Ο Παπανδρέου και το παιχνίδι των ποινικών καρεκλών.

Ο Παπανδρέου και το παιχνίδι των ποινικών καρεκλών. 

                                                     (Κάγκελα, κάγκελα Παντού)

Του Πέτρου Αργυρίου (περισσότερα για το συγγραφέα και το έργο του στο agriazwa.blogspot.com)

Πιτσιρικάδες παίζαμε ένα παιχνίδι: Υπό την υπόκρουση μουσικής χορεύαμε και τρέχαμε γύρω από καρέκλες. Όταν σταματούσε η μουσική όποιος δεν προλάβαινε να καθίσει έβγαινε εκτός παιχνιδιού. Τώρα που η χοντρή κυρία σταματά να τραγουδά, κάτι το αντίστοιχο συμβαίνει στην πολιτική ζωή του τόπου: Αντί για μουσικές καρέκλες όμως υπάρχουν ποινικές καρέκλες, ή αλλιώς σκαμνιά.

Και σε αυτό το παιχνίδι θα χάσουν όσοι προλάβουν να καθίσουν. Πρώτος θα στρογγυλοκαθίσει ο πρώην τσάρος της οικονομίας και οικονομικός δολοφόνος Γιώργος Παπακωνσταντίνου ενώ σιγά σιγά αρχίζει να αχνοφαίνεται η πιθανότητα να καθίσουν στο σκαμνί φίλοι του, συνπολιτευτές του και προϊστάμενοι του. Προτεραιότητα μετά τον κο Παπακωνσταντίνου έχουν  μάλλον οι κύριοι Βενιζέλος και Παπανδρέου.  

Έτσι λοιπόν και για να μην κελαηδήσουν κάποιοι στα σκαμνιά, για να μην έχουμε ένα χορό αποκαλύψεων, ο Γιώργος Παπανδρέου ξαναπιάνει το δικό του ψευτοδημοκρατικό τροπάρι, να φανεί ότι η μουσική δεν σταμάτησε ποτέ να παίζει. Ο Παπανδρέου συνεχίζει το ψευτοσοσιαλιστικό βιολί του παρότι στη χώρα του μόνο θρήνοι και κατάρες ακούγονται εξαιτίας του.

Φαίνεται να του αρέσουν τα τραγουδάκια του κου Παπανδρέου. Όπως άλλωστε αρέσαν και στον πατέρα του. Αλλά αυτός αντί για Ρίτα Σακελαρίου φαίνεται να προτιμά τον Βασίλη Παπακωνστατνίνου.

Πολλά έχουν γραφεί για την επιλογή Παπακωνσταντίνου από τον Παπανδρέου αν και όχι αρκετά.

Σε αυτό το κείμενο θα δώσουμε μια άλλη ερμηνεία που φυσικά καμία σχέση δεν έχει με την πραγματικότητα. Άλλωστε όλα αυτά που συμβαίνουν στη χώρα χάρη στον Παπανδρέου είναι τόσο εξωφρενικά που μοιάζουν εξωπραγματικά:

Ο Παπανδρέου λοιπόν μπέρδεψε τους Παπακωνσταντίνου: Η οικονομική πολιτική του Παπακωνσταντίνου δεν τον εξέφραζε καθόλου  αλλά έλα που δεν μπορούσε να απαρνηθεί ένα τραγουδάκι που είχε μπει για τα καλά στο σοσιαλιστικό του μεδούλι:

«Εγώ δε θέλω στη ζωή να κυβερνήσω, θέλω να μείνω οπαδός φανατικός
αυτών που πάντοτε την τρωνε από πίσω και στο μηδέν ξαναγυρνάνε διαρκώς…  
…Εγώ δε θέλω να με κάνετε σατράπη  ούτε συνένοχο σε κόλπα ομαδικά…
…Εγώ δε θέλω τον αρμόδιο να παίξω να αποφασίζω κεκλεισμένων των θυρών
ειμ’ απ’ αυτούς που πάντα μένουνε απ' έξω γιατί δεν έχω ούτε γραβάτα ούτε παπιόν

Χαιρετίσματα λοιπόν στην εξουσία  εγώ κρατάω την ουσία κι ονειρεύομαι»

Πράγματι, όπως συνήθιζε να λέει και ο πατέρας του: ο Γιωργάκης ο ονειροπόλος χαιρέτισε την εξουσία, το κληρονομικό του δικαίωμα με την ταχυδακτυλουργία του δημοψηφίσματος…

Αφού πρώτα όπως λέει και τραγουδάκι υπήρξε φανατικός οπαδός του λαοκτόνου νεοφιλελευθερισμού, αφού πρώτα έβαλε ένα ολόκληρο λαό να τον φάει από πίσω και να γυρνάει διαρκώς στο μηδέν. Αφού πρώτα έγινε σατράπης και συνένοχος σε κόλπα ιδιωτικά … Αφού αποφάσισε κεκλεισμένων των θυρών και τοποθέτησε κάποιους να το παίζουν αρμόδιοι για τη μοίρα ενός λαού…
Τώρα κρατάει την ουσία και ονειρεύεται. Και πράγματι ζει μια ζωή ονειρεμένη: συνεντεύξεις, ομιλίες σε συνέδρια, διαλέξεις στο Harvard με θέμα τον ανασχεδιασμό της Ευρώπης (τώρα που το καλοσκέφτομαι πως γίνεται ένας Έλληνας πρώην πρωθυπουργός να εκπαιδεύει σε αμερικάνικο πανεπιστήμιο που τυχαίνει να είναι και φυτώριο αμερικανοκίνητων ηγετών νέους στο θέμα του ανασχεδιασμού της Ευρώπης; Από πότε ξαναδημιουργήθηκε η πανγαία;)
Ζωή ονειρεμένη. Ενώ η «χώρα του» ζει έναν αξημέρωτο εφιάλτη. Και αυτός ο εφιάλτης, όταν ξεκίνησε ήταν ταυτόσημος με τον Παπανδρέου.
Τώρα λοιπόν κατατέθηκε πρόταση να κληθεί ο εφιάλτης να καταθέσει σε προανακριτική επιτροπή για την υπόθεση της λίστας Λαγκάρντ. Οι πολιτικές καρέκλες, έχουν αρχίσει να τρίζουν. Σαν treasonia (τριζόνια).
Υπό το πρίσμα των νέων εξελίξεων ο Παπανδρέου τραγουδάει το νέο του κομμάτι: Σοσιαλιστής και αδικημένος. Αυτή τη φορά δε θα μπορέσει να επαναλάβει την επιτυχία του προηγούμενου σουξέ του: Του Λεφτά υπάρχουν.   

 Ας ακούσουμε το σοσιαλιστικό του άσμα που φιλοδοξεί να αποτρέψει ένα άλλο άσμα: το κύκνειο άσμα της δυναστείας Παπανδρέου. Ας τον ακούσουμε λοιπόν ενώ παράλληλα θα σχολιάζουμε

 «Είναι τιμή μου να με στοχοποιούν με την υπογραφή τους ακροδεξιοί, νεοναζί και καθ' έξιν και επάγγελμα συκοφάντες.»

Ο ΓΑΠ αναφέρεται στην Χρυσή Αυγή και τους Ανεξάρτητους Έλληνες ξεχνώντας ότι αυτά είναι πολιτικά παιδιά του. Δεν είναι ο μοναδικός γονέας τους αλλά σίγουρα είναι γονέας τους. Χωρίς αυτόν ΧΑ και ΑΝΕΛ είτε δε θα υπήρχαν είτε δε θα είχαν καμία αισθητή παρουσία.

«Αποτελούν απλά τον τελευταίο -και τον πιο θλιβερό- κρίκο της ενορχηστρωμένης στοχοποίησής μου που ξεκίνησε εδώ και τρία χρόνια.»

Πριν από τρία χρόνια ο Παπανδρέου ξεκίνησε έναν πόλεμο. Το είχε πει ξανά και ξανά: Έχουμε πόλεμο, βρισκόμαστε σε πόλεμο κλπ κλπ. Απέναντι στο λαό του. Αυτός έριξε τον πρώτο λίθο και συνέχισε ως άλλος κύκλωπας να πετάει βουνά ολόκληρα στο έρμο το κεφάλι του. Και σε καμία περίπτωση αυτός που έριξε τον πρώτο λίθο δεν ήταν αναμάρτητος. Και αφού ο λαός σε πλήρη καταστολή από τα σώματα ασφαλείας ούτε με πετροπόλεμο δεν μπορούσε να απαντήσει ε, είναι πια καιρός να αρχίσουν οι ποινικοί λιθοβολισμοί.

«Ό,τι και να κάνουν, εγώ είμαι εδώ.»

Πολύ αμφίβολο. Πότε στο Harvard, πότε στο Νταβός, πότε στη χαρτοπαικτική λέσχη Bilderberg, ο Παπανδρέου δε φαίνεται να αγαπάει ιδιαίτερα τη διαμονή στο Ραγιαδιστάν ακόμη και τις καλές εποχές που αυτός ήταν ακόμη λαοφιλής στους Γραικούς. Πριν δηλαδή τους προδώσει. Πόσο μάλλον τώρα που είναι ίσως το πιο μισητό πρόσωπο της χώρας αυτής.

Η χώρα ήταν πάντα πολύ στενή για μια τόσο large προσωπικότητα. Πόσο μάλλον στενή θα του φανεί μια στενή μιας τόσο στενής χώρας. Μια από αυτές τις στενές όπου στενάζουν τόσοι και τόσοι αθώοι Έλληνες χάρη στην πρωθυπουργία του.

«Θα στέκομαι πάντα απέναντι στη δημαγωγία» είπε ο κύριος Λεφτά υπάρχουν.

«την πατριδοκαπηλεία» είπε ο κύριος χρειαζόμαστε παγκόσμια διακυβέρνηση, ο κύριος που υποθήκευσε μια ολόκληρη χώρα και την έβγαλε στο σφυρί, στο κλαρί.

