Εκλο-yes man

Προειδοποιούσα από τις αρχές του Φλεβάρη, μέρες μόλις μετά τον αρχικό ενθουσιασμό της έλευσης του «καινούριου» πως αν η συγκυβέρνηση δεν επέλεγε να συγκρουστεί στο εξωτερικό μέτωπο με την ΕΕ και στο εσωτερικό με τους ολιγάρχες, αναπόφευκτα θα οδηγούνταν σε ρήξη στο εσωτερικό πρώτα με το κόμμα και μετά με το λαό.

Η ρήξη στο κόμμα είναι ήδη πραγματικότητα. Προσωπικοί φίλοι και επιλογές του νεαρότερου πρωθυπουργού αλλά και ιδρυτικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ τον εγκαταλείπουν με ένα αίσθημα απέχθειας. Μένει να τον χωρίσει κι η γυναίκα του όπως ο ίδιος καλαμπουρίζοντας προειδοποίησε πως θα συνέβαινε αν αυτός δεν έφερνε μια καλή συμφωνία, 

Δεν είναι ότι τόσοι πολύ πρόδωσαν την εμπιστοσύνη του πρωθυπουργού: Το αντίθετο. Ο Τσίπρας πρόδωσε την λαϊκή και κομματική εμπιστοσύνη φέρνοντας το δικό του μνημόνιο ενώ παράλληλα επιχειρούσε και μια βίαια προσαρμογή όχι μόνο της ελληνικής κοινωνίας αλλά και του κόμματος το οποίο τελικά και μετέτρεψε σε ένα προσωπικό φέουδο, μια σύναξη αυλικών.

Η αριστερή παρένθεση ολοκληρώθηκε με το χειρότερο δυνατό τρόπο.

Ήταν απολύτως αναμενόμενο: Από τις πρώτες μέρες της διακυβέρνησης άρχισε να διαφαίνεται πως ο Αλέξης Τσίπρας ήθελε την ευρωπαϊκή χρηματοδότηση πάση θυσία. Και αυτό στην ευρωπαϊκή πραγματικότητα σήμαινε ένα και μόνο πράμα: Μνημόνιο 3, γνωστό στη συνέχεια ως «μνημόνιο Τσίπρα».

Με επικοινωνιακά τρικς επιχείρησε να κάνει πλύση εγκεφάλου στην κοινή γνώμη επιβάλλοντας ακόμη και στην ΕΕ το NEWSPEAK, φαντάζομαι με τις ευλογίες της: Θεσμοποίησε την τρόικα, βάπτισε το επερχόμενο μνημόνιο «έντιμο συμβιβασμό» και συμφωνία και προχώρησε στην κατάπτυστη απαξίωση του δημοψηφισματικού ΟΧΙ στη συμφωνία Γιούνγκερ και την μετατροπή του σε ναι σε όλα, για να περάσει τελικά εν ριπή οφθαλμού όλα όσα δεν τολμούσαν να περάσουν οι προκάτοχοί του.

Μετά από αυτό το κρεσέντο μνημονιακής αφοσίωσης, ήταν αναμενόμενο να κερδίσει την εύνοια και της Γερμανίας και της ελληνικής ολιγαρχίας που μετά την ψήφιση του μνημονίου από την ευρύτερη κοινοβουλευτική πλειοψηφία στην πρόσφατη ιστορία έπιναν νερό στο όνομα του.

Ο Τσίπρας έγινε ο μπάτλερ της Γερμανίας που σέρβιρε μνημόνια με απαράμιλλη επιδεξιότητα.

Προειδοποιήσα έγκαιρα για τη μορφή που έπαιρνε το μέλλον (η συνολική αποτίμηση εδώ) και περιέγραψα τους λόγους που το μέλλον έπαιρνε τέτοια τροπή.

Όλα είχαν πάρει από πολύ νωρίς το δρόμο τους. 

Έχοντας υπνωτίσει τη λαϊκή αντίδραση, ένα μόνο εμπόδιο έμενε να ξεπεραστεί από τον πρωθυπουργό: Οι συντροφικές τρικλοποδιές.

Έτσι άρχισε η επιχείρηση του εσωκομματικού ακρωτηριασμού στην Τσιπροκρούστεια κλίνη:

Ο Αλέξης νέος μα παιδί του κομματικού σωλήνα, προσπάθησε στην αρχή να φιμώσει με το δημοψήφισμα την εσωτερική αντιπολίτευση: Με το ισχυρό ΟΧΙ του ελληνικού λαού να χαλάει τη μανέστρα του, ο Τσίπρας έπρεπε να περάσει σε πιο ενεργούς τρόπους μνημονιακού κοσκινίσματος.

Έτσι, όπως μας αποκάλυψε με την χθεσινή του συνέντευξη, ήδη από τις 13 του Ιούλη όταν και προχωρεί στην τελική συμφωνία με το κουαρτέτο πλέον, ο Τσίπρας έχει αποφασίσει να προχωρήσει αιφνιδιαστικά σε εκλογές αμέσως μετά την ψήφιση του μνημονίου για να ξεφορτωθεί τα βαρίδια που επέπλεαν στην μνημονιακό βούρκο, με την ΕΕ να είναι πλήρως ενημερωμένη για τις προθέσεις του πρωθυπουργού: Ή τον πρωθυπουργό να είναι πλήρως ενημερωμένος για τις προθέσεις του από την ΕΕ. Δεν ξέρουμε ακόμη ποια ήταν η κατεύθυνση του ραπόρτου. Αυτό που γνωρίζουμε ήταν πως η ΕΕ ήταν έτοιμη από καιρό για το ενδεχόμενο των ελληνικών εκλογών. Ποια καλύτερη αποτύπωση από το πράσινο φώς που έδωσε χωρίς πολύ περίσκεψη ο κύριος πολιτικός εκφραστής της Γερμανικής επικυριαρχίας στην Ελλάδα, η καγκελάριος Μέρκελ, λέγοντας χαρακτηριστικά πως «οι εκλογές δεν είναι μέρος της κρίσης. Είναι μέρος της … λύσης…»

Κι όλα αυτά μέσα στο καλοκαίρι, με τα αντανακλαστικά του κόσμου να είναι αργά λόγω της θερινής μαστούρας όπως και όφειλαν να είναι προκειμένου να περάσουν όλα αυτά.

Και οι τακτικισμοί του ιντριγκαδόρου και οπουρτινιστή Τσίπρα δεν σταμάτησαν εκεί:

Για να εξαφανίσει τους εσωτερικά αντιπολιτευόμενους πολιτευτές από τον κοινοβουλευτικό χάρτη, επιχειρεί να κάνει τις εκλογές express παρακάμπτοντας τις διερευνητικές εντολές ώστε να μην προλάβει αυτό που σήμερα έχει βαπτιστεί Λαϊκή Ενότητα να σχηματιστεί.

Φυσικά ο Αλέξης μπορεί να είναι αλεπού, αλλά δεν είναι η μοναδική αλεπού στο παζάρι.

Ο Βαγγέλας ο Μεϊμαράκης, ένας πιο large Σαμαράς δίχως τικ και ορατούς κομπλεξισμούς που θα μπορούσε να είχε κάνει καριέρα δίπλα στον Κώστα Τσάκωνα, είδε την κίνηση Τσίπρα και την μπλόκαρε για να δώσει χρόνο στους πρωήν εσωκομματικούς αντιπάλους κάνοντας και αυτός την κίνησή του στην μεγάλη σκακιέρα της μικριπολιτικής που κυβερνά αυτή τη χώρα.

Κάποτε ο Τσίπρας έλεγε ότι θα συμμαχούσε και με το διάολο για να σωθεί η χώρα.

Το πε και το κανε: μόνο που οι διαβολικοί του σύμμαχοι δεν είχαν κατά νου να σωθεί η χώρα.

Έκτοτε τα πάντα πάνε κατά διαόλου.

Η εμμονή του Τσίπρα να σκέφτεται και να δρα με κομματικά κριτήρια έχει οδηγήσει σε αλλεπάλληλα αδιέξοδα του.

Ο Τσίπρας ολοκλήρωσε το έργο των προκατόχων του: Μετά από δεκαετίες πλιάτσικου και προσαρμογής της οικονομίας στο ευρωσύστημα, επί Τσίπρα η χώρα ξεφορτώθηκε και τα ψιλά που είχαν απομείνει στα ταμεία της για να πληρώνει «υποχρεώσεις» απέναντι στους Ευρωπαίους μπαταχτζήδες. Οδηγήθηκε σε απρομελέτητα capital controls καταβαραθρώνοντας την ήδη άτυπα ποινικοποιημένη μικρομεσαία επιχειρηματικότητα της χώρας. οδηγώντας την σε εξορία ή εξουθένωση.

Ενώ μαινόταν οικονομικός πόλεμος κατά της χώρας, ο κος Τσίπραςπουλούσε ελπίδα και έδινε ανθοδέσμες στη Μέρκελ και το Σόιμπλε ενώ και οι υπουργοί του βρίσκονταν σε ομηρεία περιμένοντας τα καλά μαντάτα του έντιμου συμβιβασμού για να μάθουν ποιος θα είναι ο προϋπολογισμός των υπουργείων τους.

Απροσάρμοστοι υπουργοί όπως οι Βαρουφάκης και Βαλαβάνη οδηγήθηκαν σε παραίτηση ενώ ο ΓΓ γραμματέας Δημόσιας Περιουσίας Ν Κλούδας απομακρύνθηκε βίαια με το που ανέλαβε αναπληρωτής υπουργός ο συνδικαλιστής εφοριακός κος Αλεξιάδης, ίσως γιατί έσκαψε πολύ βαθειά και προσπαθούσε πάρα πολύ να δώσει αξία στη δημόσια περιουσία που ενόψει ξεπουλήματος της όφειλε να απαξιωθεί.

Από τη μάχη κατά της διαφθοράς, άγνωστο το γιατί, μόνο ο Νικολούδης απέμεινε.

Όλη αυτή η περίοδος θυμίζει έντονα τους πρώτους μήνες της διακυβέρνησης ΓΑΠ, όταν αυτός και ο ΥΠΟΙΚ του Παπακωνσταντίνου όργωναν το διεθνές σκηνικό για να φέρουν το πρώτο μνημόνιο.

Εκεί φυσικά οι ομοιότητες τελειώνουν: Ο ΓΑΠ είχε αποστολή να βουλιάξει τη χώρα, να τη λοιδορήσει και να φέρει το πρώτο μνημόνιο για χάρη του ΔΝΤ. Ο Τσίπρας με τη δική του τουρνέ προσπάθησε να αναδείξει τη χώρα και σε κάποιο βαθμό τα κατάφερε. Το τίμημα ήταν όμως βαρύτατο: η ετοιμοθάνατη οικονομία δέχτηκε βαρύτατα πλήγματα και τελικά υπέκυψε σε ένα ακόμη μνημονιακό κώμα, βαθύτερο ακόμη και από τα προηγούμενα δύο.

Ο Τσίπρας δεν υπήρξε προδότης: Απλά Τσίπρασπις και περισσότερο ευρωπαίος από ότι Έλληνας.

Σήμερα η χώρα βρίσκεται σε πλήρη εξάρτηση από το ευρωσύστημα.

