Ο Βλάντιμιρ Πούτιν είναι αδιαμφισβήτητα μια στρατηγική
ιδιοφυΐα που απαντά με εντελώς ασύμμετρο και απρόβλεπτο τρόπο στις σκληρότατες
προκλήσεις που ο διατλαντισμός του θέτει κάθε φορά.
Κανείς δεν περίμενε τη ρωσική επιχείρηση στη Συρία, κανείς
δεν περίμενε την εξίσου αιφνίδια λήξη της με την αποχώρηση του μεγαλύτερου
μέρους των ρωσικών στρατευμάτων εκτός της ρωσικής βάσης της Ταρσού.
Η ρωσική αποχώρηση ήταν ένα ισχυρότατο μήνυμα προς όλους με
πρώτο απ’ όλων τον Αλεβίτη ‘Ασσαντ: Οι
φιλοδοξίες σου για τη χώρα σου δεν μπορούν να ξεπερνάν της φιλοδοξίες της προστάτιδας
σου Συρίας.
Η Συρία είναι πλέον το πιάτο των διαπραγματεύσεων και θα
μοιραστεί ανάμεσα στους μεγάλους παίχτες μάλλον με τη μορφή μιας ανάστροφης
ομοσπονδιοποίησης:
Η ετερόδοξη Συρία κυρίως των Αλεβιτών, των χριστιανών, των
γιεζίντι και των ιουδαϊστών, η κουρδική Συρία και το μπάχαλο της Σουνιτικής
Συρίας στην οποία θα συνεχιστεί ο πόλεμος μέχρι να περιοριστεί η επιρροή της ISIS.
Όλοι έχουν να κερδίσουν κάτι από αυτό το μοίρασμα με
εξαίρεση την Τουρκία που παθαίνει έμφραγμα στη σκέψη μιας γειτονικής κουρδικής
Συρίας που ούτως ή άλλως υπάρχει.
Ο ίδιος ο Βλάντιμιρ δήλωσε πως η Ρωσία πέτυχε τους στρατηγικούς
της στόχους.
Ποιοι ήταν όμως αυτοί;
Η Συρία ήταν ένα σχετικά χαμηλού κόστους πεδίου για να
επιδείξει η Ρωσία την στρατιωτική της δύναμη καταπλήσσοντας τους δυτικούς και
πουλώντας S300 σε
Σύριους κι όχι μόνο.
Καθώς οι δυτικοί σέβονται ένα και μόνο πράμα, την ισχύ, η
θέση της Ρωσίας στα διαπραγματευτικά τραπέζια έχει εκ των πραγμάτων ενισχυθεί.
Η Ρωσία έχει ήδη καταστρέψει σημαντικές υποδομές και δίχτυα
των τζιχαντιστών περιορίζοντας τις επιχειρησιακές δυνατότητες των συναφών
ισλαμιστών του Καυκάσου κι αναδεικνύοντας σε παγκόσμιο επίπεδο τις βρώμικες σχέσεις Σ.Αραβίας και Τουρκίας
με το ΙΣΙΣ.
Η επιχείρηση στη Συρία είχε την μεγάλη παράπλευρη απώλεια της
διάλυσης των καλών οικονομικών Ρωσοτουρκικών σχέσεων και τυχόν μεγαλύτερη
χερσαία εμπλοκή Σ.Αραβίας και Τουρκίας θα μπορούσε να γίνει ένα νέο Αφγανιστάν
για τη Ρωσία ενώ η Τουρκία είχε και έχει κάθε κακή πρόθεση να εμπλέξει και το
ΝΑΤΟ οδηγώντας στον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Με το Ιράν να έχει βγει από την απομόνωση κρατώντας χαμηλά τις τιμές του πετρελαίου και πλήττοντας τις πετρελαιοπαραγωγές χώρες ανάμεσα στις οποίες εμβληματικές είναι η Ρωσία και η Σ.Αραβία, με τη δεύτερη να αντιμετωπίζει υπαρξιακή προβλήματα από τον πόλεμο των τιμών του πετρελαίου που η ίδια ξεκίνησε, κάποιος θα πρέπει να συνυπολογίσει τη πρόσφατη σχετική συμφωνία Ρωσίας-Σ.Αραβίας για την άνοδο της τιμής του πετρελαίου στην απόφαση αποχώρησης της Ρωσίας.
