Μπαίναμε βαθιά στη διακυβέρνηση Σημίτη. Αναρωτιόμουν τι μας είχε κάνει. Χρόνια αργότερα ένας φίλος μου θα μου περιέγραφε από το τηλέφωνο την αίσθηση του από κείνη την περίοδο, αντανακλώντας απόλυτα και τις δικές μου σκέψεις για την εποχή: «Ήταν σα να μπήκαμε σε ένα πυκνό νέφος και να μη βγήκαμε ποτέ- μια μεταφυσική αρπαγή της ψυχής μας».
Περίοδος Σημίτη (Απόσπασμα από το υπό δημιουργία βιβλίο του συγγραφέα "Έλληνες ξανά!")
Του Πέτρου Αργυρίου (περισσότερα για το συγγραφέα και το έργο του στο http://agriazwa.blogspot.com)
Μετά ήρθε το χρηματιστήριο. Με τη βοήθεια υπεραισιόδοξων δηλώσεων της κυβέρνησης, δισεκατομμύρια ευρώ έφυγαν από τα χέρια μικροαστών και μεσοαστών Ελλήνων, θυσία στο βωμό του διεθνούς χρηματοπιστωτικού κυκλώματος.
Χάρη στους ψυχολογικές μεθόδους και τις πολιτικές μεθοδεύσεις των Ελληνικών κυβερνήσεων, μέσα σε λίγα χρόνια ο Έλληνας έγινε από καταθέτης καταναλωτής και μετά τσογαδόρος και μετά δανειστής και ύστατα οφειλέτης.
Υπάρχουν πολλά ερωτήματα σε σχέση με την αινιγματική προσωπικότητα του Κωνσταντίνου Σημίτη, του άρχοντα των σαρδάμ, τον τάπερμαν όπως τον χαρακτήριζε η αλησμόνητη Μαλβίνα. Ένα από τα πιο σκοτεινά σημεία είναι η μετάλλαξη του από πολιτικό ουτσαίντερ στον ισχυρότερο πολιτικό άντρα της εποχής και σε έναν από τους πιο αδιαφιλονίκητους πρωθυπουργούς της σύγχρονης πολιτικής Ελληνικής ιστορίας. Ίσως η ύστερη και έντονη γερμανική ανάμειξη να μας δίνει κάποιες ιδέες για το τι πραγματικά συνέβη. Αυτό που γνωρίζουμε είναι οι πολιτικές επιλογές και προτεραιότητες Σημίτη συνάντησαν μικρή αντίσταση και αντιστρόφως μεγάλη στήριξη από πολλά τμήματα του Ελληνικού συστήματος εξουσίας.
Οι λίγοι που αντιστάθηκαν στις επιλογές του παραγκωνίστηκαν ή περιθωριοποιήθηκαν. Η σκόπιμα καλλιεργημένη εκκωφαντική σιωπή της εποχής έσπαγε μόνο από τις επευφημίες και τα χειροκροτήματα που ακούγονταν για τις μεγάλες «επιτυχίες» της πολιτικής του, την ένταξη της χώρας στην ΟΝΕ και την ανάληψη των Ολυμπιακών αγώνων… Με άλλα λόγια ο Ελληνικός λαός βάλθηκε να χειροκροτάει τη θανατική του καταδίκη…
Η αόρατη και συνάμα αφόρητη πίεση που το σύστημα εξουσίας επέβαλε στο νευρικό σύστημα των Ελλήνων για να επιβληθούν οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές Σημίτη δεν αποσύρθηκε ποτέ εντελώς. Ακόμη και γω που ποτέ μου δεν είχα καμία πολιτική ή οικονομική εξάρτηση, μόλις το 2010 τόλμησα να σπάσω αυτήν την ομερτά, το ξόρκι Σημίτη και να μιλήσω ανοιχτά για αυτόν τον άντρα και τις πολιτικές του:
28-12-2010
Πολιτική και κοινωνία: Ο Έλληνας δεν είναι αντι-Σημίτης
Τι θα γίνει με αυτούς τους ανθρώπους; Πρώην πολιτευτές, αφού θεωρούν ότι έχουν υπηρετήσει τον τόπο τους και έχουν μπει στο hall of fame της άθλιας μεταπολιτευτικής πολιτικής ιστορίας, επεμβαίνουν ωσάν διανοούμενοι με “καίριες παρεμβάσεις” να μας φωτίσουν και να δείξουν το δρόμο το σωστό. Αυτόν δηλαδή που χάραξαν αυτοί, για να μας οδηγήσουν εδώ, στα αδιέξοδα και τα αζήτητα του παρόντος και του μέλλοντος.
Μήπως περιμένουν ότι θα τους ανταμείψει ο τόπος με την προεδρία της δημοκρατίας για τις υπηρεσίες που παρείχαν στο λαό τους;
Ψιτ. Εγερτήριο σάλπισμα. Η δημοκρατία αυτή της οποίας τους θώκους ονειρεύεστε, τελείωσε. Την κακοποιήσατε, τη βιάζατε επί δεκαετίες και τελικά την σκοτώσατε εν ψυχρώ.
Δε μαθαίνουν. Μετά το ξύλο στον Χατζηδάκη, τις γιούχες στους Κακλαμάνη και το ζεύγος Καραμανλή, κάποιοι από αυτούς συνεχίζουν να ονειρεύονται παρά το συσσωρευμένο κύμα οργής του Ελληνικού Λαού που αν δε βρει δικαιοσύνη θα ψάξει για αίμα.
Για να αλλάξουμε το θέμα, ο πρώην, ο Κώστας ο Σημίτης, σε άρθρο του στο Βήμα μας λέει τα δικά του πάλι: “Η ΟΝΕ αποτελεί έπειτα από δέκα χρόνια ένα επιβεβλημένο και μη αμφισβητήσιμο δομικό στοιχείο της Ευρωπαϊκής Ενωσης...
Δεν νοείται. Τα μέλη της είναι γι΄ αυτό υποχρεωμένα να συνεργάζονται, να προβλέπουν και να προλαμβάνουν εξελίξεις που θα θέσουν σε κίνδυνο το ευρώ και τη συνοχή της. Η οικονομική διακυβέρνηση είναι μια αναγκαιότητα”
Και μη αμφισβητήσιμο; Και μη αμφισβητήσιμο; Μια ακόμη θεολογικού τύπου ρήση για την ιερή οικονομία τους. “Τα μέλη της είναι γι' αυτό υποχρεωμένα”... Από ποιόν. Από την πραγματικότητα των αγορών. Όπως επιτυχώς έχουν επισημάνει και άλλοι σχολιαστές, το άρθρο είναι γεμάτο οικονομικούς όρους, ελάχιστους όμως κοινωνικούς. Γιατί απλά οι κοινωνίες δεν είναι το μέλημα των αγορών και των πολιτικών εκφραστών τους.
