Αλεξι-Άδης

Ο Άδης είναι το μέρος που πηγαίνουν οι άνθρωποι όταν πεθαίνουν.

ΣΥΡΙΖΑ είναι το μέρος που πηγαίνουν τα λαμόγια όταν η αριστερά έχει πεθάνει μέσα τους.

Τι πιο λογικό από την υπουργοποίηση Αλεξι_Άδη από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.

Ο Αλεξιάδης ακολουθώντας τη γραμμή ΣΥΡΙΖΑ που δεν είναι τίποτε άλλο από συκοφάντηση και κούφιους εκβιασμούς έχει δείξει από τη σταδιοδρομία του στο υπουργείο το πλήρες του δίκιου της τοποθέτησης του:

Γνωρίζει τα προβλήματα των εφοριακών καλύτερα από άλλους γιατί έχει το γνώθι σαυτόν. Δεν είναι μέρος της λύσης αλλά μέρος του προβλήματος.

Ενός προβλήματος που αφορά τη διάβρωση μέρος του σώματος των εφοριακών από μεγάλους φοροφυγάδες.

Επί υπουργείας του λοιπόν η φοροδιαφυγή φεύγει από τις αρμοδιότητες του ΣΔΟΕ για να πάει στη Γενική Γραμματεία Εσόδων.

Επί των ημερών του οι μεγάλοι έλεγχοι αφορούν καστανάδες, γριούλες και Γιάννιδες Αγιάνιδες.

Επί των ημερών του η λίστα Λαγκάρντ έφυγε από τα χέρια της ελληνικής κυβέρνησης, ελέω … διαπραγματεύσεων.

Ως «ισοδύναμο» φέρανε τη λίστα Μπόργιανς που ελέγχεται με ρυθμούς τραυματισμένου σαλίγκαρου.

Δεκάδες χιλιάδες σεσημασμένοι φοροφυγάδες ευγνωμονούν και την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και κάποιοι δεκάδες πληρώνουν κάτι ρέστα για τα μάτια του κόσμου.

Η δικαιολογία Αλεξιάδη είναι ότι δεν επαρκεί το προσωπικό των ελεγκτικών μηχανισμών: ΠΡΟΣΕΛΑΒΕ ΤΟΤΕ ΡΕ ΚΟΥΦΑΛΑ. Για προσλήψεις παρασιτικών Συριζαίων μετακλητών δεν έχετε κολλήματα και τα επικαλείστε για υπαλλήλους που μπορούν να επαναφέρουν έσοδα υπερπολλαπλάσια των μισθών τους;

Δεν χρειάζεται να ξέρεις πολλά για τον Αλεξιάδη και την κυβέρνηση του που κοσκινίζουν 1 χρόνο τώρα χωρίς να ζυμώσουν ποτέ.

Είναι σκυλιά που γαυγίζουν και δεν δαγκώνουν ενώ κρυφά γλείφουν το χέρι που τους ταίζει.

Όπως ακριβώς και η Κυβέρνηση Παπανδρέου, επικαλούνται το κατ επείγον των επαφών στο εξωτερικό για να επιδεινώνεται η κατάσταση στο εσωτερικό.

Κατανάτσιο υπέρ των δανειστών και των ντόπιων ολιγαρχών δηλαδή.    

 Πάρτε για παράδειγμα τα κανάλια.

Δείγμα της ποιότητας του Αλεξιάδη, αυτού του μάχιμου δημοσιογράφου, ε συγγνώμη, του υπουργού ήθελα να πω, είναι η πρόκληση προς τους καναλάρχες να βγει στον τηλεοπτικό αέρα των καναλιών τους για να τους αποδείξει με στοιχεία ότι είναι φοροφυγάδες.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ είναι ένα στημένο reality show και υπακούει μόνο στους κανόνες της τηλεθέασης.

Ούτε πυγμή ούτε βούληση έχει. Μόνο άλλοθι.

Περισσότερα άλλοθι μόνο σε αστυνομικό μυθιστόρημα βρίσκεις.  

Το ηθικό της πλεονέκτημα έχει γίνει απλά η πατερίτσα της ευροκρατίας.

Αφού λοιπόν ο προβεβλημένος αναπληρωτής υπουργός κρίνεται από το ανύπαρκτο του έργο, έτσι κρίνονται πλέον κι οι επιμέρους πράξεις του, εναρκτήρια των οποίων ήταν η απομάκρυνση του Γενικού Γραμματέα Δημοσίας Περιουσίας Δημήτρη Κλούρα με συνοπτικές διαδικασίες, κατ εντολήν Μαξίμου.

Ο Κλούρας είχε τέσσαρα μεγάλα μειονεκτήματα: Δεν ήταν ΣΥΡΙΖΑ, δεν είχε γκόμενο τον Τσίπρα ή κάποιον από την αυλή του, επιδίωξε να αξιοποιηθεί η Δημόσια Περιουσία και να σταματήσουν οι ανομίες σε σχέση με αυτήν.

Η κυβέρνηση Συριζανέλ ήθελε ακριβώς τα αντίθετα.

Αλλά ας αφήσουμε τον ίδιο να μας μιλήσει για την υπόθεσή του όπως την σκιαγραφεί στην επιστολή παραίτησής του:

«Απέφυγα συνειδητά  και να αξιοποιήσω τα προνόμια της θέσεως του Γενικού Γραμματέα. Ενδεικτικώς επισημαίνω, ότι, λαμβάνοντας υπόψη τη δυσχερή οικονομική κατάσταση της χώρας, επιδίωξα τον διορισμό μόνο ενός συνεργάτη – συμβούλου (μη συγγενικού προσώπου), ενώ είχα εκ του νόμου δικαίωμα να ζητήσω το διορισμό δύο συνεργατών – συμβούλων και δύο μετακλητών υπαλλήλων…

…Η πλήρης διάλυση των υπηρεσιών θα συντελεσθεί εντός συντόμου χρονικού διαστήματος, η περιουσία του Δημοσίου θα μείνει πλήρως απροστάτευτη και απαξιωμένη, βορά των κάθε είδους συμφερόντων, έσοδα εκατομμυρίων θα απολεσθούν, αλλά και τα φαινόμενα κακοδιοίκησης και διαφθοράς θα ενταθούν. Εάν οι δικές μου προειδοποιήσεις δεν κρίνονται αρκετές, τότε παραπέμπω στις σχετικές προειδοποιήσεις όλων των ελεγκτικών μηχανισμών του Δημοσίου, αλλά ακόμη και των εισαγγελικών αρχών, οι οποίες κοινοποιούνται στη Γενική Γραμματεία Δημόσιας Περιουσίας.

Είναι απολύτως βέβαιο, ότι εάν σταματήσει η διαχρονικά κακή και σκανδαλώδης διαχείριση – εκποίηση της Δημόσιας Περιουσίας και γίνει ορθή  η διαχείριση- αξιοποίησή της, τότε, τα μεν έσοδα του Δημοσίου θα αυξηθούν αλματωδώς και θα εισπραχθούν ποσά πολύ περισσότερα από τα προβλεπόμενα από την πάταξη της φοροδιαφυγής, το δε όφελος για το λαό θα είναι τεράστιο (ποσοτικά/οικονομικά και ποιοτικά).

Πέραν του νομοσχεδίου για την τροποποίηση του Π.Δ/τος 111/2014, η Γενική Γραμματεία Δημόσιας Περιουσίας επεξεργάσθηκε την τροποποίηση των διατάξεων του κώδικα κοινωφελών περιουσιών και σχολαζουσών κληρονομιών (Ν. 4182/2013), ως προς τις σχολάζουσες κληρονομίες, προκειμένου να επιτύχει την ταχύτερη αποκάλυψη και αξιοποίησή τους, προς όφελος του δημοσίου συμφέροντος. Και αυτές οι διατάξεις είναι έτοιμες για προώθηση στη Βουλή. Παράλληλα, ξεκίνησε η επεξεργασία τροποποίησης βασικών νομοθετημάτων σχετικών με τη Δημόσια Περιουσία.

 Στο μείζον ζήτημα της αναπροσαρμογής των αντικειμενικών αξιών η Γενική Γραμματεία Δημόσιας Περιουσίας, με τη σύμφωνη γνώμη της τέως Αναπληρωτού Υπουργού Οικονομικών, κας Όλγας – Νάντιας Βαλαβάνη, επεξεργάσθηκε, εντός ασφυκτικών χρονικών πλαισίων, που είχαν τεθεί, και υπό δυσμενείς συνθήκες, δια της αρμόδιας Υπηρεσίας της, με τη συνδρομή και υπαλλήλων της Διεύθυνσης Εφαρμογής Φορολογίας Κεφαλαίου της Γενικής Γραμματείας Δημοσίων Εσόδων, σχέδιο τροποποίησης του υφιστάμενου νομοθετικού πλαισίου και αντίστοιχη αναπροσαρμογή των αντικειμενικών τιμών (ο γενικός δείκτης των αντικειμενικών αξιών προέκυπτε από την έρευνα καθοδικός – μειούμενος). Πλην όμως, η προώθηση των σχετικών τροποποιήσεων «πάγωσε», λόγω των εν εξελίξει διαπραγματεύσεων της κυβέρνησης με τους δανειστές της χώρας, οι οποίες δεν έχουν μέχρι σήμερα ολοκληρωθεί…

… Μέσα στο σύντομο χρονικό διάστημα των πέντε μηνών η Γενική Γραμματεία Δημόσιας Περιουσίας κατόρθωσε να επεξεργασθεί και να ξεκινήσει την υλοποίηση προγράμματος μεταστέγασης δημοσίων υπηρεσιών του Υπουργείου Οικονομικών, είτε σε ιδιόκτητα ακίνητα του Δημοσίου, είτε σε ακίνητα Νομικών Προσώπων Δημοσίου Δικαίου, καθώς και συστέγασης Υπηρεσιών, προκειμένου να επιτύχει τη μείωση των εξόδων του Δημοσίου. Ανέδειξε δε την υποχρέωση της Ε.Τ.Α.Δ. να καλύπτει το κόστος συντήρησης των κτιρίων του Δημοσίου, που υπάγονται στην αρμοδιότητα του Υπουργείου Οικονομικών.

 Για πρώτη φορά, με την αριθ. ΔΔΠ0005159/568Β΄ ΕΞ 2015/7-4-2015 Κοινή Υπουργική Απόφαση των Υπουργών Οικονομικών και Εσωτερικών, όπως αυτή ισχύει τροποποιημένη, τέθηκαν οι θεσμικές βάσεις μίας μεγαλύτερης προστασίας της κοινοχρησίας των παραλιών και αιγιαλών της χώρας και εν γένει του παράκτιου και παρόχθιου φυσικού περιβάλλοντός της, καθώς και της εξασφάλισης μεγαλύτερων εσόδων για το Δημόσιο, μέσω μίας πιο ορθολογικής και ασφαλούς διαδικασίας παραχώρησης της χρήσης τους στους Δήμους της χώρας, λαμβάνοντας υπόψη και τις υποδείξεις των αποφάσεων του Συμβουλίου της Επικρατείας.

Επισημαίνω, ότι το παράκτιο και παρόχθιο περιβάλλον της χώρας αποτελεί ένα από τα συγκριτικά πλεονεκτήματά της και για το λόγο αυτό πρέπει να προστατευθεί από αυθαίρετες παρεμβάσεις και χρήσεις, που, το μεν το απαξιώνουν, το δε αναιρούν την κοινοχρησία αυτών των περιοχών, εις βάρος του κοινωνικού συνόλου. Η προσπάθεια αυτή πρέπει να συνεχισθεί με την τροποποίηση, στο ίδιο πάντα πνεύμα της ως άνω ΚΥΑ, των διατάξεων του Ν. 2971/2001 περί αιγιαλού και παραλίας.

 Επέστησα αρμοδίως την προσοχή στο μείζον ζήτημα της ετήσιας απώλειας εσόδων και ρευστότητας για το ελληνικό Δημόσιο πολλών εκατομμυρίων ευρώ, όταν, από παρεμπίπτουσα έρευνα, διεπίστωσα, ότι, από ενδεχόμενη κακή ή καθυστερημένη ενημέρωση αρμόδιας υπηρεσίας του Υπουργείου Οικονομικών, συνεχίζονται να καταβάλλονται επί έτη σε συνταξιοδοτηθέντες υπαλλήλους του Υπουργείου Οικονομικών, πέραν της συντάξεώς τους, οι μισθοί, τους οποίους ελάμβαναν, όταν ήταν ακόμη εν ενεργεία υπάλληλοι! Η απώλεια εσόδων ήταν τρομακτική και ξεπερνούσε τα τρία εκατομμύρια ευρώ  για το  έτος 2014 μόνο για το Υπουργείο Οικονομικών. Για δε το πρώτο εξάμηνο του έτους 2015 η απώλεια εσόδων ξεπερνούσε το ένα εκατομμύριο ευρώ. Η ίδια κατάσταση πιθανόν να ισχύει και σε άλλα Υπουργεία. Ελπίζω το ζήτημα αυτό να έχει πλέον διευθετηθεί.

 Προκειμένου να προστατευθεί το δημόσιο συμφέρον, ήτοι να αποκαλυφθούν και να τερματισθούν φαινόμενα κακοδιαχείρισης και ενδεχόμενης διαφθοράς, ξεκινήσαμε στη Γενική Γραμματεία Δημόσιας Περιουσίας έρευνα για πλείστες όσες περιπτώσεις, οι οποίες απασχόλησαν ή απασχολούν τις Υπηρεσίες της, είτε με την αξιοποίηση επώνυμων και ανώνυμων καταγγελιών, πορισμάτων ελεγκτικών υπηρεσιών και εισαγγελικών παραγγελιών, είτε και αυτεπαγγέλτως, όταν γίνονταν αντιληπτές ύποπτες ενέργειες και παραλείψεις.

