Στου Κασίδι το κεφάλι

Στου Κασίδη το κεφάλι…

Του Πέτρου Αργυρίου

Μπαράζ χαστουκιών. Στην Λιάνα Κανέλλη. Από τον κύριο Κασιαδιάρη. Αυτή είναι εικόνα από το μέλλον: Οι χρυσαυγίτες να τα κάνουν λαμπόγυαλο στην Ελληνική βουλή. Απολύτως αναμενόμενο. Καλοκαίρι του 2008. Καθόμασταν ήρεμα με έναν αγαπητό μου φίλο: Το χαμε δει. Το χαμε συμφωνήσει τότε: Η Ελλάδα τελείωσε. Του πα τότε ότι σε δύο εκλογικές αναμετρήσεις η Χρυσή Αυγή θα ταν μέσα. Δεν συμφώνησε. Λάθος του. Για πολλούς οι χρυσαυγίτες βουλευτές ήταν και θα είναι απλά αλήτες. Για λίγους θα είναι όμως Ήρωες, αυτοί που εκφράζουν τη βουβή οργή του λαού, την κραυγή αγωνίας που ο λαός βγάζει καθώς σαδιστικά τον βάζουν στην μέγγενη για να τον φέρουν στα μέτρα τους, τη τη δημοσιονομική προκρούστεια κλίνη. Έτσι θα εδραιωθεί. Έτσι θα «ανδρωθεί». Αυτά είναι σημεία των καιρών. Των ύστατων καιρών. Θα φωνάζουν όλοι: δεν επιτρέπονται αυτά στη δημοκρατία. Στη δημοκρατία όμως επιτρέπονται δοτοί πρωθυπουργοί, μαζική καταστολή, ανεξέλεγκτη εγκληματικότητα, υφαρπαγή και ξεπούλημα του δημοσίου πλούτου, διωγμοί των πωλητών, φορολεηλασίες. Το χρηματοπιστωτικό και η πολιτική ηγεσία που αυτό ελέγχει είναι ο Σερίφης του Νότινχαμ. Και κόσμος ψάχνει τον Ρομπέν των Δασών. Η εισαγγελική αρχή παρενέβη άμεσα. Όλοι καταδικάζουν τον απαράδεκτο φασίστα. Και όμως. Η εισαγγελική αρχή έπαιζε με το κομπολογάκι της όταν η εξουσία εγκληματούσε και καθώς η εξουσία συνεχίζει να εγκληματεί εις βάρους του Ελληνικού Λαού. Και όμως. Τα μήντια συνεχίζουν να πουλάν το παραμύθι του πολιτικού πολιτισμού σε μια εποχή ανελέητης βαρβαρότητας. Η Χρυσή Αυγή δεν είναι παιδί του Χίτλερ: είναι παιδί του συστήματος. Αποπαίδι, νόθο, εντούτοις φτιαγμένο από τα σπλάχνα του. Είναι παιδί του ΛΑΟΣ. Για αυτό και ο Καρατσα-φύρερ πλέον σε δήλωση μετά το επεισόδιο ζητά προσωπικά συγγνώμη από τον Ελληνικό Λαό καθώς ο ΛΑΟΣ του ήταν το σπέρμα που γονιμοποίησε τη ΧΑ. ΠΑΣΟΚ και ΝΔ ήταν το πρόθυμο ωάριο που το υποδέχτηκε. Και το σώμα του Ελληνικού Λαού ήταν αυτό που μετά από κατά συρροή βιασμούς του έδωσε ζωή…. Το να κατηγορεί κάποιος ότι η Χρυσή Αυγή είναι η Χρυσή Αυγή είναι σαν να κατηγορεί κάποιος τη διάρροια για τα δεινά του. Δεν φταίει αρχικά η διάρροια. Φταίει αυτός που σου βαλε τη σαλμονέλα στο φαί. Φταίει αυτός που στο σέρβιρε. Φταίει το υγειονομικό που δεν το έλεγξε. Φταις εσύ που όχι μόνο το παρήγγειλες και το έφαγες αλλά το πλήρωσες κι όλας. Και συνεχίζεις να το πληρώνεις γιατί ο πολιτικός εστιάτορας συνεχίζει να σε εκβιάζει ότι αν «τιμήσεις της δεσμεύσεις σου» δε θα χεις να φας γιατί αυτός συνδέεται με το καρτέλ του φαγητού. Μαζί τα φάγατε σου λέει. Λυπάμαι που η αρρώστια της Χρυσής Αυγής ξέσπασε πρώτα πάνω στην εντιμότατη, μαχητική και αξιολογότατη Λιάνα. Τουλάχιστον αυτή ξέρει να αντισταθεί και να σταθεί στο ύψος της. Και θα ταν περισσότερο άνανδρο να επιτεθεί ο Κασιδιάρης π.