Περί ταφών και ηρώων

                                           (O Vik πριν δολοφονηθεί τον Απρίλιο του 2011)

Παλαιστίνη. Η αιώνια αδικία. Η αιώνια απανθρωπιά. Μια χώρα κατεχόμενη. Στο όνομα της Άμυνας του το ψευδεπίγραφο κράτος του Ισραήλ, βομβαρδίζει αμάχους. Το κάνει για παραδειγματισμό. Μην τολμήσουν οι Παλαιστίνιοι να σηκώσουν κεφάλι. Το Ισραήλ συνεχίζει να βομβαρδίζει προσεκτικά μέχρι να αηδιάσει η διεθνής κοινή γνώμη. Μετά σταματά για κάποια χρόνια.

Και ξαναρχίζει. Βομβαρδίζει σαν να ραντίζει κουνούπια.'Οπως κάνει για τέταρτη μέρα και τη στιγμή που γράφεται αυτή η εισαγωγή. Κουνούπια είναι οι Παλαιστίνιοι.

Με αυτό το κράτος τρόμου κανείς δε θα πρεπε να χει σχέση. Και όμως.

Η χώρα του αιώνιου μνημονίου, η ημι-χώρα, η Ελλάδα, αυτά τα χρόνια της ντροπής φαίνεται να χει τεράστια αποθεματικά ξεδιαντροπιάς. Τα ντίλια με το Ισραήλ είναι πολλά και ανάμεσα σε αυτά τα ενεργειακά οικόπεδα της Κύπρου.

Δεν ξεχνώ και μαλακίες.

Στη χώρα των λωτοφάγων ζούμε.

Εγώ όμως προσωπικά δεν ξεχνώ.

Δεν ξεχνώ ούτε τον Βίκτωρ Αριγκόνι, έναν ήρωα που πολέμησε ειρηνικά για το δικαίωμα των Παλαιστινίων στη ζωή και την αξιοπρέπεια, τον Βικ όπως τον λέγαν ο φίλοι του. 

Το 2008 o Βικ τραυματίστηκε όταν συνόδευε Παλαιστίνιους ψαράδες. Ποιος του είπε να γίνει ανθρώπινη ασπίδα;

Το 2010 ακροδεξιοί αμερικανοί τον επικήρυξαν έμμεσα, δημοσιεύοντας φωτογραφία του, μην τυχόν και επίδοξοι δολοφόνοι ξαστοχήσουν.

Ο Βικ περιέγραψε στο δυτικό κόσμο την κατάρα και το έγκλημα του να έχεις γεννηθεί Παλαιστίνιος
όντας αυτόπτης μάρτυρας στις κτηνωδίες του Ισραήλ με κείμενα όπως το παρακάτω: 

«Πάρε μερικά γατάκια, μικρές γατούλες, και βάλτες μέσα σε ένα κουτί» είπε ο γιατρός στο κύριο νοσοκομείο της Γάζας καθώς η νοσοκόμα τοποθετούσε δύο μεγάλα κουτιά στο πάτωμα καλυμμένα με λεκέδες από αίμα. «Σφράγισε το κουτί, και μετά με όλη σου τη δύναμη πήδα από πάνω του μέχρι να ακούσεις τα μικρά τους κόκκαλα να σπάνε και το τελευταίο πνιγμένο μιάου»

Έκπληκτος έχω τα μάτια μου καρφωμένα στα κουτιά.

Ο γιατρός συνεχίζει: «Τώρα προσπάθησε να φανταστείς τι θα συνέβαινε μετά την αναμετάδοση μιας τέτοιας σκηνής, τη δικαιολογημένη άκομψη αντίδραση της κοινής γνώμης παγκοσμίως, την κατακραυγή από τις οργανώσεις που προστατεύουν ζώα.»

Ο γιατρός συνεχίζει και εγώ δεν μπορώ να πάρω τα μάτια μου από κουτιά μπροστά στα πόδια μου.

«Το Ισραήλ είχε κλείσει εκατοντάδες πολίτες σε ένα σχολείο σαν να ήταν αυτό ένα κουτί, ανάμεσα τους ντουζίνες παιδιών και μετά το έστυψε με όλη του τη δύναμη χρησιμοποιώντας τις βόμβες του. Και ποια ήταν η αντίδραση του κόσμου; Σχεδόν καμία. Καλύτερα να έχεις γεννηθεί ζώο παρά Παλαιστίνιος. Θα είχαμε μεγαλύτερη προστασία.

Σε αυτό το σημείο ο γιατρός πλησίασε το κουτί και άνοιξε το καπάκι μπροστά στα μάτια μου. Μέσα είχε ακρωτηριασμένα μέλη, χέρια, πόδια ανθρώπων που τραυματίστηκαν στο σχολείο των Ηνωμένων Εθνών Al Fakhura στην Τζαμπάλια.

Προσποιήθηκα ότι είχα ένα επείγον τηλεφώνημα και είπα στο γιατρό ότι έπρεπε να φύγω αλλά στην πραγματικότητα έτρεξα στην τουαλέτα. Έσκυψα και έκανα εμετό.»

Ο Βικ είχε τραγικό θάνατο, τραγικότερο ακόμη και από πολλούς από τους αγαπημένους του Παλαιστίνιους.

Από όλους τους εχθρούς που έκανε, λένε πως ήταν ισλαμιστές φανατικοί που τον πιάσαν. Τον βάλαν σε αμάξι και τον μεταφέραν σε ένα δωμάτιο. 

Τον έδειραν. Αυτόν τον άπιστο που δεν πίστευε στο θεό αλλά στους ανθρώπους. Τυλίξαν τα μάτια του με μια κολλητική ταινία και τον βιντεοσκοπήσαν τραβώντας τα μαλλιά του πρησμένου πλέον προσώπου του. Αντί για δάκρυα, αίμα έτρεχε από τα μάτια του επίγειου αγγέλου.

Τον στραγγαλίσαν. Σαν να τανε γατάκι. Ο Βικ πέθανε στα 36 του χρόνια.

(Για τον Αριγκόνι είχα αφιερώσει ένα διήγημα το 2013 στη συλλογή μου Πρόσωπα Ζώα Πράματα. Δυστυχώς, ο φρικτός ρεαλισμός των συμβάντων γύρω από τη ζωή του δεν επέτρεψε να εμφανιστεί τελικά το διήγημα αυτό στο "μαγικό" ηχητικό μου βιβλίο "Πρόσωπα Ζώα Πράματα" παρά ότι το διήγημα για αυτόν τον ηρωικό άντρα είχε ηχογραφηθεί)

Read More »

Ένας σύγχρονος Εβραίος "ΝεοΝαζί"