Ήδη έχουμε αποστείλει σε αρμόδιες ελεγκτικές και εισαγγελικές αρχές στοιχεία προς περαιτέρω διερεύνηση, τυχόν απόδοση ευθυνών και επιβολή ποινών, αλλά και, έχουμε συμβάλλει στη διασφάλιση υπέρ του Δημοσίου πολλών εκατομμυρίων ευρώ.

Μεγάλο μέρος αυτής της συστηματικής έρευνας γίνεται με τη συνδρομή των υπαλλήλων κυρίως της Μονάδας Αποκρατικοποιήσεων και Κινητών Αξιών, που υπάγεται σ’ αυτήν.

Μεταξύ των διερευνούμενων υποθέσεων,  είναι και η γνωστή πλέον υπόθεση των 28 ακινήτων, που ανήκαν στο Δημόσιο και στη συνέχεια, αφού πωλήθηκαν σε ιδιώτες με αξία πολύ κατώτερη της αντικειμενικής, μισθώθηκαν από το Δημόσιο με άκρως ετεροβαρείς γι’ αυτό όρους (υπόθεση “sales and lease back”). Σ’ αυτό το σημείο αισθάνομαι την ανάγκη να εκφράσω τη βαθύτατη λύπη μου, διότι εντός των επόμενων ολίγων ημερών θα ολοκληρωνόταν, όπως είχα αρμοδίως (προφορικώς και εγγράφως) ενημερώσει τον Αναπληρωτή Υπουργό Οικονομικών, κ. Τρ. Αλεξιάδη, η έρευνά μας σε σχέση με τη συγκεκριμένη υπόθεση των 28 ακινήτων, καθώς και η σύνταξη σχετικού γνωμοδοτικού πορίσματος, με καταγραφή σημαντικότατων ευρημάτων, τα οποία θα έπρεπε να γνωστοποιηθούν στη Δικαιοσύνη και στο Νομικό Συμβούλιο του Κράτους. Δυστυχώς, και όλως περιέργως, το αιφνίδιο και επιτακτικό αίτημα για  υποβολή της παραίτησής μου, οδηγεί στην αδυναμία ολοκλήρωσης του όλου εγχειρήματος. Σε κάθε περίπτωση, ελπίζω στην ανάληψη σχετικής πρωτοβουλίας από το νέο Γενικό Γραμματέα Δημόσιας Περιουσίας.

 Με αφορμή, τέλος, τις διεξαγόμενες διαπραγματεύσεις της κυβέρνησης με τους δανειστές της χώρας και ιδίως σ’ ό,τι αφορά στο κεφάλαιο της Δημόσιας Περιουσίας οφείλω να επισημάνω τον κίνδυνο να επαναληφθούν και μάλιστα σε χειρότερο βαθμό τα λάθη του παρελθόντος. Η ανησυχία μου ενισχύεται από το γεγονός, ότι γίνονται οι σχετικές διαπραγματεύσεις, ερήμην της Γενικής Γραμματείας Δημόσιας Περιουσίας και των εμπειρότατων στελεχών – υπαλλήλων της. Οι όποιες διαπραγματεύσεις σχετικά με τη Δημόσια Περιουσία εμπλέκουν αποκλειστικά το Τ.Α.Ι.Π.Ε.Δ. Πλην όμως, εάν είναι να επαναληφθούν φαινόμενα ετεροβαρών για το Δημόσιο συμβάσεων, όπως αυτές των 28 ακινήτων, που ανήκαν στο Δημόσιο, καθώς και άλλων, που δεν έχει νόημα να τις απαριθμήσω, τότε η ζημία για το ελληνικό Δημόσιο θα είναι μεγίστη και ενδεχομένως μη αναστρέψιμη.

Σε κάθε περίπτωση, πρέπει να αποφευχθεί η υποθήκευση των περιουσιακών στοιχείων της χώρας, πολλώ δε μάλλον, όταν έχει ομολογηθεί, ότι τα μέτρα, τα οποία λαμβάνονται ενδέχεται να μην αποδώσουν τα αναμενόμενα. Πρέπει, επίσης, να μην αντιμετωπίζονται με τον ίδιο τρόπο τα αστικά ακίνητα με τις παράκτιες – παρόχθιες και δασικές εκτάσεις της χώρας (υγρότοποι, δασικές εκτάσεις, κλπ), καθώς και με τις κατάλληλες για αγροτικές καλλιέργειες εκτάσεις του Δημοσίου. Αυτές οι εκτάσεις, οι οποίες διέπονται από ειδικό προστατευτικό καθεστώς και παράλληλα αποτελούν το συγκριτικό πλεονέκτημα της χώρας, πρέπει να εξαιρούνται από κάθε είδους εκποίησης και να επιλέγεται η μορφή της ήπιας ανάπτυξης.

Ίσως δεν έχει γίνει αντιληπτό, αλλά η Δημόσια Περιουσία, δύναται να αποτελέσει μοχλό μεγάλης ανάπτυξης για τη χώρα μας, χωρίς καν να επιλεγεί η άρον άρον εκποίησή της. Το δε μεγάλο πλεονέκτημα των εσόδων, που προέρχονται από την προστασία, ανάδειξη και ορθή αξιοποίηση της Δημόσιας Περιουσίας, είναι, ότι αυτά δεν θα προέρχονται από τη φορολογία των πολιτών…»

Ποιος σκότωσε τον Κλούρα και τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις του;

Ο Αλέξης Τσίπρας και η παρεϊτσα του, ένα συνάφι αδίστακτων τυχοδιωκτών που σκοτώνουν ολόκληρη τη χώρα. Απλά Αλεξιαδί-στακτοι.

Δεν είναι καλύτεροι ή χειρότεροι από τους προηγούμενους. Είναι οι ίδιοι με διαφορετικό προσωπείο.

Οι ελληνικές κυβερνήσεις των τελευταίων ετών και η Τρόικα-Κουαρτέτο, παίζουν εναλλάξ το ρόλο του καλού και του κακού μπάτσου.

Στην πραγματικότητα είναι αδίστακτοι συνεργάτες στο μέγα έγκλημα της πλήρους απαξίωσης και ξεπουλήματος της χώρας. 

Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com

Read More »

Κι ο Σόιμπλε "δίνει" Τσίπρα

Δεν σας αρκούσαν οι αποκαλύψεις Βαρουφάκη, ούτε οι πρόσφατες της Κωνσταντοπούλου.

Φυσικά και δεν πρόκειται να αρκεστείτε στις αποκαλύψεις Σόιμπλε.

Γιατί όταν η πραγματικότητα διαφωνεί μαζί σας, τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα.

Ο μυθομανής Έλληνας έχει τον πρωθυπουργό που του αξίζει.

Χριστιανική καρτερικότητα, βυζαντινή μεγαλοπρέπεια, ευρωπαϊκή φινέτσα, όλα τα ψέματα του κόσμου στριμωγμένα σε ένα λαό που συνεχίζει να τρέφεται από τις σάρκες των αυταπατών του παρότι πεθαίνει.

Ο Τσίπρας συναντήθηκε με τον Σόιμπλε πριν τις εκλογές του Γενάρη. Εκεί ο Τσίπρας του δήλωσε χωρίς να του ζητηθεί την εθελοδουλεία του στο Ευρώ. Ο Σόιμπλε στα λέει αυτά, όχι η Τρέμη.

Ο Σόιμπλε το μόνο που έκανε είναι να εξηγήσει στον λαοπλάνο Τσίπρα πως οι λαϊκισμοί του θα γυρνούσαν μπούμερανγκ, πως δεν μπορεί να πατάει με ένα πόδι σε δύο βάρκες.

Δεν ήταν εκβιασμός. Είναι σαν να λες σε ένα κακομαθημένο μπάσταρδο πως δεν μπορεί να φάει και γαριδάκια και πάστα.

Πως θα του κάνει κακό.

Τα μήντια κατασκεύασαν τον κακό δόκτωρα Σόιμπλε. Κατασκεύασαν και το κόμμα της δραχμής.

Η ευρωδουλεία τους τους το υπέδειξε.

Όχι ο Σόιμπλε.

Το μόνο που έκανε ο Σόιμπλε είναι να πει σους Έλληνες πως αν αποφάσιζαν να βγουν από το Ευρώ, ο ίδιος θα τους στήριζε.

Δεν υπάρχει πιο παρεξηγημένος πολιτικός στην Ελλάδα από τον Σόιμπλε.

Κι αυτό γιατί είναι ρεαλιστής.

Αλλά αυτό το κείμενο δε γράφεται για να εξυμνήσει το Σόιμπλε.

Γράφεται για να καταδείξει περίτρανα το πόσο μαλάκες πολιτικούς έχουμε, αθεράπευτα ανεύθυνους και τυχοδιώκτες όπως εκείνο το αριστερό παιδί που έπεσε ηρωικά από έναν έρπη και που για να σώσει το κράτος του κατέστρεψε τη χώρα του.

Υπήρχαν εναλλακτικές.

Το ελληνικό σύστημα εξουσίας τις κατέστρεψε όλες.

Όλες.

Το θέμα δεν ήταν αν ο Σόιμπλε γούσταρε τους Έλληνες. Το θέμα είναι ότι οι Έλληνες πολιτικοί δεν δίνουν δεκάρα για τους Έλληνες συνεχίζοντας μια μακρά παράδοση.

Και πως οι Έλληνες έλκονται από την αδιαφορία απέναντί τους.

Μα οι μνημονιακοί δεν εκθείαζαν τον Σόιμπλε;

Ισχύει. Μέχρι την άνοδο του Σύριζα στην εξουσία.

Μετά, έχοντας ξεμείνει από εχθρούς, κατασκεύασαν τον κακό κο Σόιμπλε και το κόμμα της δραχμής του.

Φυσικά, αν ποτέ υπήρχε κόμμα της δραχμής θα το είχατε δει.

Δεν υπάρχει.

Γιατί η δραχμή θέλει αρχίδια που τα παράσιτα του ελληνικού βίου δεν έχουν.

Θέλει αυτοπροσδιορισμό και αξίες, πράγματα ασύμβατα με τον παρασιτισμό.

Το κόμμα της δραχμής ήταν τόσο ισχυρό όσο επικίνδυνη ήταν η γρίπη των γουρουνιών.

Συνεχίζουμε λοιπόν να είμαστε θύματα μιας πολύτροπης προπαγάνδας κι αναπαράγωντας την γινόμαστε και θύτες.

Ο μόνος που στάθηκε απέναντι στον Σόιμπλε καθώς οι περισσότεροι υπουργοί της ΕΕ βλέπουν τον Σόιμπλε σαν το ζωντανό σύμβολο της γερμανικής εξουσίας, ήταν ο κος Βαρουφάκης.

Μα ήταν ολίγιστος. Γιατί και το όραμα του κου Βαρουφάκη είναι μια ομόσπονδη Ευρώπη.

Και έτσι με το σχέδιο Ψ του Βαρουφάκη, το να κρατηθούν κάποια 17 δις ως εκβιασμός στην Ευρώπη ήταν εντελώς ασύμμετρο σε σχέση με τα συνολικά οικονομικά μεγέθη.

Μία σημαντική επιλογή είχε απομείνει ένα χρόνο μετά το PSI: στάση πληρωμών και διαπραγμάτευση με το όπλο της δραχμής στο τραπέζι, γιατί όλα τα υπόλοιπα όπλα μας τα είχαν παραδώσει οι εφιάλτες Παπανδρέου και Παπακωνσταντίνου.

Αντί λοιπόν να αναρωτιόμαστε ποιοι μας πήραν αυτό το όπλο, αντί να αναρωτιόμαστε σε τι αντιστοιχούν οι κινήσεις Στουρνάρα και πρώην υψηλόβαθμων αξιωματούχων όταν αυτοί συνωμοτούσαν κατά ενδεχομένων εναλλακτικών κινήσεων, καθόμαστε και ακούμε την αυθάδη προπαγάνδα περί πραξικοπήματος Βαρουφάκη και το μύθο της επίθεσης στο Νομισματοκοπείο από τον Ράμπολαφαζάνη.

Τόση γελοιότητα δεν είναι πρέπουσα για ανθρώπινα πλάσματα.

Αγόρια, πραξικόπημα υπάρχει διαρκές από το 2009 απέναντι στη δημοκρατία και το σύνταγμα.

Κινήσεις κατά του Ευρώ δεν δύναται να νοούνται ως πραξικοπηματικές.

Δεν ψηφίσαμε ποτέ ευρώ, το ευρώ δεν αναφέρεται στο σύνταγμα.

Κι ας ανδρωθούμε επιτέλους.

Οι Γερμανικές και Γαλλικές καθώς και άλλες ευρωπαικές τράπεζες ήταν εκτεθειμένες στην αμερικάνικη κρίση του 2008 καθώς το αμερικάνικο τραπεζικό σύστημα πέταξε εκατοντάδες δις σκουπιδιών παραγώγων ενυπόθηκων δανείων σε αυτές.