Η κυβέρνηση Σημίτη μας έβαλε στο ευρώ για λογαριασμό της γερμανικής πολιτικής με μαγειρέματα όπως αποκαλύπτει η Bild και ομολογεί ο Γιούνκερ και όταν όλοι οι τεχνοκράτες γνωρίζαν ότι ήταν αδύνατο για την υπό διάλυση ελληνική οικονομία να αντεπεξέλθει σε αυτό. Επίτρεψε την Ελληνική κερδοσκοπία πάνω στο Ευρώ που μέσα σε μήνες ανέβασε απίστευτα το κόστος ζωής στην Ελλάδα. Μας χρέωσε το πανηγύρι των Ολυμπιακών όπου οι πραγματικοί εορτάζοντες ήταν ο εργολάβοι και οι εταιρίες, κυρίως γερμανικές.
Και φυσικά να μην ξεχνάμε το χρηματιστήριο. Με τις ευχές, τις εγγυήσεις και τις παραινέσεις της κυβέρνησης, δημιουργήθηκε ένα τεχνητό κλίμα ευφορίας και προσδοκιών. 7000 μονάδες θα φτανε είπανε. Εκατομμύρια μικρών και μεσαίων επενδυτών χάσαν τα λεφτά τους. Δεκάδες, ίσως και εκατοντάδες δισ ευρώ χάθηκαν από την ελληνική οικονομία για να τροφοδοτήσουν τους αετονύχηδες του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος. Οι καταθέσεις στέγνωσαν, ο Έλληνας μπήκε βαθύτερα στην κουλτούρα του δανεισμού. Οι τράπεζες υπερπροσφέραν δάνεια. Καταστροφή. Μια ακόμη από τις πολλές που έχουν βρει αυτή τη χώρα. Και ποια ήταν η στάση του τότε πρωθυπουργού; Σε μια επίδειξη πολιτική κυνισμού και αναλγησίας, ο Σημίτης δήλωνε: Έπαιξαν και έχασαν. Ας πρόσεχαν.
Ας πρόσεχε λοιπόν και αυτός όταν το δεξί του χέρι ο Τσουκάτος ομολόγησε την ταρίφα των 1000000 ευρώ της Siemens που ο ίδιος έλαβε για “τα ταμεία του Πασόκ”. Ας πρόσεχε την εμπλοκή Μαντέλη στην ίδια υπόθεση. Ας πρόσεχε τις δηλώσεις του Ζοσεράν, πρώην στελέχους της εταιρίας Thale που περιέγραψε ότι του ζητήθηκε από Έλληνα συνεργάτη του μίζα της τάξης του7-10% για τον τότε υπουργό αμύνης (προηγουμένως οικονομίας) Γιάννο Παπαντωνίου.
Ας πρόσεχε όταν το σύστημα εξουσίας έκρυβε χρέος όπου μπορούσε να βρει για να παρατείνει τη διάρκεια ζωής του. Σε δημόσιες εταιρίες, σε προϋπολογισμούς, σε καθυστερήσεις πληρωμών και αποπληρωμών... και πάλι δεν έφτανε... Ας πρόσεχε λοιπόν ο Σημίτης όταν ο διεθνής χρηματοπιστωτικός καρχαρίας της Goldman Sachs κλήθηκε και αυτός να καταχωνιάσει με το αζημίωτο το ελληνικό χρέος.
Και ας προσέχει λίγο περισσότερο τώρα που ο αυστριακός δικαστής Φαγιέντ Μουλά Καλί έχει πλέον καταγγείλει τη Goldman Sachs για το ρόλο της στην απόκρυψη του ελληνικού χρέους. Η μήνυση αναφέρει ότι τα swaps που υπέγραψε η κυβέρνηση Σημίτη οδήγησαν σε εγκληματικές πράξεις απάτης[1].
Σε αντίθεση με την πρακτική Τσουκάτου, ο Σημίτης αρνείται: «Καιρός είναι να τελειώνουν οι υποκρισίες και η παραπληροφόρηση[2]» λέει. Δεν έχει και πολύ σημασία. Μέχρι σήμερα η ομπρέλα της συγκάλυψης, της αδιαφάνειας και της ατιμωρησίας στην Ελλάδα φροντίζει τόσο η ομολογία όσο και η άρνηση να έχουν τις ίδιες ακριβώς συνέπειες: Δηλαδή, καμία απολύτως...
Ας προσέχατε είπε ο κυνικός Πρωθυπουργός στον πληγιασμένο από το κόλπο του χρηματιστηρίου Ελληνικό λαό, το λαό που κλήθηκε να πληρώσει το μεγάλο φαγοπότι των Ολυμπιακών αγώνων της Αθήνας του 2004, το λαό που εξαπατήθηκε για την πραγματική οικονομική κατάσταση της χώρας από τον γίγαντα της κερδοσκοπίας που λέγεται Goldman Sachs και την φιλοσημιτική προπαγάνδα των Μήντια, το λαό που κλήθηκε να πληρώσει και τα «κρυμμένα», μεταχρονολογημένα χρέη…
Ας προσέχατε μας είπε. Ίσως σύντομα, καθυστερημένα αλλά σύντομα, ο ελληνικός λαός να του απαντήσει: στο εξής να προσέχεις εσύ, σε κάθε σου βήμα…»[3]
Ο Σημίτης όφειλε να ακούσει τη συμβουλή μου, να την ακούσει καλά, να τη βάλει μέσα στην καρδιά του, ή σε ότι τέλος πάντων είχε διαλέξει να την αντικαταστάσει. Σχεδόν ένα μήνα μετά μια ομάδα νεαρών θα ζυγώσει απειλητικά το Σημίτη: Το περιστατικό καταγράφηκε από τα μήντια κατά τον ακόλουθο τρόπο:
«Από τα χειρότερα γλίτωσε σήμερα ο Κώστας Σημίτης καθώς δέχτηκε - ευτυχώς γι αυτόν - λεκτική επίθεση από 50 νεαρούς στο κέντρο της Αθήνας.
Εκείνη την ώρα οι νεαροί κολλούσαν αφίσες συμπαράστασης στην 27χρονη Γερμανίδα που είχε συλληφθεί ως ύποπτη για συμμετοχή σε τρομοκρατική οργάνωση. Όταν αντιλήφθηκαν τον κ. Σημίτη να περπατάει με συνοδεία του αστυνομικού φρουρού , του επιτέθηκαν με βρισιές και κινήθηκαν εναντίων του με άγριες διαθέσεις.
