Συνδεθείτε

Συνδεθείτε

Του Πέτρου Αργυρίου (περισσότερα για το συγγραφέα και το έργο του στο προσωπικό του blog agriazwa.blogspot.com)

 

 

Όσοι ζούνε τα τελευταία χρόνια σε αυτή τη χώρα, βιώνουν, εάν έχουν κάποια συναίσθηση της πραγματικότητας, ένα πρωτόγνωρο αδιέξοδο: Οικονομικό, πολιτικό, ψυχολογικό, ένα πρισματικό και πολυεπίπεδο αδιέξοδο.

Δεν είναι αδιέξοδο. Δεν ήταν ποτέ. Είναι τα κάγκελα ενός κλουβιού που στενεύει. Οι μπάρες μπροστά στα μούτρα μας.

Βλέπετε όλοι μας μάθαμε να παπαγαλίζουμε και να θεωρούμε αυτονόητες λέξεις που ποτέ δεν καταλάβαμε την έννοια τους, λέξεις όπως Δημοκρατία, δικαιώματα κλπ κλπ

Αυτές οι λέξεις ήταν ο διάκοσμος του κλουβιού μας, ενός κλουβιού διακοσμημένου με προσχήματα που τα κάναν να μοιάζει σχεδόν υποφερτό.

Τώρα που για διάφορους λόγους κατεβάζουν τα «χριστουγεννιάτικα στολίδια» από τα κλουβιά μας, τώρα που οι ολιγαρχίες αφαιρούν τα προσχήματα, τώρα που φαίνεται η ασχήμια και η γύμνια του κλουβιού, βρισκόμαστε στη φάση της άρνησης.

 

Είχαμε τόσο εξαρτηθεί από αυτόν τον διάκοσμο που μας φαίνεται αδιανόητη η ζωή χωρίς αυτόν.

Στο φαντασιακό μας τον ξαναφτιάχνουμε έτσι και αλλιώς και πιο όμορφο και καλύτερο και διαφορετικό για να μπορούμε να επιβιώσουμε.

Ο πεινασμένος καρβέλια ονειρεύεται.

Και ο καταπιεσμένος ελευθερία.

Αρνούμαστε να δούμε το κλουβί. Να πούμε: Ε αυτό είναι σκλαβιά.

Φανταζόμαστε μια ελευθερία συγκρουσιακή, κάνουμε διάφορες προβολές: αν ρίξουμε την κυρίαρχη τάξη, αν τους πάρουμε τη δύναμη και την ελευθερία τους, τότε αυτομάτως θα την αποκτήσουμε εμείς.

Δυστυχώς αυτή είναι μια μαγική σκέψη. Είναι η «Λατρεία του Φορτίου».

Γιατί ελευθερία σημαίνει πληθώρα επιλογών και η αβίαστη δυνατότητα δοκιμών τους.

Και ελευθερία στην Ελλάδα δεν έχουμε.

Ο νεοελληνικός βίος είναι γεμάτος περιορισμούς.

Και η απάντηση σε αυτή την καταπίεση ήταν η πολιτική και οικονομική ασυδοσία στην οποία ως νεοέλληνες υπερβάλαμε και υπερείχαμε.

Φάγαμε πρόλογο μέχρι σκασμού.

Μας αρρώστησε.

Θέλουμε να ξεράσουμε και δεν μπορούμε.

Ας κάνουμε εμετό λοιπόν. Ας αδειάσουμε τον εαυτό μας από τις εξαρτήσεις του νεοελληνικού βίου.

Ας δούμε τον εαυτό μας ως κάτι νέο, κάτι που μπορούμε να διαμορφώσουμε εμείς οι ίδιοι.

Να απελευθερώσουμε το παιδί που επιτρέψαμε να σκοτώσουνε μέσα μας –δεν ήταν πρέπον να είσαι παιδί. Έτσι αυτή η χώρα έχει γεμίσει μεγαλόμικρους και μικρομέγαλους. Μικρόψυψους.

Υβριδικά πλάσματα.

Ανελεύθερους που μιλάνε όλοι την ώρα για ελευθερία όταν δεν την επιδιώκουν.

Η δημοκρατία δεν είναι χαιρέκακο χαστούκι στα προνόμια των άλλων. Είναι αυτό που επιτρέπει τη μεγαλύτερη κατά άτομο κατάσταση ελευθερίας που συναρτά κοινωνική, πολιτική και πολιτισμική ελευθερία.

Αυτή η έννοια μιας δημιουργικής ελευθερίας και όχι μιας υποχρεωτικά συγκρουσιακής ελευθερίας μας διαφεύγει.

Ήμασταν εμείς που μέσα σε ένα σύστημα στερούμενο φαντασίας και δημιουργικότητας σπεύδαμε να ενθυλακωθούμε σε δουλειές, σε παρέες, σε συνδικάτα και σε κόμματα, σε οικογένειες.

Καμία αίσθηση περιπέτειας και πειραματισμού. Το συντομότερο δυνατό να ενθυλακωθούμε, να τοποθετηθούμε στην πλησιέστερη δυνατή θέση-σχισμή-θυρίδα του συστήματος.

Να το διαιωνίσουμε.

Ενδώσαμε σε ένα συντηρητικό σύστημα. Το αμφισβητήσαμε μόνο στα σημεία που εκείνο αμφισβητούσε τον ατομικό ή οικογενειακό ή συντεχνιακό μας συντηρητισμό.

Και τι απαντάμε σε αυτούς τους αδιέξοδους καιρούς όπου πλέον η ολιγαρχία πέταξε τη μάσκα της;

Να πεθάνει ο γάιδαρος του εξουσιαστή;

Φυσικά.

Αλλά που θα είμαστε εμείς την επόμενη μέρα;

Πίσω στο κλουβί, στις «ζωές μας», τις δουλειές μας, τις οικογένειες μας. Πίσω στο αιώνιο και το αμετάβλητο να περηφανευόμαστε κιόλας ότι κουνήσαμε το δαχτυλάκι μας και ρίξαμε το δυνάστη όπως έκανε και η γενιά του πολυτεχνείου.