Η τότε εξωτερικά οικονομικά εύρωστη ΕΕ, συγκάλυψε τη φούσκα για κάποιο διάστημα. Με το που έσκασε τεχνητά η ελληνική κρίση κι εξαπλώθηκε σε όλο τον νότο, Γαλλογερμανοί κι άλλοι βρήκαν τη χρυσή ευκαιρία με τα διαρρέοντα κεφάλαια από το νότο να καλύψουν τις τρύπες της απόλυτης τραπεζικής ανευθυνότητας και της πίστης της ΕΕ στην μητερούλα τους τις ΗΠΑ. Αυτός ήταν άλλωστε κι ο λόγος που η περισσότερο εκτεθειμένη τράπεζα του πλανήτη, η Deutsche Bank, παρουσιαζόταν ως πολιτικός ρυθμιστής και έγλειφε τον Παπανδρέου. Γιατί χωρίς την κρίση του νότου, το ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε του Παπανδρέου για την Deutsche Bank περιοριζόταν απλά στο όσο και να άλλαζε, θα βούλιαζε.

Με άλλα λόγια συνμαλάκες μου, πληρώνουμε τα σπασμένα άλλων- μέχρι θανάτου.

Κι όχι, δε σου φταίει ο Σόιμπλε. Αυτός κάνει αυτό που πρέπει. Γερμανός πολιτικός είναι πανάθεμα σε.

Το θέμα είναι εμείς τι κάνουμε.

Φάτε ευρώ μέχρι να σκάσετε.

Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com, 5/2/2016

Read More »

Αντιρατσιστικός σεξισμός

Σάλο στην ελληνική γνώμη προκάλεσε η σεξιστική δήλωση δημάρχου κωμόπολης να μην προκαλούν τα ντόπια κορίτσια του σχολείου τους μετανάστες και να διαλέγουν δρόμους που δε βρίσκονται μετανάστες για να πηγαίνουν στο σχολειό.

Η δημόσια αυτή προτροπή έρχεται μερικές βδομάδες μετά την προτροπή δημάρχου προς τις γυναίκες της πόλης να είναι «καλύτερα προστατευμένες» και «καλύτερα προετοιμασμένες» ιδιαίτερα τώρα που ‘ρχεται το καρναβάλι.

Κι όχι, αυτές οι δηλώσεις που μεταφέρουν μέρος της ευθύνης σεξουαλικών επιθέσεων στη γυναικεία φύση δεν έγιναν από πολιτικούς γαλουχημένους από την ελληνορθόδοξη εκκλησιά.

Από Γερμανούς πολιτικούς γίναν.

Και μάλιστα μέρες μετά τις εκατοντάδες πρωτοχρονιάτικες σεξιστικές επιθέσεις στην Κολωνία αλλά και στα περισσότερα από τα γερμανικά κρατίδια, επιθέσεις που μάλλον συνιστούν την μαζικότερη επίδειξη έμπρακτου σεξισμού εδώ και δεκαετίες στην Ευρώπη αν και τo παρασκήνιο τους παραμένει άγνωστο.

Σε αυτά τα φαινόμενα που ραγίζουν την Ευρώπη, η ελληνική πληροφοριακή κοινότητα κράτησε μεγάλη απόσταση ελέω της κυρίαρχης αριστεροφροσύνης.

Όταν λοιπόν υπάρχουν λόγοι για να συγκρουστεί ο αντισεξιστής μέσα στον αντιρατσιστή, ο αντιρατσιστής επιβάλει στον αντισεξιστή μέσα του να το βουλώσει γιατί αλλιώς θα τον κατηγορήσει για ρατσιστή.

Πάντα αυτό κάνει.

Μόνο αυτό κάνει.

Κι έτσι, για να μην τροφοδοτήσει ρατσισμούς, συγκαλύπτει φαινόμενα που δεν βολεύουν την κοσμοθέαση του. Και η συγκάλυψη τα ενθαρρύνει ακόμη περισσότερο δίνοντας μια αίσθηση παντοδυναμίας στους θύτες που προστατευμένοι συνεχίζουν την δράση τους.

Αυτό ακριβώς συνέβη στο Rotheram στη Μ.Βρετανία ανάμεσα στο 1997 και 2013: 1400 παιδιά έχουν να ευχαριστούν την αντιρατσιστική ομπρέλα για τις απαγωγές, τους βιασμούς και την βίαια εκπόρνευση τους από κύκλωμα Πακιστανικών καταγωγών.

Για 16 χρόνια οι βρετανικές αρχές κοσκίνιζαν, επιτρέποντας στο κύκλωμα να συνεχίζει ανενόχλητο τη δράση του, φοβούμενες μην τυχόν κι ενθαρρύνουν τον ρατσισμό.

Οι έρευνες άνοιγαν κι έκλειναν ανολοκλήρωτες υπό τη δαμόκλειο σπάθη της αντιρατσιστικής πολιτικής ορθότητας.

Και με αυτόν τον τρόπο ενθάρρυναν φαινόμενα που δίνουν τροφή στον ρατσισμό.

Η αίσθηση ανωτερότητας είναι προοίμιο ολοκληρωτισμού. Κι ο βαμμένος αντιρατσίστας νιώθει ηθικά ανώτερος όχι μόνο απέναντι στους πολιτικούς του εχθρούς τους οποίους θέλει να καταστρέψει και βιολογικά όταν και όποτε χρειαστεί, αλλά και απέναντι σε όλους τους υπολοίπους που ο βίαιος γενικευμένος «ανθρωπισμός» του ισοπεδώνει.

Ανθρωπισμός όμως ως πολιτική προσταγή απογυμνωμένη από ευγενή συναισθήματα είναι τόσο ειλικρινής όσο η παγκόσμια χριστιανική αγάπη ως θρησκευτική προσταγή.

Υπάρχουν μερικές αλήθειες. Κι ο μετανάστης κάποιες φορές θέλει να γαμήσει. Άνθρωπος είναι.

Αν δε, προέρχεται από κουλτούρες ακραία σεξιστικές που αντιμετωπίζουν τη γυναίκα μόνο ως αντρική ιδιοκτησία, κουλτούρες βαρύτατα θεοκρατικές που έχουν θεσμοποιήσει τη γυναικεία σκλαβιά και θεωρούν τη γυναικεία σεξουαλική ορμή ως θανάσιμη αμαρτία, το πρώτο που έχει να πολεμήσει είναι την κουλτούρα του- αν δεν θέλει να πολεμηθεί.

Ας μην στρουθοκαμηλίζουμε προσποιούμενοι ότι δεν ξέρουμε. Από τέτοιες κοινωνίες προερχόμαστε κι εμείς. Ας μου θυμίσει λίγο κάποιος πότε η μοιχεία σταμάτησε να θεωρείται έγκλημα στην Ελλάδα. Νομικά, μόλις το 1982 σταμάτησε να θεωρείται πλημμέλημα.

Αρκετοί μετανάστες προέρχονται από χώρες πολύ πιο ακραία σεξιστικές από ότι ποτέ υπήρξαμε εμείς.

Χώρες που οι γυναίκες εξακολουθούν να λιθοβολούνται, χώρες που ο βιασμός υπό συνθήκες δεν αποτελεί έγκλημα αλλά τιμωρία.

Δεν σημαίνει ότι ο κάθε άνθρωπος που μεταναστεύει είναι υποχρεωτικά φορέας της κουλτούρας καταγωγής του. Πολλές φορές μεταναστεύει επειδή δεν την αντέχει, επειδή θέλει να ξεφύγει από αυτήν.

Άλλες φορές πάλι την κουβαλάει μέσα του σαν αναπόσπαστο κομμάτι του εαυτού του.

Η δήμαρχος της Κολωνίας ζήτησε από τις γυναίκες να είναι καλύτερα προετοιμασμένες για την κάθε επόμενη φορά.

Λογικό: Η ίδια παραλίγον να δολοφονηθεί από τις μαχαιριές ρατσιστή που ήθελε να σώσει τη Γερμανία από την αθρόα συνέρρευση ξένων την οποία η ίδια πολιτικά υποστήριζε και υποστηρίζει.

Αυτή, έχει κάθε λόγο πλέον, να θεωρεί τον ρατσισμό πολύ πιο επικίνδυνο από τον αντιρατσισμό σε τέτοιο βαθμό που προτρέπει τις γυναίκες στη σεμνοτυφία για να μην προκληθούν θεοκρατικά και σεξιστικά ήθη μεταναστών και προσφύγων.

Είναι πολύ αργά πια. Η διάλυση των χωρών της Μέσης Ανατολής θα διαλύσει και την Ευρώπη όπως είχα προειδοποιήσει.

Ήδη την έχει πληγώσει βαθύτατα: ρατσιστές εναντίον μεταναστών, μετανάστες κατά του πληθυσμού, αντιρατσιστές κατά ρατσιστών, η Ευρώπη άλλαξε.

Και δεν υπάρχει τίποτε που να μπορεί σύντομα να την επαναφέρει στην μέχρι πρότινος ευφορική της κατάσταση.

Το μαχαίρι κόβει το ίδιο ανεξάρτητα από το πιο χρώμα χέρι το κρατά. Κι αυτός που το συγκαλύπτει είναι κι αυτός εγκληματίας ανεξαρτήτου φυλής και πεποιθήσεων.

Φευ. Ο δρόμος προς την κόλαση είναι σπαρμένος με καλές προθέσεις.

Κάποτε, ο μεγάλος Αντρέ Μπρετόν, είχε πει ότι ο «Άνθρωπος είναι η απάντηση, όποια κι αν είναι η ερώτηση».

Ρωτώ λοιπόν κι εγώ με τη σειρά αν μου επιτρέπετε: Ποιο είναι το χειρότερο είδος στον Πλανήτη;

Ευχαριστώ Αντρέ. Με κάλυψες πλήρως.

Παρεμπιπτόντως, ένα υπέροχο μυθιστόρημα που ασχολείται με τα παραπάνω θέματα είναι το δικό μου «Το Σημάδι».

Ένας ηλίθιος συγγραφέας μου είχε πει με ύφος δέκα καρδιναλίων πως το μυθιστόρημα μου γράφτηκε αποκλειστικά για την ελληνική κρίση. Φυσικά το βιβλίο γράφτηκε το 2010. Διαβάστε το, συγκρίνετε το με την Ευρώπη του τώρα και θα καταλάβετε γιατί συνεχίζω να γράφω προφητική λογοτεχνία, δυστοπική λογοτεχνία.

Ειδάλλως συνεχίστε να κάνετε συγγραφείς από τα Lidl ακόμη πιο πλούσιους κι υπερόπτες.

Μπορείτε εύκολα να φανταστείτε ότι είμαι αποκλεισμένους από όλες τις κλίκες και τις φατρίες.  

Κι έτσι, το βιβλιαράκι μπορείτε να το βρείτε μόνο στις εκδόσεις Anima. Παρενοχλείστε τους στο 2155510304. Και για τα Β.Π, στο βιβλιοπωλείο Κούλου Μάρθα, Βας. Σοφίας 14 Μαρούσι, 2108028705.

Επίσης θέλω να ξαναευχαριστήσω δημοσίως τον μεγάλο Γιώργο Κοντογιώργη για την υπέροχη παρουσίαση που κάναμε μαζί για «Το Σημάδι».

Δεσμεύομαι να την ανεβάσω ηχογραφημένη από τον ίδιον μόλις μου στείλουν το οπτικό υλικό. Ακόμη το περιμένω.

Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com, 4/2/2016     

Read More »

Α. Τσίπρας: Από τον εθνομηδενισμό στον χρονομηδενισμό.

Σε προηγούμενα άρθρα μας μελετήσαμε και τις δύο μεσσιανικές εκδοχές: Του Τσίπρα ως Χριστού και του Τσίπρα ως αντίχριστου. 

Η επίσημη φωνή των κομματόσκυλων του ΣΥΡΙΖΑ σε παλαιότερο άρθρο της συμφώνησε με την πρώτη εκδοχή παρουσιάζοντας τον πρωτοχριστιανισμό ως την πρώτη φορά  αριστερά κι εμμέσως πλην σαφώς τον Τσίπρα ως Χριστό.

Ποιοι είμαστε εμείς να διαφωνήσουμε;

Πράγματι, η καρτερικότητα του νεαρού πρωθυπουργού είναι χριστιανικής κοπής.

Ο Χριστός μας προέτρεψε να αγαπάμε αλλήλους.

Ο Τσίπρας να αγαπάμε εταίρους.

Ο Χριστός έκανε το νερό κρασί.

Ο Τσίπρας το κρέας ψάρι και το ΟΧΙ ΝΑΙ.

Ενδιαφέρον έχει και η φορολογική τους αντίληψη.

Ο Χριστός προέτρεπε σε όσους έχουν δύο ιμάτια να δώσουν το ένα.

Ο Τσίπρας το επέβαλε φορολογώντας. Για όσους δεν έχει μείνει τίποτα να δώσουν, δεν πειράζει, έχει ο θεός.

Αυτοδικαίως λοιπόν, στις 24 Φλεβάρη, γιορτάζοντας τον ένα χρόνο "αριστερής διακυβέρνησης" γεμάτης θαύματα, ο Τσίπρας πρότεινε την αντικατάσταση της χριστιανικής χρονοθεσίας με αυτήν της Τσιπριανής: Το 2016 θα είναι το έτος μηδέν για την ανασυγκρότηση της πατρίδας μας είπε.

Φυσικά όλα αυτά τα χρόνια, το καθένα ξεχωριστά και όλα μαζί, είναι η ώρα μηδέν και το σημείο μηδέν για αυτή τη χώρα που έχει εκμηδενιστεί που φέρνει πλέον μονίμως αρνητικό πρόσημο σε όλους τους θετικούς της δείκτες και θετικό σε όλους τους αρνητικούς.

