Η κυβέρνηση που της έφυγε ο (Μπαλ)τάκος

Εδώ και καιρό επιδιώκω να μην αποπροσανατολιστεί η κοινή γνώμη από την πραγματική απειλή που είναι το σύστημα εξουσίας στην Ελλάδα.

Εδώ και καιρό περιγράφω την ακροδεξιοποίηση της ΝΔ από τον Αντώνη Σαμαρά. Και δεν είμαι ο μόνος.

Εδώ και καιρό περιγράφω ότι ακροδεξιοί θύλακες της ΝΔ που ο Αντώνης Σαμαράς προσωπικά αναβίωσε βρίσκονται σε συνέργεια με τη Χρυσή Αυγή η οποία λειτουργούσε ως ο χρήσιμος ηλίθιος του συστήματος εξουσίας και ως δήθεν αντιμνημονιακός αντιπερισπασμός μέχρι του χρονικού εκείνου σημείου που οι δημοσκοπικοί συσχετισμοί άρχισαν να απειλούν την πρωτοκαθεδρία της ΝΔ.

Μέχρι και χθες κάποιος ανίδεος ή κακοπροαίρετος θα μπορούσε να χαρακτηρίσει αυτούς τους ισχυρισμούς ως υπερβολές ακόμη και ως εικασίες.

Αυτά μέχρι χθες.

Γιατί από χθες η βιντεοσκοπημένη συνομιλία του γενικού γραμματέα του υπουργικού συμβουλίου και εξ απορρήτων του Αντώνη Σαμαρά Τάκη Μπαλτάκου με τον Ηλία Κασιδιάρη την οποία ο Κασιδιάρης σκόπιμα διέρρευσε για να σώσει το τομάρι του, αποτελεί κραυγαλέο αποδεικτικό στοιχείο της συνέργειας Σαμαρικής ΝΔ και Χρυσής Αυγής.

Η συνομιλία την οποία ουσιαστικά σκηνοθέτησε και κατεύθυνε ο Κασιδιάρης λίγο μετά την παρανοϊκή δολοφονία του Παύλου Φύσσα και τη δίωξη στελεχών της Χρυσής Αυγής αποτελεί μια ζοφερή ακτινογραφία όχι μόνο του πολιτικού και δικαστικού συστήματος αλλά και ένα ταξίδι στα σκοτάδια του μυαλού του Αντώνη Σαμαρά που αποκαλύπτει τον αριβισμό και την μικρόνοια του.

O Μπαλτάκος στη συνομιλία του με τον Κασιδιάρη περιγράφει το πως ο Αντώνης Σαμαράς ήθελε να βγάλει από τη μέση τη Χρυσή Αυγή για να καρπωθεί τα ποσοστά της και πως οι υπουργοί Δένδιας και Αθανασίου μετά την μη προφυλάκιση του Κασιδιάρη και άλλων της Χρυσής Αυγής βρέθηκαν αντιμέτωποι με την οργή Σαμαρά:

Ενδεικτικά είναι τα αποσπάσματα:

«ΚΑΣ: Όταν καταρχήν όταν βγήκα εγώ, τι έπαθε ο Σαμαράς, μπορείς να μου πεις;
ΜΠΑ: Ήταν στην Αμερική τότε
ΚΑΣ: Ναι, ήταν στην Αμερική, αλλά εγώ έχω μάθει ότι έπαθε εγκεφαλικά
ΜΠΑ: Σοκ και δέος! Χαμός έγινε, της π…. Δεν με πήρε εμένα, του’ χα πει ότι αυτά που κάνεις… του τα είχα πει. Δεν θα μου έλεγε μένα για αυτό το πράγμα. Πήρα τους άλλους δύο και τους γ… τα πρέκια. Τον Αθανασίου και τον Δένδια: «με κοροϊδέψατε, με δουλέψατε, τι είναι αυτά, ξεφτιλίστηκα!» Γιατί είχε κάνει την προηγούμενη ημέρα δήλωση στο αμερικανικό σιωνιστικό συνέδριο ότι «τέλειωσε, τους έδεσα, γεια σας!» Και την άλλη μέρα βγαίνετε εσείς.»
…
«ΚΑΣ: Και τι λέει ο Σαμαράς γι αυτά;
Έχει συναίσθηση του τι γίνεται;
ΜΠΑ: Όχι, στην αρχή δεν είχε… τώρα όμως που είδε τα γκάλοπ… αυτός νόμιζε, σαν μεγαλοαστός που είναι, ότι όλα αυτά τα τρομερά: «2%-μου λέει-θα πάνε»… του λέω: «Εγώ σου λέω 20% θα πάνε». Μου λέει: «είσαι μ…».
ΚΑΣ: Ποιος του είπε να τα κάνει αυτά;
ΜΠΑ: Πρώτα απ΄όλα φοβάται για τον εαυτό του. Επειδή εσείς τον κόβετε από το να έχει προβάδισμα από τον ΣΥΡΙΖΑ.
ΚΑΣ: Κόβει ψήφους, εντάξει
ΜΠΑ: Είναι λογικό
ΚΑΣ: Κι επειδή του κόβουμε ψήφους δηλαδή θα μας βάλει φυλακή;
ΜΠΑ: Τον πούστη. Απίστευτο πράγμα, απίστευτο»
Ο Μπαλτάκος δεν εκθέτει ανεπανόρθωτα μόνο τους Σαμαρά, Δένδια και Αθανασίου φωτογραφίζοντας μια πολιτική πλέον δίωξη αλλά άφησε και άφησε και υπονοούμε για το πώς τοποθετήθηκε στη θέση της η νυν εισαγγελίας του Αρείου Πάγου Ευτέρπη Κουτζαμάνη και πως η κρίση της επηρεάστηκε από τους Δένδια και Αθανασίου:
«ΚΑΣ: Η Γκουτζαμάνη, αυτά τα πράγματα που έκανε, που εγώ πράγματι είχα τις πληροφορίες ότι ήταν δεξιά και με το γράμμα του νόμου
ΜΠΑ: (Κάνει τον σταυρό του)
ΚΑΣ: Θεούσα
ΜΠΑ: Ναι
ΚΑΣ: Πως τα έκανε αυτά τα αίσχη με τον Βουρλιώτη και με το στήσιμο αυτού του πορίσματος;
ΜΠΑ: Την πείσανε ότι: «είναι παγανιστές, ειδωλολάτρες, ναζί και ότι είναι αντίθετοι με τον χριστιανισμό»
ΚΑΣ: Ποιος την έπεισε γι αυτά τα πράγματα;
ΜΠΑ: Ο Αθανασίου και ο Δένδιας
ΚΑΣ: Να πας στον εισαγγελέα και να πεις ποιοι έστησαν όλη αυτή την σκευωρία: Ότι ο Αθανασίου έδωσε εντολή στην Γκουτζαμάνη, ότι ο Σαμαράς είχε δώσει εντολή στον Αθανασίου κι όλοι αυτοί να πάνε να δικαστούν. Αν είσαι δίκαιος άνθρωπος αυτό πρέπει να κάνεις
ΜΠΑ: Άμα το κάνω αυτό τώρα θα κάνει προκαταρκτική εξέταση μισής ώρας και θα τη βάλει στο αρχείο
ΚΑΣ: Λες ε;
ΜΠΑ: Ε βέβαια! Με κυβέρνηση Σαμαρά θα το κάνω; Σε ποιον εισαγγελέα θα πάω; Εισαγγελέας είναι η ίδια η Γκουτζαμάνη. Θα πάω να καταγγείλω την Γκουτζαμάνη στον εαυτό της;
ΚΑΣ: Πως μπήκε η Γκουτζαμάνη εισαγγελέας του Αρείου Πάγου;
ΜΠΑ: Αφού είναι από το ίδιο χωριό.
ΚΑΣ: Άρα τώρα ξεπληρώνει το γραμμάτιο
ΜΠΑ: Ναι, είναι από το ίδιο χωριό. Δηλαδή δεν είναι από το ίδιο χωριό, είναι από απέναντι χωριά… έτσι. Αλλά έχουν μπει στον ίδιο διαγωνισμό, είναι συνομήλικοι σχεδόν. Είναι συντοπίτες, δεν χρειάζεται να το ψάχνουμε.»
Δεν ξέρουμε αν οι ισχυρισμού του Μπαλτάκου ευσταθούν σημείο προς σημείο. Κάποια τα υποθέτει, κάποια τα γνωρίζει.
Συγκρίνετε όμως αυτά που στην ουσία καταγγέλλει στον Κασιδιάρη με ένα κείμενο που γράφτηκε λίγο μετά την εκκίνηση των διώξεων των στελεχών της ΧΑ:

«Ο Δένδιας έστειλε φακελάρες της ΧΑ στον Άρειο Πάγο. Από το ψυγείο στον πάγο… κατεψυγμένη δικαιοσύνη και απόψυξη για τη δημιουργία θερμότερου κλίματος…

Αυτό που αποκάλυψε η ξαφνική κάψα των ακροδεξιών της κυβέρνησης για την πάταξη της ΧΑ είναι ότι είναι το ίδιο το καθεστώς της μεταπολίτευσης που εξέθρεφε, συγκάλυπτε και εσχάτως προωθούσε τη ΧΑ ως Χρυσή Εφεδρεία ειδικών αποστολών. Αυτό μπορεί να το καταλάβει οποιοσδήποτε έχει έστω και τη μέση ευφυΐα και έχει μάθει να τη χρησιμοποιεί.

Όλοι αυτοί οι φάκελοι ήταν στα χέρια του καθεστώτος. Και όλα αυτά τα αρχεία ήταν στα χέρια των καθεστωτικών μήντια. Απλά περίμεναν την κατάλληλη στιγμή για να τα ενεργοποιήσουν. Σαν τη βόμβα στα χέρια του Ξηρού πριν την Ολυμπιάδα. Ή το κάψιμο των υπαλλήλων της Marfin όταν το μεταπολιτευτικό καθεστώς απειλούνταν από τον θανάσιμο κίνδυνο των λαϊκών αντιδράσεων. Τέλειοι χρονισμοί. Τόσοι τέλειοι που αρχίζουν να μη φαντάζουν πια ως επαναλαμβανόμενες συμπτώσεις.

Είναι προφανές ότι τα ξέραν για τη ΧΑ.

Απλά τη συγκάλυπταν και την προωθούσαν για όσο το καθεστώς τη θεωρούσε σκόπιμη και χρήσιμη για την επιβίωση του.»

Όταν τα έγραφα αυτά στις 24 Σεπτεμβρίου του 2013 στο άρθρο μου «Σπασμένα Χρυσά Αυγά: Μια χρυσή ευκαιρία για πολιτικά μαγειρέματα» το κλίμα ήταν εξαιρετικά δυσμενές και δυσανεκτικό για αναφορές στο ότι η δίωξη της ΧΑ δεν είχε μόνο τον ποινικό χαρακτήρα ως όφειλε αλλά και πολιτικό χαρακτήρα. Την ίδια περίοδο μάλιστα λόγω ενός άρθρου του με παρόμοιο σκεπτικό, ο έξοχος αρθρογράφος και μαχόμενος αριστερός Γιώργος Δελαστίκ δέχτηκε επιθέσεις από ποικίλες συχνότητες του πολιτικού φάσματος πως τάχα έκανε για κάποιο αδιανόητο λόγο πλάτες στη Χ.Α.

Η επιπολαιότητα αυτών των ζηλωτών της αντιφασιστικής ορθοδοξίας και της κατά παραγγελία δικαιοσύνης αποδεικνύεται σήμερα σε όλο της το μεγαλείο.

Δεν αρκέστηκα στο να περιγράψω μονάχα τι είχε συμβεί αλλά και τόλμησα σε επόμενο άρθρο μου να περιγράψω και τι θα συνέβαινε. Στις 2 Οκτωβρίου του 2013 στο άρθρο μου «Μέσες-άκρες: Πέρα από τη θεωρία των δύο άκρων» έγραψα χαρακτηριστικά πως:

«Η δίωξη της Χρυσής Αυγής δεν ήταν ούτε και θα είναι ένα εύκολο θέμα στο χειρισμό του καθώς ρηγματώνει τη συναίνεση της ανομίας, της συγκάλυψης και της ατιμωρησίας που κρατούσε για δεκαετίες αρραγές και απρόσβλητο το ελληνικό σύστημα εξουσίας.

Η δικαστική πορεία του θέματος δε, μάλλον θα δημιουργήσει ανεξέλικτες παρενέργειες, πολύ διαφορετικές από τις επιδιώξεις των κρατούντων που μπορεί να κυμαίνονται από τη ριζοσπαστικοποίηση ή την ανεξαρτητοποίηση της Χρυσής Αυγής από τους πολιτικούς της προϊσταμένους της ΝΔ … μέχρι και την συνθηκολόγηση του κεντρικού πολιτικού συστήματος μαζί της

Στην πολιτική σκακιέρα πλέον η παρτίδα παίζεται όχι με μακροπρόθεσμους πολιτικούς σχεδιασμούς αλλά κίνηση την κίνηση, αν εξαιρέσουμε φυσικά ότι το μόνο που παραμένει σταθερό είναι η σκακιέρα»

Και αυτό ακριβώς έγινε. Ο Τάκης ο Μπαλτάκος ήταν από εκείνους που ήθελε αν δεν είχε άλλη επιλογή το συμβιβασμό ΧΑ-ΝΔ. Αλλά ο Σαμαράς πρόδωσε την ακροδεξιά συναίνεση σπάζοντας την ομερτά για τις δικές του πολιτικές σκοπιμότητες. Και ο Ηλίας Κασιδιάρης πρόδωσε έναν από τους πολιτευτές της ΝΔ που στήριζαν τη ΧΑ, το δεξί χέρι του «πρωθυπουργού», τον Τάκη τον Μπαλτάκο ως αντίποινα για να σώσει το δικό του το τομάρι.

Αν αυτά σας θυμίζουν ταινία με μαφιόζους είναι γιατί αυτό ακριβώς  είναι το έργο που παρακολουθείτε:  Μαφιόζικα ξεκαθαρίσματα που συμβαίνουν μόλις σπάσει η ομερτά.

Η προδοσία του Κασιδιάρη προς το φίλο της Χρυσής Αυγής και ορκισμένο αντικομουνιστή  Τάκη Μπαλτάκο επέσυρε την οργή όχι μόνο του προσωπικού φρουρού αλλά και του ίδιου του υιού του Μπαλτάκου, ο διορισμός του οποίου στο λιμενικό είχε οσμή σκανδάλου νεποτισμού, οι οποίοι μπήκαν στα γραφεία της ΧΑ στη βουλή και σαν γνήσιοι χρυσαυγίτες οι δυό τους προπηλάκισαν χρυσαυγίτες βουλευτές. Οποία ειρωνεία…

Πέρα όμως από τα όσα τραγελαφικά συνέβησαν γύρω από το σκάνδαλο Μπαλτάκου,  δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι το πολιτικό ζήτημα που εγείρει το σκάνδαλο αυτό είναι τεράστιο: Μαρτυρία από τον γγ του υπουργικού συμβουλίου για πολιτικές δίωξεις, για αλά καρτ δικαιοσύνη, για σκοπιμότητες…

Τα μήντια θα προσπαθήσουν να σμικρύνουν το τεράστιο θέμα. Ήδη ασκείται δίωξη για υποκλοπή κατά του Κασιδιάρη και ήδη τα μήντια προσπαθούν να εστιάσουν στο θέμα της υποκλοπής και όχι στην ουσία ενός τεραστίου πολιτικού θέματος που αν οι πολιτευτές των κομμάτων είχαν έστω και μια υποτυπώδη δημοκρατική ευαισθησία θα ένοιωθαν την υποχρέωση να ρίξουν την κυβέρνηση.

Η υποκλοπή είναι πταίσμα μπροστά στα όσα τερατώδη περιγράφονται στη «συνέντευξη» Μπαλτάκου.

