Στου Κατίδη το κεφάλι

Στου Κατίδη το κεφάλι 

Του Πέτρου Αργυρίου (agriazwa.blogspot.com)

Έχει γίνει χούι σε κομμάτι της Αριστεράς, ψύχωση σκέτη «το κυνήγι των φασιστών». Επιδεικνύοντας έναν άκρως αποτυχημένο και εξόχως αργοπορημένο «αποτρεπτικό ρεβανσισμό» αφού σημαντικά κοινωνικά φαινόμενα που ωθούν στον εκφασισμό της κοινωνίας έχουν ήδη τελεστεί ενόσω η αριστερά αιθεροβατούσε, τώρα η αριστερά διώκει ιδεολογικές τάσεις προτού καν γίνει κυβέρνηση, υπενθυμίζοντας μας ότι έχει φλερτάρει στο παρελθόν με σταλινικές αντιλήψεις και ότι το αφροδίσιο νόσημα του κόκκινου ολοκληρωτισμού δεν έχει πλήρως θεραπευτεί.

Οποιαδήποτε εκδήλωση παραπέμπει στη Χρυσή Αυγή από μη στελέχη της Χρυσής Αυγής είναι όχι απλά verboten αλλά και άμεσα και αμετάκλητα τιμωρητέα, χωρίς δικαστήρια και χωρίς ελαφρυντικά.

Αναφερόμενος στη Χρυσή Αυγή μίλησα για ιδεολογικές τάσεις και όχι για ιδεολογία. Και αυτό γιατί απλά η Χρυσή Αυγή δεν έχει κάποια ιδεολογική συνοχή αλλά αντίθετα είναι συνονθύλευμα, ένα ποτ πουρί όπου μπορεί κάποιος να βρει τα κυρίαρχα ναζιστικά «ιδεώδη» (αν δεν είναι κυρίαρχο, δεν είναι ναζιστικό), μαζί με φιλοβασιλικά και φιλοχουντικά, όπου μπορείς να βρεις στοιχεία χριστιανικού φονταμενταλισμού να κολυμπάν δίπλα σε προγονολατρικά και σε λιακοπουλικά στοιχεία. Ένας ανιστόρητος αχταρμάς, ένας κατιμάς.

Τι ενώνει όλα αυτά τα ετερόκλητα; Η μισαλλοδοξία. Αυτό και μόνο. Το κεντρικό σύνθημα και η θέση της Χρυσής Αυγής είναι το Ουγκ το οποίο οι ιδεολόγοι της το μετέφρασαν σε «Αίμα, Τιμή, Χρυσή Αυγή».

Πόσο δύσκολο είναι να εξουδετερώσεις στο πεδίο των ιδεών έναν αντίπαλο που το κεντρικό του σύνθημα είναι «Αίμα Τιμή Χρυσή Αυγή»; Πόσο στείρος ή παροπλισμένος ή ιδεολογικά παραπληγικός πρέπει να είσαι για να πανικοβάλλεσαι από έναν πολιτικό πλέον αντίπαλο που έχει για σύνθημα το «Αίμα, Τιμή, Χρυσή Αυγή»;

 Αντ’ αυτού, μας έρχεται από την αριστερά αυτή τη φορά το αριστερά πολιτικά ορθό. Το αριστερό Verboten υπενθυμίζοντας μας πως όσο καλές και άγιες να είναι οι ιδεολογίες αυτές συχνά είναι τα μέσα για να φτάσουν κάποιοι στο απόλυτο σκοπό: Την εξουσία.

Η αριστερά δεν «πήρε τ’ άρματα» (στο πεδίο των ιδεολογικών μαχών εννοούμε)  όταν ο Καρατζαφέρης αναβίωσε ιδεολογικά τον χουντισμό και τον ανήγαγε σε σημαντική πολιτική δύναμη για να δημιουργήσει το προγεφύρωμα της Χρυσής Αυγής και να επαναφέρει την Ακροδεξιά από το παρασκήνιο στο προσκήνιο της πολιτικής ζωής του τόπου. Άλλωστε ο Καρατσαφέρης ήταν απλά ένας ακίνδυνος γραφικός, έτσι δεν είναι κυρ Αριστερά μου;

Η αριστερά δεν «ζώστηκε τ’ άρματα» όταν ο πολύ καλά δικτυωμένος με το παγκόσμιο ολιγαρχικό σύστημα εξουσίας Γεωργάκης Παπανδρέου διεκδίκησε την εξουσία. Και αυτός γραφικούλης ήταν.

Δεν εξοργίστηκε όταν μια από τις πιο ακροδεξιές πτέρυγες του ΛΑΟΣ ακροβολίστηκε στα κοινοβουλευτικά έδρανα της Νέας Δημοκρατίας για να υπηρετήσει τα μεγάλα συμφέροντα. Τι την ένοιαζε άλλωστε; Πρόβλημα της δεξιάς ήταν. Άσχετα που αυτό το μόρφωμα με τη συνδρομή άλλων μορφωμάτων από την αριστερά θα κυβερνούσε τον τόπο οδηγώντας τον σε αδιανόητα δεινά.

Δεν κατηγόρησε τον Κουβέλη για εσχάτη προδοσία. Άλλωστε ήταν πρώην σύντροφοι. Καλύτερα να χαλάσει μια χώρα παρά η ζαχαρένια σου.

Αλλά όταν βρίσκει κάτι παιδαρέλια να παρασύρονται από το ρεύμα που έχει δημιουργήσει η Χ.Α, ε τότε, να σου πάνοπλη η Αριστερά να καταδικάζει με τη πύρινη ρομφαία της του ιστορικού δίκιου όσους φλερτάρουν με τη Χρυσή Αυγή. Χωρίς καν δίκη. Η Αριστερά έχει πάντα δίκιο. Πάντα.

Η ομφαλοσκόπηση της αριστεράς έχει ξεπεράσει κάθε «επιτρεπτό» όριο. Το ίδιο και ο ναρκισσισμός της.

Με τους αθλητές έχει βγάλει πολύ κόμπλεξ. Πρώτα ο αποκλεισμός της 23χρονης αθλήτριας του τριπλούν Βούλας Παπαχρήστου από τους ολυμπιακούς αγώνες για ένα «ρατσιστικό» ανέκδοτο στο Twitter της λες και κανένας αριστερός ποτέ δεν έχει πει ή γελάσει με «ρατσιστικά ανέκδοτα». Φυσικά η αριστερά της ισότητας δεν καταδίκασε το ίδιο ένθερμα τα σεξιστικά ανέκδοτα κατά της Βούλας Παπαχρήστου.  .

Τώρα ο ισόβιος αποκλεισμός του 20χρονου ποδοσφαιριστή της ΑΕΚ Γιώργου Κατίδη από την εθνική ομάδα για ναζιστικό χαιρετισμό προς τις κερκίδες.

Ένας ακόμη αδικημένος ήρωας της Χρυσής Αυγής γεννήθηκε, με τις ευλογίες του κεντρικού πολιτικού συστήματος και  της αριστεράς.

Παλαιότερα έγραψα για τη θεωρία των άκρων, ότι όσο άκυρη και αβάσιμη είναι η εξίσωσή τους, τόσο βάσιμη είναι η συγγένεια τους ως προς τους στόχους και τα αποτελέσματα των δράσεων τους.  Σήμερα βλέπουμε την θεωρία των μέσων: Η σαπίλα του κεντρικού πολιτικού συστήματος να συγκλίνει με την αριστερά στο θέμα της Χρυσής Αυγής.

Και μέσω του αποκλεισμού και του αναθέματος στη Χρυσή Αυγή να πετυχαίνουν από κοινού το σύστημα και η αριστερά αυτό που το σύστημα ποθεί και η αριστερά αντιμάχεται: Την ενδυνάμωση της Χρυσής Αυγής.

Οι αθλητές, χωρίς να θέλουμε να γενικεύουμε επικίνδυνα, συνήθως δε φημίζονται για την πνευματική τους καλλιέργεια χωρίς φυσικά κάτι τέτοιο να αποτελεί αξίωμα. Και ο Κατίδης δεν είναι παρά αθλητής του πιο ακραία λαϊκίστικου αθλήματος.  

Η αριστερά δεν τα βαλε με τον Πλεύρη, με το Βενιζέλο, τον Μπίστη, τον Βορίδη. Τα βαλε με την Παπαχρήστου και τον Κατίδη, αθλητές του σώματος και όχι του πνεύματος και ως εκ τούτου εξαιρετικά αδύναμους αντιπάλους.

Και πόσο μακρια θα πάει αυτή η βαλίτσα; Θα αποβάλουμε παιδιά από το σχολείο, θα αποκλείουμε εργασιακά ανθρώπους επειδή είπαν την τρισκατάρατη λέξη ή κάναν μια χειρονομία που παραπέμπει στην Χρυσή Αυγή; Μπήκαμε ήδη στην τροχιά της λογικής των πογκρόμ;

Για να βάλουμε λοιπόν κάποια πράματα στη θέση τους.