Τα επιχειρήματα του Τσίπρα πως οι εκλογές γίνονται για να μη βρεθεί όμηρος του παλαιοκομματισμού απευθύνονται σε αφελείς. Εκεί που οδήγησε τα πράματα ο Αλέξης, η ομηρεία του ήταν αναπόφευκτη.

Απλά χρησιμοποιεί τις εκλογές με τον ίδιο τρόπο που χρησιμοποίησε το δημοψήφισμα: για να νομιμοποίησει τις δικές του επιλογές. Και πλέον, και όλων των προκατόχων του.

Και για μια ακόμη φορά δε θα του βγει: Η αυτοδυναμία είναι όνειρο θερινής νυκτός, οι ΑΝΕΛ είναι μάλλον τελειωμένοι.

Μόνο το να βγει δεύτερο κόμμα, μόνο η απόδραση τον σώζει από την μνημονιακή πολιτική που κάτω από το καθεστώς ευρωβίας που του επιβλήθηκε, επέλεξε να επιβάλει.

Όπως είχαμε αναφέρει, το διακύβευμα αυτής της περιόδου για το ελληνικό πολιτικό σύστημα ήταν η δημιουργία μιας νέας μεταπολίτευσης και η μετατροπή του ισχυρότατου αντιμνημονιακού λαϊκού αισθήματος σε κάτι το ξεπερασμένο, κάτι το αναχρονιστικό.

Εξού και η νέα ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ Β που θυμίζει τόσο πολύ την ρητορική των προκατόχων του: Υπευθυνότητα, αξιοπιστία, κοιτάμε μπροστά δεν σημαίνουν τίποτε άλλο από το δίνουμε συγχωροχάρτια και συγκαλύπτουμε.

Έτσι πετιούνται στον κάλαθο των αχρήστων σημαντικοί λαϊκοί πόθοι και αιτήματα όπως ο λογιστικός έλεγχος του χρέους, οι γερμανικές αποζημιώσεις και τόσα άλλα.

Δυστυχώς για το ελληνικό πολιτικό σύστημα, μια νέα μεταπολίτευση δεν είναι εφικτή. Όσο και να ποντάρουν στην μνήμη του χρυσόψαρου που χαρακτηρίζει ενίοτε τον λαό, το μνημονιακό άλγος της καθημερινότητας δεν επιτρέπει πλέον ούτε καν επιλεκτική αμνησία.

Οι προεκλογικές εξαγγελίες του ΣΥΡΙΖΑ Β περί Παραλλήλου Προγράμματος είναι επίσης για αφελείς: Το παράλληλο πρόγραμμα των ισοδυνάμων, είναι σαν τα παράλληλα σύμπαντα: Μπορεί να υπάρχουν αλλά δεν εφάπτονται της πραγματικότητας που βιώνουμε.

Ο πρωθυπουργός θα μπορούσε να παραδεχτεί την συντριβή του από το γερμανικό ιμπεριαλισμό, να προχωρήσει στο δημοψήφισμα μετά στις εκλογές αρνούμενος να ακολουθήσει μνημονιακές επιταγές.

Αντ΄αυτού έκανε το δημοψήφισμα για να περάσει στο εσωτερικό του κόμματος το μνημονίο 3, εκτέθηκε από το δημοφησματικό αποτέλεσμα και τιμωρήθηκε από τους Γερμανούς για αυτό με ένα ακόμη σκληρότερο μνημόνιο από αυτό που διαφαινόταν στο τραπέζι μετά από την πάγια τακτική των διαπραγματευτικών μονομερών υποχωρήσεων που σε όλη τη διάρκεια της θητείας του ακολούθησε ο Τσίπρας.

Στη συνέχεια το πέρασε από τη βουλή και έπειτα προκηρύσσει εκλογές εμφανίζοντας τον εαυτό του πλέον ως αξιόπιστο μνημονιακό διαχειριστή.

Και αυτόν τον αμοραλισμό του «ηγέτη», του Τσε και Βαράτε με κι ας κλαίω, τον μοιράζονται και αρκετά στελέχη που έμειναν κοντά του, στελέχη που κορδώνονται που κάναν υπερβάσεις απέναντι στις αρχές τους και την ιδεολογία τους… Το μόνο πλεονέκτημα των ανθρώπων που υπερέβησαν τις αξίες τους για χάρη του ρεαλισμού είναι αυτό που έχουν οι αμοραλιστές: ότι δεν τους δεσμεύει κανένα ηθικό πλεονέκτημα ή δέσμευση.

Κλείνοντας, να προειδοποιήσουμε τον αυθεντικό ΣΥΡΙΖΑ, τον αντιμνημονιακό ΣΥΡΙΖΑ που εκφράζεται πλέον μέσα από τη ΛΑ.Ε.

Παρότι το έργο το έχουμε δει, παρότι το σήκουελ της «Επιστροφής στο μέλλον» δεν πείθει, παρότι οι Λαφαζάνης- Στρατούλης έχουν γαλουχηθεί από το δηλητήριο του προνομιακού συνδικαλισμού, μια από τις πολλές κύριες παθογένειες της χώρας, δεν πρόκειται να εγκαταλείψουμε τον αντιμνημονιακό αγώνα.

Προαπαιτούμε όμως από τη ΛΑ.Ε να μην κάνει τα ίδια τερατώδη λάθη τα οποία όσο θα είναι στην αντιπολίτευση θα μοιάζουν ακίνδυνα:

Η χώρα είναι πλέον πλήρως εξαρτημένη από το ευρώ, πολύ περισσότερο από ότι ήταν το 2010, το 2012 κοκ. Έξοδος από την ευρωζώνη θα είναι πραγματικά χορός του Ζαλόγγου.

Η Ελλάδα θα οδηγηθεί σε πλήρη οικονομική απομόνωση και η καταστροφή θα είναι αναπόφευκτη μέχρι να καταφέρει η ελληνική οικονομία να προσαρμοστεί σε ένα μοντέλο αυτάρκειας.

Αν τα καταφέρει υπό τέτοιες συνθήκες, η ανάκαμψη θα έρθει γρήγορα.

Ο κος Λαφαζάνης ξεκίνησε στραβά: Άρχισε με μεγαλοστομίες ισχυριζόμενος πως η επόμενη βουλή θα είναι αντιμνημονιακή. Και ακόμη και αν υπάρχει προσχέδιο για εθνικό νόμισμα όπως αυτό περιγράφεται από τον κο Λαπαβίτσα και άλλους, αυτό δεν ισοδυναμεί με ολοκληρωμένο σχέδιο.

Οραματικές πολιτικές χωρίς ρεαλιστικά σχέδια υποκύπτουν εύκολα στο ρεαλισμό του Δεν Υπάρχει Εναλλακτική και συχνά γίνονται οι καλύτεροι του μπάτλερ. Τι καλύτερη απόδειξη από αυτό από την μνημονιακή κατάντια του κου Τσίπρα;

Ο λαός πρέπει να γνωρίζει πως βαδίζουμε σε αχαρτογράφητα νερά: Η μόνη βεβαιότητα που υπάρχει είναι η πλήρης υποταγή στο γερμανικό σχεδιασμό αν συνεχίσουν να επιβιώνουν και να επιβάλλονται οι μνημονιακές πολιτικές.

Δεν χρειάζεται αυτός ο λαός άλλες υπερβολές, ή μεγαλοστομίες ή ωραιοποιήσεις.

Όπως είχε τονίσει κάποτε και ο κος Βαρουφάκης για τον οποίον τρέφω μια κάποια εκτίμηση αλλά ελάχιστη εμπιστοσύνη, η ΛΑ.Ε οφείλει να κάνει αυτό που όφειλε να χε κάνει ως κάποτε ΣΥΡΙΖΑ: Δάκρυα και αίμα να τάξει αντί να τάζει μετά βεβαιότητας ένα καλύτερο μέλλον.

Όσοι τα προηγούμενα χρόνια έταξαν προεκλογικά εύκολες καλύτερες μέρες φέραν τελικά δάκρυα και αίμα.

Είναι πάρα πολύ το να ζητάμε από ένα κόμμα που ονομάστηκε Λαϊκή ενότητα να είναι Λαϊκό κι όχι λαϊκίστικο;

Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com, 27/8/2015

Read More »

Το "σχέδιο Σόιμπλε"

Όταν κάποιος αρέσκεται να εκφέρει άποψη για το σχέδιο της Γερμανίας, θα πρέπει να έχει κατά νου το γερμανικό μοντέλο οικονομίας.

Προφανώς και η γερμανική οικονομία είναι βαρύτατα εξαγωγική οπότε και επιδιώκει να διαμορφώνει συνθήκες που ευνοούν αυτό ακριβώς: Τις εξαγωγές της.

Ας παραμετροποιήσουμε τις συνθήκες εκείνες που επηρεάζουν τις γερμανικές εξαγωγές:

Α) Η αναδιανομή του πλούτου προς τα πάνω: Οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές που επιτρέπουν στο μεγάλο κεφάλαιο να οργιάζει με την παράλληλη αποδόμηση του κράτους πρόνοιας σε πολλές χώρες έχουν περιορίσει την καταναλωτική ισχύ των μαζών στο δυτικό κόσμο. Οι πολύ πλούσιοι γίνονται ακόμη πλουσιότεροι, κάποιοι πλούσιοι πολύ πλούσιοι και κάποιοι άλλοι μεσαίοι, όλο και περισσότερο μεσαίοι γίνονται φτωχοί και όλοι και περισσότερο φτωχοί άποροι. Η φοβερή άνθηση του εμπορίου των ειδών υπερπολυτελείας δεν μπορεί να αναπληρώσει την γενική απώλεια της καταναλωτικής ισχύος των πληθυσμών.

Ελάχιστες πολιτικές δυνάμεις στέργουν για να ανατρέψουν τις συνθήκες αναδιανομής πλούτου προς τα πάνω

Β) Αποεπένδυση: Η μεγάλη απώλεια ελέγχου στον ιδιωτικό πλούτο που έφερε ο νεοφιλελευθερισμός έστρεψε τα μεγάλα κεφάλαια στις νέες μορφές καζινοκαπιταλισμού που έχουν σχεδόν μηδενικά οφέλη για την πραγματική οικονομία: Όταν κάποιος μπορούσε και δυστυχώς ακόμη μπορεί να διπλασιάσει σχεδόν στιγμιαία κεφάλαια επενδύοντας σε τοξικά προϊόντα ή σε στοιχηματικού τύπου διακυμάνσεις οικονομικών μεγεθών τα οποία μπορεί ο ίδιος και οι «συνεπενδυτές» του να επηρεάσουν, η επένδυση οι παραγωγικές επενδύσεις δεν μοιάζουν και τόσο ελκυστικές.

Ελάχιστες πολιτικές δυνάμεις στρέφονται κατά του καζινοκαπιταλισμού που θρέφει την αποεπένδυση.

Η αποεπένδυση ωφελεί την αναδιανομή του πλούτου προς τα πάνω ενώ παράγει καταστροφικά φαινόμενα για τις εθνικές και τοπικές οικονομίες: Λιγότερες επενδύσεις, λιγότερες δουλειές, περισσότερη ανεργία και λιγότεροι πόροι για να επενδυθούν από τα κράτη.

