Το πεφτάστερο διήγημα/απόσπασμα

Το πεφτάστερο διήγημα/απόσπασμα

Του Πέτρου Αργυρίου (περισσότερα για το συγγραφέα και το έργο του στα agriazwa.blogspot.com) 

(Ενίοτε γράφω πως η λογοτεχνία μου είναι προφητική. Και αυτός ο ισχυρισμός είναι φυσικά ένα τρικ, καθώς η πραγματική  τέχνη έχει την ικανότητα να κλεφτοκοιτάζει μέσα στο χρόνο, ακόμη και μέσα στο μέλλον, το κοντινό ή το μακρινό.

Ένιωσα όμως πραγματική έκπληξη όταν σήμερα, Παρασκευή 15 Φεβρουαρίου του 2013, έμαθα ότι θραύσματα μετεωρίτη έπεσαν στην Κεντρική Ρωσία, τραυματίζοντας ανθρώπους. Και αυτό γιατί στις 2 Ιανουαρίου του 2013 ολοκλήρωσα για τις ανάγκες ενός ηχητικού βιβλίου για το Studioamid (http://www.studioamid.gr/index.php/) το πρώτο μου διήγημα της συλλογής μου διηγημάτων «Πρόσωπα, Ζώα, Πράματα» με κεντρικό χαρακτήρα ένα μετεωρίτη που για λόγους λογοτεχνικούς και μόνο τον ονόμασα «Πεφτάστερο». (Του λόγου το αληθές μπορείτε να το διαπιστώσετε στο εισαγωγικό διήγημα της συλλογής «Ο ιστορικός ενός μέλλοντος χωρίς συγγραφείς» όπου ανάμεσα στους κεντρικούς χαρακτήρες αναφέρεται και ο πεφτάστερος ήρωας: http://prosopazoapramata.blogspot.gr/p/blog-page_16.html.

Ακολουθεί απόσπασμα από το πεφτάστερο διήγημα. Περισσότερα από το Studioamid τον Μάρτιο)

«Όσο ευσεβής και αν ήσουν, θα έπρεπε να είσαι ηλίθιος για να πιστεύεις ότι αυτό που έβλεπες να σκίζει τον ουρανό αυτή τη Χριστουγεννιάτικη νύχτα ήταν το άστρο της Βηθλεέμ.

Το άστρο της Βηθλεέμ όφειλε να είναι ευγενικό, υπομονετικά να δείχνει το δρόμο προς τη φάτνη ακόμη και σε αυτούς που χαμηλοθωρούσαν πάντα.

Αυτό που έβλεπες εσύ, δεν ήταν κάποιο προμήνυμα γέννησης.

Αυτό που έβλεπες εσύ, ήταν ένα φωτεινό μαστίγιο στην πλάτη του ουρανού που πάλευε  αγωνιωδώς με τον εαυτό του και τον κόσμο.

Ένα πεφτάστερο.

Πρόλαβες και έκανες την ευχή σου. Αυτοί όμως που θα χτυπούσε το μαστίγιο αμετάκλητα, μόλις και μετά βίας πρόλαβαν να κάνουν την προσευχή τους. Και αυτή ήταν ευχαριστήρια.

 Είχε έρθει από μακριά. Τόσο μακριά που το ίδιο είχε ξεχάσει από πού. Κάποιοι θα λέγαν ότι είχε έρθει από την πύρινη καρδιά ενός άστρου. Άλλοι από τα παγωμένα σπλάχνα μιας διαστρικής ερημιάς.

Έτσι, αλάνι δίχως στόχο και δίχως μνήμη, σεργιάνιζε τις γειτονιές του σύμπαντος.

Άλλοι θα λέγαν πως ήταν μια τσίμπλα που πέταξε από το μάτι του ένας αγουροξυπνημένος θεός μετά από χιλιετίες ληθάργου.

Άλλοι πως ήταν ένα δάκρυ από τα αιώνια άγρυπνα μάτια ενός κοσμικού μαστιχόδεντρου , ταγμένου να καταγράφει τα γενόμενα του κόσμου τούτο στους εσωτερικούς του δακτυλίους.

Όλοι μα όλοι θα συμφωνούσαν όμως πως αυτός ο Βολίτης, έγινε τελικά θάνατος.

Αναπόφευκτος.     

Όταν είδε τον γαλαζοπράσινο πλανήτη, τα αλάνι του ουρανού τον ερωτεύτηκε. Ποιος να το κατηγορούσε; Σκληρή και αβάσταχτη η μοναξιά του ουρανού.

Το πεφτάστερι άρχισε να φλερτάρει τη γαία.

Να έρχεται όλο και πιο κοντά της.

Και τότε το κατάλαβε.

Είχε παγιδευτεί από αυτή.

Και ορμούσε άθελα και ακατανίκητα να πληγώσει το κορμί του έρωτά του και να συνθλιβεί από αυτό.

Την τελευταία στιγμή είδε πως ο δρόμος του τελείωνε σε κάτι αστεία δίποδα. Σε κάτι ανθρώπους. 

Η γη θα επιβίωνε από τον παράφορο έρωτα του πεφτέσταρου. Ετούτοι οι άνθρωποι όμως όχι.

Το πεφτάστερο άρχισε να φλέγεται. Να προλάβει να αυτοκαταστραφεί  πριν προλάβει να καταστρέψει. Μα σε αυτόν τον αγώνα δρόμου θα ήταν η καταστροφή που θα έκοβε το νήμα πρώτη.

Το νήμα της ζωής τριών αθώων ανθρώπων. ..»