Πρόσω ολοταχώς στη νέα ιδιωτία.  

Να ανακαινίσουμε απλά το κλουβί, να το επιχρυσώσουμε και να περνάμε ζωή και κότα.

Και αναρωτιέμαι: Τι από όλα όσα αγαπούσατε επιλέξατε για τον εαυτό σας;

Για τους περισσότερους από εμάς ισχύει ότι δεν έχουμε κάνει τίποτα που να αγαπούμε. Μια κοινωνία μαλλιά κουβάρια, ότι να ναι, μια κοινωνία όπου ο καθείς έσπευδε να τρουπώσει κάπου, να πρωτοπρολάβει να στρογγυλοκαθίσει.

Μια κοινωνία βαθύτητας σεξουαλικής, πνευματικής και συναισθηματικής καταπίεσης.

Που είναι οι αγαπημένοι σας φίλοι; Τι σας εμποδίζει να τους πάρετε ένα τηλέφωνο;

Που είναι οι εραστές και οι ερωμένες σας; Γιατί μάλλον δεν είναι αυτοί με τους οποίους συζείτε και έχετε κάνει και κουτσούβελα μαζί τους.

Ποια είναι η ζωή μας; Που είναι η ζωή μας;

Τι είναι αυτό που μας εμποδίζει να τη διεκδικήσουμε;

Είναι ο εσωτερικός δυνάστης.  Ο δάσκαλος, ο γονέας, ο καθηγητής, ο μπάτσος που ενσωματώσαμε μέσα μας. Το δάκτυλο που κουνιέται δεικτικά μπροστά μας σαν υαλοκαθαριστήρας. Η μικρότητα σε όλο της το μεγαλείο.

Λυπάμαι που δεν έχω κάποια φανταστική πολιτική λύση να προσφέρω.

Θλίβομαι όταν ακούω προτάσεις που μοιάζουν με διαγωνισμούς δονκιχωτισμού.

 Τραβάω το μαλλιά μου με την άρνηση που μας διαποτίζει: το ότι από όλο τον συντηρητισμό που μας διακατέχει φαντασιωνόμαστε ότι αν απαλλαγούμε από το σάπιο πολιτικό μας σύστημα θα ελευθερωθούμε μια και δια παντός.

Δε θέλουμε πραγματικά να αλλάξουμε την πραγματικότητα μας. Να την σοβαντίσουμε  θέλουμε. Να χρυσώσουμε το χάπι. Να επιχρυσώσουμε ξανά το κλουβί της πραγματικότητας μας. Γιατί της έχουμε δοθεί και έχουμε δεθεί τόσο πολύ με αυτήν που αν αυτή αλλάξει φοβόμαστε ηλιθιωδώς ότι δε θα μας περιέχει. Ότι θα μείνουμε στην απ’ έξω.

Η Ελλάδα είναι ένα πυραμιδικό σύστημα δυναστών: Στην κορυφή έχει τους λίγους, τους μεγάλους δυνάστες που εξουσιάζουν όλους μας.

Στη μέση αυτούς που εξουσιάζουν ομάδες πληθυσμού. Και στη βάση αυτούς που καταδυναστεύουν τον εαυτό τους και την οικογένεια τους.

Ελευθεριά ή θάνατος κραυγάζαν κάποτε κάποιοι πρόγονοι μας.

Εμείς επιλέξαμε την ασφάλεια του θανάτου. Γιατί αυτό είναι ο συντηρητισμός για το πνεύμα και την ψυχή. Διαρκής θάνατος. Τα Ηλύσια Τάρταρα.

Μετείχαμε του συστήματος. Είχαμε δώσει την ψυχή μας για να το υπηρετούμε και να μας παρέχει τα προνόμια του. Το σύστημα φυσικά μας πρόδωσε. Τέρμα τα προνόμια. Μονάχα υποχρεώσεις. Δεν είναι δύσκολο για τον προδότη να προδώσει τον προδότη . Και εμείς προδώσαμε τον εαυτό μας, τα όνειρα μας, το παιδί μέσα μας.

Νιώστε ρε. Τσάμπα είναι η ψυχή. Χαβουρντάδες να είστε, ξοδέψτε ψυχή. Μην την επενδύετε. Χαρίστε την. Πάρτε τα τηλέφωνα στο χέρι. Σπάστε τα δεσμά. Αγαπήστε. Ξαναγαπήστε. Ερωτευτείτε. Συνδεθείτε.

Σκόρπιους μας παραπετούνε. Ενωμένοι έχουμε για κάτι πραγματικά να παλέψουμε. Για ζωές, όχι για τομάρια.

Read More »

Οι ηθικά βλαμμένοι του Υπουργείου Οικονομικών

Οι ηθικά βλαμμένοι του Υπουργείου Οικονομικών

Του Πέτρου Αργυρίου (περισσότερα για το συγγραφέα και το έργο στο προσωπικό του blog agriazwa.blogspot.com)

Ντριν…

Ποιος είναι;

Η εγκύκλιος.

Ποιανού είσαι εσύ;

Του υπουργείου οικονομικών.

Και τι μας λες;

Οι έφοροι θα πρέπει ««να δίνουν εντολή σε υπάλληλο της υπηρεσίας τους να εκπροσωπήσει το Δημόσιο σε παράσταση πολιτικής αγωγής, ζητώντας από το δικαστήριο να επιδικάσει σε βάρος του κατηγορούμενου και υπέρ του Δημοσίου ποσό ως χρηματική αποζημίωση για ηθική βλάβη που υπέστη το Δημόσιο λόγω της προσβολής του κύρους του από τη συμπεριφορά του φορολογούμενου»¨

Προσβολή κύρους του Δημοσίου. Του ελληνικού.

