Έλεγχος θανάτου (Η απάντηση του συγγραφέα Πέτρου Αργυρίου στη Λένα Διβάνη για τον τραγικό και άδικο χαμό του 18χρονου «τζαμπατζή»)

Έλεγχος θανάτου

Του Πέτρου Αργυρίου (agriazwa.blogspot.com)

Στο χρηματιστήριο αξιών του νεοελληνικού βίου, η αξία της ανθρώπινης ζωής έπιασε νέα ιστορικά χαμηλά: 80 λεπτά.

Όσο ένα εισιτήριο του τρόλεϊ.   

Χθες, Τετάρτη 14 Αυγούστου του «σωτήριου» έτους 2013, ένας έφηβος 18 χρονών (κατ άλλους 19) που δεν πλήρωσε ή/και δεν μπορούσε να πληρώσει το αντίτιμο της μετακίνησης, το ξεπλήρωσε με το υψηλότερο τίμημα που μπορεί να πληρώσει κάποιος: Με τη ζωή του.

Κάτω από την πίεση ελεγκτή και οδηγού, ο έφηβος πάτησε το κόκκινο κομβίον κινδύνου και επιχείρησε άτσαλα μες στον πανικό του να αποδράσει για να γλυτώσει το τσουχτερό πρόστιμο ή/και τη διαπόμπευση που επιφυλάσσουν τα ΜΜΜ στους παραβάτες.

Άλλη μια έξοδος: Άλλο ένα Grexit. Ένας ακόμη θάνατος.

Το κεφάλι του Θανάση Καναούτη χτύπησε με δύναμη στο πεζοδρόμιο. Το χτύπημα ήταν θανατηφόρο.

Τα μαθηματικά του θανάτου εγκόλπωσαν  έναν ακόμη πολίτη.

Το πτώμα του θα αρχίσει να αποσυντίθεται, ένα ακόμη θύμα μιας βαθιάς σήψης τριών και πλέον δεκαετιών και της αποκορύφωσης της τριών και πλέον ετών.

Η κοινή γνώμη σοκαρίστηκε: Ευτυχώς. Αν είχαμε αρχίσει να εξοικειωνόμαστε με τα μαθηματικά του θανάτου, αν είχαμε αρχίσει να εξοικειωνόμαστε με τη λογική του «ο θάνατος σου η ζωή μου» αυτό θα σήμαινε ότι θα είχαμε γίνει το κτήνος που μας πολεμάει, το κτήνος που καλούμαστε ακόμη και την ύστατη ώρα να υπερνικήσουμε:

Το κτήνος της κυνικότητας και του εγωτισμού που έχει αφομοιώσει τόσους και τόσους από τη γενιά του πολυτεχνείου. Και τη γενιά του μεταπολυτεχνείου.

Πολιτικούς. Ακαδημαϊκούς. Ακόμη και συγγραφείς.

Ακαδημαϊκούς και συγγραφείς όπως η Λένα Διβάνη για την οποία το ηθικό δίδαγμα του τραγικού θανάτου του εφήβου όπως η ίδια το κατέγραψε ήταν αυτό:    

«Συμπέρασμα: Οι ελεγκτές δεν πρέπει να κάνουν τη δουλειά τους γιατί κάποιος τζαμπατζής μπορεί να πηδήξει έξω από το όχημα. Λογικό».

Σωστά: Οι ελεγκτές πρέπει να κάνουν τη δουλειά τους: Πάση θυσία. Οι τροχοί πρέπει να γυρίζουν, τα γρανάζια να περιστρέφονται, η μηχανή της ανάπτυξης πρέπει να πάρει μπρος. Άσχετα αν για καύσιμο χρησιμοποιεί ανθρώπινες ζωές.

