Ουκρανικός ναζισμός, αμερικάνικος ρατσισμός κι η επόμενη ημέρα του Ψυχρού Πολέμου ΙΙ.

Η Ναζιστική Γερμανία λαφυραγωγήθηκε, τέτοια είναι η μοίρα των ηττημένων, πόσο μάλλον όταν αυτοί έχουν διαπράξει γενοκτονίες σε πληθώρα χωρών στο όνομα της «φυλετικής ανωτερότητας».

Η συντριβή των Ναζί μπορεί να «σωφρόνισε» τους Γερμανούς για πολλές δεκαετίες, ο Ναζισμός όμως δεν πέθανε ποτέ σε κάποιες χώρες.

Ακόμη και ο «δημοκρατικός» τους αντίπαλος, οι ΗΠΑ, έσπευσε να βάλει στο χέρι τη ναζιστική τεχνογνωσία και ενσωμάτωσε Ναζί τεχνοκράτες και επιστήμονες παρέχοντας τους ασυλία και χρηματικές απολαβές.

Το ναζιστικό σκάνδαλο των ΗΠΑ κατά διαστήματα ερχόταν στο φως της δημοσιότητας με αποτέλεσμα το 1970 η «δημοκρατική Αμερική» να εκβιάσει τους Αμερικανούς πλέον υπηκόους πρώην Ναζί. Το μακρύ χέρι του αμερικανικού δικαίου εφάρμοσε το πρόγραμμα αυτοεξορία ή σύνταξη, επιτρέποντας σε αυτούς που επέλεγαν το πρώτο, να φύγουν δηλαδή από την Αμερική, να κρατήσουν το δεύτερο, τη σύνταξη του αμερικανικού δημοσίου.

Οι αμερικάνοι πρόσφατα εξάντλησαν όλη τους την αντιναζιστική τους σκληρότητα, αφού για δεκαετίες διδάσκονταν στα επιτεύγματά του Ναζισμού από τους πρώτους διδάξαντες.  

Έτσι τον Οκτώβριο του 2014, το κογκρέσο αποφάσισε να δρομολογήσει τη διακοπή των συντάξεων των αμερικανοποιημένων Ναζί εγκληματιών πολέμου.

Πραγματικά έτριξαν το κόκκαλα των πρώην Ναζί από την πυγμή της αμερικανικής κυβέρνησης καθώς οι περισσότεροι από αυτούς ήταν ήδη νεκροί. Τους είχε προφτάσει ο Μέγας αντιρατσιστής, ο μεγάλος εξισωτής, ο φυσικός βιολογικός θάνατος.

Έχοντας λοιπόν αποσύρει την εύνοια από τους νεκρούς και υπέργηρους Ναζί, οι Αμερικάνοι έπρεπε να την επενδύσουν κάπου αλλού, σε νεότερους νεοναζιστές.

ΟΙ νεοναζί της Ουκρανίας, καλά τοποθετημένοι στην Ουκρανική κυβέρνηση από όπου συντονίζουν τις γενοκτονικές επιθέσεις τους κατά των ρωσόφωνων της ανατολικής Ουκρανίας καθώς ακόμη και ο επίσημος ουκρανικός στρατός διστάζει ενίοτε να βάψει τα χέρια του με αίμα ομοεθνών ήταν μια αναμενόμενη επένδυση του φιλοναζισμού των αμερικάνων στην προσπάθεια τους να στραγγαλίσουν με κάθε τρόπο τη Ρωσία.

Ο ναζισμός της Ουκρανικής κυβέρνησης δεν είναι κάτι που μπορεί να κρυφτεί ή να συγκαλυφθεί: Οι άνθρωποι των αμερικανών έχουν δηλώσει σαφώς τις γενοκτονικές προθέσεις τους.

Η πρώην ηγέτης της «πορτοκαλί επανάστασης» και πρώην πρωθυπουργός Γιούλια Τιμοσένκο, τόση αγαπητή στους αμερικανούς που η αποφυλάκισή της αποτελούσε κριτήριο ένταξης της Ουκρανίας στην ΕΕ, μερικούς μήνες πριν δήλωνε σε υποκλαπείσα τηλεφωνική της συνομιλία πως θα έβρισκε τρόπο να αποτελειώσει αυτούς τους (Ρωσοουκρανούς) μπάσταρδους και θέλει να ρίξει πυρηνικά στα 8 εκατομμύρια των ρωσόφωνων Ουκρανών.

Είχε τη θέληση, δεν είχε τα μέσα.

Ο νέος πρόεδρος της Ουκρανίας Ποροσένκο, ο βασιλιάς της σοκολάτας που όπως αποδεικνύουν τα Wikileaks ήδη από το 2006 χαρακτηριζόταν από αμερικάνους αξιωματούχους ως «insider» των ΗΠΑ (συγγνώμη που δεν μπορώ να αποδώσω τη συγκεκριμένη λέξη, το χαφιές πλησιάζει αλλά δεν ταυτίζεται με το insider) και ο άνθρωπος ο οποίος διάκοψε την εκεχειρία και έγραψε στα παλαιότερα των υποδημάτων του  το πρωτόκολλο του Minsk ώστε να μπορέσει μέσω της καταστροφής της χώρας του να υπηρετήσει την πολιτική στραγγαλισμού της Ρωσίας από τους αμερικανούς, ανακοίνωσε σε πρόσφατη δημόσια ομιλία του στην Όπερα της Οδησσού που θα μπορούσε να ονομαστεί «Εμείς και οι άλλοι» το όραμα του για το ρωσόφωνο κομμάτι του πληθυσμού του, το 1/8 των οποίων έχει ήδη εκτοπιστεί:

«Εμείς θα έχουμε δουλειά- αυτοί όχι. Εμείς θα έχουμε συντάξεις- αυτοί όχι. Θα φροντίσουμε για τα παιδιά και τους συνταξιούχους μας- αυτοί όχι. Τα παιδιά μας θα πηγαίνουν στο σχολείο, σε βρεφονηπιακούς σταθμούς- τα παιδιά τους θα κάθονται στα κελλάρια. Με αυτόν τον τρόπο τελικά θα κερδίσουμε αυτόν τον πόλεμο».

Ο πωρωμένος Ποροσένκο φυσικά λέει ψέματα. Οι Ουκρανοί χρωστάνε κάτι δις στους Ρώσους μόνο για το φυσικό τους αέριο ενώ η συνολική οικονομική τους κατάσταση έχει επιδεινωθεί ραγδαία. Συντάξεις θα περικοπούν, σχολεία θα κλείσουν και πολλά από αυτά που θα μείνουν ανοιχτά θα είναι δίχως θέρμανση. Τυχόν έλευση του ΔΝΤ στην Ουκρανία απλά θα επιδεινώσει και θα επιταχύνει την πλήρη φτωχοποίηση της Ουκρανίας.

Αυτήν την υπόσχεση έδωσε λοιπόν στους Ουκρανούς ο άνθρωπος των αμερικάνων, στην Οδησσό όπου μερικούς μήνες νωρίτερα έγινε από τους Ουκρανούς νεοναζί το μακελειό του εργατικού σωματείου, όπου 48 άνθρωποι, πυρπολήθηκαν, πυροβολήθηκαν ή δαρθήκαν μέχρι θανάτου από Ουκρανούς νεοναζί με τα συγκεντρωμένα πλήθη από έξω να επευφημούν.

Δεν είναι περίεργο λοιπόν, που σε πρόσφατο ψήφισμα ρωσικής πρότασης στον ΟΗΕ για την αποτροπή της ωραιοποίησης του Ναζισμού, την αποτροπή απόδοσης τιμών σε αυτόν και της αποτροπής καταστροφής μνημείων των ηρώων των εθνικών αντιστάσεων απέναντι σε αυτόν, τρεις μόνο χώρες δήλωσαν όχι: Η Αμερική, ο Καναδάς και η … Ουκρανία.

Φυσικό είναι: η Ουκρανική κυβέρνηση δεν μπορεί και δεν θέλει να καταγγείλει τον εαυτό της και η Αμερική δεν μπορεί και δε θέλει να καταγγείλει τους ανθρώπους της στην Ουκρανία. Η ουκρανική μάλιστα πλευρά επικαλέστηκε ως επιχείρημα τη θεωρία των δύο άκρων, δηλώνοντας 

πως δε θα υπογράψει το αντιναζιστικό ψήφισμα αν δεν καταδικαστούν παράλληλα το ίδιο έντονα και τα εγκλήματα του σταλινισμού, επιχείρημα στο οποίο αρέσκεται και η Χρυσή Αυγή, λες και για να καταδικάσεις ένα έγκλημα είναι προαπαιτούμενο να καταδικάσεις και κάποιο άλλο.

Αφού αναφερθήκαμε λοιπόν στην Χρυσή Αυγή, ας δούμε τι ψήφισαν χώρες με ένδοξη ιστορία εθνικής αντίστασης όπως η Ελλάδα και η Κύπρος: Απείχαν. Ναι μάλιστα. Απείχαν.

Ας μη ξεχνάμε πως ο Βενιζέλος ήταν από τους πρώτους που πήγαν να αναγνωρίσουν την μεταβατική ουκρανική κυβέρνηση και να δώσει τεχνογνωσία χρέους, δείχνοντας αλληλεγγύη και στους νεοναζί της, ενώ η Σαμαρική πτέρυγα της Νέας Δημοκρατίας υπήρξε για δεκαετίες αλληλέγγυα στη Χρυσή Αυγή η οποία ανενόχλητη ασκούσε παρακρατική δράση αλλά διώχθηκε μονάχα όταν οι πολιτικές σκοπιμότητες το επέβαλαν. (Για λόγους συνέπειας να τονίσω ότι ήμουν και είμαι κατά του αντιρατσιστικού νομοσχεδίου στην Ελλάδα. Αρνούμαι να δώσω σε ένα απολυταρχικό καθεστώς και σε μια διαβρωμένη δικαιοσύνη ακόμη περισσότερα εργαλεία ολοκληρωτισμού κατά του πολίτη) 

Οι ΗΠΑ έχουν κάνει φάμπρικα «δημοκρατίας» και «προστασίας των δικαιωμάτων των μειονοτήτων» και τα χρησιμοποιούν και τα δύο ως όπλο εξωτερικής πολιτικής για να υπονομεύσουν ή να διαλύσουν χώρες που έχουν βάλει στη λίστα εκτέλεσής τους. 

Ας δούμε όμως τι συμβαίνει με τη δημοκρατία στις ΗΠΑ και πόσο σέβεται τα δικαιώματα των μειονοτήτων μια χώρα που έχει κάνει πολέμους με πρόφαση αυτά, μια χώρα που προστάτευσε τη δημοκρατία από τον «κομμουνισμό» και σε άλλες χώρες με το να εγκαθιστά απάνθρωπες δικτατορίες που τσακίσαν τα ανθρίπινα δικαιώματα, μια χώρα που εξέθρεψε τον ισλαμικό φανατισμό που δεν αναγνωρίζει ανθρώπινα δικαιώματα και όπου τη βόλευε τον εξόπλιζε κιόλας- αυτό άλλωστε συνεχίζει να κάνει.

Μιλήσαμε για τους Ναζί εντός των ΗΠΑ. Ας δούμε ποια είναι η μοίρα μιας από τις πιο τις πιο ρατσιστικές εγκληματικές οργανώσεις στην σύγχρονη ιστορία, της αλληλέγγυας προς τη Χρυσή Αυγή Κου Κλουξ Κλαν. Δεν χρειάζεται να πούμε τίποτε περισσότερο από το ότι η ΚΚΚ δεν αντιμετωπίζεται επίσημα από το αμερικανικό κράτος ως εγκληματική οργάνωση.