Όπως και να χει, από χθες πρέπει όλοι οι Έλληνες με βαθύτατη θρησκευτική προσήλωση στην μοναδική ιστορική προσωπικότητα που λέγεται Αλέξης Τσίπρας, να καταργήσουν το Γρηγοριανό ημερολόγιο και να αρχίσουν να χρησιμοποιούν το ... Τσιπριανό.

Σύμφωνα με αυτό το 2017 μ.Χ οφείλει να αντικατασταθεί από το 1 μ.Τ (μετά Τσίπραν).

Αυτό λύνει και ένα μεγάλο παράδοξο:

Πριν από λίγες μέρες ο Τσίπρας στο οικονομικό φόρουμ του Νταβός εξέπληξε τους πάντες, ακόμη και τους Έλληνες που πλέον δε θα πρεπε να τους εκπλήσσει απολύτως τίποτε, δηλώνοντας πως πιστεύει πως το 2016 η Ελλάδα θα εκπλήξει την οικονομική κοινότητα.

Αυτή η δήλωση φυσικά δεν έχει κανένα νόημα αν δεν χρησιμοποιηθεί το Τσιπριανό ημερολόγιο καθώς το 2016 μ.Χ προβλέπεται σχεδόν καθολικά αναντίρρητα να είναι έτος ύφεσης.

Προφανώς λοιπόν, η εκτίμηση του Τσίπρα δεν αφορά το 2016 μετά Χριστόν αλλά το 2016 μετά Τσίπραν… οικονομική ανάκαμψη δηλ σε μόλις … 2016 χρόνια από τώρα.

Μια ματιά στους πίνακες του προγράμματος εξυπηρέτησης του ελληνικού χρέους δικαιολογεί απόλυτα την συγκρατημένη αισιοδοξία του θαυματουργού πρωθυπουργού.

Πράγματι. Η δεκαετία 2015-2025 είναι επιβαρυμένη με περίπου 8 δις ετησίως σε υποχρεώσεις εξυπηρέτησης χρέους. Τη δεκαετία 25-35 τα πράγματι επιβαρύνονται κατά 1 επιπλέον δις ετησίως περίπου.

Τη δεκαετία 35-45 άλλοι τη θέλουν με επιβάρυνση ενός ακόμη δις ετησίως, ενώ άλλοι την θέλουν τη χειρότερη δεκαετία με ετήσιες υποχρεώσεις γύρω στα 13 δις κατά μέσο όρο.

Κι όλα αυτά, σε μια οικονομία που το ΑΕΠ της συρρικνώνεται διαρκώς, που η φοροδοτική ικανότητα του πληθυσμού της έχει εξαντληθεί ήδη από το 2015 (έτος κολασμένο που έφερε δανειακές υποχρεώσεις  20 δις), που δεν θα μπορεί να αντλήσει πόρους από την εκμετάλλευση της δημόσιας περιουσίας καθώς θα έχει υποχρεωθεί μέσω των «ανεξάρτητων αρχών» όπως το ΤΑΙΠΕΔ και το νέο υπό σύσταση ταμείο ιδιωτικοποιήσεων να την ξεπουλήσει με εξευτελιστικούς όρους χωρίς καμία δυνατότητα παρέμβασης μιας μαριοτενίστικης κεντρικής κυβέρνησης… ακριβώς όπως έγινε με τον ΟΛΠ που δείχνει το δρόμο της νέας εποχής για την Ελλάδα.

Πράγματι, πρέπει κάποιος να είναι ηλίθιος για να πιστεύει ότι όταν το ΔΝΤ έκρινε το 2010 το ελληνικό χρέος μη βιώσιμο με λόγο χρέους/ΑΕΠ 120%, να θεωρεί ότι μετά από μια πενταετία οικονομικής καταστροφής, το 2015 με λόγο χρέους/ΑΕΠ πάνω από 170%, το χρέος καθίσταται βιώσιμο.

Φως στο τούνελ αρχίζει να υπάρχει τη δεκαετία 2045-2055 κι αυτό υπό την αίρεση ότι δεν θα υπάρχουν νέα δάνεια και χωρίς να υπολογιστεί το πως επηρέασε την κατανομή η δανειακή συμφωνία των 40 δις του Ιούλη.

Με άλλα λόγια, ζήσε Μάη μου να φας τριφύλλι.  

Καθίσταται προφανές ότι η στάση πληρωμών κι η διαγραφή χρέους ήταν η μόνη λύση και ότι το μόνο που επέτυχε η άρνησή της ήταν μια δραματική επιδείνωση.

Σήμερα έχουμε δεχτεί το μεγαλύτερο κομμάτι πόνου που θα δεχόμασταν αν προχωρούσαμε άμεσα στη στάση πληρωμών.

Φυγή καταθέσεων, μείωση εισοδημάτων, Capital controls, καταστροφή υποδομών, φυγή υγιούς επιχειρηματικότητας, εκβιασμούς για Grexit, μπλοκ δυνάμεων που στέλνουν τελεσίγραφα για αστυνόμευση του Αιγαίου υπό την απειλή της άρσης της συνθήκης Σένγκεν για την Ελλάδα και την προοπτική της μετατροπής της σε χωματερή ανθρώπων να είναι ορατότερη από ποτέ και με την μετανάστευση των Ελλήνων και τη δημογραφική βόμβα να ενισχύονται μέρα με τη μέρα.

Έχουμε δεχτεί τον περισσότερο πόνο και κανένα από τα οφέλη της στάσης πληρωμών.

Μπορούμε να συνεχίσουμε να ακούμε κούφια λόγια υποσχέσεις και δεσμεύσεις και να συνεχίσουμε την πορεία προς τη μιζέρια και την εξαθλίωση.

Ή να προσπαθήσουμε να την ανακόψουμε.

Υπό τις σημερινές συνθήκες ίσως ακόμη και το δεύτερο να αποβεί απολύτως μάταιο.

Θα μπορούμε όμως να λέμε ότι τουλάχιστον προσπαθήσαμε να σώσουμε μια καταδικασμένη πλέον χώρα. Ότι τουλάχιστον προσπαθήσαμε... 

Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.gr, 25/1/2016

Read More »

Πως τον Βαρουφήξαμε: Οι αποκαλύψεις του πρωην ΥΠΟΙΚ μέσα από τα κείμενα του agriazwa.blogpsot

Οι αποκαλύψεις Βαρουφάκη είναι ιστορικής αξίας.

Γιατί είναι το black box των διαπραγματεύσεων.

Ένα μόνο κύριο συμπέρασμα βγαίνει από αυτές: Δημοκρατία και γερμανοκρατούμενη Ευρώπη είναι ασύμβατα.

Τα παιχνίδια ισχύος εντός της ευροζώνης δεν υπόκεινται σε κανένα άλλο κανόνα πέρα από την αδιαφάνεια και το δίκιο του ισχυρού ενώ η λαϊκή βούληση είτε χλευάζεται είτε τιμωρείται.

Βγήκαν και πολλά επιμέρους συμπεράσματα: Ότι ο Βαρουφάκης ήταν πολύ πιο πιστός στην κυβέρνηση και στο ευρωφεντεραλιστικό του όραμα από ότι ήταν στον ελληνικό λαό.

Όλα τα υπόλοιπα τα είχαμε περιγράψει σε ετούτο εδώ το blog σε μια εξαιρετικά πετυχημένη σειρά μακροσκοπικών παρατηρήσεων των φαινομένων καθώς εσωτερική πληροφόρηση ουδέποτε είχα ή μπορούσα να έχω.

14 Φλεβάρη προειδοποίησα για την αρχή του τέλους της αριστερής παρένθεσης: 

«Ώστε υπήρξαν λαϊκιστές; Όχι γιατί αυτά που λέγαν ήταν αδύνατα να γίνουν όπως τους κατηγορούσαν οι δήθεν ρεαλιστές, αλλά γιατί δεν κάναν ότι ήταν δυνατό για να γίνουν.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είναι όμηρος όχι μόνο των προηγούμενων πολιτικών και των διεθνών συσχετισμών αλλά και της ίδιας της της ρητορικής. Έτσι μένει σε μια πολιτική εντυπώσεων ενώ φαίνεται να υποχωρεί στην ουσία της πολιτικής που είναι η άσκησή της.

Είναι σχεδόν αδύνατο να καταλάβει κάποιος το τι συμβαίνει στις διαπραγματεύσεις. Και μόνο η ύπαρξη αυτής της αδιαφάνειας είναι ένας κάκιστος δείκτης…

… Προς το παρόν δεν υπάρχει διαπραγμάτευση. Η κυβέρνηση επιμένει στο να μην αμφισβητηθεί η ρητορική κι όχι η πολιτική της…

…ότι κι αν μας μέλλεται, ένα πράγμα είναι σίγουρο: Πως θα υπάρξει οπωσδήποτε ρήξη.  

Και υπάρχουν μονάχα δύο τρόποι για να γίνει αυτή: Αν δεν γίνει με τα ιερατεία της Ευρώπης και με τα ιδιωτικά συμφέροντα, θα γίνει στο εσωτερικό της κυβέρνησης και με το λαό…

…Είχα γράψει πρόσφατα …πως ποτέ μια κυβέρνηση δε ρίσκαρε τόσα πολλά για να διεκδικήσει τόσα λίγα.

Σήμερα γράφω πως ποτέ μια κυβέρνηση δεν θα έχει χάσει τόσα πολλά σε τόσο λίγο χρόνο κερδίζοντας τόσα λίγα.

Τη Δευτέρα θα δούμε αν έχει ξεκινήσει μια νέα εποχή για τη χώρα ή αν απλά θα σφραγιστεί το τέλος της.»

18 Φλεβάρη προειδοποιούσα: 

«Τι περιμένετε; Παρά τη παραφιλολογία οι διαπραγματεύσεις με τους Ευρωπαίους δεν προχωρούν: Τι θέλετε; Να σας πετάξουν ένα κόκκαλο για να ισχυριστείτε πως ο λαός δεν προδόθηκε, πως οι προσδοκίες και τα προτάγματα του ικανοποιήθηκαν;

Αυτά που κάποτε μου μοιάζαν μεγαλοφυή στρατηγήματα τώρα μου μοιάζουν φθηνά τεχνάσματα.

Το whatever it takes του Γιάννη Δραγασάκη περικόπηκε σε ένα απλό whatever…

…Την Πέμπτη περνάτε κάποιες κόκκινες γραμμές. Ανάσες ζωής δίνουν, αλλά από μόνες τους δεν αρκούν, κυρίως όταν γαλάζια και πράσινα «παιδιά» περνούν στις γραμμές σας οι οποίες φαίνεται να μετατοπίζονται προς το συμβιβαστικότερο.

Για λίγο καιρό ακόμη θα διαδηλώνουμε υπέρ σας και ενάντια στην ολοκληρωτική Ευρώπη ωσάν λαός και Κυβέρνηση να ήταν το ίδιο και ταυτό. Αν μας αποδείξετε ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει, τότε μην εκπλαγείτε όταν μας δείτε να διαδηλώνουμε εναντίον σας.

Και θα είναι κρίμα Αλέξη να γίνεις ΓΑΠ σε τόσο μικρή ηλικία και με τόση μικρή θητεία και να στέλνεις τα ΜΑΤ εναντίον μας.»

19 Φλεβάρη: 

«…Η συναίνεση και η συμμαχία με το σάπιο και παραπαίον σύστημα εξουσίας δεν είναι συμβατή πλέον με την αφήγηση κάποιου μεγάλου στρατηγήματος… Στο αμέσως προηγούμενο άρθρο μου δήλωνα ότι η κυβέρνηση διολίσθαινε από τη χάραξη στρατηγικής στο σκάρφισμα τεχνασμάτων. Σήμερα δηλώνω ότι η ίδια η κυβέρνηση ήταν ένα τέχνασμα, ένας ακόμη δούρειος ίππος του διεθνούς ολοκληρωτισμού και του εγχώριου συστήματος εξουσίας, το πιο περίφημο από όλα μέχρι σήμερα. Αν δεν ήταν εξαρχής, κατάφερε κι έγινε μέσα σε 22 μέρες από την ανάληψη της εξουσίας. Αυτό και αν είναι κατόρθωμα.

Και αυτή η εικόνα είναι μη αναστρέψιμη. Κι έτσι θα παραμείνει εκτός κι αν δούμε τους Παπανδρέου, Σαμαρά, Βενιζέλο και τους ολιγάρχες φυλακή. 

Αλλά δεν πρόκειται να δούμε κάτι τέτοιο...

Λυπάμαι… όχι, όχι δεν λυπάμαι: Ντρέπομαι που έσπρωξα κόσμο στην αγκαλιά του εξαιρετικά μεταμφιεσμένου ταξικού του εχθρού. Ντρέπομαι που φάνηκα και γω χρήσιμος ηλίθιος...

…Μένει να φανεί επίσης αν η νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ που στελέχη της μου την περιγράφαν ως ριζοσπαστικότατη και λυσσασμένη κατά της διαπλοκής θα θέσει θέμα αλλαγής ηγεσίας στο ΣΥΡΙΖΑ. Αν θα πέσει ηρωικά στις επάλξεις ή αν πέφτοντας από τα σύννεφα θα επιχειρήσει απλά να βρει μια μαλακή καρέκλα να ανακουφίσει τον πονεμένο της πισινό.»