Η Διβάνη, της λογοτεχνικής γενιάς του Τατσόπουλου (εδώ), του Χωμενίδη (εδώ) (οι προαναφερόμενοι έσπευσαν φυσικά να τη στηρίξουν απέναντι στην «ανθρωποφάγα επίθεση»  που δέχτηκε από απλούς ανθρώπους που δεν έχουν χάσει ακόμη τη θεμελιώδη αίσθηση του δικαίου), του Χειμωνά, η Διβάνη που δημιουργήσαμε εμείς ως άλλοι δόκτορες Φράνκεσταϊν πληρώνοντας ακριβά για φθηνά βιβλία χρονοσκοτώστρες, η Διβάνη της γενιάς που έβλεπε το σύμπαν να καταρρέει και αυτοί σφύριζαν αδιάφορα πουλώντας φύκια για μεταξωτές κορδέλες, αυτή η Διβάνη, θεωρεί εκ προοιμίου τον Θανάση Καναούτη τζαμπατζή.

Μπορεί ο Θανασάκης να μην πλήρωνε εκ πεποιθήσεως.  Ή από κουτοπονηριά. Από το μυαλό της Διβάνη δεν πέρασε ούτε για μια στιγμή η πιθανότητα ο Θανάσης Καναούτης να ήταν άπορος. Δεν πέρασε ούτε στιγμή από το μυαλό της ότι το παιδί μπορεί να «πέθαινε» από ντροπή αν έφερνε σε γονείς που όπως τόσοι και τόσοι άλλοι γονείς ίσως να στραγγαλίζονται οικονομικά ένα πρόστιμο μερικών δεκάδων ευρώ.

Τι μπορεί άραγε αυτή η Διβάνη να διδάσκει σε συνομηλίκους του Θανάση φοιτητές της; Τι θα δίδασκε από καθέδρας στο Θανάση αν ήταν φοιτητής της;

Αν δε θέλεις να πληρώσεις το εισιτήριο πάρε ποδήλατο. Κάνει καλό στο περιβάλλον και στην υγεία σου. Δε θα περνούσε στιγμή από το μυαλό της ότι μπορεί οι γονείς του Θανάση να μην ήταν σε θέση να του πάρουν ποδήλατο καθώς η ελίτ αυτού του τόπου τους έχουν κάνει τη ζωή ποδήλατο. Ο ίδιος, ως άνεργος μάλλον δεν μπορούσε να αγοράσει.

Πάνε τότε με τα πόδια: Άλλοι διασχίζουν ερήμους για να φτάσουν εκεί που θέλουν και εσύ δεν μπορείς να διασχίσεις μια πόλη;

Το παιδί θα μπορούσε να πάει με τα πόδια. Αλλά ξέρεις Λένα, το να βλέπεις τόσα τραμ, τόσα λεωφορεία, τόσα τρόλεϊ πολλά από αυτά μισοάδεια να περνάν δίπλα σου, σε βάζει σε πειρασμό. Δοκιμάζει την εντιμότητα της φτώχειας.

Κυρίως όταν για όλο και περισσότερους, η νομότυπη χρήση των ΜΜΜ της Αθήνας τους κοστίζει μέχρι και το ένα πέμπτο των εξαθλιωμένων πλέον μισθών τους. Όταν φυσικά έχουν την όλο και πιο σπάνια πολυτέλεια του μισθού.   

Ο Θανασάκης ήταν άνεργος. Δεν ήταν καν πλασιέ των βιβλίων της Διβάνη. Και μπορεί να έβλεπε αυτούς τους προνομιούχους που έχουν τα 1 και τα 2 και τα 3 και τα 4 ευρώ την ημέρα για τις μετακινήσεις τους και να τους ζήλευε.

Μπορεί και να μην ήταν έτσι. Μπορεί ο Θανασάκης  να τα είχε τα λεφτά. Αλλά τι σχέση έχει αυτό με την αιτιολόγηση ενός θανάτου; Αυτοί που νομίζουν ότι έχουν ξεπεράσει ή ξεχάσει την τραγικότητα έστω και ενός ανθρώπινου θανάτου είναι είτε υπεράναθρωποι, είτε υπάνθρωποι, είτε απάνθρωποι, είτε μισάνθρωποι. Ας διαλέξει η ίδια η κυρία Διβάνη το χαρακτηρισμό που της αξίζει.