Έγκαιρα όμως, έσπευσε μία ομάδα αστυνομικών, η οποία φυγάδευσε τον πρώην Πρωθυπουργό σε μία πολυκατοικία, αλλιώς το θέμα θα είχε πάρει σίγουρα άλλη τροπή.»[4]
Τον κλαυσίγελο της σύλληψης της 27 γερμανίδας «τρομοκράτη» θα τον εξιστορήσουμε λίγο αργότερα.
Ένα άλλο δημοσίευμα παρέχει περισσότερες πληροφορίες για την επίθεση:
«Έντονες αποδοκιμασίες δέχτηκε γύρω στις 15.00 ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης, στο ύψος της Ακαδημίας, όπου βρίσκεται το γραφείο του. Ο κ. Σημίτης περπατούσε όπως καθημερινά κάνει όταν γυρίζει με τα πόδια από το γραφείο στο σπίτι του στην οδό Αναγνωστοπούλου, μαζί με τους άνδρες της προσωπικής του ασφάλειας. Μια ομάδα νεαρών που έκανε αφισοκόλληση στην περιοχή μαζί με περαστικούς, άρχισαν να τον γιουχάρουν, να του χειρονομούν με άγριες διαθέσεις με αποτέλεσμα να παρέμβουν οι αστυνομικές δυνάμεις που υπήρχαν στην περιοχή.
Μάλιστα, η ένταση που επικράτησε ήταν τέτοια, που οι άνδρες της ασφάλειας οδήγησαν τον κ. Σημίτη σε παρακείμενο πολυκατάστημα, μέχρι να ηρεμήσουν τα πνεύματα.
Να σημειώσουμε ότι σήμερα στο κέντρο της Αθήνας και στις συμβολές της οδού Ακαδημίας με τις Βουκουρεστίου, Δημοκρίτου και Λυκαβηττού, όπου έγινε και το επεισόδιο άτομα σκόρπισαν φειγ βολάν κατά της απόφασης να αφεθεί ελεύθερη η Φαίη Μάγιερ.
Στα φέιγ βολάν αποτυπώνονταν και άλλα κοινωνικά μηνύματα που δείχνουν την οργή του κόσμου. Οι αστυνομικοί που είχαν βάρδια στην περιοχή συζητούσαν χαμηλοφώνως τα συμβάντα στην Τυνησία και την Αίγυπτο και ταύτιζαν τα γεγονότα της Αθήνας και την αποδοκιμασία Σημίτη με την εισβολή στη βίλα του έκπτωτου Τυνήσιου προέδρου.»[5]
Γιατί τόση οργή για έναν εκσυγχρονιστή, για έναν Ευρωπαίο πολιτικό;
Ίσως γιατί ένα βαρύ πέπλο σκότους καλύπτει πολλά από τα στιγμιότυπα την περιόδου διακυβέρνησης Σημίτη. Ίσως γιατί αυτό το σκοτάδι πλάκωσε ψυχές. Ίσως γιατί αυτό το αόρατο χέρι που ‘σφιγγε τις ψυχές των Ελλήνων εκείνο το διάστημα να δημιούργησε σωρευτικά φαινόμενα. Τα μόνα που μπορούμε να ξέρουμε είναι κάποια ορατά μόνο χαρακτηριστικά εκείνης της περιόδου όπως η συστηματική λογοκρισία και οι διωγμοί προσώπων.
Η λογοκρισία ήταν τόσο πυκνή που ένοιωθες ότι μπορούσες να την κόψεις με το μαχαίρι. Όπως και σήμερα έτσι και τότε μια οργουελική πολιτική σκληρότητα επικρατούσε. Μόνο που ο σημερινός Έπαρχος, ο Γ.Παπανδρέου Jr είναι έκθετος. Οι περισσότερες πολιτικές του και οι μηχανισμοί τους βλέπουν έγκαιρα το φως της δημοσιότητας. Ο τότε ισχυρός πολιτικός άντρας όμως, o Κωνσταντίνος Σημίτης, έχαιρε πλήρης κάλυψης από πολιτικούς και μήντια και μπορούσε να κινεί τα νήματα ανενόχλητος.
Για κάποιο λόγο ήθελε να μεταμορφώσει την Ελλάδα. Δεν ήμουν στο μυαλό του. Δεν μπορώ να ξέρω τι σκεφτόταν. Μεταφορικά μιλώντας ίσως να χε κατά νου να κάνει την Ελλάδα μια μικρή γερμανική αποικία. Και ο τρόπος που επιδίωξε να υλοποιήσει το όραμά του φαίνεται να ήταν αδίστακτος.
Μερικά μόνο από τα λιγότερα άγνωστα σημεία αυτού του φασισμού θα αναπαράγουμε: Ο αθλητικογράφος Φίλλιπος Συρίγος είναι από τους λίγους που μέσα στο κλίμα «ευφορίας» για την ανάληψη των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 από την Αθήνα εκφράζει δημοσίως τις ενστάσεις του. Και θα το πληρώσει ακριβά: Τον Οκτώβριο του 2004 ο Συρίγος δέχεται ένα μήνυμα που παραλίγο να του κοστίσει τη ζωή:
«Δύο άντρες που επέβαιναν σε μοτοσικλέτα και φορούσαν κράνη επιτέθηκαν στον Φίλιππο Συρίγο με σιδηρογροθιές, τον χτύπησαν στο κεφάλι και τον μαχαίρωσαν τέσσερις φορές στην πλάτη, τραυματίζοντας τον σοβαρά…
Μιλώντας στον τηλεοπτικό σταθμό Mega, ο διευθυντής της Ελευθεροτυπίας, Σεραφείμ Φυντανίδης, ανέφερε ότι οι θεράποντες ιατροί του κ. Συρίγου κάνουν λόγο για απόπειρα δολοφονίας.[6]»
Το 2010, ένας από τους πρωτεργάτες της ανάληψης των ολυμπιακών, ο κατά περιόδους υφυπουργός και βουλευτής Γ. Λιάνης, έχοντας επιστρέψει εκεί από όπου ξεκίνησε, τη δημοσιογραφία δηλαδή, μας υπενθυμίζει τον εμπαιγμό της Ολυμπιακής δόξας-λόξας, την απόλυτη γυφτιά, το αποκορύφωμα του βλαχομπαρόκ:
«Όπως και να το κάνουμε, οι τελευταίες μεγάλες στιγμές της Ελλάδας και της Αθήνας είναι οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2004. Μόνο τότε οι Ελληνες είχαν κάτι να τους ενώνει και μόνο τότε η Αθήνα απέκτησε μια ανθρώπινη διάσταση. Σηκωθήκαμε λίγο ψηλότερα με τους Ολυμπιακούς.»