Δεν μπορεί κανείς να αμφισβητήσει ότι πολλά βήματα έχουν γίνει στις ΗΠΑ από τη δεκαετία του 1950. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι κάποια πράγματα έχουν παραμείνει όπως ήταν τη δεκαετία του 1950. Εδώ και μέρες σε 12 πόλεις των ΗΠΑ γίνονται διαδηλώσεις, σημαντικότερη εστία των οποίων είναι το Ferguson. Γιατί διαδηλώνουν αυτοί οι αμερικάνοι πολίτες; Μήπως είναι ριζοσπάστες όπως ήταν το Occupy Wall Street που ζητούσαν να σταματήσει η ασυδοσία του χρηματοπιστωτικού συστήματος και να σταματήσει να ανοίγει η ψαλίδα της ανισοκατανομής πλούτου που ιδιαίτερα στα χρόνια της κρίσης έχει πάρει διαστάσεις ρεκόρ και προοιωνίζει την έλευση ενός νεοφεουδαλισμού χωρίς επιστροφή;

Όχι καλέ. Απλά διαδηλώνουν για μια ακόμη φορά όχι μόνο για το ότι λευκός μπάτσος σκότωσε μαύρο έφηβο για μια ακόμη φορά, άοπλο μάλιστα αυτή τη φορά αλλά και γιατί το δικαστικό σύστημα τον αθώωσε- για μια ακόμη φορά αφήνοντας στον αέρα να αιωρείται το μήνυμα «δεν είναι έγκλημα να σκοτώνεις μαύρους, καθήκον είναι». Από το 2010 εώς το 2012 1200 άνθρωποι έχουν σκοτωθεί από την αμερικάνικη αστυνομία καθιστώντας την αστυνομική βία μια αξιοσημείωτη αιτία θανάτου στις ΗΠΑ. Ειδικότερα για τους εφήβους ηλικιών 15-19, οι μαύροι έφηβοι διατρέχουν 2100% μεγαλύτερο κίνδυνο να σκοτωθούν από αστυνομικούς (η έρευνα αυτή είναι υπεραπλουστευτική αλλά όλοι καταλαβαίνουμε τι εκφράζει)

Οι διαδηλώσεις κατά της θεσμικής ρατσιστικής βίας και της θεσμικής συγκάλυψής της, αντιμετωπίστηκε «μετριοπαθώς» από 2000 εθνοφρουρούς με χρήση χημικών για να θυμηθούμε και τα παλιά καλά χρόνια του Rockfeller όταν η εθνοφρουρά πυροβολούσε στο ψαχνό διαδηλωτές εργάτες τις μακρινές εκείνες εποχές που υπήρχε ακόμη συνδικαλισμός και δεν ήταν διαβατήριο για τον κόσμο των ελίτ.

Αν το έκανε κάποιο άλλο καθεστώς αυτό, η Αμερική θα μπορούσε αν ήθελε να το βάλει στη μαύρη λίστα της και να το εξοντώσει. Αλλά η Αμερική δεν μπορεί να εισβάλει στις ΗΠΑ, ή μήπως μπορεί;

Και όλα αυτά τα εξόχως δημοκρατικά και αντιρατσιστικά συμβαίνουν με έναν μαύρο πρόεδρο, ο οποίος πλέον σε όλο και περισσότερους αμερικάνους μοιάζει με μαριονέτα, έναν πρόεδρο που έκανε τους αμερικάνους να φανταστούν μια άλλη Αμερική για να τους οδηγήσει λίγα χρόνια μετά σε μια από τις μαζικές αμφισβητήσεις του αμερικάνικου πολιτικού συστήματος στην ιστορία των ΗΠΑ, έναν πρόεδρο που κατάφερε να χάσει και το κογκρέσο και τη γερουσία ακριβώς και κυρίως για αυτό για το οποίο διαδήλωναν οι «ριζοσπάστες» του Occupy Wall Street: την ανισοκατανομή πλούτου.  

Αλλά ας αφήσουμε τις ΗΠΑ οι οποίες παραμένουν σχετικά ασφαλείς (εκτός κι αν είσαι έγχρωμος ή φτωχός ή δημοκράτης, πόσο μάλλον αν είσαι και τα τρία αυτά) για όσο καιρό θα μπορούν ατιμώρητα να καταστρέφουν άλλες χώρες και να έχουν τον πλανήτη κρατημένο από τα αρχίδια του δολαρίου, κάτι που τους επιτρέπει να κόβουν όσο από αυτό θέλουν και να είναι οι μεγαλύτεροι οφειλέτες στην ιστορία του πλανήτη.

Ας γυρίσουμε σε ένα από τα θύματα της Αμερικανοποίησης και του νεοφιλελευθερισμού των τελευταίων δεκαετιών. Την δική μας Ευρώπη που μαστίζεται από υπαρξιακά ζητήματα πλέον.

Είναι προφανές ότι τα πολιτικά συστήματα στην Ευρώπη πεθαίνουν και μάλιστα πολύ πιο γρήγορα από ότι το αμερικανικό πολιτικό σύστημα. Και πεθαίνουν γιατί οι πολιτικές ηγεσίες έχουν ξεχάσει τις κοινωνίες τους. Τα μηνύματα έρχονται από παντού μα η Ευρωπαϊκή πολιτική ηγεσία στρουθοκαμηλίζει.   

Ακόμη και η μέχρι πρόσφατη παντοδύναμη μέσα στο ευρωπαϊκό παράδειγμα καγκελάριος Μέρκελ, βλέπει πλέον να αμφισβητείται όχι μόνο από άλλους Ευρωπαίους ηγέτες, αλλά ακόμη και από τους ίδιους τους … Γερμανούς. Η εκλογική άνοδος του νεοϊδρυθέντος κόμματος Alternative fur Deutschland το οποίο επιθυμεί η Γερμανία να ανακτήσει τον έλεγχο της νομισματικής της πολιτικής καθώς και η συνεργασία δυνάμεων της αριστεράς που επιτρέπει στο κόμμα Die Linke να αναλάβει την πρωθυπουργία της Θουρηγίας είναι τα πρώτα σύννεφα για μια τέλεια πολιτική καταιγίδα τα επόμενα χρόνια.

Τι είναι αυτό που ωθεί όλο και περισσότερους Γερμανούς να αμφισβητούν το κυρίαρχο Γερμανικό πολιτικό παράδειγμα που σάρωσε στις πρόσφατες εκλογές;

Το ίδιο που ωθεί όλον το δυτικό κόσμο να αμφισβητεί τα πολιτικά συστήματα: Η ανισοκατανομή: Παρότι η Γερμανία τα πήγε περίφημα τα χρόνια της κρίσης εκμεταλλευόμενη και ανοίγοντας ακόμη περισσότερο την ψαλίδα Βορρά Νότου, οι ίδιοι οι Γερμανοί λίγη από αυτή τη χαρά μοιράζονται γιατί ακριβώς αυτή η ψάλιδα άνοιξε και μέσα στην ίδια τη χώρα.

Μπορεί λοιπόν να μην ήταν ιδιαίτερα χαρούμενοι, οι Γερμανοί όμως υπό τη Μέρκελ νοιώθαν ασφαλείς.

Όχι πια: Η καταστροφική πολιτική της Γερμανίας στην Ουκρανία που δούλεψε παράλληλα με τις ΗΠΑ για να «περιορίσει» τη Ρωσία, έχει δυσμενέστατες συνέπειες όχι μόνο για τη Ρωσία αλλά και για την ίδια τη Γερμανία. Η Ρωσία είναι από τους μεγαλύτερους εμπορικούς εταίρους της Γερμανίας. Αν η Ουκρανική κρίση δεν εξομαλυνθεί και η Γερμανία επιλέξει να συνεχίσει να είναι μαριονέτα της αμερικάνικης γεωπολιτικής, μέσα σε μικρό διάστημα θα κλείσουν χιλιάδες μικρομεσαίες επιχειρήσεις και η Γερμανία θα έχει να αντιμετωπίσει ένα μεγάλο κύμα ανεργίας. Αν το σκοινί τραβηχτεί ακόμη περισσότερο και η Ρωσία καταφύγει σε ένα από τα τελευταία της και αρκετά αυτοκαταστροφικά όπλα, το κλείσιμο της βαλβίδας των αγωγών φυσικού αερίου, ακόμη και οι ναυαρχίδες της γερμανικής βιομηχανίας θα αντιμετωπίσουν μη ανταγωνιστικά κόστη. Δεν χρειάζεται να τονίσουμε τα θα σημαίνει αυτό για χώρες όπως η Ελλάδα: Ο εμπορικός και οικονομικός πόλεμος Γερμανίας Ρωσίας θα μετατρέψει πόλεις που εξαρτώνται από τις ρωσικές εισαγωγές όπως η Καστοριά σε πόλεις φαντάσματα.

Οι Ευρωπαίοι βάζουν τα χεράκια τους και βγάζουν τα ματάκια τους.

Και οι αμερικάνοι κάνουν ότι μπορούν για να τους βοηθήσουν τους αόμματους, παράγοντας ακόμη περισσότερο σκοτάδι παγκοσμίως, χρησιμοποιώντας όλα τα βρώμικα όπλα που έχουν στη διάθεσή τους: Η χώρα που επιβάλει σε χώρες συνθήκες «εύκρατες» για την «ελεύθερη αγορά» της, φαίνεται να μην ενίσταται στη χειραγώγηση και την κάθετη πτώση των τιμών του πετρελαίου από τη σύμμαχο της Σαουδική Αραβία, έναν από τους μεγαλύτερους καταπατητές ανθρωπίνων δικαιωμάτων στον κόσμο.

Πλήττεται η Ρωσική οικονομία από αυτή την πρακτική. Το ίδιο και η Βενεζουέλα. Το ίδιο και η Νιγηρία  που αν συνεχιστεί αυτός ο εμπορικός πόλεμος δεν αποκλείεται να δει εκρηκτική άνοδο του ήδη πολύ δραστήριου στα εδάφη της τζιχαντισμού.

Δεν τους νοιάζει τους Αμερικάνους. Το μόνο που σκέφτονται είναι την αποδυνάμωση της Ρωσίας. Η χώρα της «ελευθερίας» και της «ελεύθερης αγοράς» προσπαθεί με κάθε τρόπο να γονατίσει τη Ρωσία αφού δεν μπορεί να το κάνει στρατιωτικά. Ο πιο πρόσφατος είναι να εκβιάζει ουσιαστικά εταιρίες να μη συνεργάζονται με τη Ρωσία χρησιμοποιώντας ως σκιάχτρο το παράδειγμα της HSBC και το πρόστιμο των δύο δις που έφαγε το 2012 για συναλλαγές που έκανε την περίοδο 2001-2006 με χώρες υπό αμερικανικό εμπάργκο όπως το Ιράν και η Λιβύη.

Οι πρακτικές των Αμερικανών και των ευρωπαίων γκαρσονιών τους και η απόπειρα καταστροφής της Νέας Ρωσίας παρότι ο Putin έχει επιδείξει όχι μόνο μετριοπάθεια αλλά και καρτερία απέναντι σε μια ρωσική κοινή γνώμη που θέλει να απελευθερωθούν τα αδέρφια τους στην Ουκρανία από την μπότα των Ναζί, μόνο ένα αποτέλεσμα θα έχει: να εγκαταλείψει η Ρωσία την Ευρώπη στη μοίρα της και να στραφεί προς την Κίνα. Και ήδη συμβαίνει αυτό υπό την πίεση των συνθηκών: Οι ενεργειακές συμφωνίες των δύο χωρών ξεπερνούν τα 700 δις και περιλαμβάνουν και τη δημιουργία αγωγών ενώ παράλληλα και άλλα δίκτυα μεταφορών επιχειρούνται να αναπτυχθούν, παρακάμπτοντας τους μέχρι τώρα διαθέσιμους εμπορικούς δρόμους. Κινήσεις γίνονται παράλληλα για την εγκατάλειψη του κανόνα του δολαρίου. Η Αμερική και η Γερμανία σπρώχνουν τη Ρωσία στην αγκαλιά της Κίνας.

Οι πρακτικές των αμερικάνων το μόνο που θα καταφέρουν θα είναι να καταστρέψουν το δυτικό παράδειγμα και να φέρουν τον κινεζικό αιώνα μια ώρα αρχύτερα.  

Επιτακτική είναι η ανάγκη της Ευρώπης να αποστασιοποιηθεί πλήρως από την αμερικάνικη τρομοκρατία αν δε θέλει να διαλυθεί και να ξαναμπεί σε αδιανόητες μέχρι σήμερα περιπέτειες.  

Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com, 27/11/2014

Read More »

Greek History X

Greek History X

Του Πέτρου Αργυρίου (agriazwa.blogspot.com)

Εισαγωγή

Το τελευταίο διάστημα δέχομαι κριτική γιατί ασκώ κριτική στην αριστερά για τον κίνδυνο είτε του εξ αντανακλάσεως εκφασισμού της  είτε της εκ των συνθηκών αφομοίωσης της από το σύστημα (για μια ακόμη φορά).