Φυσικά το δημόσιο είναι οι φορολογούμενοι καθώς στη συντριπτική τους πλειοψηφία  οι Έλληνες φορολογούνται και μάλιστα με φόρους που θα έκαναν την πρώην οθωμανική αυτοκρατορία να κοκκινίζει από ντροπή για την σκανδαλώδη φορολογική εύνοια που συγκριτικά επιδείκνυε προς τους υπηκόους της.   

Φυσικά όταν λένε δημόσιο εννοούνε κράτος. Όταν λένε κράτος εννοούνε παρακράτος. Το παρακράτος που στύβει τους Έλληνες πολίτες εις όφελος των μεγάλων συμφερόντων, ντόπιων και ξένων.

Η εφεύρεση της ηθικής βλάβης είναι εντελώς ανήθικη και μάλλον θα γυρίσει μπούμερανγκ.

Δεκατρία δις χρωστάνε φέτος οι πολίτες στο κράτος. Δεν μπορούν να πληρώσουν. Όλοι μας είμαστε εν δυνάμει παράνομοι. Έχουμε ένα κράτος που στηρίζει την ανομία και παράγει παρανομία.

Ηθική βλάβη… Και οι εκατοντάδες χιλιάδες ζωές που καταστράφηκαν-καταστρέφονται-θα καταστραφούν;

Η ηθική βλάβη για την καταστροφή μιας ολόκληρης χώρας; Για τις διαρκείς προσβολές απέναντι στους πολίτες; Για τις αυτοκτονίες και τους θανάτους; Ακούγονται τετριμμένα πλέον όλα αυτά, έτσι; Σε τέτοια βάθη κυνισμού μας έχουν ρίξει.

Ας μιλήσουμε τότε για τον εξευτελισμό της εργασίας. Την κατάργηση των εργασιακών δικαιωμάτων. Την ποινικοποίηση της ιδιοκτησίας για  τους μη προνομιούχους.

Για τη σύγχρονη μορφή δουλείας.

Και αυτοί, οι έπαρχοι, οι νταβατζήδες και οι πράκτορες που παραχώρησαν τα εθνικά κυριαρχικά δικαιώματα και εξευτελίζουν με γεωμετρική πρόοδο τον Έλληνα πολίτη έχουν το θράσος να μιλάν για κύρος του δημοσίου και για ηθική βλάβη. Και να υποχρεώνουν δημόσιους υπαλλήλους να εκπροσωπούν το δημόσιο «δίνοντας» συμπολίτες τους σε ελληνικά δικαστήρια.
Κουλτούρα ρουφιανιάς και δοσιλογισμού. 

Κανιβαλισμός.   

Ο εμπαιγμός έχει ξεπεράσει κάθε όριο.

Κινεζοποίηση, αφρικανοποίση. Στο λίκνο της δημοκρατίας.

Νεοφεουδαλισμός.

Μας κάνουν δούλους για να μας παρέχουν κάποτε προνόμια δουλοπάροικου και μεις να χειροκροτούμε.

Τόσο θράσος. Η δυστυχία μας η ευφορία τους. Γιατί πλέον δε μιλάμε για Εφορία. Για σαδιστική ευφορία μιλάμε.

Οι τύποι παίρνουν ευφορικά. Χαλασμένα μάλιστα.

Θαρρούν πως θα καταφέρουν να μας σύρουν σε εμφύλιο σπαραγμό. Για αυτό κάνουν ντου στις καταλήψεις. Για να εξωθήσουν ακραία ιδεολογικά στοιχεία σε ακραίες δράσεις.

Νομίζουν πως έτσι, με αίμα και τρόμο θα κλείσουν το καπάκι του εσωτερικού μας βρασμού.

Φίλε εξουσιαστή: Μάθε τούτο. Όλοι και περισσότεροι Έλληνες καταλαβαίνουν πως η μοναδική κατάληψη είναι η κατάληψη των παλαιών ανακτόρων (μάθαμε να τα λέμε βουλή) από τους εκπροσώπους της νεουφιλελευθερισμού, του νεοφεουδαλισμού δηλαδή.

Και αυτήν την κατάληψη οφείλουμε να καταλύσουμε. Ειρηνικά αν είναι κάτι τέτοιο εφικτό.

Ένας Παπακωνσταντίνου δεν φέρνει τη κάθαρση.

Η ηθική καταδίκη σας πλέον εκφράζεται από την πλειοψηφία του ελληνικού. Και  ρθει η μέρα που θα πληρώσετε και την ηθική και την σωματική και την οικονομική και την πνευματική βλάβη που προκαλέσατε και συνεχίζετε ακάθεκτα να προκαλείτε σε εκατομμύρια Έλληνες.

ΚΑΤΩ ΟΙ ΔΥΝΑΣΤΕΣ. ΚΑΤΩ Ο ΦΕΡΕΤΣΕΣ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ.  

Read More »

Ο Παπανδρέου και το παιχνίδι των ποινικών καρεκλών.

Ο Παπανδρέου και το παιχνίδι των ποινικών καρεκλών. 

                                                     (Κάγκελα, κάγκελα Παντού)

Του Πέτρου Αργυρίου (περισσότερα για το συγγραφέα και το έργο του στο agriazwa.blogspot.com)

Πιτσιρικάδες παίζαμε ένα παιχνίδι: Υπό την υπόκρουση μουσικής χορεύαμε και τρέχαμε γύρω από καρέκλες. Όταν σταματούσε η μουσική όποιος δεν προλάβαινε να καθίσει έβγαινε εκτός παιχνιδιού. Τώρα που η χοντρή κυρία σταματά να τραγουδά, κάτι το αντίστοιχο συμβαίνει στην πολιτική ζωή του τόπου: Αντί για μουσικές καρέκλες όμως υπάρχουν ποινικές καρέκλες, ή αλλιώς σκαμνιά.