Ο Συρίγος, που έχει νιώσει –κυριολεκτικά- στο πετσί του τους Ολυμπιακούς, απαντάει έξαλλος στην απόπειρα αναβίωσης της Ολυμπιακής προπαγάνδας- κάθε επιχείρημα είναι και μια ορθολογική μαχαιριά στην καταστροφική προπαγάνδα:
«ΜΑΛΙΣΤΑ... Σε στιγμές που οι Ελληνες νιώθουν στο πετσί τους πόσο τραγικά εξαπατήθηκαν στην ιστορία αυτή, έρχεται ο πρωταίτιος της εξαπάτησης να αποδείξει όχι απλά ότι δεν μετανοεί, αλλά ότι δεν είναι καν σε θέση να καταλάβει τι γίνεται γύρω του!
ΝΑΙ... πράγματι, μας σήκωσαν λίγο ψηλότερα οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Γι' αυτό και λίγο μετά πέσαμε και τσακιστήκαμε. Διότι το ολυμπιακό μας όνειρο, σε εποχές που υποτίθεται ότι επιχειρούσαμε την περίφημη οικονομική σύγκλιση προς την Ευρωπαϊκή Ενωση, στηρίχθηκε σε δανεικά λεφτά, τα οποία λεηλάτησαν εργολάβοι, πάροχοι υπηρεσιών, μεσάζοντες και σαλταδόροι. Με τη σύμφωνη γνώμη ή και τη συμμετοχή, φυσικά, όσων αποφάσιζαν τότε.
ΚΑΙ ο Γ. Λιάνης, αντί ως εμπνευστής αυτής της καταστροφικής «μεγάλης ιδέας» να ζητάει εξηγήσεις ή, τουλάχιστον, να απαιτεί λογαριασμό, επιμένει σε «μεγάλες στιγμές» μιας χώρας που, κατά τη γραφή του, ενδέχεται και να μην υπάρχει πια!
ΜΗΝ απορείτε. Τέτοιοι μας κυβέρνησαν χθες, τέτοιοι μας κυβερνάνε και σήμερα. Γι' αυτό και φτάσαμε στο «δεν πάει άλλο», γι' αυτό και είναι εντελώς αμφίβολο αν θα ξανασηκώσουμε ποτέ κεφάλι.
ΑΣ πάμε όμως και στα... επουσιώδη. «Μόνο τότε οι Ελληνες είχαν κάτι να τους ενώνει», λέει ο Γ. Λιάνης. Ναι, πράγματι, «στον αγώνα ενωμένοι και στη μάσα χωριστά»! Ας όψεται όμως η θηριώδης προπαγάνδα, που έκανε το άσπρο μαύρο, με συνέπεια άδολοι εθελοντές να υπηρετήσουν εν αγνοία τους τα συμφέροντα οργανωμένων ληστοσυμμοριτών!
«ΜΟΝΟ τότε η Αθήνα απέκτησε μια ανθρώπινη διάσταση», εξακολουθεί ο... ποιητής. Ναι, με το C4Ι, τα αερόστατα παρακολούθησης, τις τηλεφωνικές γραμμές γεμάτες ρουφιάνους και τους Αθηναίους να μην μπορούν να κυκλοφορήσουν στην πόλη τους…
…ΑΣ' ΤΑ λοιπόν Γιώργο, δεν σε παίρνει... Γιατί εσείς οι πολιτικοί μπορεί να μας κάνατε φτωχούς, αλλά όχι και μαλάκες...[7]»
Λίγες μέρες αργότερα, σε ένα περισσότερο προσωπικό του κείμενο με τον Λακωνικό τίτλο «Προπαγάνδα», ο Συρίγος θα φωτίσει και άλλο τη σκοτεινή υπόθεση των Ολυμπιακών:
Δεν θα το πιστέψει κανείς, αλλά είναι αλήθεια: για το σχόλιο της περασμένης Τρίτης, που ήταν μια απάντηση στα όσα συνεχίζει να υποστηρίζει υπέρ των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 ο εμπνευστής τους βουλευτής του ΠΑΣΟΚ Γ. Λιάνης, έλαβα όσες συγχαρητήριες επιστολές δεν είχα λάβει καθ' όλη τη διάρκεια της αντιολυμπιακής μου καμπάνιας, δηλαδή από το 1996 μέχρι την έναρξη των Αγώνων!
ΚΟΙΝΗ συνισταμένη σχεδόν όλων αυτών των επιστολών, το «εσύ καλά τα έλεγες από τότε, αλλά εμείς δεν ακούγαμε - ίσως και γιατί μέσα στον καταιγισμό της ολυμπιακής προπαγάνδας, η δική σου άποψη δεν βρήκε τον χώρο που της άξιζε».
ΜΑΛΙΣΤΑ... Μοιάζει με «μετά θάνατον αναγνώριση», αν και -ως εκ θαύματος- παραμένω ζωντανός, αλλά εκείνο που ασφαλώς έχει μεγαλύτερη σημασία είναι ότι οι Ελληνες μιλάνε ανοιχτά πια για την ισοπεδωτική προπαγάνδα που σ' εκείνες τις κρίσιμες στιγμές έστειλε τη λογική περίπατο...
ΕΧΩ πάνω από 10 χρόνια στα χέρια μου ένα χαρτί που αποκαλύπτει από πού και με ποιον τρόπο εκπορεύτηκε εκείνη η προπαγάνδα και πώς εν τέλει η χώρα, στην πορεία της προς το 2004, βίωσε έναν ιδιότυπο φασισμό, με αποκλεισμούς, διώξεις, προπηλακισμούς και συλλήψεις των φορέων της αντίθετης άποψης.