Σήμερα θα ασχοληθούμε με μια υπόθεση σπαρταριστή που δεν έχει μάλλον εμφανιστεί στην ελληνική δημοσιογραφία.
Όχι δεν είναι το διαζύγιο του Κωστόπουλου με την Μπαλατσινού, ούτε το ποιος είναι ο γκόμενος της Ελένης και ούτε κάποια από όλες τις αυτές τις κατινίστικες αηδίες που κυρίως κυρίες αρέσκονται να αναπαράγουν για να γεμίσουν με κάτι την ελλιπή τους προσωπική ζωή, αντικαθιστώντας την με τις ζωές των άλλων του γυάλινου κόσμου της σόουμπιζ.
Ο λόγος που δεν έχει εμφανιστεί το σημερινό μας θέμα είναι ότι προέρχεται από την Ουγγαρία, μια χώρα που τα ελληνικά μήντια αποφεύγουν όπως ο διάολος το λιβάνι (αλλά όχι τον Λιβάνη).
Ο νυν πρωθυπουργός της Βίκτωρ Ορμπάν πέταξε με τις κλωτσιές το ΔΝΤ έξω από τη χώρα του και φορολόγησε τις τράπεζες, κάτι το αδιανόητο για το σύγχρονο δόγμα του θεού ιδιώτη καπιταλιστή που ελέγχει το κράτος μέσω της παγκόσμιας οικονομίας, υπερεθνικών οργανισμών και πολυεθνικών εταιριών και απαγορεύει στο κράτος οποιοδήποτε έλεγχο πάνω στα εργαλεία της διεθνούς του εξουσίας.
Αλλά δεν είναι μόνο οι νεοφιλελεύθεροι αλλεργικοί στο παράδειγμα της Ουγγαρίας. Η αριστερή νομενκλατούρα το αποφεύγει εξίσου καθώς ο άνθρωπος που κατάφερε να σταματήσει την υπονόμευση του μέλλοντος της χώρας του, ο Βίκτωρ Ορμπάν, είναι ένας εθνοκεντρικός συντηρητικός. Άμα μια χώρα δεν είναι να σωθεί από τα χέρια Μαρξιστή να πα να γαμηθεί.
Για αυτούς τους λόγους ο Ορμπάν έχει παρουσιαστεί από τα δυτικά μήντια ως ακροδεξιός, αυταρχικός, δικτάτορας ακόμη και ως κομμουνιστής. Η προπαγάνδα που έχει στην Ελλάδα κατασκευαστεί κατά των Σύριζα και ΑΝΕΛ συνδυάζεται σε προπαγάνδα πλήρους φάσματος στο πρόσωπο του Ορμπάν. Ο Ορμπάν είναι και τα δύο άκρα.
Αλλά ας πάμε όμως σε κάτι στο οποίο αρέσκεται η αριστερά, για να μην μας αποκλείσουν τα λιγοστά αλλά σημαντικής επιρροής ΜΜΕ της και για τα επόμενα 15 χρόνια.
Την άνοδο του ρατσισμού, του φασισμού και ενίοτε και την αναβίωση του ναζισμού στην Ευρώπη, θέμα ωραίο και πιασάρικο αλλά που συχνά στερείται βάσης καθώς τα περισσότερα Ευρωσκεπτικιστικά κόμματα στα οποία η αριστερά έχει συναινέσει με τα νεοφιλελέ ιερατεία πως είναι ακροδεξιά, στην ουσία είναι υπέρ της επανάκτησης της Εθνικής Κυριαρχίας και συχνά κατά των ισλαμικών μεταναστευτικών ροών, αιτήματα μη αποδεχτά από το μεγάλο χωνευτήρι τόσο της παγκοσμιοποίησης όσο και του διεθνισμού.
Ας μιλήσουμε λοιπόν για το Jobbik, ένα κόμμα που στους κόλπους του υπάρχουν νοσταλγοί του Ναζισμού, ένα κόμμα που στις εκλογές του 2014 πήρε του 20% της Ουγγρικής ψήφου, στοιχεία που επαρκούν για να παραλληλιστεί με το μόρφωμα της Χρυσής Αυγής, αν και δεν γνωρίζουμε το κατά πόσο το Jobbik είναι παιδί των μυστικών υπηρεσιών όπως καταγραμμένα έχει συμβεί με το γερμανικό «νεοναζιστικό» κόμμα NPD και όπως εικάζουμε πως έχει τουλάχιστον κατά το παρελθόν συμβεί με την Χρυσή Αυγή.
Το Jobbik ιδρύθηκε το 2002 κυρίως από καθολικούς και προτεστάντες. Θα συνδεθεί με το νεοϊδρυθέν το 2007 κίνημα της Ουγγρικής Φρουράς το οποίο σκόπευε να λειτουργήσει ως πολιτοφυλακή που θα υπερασπιζόταν «μια φυσικά, πνευματικά και νοητικά ανυπεράσπιστη Ουγγαρία». Η Ουγγρική Φρουρά όπως άλλωστε και το Jobbik είχε αντισημιτική ρητορική.
Το 2008, σημαίνοντα στελέχη του Jobbik, ανάμεσα τους και ο ιδρυτής και τότε πρόεδρος του David Kovacs, θα παραιτηθούν από το κόμμα, δηλώνοντας τη δυσαρέσκεια τους για την ώσμωση με την Ουγγρική Φρουρά. Παρότι δύο μόλις χρόνια μετά τη σύστασή της η Ουγγρική Φρουρά θα διαλυθεί από το Μητροπολιτικό Δικαστήριο της Βουδαπέστης με το σκεπτικό ότι οι δραστηριότητες της ήταν κατά των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των μειονοτήτων, ο ιδρυτής της Ουγγρικής Φρουράς Gabor Vona θα γίνει πρόεδρος του Jobbik.
To 2013 και με φόντο τις διαδηλώσεις κατά της διεξαγωγής του Παγκόσμιου Εβραϊκού Συνεδρίου στη Βουδαπέστη, ο Vona θα δηλώσει: «Οι ισραηλινοί κατακτητές, αυτοί οι επενδυτές, θα πρέπει να ψάξουν για κάποια άλλη χώρα γιατί η Ουγγαρία δεν πωλείται».
Ένα από τα αστέρια αρχικά της Ουγγρικής Φρουράς και μετά τη διάλυση της του Jobbik, ήταν ο Csanad Szegedi, σήμερα 34 χρονών, ο οποίος έφτιαξε πολιτική καριέρα του ανάμεσα σε άλλα με ρητορική κατά των εβραϊκών ελίτ στις οποίες απόδωσε το «ξεπούλημα» της Ουγγαρίας μετά την κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ, την προσβολή των Ουγγρικών συμβόλων από τις καλλιτεχνικές ελίτ και την μαζική αγορά ακινήτων για να εποικιστεί σε μικρή κλίμακα η Ουγγαρία από Ισραηλινούς.
Δε θα ελέγξουμε τους ισχυρισμούς του Szegedi. Μας είναι γνωστό πχ πως μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης και ιδιαίτερα κατά την περίοδο Γιέλτσιν, η νέα τάξη των ολιγαρχών που αγόρασαν πρώην κρατικά μονοπώλια αντί πινακίου φακής ήταν κυρίως εβραϊκής καταγωγής και κάποια από τα αρχικά κεφάλαια τους «δόθηκαν»  από παίχτες του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος όπως οι George Soros και το ανερχόμενο μέλος της δυναστείας Rothschild Nat Rothschild. Ο ιδιοκτήτης άλλωστε της Chelsea Roman και πρώην «Ρώσος ολιγάρχης» εβραϊκής καταγωγής Roman Abramovich περιγράφεται συχνά ως ο κολλητός του Nat. Ίσως να είχαμε παρόμοια φαινόμενα και στην μετακομμουνιστική Ουγγαρία.
Είναι πιθανό ο Szegedi να άντλησε στοιχεία από την Ουγγρική πραγματικότητα για να δομήσει αντισημιτική προπαγάνδα. Το πρόβλημα με αυτού του είδους της προπαγάνδες δεν είναι ότι δεν έχουν καμία βάση αλλά ότι γενικεύουν επικίνδυνα ταυτίζοντας τις ελίτ με τους πληθυσμούς. Συγκεκριμένες ελίτ εβραϊκής καταγωγής που όντως έχουν ισχυρά δίκτυα και εκμεταλλεύονται καταστάσεις δεν είναι «Οι Εβραίοι» όπως και οι εφοπλιστές και ελληνικής καταγωγής αλλά και οι Έλληνες ολιγάρχες, όχι και τα καλύτερα παιδιά του πλανήτη, δεν είναι «Οι Έλληνες». Και οι ελίτ χρησιμοποιούν την ίδια αυτήν ακριβώς προπαγάνδα των επικίνδυνων γενικεύσεων ως άλλοθι για να προστατεύονται από την κριτική για τις δικές τους ανομίες. Οι ελίτ δεν έχουν κανένα πρόβλημα να χρησιμοποιούν τους πληθυσμούς, ακόμη και ομοεθνείς τους, ως ανθρώπινες ασπίδες.
Με αυτή τη ρητορική ο Szegedi κατάφερε να εκλεγεί το 2009 ευρωβουλευτής με το Jobbik.
Η σχέση του με το Jobbik διακόπηκε το 2012, τη χρονιά που ο Szegedi αναγκάστηκε να παραδεχτεί ότι ήταν Εβραίος.
Πράγματι, η γιαγιά του Szegedi ήταν εβραία και αυτό σύμφωνα με τον εβραϊκό νόμο καθιστά και τον ίδιο εβραίο.
Το διαζύγιο του με το Jobbik δεν οφείλεται μόνο στην αποκάλυψη των εβραϊκών του καταβολών αλλά κυρίως στο ότι ο Szegedi επιχείρησε να δωροδοκήσει αυτόν που ανακάλυψε τις εβραϊκές του καταβολές.
Το 2010 ο Zoltan Ambrus, καταδικασμένος κατά το παρελθόν για κατοχή όπλων και εκρηκτικών, προσεγγίζει τον Szegedi με ενδείξεις για τις εβραϊκές του καταβολές. Ο Ambrus μαγνητοφωνεί τον Szegedi να επιχειρεί να τον δωροδοκήσει με χρήματα και θέση στη γραφειοκρατία της ΕΕ αλλά ο Ambrus δεν ενδίδει: ο στόχος του Ambrus δεν είναι το προσωπικό όφελος αλλά είναι πολιτικός.
Για δύο χρόνια ο Szegedi θα καταφέρει να συντηρήσει το «ακροδεξιό» του ψέμα και να ταΐζει με αυτό τους ψηφοφόρους του και τους συμπολιτευτές του.
Όταν κάτω από την πίεση των αποκαλύψεων το 2012 ο Szegedi θα αναγκαστεί να παραδεχτεί την καταγωγή του, δεν θα γυρίσει στο Jobbik την έδρα του στο ευρωκοινοβούλιο και θα επανεφεύρει την ταυτότητα του ως αναγεννημένος εβραίος:
Θα περιτομηθεί, θα πάρει το όνομα David, θα αρχίσει να πηγαίνει τακτικά στις συναγωγές, θα δώσει διαλέξεις στα σχολεία για το ολοκαύτωμα και για να μην ξεχνάει το «ακροδεξιό» παρελθόν του θα το κάψει: θα αγοράσει χιλιάδες από τα αντίτυπα του «αντισημιτικού» βιβλίου του «Πιστεύω στην Ανάσταση της Ουγγαρίας» και θα τα κάνει στάχτη και μπούρμπερη.
Τα δυτικά μήντια δέχονται τη μεταστροφή του με ανοιχτές αγκάλες: Το άρθρο του Associated Press του 2014 με κεντρικό θέμα τον ίδιο τιτλοφορείται «Πρώην Ούγγρος δεξιιστής έχει πνευματικό ξύπνημα» (συγχωρέστε μου το αδόκιμο της μετάφρασης).
Ο ρατσιμός, ο ναζισμός, ο αντισημιτισμός μπορεί να εμφορεί τους πάντες: Εβραίους, Έλληνες, Αυστρολοπίθηκους, Γερμανούς, μακάκους και κάθε λογής «ανώτερο» δίποδο. Η μισαλλοδοξία είναι ένα χρήσιμο πολιτικό εργαλείο. Το ίδιο και ο αντιρατσισμός, όταν δημιουργεί τις δικές του προκαταλήψεις επιλεκτικά ενάντια σε ομάδες πληθυσμών αφήνοντας άλλες ρατσιστικές προκαταλήψεις απολύτως στο απυρόβλητο.
Η εκμετάλλευση του ανθρώπου από άνθρωπο δεν είναι ίδιον κάποιας φυλής. Η διαφορά είναι στο ότι κάποιοι πολιτισμοί την έχουν θεσμοθετήσει, όπως συνέβαινε παλαιότερα με τη δουλεία ή όπως συμβαίνει ακόμη και σήμερα με τη γυναίκα στο Ισλάμ και κάποιοι άλλοι την έχουν ποινικοποιήσει - θεωρητικά τουλάχιστον.
Ο Szegedi δεν είναι ο μόνος εθνικιστής που εκ των υστέρων αποκαλύφτηκε ότι είναι Εβραίος.
Μετά τους αλλεπάλληλους διωγμούς των εβραίων στην Ευρώπη, πολλές Εβραϊκές οικογένειες επέλεξαν να κρατήσουν την «φυλετική» τους ταυτότητα μυστική για να αποφύγουν παρόμοιους διωγμούς στο μέλλον.
Το ζήτημα δεν είναι η καταγωγή κάποιου και το τι διαλέγει να κάνει με αυτήν, το αν θα τη διαλαλεί ή θα την κρατά μυστική.
Το θέμα είναι το οξύμωρο που προκύπτει όταν κάποιος γνωρίζει την καταγωγή του και χτίζει καριέρα πουλώντας ψέμα. Αυτό νομίζουμε ότι έχει συμβεί στην περίπτωση του υπερεθνικιστή Vladimir Zhirinovsky, ενός μισογύνη αντισημίτη και καθηγητή της πολιτικής αλητείας, συνιδρυτή του κόμματος φιλελεύθερου δημοκρατικού κόμματος LDPR της Ρωσίας που ούτε ελεύθερο ούτε δημοκρατικό είναι και που οι κακές γλώσσες το θέλουν να έχει ιδρυθεί ως βιτρίνα του παλιοκομμουνιστικού αυταρχισμού και ως παιδάκι της KGB.
Ο Καρατσαφύρερ της Ρωσίας (η σύγκριση αδικεί τον Καρατζαφέρη- ακόμη και αυτός είναι πιο κόσμιος από τον Zhirinovsky), παρότι το 1996 έστελνε το δικό του ξεκάθαρα αντισημιτικό μήνυμα στον τότε υποψήφιο για το προεδρικό χρίσμα Pat Buchanan πως «οι δύο χώρες (ΗΠΑ και Ρωσία) βρίσκονται από κατοχή»… «και για να επιβιώσουν .. θα πρέπει να απελάσουν αυτή την μικρή αλλά ταραχοποιό φυλή (τους εβραίους)», το 2001 αναγκάστηκε μετά από εύλογες συνεχείς δημοσιογραφικές πιέσεις να αποκαλύψει πως ο πατέρας του ήταν εβραίος.
Παρότι ο πατέρας του εγκατέλειψε τη Ρωσίδα μάνα του το 1949 και πήγε στο Ισραήλ για να χτίσει νέα ζωή και οικογένεια, οι εβραϊκές καταβολές του Zhirinovsky δεν μπορούσαν να παραμείνουν κρυφές για πάντα, καθώς ο παππούς του είχε το μεγαλύτερο υλοτομείο της περιοχής του και ηγούνταν της εβραϊκής κοινότητας της.
Κλείνοντας το άρθρο μας, θα κάναμε μεγάλη αδικία αν δεν αναφερόμασταν σε μια ακόμη πολιτικό που ανακάλυψε όψιμα τις εβραϊκές της καταβολές, την Madeleine Albright, την πρώην Γραμματέα του Κράτους, τη γυναίκα που «έπεισε τις ΗΠΑ να κάνουν τη Γιουγκοσλαβία οικόπεδο», τη γυναίκα που ο εβραίος πατέρας της ήταν καθηγητής και της επιγόνου της Albright, της Condoliza Rice.
Σε όλο το πρώην ανατολικό μπλοκ έγιναν τα ίδια από μια μικρή ομάδα παιχτών με ισχυρότατα δίκτυα. Με διάλυση ή όχι των χωρών, σχεδόν όλες τους γίναν οικόπεδα για να αγοραστούν μπιρ παρά από μεσάζοντες του διεθνούς κεφαλαίου που γίναν με τη σειρά τους δισεκατομμυριούχοι και σημαντικοί ρυθμιστές και της πολιτικής ζωής της υπό διάλυση χώρας τους .
Από την εμπειρία του ανατολικού μπλοκ δε μάθαμε τίποτε καθώς παρόμοιες πρακτικές εφαρμόζονται πλέον σε μικρότερη προς το παρόν κλίμακα και στον ευρωπαϊκό νότο.
Η Albright φαίνεται να ανήκει σε αυτό το δίκτυο του διεθνούς κεφαλαίου: Το 2007 η ίδια και το hedge Fund της, το Albright Capital Markets θα συνεργαστεί με τα hedge funds του George Soros και του Jacob Rothschild για να πρωταγωνιστήσουν στην κινητή τηλεφωνία στην Αφρική.
Το 2012 η Albright θα επιδιώξει να εξαργυρώσει τη χάρη που έκανε στο Κόσοβο κατά τον πόλεμο του με τη Σερβία, επιδιώκοντας να αγοράσει την κρατική τηλεφωνική και ταχυδρομική εταιρεία του Κοσόβου.
Καταλαβαίνω πολύ καλά πως αυτό το άρθρο, παρότι δεν περιέχει ούτε μισή ανακρίβεια, θα φουντώσει τη συνομωσιοπαράνοια πολλών εμμονικών Ελλήνων που διαπρέπουν τυφλά στον αντισημιτισμό και βλέπουν εβραίους ακόμη και πίσω από το σκύλο που κατούρησε το λάστιχο του αυτοκινήτου τους. Μια χούφτα διεθνώς δικτυωμένων διαπλεκόμενων δεν μπορεί να αποτελεί ανάθεμα για ολόκληρους πληθυσμούς. Άλλωστε παρόμοια φαινόμενα και ολιγάρχες έχουμε άφθονα και στην Ελλάδα. Ντόπιους και ελληνότατους παρότι ο αντισημιτικός μύθους τους θέλει όλους τους κρυφοεβραίους, μην τυχόν και προσβάλουμε την "αψεγάδιαστη" και "αξιοζήλευτη" ελληνικότητά μας.
Οι Έλληνες και οι Άραβες ανταγωνίζονται στον αντισημιτισμό, παρότι οι πιο διαδομένες θρησκείες τους έχουν την Παλαιά Διαθήκη, τη φυλετική ιστορία των Σημιτών, ως θεμελιώδες θρησκευτικό τους βιβλίο.
Βάζουν τις φυλές πάνω από το κέρδος όταν το μεγάλο κεφάλαιο βάζει το κέρδος πάνω από τις φυλές.
Ο αντισημιτισμός είναι απαράδεκτος. Κρίνει τους ανθρώπους με βάση την καταγωγή τους αντί να τους κρίνει με βάση τις ιδέες και κυρίως τις πράξεις τους. Αυτό το κάνει ο αντιρατσισμός και η αστυνομία σκέψης του που επιλεκτικά κατακρίνει τον εγχώριο ρατσισμό και ποτέ τον εισαγόμενο λες και οι μετανάστες έχουν κάθε δικαίωμα να διατηρούν μισαλλόδοξες αντιλήψεις.
Η ελληνική εκδοχή του αντισημιτικός μύθου θέλει τους εβραίους να είναι προνομιακά οι χειρότεροι εχθροί των Ελλήνων. Μα η ιστορία μας λέει ότι οι ελληνικές ελίτ είναι ο χειρότερος εχθρός τους. Αυτοί που συνεργάστηκαν με τον εκάστοτε επικυρίαρχο, οι επιστάτες των Οθωμανών, των Βαυαρών, των Βρετανών, των Ναζί, των Αμερικάνων και εσχάτως ξανά των Γερμανών για να αποκτήσουν αμύθητα πλούτη και εξουσία πάνω μας. Και συνεχίζουν να μας θυσιάζουν για να κρατήσουν τα κεκτημένα τους και να τα αυγατίσουν όπως πάντα κάναν.
Όχι κύριοι. Το έθνος που καταδίκασε το ήθος έχει την αήθεια να καταδικάζει στο φαντασιακό του άλλα έθνη καθόλου περισσότερο αήθη από το ίδιο.
Όσο για την άνοδο του ρατσισμού και του φασισμού στην Ευρώπη και τους λοιπούς αριστερίστικους προπαγανδισμούς που λίγη βάση έχουν, οι αιτίες, οι πραγματικές αιτίες είναι πολύ απλές: Οι πληθυσμού προσπαθούν να διατηρήσουν την ποιότητά ζωής τους και δεν δέχονται πλέον τη σοφία των ιερατείων της οικονομοκρατίας. Για αυτό νοσταλγούν το κράτος αντί για τα πολυεθνικά μορφώματα ως εγγυητή της ποιότητας ζωής του και ως υπόλογο στη βούληση του εκλογικού σώματος και επομένως ανακλητού σε επίπεδο πολιτικής ηγεσίας.
Προτιμούν με άλλα λόγια ηγεσίες υπόλογες από ηγεσίες πέραν κάθε δυνατότητας εποπτείας και ελέγχου.
Και αυτό είναι όλο. Τόσο σεβαστό και τόσο απλό. Το που θα οδηγήσει αυτή η οχυρωμάτωση σε κυρίαρχα σχήματα του παρελθόντος, αυτό είναι ένα άλλο θέμα.

Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com 7/7/2014

Read More »

Όταν οι άντρες έχουν τις μπάλες στο πάνω κεφάλι τους (Η απάντηση του Πέτρου Αργυρίου στο φανατικό παραλήρημα του Νίκου Μπογιόπουλου για τη μπάλα)

Ο Νίκος ο Μπογιόπουλος είναι από τους λίγους δημοσιογράφους που εκτιμώ.
Ποτέ του δεν έκρυψε ότι είναι στρατευμένος κομμουνιστής.

Ούτε ότι είναι στρατευμένος ποδοσφαιρόκαυλος.

Δικαίωμά του.

Αυτό που δεν αποτελεί δικαίωμα του είναι να επιχειρεί μεθοδευμένα να επιβάλει λογικές προληπτικής λογοκρισίας σε όσους δυσφορούν με την ποδοσφαιρομανία- κυρίως όταν είναι ο ίδιος που στο πεδίο της πολιτικής είναι δριμύτατος πολέμιος της προληπτικής λογοκρισίας.

Αυτό που δεν αποτελεί δικαίωμά του είναι να δικαιολογεί το φασισμό του ποδοσφαίρου- κυρίως όταν ο ίδιος είναι πολέμιος του φασισμού στο πολιτικό πεδίο.

Στο άρθρο του στον enikos.gr στις 25/06/2014 με τον “εμπνευσμένο” τίτλο “Γκόοοολ” (με πόσα οοοο γράφονται αυτές οι λέξεις-επιφωνήματα πλέον Νίκο;), ο Μπογιόπουλος κάνει ακόμη περισσότερα από αυτά που στις πρώτες γραμμές αυτού του άρθρου του προσάπτονται. Ο Μπογιόπουλος κάνει μια φασίζουσα προπαγάνδα υπέρ του ποδοσφαίρου, απομονώνοντας το από όλα τα εκφυλιστικά φαινόμενα διαφθοράς, βίας, ξεπλύματος χρημάτων, πολιτικών εκβιασμών και χειραγώγησης μαζών που το συνοδεύουν, καταγγέλλοντας μεν τα φαινόμενα αλλά απαλλάσσοντας από κάθε κατηγορία το έδαφος πάνω στα οποία αυτά αναπτύσσονται: τα ποδοσφαιρικά γήπεδα.

Όπως ένας χριστιανός απολογητής που επιμένει ότι ο χριστιανισμός είναι άγιος και ότι τα εκατοντάδες χιλιάδες εγκλήματα που γίναν στο όνομά του δεν μπορούν να τον σπιλώσουν.

Όπως ένας κομμουνιστής που μας λέει ότι τα εγκλήματα του Στάλιν δεν αγγίζουν το κομμουνιστικό ιδεώδες. Ψέμματα: Οι πραγματικοί κομμουνιστές ποτέ δεν παραδέχονται σταλινικά εγκλήματα.

Όπως κάποιοι από τους υμνητές του Χίτλερ αρνούνται το ολοκαύτωμα.

Όπως ένας νεοφιλελέ που λέει ότι τα εγκλήματα κατά των λαών και των κοινωνιών που τα ιερατεία τους έχουν διαπράξει, δεν αγγίζουν την “τέλεια” οικονομική θεωρία τους.