Και σε αυτό το παιχνίδι θα χάσουν όσοι προλάβουν να καθίσουν. Πρώτος θα στρογγυλοκαθίσει ο πρώην τσάρος της οικονομίας και οικονομικός δολοφόνος Γιώργος Παπακωνσταντίνου ενώ σιγά σιγά αρχίζει να αχνοφαίνεται η πιθανότητα να καθίσουν στο σκαμνί φίλοι του, συνπολιτευτές του και προϊστάμενοι του. Προτεραιότητα μετά τον κο Παπακωνσταντίνου έχουν  μάλλον οι κύριοι Βενιζέλος και Παπανδρέου.  

Έτσι λοιπόν και για να μην κελαηδήσουν κάποιοι στα σκαμνιά, για να μην έχουμε ένα χορό αποκαλύψεων, ο Γιώργος Παπανδρέου ξαναπιάνει το δικό του ψευτοδημοκρατικό τροπάρι, να φανεί ότι η μουσική δεν σταμάτησε ποτέ να παίζει. Ο Παπανδρέου συνεχίζει το ψευτοσοσιαλιστικό βιολί του παρότι στη χώρα του μόνο θρήνοι και κατάρες ακούγονται εξαιτίας του.

Φαίνεται να του αρέσουν τα τραγουδάκια του κου Παπανδρέου. Όπως άλλωστε αρέσαν και στον πατέρα του. Αλλά αυτός αντί για Ρίτα Σακελαρίου φαίνεται να προτιμά τον Βασίλη Παπακωνστατνίνου.

Πολλά έχουν γραφεί για την επιλογή Παπακωνσταντίνου από τον Παπανδρέου αν και όχι αρκετά.

Σε αυτό το κείμενο θα δώσουμε μια άλλη ερμηνεία που φυσικά καμία σχέση δεν έχει με την πραγματικότητα. Άλλωστε όλα αυτά που συμβαίνουν στη χώρα χάρη στον Παπανδρέου είναι τόσο εξωφρενικά που μοιάζουν εξωπραγματικά:

Ο Παπανδρέου λοιπόν μπέρδεψε τους Παπακωνσταντίνου: Η οικονομική πολιτική του Παπακωνσταντίνου δεν τον εξέφραζε καθόλου  αλλά έλα που δεν μπορούσε να απαρνηθεί ένα τραγουδάκι που είχε μπει για τα καλά στο σοσιαλιστικό του μεδούλι:

«Εγώ δε θέλω στη ζωή να κυβερνήσω, θέλω να μείνω οπαδός φανατικός
αυτών που πάντοτε την τρωνε από πίσω και στο μηδέν ξαναγυρνάνε διαρκώς…  
…Εγώ δε θέλω να με κάνετε σατράπη  ούτε συνένοχο σε κόλπα ομαδικά…
…Εγώ δε θέλω τον αρμόδιο να παίξω να αποφασίζω κεκλεισμένων των θυρών
ειμ’ απ’ αυτούς που πάντα μένουνε απ' έξω γιατί δεν έχω ούτε γραβάτα ούτε παπιόν

Χαιρετίσματα λοιπόν στην εξουσία  εγώ κρατάω την ουσία κι ονειρεύομαι»

Πράγματι, όπως συνήθιζε να λέει και ο πατέρας του: ο Γιωργάκης ο ονειροπόλος χαιρέτισε την εξουσία, το κληρονομικό του δικαίωμα με την ταχυδακτυλουργία του δημοψηφίσματος…

Αφού πρώτα όπως λέει και τραγουδάκι υπήρξε φανατικός οπαδός του λαοκτόνου νεοφιλελευθερισμού, αφού πρώτα έβαλε ένα ολόκληρο λαό να τον φάει από πίσω και να γυρνάει διαρκώς στο μηδέν. Αφού πρώτα έγινε σατράπης και συνένοχος σε κόλπα ιδιωτικά … Αφού αποφάσισε κεκλεισμένων των θυρών και τοποθέτησε κάποιους να το παίζουν αρμόδιοι για τη μοίρα ενός λαού…
Τώρα κρατάει την ουσία και ονειρεύεται. Και πράγματι ζει μια ζωή ονειρεμένη: συνεντεύξεις, ομιλίες σε συνέδρια, διαλέξεις στο Harvard με θέμα τον ανασχεδιασμό της Ευρώπης (τώρα που το καλοσκέφτομαι πως γίνεται ένας Έλληνας πρώην πρωθυπουργός να εκπαιδεύει σε αμερικάνικο πανεπιστήμιο που τυχαίνει να είναι και φυτώριο αμερικανοκίνητων ηγετών νέους στο θέμα του ανασχεδιασμού της Ευρώπης; Από πότε ξαναδημιουργήθηκε η πανγαία;)
Ζωή ονειρεμένη. Ενώ η «χώρα του» ζει έναν αξημέρωτο εφιάλτη. Και αυτός ο εφιάλτης, όταν ξεκίνησε ήταν ταυτόσημος με τον Παπανδρέου.
Τώρα λοιπόν κατατέθηκε πρόταση να κληθεί ο εφιάλτης να καταθέσει σε προανακριτική επιτροπή για την υπόθεση της λίστας Λαγκάρντ. Οι πολιτικές καρέκλες, έχουν αρχίσει να τρίζουν. Σαν treasonia (τριζόνια).
Υπό το πρίσμα των νέων εξελίξεων ο Παπανδρέου τραγουδάει το νέο του κομμάτι: Σοσιαλιστής και αδικημένος. Αυτή τη φορά δε θα μπορέσει να επαναλάβει την επιτυχία του προηγούμενου σουξέ του: Του Λεφτά υπάρχουν.   

 Ας ακούσουμε το σοσιαλιστικό του άσμα που φιλοδοξεί να αποτρέψει ένα άλλο άσμα: το κύκνειο άσμα της δυναστείας Παπανδρέου. Ας τον ακούσουμε λοιπόν ενώ παράλληλα θα σχολιάζουμε

 «Είναι τιμή μου να με στοχοποιούν με την υπογραφή τους ακροδεξιοί, νεοναζί και καθ' έξιν και επάγγελμα συκοφάντες.»