Ο ΤΙΤΛΟΣ του εγγράφου, που εξεδόθη στις 26 Φεβρουαρίου 1997, από την κυρία Γιάννα Αγγελοπούλου-Δασκαλάκη, είναι «Πώς πρέπει να αντιμετωπίσουμε την κριτική, η στάση μας και η στρατηγική επικοινωνίας» και πρόκειται για ένα γκεμπελικό κατασκεύασμα, το οποίο στο πιο χαρακτηριστικό του σημείο λέει τα εξής: «Θα πρέπει να αποφεύγεται κάθε ενέργεια που θα ενίσχυε την κριτική, δίνοντάς της την ευκαιρία να προβάλλει επιχειρήματα στην κοινή γνώμη τα οποία σε άλλη περίπτωση θα έμεναν σε περιορισμένο κύκλο». Και πιο κάτω, με ακόμα μεγαλύτερη σαφήνεια: «Δεν πρέπει να διαμορφωθούν προϋποθέσεις προβολής των επιχειρημάτων που αντιτάσσονται στην υποψηφιότητα»!
ΑΥΤΗ ήταν η επίσημη γραμμή, η οποία πέρασε παντού και πρώτα πρώτα στα κανάλια, τα ραδιόφωνα, τις εφημερίδες και τα περιοδικά, με αποτέλεσμα, ενώ για 8 ολόκληρα χρόνια οι Ολυμπιακοί Αγώνες ήταν το κυρίαρχο θέμα στην ελληνική κοινωνία, να απουσιάσει από τα Μέσα όχι μόνο η αντίθετη άποψη, αλλά και κάθε γόνιμος προβληματισμός που θα μπορούσε να κάνει τα πράγματα κάπως καλύτερα.
ΕΠΙ της ουσίας η χώρα δέθηκε χειροπόδαρα από μια «ξεδιάντροπα αλαζονική κυρία» (Γιάννα Αγγελοπούλου) και έναν πρωθυπουργό (Σημίτης) που ήταν πολύ μικρός για να επιβάλει αυτό που πίστευε (ότι οι Αγώνες δεν ήταν μέσα στις προτεραιότητες της Ελλάδας).
ΚΑΙ έτσι βάδισε ανεμπόδιστη προς την καταστροφή. Που δεν ήταν μόνο οικονομική, αλλά και (πρωτίστως ίσως) ηθική, με όλα εκείνα τα φοβερά αθλητικά καμώματά μας να περνούν στην πρώτη γραμμή της παγκόσμιας επικαιρότητας! Και φυσικά τη μίζα και τη συνδιαλλαγή να καταγράφουν νέα «ιστορικά υψηλά», μεγαλύτερα και από εκείνα του '99, όταν με τις ευλογίες και την προτροπή της κυβέρνησης συνετελέσθη, στην ψύχρα, η πιο εγκληματική αναδιανομή πλούτου στην Ιστορία της χώρας (σμσ. του συγγραφέα: ο Συρίγος φυσικά αναφέρεται στο σκάνδαλο του χρηματιστηρίου)[8]»
Χούντα. Τρεις δεκαετίες και βάλε χούντας. Μια χούντα με ψευτοδημοκρατικό προσωπείο που έχει διαπράξει οικονομικά, ηθικά, πολιτικά, κάθε είδους εγκλήματα. Και όμως σήμερα, οι Ευρωπαίοι πολιτικοί όχι μόνο δεν την καταδικάζουν αλλά τη νομιμοποιούν, διαπραγματεύονται μαζί της και από κοινού φορτώνουν στον Ελληνικό Λαό που τα μόνα του εγκλήματα ήταν η απάθεια, η αμάθεια και η ευπείθεια, όλα τα εγκλήματα που οι χουντικοί πολιτικοί έχουν διαπράξει.
Ο Συρίγος ήταν τυχερός. Επιβίωσε. Άλλοι αντιστασιακοί που είχαν όμως ευρύτερο πεδίο κριτικής από το Συρίγο δεν τα κατάφεραν… Θυμάμαι το «θρίαμβο» των ολυμπιακών. Και κει δένει απόλυτα η απάντηση της Μαλβίνας Κάραλη όταν ο Μάνος Λαμπράκης της είχε ζητήσει τη γνώμη της για τους Έλληνες:
«-Ο Ηράκλειτος ξέρεις τι λέει;
-Τι;
-Έλληνες που η νίκη τους είναι η Καταστροφή τους[9]»
Πόσο δίκιο είχε το σοφό κορίτσι!!!
Οι νίκες του Σημίτη, το χρηματιστήριο, το ευρώ, οι Ολυμπιακοί ήταν η καταστροφή των Ελλήνων…
Το καθεστώς Σημίτη είχε καταφέρει μια ακόμη μεγάλη νίκη: Να εξοντώσει τις αντίθετες φωνές.
Εκείνη την εποχή η μέθοδος της στόχευσης προσώπων τελειοποιήθηκε. Οι λίγοι αντικαθεστωτικοί διώχτηκαν απάνθρωπα. Όπως ακριβώς συνέβη στη Μαλβίνα Κάραλη…
Η Μαλβίνα Κάραλη ήταν ένας χαρισματικός άνθρωπος. Ασυμβίβαστη, τέρας μόρφωσης, μυαλό λεπίδι, γεμάτη αγάπη για τους «απλούς» ανθρώπους, γοητευτική. Και ίσως η μόνη τηλεοπτική φωνή που πολέμησε το καθεστώς Σημίτη. Τη γενναιότητα της και την ανυποταγή της θα την πλήρωνε πολύ ακριβά. Το άστρο της θα το σβήναν με βία. Μια πτυχή της τραγωδίας που πέρασε η Μαλβίνα στα χέρια της Εξουσίας έχει καταγραφεί από το Μάνο Λαμπράκη στο έξοχο κείμενό του «Μαλβίνα: μας πιάσανε τον κώλο, πολεμόχαρη ψυχή μου, ξεπουλάμε». Περιγράφει λοιπόν ο Μάνος:
«Φτου σου ξεφτίλα!»
Είναι βράδυ Σαββάτου, Φεβρουάριος του 1996, λίγες μέρες μετά από τα
γενέθλια της, Χάρητος και Πλουτάρχου γωνία. Πάνω στο κεφάλι της,
προσγειώνεται ένα ποτήρι ουίσκι. Ύστερα μέσα από το σκοτάδι, ξεπετάγεται
το χέρι ενός άντρα που κρατάει ένα δεκαχίλιαρο, σχεδόν σχίζει τον ψηλό
γιακά της μαύρης βιζόν, που φορά το, μετρίου αναστήματος, κορίτσι με τα μαύρα,
μέσα στη νύχτα γυαλιά ηλίου, ακούγεται το σάλιο, που ξεκολλάει από το
μοχθηρό αντρικό στόμα, για να «συγκολλήσει» την αξία του χαρτονομίσματος,
με τον κοντοκουρεμένο σβέρκο του κοριτσιού.
« Για σαπούνι ρε, χαμούρα ξεφτίλα.»