«Τη βία …που διαιρούν τον Ελληνικό λαό» είπε ο κύριος που επί ημερών του ο λαός γνώρισε τη σκληρότερη καταστολή από τη χούντα και έπειτα. Είπε ο κύριος που έστρεφε τον ένα επαγγελματικό κλάδο απέναντι στον άλλο για να μπορέσει να τους πάρει όλους μαζί.

«Και δεν θα πάψω ποτέ να αγωνίζομαι για τις αρχές και τις αξίες μου». Εννοεί τις διεθνείς χρηματιστηριακές αξίες που τόσο καλά υπηρέτησε.

«Για τη Δημοκρατία» είπε ο άνθρωπος που έδειρε ολόκληρη τη πλατεία Συντάγματος και κατέλυσε το Σύνταγμα.  

«Και την κοινωνική δικαιοσύνη, με γνώμονα το δημόσιο συμφέρον». Μα για αυτό ακριβώς σε θέλουν οι Έλληνες στο σκαμνί. Όχι από εμπάθεια. Για την επαναφορά μιας αίσθησης δικαίου, με γνώμονα το δημόσιο συμφέρον.

«Για τις μεγάλες αλλαγές και τις μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη ο τόπος.». Πόσο ανάγκη τις είχε άλλωστε ο τόπος της μεταρρυθμίσεις σου: Φτωχοί και αδύναμοι να πεθαίνουν. Οι υπόλοιποι να στενάζουν. Να βαριαναστενάζουν. Τη χρειαζόμασταν και τη φτωχοποίηση και την υποδούλωση. Το δικαίωμα στη φτώχια, την αναξιοπρέπεια. Το φόβο, την ανασφάλεια, την αυτοεξορία, το κράτος μπάτσο, όλα αυτά τα θεμελιώδη σοσιαλιστικά ιδεώδη.

«Για ένα πολιτικό σύστημα που θα δίνει καθημερινά μάχη με τις πελατειακές αντιλήψεις, θα μάχεται απέναντι στα οργανωμένα μικρά και μεγάλα συμφέροντα, θα συγκρούεται με τα πάσης φύσεως κατεστημένα.»

Όντως. Όλα αυτά τα έκανε η κυβέρνηση Παπανδρέου. Πάλεψε ενάντια στους Έλληνες ολιγάρχες, έσπασε το απόστημα της πολιτικής διαφθοράς, δεν είχε καθόλου τη στήριξη των  μήντια αφού άλλωστε ήρθε σε πόλεμο με τους νταβατζήδες ιδιοκτήτες τους που δηλητηριάζουν τα μυαλά των πωλητών εις όφελος των μεγάλων συμφερόντων. Πάλεψε στα μαρμαρένια αλώνια με τις αγορές, τους τραπεζίτες, το ΔΝΤ.

Ρε συ Παπανδρέου, τα πήρες από τους φτωχούς και τους μεσαίους για να τα δώσεις στις ελίτ. Δεν ήσουν ο Ρομπέν των δασών. Ο Robber των χαζών ήσουν.  

«Για μία Ελλάδα απαλλαγμένη από μικροκομματικές πολιτικές συμπεριφορές και σκοπιμότητες, που όχι μόνο αδικούν την εικόνα μας, τις προοπτικές μας και την αναπτυξιακή μας πορεία, αλλά καθηλώνουν την Ελλάδα σε εξάρτηση από τρίτους».

Να και κάτι σωστό. Χρωστάμε και μια χάρη στον καταστροφέα μιας χώρας. Μαζί με αυτή σμπαράλιασε και το σάπιο πολιτικό σύστημα. Δυστυχώς αυτό σήμαινε ακόμη σκληρότερη εξάρτηση από τρίτους. Σήμαινε πλήρη αποικιοποίηση.

Η Δημοκρατία έχει να λέει για τον μεγάλο εραστή της, για τον έκπτωτο πρώην Πρωθυπουργό.

Οι φίλες της τη ρωτούν ρωτούν πως ήταν στο κρεβάτι και αυτή απαντάει: Μα δεν βλέπετε; Πέρασε τόσος καιρός και ακόμη δεν μπορώ να σταθώ στα πόδια μου.

Σαν παλιά ερωμένη λοιπόν, έχει πολλούς περισσότερους λόγους από την απλή εμπάθεια για να τιμωρήσει αυτόν που την πρόδωσε τόσο χυδαία.

Η βλακώδης αλαζονεία του ΓΑΠ, του σοσιαλιστή πρίγκιπα δεν έχει όρια. Δεν του ζητήθηκε ακόμη να καθίσει στο σκαμνί. Σε μια προανακριτική επιτροπή καλείται να καταθέσει. Όπως όφειλε να κάνει. Και αρνείται.

Αφού μοσχοπούλησε το παραμύθι του σοσιαλιστή, τώρα πουλάει το παραμύθι του ήρωα γιατί γνωρίζει πολύ καλά ότι αν έρθει η μέρα που το πολιτικό σύστημα θα τεθεί προ των ευθυνών του θα είναι μόνος του καθώς ο καθένας θα τρέχει να σώσει να σώσει το τομάρι του.

Ας θυμηθούμε λοιπόν μια βασική αρχή της δημοκρατίας, μια αρχή που τόση και τόσοι δημοκράτες τείνουν να ξεχνάν. Την αρχή της ισονομίας:

Κανείς δεν είναι υπεράνω του νόμου.

Αυτή θα είναι η εκδίκηση της δημοκρατίας. Η επαναφορά του δικαίου και της δικαιοσύνης. Όχι η εκδίκηση. Η δικαιοσύνη. 

Read More »

Ρίξτα στον ηλίθιο: Ο Βαρουφάκιος μύθος περί πολιτικών ευθυνών.

Ρίξτα στον ηλίθιο: Ο Βαρουφάκιος μύθος περί πολιτικών ευθυνών. 

Του Πέτρου Αργυρίου (περισσότερα για το συγγραφέα και το έργο του στο agriazwa.blogspot.com)

Εδώ και δεκαετίες σε κύκλους που ούτε μετέχουν του σκληρού πυρήνα του συστήματος ούτε μπορεί όμως και κάποιος να τους πει εξωσυστημικούς ή αντισυστημικούς κυκλοφορεί ένας μύθος: Ότι οι Έλληνες πολιτικοί είναι συλλήβδην ηλίθιοι και ανίκανοι- ότι για τα δεινά αυτού του τόπου υπεύθυνα είναι αυτά τα χαρακτηριστικά τους.

Φυσικά σε συχνά σε μύθος υπάρχουν συγκαλυμμένα ψιχία αλήθειας. Από την άλλη οι μη διδακτικοί μύθοι κάνουν ακριβώς τα αντίθετα: συγκαλύπτουν την αλήθεια.

Εν προκειμένω, μπορεί σε επιτελικά, οργανωτικά, διαχειριστικά ζητήματα οι Έλληνες πολιτικοί να αξίζουν το μπλε βατόμουρο της ανικανότητας και της βλακείας δεν ισχύει όμως το ίδιο σε θέματα όπου καλούνται να εφαρμόσουν καταστροφικές πολιτικές. Σε αυτές τις πολιτικές διαπρέπουν συστηματικά.

Ενώ λοιπόν για πρώτη φορά τουλάχιστον από τη μεταπολίτευση και με αφορμή τη λίστα Λαγκάρντ, το πλεκτό της διαπλοκής ξεπλέκεται, χρυσές και άφθαρτες εφεδρείες του συστήματος καλούνται να απεκτονώσουν το εκρηκτικό κλίμα και να δώσουν το φιλί της ζωής σε ένα πτώμα που βρίσκεται σε σήψη αλλά καμώνεται το ακόμα ζωντανό: το ελληνικό σύστημα εξουσίας.

Για να καταφέρει κάτι τέτοιο λοιπόν ο διαπρεπής καθηγητής οικονομικών Ιωάννης Βαρουφάκης, προσωπικός φίλος της οικογένειας Παπανδρέου και πρώην σύμβουλος του τότε αρχηγού της μείζονος αξιωματικής αντιπολίτευσης Γεωργίου Παπανδρέου, επικαλείται αυτόν τον τόσο αγαπητό μύθο της πολιτικής ανικανότητας και ηλιθιότητας σε άρθρο του στο Hot Doc του Ιανουαρίου του 2013.

 Δίνει σε αυτόν τον μύθο και μια νέα πιο ακραία εκδοχή για να χορτάσει το αίμα των πολιτών που έχει φτάσει στο σημείο του βρασμού:

Στο μύθο του κου Βαρουφάκη λοιπόν ο πρώην υπουργός οικονομικών Γιώργος Παπακωνσταντίνου παρουσιάζεται ως ο «επικίνδυνος ηλίθιος» που δεν κατάφερε λόγω έλλειψης ικανοτήτων και εμπειρίας συνδυασμένη με μια προσωπική και πολιτική μικρότητα να δει το «τσουνάμι που ερχόταν από μακριά», πόσο μάλλον να «σώσει» τη χώρα από αυτό.

Και ποιος φταίει για αυτό σύμφωνα με τον Βαρουφάκιο μύθο; Οι πολιτικοί δεινόσαυροι που κάναν «τόπο» στα νιάτα και το τιμόνι πήραν πολλά υποσχόμενοι μεσήλικες ηλίθιοι όπως ο Παπακωνσταντίνου.

Να συμφωνήσω εδώ με το χαρακτηρισμό που προσδίδει ο Κος Καθηγητής στον κο Παπακωνστανίνου, αυτόν του επικίνδυνου ηλιθίου. Να διαφωνήσω όμως με τους λόγους που μας επιτρέπουν να του προσάψουμε έναν τέτοιο χαρακτηρισμό: Επικίνδυνος γιατί κατάστρεψε μια χώρα, ζωές , περιουσίες, μέλλον, οράματα.

Ηλίθιος γιατί περίμενε ότι οι εντολείς του θα τον προστάτευαν για τον καταστροφικό άθλο του.

Το χρονικό της κρίσης είναι σαφές και δεν χωράει αμφισβήτηση.