Ο ΓΑΠ αναφέρεται στην Χρυσή Αυγή και τους Ανεξάρτητους Έλληνες ξεχνώντας ότι αυτά είναι πολιτικά παιδιά του. Δεν είναι ο μοναδικός γονέας τους αλλά σίγουρα είναι γονέας τους. Χωρίς αυτόν ΧΑ και ΑΝΕΛ είτε δε θα υπήρχαν είτε δε θα είχαν καμία αισθητή παρουσία.

«Αποτελούν απλά τον τελευταίο -και τον πιο θλιβερό- κρίκο της ενορχηστρωμένης στοχοποίησής μου που ξεκίνησε εδώ και τρία χρόνια.»

Πριν από τρία χρόνια ο Παπανδρέου ξεκίνησε έναν πόλεμο. Το είχε πει ξανά και ξανά: Έχουμε πόλεμο, βρισκόμαστε σε πόλεμο κλπ κλπ. Απέναντι στο λαό του. Αυτός έριξε τον πρώτο λίθο και συνέχισε ως άλλος κύκλωπας να πετάει βουνά ολόκληρα στο έρμο το κεφάλι του. Και σε καμία περίπτωση αυτός που έριξε τον πρώτο λίθο δεν ήταν αναμάρτητος. Και αφού ο λαός σε πλήρη καταστολή από τα σώματα ασφαλείας ούτε με πετροπόλεμο δεν μπορούσε να απαντήσει ε, είναι πια καιρός να αρχίσουν οι ποινικοί λιθοβολισμοί.

«Ό,τι και να κάνουν, εγώ είμαι εδώ.»

Πολύ αμφίβολο. Πότε στο Harvard, πότε στο Νταβός, πότε στη χαρτοπαικτική λέσχη Bilderberg, ο Παπανδρέου δε φαίνεται να αγαπάει ιδιαίτερα τη διαμονή στο Ραγιαδιστάν ακόμη και τις καλές εποχές που αυτός ήταν ακόμη λαοφιλής στους Γραικούς. Πριν δηλαδή τους προδώσει. Πόσο μάλλον τώρα που είναι ίσως το πιο μισητό πρόσωπο της χώρας αυτής.

Η χώρα ήταν πάντα πολύ στενή για μια τόσο large προσωπικότητα. Πόσο μάλλον στενή θα του φανεί μια στενή μιας τόσο στενής χώρας. Μια από αυτές τις στενές όπου στενάζουν τόσοι και τόσοι αθώοι Έλληνες χάρη στην πρωθυπουργία του.

«Θα στέκομαι πάντα απέναντι στη δημαγωγία» είπε ο κύριος Λεφτά υπάρχουν.

«την πατριδοκαπηλεία» είπε ο κύριος χρειαζόμαστε παγκόσμια διακυβέρνηση, ο κύριος που υποθήκευσε μια ολόκληρη χώρα και την έβγαλε στο σφυρί, στο κλαρί.

«Τη βία …που διαιρούν τον Ελληνικό λαό» είπε ο κύριος που επί ημερών του ο λαός γνώρισε τη σκληρότερη καταστολή από τη χούντα και έπειτα. Είπε ο κύριος που έστρεφε τον ένα επαγγελματικό κλάδο απέναντι στον άλλο για να μπορέσει να τους πάρει όλους μαζί.

«Και δεν θα πάψω ποτέ να αγωνίζομαι για τις αρχές και τις αξίες μου». Εννοεί τις διεθνείς χρηματιστηριακές αξίες που τόσο καλά υπηρέτησε.

«Για τη Δημοκρατία» είπε ο άνθρωπος που έδειρε ολόκληρη τη πλατεία Συντάγματος και κατέλυσε το Σύνταγμα.  

«Και την κοινωνική δικαιοσύνη, με γνώμονα το δημόσιο συμφέρον». Μα για αυτό ακριβώς σε θέλουν οι Έλληνες στο σκαμνί. Όχι από εμπάθεια. Για την επαναφορά μιας αίσθησης δικαίου, με γνώμονα το δημόσιο συμφέρον.

«Για τις μεγάλες αλλαγές και τις μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη ο τόπος.». Πόσο ανάγκη τις είχε άλλωστε ο τόπος της μεταρρυθμίσεις σου: Φτωχοί και αδύναμοι να πεθαίνουν. Οι υπόλοιποι να στενάζουν. Να βαριαναστενάζουν. Τη χρειαζόμασταν και τη φτωχοποίηση και την υποδούλωση. Το δικαίωμα στη φτώχια, την αναξιοπρέπεια. Το φόβο, την ανασφάλεια, την αυτοεξορία, το κράτος μπάτσο, όλα αυτά τα θεμελιώδη σοσιαλιστικά ιδεώδη.

«Για ένα πολιτικό σύστημα που θα δίνει καθημερινά μάχη με τις πελατειακές αντιλήψεις, θα μάχεται απέναντι στα οργανωμένα μικρά και μεγάλα συμφέροντα, θα συγκρούεται με τα πάσης φύσεως κατεστημένα.»

Όντως. Όλα αυτά τα έκανε η κυβέρνηση Παπανδρέου. Πάλεψε ενάντια στους Έλληνες ολιγάρχες, έσπασε το απόστημα της πολιτικής διαφθοράς, δεν είχε καθόλου τη στήριξη των  μήντια αφού άλλωστε ήρθε σε πόλεμο με τους νταβατζήδες ιδιοκτήτες τους που δηλητηριάζουν τα μυαλά των πωλητών εις όφελος των μεγάλων συμφερόντων. Πάλεψε στα μαρμαρένια αλώνια με τις αγορές, τους τραπεζίτες, το ΔΝΤ.

Ρε συ Παπανδρέου, τα πήρες από τους φτωχούς και τους μεσαίους για να τα δώσεις στις ελίτ. Δεν ήσουν ο Ρομπέν των δασών. Ο Robber των χαζών ήσουν.  

