Ρεπορτάζ Χωρίς Κούλογλου

(Πηγή φωτογραφίας: ΡΧΣ)

Ρεπορτάζ Χωρίς Κούλογλου: Η Lara Washball και τα πλύσιμο εγκεφάλου χωρίς χημικά.

Του Πέτρου Αργυρίου

Μόλις χθες βρεθήκαμε με έναν παλιόφιλο, ζωντανά απολιθώματα και οι δυο μας μιας εποχής όπου ετσιθελικά μπορούσαμε έστω και μόλις και μετά βίας να ονειρευόμαστε ότι κάπου, κάπως υπάρχουν ακόμη ήρωες. Και όταν λέμε ήρωες μη φανταστείτε κάτι το επικό ή το πολεμοχαρές: Για ανθρώπους που είχαν σε πείσμα των καιρών κρατήσει αξίες, για ανθρώπους που μπορούσαν να τις αναδείξουν. Αυτό ανάμεσα σε άλλα ήταν ένα από τα είδη ανθρώπων που η μεταπολίτευση είχε σχεδόν εξαφανίσει. Με αποκλεισμούς, με μεταθέσεις, η Ελλάδα είχε την αφανή κοινωνική της Σιβηρία και τα πρώτα θύματα της ήταν όπως πάντα οι αντιφρονούντες, οι άνθρωποι δηλ που δεν προσαρμόζονται στο «πρόγραμμα». Για χρόνια θεωρούσαμε πως ανάμεσα στους λίγους αναγνωρίσιμους μαχητές της αξιοπρέπειας που αρνιόντουσαν να γίνουν εργολάβοι της δημόσιας γνώμης και υπηρέτες ιδιωτικών ή κρατικών συμφερόντων ανήκε ο Στέλιος ο Κούλογλου. Για αυτό και η σιωπηλή του στήριξη της κοινωνιοφάγου κυβέρνησης Παπανδρέου θεωρήθηκε ως «αστοχία» ακόμη και αφέλεια. Για αυτό και μέχρι και χθες, βρισκόμενοι ως Έλληνες πολίτες στο μάτι του κυκλώνα της πιο βρωμερής και συντονισμένης εντός και εκτός της Ελλάδας προπαγάνδας κατά των Ελλήνων αναρωτιόμασταν: Που στο διάολο είναι ο Κούλογλου της «ανεξάρτητης» δημοσιογραφίας, η σημαία κάποτε κάποτε της αντιπροπαγάνδας; Και ο Κούλογλου μας απάντησε άμεσα με ένα χαστούκι που ακούστηκε πιο ηχηρό από αυτά της Μέρκελ και της Λαγκάρντ και των ανθρώπων του «προγράμματος» Με ένα «ρεπορτάζ» που έφερε τον τίτλο «30 μέρες στη ζωή της Ελλάδας» o Κούλογλου μας απάντησε που βρίσκεται σε σχέση με την λυσσαλέα προπαγάνδα κατά του ελληνικού πληθυσμού: στην καρδιά της. Με οπτική και στήσιμο τηλεοπτικής σειράς του Mega, το Ρεπορτάζ Χωρίς Σύνορα επιχείρησε να «αναδείξει» μέσω πέντε ανεκδιήγητων χαρακτήρων την Ελλάδα του πολιτικού καφέ, την Ελλάδα που φιλολογεί ανέμελα παρατηρώντας την ίδια της την καταστροφή, την Ελλάδα της αφασίας. Την Ελλάδα των ξένων. Και δεν εννοώ τους ξένους μετανάστες αλλά τους ξένους επικυρίαρχους και τα επιχειρήματα που αυτοί χρησιμοποιούν για να πείσουν τους πληθυσμούς τους για το ηθικό και το αναγκαίο της καταστροφής της Ελλάδας. Μια πολύχρωμη «μικρογραφία» που γίνεται ένας πολτός για να ταϊστούν μωροί τηλεθεατές. Ένα ριάλιτι σόου με γραφικούς: Ο ένας αλλά Λέων. Αγιογράφος που τα κονομούσε μέχρι το 2009. Ας υπενθυμίσω στον Κούλογλου ότι η τέχνη καθ όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης βρίσκεται σε κρίση. Ότι οι δημιουργοί