Ο Παπανδρέου κέρδισε της εκλογές με το σύνθημα «λεφτά υπάρχουν» παρότι είχε ενημερωθεί από τον Προβόπουλο για την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας, όχι ότι χρειαζόταν κάποιος να του εξηγήσει τα αυτονόητα. Ο Παπανδρέου δεν ήρθε από το υπερδιάστημα ούτε πολιτικά γεννήθηκε από κρίνο.

Με το που έγινε πρωθυπουργός άρχισε τις προεργασίες για να εισβάλει το ΔΝΤ στη χώρα, παρότι γνώριζε πολύ καλά τις καταστροφικές συνέπειες μιας τέτοιας εξέλιξης. Υπάρχουν άλλωστε και οι συνεντεύξεις του που το αποδεικνύουν αυτό.

Μαζί με τον Παπακωνσταντίνου αρχίσαν έπειτα τη διεθνή τουρνέ τους για τη συκοφάντηση της χώρας. Όχι βέβαια ότι η χώρα ήταν υπέροχη και αθώα. Το αντίθετο. Αντί όμως να σηκώσει τα μανίκια και να παλέψει με το πάγιο και διαρκές πρόβλημα της χώρας, την πηγή των περισσοτέρων άλλων προβλημάτων της, τη διαφθορά και τη διαπλοκή αφού έτσι και αλλιώς ο Παπανδρέου είχε την πρόθεση να υποθηκεύσει και να εξαντλήσει όχι μόνο το προσωπικό του πολιτικό κεφάλαιο αλλά και το πολιτικό κεφάλαιο του πολιτικού ονόματος των Παπανδρέου αλλά και της παράταξης του, του ΠΑΣΟΚ, ο Παπανδρέου σήκωσε τα μανίκια για να ανοίξει την κερκόπορτα στην ιερά εξέταση του αμερικανικού ιμπεριαλισμού που λέγεται ΔΝΤ.

Τα πάντα ήταν προσχεδιασμένα. Πειστήρια για αυτό αποτελούν οι δηλώσεις του έκπτωτου Στρος Καν για την προσέγγιση Παπανδρέου. Σχέδια μάχης ενάντια στους πολίτες είχαν ήδη διαμορφωθεί.

Τα σώματα ασφαλείας ήταν πανέτοιμα για να πνίξουν στη καταστολή κάθε είδους λαϊκή αντίσταση.

Ο δε Παπακωσταντίνου, ο τσάρος της οικονομίας δεν είχε μόνο την ευθύνη της λίστας Λαγκάρντ: ήταν ο ίδιος που απομάκρυνε τη μισή Ελληνική στατιστική υπηρεσία για να πειράξει τα νούμερα του ελλείμματος και να ενεργοποιήσει την κρισιακή φάση της ελληνικής οικονομικής παρακμής. Ανάμεσα σε αυτούς που εκπαραθυρώθηκαν για να ευοδωθεί η σκευωρία Παπακωνσταντίνου ήταν άλλωστε και η κα Ζωή Γεωργαντά, προσωπική επιλογή και φίλη του κου Γεωργίου Παπανδρέου όπως άλλωστε ήταν και ο ίδιος ο κ Παπακωνσταντίνου.

Οι τρεις παπατζήδες, Παπανδρέου, Παπακωνσταντίνου και αργότερα Παπαδήμος λειτούργησαν όχι σαν Έλληνες πολικοί αλλά σαν πράκτορες της κρίσης.    

Όπως είπαμε στους μύθους συχνά υπάρχουν ψιχία αλήθειας. Το ίδιο ισχύει και για το Βαρουφάκιο μύθων των ανίδεων και επικίνδυνα ηλίθιων πολιτικών ανδρών που οδήγησαν μια χώρα σε ένα παρατεταμένο ακρωτηριασμό της οικονομίας και κοινωνίας της. Γράφει λοιπόν ο Βαρουφάκης για τον Παπακωνσταντίνου και τη στάση του: «Συνεχείς δηλώσεις (για ενάμιση χρόνο) που λες και ήταν σχεδιασμένες για να διαψεύδονται εκ των πραγμάτων μερικές εβδομάδες αργότερα.»

Εντάξει λοιπόν: Έστω ότι ο Παπακωνσταντίνου ήταν το ηλίθιο και επικίνδυνο χρυσό παιδί που θάμπωσε τον ανίδεο από μικροοικονομία Παπανδρέου. Έστω ότι η ελληνική οικονομία αφέθηκε στα χέρια του χρυσού παιδιού σαν να ταν κουβουδάκι σε παραλία που ερχόταν ένα τσουνάμι.

Αφού λοιπόν, αφού ο Παπακωνσταντίνου έχει βουλιάξει την Ελλάδα αμετάκλητα στη δίνη χρέους, πως τιμωρείται από τον πολιτικό του προϊστάμενο και πρωθυπουργό της χώρας;

Ας μας το πει ο κος Βαρουφάκης, ας μας πει τι παθαίνουν οι πολιτικοί που λόγω βλακείας ή δόλου ισοπεδώνουν μια χώρα: «Όταν πια ακόμα και ο Γιώργος Παπανδρέου κατάλαβε ότι είχε εμπιστευτεί την τύχη της χώρας σε έναν επικίνδυνα ηλίθιο, ο ίδιος νόμισε ότι θα τον προήγαγε σε υπ. Εξωτερικών! Κι όταν αυτό δεν έγινε, πήρε ό,τι του έδωσαν. Σαν τον πιο ποταπό πολιτευτή. Για κακή μας τύχη, πήρε ένα «οραματικό» υπουργείο, το Περιβάλλοντος, για το οποίο δεν είχε το παραμικρό όραμα. Το οποίο και διατηρεί (αν είναι δυνατόν!) μέχρι σήμερα (τόσο το μηδενικό όραμα όσο και το υπουργείο).»

Μάλιστα: Ο Παπακωνστανίνου τιμωρήθηκε από τον Παπανδρέου με το να του δοθεί ένα ακόμη υπουργείο. Πάλι καλά που δεν πρόλαβε να μας φέρει και περιβαλλοντική κρίση.

Έλεος κε Καθηγητά. Τι είναι αυτά που γράφετε;  

 Η πολιτική δεν είναι απλά είναι επάγγελμα κε Βαρουφάκη. Σε περιπτώσεις εθνικής καταστροφής το λιγότερο που όφειλε να χάνονται είναι πολιτικά κεφάλαια. Το περισσότερο είναι να πέφτουν κεφάλια. Των υπαιτίων και των αυτουργών. Με συνοπτικές διαδικασίες.

Αυτό σημαίνει πολιτική ευθύνη. Μια δαμόκλειος σπάθη πάνω από τα κεφάλια των υπερφιλόδοξων και μωροφιλόδοξων Ελλήνων πολιτικών.

Μήνες πριν ο κος Λοβέρδος είχε φοβερίσει ότι αν κάποιος πειράξει τον Γιώργο Παπανδρέου θα γίνει μακελειό.

Προφανώς ο κος Βαρουφάκης επιχειρεί να αποτρέψει το μακελειό θολώνοντας τα νερά με ένα μύθο περί ανευθυνότητας και βλακείας.

Η βλακεία κε Βαρουφάκη δεν αποτελεί τεκμήριο αθωότητας σε κανένα δικαστήριο του κόσμου .     

Ο μύθος του κου Βαρουφάκη δεν είναι καθόλου διδακτικός. Μάλλον σκόπιμα παραπλανητικός είναι. Η θεωρία της ηλιθιότητας που παρουσιάζει είναι γεμάτη αντιφάσεις. Και με μια τέτοια κλείνει:

«Δεν μπορώ να κλείσω παρά με ένα μήνυμα στο υπερπέραν: στους νεκρούς «δεινόσαυρους» (Α. Παπανδρέου, Κ. Καραμανλή και Χ. Φλωράκη) συν τον… Κ. Μητσοτάκη: Σας συγχωρώ. Και σας ζητώ συγγνώμη που θέλαμε να κάνετε τόπο στα νιάτα! (*)
(*) Προφανώς, βέβαια, και δεν τους συγχωρώ. Αλλά καταλαβαίνετε τι εννοώ, ΟΚ;»
Όχι Γιάννη. Δεν είναι καθόλου ΟΚ. Και όχι Γιάννη. Δεν καταλαβαίνουμε τι εννοείς.
Αλλά καταλαβαίνουμε που το πας. Και αυτό δε σε τιμά. Δε σε τιμά να λειτουργείς σαν αμορτισέρ για τους έκπτωτες πρίγκιπες της κρίσης.  

Αυτούς που παραπλάνησαν, εξαπάτησαν, από δόλο είπαν τα αντίθετα από αυτά που ήταν, από δόλο κάναν ακριβώς τα αντίθετα από αυτά που όφειλαν απέναντι σε μια χώρα την οποία με δόλο  οδήγησαν στο ακρωτηριασμό και την εξαθλίωση.

Σήμερα ένας εξ αυτών, ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου ρωτάει παρελκυστικά «Εγώ θα πληρώσω τα 30 χρόνια της μεταπολίτευσης;». Η απάντηση είναι σαφώς και όχι. Θα πληρώσεις για τα τέσσερα χρόνια κρίσης και για το παρόν και το μέλλον που στέρησες από έναν ανθρώπινο πληθυσμό. Και δεν θα είσαι ο μόνος. Το πολιτικό σύστημα, αυτός ο βόθρος που πρώτα εξαχρείωσε τους Έλληνες για να μπορέσει εν κατακλείδι να εξαθλιώσει  την Ελλάδα αρχίζει να πέφτει σαν το σάπιο δόντι που είναι. Ήθελε πολύ ταρακούνημα τόσο βαθειά ριζωμένο που ήταν μέσα στην ελληνική κοινωνία αλλά τώρα πλέον επιτέλους πέφτει. Σαν δόντι γεροδεινοσαύρου. Από αυτούς που εσχάτως παράφορα αγάπησε ο κος Βαρουφάκης. Θα πέσουν και οι νεοσσοί τους. Και για την εξαφάνιση αυτού του ψυχρόαιμου είδους δεν θα κλάψει κανείς γιατί όλοι νιώσαν στο πετσί τους την ακόρεστη πείνα τους.  Ποιος να λυπηθεί αυτούς που δεν είχαν κανένα οίκτο; Η χώρα είναι πολύ μικρή για δεινοσαύρους. Όσο για τον κύριο Βαρουφάκη να του προτείνω να ξαναδεί μια ταινία να του περάσει η καψούρα: μια ταινία καταστροφής: Το Jurassic Park. Τουλάχιστον το σενάριο της είναι πιο πειστικό από το Βαρουφάκιο μύθο της τυχαίας καταστροφής μιας χώρας.   