Ο επαγγελματικός αθλητισμός είναι ένα εξόχως ανταγωνιστικό πεδίο όπου επιβραβεύεται η σωματική ανωτερότητα έναντι άλλων: Πηδάς καλύτερα, τρέχεις γρηγορότερα, βαράς δυνατότερα, έ είσαι ανώτερος και παίρνεις ένα σκασμό λεφτά για να συντηρούν τα κόπλεξ τους οι μάζες. Από τη φύση του δηλαδή ο αθλητισμός περιέχει σπερματικά στοιχεία που μπορεί να θρέψουν ναζιστικές ιδεολογίες.

Μήπως να καταργήσουμε τον αθλητισμό; Θα ήταν δημοκρατικό αυτό;

Αν πάμε τώρα στα ομαδικά αθλήματα και ιδιαίτερα στο πιο λαϊκίστικα εξ αυτών, το ποδόσφαιρο, ΓΑΜΗΣΕ ΤΑ.

Το ποδόσφαιρο είναι ένας κοινωνικός αταβισμός γεμάτος ταξικά στοιχεία, εθνικιστικά στοιχεία, φαλλοκρατικά στοιχεία, σεξιστικά στοιχεία, ηδονοβλεπτικά στοιχεία, κομπλεξισμούς, ακραία στοιχεία.

11 άντρες απέναντι σε άλλους 11 άντρες. Τι τους χωρίζει; Γιατί πολεμάνε; Για τη φανέλα και το σώβρακα.

Το ΑΡΗΣ και ξερό ψωμί, το ΠΑΟΚ δεν είναι ομάδα είναι θρησκεία είναι ξεκάθαρα διακηρύξεις φανατισμού που ασπάζονται εκατομμύρια συμπολίτες μας.

Είναι το απόλυτο αντιπαραγωγικό, απολιτικό και ανιδεολογικό τέλμα.  Για μια φανέλα αδειανή σκοτώνουν οι άνθρωποι το χρόνο τους. Οι αθλητές γερνάνε, πεθαίνουν, οι οπαδοί μένουν εκεί: Η ομάδα είναι εκεί, ιερή, αιώνια. 

Και δεν φτάνει μόνο αυτό: ενίοτε γίνεται ο ποδοσφαιρισμός γίνεται αντικοινωνικός: ανυπολόγιστες οι ζημιές σε ιδιωτική και δημόσια περιουσία από τους φανατικούς.

Και να ταν μόνο αυτό: Το ποδόσφαιρο αποτελεί από τις σημαντικότερες «αιτίες» τραυματισμού παγκοσμίως. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι, φανατικοί και μη έχουν τραυματιστεί από τις συρράξεις οπαδών. Χιλιάδες έχουν σκοτωθεί.

Από τα «φονικά» αθλήματα, το ποδόσφαιρο είναι το πιο φονικό. Γιατί η φονική βία δεν λαμβάνει χώρα μέσα στο γήπεδο όπου υπάρχουν κανόνες. Λαμβάνει χώρα γύρω και έξω από αυτό όπου κάποιοι οπαδοί συμπεριφέρονται σαν να μην υπάρχουν κανόνες (αυτό δεν είναι απόλυτο: Υπάρχουν συχνά και τα ντου των οπαδών μέσα στο γήπεδο)

Το ποδόσφαιρο δεν αποτελεί απλά εστία «βίας και ανομίας». Αποτελεί ενίοτε δεξαμενή βίας και ανομίας από την οποία επιχειρούν να αντλήσουν κυρίως ακραία δεξιά αλλά και κάποτε ακραία αριστερά στοιχεία ψημένους και ετοιμοπόλεμους μπαμπουίνους για τους σκοπούς τους.

Ας δούμε τι μας λέει η βρετανική εμπειρία, μια από τις πιο βεβαρυμμένες στην ιστορία του χουλιγκανισμού.

Τη δεκαετία του 1970, το αντιδραστικό «ακροδεξιό» κίνημα των σκινχεντάδων, προερχόμενο κυρίως από τα κατώτερα εργατικά στρώματα (ώρε κράξιμο που θα φάω από το ριζοσπάστη) συνάντησε τον χουλιγκανισμό: Ήταν κεραυνοβόλος έρωτας: Κάποιοι χουλιγκάνοι γίναν σκινχεντάδες καικάποιοι  σκινχεντάδες χουλιγάνοι.

Το Εθνικό Μέτωπο, το αδερφό κόμμα της Χρυσής Αυγής στη Μ. Βρετανία κατά τις δεκαετίες του 1970 και του 1980 φλέρταρε αδιάκοπα και ενίοτε ταυτίστηκε με τμήμα του χουλιγκανισμού.

Στη Γερμανία η συσχέτιση νεοναζισμού χουλιγκανισμού δεν είναι σπάνια.

Και να ήταν μόνο αυτά τα κακά του ποδοσφαίρου.

Γιατί τους στρατούς των χρήσιμων ηλιθίων του τους αγοράζουν πακέτο με τις ομάδες καθόλα ύποπτοι και ενίοτε υπόδικοι επιχειρηματίες που μέσω της λαοφιλίας της ομάδας και των ποδοσφαιρικών συμμοριών ασκούν πολιτικές πιέσεις ή κάνουν πολιτικές εκδουλεύσεις ξεπλένοντας παράλληλα μαύρο χρήμα.

Χωρίς να κάνουμε κάποιο υπαινιγμό για την εντιμότητα τους ας αναφέρουμε απλά κάποια ονόματα προέδρων: Μπερλουσκόνι, Αμπράμοβιτζ, Γιλντιρίμ, Κόκκωτας,Ψωμιάδης,  Βαρδινογιάννης, Κόκκαλης κλπ κλπ.       

 Κάποιοι από αυτούς βρίσκονται ήδη στη φυλακή.

 Και δεν μας φτάνουν μόνο αυτά. Γιατί πολλοί χουλιγκάνοι φροντίζουν να βάψουν από μικρά τα παιδάκια τους, συντηρώντας για πάντα τον χουλιγκανισμό.

Φυσικά το ποδόσφαιρο δεν είναι η αιτία αλλά ένα γόνιμο χωράφι για όλα αυτά που αναφέραμε.

Αλλά ας γυρίσουμε στην περίπτωση Κατίδη. Είναι ακροεθνικιστής για αυτό και δε θα φορέσει το εθνόσημο.

Και δεν θα βρίσκεται στις γιορτές του συμβολικού εθνικισμού που είναι οι παγκόσμιες διοργανώσεις όπου οι αντίπαλες ομάδες δεν συγκρίνουν την πρόοδο τους στην επιστήμη τους, τη βιομηχανία τους, τη γεωργία τους,  τις τέχνες τους αλλά στέλνουν μια αντιπροσωπεία αθλητών για να κατατροπώσει μια άλλη αντιπροσωπεία αθλητών! Μεγαλειώδες.

Είπαμε: αταβισμοί.

Επικίνδυνοι. Ακραίοι από τη φύση τους.

Ο αθλητικός εθνικισμός έχει φτάσει σε τέτοια σημεία όπου οι αθλητές είναι πρόθυμοι ή απλά αναγκάζονται να γεμίζουν με αναβολικά, στεροειδή και άλλα για να δοξάσουν και να δοξαστούν! Βασικά για τα φράγκα το κάνουν από ένα σημείο και μετά αλλά αυτό είναι μια άλλη κουβέντα.

Το αθλητικό στεροε-Ιδεώδες.

Για την ιστορία του Κατίδη χύθηκε τόνους μελάνι. Χύθηκαν δάκρυα. Ο Κατίδης δεν ήταν σε καμία θέση να υπερασπίσει τον εαυτό του. Λέγεται ότι έκλαψε μόλις κατάλαβε την ομοβροντία επιθέσεων απέναντι στο πρόσωπο του που σήκωσε το χέρι που ναζιστικά εξέτεινε ο Κατίδης.

Ήξερε ή δεν ήξερε τι έκανε; Ήταν πολύ μικρός ή πολύ μεγάλος για να ξέρει; Όφειλε να ξέρει; Η λαϊκή ετυμηγορία θέλει τον Κατίδη αξιόποινο ναζιστικό γουρούνι. Η ΕΠΟ το ίδιο. Ο ΣΥΡΙΖΑ το ίδιο. Το ΚΚΕ το ίδιο. Η ΔΗΜΑΡ επίσης. Από όλους αυτούς , η ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ ξεπέρασε μάλιστα τις ανακοινώσεις όλων των άλλων σε ψηφοθηρικό γλείψιμο των οπαδών της ΑΕΚ μιλώντας για τους «εκατομμύρια δημοκρατικούς οπαδούς της».