Στα πλαίσια αυτής της κριτικής μου γίνεται συχνά η ερώτηση. Μα γιατί δε γράφεις για την Χρυσή Αυγή;

Γιατί στη δική μου συνείδηση η Χρυσή Αυγή είναι και θα παραμείνει μια παραστρατιωτική οργάνωση.  Αρνούμαι να δώσω περισσότερη υπόσταση σε μια οργάνωση που ερωτοτροπεί με ιδεολογικά φαντάσματα. Αρνούμαι να τους αναγνωρίσω ως εχθρό παρότι διείδα την άνοδο τους από το 2008, τότε που ακόμη μπορούσαν να υπάρχουν λύσεις αλλά όλοι είχαν κλειδώσει τα ερωτηματικά σε ντουλάπι με άχρηστα εργαλεία.

Αυτό δεν έχει να κάνει με εθελοτυφλία: Γνωρίζω πολύ καλά ότι το κύμα οργής της Χρυσής Αυγής θα φουσκώσει και θα παίξει όλο και μεγαλύτερο ρόλο στους επόμενους μήνες εκτροπής και αστάθειας. Γνωρίζω καλά ότι αποτελεί απειλή και για μένα προσωπικά καθώς τέτοιου είδους μορφώματα στόχευαν πάντα στους πιο αδύναμους. Και ένας ανεξάρτητος διανοητής είναι εξαιρετικά ευάλωτος καθώς πάντα απειλείται να συντριβεί ανάμεσα στις συμπληγάδες πέτρες της αιώνας διαπάλης για την απόκτηση της εξουσίας ή να πνιγεί από την αδιαφορία των πολλών που θέλουν τον κόσμο σε κουτάκια για να μπορούν να ξέρουν που να βάζουν τις κάλτσες τους.

Αρνούμαι όμως να αναγνωρίσω πολιτικά την Χρυσή Αυγή. Αυτό δεν σημαίνει ότι δε δέχομαι το εκλογικό αποτέλεσμα. Δε σημαίνει ότι δε θα μιλήσω με δαύτους ως διακριτά ανθρώπινα πρόσωπα. Αρνούμαι να δώσω όμως στην οργάνωσή τους χαρακτηριστικά πολιτικού χώρου γιατί δεν είναι πολιτικός χώρος. Είναι τάση που μπορείς να βρεις σε πολιτικούς και μη χώρους, πολιτικός χώρος δεν μπορεί να είναι όμως. Τα φαντάσματα δεν έχουν πολιτικό χώρο. Και αρνούμαι να επενδύσω σε αυτά έστω και την έλλειψη πίστης μου σε αυτά.

Αρνούμαι να παίξω το παιχνίδι του εθνικού διχασμού. Αρνούμαι να τους δυναμώσω ακόμη περισσότερο για να υποκρίνομαι ότι έχω ήσυχη την αριστερή ή την όποια συνείδησή μου. Αρνούμαι να γίνω ανδρείκελο του όψιμου πανικού μου και της υποκρισίας μου του καθυστερημένου μου ενδιαφέροντος για τα πράγματα. Αρνούμαι να γίνω σαν και αυτούς και να νομίζω ότι τους πολεμώ όταν ουσιαστικά τους δυναμώνω. Αρνούμαι να αφομοιωθώ από το φανατισμό τους. Αρνούμαι να παίρνω τα ηρεμιστικά μιας όποιας δράσης μου και για να μπορώ να κοιμάμαι ήσυχος τα βράδια να ξορκίζω τους εφιάλτες της παρελθοντικής αδιαφορίας μου ώστε να επιτρέπω σε αυτούς να καλλιεργούνται εκεί όπου δε θα τους βλέπω για να μπορέσουν να επιστρέψουν σύντομα πιο ισχυροί.  Αρνούμαι να επαναλάβω με αίσθηση υστερίας τα ίδια λάθη που έκανα τόσα χρόνια υπό την επήρεια της ηδονής της ανηδονίας μου.

Περισσότερο με ανησυχεί η επόμενη γενιά της Χρυσής Αυγής, οι πιτσιρικάδες που στρατολογούνται τώρα από τους μηχανισμούς. Γιατί αυτοί είναι παιδιά ταραγμένων καιρών και η επιλογή τους είναι πλέον πολιτική. Η τωρινή Χρυσή Αυγή θα μεγαλώσει και άλλο και σύντομα θα αποδείξει αυτό που δε θα έχριζε κάτω από άλλες συνθήκες αποδείξεως: ότι δεν μπορεί να αποτελέσει καμία λύση. Λιγότερο με απασχολεί ο φασισμός της ΧΑ από το φασισμό του κεντρικού συστήματος εξουσίας. Λιγότερο πιθανό είναι αυτό το 5% του πληθυσμού που αντιστοιχεί στους ολιγάρχες του ελληνικού συστήματος εξουσίας να αφομοιωθεί ή να εκριζωθεί από τους φανατικούς της ΧΑ. Το πιο πιθανό είναι η ΧΑ να αφομοιωθεί από τους συστημικούς φασίστες: Άλλωστε η φιλοδοξία ενός φανατικού που στροφάρει λίγο είναι ακριβώς αυτή: να ανελιχθεί και να γίνει μεγαλοπαράγοντας του συστήματος. Ούτε να γίνει το σύστημα, ούτε να ξαναγυρίσει στο περιθώριο από το οποίο προήλθε αλλά να πλαισιωθεί στο νέο πολιτικό σύστημα της μεταμεταπολίτευσης και να έχει τα μπράτσα να μείνει μέσα σε αυτό. Οι νέοι Χρυσαυγίτες, η νέα εσοδεία θα είναι το διαπραγματευτικό χαρτί της. Και οι νέοι χρυσαυγίτες δεν είναι αυτό που είναι οι μέντορες τους: δεν είναι τύποι που δεν ξέρουν που να διοχετεύσουν την τεστοστερόνη τους: Είναι παιδιά της εποχής. Θα έχουν μνήμες και στις μνήμες τους κεντρική θέση θα έχουν οι λόγοι που τους μετέτρεψαν σε Χρυσαυγίτες. Και αυτοί οι λόγοι δεν είναι φαντάσματα.  Ο πραγματικός ναζισμός καλλιεργείται σε πραγματικές συνθήκες, όχι σε φανταστικές.  

Δεν ξέρω τι να κάνω για αυτό. Ίσως να είναι αργά για κλάματα. Οφείλουμε όμως να επιχειρήσουμε να αντιμετωπίσουμε το φαινόμενο. Το μόνο που έχω να προτείνω είναι να δώσω σε αυτούς τους ανθρώπους μια γεύση από το δηλητήριο τους: Ορίστε λοιπόν,  όσο παρακινδυνευμένο και αν είναι αυτό, θα γίνω το μέντιουμ του ναζιστικού ιδεώδους για να καταλάβουν ότι ναζιστές μπορούν να ισχυρίζονται ότι είναι όσο θέλουν. Ναζί δε θα γίνουν όμως ποτέ.

Tο αρχαίο αθάνατο ναζιστικό πνεύμα:

 

«Γεννήθηκα σε μια εποχή που ο λαός μου πεινούσε. Που ήταν ηττημένος και ντροπιασμένος. Που ήταν σπασμένος σε χίλια κομμάτια.

Ήμουν η Γερμανία. Έπρεπε να τους ενώσω. Και τι κοινό είχαν οι άνθρωποι μου μεταξύ τους; Είχαν μίσος. Δεν μπορούσα να τους ενώσω με το Μίσος καθώς ήξερα ότι αυτό αργά ή γρήγορα θα στρεφόταν πάλι μεταξύ τους ή ακόμη χειρότερα εναντίον μου.

Πήρα το μίσος το πραγματικό και το μετέτρεψα σε κάτι άλλο. Το εξωράισα. Πήρα τα καλύτερα από τους καλύτερους. Πήρα τους καλύτερους γερμανούς Τεχνοκράτες που μου φτιάξαν κάθε είδους μηχανική ακόμη και κοινωνική μηχανική. Πήρα μύθους και τους αναμόρφωσα ενδύοντας με με μια μεταφυσική αύρα που με έκανε να μοιάζω αιώνιος, διαχρονικός και αναπόφευκτος.

Πήρα τους καλύτερους προπαγανδιστές για να επικοινωνήσουν στον κόσμο τα τωρινά και τα κατοπινά κατορθώματα μου και να κάνω το λαό να πιστεύει ότι τα δικά μου κατορθώματα είναι και δικά του. Ο θρίαμβος μου θα ήταν θρίαμβος του ταπεινωμένου γερμανικού λαού.   Το πεπρωμένο από το οποίο δεν μπορούσαν να ξεφύγουν.

Ήθελα να δημιουργήσω μεγαλείο, να μετατρέψω κάτι το τόσο ποταπό όσο το μίσος σε κάτι το μεγαλειώδες: Μεγαλειώδες μίσος. Για αυτό σφετερίστηκα το έργο μεγάλων δημιουργών μου: Πήρα τον Βάγκνερ και το Νίτσε αφού αφαίρεσα από το έργο του το φόβο του για μένα. Γιατί με είχε δει να έρχομαι.

Πήρα τις εκλογές. Πήρα τους ολυμπιακούς και μετάλλια. Πήρα μεγάλους καλλιτέχνες και επιστήμονες.

Έγινα. Και τώρα πια ήμουν έτοιμος να σκορπίσω τη φρίκη του μεγαλείου μου σε όλο τον κόσμο. Η παραγωγική μου βάση ανασυγκροτήθηκε. Μετέτρεψα  τα συμπλέγματα κατωτερότητας σε συμπλέγματα ανωτερότητας. Έδωσα στο λαό μου ένα όραμα και ένα πεπρωμένο για το οποίο θα ήταν πρόθυμος να σκοτωθεί και να σκοτώσει.

Έγινα ισχυρός πέρα από κάθε προσδοκία. Ο γερμανικός λαός ήταν η μηχανή μου. Και η μοίρα του ισχυρού είναι να κυβερνάει. Τον κόσμο ολάκερο αν μπορεί. Και εγώ ήμουν Γερμανός.

Ήμουν έτοιμος να κυβερνήσω τον κόσμο και να σκορπίσω παντού το ιδεώδες μου.

Δίπλα μου ήταν οι ξιπασμένοι, κυνικοί και εκφυλισμένοι ιμπεριαλιστές, οι Άγγλοι. Πιο πάνω οι μαθητευόμενοι μάγοι του ολοκληρωτισμού, οι Σοβιετικοί. Και αυτοί είχαν φτιάξει τα δικά τους ιδεώδη, μέσα από τα οποία κυβερνούσαν όχι μόνο τους λαούς τους  αλλά άλλους σκλαβωμένους λαούς. Μονάχα ένα ιδανικό μπορούσε να επικρατήσει: Αυτό του πιο ισχυρού. Και εμείς ήμασταν οι πιο ισχυροί. Τα τεχνουργήματα μας τα πήραν μέχρι και οι σοβιετικοί για να εμφυσήσουν το δικό τους  ιδεώδες μέσα στη δικιά μας τεχνοτροπία.

 Πήραμε το μίσος και το εξωραΐσαμε. Το καλλωπίσαμε. Ήμασταν μεγάλοι καλλιτέχνες και επιστήμονες του μίσους. Αλλά κάπου έπρεπε να το διοχετεύσουμε προσεκτικά για να εξοικειωθούν οι άνθρωποι με το θάνατο που έπρεπε να σπείρουν. Και οι άνθρωποι δυσκολεύονται να σκοτώσουν ανθρώπους. Τότε φτιάξαμε έναν νέο ορισμό ανθρώπου: Αυτού του Άρειου. Όμορφος, γυμνασμένος, καλλιεργημένος, ενάρετος, πειθαρχημένος, πιστός στους ανθρώπους. Μονάχα που μονάχα οι Άρειοι ήταν άνθρωποι. Οι υπόλοιποι ήταν υπάνθρωποι, μιάσματα, προσβολή στην ανθρωπότητα. Έτσι πλύναμε προληπτικά τα χέρια μας από το αίμα τους. Φτιάξαμε έτσι μέσα από πραγματικές συνθήκες φανταστικούς εχθρούς για να μπορέσουμε να κυριαρχήσουμε πάνω σε όλους.