Read More »

Stern(η) μου γνώση

Stern(η) μου γνώση

 

Σήμερα έχει λίγο Αργυρίου. Μια γεύση. Έχει πολύ Stern.

Το γερμανικό περιοδικό.

Γι αυτή τη χώρα μάτωσα. Δεν καταδέχτηκα να πάρω τίποτα από αυτή. Ούτε πτυχία, ούτε ταμεία, ούτε επιδόματα, ούτε τίποτα.

Είμαι περήφανος να πω ότι ήμουν από τους λίγους που ΔΕΝ ΜΕΤΕΙΧΑΝ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ, ούτε μια στιγμή.

Αυτό μου κόστισε πολύ: το μεγαλύτερο κομμάτι της ζωής που έχω ζήσει ως τώρα.

Μού κόστισε την περηφάνια μου. Ανταμείφτηκα με χλεύη.

Να περπατώ σκυφτός ανάμεσα σε ανθρώπους που είχαν αναμμένο στο κεφάλι τους το βρωμοστέφανο της διαφθοράς, που οι τσέπες τους ήταν γεμάτες από τα ψίχουλα που οι Κάπο της διαφθοράς πετούσαν στους υπηρετικό τους προσωπικό μέσω του οποίου χτίζαν τις αυτοκρατορίες τους μέσα σε μια υποτιθέμενη δημοκρατία.

Για μια δουλειά. Για ένα βόλεμα.

Έχω ακούσει ντροπιασμένος από άνθρωπο της νύχτας να λέει πως αυτή η χώρα δεν είχε μαφία γιατί το κράτος ήταν η μαφία. Και όπως έγραψα αργότερα, σε αυτή τη λερωμένη χώρα, δεν υπήρξε αίμα γιατί με λίγες εξαιρέσεις δεν υπήρξε αντίσταση απέναντι στη μαφία.

Σικελία. Οικογενειοκρατία. Ομερτά: σε όλες τις μπάντες.

La Sagrada Familia: Η ιερή οικογένεια.

Για κάθε βρωμιά για κάθε ανομία, οι συνεργοί της προτάσαν τις οικογένειας τους. Με όλο τους το είναι στηρίζαν τη βρωμιά. Ψυχές πουλημένες στον διάολο. Πώς να χτυπήσεις γυναικόπαιδα γαμώ; Πως;

 Έκανες πίσω. Αδύναμες λέξεις, αδύναμα κείμενα. Ενταφιαζόσουν μέσα σε μια χώρα που έγινε έγκλημα.

Σε όλο αυτό το κρίσιμο διάστημα στάθηκα δίπλα στους συμπολίτες μου και αντιπάλεψα μανιωδώς τις κρισιακές δυνάμεις και την εισβολή τους στη χώρα.

Δεν ξέχασα ποτέ όμως να φωτίσω και την πιο σκοτεινή πλευρά του νομίσματος: Τη συναίνεση που η οικονομικοπολιτική μαφία αντλούσε από μεγάλα κομμάτια πληθυσμού. Την κάθετη, οριζόντια και διαγώνια δομή της ελληνικής οικονομοπολιτικής μαφίας. Για αυτό το λόγο έγραψα σκληρά άρθρα όπως αυτό «http://agriazwa.blogspot.gr/2012/10/blog-post_29.html» που με κάναν αντιπαθή.

Δουλειά μου όμως δεν είναι να είμαι συμπαθής. Δεν είμαι ο Κέρμιτ ο βάτραχος.

Δεν είμαι μαριονέτα ούτε του συστήματος εξουσίας ούτε λαϊκός διασκεδαστής.

Είμαι συγγραφέας. Γράφω για την εποχή μου.

Έγραψα ξανά και ξανά τη λέξη ΟΜΕΡΤΑ, πριν ο Αλέξης ο Τσίπρας εξοπλίσει με αυτήν τη φαρέτρα του πολιτικού του λόγου.    

Για το κομμάτι των πολιτών που υπηρετούσαν τις μεγάλες οικογένειες για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα των δικών τους οικογενειών.

Για το τρίτο και τέταρτο και το πέμπτο σκαλί στη σκαλωσιά της διαφθοράς.

Δεν τα κανες για τον κώλο σου. Δεν υπηρέτησες τις μεγάλες φαμίλιες είτε ήσουν ιδιωτικός είτε δημόσιος υπάλληλος για τον κώλο σου. Για τη φουκουριάρα τη μάνα σου το κανες να σε καμαρώνει. Για το παιδάκι σου και την γυναίκα σου. Λες και οι άλλες ελληνικές οικογένειες που αρνήθηκαν να μετέχουν της διαφθοράς δεν είχαν μανάδες, γυναίκες και παιδιά.

Δεν μιλάω φυσικά για όλους τους Έλληνες , δεν τους τσουβαλιάζω. Αλλά μιλάω για αρκετούς που φορούσαν ως παράσημα τα λεφτά που βγάζαν μετέχοντας της πολιτικής και οικονομική μαφίας ως κατώτερο ή μεσαίο στελεχιακό δυναμικό.

Για τους καλούς οικογενειάρχες αυτής της χώρας με την καλή έξωθεν μαρτυρία.

Για τα «καλά παιδιά».

Για αυτούς που ακόμη και σήμερα που σπάει το απόστημα κρατούν το στόμα τους βουλωμένο μην τυχόν και χάσουν τη δουλειά που η μαφία τους προσέφερε κλέβοντας από εκατοντάδες χιλιάδες άλλους έλληνες επιχειρηματίες, εργάτες, επιστήμονες το δικαίωμα στη δουλειά, την αξιοπρέπεια και τη ζωή.

Έχει καιρό τώρα που η ομερτά έσπασε. Στο εξωτερικό.

Μετά από όλες αυτές τις αρλούμπες περί μεταρρυθμίσεων που το νεοφιλελεύθερο ιερατείο   έβγαζε από το αλχημιστικό του βαλιτσάκι, οι ξένοι άρχισαν επιτέλους να ασχολούνται με την πραγματικότητα: τη διαφθορά. Από όλες τις μπάντες αρχίζει να σπάει το απόστημα και το μήνυμα προς τους Έλληνες ΚΑΠΟ είναι ηχηρότατο:

Τον ΜΠΟΥΛΟ.  

Καταλύτης στην όλη αυτή διαδικασία ήταν ο διωγμός του Κώστα Βαξεβάνη και η στήριξη του από τη διεθνή δημοσιογραφία καθώς και οι επαφές που είχε με αυτή μετά την πολιτική του δίωξη για το θέμα της λίστας Λαγκάρντ.

Το απόστημα της μεταπολίτευσης επιτέλους σκάει. Το ντόμινο θα είναι ίσως ασυγκράτητο.

Για πρώτη φορά στην ιστορία της μεταπολίτευσης η δικαιοσύνη ίσως να κάνει τη δουλειά της: Να αποκεφαλίσει την ηγεσία της Ελληνικής μαφίας.

Όσοι καμαρώνατε για τα προνόμια της στελεχιακής σας συμμετοχής στην ελληνική μαφία, διαβάστε το περιεκτικότατο κείμενο του Stern και μπείτε σε κάποια περισυλλογή.

Ευχαριστώ προσωπικά έναν από τους λίγους ήρωες της ελληνικής δημοσιογραφίας, τον Κώστα Βαξεβάνη. Ήρωα γιατί απλά έκανε τη δουλειά του σωστά.

Ευχαριστώ προσωπικά τον συντάκτη του άρθρου Andrea Αlbes για την προσφορά του στο να σπάσει το απόστημα της ελληνικής μαφίας και να αναπνεύσουμε λίγο ηθικά καθαρό αέρα σε αυτή τη χώρα, έστω για μερικά λεπτά: Μπράβο σου Andrea που δεν δίστασεις να δώσεις ακόμη και τον Κόκκαλη που σήμερα οι συμπατριώτες τον βγάζουν από το ψυγείο για να διαδραματίσει ενεργό ρόλο στη νέα τάξη πραγμάτων στην Ελλάδα όπως έκανε και στο παρελθόν.

Ας μάθουμε λοιπόν ποιοι λοιπόν είναι οι Μπιλ Πέξτονς αυτής της χώρας (Μπιλ Πέξτον ήταν η αλληγορική ονομασία που τους έδωσα στο http://agriazwa.blogspot.gr/2012/10/blog-post.html).

Ποιοι ήταν οι νταβατζήδες του Καραμανλή.  

Καμαρώστε τους κάπο μας όπως τους φωτογραφίζει το Stern και όπως μεταφράστηκε και παρουσιάστηκε εδώ (http://www.iefimerida.gr/news/83283/stern-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1-%CF%84%CE%B7-%CE%B4%CE%B9%CE%BF%CE%B9%CE%BA%CE%B5%CE%AF-%CE%AD%CE%BD%CE%B1-%CE%BC%CE%BF%CE%BD%CE%BF%CF%80%CF%8E%CE%BB%CE%B9%CE%BF-%CE%B5%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%BF%CE%BC%CE%BC%CF%85%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%8D%CF%87%CF%89%CE%BD#ixzz2GFCGAoBc):

 

Stern: Την Ελλάδα τη διοικεί ένα μονοπώλιο εκατομμυριούχων:

Εκτενές άρθρο για τα «πανίσχυρα οικονομικά τζάκια» περιλαμβάνει το γερμανικό περιοδικό Stern στο τεύχος που κυκλοφορεί με τίτλο «Μονοπώλιο των εκατομμυριούχων» και ισχυρίζεται ότι εδώ και πολλές γενιές 2.000 οικογένειες διαμόρφωσαν το υπάρχον σύστημα και αποκόμισαν τεράστια κέρδη.