Φαντάζομαι ότι αν οι οπαδοί της ΑΕΚ είναι δημοκρατικοί εξ ορισμού επειδή είναι απλά οπαδοί της ΑΕΚ, ε το ίδιοι δημοκρατικοί θα πρέπει να είναι και οι οπαδοί των άλλων «μεγάλων σωματείων» αλλά και μικρότεροι. Λίγο πολύ να συμπεράνουμε από τη γελοία ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ ότι όλοι οι οπαδοί είναι δημοκράτες. Και ρε πούστη μου, από πού θα το βρει το κοντά στο διψήφιο ποσοστό που θα πάρει η ΧΑ χάρη σε τέτοιες μαλακίες στις επερχόμενες εκλογές που εκτιμώ θα έχουμε το καλοκαίρι;

Πόσες φορές θα την ψηφίσει ο Κατίδης και η Παπαχρίστου; Και γιατί με τους 9 εκατομμύρια (αν έχει η ΑΕΚ εκατομμύρια οπαδούς τότε πολλά εκατομμύρια οπαδούς έχει  ο Γάβρος, ο Βάζελος, ο ΠΑΟΚ, ο ΑΡΗΣ κλπ κλπ, δηλαδή τα μαθηματικά της ανακοίνωσης του ΣΥΡΙΖΑ έχουν οπαδοποιήσει όλη την Ελλάδα μαζί τις γυναίκες που συχνά είναι αντι-οπαδικές) «δημοκρατικούς οπαδούς» σε αυτή τη χώρα, γιατί έχουμε ολοένα και μεγαλύτερο έλλειμμα δημοκρατίας;

Η ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ είναι το λιγότερο φαιδρή και συγκρίνεται μοναχά με αυτή της ΔΗΜΑΡ: «Μάλλον ο κύριος Κατίδης δεν γνωρίζει ότι η ΑΕΚ είναι ομάδα προσφύγων, που έχουν πληρώσει πολύ ακριβά το ρατσισμό και τον φασισμό»

Χαχαχα. Η υποκρισία σε όλο της το μεγαλείο. Η ΔΗΜΑΡ, το δεκανίκι μιας πολιτικής που δημιουργεί κάθε χρόνο χιλιάδες Έλληνες μετανάστες που θα πληρώσουν το ρατσισμό και τον φασισμό των Ευρωπαίων, μιλά εκ μέρους «προσφυγικού σωματείου». Η γελοιότητα σε όλη της το μεγαλείο.

Μόνο ο Στάθης Παναγούλης, αδερφός του ηρωικού επίδοξου τυραννοκτόνου Αλέκου Παναγούλο και δυστυχώς γυρολόγος της πολιτικής, τόλμησε να βάλει τα πράγματα στη σωστή τους διάσταση γράφοντας:  «Η ΔΗ.ΜΑ.Ρ. Του Κουβέλη, καταδίκασε απόψε τον χαιρετισμό του ποδοσφαιριστή της ΑΕΚ Γιώργο Κατίδη ( ο οποίος με κλάματα μετά το τέλος του αγώνα , όπως δήλωσε ο προπονητής του , δεν γνώριζε τί έκανε ) .....Άραγε πότε θα καταδικάσει ο Κουβέλης το διορισμένο μέσα από τις φυλακές του Κορυδαλλού το 1982 Μάκη Βορίδη σαν εκπρόσωπο της χούντας του Παπαδόπουλου;;; Με τον Βορίδη συναγελάζετε σήμερα ο Κουβέλης καθώς και με άλλα φασιστοειδή στοιχεία που βρίσκονται στην αγκαλιά τους Νέας Δημοκρατίας και πίνουν το αίμα του Ελληνικού Λαού… Η υποκρισία έχει και όρια κ. Κουβέλη!!!...»

Λάθος κύριε Παναγούλη. Η υποκρισία δεν έχει όρια. Ιδού πως κλείνει η ανακοίνωση της ΔΗΜΑΡ.
« Το δηλητήριο του ναζισμού δεν πρέπει να μολύνει το ελληνικό ποδόσφαιρο»

Ναι. Το άσπιλο ελληνικό ποδόσφαιρο. Με τους στρατούς των φανατικών οπαδών να διοικούνται από βρώμικους επιχειρηματίες.

Αλλά για αυτά δεν γράφει η αριστερά (φυσικά όταν γράφω αριστερά δεν αναφέρομαι στη φανατικά νεοφιλελεύθερη μνημονιακή ΔΗΜΑΡ που παρέμενε ως πράκτορας εν υπνώσει στους κόλπους του ΣΥΡΙΖΑ μέχρι να έρθει η ώρα της να παίξει το βρώμικο ρόλο της εξαπατώντας με την αριστερή προβιά της το εκλογικό σώμα) , δεν βγάζει ανακοινώσεις η αριστερά  που έχει αποκτήσει την κακή συνήθεια να διυλίζει τον κώνωπα και να καταπίνει την κάμηλον.  

Γιατί και η αριστερά δημαγωγεί και είναι στελέχη της είναι όμηροι του πολιτικαντισμού της. Και ψάχνει κάτι κακομοίρηδες όπως η Παπαχρήστου και ο Κατίδης για να δείξει τη σκληρή πυγμή του πολιτικά ορθού της.

Έχουν κοινά η πολιτική και το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα: Βρώμικα, αντιπαραγωγικά, αντικοινωνικά, δημαγωγικά, λαϊκίστικα, γεμάτα στημένα ματσάκια όπου οι πολλοί χειροκροτούν τους λίγους που τους εξαπατούν μπροστά στα μάτια τους νομίζοντας πως οι πολλοί και οι λίγοι ανήκουν στην ίδια ομάδα. Φευ.

Η υποκρισία δεν έχει όρια. Όλοι πέσαν πάνω στον Κατίδη να τον φάνε, να τον κάνουν εξιλαστήριο θύμα. Τον αποκλείσαν δια βίου από την εθνική.

Δε θυμάμαι παρόμοια αντίδραση όταν το 1997 ο πολύς Πρετεντέρης έσπαγε σε κοινή θέα τον νόμο πετώντας από τις κερκίδες γεμάτο μπουκάλι νερού στο κεφάλι διαιτητή (για να θυμηθούμε λίγο και την αδικοχαμένη Μαλβίνα https://www.youtube.com/watch?v=M_SV5D8wo1Q). Ιδού πως είχε απολογηθεί για τη βία του ο «δημοσιογράφος» των λόμπι: «Ένα ολόκληρο γήπεδο κόχλαζε, φώναζε και πέταγε μπουκάλια εκείνη τη στιγμή. Eύλογο είναι κι' εσύ ν' αντιδράσεις με τον ίδιο τρόπο... εθιμικά. Δεν καταλαβαίνω γιατί γίνεται θέμα. Όποιος δεν έχει πάει γήπεδο, δεν μπορεί να καταλάβει τι συμβαίνει αυτές τις στιγμές. Όταν νιώθεις ότι αδικείσαι, αντιδράς με όποιον τρόπο βρίσκεις πρόσφορο εκείνη τη στιγμή».

Χρόνια αργότερα θα γράψει για τη βία και τα γενεσιουργά αίτια της πολιτικοποίησης της Χρυσής Αυγής:

«Λυπάμαι, παιδιά, αλλά δεν υπάρχει καλή και κακή ανομία. Όπως δεν υπάρχουν δύο έννομες τάξεις – αυτή που μας γουστάρει και η άλλη…
 Εκτός κι αν η Χρυσή Αυγή αποδειχθεί όντως χρυσή ευκαιρία. Μια ευκαιρία να μιλήσουμε όλοι για όλα και κατ’ αρχήν για τους εαυτούς μας»

Μίλα για τον εαυτό σου Pretent-έρη.

Φυσικά δεν υπάρχουν πλέον στην Ελλάδα δύο έννομες τάξεις. Υπάρχουν αυτοί που γράφουν νόμους για να είναι υπεράνω νόμων και οι άλλοι που βρίσκονται κάτω από την μπότα που εξυπηρετούν τα συμφέροντα αυτών που είναι υπεράνω των νόμων.

Και αυτό είναι ακριβώς το φαινόμενο που νομιμοποίησε στην αντίληψη του κόσμου την ψήφο στην Χρυσή Αυγή. Η αίσθηση μιας κατάφορης αδικίας. Οι ψήφοι της έρχονται κυρίως από τα λαϊκά στρώματα, όχι από τους Πρετεντέρηδες και τις Τρέμηδες… Εκτός και αν φυσικά τα αφεντικά τους τους υποδείξουν να ψηφίσουν ΧΑ για τους δικούς τους λόγους.

Ο Πρετεντέρης λοιπόν δεν αποκλείστηκε για την περιφρόνηση του «προς την έννομη τάξη του» και για τον χουλιγκανισμό του από κανέναν και από πουθενά. Δεν δέχτηκε καμιά ομοβροντία καταδικών για την αλόγιστη και απρόκλητη βία του. Τον έπνιγε το δίκιο τον καημένο. Από τότε πάλευε για αυτό.

Ο Πρετεντέρης δεν καταδικάστηκε από την κοινή γνώμη. Αντίθετα, πρόκοψε. Γιατί ο Πρετεντέρης ήταν και είναι με τους λίγους. Τους δυνατούς.

Ο Κατίδης πάλι, την πλήρωσε τη νύφη. Γιατί ο Κατίδης ούτε Βορίδης είναι, ούτε Πρετεντέρης. Γιατί δεν έχει τις πλάτες του συστήματος. Γιατί είναι εύκολος αντίπαλος. Το εύκολο θύμα για να ξεπλύνουμε τις αμαρτίες μας.

Να κλείσουμε διερευνώντας το επίμαχο θέμα λες και κρίνεται το μέλλον μας από την ετυμηγορία: Ήξερε τι έκανε ο Κατίδης ή όχι; Είναι ο Κατίδης νεοναζί ή ο ναζιστικός χαιρετισμός ήταν απλά μια μαλακία της στιγμής; Τεράστια, εναγώνια, υπαρξιακά ερωτήματα.