Ήμασταν μεθοδικοί, ψύχραιμοι, οργανωμένοι, πολιτισμένοι, μακελάρηδες με ιδανικά. Ακόμη και όταν χάναμε, εμείς γυαλίζαμε τις μπότες μας σαν να μασταν νικητές.

Χάσαμε τον πόλεμο από άλλα, περισσότερο ακαλαίσθητα συστήματα εξουσίας της εποχής, από το γυμνό καπιταλισμό και τον ολοκληρωτικό κομουνισμό και τις αναμενόμενες εθνικές αντιστάσεις αλλά το μεγαλείο της φρίκης μας παρέμεινε μέσα σε κάποιους. Είτε από τραύμα είτε από νοσταλγία. Το φάντασμα μου συνέχισε να στοιχειώνει ανθρώπους παρότι εγώ είχα από καιρό πεθαίνει. Κάποιοι ακόμη ακούν τις μπότες ενός λαού ανώτερου. Άλλοι στους εφιάλτες τους και άλλοι στα πιο τρελά τους όνειρα.

 Αυτούς που κουβαλούν το τραύμα μου τους καταλαβαίνω. Ο φόβος μου τρύπωσε μέχρι το σωθικά τους, δηλητηρίασε το μυαλό και την ψυχή τους. Με βλέπουν παντού ακόμη και εκεί που εγώδεν υπάρχω. Και εγώ δεν υπάρχω πουθενά πια. Το μεγαλείο μου είναι δύσκολο να επαναληφθεί . Είναι δύσκολο να ακούς Σούμπερτ μαζί με τις κραυγές των υπανθρώπων που βασανίζονταν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Είναι τόσο υπεράνθρωπο που φαντάζει απάνθρωπο.

Αυτούς που δεν καταλαβαίνω είναι τους νοσταλγούς μου. Κάτι τύποι με δερμάτινα και ξυρισμένα κεφάλια που μοιάζουν να γίναν από μένα αφού πρώτα μου αφαίρεσε το τομάρι μου ο εκδορέας μου.

Και αυτοί δεν είναι οι χειρότεροι. Μεγαλύτερη προσβολή είναι κάτι μελαμψοί και κάτι φουσκωτοί που μπαίνουν τώρα τελευταία σε κοινοβούλια και καμώνονται πως είμαι εγώ.

Αυτούς, τα μιαρά αποβράσματα του γυμνού μίσους ούτε για δοσίλογους δεν θα τους ανεχόμασταν. Ούτε για μπράβους σε μπουρδέλα κατεκτημένων χωρών όπου δίδασκαμε την τέχνη του τευτονικού έρωτα σε άμυαλες πόρνες εξυψώνοντας τις με το πέος μας.

Ούτε τις μπότες μας δεν θα τους αφήναμε να καθαρίζανε εκτός και αν τους είχαμε κάνει πρώτα σαπούνια. Εμείς ήμασταν όμορφοι, πειθαρχημένοι, καθαροί, πολιτισμένοι, μεθοδικοί, πετυχημένοι, με οράματα, τέχνη και επιστήμη. Ήμασταν οι Γερμανοί.

Το αστείο είναι ότι όχι μόνο αυτοί πιστεύουν ότι είναι Ναζί αλλά και ότι οι υπόλοιποι πιστεύουν ότι αυτοί είναι Ναζί. Οποία ύβρις για το ναζισμό: Άξεστοι, άμυαλοι, βαρβαρικοί χωριάτες που δεν μας φτάνουν ούτε στο μικρό μας δακτυλάκι να καμώνονται πως είναι Ναζί. Η επίκληση και η λατρεία του Ναζισμού δεν σε κάνει Ναζί. Που είναι το μεγαλείο σου, η τέχνη σου, η επιστήμη σου; Δεν είσαι Ναζί. Είσαι ένας απατεώνας, μια κακιά απομίμηση, είσαι κινέζικη μαϊμού, ένα αφροδίσιο νόσημα. Για κάτι τέτοιους σαν και σένα αν και όχι μόνο γεννήσαμε το μεγαλείο του ναζισμού. Για να το κοιτάς και να ντρέπεσαι για αυτό που είσαι. Άξεστος μιαρός και συμπλεγματικός. Υπάνθρωπος. Τι σχέση μπορεί εσύ να έχεις μαζί μας απολίτιστε;

Είμαι το πνεύμα του ναζισμού που πέθανε εδώ και δεκαετίες και σας δηλώνω επισήμως ότι δεν αναγνωρίζω κανένα νεοναζιστικό κόμμα πόσο μάλλον μελαμψούς και κακομούτσουνους ζηλωτές.

Είμαι το αρχαίο και αθάνατο ναζιστικό ιδεώδες και αποκηρύσσω τη Χρυσή Αυγή.     

Read More »

Σώτη Πρετεντέρη

Σώτη Πρετεντέρη

Σχολιασμός του Πέτρου Αργυρίου (agriazwa.blogspot)

 

(πηγή Photoshop: μάλλον το http://lsm-new.blogspot.gr/2010/09/blog-post_29.html)

Είναι δύσκολο να αντιμετωπίζεις πάντα τη χυδαιότητα με ευπρέπεια. Κυρίως όταν η χυδαιότητα σερβίρεται με πολλές στρώσεις καθωσπρεπισμού.

Είναι δύσκολο να αντιμετωπίζεις τους μεγάλους μετρ του πολιτικά ορθού που το κόβουν και το ράβουν στα μέτρα των αφεντικών τους.

Είναι δύσκολο να μην εξοργίζεσαι όταν βιντεοσκοπημένοι χουλιγκάνοι όπως ο Ιωάννης Pretend-έρης (http://www.youtube.com/watch?v=xncOAtAT4hg) χαρτογραφούν την πολιτική σκηνή του τόπου τραβώντας με νερομπογιές τις διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στο κέντρο και τα άκρα. Και μετά διπλώνει τον αυτοσχέδιο χάρτη του σμίγοντας τα «άκρα» και την εκτοξεύει σαν χάρτινο αεροπλανάκι πάνω από το κεφάλι της κοινής γνώμης. Ο μπουκαλορίχτης. Ο σαϊτορίχτης.   

Είναι δύσκολο να ακούς τον Pretend-έρη δημοσίως να λέει αυτολεξεί «Να κάνω όμως ε; Εγώ να κάνω τον ηλίθιο; Να κάνω όμως τον απλό τηλεθεατή;» (http://www.youtube.com/watch?v=uuD4ByEXHlw).

Έχει δίκιο ο Ιωάννης ο Pretend-έρης. Όλοι αυτοί του ιερατείου των απόψεων των κρατούντων, ο Pretend-έρης, οι Καψήδες, ο Μανδραβέλης, ο Κανέλλης, η Τρέμη και ο Κώνστας και άλλοι παλαιοί αλλά και ανερχόμενοι αυλοκόλακες, έχουν κάνει τους απλούς τηλεθεατές ηλίθιους, ανθρώπους ανίκανους να ξεχωρίσουν την εικονική από την πραγματικότητα έξω από το πλυντήριο εγκεφάλων.

Οι εκπρόσωποι τύπου των μεγάλων συμφερόντων (άλλωστε ο ομογάλακτος Μανώλης Καψής πήρε το ρόλο του τόσο ζεστά που έγινε και επισήμως εκπρόσωπος τύπου της κυβέρνησης φάρσας του Λουκά Παπαδήμου το 2011) έχουν πάντα δίκιο.

Έχουν το δίκιο των αφεντικών τους. Το δίκιο του ισχυρού.

Έχει πάντα δίκιο ο Pretend-έρης. Το δίκιο του Pretend-έρη. Το δίκιο του μονοπωλίου απόψεων. Το δίκιου του επαγγελματία προπαγανδιστή. Το δίκιο του μηχανορράφου. 

Και όταν ο Pretend-έρης μηχανορραφεί, η Όλγα Τρέμει.

Παλεύοντας πολύ σκληρά για να αποδείξει το παπικό του αλάθητο για τη θεωρία των άκρων τα οποία ο ίδιος αυθαίρετα χαρτογραφεί για να μπορέσει να του βγει η θεωρία, πρόσφατα ο Pretend-έρης δημοσίευσε ένα εμετικό τέχνασμα, τόσο εμετικό που την πατρότητα του κάποιος οφείλει να την αποδώσει στον Pretend-έρη αλλά και αρκετά ιδιοφυές για να έχει κάποιος κάθε λόγο να αμφισβητήσει ότι η πατρότητα του τεχνάσματος ανήκει στον μέτριας ευφυΐας τηλεπαρουσιαστή.  

Παίρνοντας μέλη προσωπικοτήτων που ο ίδιος πολύ θα ήθελε να κατακρεουργήσει, ως άλλος δόκτορας Φράνκενστάιν, ο Pretend-έρης έδωσε ζωή στο δικό του τέρας:

Το Τέρας Ζωή Κασιδιάρη.

Ας διαβάσουμε τον περήφανο πατέρα να περιγράφει το τέρας του μέσα από τη στήλη του στο Βήμα:

«Στην ελληνική πολιτική ζωή κυκλοφορεί εσχάτως ένα αποτρόπαιο τέρας. Ούτε άνδρας ούτε γυναίκα. Ούτε δεξιό ούτε αριστερό. Ούτε καινούργιο ούτε παλιό.

Κάτι παράξενο, απροσδιόριστο, ετερόκλητο και ταυτοχρόνως υποδόρια επικίνδυνο.

Είναι επικίνδυνο επειδή, σε αντίθεση με τα ερμαφρόδιτα πολιτικά χαρακτηριστικά του, διαθέτει μια συγκροτημένη μέθοδο και μια διαμορφωμένη αντίληψη που το καθιστούν ελκυστικό.

Ορισμένοι ίσως ισχυριστούν ότι τόσο η μέθοδος όσο και η αντίληψη κινούνται στα όρια της ψύχωσης και εμπίπτουν ενδεχομένως στην αρμοδιότητα της ψυχιατρικής επιστήμης. Αυτό όμως δεν τις καθιστά λιγότερο επικίνδυνες…

… Διότι η ωμή αλήθεια είναι ότι κανένα τέτοιο τέρας δεν θα υπήρχε αν δεν εξέφραζε πολλά μικρά τερατάκια που κυκλοφορούν ανάμεσά μας.

Είναι τα δημιουργήματα του παθολογικού προσχήματος κάποιων «έξω» εναντίον κάποιων «μέσα» και κάποιων «κάτω» εναντίον κάποιων «επάνω».  

Κι από τη Ζωή ή τον Κασιδιάρη όλο και κάποιος γιατρός ή ψηφοφόρος μπορεί κάποια στιγμή να σε γλιτώσει.
Αλλά με τη Ζωή Κασιδιάρη τα πράγματα είναι πολύ πιο μπερδεμένα» (http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=506474)

Φυσικά ο Pretend-έρης με το τέρας του Ζωή Κασιδιάρη δεν επιτίθεται στον Ηλία Κασιδιάρη. Άλλωστε έχουν περισσότερα που τους ενώνουν πέρα από τον δημόσια εκδηλωμένο χουλιγκανισμό τους.

Ο Pretend-έρης ήταν ο τηλεπαρουσιαστής που το 1995 έβαλε την Χρυσή Αυγή από τα παρακρατικά αλώνια στα τηλεοπτικά σαλόνια εμφανίζοντας τον Γ.Γ της Χ.Α Νίκο Μιχαλολιάκο και φυσικά όχι για χάρη της πολυφωνίας στην οποία ο κος Pretend-έρης φαίνεται να είναι αλλεργικός.

Έμμεσα μπορεί λοιπόν να του αποδοθεί μέρος της πατρότητας του αυγού του φιδιού. Κάτι έκανε και αυτός για να εκκολαφτεί.

Δεν επιτίθεται λοιπόν στον Ηλία Κασιδιάρη και στην Χρυσή Αυγή ο Pretend-έρης με το τέρας του. Όχι, στη Ζωή Κωνσταντοπούλου και τον Σύριζα επιτίθεται. Ως Ιερέας των μεγάλων συμφερόντων, παντρεύει τα «άκρα» όπως φυσικά αυτός τα προσδιορίζει και τα ενώνει σε μια σάρκα.   