Νεκροί φοιτητές από αναμμένο μαγκάλι και οι Μαρίες Αντουανέτες να τους μέμφονται για τη βλακεία τους. Χιλιάδες αυτόχειρες από απόγνωση και οι Μαρίες Αντουανέτες να τους μέμφονται γιατί δίνουν το κακό παράδειγμα.

Νεκρός έφηβος στο αθηναϊκό πεζοδρόμιο στη φθηνότερη ληστεία ζωής και η Μαρία Αντουανέτα να συγχαίρει τους ελεγκτές που δεν κωλώνουν μπροστά σε τέτοια. Ελεγκτές που έχουν την εξουσία των Κριτών της παλαιάς διαθήκης.

Μιλάνε οι Μαρίες Αντουανέτες για την πολιτική εκμετάλλευση των θανάτων της κρίσης. Συνέχεια. Το έχουν κάνει καραμέλα.

Αφήστε τους νεκρούς να αναπαύονται μας νουθετούν, μην τυχόν και ο θάνατος τους ξυπνήσει τους ζωντανούς. Αφήστε εμάς τους γητευτές της οχιάς που σας δαγκώνει να σας αποκοιμίσουμε. Πιο γλυκό θα βρείτε έτσι τον αναπόφευκτο θάνατό σας.   

«Έτσι πρέπει να γίνει». Αυτό έχει διαταχθεί για το στρατόπεδο συγκέντρωσης που λέγεται ελληνική κοινωνία.

Και αυτοί που κρατάνε τα μεγάφωνα δεν σταματάν να μας υπενθυμίζουν τις εντολές εξόντωσης μας, μην τυχόν και ξεστρατίσουν τα σφαχτάρια. Στη γραμμή όλοι. Όλοι στη γραμμή.

Η κυρία Διβάνη μας φέρνει σε επαφή με την αρχαιοελληνική μας παράδοση. Αμ πως. Και οι αρχαίοι Έλληνες πλήρωναν εισιτήριο. Όταν πέθαιναν πλήρωναν έναν οβολό στον ελεγκτή και οδηγό Χάρο για να τους περάσει στην άλλη όχθη.

Και στην άλλη όχθη σκοπεύουν να μας περάσουν οι ελίτ. Μόνο που σε πολλούς από εμάς δε θα μας έχουν αφήσει ούτε τον οβολό για το πέρασμα. Ούτε τον οβολό για την κηδεία.

Η κυρία Divani, πρώην του ΕΚΕΒΙ, η κυρία Divani της πρώην ΕΡΤ, είχε μια στήλη παρηγορητικής «θεραπείας» στο protagon.gr όπου πουλούσε το στοκ θετικής της σκέψης.

«Περάστε κόσμε. Έχω καλά νέα. Πάρε πάρε πάρε πάρε» μας έλεγε έμμεσα πουλώντας διανοουμενίστικη τρελίτσα και το νεοχιπισμό του Έλληνα γιάπι παπαριάζοντας μας με «θετική σκέψη» λες και αν 10 μύρια Έλληνες συντονιζόντουσαν σε υπερφίαλες θετικές σκέψεις, ο Σαμαράς, η Μέρκελ και ο Ομπάμα θα γινόντουσαν αφοσιωμένοι ουμανιστές.

Έτσι λοιπόν, ακόμη και μέσα στην κρίση, η κα Διβάνη και το συνάφι της, πότε μας παρέλυαν εκτοξεύοντας μύδρους για να δεχτούμε ως δίκαιο το θάνατο μας και πότε μας νανούριζαν για να πεθαίνουμε πιο γλυκά.

Αυτή ήταν η πραγματική δουλειά της αποκαλούμενης διανόησης της Ελλάδας: να εκμαυλίζει, να παραπληροφορεί και να αποκοιμίζει.