Όταν δε τα κράτη έχουν να εξυπηρετήσουν παράλληλα και δυσανάλογα χρέη, είναι πλέον αναγκασμένα να ξεπουλήσουν όλες τις υποδομές τους. Σε περιβάλλον αποεπένδυσης όμως η πώληση της δημόσιας περιουσίας και υποδομών γίνεται με όρους περισσότερο παραχώρησης, ούτε καν «πώλησης», πόσο μάλλον αξιοποίησης ή συνεκμετάλλευσης.

Γ) Οι νομισματικές ισοτιμίες: Η νομισματική σταθερότητα είναι σημαντική καθώς ελκύει μεγαλύτερο όγκο συναλλαγών στο σταθερό νόμισμα.

Για εξαγωγικές δυνάμεις όμως που δεν έχουν άμεσα ζητήματα χρέους, η σταθερότητα ενός νομίσματος καλό είναι να βρίσκεται στο κάτω άκρο των διακυμάνσεων. Ένα φθηνότερο ευρώ π.χ κάνει τα γερμανικά προϊόντα περισσότερο ανταγωνιστικά.

Η μεσογειακή κρίση κρατάει το ευρώ στα χαμηλά όρια των διακυμάνσεων του. Έξοδος από το ευρώ των προβληματικών χωρών της ευρωζώνης θα οδηγήσει μακροπρόθεσμα σε ένα σκληρό ευρώ, ένα ευρωμάρκο μετά από μια μεταβατική περίοδο αβέβαιου και φθηνού ευρώ.

Ας αρχίσουμε να συνδυάζουμε όλα τα παραπάνω.

Τυχούσες πρώην χώρες της ευρωζώνης δε θα μπορούν εύκολα να αγοράσουν γερμανικά προϊόντα με τα υποτιμημένα νέα εθνικά τους νομίσματα. Θα είναι υποχρεωμένες, αν θέλουν να επιβιώσουν, να ξαναδημιουργήσουν παραγωγική βάση.

Αυτό σε συνδυασμό με την ανατίμηση του ευρωμάρκου, θα μειώσει δραματικά τις γερμανικές εξαγωγές προς αυτές.

Αυτό λοιπόν που περιγράφεται από τα παπαγαλάκια της δεξιάς και αριστεράς πλέον ως «σχέδιο Σόιμπλε» είναι ουσιαστικά μια έσχατη καταφυγή της Γερμανίας σε περίπτωση μερικής αποδόμησης της Ευρωζώνης. Είναι το plan C της γερμανικής οικονομίας, ούτε καν το plan B. Η Γερμανία όφειλε να το έχει, το είχε και της φάνηκε και εξαιρετικά χρήσιμο.

Δεδομένης της ευρωεξάρτησης πολλών χωρών της Ευρώπης, ο Σόιμπλε εκβίαζε με το plan C του άλλες κυβερνήσεις, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι οι ίδιες με τίποτε δε θα ρίσκαραν νέα εθνικά νομίσματα. Ο Σόιμπλε χρησιμοποίησε το Plan C απέναντι σε άβουλους πολιτικούς για να περνάει το plan A του, την γερμανική Ευρώπη.

Αυτός είναι άλλωστε που ο Σόιμπλε και το μεγαλύτερο κομμάτι της γερμανικής πολιτικής σκηνής φανήκαν ικανοποιημένοι από την υπογραφή τρίτου μνημονίου, ενός μνημονίου πλέον γερμανικού.

Ας προχωρήσουμε λοιπόν στο plan A του γερμανικού ιμπεριαλισμού:

Οι εξαγωγικές προοπτικές της Γερμανίας δεν είναι ευοίωνες για τρεις λόγους: Ένας είναι ότι έχει φτωχοποιήσει τους παλιούς καλούς πελάτες της του Ευρωπαϊκού Νότου. Ο άλλος είναι ότι ο Ουκρανικός εμφύλιος για τον οποίο ευθύνεται ο γερμανικός μεγαλοιεδεατισμός μαζί με τα αμερικανικά γεωστρατηγικά δόγματα, έχουν περιορίσει τις μέχρι και πρόσφατα πολύ καλές Γερμανορωσικές εμπορικές σχέσεις.

Έτσι η Γερμανία έστρεψε εύλογα το βλέμμα της στις τεράστιες ασιατικές αγορές στις οποίες θα επιθυμούσε σφόδρα να αποκτήσει μεγαλύτερη διείσδυση καθώς οι ευρωπαϊκές της εξαγωγικές προοπτικές δε δείχνουν τόσο καλές όσο κατά το παρελθόν.

Η Κινέζικη κυβέρνηση, με την πρόσφατη υποτίμηση του κινεζικού νομίσματος έβαλε κάποιο φρένο στις εξαγωγικές φιλοδοξίες της Δύσης, για αυτό άλλωστε και η κίνηση αυτή καταδικάστηκε ως «νομισματικός πόλεμος» από το δυτικό κόσμο.

Από την άλλη, η Ευρωπαϊκή κρίση έχει κάνει την Γερμανία κατά εκατοντάδες δις πλουσιότερη καθώς οι πανικόβλητοι καταθέτες έσπευσαν να εξασφαλίσουν τις καταθέσεις τους σε γερμανικές τράπεζες με σχεδόν μηδενικά επιτόκια, παρέχοντας άφθονα κεφάλαια στη Γερμανία σχεδόν τσάμπα.

Πως μπορεί λοιπόν η Γερμανία να διατηρήσει την «εξωστρέφεια» της;

Ας δούμε το παράδειγμα της Ελλάδας: δύο μνημόνια με τα γνωστά επακόλουθα τους όχι μόνο δεν έφεραν σοβαρές επενδύσεις όπως άλλωστε ήταν αναμενόμενο μέσα σε ένα διεθνές περιβάλλον αποεπένδυσης σε συνδυασμό πάντα με τις ελληνικές δομικές στρεβλώσεις αλλά και έδιωξαν μαζικά υφιστάμενες ενώ ακόμη περισσότερες χαθήκαν.

Με τη Γερμανία να έχει φτιάξει το δικό της ΔΝΤ, τον ESM στον οποίο πλέον υπαγόμαστε και με το ρόλο του ΔΝΤ στην ευρωπαϊκή κρίση να έχει υποβαθμιστεί, οι Γερμανοί πλέον είναι έτοιμοι να τοποθετηθούν σε πραγματικές θέσεις της ελληνικής οικονομίας την οποία θα συνεχίζουν να συρρικνώνουν μέχρι να έχουν αγοράσει ότι αυτοί κρίνουν ως μελλοντικά κερδοφόρο.

Υπολογίζουμε πρόχειρα ότι αυτή η διαδικασία θα διαρκέσει περίπου μια τριετία. Όταν συμβεί αυτό, οι Γερμανοί θα χαλαρώσουν τη θηλιά χρέους και θα προσπαθήσουν να βελτιώσουν τα μακροοικονομικά της χώρας για να αυξήσουν τη δική τους κερδοφορία αλλά και την καταναλωτική ισχύ της χώρας και άρα και τις εξαγωγές τους.

Αν αυτό το επιτύχουν, θα έχουν ισχυρότατο επιχείρημα για να το επαναλάβουν και σε άλλες προβληματικές ευρωπαϊκές χώρες, καθώς οι κρίσεις της Ισπανίας, της Ιταλίας, της Πορτογαλλίας και της Ιρλανδίας δεν έχουν ξεπεραστεί απλά έχουν «κατασταλεί» προσωρινά.

Η Γαλλία είναι ο τελικός στόχος του Γερμανικού ιμπεριαλισμού.

Αυτός είναι και ο λόγος που οι Γάλλοι σκίστηκαν για να υπογράψουμε συμφωνία. Δεν πάλεψαν για μια καλή συμφωνία: πάλεψαν για όποια συμφωνία γιατί το grexit θα σήμαινε για τις τράπεζες τους απώλειες πολλών δις από τα δάνεια προς την Ελλάδα και θα τους έφερνε πιο κοντά στα σαγόνια της Γερμανίας. Με το μνημόνιο 3, η Γαλλία δεν έσωσε την Ελλάδα για να σωθεί η ΕΕ. Θυσίασε την Ελλάδα για να σωθεί η ίδια προσωρινά από το γερμανικό ιμπεριαλισμό.

Να σημειωθεί πως η Γερμανία είναι σε μεγάλο βαθμό κρατίστικη. Το νεοφιλελευθερισμό τον χρησιμοποιεί όπως τον χρησιμοποιούσε παλιότερη η Αμερική, σαν όπλο ιμπεριαλιστής επιβολής.

Από τις ιδρυτικές άλλωστε πράξεις του μνημονίου 3 ήταν η εξαγορά 14 αεροδρομίων της Ελλάδας από την ημικρατική Fraport.

Όταν ολοκληρωθεί το ευρύτερο γερμανικό σχέδιο, υπολογίζουμε σε μια δεκαετία από τώρα, με τους Γερμανούς να έχουν τοποθετηθεί σε σημαντικές θέσεις σε πολλές προβληματικές χώρες, τότε θα έρθει «η ευρωπαϊκή ανάπτυξη», μαζί μάλλον και με τις TTIP, τις διατλαντικές συμφωνίες εμπορίου που διακαώς επιθυμεί η Αμερική, κάτι που μαζί με τον ESM θα κεφαλοκλειδώσει όλες τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις των προβληματικών χωρών.

Αυτό είναι το «σχέδιο Σόιμπλε». Ότι δεν κατάφεραν οι Γερμανοί με τα όπλα, να το κάνουν με την οικονομία.

Οι γερμανικές επενδύσεις στη Μεσόγειο, θα οδηγήσουν πλέον τους Γερμανούς στην ανάγκη να εκφράσουν και γεωπολιτικές επιδιώξεις.

Τι θα κάνουν όμως σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο οι Αμερικανοί;

Η πρώην αμερικάνικη αυτοκρατορία είχε επιρροή σε πέντε ηπείρους. Και έχει πλέον, λόγο κακής στόχευσης, χάσει μεγάλο κομμάτι της και στις πέντε ηπείρους.

Όταν έχει χάσει εδώ και καιρό και κάτω από τη μύτη της πολλές χώρες της Λατινικής Αμερικής χωρίς μάλιστα αυτές οι χώρες να έχουν κάποια άλλη μεγάλη δύναμη να στραφούν, η απώλεια επιρροής τους στην Ευρώπη του ισχυρού Γερμανικού πόλου δεν είναι διόλου απίθανη.

Για όσους τους έχει διαφύγει, η Γερμανία επανενώθηκε το 1990. Λίγα χρόνια μετά ξεκινά το εγχείρημα της Γερμανικής Ευρώπης σημαντικό προστάδιο της οποίας υπήρξε η Γερμανική κυβέρνηση Σημίτη το 1996.

Η κυβέρνηση Σημίτη υπάρχει υπογείως μέχρι τις μέρες μας καθώς άνθρωποι του στελεχώνουν σημαντικά πόστα της διοίκησης σε όλες τις επόμενες κυβερνήσεις.

