Αυτό είναι κάτι παραπάνω από το πρώτο τρίτο του κειμένου Μανδραβέλη και το πρωτότυπο κείμενο που “χρησιμοποιεί” πιστά είναι η εισαγωγή στο βιβλίο του Alan Schroeder που και ο ίδιος αναφέρει, «The Presidential Debates: Fifty Years of High Risk TV», εκδ. Columbia University Press. Αυτό που δεν αναφέρει όμως είναι ότι το 90% του κειμένου του έχει παρθεί και με ελάχιστες παραποιήσεις και λίγο ανακάτεμα αντιγραφεί από την εισαγωγή του βιβλίου.
Στη συνέχεια του κειμένου Μανδραβέλη, ο συντάκτης μεταπηδά και χρησιμοποιεί πιστά σε τρία άλλα κείμενα. Για τα δύο από αυτά τα κείμενα, αυτό το κομμάτι του κειμένου του Μανδραβέλη δεν αναφέρει από που έχουν έχει παρθεί.
β) Μανδραβέλης Μια δημοσκόπηση της επόμενης μέρας έδειξε τη διαφορά. Το 48,7% εκείνων που άκουσαν τη μονομαχία στο ραδιόφωνο θεώρησαν ότι ο Ρίτσαρντ Νίξον είχε κερδίσει, έναντι του 21% που πρόκριναν τον Τζον Κένεντι. Από εκείνους που την είδαν στην τηλεόραση το 30,2% ανακήρυξαν νικητή τον Κένεντι έναντι 28,6% που επέλεξαν τον Νίξον... ...Το πρόβλημα του Νίξον, όμως, ήταν πως οι τηλεθεατές ήταν 4,5 φορές περισσότεροι από τους ακροατές του ραδιοφώνο... ...Κάποιοι μίλησαν για «τηλεμυθολογία»... Θεώρησαν ότι η μία και μοναδική δημοσκόπηση ... ήταν πολύ πρωτόγονη και δεν παραμετροποίησε σημαντικές πτυχές της πραγματικότητας. Ραδιόφωνο άκουγαν κυρίως στις πιο καθυστερημένες αγροτικές περιοχές, στις οποίες κατοικούσαν Προτεστάντες που δεν έβλεπαν με καλό μάτι τον Καθολικό Κένεντι επαλήθευση Τούς χώρισε τυχαία στη μέση και στο ένα γκρουπ έδειξε το βίντεο και στους άλλους μισούς έπαιξε μόνο το ηχητικό. .. : «Οι τηλεοπτικές εικόνες έχουν σημασία. Οδηγούν τους ανθρώπους να βασίζονται περισσότερο σε χαρακτηριστικά της προσωπικότητας των υποψηφίων όταν τους αξιολογούν, και αυτό με τη σειρά τους επηρεάζει την συνολική αξιολόγηση. Επίσης, οι εικόνες αυξάνουν τις πολιτικές γνώσεις τουλάχιστον του λιγότερο εκλεπτυσμένου κοινού. Το πείραμα αποδεικνύει ότι ο Κένεντι πιθανότατα τα πήγε καλύτερα στην τηλεόραση, λόγω της υπεροχής της εικόνας του»
γ)Μανδραβέλης
Υπήρχε και τρίτος υποψήφιος, ο δημοκρατικός Αντριου Ιστερ, που είχε αποκλειστεί και υπέβαλε μήνυση για τον «αντισυνταγματικό περιορισμό» του και για το γεγονός ότι επετράπη στα μεγάλα τηλεοπτικά δίκτυα να «κάνουν διακρίσεις και αδικίες, υπό την σιωπή όλων». ...η Wall Street Journal δήλωσε δικαιωμένη για την προφητεία της ότι αυτού του τύπου οι εκπομπές είναι «περισσότερο διασκεδαστικές παρά διαφωτιστικές». Οι New York Times έγραψαν ότι τα ντιμπέιτ έλκουν κυρίως τους ψηφοφόρους «που επηρεάζονται όχι τόσο από τη λογική και την στέρεη επιχειρηματολογία, αλλά από συναισθηματικούς και παράλογους παράγοντες» δ) Μανδραβέλης Η έλευση της τηλεόρασης δημιούργησε πολλές ελπίδες για αναγέννηση της πολιτικής. Στις αρχές της δεκαετίας του 1940 ο δρ Φρανκ Στάντον, πρόεδρος του CBS, δεν έκρυβε τον ενθουσιασμό του. «Ούτε ο ουρανός δεν είναι το όριο», είχε πει. «Οι άνθρωποι για μια ακόμη φορά γίνονται έθνος, όπως ήταν την εποχή που ήμασταν πολύ λίγοι για να γνωρίζει ο καθένας τον εκλεγμένο εκπρόσωπό του. Καθώς ο πληθυσμός μεγάλωνε, χάσαμε την αίσθηση της άμεσης επαφής. Τώρα η τηλεόραση επανορθώνει...». ...Στη δεκαετία του ’30, τότε που διαχέεται το ραδιόφωνο στις ΗΠΑ, η συμμετοχή στις προεδρικές εκλογές αυξήθηκε κατά οκτώ ποσοστιαίες μονάδες, ενώ η συμμετοχή στις βουλευτικές εκλογές εκτινάχθηκε από το 33,7% στο 44,1%. ...