Αυτό που μάθαμε σαν ηλίθιοι να αποκαλούμε ως διανόηση στην Ελλάδα ήταν ακριβώς το αντίθετο της: Ήταν η αντιδιανόηση. Τους διανοούμενους, κάθε σύστημα εξουσίας που σέβεται την εξουσία του φροντίζει να τους εξοντώνει και να τους αντικαθιστά με λόγιες και πολύξερες ρέπλικες που εξυπηρετούν τους σκοπούς του. Και σε αντάλλαγμα των υπηρεσιών τους, το σύστημα εξουσίας τους δίνει θέσεις εργασίας, στήλες, βραβεία, τηβέννους, πόστα σε οργανισμούς, προβολή, τηλεοπτικό χρόνο. Αυτοί οι διανοούμενοι λοιπόν, εκπρόσωποι τέχνης του συστήματος, δεν ήταν τίποτε διαφορετικό από τους αδερφούς τους μεγαλοεπιχειρηματίες: Άμεσα ή έμμεσα κρατικοδίαιτοι με επιχορηγούμενες «ιδιωτικές» επιτυχίες ως άλλοθι για την ανέλιξη τους στα πράγματα του τόπου… 

    

 Πάτε  να βγάλετε από τη μύγα ξύγκι. Έχετε οδηγήσει τη χώρα, ο καθένας με τον τρόπο του, σε μια από τις δραματικότερες επιδεινώσεις βιοτικού επιπέδου  εν καιρώ ειρήνης. Όταν για τους μεγαλοεπιχειρηματίες σας, τους κατ εξοχήν κλέφτες του ελληνικού δημοσίου οι αγελάδες είναι ακόμη παχιές, εσείς αρμέγετε τα στήθια άπορων μανάδων. Τους ρουφάτε το μεδούλι. Τους κλέβετε τα δεδουλευμένα. 

Είμαστε τζαμπατζήδες; Φοροκλέφτες; Ας είναι. Ας καταδικάσουμε οι ίδιοι τους εαυτούς μας με ένα αποτυχημένο κράτος. Αφού πρώτα ξεφορτωθούμε το δικό σας κράτος. Το δικό σας “success story”.

Έχω καλά νέα στα μούτρα σου Λένα.

Και ο Θανάσης και ο Δημήτρης και η Βαρβάρα και χιλιάδες άλλοι τόσοι δεν πέθαιναν για το τίποτα Λένα. Δεν ήταν «τσάμπα θάνατοι» Λένα. Μια ακόμη σταγόνα στο ποτήρι της δίκαιας οργής. Και μια ακόμη. Και μια ακόμη. Βλέπεις; Βλέπεις; Το ποτήρι της οργής γέμισε Λένα. Και αρχίζει να ξεχειλίζει.

 Και δεν θα αφήσουμε κανέναν από τους τζαμπατζήδες των ελιτ να πηδήξει έξω από το όχημα της διαπλοκής. Όχι. Γιατί σεβόμαστε την ανθρώπινη ζωή, ακόμη και αυτή που δε σέβεται καμία άλλη. Και γιατί χρειαζόμαστε τα φθηνά εργατικά χέρια. Για την ανάπτυξη ρε γαμώτο. Χεράκια βελούδινα χωρίς ρόζους, να κρατάν την αξίνα και την τσάπα,  χεράκια που μάθαν να παίρνουν αντί να δίνουν, χεράκια που ανήκουν σε κάποιους που τα στοματάκια τους εκστόμιζαν προσταγές όπως ανάπτυξη, παραγωγικότητα, εργασία και χαρά.

Όσοι δεν μοχθήσαν με τα χέρια ή με το πνεύμα ή για το πνεύμα , καιρός είναι να αρχίσουν να σκέφτονται αλλαγή καριέρας.

Έχετε δίκιο Λένα. Πάση θυσία η παλιά Ελλάδα πρέπει να πεθάνει: Ξεκινώντας από το κεφάλι: Τις πολιτικές, τις οικονομικές και τις πνευματικές ελίτ.