Να σταματήσουμε τους λωποδύτες της πολιτικής

Κι αφού έχει περάσει το μνημόνιο 3, αφού έχει ήδη συμφωνήσει όχι μόνο για μνημόνιο 4 αλλά και για αυτόματο μνημονιακό μηχανισμό, νέο ριφιφί ετοιμάζει η ξανά μανά αριστερά σε ότι έχει απομείνει από τα αποθεματικά των ταμείων, αυτή τη φορά του ΟΑΕΔ και των ασθενικών πλέον νοσοκομείων, στη σταυροφορία της κατά της κοινωνίας για την αναζήτηση της ιερής ρευστότητας.

Κι αν τη πρώτη φορά που το κανε είχε ένα φύλο συκής ότι δήθεν έδινε τον υπερ πάντων αγώνα για την εθνική ανεξαρτησία, σήμερα είναι γυμνή και μοιάζει με τον Νίκο Φίλη τσίτσιδο.

Δεν στοχεύει καν να κρύψει το στόχο της που είναι  η παραμονή με κάθε τρόπο και κάθε κόστος στην εξουσία και τις καλά αμοιβόμενες καρέκλες της δίνοντας ως αντάλλαγμα ότι έχει απομείνει από τη χώρα.

Και για να το κάνει αυτό πρέπει να είναι εντάξει απέναντι στα αφεντικά της. Από το Φλεβάρη λέγαμε ότι η μόνη της επιδίωξη είναι να ναι το πιστό σκυλί των διεθνών κέντρων εξουσίας.

Αφού έχει ήδη ροκανίσει ήδη τα περισσότερα αποθεματικά, λατρεμένο έδεσμα των ελληνικών κυβερνήσεων, τώρα θέλει να εξασφαλίσει την ισότητα στη φτωχοποίηση μερικών ακόμα χιλιάδων εργαζομένων και να τους πιει κι αυτούς το αίμα.

Τα αποθεματικά ήταν όπως είπαμε λατρεμένα για τα βαμπίρ της εξουσίας αλλά από την κακοδιαχείριση φθάσαμε στα χρόνια του μνημονίου στην πλήρη λεηλασία βιωσιμότατων ταμείων κι οργανισμών, πρώτα με το PSI και έπειτα με την επίταξη τους από την πρώτη φορά και την ξανά μανά αριστερά χωρίς μάσκα.

Το παμε από το 2011: δε θα σταματήσουν αν δεν σταματηθούν. Η ΠΦΑ ξέπλυνε όλο το πολιτικό σύστημα, ανάγκασε το λαό να ψηφίσει μνημόνιο μετά το ηχηρότατό του όχι, ξέπλυνε κι όλους τους οικονομικούς εγκληματίες.

Η κρίση δημιούργησε το φαινόμενο των ποντικιών που εγκαταλείπουν το καράβι: ροές εκατοντάδων δισεκατομμυρίων, τα περισσότερα από τα οποία ήταν προϊόν εγκληματικών δραστηριοτήτων, βγήκαν από τη χώρα. Ήταν πανεύκολο να ελεγχθούν οι ιδιοκτήτες τους, να οδηγηθούν άμεσα στην δικαιοσύνη και να ζητηθεί επαναπατρισμός των χρημάτων.

 Η πρώτη φορά αριστερά όχι απλά δεν έχει κανένα ηθικό πλεονέκτημα αλλά φέρει τα χειρότερα των μειονεκτημάτων: Αν οι προηγούμενες κυβερνήσεις εκμεταλλεύτηκαν την απληστία, αυτή εκμεταλλεύτηκε την ανάγκη του λαού.

Δεν έχει κανένα νόημα μια ακόμη αλλαγή φρουράς. Το πολιτικό σύστημα πρέπει να πέσει να συρθεί προ των ευθυνών του.

Μας περιμένει εξάρτηση στο διηνεκές αν δεν το καταφέρουμε.

Την εκκίνηση μιας τέτοιας διαδικασίας την είχε προτείνει ο Κος Κοντογιώργης όταν ήδη από το 2011 έβλεπε το πώς θα εκφυλιστεί το κίνημα των αγανακτισμένων και πως η ελληνική κοινωνία θα σερνόταν σε αλλεπάλληλα μνημόνια.