Η επίθεση αυτή στο ελληνικό επιχειρηματικό κατεστημένο ενισχύει τα σενάρια που φέρουν τους δανειστές και την Τρόικα να βρίσκονται σε μετωπική σύγκρουση με τα ελληνικά οικονομικά συμφέροντα που οικοδομήθηκαν στη Μεταπολίτευση.

Το δημοσίευμα ξεκινάει από τον Φώτη Μπόμπολα, τον οποίο οι συντάκτες του άρθρου επισκέπτονται στο γραφείο του:

«Ο Φώτης Μπόμπολας έχει μπροστά από το γραφείο του τέσσερεις οθόνες υπολογιστών εγκατεστημένες στον απέναντι τοίχο, ο οποίος φέρει μια ξύλινη επένδυση. Έχεις την εντύπωση ότι βρίσκεται στα κεντρικά ενός αρχηγείου. Η γραμματέας του Λυδία του φέρνει φραπέ. Ο Μπόμπολας, ετών 52, με κοντοξυρισμένα μαλλιά, στρίβει ένα τσιγάρο. Καπνίζει Ολντ Χόλμπορν. Το πουκάμισό του είναι ανοιχτό στο στήθος, στο καρπό του χεριού του δεν φέρει κανένα ρολόι. «Προτιμώ να κρατώ χαμηλό προφίλ», διατείνεται ο ίδιος. Ο Μπόμπολας είναι ένας από τους πιο πλούσιους άνδρες στην Ελλάδα. Στην οικογενειακή αυτοκρατορία ανήκουν ο εκδοτικός κολοσσός Πήγασος, η μεγαλύτερη κατασκευαστική εταιρία της χώρας, εταιρίες ανακύκλωσης, ορυχεία χρυσού, ακίνητα. Συνολική αξία: μερικά εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ. Ο Μπόμπολας δεν δίνει ποτέ συνεντεύξεις. Ακόμη και τώρα αισθάνεται άβολα: «Δεν βλέπετε; Η χώρα εκρήγνυται».

Η οικογένεια του αισθάνεται έντονα τη λαϊκή οργή. Και αυτό γιατί η πολυεθνική εταιρία Ελλάκτωρ απαιτεί για τη διέλευση των αυτοκινητοδρόμων της υψηλά διόδια, παρότι το ελληνικό κράτος έχει επιχορηγήσει το έργο ως επί το πλείστον με χρήματα των φορολογημένων. Η Αττική Οδός κοστίζει 2,80 ευρώ, ενώ γύρω στα 250.000 αυτοκίνητα τη διασχίζουν καθημερινά. Όποιος θέλει να ταξιδέψει με αυτοκίνητο για Θεσσαλονίκη χρειάζεται ολόκληρα 25 ευρώ. Μια πρωτοβουλία πολιτών με το όνομα «Δεν πληρώνω διόδια» πριονίζει κάθε τόσο τις μπάρες των διοδίων. «Είναι αναρχικοί», βρίζει ο Μπόμπολας».

Πανίσχυρα τζάκια

«Η οικογένειά του ανήκει σε μια χούφτα από σχεδόν πανίσχυρα ελληνικά τζάκια, τα οποία εδώ και πολλές γενιές διαμόρφωσαν το υπάρχον σύστημα, αποκομίζοντας τεράστια κέρδη. Τώρα όμως που η χώρα βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού, αρνούνται να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Αντ' αυτού, επιχειρηματίες όπως ο Μπόμπολας, σπεκουλάρουν με νέες κρατικές αναθέσεις έργων, ενώ άλλοι παραμονεύουν για ευκαιρίες που θα προκύψουν από τις ιδιωτικοποιήσεις της κρατικής περιουσίας. Ήδη ο μεγαλοεπιχειρηματίας Σπύρος Λάτσης νοίκιασε για το ευτελές ποσό των 50 σεντ ανά τ.μ. και για 90 χρόνια το πιο πολυτελές Shopping-Mall στην Αθήνα».

Τι λέει για την Γιάννα Αγγελοπούλου

«Άλλοι πάλι επιχειρηματίες εξαφανίζονται στο εξωτερικό, όπως, λόγου χάριν, η διαβόητη Γιάννα Αγγελοπούλου, η πρώην πρόεδρος της οργανωτικής επιτροπής των Ολυμπιακών Αγώνων, η οποία ακούει στο όνομα Lady G, όνoμα που της έδωσε ο ελληνικός κίτρινος τύπος» γράφει το περιοδικό για την πρώην ισχυρή κυρία των Ολυμπιακών Αγώνων. Αναφέρει μάλιστα ότι η Γιάννα Αγγελοπούλου «ίδρυσε το Ίδρυμα Αγγελόπουλος, με τη βοήθεια του οποίου θα μπορεί ανά πάσα στιγμή να διασφαλίσει τη περιουσία της. Έτσι, εξ αποστάσεως μπορούσε πλέον να παρακολουθεί γαλήνια, πως η ελληνική Βουλή ψήφισε ένα από τα σκληρότερα πακέτα λιτότητας ύψους 13,5 δισεκατομμυρίων ευρώ. Μετά από την επιβολή των νέων μέτρων ο μέσος μισθός στην Ελλάδα ανέρχεται σε λιγότερο από 1.000 ευρώ το μήνα, ενώ σε οικογένειες με εισόδημα άνω των 18.000 ευρώ ετησίως κόπηκαν τα επιδόματα παιδιών.

Τι λέει για τον Μπόμπολα

Και το άρθρο συνεχίζει για τον Φώτη Μπόμπολα:

«Στο ερώτημα αν έχει έλθει η ώρα για τους ζάμπλουτους Έλληνες να δείξουν αλληλεγγύη, ο Μπόμπολας αντιδρά εκνευρισμένος: «Μα τι θέλετε; Οι μετοχές μας είναι στο πάτο. Οι επιχειρήσεις μας πάσχουν ακριβώς το ίδιο όπως και η υπόλοιπη χώρα». Τι θα λέγατε με την φορολόγηση των πλουσίων; «Τι αφελής σκέψη. Το μεγάλο κεφάλαιο βρίσκει πάντα τρόπους να αποφύγει τους φόρους. Αυτό είναι το τίμημα της παγκοσμιοποίησης».

Ο Μπόμπολας διευθύνει επισήμως την οικογενειακή του πολυεθνική εταιρεία μαζί με τον αδελφό του. Όμως ο πραγματικός πατριάρχης είναι ο πατέρας Γεώργιος, η φωτογραφία του οποίου φιγουράρει σε ασημένιο πλαίσιο πάνω στο κομοδίνο. Λέγεται ότι ο Γεώργιος Μπόμπολας κατάφερε να πάρει τη πρώτη κρατική ανάθεση έργου όταν η κατασκευαστική του εταιρεία δεν κατείχε ακόμη ούτε καν μπουλντόζα. Η μεγάλη επιχειρηματική ευκαιρία γι' αυτόν ήταν η Ολυμπιάδα του 2004. Τότε η Ελλάκτωρ κατασκεύασε το μεγαλύτερο μέρος του αθηναϊκού μετρό, χωρίς να υπάρξει καμία δημόσια προκήρυξη επί του έργου. Όταν η κυβέρνηση αποφάσισε την κατασκευή τεσσάρων αυτοκινητοδρόμων, ο Μπόμπολας ήταν και πάλι μέσα στο παιχνίδι. Ένα από τα μεγαλύτερα «χτυπήματα» της οικογένειας είναι η αγορά των κρατικών ορυχείων χρυσού στη Χαλκιδική για 11 εκατομμύρια ευρώ. Η αξία των κοιτασμάτων χρυσού ανέρχεται στα 12 δισεκατομμύρια ευρώ».

Τι λέει για τη λίστα Λαγκάρντ και τον Αντώνη Σαμαρά

«Η Ελλάδα δεν είναι μια φτωχή χώρα, απλώς η κατανομή του πλούτου είναι άνιση. Τα 80% του ιδιωτικού κεφαλαίου βρίσκεται στα χέρια μόνον 2.000 οικογενειών. Γύρω στα 200 δισεκατομμύρια ευρώ αυτού του κεφαλαίου βρίσκεται σε ξένες τράπεζες. Επισήμως μόνον εννέα πρόσωπα δηλώνουν στην Ελλάδα εισόδημα άνω των 700.000 ευρώ το έτος.

Η επονομαζόμενη Λίστα-Λαγκάρντ, με τα ονόματα 2.059 Ελλήνων που κατέχουν λογαριασμούς στην Ελβετία, κρατήθηκε για πάνω από δύο χρόνια μυστική. Στη λίστα αυτή υπάρχουν ονόματα που θεωρούνται έμπιστα πρόσωπα του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά. Μεταξύ αυτών βρίσκεται ο δικηγόρος Σταύρος Παπασταύρου, ένα από τα δέκα κορυφαία στελέχη της Νέας Δημοκρατίας.

Η εν λόγω λίστα δεν είχε καμία συνέπεια για τους πλουσίους, εκτός ενός δημοσιογράφου που αντιμετώπισε δυσκολίες. Επειδή δημοσίευσε όλα τα ονόματα της λίστας στο περιοδικό Hot Doc, συνελήφθη από μια ομάδα άμεσης δράσης 50 αστυνομικών και απειλείται με διετή φυλάκιση λόγω παραβίασης δικαιωμάτων της ιδιωτικής σφαίρας».

Τι λέει για τον Λαυρεντιάδη

«Είναι αναμενόμενο ότι με τη πίεση που ασκείται από τη πλευρά της Ευρώπης βαθμιαία κάτι αρχίζει να αλλάζει: τη τελευταία βδομάδα ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου έδωσε εντολή για τη σύλληψη του επιχειρηματία Λαυρέντη Λαυρεντιάδη, ο οποίος διατηρούσε 31% της Pronton-Bank και η οποία διασώθηκε από το ελληνικό κράτος με τη βοήθεια 900 εκατομμυρίων ευρώ. Λέγεται ότι ο ίδιος μεταβίβασε εν τω μεταξύ στο εξωτερικό 700 εκατομμύρια ευρώ.