Οι Γερμανοί δεν ήθελαν μια νέα Κυβέρνηση Σημίτη στα χρόνια του μνημονίου καθώς αυτή έχει ταυτιστεί και δικαίως με το Ζόφο ενώ δε θα ήθελαν να φθαρεί μια «δική τους κυβέρνηση». Με την εξαίρεση τον Γιωργάκη Παπανδρέου που ήταν άνθρωπος των αμερικανών, μια εξαίρεση αναπάντεχα ευχάριστη για τους Γερμανούς καθώς έφερε την τόσο χρήσιμη για τις γερμανικές φιλοδοξίες ευρωπαϊκή κρίση, οι επόμενες κυβερνήσεις παρότι είχαν τα απαραίτητα ποσοστά σημιτισμού, δεν ήταν αμιγώς γερμανικές, δεν είχαν φτιαχτεί από το γερμανικό παράγοντα. Απλά σερνόμενοι και στα τέσσερα ενέδωσαν σε αυτόν.

Ικανοποιημένη λοιπόν βλέπει η Γερμανία, το ελληνικό πολιτικό σύστημα, παραδομένο σε αυτούς, να φθείρεται με ταχύτητες που ζει μεγαλώνει και πεθαίνει μια πυγολαμπίδα.

Η αμιγώς γερμανική κυβέρνηση εκτιμώ ότι θα έρθει στη χώρα στα τέλη της δεκαετίας.

Και θα είναι δεξιά, αφού η ελληνική αριστερά για μια ακόμη φορά έπαιξε το γνωστό της μεταπολιτευτικό ρόλο: να αυτοακυρώνεται, να αυτοαναιρείται, να φθείρεται και να διαφθείρεται και να αναχαιτίζει οτιδήποτε το ριζοσπαστικό θα επιχειρούσε να σπάσει τα δεσμά υποτέλειας της χώρας.  

Αυτό είναι λοιπόν το σχέδιο Σόιμπλε.

Δεν έχει καμία σχέση με Λαφαζάνηδες και Στρατούληδες. Και πολύ αμφίβολο είναι οποιοδήποτε κόμμα που προέρχεται από την ελληνική κομματοκρατία, μείζονα ή ελάσσονα, να μπορέσει να το ακυρώσει.

Γιατί οι Γερμανοί πολιτικοί έχουν πάντα κάτι που ελάχιστοι Έλληνες πολιτικοί είχαν ποτέ: Σχέδιο, που δεν σκαρφίστηκαν στο τσακίρ κέφι πανήγυρης ή απλού γλεντιού.

Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com, 20/8/2015.  

Read More »

Η «πολυεθνική» Dream Team του Γιάνης και η Ευκλείδεια Τσακαλώτεια Γεωμετρία

Όταν η Ζωή Κωνσταντοπούλου καλούσε τον πρώην Υπουργού Οικονομικών και νυν διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας, Γιάννη Στουρνάρα να καταθέσει στην Εξεταστική επιτροπή για τα μνημόνια, όφειλε να γνωρίζει ότι βρόνταγε στου κουφού την πόρτα.

Η βαρηκοΐα του Στουρνάρα σε θεσμικά καλέσματα οφείλεται όχι μόνο στη θεσμική προστασία που του παρέχει ο ρόλος του ούτε μόνο στο ότι όπως έχουμε περιγράψει κατά το παρελθόν χαίρει της πλήρους προστασίας της ΕΕ.

Οφείλεται επίσης στις πολύ στενές σχέσεις που έχει με τους δύο διαδοχικούς Υπουργούς Οικονομικών, τον Ευκλείδη Τσακαλώτο και το προκάτοχο του Γιάνη Βαρουφάκη.

Η σχέση του αυτοπροσδιοριζόμενου ως Κεϋνσιανού Στουρνάρα με τον Τσακαλώτο έχει περιγραφεί ως πάλαι πότε σχέση δασκάλου-μαθητή ενώ η γυναίκα του Ευκλείδη υπηρετεί εδώ και χρόνια στην Τράπεζα της Ελλάδος.

Ο Γιάνης επίσης έχει δημοσίως αποκαλύψει πως με τον άλλο Γιάννη έχουν φάει ψωμί κι αλάτι μαζί.

Αυτές οι σχέσεις μας θυμίζουν πόσο μικρός είναι ο κόσμος για τις Ελίτ. Μας θυμίζει τον ΓΑΠ και τον συμμαθητή του και συγκάτοικο του Αντώνη Σαμαρά.

Τρίγωνα και τετράγωνα, μια ευκλείδεια τσακαλώτεια  γεωμετρία των παρεών όχι άμεσα αναγνωρίσιμη για τους αγεωμέτρητους της πολιτικής ανάγνωσης.  

Ενθυμούμενοι το σύμπαν του ΓΑΠ, αναπόφευκτο το να αναφέρουμε πως δεν είναι η πρώτη φορά που ο Γιάνης λειτουργεί ως αντηλιακό υψηλού βαθμού προστασίας για την υπερέκθεση των πολιτικών και των δράσεων τους στο έντονο φως της δημοσιότητας: Με την περίφημη θέση του «δεν φταιν οι πολιτικοί, οι πολιτικές φταίνε» ο Γιάνης έχει λεκτικά και ονομαστικά προστατεύσει όχι μόνο τον φίλο του Γιώργο Παπανδρέου αλλά και τον Παπακωνσταντίνου. Δεν έχουμε θέμα με τα αντιηλιακά. Αλλά όταν αυτά αφορούν την προστασία από τον ήλιο της δικαιοσύνης τον νοητό, τότε αυτά ακριβέστερο θα ήταν να περιγράφονται ως αντιλαϊκά.

Συνεπής με όλα τα προηγούμενα ήταν και  η θέση του Γιάνη για την Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου του Χρέους καθώς δημοσίως έκρινε τη σύσταση της όχι μόνο άσκοπη αλλά και παραπλανητική.

Το ελληνικό χρέος έχει αλλάξει τόσες φορές χέρια που θα ήταν μάταιο πλέον να ελεγχθεί, ισχυρίστηκε δημοσίως ο Βαρουφάκης, λες και ο κύριος σκοπός της επιτροπής ήταν να ιχνηλατήσει τη διαδρομή του χρέους και όχι να ξεκαθαρίσει ποιο κομμάτι του προϋπολογισμού πήγαινε παράνομα στις τσέπες κυβερνητικών αξιωματούχων και ιδιωτών και ποιο ποσοστό των δανείων κάλυπτε αυτού του είδους τις μαύρες τρύπες.  

Η θέση γενικά του Γιάνη σε αυτά τα επίδικα ήταν ουσιαστικά μια θέση πολύ δημοφιλής για τους Έλληνες πολιτικούς: Περασμένα ξεχασμένα, μην γινόμαστε αρχαιολόγοι, ας κοιτάξουμε μπροστά. Ας αλλάξουμε τις πολιτικές στον κόσμο.

Για να αλλάξουν οι πολιτικές στον κόσμο, συστρατεύτηκαν  εθελοντικά μαζί με το Γιάνη μεγάλα ονόματα του παγκόσμιου οικονομικού παιχνιδιού, ενώ ο Γιάνης φρόντισε να στρατολογήσει επ’ αμοιβή ακόμη περισσότερα.

Αρκετοί από αυτούς όπως οι Γκάλμπρεηθ, Σακς και Παναρίτη υπήρχαν και στο περιβάλλον του ΓΑΠ.

Ο Πιγκάς της Lazard είχε εμπλοκή στα ελληνικά πράγματα με το ρόλο του στο PSI ενώ οι Σορός Σαμπαγιατί και Γκλεν Κιμ ήταν σχετικά καινούριοι στο ελληνικό παιχνίδι.

Κανένας από αυτούς δεν έχει σκοτώσει τη μάνα του αλλά από όλους αυτούς μόνο ο Γκάλμπρεϊθ δεν έχει σκοτώσει μάνες και κόρες χιλιάδων άλλων:

Η Παναρίτη ήταν η μαθητευόμενη μάγισσα της Παγκόσμιας Τράπεζας που συμβούλευε τον πρόεδρο του Περού Αλμπέρτο Φουτζιμόρι καθώς αυτός διέπραττε στο όνομα της μεταρρύθμισης τα πολλαπλά εγκλήματα εναντίον του λαού του Περού ενώ ο Σακς, «κεϋνσιανός» κι αυτός, πήρε τη σκυτάλη από το εργαλείο του αμερικάνικου οικονομικού ιμπεριαλισμού Μίλτον Φρίντμαν για τη ρευστοποίηση του πρώην ανατολικού μπλοκ. 

Τρέμουν τα κόκκαλο του Τζον Μέυναρντ Κέυνς με αυτούς τους νεοκευνσιανούς όσο τρέμουν τα κόκκαλα του Μαρξ με τους μεταμοντέρνους κομμουνιστές.

Αλλά ας επιστρέψουμε στην A Team του κεϋνσιανού Βαρουφάκη:

Ο Σαμπαγιάτι δούλεψε στην Goldman Sachs, την εταιρία που έχει διαβρώσει βαθύτατα το πολιτικό προσωπικό του Δυτικού κόσμου, που συνεχίζει να κερδοσκοπεί εις βάρος των πολιτών παρά τον ρόλο της στην παγκόσμια οικονομική κρίση του 2007-2008, τη Goldman Sachs που μέσω των Swap της κατάφερε η κυβέρνηση Σημίτη να μαγειρέψει τα ελληνικά στατιστικά και να βάλει τη χώρα στην Ευρωζώνη, με το αζημίωτο βέβαια για την Goldman Sachs που θα την πληρώνουμε για πολλά χρόνια ακόμη για τις ανεκτίμητες υπηρεσίες που μας προσέφερε.

Ο Ιρανός Σαμπαγιάτι έκανε καριέρα και στη Lehman Brothers, την εταιρία της οποίας οι κερδοσκοπικές πρακτικές οδήγησαν στην κατάρρευσή της που πυροδότησε την παγκόσμια οικονομική κρίση του 2007-2008 και που οδήγησε στη διάσωση των αδερφών της εταιριών που ασκούσαν τις ίδιες κερδοσκοπικές πρακτικές με τα λεφτά των αμερικανών φορολογούμενων.

Στελεχάρα της Lehman Brothers υπήρξε και ο κορεάτης Γκλεν Κιμ. Στην περίπτωση του Κιμ θα σταθούμε λίγο περισσότερο καθώς τον κληρονόμησε και ο Ευκλείδης Τσακαλώτος για να τον χρησιμοποιήσει για την άρση των capital controls. To μάρμαρο φυσικά για όλα αυτά συνεχίζουμε να το πληρώνουμε εμείς.

Αφού λοιπόν τα τσακάλια της Lehman και όχι μόνο, οδήγησαν τον πλανήτη σε παγκόσμια οικονομική κρίση, συμβουλεύουν τον οικονομολόγο υπουργό οικονομικών μιας κυβέρνησης οικονομολόγων για το πώς να σώσει την Ελλάδα.

O Βαρουφάκης δημιούργησε μια all star team θρύλων του παρελθόντος.

Ο Kim μάλιστα ήταν πιο all around παίχτης καθώς έχει δουλέψει και για ομοσπονδιακή υπηρεσία της Γερμανίας ενώ έχει βρεθεί και στον ESMS.

Αυτή την ομάδα οικονομικών δολοφόνων, καζινοκαπιταλιστών και εφαρμοστών του δόγματος του σοκ που χουν γαμήσει χώρες και πληθυσμούς αντέταξε ο Βαρουφάκης απέναντι στα γερμανικά Πάντζερ.

Θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί πως δεν είναι κακό να χρησιμοποιείς τα μέσα του αντιπάλου σου.

Το θέμα είναι το ποιος χρησιμοποιεί ποιον.

Οι Τσίπρας/Βαρουφάκης προσπάθησαν να αντιπαραθέσουν στους Γερμανούς την ψευδαίσθηση ότι είχαν μαζί τους ένα κομμάτι του αμερικάνικου παράγοντα και των αγορών ώστε οι Γερμανοί να κάνουν παραχωρήσεις και να επιτρέψουν ένα μαλακό μνημόνιο που ήταν εξ αρχής ο στόχος της κυβέρνησης.

Η κυβέρνηση λογάριασε χωρίς τον ξενοδόχο: Όπως ήταν απολύτως αναμενόμενο, οι Γερμανοί δεν τσίμπησαν. Δε θα ήταν δυνατό να τσιμπήσουν. Οι Γερμανοί, όντας σκληροί ρεαλιστές δε θα μπορούσαν να εξαπατηθούν. Οι Γερμανοί γνώριζαν πολύ καλά πως οι Αμερικάνοι δεν θα άφηναν την κόντρα για την ηγεμονία και τη μορφή της ΕΕ, την οποία ήμουν από τους πρώτους που ανέδειξα, να πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις.

Όσο σημαντική κι αν είναι η Ελλάδα για τις ΗΠΑ γεωπολιτικά –και όντως είναι- η Γερμανία, η πρώην υποτακτική της, είναι κατά πολύ σημαντικότερη και με τίποτε δε θα ήθελαν οι ΗΠΑ να την εξωθήσουν στο να αυτονομηθεί ακόμη περισσότερο.

Ήταν πολύ εύκολο λοιπόν για αυτόν τον λόγο αλλά και για άλλους που έχουμε περιγράψει κατά το παρελθόν, οι Γερμανοί να δουν την μπλόφα.

Και αυτό έκαναν. Την άφησαν μάλιστα να επιστρέψει ως μπούμερανγκ στην ελληνική πλευρά, ενισχυμένη από όλους τους εκβιασμούς που μπορούσαν να ασκήσουν ως οι ηγεμόνες της Ευρώπης που εδώ και καιρό είναι.

Σε όλη αυτή την καταστροφή μεγάλο ρόλο έπαιξε και η μεγαλομανία του Δραγασάκη του οποίου το end game ήθελε τη «Νέα Αριστερά» να αντικαθιστά το φθαρμένο και διεφθαρμένο σοσιαλδημοκρατικό πόλο εξουσίας, το ΣΥΡΙΖΑ να αποκτά ευρύτερο ρόλο στα πολιτικά πράγματα της Ευρώπης ως μπροστάρης νέων συσχετισμών και ως εκ τούτο να γίνει εφικτό να περάσουν νέα ηπιότερα μείγματα πολιτικής που θα επέτρεπαν την πολιτική μακροημέρευση των νέων αριστερών κομμάτων στις χώρες τους.

Τόσο ο Τσίπρας όσο και ο Δραγασάκης θέλαν δηλαδή όχι ουσιαστική αλλαγή αλλά αντικατάσταση φθαρμένων τμημάτων του ευρωπαϊκού συστήματος εξουσίας, ρεκτιφιέ.

Σε αυτό το ρεκτιφιέ οι Γερμανοί δεν είχαν κανένα πρόβλημα. Δεν ήθελαν όμως να αμφισβητηθεί ο κινητήρας της νέας Ευρωπαϊκής μηχανής, το δόγμα της δημοσιονομικής σταθερότητας.

Δεν έχουν πρόβλημα να δεχτούν το ΣΥΡΙΖΑ ή τους Podemos, αρκεί αυτοί να μην έχουν αξιώσεις ισοτιμίας, αρκεί αυτοί να είναι υποτακτικοί.

Και αυτό οι Γερμανοί το κατάφεραν ήδη με το ΣΥΡΙΖΑ ήδη μέσα σε μερικούς μήνες.

Ο ΣΥΡΙΖΑ μαγεύτηκε τόσο από την επικοινωνιακή του δεινότητα που θεώρησε ότι θα μπορούσε να μεταφέρει τις θεαμαπάτες του και στην ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή κρατώντας δύο καρπούζια στην ίδια μασχάλη.

Νόμιζε ότι μπορούσε να φτιάξει ομελέτα χωρίς να σπάσει αυγά και μάλιστα με υλικά που σκόπιμα επέλεξε από το παλιό σάπιο πολιτικό δυναμικό στην προσπάθεια του να αποδείξει σε όλο τον πλανήτη πόσο ακίνδυνος και μη ριζοσπάστης είναι…

Τώρα θα πρέπει να αρκεστεί με όποιο κόκκαλο του πετάνε οι Γερμανοί σαν καλό σκυλί που είναι.

Οι ευθύνες της αριστερής και της ευρύτερης πρώην αντιμνημονιακής δημοσιογραφίας είναι για μια ακόμη φορά τεράστιες.

Για χάριν του οράματος μας τυφλώσαν στη συγκάλυψη. Καμιά από τις παραπάνω πληροφορίες τις εντελώς διαθέσιμες δεν πήρε την έκταση που έπρεπε στα αντιμνημονιακά μήντια. Στα ψιλά πέρασε και η υπόθεση φοροδιαφυγής ύψους 1,9 μυρίων του τωρινού αντιπροέδρου της Βουλής ΠΑΣΟΚογενή Αλέξη Μητρόπουλου. Ανασύρθηκε συμπτωματικά (;) αμέσως μετά το Παρών του στην ψήφιση του Μνημονίου Τσίπρα. Για μήνες δε βοούσαν «δε θέλουμε ΠΑΣΟΚΟ «φοροφυγά» για  βουλευτή στο ΣΥΡΙΖΑ, πόσο μάλλον για αντιπρόεδρο της βουλής»  παρότι η προσφυγή του για την υπόθεση του απορρίφτηκε από το διοικητικό εφετείο Αθηνών ήδη από το Φεβρουάριο του 2014.

Ας γίνουν τώρα οι δημοσιογράφοι της αριστεράς πληρωμένοι δολοφόνοι του συστήματος για μια ακόμη φορά, να δολοφονούν όποιον μπαίνει στο μάτι των αποικειοκρατών και μάλιστα υπό το γενικό πρόσταγμα του αρχιστράτηγου του αυριανισμού Γιώργου Κουρή.

Άξιοι της μοίρας τους.

Εμείς πάλι δεν αξίζουμε την μοίρα που μας επιφυλάσσουν.

Μένει να το αποδείξουμε. Έμπρακτα.

Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogpsot.com, 17/08/2015

Read More »

Η κατάντια της πρώην "αντιμνημονιακής" δημοσιογραφίας

Κατά το παρελθόν έχουμε ασχοληθεί με το ποιόν των συστημικών δημοσιογράφων, αρθρογράφων και συγγραφέων. Αν ψάξετε στο blog, όλο και κάτι θα βρείτε για τον Πάσχο, το Θέμο, το Μάκη, τη Σώτη, τη Λένα Διβάνη, τον Πέτρο Τσατσόπουλου, τον Θανάση Χειμώνα, το Χωμενίδη, όλες αυτές τις καλοπληρωμένες οδαλίσκες που στην πλειοψηφία τους κατέλαβαν τον πνευματικό κόσμο με αριστερά διαβατήρια στην κωλοτσέπη τους.

Η μετάλλαξη των Συριζανέλ σε μνημονιακό κόμμα μας επιβάλλει να ασχοληθούμε και με μικρότερα σαρκοβόρα ψάρια της δημοσιογραφίας, μεταμφιεσμένα μέχρι και πρόσφατα υπό αντιμνημονιακό μανδύα.  

Με την αναμενόμενη ψήφιση του Τρίτου και μακρύτερου μνημονίου με την πανηγυρική μα εσωκομματικά Πύρρειο κοινοβουλευτική πλειοψηφία των 222 βουλευτών, ενός μνημονίου κοινωνικού αρμαγγεδώνα, πλήρους εκχώρησης της εθνικής κυριαρχίας και του δημοσίου πλούτου της χώρας, ενός μνημονίου που συσσωμάτωσε όλα εκείνα τα προκλητικά μέτρα για το καθένα από τα οποία πέφταν κορμιά υπό τις προηγούμενες κυβερνήσεις, ενός μνημονίου προκατασκευασμένου και ετοιμοπαράδοτου, η αριστερά δεν έχει κανένα ηθικό πλεονέκτημα.

Η αλήθεια είναι πως αυτό το είχε χάσει πολύ πριν την ψήφιση του μνημονίου 3 και σε αυτό, σημαντικό ρόλο έπαιξε η ελληνική δημοσιογραφία, η τέταρτη εξουσία που έχει ανέλθει πολύ περισσότερο στην εξουσιαστική ιεραρχία από όσο υποδηλώνει ο αριθμητικός της χαρακτηρισμός.

Στην πραγματικότητα η δημοσιογραφία στην Ελλάδα είναι η Τρίτη εξουσία που παίρνει εντολές από την πρώτη εξουσία, κάποτε την Αμερική και τώρα τη Γερμανία σε αγαστή εξουσία με τη δεύτερη εξουσία που είναι οι Έλληνες ολιγάρχες.

Στη τέταρτη θέση της πυραμίδας βρίσκονται οι ισχυρότερες των συντεχνιών και των συνδικάτων, με τις πολιτικές και κομματικές συντεχνίες να έχουν δεσπόζουσα θέση ανάμεσά τους.

Στη διαπάλη για την εξουσία δεν υπάρχει ηθική.

Την έλλειψη ηθικής της κυβερνώσας φατρίας μαρτυρούσε η προσέγγιση της από την ιδρυτή του αυριανισμού, την Νάντια Κομμανέντσι του κιτρινισμού, το αρχέτυπο των Μάκη και Θέμου, τον Πρώτο διδάξαντα, τον Γιώργο Κουρή.

Με την εφημερίδα του Κόντρα ο Κουρής επανεφηύρε για μια ακόμη φορά τον εαυτό του και το ρόλο του.

Ο Αντιμνημονιακός Κουρής πόνταρε στο σωστό άλογο παρουσιάζοντας το ΣΥΡΙΖΑ ως κάτι το νέο που θα πολεμούσε τόσο τον γερμανικό ιμπεριαλισμό όσο και το σάπιο πολιτικό σύστημα το οποίου ο ίδιος ο Κουρής υπήρξε συναρχιτέκτονας.

Με τους Συριζανέλ να γίνονται σκληρά μνημονιακοί, ο Κουρής επιστρέφει στα παλιά του κόλπα της δολοφονίας προσωπικότητας για να μπορέσει να δημιουργήσει χρήσιμους αντιπερισπασμούς σε μια κυβέρνηση που έχει χάσει οποιαδήποτε νομιμοποίηση νωρίτερα από οποιαδήποτε άλλη.