«Για μία Ελλάδα απαλλαγμένη από μικροκομματικές πολιτικές συμπεριφορές και σκοπιμότητες, που όχι μόνο αδικούν την εικόνα μας, τις προοπτικές μας και την αναπτυξιακή μας πορεία, αλλά καθηλώνουν την Ελλάδα σε εξάρτηση από τρίτους».

Να και κάτι σωστό. Χρωστάμε και μια χάρη στον καταστροφέα μιας χώρας. Μαζί με αυτή σμπαράλιασε και το σάπιο πολιτικό σύστημα. Δυστυχώς αυτό σήμαινε ακόμη σκληρότερη εξάρτηση από τρίτους. Σήμαινε πλήρη αποικιοποίηση.

Η Δημοκρατία έχει να λέει για τον μεγάλο εραστή της, για τον έκπτωτο πρώην Πρωθυπουργό.

Οι φίλες της τη ρωτούν ρωτούν πως ήταν στο κρεβάτι και αυτή απαντάει: Μα δεν βλέπετε; Πέρασε τόσος καιρός και ακόμη δεν μπορώ να σταθώ στα πόδια μου.

Σαν παλιά ερωμένη λοιπόν, έχει πολλούς περισσότερους λόγους από την απλή εμπάθεια για να τιμωρήσει αυτόν που την πρόδωσε τόσο χυδαία.

Η βλακώδης αλαζονεία του ΓΑΠ, του σοσιαλιστή πρίγκιπα δεν έχει όρια. Δεν του ζητήθηκε ακόμη να καθίσει στο σκαμνί. Σε μια προανακριτική επιτροπή καλείται να καταθέσει. Όπως όφειλε να κάνει. Και αρνείται.

Αφού μοσχοπούλησε το παραμύθι του σοσιαλιστή, τώρα πουλάει το παραμύθι του ήρωα γιατί γνωρίζει πολύ καλά ότι αν έρθει η μέρα που το πολιτικό σύστημα θα τεθεί προ των ευθυνών του θα είναι μόνος του καθώς ο καθένας θα τρέχει να σώσει να σώσει το τομάρι του.

Ας θυμηθούμε λοιπόν μια βασική αρχή της δημοκρατίας, μια αρχή που τόση και τόσοι δημοκράτες τείνουν να ξεχνάν. Την αρχή της ισονομίας:

Κανείς δεν είναι υπεράνω του νόμου.

Αυτή θα είναι η εκδίκηση της δημοκρατίας. Η επαναφορά του δικαίου και της δικαιοσύνης. Όχι η εκδίκηση. Η δικαιοσύνη. 

Read More »

Ρίξτα στον ηλίθιο: Ο Βαρουφάκιος μύθος περί πολιτικών ευθυνών.

Ρίξτα στον ηλίθιο: Ο Βαρουφάκιος μύθος περί πολιτικών ευθυνών. 

Του Πέτρου Αργυρίου (περισσότερα για το συγγραφέα και το έργο του στο agriazwa.blogspot.com)

Εδώ και δεκαετίες σε κύκλους που ούτε μετέχουν του σκληρού πυρήνα του συστήματος ούτε μπορεί όμως και κάποιος να τους πει εξωσυστημικούς ή αντισυστημικούς κυκλοφορεί ένας μύθος: Ότι οι Έλληνες πολιτικοί είναι συλλήβδην ηλίθιοι και ανίκανοι- ότι για τα δεινά αυτού του τόπου υπεύθυνα είναι αυτά τα χαρακτηριστικά τους.

Φυσικά σε συχνά σε μύθος υπάρχουν συγκαλυμμένα ψιχία αλήθειας. Από την άλλη οι μη διδακτικοί μύθοι κάνουν ακριβώς τα αντίθετα: συγκαλύπτουν την αλήθεια.

Εν προκειμένω, μπορεί σε επιτελικά, οργανωτικά, διαχειριστικά ζητήματα οι Έλληνες πολιτικοί να αξίζουν το μπλε βατόμουρο της ανικανότητας και της βλακείας δεν ισχύει όμως το ίδιο σε θέματα όπου καλούνται να εφαρμόσουν καταστροφικές πολιτικές. Σε αυτές τις πολιτικές διαπρέπουν συστηματικά.

Ενώ λοιπόν για πρώτη φορά τουλάχιστον από τη μεταπολίτευση και με αφορμή τη λίστα Λαγκάρντ, το πλεκτό της διαπλοκής ξεπλέκεται, χρυσές και άφθαρτες εφεδρείες του συστήματος καλούνται να απεκτονώσουν το εκρηκτικό κλίμα και να δώσουν το φιλί της ζωής σε ένα πτώμα που βρίσκεται σε σήψη αλλά καμώνεται το ακόμα ζωντανό: το ελληνικό σύστημα εξουσίας.

Για να καταφέρει κάτι τέτοιο λοιπόν ο διαπρεπής καθηγητής οικονομικών Ιωάννης Βαρουφάκης, προσωπικός φίλος της οικογένειας Παπανδρέου και πρώην σύμβουλος του τότε αρχηγού της μείζονος αξιωματικής αντιπολίτευσης Γεωργίου Παπανδρέου, επικαλείται αυτόν τον τόσο αγαπητό μύθο της πολιτικής ανικανότητας και ηλιθιότητας σε άρθρο του στο Hot Doc του Ιανουαρίου του 2013.

 Δίνει σε αυτόν τον μύθο και μια νέα πιο ακραία εκδοχή για να χορτάσει το αίμα των πολιτών που έχει φτάσει στο σημείο του βρασμού:

Στο μύθο του κου Βαρουφάκη λοιπόν ο πρώην υπουργός οικονομικών Γιώργος Παπακωνσταντίνου παρουσιάζεται ως ο «επικίνδυνος ηλίθιος» που δεν κατάφερε λόγω έλλειψης ικανοτήτων και εμπειρίας συνδυασμένη με μια προσωπική και πολιτική μικρότητα να δει το «τσουνάμι που ερχόταν από μακριά», πόσο μάλλον να «σώσει» τη χώρα από αυτό.