Σε τέτοιας σημασίας ζητήματα που αφορούν τη δημόσιο συμφέρον η πολιτική πρέπει να είναι γυάλινο παλάτι και μπροστά στα αυτονόητα «ιδιωτικά» δικαιώματα του πολιτευτή να έρχεται πρώτο ένα δικαίωμα συλλογικό δικαίωμα: Το δικαίωμα της κοινής γνώμης να γνωρίζει.

Παρά την όποια προσπάθεια από τους πολιτικούς και πρωτίστως τα μήντια να υποβαθμίσουν το θέμα μάλλον κάτι τέτοιο δεν θα είναι εφικτό: Φαίνεται πως υπάρχουν και άλλες βιντεοσκοπημένες συνομιλίες του Κασιδιάρη και ίσως και όχι μόνο με τον έκπτωτο γραμματέα κύριο Μπαλτάκο.

Ο Κασιδιάρης κάνει αυτό που ξέρει: Να χτυπάει. Κάτω από τη ζώνη.

Το σκάνδαλο Μπαλτάκου μάλλον θα κάνει πολλούς να επανακτήσουν την παράλογη πίστη τους στην «εντιμότητα» της Χρυσής Αυγής. Ήδη από το 2012 είχα προειδοποιήσει για ένα τέτοιο κίνδυνο με αφορμή ένα φρικαλέο περιστατικό που κύκλοι του «επαγγελματικού αντιφασισμού» με τις δικές τους πολιτικές σκοπιμότητες μαζί με τα μήντια είχαν αυτεπάγγελτα αποδώσει στην ΧΑ.

Έγραφα λοιπόν στις 9 Δεκεμβρίου του 2012 σε ένα άρθρο με τον «προφητικό τίτλο» «Όταν τα πόδια βαράνε το κεφάλι»

«…Όσοι από εσάς βιάζεστε πρόχειρα και χωρίς στοιχεία να καταδικάσετε κάποιον για το έγκλημα κατά του Σουδανού, να θυμάστε μοναχά τούτο:

Αν η Χρυσή Αυγή δικαιωθεί απέναντι σε μια άδικη κατηγορία, στα μάτια πολύ κόσμου θα έχει δικαιωθεί απέναντι και σε όλες τις υπόλοιπες βάσιμες κατηγορίες …»

Αυτόν ακριβώς τον κίνδυνο που είχα προβλέψει δημιουργεί το σκάνδαλο Μπαλτάκου: Η Χρυσή Αυγή να αθωωθεί στη συνείδηση μερίδας των πολιτών. Ο Κασιδιάρης να γίνει ήρωας, ενόψει μάλιστα και διπλών εκλογών και υποψηφιότητας του για το Δήμο της Αθήνας.

Και αυτός ο κίνδυνος υπάρχει γιατί η πολιτική ανάγνωση μερίδας ψηφοφόρων είναι επιπόλαια και επιφανειακή: το σκάνδαλο Μπαλτάκου δεν αποδεικνύει μόνο ότι η ακροδεξιά ΝΔ έχει αναπτύξει οικογενειακή οικειότητα με τη ΧΑ αλλά και το αντίστροφο: Ότι δηλαδή η υποτιθέμενη λαύρα αντισυστημική ΧΑ έχει τέτοια οικειότητα με πολιτευτές της ΝΔ που απαιτεί να την ενημερώνουν για τις εις βάρους της εξελίξεις και το παρασκήνιο τους και αυτοί συμμορφώνονται σαν να ταν αυτοί υπάλληλοι της ΧΑ και όχι το αντίστροφο.

Όντως: Σηκώθηκαν το πόδια και βαράνε το κεφάλι.

Αλλά αυτό ακριβώς είναι το κεφάλι πρέπει να πέσει:

Η ακροδεξιά κεφαλή μιας ΝΔ που καταλήφθηκε από μια ομάδα «πρακτόρων επιρροής» που μετέτρεψαν το κεντροδεξιό σώμα της ΝΔ σε ακροδεξιό πορνείο συμφερόντων με ταμπέλα «Πρωτογενές πλεόνασμα παρθενίας και ευλάβειας», ακριβώς όπως το μεγαλομάγαζο του ΠΑΣΟΚ με τα μεγάλα πλυντήρια μαύρου χρήματος και σκανδάλων μετατράπηκε από τον Γιωργάκη Παπανδρέου και την ομάδα του σε μικρομάγαζο του ΔΝΤ και των συμφερόντων που αυτό εξυπηρετεί.

Ήταν δύσκολο να φανταστούμε  πολιτικό που θα μπορούσε να ξεπεράσει το ΓΑΠ στο λαϊκό μίσος που κατάφερε να συγκεντρώσει. Ο συμμαθητής του και κολλητός του Αντώνης Σαμαράς τα κατάφερε και συνέχισε επάξια και ακόμη πιο αποφασισμένα το έργο του ΓΑΠ αλλάζοντας τις λεζάντες.

Όσο και αν αλλάζουν τις λεζάντες όμως, τα ονόματα τους θα μπουν στα πιο μαύρα κατάστιχα της πολιτικής ιστορίας της μεταπολίτευσης.

Το μόνο που μπορούμε να ελπίζουμε για τη χώρα σε αυτούς τους καιρούς της μαζικής καταστροφής είναι το σκάνδαλο Μπαλτάκου να επιταχύνει την αποσύνθεση του μαφιόζικου ελληνικού συστήματος εξουσίας, να μπορέσουμε να ανασάνουμε ελευθερία.  

 Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.gr, 3/4/2014

Read More »

Ο Σταύρος Θεοδωράκης ως αποσμητικό

Είναι ο Σταύρος Θεοδωράκης ανθρωπιστής;

Πολλοί ανοήτως θα σπεύσουν να πουν ναι: Είναι καλός άνθρωπος.

Καλά είναι και τα ραδίκια.

Μονάχα που αυτά κάνουν καλό στην υγεία.

Ο Θεοδωράκης πάλι όχι.

Ο Θεοδωράκης έχει το προσόν του άοσμου ανθρώπου.

Δε βρωμάει και δεν μοσχοβολάει.

Δεν ερεθίζει.

Φοράει το εγώ του σαν αποσμητικό.

Έτσι μπορεί και πλησιάζει τα θύματα του.

Κάποτε αυτά ήταν μόνο τηλεοπτικά.

Άνθρωποι με ιστορίες που εμπιστεύονταν την ψυχή τους στο Θεοδωράκη. Και αυτός τους περνούσε με γυαλόχαρτο και τους έκανε έπιπλα να στολίζουν την εκπομπή του.

Γιατί στην εκπομπή του δεν υπάρχουν πρωταγωνιστές. Υπάρχει μονάχα ο Πρωταγωνιστής: Ο Σταύρος Θεοδωράκης.

Έτσι πήρε τα σταράκια του και το σταριλίκι του  αυτός ο πρωταγωνιστής χωρίς αγώνες και αγωνίες και κατέβηκε στην πολιτική να βρει καινούρια θύματα που αυτή τη φορά θα του εμπιστευτούν την ψήφο τους.

Έφτιαξε λοιπόν ένα ποτάμι: Γιατί; Γιατί ο Γιώργος Παπανδρέου αγαπά τα κανό και τα καγιάκ. Και γιατί το βρωμερό ΠΑΣΟΚ χρειάζεται έναν ολόκληρο τεχνητό ποταμό για να το ξεπλύνει.

Μετά τις απανωτές αποτυχίες στο να βρει πολιτική βάση, η αυτοπροσδιοριζόμενη ως κεντροαριστερά που στην ουσία είναι το σημείο όπου τα ρέματα της κρατικοδίαιτης ολιγαρχίας και της νεοφιλελεύθερης ασυδοσίας συμβάλλουν, το κόμμα της μεγάλης κουτάλας που εμφανίστηκε ως κοινωνικός αναδευτήρας χρειάζεται μια θεαμαπάτη.

Καλέσαν λοιπόν τον άοσμο άνθρωπο να ανακατέψει τη σούπα που έχει πια κόψει και να τη ξανασερβίρει σε συσσίτια πολιτικής ανοησίας για να κερδίσουν χρόνο οι μάγειρες του ΠΑΣΟΚ να μαγειρέψουν ένα νέο μεγάλο πολιτικό ψέμα σε συσκευασία πολιτικού κόμματος.  