Ο Κοντογιώργης δεν εισακούστηκε τότε από μια κοινωνία που έμαθε να μπερδεύει τα προνόμια με τα δικαιώματα, που από ραγιάς έγινε πασάς και που νόμιζε ότι το μόνο που αρκούσε για να αποσπάσεις προνόμια/δικαιώματα από την εξουσία ήταν οι γαϊδουροφωνές, ωσάν γιός που συγκρούεται με τον πατέρα του για το χαρτζιλίκι γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι ο μπαμπάς δεν μπορεί να του χαλάσει χατίρι…

Αν δεν εισακουστεί έστω και τώρα το μανιφέστο του Κοντογιώργη του 2011, είμαστε οριστικά χαμένοι και τα παιδιά μας σκλάβοι.

"Μανιφέστο για μια κοινωνία των πολιτών"

Προϋπόθεση για τη διάσωση της χώρας είναι η μεταβολή του πολιτικού συστήματος!

Γύρω από τη Βουλή στις 15 Ιουνίου (2011) , πολίτες απαιτείστε! Εάν η κοινωνία των πολιτών που θα περικυκλώσει τη Βουλή στις 15 Ιουνίου παραμείνει στον παραδοσιακό τρόπο διαμαρτυρίας ελάχιστα θα πετύχει. Θα συνεχίσει έτσι να διαδηλώνει και στο τρίτο και στο τέταρτο μνημόνιο. Πρέπει να αλλάξει ο τρόπος της δράσης και να γίνει αντιληπτό ότι προϋπόθεση για τη διάσωση της χώρας είναι η μεταβολή του πολιτικού συστήματος, δηλαδή των συσχετισμών.

Πρώτο βήμα είναι να διατυπώσει με "νομοθετική" σαφήνεια τα αιτήματά της προς την κατεύθυνση αυτή.

Δεύτερο βήμα είναι να υιοθετήσει αποτελεσματικό τρόπο να τα κάνει σεβαστά. Να καταλάβει ότι η δύναμη της συλλογικότητάς της είναι εκρηκτική.

Να λειτουργήσει ως "σώμα κοινωνίας πολιτών" ενώπιον της βουλής και των βουλευτών και να μην αποχωρήσει εάν δεν ψηφισθούν οι ρυθμίσεις.

Να τους δώσει να αντιληφθούν ότι ουδείς δικαιούται να αρνηθεί την κοινωνική βούληση αδαπάνως.

Eπίσης προτείνω τις εξής νομοθετικές ρυθμίσεις:

1. Να καταργηθεί η ασυλία και οι νόμοι περί ευθύνης του πολιτικού προσωπικού. Να υπαχθεί το πολιτικό προσωπικό για τη βλάβη που προκαλεί η πολιτική του δράση στην κοινό δίκαιο με την επιβαρυντική επισήμανση ότι το πολιτικό αδίκημα βλάπτει δυσανάλογα πολλούς σε σχέση με το κοινό αδίκημα. Το αρμόδιο δικαστήριο να απαρτίζεται από κληρούμενο σώμα δικαστών με τη συμμετοχή ενόρκων πολιτών.

2. Να θεσμοθετηθεί η αρμοδιότητα του "ελέγχειν" το πολιτικό προσωπικό (και επίσης της διοίκησης και της δικαιοσύνης) από το ειδικό προς τούτο δικαστήριο. Ο έλεγχος να αφορά και τα άτομα (π.χ. τον βουλευτή ανά εξάμηνο από κληρούμενο σώμα πολιτών της εκλογικής του περιφέρειας) και τα πολιτειακά σώματα (λ.χ. τη βουλή, την κυβέρνηση κλπ).

3. Να εισαχθεί η πολιτική ευθύνη (το "ευθύνειν") του πολιτικού προσωπικού για τις πολιτικές του πράξεις (ή παραλήψεις), οι οποίες βλάπτουν την κοινωνία των πολιτών. Να διατυπωθεί με σαφήνεια ότι σκοπός του "πολιτεύεσθαι" είναι το συμφέρον (του έθνους) της κοινωνίας και όχι (του έθνους) του κράτους. Δεν νοείται τον 21ο αιώνα να ζούμε σε καθεστώς προγενέστερο εκείνου του Σόλωνα.