Ας συμβουλευτούμε τον Josef Smolic που έχει ασχοληθεί ιδιαιτέρως με τη σχέση του πολιτικού εξτρεμισμού με το ποδόσφαιρο, μια σχέση που σας διαβεβαιώνω πως δεν ξεκίνησε με τον Κατίδη.  Γράφει λοιπόν ο Smolic για τον χουλιγκανισμό στην Τσεχία:

«Σε ποδοσφαιρικά στάδια, είναι εφικτό να δεις ναζιστικούς χαιρετισμούς καθώς και την επίκληση Ναζιστικών, ρατσιστικών, και αντισημιτικών σχολίων και συνθημάτων. Παρά το γεγονός αυτό, δεν δύναται να βεβαιωθεί πως άτομα που συμπεριφέρονται με αυτόν τον τρόπο συνδέονται με ακροδεξιές οργανώσεις που δρουν στην Τσεχία.  Στο μεγαλύτερο μέρος του αυτό το φαινόμενο σχετίζεται κυρίως με προκλήσεις από άτομα κάτω από την επήρεια αλκοόλ ή από συμμορίες χούλιγκανς που θεωρούν αυτό το είδος συμπεριφοράς σαν το φυσιολογικό εθιμοτυπικό που συνοδεύει έναν ποδοσφαιρικό αγώνα»

Είμαι από τη Μακεδονία. Για χρόνια άκουγα Αθηναίους οπαδούς να αποκαλούν Μακεδόνες οπαδούς «Βούλγαρους». Δεν θεώρησα τους Αθηναίους οπαδούς πράκτορες του βουλγαρικού επεκτατισμού ή κρυφοσκοπιανούς. Τους θεωρούσα αυτό ακριβώς που τους θεωρώ και τώρα, αυτό που θεωρώ και τους Μακεδόνες και τον κάθε καταγωγής φανατικό οπαδό: Λιγότερο ή περισσότερο ηλιθίους, χρήσιμους και άχρηστους.

Ο Κατίδης ως νεαρός ποδοσφαιριστής είναι προϊόν μιας ποδοσφαιρικής υποκουλτούρας με αισχρές ύβρεις προς ζωντανούς και νεκρούς, προς όσια και ανόσια και με αντίστοιχες επιδείξεις βίας, εμφορούμενες από στερεότυπα ρατσιστικά, σεξιστικά, φυλετικά και ότι βάζει ο νους σας.

Αυτά είναι τα γήπεδα μας και τα γήπεδα μας είναι μια πτυχή της κοινωνίας μας. Τι να κάνουμε τώρα; Να γκρεμίσουμε τα γήπεδα; Να απαγορεύσουμε το ποδόσφαιρο; Αυτά δε γίνονται. Δεν είναι δημοκρατικά. Έτσι λοιπόν αντί για συνολική καταδίκη των εκφυλιστικών φαινομένων που συνοδεύουν το ποδόσφαιρο και τη σάπια κοινωνία μας, καταδικάζουμε έναν ποδοσφαιριστή για να έχουμε ήσυχη τη συνείδηση μας. Ένας ακόμη αποδιοπομπαίος τράγος.

Η αριστερά για μία ακόμη φορά επιδεικνύει υπερευαισθησία στα μικρά και αδιαφορία στα μεγάλα.  

Κάντε τον Κατίδη βουλευτή της Χρυσής Αυγής. Κάντε τη Χρυσή Αυγή κυβέρνηση με τις μαλακίες που κάνετε. Κάντε ότι σκατά θέλετε. Ένα πράγμα μην κάνετε: Μην σπάτε μπάλες με τον πολιτικό ορθό σας.  

Εγώ θα καθίσω να ακούσω τον ιδιοφυή τον Τζιμάκο τον Πανούση που τα χει πει καλύτερα από όλα τα κόμματα σας μαζί:

Βούλγαροι, Βούλγαροι,
χανούμισσες βαζέλες
όλο το έθνος προσκυνάει
σώβρακα και φανέλες

Και αφού λύσαμε το θέμα του Κατίδη και εκτονωθήκαμε λίγο ας γυρίσουμε σιγά σιγά στα αδιέξοδα που μας επιβάλλει η κεντρική πολιτική σκηνή και μας περιμένουν με το πελώριο και πειναλέο στόμα τους. Ο κόσμος σου δεν έγινε καλύτερος επειδή ο Κατίδης αποκλείστηκε από την Εθνική σου.   

Read More »

Κύπρος, δεν ξεχνώ νο2.

Κύπρος, δεν ξεχνώ νο2

Του Πέτρου Αργυρίου (agriazwa.blogspot.com)

                                                                           Νο 2

Το καλοκαίρι του 1974 τουρκικές στρατιωτικές δυνάμεις επιτίθενται στην Κυπριακή δημοκρατία με τον αμερικανικό δάχτυλο να έχει αφήσει τα αποτυπώματα του παντού στο διχασμό του μαρτυρικού νησιού.

Χιλιάδες νεκροί και εξαφανισμένοι Κύπριοι.  Η δεύτερη χούντα στην Ελλάδα θα εγκαταλείψει τους Κύπριους αφού πρώτα έχει φροντίσει να διαμορφώσει τις συνθήκες που θα δώσουν το άλλοθι της τουρκικής εισβολής.

Μια ακόμη εθνική προδοσία έχει συντελεστεί.      

Στους τοίχους της Ελλάδας θα γραφεί το «Δεν ξεχνώ».

Τα χρόνια περάσανε. Η μπογιά ξέφτισε. Τα συνθήματα σβήσανε. Η μνήμη έσβησε και αυτή.

Παρά το διχασμό, η Κύπρος ανθεί οικονομικά με εντυπωσιακά σταθερούς ρυθμούς αύξησης του ΑΕΠ.

Το 2007, η Κύπρος θα χάσει τη νομισματική της αυτονομία και θα μπει και αυτή στη θηλιά του μηχανισμού του Ευρώ, μιμούμενη την αδερφή της Ελλάδα που «κατέφερε» το 2001 να μπει και αυτή στο Ευρώ με τις αλχημείες Σημίτη-Στουρνάρα.

Το αποτελέσματα είναι δραματικά και θα γίνουν πολύ ορατά, πολύ σύντομα.

Το 2007 τα οικονομικά μεγέθη της Κύπρου παραμένουν υποδειγματικά. Δημοσιονομικό πλεόνασμα της τάξης του 1.5%, πληθωρισμός 2.2%, ανεργία μόλις 3.9% και κατά κεφαλή εισόδημα στο 92% του μέσου κοινοτικού όρου σε μονάδες αγοραστικής αξίας.[1]

Το χρέος της Κύπρου, υποδειγματικά μικρό και κάτω από το 60% το 2007, θα φτάσει με το Ευρώ στο 71,8% με το Ευρώ ενώ το κυπριακό τραπεζικό σύστημα θα βάλει τα δόντια του πια βαθειά στο βιος του Κυπρίου. Ακριβώς όπως συνέβη και στην Ελλάδα. Βίοι παράλληλοι.

Αλλά ούτε και αυτό φτάνει για να τινάξει την Κυπριακή οικονομία στον αέρα.

Με την εκλογή του Γιωργάκη του Παπανδρέου, του πράκτορα της «παγκόσμιας διακυβέρνησης» στο ρόλο του πρωθυπουργού και την υπαγωγή της Ελλάδας στην πλήρη δικαιοδοσία των δανειστών, τα πράγματα θα πάρουν σύντομα εφιαλτική τροπή και στην Κύπρο.

Ένα χρόνο πριν, το 2008, πρόεδρος της Κυπριακής δημοκρατίας θα εκλεγεί ο ψευδοκομμουνιστής Χριστόφιας.

Το πιόνια έχουν τοποθετηθεί. Το 2009 δύο ψευδοαριστερές περσόνες βρίσκονται στο τιμόνι Ελλάδας-Κύπρου. Μένει να γίνουν οι κινήσεις που θα οδηγήσουν στο ματ κατά της ελληνικής και κυπριακής οικονομίας και κοινωνίας.

Ο Παπανδρέου, μέσω του Παπακωνσταντίνου θα μαγειρέψει τα στατιστικά στοιχεία για να διογκώσει το έλλειμμα και να φέρει τους δανειστές μέσα στη χώρα.

Την ίδια περίοδο, το 2009-2010, σε μια εποχή φαινομενικής κυβερνητικής νηνεμίας όπου απλά προετοιμαζόταν το μαγειρείο για να φαγωθεί η Ελλάδα και η Κύπρος, οι κυπριακές τράπεζες φαγώνονται να αγοράσουν δυσβάστακτα μεγάλο κομμάτι της ήδη επισφαλούς πίττας  των ελληνικών ομολόγων, την στιγμή που δημόσιοι οργανισμοί στην Ελλάδα αναγκάζονται να κάνουν ακριβώς το ίδιο. Να πάρουν στα χέρια τους ομόλογα επισφαλή που σύντομα θα γινόντουσαν τοξικά για να μην σκάσει η προγραμματισμένη κρίση χρέους στα χέρια των «αγορών».

Αλλά η Κύπρος πρέπει να μαλακώσει και άλλο για να φαγωθεί.  

Τον Ιούλιο του 2011, σε μια υπόθεση που βρομάει προβακάτσια, «σκάει» η ναυτική βάση στο Μαρί με απώλειες ανθρωπίνων ζωών και παράπλευρη οικονομική απώλεια λόγω καταστροφής των ηλεκτροδοτικών δομών της Κύπρου, που εκτιμάται από 3,1% μέχρι το 20% του Κυπριακού ΑΕΠ.