Το κορίτσι φωνάζει «βοήθεια». Οι θαμώνες του μπαρ της Χάρητος και
Πλουτάρχου γωνία, κοιτάζουν από το παράθυρο. Νομίζουν πως είναι σκηνή
ερωτικής αντιζηλίας. Όταν όμως αντιλαμβάνονται πως αυτός, είναι βουλευτής
του ελληνικού κοινοβουλίου κι εκείνη η Μαλβίνα Κάραλη, επιστρέφουν στις
στάχτες των πούρων και στις χρηματιστηριακές συζητήσεις τους.
Η Μαλβίνα αρχίζει να τρέχει προς την αντίθετη κατεύθυνση του σπιτιού της,
προς τον Λυκαβηττό. Πέφτουμε ο ένας πάνω στον άλλο, στα σκαλοπάτια
Ξενοκράτους και Πλουτάρχου. Μόλις έχω αγοράσει φαγητό από του Φιλίππου.
«Τρέχα» μου φωνάζει. «Απόπειρα δολοφονίας. Πάνε να με φάνε. Τρέχα.»
Την παίρνω αγκαλιά. «Ηρέμησε. Δεν σε κυνηγάει κανείς.» της φωνάζω. Γυρνάει και
κοιτάει προς την κάτω πλευρά της Πλουτάρχου, βγάζει ένα δυνατό «Αααααα» κι
αρχίζει να τρέμει.
«Είναι κοντά το σπίτι σου; Πάμε σπίτι σου.»
«Δίπλα.» της λέω…
Θέλει να λουστεί. Δεν μπορεί να πάει έτσι σπίτι. Δεν θα την ξαναφήσουν να βγει από το σπίτι τα παιδιά. Ψάχνει να βρει κάπου το τηλέφωνο της Λιάνας Κανέλλη.
Μου ζητάει πετσέτα…
. Μπαίνει στο μπάνιο. Κάποια
στιγμή την ακούω που κλαίει. Βγαίνει.
«Έχεις τίποτα να φάω, μικρέ. Πεινάω.»
« Έχω γιουβαρλάκια, τα πήρα μόλις από του Φιλίππου.»
Φέρτα.
Καθόμαστε στην άκρη του κρεβατιού. Το σπίτι δεν έχει άλλο δωμάτιο.
Αυτοσχέδιο τραπέζι, όταν δεν τρώω στο γραφείο, είναι πάντα το κρεβάτι. Της
φέρνω το πιάτο με τα γιουβαρλάκια. Δεν της αρέσουν. Την πιάνουν τα κλάματα.
«Θα με φάνε. Αν το πω στα παιδιά δεν θα με αφήσουν να ξαναβγώ. Να ηρεμήσω
και να με κατεβάσεις μέχρι την πλατεία ε;»
«Δεν θέλεις να σε πάω μέχρι το σπίτι;»
«Όχι, όχι...μόνη. Μόνη. Πάει. Πέρασε. …
Ανάβει τσιγάρο... Μου ζητάει χαρτί και μολύβι.
«Είναι ωραίο να σε μισούν, ιδίως τη στιγμή που σε γαληνεύει το πρωτείο.»
***
Μου ζητάει βελόνα και κλωστή, να ράψει πρόχειρα το σκίσιμο στο γιακά.
Παίρνω το χαρτί από τα χέρια της. Μου έχει γράψει τη δική της συνταγή για
τα ωραία γιουβαρλάκια. « Γιουβαρλάκια του δεκαχίλιαρου» επιγράφει.
Σηκώνεται…
…Κατηφορίζουμε την Δημοκρίτου. Στριβούμε στην Αναγνωστοπούλου.
Αναγνωστοπούλου και Πινδάρου πέφτουμε πάνω στον Χρήστο Λαμπράκη. Κάνει ότι
δεν την βλέπει. Κάνει ότι δεν τον βλέπει. Φτάνουμε πλατεία Κολωνακίου…
… «Μας πιάσανε τον κώλο, πάει πολεμόχαρη φυλή μου,
καραξεφτιλιστήκαμε, ξεπουλάμε.»
…Κάνω τη σύνδεση με Κάιρο (όπως πολλές
φορές μου λέει.). Το βράδυ απόψε θα μπορούσε να είναι πολύ επικίνδυνο. Με
έχει ορκίσει να μην μιλήσω σε κανέναν. Με παίρνει ο ύπνος.
Το Σεπτέμβριο του 1997 παραιτείται από το MEGA. Έχει αλλάξει κι επίθετο
αυτή τη φορά. Ονομάζεται Μαλβίνα Χαριτοπούλου πια. Η επιστολή της σπάει,
για εκείνον που καταλαβαίνει, κόκκαλα…
Την συναντάω τυχαία μερικές μέρες μετά, στο PERO’S στην πλατεία… Μιλάει πάλι για τον Σημίτη.
Η οικογένεια Σημίτη ήρθε στην Ελλάδα από τη Βαυαρία το 1903. Όπως του Όθωνα. Μετά
αρχίζει να μιλάει το κορίτσι του Κούντερα. Η μαθήτρια της Κυβερνητικής.[10]»
Μένει να μάθουμε το ποιος ήταν ο βουλευτής με τη συμπεριφορά προαγωγού. Το παλληκαράκι που πέταξε στο κεφάλι μιας γυναίκας, όποιας γυναίκας, ποτήρι ουίσκι και της κόλλησε το σκισμένο και σαλιωμένο δεκαχίλιαρο στο σβέρκο.
Σε μια μαγνητοφωνημένη συνέντευξη που πήρα από τον ποιητή Γιώργο Χρονά μερικά χρόνια πριν, ο Χρονάς ακουγόταν πεπεισμένος πως η Μαλβίνα δολοφονήθηκε. Τον ρώτησα με ποιο τρόπο, ξενισμένος καθώς ήμουν από τη δήλωση του καθώς όλοι γνωρίζαμε ότι πέθανε από καρκίνο. Μου θύμισε τη δολοφονία του βούλγαρου αντικαθεστωτικού Georgi Markov το 1978 στο Λονδίνο. Ο Markov δολοφονήθηκε με την εισαγωγή τοξικής ουσίας στο σώμα του μέσα σφαιριδίου το οποίο εκτοξεύτηκε από την κορφή μιας ειδικά κατασκευασμένης ομπρέλας.
Πέρα από τις συχνές δηλώσεις της Μαλβίνας ότι θα την τρώγανε, δεν έχουμε μέχρι σήμερα κανένα στοιχείο στο οποίο μπορεί να στηριχτεί ο ισχυρισμός Χρονά.