Ο Πούτιν σε αντίθεση με μεγαλομανείς ηγέτες όπως ο Ενρτογάν, ασκεί εξαιρετικά την τέχνη του εφικτού περιορίζοντας εντός αυτής τις φιλοδοξίες του. Η πρόθεση του είναι να βγάλει τη Ρωσία από την
απομόνωση και να αναπτύξει σε πείσμα της Δύσης καλές σχέσεις με αυτήν.
Κάτι τέτοιο παρά την προβοκατόρικη δράση του ΝΑΤΟ στα ρωσικά
σύνορα, είναι σήμερα εφικτό καθώς ο Μπάρακ Ομπάμα στο τέλος της θητείας του δεν
έχει καμιά πρόθεση να χρεωθεί έναν ακόμη πόλεμο, ίσως τον μεγαλύτερο όλων των
εποχών, ενώ πιθανή εκλογή Τραμπ θα φέρει τις ρωσοαμερικανικές σχέσεις σε
ιστορικά υψηλά.
Η αποχώρηση των ρωσικών στρατευμάτων είναι ένα καλό νέο για
τον πλανήτη καθώς μειώνονται οι πιθανότητες για θερμά επεισόδια.
Από την άλλη, αφήνει ελεύθερο το πεδίο στους τζιχαντιστές
και την τουρκική ασυδοσία στην περιοχή.
Αν η Τουρκία δεν συνετιστεί από τους δυτικούς συμμάχους της,
η Ρωσία ίσως αναγκαστεί να επιστρέψει.
Αυτή τη φορά, με αντιτουρκικές στοχεύσεις.
Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com, 16/3/2016.
σου παραθέτω ένα κομμάτι απο μια βαθία, και ρώσικη, ανάλυση, όπως αναδημοσιεύεται στο αμερικάνικο zerohedge, απο τον Ρόστισλαβ Ιστιτσένκο. Είναι, για μένα απο τις πιό ισορροπημένες αναλύσεις που έχω διαβάσει για την θέση της ρωσίας στη συγχρονη απελπιστική κατάσταση του κόσμου μας. Ούτε ρουσολαγνική, ξανθό γένος και προφητείες του Παίσιου, ούτε Πούτιν δικτάτορας και λευτεριά στις pussy riot. Και στη παραθέτω γιατί συμφωνεί με την βασική σου θέση, ο Πούτιν είναι δύναμη σταθερότητας αυτή τη στιγμή. Αν το κρίνεις σκόπιμο, κάθομαι και να την μεταφράσω
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο link
http://www.zerohedge.com/news/2015-05-02/what-does-putin-want
δείγμα:
“In fact, today the EU can choose whether to remain a tool of the United States or to move closer to Russia. Depending on its choice, Europe can get off with a slight scare, such as a breakup of parts of its periphery and possible fragmentation of some countries, or it could collapse completely. Judging by the European elites’ reluctance to break openly with the United States, collapse is almost inevitable.”
“The U.S. position is clear and transparent. In the second half of the 1990s, Washington missed its only opportunity to reform the Cold War economy without any obstacles and thereby avoid the looming crisis in a system whose development is limited by the finite nature of planet Earth and its resources, including human ones, which conflicts with the need to endlessly print dollars. After that, the United States could prolong the death throes of the system only by plundering the rest of the world. At first, it went after Third World countries. Then it went for potential competitors. Then for allies and even close friends. Such plundering could continue only as long as the United States remained the world’s undisputed hegemon. Thus when Russia asserted its right to make independent political decisions – decisions of not global but regional import – , a clash with the United States became inevitable.
THIS CLASH CANNOT END IN A COMPROMISE PEACE.”
Thus at any given time Putin engaged in precisely the level of confrontation with the United States that Russia could handle. If Russia isn’t limiting the level of confrontation now, it means Putin believes that, in the war of sanctions, the war of nerves, the information war, the civil war in the Ukraine, and the economic war, Russia can win.
ΑπάντησηΔιαγραφήThis is the first important conclusion about what Putin wants and what he expects. He expects to win. And considering that he takes a meticulous approach and strives to anticipate any surprises, you can be sure that when the decision was made not to back down under pressure from the United States, but to respond, the Russian leadership had a double, if not a triple, guarantee of victory.