Τώρα η Κύπρος έχει γίνει πιο τρυφερή. Οι επόμενες κινήσεις θα είναι το σίτεμα της.  

Με την απόφαση της κυπριακής ηγεσίας να «σώσει» την Ελλάδα το 2011 συναινώντας και υποστηρίζοντας το μονομερές κούρεμα του ελληνικού χρέους εις βάρους κυρίως Ελλήνων κατόχων ομολόγων, μικρομολογιούχων, ασφαλιστικών ταμείων και δημοσίων οργανισμών για να περιοριστεί η έκθεση των διεθνών μεγαλοδανειστών στον ελληνικό κίνδυνο, η Κύπρος θα εκτεθεί τοξικά στο ελληνικό χρέος που κατέχει. Αυτόματα το χρέος της Κύπρου εκτινάσσεται κατά 10%. Αυτόματα. Τα δάνεια προδοσίας ανάμεσα στις Ελληνικές και κυπριακές ηγεσίες μοιράζονται αφειδώς σαν παθιασμένα γλώσσόφιλα.   

Η Κύπρος, μέσα σε μερικά χρόνια έχει μπει από το πουθενά σε κρίση χρέους. Οι πολιτικές ευθύνες είναι εξόχως εγκληματικές.

Ακριβώς όπως και στην περίπτωση της Ελλάδας, αυτό που ξεκίνησε ένας ψευτοαριστερός εξαπατώντας το εκλογικό σώμα με προεκλογικές εξαγγελίες κοινωνικών παροχών, θα το ολοκληρώσει ένας ψευτοδεξιός με προεκλογικές εξαγγελίες εγγύησης των ελαχίστων προς όφελος του Λαού του.  

Λίγους μήνες μετά την αλχημεία της ανέλιξης του «δεξιού» Αντώνη Σαμαρά στην πρωθυπουργία της Ελλάδας, με προεκλογικό λάβαρο την επαναδιαπραγμάτευση των όρων του μνημονίου ακριβώς για να επιβάλει σκληρότερους ακόμη μνημονιακούς όρους, ο Ανανιστής (υποστηρικτής του σχεδίου Ανάν), ο Ανανίας «δεξιός» Νίκος Αναστασιάδης γελάει με τους Κύπριους  και τους ξεγελάει εγγυώμενος τις τραπεζικές τους καταθέσεις. Μέρες μόλις μετά την εκλογή του στο θώκο του προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας, η τρόικα βάζει χέρι στις καταθέσεις των Κυπρίων για να τους «σώσει». Άλλοι το λένε φόρο. Άλλοι το λένε «κούρεμα». Εγώ το λέω όπως είναι: Παράνομη κατάσχεση ιδιωτικής περιουσίας. Πλιάτσικο χωρίς διακρίσεις. Ληστεία.

Το νησί παγώνει. Τα ATM κλείνουν για καταθέσεις άνω των 600 e.

Ο Αναστασιάδης ήταν το πιο σύντομο πολιτικό ανέκδοτο.

Οι Κύπριοι έχουν πάρει μια πρώτη γεύση για τι τους περιμένει στα πλαίσια του Γερμανικού Ολοκληρωτισμού.

Τα παπαγαλάκια μιλάνε για έλεγχο του μαύρου χρήματος. Ξεχνάν να πουν όμως ότι το μοντέρνο χρηματοπιστωτικό σύστημα είναι δομημένο πάνω στο μαύρο χρήμα. Οι τόκοι είναι απλά το δόλωμα για τα λεφτά των μικροκαταθετών που αφού έχουν χρηματοδοτήσει το μαύρο χρήμα με τις καταθέσεις τους θα κληθούν να πληρώσουν και τα σπασμένα. Όπως ήδη έχει συμβεί σε αυτήν την τεράστια απάτη εις  βάρους της ανθρωπότητας.

Δε δύναται να υπάρξει έλεγχος του μαύρου χρήματος όσο οι τραπεζικές διαδικασίες παραμένουν αδιαφανείς. Για κάθε Κύπρο που καταστρέφεται, υπάρχουν άλλοι 10 παράδεισοι φοροδιαφυγής. Και για κάθε έναν από αυτούς που «επιλεκτικά» καταστρέφεται, μπορούν να δημιουργηθούν άλλοι 10. Αυτό σημαίνει ανάμεσα σε άλλα η «παγκοσμιοποίηση». Το άλλοθι της καταστροφής της Κύπρου δεν είναι τίποτα παρά ακριβώς αυτό: άλλοθι για την καταστροφή της Κύπρου.

Το τραπεζικό σύστημα της Κύπρου που απέκτησε όλο και περισσότερα καρκινικά στοιχεία κατά τη διάρκεια της ενταξιακής πορείας προς το μηχανισμό του Ευρώ, σήμερα πέθανε. Αυτό που μας εξοργίζει και μας κάνει να θρηνούμε είναι πως μαζί του πέθανε και η Κύπρος σήμερα. Στην κηδεία της παρευρέθη και η μαύρη χήρα, η ελληνική μνημονιακή   κυβέρνηση, η χήρα που σκότωσε το λαό που είχε μνηστευτεί,  για να κλέψει κάτι από τα κόλλυβα και να τα παραδώσει στους διεθνείς νταβατζήδες της.     

Τα παραρτήματα των κυπριακών τραπεζών που βρίσκονται στην Ελλάδα περνάν κατά πάσα πιθανότητα στο Νέο Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο το οποίο -αν δεν το έχετε μέχρι τώρα παρατηρήσει- δημιουργήθηκε από «σορτάρισμα» του παλιού σε καλό και κακό και παραχωρήθηκε από το ελληνικό δημόσιο στο Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, στην Ευρώπη δηλαδή. Την Ευρώπη που κάθε μέρα γίνεται όλο και πιο ολοκληρωτική στο όνομα της ολοκλήρωσης της.

Όχι μόνο οι πολιτικές ηγεσίες της Ελλάδας ξεπούλησαν μέσω ραδιουργιών τους λαούς τους αλλά κόψαν και «νόμισμα» για να διακινούν τις πουστιές μεταξύ τους.Οι χρονισμοί των πολιτικοοικονομικών συμπτώσεων σε Ελλάδα Κύπρο είναι τέτοιοι που μοιάζουν απαγορευτικοί για οποιαδήποτε άλλη ερμηνεία πλην της προσχεδιασμένης σκευωρίας. 

 Η Κύπρος πλέον κοιτά πλέον κατάματα χρέος της τάξης του 150% του ΑΕΠ για το 2014. Τελείωσε. Οι Κύπριοι θα έχουν τη σκληρή μοίρα των Ελλήνων. Η Κύπρος επιτέλους «ελληνοποιήθηκε». Έλληνες και Κύπριοι στην καλύτερη περίπτωση θα γίνουν τα γκαρσόνια των Ευρωπαίων. Στην χειρότερη; Οι κινέζοι της Ευρώπης.

 Από όποια πλευρά και αν το δει κανείς, την πατριωτική, την κομμουνιστική, την οικονομική, την ανθρωπιστική, την ατομική, την κοινωνική, Σημίτης, Παπανδρέου, Σαμαράς, Χριστόφιας και Αναστασιάδης είναι προδότες.

Μια λύση υπάρχει για Έλληνες και Κύπριους. Μια: για αυτούς που πήραν το γουδοχέρι τους και μας κάναν αλοιφή να τους στήσουμε ένα νέο Γουδί.

(ΥΣ: Κλείνοντας το άρθρο οφείλουμε να αποδώσουμε τα εύσημα στον αναλυτή Δημήτρη Καζάκη για την ευστοχία με την οποία πρόβλεψε τη μοίρα της Κύπρου σπάζοντας την προπαγάνδα των ευροατλαντικών φερέφωνων ήδη από το 2012. Ιδού τι έγραφε τότε:

«Με άλλα λόγια η Κύπρος θα υποστεί την ελεγχόμενη χρεοκοπία της Ελλάδας εντός της ευρωζώνης, μόνο γιατί οι τράπεζές της πρέπει να φορτώσουν τις ζημιές από την κερδοσκοπία τους με χρέη στις πλάτες του φορολογούμενου. Η συνέχεια και η κατάληξη είναι γνωστή. Η μετατροπή της Κύπρου σε ένα είδος ευρωπαϊκού προτεκτοράτου που θα προσιδιάζει στα νησιά-αποικίες του Ατλαντικού για μεγιστάνες των αγορών και με τους ιθαγενείς ρε ρόλο καλοθελητή υποταχτικού για όλες τις δουλειές. Η ολοκληρωτική παράδοση της εθνικής κυριαρχίας της Κύπρου στους παλιούς αποικιοκράτες είναι πια θέμα χρόνου. Και πολύ κράτησε. Το δίλλημα έχει διατυπωθεί ήδη: εθνική κυριαρχία, ή χρεοκοπία;

… Ελπίζω μόνο η επίσημη προπαγάνδα της Κύπρου να μην στέρησε από τους Κυπρίους την δυνατότητα ορθής κρίσης, γιατί διαφορετικά πολύ σύντομα θα κληθούν να θρηνήσουν για το νησί τους. Κι αυτή την φορά οριστικά.»

http://dimitriskazakis.blogspot.gr/2012/06/blog-post_8062.html)

 

---

[1] http://www.efylakas.com/archives/16238

Read More »

Τα υβρεολογικά δάνεια του νεοραγιαδισμού

Τα υβρεολογικά δάνεια του νεοραγιαδισμού

Πέτρος Αργυρίου (agriazwa.blogspot.com)

(Προειδοποίηση προς τους διαδικτυακούς χρήστες: Αυτό το κείμενο έχει ελάχιστη ακαδημαϊκή αξία και ούτε φιλοδοξεί να έχει τέτοια. Απλά σκιαγραφεί μια πραγματικότητα γεμάτη σκιές, τη νεοελληνική. Για γλωσσολογικά θέματα συμβουλευτείτε το πολύ αξιόλογο http://sarantakos.wordpress.com/)

Λένε πως οι χαρακτηρισμοί προς άλλους χαρακτηρίζουν αυτούς που τους εκτοξεύουν. Φυσικά μια τέτοια διατύπωση δεν έχει καμία αξιωματική ισχύ. Είναι όμως μια χρήσιμη εισαγωγή για το πώς αυτοχαρακτηριζόμαστε εμείς οι «Νεοέλληνες» και για το πώς μας χαρακτηρίζουν οι άλλοι, οι ξένοι.