Ο καθηγητής των πολιτικών επιστημών Σεραφείμ Σεφεριάδης στο Πάντειο Πανεπιστήμιο συγκρίνει την αθηναϊκή ολιγαρχία με την ιταλική μαφία: «έχει παντού τους ανθρώπους της: έναν αδελφό στην Αριστερά, έναν στη Δεξιά, έναν στο δημαρχείο και έναν εντός της εκκλησίας. Οι ζάμπλουτοι Έλληνες εξαγοράζουν τους πολιτικούς μέσω της χρηματοδότησης των εκλογικών τους αγώνων. Η εξουσία που ασκούν μέσω των μίντια τούς καθιστά απρόσβλητους». Στο τηλεοπτικό κανάλι Mega, που έχει τεράστια επιρροή, συμμετέχουν δύο τζάκια: Ο Μπόμπολας και η εκδοτική δυναστεία του Λαμπράκη. Ο γιος του μεγαλύτερου μετόχου της τελευταίας έγινε ο προσωπικός σύμβουλος του Σαμαρά.

Αποκαλύψεις μέσω του Wikileaks

Tο άρθρο κάνει αναφορά και στις αποκαλύψεις μέσω του Wikileaks που έκανε επίσης αναφορά σε ομάδα Ελλήνων μεγιστάνων:

«Μια τηλεγραφική είδηση που έφτασε σε μας από την Αμερική μέσω του Wikileaks, αναφέρει ότι «μια μικρή ομάδα επιχειρηματικών μεγιστάνων έχει συνδεθεί με την πολιτική μέσω βαθμών συγγενείας, γάμων ή και διαζυγίων. Οι σχέσεις αυτές είναι πολυπλοκότερες από τις αντίστοιχες σχέσεις μεταξύ των θεών στην ελληνική μυθολογία». Ακόμη πιο δραστικά το εξέφρασε ο Κώστας Καραμανλής, ο πρώην πρωθυπουργός της χώρας, όταν εξαπέλυσε ύβρεις κατά της διαφθοράς ενώπιον φίλων του κόμματος του: «Το πρόβλημα αυτής της χώρας είναι αυτοί οι νταβατζήδες και οι πολυεθνικές τους που ελέγχουν το σύνολο του πολιτικού βίου».

Τι λέει για τον Σπύρο Λάτση

«Ο Σπύρος Λάτσης είναι ο αυτός που κατέχει αδιαφιλονίκητα τη πρώτη θέση μεταξύ των εν λόγω μεγιστάνων. Ο ελληνικός τύπος τον αποκαλεί «σιωπηλό Κροίσο». Στην αυτοκρατορία του Λάτση ανήκουν τράπεζες, συμπλοιοκτησίες και διυλιστήρια. Ιδρύθηκε από τον πατέρα του Γιάννη, έναν σύντροφο του περιώνυμου Αριστοτέλη Ωνάση. Ο Γιάννης Λάτσης, γνωστός με το παρατσούκλι «Καπετάν Γιάννης», εμφανίστηκε κατά την υποδοχή της Βασίλισσας της Αγγλίας με λευκό ναυτικό καπέλο. Όταν ο γιος του Σπύρος μετέβη στο Λονδίνο για να σπουδάσει φιλοσοφία, ο Καπετάνιος τον περιγελούσε. Όμως το βλαστάρι του πολλαπλασίασε πριν από τη οικονομική κρίση την αξία της οικογενειακής επιχείρησης κατά 8 δισεκατομμύρια ευρώ. Ζει ως επί το πλείστον στην Ελβετία. Η θαλαμηγός του «Αλέξανδρος» είναι μια από τις μεγαλύτερες στον κόσμο. Πάνω σε αυτή χαλάρωσαν ήδη ο Τζωρτζ Μπους, ο πρίγκιπας Κάρολος και ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής επιτροπής Μπαρόζο. Επειδή ο τελευταίος έκανε διακοπές με την οικογένεια του στην εν λόγω θαλαμηγό, η Ευρωβουλή τον τιμώρησε τότε με ψήφο δυσπιστίας.

Η τράπεζα Eurobank του Λάτση κατείχε μέχρι πρότινος τα μεγαλύτερα μερίδια των ελληνικών κρατικών ομολόγων: δώδεκα δισεκατομμύρια ευρώ. Ταυτόχρονα ο Λάτσης προσπάθησε να κομίσει κέρδη από την ήδη λεηλατημένη χώρα του με το να τοποθετήσει τους ανθρώπους του στις σωστές θέσεις. Η εταιρία καταπιστεύσεων, η οποία αποφασίζει για τις ιδιωτικοποιήσεις της ελληνικής κρατικής περιουσίας, επανδρώθηκε με πρώην μάνατζερ της αυτοκρατορίας του. Εκτός από το «χτύπημα» που αφορά το πολυτελές ακίνητο Shopping-Mall στο Μαρούσι, είναι πολύ πιθανό ότι ο Λάτσης να αγοράσει και την κρατική επιχείρηση Hellenic Petrolium σε ποσοστό εκατό τις εκατό. Για το «Helliniko Project», μια περιοχή περίπου 600 στρεμμάτων στο παλαιό αεροδρόμιο της Αθήνας, ο Λάτσης είναι επίσης φαβορί. Το ακίνητο, το οποίο βρίσκεται κοντά στη παραλία του Αγίου Κοσμά, θεωρείται ένα από τα πολυτιμότερα της Ευρώπης. Εκεί μέλλεται να κτιστούν κυρίως γραφεία, κατοικίες και να διαμορφωθεί ένα γιγάντιο πάρκο αναψυχής. Μια «Ντίσνευλαντ της Μεσογείου», υπόσχεται το διαφημιστικό».

Τι λέει για τον Σωκράτη Κόκκαλη

«Η ιδιωτικοποίηση της κρατικής περιουσίας είναι μια από τις βασικές αξιώσεις των χρηματοδοτών της Ελλάδας. «Έτσι όμως όπως αυτή λαμβάνει χώρα, είναι παράλογη», διατείνεται ο Αλέξανδρος Μωραιτάκης, πρόεδρος Συνδέσμου Μελών Χρηματιστηρίου Αθηνών (ΣΜΕΧΑ). «Μερικοί επιλεγμένοι επενδυτές αγοράζουν κρατική περιουσία και εμφανίζονται ως εθνοσωτήρες». Για την πλέον επικερδή κρατική επιχείρηση του ΟΠΑΠ, μια από τις μεγαλύτερες πολυεθνικές εταιρίες τυχερών παιχνιδιών στην Ευρώπη, ενδιαφέρεται ο Σωκράτης Κόκκαλης. Η Intralot είναι μια από τις ηγετικές εταιρίες στην ανάπτυξη των συστημάτων λόττο.

Ο Κόκκαλης, μια από τις πλέον αμφισβητούμενες ολιγαρχικές προσωπικότητες στην Ελλάδα, υπήρξε συνεργάτης της ανατολικογερμανικής Στάζι με τα ψευδώνυμα κρόκους και κασκάντε. Μεγάλωσε στην Ανατολική Γερμανία όπου η οικογένειά του προσέφυγε το 1949 μετά το τέλος του εμφυλίου πολέμου στη Ελλάδα. Η περιουσία του έχει υπολογιστεί στα 2 δισεκατομμύρια δολάρια. Οι φήμες γύρω από το πρόσωπό του θα μπορούσαν να προέρχονται από κάποιο μυθιστόρημα με σπιούνους. Όταν έγινε δημοσίως γνωστό ότι η Siemens λάδωσε, σύμφωνα με κάποιους υπολογισμούς, με 100 εκατομμύρια ευρώ Έλληνες πολιτικούς και αξιωματούχους, η γερμανική εισαγγελική αρχή, ερευνώντας τα αρχεία της εταιρίας, προσέκρουσε σε ένα αμφίβολο όνομα με το κωδικό «Κύριο Κ.». Υποθέτει ότι πρόκειται για τον Σωκράτη Κόκκαλη».

Τι λέει για τους εφοπλιστές

«Όπως όμως ισχυρίζεται ο Σάββας Ρομπόλης, καθηγητής οικονομικών κοινωνικής πολιτικής του Τμήματος Κοινωνικής Πολιτικής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο «είναι σχεδόν αδύνατον να αποδειχτούν οι παράνομες ραδιουργίες των ολιγαρχικών δυνάμεων [...] Δεν είναι μόνον που έχουν παντού τους ανθρώπους τους. Οι νόμοι έχουν γραφτεί εδώ και πολλές γενιές γι' αυτούς. Δεν χρειάζεται καν να εξαπατήσουν την εφορία αφού απαλλάσσονται ούτως ή άλλως από τους φόρους». Κάθε χρόνο η Βουλή ανακοινώνει -όπως άλλωστε και το 2012- φοροαπαλλαγές για τους μεγαλοεφοπλιστές. Διότι αυτοί απειλούν με απόσυρση του στόλου τους και τη διακίνησή του κάτω από άλλη σημαία. Βέβαια, επισήμως δεν υπάρχουν κανενός είδους συνδέσεις μεταξύ των ολιγαρχικών και των πολιτικών δυνάμεων της χώρας, ούτε συναντήσεις και αποδεικτικές φωτογραφίες. Στη μαρίνα του Φλοίσβου όμως, τη μεγαλύτερη της Αθήνας, όπου αγκυροβολούν ακόμη και θαλαμηγοί 100 μέτρων «μπορεί κανείς να δει όλους τους πολιτικού μας», όπως αφηγείται ο πρώην φύλακας του λιμανιού Μάκης Νάστατος, ιδίως «όταν κατά τα Σαββατοκύριακα τα μεγάλα πάρτυ ανάβουν για τα καλά».