...Αυτό που παρατηρεί η Κάμπελ στις έρευνές της είναι ότι «οι άνθρωποι που παρακολουθούν τις εκλογικές εκστρατείες στη τηλεόραση είναι ακριβώς οι ίδιοι που διαβάζουν γι’ αυτές σε εφημερίδες και περιοδικά». | Mark Blumenthal, “Did Nixon win with radio listeners?” In answer to the question who won the debates, 48.7% of the radio audience named Mr. Nixon and only 21% picked Mr. Kennedy. Among those who watched the debates on tv, 30.2% named Mr. Kennedy the winner and 28.6% picked Mr. Nixon
...the total television audience was about 4 - ½ times the radio audience ..This lack of reliable causal evidence means that a prime example of the power of television images may be nothing more than "telemythology"... ...those who could listen to debates only on radio were.. Situated for the most part in remote rural areas, they were overwhelmingly Protestants and skeptical of Kennedy as a Roman Catholic candidate Druckman... describes an intriguing experiment conducted about five years ago. He recruited 171 respondents... who demonstrated little or no knowledge of the Kennedy-Nixon debates. He then randomly divided the subjects into two groups. Half watched a video tape of the first Kennedy-Nixon debate and the other half listed to just the audio... Television images matter - they prime people to rely more on personality perceptions when evaluating candidates, which in turn, can affect overall evaluations. Images also enhance political learning, at least among nonsophisticates. The experiment provides evidence that Kennedy may have done better on television because of his superior image.
Newton N. Minow, Craig L. LaMay «Inside the Presidential Debates: Their Improbable Past and Promising Future»
...candidate who had unsuccessfully sought the Democratic nomination, Andrew J. Easter, sued ... an unconstitutional abridgment of his right to participate, for it was allowing the networks to engage in “discriminatory and unfair practices in silent unison.” A Wall Street Journal editorial warned that the televised encounter would be “rigged more for entertainment than for enlightenment.” The New York Times wrote dismissively that the debate would appeal most to voters “who are influenced not so much by logic and reason as by emotional, illogical factors...”
Angus Campbell, “Has television reshaped politics?” The advent of television in the late 1940's gave rise to the belief that a new era was opening in public communication. As Frank Stanton, president of the Columbia Broadcasting System, put it: "Not even the sky is the limit." … "Television, with its penetration, its wide geographic distribution and impact, provides a new, direct and sensitive link between Washington and the people," said Dr. Stanton. "The people have once more become the nation, as they have not been since the days when we were small enough each to know his elected representative. As we grew, we lost this feeling of direct contact-television has now restored it."even the sky is the limit." ...Between the elections of 1932 and 1940, however, the turnout records jumped more than 8 percentage points; the off-year congressional vote increased even more markedly-from 33.7 per cent in 1930 to 44.1 per cent in 1938. Thus we find that the people who follow the election campaigns most closely on television are precisely the same ones who read the most about them in the newspapers and magazines. |
Τα κείμενα παραλλάζονται ελάχιστα και σπανίως αναμιγνύονται μεταξύ τους.