Είσαι καραγκιόζης ρε. Μια πολύ προσφιλής προσβολή των Ελλήνων που χρησιμοποιεί ένα σύμβολο της τουρκοκρατίας για να περιγράψει την ψυχοσύσταση του Έλληνα σήμερα. Το εθνικό μας σύμβολο όμως, ο Καραγκιόζης (Karagoz) είναι Τούρκος. Όσο και αν ελληνοποιήθηκε για να περιγράψει τον ραγιά (επίσης ξενόφερτη μειωτική λέξη) και όσο και αν αποτελεί σημαντικό κομμάτι της λαογραφίας μας, ο «δικός μας» Καραγκιόζης το 2010 περιελήφθη στον αντιπροσωπευτικό κατάλογο της άυλης πολιτιστικής κληρονομιάς της Τουρκίας.

Προσφιλέστερη ακόμη προσβολή προς άρρενες είναι η λέξη μαλάκας. Αυτή είναι ελληνική μεν, αλλά η εννοιολογική της παραφθορά είναι τεράστια.

Στην αρχαιότητα σήμαινε τον μαλθακό και η λέξη μαλακία τη λέξη ασθένεια.

Στην εκκλησιαστική γλώσσα όμως η λέξη μαλακία άρχισε να αποκτά την έννοια της πνευματικής ασθένειας κυρίως με την έννοια της πνευματικής υπανάπτυξης στον αγώνα των ιερατείων να καθυποτάξουν τη φύση στο πνεύμα ώστε να μπορούν να ελέγξουν και τα δύο.

Από την ύβρη του αυτοερωτισμού ας πάμε στον ίδιο τον έρωτα. «Μωρό μου». «Μωρό μου» λένε οι Έλληνες και οι Ελληνίδες. Η λέξη μωρός φυσικά στην αρχαιότητα ήταν προσβλητικός χαρακτηρισμός που αποδιδόταν στους ανώριμους, τους άγουρους νοητικά και συναισθηματικά.

Δεν γνωρίζω αν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι χρησιμοποιούσαν μια τέτοια έννοια ως έκφραση στοργής προς τους ερωτικούς συντρόφους τους. Είναι προφανές όμως πως η λέξη μωρός όπως ήταν νοούμενη από τους αρχαίους ήταν κοντά στη λέξη μαλάκας όπως την νοούν οι νεοέλληνες. Μωρός, μαλάκας. Ο ανολοκλήρωτος. Σήμερα τη λέξη μωρός οι αγγλόφωνοι τη χρησιμοποιούν με πολύ προσβλητικό τρόπο, παραπλήσιο της αρχαιοελληνικής της σημασίας: Moron. Ηλίθιος. Καθυστερημένος.

Από το μωρός και το μωρέ σε μας απόμεινε μονάχα το ΡΕ σαν να ήμασταν τεξανοί καουμπόιδες  που μαζί με το ταμπάκο μασήσαμε και τις λέξεις και μετά τις φτύσαμε λειψές.

Το ρε μαλάκα είναι λοιπόν κάπως υπερβολικό. Μωρέ μαλάκα. Σαν να λεν οι αγγλόφωνοι You idiotic moron. Πάντα είμασταν της υπερβολής αλλά για να τη χρησιμοποιούμε μεταξύ μας κατά εξακολούθηση  κάτι θα ξέρουμε.  

Πάμε τώρα στις ύβρεις κατά των γυναικών. Σε αυτήν την άκρως σεξιστική κοινωνία δεν υπάρχει ίσως γυναίκα που να μην έχει λουστεί με το χυδαίο ιταλικό πουτάνα.

Οι γυναίκες στην Ελλάδα, κατ εξακολούθηση θύματα σεξιστικής βίας είτε φραστικής και συχνά και σωματικής, θυματοποιούνται διπλά: όταν πέφτουν θύματα σεξιστικής βίας αποκτούν ένα έντονο κοινωνικό στίγμα καθώς αυτή η πρότυπη κοινωνία δεν μπορεί να αποφύγει τους υπαινιγμούς τύπου «για να το παθε, τα θελε ο κώλος της».

Το τα θελε ο κώλος της φυσικά υπαινίσσεται μια σωματικά περισσότερο επώδυνη σεξουαλική εισβολή, την παρα φύσιν (αν και φυσικά ο μεγαλύτερος και πιο αθεράπευτος πόνος στο βιασμό είναι συνήθως ο ψυχολογικός που προέρχεται τόσο από τη κτηνωδία του βιαστή και την παραβίαση της προσωπικότητας της γυναίκας που οι βιαστές και μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας θεωρούν ευκταία ή αναπόφευκτη δοθείσας «μιας πρόκλησης»). Δηλαδή στα μάτια πολλών Ελλήνων ένας απλός βιασμός δεν είναι αρκετός για τις «πουτάνες». Πρέπει να περιλαμβάνει και σοδομισμό.

Ακόμη και «άνθρωποι του πνεύματος» επικροτούν το βιασμό (βλ. http://agriazwa.blogspot.gr/2010/12/%CE%BA%CE%BF%CE%B9%CE%BD%CF%89%CE%BD%CE%AF%CE%B1-%CE%BA-%CF%84%CF%83%CF%8C%CF%86%CE%BB%CE%B7%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%84%CE%BF-%CE%B1%CF%85%CE%B3%CF%8C-%CF%84%CE%B7%CF%82.html).

Σε αυτή την ανδροκρατούμενη κοινωνία φυσικά υπάρχουν και οι εξαιρέσεις και επικρατούσα ανάμεσα σε αυτές είναι αυτή της μητριαρχίας, μιας άλλης καταπιεστικής αρχής πάνω στα παιδιά λες και δεν μας έφτανε η καταπίεση της πατριαρχίας.

Πολλοί Έλληνες είναι μητρομανείς, εννοώ πως έχουν μανία με τη μάνα τους. Τη μάνα τους που μεγαλώνει τα παιδιά της σε σχέση απόλυτης συναισθηματικής εξάρτησης από αυτήν, καθώς η ίδια κάνει προβολές σε αυτά και επενδύει στην ανατροφή των παιδιών της την ολοκλήρωση της δικιάς της προσωπικότητας που παρεμποδίστηκε από τις επικρατούσες μισογυνικές κοινωνικές συνθήκες.

Το αποτέλεσμα φυσικά είναι το ακριβώς το αντίθετο: η προβολή των ευσεβών πόθων της μάνας στα παιδιά δημιουργεί ανολοκλήρωτες προσωπικότητες που όταν μεγαλώσουν γίνονται «μεγάλοι μαλάκες», ανολοκλήρωτες δηλαδή προσωπικότητες που βρίζουν όλους τους υπόλοιπους συμπολίτες τους με τη λέξη μαλάκας.

Οι Έλληνες για τους Έλληνες πάντα μαλάκες και ενίοτε καραγκιόζηδες. Οι ελληνίδες, μονίμως πουτάνες. Εκτός από τις μάνες μας και τις αδερφές μας όπως ισχυρίζονται κάποιοι σεξιστές που δε θέλουν να χαρακτηρίζονται ως πουτάνας γιοι.

Σκεφτείτε δύο σεξιστές να κάθονται σε ένα παγκάκι και να λεν βλέποντας μια γυναίκα: «Όλες οι γυναίκες είναι πουτάνες εκτός από τη μάνα μου (πρωτίστως) και την αδερφή μου (δευτερευόντως).» Και να συμφωνούν σε αυτό. Αν αυτοί οι σεξιστές δεν έχουν την ίδια μάνα τότε ουσιαστικά συμφωνούν ότι η μάνα και η αδερφή του ομοϊδεάτη τους είναι και αυτές πουτάνες και ότι οι ίδιοι είναι πουτάνας γιοί.

Γιατί εξαιρείται η μάνα από τον αδυσώπητο ελληνικό σεξισμό; Πέρα από τον αυτονόητο στενό ψυχικό δεσμό υπάρχουν και δεσμά. Και αυτά τα δεσμά έχουν επιβληθεί από τα επικρατή θρησκευτικά ιερατεία.