δεν είχαν θέση εκτός και αν κάναν κρεβάτια και γαργάρες με τη γονιμοποιό δύναμη της εξουσίας και του πλούτου. Ο ανεκδιήγητός ταρίφας με το καπελάκι- ελληνική σημαία –σαφέστατη αμερικανιά, ο Μάκης. Να υπενθυμίσω ότι αν ο Μάκης φορά το καπελάκι εκτός ρεπορτάζ θα χει μαζέψει τόνους σφαλιάρας από φανατικούς αντιπατριώτες- και δικαίως. Οι απόψεις έχουν γίνει καπελάκια και t-shirts που φοριούνται. Η Χλόη, φοιτήτρια νομικής που μοιάζει να χει βγει από αφίσα για πάρτι της ΔΑΠ. Τα όργανα συνεχίζουν να βαράν: Η Γκάιντα: κάποτε μετανάστρια, τώρα μετα-αστή, νέα μεσο-αστή να μιλάει για την απειλή των μεταναστών. Φυσικά. Πάλι αυτοί οι μετανάστες . Ακόμη και οι μετανάστες ανησυχούν για τους μετανάστες, την πολιτικά Αχίλλειο Πτέρνα του ΣΥΡΙΖΑ. Και αναρωτιέσαι: που πήγε ο παραβατικός που δημιουργήθηκε από την πολιτική και τις συνθήκες των τελευταίων ετών; Οι εκατοντάδες χιλιάδων νέο-ανέργων. Οι Έλληνες νέο-μετανάστες; Οι ουρές των αφρικανών ιεροδούλων στην Αθηνάς; Η ελληνίδα μάνα που έγινε πόρνη και εκχυλίζει γάλα πέους για να έχουν γάλα τα παιδιά της; Οι νέοι άστεγοι; Η ποινοκοποίηση της διαμαρτυρίας; Της εστίας. Της υγείας. Της αρρώστιας. Των γηρατειών. Της νεότητας. Της ίδιας ύπαρξης. Που πήγαν οι πολιτικές αυτοκτονίες; Οι διάλογοι στο ρεπορτάζ στημένοι. Η αθλιότητα αναβλύζει. Ο ήρωας Δημήτρης Χριστούλας και η πολιτική του αυτοκτονία γίνεται ψιλοκουβέντα ανάμεσα στον Λέοντα και έναν απερίγραπτο άγνωστο. Χυδαιότητα. Άλλη λήψη: παρακολουθούμε σε άλλο καρέ τη Χλόη, τη φοιτήτρια της Νομικής να ψηφίζει με το μινάκι της να φαίνεται κάτω από το παραβάν προς τέρψιν των μετριοπαθών ηδονοβλεψιών που λιγότερο εώς καθόλου ενδιαφέρονται για το πολιτικό περιεχόμενο της φοιτήτριας- περισσότερο ενδιαφέρονται για τι βρίσκεται πίσω από το παραβάν και ανάμεσα στο μίνι της ατυχώς προβεβλημένης φοιτήτριας. Ρατσισμός από τους μετανάστες και σεξισμός στο όνομα της σεξουαλικής απελευθέρωσης. Τα μυαλά μας στο μπλέντερ. Με ξεκάθαρο τρόπο το ρεπορτάζ παράγει σύγχυση και η σύγχυση, δημιουργεί αδυναμία δράσης ή έστω αντίδρασης. Που πήγε ο Κούλογλου που κατήγγειλε το σκηνοθετημένο ρεπορτάζ του Tempo που έδειχνε σκηνές από το μπαρουτοκαπνισμένο Αφγανιστάν γυρισμένες στο Πακιστάν;;;; Σκεφτείτε το λίγο. Το ρεπορτάζ «30 μέρες στη ζωή της Ελλάδας» έχει μάλλον αποκλειστική προσεκτική λήψη της φοιτήτριας Χλόης να ψηφίζει. Που μπορεί να σημαίνει είτε ότι οι συντελεστές του ρεπορτάζ ξέραν ποιες θα είναι οι πολιτικές εξελίξεις και προετοίμασαν τις λήψεις τους από τη μέρα νο 0, τη μέρα των εκλογών, είτε ότι η σκηνή με τη Χλόη να ψηφίζει είναι εντελώς σκηνοθετημένη και αναχρονολογημένη. Ο Λέων και ο Μάκης μοιάζουν