Γιατί επέλεξε για αυτόν τον ανίερο γάμο την κυρία Κωνσταντοπούλου την οποία και συνέζευξε με το στανιό με τον Ηλία Κασιδιάρη; Τι νιώθει ότι τον απειλεί τόσο πολύ στην κυρία Κωνσταντοπούλου που στέλνει κατόπι ολόκληρο τέρας και μάλιστα ερμαφρόδιτο να την κυνηγήσει;

Γιατί τύποι σαν τον Pretend-έρη έχουν μάθει να περνάν ζωή και κότα.

Και η Ζωή δεν είναι κότα. Γιατί η Ζωή δεν βλέπει την προανακριτική για τη λίστα Λαγκάρντ σαν ένα πικ-νικ που μόλις τελειώσει και που μετά το φαγοπότι απλά τα μαζεύουμε, βάζουμε τα σκουπίδια μας στα ταπεράκια της συγκάλυψης και φεύγουμε. Γιατί η Ζωή κάνει τη δουλειά της κάνοντας ερωτήσεις, εξαντλώντας και τον ίδιο της τον εαυτό για να φτάσει το μαχαίρι στο κόκκαλο. Το μαχαίρι που μέχρι και σήμερα ήταν αποκλειστικά στο λαιμό του Έλληνα πολίτη ενώ ο Έλληνας πολιτικός παρακολουθούσε με ηδονή Νέρωνα το αποτρόπαιο θέαμα της καταστροφής του λαού για τα εγκλήματα των πολιτικών.

Γιατί η Ζωή κάνει τη δουλειά της. Και για τους κηφήνες του συστήματος εξουσίας δεν υπάρχει τίποτα πιο ενοχλητικό από το να κάνει κάποιος τη δουλειά του ανεξάρτητα από τις αντιξοότητες και την παρασιτική νοοτροπία που έχει κατακτήσει την Ελλάδα.

Πόσο μάλλον όταν τη δουλειά της την κάνει μια γυναίκα, ξέρετε ένα από εκείνα τα διακοσμητικά πλάσματα που για τους Έλληνες είναι μόνο για πήδημα, τεκνοποίηση και νοικοκυριό. Σκεύη και οικιακοί σκλάβοι με όποια σειρά θέλετε.

Για αυτό ο Pretend-έρης στο φαντασιακό του θέλει τη Ζωή ερμαφρόδιτη. Δεν αντέχει στην ιδέα μιας γυναίκας με αρχίδια που λείπουν από πολλούς ευνούχους του συστήματος εξουσίας.

Είχε ισχυρά κίνητρα ο Pretend-έρης για να φτιάξει το ερμαφρόδιτο τέρας του: φθόνο πέους και  επαγγελματικές υποχρέωσεις. Είναι ωραία όταν μπορείς να συνδυάζεις τα κόμπλεξ σου με τη δουλειά σου και να αμείβεσαι υπέρογκα και για τα δύο.      

 Έτσι λοιπόν, ο Pretend-έρης, σε μια έκλαμψη ευφυΐας δική του ή άλλου, έστειλε το τέρας του στο κατόπι της Ζωής. 

Το τέρας του όμως έχει και εκείνα τα αναθεματισμένα τα χαρακτηριστικά του δημιουργού του. Για την ακρίβεια είναι κατ εικόνα και ομοίωση του δημιουργού του, του Ιωάννη Pretend-ερη. Γράφοντας λοιπόν ο Ιωάννης Pretend-έρης

 «Στην ελληνική πολιτική ζωή κυκλοφορεί εσχάτως ένα αποτρόπαιο τέρας. Ούτε άνδρας ούτε γυναίκα. Ούτε δεξιό ούτε αριστερό. Ούτε καινούργιο ούτε παλιό.

Κάτι παράξενο, απροσδιόριστο, ετερόκλητο και ταυτοχρόνως υποδόρια επικίνδυνο.

Είναι επικίνδυνο επειδή, σε αντίθεση με τα ερμαφρόδιτα πολιτικά χαρακτηριστικά του, διαθέτει μια συγκροτημένη μέθοδο και μια διαμορφωμένη αντίληψη που το καθιστούν ελκυστικό.

Ορισμένοι ίσως ισχυριστούν ότι τόσο η μέθοδος όσο και η αντίληψη κινούνται στα όρια της ψύχωσης και εμπίπτουν ενδεχομένως στην αρμοδιότητα της ψυχιατρικής επιστήμης. Αυτό όμως δεν τις καθιστά λιγότερο επικίνδυνες…»  

περιγράφει το πολιτικό σύστημα που τον συντηρεί ώστε ο ίδιος να το συντηρεί. Για την ερμαφρόδιτη σχέση πολιτικής- δημοσιογραφίας. Για το σύστημα εξουσίας στην Ελλάδα. Και κάνει μια έξοχη περιγραφή της τελευταίας και ελπίζουμε ύστατης εκδοχής του: της τρικομματικής κυβέρνησης Σαμαρά : «Στην ελληνική πολιτική ζωή κυκλοφορεί εσχάτως ένα αποτρόπαιο τέρας. Ούτε άνδρας ούτε γυναίκα. Ούτε δεξιό ούτε αριστερό. Ούτε καινούργιο ούτε παλιό.

Κάτι παράξενο, απροσδιόριστο, ετερόκλητο και ταυτοχρόνως υποδόρια επικίνδυνο»

Τι ποιητικό! Ούτε δεξιό ούτε αριστερό. Όντως πως αλλιώς θα περιέγραφε κάποιος κάτι που είναι ταυτόχρονα και αριστερό και  κεντρώο και ακροδεξιό; Πως αλλιώς; Κάτι που είναι φτιαγμένο από τον παλιοκομματισμό αλλά και μορφώματα που δημιουργηθήκαν ως δεκανίκια του;

Ούτε καινούριο ούτε παλιό. Κάτι παράξενο, απροσδιόριστο, ετερόκλητο και ταυτοχρόνως υποδόρια επικίνδυνο.

Τα έχει πει όλα ο ποιητής.

Κάτσε. Κάτσε να μάθουμε το πώς λειτουργεί το τέρας Pretend-ερη. Ας ακούσουμε τον κατασκευαστή του να μας περιγράφει:

« Είναι επικίνδυνο επειδή, σε αντίθεση με τα ερμαφρόδιτα πολιτικά χαρακτηριστικά του, διαθέτει μια συγκροτημένη μέθοδο και μια διαμορφωμένη αντίληψη που το καθιστούν ελκυστικό.»

Τόσο ελκυστικό που κατάφερε να σχηματίσει κυβέρνηση. Ναι, ο τρόμος μπορεί να είναι ελκυστικός.

«Ορισμένοι ίσως ισχυριστούν ότι τόσο η μέθοδος όσο και η αντίληψη κινούνται στα όρια της ψύχωσης και εμπίπτουν ενδεχομένως στην αρμοδιότητα της ψυχιατρικής επιστήμης. Αυτό όμως δεν τις καθιστά λιγότερο επικίνδυνες…» 

Όντως. Αδιάκοποι κεντρικοί πολιτικοί εκβιασμοί. Μισθοί και συντάξεις σε επίπεδο πλέον Βουλγαρίας. Αυτοκτονίες. Εκατοντάδες χιλιάδες νέο γκασταρμπαίτερς. Εκατομμύρια νεόπτωχοι και νέοι άνεργοι. Όλα αυτά έχουν προκύψει από «μια συγκροτημένη μέθοδο και μια διαμορφωμένη αντίληψη», μια μέθοδο και αντίληψη που για κάποιους κινείται «στα όρια της ψύχωσης και εμπίπτουν ενδεχομένως στην αρμοδιότητα της ψυχιατρικής επιστήμης»

Σπάνια έχω διαβάσει ποιητικότερη περιγραφή των μνημονιακών κυβερνήσεων. Τουλάχιστον αποδεικνύεται ότι κάποιοι έχουν το γνώθι σαυτών.

Τη λατρεύει ο Pretendέρης τη θεωρία των άκρων όπου όλως τυχαίως σκόπιμα ο ΣΥΡΙΖΑ, ο πιο μετριοπαθής πολιτικός χώρος της αριστεράς, τόσο μετριοπαθής που προκαλεί αγανάκτηση σε σχέση με τις προκλήσεις της εποχής, ταυτίζεται με τη Χρυσή Αυγή, την ναζιστοβασιλικοχουντική οργάνωση με την παραστρατιωτική δομή.

Για τη θεωρία των άκρων έχουμε γράψει και εμείς από εντελώς διαφορετική οπτική γωνία. Γράψαμε για να μην φτάσαν τα άκρα σε έμπρακτες ακρότητες. Όχι για να παγιδευτούμε στους εκβιασμούς ενός από τα πιο σάπια συστήματος εξουσίας στον πλανήτη που αυτοπαρουσιάζεται πλάνα ως Κεντρώο όποτε το κρίνει σκόπιμο για την διαιώνιση του.     

Ας μιλήσουμε τώρα για μια άλλη θεωρία. Για τη θεωρία του κέντρου. Για τη θεωρία που λέει όταν η πίτα μικραίνει, όλος ο θίασος της εξουσίας συσπειρώνεται όπου και αν βρισκόταν έκαστος πόλος προηγουμένως. Ας μιλήσουμε για την ερμαφρόδιτη τρικομματική:

Για το νεοφιλελεύθερο ΠΑΣΟΚ της μαζικής καταστολής και των χημικών όπλων κατά των Ελλήνων. Για τον Σαμαρά και τον Δένδια και τις εφόδους των ταγμάτων ασφαλείας στο χωριό της Ιερισσού, τις απαγωγές και τις δίκες φάρσες κατοίκων της. Για τις πριβέ παρελάσεις. Για τους ιδιωτικούς στρατούς. Για την δήθεν Αριστερά της ΔΗΜΑΡ, το κομψό ΛΑΟΣ της αριστεράς που έσπευσε να στηρίξει τα μνημόνια της ντροπής. Για τον υπουργό Βορίδη τον Σφυρί, που πριν τη ΝΔ και το ΛΑΟΣ αντικατέστησε τον Μιχαλολιάκο της Χρυσής Αυγής στην προεδρία του χουντικού μορφώματος της ΕΠΕΝ. Για τον εθνικιστή Άδωνη Γεωργιάδη του ΛΑΟΣ που πλέον χορεύει με τ’ αστέρια. Για το γιο του ιδεολόγου του Ναζισμού Πλεύρη που βρίσκεται πλέον στη ΝΔ.

Δεν είναι όμορφο Γιάννη μου; Δεν είναι photoshop. Δεν είναι ούτε αριστερό, ούτε δεξιό. Ούτε παλιό ούτε καινούργιο. Είναι ερμαφρόδιτο. Είναι το πλέγμα της εξουσίας στην Ελλάδα χωρίς make up. Γυμνό το τέρας που υπηρετείς Γιάννη μου. Δεν είναι θεωρία. Είναι πραγματικότητα. Φριχτή και απέλπιδα.

Έτσι λοιπόν, «στο κέντρο», εκεί που όλο το φάσμα της εξουσίας καταφεύγει όταν απειλείται, θα βρούμε πράγματα ετερόκλητα.

Θα βρούμε την συμπαθέστατη και πρώην αντισυστημική συγγραφέα Σώτη Τριανταφύλλου να υπερασπίζεται κατά κάποιον τρόπο τον Ιωάννη Pretend-έρη και να κατακεραυνώνει την Αυγή γιατί δεν της θυμίζει την παλιά ευπρεπή αριστερά (http://www.athensvoice.gr/the-paper/article/431/%CE%B1%CF%85%CE%B3%CE%AE-%CF%8C%CF%87%CE%B9-%C2%AB%CF%87%CF%81%CF%85%CF%83%CE%AE-%CE%B1%CF%85%CE%B3%CE%AE%C2%BB).