Τα ιερατεία αυτά, στην προσπάθεια τους να «επιβάλουν» το πνεύμα πάνω στην ύλη για να καθυποτάξουν και τα δύο, με άλλα λόγια για λόγους επιβολής εξουσίας και μόνο, ανόρθωσαν τη γυναίκα. Έκαναν γυναίκες αγίες και κάποια την έκαναν Παναγία. Έτσι λοιπόν, η γυναίκα, ένα ον ανάμεσα σε άλλα και σεξουαλικό, μπορεί επισήμως για τα συγκεκριμένα ιερατεία να μην ήταν πλέον σεξουαλικό αντικείμενο, η σεξουαλική της ελευθερία όμως τοποθετήθηκε μέσα σε συγκεκριμένα πεδία και περιορίστηκε.

Μπορεί λοιπόν ο άντρας να διέταζε τη γυναίκα αλλά η εκκλησία όριζε και τους δύο. Ο έλεγχος του πληθυσμού από την εξουσία μέσω επιβολής σεξουαλικών ταμπού είναι από τα παλαιότερα κόλπα στην ιστορία της και επανέρχεται με διαφορετικά προσωπεία ανάλογα με την κάθε εποχή.

Η αποστροφή των συγκεκριμένων ιερατείων απέναντι στο σεξ φαίνεται και από την σύλληψη της άμωμης σύλληψης. Η Παν-αγία η αειπάρθενος παίρνει τον κρίνο. Μια που μιλάμε για κρίνο λοιπόν, κρίνω ότι το παιδί της ήταν χίπης, παιδί των λουλουδιών. Δυστυχώς τα ιερατεία που δημιουργήθηκαν αργότερα μετατράψαν ένα "χίπικο" μήνυμα παγκόσμιας αγάπης σε ένα πλήρες σύστημα αφυσικότητας που αποστρεφόταν το σώμα και δαιμονοποιούσε το σεξ.

Μετά ανακαλύφτηκε ο μωροπελαργός για να συγκαλυφτεί η «βρώμικη» σεξουαλική πράξη, το σιντριβάνι της ζωής όλων μας.



Καραγκιόζηδες, μαλάκες και πουτάνες.  

‘Ετσι βλέπουμε εμείς τους εαυτούς μας, έτσι βριζόμαστε. .

Ας δούμε όμως πως μας βλέπουν οι άλλοι: Για τους ξένους η χώρα μας μπορεί να είναι στα χαρτιά Ελλάδα, στην καθομιλουμένη τους όμως λέγεται και γράφεται Γραικία, μια λέξη που με την παρόδο των χρόνων απέκτησε μειωτική σημασία, κάτι στο οποίο συνέβαλε και ο όρος Γραικύλος με τον οποίο οι Αρχαίοι Ρωμαίοι χαρακτήριζαν τους εκφυλισμένους Έλληνες.

Από το Βυζάντιο και μετά μας λέγαν ενίοτε και Ρωμιούς, υποδηλώνοντας την πολιτική σκοπιμότητα μιας «χριστιανικής ρωμαϊκής αυτοκρατορίας» που δεν ενθάρρυνε τη χρήση της λέξης Έλληνας καθώς αυτή προκαλούσε ειδωλολατρικούς συνειρμούς ανεπιθύμητους στη νέα βυζαντινή γεωπολιτική τάξη πραγμάτων και τις σκοπιμότητές της.

Επί τουρκοκρατίας μας λέγαν Ραγιάδες, μειωτική λέξη που υποδήλωνε υποτέλεια.

Με την αναγνώριση του νέου ελληνικού κράτους επανήλθε η λέξη Έλληνας. Ο νεοέλληνας όμως ήταν και είναι νεοραγιάς, οσφυοκάμπτης. Παρότι ξανά και ξανά συνθλίβεται από τις μεγάλες δυνάμεις, συνήθως δείχνει μια αδιανόητη υποτέλεια σε αυτές, σαν ήταν η αγία μανούλα του.     

Το θέμα του Έλληνα και η κατηγορία προβλημάτων που αυτοδύναμα παράγει προέρχονται από το συναισθηματικό επίπεδο όπου βρίσκεται προσκολλημένος σε παιδικά στάδια για να επεκταθεί ως μορφή νοητικού μπλοκ και να φτάσει ακόμη και στην πολιτική ζωή του τόπου. Οι Έλληνες, μέσα στις αλλεπάλληλες καταστροφές που τους έχουν συμβεί, απέκτησαν μια κουλτούρα επιβιωτική, μια κουλτούρα που περιγράφεται με τη φράση ο σώζων εαυτόν σωθήτω.  Αυτή η εξόχως εγωτιστική κουλτούρα μπορεί να έχει αξία σε καιρούς διωγμών ή καταστροφής, σε καιρούς ευμάρειας και ειρήνης είναι όμως καταστροφική. Δεν δομεί τίποτε το υγιές. Το ζήσαμε αυτό τα τελευταία τριάντα χρόνια όπου ο Έλληνας έγινε ο απόλυτος Πρωκτοσκόπος: Κοιτούσε μονάχα τον κώλο του αδιαφορώντας για πολιτεία, κοινωνία, αξίες, παιδεία, τέχνες και επιστήμη. Ζήσαμε τον νεοκαραγκιόζη που έβγαλε τα απωθημένα του στον συμπολίτη του. Ο Έλληνας εκδικήθηκε τον εαυτό του με το χειρότερο τρόπο. Ευτέλισε και ξεφτυλίστηκε, διέφθειρε και διαφθάρηκε.  Αλλοτριώθηκε. Μιλούσε για τα μεγάλα και τα σπουδαία σαν ξεπεσμένος αριστοκράτης που τα χασε όλα στο καζίνο.    

Ο πατριώτης και ο σοσιαλιστής που έστελνε τα παιδιά να σπουδάσει στις σχολές ιμπεριαλισμό των δυναστών του, στη Μεγάλη Βρετανία και τις ΗΠΑ και που έστησε και το Κολλέγιο των Αθηνών μην τυχόν και ξεφύγουμε από την ιμπεριαλιστική σφαίρα. Ο Έλληνας που σήμερα ανεβοκατεβάζει  τους Μερκελιστές νεοναζί αλλά έχει για πρώτη μεταναστευτική προτίμηση τη … Γερμανία!!!

Δεν αξίζει να έχεις μια χώρα για την οποία πιστεύεις ότι δεν αξίζει να παλεύεις για αυτή. Έστω και στο ελάχιστο. Έστω και για το ελάχιστο. 

Βρίζουμε τους εαυτούς μας με ξένες λέξεις όπως καραγκιόζης και πουτάνα. Βλέπουμε τους συμπολίτες μας σαν ξένους για αυτό και τους βρίζουμε ξενόγλωσσα. Είμαστε ξένοι στον τόπο μας και για αυτό όλο και περισσότεροι από εμάς βρίσκονται ξένοι σε τόπους άλλων.

Τόσο αλλοτριωμένοι που είναι επόμενο η χώρα μας να απαλλοτριωθεί.

Είμαστε μωροί. Μωροί μαλάκες.

Σε μόνιμη άρνηση. Προτιμάμε να κρατούμε τις φούσκες που εμφυτεύσαν και διογκώσαν στα κεφάλια μας παρά να σώσουμε το ίδιο το κεφάλι μας. Σκλάβοι που δίνουμε και τις ζωές μας για τους αφεντάδες μας είτε αυτοί είναι ιδεολογίες, θρησκείες, πολιτικοί, αγορές. Ότι να ναι.  Αλλάζουμε αφέντες σαν τα πουκάμισα.  Αρκεί να έχουμε πάντα κάποιο αφέντη.

Είμαστε σε μόνιμη άρνηση ενώ επιδεικνύουμε πλήρη ενδοτισμό. Ναι σε όλα εκτός από αυτά που μπορούν να μας παλινορθώσουν. Μανιακοί.

Και τις παραδόσεις τις ξεφτυλίσαμε, τις λέξεις μας τις ξεχάσαμε. Και τη μουσική μας παράδοση την κάναμε σκυλοτράγουδα.

Θυμάμαι όταν ήμουν πιτσιρικάς που άκουγα όλο αυτό το καμμένο ρεύμα της λαϊκίστικης μουσικής, αυτό που μας έδωσε τους μεγάλους Άντζελα Δημητρίου και Λευτέρη Πανταζή, αυτό το κύμα που εξευτέλισε τη μουσική του καημού και του ξεριζωμού και την έκανε τη μουσική της ζοχάδας και της χυλόπιτας για να ξεδίνει ο Έλληνας και να μοσχαροθρέφει τα απωθημένα του, τα ανολοκλήρωτά του, τις μαλακίες και τις ψευτομαγκιές του. 

Λογιζόμουν τότε: εσείς που ξεφτυλίζετε τον καημό της καταστροφής, που γλεντάτε με τη μιζέρια που έζησαν άλλοι, θα ρθει η μέρα που η καταστροφή θα επιστρέψει ως επίτιμος καλεσμένος σας, που ο καημός θα επιστρέψει και δε θα έχετε τραγούδια για να αφηγηθείτε τον καημό, το θρήνο και τον οδυρμό. Δε θα έχετε δάκρυα για κλάψετε. Φωνή να φωνάξετε. Λεβεντομαλάκες.  