χ στον Παυλόπουλο ο οποίος παρατηρώντας με Νερωνική ανανδρία ξεμασκαρεύτηκε περισσότερο από τον Κασιδιάρη και έκανε πλειοδοσία λειψανδρίας. Περισσότερο άνανδρο θα ταν να χτυπήσει τον Παυλόπουλο ο Κασιδιάρης γιατί η Λιάνα, σε αντίθεση με τους περισσότερους συστημικούς πολιτικούς, έχει αρχίδια και τα τιμάει. Και είναι ακριβώς αυτό το είδος του ανθρώπου που η ΧΑ θα στοχοποιήσει συστηματικά στο μέλλον: αυτούς που θα της αντισταθούν. Οι άλλοι θα βρουν ένα τρόπο να υποκλιθούν στον πολιτικό αταβισμό που εκπροσωπεί η ΧΑ. Το μόνο παρήγορο είναι ότι προτού υποκλιθούν στο φασισμό αν και όταν και εφόσον αυτός γίνει κυρίαρχη τάση, οι βουλευτές-εγκληματίες θα πάρουν μια μικρή γεύση από το ίδιο τους το δηλητήριο. Ότι κάθε φορά που οι πρωταίτιοι του ελληνικού δράματος πατούν το πόδι τους στο ελληνικό κοινοβούλιο, θα έχουν στο πίσω μέρος του μυαλού ότι μπορεί να κληθούν να πληρώσουν ένα μικρό τίμημα για τα εγκλήματα τους, να γίνουν στόχοι μιας τυφλής επίθεσης από τους συμβουλευτές τους της Χρυσής Αυγής. Όποιος σπέρνει ανέμους θερίζει θύελλες. Η είσοδος της ΧΑ στο «Ελληνικό κοινοβούλιο» αποτελεί την πράσινη σημαία για τον αγώνα ταχύτητας της αυτοδικίας. Από την άλλη, αυτή η έκφραση της οργής που για να μην ξεχνιόμαστε ήταν από τα πιο ξεκάθαρα μηνύματα των τελευταίων εκλογών μπορεί να λειτουργήσει παράλληλα όχι μόνο ενθαρρυντικά αλλά και εκτονωτικά. Η Χρυσή Αυγή θα γίνει ο νταβατζής της λαϊκής οργής και απόγνωσης: καλύτερα στα χέρια του Κασιδιάρη που ο άνθρωπος που κάναμε κασίδη εξέλεξε, παρά στα χέρια του ίδιου του κασίδη μπορεί εύστοχα να σκεφτεί ο κάθε βουλευτής. Η επίθεση του Κασιδιάρη δεν ήταν κάποιο ζήτημα αμιγώς ορμονικό: Η βία αποτελεί ΠΟΛΙΤΙΚΗ της ΧΑ. Πολιτική της θέση και εργαλείο. Με αυτόν τον τρόπο και παρά τον αρχικό λαϊκό αποτροπιασμό και κατακραυγή η ΧΑ θα εδραιωθεί σταδιακά όχι ως εκλογικό παρορμητισμό αλλά ως μόνιμο και αξιόπιστο εκφραστή της λαϊκής οργής και απόγνωσης. Η Χρυσή Αυγή δεν είναι ούτε ατύχημα ούτε μια παροδική λόξα. Είναι έκφανση της πολιτικής της απόλυτης εξαθλίωσης και του βαρβαρισμού. Και είναι καιρός να αντιμετωπίσουμε κατάφατσα την πραγματικότητα. Όλα αυτά που μας μεταφέρθηκαν σαν ιδεοληπτικός αχταρμάς είχαν αιτίες. Είχαν ενόχους πρώτα προτού αποκτήσουν θύματα. Δεν είμαστε πια στο μεταίχμιο. Είμαστε στα άκρα. Και όσο και αν σκανδαλίζει και προκαλεί η Χρυσή Αυγή και οι παρακμιακές συνέπειες της αποδόμησης της μεταπολίτευσης, περισσότερο καταδικαστέος είναι η αναδόμησή της από τύπους σαν κο Τσήμερο όταν αυτός στέλνει επιστολή στην θηλυκοποίηση του 4ου Ραιχ, την κ. Μέρκελ, αποκαλώντας την «εξοχότατη» και παραληρώντας «ας πάει στο διάολο αυτή η απαίσια χώρα». Ομολογία πίστης και υποταγής σε ένα γερμανό επικυρίαρχο. Η νεοφιλελεύθερη εκδοχή του γερμανοτσολιά. Ποιο το δίδαγμα; Ότι μπορείς να είσαι όσο νεοναζί θέλεις. Αρκεί να συμπεριφέρεσαι σχετικά κόσμια. Ά ρε άτιμη μπουρζουαζία που τα χούγια σου βγαίνουν μόνο με το θάνατό σου. Στο πηχτό σκοτάδι μιας νύχτας αξημέρωτης η Χρυσή Αυγή μοιάζει για κάποιους σαν πυγολαμπίδα, κάτι που καίει ακόμη, μια φλεγόμενη πινελιά μίσους σε ένα καρβουνιασμένο καμβά συμβιβασμού. Ξεχνούν όμως αυτοί οι κάποιοι ότι αν ακολουθήσεις μια πυγολαμπίδα θα μοιραστείς και εσύ και η χώρα σου την τύχη της: Θα απανθρακωθείς. Ο φανατισμός είναι το τελευταίο στάδιο πριν την καταστροφή της λογικής και του πολιτισμού που διαλέγει να αυτοκαταστραφεί από το καταστραφεί από άλλους. Είναι η λογική του αδιεξόδου. Η Ελλάδα είναι η χώρα όπου η δημοκρατία γεννήθηκε και επέστρεψε μόνο και μόνο για να πεθάνει.

(Περισσότερα για το συγγραφέα και το έργο του στο agriazwa.blogspot.com)