Και ποιος φταίει για αυτό σύμφωνα με τον Βαρουφάκιο μύθο; Οι πολιτικοί δεινόσαυροι που κάναν «τόπο» στα νιάτα και το τιμόνι πήραν πολλά υποσχόμενοι μεσήλικες ηλίθιοι όπως ο Παπακωνσταντίνου.

Να συμφωνήσω εδώ με το χαρακτηρισμό που προσδίδει ο Κος Καθηγητής στον κο Παπακωνστανίνου, αυτόν του επικίνδυνου ηλιθίου. Να διαφωνήσω όμως με τους λόγους που μας επιτρέπουν να του προσάψουμε έναν τέτοιο χαρακτηρισμό: Επικίνδυνος γιατί κατάστρεψε μια χώρα, ζωές , περιουσίες, μέλλον, οράματα.

Ηλίθιος γιατί περίμενε ότι οι εντολείς του θα τον προστάτευαν για τον καταστροφικό άθλο του.

Το χρονικό της κρίσης είναι σαφές και δεν χωράει αμφισβήτηση.

Ο Παπανδρέου κέρδισε της εκλογές με το σύνθημα «λεφτά υπάρχουν» παρότι είχε ενημερωθεί από τον Προβόπουλο για την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας, όχι ότι χρειαζόταν κάποιος να του εξηγήσει τα αυτονόητα. Ο Παπανδρέου δεν ήρθε από το υπερδιάστημα ούτε πολιτικά γεννήθηκε από κρίνο.

Με το που έγινε πρωθυπουργός άρχισε τις προεργασίες για να εισβάλει το ΔΝΤ στη χώρα, παρότι γνώριζε πολύ καλά τις καταστροφικές συνέπειες μιας τέτοιας εξέλιξης. Υπάρχουν άλλωστε και οι συνεντεύξεις του που το αποδεικνύουν αυτό.

Μαζί με τον Παπακωνσταντίνου αρχίσαν έπειτα τη διεθνή τουρνέ τους για τη συκοφάντηση της χώρας. Όχι βέβαια ότι η χώρα ήταν υπέροχη και αθώα. Το αντίθετο. Αντί όμως να σηκώσει τα μανίκια και να παλέψει με το πάγιο και διαρκές πρόβλημα της χώρας, την πηγή των περισσοτέρων άλλων προβλημάτων της, τη διαφθορά και τη διαπλοκή αφού έτσι και αλλιώς ο Παπανδρέου είχε την πρόθεση να υποθηκεύσει και να εξαντλήσει όχι μόνο το προσωπικό του πολιτικό κεφάλαιο αλλά και το πολιτικό κεφάλαιο του πολιτικού ονόματος των Παπανδρέου αλλά και της παράταξης του, του ΠΑΣΟΚ, ο Παπανδρέου σήκωσε τα μανίκια για να ανοίξει την κερκόπορτα στην ιερά εξέταση του αμερικανικού ιμπεριαλισμού που λέγεται ΔΝΤ.

Τα πάντα ήταν προσχεδιασμένα. Πειστήρια για αυτό αποτελούν οι δηλώσεις του έκπτωτου Στρος Καν για την προσέγγιση Παπανδρέου. Σχέδια μάχης ενάντια στους πολίτες είχαν ήδη διαμορφωθεί.

Τα σώματα ασφαλείας ήταν πανέτοιμα για να πνίξουν στη καταστολή κάθε είδους λαϊκή αντίσταση.

Ο δε Παπακωσταντίνου, ο τσάρος της οικονομίας δεν είχε μόνο την ευθύνη της λίστας Λαγκάρντ: ήταν ο ίδιος που απομάκρυνε τη μισή Ελληνική στατιστική υπηρεσία για να πειράξει τα νούμερα του ελλείμματος και να ενεργοποιήσει την κρισιακή φάση της ελληνικής οικονομικής παρακμής. Ανάμεσα σε αυτούς που εκπαραθυρώθηκαν για να ευοδωθεί η σκευωρία Παπακωνσταντίνου ήταν άλλωστε και η κα Ζωή Γεωργαντά, προσωπική επιλογή και φίλη του κου Γεωργίου Παπανδρέου όπως άλλωστε ήταν και ο ίδιος ο κ Παπακωνσταντίνου.

Οι τρεις παπατζήδες, Παπανδρέου, Παπακωνσταντίνου και αργότερα Παπαδήμος λειτούργησαν όχι σαν Έλληνες πολικοί αλλά σαν πράκτορες της κρίσης.    

Όπως είπαμε στους μύθους συχνά υπάρχουν ψιχία αλήθειας. Το ίδιο ισχύει και για το Βαρουφάκιο μύθων των ανίδεων και επικίνδυνα ηλίθιων πολιτικών ανδρών που οδήγησαν μια χώρα σε ένα παρατεταμένο ακρωτηριασμό της οικονομίας και κοινωνίας της. Γράφει λοιπόν ο Βαρουφάκης για τον Παπακωνσταντίνου και τη στάση του: «Συνεχείς δηλώσεις (για ενάμιση χρόνο) που λες και ήταν σχεδιασμένες για να διαψεύδονται εκ των πραγμάτων μερικές εβδομάδες αργότερα.»

Εντάξει λοιπόν: Έστω ότι ο Παπακωνσταντίνου ήταν το ηλίθιο και επικίνδυνο χρυσό παιδί που θάμπωσε τον ανίδεο από μικροοικονομία Παπανδρέου. Έστω ότι η ελληνική οικονομία αφέθηκε στα χέρια του χρυσού παιδιού σαν να ταν κουβουδάκι σε παραλία που ερχόταν ένα τσουνάμι.