Άλλη περίπτωση:
Ε.Τ- New Millenium. Επαναστάτης κατά τύχη, Πάσχος Μανδραβέλης 24 Μαρτίου 2001 Είναι η ιστορία που λατρεύουν τα media. Ένας μοναχικός καβαλάρης που κάθισε χρόνια μόνος του κι έγραψε ένα λειτουργικό σύστημα και τελικά έγινε ο μεγαλύτερος ανταγωνιστής της μισητής για πολλούς Microsoft. O Linus Torvalds φτιάχνει τον πρώτο κώδικα του Linux και τον διανέμει στο Internet. Διάφοροι προγραμματιστές κάνουν τροποποιήσεις και ο αρχικός κώδικας βελτιώνεται συνεχώς και μεγαλώνει. ...Μέχρι και ο Διευθύνων Σύμβουλος της Microsoft, Steve Balmer, παραδέχεται πως το Linux είναι ο κυριότερος ανταγωνιστής της εταιρίας του... ...(Μέχρι το Linux όλα τα προγράμματα πωλούνται χωρίς το βασικό κώδικα, με αποτέλεσμα να μην μπορούν οι χρήστες και προγραμματιστές να τα τροποποιήσουν σύμφωνα με τις ανάγκες τους. Μετά την επιτυχία του Linux διάφορες επιχειρήσεις λογισμικού, όπως η Netscape, δίνουν πλέον μαζί και τον κώδικα, ανοιχτό για τροποποιήσεις). Ο 31χρονος Νορβηγός προγραμματιστής, όμως, φωνάζει πως κουράστηκε να απεικονίζεται ως ο Δαβίδ που τα έβαλε με το Γολιάθ της πληροφορικής βιομηχανίας. ...ο δημιουργός του Linux, δηλώνει ρητά και κατηγορηματικά ότι έκανε το πρόγραμμα για ... πλάκα. Το έκανε μάλιστα και τίτλο του βιβλίου του: «Just for Fun: The Story of an Accidental Revolutionary» («Μόνο για πλάκα: Η ιστορία ενός κατά τύχη επαναστάτη», εκδόσεις Harper Business).Το βιβλίο που συνέγραψε με τον δημοσιογράφο του περιοδικού Red Herring, David Diamond... ...πως μεταμορφώθηκε από τον μικρό λάτρη των μαθηματικών στο σχολείο σε ιδεολογικό ίνδαλμα της επανάστασης των digerati. Κατά το περιοδικό Newsweek, στις 288 σελίδες του βιβλίου δεν υπάρχει ούτε ένα τεχνολογικό στοιχείο από προγραμματισμό υπολογιστών, αλλά απεικονίζεται καθαρά πως λειτουργεί το μυαλό ενός δημιουργικού προγραμματιστή, ο οποίος ακόμη ψάχνει να βρει τον εαυτό του. Ο πραγματικός θησαυρός του βιβλίου είναι τα τελευταία κεφάλαια, όπου ο Linus Torvalds εφαρμόζει την ιδεολογία του «κινήματος για ανοιχτό κώδικα» στο σύγχρονο περιβάλλον των επιχειρήσεων. Οι επιχειρήσεις, γράφει, πρέπει να υιοθετήσουν την λογική του «ανοιχτού κώδικα» στη λειτουργία τους. Η παλιά προσέγγιση είναι η λογική του συγκεντρωτισμού, των αυστηρών κανόνων λειτουργίας. Του «εμείς στην κορυφή ξέρουμε καλύτερα». Η λογική του ανοιχτού κώδικα θέλει την πληροφορία να διαχέεται προς τα κάτω, εξωτερικούς συνεργάτες να μετέχουν στη διαδικασία λήψης αποφάσεων». «Αυτό μπορεί να αποτελέσει την διαφορά των προβλεπτά επιτυχημένων επιχειρήσεων και των απρόβλεπτα πραγματικά επιτυχημένων επιχειρήσεων». Η επιτυχία του Linux δείχνει ότι ο Δαβίδ μπορεί να ξέρει πολλά περισσότερα από τον Γολιάθ... | The Accidental revolutionary Newsweek 19 Μαρτίου 2001
...It's an irresistible story: geek from Finland sequesters self in bedroom for several years, writing code that will eventually produce an OS that Microsoft thinks it must take seriously as competition. He makes Linux available to the digerati free, publishing the source code on the Internet. He invites modifications. And Linux takes off.