με αντιπαθητικούς παλαιοσυριζαίους. Η Γκάιντα με εν δυνάμει ψηφοφόρο της Χρυσής Αυγής που ψάχνει απεγνωσμένα μια λύση για τους μετανάστες. Πουρές. Καλά σκηνοθετημένος πουρές που επιχειρεί να πολτοποιήσει το μυαλό μας. Που πήγε ο χρόνια άνεργος πτυχιούχος που σκέφτεται να βάλει το πτυχίο στον κώλο του επειδή έχει λεφτά είτε για κωλοτσίγαρα είτε για κωλόχαρτα. Ποτέ και τα δυο μαζί. Που πήγε ο Κούλογλου της γενιάς των 600 ευρώ σε μια χώρα που μέσα σε λίγα χρόνια από το τόσο μακρινό 2008 προσεύχεται να μην πάει ο βασικός κάτω από τα 300 ευρώ; Όσο ακόμη υπάρχουν δουλειές. Όσο ακόμη υπάρχει ευρώ. Που πήγαν οι πολιτικοί που δώσαν τις διαταγές για τη ρίψη τόνων χημικών σε άμαχους διαδηλωτές; Που πήγε ο «συνάδελφος» του Κούλουγλου ο Μανώλης ο Κυπραίος που κουφάθηκε από τη χειροβομβίδα κρότου λάμψης που του πετάξαν τα ΜΑΤ. Που πήγε ο γερο-ήρωας Γλέζος που μπροστάρης ακόμη έφαγε ξύλο από τα ΜΑΤ; Ο Γιώργος ο Αυγερόπουλος που αφού ξεπέρασε ένα κολοσσιαίο πρόβλημα υγείας έφαγε στοχοποιημένα ξύλο από τα ΜΑΤ και αυτός; Η απάντηση σε όλα αυτά είναι μία: Νάσος Αλευράς. Γιατί όλη η μυθοπλασία του ρεπορτάζ «30 ημέρες στη ζωή της Ελλάδας» περιστρέφεται γύρω από τον Αλευρά. Γιατί δεν θα ήταν άδικο να χαρακτηρίσει κανείς το «ρεπορτάζ» ως ύπουλο και μαλακό προεκλογικό σποτάκι διαρκείας του Αλευρά. Αλευράς: η λύση για τους απολιτικούς. Απολιτικοί πολίτες: Η λύση στα εμπόδια της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης που σήμερα σημαίνει την επέκταση του γερμανικού ολοκληρωτισμού. Σύγχυση: Η λύση στην πολιτική δράση και αντίδραση. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι ο Κούλογλου γύρισε αυτήν την προπαγάνδα. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι είδε καν το «ρεπορτάζ» -κακογυρισμένο επεισόδιο ατάλαντης τηλεοπτικής σειράς. Μάλλον το ΡΧΣ να έγινε ΡΧΚ: Ρεπορτάζ Χωρίς Κούλουγλου
, έστω χωρίς αυτόν που κάποτε ξέραμε και εμπιστευόμασταν. Αν ο Στέλιος Κούλογλου θεωρεί ότι δεν χρωστά καμιά απάντηση στον εαυτό του, τουλάχιστον χρωστά μια απάντηση σε όλους εμάς τους υπολοίπους που δεν πιστέψαμε ποτέ ότι ο Κούλογλου θα έπαιζε στη λίγκα των Πρετεντεραίων και των Μανδραβέληδων. Και αν η απάντηση είναι «Νάσος Αλευράς» τότε το Ρεπορτάζ Χωρίς Σύνορα ας μετονομαστεί σε Γεπογτάζ Δίχως Σύνογα. Γιατί ο δημοσιογράφος που δεν μπορεί να πει τα πράματα με το όνομα τους και προβάλει έναν πολιτικό χωρίς Ρ, μπορεί κάλλιστα να θέλει μια χώρα χωρίς Τσίπ(ρ)α. Τη νέα κατάκτηση της νέας Pax Germanica. Γιατί το δίλημμα ενός ανθρώπου, ενός δημοσιογράφου και μιας χώρας δεν είναι συμβόλαιο ή αμισθία, δεν είναι μνημόνιο ή δραχμή. Είναι πρωτίστως υποτέλεια ή αξιοπρέπεια. Είναι