Ο καθένας τραβάει την ιδεολογική του γραμμή: ότι βρίσκεται στην δική του πλευρά πλευρά  καλό και άγιο. Ότι βρίσκεται πέρα από την κόκκινη γραμμή είναι δαιμονικό

Στο άρθρο του αυτό, ο Μπογιόπουλος μας δίνει πολλά στοιχεία για το πως δομεί προπαγάνδα:
Ξεκινάει την μνημειώδη του απόπειρα προληπτικής λογοκρισίας με μια γενίκευση βρωμερή:

“Από το διάβασμα και μόνο του τίτλου, είμαστε βέβαιοι ότι οι «δυσκοίλιοι» ξεκίνησαν ήδη να ψιθυρίζουν όλο… ευφυΐα: «Μα δεν βλέπετε στη Βραζιλία τις διαδηλώσεις;».”

Όσοι το λένε αυτό είναι δυσκοίλιοι; Και για τους εμετικούς που δεν λένε τίποτε για την καταστολή διαδηλωτών με δίκαια αιτήματα κουβέντα;

Ο Μπογιόπουλος συνεχίζει ως μέγας γιατρός να περιγράφει τα συμπτώματα της δυσκοιλιότητας και την καταλύει με κλύσμα μια υποτιθέμενη ατάκα του Αλ Πατσίνο:

“Τελικά, ύστερα από τόνους τέτοιας και παρόμοιας διανοουμενίστικης «δυσκοιλιότητας» κατά του ποδοσφαίρου όλες οι θεωρίες περί «οπίου του λαού» και οι βαρύγδουπες «αναλύσεις», που δεν μπορούν να διακρίνουν το παιχνίδι από τους «αφεντάδες» του, γίνονται σμπαράλια από μια και μόνο ατάκα του Αλ Πατσίνο: «Η μπάλα δεν είναι δα και η ζωή. Είναι κάτι πολύ περισσότερο»!

Δηλαδή όσοι από εμάς από εμάς η ζωή μας δεν νιώθουν η ζωή τους να περιστρέφεται  γύρω από το τόπι, η Μπογιοπούλια κατάταξη μας τσουβαλιάζει στην κατηγορία “Δυσκοίλιοι διανοούμενοι”. Αυτό είναι φασισμός και τίποτα άλλο. Και από φασισμό η μπάλα έχει τόνους να διδάξει.
Η ουγκαλίτιδα του Μπογιόπουλου τον εκθέτει ανεπανόρθωτα: Μια ατάκα του Αλ Πατσίνο κάνει σμπαράλια τις θεωρίες περί “οπίου του λαού”: Και ποια είναι αυτή η ατάκα που περιέχει την μία και μοναδική ΑΛΗΘΕΙΑ; “ «Η μπάλα δεν είναι δα και η ζωή. Είναι κάτι πολύ περισσότερο».
Γάμησε μας ρε φίλε για να σου μιλήσω ποδοσφαιρικά: ήπιες πολύ από το όπιο του λαού και έχεις χάσει την μπάλα.

Δεν μας έφταναν τα πρόσφατα φαινόμενα ποδοσφαιροποίησης της πολιτικής ζωής του τόπου με τους Μπέους και τους  Μαρινάκηδες και τους Ζαγοράκηδες, τώρα έχουν και τον θεωρητικό τους, τον Μπογιόπουλο, ο οποίους μάλιστα θα βάλει τους “διανοούμενους” σε δύο δικά του στρατόπεδα συγκέντρωσης: Στους “ποδοσφαιροφάγους” όπως ο Έκο και τους άλλους. Μπογιόπουλε, ο εχθρός του λαϊκισμού δεν έιναι εχθρός του λαού. Πολλοί εχθροί του λαού υπήρξαν τεράστιοι λαϊκιστές. Και φυσικά δεν αναφέρομαι σε αυτούς που επικαλείσαι για να ενισχύσουν την έλλειψη επιχειρημάτων σου και την περίσσεια φανατισμού σου.

Κανείς από εμάς που δεν ξημεροβραδιάζονται με το τόπι στο κεφάλι του δεν απαγόρευσε το ποδόσφαιρο. Δεν είμαστε εμείς που βάλαμε σε κάθε τρία μαγαζιά και μια μεγάλη οθόνη για να απαχαυνώνεται ο μέσος μαλάκας. Εμείς δεχόμαστε αυτόν το φασισμό. Τον τρώμε στη μάπα και στα ταξιά, τον τρώγαμε στη μάπα και από τις οικογένειες μας όταν ήμασταν μικροί με τις τηλεοράσεις και τις άναρθρες κραυγές στο διαπασών.

Πρέπει δηλαδή να αγκαλιάσουμε την υποκουλτούρα υπό το φόβο ότι αν δεν το κάνουμε θα μας πουν αντιλαϊκούς, ακόμη ακόμη και κρυφοελιτιστές;

Ο Μπογιόπουλος συνεχίζει με την ποδοσφαιρική του ειδωλολατρεία του επικαλούμενος ότι του κατέβει στο κεφάλι:

“ Όσο για τον Μπιλ Σάνκλι, αυτή τη μεγάλη μορφή του αγγλικού ποδοσφαίρου και αναμορφωτή της Λίβερπουλ, είχε το «θράσος» να «διαβεβαιώνει» τους επικριτές του ποδοσφαίρου ότι το ποδόσφαιρο«δεν είναι ένα απλό ζήτημα ζωής και θανάτου. Είναι κάτι πολύ ανώτερο»!

Ναι τα ξέρουμε Νίκο: είναι η στρογγυλή θεά. Για αυτό και έχουν θυσιαστεί χιλιάδες ανθρώπινες ζωές στο όνομα της.
Και εμείς τι φταίμε για την ειδωλολατρεία των άλλων.

Κολλάει μετά ο Μπογιόπουλος και λίγο διαλεκτικό υλισμό έτσι για να δέσει το γλυκό του αδιάλλακτου βερ-μπαλισμού του, ή αν θέλετε, του Μπαλισμού του σκέτα.

Σαν πρεζόνι σε έκσταση, διαχωρίζει την ουσία, το αντικείμενο, την μπάλα από το εμπόριο και τη βρωμιά τριγύρω της. Βέβαια: Η μπάλα είναι πάνω από ζωή και θάνατο! Η ομάδα είναι θρησκεία! Μοβώρα θρησκεία.

Θα μας επιβάλλεις ρε Μπογιόπουλε το δικό σου κόλλημα; Σου επιβάλλαμε εμείς το δικό μας; Τι φασισμός είναι αυτός;

Ο απολογητής του φανατισμού είναι εξίσου φανατικός φίλε;

Μας λες για τα διαχρονικά και πανανθρώπινα συναισθήματα που γεννάει μια μπάλα. Και στους σκύλους συμβαίνει αυτό, χωρίς να θέλω να μειώσω τους  σκύλους. 'Αμα δουν τόπι, τρελαίνονται από χαρά. Απλά οι σκύλοι, σε αντίθεση με τους ανθρώπους, δεν κάθονται να βλέπουν στην τηλεόραση άλλους σκύλους να παίζουν μπάλα: Βλέπεις τα ζώα μπορούν να διακρίνουν την πραγματικότητα από το τηλεοπτικό ψέμα.

Με τα λίγα και τα πολλά ο Μπογιόπουλος φτάνει στο αποκορύφωμα της ρητορικής του και βγάζει λάδι την Μπάλα στη στημένη δίκη της οποίας προΐσταται ίσα ίσα για να τη δικαιώσει και να σπιλώσει τους δήθεν κατηγόρους της: Δεν φταίει η μπάλα λέει. Η μπάλα είναι αθώα και άγια. Άντε ρε! Δηλαδή να μην φυλακίζουμε μπάλες για τα εγκλήματά τους;
Φυσικά Νίκο το μέσο είναι αθώο. Είτε είναι μπάλα είτε είναι τσάπα, είτε είναι φούντα. Δεν διάλεξε το ίδιο να είναι αυτό που είναι ούτε έχει βούληση ούτε ζωή. Προφανώς και είναι αυτός που χειρίζεται το μέσο στον οποίο θα ασκηθεί ηθική κρίση.

Και καταλήγει με μια γλυκερή αηδία που ούτε έρανοι της Μαριάνας Βαρδινογιάννη δεν θα μπορούσαν να ξεπεράσουν:

“Κι όποιος δεν το καταλαβαίνει, ας κάνει το πείραμα: Ας πάρει μια μπάλα κι ας την πετάξει σε οποιονδήποτε πιτσιρικά, σε οποιοδήποτε σημείο του πλανήτη – και αμέσως μετά ας κοιτάξει το παιδί στα ευτυχισμένα του μάτια. Τόσο αθώο είναι το ποδόσφαιρο... “

Μια μπάλα που φτιάχνεται από άλλα παιδιά της ηλικίας του που λιώνουν στα εργοστάσια του τρίτου κόσμου...

Άμα του πετούσαμε του παιδιού που επικαλέστηκες και κανά playstation εκεί να δεις ευτυχία. Και κανά σπορ αμάξι δεν θα το αρνιόταν.

Και μιας και αναφέρθηκες στον Πατσίνο που διαλύει θεωρίες με μια ατάκα λες και είναι ο Τσακ Νόρις, να σου θυμίσω ένα περιστατικό της παιδικής του ηλικίας: Ο Πατσίνο άρχισε να πίνει από τα 9 του. Του δινε ένας μπάτσος να πιει από το μπουκάλι του αλκοόλ: Μπορείς να φανταστείς την ευτυχία στα μάτια του Πατσίνο κάθε φορά που ο μπάτσος ερχόταν με το μπουκάλι;

Σοβαρέψου.

Και μιας που εκτός από λάτρης της μπάλας είσαι και λάτρης της ιστορίας, θύμισε μας τη σχέση του ποδοσφαίρου με το φασισμό. Για θυμίσου και το σύνθημα των σκινχεντάδων: Αίμα και τιμή. Και οι σκινχεντάδες υποτίθεται ότι προέρχονταν από την εργατική τάξη της Μ. Βρετανίας: Ο φασισμός, ο ρατσισμός και ο ποδοσφαιρικός φανατισμός συνδέονται μέσω του μηχανισμού της περιστρεφόμενης πόρτας. Για αυτό σε παρακαλώ, δεν θα σου επιβάλω τίποτε άλλο από το να μη μου επιβάλεις τον ποδοσφαιροφασισμό σου παρουσιάζοντας την υποκουλτούρα ως γνήσιο και πηγαίο λαϊκό αίσθημα.

Η μπάλα ενώνει λες: Γαμάτη αυτή η συλλογικότητα όπου ενώνονται εσύ, ο Κόκκαλης, η Κανέλη, ο Βαρδινογιάννης, ο Κοσκωτάς, ο Μπέος, ο Αγαπούλας, ο Μαρινάκης, ο Κωνσταντόπουλος, ο Θέμος και ο Μάκης και χιλιάδες χουλιγκάνια.