Ο Θεοδωράκης, το νέο, το διαφορετικό, το άοσμο τμήμα του ψαριού που βρωμάει από το κεφάλι.

Ψάρι ποταμίσιο που κολυμπάει ενάντια στο ρεύμα της απόλυτης λαϊκής δυσπιστίας απέναντι στην πολιτική ελίτ αυτού του τόπου.

Πολιτικός τραβεστισμός.

Δε μέμφομαι το Θεοδωράκη ή τον Δήμου ή τα άλλα ποταμίσια πλάσματα. Ο Θεοδωράκης κάνει αυτό που έκανε πάντα: τη δουλειά του: να κρατά τον κόσμο υπνωτισμένο σε θεαμαπάτες, να αφηγείται ωραίες ιστορίες.

Το ποτάμι είναι μια ωραιοποιημένη τηλεοπτική αφήγηση. Και κάθε τέτοιου είδους ωραιοποίηση γίνεται για να συγκαλύπτει την ασχήμια που αυτοί που ελέγχουν την τηλεόραση προκαλούν στην κοινωνία.

Είναι αποσμητικό Θεοδωράκη που κρύβει την μπόχα που τα αφεντικά του παράγουν.

Είναι το άλλοθι των εκατοντάδων χιλιάδων αμετανόητων ΠΑΣΟΚΩΝ που φάγαν από τα ψίχουλα που αφήναν οι σοσια-ληστές στο μεγάλο φαγοπότι ξεσκίζοντας τις σάρκες της χώρας σα λυσασμένα σκυλιά, όλων αυτών που η αναξιοκρατία του ΠΑΣΟΚ ευνόησε έστω και λίγο, όλων αυτών που ξέρουν καλά πως ο ΣΥΡΙΖΑ δε θα γίνει ποτέ κανονικό ΠΑΣΟΚ γιατί εκεί στο ΣΥΡΙΖΑ υπάρχουν ακόμη άνθρωποι με στοιχειώδη αξιοπρέπεια.

Είναι όλοι αυτοί που δεν δίναν και δεν έδωσαν δεκάρα για το συμπολίτη τους ή για τη χώρα τους.

 Αυτοί που για όσο ο κώλος τους δεν πιάνει φωτιά από την κρίση, αντιλαμβάνονται το κρισιακό σύμπαν ως ένα παράλληλο σύμπαν.

Είναι οι αρχοντοχωριάτες που κάναν πέντε ταξίδια στον πλανήτη και μαγεύτηκαν από τον κοσμοπολιτισμό, άσχετα από το αν αυτός που διέλυσε την ΠΑΣΟΚΙΚΗ ψευδαίσθηση, ο Γεώργιος Παπανδρέου είναι αρχέτυπο κοσμοπολίτη.

Γιατί το ΠΑΣΟΚ δεν ήταν παρά μια ψευδαίσθηση που δημιουργούταν από τις εισπνοές των αναθυμιάσεων της σούπας που ανάδευε η μεγάλη κουτάλα.

Και παρότι ήταν ένας άνθρωπος που έμοιαζε σε πολλά στον Θεοδωράκη όσον αφορά την κοσμοπολιτική του αφοσίωση που διέλυσε το ΠΑΣΟΚ, οι αναθυμιάσεις ήταν τόσο τοξικές που στα πιο αδύναμα και ολιγόψυχα μυαλά έχουν προκαλέσει τόσο μόνιμες βλάβες ώστε να βλέπουν στο ποτάμι αντικατοπτρισμούς του πολιτικοκοινωνικού ναρκισσισμού τους.

Είναι όλοι αυτοί που ταυτίζονται με το Θεοδωράκη στο ότι είναι και αυτοί μικροί σταρ.

Σταρ-χιδιστές.

Είναι όλοι αυτοί που εμείς όλοι οι υπόλοιποι υπερασπιστήκαμε απέναντι στο «μαζί τα φάγαμε» παρότι και οι ίδιοι είχαν τσιμπήσει από τον μπουφέ κάτι της: καμιά θεσουλίτσα, καμιά επιδοτησούλα, άφθονα πτυχία για τα άχρηστα τσογλάνια τους. Και για να μας ανταμείψουν επιστρέφουν σαν ποτάμι εκδικητικού κακεντρεχούς εξωραϊσμού στον αμοραλισμό που τους εξέθρεψε και να διαιωνίσουν την ηθική, αισθητική, πνευματική και πλέον και οικονομική καταστροφή που επί τόσα χρόνια ζυμωνόταν σε αυτή τη χώρα. .

Αυτή τη φορά δεν χρειάζονται λαϊκά άλλοθι. Οι ιζνουγκούντ της ελληνικής κοινωνίας έχουν γίνει εδώ και καιρό χαλίφιδες στη θέση του χαλίφη.

Προτιμούν έτσι κάτι πιο κοσμοπολίτικο από εκείνο το παλιό ΠΑΣΟΚ. Προτιμούν Θεοδωράκη. Ένα από τα πολλά φαντάσματα του κοσμοπολιτισμού που επειδή δεν έχουν κανένα ειδικό βάρος μπορούν να αιωρούνται πάνω από τα σκατά του πραγματικού κόσμου, εμάς δηλαδή, να τα κοιτάν αφ υψηλού θωρώντας τους εαυτούς για ανώτερους επειδή δεν τους πιάνει η βαρύτητα, να περνούν από χώρα σε χώρα και από εποχή σε εποχή χωρίς βαρίδια.

Παραφουσκωμένα μπαλόνια. Καιροσκόποι.

Η δημοκρατία τα επιτρέπει αυτά βλέπετε. Ίσοι απένταντι της είναι και οι ενάρετοι και οι φαύλοι. Και οι ηλίθιοι και οι ευφυείς. Τα τομάρια και οι άγιοι. Για την ακρίβεια η δημοκρατία προάγει τη σιωπηρή συναίνεση μιας κοινωνίας: αν αυτή είναι η αρετή προάγει την αρετή. Αν αυτή είναι η φαυλότητα, θα προάγει τη φαυλότητα.

Η δημοκρατία είναι το πιο γόνιμο έδαφος. Το τι φυτά θα βγάλει, αν θα βγάλει πελώρια δέντρα που θα απλώνουν τα κλαδιά τους προς τον ουρανό και δέντρα που θα δίνουν πλούσιους καρπούς ή αν θα βγάλει ζιζάνια και παράσιτα που πνίγουν κάθε είδος παραγωγικής ζωής εξαρτάται από τον καλλιεργητή.

Η δημοκρατία μας, αυτή η εικόνα ενός χωραφιού ακαλλιέργητου, σήμερα μας προσφέρει ένα νεό φρούτο. Τηλεοπτικό.

Φρούτο ποταμού.

Φυσικά και τα φρούτα δεν φυτρώνουν στα ποτάμια. Είναι φρούτα σάπια που πέσαν από αλλού και ελπίζουν το ποτάμι να τα περάσει ασφαλή και να τα φτάσει σε ένα νέο πολιτικό τοπίο όπου θα μπορέσουν να ξαναριζώσουν και να φτιάξουν φυτά βαμπίρ.

Το ποτάμι είναι ένας αντιπερισπασμός που προσπαθεί να πνίξει το πραγματικό ποτάμι. Το ποτάμι της λαϊκής δυστυχίας, της οργής και της απόγνωσης.

Όλοι εσείς που σκέφτεστε να το παίξετε Πόντιοι Πιλάτοι και να πλύνετε τις ήδη βρώμικες συνειδήσεις σας με νερά αυτού του ρηχού ποταμιού την εποχή που Νέρωνες καίνε τη χώρα σας, μάθετε τούτο:

Το ποτάμι μπορεί να είναι άλλοθι για εσάς προσωπικά. Αλλά αυτό το άλλοθι πλέον δε θα μπορέσει να πείσει κανένα σε κανένα δικαστήριο της ιστορίας.

Αν λοιπόν γουστάρετε ποτάμι, που καραδικαίωμα σας είναι, καλά θα είναι να μάθετε καλό κολύμπι: γιατί αυτή τη φορά σωσίβια δε θα υπάρξουν. Η θεωρία της συλλογικής ευθύνης τελειώνει με την εκλογική σας ανευθυνότητα.