δηλαδή πρωτίστως αυτό που όλοι οι προπαγανδιστές σκοπίμως αποκρύπτουν: είναι και ΗΘΙΚΟ ζήτημα. Θυμάται πια κανείς αυτή τη λέξη; Δεν θα γίνει το ΠΑΣΟΚ τσόντα κανενός που έλεγε και ο Μπενίτο Βενιζελίνι. Όχι, η χώρα έχει γίνει η τσόντα όλων. Η χώρα έχει καταντήσει η φτωχή πουτάνα των νέων μορφών του ιμπεριαλισμού για να μπορούν να απαντούν οι οικονομικοπολιτικές ελίτ του πλανήτη στο ερώτημα των φορολογουμένων τους «μα που πήγαν τα λεφτά» να απαντούν ομόφωνα με την απάντηση «μα φυσικά στο μπουρδέλο την Ελλάδα». Που πήγαν τα λεφτά; Μα φυσικά στη δημοσιονομική προσαρμογή. Μα φυσικά στη λιτότητα. Μας πνίγουν με εκατοντάδες δις που βγάζουν από τα μανίκια τους και που τόσο γρήγορα όσο εμφανίστηκαν εξαφανίζονται στις τράπεζες των ταχυδακτυλουργών της κερδοσκοπίας και του γεωπολιτικού ιμπεριαλισμού. Η Ελλάδα, σε αντίθεση με το σύστημα εξουσίας της, δεν είδε ούτε δεκάρα από τον διαρροϊκό κρουνό δανεισμού. Ούτε σεντ. Τα λεφτά πήγαν εκεί που καταλήγουν πάντα: στους πλουσίους και τους υπηρέτες τους. Η φτωχοποίηση μέσω του ακατάσχετου και καταχρηστικού δανεισμού. Οι τεκτονικές πλάκες της επιδίωξης της παγκόσμιας κυριαρχίας που μας συνθλίβουν: Η Μέρκελ και η θηλυκοποίηση του νεοναζισμού. Η αντεπίθεση του αμερικανοισραηλινού ιμπεριαλισμού. Η κατάργηση της πολιτικής και της δημοκρατίας και της ευρωπαϊκής κουλτούρας. Το ανθυπονιγηριανά ελληνόπουλα της Λαγκάρντ, ο εξαφρικανισμός των δυτικών κοινωνιών, οι οικονομογενείς γενοκτονίες. Η θριαμβευτική παρέλαση των οικονομικών δολοφόνων στις κατακτημένες κοινωνίες. Τα τελεσίγραφα. Οι απειλές. Οι εκβιασμοί. Η ανάγκη για συμμόρφωση με κάθε τρόπο. Η χώρα βρίσκεται στο ποιο ιδιότυπο οικονομικό εμπάργκο που έγινε ποτέ: Εμπάργκο μέσω ακατάσχετου υπερδυνασμού. Είχε γίνει το πλυντήριο της διεθνούς τραπεζοκρατίας. Τα χημικά στους διαδηλωτές και η αλχημιστική Lara Washball στην καρδιά του πλυντηρίου της κερδοσκοπίας να ξεπλύνει τις βρωμιές. Χωρίς καμιά ρύθμιση. Ταχυδακτυλουργικά. Και το ΡΧΣ σε όλα αυτά απαντά με τη θεωρία του Σούπερ Γκούφι: Στις εκατομμύρια κραυγές αγωνίας η απάντηση είναι μία: Νάσος Αλευράς. Κάποτε ένας ψευδός ρήτορας ο Δημοσθένης λέγεται ότι έκανε γαργάρα με χαλίκια για λόγους ορθοφωνίας. Τώρα ψευδοί και ψευδείς πολιτικοί μας ζητάνε να κάναμε εμείς γαργάρα τα ψεύδη τους. Και έχουν βάλει όλους να μας πείθουν πως μονάχα έτσι θα ορθοποδήσουμε. Από χθες το βράδυ δεν υπάρχει ΡΧΣ. Δεν υπάρχει Ρεπορτάζ Χωρίς Σύνορα. Αυτό πέθανε στον πόλεμο κατά της αξιοπρέπειας, στον πόλεμο κατά των κοινωνιών. Υπάρχει μοναχά το ΡΧΡ: Το Ρεπορτάζ Χωρίς Ρ.Ρεπορτάζ Χωρίς Κούλογλου.

(Περισσότερα για το συγγραφέα και το έργο του στο agriazwa@blogspot.com)