Λάτρεψε την αγία σου μπάλα λοιπόν. Δεν στην απαγόρευσε κανείς. “Ανεξιθρησκεία” έχουμε. Αλλά δε θα μας απαγορεύσεις κιόλας να κάνουμε παρατηρήσεις για κοινωνικά φαινόμενα και να εκφράζουμε τη γνώμη μας για αυτά. Μην μας απειλείς ότι θα μας φέρεις τον Πατσίνο να μας στρώσει αν μιλάμε για τον Αριστοτέλη αντί για τον Μπαλοτέλη και τον Εργοτέλη ως είθισται.

Ο μύθος θέλει τον Αρχιμήδη να έχει πει: “Μην μου τους κύκλους τάραττε”. Εγώ θα στο πω πιο ποδοσφαιρικά: Μην σπας μπάλες.  
Και να σου πω και κάτι άλλο: Για όσους από εμάς αντέχουμε ακόμη να είμαστε ουμανιστές και όχι κατ' ανάγκη κομμουνιστές, η ζωή είναι η ύψιστη αξία. Αλλά εσύ επικαλείσαι τον Πατσίνο και τον Σάνκλι να λένε ότι η Μπάλα είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο από τη ζωή. Καλωσόρισες λοιπόν στο κλαμπ των καταστροφικών παραθρησκευτικών οργανώσεων. Μονάχα αυτές μπορούν να αποθεώνουν αντικείμενα σε τέτοιο βαθμό ώστε να θεωρούν ότι Μια Μπάλα Είναι Θεά και πάνω από την ανθρώπινη ζωή. Και μονάχα οι  Ναζί, ούτε καν οι φασίστες, μπορούν να υποτιμούν τόσο την αξία της ζωής ώστε να θεωρούν μια Μπάλα πιο σημαντική από μια ζωή.

Πέτρος Αργυρίου,  agriazwa.blogspot.com, 27/06/2014

Read More »

Ο Μαλάκας, η Πουτάνα και ένα σφηνάκι χύσια

Συνήθως καταπιάνομαι με τα μεγάλα θέματα.

Η μικρότητα των ανθρώπων δεν είναι όμως καθόλου μικρό θέμα.

Ο κίτρινος τύπος, ο Μάκης ο Τριανταφυλλόπουλος, ο τύπος που είναι πιο κίτρινος από κρόκο κλούβιου αυγού, ο επωαστής δεκάδων αυγών του φιδιού, το πρώην συνεταιράκι του κωμικοτραγικού και μεγιστάνα πλέον των μήντια Θέμου Αναστασιάδη, το πρώην αφεντικό του κατά παραγγελία δολοφονημένου Σωκράτη Γκιόλια, ο καταστροφέας των Ασλάνη και Κορκολή, κατάφερε πάλι να διεγείρει τα πιο κανιβαλικά ένστικτα του πιο σεξουαλικά καταπιεσμένου και υποκριτικού τμήματος της ελληνικής κοινωνίας με ένα κωλοκαρότο και ένα σφηνάκι χύσια στην υγειά της μαλακίας.

Προμηθεύτηκε οπτικοακουστικό υλικό από μια παρέα φοιτητών που κατάλαβαν ότι είχαν ένα βρώμικο θησαυρό στα χέρια τους και μάλλον τον μοσχοπούλησαν και λίγο πριν τις εκλογές άρχισε να εκβιάζει διασπείροντας φήμες μέσω των μέσων που διαθέτει.

Μετά τις εκλογές συνέχισε να εκβιάζει.

Γιατί δεν έβγαλε ο Τριανταφυλλόπουλος το ροζ βίντεο του νέου και φέρελπι πολιτικού που αυνανιζόταν στο διαδίκτυο και δοκίμαζε καρότο με το λάθος στόμα πίνοντας σε σφηνάκι τα χύσια του για να χωνέψει το λαχανικό;

Γιατί απλά γνώριζε πολύ καλά ότι είναι παράνομο και ότι δε θα τη γλύτωνε από το θεσμικό πλαίσιο ατομικών δεδομένων που έχει εξελιχτεί πάρα πολύ από τις εποχές που κατέστρεφε Κορκολή και Ασλάνη, την εποχή που εισήγαγε τη λέξη σουσέλ στην ελληνική αργκό.

Έτσι λοιπόν απλά βγάζει βρώμα. Και δεν είναι μόνος του στο να ικανοποιεί τις ανώμαλες ορέξεις τμήματος της κοινής γνώμης.

Έτερος δημοσιογράφος, ο Νίκος Ρούσσης της Ελευθεροτυπίας όπως ο ίδιος περιγράφει στην προσωπική του σελίδα στο Facebook, χρησιμοποίησε τη σελίδα του για να ταυτοποιήσει τον «μαλάκα». Ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης είναι, έγραφε διασύροντας ξανά και ξανά τον παρ ολίγο δήμαρχο Αθηνών με τρισάθλιους χαρακτηρισμούς που μας υπενθυμίζουν ότι ο αυριανισμός είναι εδώ, πολυδιασπασμένος και δυνατός.

Σε αντίθεση με τις υποθέσεις Κορκολή και Ασλάνη που είχαν μια οσμή παραβατικότητας, το φρέσκο σεξουαλικό σκάνδαλο που έχει στα χέρια του ο δολοφόνος προσωπικοτήτων Μάκη Τριανταφυλλόπουλος, δεν έχει καμία τέτοια. Τον μόνο που έχει βλάψει ο πρωταγωνιστής είναι τον εαυτό του και τη δημόσια εικόνα του. Αντιθέτως, στοιχεία εγκληματικότητας έχουν οι δράσεις των εν λόγω δημοσιογράφων . 

 Η «Υπόθεση Σ» είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο από μια online ιεροτελεστία αυνανισμού. Είναι η υπόθεση κατά μεγάλου μέρους της ελληνικής κοινωνίας: Τους Ραγιάδες.

Είναι η υπόθεση κατά μιας κοινωνίας που το πιο συντηρητικό κομμάτι των σημερινών υπέργηρων της συμμετείχε ενεργά στο σεξουαλικό δουλεμπόριο της προίκας και εμβάπτισε τα παιδιά της στο ψέμα των αγαπημένων γονιών και της Ιερής Οικογένειας που συντηρείται για τα μάτια του «Θεού» μα κυρίως για την φαρμακερή γλώσσα των γειτόνων και συγγενών, μιας μαφιόζικης κοινωνίας, με την ομερτά και τα όλα της που συνεχίζει να συντηρεί στην εξουσία τους μεγαλύτερους εγκληματίες της.  

Είναι η υπόθεση κατά μιας κοινωνίας καταπιεσμένης και ως εκ τούτου βρωμερά σεξιστικής που τα σεξουαλικά σκάνδαλα είναι κανόνας αποδεκτός, αρκεί να αφήνονται στην παπουτσοθήκη. Και η ομερτά, φίλων, γνωστών και συγγενών φροντίζουν τα σκάνδαλα να μένουν καλά κρυμμένα και έτσι κοινώς αποδεχτά. Μια κοινωνία του φένεσθαι και όχι του φέρεσθαι. Μια κοινωνία υποκριτών.

Μια κοινωνία που δαιμονοποιεί το σεξ και ποινικοποιεί όχι τα σεξουαλικά σκάνδαλα αλλά την αλήθεια. Τα σεξουαλικά αλισβερίσια  επιτρέπονται εφόσον παραμένουν κρυφά και δεν διασαλεύουν την καθεστηκυία υποκρισία.

Μια κοινωνία που  προσπερνά σφυρίζοντας σχετικά αδιάφορα το σύντροφο φονιά της 23χρονης Φάιης Μπλάχα Βαγγέλη Στεφανάκη και κατασπαράζει την αδερφή της Μαριαλένα γιατί πηδήχτηκε με τον γκόμενο της αδερφής της όντως τότε παντρεμένη.

Ποιο το έγκλημα της Μαριαλένας; Η Μαριαλένα έχει ψευδορκίσει. Σοβαρότατο έγκλημα καθώς υπονομεύει τα θεμέλια της Ελληνικής δικαιοσύνης. Της ποιας; Της ελληνικής δικαιοσύνης που έχει χιλιάδες αθώους στα μπουντρούμια για χρέη που έχει δημιουργήσει η ασυδοσία των κυβερνόντων οι οποίοι χαίρουν απόλυτης ασυλίας.

Αλλά η καταδίκη της Μαριαλένας από την ελληνική κοινωνία και τη δικαιοσύνη της, δεν είναι πρωτίστως εξαιτίας της ψευδορκίας. Χέστηκαν οι Έλληνες για την ψευδορκία, γραμμένη την έχουν και την αλήθεια και τη δικαιοσύνη όταν δεν θίγονται τα στενά τους συμφέροντα.

Το πραγματικό έγκλημα της Μαριαλένας είναι ότι ήταν μούναρος. Πουτάνα δηλαδή στα μάτια των γυναικών που φοβούνται μην τους κλέψει το κελεπούρι τον άντρα τους κάποια ομορφότερη. Πουτάνα και στα μάτια των ανδρών που απουσία των γυναικών τους ξημεροβραδιάζονται εκστομίζοντας αυτή τη λέξη στη θέα οποιοδήποτε καλοστεκούμενου θηλυκού για να νομιμοποιούν τα σεξουαλικά τους εγκλήματα απέναντι στις γυναίκες.

Έτσι λοιπόν, βρήκαμε δύο καινούριους αποδιοπομπαίους τράγους. Τον κύριο Σ το μαλάκα και τη κυρία Μαριαλένα. Την πουτάνα.   

Φυσικά στην περίπτωση της Μαριαλένας σχεδόν κανείς δεν αναρωτήθηκε: Μα καλά, οι γονείς της δε βλέπαν τι καθήκι ήταν ο Στεφανάκης: Το ξέραν ότι ήταν μπράβος και τραμπούκος. Γιατί επιδοκίμαζαν και ενθάρρυναν τη σχέση μαζί της Φαίhς μαζί του;

Η απάντηση είναι απλή: Αρκετοί Έλληνες γονείς δε δίνουν δεκάρα για το αν ο γκόμενος της κόρης τους είναι μπράβος, απατεώνας, εκβιαστής: Αρκεί να είναι σίγουροι ότι ποτέ δε θα δεχτεί ένας τέτοιος χαρακτήρας τις νόμιμες συνέπειες. Το μόνο που έχει σημασία είναι το ότι ο άντρακλας παραλίγο γαμπρός τους το πήγαινε στα σοβαρά και θα εξασφάλιζε την κόρη τους κάνοντας της και άλλα μπραβάκια, μελλοντικούς ψηφοφόρους της ΧΑ.