...Microsoft CEO Steve Ballmer says Linux is Microsoft's biggest threat in a post-PC world.
For years, information-technology professionals had groused that buying a proprietary technology such as Microsoft Windows was like buying a car with the hood bolted shut: you couldn't get at the engine to fine-tune it. Now they had an alternative. They could customize the OS, not just applications that ran on top of it.
Linus Torvalds admits it. He's tired of being cast as David to the Goliaths of the computer industry
And he does it for fun!
"Just for Fun: The Story of an Accidental Revolutionary" (288 pages. HarperBusiness. $26), written with David Diamond of Red Herring magazine
traces his rise from a modest Math Guy in a Helsinki high school to a figure of high ideological significance Nobody will find a technical primer on Linux in the pages of "Just for Fun...
even now only 31, who is still discovering himself
The real core of the book, though, is its final chapters. There, Torvalds applies the ideology of the so-called open-source movement to businesses generally. "Open source" is geekspeak for "no proprietary technical standards" such as Windows. But in a larger context, it's a metaphor for company reform. The business equivalent of proprietary standards is "the way we've always done things." Torvalds argues that every company needs an open-source approach. For example: information should not be closely held by top managers. For example: outsiders should take part in decisions. The difference, he says, could be between companies that are "predictably successful" and companies that are "unpredictably really, really, really successful." But then, that's David speaking. What does he know that Goliath doesn't? |
Μόνο μια αναφορά στο Newsweek στη μέση περίπου του κειμένου σαν να ταν μια αποσπασματική χρήση του άρθρου του Newsweek όταν το άρθρο του Μανδραβέλη είναι το κείμενο του Newsweek.
Υπάρχει βέβαια το πιθανό ενδεχόμενο ο Τύπος της Κυριακής να έχει εξασφαλίσει αποκλειστική συνεργασία με το Newsweek για το ένθετο του οπότε όλα θα ήταν εντάξει, κάτι το οποίο δεν έιμαι σε θέση να γνωρίζω. Δυστυχώς όμως, ακόμη και αν αρχικά όλα είχαν τηρηθεί όπως έπρεπε μια κατοπινή εξέλιξη δημιουργεί μεγάλες αμφιβολίες: Στις 30 Αυγούστου του 2005 το άρθρο του Μανδραβέλη εμφανίζεται επαναμεταφρασμένο στα αγγλικά στο site CFRinfo (http://www.cdrinfo.com/Sections/Reviews/Specific.aspx?ArticleId=14862). Με άλλα λόγια, το άρθρο του Newsweek, μεταφρασμένο από τα αγγλικά στα ελληνικά από τον Μανδραβέλη και επαναμεταφράζεται με την υπογραφ Pashos Mandravelis και παρουσιάζεται σαν να ταν δικό του.
Άλλη περίπτωση:
Οι βιβλιογραφικές αναφορές που κάνει ο Μανδραβέλης στο τέλος του κειμένου είναι:
- Αντριου Σίνκλερ, «Ανατομία του τρόμου. Ιστορία της τρομοκρατίας», εκδ. Ωκεανίδα
- Λουίς Ρίτσαρτσον, «Τι θέλουν οι τρομοκράτες. Κατανοώντας την τρομοκρατική απειλή», εκδ. Τόπος
- Φράνκο Τζιουστολίτζι - Πιέρ Βιτόριο Μπούφα - Αλμπέρτο Φραντσεσκίνι, «Εμείς οι τρομοκράτες. Η ιστορία των ιδρυτών των Ερυθρών Ταξιαρχιών», εκδ. Ελεύθερη Σκέψις (μια αποτίμηση της δράσης των «Ερυθρών Ταξιαρχιών», από τα μετανοημένα ηγετικά στελέχη της)
αλλά από τις 1352 λέξεις του κειμένου Μανδραβέλη οι 998 προέρχονται από τα άρθρα A Psychiatrist Looks at Terrorism, Paul McHugh, 30 November 2001, The Weekly Standard και Religion's misguided missiles, Richard Dawkins, 15 September 2001, The Guardian που με κάθε επιφύλαξη δε νομίζω να περιλαμβάνονται στα εν λόγω βιβλία....