Και φυσικά θα είχε κάθε λόγο η Σώτη να υπερασπιστεί απέναντι σε άδικες κατηγορίες  ακόμη και κάποιον που το έχει κάνει επάγγελμα να παραπληλοροφεί και να συκοφαντεί  συστηματικά. Αλλά η Σώτη στο άρθρο της Αυγή όχι Χρυσή Αυγή (το οποίο κατά σατανική σύμπτωση μοιάζει με παλιότερο άρθρο μου «Άλλο Αυγή Άλλο Χρυσαυγή» όπου μεμφόμουν περιστασιακό συντάκτη της Αυγής για τη δημιουργία εμφυλιοπολεμικού κλίματος - ) δεν απαντά σε άδικες κατηγορίες. Αυτό που χάλασε τη Σώτη ήταν ότι ο συντάκτης δεν τηρούσε τους τύπους και δεν κρατούσε τα προσχήματα. Η αντίδραση της Σώτης δεν ήταν θέμα ουσίας αλλά τύπων.

Σώτη, όντως, ο συγκεκριμένος συντάκτης της Αυγής συγγραφικά δεν το χει. Αλλά το να βγάζεις συμπεράσματα από ένα συντάκτη για μια ολόκληρη εφημερίδα και έναν πολιτικό χώρο, ε αυτό είναι αυτό που λένε και οι «καρδινάλιοι» του συστήματος εξουσίας μια «επικίνδυνη γενίκευση». «Λαϊκισμός» με το γάντι. Και άλλα τόσα που θα μπορούσα να σου προσάψω αν μιλούσα το newspeak των μηντιαρχών.

Σε χαλάει Σώτη που ο συντάκτης γράφει με λαϊκίστικο ύφος και ήθος. Αλλά δε σχολιάζεις τίποτε για το περιγράφει ο συντάκτης με αυτό το αδόκιμο έστω ύφος. Σου χαλάει το φενγκ σούι.  Το κομ ιλ φο. Το πολιτικά ορθό της ευπρέπειας.

Σώτη, αν θες ευπρέπεια ψήφισε ΔΗΜΑΡ που είναι μελίρρυτοι. Τεράστιο προσόν για τους πολιτικούς και δημοσιογραφικούς απατεώνες. Να υποκρίνονται.

 

Σώτη ξεκαβάλα. Εντώ στο Ελλάντα, εμείς, που δεν έχουμε την πολυτέλεια όποτε χαλάνε τα πράγματα στη Νέα Υόρκη να πεταγόμαστε στο Παρίσι και όταν βαριόμαστε να ερχόμαστε για Σαφάρι στη ζούγκλα της Ελλάδας, εδώ εμείς πεθαίνουμε. Μέρα με τη μέρα. Ηθικά, συναισθηματικά και βιολογικά.

Το έχεις πάρει χαμπάρι;

Είναι καιρός να αποδεχτείς ότι δεν έχει πεθάνει η παλιά αριστερά. Απλά η αριστερή μέσα σου πέθαινε στην τρυφερή αγκάλη του κοσμοπολιτισμού.

Δεν σε κατηγορώ για τίποτε άλλα από μια βαθειά απάθεια στα δεινά ενός πληθυσμού. Και για το ότι παρά την απάθεια σου παίρνεις θέση από υποχρέωση στη συγγραφική σου ταυτότητα. Ότι απλά γράφεις για να γράφεις. Με άλλα λόγια για υποκρισία. Θεωρείς άθλιο αυτόν τον πληθυσμό; Θες να πω και εγώ ότι είναι άθλιος; Θα το πω... Άθλιοι. Και πλέον εξαθλιωμένοι άνθρωποι.  Πανάθεμα. Άνθρωποι. Που υποφέρουν. Από το στραβό τους το κεφάλι; Ναι. Αλλά υποφέρουν. Μην τους λες δεν έχετε ψωμί, φάτε το παντεσπάνι του κοσμοπολιτισμού και των απείρων δυνατοτήτων. Γιατί σε αντίθεση με σένα δεν έχουν οι Έλληνες δυνατότητες. Πολλοί από αυτούς δεν έχουν καμία δυνατότητα.

Η θλιβερή μοναξιά του κοσμοπολιτισμού, η απομόνωση από το ευρύτερο λαϊκό γίγνεσθαι δημιουργεί τερατάκια.

Η Σώτη εδώ και χρόνια βρίσκεται σε ένα τρίγωνο των βερμούτ, σε μια Neverland όπου κρατάει τα καλύτερα κομμάτια της ψυχής της για τον εαυτό της και τους προνομιακούς ομογάλακτους της. Και όταν αυτή η Neverland αρχίζει να βλέπει έναν από τους αρχιερείς της ψυχοπαθολογικής αντικοινωνικότητας της εξουσίας, τον Γιάννη Pretend-έρη, ως το θύμα και όχι ως το θύτη, ένα πράμα αυτό μπορεί να συμβαίνει: Ότι Σώτη γέρασες και υποφέρεις πλέον από πρεσβυωπία. Και αυτό είναι η πιο ευπρεπής διατύπωση που μπορώ να σκαρφιστώ.

Γιατί πέρα από τα φασιστικά διλλήματα του τύπου ή είσαι μαζί μας ή με τους άλλους, στο τέλος της ημέρας κάθε άνθρωπος με συνείδηση καλείται να απαντήσει σε ένα ερώτημα. Να το απαντήσει στον εαυτό του και για τον εαυτό του και μόνο και όχι επειδή κάποιοι θέλουν δια της βίας να τον στρατολογήσουν. Ένα ερώτημα που θέτουν οι παλιοί καλοί στίχοι:

 «Which side are you on boys (and girls). Which side are you on?»

Read More »