Το μόνο που νοιάζει πολλούς «Έλληνες» «γονείς» (και οι δύο λέξεις σε εισαγωγικά) είναι να περάσουν τις μπάλες της σεξουαλικής καταπίεσης και του κρυμμένου μπροστά στα μάτια όλων Ιερού Ψέματος στα πόδια των παιδιών τους και των παιδιών των παιδιών τους. Να διαιωνίσουν την Ιερή Οικογένεια και την κληρονομιά του ραγιαδισμού: Αυτήν ακριβώς που μας έφερε εδώ που μας έφερε.

Ο μόνος που αναφέρθηκε στην ευθύνη των γονέων ήταν ο πρώην σύζυγος της Μαριλένας. Κατά την κατάθεση του στο δικαστήριο ο άντρας αυτός έδωσε πραγματικά μαθήματα «Χριστιανικής ηθικής» και αντί να θάψει τη πρώην γυναίκα του όπως κάθε άλλος κερατάς θα έκανε για να «σώσει την τιμή του», την υπερασπίστηκε χωρίς να ενδώσει στα μεγάλα θεμελιώδη ψέματα της ελληνικής κοινωνίας: «Ο πρώην πεθερός μου είναι ένας δύσκολος άνθρωπος. Μοναχικός, αδιάφορος που δεν κατάφερε ποτέ να κερδίσει τα παιδιά του. Τα έβγαλε στην κοινωνία σαν πρόβατα με αποτέλεσμα να μπορεί να τις κάνει ο κάθε ψευτοάντρας ό,τι θέλει. Τον ενδιέφερε μόνο το χρήμα…

Είχα δει τον Στεφανάκη και δεν μου έκανε καλή εντύπωση. Είχε μπράτσα, οδηγούσε επιθετικά και γενικότερα είχε τη στάση του μάγκα. Τον είχα δει στο γυμναστήριο να κάνει κικ μποξ. Σίγουρα έπαιρνε στεροειδή. Ρώτησα τη Φαίη τι την ελκύει σε αυτόν και μου είπε ότι νιώθει ασφάλεια μαζί του και ότι όπου πάνε εκείνος "καθαρίζει". Η Φαίη ήταν ένα παιδί με χαμηλή αυτοεκτίμηση. Ήταν καλός χαρακτήρας, αλλά δύσκολος. Μια φορά μου είχε εκμυστηρευτεί ότι ο κατηγορούμενος την είχε χτυπήσει και ότι ζαλίζονταν και είχε ζητήσει από τον πατέρα της να την πάει στο νοσοκομείο. Όμως εκείνος της απάντησε σε παρακαλώ μη με μπλέκεις με αυτά». Ο μάρτυρας ανέφερε ότι η πρώην σύζυγός του Μαριαλένα είναι ευαίσθητη, αγαπούσε τη Φαίη και ήθελε να την προστατεύσει»

Μήπως καταλάβατε τώρα την ενδοοικογενειακή αντρίκια αλληλεγγύη;

Αλλά ας συνεχίσουμε με την προστυχιά του πολιτισμού της κλειδαρότρυπας.

Ο Πρωταγωνιστής του βίντεο με το καρότο, τη μαλακία και τα χύσια δεν έβλαψε κανέναν άλλο πέρα από την «υπόληψη» του.

Το να μη βλάπτεις και κυρίως απρόκλητα τους άλλους είναι παγκόσμια και διαχρονικά η ραχοκοκαλιά κάθε ηθικού συστήματος.

Αλλά η σύγχρονη Ελλάδα ήταν πάντα μια χώρα ηθικά χρεωκοπημένη: Η δεξιά ηθική που κυριαρχούσε πριν το 1960 ήταν ένα καθεστώς για τους πολλούς ταλιμπανικής ηθικής, ένας καταπιεστικός ζουρλομανδύας που κατάστρεφε κάθε ελπίδα προσωπικής ολοκλήρωσης και παρήγαγε τενεκεδένια στρατιωτάκια.

Με την έλευση του «προοδευτισμού», η απελευθέρωση ήρθε με τη μορφή της πλήρους ατομικής ασυδοσίας σε όλα τα επίπεδα που ονομάστηκε ΠΑΣΟΚ στο πολιτικό πεδίο. Κακό πράμα η καταπίεση αδερφοί και αδερφές.  

Αυτή η κοινωνία, υβριδική, πότε καταπιεσμένη και καταπιεστική και άλλοτε ασύδοτη, δεν παλεύεται. Και για αυτό χρειάζεται διαρκώς αποδιοπομπαίους, να σκουπίζει τον βρώμικο πάτο της με αυτούς: για λόγους ηθικής υγιεινής.

Μια τέτοια κοινωνία τόσο συντηρητική στα ήθη μα προοδευτική στη μάσα, τόσο δουλική μα και ψευτομάγκικη, για να κινηθεί χρειάζεται καρότο και μαστίγιο. Ο πρωταγωνιστής του βίντεο έβαλε το καρότο στον κώλο του. Εμείς βάλαμε το μαστίγιο στον πάτο μας . Και κάθε μέρα που περνάει, εδώ και τέσσερα χρόνια, το βάζουμε βαθύτερα.

Το καρότο γενικά κάνει καλό στην υγεία. Το μαστίγιο τραυματίζει και ενίοτε σκοτώνει.

Ο τύπος ήπιε τα χύσια του. Σε σφηνάκι. Ε και; Δικά του είναι ότι θέλει τα κάνει. Εμείς πίνουμε τα χύσια των άλλων. Σε μεγάλο ποτήρι γερμανικής μπύρας. Και τα χρυσοπληρώνουμε. 

Ποιος είναι τελικά ο ανώμαλος; Από ποιον θα έπρεπε να αιτείται να αφαιρεθεί το δικαίωμα του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι; Ποιος είναι ο ανάξιος τελικά σε μια κοινωνία αναξιοκρατούμενη που δημιουργεί καθημερινά χιλιάδες καινούριους αναξιοπαθούντες;

Πέτρος Αργυρίου, 21/6/2014, agriazwa.blogspot.com

Read More »

Το Ιράκ στα ματοβαμμένα χέρια του Αλλάχ

Σε ετούτο εδώ το blog έχουμε κάνει πολλούς ισχυρισμούς που φαντάζουν ανοίκειοι στην αφήγηση της θεαμαπάτης που έχουν επιβάλλει μαζικά τα δυτικά μήντια στους πληθυσμούς τους.

Ισχυρίστηκα ότι ήταν η πολιτική της κυβέρνησης Bush που έδωσε σάρκα και οστά σε μια οργάνωση σχεδόν φάντασμα, την Αλ Κάιντα, πολιτική που στην περίπτωση της Λιβύης και της Συρίας συνεχίστηκε και από τον νομπελίστα ειρήνης Barrack Obama με ολέθρια αποτελέσματα για τις χώρες αυτές και τους κατοίκους της και όχι μόνο.

Ισχυρίστηκα ότι η Συρία ήταν το τελευταίο οχυρό της σταθερότητας καθώς το καθεστώς Άσσαντ ενθυλάκωνε και περιόριζε σημαντικούς πυρήνες τζιχαντισμού.

Αυτός ήταν άλλωστε και ο λόγος που η Μ.Βρετανία είπε όχι στο ενδεχόμενο συμμαχικής επίθεσης κατά της Συρίας: Οι Βρετανοί, με μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού τους να είναι ισλαμικό, φοβούνται για το μέλλον της ίδιας της χώρας τους σε περίπτωση που οι πυρήνες τζιχαντιστών απεγκλωβιστούν, ενισχυθούν και διαχυθούν ακόμη περισσότερο και στη Δύση. Οι Βρετανοί εύλογα λοιπόν εξέθεσαν τους συμμάχους τους Αμερικάνους και είπαν όχι στην επίθεση στη Συρία, σε αντίθεση με τον αντιπρόεδρο της «ελληνικής κυβέρνησης» Ευάγγελο Βενιζέλο που με υπερβάλλοντα ζήλο προώθησε την ιδέα και την ελληνική συμμετοχή στην ενδεχόμενη επίθεση κατά της Συρίας αποδεικνύοντας για μια ακόμη φορά το πόσο επικίνδυνα τυχοδιώχτης είναι.

Γιατί ξεκινάμε αυτήν την κουβέντα;

Γιατί μέσα σε μερικές μέρες, η τζιχαντιστική οργάνωση «Ισλαμικό Κράτος στο Ιράκ και στο Λεβάντε» (ISIL ή και ISIS) έχει κάνει μια θεαματική προέλαση στο Ιράκ, έχει καταλάβει την Μοσούλη καθώς και άλλα στρατηγικής σημασίας σημεία και βρίσκεται μια ώρα απόσταση από τη Βαγδάτη.