Φτάσαμε στην αποφράδα 20η του Φλεβάρη, τον πρώτο ανέντιμο συμβιβασμό, το τυράκι στη φάκα που σήμερα ο Βαρουφάκης ομολογεί πως ήταν λάθος του: 

«Μην ξεχνάμε όμως πως και τα ξένα χέρια χρειάζονται ελληνική γη. Και δεν αναφέρομαι φυσικά στους μετανάστες αλλά στα μεγάλα κεφάλαια.

Όσο περισσότερη ελληνική γη μπορούν να αρπάξουν. Και αυτό ακριβώς φαίνεται πως θα τους δώσει και η νέα ελληνική κυβέρνηση: Γη και ύδωρ.»

25 Φλεβάρη όρισα τον χρόνο που η κυβέρνηση θα διατηρούσε το αριστερό της προσωπείο. Έπεσα έξω ένα μόλις μήνα: 

«…Στην πραγματικότητα, η συγκυβέρνηση έχει βαριά βαριά τρεις μήνες για να πετύχει μικρά και μεγάλα θαύματα, πολλά από τα οποία θα επιδιώξουν να τα σαμποτάρουν όχι μόνο το ελληνικό σύστημα εξουσίας αλλά κι οι ίδιοι μας οι «εταίροι», απέναντι στην κρίση των οποίων ξαναδεσμευτήκαμε. Μετά το τρίμηνο αυτό η κυβέρνηση θα βρεθεί χωρίς φύλλα συκής μπροστά στην Νέα Ιερά Εξέταση όπου θα κληθεί με τις χειρότερες δυνατές συνθήκες να δηλώσει πίστη στο νεοφιλελευθερισμό και την γερμανική ηγεσία ή να δεχτεί ακόμη μεγαλύτερους εκβιασμούς…

…Ας ξεκινήσουν τα θαύματα λοιπόν: Ας ξαναχτίσουμε τη χώρα σε τρεις μήνες. Γιατί όχι; Ο Χριστός είχε δεσμευτεί ότι θα ξαναχτίσει το Ναό του Σολόμωντα σε τρεις μέρες.

Άλλωστε η συγκυβέρνηση έχει κάνει ήδη το πρώτο της μεγάλο θαύμα μόλις σε μερικές μέρες: Να επικυρώσει εκ νέου νεοφιλελεύθερες πολιτικές και ένα νέο αντικοινωνικό μέτρο με τη μεγαλύτερη δυνατή λαϊκή συναίνεση.

Αυτό κι αν είναι θαύμα!»

Παρά όλα αυτά, η κυβέρνηση συνεχίζει τις πρακτικές του ψεύδους και ενός άνανδρου αριστερίστικου οπτιμισμού, όπου η αριστερή προπαγάνδα συνάντησε την καθεστωτική, δημιουργώντας ένα «πυκνό νέφος παραπληροφόρησης, μουντότερο ακόμη και από τη σημερινή νεφελώδη μέρα.  

Μια φορά κι έναν καιρό, όχι πολύ παλιά, πριν κλείσει η ΕΡΤ και πριν οι αντιμνημονιακοί συναγωνιστές γίνουν κυβέρνηση, μπορούσες να μάθεις τι περίπου είχε συμβεί και να εξάγεις συμπεράσματα για το πώς και γιατί είχε συμβεί.»

Ακόμη και μέσα σε αυτό το νέφος αδιαφάνειας, αναγνωρίζω πως η στρατηγική της χρονοτριβής είναι καταδικασμένη κι ωφελεί τους δανειστές. Έτσι στις 5 Απριλίου γράφω πως : 

«Πράγματι, ο χρόνος που κέρδισε η κυβέρνηση ήταν χρήμα μόνο για τους δανειστές: Παρότι οι δανειστές έχουν παγώσει τις δικές τους υποχρεώσεις προς την Ελλάδα, η συγκυβέρνηση συνεχίζει να τιμά τις υποχρεώσεις της προς όλους ανεξαιρέτως τους δανειστές με δικούς της πόρους, με δικούς μας δηλαδή πόρους.

Αυτή δεν είναι ούτε ανεκτή ούτε καν βιώσιμη πολιτική. Οι πόροι εξαντλούνται. Ακόμη και ότι έχει απομείνει στα ασφαλιστικά ταμεία μετά το απίστευτο πλιάτσικο του PSI απειλείται με την κάθε μέρα που περνάει. Καίμε για να μένουν ζεστοί οι δανειστές τις τελευταίες σανίδες σωτηρίας που θα μας ήταν διαθέσιμες… Ήταν από την αρχή της κρίσης δεδομένο ότι οι μνημονιακές κυβερνήσεις θέλαν να φέρουν τη χώρα προ μη αντιστρεπτών τετελεσμένων. Με αυτήν την έννοια υπήρξαν εξαιρετικά επιτυχημένες.

Η νέα κυβέρνηση … παγιδεύτηκε διπλά: Παγιδεύτηκε από την παγίδα Σαμαρά Βενιζέλου και παγιδεύτηκε από το ρομαντισμό του Ευρωπαϊκού της Οράματος όταν αυτή τη στιγμή τη μοίρα της Ευρώπης ορίζουν κυνικά καθήκια που είναι παντρεμένα με τα διατλαντικά υπερσυσσωρευμένα μεγακεφάλαια και το τραπεζικό σύστημα.»

Τον Μάιο δεν υπήρχε περιθώριο για την παραμικρή ψευδαίσθηση:

«Οι προηγούμενοι δυνάστες μας κάναν εμπόριο τρόμου.

Και συνεχίζουν το εμπόριο τους.

Η τωρινή κυβέρνηση κάνει εμπόριο αισιοδοξίας:

Η συμφωνία είναι δίπλα, είναι κοντά και η σόγια είναι κρέας καθώς πλέον η καταστροφική συνθηκολόγηση της 20ης Φλεβάρη σήμερα θεωρείται μια επιτυχία-σταθμός.

Είναι σταθμός. Από κει περνάει το τρένο των μνημονίων.

Ας μη γελιόμαστε. Μια χρηματοδοτική συμφωνία με πολιτικούς όρους και προϋποθέσεις είναι μνημόνιο όπως και να ονομαστεί.

Έχει γίνει σαφές ακόμη στους μέτρια ηλιθίους ότι η ΕΕ δεν επιτρέπει την άσκηση πολιτικής. Ότι έχει καταλύσει ότι δημοκρατικό υπήρχε μέσα της.

Ότι οι εθνικές κυβερνήσεις οφείλουν να είναι ανδρείκελα της.

Ότι δεν μπορείς να ασκήσεις πολιτική όταν δεν ορίζεις τη νομισματική σου πολιτική.

Το ζούμε, το βιώνουμε.

Οι μάσκες πέφτουν γρήγορα στις μέρες μας.

Έστω λοιπόν ότι φτάσαμε στην «ενδιάμεση» συμφωνία.

Κάποιος οφείλει να μας εξηγήσει το πως γίνεται ο δανειζόμενος να εξυπηρετεί το χρέος του όταν ο δανειστής βαράει πιστόλια.

Υπάρχει όρος για αυτόν τον έντιμο άνθρωπο: μαλάκας λέγεται.

Δεν κερδήθηκε χρόνος: Χάθηκε και ο τελευταίος χρόνος και τα τελευταία χρήματα.

Όλα για το εμπόριο ελπίδας που έχει αφήσει τη χώρα πιο ανέτοιμη από ποτέ για να κάνει αυτό που έπρεπε να κάνει από την αρχή: Να σταθεί στα πόδια της και να κάνει την επανεκκίνηση…

Η ομηρία της Ελλάδας θα συνεχιστεί…

…Παρά τη φιλολαϊκή ριζοσπαστική πατριωτική προεκλογική ρητορική, η κυβέρνηση μόνο και μόλις μετά βίας τις κόκκινες γραμμές καταφέρνει να κρατήσει κι αυτές μοιάζουν στους δανειστές τόσο λεπτές όσο ένα κόκκινο στρινγκάκι που ο βιαστής επιχειρεί να παραμερίσει…

Η στρατηγική της κυβέρνησης είναι κακώς σχεδιασμένη. Θα συνεχίσει να οδηγεί σε αδιέξοδα και θα προσποιείται ότι τα ξεπερνά με έντιμους συμβιβασμούς…

…Και οι συμβιβασμοί δεν θα χουν τέλος.

…Όχι δεν έχει κάποιο μυστικό υπερόπλο η κυβέρνηση. Το τελευταίο βέλος στη φαρέτρα που άφησαν αυτοί που μας παρόπλισαν παραδόθηκε και αυτό. Είναι αστείο να βλέπεις τους εταίρους να σου γυρνάν μέχρι και το Grexit στη μάπα όταν εσύ έπρεπε να το έχεις μονίμως στραμμένο στη μάπα τους και να μην τους χάνεις ούτε στιγμή από τα μάτια σου.

Παίξατε και χάσατε που μας λέει και ο γλίτσας ο Νταισενμπλουμ. Γιατί αυτοί δεν παίζουν καλοί μου φίλοι.

Εμπρός λοιπόν για τη νέα κανονικότητα.

Εμπρός για μια νέα μεταπολίτευση με τη χώρα πιο φτωχή, πιο εξαρτημένη.

Γι’ αυτό παλεύαμε τόσα χρόνια; Για αυτό θέλαμε να σκίσουμε την παλιά μεταπολίτευση; Για ένα πρόσημο; Για ένα αδειανό πουκάμισο;

…Όχι, όχι, δε βιάζομαι πια να κρίνω. Γιατί ξέρω εδώ και καιρό ότι είναι πολύ αργά.

Αυτή η κυβέρνηση ήταν η τελευταία μας ελπίδα. Η ελπίδα ήρθε. Και με μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού να μοιάζει μαστουρωμένο από αυτήν, σαν η ζωή να έχει ξαναρχίσει, ναι αυτού του είδους η ελπίδα μοιάζει με χαλασμένο ναρκωτικό…»

2 Ιουνίου ανακεφαλαιώνουμε την «διαπραγματευτική πορεία» και προειδοποιούμε για μισθούς και συντάξεις: 

«Το παιδί θαύμα της ελληνικής πολιτικής σκηνής που μας έσωσε από τα μνημόνια, πιστεύει στον εαυτό του, με άλλα λόγια πιστεύει στα θαύματα.

Υπάρχει αυτή η εσωτερική αφήγηση που θέλει το έργο της κυβέρνησης να γίνεται σταδιακά και τους δανειστές σταδιακά να υποχωρούν. 

Αυτή η αφήγηση διαψεύδεται από το διαρκές γεφύρι της Άρτας των διαπραγματεύσεων.

Ας δούμε όμως ποια είναι η πραγματικότητα όπως περιγράφεται απ ‘όλα τα μέσα του εξωτερικού, συστημικά και ανεξάρτητα, νεοφιλελεύθερα και αριστερά:

Μοναχά μια νίκη πέτυχε η κυβέρνηση και αυτή από νωρίς: να μειωθούν οι απαιτήσεις στο πρωτογενές πλεόνασμα, ένα σημαντικό κατόρθωμα που δεν μπορεί όμως από μόνο του να ανακουφίσει τον πληθυσμό πόσο μάλλον να αναστηλώσει μια οικονομία που βρίσκεται στο μεγαλύτερο σημείο καμπής της για την περίοδο του τελευταίου μισού αιώνα και βάλε.

Πέρα από την απαίτηση για υψηλό πρωτογενές πλεόνασμα, σε όλα τα άλλα οι δανειστές δεν το χουν κουνήσει ρούπι: Όταν περιγράφεται πως έχει γίνει πρόοδος αλλά θέλει κι άλλο, οι δανειστές περιγράφουν απλά την υποχώρηση της συγκυβέρνησης στα περισσότερα των μετώπων και όχι τη σύγκλιση όπως αρέσκεται να περιγράφει η κυβέρνηση.

Πράγματι, από την φιλολαϊκή πανοπλία φτιαγμένη από κόκκινες γραμμές έχει μείνει μονάχα μια κόκκιινη κλωστή έτσι που το θέαμα μοιάζει με κόκκινο στρινγκάκι:

Οι μισθοί και οι συντάξεις.

Και εκεί θα πέσουν κορμιά για να μην πέσουν κεφάλια.

Για αυτή την κόκκινη γραμμή φαίνεται πως η κυβέρνηση δηλώνει έτοιμη να εκβιάσει. Όχι τόσο τους δανειστές. Σε αυτούς οι εκβιασμοί γίνονται με το σταγονόμετρο σε ποσολογία ομοιοπαθητικού φαρμάκου: Ο κυβερνητικός εκβιασμός θα στραφεί για μια ακόμη φορά στο λαό.»

Στις 5 του Ιούνη, συνεχίζουμε την ανακεφαλαίωση της διαπραγματευτικής πορείας και εισάγουμε το θέμα της εσωτερικής αντιπολίτευσης και το ρόλο της στην επιλογή της κυβέρνησης για προσωρινή αναβολή πληρωμής στο ΔΝΤ:

«Μετά από μήνες μια άκαρπης «επίθεσης φιλίας», αριστερής αλαζονείας, αμετροέπειας, κρυψίνοιας, διγλωσσίας, μετάλλαξης, συνεχών υποχωρήσεων στο εξωτερικό και ανέντιμων συμβιβασμών στο εσωτερικό, η κυβέρνηση αναγκάζεται εκ των πραγμάτων να θυμηθεί τον παλιό καλό της εαυτό.