Από την άλλη, δεν έχω καμιά αμφιβολία ότι το σάλιο που προέρχεται από Έλληνα βουλευτή του συστήματος εξουσίας, από αυτά τα άκρως επικίνδυνα για τη ζωή πλάσματα, δεν μπορεί παρά να είναι τοξικό.
Όπως και δηλητηριώδεις ήταν και οι πολιτικές που καταστρέψαν μια χώρα μέσα σε μερικά χρόνια. Δεν θα αφάνιζαν έναν άνθρωπο;
Το βιτριολικό μίσος του καθεστώτος Σημίτη για τη Μαλβίνα ήταν τόσο έντονο που θα χυνόταν άπλετο και σε όποιους προσφέρθηκαν να τη βοηθήσουν ή να την προστατέψουν: Το 1998 απολύεται από την εφημερίδα Έθνος μετά από 15 χρόνια συνεργασίας ο μαχητικός δημοσιογράφος και κριτικός κινηματογράφου Βασίλης Ραφαηλίδης. Τους λόγους της απόλυσής του τους εξηγεί ο ίδιος σε απαντητική και εξόχως αποκαλυπτική επιστολή του:
«Η κινηματογραφική μου σελίδα στο "Έθνος" υπήρχε για 15 χρόνια, μέχρι τον Ιούλιο του τρέχοντος έτους. Ωστόσο, δε θα τη συνεχίσω λόγω ανωτέρας βίας ανάμεικτης με κατωτέρα μωρία. Η οποία είχε ήδη αρχίσει να εμφανίζεται στο πασχαλινό "επεισόδιο" μ' εκείνα τα εντελώς ανώδυνα από πολιτικής απόψεως κείμενά μου για την "προγραμμένη" υπό των εκσυγχρονιστών Μαλβίνα Χαριτοπούλου (τη Μαλβίνα Κάραλη). Ωστόσο, χωρίς να το επιδιώξω, τα εν λόγω κείμενα είχαν αποκαλύψει, τυχαία και έμμεσα, επεμβάσεις της κυβέρνησης των εκσυγχρονιστών στη δουλειά κάποιων συναδέλφων του "Εθνους".
Ό,τι έγινε στη συνέχεια ανάμεσα σε μένα και τον για 15 χρόνια εργοδότη μου είχε εξ αρχής έναν έμμεσο μεν αλλά εμφανέστατο πολιτικό χαρακτήρα. Απολύθηκα για λόγους πολιτικούς, διότι αποκάλυψα τυχαία και χωρίς την πρόθεση να βλάψω κανέναν, τον κρυφό μηχανισμό της διαπλοκής των "διαπλεκόμενων συμφερόντων". Είχε προηγηθεί η κατάργηση της πολιτικής εκπομπής της Μαλβίνας στο "Μέγκα", κι αυτό σημαίνει πως μάλλον θα έπρεπε να ανέμενα τη σειρά μου. Ημουν για 15 ολόκληρα χρόνια το αριστερό - αναρχομαρξιστικό άλλοθι μιας εφημερίδας, άλλοτε κεντροαριστερής, και άλλοτε κεντροδεξιάς, και τώρα το άλλοθι αυτό δεν μπορούσαν να το χρησιμοποιήσουν με πολιτικοοικονομική επάρκεια".
Ετεροχρονισμένη απόλυση
... "Για να το πω περισσότερο καθαρά, απολύθηκα ετεροχρονισμένα γιατί έγραψα κάποια μονόστηλα κείμενα αισθητικού περιεχομένου για την υπό διωγμό τελούσα στο "Έθνος" Μαλβίνα. Από αυτά δημοσιεύτηκαν μόνο τα δύο πρώτα. Πάνω στο τρίτο κινητοποιήθηκε ο λογοκριτικός πολιτικός μηχανισμός και έγινε ταραχή μεγάλη στην εφημερίδα.
Το ξαναλέω, δεν είχαν κανέναν απολύτως εργασιακό ή άλλο εμφανή λόγο να με απολύσουν ούτε τότε, δηλαδή το περασμένο Πάσχα που έγινε το επεισόδιο με αφορμή τη Μαλβίνα, ούτε ετεροχρονισμένα μετά από ένα εξάμηνο, την 9.10.98, τη μέρα που μου κοινοποιήθηκε με δικαστικό κλητήρα η απόλυση, χωρίς να προηγηθεί καμιά σοβαρή συνεννόηση ή διαπραγμάτευση. Εντελώς το αντίθετο, είχαν κάθε λόγο να με έχουν κοντά τους ακόμα και μετά τη συνταξιοδότησή μου, όπως είχαμε ήδη συμφωνήσει με τον διευθυντή Δημήτρη Βάρο…
…Όχι μόνο με απέλυσαν για λόγους πολιτικούς με μια ευρύτερη έννοια και μάλιστα για μια πολιτική συμπεριφορά που δεν ήταν δική μου αλλά της Μαλβίνας, αλλά όλως παραδόξως, η οργή του κ. Μπόμπολα κατά της Μαλβίνας έπεσε εξ ολοκλήρου στο κεφάλι μου.
Ένα κείμενό μου δημοσιευμένο στο "Ποντίκι" υπό μορφή χρονικού στο οποίο εξιστορούσα απλά, τίμια και απολύτως αντικειμενικά τα όσα συνέβησαν λίγες μέρες πριν από το Πάσχα του '98 στην εφημερίδα με αφορμή τα απορριφθέντα αισθητικά κείμενά μου για τη Μαλβίνα τον εξόργισε πολύ, για λόγους που μόνο αυτός γνωρίζει επακριβώς και που εγώ μόνο να τους υποπτευθώ μπορώ. Για πρώτη ίσως φορά στον ελληνικό Τύπο φαινόταν τόσο καθαρά η μέθοδος διαπλοκής των "διαπλεκομένων". Η αισθητική ενεπλάκη στην πολιτική, διότι η πολιτική ήταν ήδη εμπλεγμένη με την ιδιωτική οικονομία και τανάπαλιν. Όμως, η οργή του κ. Μπόμπολα τον οδήγησε, δυστυχώς, στον παραλογισμό να μου παρακρατεί τη μισή αποζημίωση με νομικίστικα κολπάκια, που δε θα τα καταδεχόταν ούτε συνοικιακός ψιλικατζής. Ιδού τι συνέβη.