H ISIL είναι μπάσταρδο παιδί του αμερικανικού ιμπεριαλισμού και των πολέμων «υπέρ των δημοκρατίας» των μεγάλων συμφερόντων που έχει βιάσει ήδη δεκάδες κράτη ανά τον κόσμο.
Ο αρχηγός της, ο Αμπού Μπακρ Αλ Μπαγκντάντι, επιφανής σουνίτης του Ιράκ, ριζοσπαστικοποιήθηκε χάρη στους Αμερικανούς σε διάφορες φάσεις όλο και περισσότερο. Η πρώτη φάση ήταν η απρόκλητη και συνάμα προκλητική εισβολή των αμερικανών στο Ιράκ το 2003 υπό το απολύτως κατασκευασμένο πρόσχημα της κατοχής από τον Σαντάμ Χουσεϊν όπλων μαζικής καταστροφής. Εκείνη την περίοδο ο Μπαγκντάντι μπαίνει στην ένοπλη δράση κατά των αμερικανών. Φυλακίζεται στα πλαίσια του βρώμικου πολέμου κατά της τρομοκρατίας και κατά τη φυλάκιση του δικτυώνεται με την νέα Αλ Κάιντα, οργάνωση φτιαγμένη με τα υλικά των αμερικανικών πρακτικών αποσταθεροποίησης του Αφγανιστάν στα τέλη της δεκαετίας του 1970 και που μετά το 2001 αποκτά διεθνή, πανισλαμική επιρροή χάρη στον πόλεμο των αμερικανών και των συμμάχων της κατά της τρομοκρατίας. Ο Μπαγκντάντι σε μικρό διάστημα θα φτάσει στην κορυφή της ιρακινής ιεραρχίας της «Αλ Κάιντα».
Βλέποντας καινούριες προοπτικές να ανοίγονται μετά την αραβική άνοιξη, ο Μπαγκντάντι, το 2012 στέλνει το δεξί του Αμπού Μοχάμαντ αλ Γκολάνι στη Συρία που ήδη έχει αποσταθεροποιηθεί ανάμεσα σε άλλους και κυρίαρχα από τζιχαντιστές με την οικονομική και εξοπλιστική ενίσχυση των ΗΠΑ, της Σαουδικής Αραβίας και του Κατάρ (ενδεχομένως ίσως και άλλων του άξονα του κακού, όπως το Ισραήλ και το Πακιστάν).
Μετά από την αποτελεσματικότατη δράση του Γκολάνι και για λόγους ηγεμονισμού, ο Μπαγκντάντι πηγαίνει στη Συρία και έρχεται σε σύγκρουση με τον υπαρχηγό του. Με αποτρόπαιες πρακτικές εγκαθιστά τη δικιά του σφαίρα επιρροής στη Συρία.
Δε γνωρίζουμε αν υπήρξε απευθείας χρηματοδότηση του Μπαγκντάντι από τον αμερικανικεντρικό άξονα του κακού.
Ο Μπαγκνάντι φαίνεται πως λαφυραγώγησε άλλες αντισυριακές ισλαμιστικές ομάδες που είχαν χρηματοδοτηθεί και εξοπλιστεί κυρίως από τις ΗΠΑ, τη Σαουδική Αραβία και το Κατάρ αυξάνοντας έτσι κατά πολύ τις επιχειρησιακές του δυνατότητες, τόσο στρατιωτικά όσο και οικονομικά.
 Με αυτόν τον τρόπο ήταν έτοιμος για το επόμενο και πολύ πιο φιλόδοξο βήμα του: την κατάκτηση του Ιράκ.
Ο Μπαγκντάντι δε βρήκε πουθενά μέχρι και χθες ισχυρή αντίσταση. Με το πλιάτσικο που έκανε στη Συρία και μετά στο Ιράκ, λάδωσε με χαρακτηριστική ευκολία σουνίτες στρατιωτικούς που είχαν επιβιώσει από την εποχή του Σαντάμ. Η ομάδα του ενισχύθηκε ακόμη περισσότερο τόσο από ντόπιους που καταλήφθηκαν από τον τζιχαντιστικό παροξυσμό αλλά και από δυτικούς τζιχαντιστές, άλλοι τους μισθοφόροι και κάποιοι απλοί εθελοντές με προνόμια (για αυτό το τεράστιο ζήτημα διαβάστε περισσότερα εδώ)
Στο διάβα του λαφυραγώγησε και στρατιωτικό εξοπλισμό που είχαν δώσει οι Αμερικανοί στα ανδρείκελά τους, τη Σηιτική κυβέρνηση του Ιράκ, περιλαμβανομένων τανκς, φορτηγά και Humvees.
Η ομάδα του Μπαγκντάντι, μη αναγνωρισμένο νόθο των αμερικανικών πολιτικών, αποκτά πλέον χαρακτηριστικά στρατού ακολουθώντας και μια άλλη πρακτική που δανείστηκε από τους αμερικανούς και τους τζιχαντιστές συμμάχους του στον Πόλεμο κατά της Λιβύης: Η ISIL έχει ήδη απελευθερώσει 2500 κρατούμενους στις φυλακές του Ιράκ που φυλακίστηκαν στα πλαίσια του πολέμου κατά τις τρομοκρατίας, αρκετοί από τους οποίους και πρόθυμοι είναι και πολεμική εμπειρία έχουν.
Ως αποτέλεσμα, ιρακινοί δεσμοφύλακες έχουν μαζικά εκτελέσει κρατούμενους σε περιοχές  που απειλούνται να καταληφθούν από την ISIL, για να μην ενισχυθεί κι άλλο ο στρατός της.
Φυσικά, η ISIL έχει τις μαζικές εκτελέσεις στην ημερησία της διάταξη. Είναι άγνωστο το πόσους Ιρακινούς με χαρά έχει ήδη εκτελέσει.
Έχουμε περιγράψει ξανά και ξανά ότι η αραβική άνοιξη, την οποία ακόμη και αριστερές αλλά και αναρχικές μαζορέτες της εμπορικής δημοκρατίας made in USA καταχειροκρότησαν, δεν ήταν παρά ένα στάδιο σε ένα σχέδιο καμένης γης, για να μην μπορέσουν πρωτεύοντος οι Κινέζοι και δευτερεύοντος και οι αναγεννημένοι Ρώσοι να αποκτήσουν μεγαλύτερη οικονομική επιρροή σε αμερικανόφιλα καθεστώτα τα οποία πλέον οι αμερικανοί δεν είχαν τη δυνατότητα ούτε την πρόθεση να συνεχίσουν να χρηματοδοτούν.
Το σχέδιο προχώρησε με την καταστροφή της προηγμένης και ανεξάρτητης Λιβύης και την απόπειρα καταστροφής της επίσης προηγμένης και ανεξάρτητης Συρίας.
Αυτό που συμβαίνει τώρα στο Ιράκ είναι τα απόνερα της ιμπεριαλιστικής αλητείας των ΗΠΑ των τελευταίων τουλάχιστον 60 ετών.
Οι αμερικάνοι λίγα μπορούν να κάνουν για να αποτρέψουν τη μετατροπή του Ιράκ σε ισλαμικό χαλιφάτο από την ISIL.
Για αυτό γυρνάν απρόθυμα προς ένα μισητό εχθρό τους, το σηιτικό  Ιράν, που για τους παρανοϊκούς νεοσυντηριτικούς θα ήταν μετά τη Συρία ο επόμενος πολεμικός στόχος των Αμερικανών.
Και οι Βρετανοί ανοίγουν πλέον την πρεσβεία στην Τεχεράνη και αναθερμαίνουν τη σχέση τους με το Ιράν: Οι Βρετανοί φοβούνται τις παρενέργειες του εξτρεμιστικού ισλαμισμού ακόμη και μέσα στην ίδια τους τη χώρα.
Φυσικά, το Ιράν δεν χαρακτηρίζεται για την ηλιθιότητά του. Δεν έχει ξεχάσει τον καταστροφικότατο Ιρακινοϊνρανικό πόλεμο τη δεκαετία του 1980, ούτε το βρώμικο ρόλο πρωτίστως των Αμερικανών αλλά και των Βρετανών σε αυτόν, ούτε αγνοεί τι έχουν κάνει οι Αμερικάνοι σε όλους τους Μπααθικούς συμμάχους τους κατά τη διάρκεια της νέας χιλιετίας.
Στην παρτίδα εμπλέκεται και η Σαουδική Αραβία και το Κατάρ, πιστά σκυλιά των ΗΠΑ που βλέπουν το αφεντικό τους να γλύφει το μισητό τους Ιράν. Τόσο η Σαουδική Αραβία όσο και το Κατάρ συνεχίζουν να ρίχνουν λάδι στην τζιχαντιστική φωτιά παρότι ξέρουν ότι είναι πιθανό σύντομα και οι ίδιοι να καούν.
Εμπλέκεται και το Ισραήλ που βλέπει τον παραδοσιακό άξονα του κακού (ΗΠΑ, ΣΑ, Κατάρ, Πακιστάν και δευτερεύοντος και ΕΕ) να αλλάζει και προσπαθεί να δημιουργήσει νέες στρατηγικές συμμαχίες και ισορροπίες, ακόμη και μακρινές από τις λογικές του παρελθόντος.
Στο παιγνίδι εμπλέκεται και η Τουρκία με το ιδιαίτερο ενδιαφέρον της για τους Κούρδους του Ιράκ και τις ηγεμονικές της φιλοδοξίες για τον αραβικό κόσμο.
Εμπλέκεται και η Ρωσία για την οποία η προέλαση της ISIL αποτελεί κρυφίως καλό νέο, καθώς ανεβάζει τις τιμές του πετρελαίου και περιορίζει τη ροή ιρακινού πετρελαίου στη Δύση ενώ δημιουργεί για την Αμερική μια νέα εστία προβλημάτων που θα την αποσπά κάπως από τη δυνατότητα επιπρόσθετων αντιρωσικών σχεδιασμών στην Ουκρανία.
Όπως προειδοποιούσαμε την πλειοψηφία των μαζών που προέβαλαν τη στατική τους αντίληψη στην πραγματικότητα και επέτρεπαν στις ελίτ να χρησιμοποιούν την τυφλότητα των πολλών για να σχεδιάζουν μπροστά στα μάτια τους το μέλλον όλων, όλος ο πλανήτης είχε ξαναγίνει μια τεράστια σκακιέρα και οι ανθρώπινες ζωές δεν είναι παρά πιόνια που θυσιάζονται χωρίς δεύτερη σκέψη για να προστατευτούν υψηλόβαθμα κομμάτια.
Θα κλείσουμε με την ιδιάζουσα δράση της ISIL και τις συνέπειες της για τον πλανήτη. Η ISIL δημιουργεί το δικό της οικονομικό κύκλο στον οποίο λόγω της φύσης της είναι υποχρεωμένη να εντάξει και άλλες ομάδες παρόμοιου χαρακτήρα, τρομοκρατικές, παραστρατιωτικές ακόμη και αμιγώς εγκληματικές, κατά προτίμηση με ισλαμικό προσωπείο.
Με αυτόν τον τρόπο και άλλες μισάνθρωπες οργανώσεις όπως η Boko Haram αλλά και άλλες αφρικανικές τρομοκρατικές οργανώσεις ισλαμικού τύπου που έχουν εμφανιστεί ή έστω αναβιώσει με τον «Πόλεμο κατά της Τρομοκρατίας» βρίσκουν πελάτες, προμηθευτές και χρηματοδότες, ενισχύονται οικονομικά και διευρύνουν τη δράση και την επιρροή τους, σκορπώντας τον τρόμο στον πλανήτη.
Το 1970 οι τζιχαντιστές ήταν σύμμαχοι των Αμερικανών κατά των Ρώσων. Το 2000 οι αμερικάνοι τους ανακήρυξαν στους χειρότερους εχθρούς τους, αναβιώνοντας τους και ενισχύοντας με αυτόν τον τρόπο. Το 2010 θα τους αναχρηματοδοτήσουν και θα τους εξοπλίσουν για να ρίξουν τους πρώην συμμάχους τους, τους Μπααθιστές. Τότε τους λέγαν μαχητές της δημοκρατίες. Τώρα ξαναγίναν τρομοκράτες που καταπίνουν το Ιράκ. Και τώρα οι αμερικανοί γλύφουν έναν άλλον μονομερώς διακηρυγμένο εχθρό τους σχεδόν διαχρονικό, το Ιράν, για να αναχαιτίσει τους τζιχαντιστές.
Τρομοκράτες και εχθροί της δημοκρατίας είναι όσοι δε συντάσσονται με τα αμερικανικά συμφέροντα. Και καθώς τα αμερικανικά συμφέροντα αλλάζουν μόνο αφού έχουν κάνει τον κόσμο πουτάνα, αλλάζουν και αυτοί οι ορισμοί.
Μη ρωτάτε λοιπόν ποιος εκκόλαψε το αυγό του φιδιού παγκοσμίως: Το έθνος των τυχοδιωκτών το κανε, οι Ηνωμένες Αλητείες της Αμερικής.
Αυτοί που ξανανοίγουν παλιές πληγές για να δημιουργήσουν νέες.
Η μόνη μας παρηγοριά σε αυτό το χάος είναι το ότι το blog και ο συγγραφέας του δικαιώνονται διαρκώς από τις εξελίξεις και μπορούν να καυχιούνται για την αξιοπιστία τους, μια αξιοπιστία πανάκριβη καθώς ισοδυναμεί με διαρκή οικονομική ανέχεια. Και όσο το blog διατηρεί τη χρησιμότητα και την κρισιμότητά του, θα συνεχίσει να υπηρετείται από το συγγραφέα του.