Την τιμητική της έχει αυτή τη φορά η μαχητική Ζωή Κωνσταντοπούλου που φιγούραρε την Πέμπτη 13/08/2015 στο πρωτοσέλιδο της Κόντρα ως υστέρω αγάμητη κατίνα εκτός ελέγχου:

«Πατέρα και μάνα δεν έχει να την πάνε για εξετάσεις μετά το χθεσινό της παραλήρημα στη Βουλή;

Ο άντρας της δεν μπορεί να μαζέψει τη Ζωή;» μας ενημερώνει η Κόντρα.

Ο παλιός καλός Κουρής είναι εδώ, στην υπηρεσία των Συριζανέλ. Αλλά θα επανέλθουμε στο τι σημαίνει αυτό για την κυβέρνηση.

Την επομένη, ο Κουρής κάνει πάλι εξώφυλλο τη Ζωή. Αυτή τη φορά δεν θα καταφύγει σε τζιχαντίστικου τύπου φαλλοκρατισμούς. Τώρα την Ψυχιατρικοποιεί:

"Γελάει όλος ο κόσμος με τα καραγκιοζιλίκια της. 
ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΨΥΧΙΑΤΡΟ Η ΖΩΗ ΛΕΕΙ Ο ΦΛΑΜΠΟΥΡΑΡΗΣ.
Ξυπνάτε όλοι εσείς με τις μεγάλες θέσεις στον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν βλέπετε ότι κάποιοι πάνε να σας διαλύσουν για να διαλύσουν στη συνέχεια και τη χώρα"

Οι spin doctors που μας έχουν αποτρελάνει βγάλαν διάγνωση...

Ελάσσων εταίρος στις απόπειρες κατά της Ζωής, είναι και το πολύ μικρότερο ηλεκτρονικό περιοδικό Periodista των πασοκογενών και συνομήλικων του Τσίπρα Καπνίση/Μπεκιάρη.

Με οδηγό τον οπορτουνισμό και ποντάροντας στο σωστό άλογο, οι Καπνίσης/Μπεκιάρης παρουσίασαν ένα καλοστημένο σοβαροφανές τσιπρόφιλο ηλεκτρονικό περιοδικό το οποίο θα τους έδινε τη δυνατότητα να εξαπολύουν αυριανιστικές επιθέσεις όποτε κάτι τέτοιο κρινόταν σκόπιμο.

Χαρακτηριστικά, αναπαράγουμε μερικώς εντελώς κίτρινο δημοσίευμα της 5^ης Αυγούστου σε σχέση με τη Ζωή:

«Η πληροφορία μας έρχεται από εξαιρετικά πληροφορημένη πηγή. 

Πασίγνωστος επιχειρηματίας, ο οποίος δείχνει ξεχωριστό ενδιαφέρον για την πολιτική καριέρα της Ζωής Κωνσταντοπούλου, παρήγγειλε τις προάλλες δημοσκόπηση προκειμένου να καταγράψει τι θα συνέβαινε σε περίπτωση που η Πρόεδρος της Βουλής κατέβαινε σε εκλογές ως επικεφαλής πολιτικού φορέα. 

Τα αποτελέσματα ήταν αποκαρδιωτικά. Σύμφωνα με την πηγή μας, ένα "κόμμα της Ζωής" θα κατέγραφε ποσοστό της τάξης του 1% στην έρευνα που διενεργήθηκε για λογαριασμό του επιχειρηματία.

Αυτό εξηγεί και την αμυντική στάση της Προέδρου της Βουλής, η οποία πασχίζει, παρά την σφοδρή αντιπολίτευση που ασκεί στον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα, να παραμείνει όχι μόνο στη θέση της, αλλά και στον ΣΥΡΙΖΑ. Γνωρίζει εξάλλου η Ζωή, ότι εκτός ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει πολύ μεγάλες πιθανότητες... σταδιοδρομίας, παρά το γεγονός ότι το οικογενειακό background είναι ισχυρό. Δεν είναι τυχαίο εξάλλου, ότι με επιστολή της παρακάλεσε τον πρωθυπουργό να την... προστατέψει από τις κυβερνητικές φωνές που της ασκούν κριτική. 

Επίσης, πρέπει να σημειωθεί ότι, όπως έχουν δείξει εξάλλου όλες οι δημοσκοπήσεις που έχουν δει το φως της δημοσιότητας, η δημοφιλία της Ζωής Κωνσταντοπούλου κινείται σε εξαιρετικά χαμηλά επίπεδα, γεγονός το οποίο αναμφίβολα την έχει προβληματίσει. 

Από εκεί και πέρα εξαιρετικό ενδιαφέρον έχει το γεγονός ότι για την πιθανότητα δημιουργίας πολιτικού φορέα από την πλευρά της Ζωής Κωνσταντοπούλου, έχουν γράψει - και μάλιστα με θετικό τρόπο - διάφορα έντυπα τα οποία πρόσκεινται πολιτικά στην Χρυσή Αυγή. 

Σε κάθε περίπτωση, όπως μας λένε οι πέριξ του περιβάλλοντος της Προέδρου της Βουλής, "Η Ζωή δείχνει να έχει καταλάβει ότι όποιος βρίσκεται έξω από το μαντρί κινδυνεύει να τον φάει ο λύκος. Για αυτόν τον λόγο λειτουργεί σπασμωδικά. Θέλει να αντιπολιτεύεται τον Τσίπρα, φοβάται, όμως, και μήπως βρεθεί εκτός ΣΥΡΙΖΑ»

Ανώνυμες, εξαιρετικά πληροφορημένες πηγές, ανώνυμοι πασίγνωστοι επιχειρηματίες, ανώνυμοι πέριξ του περιβάλλοντος της Προέδρου της Βουλής και ολίγη από θεωρία των δύο άκρων, ορίστε, το κυβερνητικό Periodista δεν έχει πολλά να ζηλέψει από τον Κουρή.

Αλλά το Κουριστάν δεν έχει δώσει σπόρους μόνο στην αριστερά.

Οι δημοσιογράφοι Τομ Παπατόλης και Αλεξάνδρα Τράγκα ήταν εξαιρετικά ενεργοί κατά κινηματική φάση του αντιμνημονιακού αγώνα.

Βρεθήκαν στις πλατείες, βρεθήκαν και στην Σπίθα, όπου ο Τομ Παπατόλης ανάπτυξε ιδιαίτερες σχέσεις με τον Μίκη Θεοδωράκη. Τίποτε το μεμπτό σε αυτό.

Μεμπτό υπήρξε το ότι ο χαρισματικός Τομ, όντως προγραμματιστής, στρεβλώς τεχνοκρατικά διέσπειρε στους κύκλους της ΣΠΙΘΑΣ πως υπήρχαν επιχειρηματίες πέριξ του Μίκη έτοιμοι και ικανοί να οδηγήσουν σε κατάρρευση το τραπεζικό σύστημα στην Ελλάδα σηματοδοτώντας έτσι την ανατροπή του συστήματος εξουσίας, μια ακόμη παραπλανητική παραμυθία που άκουσε ο αντιμνημονιακός  χώρος.

Αργότερα, Τομ και Τράγκα θα βρεθούν στο Kontra Channel που ίδρυσε ο Γιώργος Κουρής να κάνουν για μικρό διάστημα την δική τους τηλεοπτική «Επανάσταση».

Ο Τομ είδε και απόειδε και μετανάστευσε.

Η Αλεξάνδρα, συμπαρουσιάστρια του Τέρενς Κουικ στην εκπομπή του Kontra «bloggarontas με τον Τέρενς» ανέλαβε εκπρόσωπος διαδικτυακού τύπου του γραφείου του Τερενς για να γίνει μετά σύμβουλος του αποστάτη βουλευτή των ΑΝΕΛ απόστρατου Νταβρή.

Ο αντιμνημονιακός χώρος υπήρξε φοβερή πλατφόρμα για νέους οπορτουνισμούς και νέους οπορτουνιστές.

Χαρακτηριστική είναι και η περίπτωση του εκδότη της «αντιμνημονιακής» εφημερίδας με τους εντυπωσιακούς και συνήθως ανακριβείς τίτλους, «το Χωνί», Γιώργου Χριστοφορίδη.

Ο Χριστοφορίδης, αφού χρησιμοποίησε αρχικά το Δημήτρη Καζάκη και το ΕΠΑΜ, προσδέθηκε στο άρμα του Πάνου Καμμένου και των ΑΝΕΛ για να κατέβει υποψήφιος βουλευτής στον Πειραιά μαζί τους.

Ο Χριστοφορίδης υπήρξε υπάλληλος των Γιαννακόπουλων ενώ θήτευσε στη μεγάλη σχολή του Μάκη Τριανταφυλλόπουλου μαζί με τον συνεργάτη του και ιδρυτή του «Τρωκτικού» Σωκράτη Γκιόλια, η δολοφονία του οποίου παραμένει όχι μόνο αδιευκρίνιστη αλλά και σκανδαλωδώς αδιερεύνητη, κυρίως γιατί φαίνεται να σχετίζεται με την κόντρα Μάκη Θέμου, τις μαύρες σακούλες με τα εκατομμύρια για τις οποίες ο δεύτερος σκανδαλωδώς απαλλάχτηκε με βούλευμα παρότι η υπόθεση σχετιζόταν με ροζ εκβιασμούς κατά του πρώην πρωθυπουργού Κωστάκη Καραμανλή και που οδήγησαν σε απόπειρα αυτοκτονίας του συνεργάτη του Ζαχόπουλου.

Ας πάρουμε λοιπόν μια γεύση το πώς ταυτίζει το αντιμνημονιακό λαϊκό αίσθημα με την συγκυβέρνηση Συριζανέλ ο Χριστοφορίδης μέσα από δημοσίευμα που ακολούθησε την προκήρυξη του δημοψηφίσματος:

«Άκου, ξεφτίλα... τόσες μέρες, βδομάδες, μήνες σε ακούω να μου λες ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δεν διαπραγματεύεται, αλλά προσποιείται. ΤΩΡΑ, που τους έτριψε τα τελεσίγραφα στα μούτρα, ΤΙ ΘΑ ΜΟΥ ΠΕΙΣ;

Άκου, ξεφτίλα...μου έλεγες ότι ο Τσίπρας θα υπογράψει «μνημονιάρα», μπροστά στην οποία το mail Χαρδούβελη μοιάζει -λέει.- παιδική χαρά. ΤΩΡΑ, που ο Τσίπρας λέει «εγώ δεν βάζω την υπογραφή μου στην ταφόπλακα του ελληνικού λαού»,ΤΙ ΘΑ ΜΟΥ ΠΕΙΣ;

Άκου, ξεφτίλα...μου έλεγες πως ο Τσίπρας είναι ίδιος με τον Σαμαρά.ΤΩΡΑ, που αντί για «ουδείς αναμάρτητος» είπε «στον αυταρχισμό και στη σκληρή λιτότητα απαντάμε με δημοκρατία, ψυχραιμία, αποφασιστικότητα»,ΤΙ ΘΑ ΜΟΥ ΠΕΙΣ;

…

Άκου, ξεφτίλα...μου λες ΤΩΡΑ ότι δεν πρέπει να μιλήσει ο ελληνικός λαός, δεν είναι η ώρα, είναι επικίνδυνο, δεν πρέπει να γίνει έτσι, υπάρχουν άλλες διαδικασίες, θα μας μουτρώσουν οι Ευρωπαίοι.ΠΩΣ ΤΟΛΜΑΣ ΚΑΙ ΜΟΥ ΛΕΣ ότι δημοψήφισμα θα γίνεται ΜΟΝΟ όποτε σε βολεύει εσένα… ;

…Άκου μνημονιακό παπαγαλάκι, της υποτέλειας, των μνημονίων, του Σόιμπλε, του Σαμαρά...

