα λεφτά τους πηγαίνουν σε ένα κράτος που παροχετεύει αυτά τα λεφτά, μαζί με τα λεφτά των Ελλήνων φορολογούμενων στο ίδιο το χρηματοπιστωτικό σύστημα και που ξεκινάει ένα πραγματικό όργιο ξεπουλήματος της Ευρωπαϊκής δημόσιας περιουσίας; Δεν είναι αυτή η μεγαλύτερη κομπίνα όλων των εποχών; Αλλά μια τέτοια κομπίνα δε θα μπορούσε να συμβεί χωρίς την συστηματική παραπληροφόρηση και την πλύση εγκεφάλου από φυλλάδες που ανάμεσα σε κώλους και βυζιά ενσφηνώνουν και πολιτικά μηνύματα. Κύριε Diekmann. Φαντάζομαι ότι η επιμήκυνση πέους στην οποία γενναία προχωρήσατε προκάλεσε κάποιο πόνο σε εσάς και ίσως και σε όσους σας επιλέγουν ερωτικά. Παρά ταύτα η επιμήκυνση χρέους και η επέκταση φαλλικών νεοφιλελεύθερων πολιτικών προκαλεί μεγαλύτερο πόνο σε εκατοντάδες εκατομμυρίων Ευρωπαίων πολιτών. Το χρέος πονά, οδηγεί σε στέρηση ελευθερίας, σε σκλαβιά. Η σκλαβιά είναι βιασμός της ελευθερίας, με ή χωρίς σωματικό βιασμό. Αυτό είναι στις ορέξεις του κάθε αφέντη. Για αυτόν ακριβώς το λόγο ο ελληνικός λαός, παρότι νιώθει πολύ πιο κοντά στους Γερμανούς από ότι σε άλλους λαούς της Ευρώπης, παρότι τους εκτιμάει και τους σέβεται, αναγκάστηκε να τους πολεμήσει σε δύο παγκοσμίους πολέμους. Και σας κόστισε πολύ. Εμάς μας κόστισε ακόμη περισσότερο. Και σήμερα, σε πολύ πιο ψευτοπολιτισμένες εποχές, ο ελληνικός λαός είναι από τους λίγους λαούς που συνεχίζει να σας πολεμάει σε μια βαριεστημένη Ευρώπη που υποκύπτει σα γέρικη καλοταϊσμένη Ευρώπη στον μπαλτά του χασάπη. Γιατί ξέρουμε κάτι που η υπεροψία σας δεν σας επιτρέπει να αναγνωρίσετε: Αυτός ο οικονομικός πόλεμος που απρόκλητα ξεκινήσατε, είναι ένας πόλεμος που δε γίνετε να κερδηθεί. Για μια ακόμη φορά οδηγείτε την Ευρώπη στην καταστροφή. Και πέφτει πάλι σε μας, τους αδύναμους και καταφρονεμένους Έλληνες να υπερασπιστούμε την Ευρωπαϊκή ελευθερία. Αλλά ας μιλήσουμε για λεφτά: Γιατί τα λεφτά που βάζετε στα ATM μας είναι φτωχά υποκατάστατα των λεφτών που πήρατε από τα ΑΤΜ μας. Τις ζημίες στο ελληνικό δημόσιο από τις συμφωνίες που υπέγραψαν εξαγορασμένοι Έλληνες πολιτικοί με γερμανικές εταιρίες. Ενδεικτικά να σας πω για το ένα εκατομμύριο ευρώ που κατά τη δική του ομολογία το δεξί χέρι του πρώην πρωθυπουργού Σημίτη Κώστας Τσουκάτος εισέπραξε από τη Siemens για το ¨καλό του ΠΑΣΟΚ”. Του ΠΑΣΟΚ λέω, του ενός από τα δύο κόμματα που μας προτρέπατε να ψηφίσουμε. Του ΠΑΣΟΚ του υπό κράτηση πρώην υπουργού αμύνης Άκη Τσοχατζόπουλου. Έχει και ημερολόγιο ο Άκης. Με ονόματα Ελλήνων