Οι Ευρωεκλογές και η ανάδυση της Ατλαντίδας

Όπως είχαμε περιγράψει έγκαιρα, ο πολιτικός χάρτης της Ευρώπης άλλαξε από χθες, οριστικά: Παρότι η κυριαρχία των δύο μεγάλων παιχτών της πολιτικής στην Ευρώπη του Ευρωπαϊκού λαϊκού κόμματος και του ευρωπαϊκού σοσιαλιστικού κόμματος δεν απειλήθηκε, οι αποκαλούμενοι ευρωσκεπτικιστές, κόμματα που είτε θέλουν μια άλλη Ευρώπη ή τη χώρα τους έξω από την ΟΝΕ ή ακόμα και την ΕΟ ή τη διάλυση της Ευρωζώνης, ακόμη και της Ευρώπης, είναι πλέον ο τρίτος πόλος παρότι είναι αμφίβολο το αν θα καταφέρουν να φτιάξουν ένα ενιαίο μέτωπο.
Η ερμηνεία αυτής της εξέλιξης είναι μια και μοναδική και την έχουμε περιγράψει και παλαιότερα: Ο ευρωσκεπτικισμός και οι τάσεις για τη διάλυση της Ευρώπης δεν είναι η αιτία αλλά το σύμπτωμα μιας μονολιθικής πολιτικής που η κεντροδεξιά από κοινού με την κεντροαριστερά επιβάλουν στις πιο αδύναμες χώρες του ευρωπαϊκού χώρου. Είναι οι πολιτικές της Μέρκελ και των τσιρακιών της στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες που απειλούν την Ευρώπη. Το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών το έδειξε ξεκάθαρα. 
Αλλά ας ξεκινήσουμε τη συζήτηση από την Ελλάδα. Θα σχολιάσουμε στιγμιαία αυτό που αποκαλέσαμε λουμπενοποίηση του εκλογικού σώματος, με παράγοντες του ποδοσφαίρου όπως ο Μπέος και ο Μώραλης να αναγορεύονται δήμαρχοι και τη Χρυσή Αυγή να στρογγυλοκάθεται στο 9.4 των εκλογικών προτιμήσεων των Ελλήνων στις ευρωεκλογές και να φαντάζει ως η τρίτη μεγαλύτερη πολιτική δύναμη στην Ελλάδα.
Για καιρό φωνάζαμε πως οι δήθεν «πολιτικές αντιμετώπισης» της ΧΑ, τόσο από το σύστημα εξουσίας όσο και από την αριστερά αλλά και την ακροαριστερά ουσιαστικά ενδυναμώνουν τη ΧΑ. Η ΧΑ δεν είναι η αιτία κάποιας πολιτικής κρίσης αλλά το σύμπτωμα μιας κρίσης πολλαπλής, μιας κρίσης οικονομικής, κοινωνικής, αισθητικής, μιας κρίσης αξιών που είχε εδώ και δεκαετίες μολύνει την ελληνική κοινωνία χάριν στην πουστιά των κυβερνόντων και την ιδιωτεία (και την πουστιά» των κυβερνούμενων)  για να πυροδοτηθεί εντέχνως στο οικονομικό πεδίο το 2010 από τον Γιώργο Παπανδρέου και το διεθνές περιβάλλον του και να συντηρηθεί στην συνέχεια από τους Μερκελιστές, τους  Σαμαρά, Βενιζέλο, Στουρνάρα, Καρατσαφέρη, Παπαδήμο, Κουβέλη προκειμένου η .Γερμανία να επιβάλει δια της οικονομικής βίας τους δικούς της όρους ομοσπονδοποίησης της Ευρώπης.
Μπροστά σε αυτήν την λουμπενοποίηση, η νίκη της Δούρου στην περιφέρεια Αττικής και η όχι και τόσο άνετα νίκη του Σύριζα έναντι της ΝΔ στις ευρωεκλογές ήταν απλά μικρές πινελιές αισιοδοξίας και τίποτε παραπάνω.
Αλλά εκεί τελειώνουν τα καλά νέα. Παρά τους χαζοχαρούμενους πανηγυρισμούς του ΣΥΡΙΖΑ για το «πρώτη φορά αριστερά» που ήταν υποχρεωτικοί καθώς η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ είχε την αλαζονεία να δώσει στις σημαντικές ευρωεκλογές στην ιστορία της ΕΕ δημοψηφιστικό χαρακτήρα, νικητής των ευρωεκλογών δεν ήταν ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε η Χρυσή Αυγή.
Όσο και αν ακούγεται παράδοξο, νικητές χθες ήταν οι χαμένοι: Το σάπιο πολιτικό σύστημα κατάφερε να επιβιώσει: Οι χειρότεροι φόβοι του δεν έγιναν πραγματικότητα. Το σάπιο σύστημα εξουσίας κέρδισε ακόμη έναν χρόνο ζωής και επιβολής μέχρι τις προεδρικές εκλογές και το δράμα του ελληνικού λαού θα συνεχιστεί.
Εξάλλου, το κύριο πράγμα που ήθελε να κερδίσει το σύστημα εξουσίας στην Ελλάδα ήταν χρόνος: χρόνος ώστε οι καταστροφές που επιβάλλονται στην Ελλάδα σε μορφές πολιτικών «εξόδου από την κρίση» και δευτερευόντως «μείωσης χρέους» να γίνουν τόσο μη αντιστρεπτές που καμιά δύναμη στο γνωστό σύμπαν να μην μπορέσει να επαναφέρει την Ελλάδα σε μια αυτόνομη κατάσταση.
Συγχαρητήρια λοιπόν στους νικητές: Συγχαρητήρια στο σύστημα εξουσίας που πήρε παράταση ενός χρόνου για να συνεχίσει να καταστρέφει τη χώρα. Συγχαρητήρια και στην αποχή που έδωσε ένα ακόμη χρόνο στο σύστημα εξουσία όπως και στα «λοιπά» κόμματα και τους ψηφοφόρους τους που μες στη φυλετικού τύπου εμμονή των αυτοπροσδιορισμών τους έκλεψαν δυναμική από την προοπτική ανατροπής του συστήματος εξουσίας.
Συγχαρητήρια και στη Χρυσή Αυγή και τους ηλίθιους ψηφοφόρους της που σχεδόν εξαφάνισαν από το πολιτικό προσκήνιο το μόνο σχετικά ισχυρό πατριωτικό κόμμα, τους ΑΝΕΛ.
Τώρα πλέον, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει στη διάθεσή του πατριωτικό κυβερνητικό πόλο και σε μια χώρα ηλιθίων θα πρέπει να καταφέρει με ένα μαγικό τρόπο στις εκλογές του 2015 που θα γίνουν με αφορμή τις προεδρικές εκλογές, να αποκτήσει -αν όχι στις πρώτες εκλογές, έστω σε κάποιες από αυτές που υποχρεωτικά θα ακολουθήσουν- αυτοδυναμία…
Στην Ευρώπη δε, τα πράγματα είναι εξίσου δύσκολα για το ΣΥΡΙΖΑ: Μέσα σε ένα ευρωκοινοβούλιο που θα απαρτίζεται από Μερκελιστές (φεντεραλιστές) και εθνικιστές, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μόνο σχετικά μικρά κόμματα της αριστεράς να συνεργαστεί, με ισχυρότερο το γερμανικό Die Linke που πήρε πάνω από 7% και την ισπανική «Ενωμένη Αριστερά» που αποτέλεσε έκπληξη και πήρε 10%, τριπλασιάζοντας τις θέσεις του στο ευρωκοινοβούλιο. Αυτούς και τον Νώτη Μαριά, τον μοναδικό ευρωβουλευτή των ΑΝΕΛ… 
Όποια και αν είναι η προτεραιότητα του ΣΥΡΙΖΑ, η αναγέννηση της Ευρωπαϊκής αριστεράς ή η παλινόρθωση της Ελλάδας, η υλοποίησή της βρίσκεται ακόμη πολύ μακριά.
Αλλά ας περιοριστούμε προς το παρόν στα αποτελέσματα των ελληνικών ευρωεκλογών.
Νικητής ήταν και ο Γιώργος Καρατζαφέρης. Ο ΛΑΟΣ του επέστρεψε από τους νεκρούς και σχεδόν έπιασε ποσοστό εκπροσώπησης. Η αλεπού της πολιτικής, ο άνθρωπος που κατά τις δηλώσεις του συνέβαλε στην τοποθέτηση του Παπαδήμου στην ελληνική πρωθυπουργία, ο άνθρωπος ο οποίος απελευθέρωσε από τα δεσμά της την ακροδεξιά στην Ελλάδα, αποτέλεσε τον Μέντορα της ΧΑ και δημιούργησε συνθήκες που ευνοούσαν τη μετατροπή της ΝΔ σε ακροδεξιό κόμμα, μπορεί να είναι δεκανίκι, δεν είναι αναλώσιμο όμως.
Μετά την εκλογική καταστροφή του αριστερού δεκανικιού του συστήματος εξουσίας που λέγεται ΔΗΜΑΡ, ένα πιο ανθεκτικό δεξιό δεκανίκι του συστήματος επιστρέφει για να ακροβολίσει τους πιο φιλειρηνικούς ψηφοφόρους της ΧΑ και να περιορίσει τη δυναμική της.
Το μηντιακό σύστημα θα το βοηθήσει όσο μπορεί στην προσπάθεια του να δημιουργήσει συνετούς, συμμορφωμένους, συνεργάσιμους και επομένως εντελώς χειραγωγίσιμους ακροδεξιούς.
Όταν το σύστημα χρειάστηκε τη ΧΑ για να διεμβολήσει τον αντιμνημονιακό χώρο τη φούσκωσε. Τώρα που η ΧΑ, από κόμμα παρακρατικών με ειδικές αποστολές έχει γίνει πολιτική δύναμη αντισυστημική καθώς με τις πολιτικές διώξεις και τη φυλάκιση των πολιτευτών της, οι Χρυσαυγίτες θα ζητήσουν χοντρά ανταλλάγματα για να επιστρέψουν στο μαντρί αν φυσικά καταδεχτούν καν να συνομιλήσουν, χρειάζονται τον Καρατσαφέρη για να ξεφουσκώσει κάπως τους Χρυσαυγίτες… Και ο Καρατζαφέρης, εξαιρετικός στις υπόγειες διαδρομές μπορεί να ελπίζει ότι μπορεί να γυρίσει τροπαιοφόρος, με δεκάδες χιλιάδες ψήφους χρυσαυγιτών υπό τη μασχάλη του να δρέψει καρπούς από εκείνο το χωράφι που όχι μόνο λιπαίνεται από σκατά αλλά και όπου τα σκατά φυτρώνουν και γίνονται ψηλά σκατόδεντρα. Και μετά ζούμε όλοι υπό τη σκιά τους.
Ο μεγάλος όμως νικητής των ευρωεκλογών δεν είναι ο Καρατζαφέρης. Ο μεγάλος νικητής είναι ο Ευάγγελος Βενιζέλος. Ο ικανότατος αυτός και αδίστακτος μεγαλομανής.
Αντιμέτωπος με το θάνατο του χώρου που σφετερίστηκε μετά την έλλειψη μνηστήρων και προίκας, ο Βενιζέλος κατάφερε σε μερικούς μήνες και με τη στήριξη του Σημίτη να βάλει καινούρια βιτρίνα και να αρχίζει να τον «ανακαινίζει» με βερνίκι (και Βερνίκο). Με μια εκστρατεία εκβιασμών που διατυπώθηκαν δημοσίως κατάφερε να διαψεύσει τις προβλέψεις που ήθελαν την ΠΑΣΟΚ-ΕΛΙΑ χαμηλά έως και 4%. Οι εκβιασμοί όπως ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να μας βάλει φυλακή ή πως αν το ΠΑΣΟΚ πέσει θα πάρει το σύστημα μαζί του δε γίναν προς την ελληνικό λαό αλλά προς το πρώην βαθύ ΠΑΣΟΚ που κάποτε είχε φάει ψωμί και παντεσπάνι από το ΠΑΣΟΚ και τώρα το παίζαν υπεράνω και απολιτικοί και ψηφίζαν ΔΗΜΑΡ και αργότερα ΠΟΤΑΜΙ.
Όταν λοιπόν αυτός ο ναρκισσιστικός αχυράνθρωπος που λέγεται Σταύρος Θεοδωράκης κατήγγειλε αμέσως μετά την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων των ευρωεκλογών πως ουσιαστικά πως μέσω μιας εκστρατείας κάποιος του πήρε ψηφοφόρους, είχε απόλυτο δίκιο: Αυτός ο κάποιος που έκλεψε ψηφοφόρους από το τηλεοπτικό κόμμα (να μην ξεχνάμε τη δύναμη της εικόνας: ένα κόμμα εκπέμπεται στη πολιτική αντίληψη των ψηφοφόρων ενώ ένας έξοχος κατά γενική ομολογία ευρωβουλευτής, ο κος Χουντής δεν εκλέγεται γιατί επιλέχθηκαν περισσότερο τηλεοπτικά πρόσωπα) λέγεται Ευάγγελος Βενιζέλος, και είναι Άγγελος κακών μαντάτων για των ελληνικών λαών και ο Αρχάγγελος της ασυλίας.
Το πείραμα της πλαστικής χειρουργικής πάνω σε ένα πτώμα πέτυχε: Η νέα κεντροαριστερά, το τέρας του Φράνκενσταιν είναι εδώ: Ελιά και ποτάμι μαζί φτιάχνουν ένα χώρο που πήρε το 15% των ψηφοφόρων. Και από αυτό το σημείο όπου ο ήρωας μας, ο Ευάγγελος Βενιζέλος γλύτωσε ένα σίγουρο θάνατο, από αυτό το σημείο ξεκινάει η Βενιζελιάδα, αυτό το ομηρικό έπος. Και το έπος θα είναι ομηρικό όχι γιατί θα το γράψει ο Όμηρος, αλλά γιατί για να γραφτεί αυτό, ο Βενιζέλος θα πάρει εκατοντάδες ομήρους. Με πρώτο και καλύτερο το Φώτη Κουβέλη. 
Και τα κομμάτια που δομούν τα τέρας θα γίνουν περισσότερα: Η ΔΗΜΑΡ έχει στην ουσία διασπαστεί με την τάση της απορρόφησης στην ΕΛΙΑ να είναι η πιο δικαιωμένη πλέον και με τον Κουβέλη να είναι πλέον ένα πρόσωπο συμβολικό, ένας αχυράνθρωπος που ο Βενιζέλος θα τον χορέψει στο ταψί. Άξιος ο μισθός της «κυβερνώσας αριστεράς»
Το ποτάμι θα έχει παρόμοια τύχη: Ο Θεοδωράκης θα ανακαλύψει ότι τα στελέχη του ρέπουν προς τη συνεργασία με την ΕΛΙΑ. Αν δεν το ξέρει ήδη, σχετικά σύντομα θα ανακαλύψει ότι τα στελέχη του που ήταν καινούρια, άφθαρτα κλπ κλπ θα γλείφουν όχι μόνο τον τέλειο αρχηγό τους, δηλαδή τον ίδιο αλλά και θα φλερτάρουν επίμονα με την ιδέα της συνεργασίας με την ΕΛΙΑ.
Με ένα σμπάρο πολλά τρυγόνια: Ο Βενιζέλος όχι μόνο θα έχει καταφέρει να έχει γίνει ο αδιαφιλονίκητος ηγέτης της κεντροαριστεράς, ξορκίζοντας και το φάντασμα του Γιώργου Παπανδρέου που κάποιοι ονειρεύονται να επιστρέψει και να παίξει καταλυτικό ρόλο στα πράματα…
Ήδη ο Λοβέρδος προαλείφεται για να γίνει Βενιζελικός. 
Και οι όμηροι δε θα είναι μόνο από την «ευρύτερη κεντροαριστερά».