Αμέσως μετά την ελληνική πρόταση που δεν την λες ακριβώς κι αριστερή, οι επικυρίαρχοι απάντησαν εξόχως τιμωρητικά με το σκληρότερο μνημόνιο που έχει επιχειρηθεί να επιβληθεί σε ελληνική κυβέρνηση.

Το δίλλημα που έθεσαν ήταν απλό: Ή θα αυτοκαταστραφείτε ή θα σας καταστρέψουμε, υπενθυμίζοντας στην συγκυβέρνηση ότι οι επικυρίαρχοι θέλουν να τη θάψουν ζωντανή όσο και αν αυτή υποχωρήσει ή μεταλλαχθεί.

Η Ύβρις της αριστερής/πατριωτικής κυβέρνησης πρέπει να τιμωρηθεί παραδειγματικά. Και αυτό είναι κάτι που δεν θα έπρεπε να εκπλήσσει κανέναν: Έκπληξη είναι μονάχα ότι αυτό αποτελεί έκπληξη για κάποια ευρωαιθεροβάμονα κυβερνητικά στελέχη.  

Όταν στην πραγματικότητα υπήρχε μοναχά υποχώρηση των ελληνικών θέσεων, με την παταγώδη κατάρριψη του ψεύδους της αισιοδοξίας και της εγγύτητας των διαπραγματευόμενων πλευρών που η μονταζιέρα του Νέου Μαξίμου πότιζε τον λαό, η κυβέρνηση επιστρέφει στο ρεαλισμό: Ή μισθοί και συντάξεις ή δόσεις.

Η θεωρία των πέντε καρπουζιών που αποστράγγισε τους τελευταίους πόρους της χώρας για να είναι εντάξει στις «υποχρεώσεις» της, τις οποίες δυστυχώς η κυβέρνηση της ελπίδας αποδέχτηκε στο ακέραιο στις 20 του Φλεβάρη με ότι συνεπαγόταν αυτό, τελειώνει με τα καρπούζια να σκάνε.

Αναγκαστικά λοιπόν αλλά και υπό την απειλή ανεξέλεγκτων εσωτερικών αντιδράσεων, η κυβέρνηση έστω και καθυστερημένα και με τεράστιο κόστος έβγαλε το πιστόλι της στάσης πληρωμών στο τραπέζι, βάζοντας προς το παρόν τέλος στον προσκοπισμό που μέχρι τώρα την χαρακτήριζε…

Δεν τρέφουμε αυταπάτες: Γνωρίζοντας πόσο καλή είναι αυτή η κυβέρνηση στο επικοινωνιακό κομμάτι και τους τακτικισμούς προς εσωτερική κατανάλωση, θεωρούμε ενδεχόμενο το να είναι αυτή η καθυστέρηση αποπληρωμής πέρα από πραγματική αδυναμία αποπληρωμής κι ένα τέχνασμα για να ανακουφιστεί η ίδια προσωρινά έστω, από την αντιμνημονιακή εσωτερική αντιπολίτευση…»

Στη συνέχεια περιγράφουμε αυτά που ο Κος Βαρουφάκης μας αποκάλυψε για μια ακόμη φορά. Το πως το δημοψήφισμα έγινε αναμένοντας ένα οριακό ναι ή όχι ώστε να αποδυναμωθεί πολιτικά η εσωτερική αντιπολίτευση και να περάσει το μνημόνιο 3 αφού ήδη ο πρωθυπουργός είχε αποφασίσει τον άνευ όρων συμβιβασμό. Το εκκωφαντικό ΟΧΙ τον ανάγκασε να καθαρίσει την μπουγάδα της αντιμνημονιακής εσωτερικής αντιπολίτευσης με αιφνιδιαστικές εκλογές, σέρνοντας το λαό στο να ψηφίσει μνημόνιο.

Και δε θα είναι το τελευταίο. Το νέο πολιτικό σκηνικό μετά τη γερμανοαμερικανική νίκη του Κυριάκου Μητσοτάκη θα ταλαντώνεται πότε ανάμεσα στον ψευδοπροστάτη των δημοσίων υπαλλήλων προστάτη Τσίπρα και πότε ανάμεσα στον ψευδοπροστάτη του ιδιωτικού τομέα Κυριάκο Μητσοτάκη με τη χώρα να ξεπουλιέται πότε από τον ένα και πότε από τον άλλον και με το τυρί της επιμήκυνσης του χρέους και της μείωσης των επιτοκίων να προσφέρεται στον πιο πρόθυμο λάτρη της μνημονιακής φάκας.

Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.gr, 20/1/2016

Read More »

Σπάζοντας αριστερεότυπα

«Όσοι θυσιάζουν στοιχειώδεις ελευθερίες για λίγη ασφάλεια, δεν αξίζουν ούτε ελευθερία ούτε ασφάλεια.»

Βενιαμίν Φρανγκλίνος

Κι αυτό μας συνέβη.

Η επίκληση στην ασφάλεια μέσα σε εκβιαστικά καθεστώτα μόνιμης επισφάλειας μας στέρησε στοιχειώδεις ελευθερίες.

Σε αυτό τον κοσμοχαλασμό η αριστερά δεν ήταν απλά απούσα. Ήταν δυστυχώς παρούσα.

Και συνυπεύθυνη.

Δεν είναι πρώτη φορά αριστερά. Είναι σαράντα χρόνια αριστερά. Η μεταπολίτευση θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως η εκδίκηση της αριστεράς.

Η αριστερή κυριαρχία είναι τόσο εκκωφαντική που όλοι σιωπούν για αυτή.

Ακόμη κι αν δεν σκεφτούμε την εξουσία με όρους συμμετοχής στη δημόσια διοίκηση, ακόμη κι έτσι, εδώ και τέσσερις δεκαετίες στο δημόσιο λόγο και στο καλλιτεχνικό στερέωμα η αριστερά κυριαρχεί, εξοστρακίζοντας στην αφάνεια ότι δεν εγκρίνει.

 Η ισχύς της αριστεράς είναι τόσο τεράστια που η επιβολή της ήταν μια απαρατήρητη κανονικότητα.

Ποιος θα είχε το θράσος άραγε να απαγορεύσει σε ένα Πακιστανό να δηλώνει Πακιστανός χωρίς να δεχθεί τη δημόσια κατακραυγή και να χαρακτηριστεί ως ρατσιστής φασίστας ναζί κλπ κλπ;

Η ελληνική αριστερά είχε και το θράσος και την ισχύ να επιβάλλει δια ροπάλου το να απαγορεύσει στον Έλληνα πολίτη να αυτοπροσδιορίζεται ως Έλληνας με απτές απειλές χαρακτηρισμού του ως εθνικιστή, φασίστα, ναζί.

Οι διεθνιστές, χέρι χέρι με τους παγκοσμιοποιητές επέβαλαν τον α-εθνισμό στους πολίτες.

Κι αν το κίνητρο των παγκοσμιοποιητών για αυτό ήταν σαφώς να αφαιρέσουν οτιδήποτε στεκόταν εμπόδιο στον οικονομικό (κι όχι μόνο) ιμπεριαλισμό τους και επομένως και την αίσθηση μιας κάποιας εθνικής ταυτότητας, για τους διεθνιστές δεν μπορεί να ειπωθεί ακριβώς το ίδιο καθώς η στόχευση τους δεν θα μπορούσε να είναι ίδια μετά την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού.

Μετά τη σοβιετική κατάρρευση και το έλλειμμα πατρωνίας, οι εξελίξεις στην ελληνική αριστερά είναι δραματικές.

Το ΚΚΕ μπαίνει στη φορμαλδέυδη της ιστορίας περιμένοντας να αναστηθεί μαζί με τον Στάλιν και γίνεται ένα κρατίστικο γραφειοκρατικό κόμμα ναφθαλίνης που δείχνει τα εργατικά του μούσκουλα μόνο όταν τίθεται θέμα νομής της πίττας της ελληνικής εξουσίας.

Κάποιοι θα πάρουν μεταγραφή και θα μπουν απευθείας στα αμερικάνικα payrolls.  

Με την ενοποίηση της Γερμανίας, άλλοι πρώην αριστεροί με σχέσεις με την Ανατολική Γερμανία και ηγετική φυσιογνωμία τον Κωνσταντίνο Σημίτη θα λειτουργήσουν ως δούρειος ίππος για μια γερμανική Ευρώπη.

Άλλοι θα επαναφέρουν το όραμα του ευροκουμουνισμού προσαρμόζοντας το όμως στα πλαίσια μιας όλο και πιο αυταρχικής και αντιδημοκρατικής Ευρώπης.

Όποια κι αν ήταν η επιλογή το αποτέλεσμα ήταν είτε μια αναχρονιστική αριστερά που έχανε την ικανότητα ιστορικής συμβολής είτε μια εκσυγχρονιστική αριστερά που θα διατηρούσε την ιστορική της συμβολή γλείφοντας εκεί που κάποτε έφτυνε.

Η ιστορική συμβολή κατά το παρελθόν της αριστεράς ήταν όντως μεγάλη. Δεν ήταν απλά ο υπαρκτός σοσιαλισμός όπου η αριστερά έδρασε.

Η αριστερή επίδραση και η καπιταλιστική ανάγκη να προστατευτεί από αυτήν ανάγκασε τον καπιταλισμό να γίνει πιο ελκυστικός. Κάπως έτσι καθιερώθηκαν τα κοινωνικά κράτη.

Με την πτώση της Σοβιετίας και την φανερή αμηχανία της δυτικής αριστεράς, ο καπιταλισμός δεν έχει κανένα λόγο να διατηρεί «το ανθρώπινο προσωπείο του» και αρχίζει καταστρέφει το κοινωνικό κράτος όπου το βρει, λαφυραγωγώντας παράλληλα δημόσια περιουσία και πόρους.

Ότι κέρδισε η αριστερά για τους πληθυσμούς, το παραδίδει στα νέα αφεντικά με τον ίδιο τρόπο που τα παλιά δεξιά καθεστώτα δίναν και ύδωρ στους ιμπεριαλιστές για να διατηρήσουν κάποιο ρόλο στην κάθε νέα τάξη πραγμάτων. Η εκσυγχρονιστική κυρίως αριστερά παραδίδει τα κοινωνικά δικαιώματα για να διατηρήσει για τον εαυτό της το ρόλο του υπερασπιστή των ατομικών δικαιωμάτων μειονοτήτων.

Καθίσταται προφανές ότι πρόκειται για εξουσιαστικά αλισβερίσια κι αλλαξοκωλιές ανάμεσα σε διαφορετικές ομάδες ισχύος, οικονομικές από τη μία και πολιτικές από την άλλη. Για παιχνίδια δύναμης από ομάδες που επικαλούνται ιδεολογίες μόνο και μόνο για να επιδιώξουν τα δικά τους στενά συμφέροντα.

Κι έτσι, από κοινού κρατιστές και αντικρατιστές χρησιμοποιούν την κρατική εξουσία για να καταλύσουν το κοινωνικό κράτος γιατί τα θεωρητικά επιχειρήματα από μόνα τους δεν αρκούν. Χρειάζεται ισχύς.  

Έχοντας δουλέψει αρκετά στην υπονόμευση της έννοιας του έθνους κράτους για λόγους που έπαψαν να υπάρχουν και με το επιχείρημα του αυταρχικού δεξιού κράτους, η αριστερά έχει προσφέρει σημαντικές υπηρεσίες στο νέο εχθρό της ανθρωπότητας: την χυλοποίηση και την εξίσωση προς τα κάτω που απλόχερα προσφέρει η «παγκοσμιοποίηση».

Και αμείβεται για αυτές κάθε φορά που μπορεί να αποδείξει την χρησιμότητά της στα εκάστοτε νέα αφεντικά του πλανήτη.

Η αριστερά συνεχίζει να βάζει ως πρόταγμα έναντι στην χυλοποίηση αυτή, την υπεράσπιση των λαϊκών συμφερόντων.   

Θα μπορούσε όμως κάποιος να σκεφτεί την προάσπιση του λαϊκού χωρίς ένα εθνικό πλαίσιο;

Όντας το έθνος κράτος έχει υπάρξει κατά διαστήματα εξόχως αυταρχικός μηχανισμός.

Και όντως είναι σε κάποιο βαθμό φαντασιακή θέσπιση. Το ίδιο όμως μπορεί να λεχθεί και για τα άτομα. Ο εαυτός δεν είναι απλά μια βιολογική μηχανή. Και η κάθε ανθρώπινη αντίληψη εμπεριέχει αναπόφευκτα το φαντασιακό καθώς η πραγματικότητα δεν μας είναι επιστητή σε κάθε πεδίο και κλίμακα της. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι επειδή τα άτομα και διαφόρων είδους σύνολα τους εμπεριέχουν το φαντασιακό, δεν σημαίνει λοιπόν αυτό πως άτομα κοινωνίες και κράτη δεν υπάρχουν.

Το ερώτημα όμως παραμένει: Θα μπορούσε κάποιος να σκεφτεί την προάσπιση του λαϊκού χωρίς ένα εθνικό πλαίσιο;

Λέγε με Παλαιστίνη. Λέγε με Κούρδο. Λέγε με αυτόχθονα Ινδιάνο.

Λέγε με ινδιάνο του Αμαζονίου ή Εσκιμώο.

Όχι, το κοινωνικό στις παρούσες συνθήκες δε γίνεται να προστατευτεί εκτός εθνικού πλαισίου.

Εκτός κι αν πιστεύει κάποιος στη μεταμορφωτική δύναμη των ΜΚΟ και στο πως αυτές έχουν βελτιώσει την ποιότητα της ζωής στον πλανήτη τις τελευταίες δεκαετίες.