Πέτρος Αργυρίου

Agriazwa.blogspot.gr, 23/3/2014

Read More »

Πλαστοκύτταρα στο τηλεσκόπιo του εντυπωσιασμού

Για ποιο λόγο θα ήθελε να κοιτάξει κάποιος την κυτταρική βιολογία με το τηλεσκόπιο;

Η απάντηση είναι ότι και στην κυτταρική βιολογία θα βρούμε «αστέρια».

Η επιστήμη έχει και αυτή τους αστέρες της, όπως και η ποπ.

Ένα πλέον τόσο ανταγωνιστικό και τόσο απαιτητικό σύστημα οφείλει να έχει μια κορυφή από όπου οι αστέρες της επιστήμης μπορούν να κοιτάζουν αφ υψηλού τους απλούς εργάτες της επιστήμης.

Αυτή η θέση μπορεί να είναι εφήμερη και οι «κορυφαίοι» επιστήμονες να μείνουν στα χρονοντούλαπα της επιστήμης όπως τόσοι και τόσοι εφήμεροι ποπ σταρς, να τους δώσει μια θέση στο επιστημονικό πάνθεον όπως συμβαίνει με τους περισσότερους πραγματικά μεγάλους ή να τους επιτρέψει να μπουν σε κάποιο οργανισμό απ όπου θα επηρεάζουν τις χρηματοδοτήσεις, θα γίνουν δηλαδή πολιτικοί της επιστήμης.

Σε αυτή την κορυφή βρέθηκε φέτος για λίγο η Haruko Obokata από το κέντρο αναπτυξιακής βιολογίας Riken στην Ιαπωνία.

Και γιατί να μην βρεθεί άλλωστε; Η Haruko ήταν μια χαρά εμφανισιακά, ήταν μόλις 30 χρονών, ηλικία καλή για pop stars και πάνω και πέρα από όλα αυτά είχε μια ιδέα τόσο απλή που φάνταζε απίστευτα καλή και μια μέθοδο για να την πραγματώσει: Η ιδέα της ήταν πως διαφοροποιημένα κύτταρα κάτω από συνθήκες κυτταρικού στρες θα μπορούσαν να χάσουν τη διαφοροποίηση τους και να επανέλθουν στην εμβρυακή κατάσταση του πολυδύναμου βλαστοκυττάρου.

Δοκιμάζοντας διάφορους παράγοντες στρες, η ομάδα της Haruko πήρε αποτελέσματα χρησιμοποιώντας τελικά στις καλλιέργειες της ένα «όξινο λουτρό», το οποίο όχι μόνο ανάγκασε κάποια κύτταρα να μετατραπούν σε πολυδύναμα βλαστοκύτταρα αλλά στα πρώτα βλαστοκύτταρα που παρήγαγαν και πλακούντα, ανοίγοντας έτσι νέες οδούς όχι μόνο για μελλοντικές ερευνητικές και θεραπευτικές προσεγγίσεις αλλά και για νέες μεθόδους στην κλωνοποίηση.

Η δημοσιογραφία υποδέχθηκε διθυραμβικά τη δημοσίευση. Αλλά ο δαίμονας του Laplace αποδεικνύεται συχνότερα αν και όχι πάντα ισχυρότερος από τους δαίμονες του τυπογραφείου, ακόμη και του εργαστηρίου αν και συχνά πιο αδύναμος από το ίδιο το ερμηνευτικό του παράδειγμα.

Σύντομα, συνάδελφοι της Haruko παρατήρησαν τόσο εμφανείς ομοιότητες σε δύο φωτογραφίες από δύο διαφορετικά πειράματα που έκαναν τη μία να μοιάζει με διπλότυπο της άλλης.

Η καχυποψία έφτασε όμως σε επίπεδο σχεδόν καταγγελίας πλέον όταν συνάδερφοι της Haruko δεν μπόρεσαν να αναπαράγουν τα αποτελέσματά της. Από όλους όσους εκτός της ερευνητικής ομάδας της Haruko δοκίμασαν να κάνουν όξινο λουτρό σε κύτταρα, ούτε ένας τους δεν κατάφερε να αναστρέψει την κυτταρική διαφοροποίηση και να πάρει έστω και ένα βλαστοκύτταρο.

Δεν υπήρχε πλέον μεγάλη αμφιβολία: η μέθοδος της Haruko ήταν μοναδική. Μοναδική στο ότι κανείς άλλος δεν μπορούσε να την αναπαράγει.

Και αυτή η μοναδικότητα μπορεί να οφείλεται μόνο στο ότι τα αυστηρά πρωτόκολλα της ομάδας δεν περιγράφηκαν με αυστηρό τρόπο ή στο ότι τα πρωτόκολλα τους δεν ήταν τόσο αυστηρά. Για την ακρίβεια ότι ήταν αυστηρά αντιεπιστημονικά. Αλλά αυτή είναι μια κατηγορία που δε θα είναι ούτε δίκαιο ούτε έντιμο να διατυπωθεί τόσο νωρίς στην διεξαγωγή μιας έρευνας τόσο από το περιοδικό Nature όσο και από το ινστιτούτο Riken.

Μετά από αυτά τα αντιφατικά ευρήματα, η σταρ για μερικούς μήνες Obokata σταμάτησε να αγαπάει τη δημοφιλία: Τα μήντια, ακόμη και το Nature δεν μπορούσαν πλέον να τη βρουν για να εκμαιεύσουν μια  δήλωσή της.

Στην παρούσα φάση δεν είμαστε σε θέση να κρίνουμε αν τα δεδομένα της ομάδας Haruko «πειράχτηκαν», αν δηλαδή πρόκειται για μια ακόμη περίπτωση επιστημονικής απάτης ή αν απλά για να κερδηθεί χρόνος στον αγώνα ταχύτητας που έχει καταντήσει να είναι η έρευνα, οι ερευνητές τα δημοσίευσαν πρόωρα.

Ελπίζουμε να συμβαίνει το δεύτερο και η επιστημονική κοινότητα και η ανθρωπότητα να έχουν στη διάθεση τους μια πολλά υποσχόμενη μέθοδο.

Αν ισχύει το πρώτο όμως, δεν θα μας προξενήσει μεγάλη έκπληξη: Δεν θα είναι η πρώτη φορά που επιστήμονες που τα μήντια ανέδειξαν σε σταρ απέκτησαν τη διασημότητά της μέσω απάτης. Στην έρευνα των βλαστοκυττάρων υπήρξε περισσότερα του ενός προηγούμενα απάτης.

Το 1978 ο Αμερικάνος δημοσιογράφος της επιστήμης του Time και των New York Times David Rorvik περιγράφει σε βιβλίο  του τον ανυπόστατο ισχυρισμό πως μέσω των διασυνδέσεων του στην επιστημονική κοινότητα και με τη χρηματοδότηση μεγιστάνα επιτεύχθηκε η δημιουργία του πρώτου ανθρώπινου κλώνου.

Μερικές δεκαετίες αργότερα, το 2004 οι Times θα ανακηρύξουν τον Νοτιοκορέατη ερευνητή Hwang Woo-suk ως άνθρωπο της χρονιάς για το επίτευγμα του να δημιουργήσει ανθρώπινα εμβρυικά βλαστοκύτταρα μέσω κλωνοποίησης.  Έγραφε τότε το Time με στόμφο που αποδείχθηκε γελοίος: «Ο Hwang έχει ήδη αποδείξει πως η ανθρώπινη  κλωνοποίηση δεν είναι πλέον επιστημονική φαντασία αλλά γεγονός». Το μόνο που αποδείχτηκε τελικά ήταν πως ο Hwang είχε καταφέρει να εξαπατήσει την επιστημονική κοινότητα και τον κόσμο ολόκληρο.

Και εδώ θα σχολιάσουμε μια παραγκωνισμένη λειτουργία της επιστημονικής δημοσιογραφίας και των δημοσιογράφων της: Ο ρόλος τους δεν είναι μόνο να διανθίζουν με εντυπωσιασμό τα διάφορα δελτία τύπου διαφόρων επιστημονικών ιδρυμάτων: Ο ρόλος τους είναι να κρατούν και μια κριτική στάση απέναντι στο επιστημονικό γίγνεσθαι.