(Διαβάστε επίσης το περιεκτικότατο και παραδόξως καλό άρθρο του ριζοσπάστη http://www.rizospastis.gr/story.do?id=7990544&publDate=15/6/2014)

Πέτρος Αργυρίου, 17/6/2014, agriazwa,blogspot.com

Read More »

Λούμπεν ανασχηματισμός

Χθες ανακοινώθηκε ο ανασχηματισμός της συγκυβέρνησης. Ο ανασχηματισμός αυτός είναι το δωράκι του λαουτζίκου στον εαυτό του αφού στις ευρωεκλογές δεν τους έδωσε εντολή να τα μαζέψουν να φύγουν άρον άρον.
Αντί για ένα ριζικό πολιτικό μετασχηματισμό έχουμε πλέον έναν ακόμη ανασχηματισμό.
Η συνταγή του ανασχηματισμού έχει γίνει παραδοσιακή πλέον. Μερικές κουταλιές τεχνοκρατών-εκσυγχρονιστών-τραπεζοκρατών που διέπρεψαν επί Σημίτη στη δημιουργική λογιστική: Φεύγει από το οικονομικών ο Στουρνάρας και έρχεται ο Χαρδούβελης- άλλαξε ο Μανωλιός και έβαλε τα ρούχα του αλλιώς.
Έχουμε και από ακροδεξιά: Φεύγει ο τηλεπωλητής πατριδοκαπηλίας Άδωνις και έρχεται ο ακόμη πιο σκληροπυρηνικός Βορίδης να ακρωτηριάσει με το τσεκούρι του ότι έχει απομείνει από δημόσια υγεία.
Έχουμε και νέους και άφθαρτους όπως ο Κικίλιας στο «προστασίας του πολίτη». Καλός γιατρός και πάνω από όλα άνθρωπος.
Αυτό που άλλαξε όμως είναι ότι η συνταγή έχει πολύ πλούσια στοιχεία λαϊκίστικης δεξιάς. Τρία μαντρόσκυλα της ΝΔ που μπορούν να σταματούν το δημόσιο διάλογο από χιλιόμετρα μακριά, τρείς μέδουσες εξελιγμένες που πετρώνουν κάθε είδους επικοινωνία και δεν παθαίνουν τίποτα αν δουν τον εαυτό τους στον καθρέφτη ή αν δουν ο ένας τον άλλο, τρια καρακατιναριά που δήθεν ήταν κυματοθραύστες του Πασοκισμού, μια ολάκερη όπερα γκεμπελισμού και χυδαιότητας, προσφέρει πρόθυμα της υπηρεσίες της στην συγκυβέρνηση: Ο Ντινόπουλος στο εσωτερικών, η Βούλτεψη κυβερνητική εκπρόσωπος και παρά τω πρωθυπουργώ, ο Γιακουμάτος στο ανάπτυξης.
Περισσότερη ψυχοπαθολογία στην εξουσία. Ξεχάστε τι λέγαν πριν τη συγκυβέρνηση για εξεταστικές επιτροπές για το μνημόνιο. Ξεχάστε τι έλεγε η Βούλτεψη για τον συμπολιτευτή της πλέον Χαρδούβελη. Τι έλεγε ο Ντινόπουλος για το Βενιζέλο και τα υποβρύχια και τι έλεγε και για τον Γεωργιάδη. Τι έλεγε ο Γιακουμάτος για το ότι θα ρίξει την κυβέρνηση όταν μπήκε το αυγό στον κώλο της γυναίκας του για υπόθεση φοροδιαφυγής. Αυτά ήταν γαργάρες που κάναν για να μην μολυνθεί το στόμα τους από τον οχετό που βγάζει κάθε φορά που εμφανίζονται δημοσίως.
Οι τρεις στοματοφύλακες θα παίξουν το ρόλο του διαπασών: Σαν σύζυγος που κακοποιεί τη γυναίκα του και βάζει στο τέρμα τηλεόραση και ραδιόφωνο για να μην ακούγονται οι κραυγές της, έτσι και αυτοί θα ανεβάζουν στο τέρμα την ένταση της φωνής τους για να σκεπάζουν με αυτή τις κραυγές μιας ολόκληρης χώρας που βιάζεται.
Πριν από λίγο καιρό είχα περιγράψει πως η χώρα λουμπενοποιείται. Σε όλα της τα επίπεδα. Στην εκλογική της βάση με τους ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής,της στρογγυλής θεάς και τω ντηλεκομμάτων, στην ηγεσία της με λαϊκιστές, αθλητικά και τηλεοπτικά λαϊκά «είδωλα», ακροδεξιούς, και νεοφιλελεύθερους-ολιγαρχικούς να συρρέουν γύρω από το σκληρό πυρήνα των αρχόντων της διαπλοκής. 
Είναι χαζό να εκπλήσσεστε. Σαν να περιμένει η πουτάνα χαΐρι από τον νταβατζή της.
Το βαρέλι δεν έχει πάτο.
Αυτός είναι σήμερα  χειρότερος εχθρός της Ελλάδας, το πιο επιθετικό από όλα της τα καρκίνωμα:   η λουμπενοποίηση. Αν δεν φτιαχτεί ένα μέτωπο αξιοπρέπειας και αξιοκρατίας που να μην περιχαρακώνεται σε πολιτικές ιδεολογίες για να αναχαιτίσει τα παιδιά του υπονόμου, η χώρα θα γεμίσει και άλλα σκατά που θα την πνίξουν εντελώς.
Δεν μαθαίνετε ποτέ γαμώ το στανίο μου;

Read More »

Ανακοίνωση: Προσωρινή διακοπή της ενημέρωσης του agriazwa.blogspot.com λόγω λογοτεχνικής ανάγκης

(Το εικαστικό εξώφυλλο του Audio Book μου, Πρόσωπα Ζώα Πράματα, σύντομα κοντά σας)


Αγαπητοί αναγνώστες.

Μετά τα κοπιαστικότατα και απολύτως εύστοχα κείμενα μας για τις Ευρωεκλογές του 2014, πολύ πριν τα μήντια θίξουν τα φλέγοντα ζητήματα που ανέκυψαν από αυτές, εκτός απροόπτου το blog δε θα ενημερώνεται προσωρινά από τις 28/5/2014 έως και 18/6/2014.

Ο λόγος είναι ότι με τον όγκο της ερευνητικής δουλειάς που έχω αναλάβει τα τελευταία αρκετά χρόνια, η λογοτεχνία μου έχει μείνει αρκετά πίσω.

Το κείμενο που θα με αποσπάσει από εσάς είναι κάτι που έγραψα το καλοκαίρι το 2010. Η απελπισία μου όμως  για τα εκδοτικά πράγματα και γενικότερα για την πνευματική κατάσταση του τόπου μου επέβαλε να το γράψω απευθείας στα αγγλικά καθώς θεωρούσα ότι το ελληνικό κοινό μόνο έτοιμο δε θα  ήταν να υποδεχτεί κάτι που θα περιέγραφε το κοντινό μέλλον των Ελλήνων που θα έμοιαζε τόσο απόμακρο από τα όσα μέχρι τότε γνωρίζαν ή τολμούσαν να παραδεχτούν.

Τώρα όμως, τα περισσότερα από όσα η πλοκή του βιβλίου πραγματευόταν, έχουν ήδη συμβεί: Νεοναζί, μισαλλοδοξία, πολιτικές δολοφονίες, ακόμη και τα ονόματα καινούριων πολιτικών ευρωπαϊκών δυνάμεων περιέχονται αλληγορικά ή και κυριολεκτικά στο "Σημάδι του ανθρώπου", τοποθετημένο σε μια άλλη εποχή και σε ένα τόπο φανταστικό που έχει όμως τόσο παρόμοιες αιτίες και συνθήκες με το δικό μας εδώ και τώρα που το κάνει να μοιάζει πλέον ανατριχιαστικά γνώριμο.

Χάρη στην προτροπή και την πίστη των καινούριων εκδόσεων Anima και προσωπικά της κας Άννα Ραζή, ξεκίνησα τη συγγραφή του "Σημαδιού του Ανθρώπου" και στα ελληνικά προ διημέρου.
Έτσι, μάλλον δε θα χαθεί αυτό το κείμενο για την ελληνική λογοτεχνική παραγωγή ενώ παράλληλα θα μου δωθεί η ευκαιρία να συνεχίσω τον κύκλο της προφητικής μου λογοτεχνίας που με την μικρή παρένθεση του AUDIO Book "Πρόσωπα Ζώα Πράγματα" (σύντομα κοντά σας από τις εκδόσεις Studio Amid) συγγραφικά έκλεισε το 2004 με το βιβλίο "Paranoia Dementia" και εκδοτικά το 2008 με το "Τα Άγρια Ζώα της Πόλης", γραμμένο το 2003.

Επίσης για το διάστημα αυτό μετά από αίτημα των αναγνωστών, θα ανοίξουν πιλοτικά τα σχόλια του Blog. Παρακαλώ τους μη τακτικούς αναγνώστες μου να μην κάνουν το χώρο του σχολιασμού καφενείο όπως αρέσκονται να κάνουν για τη δική τους προσωπική εκτόνωση και μόνο.

Ελπίζω να φανώ αντάξιος της εμπιστοσύνης των εκδόσεων Anima και να έχετε στη διάθεση σας ένα μικρό αριστούργημα μέχρι το Σεπτέμβριο.
Ελπίζω επίσης να κρατήσω τη δέσμευση στον εαυτό μου και να απέχω από τη μάχη της ενημέρωσης της κοινής γνώμης μέχρι να ολοκληρώσω το βιβλίο γιατί την τελευταία φορά που ενημέρωνα το blog γράφοντας παράλληλα δύο βιβλία το 2011, κατέληξα με νευρική εξάντληση, καθόλου ευχάριστη για τους κοντινούς μου ανθρώπους.
Ευχαριστώ για την κατανόηση σας.

Πέτρος Αργυρίου

Read More »