Η ατζέντα λοιπόν των ιμπεριαλιστών και των εκσυγχρονιστών είναι ταυτόσημη, αποτελούν πλέον οι δυο τους δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.

Δεν είναι ότι η αριστερά συνθλίφτηκε από τη δύναμη του There is no alternative, της καριόλας της ΤΙΝΑΣ που συνθλίβει πληθυσμούς. Η αριστερά προσέφερε τον εαυτό της στην ΤΙΝΑ ώστε η αποτυχία μιας ψευτοεναλλακτικής να παρουσιάζεται ως η παντοδυναμία της ΤΙΝΑ.

Δεν ήταν τελείως παράλογο ρεύματα που ξεκίνησαν από την ίδια κοιτίδα να ξανασμίξουν κάποτε και να ξαναγίνουν ένα.

Μαρξισμός και καπιταλισμός είναι οικονομικίστικες αντιλήψεις που τοποθετούν μια αυθαίρετη εκκίνηση της ιστορίας και ως ερμηνευτικό μοντέλο της την οικονομική κοινωνία.

Η οικονομία όμως είναι προιόν των οργανωμένων κοινωνιών. Εμφανίζεται από ένα στάδιο εξέλιξης τους κι έπειτα.

Το να ορίζονται οι κοινωνίες μόνο από οικονομικούς όρους παραβλέπει και υποβαθμίζει όλες εκείνες τις διεργασίες που οδήγησαν τις κοινωνίες σε εξέλιξη. Κρίνω πως κάτι τέτοιο σταδιακά τις οδηγεί σ οπισθοδρόμηση.

Είναι επίσης εξόχως υλιστικές προσεγγίσεις.

Αληθεύει επίσης πως ο υλισμός ένα μέχρις ενός σημείου είναι κοινωνικά απελευθερωτική δύναμη καθώς αποδεσμεύει τα άτομα από το σημαντικότατο άχθος της κάλυψης βασικών αναγκών. Όταν όμως γίνεται αυτοσκοπός, τότε παγιδεύει τα άτομα στην κάλυψη όλο και περισσοτέρων πλασματικών αναγκών. Τότε γίνεται μια δύναμη σκλαβιάς.

Και αυτό ακριβώς συμβαίνει.

Ας είμαστε ειλικρινείς: Ένας κόσμος όπου επικρατούν στενά οικονομικίστικες αντιλήψεις θα καταντούσε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο να κυβερνιέται από αγορές, τραπεζίτες και οικονομολόγους.

Το ερώτημα «οικονομία στην υπηρεσία του ανθρώπου» ή «άνθρωποι στην υπηρεσία της οικονομίας» έχει ήδη απαντηθεί με το χειρότερο δυνατό τρόπο και με τα χειρότερα πλέον αποτελέσματα.

Ας δεχτούμε ότι ο οικονομικός ιμπεριαλισμός επιβάλει την ατζέντα του μέσω της ισχύος του.

Η αριστερά πως τα κατάφερε όμως να επιβάλει από τη δικιά της τη μεριά την ίδια ατζέντα;

Η απάντηση βρίσκεται στο ηθικό πλεονέκτημα. Οι παλιοί αγώνες και αγωνιστές της αριστεράς στους οποίους πολλοί θα έπρεπε να είμαστε ευγνώμονες για τα δικαιώματα που κατέκτησαν υπέρ μας, γίναν η ηθική προβιά μιας νέας αριστεράς που κάνει ακριβώς το αντίθετο.

Κρατάει προνόμια και ξεπουλάει κοινωνικά δικαιώματα.

Και δεν είναι παράδοξο καθώς οι μηχανισμοί των κομμάτων πρέπει να βρίσκουν πόρους.

Με την εθνική οικονομία κατεστραμμένη, τα κόμματα βλέπουν με λατρεία στα μάτια δανειστές και αγορές.

Σε αυτήν την αγοραπωλησία εμείς είμαστε το τρόπαιο και το εμπόρευμα.

Φυσικά η κουμουνιστογενής ηθική σήμερα είναι μια φαντασιακή θέσπιση.   

Το να φαντάζεται κάποιος ότι επειδή αυτοπροσδιορίζεται ως μαρξιστής ή μελετάει τον μαρξισμό γίνεται ηθικός και κοινωνιστής είναι το ίδιο σαν κάποιος που προσδιορίζεται ως χριστιανός ή διαβάζει τις γραφές να θεωρεί ότι γίνεται αυτομάτως κοινωνός και πάροχος της χριστιανικής αγάπης. Ακόμη χειρότερα: Είναι σαν κάποιος που αυτοπροσδιόριζεται ως Έλληνας να θεωρεί πως γίνεται αυτόματα κοινωνός της μεγάλης αρχαίας ελληνικής πνευματικής κληρονομιάς.

Ο θεωρητικός φυσικός δεν γίνεται αυτόματα μποζόνιο. Κι ο φανατικός οπαδός της Μπάρτσα δε γίνεται αυτόματα ο Μέσι.

Αν πείσει αρκετούς όμως ότι είναι ο Μέσι, μπορεί να κλίσει παχυλά (κοινωνικά) συμβόλαια, Μέχρι να βρεθεί στο γήπεδο για να εισπράξει την χλεύη που του αξίζει.

Η αριστερά σαν πλάνη όμως έρχεται να συναντήσει τον εθνικισμό ως τέτοιον.

Ας συνεχίσουμε λοιπόν με την ατζέντα της νέας αριστεράς.

Η Αμερική είναι ένα έθνος που χτίστηκε από δούλους και μετανάστες αφού πρώτα κατέστρεψε τους αυτόχθονες.

Η πολιτική της δεν μπορεί να μην επηρεάζεται από τις καταβολές της και δεν φείδεται να επιχειρεί να τις επιβάλει όπου μπορεί ως κυρίαρχο κοσμοείδωλο: Καταστρέφοντας αυτόχθονες σε άλλες χώρες ή έστω τις χώρες τους. Το ίδιο και το αυτό είναι σε σχέση με την εξυπηρέτηση των συμφερόντων της.

Όλως παραδόξως, η νέα αριστερά ξεχνάει τον οικονομισμό της όταν αφορά τον μετανάστη και επικαλείται μοναχά τον ανθρωπισμό.

Ο νέος της πάτρωνας της όμως, ο οικονομικός ιμπεριαλισμός βλέπει τον μετανάστη μόνο έτσι: Όπως τον έβλεπαν οι Μαρξ και Εγκελς: Ως οικονομικό ον.

Ως ένα ον που βρίσκεται σε ανάγκη. Και τα όντα που εξαρτούνται από το σύστημα εξουσίας για επιβίωση είναι πολύ πιο πειθήνια από αυτούς που έχουν μια κάποια ανεξαρτησία.

Η Γερμανία ήδη έχει κάνει τον παραγωγικό σχεδιασμό της τα επόμενα χρόνια εκμεταλλευόμενη το μεταναστευτικό με ναζιστικά υπολογιστικό τρόπο και χρησιμοποιώντας το ως αντεπιχείρημα για αυξήσεις μισθών και συντάξεων.

Η λεγόμενη εξίσωση προς τα κάτω που καταλήγει να είναι το τελικό αποτέλεσμα και των αριστερών δυτικών διακυβερνήσεων μετά τον αρχικό μήνα του μέλιτος, θα έχει για την Γερμανία σαν αποτέλεσμα την αύξηση της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας της.

Για την Ελλάδα την πλήρη δουλοπαροικιοποίηση του πληθυσμού της.

Αυτό είναι το επόμενο βήμα μετά την ολοκλήρωση της καταστροφής της μόλις πριν από λίγα χρόνια ανθηρότατης μεσαίας τάξης της.

Να σημειωθεί τούτο: Η πόλωση στο μεταναστευτικό σε μια ευρωπαϊκή οικονομική αβελτηρία οδηγεί αναπόφευκτα πλέον σε εθνικισμούς πρωτόγονους, του είδους που γέννησε τον Ναζισμό. Και σε αυτό μπορεί τον πρώτο λίθο να έριξαν οι ιμπεριαληστές που δημιούργησαν το μεταναστευτικό και το προσφυγικό και να το επωφελήθηκαν μετέπειτα αισχρά οι εθνικιστές που έχτισαν την εικόνα του ξένου-δαίμονα, λάδι στη φωτιά του καζανιού που βράζει όμως έριξε και η νέα αριστερά με την απόλυτη μη ρεαλιστική θεωρία του Μετανάστη/Αγίου και τη στοχοποίηση όσων δεν την προσκύνησαν.

Μα ο μετανάστης δεν υπακούει σε θεωρίες: Δεν είναι εξ ορισμού μήτε δαίμονας μήτε άγγελος. Άνθρωπος είναι. Και όπως κάθε αριστερός, κάθε χριστιανός και κάθε μουσουλμάνος μπορεί να είναι «καλός» ή «κακός».

Φασισμός είναι να επιβάλλεις στον άλλο τη δικιά σου άποψη. Και υπάρχει και αριστερός φασισμός σε αυτή τη χώρα. Τόσο επικίνδυνος όσο ο εθνικίστικος ρατσισμός, γιατί ενώ ο πρώτος πιστεύει στην ανωτερότητα της φυλής του και τιμωρεί όσους δεν υπακούν στα κελεύσματά της, ο αριστερός φασισμός πιστεύει σε μια de facto ανωτερότητα της ηθικής και της ιδεολογίας του και τιμωρεί με εξευτελιστικό αποκλεισμό από το δημόσιο γίγνεσθαι όσους δεν προσαρμόζονται στα κοσμοείδωλα του, ανεξάρτητα από το πόσο πολύ αυτά έχουν στρεβλωθεί.

Τα γεγονότα της Κολωνίας τροφοδοτούν την αντιεπιστημονικότατη θεωρία του μετανάστη δαίμονα και χαστουκίζουν τη θεωρία του μετανάστη αγίου. Άλλα συμβάντα κάνουν ακριβώς το αντίθετο. Η μαζικότητα όμως του συμβάντος της Κολωνίας αναντίρρητα τραυματίζει βάναυσα τον δυτικό ψυχισμό και δίνει τροφή σε παραλογισμούς.

Μην περιμένετε όμως να ακούσετε αριστερό να καταδικάζει το συμβάν για αυτό ακριβώς που ήταν: Μια μαζική επίδειξη μεταναστευτικού σεξισμού.

Βλέπετε για την αριστερά δεν υπάρχει σεξιστής μετανάστης πόσο μάλλον αριστερός σεξιστής με μια λογική ισοπεδωτική όσο και το ακροδεξιό «ο μόνος καλός μετανάστης είναι ο νεκρός μετανάστης». Η αριστερά, πριν αγιοποιήσει το μετανάστη, είχε αυτοανακηρυχτεί αγία.

Τόσο οι ακροδεξιοί όσο κι οι αριστεροί συμφωνούν σε κάτι: Αν η πραγματικότητα δε συμφωνεί με τη θεωρία τους, τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα.

Και φυσικά η αριστερά σπαταλάει κλάσμα μόνο του χρόνου της σε σχέση με την Ελλάδα ως χώρα μεταναστών από ότι σε σχέση με την Ελλάδα ως χώρα αθρώας εξαγωγής αυτοχθόνων μεταναστών.

Η αριστερά που φιμώνει, η αριστερά που στοχοποιεί, η αριστερά του πολιτικά ορθού δεν γνωρίζει απλά καλά το σύστημα. Είναι πλέον μέρος του. Και δεν μπορεί κάτι που αποτελεί πλέον μέρος του προβλήματος να αποτελεί μέρος της λύσης του, κυρίως γιατί διόλου δεν επιθυμεί μια λύση. Στόχος της πολιτικής εξουσίας δεν είναι να λύνει προβλήματα που δεν την απειλούν. Στόχος της είναι να δημιουργεί προβλήματα που εντείνουν την ομηρία του πληθυσμού στα χέρια της.

 Στο μόνο που διαφέρει η νέα αριστερά είναι στη ρητορική της, στο εξωτερικό της περίβλημα και όχι στην βαθύτερη ατζέντα της. Εκεί που οι άλλοι βιάζουν και σε βρίζουν, η αριστερή εξουσία σε βιάζει και κλαίει κι οδύρεται. Αλλά ο βιασμός είναι βιασμός ασχέτως αν ο βιαστής είναι η Μάρθα Βούρτση ή ο Νίκος Ξανθόπουλος.  

Δεν είναι παράδοξο λοιπόν που ο χασάπης του ασφαλιστικού Κατρούγκαλος προτρέπει τον κόσμο να διαδηλώσει κατά του ασφαλιστικού του.

Γιατί γνωρίζει ότι η αριστερά έχει κάνει τόση κατάχρηση των διαδηλώσεων που τις έχει ξεδοντιάσει. Οι πορείες δεν έχουν στόχο. Είναι πολιτικές παρελάσεις.

Την μόνη αξία που έχουν πλέον όπως πολύ καλά ξέρει το ΚΚΕ είναι στους εσωτερικούς συσχετισμούς της εξουσίας, στη νομή της πίττας.

Ο Κατρούγκαλος καλεί τον κόσμο να διαδηλώσει για να παίξει παιχνιδάκια με το κουαρτέτο ώστε να παραμείνει ο πωπός ο δικός του και των ομοτράπεζων του, περισσότερο στις καρέκλες όπου κλωσούν τα χρυσά αυγά.   