...έχεις αυτο-ξεφτιλιστεί τόσο πολύ, που ξεμπρόστιασες ο ίδιος τον εαυτό σου.
...η ξεφτίλα σου μυρίζει, βρομάει από χιλιόμετρα μακριά…

Τώρα, μιλάμε εμείς»

Από τα παραπάνω θα κρατήσουμε το «…Άκου μνημονιακό παπαγαλάκι, της υποτέλειας, των μνημονίων, του Σόιμπλε...

...έχεις αυτο-ξεφτιλιστεί τόσο πολύ, που ξεμπρόστιασες ο ίδιος τον εαυτό σου.
...η ξεφτίλα σου μυρίζει, βρομάει από χιλιόμετρα μακριά…»

Μετά την κυβερνητική απαξίωση του ΟΧΙ και την ψήφιση του χειρότερου μνημονίου είναι κάπως ταιριαστό, δε βρίσκετε;

Για να πάμε πιο αριστερά, ένας άλλος που θήτευσε στη σχολή Μάκη αλλά επιχείρησε να διαχωριστεί πλήρως είναι ο Αλέξης Μαρκέλλος.

Ο Μαρκέλλος μέσα από την προσωπική του σελίδα, έστησε μια αγωνιώδη αφήγηση των δήθεν διαπραγματεύσεων, ένα πραγματικό θρίλερ όπου ο Διγενής Τσίπρας πάλευε στα μαρμαρένια (σ)αλώνια.

Η ήττα του, θα πρέπει να γίνει σεβαστή από το λαό με συμμόρφωση στην καθυπόταξη του.

Στην αφήγηση του δικού μας, του καλού παιδιού που προσπάθησε τουλάχιστον αλλά νικήθηκε από την ανωτέρα βία συμβάλλουν αρθρογραφικά και οι συμπαθείς Κατερίνα Ακριβοπούλου και Λάκης Λαζόπουλου στο site του Αλ Τσαντίρι. Για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα προχωρούν μάλιστα ένα βήμα παραπέρα επιχειρηματολογώντας πως στην ήττα του νεαρότερου πρωθυπουργού συνέβαλλαν και η αμφιθυμία του λαού ο οποίος είναι διπολικός και δεν ξέρει τι θέλει, παρότι είναι από τις ελάχιστες φορές που ο λαός διαδήλωσε υπέρ μιας κυβέρνησης και φάνηκε γενναίος βροντοφωνάζοντας όχι με τις τράπεζες κλειστές και μια παγκόσμια επιχείρηση μαύρης προπαγάνδας να μαίνεται.

Δεν είναι διπολικός πλέον αυτός ο λαός. Αντίθετα, σχιζοφρενής ή βαλτός είναι αυτός που ισχυρίζεται πως κυβέρνηση που έφερε τέτοιο μνημόνιο με τέτοιο τρόπο είναι δημοκρατική, αριστερή ή πατριωτική.

Εκτός κι αν είσαι κομματικό όργανο του ΣΥΡΙΖΑ όπως η Αυγή οπότε ο κυβερνητισμός σου δεν είναι απλά αναμενόμενος αλλά επιβεβλημένος.

Κυρίως όταν στελεχώνεις την κυβέρνηση με πρώην αριχσυντάκτες σου όπως ο νέος Παγκαλίσκος Νίκος Φίλης που περιέγραφε το τρίτο μνημόνιο ως μια μικρή ανεπαίσθητη αύξηση της τιμής στα … μακαρόνια. Το μνημόνιο είναι ευτυχία κύριε Φίλη, για όλους πλην των μακαρονάδων.

Πολλοί αν και όχι όλοι οι αρθρογράφοι της Εφημερίδας των Συντακτών προσπάθησαν επίσης να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα συγκαλύπτοντας ουσιαστικά την καταστροφική πορεία της συγκυβέρνησης.

Την πάπια έκανε και το Hot Doc του συμβόλου της μαχητικής δημοσιογραφίας Κώστα Βαξεβάνη.

Από πότε η μαχόμενη δημοσιογραφία κρατά δύο μέτρα και δύο σταθμά και λειτουργεί παραταξιακά και με κίνητρα προσωπικής φιλίας;

Αξιοπρεπέστατη και αντικειμενική στάση κράτησε το Press Project, ατομικά ο κος Δελαστίκ και το Unfollow.

Στο Unfollow όμως θα μπορούσε κάποιος κακοπροαίρετος να προσάψει παραταξιακά κίνητρα καθώς ο Άρης Χατζηστεφάνου και άλλοι συντάκτες του βρίσκονται πολύ πιο κοντά στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ από ότι ποτέ υπήρξαν στο ΣΥΡΙΖΑ.

Δυστυχώς, ακόμη και στο χώρο της εξωκοινοβουλευτικής δημοσιογραφίας βλέπουμε ενίοτε να επικρατούν λογικές παρεϊστικες, παραταξιακές και ομερτά και συγκάλυψη της κλίκας. Δεν είναι κανόνας αλλά ενίοτε συμβαίνει.

Σε τι αναφερόμαστε;

Τον Ιούλιο του 2013, ο πρώην αντιεξουσιαστής και νυν ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ακαδημαϊκός και μετέπειτα μέλος για λόγους που με ξεπερνάν της απαξιωμένης πλέον Επιτροπής Αλήθειας Σπύρος Μαρκέτος συλλαμβάνεται μαζί με σύντροφο του στο αεροδρόμιο Μακεδονία.

Δικαίως: Οι δυο τους συνόδευαν μια 16χρονη Σομαλή με κλεμμένο ολλανδικό διαβατήριο στην απόπειρά της να επιβιβαστεί σε πτήση για Ιταλία.

Ασχέτως από το αν τα κίνητρά τους ήταν ηρωικά ή υστερόβουλα, η κατοχή κλεμμένου διαβατηρίου από την ανήλικη εγείρει σοβαρά ερωτηματικά για τη διαδρομή αυτού του διαβατηρίου καθώς και για το βαθμό της γνώσης που έφεραν για αυτή οι δύο τους.

Οποιοσδήποτε άλλος θα είχε χοντρά προβλήματα με το νόμο.

Σχεδόν σύσσωμος όμως ο πολιτικός κόσμος και τύπος της αριστεράς μαζί με μεγάλο κομμάτι του ακαδημαίκού κόσμου, έσπευσε να προστατεύσει τον Μαρκέτο από τις συνέπειες του νόμου και μάλιστα προληπτικά, προτού καν βγάλει ανακοίνωση η ΕΛΑΣ, μιλώντας για προβακάτσιες και σκευωρίες εκ μέρους της ΕΛΑΣ και εις βάρους του Μαρκέτου.

Δεν θα δειχναν κανένα τέτοιο ζήλο για κουλουρτζή από την Νέα Τρίγλια.

Η επιλεκτική προστασία είναι χαρακτηριστική και της Αριστεράς.

Στις 11 Αυγούστου του 2015, ο Τσαβέντ Ασλάμ, μάλλον ισόβιος πρόεδρος της πακιστανικής κοινότητας συλλαμβάνεται μαζί με τέσσερις ομοεθνείς του από «άνδρες» της ομάδας ΔΙΑΣ.

Σχεδόν σύσσωμος ο αριστερός τύπος περιγράφει τη σύλληψή του ως ρατσιστική. Δεν είναι αυτός ο χαρακτηρισμός που θα αμφισβητήσουμε.

Αλλά το γεγονός ότι εύκολα έχει ξεχαστεί ότι για τον κολλητό του ΚΕΕΡΦΑ και της Ανταρσύα Τσαβέντ Ασλάμ έχει εκδοθεί ένταλμα σύλληψης από την Ιντερπόλ για σωματεμπορία.

Παρότι η αριστερά επέμενε στην αφήγηση ότι και αυτό ήταν σκευωρία των αμερικανών για να καταστρέψουν κάποιον που κατήγγειλε τις πολύ πραγματικές απαγωγές πακιστανών από τη CIA επί εποχής Βουλγαράκη, οι λεπτομερέστατες περιγραφές από πακιστανικές εφημερίδες του «δικτύου Ασλάμ» καθώς και εμπιστευτική συνομιλία μου με Πακιστανό αξιωματούχο (απολογούμαι για το ότι επικαλούμαι πηγή ανώνυμα) που μου περιέγραψε πως πακιστανός πρέσβης στην Αθήνα απομακρύνθηκε εξαιτίας του θέματος Ασλάμ, δεν κάνουν τη θεωρία της σκευωρίας και τόσο πιστευτή.

Αλλά ας ανατρέξουμε στο παρελθόν για την εμπλοκή αριστερών μέσων και δημοσιογράφων με την πολιτική ή οικονομική εξουσία κάτι που αν θέλαμε να περιγράψουμε σε μερικές μόνο λέξεις θα επικαλούμασταν την αμίμητη ατάκα της πρώην ΓΓ του ΚΚΕ Αλέκας Παπαρήγα για την πώληση του κομματικού ραδιοσταθμού του ΚΚΕ 902 σε ιδιώτες: Τι να κάνουμε, σε καπιταλιστικό περιβάλλον ζούμε!

Ας αντλήσουμε λοιπόν κι άλλα στιγμιότυπα από την επίδραση που έχει αυτό το καπιταληστικό περιβάλλον στον αριστερό τύπο.

Όλοι θυμόμαστε τον συμπαθή κο Κούλογλου να κάνει πλάτες στον ΓΑΠ με την προεκλογική του συνέντευξη λίγο πριν την ολέθρια άνοδο του στην εξουσία όπου μας διαβεβαίωνε πως δεν θα αφήσει το ΔΝΤ να έρθει στη χώρα όταν ήδη το είχε προσυμφωνήσει.

Αυτό που δε θυμόμαστε γιατί σχεδόν κανένας άλλος εκτός από εμένα δεν το περιέγραψε είναι το πώς ο Κούλογλου χρησιμοποίησε εκπομπή του σημαντικού «Ρεπορτάζ Δίχως Σύνορα» σαν μηχανισμό της προεκλογικής εκστρατείας του τότε βουλευτή του ΠΑΣΟΚ Νάσου Αλευρά.

Αλλά αυτό είναι πταίσμα μπροστά σε άλλα.

Το ΑΝΤΙ πχ ήταν ένα ιστορικό περιοδικό της αριστεράς που έδωσε μεγάλες μάχες κατά του ΓΑΠ και της Μαργαρίτας πολύ πριν την πρωθυπουργία του.

Οι επακόλουθες μηνύσεις τους το εξάντλησαν οικονομικά.

Το περιοδικό κλείνει.

Συντάκτης του θα στήσει το νεοδημοκρατικό ANTINEWS, που με την αρωγή του πρώην αριστερού και δικηγόρου των Μελισσανίδιδων Φαύλου Κρανιδώτη, θα αποτελέσει ένα βασικό μοχλό για την προώθηση του αποστάτη Αντώνη Σαμαρά στην προεδρία της ΝΔ και αργότερα στην πρωθυπουργία της Ελλάδας.