Αλλά φυσικά το να συζητάμε για μια κριτική επιστημονική δημοσιογραφία είναι σαν να συζητάμε για μια ανεξάρτητη και ικανή δημοσιογραφία με πρώτο γνώμονα την αλήθεια και δεύτερο το κοινωνικό καλό. Στις σημερινές συνθήκες, αυτές οι κουβέντες είναι ουτοπικές.

Έτσι για παράδειγμα, όταν ασκούσα δριμύτατη κριτική στην έρευνα που συνέδεε τον ιό XMRV με το σύνδρομο Σύνδρομο Χρόνιας Κόπωσης και στηλίτευα ένα ερευνητικό κατεστημένο που επιδίωκε με μανία χρυσοθήρα να βρει και να επιβάλει στους πληθυσμούς ένα νέο AIDS, οι προειδοποιήσεις μου έπεσαν στο κενό. Όταν τελικά αποκαλύφτηκε πως επρόκειτο για ερευνητική απάτη με τη βασική ερευνήτρια Judy Mikovits να φυλακίζεται προσωρινά για κλοπή (διαβάστε εδώ), κανείς δεν έσπευσε να μου πει το αυτονόητο, να μου πει πως έκανα το αυτονόητο, πως έκανα δηλαδή τη δουλειά μου σωστά.

Γιατί αυτοί που σήμερα κυρίως επιβραβεύονται για τη δουλειά τους σε αυτόν τον παρακμάζοντα πλέον πολιτισμό είναι αυτοί που ούτως ή άλλως πληρώνονται αδρά για να προάγουν μεγάλα ιδιωτικά συμφέροντα.

Stars και underdogs της επιστήμης

 Ελάχιστοι δάσκαλοι του θα πόνταραν ότι ο Αλβέρτος Αϊνστάιν θα μπορούσε να κάνει καριέρα στην επιστήμη, πόσο μάλλον ότι θα γινόταν ένας από τους σημαντικότερους επιστήμονες της σύγχρονης εποχής.

Παρόμοια ήταν και η ετυμηγορία και του δασκάλου βιολογίας στο λύκειο του John B. Gurdon ο οποίος έγραφε για τον ανήλικο τότε μαθητή του «Πιστεύω πως ο Gurdon έχει ιδέες για να γίνει επιστήμονας, με τις παρούσες επιδόσεις του αυτό είναι γελοίο… Αν δεν μπορεί να μάθει απλά βιολογικά δεδομένα δεν θα έχει καμία τύχη στο να γίνει ειδικός και θα είναι καθαρό χάσιμο χρόνου, τόσο για τον ίδιο όσο και για αυτούς που θα τον διδάξουν»

Ποιος ήταν αυτός ο ανεπίδεκτος μαθήσεως, το χάσιμο χρόνο, το παιδί που είχε τις γελοίες ιδέες να γίνει επιστήμονας;

Μα ο κάτοχος του βραβείου Nobel Φυσιολογίας/Ιατρικής του 2012 μαζί τον Shinya Yamanaka, πάνω στην δουλειά των οποίων βασίστηκαν υπερφιλόδοξοι ισχυρισμοί όπως αυτοί της Obokata και του Hwang Woo-suk.

Ο Gurdon και Yamanaka είχαν και άλλα κοινά εκτός από ότι μοιράστηκαν ένα νόμπελ σε κοινό επιστημονικό πεδίο (για τους Gurdon και Yamanaka πηγή αυτού του άρθρου αποτελεί το άρθρο του Nicholas Wade στους New York Times). Αν ο Gurdon αποθαρρύνθηκε από το δάσκαλο του να γίνει αυτό που θα άλλαζε την ιστορία της επιστήμης και της ανθρωπότητας, ο Yamanaka ενθαρρύνθηκε να γίνει κάτι που δεν θα άλλαζε και τόσα πολλά στην ιστορία της επιστήμης και της ανθρωπότητας: Χειρούργος.

Ο Gurdon πήγε κόντρα στο δόγμα της βιολογίας της εποχής που ήθελε τα ώριμα κύτταρα να μην αποδιαφοροποιούνται  και μεταφέροντας έναν πυρήνα ώριμου κυττάρου βατράχου σε αυγό βατράχου από το οποίου είχε αφαιρεθεί ο δικός του πυρήνας δημιούργησε ένα κλώνο.

Το επίτευγμα του Gurdon σήμαινε ότι κάτι στο αυγό είχε την ικανότητα να μετατρέψει τον ώριμο πυρήνα σε πολυδύναμο κύτταρο.

Δεκαετίες αργότερα ο Yamanaka θα απομόνωνε τέσσερεις παράγοντες μεταγραφής από εκατοντάδες πιθανούς υποψηφίους και χωρίς πλέον να χρειαστεί να χρησιμοποιήσει το αυγό ως «επωαστήρα αποδιαφοροποίησης» κατάφερε μέσω των τεσσάρων γονιδίων να μετατρέψει ώριμα κύτταρα σε πολυδύναμα βλαστοκύτταρα.

Οι ανακαλύψεις των Gurdon/Yamanaka αποτελούν κυρίως αλλά όχι μόνο κεφαλαιώδους σημασίας επιστημονικά άλματα για μελλοντικές θεωρίες, θεραπείες και εξελίξεις στην κλωνοποίηση.

Αποτελούν δευτερευόντως και ένα ισχυρό αντεπιχείρημα ανάμεσα σε πολλά άλλα απέναντι στους πατατοκέφαλους του γονιδιακού ντετερμινισμού που χρησιμοποιούν μια αναχρονιστική πλέον θεωρία κυρίως για την πατεντοποίηση γονιδιών και την προώθηση των γενετικά τροποποιημένων καλλιεργειών υπό αβάσιμες διαβεβαιώσεις ότι το υπάρχον επίπεδο τεχνογνωσίας τις καθιστούν απόλυτα ασφαλείς και ανώτερες των παραδοσιακών (περισσότερα για το θέμα εδώ. Ακόμη πιο αναλυτικά στο βιβλίο μου «Θανάσιμες Θεραπείες. Εκδ. ETRA 2011).

Η «μεταλλαγμένη επιστήμη», δημιουργώντας «λύσεις» ευρείας κλίμακας σε επιλύσιμα προβλήματα μικρότερης κλίμακας, θα καταφέρει να δημιουργήσει προβλήματα αντίστοιχης κλίμακας με την κλίμακα των λύσεων που χωρίς να της έχει ζητηθεί επιβάλει άλλοτε διαστρεβλώνοντας και άλλοτε φιμώνοντας την πραγματική επιστήμη.

Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.gr, 14/3/2014

Read More »

Η Ελλάδα πρώτη στην εξαγωγή τεχνογνωσίας

Πάνε 3 μέρες που ο Ευάγγελος Βενιζέλος ουσιαστικά αναγνώρισε με την επίσκεψη του στην Ουκρανία και τη συνομιλία του με τον «πρόεδρο» της Αλεξάντρ Τουρτσίνοφ μια μη εκλεγμένη Ουκρανική κυβέρνηση που στην καλύτερη των περιπτώσεων θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως μεταβατική. Στην χειρότερη ως πραξικοπηματική.

Ο Ευάγγελος Βενιζέλος, πρόεδρος ενός κόμματος που οδεύει προς την ανυπαρξία, εκμεταλλευόμενος την θέση του αντιπροέδρου της κυβέρνησης μιας χώρας που έχει τη συμβολική πλέον ευρωπαϊκή προεδρία, συνεχίζει να επιδιώκει τη δική του ατζέντα που όπως γράφαμε ήδη από το 2011 (διαβάστε το προφητικότατο κείμενο του 2011 εδώ) δεν είναι άλλη από το να τοποθετηθεί ως χρήσιμος παράγοντας στο στερέωμα της διεθνούς ελιτ, να γίνει Παπανδρέου στη θέση των Παπανδρέου όχι μόνο στο εσωτερικό αλλά κυριότερα στο εξωτερικό καθώς αυτό είναι το μόνο που ο ίδιος θεωρεί ότι μπορεί να μεριμνήσει για την προσωπική πολιτική του επιβίωση.