Η μέρα εκείνη ήρθε. Και κρατάει χρόνια τώρα, χρόνια που μας κλέβουν την ζωή, χρόνια που μας βαράν, μας ευτελίζουν και μας βρίζουν δημοσίως και εμείς γυρνάμε το άλλο μάγουλο. Το μόνο που θα παραμείνει δημόσιο είναι η ξεφτίλα μας. Δημόσια ξεφτίλα. Δημόσια χλέπα.

Τα ξεφτυλίσαμε τα δημόσια και τώρα όλα γίνονται ιδιωτικά. ΙΔΙΩΤΙΚΑ. Για τους αρχαίους ημών προγόνους η λέξη ιδιωτεία είχε νόημα παρόμοιο με αυτό που σήμερα δίνουμε στη λέξη μαλάκας. Του πολιτειακά αυτιστικού, του καθυστερημένου. Και όμως εμείς σήμερα εξυμνούμε τον ιδιώτη και τις ιδιωτικοποιήσεις. Τις παρουσιάζουμε ως «έξυπνες λύσεις».

Οι αγγλόφωνοι όμως έχουν κρατήσει τη λέξη και το νόημα της ιδιωτείας: Idiot. Αυτό είμαστε για αυτούς: Moronic Idiots.     

Μας βρίζουν και μας χλευάζουν κι όμως κάποιοι από εμάς παραμένουν αμετανόητα Πρωκτοσκόποι. Τι άλλο να παρειμένει κανείς από Moronic idiots;

Πόσο μακριά φτάνει λοιπόν η μαλακία μας; Η αρρώστια μας η ψυχοπνευματική; Ας αντλήσουμε ένα παράδειγμα των ορίων της μωρής ιδιωτείας από την Ελληνική καθημερινότητα όπως την ξέραμε.  

Όταν ένας Έλληνας, πριν τα χρόνια της οργής, έλεγε μαλάκα έναν άλλο Έλληνα εκείνος συχνά του απαντούσε «Ποιον είπες μαλάκα ρε;».

«Εσένα» ήταν η συνήθης απάντηση.

«Εμένα είπες μαλάκα ρε;»

«Ναι εσένα»

Αυτιστικοί διάλογοι, διάλογοι μωρών, ερωτοτροπίες ιδιωτών που λες και τους έχει γράψει ο Φώσκολος, από τους αγαπημένους σκηνοθέτες των Ελλήνων, διάλογοι που έκαναν πρωταγωνιστή τον Στάθη Ψάλτη.  Άλλωστε αυτοί γνωρίζαν καλά σε τι μωρούς απευθύνονταν. Για αυτό και πέτυχαν στην Ελλάδα. Όπως πέτυχαν οι κρατικοδίαιτοι ιδιώτες. Γιατί στην Ελλάδα το να είσαι μωροφιλόδοξος ιδιώτης ήταν συνταγή επιτυχίας. Ύβρις ήταν το να παλεύεις για το γενικό καλό και τιμωρούνταν με απομόνωση και περιθωριοποίηση.  

Ο Έλληνας βρίσκεται σε άρνηση. Τον βρίζει ο άλλος και ρωτάει εμένα είπες  μαλάκα ρε, λες και είναι περήφανος στα αυτιά. Αλλά η μόνη περηφάνια που του έχει απομείνει από τις πολιτικές που του ασκούνται είναι η περηφάνια του Κώλου. Αυτό έχει καταντήσει ο Έλληνας: ο αιώνιος Πρωκτοσκόπος. Αυτός που στρουθοκαμηλίζει βάζοντας το κεφάλι του μέσα στον κώλο του.
Λογικό είναι με αυτόν τον τρόπο να βυθιστεί βαθύτερα στα σκατά.

Ο Έλληνας βρίσκεται σε άρνηση: τον εξευτελίζει και τον βρίζει το πολιτικό σύστημα και μετά από τόση καταστροφή που χουν δει τα μάτια του, βρίσκει ακόμη χειροκροτητές των καταστροφέων του ανάμεσα σε συμπολίτες του, ανθρώπους που αγαλλιάζουν με την καταστροφή σαν να τη βλέπουν στη τηλεόραση και όχι να τη ζουν. Μα τι λέω; Δεν τη ζουν. Η ζωή τους είναι η τηλεόραση. Και τους έχει επιστρέψει αμετάκλητα σε κατάσταση νηπίου.  

"Να χαρώ, να χαρώ, να χαρώ, το μωρό, το μωρό , το μωρό"

Πέρασε όμως πλέον η ώρα του μωρού. Έρχεται η ώρα του τιμωρού.

Είναι καιρός ο Νεοέλληνας, ο μαλάκας, ο ραγιάς να πεθαίνει. Δεν τον σηκώνει πια αυτός ο τόπος. Τα τραγούδια του κώλου, τα κωλοτράγουδα, τα κωλομάγαζα, τα κωλόμπαρα, οι κωλομπαράδες, όλα τέλος. Καιρός για γαμοτράγουδα.

Γαμώ την ευροχούντα σας και τον ιμπεριαλισμό σας. Εμείς θα γίνουμε ο τελικός σεισμός σας.

(Για αυθεντικά ελληνικά γαμοτράγουδα και για το πώς τραγουδούσε τα γαμήσια του ο Έλληνας και η Ελληνίδα όταν ακόμη του σηκωνόταν παρά τους ζυγούς και τα βάσανα, σας παραπέμπω σε μια πρόχειρη συλλογή από τον ερασιτέχνη νεολαογράφο Όττο στο επίκαιρο λόγω αποκριών «Τα Γαμοτράγουδα της αποκριάς»: http://otto-great-chaos.blogspot.gr/2013/03/blog-post_7.html.

Διαβάστε επίσης τη σχετική ωδή στην μαλακία που θα έκανε ακόμη και το διαχρονικό Σουρή να νιώσει ένα μικρό δηγματάκι ζήλιας στο: «http://otto-great-chaos.blogspot.gr/2013/03/blog-post_16.html»).    

Read More »

Νεκροταφείο ονείρων

Νεκροταφείο ονείρων

Πέτρος Αργυρίου (agriazwa.blogspot.com)

Οδός Ονείρων. Οδός Ονείρων.

Γεμάτη ετοιμοθάνατα όνειρα. Σκορπισμένα. Διαμελισμένα. Με τα αιθέρια σώματα τους να σπαρταράνε.

Τα όνειρα προδόθηκαν. Σε κάθε βήμα σου συναντάς και ένα από αυτό.

Είσαι οργισμένος. Που τα όνειρα πεθαίνουν τόσο εύκολα. Αξιολύπητα.

Σκύβεις πάνω από ένα. Το πιάνεις από το γιακά.

«Εσύ δεν ήσουν που μου ‘λέγες ότι όταν μεγαλώσω θα γίνω…; Το ένα και το άλλο; Κοίταξε μας τώρα. Κοίτα πως με κατάντησες. Κοίτα πως σε κατάντησα.»

Το χαστούκι  φεύγει από το χέρι για να βρει το στόμα τ’ ονείρου. Δεν του χει μείνει φωνή για κραυγή. Δάκρυ για κλάμα.

Εκείνοι είναι πάνω από τα όνειρα. Εμπορεύονται το θάνατο τους με τους παράδες να δίνουν και να παίρνουν.

Με γυαλισμένες μπότες και βερνίκι να μη λερώνει το αίμα των ονείρων.

Φουσκωμένοι από ασκήσεις εκγύμνασης: ασκήσεις στην αδιαφορία.

Ονειροφονιάδες. Επαγγελματίες. Εκδοροσφαγείς ονείρων.

Πρώτα στο παίρνουν το όνειρο. Μετά το γδέρνουν.  Μετά φτιάχνουν παλτά από το τομάρι του, αρώματα από το μεδούλι του. Και στα πουλάν.

Πρώτα σου παίρνουν το πνεύμα, μετά την ψυχή. Μετά το μόνο που σου μένει είναι μια αχόρταγη σάρκα.

Εσύ είσαι το εμπόρευμα. Το πράμα. Εσύ. Απροστάτευτος από όνειρα.

Σε πουλάν και σε αγοράζουν και σου λένε πως είναι οι αγορές.

Είσαι αγοραίος.

Κοίτα καλά. Κοίτα καλά τώρα που τα πράγματα έχουν γυμνωθεί. Τώρα που τα όνειρα είναι νεκρά.

Κοίτα καλά πριν η μπόχα ξανακουκουλωθεί .

Κοίτα. Πριν σε ξανακάνουν κάμπια για να τους κλάνεις μετάξι.

 Πως είναι να έχεις γίνει  ο εχθρός σου; Πως είναι να αγαπάς αυτό που σε καταστρέφει; Να σαι απλά ένα πράμα που θέλει; Αυτό είμαστε. Αυτό είσαι. Το πράμα που θέλει. Το πράμα που θέλει. 

Ο φονιάς, τον πρώτο που σκοτώνει είναι τον άνθρωπο μέσα του. Τι είναι για κάποιον που χει σκοτώσει τον ίδιο του τον εαυτό να σκοτώσει κι άλλους; Τίποτα. Συνήθεια.

Φονιά.

Read More »