Πολιτικών, δημοσιογράφων, νομικών και γερμανών επιχειρηματιών, πιθανώς και πολιτικών. Άραγε δημοσιεύει η Bild εκτός από βυζιά και κώλους και ιστορίες για πολιτικά σκατά; Γιατί αυτές είναι οι δεσμεύσεις που μας καλείται να τηρήσουμε. Στην Γερμανία τέτοιους πολιτικούς θα τους κρεμούσατε. Στην Ελλάδα τους στηρίζετε. Ας μιλήσουμε για λεφτά λοιπόν. Για τα λεφτά που δανείζεστε εσείς με σχεδόν μηδενικό επιτόκιο για να δανείζετε με υψηλό επιτόκιο σε άλλους Ευρωπαίους: Πότε κατάντησε ο περήφανος Γερμανικός Λαός ο τοκογλύφος της Ευρώπης; Ας μιλήσουμε για λεφτά: για το δάνειο που η ναζιστική Ελλάδα υποχρέωσε την κατεχόμενη Ελλάδα να της δώσει. Δεν μιλάμε καν για πολεμικές αποζημιώσεις. Μιλάμε όπως και εσείς για δάνειο. Και όταν μιλάμε για δάνειο, μιλάμε για όρους δανείου. Ας κάνουμε λοιπόν και οι δύο έναν συμβιβασμό: ας τα συμψηφίσουμε. Ας μιλήσουμε για τα δεκάδες δισεκατομμύρια ελληνικών καταθέσεων που δραπέτευσαν από ελληνικές σε γερμανικές τράπεζες εξαιτίας της τρομοκρατίας που οι φυλλάδες σας και παρόμοιες της δημιούργησαν. Τι χρωστά λοιπόν η Ελλάδα στη Γερμανία και τι η Γερμανία στην Ελλάδα; Γιατί κατά πως φαίνεται, τα ελλείμματα του Νότου είναι τα πλεονάσματα του Βορρά. Δυστυχώς αυτή η κατάσταση δεν είναι βιώσιμη. Αρχικά για το Νότο και τελικά και για το Βορρά. Λέτε: “Αύριο έχετε εκλογές. Επιλογές όμως δεν έχετε. Θα επιλέξετε μεταξύ επίπονης σύνεσης και ολοκληρωτικής καταστροφής” Δεν μπορείτε να μας απειλείτε με ολική καταστροφή γιατί αυτή ούτως ή άλλως εκπορεύεται από τις πολιτικές που η φυλλάδα σας στηρίζει, από τις πολιτικές που στηρίζουν τα συμφέροντα των οικονομικών ολιγαρχών αυτού του πλανήτη. Οι Έλληνες που έχουν επιλέξει τη σύνεση και ακριβώς επειδή την έχουν διαλέξει γνωρίζουν πολύ καλά ότι οδηγείτε την Ευρώπη σε ολοκληρωτική καταστροφή. Έχετε ήδη διολισθήσει στην ύστατη και χυδαιότερη μορφή διλήμματος που ο μπράβος ενός τοκογλύφου καταφεύγει: Και τα λεφτά σου και τη ζωή σου. Το 2010 το περιοδικό Focus έβγαλε εξώφυλλο την Αφροδίτη της Μήλου να σηκώνει κωλοδάχτυλο. Πέρα από τη βαρβαρότητα και τη χυδαιότητα που δεν τιμά τον Ελληνοκεντρικό γερμανικό πολιτισμό μιας και υπό άλλες συνθήκες ίσως να δικαιολογούσασταν ένα μεγάλο εύγε για την αναβίωση του αρχαίου ελληνικού πνεύματος (απευθύνομαι φυσικά στο γερμανικό λαό και στους γερμανούς ανθρώπους του πνεύματος και όχι σε έναν επιτυχημένο εκμαυλιστή του γερμανικού λαού όπως είναι η φυλλάδα σας) , πέρα από αυτό, φαίνεται πως έχετε