4. Να αναγνωρισθεί στον πολίτη δικαίωμα "εννόμου συμφέροντος" για τη βλάβη που του προκαλούν οι φορείς της διοίκησης, της δικαιοσύνης και το πολιτικό προσωπικό. Απέναντι στον πολίτη, να ευθύνεται ευθέως ο διοικητικός, δικαστικός και πολιτικός αξιωματούχος και, όλως επικουρικώς, το κράτος.

5. Να αξιωθεί η υποχρεωτική έκφραση γνώμης (της βούλησης) της κοινωνίας των πολιτών πριν από κάθε πολιτική απόφαση (κυβερνητική ή νομοθετική) καθώς και η δυνατότητά της να εγείρει ζητήματα πολιτικής που εκτιμά ότι χρήζουν αντιμετώπισης (π.χ. η αποτελεσματική λειτουργία της διοίκησης). Πρακτικά θα μπορούσε να αξιοποιηθεί η επιστημονική δυνατότητα των δημοσκοπήσεων, δεν χρειάζεται να μαζεύουμε κάθε φορά όλη την κοινωνία στην πλατεία Συντάγματος. Πριν από τη λήψη οποιαδήποτε απόφασης να είναι υποχρεωτική η δημοσκόπηση της κοινωνίας για το τι θέλει. Ή, ακόμη περισσότερο, να δημιουργηθεί ένας διαρκής δημοσκοπικός Δήμος, ο οποίος θα συζητά και θα αποφαίνεται για τα προβλήματα της χώρας σε πολιτικό επίπεδο. Αυτό είναι ένα από τα πολλά παραδείγματα ρυθμίσεων που θα έκαναν εφικτή τη μετάβαση σε μια σχετική προσομοίωση αντιπροσώπευσης. Αλλά είναι απαραίτητο η κοινωνία πολιτών να εισέλθει θεσμικά στην πολιτική. Να συμμετέχει στις αποφάσεις. Θα προκύπτει έτσι τι θεωρεί η κοινωνία των πολιτών συμφέρον της και τι όχι. Στον παρόντα χρόνο θα αρκούσε η υποχρεωτικότητα της γνώμης και όχι ο υποχρεωτικός της χαρακτήρας για την πολιτική εξουσία. Το "ελέγχειν" και το "ευθύνειν' σε συνδυασμό με την εκλογική διαδικασία, θα εξισορροπεί την βούληση της πολιτικής εξουσίας να αυτονομείται.

6. Να αξιωθεί από τη Βουλή να παραιτηθεί από την καταχρηστική της "αρμοδιότητα" να νομοθετεί για ζητήματα πολιτικής ευθύνης των μελών της και ιδίως να εμπλέκεται στη διαχείριση των ευθυνών τους. Να υπαχθούν όλες οι υποθέσεις ασυλίας και σκανδάλων από τη μεταπολίτευση και εντεύθεν στη δικαιοσύνη. Οι υποθέσεις που ανάγονται στο "ευθύνειν" των πολιτικών, από τη φύση τους, δεν παραγράφονται.

7. Τα περισσότερα από τα παραπάνω δεν απαιτούν αναθεώρηση του Συντάγματος. Για άλλα αρκεί η παραίτηση της Βουλής από τις καταχρηστικές της προνομίες. Ειδάλλως, η κοινωνία των πολιτών να αξιώσει την αναστολή των άρθρων του Συντάγματος που επιφυλάσσουν στην πολιτική εξουσία την ιδιότητα του εντολέα. "

Δε θα σταματήσουν αν δεν τους σταματήσουμε μέχρι να μας τελειώσουνε.

Δεν γνωρίζω αν είναι εφικτό πλέον να σώσουμε τη χώρα μας. Αλλά και το να περισώσουμε ότι έχει απομείνει από την ούτως ή άλλως λειψή μας αξιοπρέπεια είναι κι αυτό ένα βήμα προς τη σωτηρία της χώρας. 

Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com, 25/4/2016