Έχοντας εξασφαλίσει την ασυλία του από τη ΝΔ συμμετέχοντας στο κυβερνητικό κράμα του Σαμαρά, ο Βενιζέλος θα κάνει πλέον τον καλό μπάτσο. Οι ρόλοι θα αντιστραφούν πλήρως. Ο Βενιζέλος θα πιέζει για την απάλυνση των μέτρων απειλώντας ότι θα τα καταψηφίσει εντελώς και η καυτή πατάτα θα περάσει 100% στα χέρια του Σαμαρά, ενώ θα ζητά για ανταλλάγματα περισσότερους ανθρώπους του στους μηχανισμούς του κράτους και της εξουσίας.
Οι εκλογές θα τον βρούνε αναβαπτισμένο, ήρωα, φιλολαϊκό και με ένα νέο και αόρατο κομματικό στρατό από πίσω του.
Έτσι η ευρύτερη κεντροαριστερά θα μπορέσει να κονταροχτυπηθεί με την ακροδεξιά του Σαμαρά. Αμέσως μετά την πρώτη εκλογική αναμέτρηση που δε θα βγάλει μάλλον κυβέρνηση,ο Βενιζέλος  θα τσιμεντώσει «την κεντροαριστερά» στο πρόσχημα της «ανάγκης συμμαχιών» και του «μηνύματος των συνεργασιών». Ο αυτοκράτορας της κεντροαριστεράς έχει προετοιμάσει την στέψη του. Ο Φοίνικας της σαπίλας επιχειρεί να αναγεννηθεί.
Ο Βενιζέλος μετατρέπει την αριθμητική του ήττα στις ευρωεκλογές σε συνθήκες πραγματικής νίκης. Για αυτόν το λόγο η ΕΛΙΑ έπρεπε να συντριβεί. Να μην προλάβει να εκκολαφθεί το αυγό του Βενιζέλου. Αλλά οι ψηφοφόροι είχαν αλλού το μυαλό τους.
Ακόμη και αν ο ΣΥΡΙΖΑ καταφέρει να αποκτήσει αυτοδυναμία το 2015, θα πρέπει να έρθει αντιμέτωπος όχι μόνο με τα οχυρά των παλιών συστημάτων αλλά και με το νέα σύστημα Βενιζέλου.
Αυτή είναι η κατάσταση που διαμορφώνεται στο εσωτερικό. Δεν είναι θρίαμβος του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά νίκη του συστήματος. Χθες, ακόμη και συστημικοί πολιτικοί και δημοσιογράφοι έλεγαν αβίαστα αλήθειες καθώς ήταν ένα από τα σπάνια στιγμιότυπα που δεν χρειαζόταν να καλλιεργήσουν ψέματα για να πείσουν για το προφανές: Τα χθεσινά αποτελέσματα επέτρεψαν στο σάπιο πολιτικό σύστημα να επιβιώσει και του δώσαν χρόνο να συνεχίσει το καταστροφικό του έργο και χρόνο για να ανασυγκροτηθεί και να σχεδιάσει τα επόμενα κυρίαρχα του ψεύδη.
Αλλά έχουν και άλλους νικητές οι ευρωεκλογές. Ένας άλλος λοιπόν μεγάλος νικητής των ελληνικών ευρωεκλογών είναι η Τουρκία: Μετά από χρόνια επενδύσεων του τουρκικού προξενείου στη μειονότητα, μετά από χρόνια γλειψίματος των ελληνικών κοινοβουλευτικών κομμάτων προς την ηγεσία της μειονότητας για ψηφοθηρικούς λόγους και μέσα στο πλαίσιο της απώλειας τις εθνικής κυριαρχίας της χώρας, σε αυτές τις εκλογές το μειονοτικό κόμμα της Ισότητας Ειρήνης και Φιλίας τερμάτισε πρώτο στη Ξάνθη με 26.03% και συντριπτικά πρώτο στη Ροδόπη με ποσοστό 41.08%.
Οι συνθήκες Κοσσοβοποίησης της Θράκης έχουν ωριμάσει αν και το πιο πιθανό είναι η τουρκική πλευρά να χρησιμοποιήσει την πολιτική της υπεροπλία σε περιοχές της Θράκης ώστε να τις επικαλείται ως μπαλαντέρ στις διπλωματικές παρτίδες του μέλλοντος.
Ακόμη περισσότερη ομηρία λοιπόν για την Ελλάδα, και στα διεθνή της και στα εσωτερικά της.
Από την Ελλάδα όμως ας περάσουμε στην ευρύτερη εικόνα και στον «πολιτικό σεισμό των «ευρωσκεπτικιστών» που συγκλόνισε πολιτικά την Ευρώπη. Η εκλογική αποτύπωση είναι πιστή σε αυτό που περιγράψαμε μερικές μέρες πριν στο άρθρο μας «Η Άλλη Ευρώπη» εθνικιστές, απομονωτιστές και αυτονομιστές», ένα άρθρο το οποίο παρά την κρισιμότητά του δεν αναπαράχθηκε στο ελληνικό διαδίκτυο όσο έπρεπε. Καθόλου περίεργο: Ποιους από τους εκατοντάδες χιλιάδες χρήστες του διαδικτύου που πήραν το πτυχίο με σκονάκια από το φωτοτυπίο δίπλα στη σχολή τους θα καθόταν να διαβάσει 13 σελίδες για το άμεσο μέλλον της Ευρώπης στην οποία ο ίδιος ζει; 
Το UKIP, το κόμμα της ανεξαρτησίας του Nigel Farage που κεντρική του θέση είναι η έξοδος της Μ. Βρετανίας από την ΕΕ και ο έλεγχος του μεταναστευτικού, σάρωσε στις Ευρωεκλογές με ποσοστό 28%, σπάζοντας τη μακροχρόνια διαδοχή των Εργατικών και των Συντηρητικών στην πρωτιά και ωθώντας το σύστημα σε πολιτικούς μετασχηματισμούς ενώ στις τοπικές εκλογές της Ιρλανδίας το «αριστερό εθνικιστικό» κόμμα Sinn Fein τερμάτισε δεύτερο, αγγίζοντας τα υψηλά ποσοστά του… 1918, παρά την προπαγάνδα αμαύρωσης του αρχηγού του Gerry Adams  και την προσωρινή του φυλάκιση για ένα ιδιαίτερα απεχθές έγκλημα που αποδόθηκε στον IRA και που διεπράχθη το … 1972!!!
Στη Γαλλία το κόμμα του Εθνικού Μετώπου (FN) της Marine Le Pen, κόμμα με σημαία την εθνική κυριαρχία αντί της Βρυξελλοκρατίας και τον έλεγχο του μεταναστευτικό όσον αφορά πρωτίστως ισλαμιστές μετανάστες σάρωσε τις ευρωεκλογές και έπιασε την πρωτιά με ποσοστό 25%.
Το κόμμα των σοσιαλιστών του προέδρου Hollande έπεσε στο ατιμωτικό ποσοστό του 13% και παρήγγειλε μια επείγουσα υπουργική σύσκεψη.
Στη Δανία το εθνικιστικό Κόμμα των Δανών του Morten Messerschmidt πήρε την πρωτιά με 27%.
Στην Ουγγαρία το εθνικιστικό κόμμα του εξαιρετικού Viktor Orban σάρωσε με 52% ενώ το υπερεθνικιστικό και αντιρομά κόμμα Jobbik τερμάτισε με αναμενόμενο ποσοστό άνω του 10%
Στην Αυστρία το εθνικιστικό κόμμα έφτασε κοντά στο 20%.
Στην Ολλανδία και τη Φινλανδία τα εθνικιστικά κόμματα πήραν πάνω από 10% παρότι επέδειξαν μια ελαφρώς πτωτική τάση.
Στη Σουηδία, το εθνικιστικό κόμμα πήρε για πρώτη φορά έδρα στο ευρωκοινοβούλιο.
Στην Ιταλία, παρότι ο 3ος εν συνεχεία δοτός πρωθυπουργός Ματέο Ρέντζι τα πήγε καλά, το αντισυστημικό κόμμα των 5 Αστέρων του κωμικού Beppe Grillo ξεπέρασε το 25%!!!
Στην Ισπανία, η προτίμηση ανάμεσα σε άλλους και των Καταλανών Αυτονομιστών οδήγησε το όμορο του ΣΥΡΙΖΑ κόμμα της «Ενωμένης Αριστεράς» στο να πάρει το 10% των ψήφων και στον διπλασιασμό των ποσοστών του.
(Περισσότερα για το συνέβη σε αυτές τις χώρες και τι εκφράζουν αυτά τα κόμματα μπορείτε να διαβάσετε στο απόλυτο άρθρο αναφοράς στα ελληνικά «Η Άλλη Ευρώπη, Εθνικιστές, Απομονωτιστές και Αυτονομιστές» το οποίο επιβεβαιώθηκε πλήρως από τις εξελίξεις)
Και θα κλείσουμε με τη χώρα που αντλεί προνόμια ασκώντας μια πολιτική που κάνει συντρίμμια την Ευρώπη, τη Γερμανία.
Ούτε και εκεί τα πράματα ήταν ρόδινα:
Το κόμμα της Μέρκελ, παρότι κέρδισε, μείωσε αισθητά τα ποσοστά του, λίγες μήνες μόλις μετά τον θρίαμβο του στις εθνικές εκλογές.
Μια νέα πολιτική δύναμη γεννήθηκε στη Γερμανία παρότι έχει μόλις μερικούς μήνες που ο πολιτικός φορέας της δημιουργήθηκε. Το κόμμα AFD (εναλλακτική για τη Γερμανία) που φλερτάρει με την ιδέα της επιστροφής στο Μάρκο σε περίπτωση που η Βρυξελλοκρατία δεν υποχωρήσει, πήρε πάνω από 7%.
Επίσης για πρώτη φορά, ένα ευρωβουλευτή έβγαλε το Εθνικό Δημοκρατικό Κόμμα της Γερμανίας, το NPD, ένα κόμμα που περιγράφεται ως νεοναζιστικό μάλλον καταχρηστικά παρότι έχει όντως στοιχεία ναζιστικής νοσταλγίας.
Θα επιμείνουμε λίγο στην περίπτωση του NPD μιας και είναι ένα από τα λίγα «Ευρωσκεπτιστικά» κόμματα στην Ευρώπη που μας επιτρέπουν να αντλούμε ομοιότητες με το μόρφωμα της Χρυσής Αυγής.
Το NPD έχει οικειοποιηθεί κάποια δίκαια αιτήματα όπως αυτό του ελέγχου της πλουτοκρατίας και της καταδίκης του συμμαχικού βομβαρδισμού της Δρέσδης στο τέλος του Β΄Παγκοσμίου πολέμου που κόστισε στην πόλη του 60% του πληθυσμού της. Έχει επίσης κάποιες λογικές κριτικές θέσεις σε σχέση με το NATO και την ΕΕ.
Αυτά τα αιτήματα και τις θέσεις όμως το NPD τα ενέταξε σε ένα πλαίσιο που τα αμαύρωνε και τα ακύρωνε πλήρως, αυτό του ρατσισμού και του γερμανικού αλυτρωτισμού.
Η γερμανική πολιτική σκηνή ζήτησε το NPD να τεθεί εκτός νόμου δύο φορές: το 2001 και το 2012.
Στη Γερμανία φαίνεται όμως πως η δικαιοσύνη λειτουργεί και δεν ενέδωσε όμως στις πολιτικές πιέσεις.
Το Ομοσπονδιακό Συνταγματικό Δικαστήριο της Γερμανίας δεν έθεσε το NPD εκτός νόμου.
Και δεν το έκανε γιατί αποκαλύφθηκε ότι στο NPD υπήρχε ισχυρή διείσδυση από ρουφιάνους και πράκτορες των μυστικών υπηρεσιών της Γερμανίας, ότι δηλαδή δεν ήταν ξεκάθαρο ποιες από τις δράσεις και θέσεις του NPD ήταν αυθόρμητες και ποιες ήταν προϊόντα της έμμεσης επιρροής της κυβέρνησης!!!
(Η ανεξαρτησία και η ισχύς του Ομοσπονδιακού Συνταγματικού Δικαστηρίου της Γερμανίας είναι ο λόγος για τον οποίο η Μέρκελ θέλει απαλλαγεί από αυτό το αγκάθι στο πλευρό της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης καθώς αυτό μπορεί να ακυρώσει αντισυνταγματικές αποφάσεις των Βρυξελλών, αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα το οποίο ίσως να κάνουμε σε κάποιο άλλο άρθρο)
Στην περίπτωση της Χρυσής Αυγής έγινε το αντίθετο: στα έντονα παρακρατικά της χρόνια από τη δεκαετία του 1980 μέχρι και τη δεκαετία του 2000 όπου και υποψιαζόμαστε ότι το σύστημα και οι μυστικές υπηρεσίες τη χρησιμοποιούσαν για βρώμικες αγγαρείες, η ΧΑ είχε την έντονη συγκάλυψη των αρχών.
Στα χρόνια του μνημονίου όπου ο αντιμνημονιακός χώρος έπρεπε να διεμβολιστεί από κάτι βρώμικο και ελεγχόμενο, τα μήντια ηρωοποίησαν τη ΧΑ. Όταν η ΝΔ έφτασε στο σημείο να απειλεί εκλογικά τη ΝΔ και σε συνδυασμό με τις πιέσεις από το εξωτερικό, η ΝΔ «πρόδωσε» τη ΧΑ και εξαπόλυσε πολιτικές διώξεις εναντίον της.
Η δράση ρουφιάνων στο NPD αποτελεί ένα έξοχο παράδειγμα για το πώς μπορεί κάποιος να παρεισφρήσει σε ένα ιδεατό πολιτικό χώρο που θα μπορούσε να διαμορφωθεί και να απειλήσει το σύστημα και να εμποδίσει τη δημιουργία του, δημιουργώντας ένα πολιτικό φορέα που σφετερίζεται τα αιτήματά του και τα αμαυρώνει συνδέοντας τα με εγκληματικές πράξεις και μισανθρωπική ρητορική.
Αυτός ήταν ο ρόλος που έπαιξε η ΧΑ τα τελευταία χρόνια: Να διασπάσει και να παροπλίσει τις αντιμνημονιακές δυνάμεις.
Και το κατάφερε.
Στην πουστιά, το ελληνικό πολιτικό σύστημα είναι εξαιρετικό. Άλλωστε έχει μακρά παράδοση ρουφιανιάς και πουστιάς.
Χθες, ο Ελληνικός λαός βοήθησε στο να διασωθεί αυτή η παράδοση με το να μην συντρίψει τους πολιτικούς φορείς της.
Τα εκφυλιστικά φαινόμενα θα συνεχιστούν. Δώσαμε παράταση στους βασανιστές μας.
Είμαστε άθλιοι και ασυγχώρητοι και παντελώς ανήθικοι.
Ένας ακόμη κερδισμένος των ευρωεκλογών, ο ουραγός της λίγκας των κερδισμένων,  ήταν το agriazwa.blogspot, το μοναδικό site που περιέγραψε το πως θα είναι η εικόνα της Ευρώπης την αμέσως επομένη των ευρωεκλογών και έδωσε για μια ακόμη φορά διαπιστευτήρια εγκυρότητας, αξιοπιστίας και διορατικότητας.
Αυτά, ο συγγραφέας του μπορεί να τα βάλει εκεί που ξέρει και να συνεχίσει να αναρωτιέται για ποιο λόγο συνεχίζει να γράφει σε αυτό τον τόπο «που όσοι αγαπούν τρώνε βρώμικο ψωμί». Και όσοι βρωμιάρηδες δεν αγαπούν τρώνε παντεσπάνι.
Πέτρος Αργυρίου, agriazwablogspot.com, 26/5/2014

Read More »