μετατρέψει την κρίση όχι μόνο σε πολιτικό ή οικονομικό ζήτημα αλλά και σε σεξουαλικό, σε θέμα σεξουαλικής ισχύος. Και το κάνετε σκόπιμα: Η Ελληνική κρίση σταματούσε με αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους το 2010, αυτήν που τελικά κάνατε το 2012 αφού ήδη είχατε ήδη φροντίσει να εξαπλωθεί η κρίση σε όλη τη Μεσόγειο. Οπότε δεν υποπτευόμαστε καν σκοπιμότητα. Είμαστε σίγουροι για αυτή. Είμαστε σίγουροι ότι η γερμανική εξουσία (και φυσικά τοποθετώ και τον εκδότη της Bild σε αυτή) υποδαύλισε την ευρωπαϊκή κρίση για να τη χρησιμοποιήσει σαν εργαλείο εκβιασμού και πολιτικής επιβολής. Είχατε τη δύναμη να σταματήσετε την κρίση. Εντούτοις, την ενθαρρύνατε. Και τώρα μιλάτε με ηδονή για τον πόνο και την καταστροφή που προκαλείτε. Η Φραου Μέρκελ μας είπε ότι πρέπει να πονέσουμε. Έχουμε δεχτεί πάρα πολύ πόνο εμείς οι Έλληνες κ Diekmann. Πολεμήσαμε για να σπάσει η οθωμανική αυτοκρατορία για να μπορεί ο ευρωπαϊκός ιμπεριαλισμός να κινηθεί πέρα από τα γεωγραφικά του όρια. Νικήσαμε. Απελευθερωθήκαμε και μας επιβραβεύσατε με έναν Βαυαρό Βασιλιά. Πολεμήσαμε για την ελευθερία ξανά στον 1ο παγκόσμιο πόλεμο και μας βομβάρδισαν την Ακρόπολη οι σύμμαχοι. Νικήσαμε και επιβραβευτήκαμε με την καταστροφή του μικρασιατικού ελληνισμού. Πολεμήσαμε κατά των Ναζί. Στο τέλος νικήσαμε. Απελευθερωθήκαμε. Για επιβράβευση πήραμε έναν εμφύλιο που έγινε για να εδραιωθεί με εντυπωσιακό τρόπο η συνθήκη της Γιάλτας. Πολεμήσαμε με τους Αμερικάνους τους “κουμμουνιστές”. Και για επιβράβευση μας φέραν τη χούντα και μας διχοτόμησαν την Κύπρο. “Κερδίσαμε” τον “κομμουνισμό” για να καθυποταχθούμε στον νεοφιλελευθερισμό. Εμείς οι Έλληνες ξέρουμε από πόνο όσο και από αγνό παρθένο ελαιόλαδο. Ξέρουμε επίσης από ελευθερία γιατί όσες φορές και αν παλέψαμε για αυτή πάντα βρισκόμασταν υποτελείς. Και αυτός που ξέρει να εκτιμάει την ελευθερία περισσότερο απ' όλους είναι ο αδούλωτος στην ψυχή σκλάβος. Κύριε Diekmann. Ξέρω ότι η φυλλάδα σας μισεί τα κινήματα. Το δείξατε στο φοιτητικό γερμανικό κίνημα του 1968 και στην εν ψυχρώ δολοφονία του Γερμανού φοιτητή Beno Ohnesorg. Τότε που 400 φοιτητές τραυματίστηκαν και πέθαναν στην προσπάθεια τους να σταματήσουν τα δηλητήρια που η φυλλάδα σας σκόρπιζε απλόχερα στο γερμανικό λαό για τους φοιτητές του... Τα φοιτητικά κινήματα είναι σε συνθήκες αδικίας και ανισότητες φυσικά όσο και το ελληνικό ελαιόλαδο. Όσο και η ομορφιά των αρχαίων Ελληνικών αγαλμάτων. Είναι φυσικά και όμορφα κάποια