Αφού λοιπόν, αφού ο Παπακωνσταντίνου έχει βουλιάξει την Ελλάδα αμετάκλητα στη δίνη χρέους, πως τιμωρείται από τον πολιτικό του προϊστάμενο και πρωθυπουργό της χώρας;

Ας μας το πει ο κος Βαρουφάκης, ας μας πει τι παθαίνουν οι πολιτικοί που λόγω βλακείας ή δόλου ισοπεδώνουν μια χώρα: «Όταν πια ακόμα και ο Γιώργος Παπανδρέου κατάλαβε ότι είχε εμπιστευτεί την τύχη της χώρας σε έναν επικίνδυνα ηλίθιο, ο ίδιος νόμισε ότι θα τον προήγαγε σε υπ. Εξωτερικών! Κι όταν αυτό δεν έγινε, πήρε ό,τι του έδωσαν. Σαν τον πιο ποταπό πολιτευτή. Για κακή μας τύχη, πήρε ένα «οραματικό» υπουργείο, το Περιβάλλοντος, για το οποίο δεν είχε το παραμικρό όραμα. Το οποίο και διατηρεί (αν είναι δυνατόν!) μέχρι σήμερα (τόσο το μηδενικό όραμα όσο και το υπουργείο).»

Μάλιστα: Ο Παπακωνστανίνου τιμωρήθηκε από τον Παπανδρέου με το να του δοθεί ένα ακόμη υπουργείο. Πάλι καλά που δεν πρόλαβε να μας φέρει και περιβαλλοντική κρίση.

Έλεος κε Καθηγητά. Τι είναι αυτά που γράφετε;  

 Η πολιτική δεν είναι απλά είναι επάγγελμα κε Βαρουφάκη. Σε περιπτώσεις εθνικής καταστροφής το λιγότερο που όφειλε να χάνονται είναι πολιτικά κεφάλαια. Το περισσότερο είναι να πέφτουν κεφάλια. Των υπαιτίων και των αυτουργών. Με συνοπτικές διαδικασίες.

Αυτό σημαίνει πολιτική ευθύνη. Μια δαμόκλειος σπάθη πάνω από τα κεφάλια των υπερφιλόδοξων και μωροφιλόδοξων Ελλήνων πολιτικών.

Μήνες πριν ο κος Λοβέρδος είχε φοβερίσει ότι αν κάποιος πειράξει τον Γιώργο Παπανδρέου θα γίνει μακελειό.

Προφανώς ο κος Βαρουφάκης επιχειρεί να αποτρέψει το μακελειό θολώνοντας τα νερά με ένα μύθο περί ανευθυνότητας και βλακείας.

Η βλακεία κε Βαρουφάκη δεν αποτελεί τεκμήριο αθωότητας σε κανένα δικαστήριο του κόσμου .     

Ο μύθος του κου Βαρουφάκη δεν είναι καθόλου διδακτικός. Μάλλον σκόπιμα παραπλανητικός είναι. Η θεωρία της ηλιθιότητας που παρουσιάζει είναι γεμάτη αντιφάσεις. Και με μια τέτοια κλείνει:

«Δεν μπορώ να κλείσω παρά με ένα μήνυμα στο υπερπέραν: στους νεκρούς «δεινόσαυρους» (Α. Παπανδρέου, Κ. Καραμανλή και Χ. Φλωράκη) συν τον… Κ. Μητσοτάκη: Σας συγχωρώ. Και σας ζητώ συγγνώμη που θέλαμε να κάνετε τόπο στα νιάτα! (*)
(*) Προφανώς, βέβαια, και δεν τους συγχωρώ. Αλλά καταλαβαίνετε τι εννοώ, ΟΚ;»
Όχι Γιάννη. Δεν είναι καθόλου ΟΚ. Και όχι Γιάννη. Δεν καταλαβαίνουμε τι εννοείς.
Αλλά καταλαβαίνουμε που το πας. Και αυτό δε σε τιμά. Δε σε τιμά να λειτουργείς σαν αμορτισέρ για τους έκπτωτες πρίγκιπες της κρίσης.  

Αυτούς που παραπλάνησαν, εξαπάτησαν, από δόλο είπαν τα αντίθετα από αυτά που ήταν, από δόλο κάναν ακριβώς τα αντίθετα από αυτά που όφειλαν απέναντι σε μια χώρα την οποία με δόλο  οδήγησαν στο ακρωτηριασμό και την εξαθλίωση.

Σήμερα ένας εξ αυτών, ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου ρωτάει παρελκυστικά «Εγώ θα πληρώσω τα 30 χρόνια της μεταπολίτευσης;». Η απάντηση είναι σαφώς και όχι. Θα πληρώσεις για τα τέσσερα χρόνια κρίσης και για το παρόν και το μέλλον που στέρησες από έναν ανθρώπινο πληθυσμό. Και δεν θα είσαι ο μόνος. Το πολιτικό σύστημα, αυτός ο βόθρος που πρώτα εξαχρείωσε τους Έλληνες για να μπορέσει εν κατακλείδι να εξαθλιώσει  την Ελλάδα αρχίζει να πέφτει σαν το σάπιο δόντι που είναι. Ήθελε πολύ ταρακούνημα τόσο βαθειά ριζωμένο που ήταν μέσα στην ελληνική κοινωνία αλλά τώρα πλέον επιτέλους πέφτει. Σαν δόντι γεροδεινοσαύρου. Από αυτούς που εσχάτως παράφορα αγάπησε ο κος Βαρουφάκης. Θα πέσουν και οι νεοσσοί τους. Και για την εξαφάνιση αυτού του ψυχρόαιμου είδους δεν θα κλάψει κανείς γιατί όλοι νιώσαν στο πετσί τους την ακόρεστη πείνα τους.  Ποιος να λυπηθεί αυτούς που δεν είχαν κανένα οίκτο; Η χώρα είναι πολύ μικρή για δεινοσαύρους. Όσο για τον κύριο Βαρουφάκη να του προτείνω να ξαναδεί μια ταινία να του περάσει η καψούρα: μια ταινία καταστροφής: Το Jurassic Park. Τουλάχιστον το σενάριο της είναι πιο πειστικό από το Βαρουφάκιο μύθο της τυχαίας καταστροφής μιας χώρας.   

Read More »