Και νομικίστικα κολπάκια
Στις 11, 12, 13 και 14 Σεπτεμβρίου 1992 έκανα μια "λευκή απεργία" διαμαρτυρόμενος για τη λογοκρισία που είχε ασκηθεί από τον τότε Διευθυντή σε ένα κείμενό μου δημοσιευμένο στη στήλη μου "Κάθε Μέρα" της 10 Σεπτεμβρίου. Για 4 μέρες η στήλη μου ήταν κενή. Απειλούσα με παραίτηση, αλλά πριν προλάβω να παραιτηθώ πέφτουν όλοι πάνω για να με πείσουν να επιστρέψω στη στήλη.
Τελικά με πείθει η συμπαθέστατη κόρη του εκδότη, η κ. Μαρία Μπόμπολα. Όμως, πριν με πείσει και για να την "ξεφορτωθώ" της λέω αστειευόμενος πως για να επιστρέψω στη στήλη μου θέλω είκοσι εκατομμύρια (σμσ. του συγγραφέα: σε δραχμές, περίπου 60000 ευρώ σημερινά)! Μου λέει ευλόγως: Είναι πολλά. Τότε καταλαβαίνω τι έχει στο νου της και μπαίνω αμέσως στο παιχνίδι που εγώ άρχισα και που σοβαρεύτηκε απότομα. Πόσα δίνεις, ρωτώ. Τέσσερα εκατομμύρια (12000 ευρώ), μου λέει. Φέρτα, της λέω έκπληκτος από το εντελώς απροσδόκητο δώρο. Τα πήρα και επέστρεψα στη στήλη μου. Από τότε όλοι ήξεραν στην εφημερίδα πως κάθε λογοκριτική απόπειρα σε κείμενό μου στοιχίζει τέσσερα εκατομμύρια! Δε με λογόκριναν ποτέ έκτοτε. Μέχρι που προέκυψε το πρόβλημα με την Μαλβίνα. Εδώ τα συμφέροντα ήταν πάρα πολύ μεγάλα για να μη με λογοκρίνουν, αν και για ένα εντελώς αστείο εκ πρώτης λογοκριτικής απόψεως θέμα.
Το ποσό της αποζημίωσής μου (12 εκατομμύρια καθαρά) είναι ένα ασήμαντο υποκεφάλαιο σε σχέση με το κεφαλαιακό μέγεθος των επιχειρήσεων του κ. Μπόμπολα. Άλλωστε, μέσα στο σύνολο των επιχειρήσεων Μπόμπολα, η έκδοση του "Έθνους" δεν είναι από τις πιο σημαντικές. Η εφημερίδα έχει τεράστιο και συνεχές παθητικό. Γιατί δεν την κλείνει; Όχι πάντως για να μη μείνουν άνεργοι οι συνάδελφοι, όπως λεν κάποιοι…»[11]
Τα μήντια ήταν οι στυλοβάτες του συστήματος εξουσίας στην Ελλάδα… και για τις υπηρεσίες τους έλαβαν παχυλά κονδύλια, λεφτά που δεν επιστράφηκαν ποτέ πίσω στον Ελληνικό Λαό, λεφτά που και αυτά θα περάσουν στο λογαριασμό του ΔΝΤ που καλούνται οι Έλληνες να πληρώσουν…
Ο Τάκης Παπάς, ο πρώην αντιστασιακός μεγαλοδικηγόρος με τον ανθρωπιστικό λόγο και εσωκομματικός εχθρός του Σημίτη πέθαινε το καλοκαίρι του 2003. Η Μαλβίνα Κάραλη το καλοκαίρι του 2002. Ο Βασίλης Ραφαηλίδης Σεπτέμβρη του 2000, καλοκαιράκι ακόμα.
Δύο χρόνια νωρίτερα, καλοκαιράκι πάλι, ήταν που ο Δημήτρης Λιαντίνης, ένας από τους μεγαλύτερους κατά τη γνώμη μου και από τους πιο παρερμηνευμένους σύγχρονους Έλληνες φιλοσόφους, διάλεξε να αντικρύσει το θάνατο κατάματα. Όπως είχε και ο ίδιος δηλώσει όλη του η ζωή ήταν μια προσεκτική μελέτη θανάτου. Ίσως να διάλεξε να ανταμώσει το θάνατό του ακριβώς εκείνη την περίοδο που η πολιτική είχε αποστραγγίσει τη ζωή από αισθητική.
Ποιος μπορεί να ξέρει;
Ο θάνατος αυτών των ανθρώπων συνέπεφτε με τη θανάτωση της Ελλάδας όπως την ξέραμε από πολιτικές που δεν γνωρίζαμε.
Τα αυταρχικά καθεστώτα τονώνουν πάντα τον αυταρχισμό των «σωμάτων ασφαλείας», των δυνάμεων καταστολής δηλαδή, προκειμένου οι δυνάμεις καταστολής να είναι «μάχιμες» και έτοιμες να αποθαρρύνουν οποιαδήποτε πιθανή αντίδραση και να καταπνίξουν οποιαδήποτε πιθανή λαϊκή εξέγερση … Ο ζήλος που αυτά σήμερα επιδεικνύουν στη βίαια αντιμετώπιση των πολιτών είχε ήδη τραφεί από το καθεστώς Σημίτη και παραλίγο να είχε οδηγήσει σε ένα άλλο «Δεκέμβρη του 2008» 11 χρόνια νωρίτερα….
[1] http://www.athensnews.gr/portal/8/36036
[2]http://www.tvxs.gr/news/%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1/%CE%BA-%CF%83%CE%B7%CE%BC%CE%AF%CF%84%CE%B7%CF%82-%C2%AB%CE%BD%CE%B1-%CF%84%CE%B5%CE%BB%CE%B5%CE%B9%CF%8E%CE%BD%CE%B5%CE%B9-%CE%B7-%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%B1%CF%80%CE%BB%CE%B7%CF%81%CE%BF%CF%86%CF%8C%CF%81%CE%B7%CF%83%CE%B7%C2%BB-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%BF-%CE%B8%CE%AD%CE%BC%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85-swap-%CF%84%CE%BF%CF%85-2001
[3] http://agriazwa.blogspot.com/2010/12/blog-post_28.html
[4] http://www.inews.gr/68/apo-to-stoma-tou-lykou-glitose-o-kostas-simitis.htm
[5] http://www.inews.gr/128/kostas-simitis--dechthike-epithesi-apo-nearous-afisokollites-kai-aganaktismenous-polites.htm
[6] http://news.pathfinder.gr/greece/news/115541.html
[7] http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=28/12/2010&s=sta-ghpeda-ths-politikhs
[8] http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=238093
[9] http://www.mediasoup.gr/node/13626
[11] http://www1.rizospastis.gr/wwwengine/story.do?id=3744112&publDate=