Αρκετά μας έχουν χρησιμοποιήσει αριστεροί και δεξιοί για τα δικά τους συμφέροντα. Η εκμετάλλευση του ανθρώπου από τον άνθρωπο μπορεί να γίνεται κυρίως από καπιταλιστές αλλά δε γίνεται μόνο κι αποκλειστικά από αυτούς. Έχει και μπόλικους μαρξιστές που θα τους ζήλευαν οι πιο στυγνοί καπιταλιστές.

Οι μόνες πορείες που έχουν νόημα είναι οι πορείες που έχουν στόχευση: Το σπίτι και το γραφείο, του Κατρούγκαλου, τη Βουλή, τη γερμανική πρεσβεία.

Οι μόνες διαδηλώσεις που έχουν νόημα είναι όχι αυτές που ξέρουν τι δε θέλουν, αλλά αυτές που ξέρουν τι θέλουν και πως θα το πετύχουν.

Αυτές που πάνε να κάνουν κάτι κι όχι απλά να προσφέρουν στιγμιαία εκτόνωση.

Δυστυχώς σε αυτόν τον τόπο, οι μόνοι αποφασισμένοι είναι οι αδίστακτοι.

Ξέρω ότι έχω αδικήσει σε αυτήν εδώ την κριτική μου πολλούς και καλούς έντιμους αριστερούς που ελάχιστη σχέση νομίζουν ότι έχουν με την ελληνική νέα αριστερά όπως την περιγράφω.

Καλώς θα κάνουν λοιπόν να στραφούν κατά των πηγές των προβλημάτων, τις ηγεσίες τους αντί να στρέφονται σαν μαντρόσκυλα σε όποιον απλά τα εντοπίζει.

Κάποιοι από μας ίσως να ονειρευτήκαμε έναν κόσμο χωρίς κράτη και σύνορα. Καθώς δεν αντιδράσετε στις επιβολές που εκμεταλλεύτηκαν για ιδία οφέλη αυτό το όραμα, αυτό που θα πάρουμε θα είναι κράτος χωρίς κοινωνικό κράτος.

Θα κλείσουμε, όπως ανοίξαμε, με Βενιαμίν Φρανγκλίνο.

«Σε αυτή τη ζωή, τίποτε δεν είναι σίγουρο εκτός από το θάνατο και τους φόρους»

Βενιαμίν, το μόνο που είναι σίγουρο σε αυτή τη χώρα, είναι οι φόροι μέχρι θανάτου

Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com, 16/1/2016

Read More »

Το ΚΕΕΛΠΝΟ μετά του ωφελίμου*

Στο πρωτοποριακό έργο μου «Θανάσιμες Θεραπείες» περιέγραψα ενδελεχώς το πως με πρόφαση τις καινές επιδημίες, διαμορφώθηκε από κυβερνήσεις, οργανισμούς και φυσικά τις φίλες μας τις φαρμακευτικές ένας χορός διαρκούς κερδοσκοπίας.

Πρόσφατες και παλαιότερες έρευνες του Hot Doc έρχονται να φωτίσουν τα επί μέρους σκάνδαλα της εντόπιας μικρογραφίας παραρτημάτων παγκοσμίων οργανισμών που λέγεται ΚΕΕΛΠΝΟ (Κέντρο Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων).

Ήδη από το 2014 υπάρχει εισαγγελική έρευνα για την πιο ορατή πτυχή του γιγαντιαίου σκανδάλου κακοποίησης της επιστήμης για χάρη συμφερόντων που βαπτίστηκε γρίπη των χοίρων, sequel της μάλλον αποτυχημένης απόπειρας της γρίπης των πουλερικών: αυτή της αγοράς διπλών δόσεων εμβολίων από τον σημερινό επίτροπο της ΕΕ Δημήτρη Αβραμόπουλο.

Και αυτή είναι απλά η κορυφή του παγόβουνου. Όπως περιγράψαμε στο σημαντικότατο «Θανάσιμες Θεραπείες», μετά το χτύπημα στους διδύμους πύργους στις 11 Σεπτέμβρη και με την λογική πάντα του κατ επείγοντος, η αμερικάνικη νομοθεσία μεταβάλλεται ώστε να περιλάβει στην αντιτρομοκρατική ομπρέλα όχι μόνο τη βιοτρομοκρατία αλλά και τις πανδημίες. Με αυτό τον τρόπο, η νομοθεσία απάλλαξε τις φαρμακευτικές από τυχόν νομικές ευθύνες των παρενεργειών σκευασμάτων τους σε περιπτώσεις βιοτρομοκρατικού χτυπήματος ή πανδημίας ενώ παράλληλα διευκόλυνε τις fast track διαδικασίες σε όλα, από την παρασκευή και τις δοκιμές εμβολίων μέχρι την υπογραφή συμβολαίων με κράτη.

Με αυτόν τον τρόπο, ένα χρυσό νομοθετικό χαλί έχει στρωθεί για τις φαρμακευτικές, ήδη από το 2002. Το μόνο που είχαν να κάνουν ήταν να προφασιστούν πανδημικούς κινδύνους και να ανακαλύψουν καινούρια εμβόλια και φάρμακα για αυτές. Και αυτό ακριβώς πράξαν, με τη βοήθεια των μήντια και πρόθυμων επιστημόνων.

Αυτή η σύνδεση αντανακλάστηκε και στο ΚΕΕΛΠΝΟ όπως ήταν αναμενόμενο:

Όπως περιγράφει το Hot Doc: “O γενικός διευθυντής του «αμαρτωλού» ΚΕΕΛΠΝΟ Θεόδωρος Παπαδημητρίου, πρόκειται να καθίσει στο εδώλιο του κατηγορουμένου καθώς … κατηγορείται για απάτη ύψους 568.022 ευρώ για τρεις περιπτώσεις οικονομικής διαχείρισης του ΚΕΕΛΠΝΟ… 

Η τρίτη περίπτωση αφορά την έγκριση δαπάνης ύψους 336.488 ευρώ η οποία δόθηκε ως αμοιβή σε γραφεία εμπιστευτικών ερευνών για την αντιμετώπιση περιστατικών βιοτρομοκρατίας κατά την διετία 2002-2003”

Να σημειωθεί ότι βιοτρομοκρατικό χτύπημα στην Ελλάδα τη συγκεκριμένη περίοδο ήταν μάλλον περισσότερο πιθανό από καύσωνα στην Αλάσκα, ενώ απορίας άξιο είναι το ποια ακριβώς «γραφεία εμπιστευτικών ερευνών» είχαν εξειδίκευση στην αντιμετώπιση της βιοτρομοκρατίας…

Οι καινές επιδημίες και η βιοτρομοκρατία μαζί με τα fast track συμβόλαια έγιναν καλοδεχούμενα από τις περισσότερες κυβερνήσεις για δύο κυρίως λόγους: Ο πρώτος είναι για να γίνουν αρεστές στις μεγάλες κυβερνήσεις με πρώτη και καλύτερη αυτή των ΗΠΑ, κοιτίδα των εν λόγω πολιτικών δημόσιας υγείας ώστε να λάβουν ακόμη μεγαλύτερη στήριξη από τους μηχανισμούς, μηντιακούς και όχι μόνο που οι ΗΠΑ έχουν εδώ και δεκαετίες εγκαθιδρύσει εντός πλείστων χωρών.

Ο δεύτερος είναι ακόμη πιο πεζός: Κατ επείγοντες κρουνοί κονδυλίων άνοιγαν δίνοντας ευκαιρία παραγωγής μαύρου χρήματος, δημοσιογραφικού, πολιτικού και επιστημονικού.

Ενδεικτική είναι η εικόνα των κονδυλίων που σπαταλήθηκαν από το ΚΕΕΛΠΝΟ την περίοδο πχ του 2011-2012. Το ΚΕΕΛΠΝΟ προίκισε μήντια και δημοσιογράφους, μερικά από αυτά αμελητέας μάλιστα επιρροής, με το ποσό των 3 μυρίων για εκστρατείες όχι μόνο κατά της εποχιακής γρίπης και της κατάχρησης αντιβιωτικών, εκστρατεία που όπως έχουμε περιγράψει συχνά σε παλαιότερα άρθρα μας άργησε μόλις μισό αιώνα… αλλά και για εκστρατείες για ζητήματα που ουδόλως ανήκαν στο πεδίο του, όπως αυτές για τα …γενόσημα.. και τον … καρκίνο.

Πέραν του ότι μερικά από αυτά τα κονδύλια είχαν αποδέκτη τη σύζυγο Στουρνάρα, η διοίκηση του ΚΕΕΛΠΝΟ την οποία και φυσικά διαφοροποιούμε σε σημαντικό βαθμό από το ερευνητικό και επιστημονικό προσωπικό του,  φρόντισε να γίνει κάθε δυνατή σπατάλη τους. Όπως περιγράφεται στο site Newsbomb “το ΚΕΕΛΠΝΟ δεν αξιοποίησε τη δυνατότητα για δωρεάν προβολή από τα ΜΜΕ, με βάση τις νομοθετικές διατάξεις και τους κανονισμούς του ΕΣΡ, για τα ενημερωτικά μηνύματα κοινωνικού χαρακτήρα. Από τα 3 εκατομμύρια που πληρώθηκαν, περίπου 1,5 εκατ. θα μπορούσε να έχει εξοικονομηθεί, κάτι που δεν έγινε”

Όταν το ΚΕΕΛΠΝΟ δεν καβαλά το κύμα που δημιουργούν ιδιωτικά διεθνή συμφέροντα, φροντίζει να δημιουργεί δικές του πατέντες, προστατευόμενο από αδιαφάνεια και αναξιοκρατία.

Με τον ιό του Δυτικού Νείλου στη χώρα μας είχα ασχοληθεί σε άρθρο μου στο περιοδικό Nexus το 2010.

Παρότι είχε δώσει κρούσματα την δεκαετία του 90 σποραδικά κρούσματα αρχικά στις ΗΠΑ και αργότερα και στην Ευρώπη, ο ιός του Δ.Ν δεν κατάφερε να μπει στο blockbuster των πανδημικών κινδύνων, ίσως γιατί δεν είχε ακόμη διαμορφωθεί το ευνοϊκότερο των πλαισίων. Αυτό, όπως περιγράψαμε κατασκευάζεται στις αρχές του 21^ου αιώνα.

Έτσι, τα πρώτα κρούσματα του ιού του Δυτικού Νείλου στην Ελλάδα πάνε χαμένα για το ΚΕΕΛΠΝΟ, παρότι ο φτερωτός γιατρός και τότε Δήμαρχος της Θεσσαλονικής Παπαγεωργόπουλος επιδιώκει να βγάλουν κάποια ακόμη κονδύλια φτερά.

Καθώς δεν υπάρχουν μεγάλα εμβολιαστικά και φαρμακευτικά συμφέροντα πίσω από τον ιό του Νείλου που θα έκαναν πιο εύκολη την υφαρπαγή κονδυλίων από τη διοίκηση του ΚΕΕΛΠΝΟ, αυτή αποφασίζει μεσούσης της κρίσης να βγάλει τα σπασμένα μιας χαμένης ευκαιρίας για προληπτικά ή θεραπευτικά κέρδη και να τα κάνει … διαγνωστικά.

Έτσι αγοράζονται ακριβότατα αντιδραστήρια για ένα σμικρό για μια ακόμη φορά ενδημικό κίνδυνο.

Να σημειωθεί κάτι: οι εν δυνάμει ενδημικοί παράγοντες σε βάθος χρόνου είναι ένα σημαντικό κλάσμα του συνόλου των μικροοργανισμών στον πλανήτη. Θα χρειαζόμασταν πολλά περισσότερα από τα συνολικά κεφάλαια του πλανήτη για να προετοιμαστούμε για κάθε έναν από αυτούς.

Δουλειά οργανισμών όπως το ΚΕΕΛΠΝΟ δεν είναι να κατασπαταλά κονδύλια αλλά να ιεραρχεί και να θέτει προτεραιότητες με καθαρά επιστημονικά κριτήρια και να ακολουθεί πολιτικές του μικρότερου δυνατού κόστους.

Μη αποτελεσματικές, σπάταλες και κυρίως άχρηστες και σπάταλες στρατηγικές δημόσιας υγείας στερούν πόρους και κατ επέκταση ανθρώπινες ζωές.

Σε μια περίοδο μάλιστα που το σύστημα υγείας βρίσκεται υπό διάλυση, τέτοιες σπατάλες αποτελούν κάτι πολύ παραπάνω από απλά οικονομικά εγκλήματα, πόσο μάλλον όταν η μέριμνα πλέον πρέπει να διευρυνθεί για να περιλάβει και εκατοντάδες χιλιάδων προσφύγων και μεταναστών ευάλωτων σε επιδημικούς κινδύνους λόγω κάκιστων συνθηκών διαβίωσης.

Η πρώτιστη και αποτελεσματικότερη στρατηγική επιδημικής πρόληψης, λέγεται υγιεινή. Δημόσια, ατομική και νοσοκομειακή με ανεμπόδιστη πρόσβαση σε καθαρό νερό.

Οι βοσκοί της δημόσιας υγείας έχουν φωνάξει λύκος πάρα πολλές φορές με το αζημίωτο και για τους ίδιους αλλά και για τον πραγματικό λύκο όταν αυτός τελικά εμφανιστεί. 

*Το παρόν άρθρο δημοσιεύτηκε στο free press περιοδικό εναλλακτικής ιατρικής Holistic life. Σημεία διανομής εδώ

Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com, 15/1/2016

Read More »