Για το πόσο μακριά φτάνει εν τέλει η επιρροή αυτής της ελληνικής ολιγαρχίας, γνωρίζει καλά ο Γιάννης Δερμιτζάκης ο οποίος κατέχει Διυλιστηρίο ανακύκλωσης παλαιού ορυκτελαίου στη Θεσσαλονίκη. Ο Δερμιτζάκης είναι ένας ηλικιωμένος κύριος χαμηλών τόνων που φέρει το κινητό σε μια δερμάτινη θήκη πάνω στη ζώνη του παντελονιού του. Έως το 2004 οι δουλειές του πήγαιναν καλά. Μετά ψηφίστηκε ένας νέος νόμος που απαιτούσε άδεια για τη συλλογή χρησιμοποιημένων ορυκτέλαιων. Ο Δερμιτζάκης έκανε αμέσως αίτηση, όμως ματαίως περίμενε: «Πρώτα μου είπαν ότι τα χαρτιά μου ξεχάστηκαν στη γραμματεία του υπουργού προστασίας του περιβάλλοντος. Μετά μου είπαν ότι το διυλιστήριο θα έπρεπε να επανεξεταστεί. Βέβαια αυτό ήταν τελείως καινούργιο. Τελικά απευθύνθηκα σε έναν φίλο του υπουργού, ο οποίος μου διαμήνυσε: πρόκειται για σκοτεινή υπόθεση και θα κάνω καλά να την ξεχάσω». Εν τω μεταξύ η αγορά απόβλητων ορυκτέλαιων –μιλάμε για 35.000 τόνους ετησίως- καλύπτεται σχεδόν αποκλειστικά από το ολιγαρχικό τζάκι του Βαρδινογιάννη. Ο Δερμιτζάκης στέκεται στο κατώφλι της πτώχευσης.

Ακόμη και η παγκόσμια πολυεθνική εταιρία Shell γονάτισε μπροστά στον Βαρδινογιάννη. Από το 2015, στην Ελλάδα δεν θα υπάρχουν πρατήρια βενζίνης της Shell. Η οικογενειακή πολυεθνική την αγόρασε για 219 εκατομμύρια ευρώ. Συνεχώς νέοι, εν μέρει συζητήσιμοι νόμοι, κατέστησαν τη δουλειά μη αποδοτική για τη Shell.

Στην αρχή απαγόρευσαν στην Shell να εισάγει δική της βενζίνη. Όταν αυτή η ρύθμιση άλλαξε κατόπιν πίεσης από την πλευρά της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ήλθε ένας νέος νόμος που εξανάγκαζε την Shell να διατηρεί σε ντεπό μεγάλες ποσότητες βενζίνης ως «εθνικό απόθεμα ασφαλείας». Η Shell παραιτήθηκε.

Τι λέει για την οικογένεια Βαρδινογιάννη

«Ο αρχηγός της οικογένειας Βαρδινογιάννη, Βαρδής, κατοικεί σε μια μεσογειακή βίλα στο αθηναϊκό αριστοκρατικό προάστιο Εκάλη. Μπροστά στη πύλη στέκεται ένας φύλακας. Στην ερώτηση αν ο Κύριος είναι διαθέσιμος για μια συνέντευξη, τραβάει το πιστόλι του και το απασφαλίζει. Ο Βαρδινογιάννης διατηρούσε στενές σχέσεις με τον Αιγύπτιο πρώην δικτάτορα Μουμπάρακ. Η οικογενειακή επιχείρηση «Avin Oil» πλήρωσε στον δικτάτορα Σαντάμ Χουσείν υψηλά ποσά για να έχει πρόσβαση σε καλές τιμές ακατέργαστου πετρελαίου που το Ιράκ μπορούσε να πουλήσει κατά τη διάρκεια του εμπάργκο μόνον στα πλαίσια του προγράμματος «Oil for food». Το θέμα αποκαλύφτηκε όταν ελεγκτές των Ηνωμένων Εθνών βρήκαν να μεταφέρονται δέσμες δολαρίων με τις ταξιδιωτικές βαλίτσες διπλωματών. Το γεγονός δεν είχε καμία επίπτωση στον Βαρδινογιάννη, ούτε στις δουλειές του ούτε στη φήμη του. Τον Ιανουάριο επαινέθηκε δημόσια για τη χρηματική του δωρεά στην αστυνομία.

Τι λέει για την ελληνική «ολιγαρχία»

«Όλες οι προσπάθειες που έγιναν για να φέρουν την ελληνική ολιγαρχία στο τραπέζι της συζήτησης για τη σωτηρία της χώρας, απέτυχαν. «Αυτοί οι άνθρωποι που έχουν χρήμα, εξουσία ή τα μίντια με το μέρος τους, αμύνονται κατά των μεταρρυθμίσεων», παραπονιόταν ο πρώην πρωθυπουργός Γεώργιος Παπανδρέου.

Κάποτε επισκέφθηκε μια αποστολή μεγάλων εφοπλιστών το γραφείο της Επιτροπής της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην Αθήνα. «Σκεφτήκαμε ότι θέλουν να βοηθήσουν», αφηγούνταν ένας δημόσιος υπάλληλος. Όμως αυτοί έκαναν μόνον παράπονα για την υψηλή φορολόγηση και την υπερβολική νομική ρύθμιση. Αισθάνονταν ότι καταδιώκονται από το κράτος. Συμπεριφερόντουσαν σαν δωρητές που ζητούσαν πίσω ότι είχαν χαρίσει λόγω πτωχισμού».

 

Read More »

Το τέλος άργησε μια μέρα... και δύο χιλιετίες

Το τέλος άργησε μια μέρα … και δυο χιλιετηρίδες

Του Πέτρου Αργυρίου (περισσότερα για το συγγραφέα και το έργο του στα agriazwa.blogspot.com)

Για όσους από εσάς δεν το καταλάβατε ακόμη ο κόσμος τελείωσε προ τριημέρου στις 21 Δεκεμβρίου του 2012.

Μισό…  Όχι. Αναλυτές μετάθεσαν το τέλος του κόσμου για τις 24 Δεκεμβρίου του 2012.

Το παν οι Μάγιας και η Μάγια η μέλισσα.

Οι Μάγιας εξαφανίστηκαν. Δεν ήρθε δα και το τέλος του κόσμου. Και οι μέλισσες εξαφανίζονται. Και αυτό μπορεί να σημαίνει το τέλος του κόσμου, όπως τον ξέρουμε τουλάχιστον.

Παρά ταύτα, ελάχιστοι ασχολούνται με το τέλος του κόσμου που θα έρθει από το τέλος των μελισσών ενώ εκατοντάδες εκατομμύρια ασχολιόντουσαν με το τέλος του κόσμου όπως αυτό προφητεύτηκε από το τέλος του ημερολογίου των Μάγιας.

Τι κοινό έχουμε λοιπόν με τους μάγιας; Ότι γράφουμε πράγματα εκεί που δε γράφει η μελάνι.

Μπορεί να μη γίναμε ακόμη μάγιας, ανθρωποθυσίες όμως κάνουμε.

Μάγια μας έχουν κάνει;

Κάθε μέρα τελειώνει ο κόσμος για εκατοντάδες χιλιάδες ψυχές. Πεθαίνουν. Νέτα σκέτα.

Ναι, ναι, οι άνθρωποι πεθαίνουν. Γιοκ. Αποχαιρετάν το μάταιο τούτου κόσμο. Ούτε hasta la vista baby, ούτε windows vista, ούτε πρώτο τραπέζι πίστα. Τίποτα. Τάφος. The end.

Ναι, ναι. Οι άνθρωποι πεθαίνουν. Το θέμα είναι το πώς και από τι. Και ακόμη πio σημαντικό είναι το πώς ζουν.

Άντε να πω σε κάποια φιλικά μου πρόσωπα ότι για μια ακόμη φορά ήταν τεράστιοι μαλάκες.

Ότι το μυαλό τους δεν κάνει ούτε καν για σκουληκοτροφή.

Ότι έχουν γεμίσει prions. Πριονίδια του μυαλού.

Θα σου πουν: Εντάξει μωρέ. Δε χάθηκε και ο κόσμος… που δεν καταστράφηκε ο κόσμος.

Σε προηγούμενο άρθρο μου για την «εθνοσωτήρια» και νεομεσσιανική οργάνωση END (διαβάστε το, έχει ενδιαφέρον: http://agriazwa.blogspot.gr/2012/10/end.html), περιέγραψα κάποια παραδείγματα παραθρησκευτικών δοξασιών συντέλειας, άλλα περισσότερα και άλλα λιγότερα καταστροφικά για τους ίδιους τους πιστούς τους.

Η πιο ενδιαφέρουσα ερώτηση σε σχέση με τέτοια φαινόμενα είναι «μα καλά αφού δίνουν συγκεκριμένες ημερομηνίες για τη συντέλεια δεν φοβούνται μην τυχόν και διαψευστούν και ο κόσμος χάσει την πίστη τους σε αυτούς;»

Καθόλου μα καθόλου. Γιατί οι ηγέτες τέτοιων οργανώσεων ξέρουν πολύ καλά ένα πράγμα:

Η θρησκευτική πίστη είναι ανορθολογική: Άπαξ και την ενστερνιστείς, αυτό ήταν, το μυαλό χάλασε. Πάει. Ρέπεις μονίμως προς τον ανορθολογισμό σε ότι δεν αφορά μικρά και πρακτικά ζητήματα.

Θέλεις να πιστέψεις; Θα πιστέψεις. Παρά τις αποδείξεις προς το αντίθετο, θα πιστεύεις. Ότι μαλακία και να σου πουν. Οι διαψεύσεις δεν έχουν καμία απολύτως αξία. Η λογική καταλύεται. Τέρμα.