Ο Βενιζέλος λοιπόν συνεχίζει τις πλειοδοσίες της μειοδοσίας. Αφού προθυμοποιήθηκε να μας εμπλέξει σε πόλεμο με τη Συρία, μια παραδοσιακή φιλική προς την Ελλάδα χώρα, αφού η ελληνική ελίτ έχει θάψει το θέμα της κατάλυσης της Κυπριακής Δημοκρατίας, ο Βενιζέλος, ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης μιας χώρας που οι ευρωπαϊκές εγγυήσεις κυριολεκτικά έπνιξαν, τώρα προκαλεί παρέχοντας ευρωπαϊκές εγγυήσεις εκ μέρους της ευρωπαϊκής ένωσης σε μια μη εκλεγμένη κυβέρνηση υποκινούμενων και υποκινητών, βάζοντας μας βαθύτερα στο μάτι του γεωπολιτικού κυκλώνα και κάνοντας την Ελλάδα των καλών έστω επιφανειακά σχέσεων με τη Ρωσία διακηρυγμένο εχθρό της Ρωσίας, σε μια περίοδο μάλιστα που η Κύπρος μπορεί να αντλήσει στήριξη μόνο από τη Ρωσία.

Για αυτό ακριβώς και η Τρόικα φρόντισε να πλήξει ρωσικά συμφέροντα κατά τη διάρκεια της κυπριακής κρίσης για να ψυχρανθούν οι σχέσεις Μόσχας-Λευκωσίας, (όπως άλλωστε και έγινε) ώστε να βρεθεί η Κύπρος έρμαιο των προθέσεων Βρετανών, Αμερικανών, Γάλλων Ισραηλινών και Τούρκων (όπως άλλωστε και ήδη συμβαίνει)

Το δόγμα της πολυμέτωπης διπλωματίας που είναι το μοναδικό που μπορεί να παρέχει στην Ελλάδα μια σχετική αυτονομία, έχει όχι μόνο εγκαταλειφθεί αλλά και αντιστραφεί πλήρως.

Η επίσημη Ελλάδα είναι πλέον ένα ψυχρό εργαλείο Αμερικάνων και Γερμανών.

Φυσικά ο Βενιζέλος, ο υπερφιλόδοξος χοντρομπαλάς που νομίζει ότι η διεθνής διπλωματία είναι  η πλειοδοσία στις μονομερείς παραχωρήσεις ξεχνάει μερικές πολύ σημαντικές πραγματικότητες. Η Κριμαία θεωρείται όχι μόνο σύνορο για τους Ρώσους. Θεωρείται ζωτικό όργανο μιας ανεξάρτητης Ρωσίας.

Το μόνο χειρότερο που θα μπορούσε να συμβεί στη Ρωσία θα ήταν εισβολή του ΝΑΤΟ στη Μόσχα.

Και αυτό δεν είναι κάποιο εφτασφράγιστο μυστικό. Όλοι στην οικογένεια των σοβαρών αναλυτών γνωρίζουν ότι η παρέμβαση των Ρώσων στην Κριμαία δεν είναι επεκτατική κίνηση αλλά αμυντική. Ακόμη και το Stratfor, το εγκυρότερο αμερικάνικο ίδρυμα αναλύσεων αναγνωρίζει δημοσίως την ανάμειξη της Ρωσίας στην Κριμαία ως αμυντική κίνηση. Αν οι Ρώσοι είναι λοιπόν αμυνόμενοι, ποιοι είναι οι επιτιθέμενοι;

Αλλά ας παρακάμψουμε το προφανές της απάντησης.

Ας πάμε σε αυτό που έχει ακόμη μεγαλύτερη ίσως σημασία: Το ποιος θα είναι ο νικητής αυτής της διπλωματικής προς το παρόν αναμέτρησης των υψηλότατων στοιχημάτων.

Το ζύγι των υπαρχουσών συνθηκών  γέρνει έντονα προς την πλευρά της Ρωσίας.

Η Ουκρανία θα αποτελέσει τη δεύτερη διαδοχική διπλωματική ήττα των δυτικών. Επιτρέψτε μου να διορθώσω. Αν η Συρία ήταν ήττα, η Ουκρανία θα είναι διπλωματική συντριβή.

Η άμεση στρατιωτική επέμβαση του ΝΑΤΟ στην περιοχή θα οδηγούσε μετά βεβαιότητας  σε Τρίτο Παγκόσμιο πόλεμο σε μια περίοδο μάλιστα που ο ρωσικός στρατός έχει αναβαθμιστεί ενώ η πολυδιάσπαση και η κούραση των αμερικανικών στρατευμάτων είναι δεδομένη και οι επιδιώξεις της Κίνας σε μια τέτοια εξέλιξη παραμένουν άγνωστες.  

Είναι πιθανότερο λοιπόν να περιοριστούμε σε διπλωματικό πόλεμο.

Ποιος όμως θα κερδίσει αυτόν τον πόλεμο;

Η Ρωσία έχει έναν ισχυρότατο πρόεδρο. Σε αντίθεση οι ΗΠΑ έχουν ένα ασθενέστατο πρόεδρο η αδυναμία του οποίου φυσικά οφείλεται όχι σε έλλειψη προσόντων αλλά στην εξασθένιση των ΗΠΑ και στην εξασθένιση της επίσημης αμερικανικής πολιτικής έναντι των διαφόρων αμερικανικών ινστιτούτων που για δεκαετίες δημιουργούν γεωπολιτικές αναταράξεις, ιδρύματα όπως το NED και το USAID, ιδρύματα τα οποία έχουν τη δύναμη και την χρηματοδότηση να διαφοροποιούνται από την επίσημη «προεδρική» πολιτική όταν αυτό δεν εξυπηρετεί τα δικά τους συμφέροντα (κάποια πραγματάκια για το NED και το USAID διαβάστε εδώ).

Ο πρόεδρος Ομπάμα είναι υποχρεωμένος να επιλέξει εχθρούς πλέον. Μπορεί να υποταχθεί σε αυτή τη σκιώδη κυβέρνηση των ΗΠΑ και να σκληρύνει τη γλώσσα του απέναντι στον Πούτιν, κλιμακώνοντας και πολώνοντας ακόμη περισσότερο το κλίμα και αφήνοντας τον  εαυτό του να γίνει το απόλυτο ανδρείκελο των γερακιών ή να προσπαθήσει να περιορίσει τα αμερικανικά γεράκια και τις ύαινες αφήνοντας τον εαυτό του εκτιθέμενο στην ισχύ του Πούτιν. Έχει δηλαδή να διαλέξει από ποιον εχθρό θα ηττηθεί με ενδεχόμενο η χειρότερη επιλογή που θα κάνει να έχει ως αποτέλεσμα να ηττηθεί ταυτόχρονα και από τον εσωτερικό και από τον εξωτερικό «εχθρό».

Ενδεικτική της αμερικανικής αλληλοϋπονόμευσης είναι πως η διαβεβαίωση της CIA πως η Ρωσία δεν θα επέμβει στην Ουκρανία, μια μάλλον σκόπιμη παραπλάνηση της CIA εις βάρους του Ομπάμα προκειμένου η CIA και τα «αδερφά» της ινστιτούτα αφενός να συνεχίζουν να έχει το πράσινο φως για την υπονόμευση της Ουκρανίας και αφετέρου να φέρουν τον Ομπάμα προ τετελεσμένων γεγονότων οδηγώντας τον μέσω του εξευτελισμού και της ήττας του από τον Πούτιν σε αναβίωση του ψυχρού πολέμου, ίσως και ακόμη πιο μακριά.   

Η άλλη στρατηγική που μπορεί να ακολουθήσουν οι Αμερικάνοι είναι η συνέχιση και επέκταση της αντιρωσικής υπονόμευσης και η δημιουργία τρομοκρατικού άξονα που θα περιλαμβάνει τους Ουκρανούς νεοναζί αλλά σημαντικότερα τους μουσουλμάνους Τατάρους και τους Οσέτιους και Τσετσένους ισλαμιστές-αυτονομιστές σε μια λογική που θα αποτελεί μια προσπάθεια αναβίωσης της πολέμου φθοράς στο Αφγανιστάν στα τέλη της δεκαετίας του 1970, ένα νέο τύπου Βιετνάμ για τους Ρώσους με όρους ασύμμετρων απειλών όμως.