πράγματα στη ζωή κύριε Diekmann. Ανάμεσα σε άλλα κύριε, ο βαρβαρισμός έγκειται όχι μόνο στην καταστροφή της ομορφιάς αλλά στην απόπειρα κατάκτησής της. Δεν κατακτάμε την ομορφιά κύριε Diekmann. Όταν την κατακτάμε παροδικά, την καταστρέφουμε μόνιμα. Δεν κατακτάμε την ομορφιά κύριε Diekmann. Η ομορφιά μας κατακτάει. Για αυτόν το λόγο δεν μπορώ να καταλάβω την εμμονή σας με τον Ελληνικό λαό που παρά τα εξαιρετικά του όμορφα στοιχεία έχει βουλιάξει στην ασχήμια των ιστορικών του δεινοπαθημάτων και προτιμά την ασχήμια της λήθης από τον πόνο της ανάμνησης. Έχετε θέμα με την Ελλάδα κύριε Diekmann. Σκέφτομαι κάποιες φορές ότι η θέα των αρχαίων ελληνικών αγαλμάτων και των ανέμελων ανδρικών μορίων τους μπορεί να προκαλεί τραύμα σε πουριτανικές ψυχές ακόμη και φθόνο πέους. Μιας και μιλάμε για πέη, σκέφτομαι τι μπορεί να ώθησε εσάς σε επέμβαση επιμήκυνσης πέους. Μη με παρεξηγείτε. Από ανθρώπινο ενδιαφέρον το λέω. Επειδή πονέσατε τόσο που ίσως ο πόνος άλλων παραδόξως να σας ανακουφίζει. Σκέφτομαι επίσης τι μπορεί να πήγε στραβά στην επέμβαση σας. Σίγουρα όχι το ελληνικό χρέος. Σίγουρα όχι ο Σύριζα. Ας ξαναγυρίσουμε στον ναζισμό. Είναι αλήθεια ότι στην Ελλάδα οι νεοναζί μπήκαν στη βουλή. Θα παρακαλούσαμε στους εναπομείναντες Γερμανούς Ναζί να αναγνωρίσουν και να έλθουν να παραλάβουν τα πνευματικά τους έκθετα τέκνα. Και για να κλείσουμε με τους Ναζί. Είναι αλήθεια κύριε Diekmann ότι το 2009 παραδώσατε τα πρωτότυπα αρχιτεκτονικά σχέδια του ναζιστικού κολαστηρίου του Auschwitz στον Ισραηλινό πρωθυπουργό Benjamin Netanyahu. Είναι παρωχημένα πια. Δεν τα χρειάζεστε. Αυτή η Γερμανία έχει το νέο της οικονομικό Auschwitz: Λέγεται Ελλάδα. Όσο για το Ισραήλ έχει και αυτό το δικό του Auschwitz: Λέγεται Παλαιστίνη Κύριε Diekmann. Χωρίς να φωτογραφίζω εσάς ούτε και κανέναν άλλο να σας ενημερώσω ότι το να είναι ένας Ναζί σιωνιστής δεν τον κάνει ούτε λιγότερο Ναζί ούτε λιγότερο Σιωνιστή. Το αντίθετο. Όπως και το να είναι ένας Σιωνιστής Ναζί δεν τον κάνει ούτε λιγότερο Ναζί ούτε λιγότερο Σιωνιστή. Το αντίθετο: τον κάνει διπλά Σιωνιστή και διπλά Ναζί. Kύριε Diekmann. Με τις ελληνικές εκλογές σίγουρα κερδίσατε μια μάχη αλλά όχι και έναν πόλεμο που ούτως ή άλλως δεν μπορεί να κερδηθεί. Και τον πόλεμο αυτό, για μια ακόμη φορά, παρότι δεν τον ξεκινήσαν οι Έλληνες, θα τον πολεμήσουν στον πλευρό της ελευθερίας και της δημοκρατίας που τόσο πολύ σας ενοχλούν.

Φιλικά. Ένας συγγραφέας που δεν σας ανήκει.

Read More »