Μια άλλη ερώτηση είναι  γιατί άνθρωποι γουστάρουν τη συντελολογία; Μα γιατί; Ποιος να προσδοκά τη συντέλεια του κόσμου με προσμονή;

Είναι προφανώς ότι οι φανατικοί βάζουν την επιβεβαίωση της πίστης τους πάνω από την ύπαρξη της ζωής στον πλανήτη γη. Αν είναι ο κόσμος να καταστραφεί για να την μπουν στους άπιστους έ τότε καλώς ας έρθει το τέλος. Δεν είναι μάλιστα και σπάνιες οι φορές που συμβάλλουν με καταστροφικές πράξεις προκειμένου να επιταχύνουν την έλευση της συντέλειας. Ξέρετε, κάτι τρομοκρατικές ενέργειες, κάτι πολέμους και άλλα τέτοια ευσεβή. Οι τύποι δε διστάζουν να τινάξουν τους εαυτούς στους στον αέρα με διάφορους τρόπους, την ποικιλία και το ευφάνταστο των οποίων θα ζήλευε ακόμη και ένας επινοητικός ορθολογιστής.

Τι εξυπηρετεί λοιπόν η συντελολαγνεία;

Είδαμε ήδη λοιπόν ότι εξυπηρετεί μεταφυσικές δοξασίες: Οι πιστοί θα ανταμειφτούν για την τυφλή τους πίστη. Οι άπιστοι θα τιμωρηθούν. Οι φανατικοί, πιστά σκυλιά ενός φανταστικού αφέντη θεού-αφέντη-βασιλιά και ενός πολύ πραγματικού ιερατείου, ξεπερνούν τα όρια της μισανθρωπίας. Θέλουν να καταστραφεί ολόκληρο το σύμπαν. Όλο. Αδημονούν και προσεύχονται για αυτό και κάνουν ότι περνά από το χέρι τους για αυτό.

Ακόμη και όταν δε μιλάμε για εντελώς μισαλλόδοξους, οι δοξασίες της συντέλειας ριζώνουν ακόμη και σε λιγότερο «θρήσκους»

Γιατί; Γιατί σε αυτούς εξυπηρετεί τον εντελώς αντίθετο κέλυφος σκοπού: ένα βαθύ αμοραλισμό: Ο κόσμος τελειώνει. Χαχαχχα. Ότι καλό και κυρίως ότι κακό έχω κάνει θα το πάρω μαζί μου… Χαχαχα. Άφεση αμαρτιών. Τα πάντα μάταια. Εκτός από τον κώλο μου.

Έτσι, όλες αυτές οι μάζες που αντλούν σεξουαλική σχεδόν ηδονή από συντελειακές σκέψεις  

 μπορούν άνετα να γράφουν στα θρησκευόμενα ή αμοραλιστικά και ανεύθυνα αρχίδια τους τα πραγματικά προβλήματα του κόσμου: Να παραβλέπουν ότι το ανθρώπινο είδος έχει γίνει μια πρωτόγνωρη πανδημία που απειλεί όχι μόνο την ίδια του την ύπαρξη αλλά και μαζικά, άλλα είδη ζωής. Ότι δηλητηριάζει τον πλανήτη επειδή ο πολιτισμός του, το μυαλό του και η ψυχή του έχουν γίνει τοξικά, καρκιινκά, παρασιτικαά.  

Ότι το «τέλος», τις προκλήσεις και τα προβλήματα δηλαδή που η ίδια ανθρωπότητα δημιουργεί, αν δεν υπάρξει συνειδητοποίηση και μια είδους τεχνοπολιτικοκοινωνικη επανάσταση, ο άνθρωπος δεν θα μπορέσει να τις αντιμετωπίσει μέσα στις επόμενες δεκαετίες. Αν όχι ο άνθρωπος, τουλάχιστον οι πολιτισμοί του θα αφανιστούν μπροστά στις προκλήσεις που οι ίδιοι έχουν δημιουργήσει και επιτείνουν.  

Τι να πρωτοπούμε; Είπαμε για τις μέλισσες. Να πούμε για το νερό; Περισσότεροι άνθρωποι, περισσότερα τοξικά, λιγότερο πόσιμο νερό. Και τόσα άλλα…

Δεν είναι τι είπαν οι Μάγιας. Είναι τι σκέφτονται και τι κάνουν οι σύγχρονοι άνθρωποι. Αυτό είναι το κουτί της Πανδώρας που το καπάκι του ξελασκάρει μέρα με τη μέρα…

Και παρά τα κολοσσιαία ζητήματα οι άνθρωποι χαζογελούν και νοιώθουν ηδονή με κάθε νέο τέλος του κόσμου. Το τέλος του κόσμου όπως το σκέφτονται οι αμοραλιστές και οι φανατικοί δεν είναι παρά το τέλος της υγιούς εγκεφαλικής λειτουργίας.

Και αυτό το φαινόμενο, αν συνεχίζει να εκφυλίζει μια ανθρωπότητα που κατέχει πλέον τρομακτικά μέσα , είναι ικανό να εξασφαλίσει ένα πραγματικό τέλος του κόσμου.

Ο κόσμος, για μια ακόμη φορά δεν τέλειωσε προχθές. Αλλά αυτό δεν εμποδίζει κάποιους από εσάς να πιστεύετε ότι όταν το τέλος του κόσμου έρθει, εσείς, παρότι θα έχετε προπολλού χαθεί, θα αναστηθείτε.

Ο ιστορικός χρόνος μπορεί να έχει κάποιο τέλος. Η ανθρώπινη βλακεία όχι. Και είναι το απέραντο της ανθρώπινης βλακείας που αποτελεί εχέγγυο για το τέλος του ιστορικού χρόνου. Δε θα είναι ο θεός που θα καταστρέψει τον κόσμο: Ο ηλί-θεος θα είναι και η συνέργεια του με τον αμορα-ληστή. 

Ή αυτό ή το γεγονός πως όλο και περισσότερο ξεχνάμε ότι σε κοσμική κλίμακα δρούμε πάνω σε μια μπίλια αστρόσκονης που ένας από τους τρόπους που έχει αναπτύξει για να προστατεύσει το φορτίο της ζωής που φιλοξενεί είναι η νοημοσύνη και η αντίληψη. Όταν αυτή εκφυλίζεται, είναι πιο πιθανό για το γεροπλανήτη με Alzheimer να χαθεί στις εσχατίες του σύμπαντος μπροστά σε μια κοσμική τυχαιότητα που δεν μπόρεσε να θυμηθεί ότι όφειλε να προβλέψει και να προστατευτεί από αυτή…  

 

Read More »

Χριστός 2012

Χριστός 2012

Πέτρος Αργυρίου (περισσότερα στα agriazwa@blogspot.com)

Αν ο Χριστός ζούσε τώρα μεταξύ μας.

Οι δεξιοί θα τον λέγαν χίπυ άπλυτο και τεμπέλη.

Οι χρυσαυγίτες θα τον καρπαζώναν γιατί θα έκανε παρέα με τους μετανάστες.

Οι αριστεροί θα τον λέγαν φασίστα γιατί δε θα καταδίκαζε τους χρυσαυγίτες που τον καρπαζώνουν.

Οι γείτονες δεν θα του μιλούσαν γιατί θα πήγαινε στα μπουρδέλα και στα κωλάδικα να μοιράσει αγάπη.  

Οι υγειονομικές αρχές θα τον περνούσαν από υποχρεωτικές εξετάσεις με όλους αυτούς τους λεπρούς και τους λοιμώδεις που συναναστρέφεται. Μάλλον θα τον βάζαν σε καραντίνα.

Όσες τον αγαπούσαν θα έπρεπε να τον απαρνηθούν για να βρουν τη σειρά τους.

Ο Σαμαράς και ο Στουρνάρας θα τον παίρναν τηλέφωνα για να του πουν: «μπράβο παιδί μου. Καλά τα πας. Αν έχουν δύο πουκάμισα να δώσουν το ένα. Αλλά όχι στο διπλανό τους. Αυτός φοροκλέβει. Στο κράτος. Στο κράτος παιδί μου να τα δώσουν να μη φαινόμαστε και εμείς κακοί. Το κράτος έχει υποχρεώσεις στους δανειστές και οι πολίτες στο κράτος. Ρώτα και τον Φούχτελ.

Θα τον πήγαιναν στο Φούχτελ και εκεί θα υποχρέωναν να πει «τα του θεού τω θεω και τα της Μέρκελ τη Μέρκελ»

Ο Χριστός θα τα κανε πουτάνα στις εκκλησίες και τις μονές. Θα τον μπουζουριάζαν και θα κανε παρέα με εγληματίες του κοινού  ποινικού δικαίου. Θα αποκτούσε φάκελο για πιθανή συμμετοχή σε εγκληματική σπείρα.

Θα είχε χιλιάδες Πέτρους που θα λέγαν «δεν τον ξέρω τον Κύριο»

Αν ο Χριστός ζούσε σήμερα… μα ο Χριστός ζει σήμερα. Είναι όλοι αυτοί οι χιλιάδες που νοιάζονται για το συνάνθρωπο τους. Είναι όλοι αυτοί που τσαλαπατάμε γιατί ο κώλος μας είναι ο Θεός μας. Είναι τα θύματα της απληστίας μας.

Όλοι αυτοί που περιφρονούμε. Που χλευάζουμε.

Αν ο Χριστός δεν ήταν θεάνθρωπος, κανείς δε θα δινε δεκάρα αν ζούσε ή αν πέθανε. Η καθημερινότητα θα τον σταύρωνε. Η χλεύη θα τον εκμηδένιζε.

Αν ο Χριστός ζούσε σήμερα, κανείς δε θα τον πίστευε. Και θα μαράζωνε όπως κάνουν τόσοι άλλοι μικροί Χριστοί ανάμεσα μας.

Έλα τώρα, ας είμαστε ειλικρινείς μεταξύ μας. Αν ο Χριστός δεν είχε το θεϊκό στέμμα που προσκυνάτε, κανείς δεν θα τον έβαζε στο σπίτι του. Ούτε καν για τα χριστούγεννα.

 Καλά Χριστούγεννα λοιπόν. Με αγάπη, ευτυχία και τόνους υποκρισίας που ένας ολόκληρος πλανήτης δεν μπορεί να τη χωρέσει.

Read More »