Αυτό δεν είναι εφικτό. Αφ ενός γιατί η Κριμαία είναι στρατιωτικό προπύργιο των Ρώσων και όχι ένα άγνωστο και δύσκολο επιχειρησιακά τοπίο. Αφ ετέρου γιατί οι ισλαμιστές μισθοφόροι ή/και φανατικοί έχουν απομονωθεί στη Συρία (για αυτό επιμέναμε για τη σημασία της Συρίας εδώ), απαγορευτεί στην Αίγυπτο, εξασθενίσει στο Μάλι από τις γαλλογερμανικές επεμβάσεις ενώ η Τουρκία βρίσκεται σε βαθύτατα ενδοισλαμιστική κρίση και δεν μπορεί να διευκολύνει ισλαμιστές εξτρεμιστές με την ευκολία που το έκανε στο παρελθόν.

Ένας άλλος παράγοντας που καθιστά ανέφικτο ένα τέτοιο σενάριο είναι τα εξωφρενικά ιστορικά προηγούμενα που έχουν δημιουργήσει οι Αμερικάνοι με τον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας που νομιμοποιούν τους Ρώσους να εξοντώσουν τέτοιες απειλές άμα τη εμφανίση τους ή ακόμα και προληπτικά.

Αυτό που κάνει ακόμη χειρότερα τα πράγματα για τους Αμερικάνους είναι το πολύ ύποπτο χτύπημα στο Μαραθώνιο της Βοστόνης το 2013 από υποτιθέμενα Τσετσένους σε μια περίεργη συγκυρία στενής αμερικανορωσικής προσέγγισης (κάποια σχόλια για το θέμα εδώ), χτύπημα το οποίο έβαλε και τους Τσετσένους στην λίστα της αντιαμερικανικής τρομοκρατίας.

Οι αμερικάνοι μπορεί να γαυγίζουν αλλά δεν είναι σε καμιά θέση να δαγκώσουν. Εκτός και αν πάνε τα πράγματα στα άκρα, κάτι που επιδιώκουν οι θεότρελοι πολεμοκάπηλοι νεοσυντηριτικοί ούτως ή άλλως.

Αλλά ας πάμε στην ευρωπαϊκή πτέρυγα της Δύσης. Παρότι η Γερμανία πάλι διαφοροποιήθηκε στις μεθόδους της από τις ΗΠΑ επιδιώκοντας τον δικό της Ουκρανό πρόεδρο (εδώ), όπως διαφοροποιήθηκε κατά τη διάρκεια της ευρωπαϊκής κρίσης και από την αμερικανική οικονομική πολιτική παίζοντας πάντα όμως στο ίδιο γήπεδο με τους αμερικάνους (εδώ) η Γερμανία παραμένει ουσιαστικά αδύναμη.

Η αγωνία της να μην εξαρτηθεί από τη Ρωσία την έχει κάνει να αγνοεί το πόσο εξαρτημένη είναι από την αμερικανική στρατιωτική ηγεμονία.

Η αδύναμη Ευρώπη, η γερμανική Ευρώπη, η Ευρώπη της κρίσης ασκεί πολιτική τόσο οικονομική όσο και διπλωματική που την ωθεί στη διάλυση της ή έστω στην υποβάθμισή της σε όλα τα επίπεδα.

Το περισσότερο που μπορεί να πετύχει η Γερμανία με αυτήν την τραγελαφική υποκίνηση της Ουκρανικής κρίσης είναι να κλείσουν οι Ρώσοι για λίγο τις στρόφιγγες του φυσικού αερίου και να βυθίσουν προσωρινά σημαντικό κομμάτι της Ευρώπης σε ενεργειακό κώμα.

Σε αυτήν την περίπτωση ολόκληρο το βιομηχανικό κατεστημένο που στην περίπτωση της Γερμανίας είναι ισχυρότερο του χρηματοπιστωτικού, θα την πέσει σύσσωμο στην Μέρκελ. Η σιδερά καγκελάριος θα γίνει ένα κινηματογραφικό ρολάκι και οι Γερμανοί θα βρίσκονται ήδη σε αναζήτηση διάδοχης κατάστασης με μια καγκελάριο που θα είναι ουσιαστικά μαριονέτα.

Με άλλα λόγια, τόσο η ουκρανική κρίση θέτει ζητήματα επιβίωσης τόσο της αμερικανικής όσο και της γερμανικής πολιτικής ηγεσίας ενώ ενδυναμώνει το γόητρο και την θέση της ρωσικής ηγεσίας.

Και αυτό είναι όλο.

Η ανεκδιήγητη ελληνική κυβέρνηση φροντίζει αντί να ασκεί διπλωματία για την επιβίωση του ελληνισμού Ελλάδας και Κύπρου να γίνεται το κόκκινο πανί για τους νικητές της Ουκρανικής Κρίσης, τους Ρώσους.

Έχουν ήδη δώσει στους αμερικάνους και τους αζερμπαϊτζανούς τον ενεργειακό αγωγό ΤΑΡ μέσα στα πλαίσια του αμερικανικού σχεδιασμού της υποβάθμισης της Ρωσικής ενεργειακής επιρροής (λίγα για τον TAP εδώ- τώρα μπορούν να βγουν απολύτως ασφαλή συμπεράσματα για το ποιος και πως έριξε την κυβέρνηση Καραμανλή, όχι πως μας ήταν άγνωστο από τα πρώτα κιόλας χτυπήματα κάτω από τη ζώνη εις βάρος της) και συνεχίζουν να αντιπροσωπεύουν επάξια τα αμερικανογερμανικά συμφέροντα στην Ουκρανία.

Πότε ο Χοντρός και πότε ο Λιγνός δίνουν γη και ύδωρ στους καταπιεστές μας.

Ο Χοντρός το χόντρυνε ακόμη περισσότερο το παιχνίδι: Θα δώσει λέει τεχνογνωσία στους Ουκρανούς για την οικονομική κρίση τους. Λες και δεν την είχαν από την εποχή της Τιμοσένκο.

Την τεχνογνωσία του πώς να σκοτώνουν τα χρυσαφικά και τα ασημικά τους για να πάρουν τη δόση τους σαν πρεζόνια από τους δανειστές.

Την τεχνογνωσία του πως να καταστρέφουν την κοινωνία και να κερδίζουν χρόνο διακυβέρνησης με μια αδιάκοπη προπαγάνδα εξόφθαλμων και αναίσχυντων ψευδών για να μπορούν να ολοκληρώσουν την καταστροφή. Πώς να καταστρέφουν σαν να ταν κοινοί δολιοφθορείς όλες τις υποδομές του κοινωνικού κράτους που αποκτήθηκαν με αίμα και ιδρώτα γενεών. Πώς να παραχαράζουν το παρελθόν, να καταστρέφουν το παρόν και να υποθηκεύουν απόλυτα το μέλλον.

Αυτό το know how το μάθαμε και εμείς, το ζούμε στο πετσί μας. Απλά ήλθε ο καιρός να σας μάθουμε το when. To when θα ξεφορτωθούμε τα γαμημένα παράσιτα που παριστάνουν το ελληνικό κράτος και την ελληνική κυβέρνηση.

Αυτοί που τόσα χρόνια μας παρουσιάζονται ως πραγματιστές, έχουν πάρει διαζύγιο με την πραγματικότητα, είναι εξόχως εξωπραγραματιστές. Οι εξελίξεις το αποδεικνύουν: Διαλύουν την Ελλάδα στο όνομα της Ελλάδας, την Ευρώπη στο όνομα της Ευρώπης, την παγκόσμια οικονομία στο όνομα των αγορών και την παγκόσμια ισορροπία στο όνομα της ειρήνης.

Στο διάλο να πανε οι πραγματιστές της δυστοπίας.

Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.gr  5/3/2014

Read More »