Πολύ χειρότερη μοίρα θα έχει το ιστορικό αριστερό σατυρικό περιοδικό «το Ποντίκι».

Σύμφωνα με ρεπορτάζ του Κώστα Βαξεβάνη, αυτό θα αγοραστεί από τον συχνά τηλεοπτικό Αντώνη Δελατόλα για όλα για το ποσό των 1.200.000.

Λίγο αργότερα, ο Δελατόλας θα πουλήσει το ένα τρίτο του Ποντικιού σε εταιρεία συμφερόντων του πράκτορα επιρροής του Αμερικανικού Παράγοντα και υπονομευτή της ελληνικού τραπεζικού συστήματος, Λαυρέντη Λαυρεντιάδη, με την μορφή αποπληρωμής από την Proton Bank του Λαυρεντιάδη, δανείου της εταιρείας του Δελατόλα.

Στην συνέχεια, ο Δελατόλας θα πάρει και παχυλότατο δάνειο από τον νεοτραπεζικό απατεώνα και εφοπλιστή Βίκτωρα Ρέστη, ο οποίος έχει ήδη αγοράσει μέσω του τότε συνεργάτη του Πάλλη το ένα τρίτο του «Πρώτου θέματος».

Το παμε ξανά: Δελατόλα για όλα.

Ένα άλλο ιστορικό περιοδικό, το Nemecis της Λιάνας Κανέλλη και του Γιώργου Μπαχά, αποδυναμώθηκε οικονομικά στις δικαστικές μάχες που έδωσε και αυτό κατά του ΓΑΠ προ της πρωθυπουργίας του και της μάνας του της Μαργαρίτας, μετά τη δημοσίευση προκλητικής επιστολής που έστειλε η Μαργαρίτα στον πολυθρύλητο γιόκα της.

Η άνοδος της ηλεκτρονικής ενημέρωσης και η μνημονιακή αποδυνάμωση της αγοραστικής ικανότητας θα οδηγήσουν το Nemecis σε διακοπή της έκδοσής του και τον εκδότη και για τρία φεγγάρια εργοδότη μου στα δικαστήρια.

Ο συλλέκτης και χορηγός τέχνης βρέθηκε αντιμέτωπος με κατηγορίες για πώληση πλαστών έργων τέχνης, πληροφορία που ελάχιστα διαδόθηκε από τα αριστερά μήντια. Είμαι βέβαιος πως αν ο συμπαθέστατος μου Μπαχάς τύχαινε να ναι δεξιός, τα αριστερά μήντια θα τον είχαν ξεσκίσει.

Αλλά έτσι είναι. Τα δικά μας παιδιά. Τα δικά τους παιδιά. Και όλοι οι υπόλοιποι που είναι τα παιδιά ενός κατώτερου θεού.

Γράφω αυτό το άρθρο με θλίψη γιατί αναφέρομαι σε ανθρώπους που κατά καιρούς συμπάθησα και εκτίμησα.

Το γράφω με πλήρη επίγνωση ότι θα με οδηγήσει σε ακόμη μεγαλύτερο αποκλεισμό.

Αδιάφορο μου είναι.

Γιατί και τον Αλέξη Τσίπρα συμπαθούσα και εκτιμούσα.

Αλλά είναι η στιγμή που η θλίψη μετατρέπεται σε οργή όταν βλέπεις τον Πρωθυπουργό να περιγράφει χθες πως το «δίλλημα ήταν μνημόνιο με ευρώ ή μνημόνιο με δραχμή».

Αν μας το λεγες προεκλογικά αυτό προφανώς δε θα είχαμε κανένα λόγο να σε διαφοροποιήσουμε από τους προκατόχους σου.

Ούτε ή άλλως μόλις έξι μήνες μετά δεν έχουμε κανένα λόγο να σε διαφοροποιήσουμε από τους προκατόχους σου.

Κάποτε τα πυρά του δημοσιογραφικού συστήματος πέφτουν στο ΣΥΡΙΖΑ σύσσωμο.

Τώρα που ο προεδρικός ΣΥΡΙΖΑ έγινε μνημονιακότερος των μνημονιακών φέρνοντας ένα αντιμνημονιακό μνημόνιο και επιμένοντας σε ένα ανένδοτο ενδοτισμό, τα βρώμικα μνημονιακά και πρώην αντιμνημονιακά μήντια, χτυπάν από κοινού όσους από το ΣΥΡΙΖΑ επιμένουν στην αντιμνημονιακή προεκλογική ρητορική του κόμματος του, αυτήν για την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ ψηφίστηκε, αυτή την οποία ο προεδρικός ΣΥΡΙΖΑ ξεπούλησε.

Ο προεδρικός ΣΥΡΙΖΑ αποδείχτηκε μια πολυσυλλεκτική οφθαλμαπάτη, μια βαλβίδα εκτόνωσης κι ένας δούρειος ίππος μαζί.

Μένει να δούμε αν θα επαναληφθεί το ίδιο έργο με πρωταγωνιστές τους Λαφαζάνη/ Στρατούλη που έχουν δυστυχώς εκλογική βάση αρκετά golden boys του συνδικαλισμού των προνομίων.

Αυτή τη φορά πρέπει να βιαστούμε. Δεν πρέπει να δώσουμε καμιά ανοχή σε οτιδήποτε το μνημονιακό.

Μετά την απάτη του προεδρικού ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ, ευκταίο θα ήταν το κυρίαρχο λαϊκά αντιμνημονιακό αίσθημα να βρει πολιτική αντιπροσώπευση. Πραγματική. Ας τους δοκιμάσουμε και ας ξεράσουμε όσους βρεθήκαν μεταμφιεσμένοι. Γρήγορα. Όσο πιο γρήγορα γίνεται.

Αλλιώς, η μόνη άλλη λύση είναι η καταφυγή στην εμπειρία της Γαλλικής επανάστασης.

Σύντομα το σύνθημα «να καεί να καεί το Μπουρδέλο η Βουλή» θα αρχίσει να ηχεί στους δρόμους όπως παλιά.

Σίγουρα το μνημονιακό τόξο έχει φροντίσει να πάρει τα μέτρα του.

Καιρός να πάρουμε και μεις τα μέτρα του για την κηδεία του.

Και στον επικήδειο ας ακουστεί και αυτό. Από το protagon είναι δυστυχώς και δυστυχώς ήταν εξόχως προφητικό περιγράφοντας από το 2014 την ανίερη συμμαχία ΣΥΡΙΖΑ Κουρή και τις συνέπειες της:

«Όλοι τον γνωρίζουν (τον Κουρή) από παλιά, δεν υπάρχουν αθώοι εδώ. Ο άνθρωπος περικλείει όλες τις συνιστώσες του κακού- κανείς δεν έχει γλυτώσει από τους βρώμικους πολέμους που κήρυττε ανάλογα με τη συγκυρία κάθε εποχής.

Το ‘89 έβριζε με χυδαίους χαρακτηρισμούς το τότε κόμμα του Παν. Λαφαζάνη και συκοφαντούσε τον ηγέτη του, τον Χαρίλαο Φλωράκη, ακόμα και ως κάτοχο κότερου. Χειρότερα έλεγε για το τότε κόμμα του Παν. Σκουρλέτη, το ΚΚΕ εσ., και τον Λεωνίδα Κύρκο, που αποκαλούσε φιλιππινέζα του Μητσοτάκη. Η αριστερά  είχε υποστεί την πιο βρώμικη και χωρίς φραγμούς επίθεση του εκδότη αυτού τα χρόνια που κατοχυρωνόταν ο όρος «Αυριανισμός».

Η ανανεωτική αριστερά, όπως θα θυμάται ο Δημ. Παπαδημούλης, είχε επίσημο πόλεμο με το φαινόμενο αυτό και είχε πρωτοστατήσει στην υπεράσπιση του Μάνου Χατζηδάκι από τις εμετικές επιθέσεις του Γ. Κουρή.

…Πιθανότατα δεν υπάρχει εκδοχή, συνιστώσα ή στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ που δεν βίωσε κάποια στιγμή τη φρίκη της επίθεσης χωρίς όρους και αρχές, που δεν τον έπνιξε η οργή για τη βρωμιά των κάτω από τη ζώνη κτυπημάτων, που δεν ανατρίχιασε από τον ωμό κιτρινισμό, ρατσισμό, φασισμό που συνέθεσαν τον δυσώδη χυλό του Αυριανισμού, που δεν ένιωσε οιονεί στόχος.

Ο Αυριανισμός ήταν γέννημα του ΠΑΣΟΚ αλλά με ευκολία στράφηκε εναντίον του και το πολέμησε με ελεεινό τρόπο χωρίς αυτό να τον εμποδίσει να το ξαναστηρίξει και να το ξαναφήσει καμιά δυό φορές ακόμα. Ήταν η «εφημερίδα που γκρέμισε τον Καραμανλισμό» αλλά αυτό δεν πείραζε όταν στήριζε τον μικρό Καραμανλή για ένα διάστημα και τον Σαμαρά για ένα άλλο. Όποιος δεν ζαλιζόταν από τις απότομες  στροφές του συγκροτήματος ισχυριζόταν ότι δεν ήταν οι αμετακίνητες ιδεολογικές αρχές του εκδότη που τις υπαγόρευαν αλλά τα δάνεια, τα χρέη και τα τραβήγματα με τη Δικαιοσύνη. Γύρευε ποια είναι η αλήθεια, κατά την προσφιλή του έκφραση.

Λένε ότι αν γίνει πυρηνικός πόλεμος το μόνο είδος που θα γλυτώσει θα είναι η κατσαρίδα. Αν υπάρχει αντίστοιχό της σε άνθρωπο αυτό είναι ο Γιώργος Κουρής. Όποια μεταβολή και αν συνέβαινε στον πολυτάραχο βίο της Μεταπολίτευσης αυτός βρισκόταν πάντα στο συμφερότερο στρατόπεδο. Πάρα πολλοί καταστράφηκαν από λάθος συμμαχίες, ηττήθηκαν από κακές εκτιμήσεις των συσχετισμών και περιέπεσαν στην ανυπαρξία, αλλά όχι ο αρχιερέας του Αυριανισμού. Αυτός ο τερατώδους αντοχής εκδότης άλλαζε σαν χαμαιλέων έντυπα, ηλεκτρονικά μέσα, συνεταίρους και παρατάξεις και πάντα κατάφερνε να επιβιώνει. Ακόμα και αυτην την εποχή, που φαίνεται να τελειώνουν τα ψέματα για πολλούς λούμπεν επιχειρηματίες, αυτός ξαναγίνεται κυρίαρχος παίκτης. Εκεί που τον θυμόσουν στη φυλακή για δυσθεώρητα χρέη, ξαφνικά συνειδητοποιείς ότι έχει ξαναγίνει ρυθμιστής του δημοσίου βίου…

Ήταν η πρώτη φορά που η αριστερά, η μόνη αμόλυντη από τον Αυριανισμό, ακούμπησε πάνω του. Και αυτό είναι το χειρότερο των ημερών αυτών γιατί, προ των πυλών της εξουσίας, δείχνει να έμαθε τι κάνουν τα κόμματα εξουσίας. Συμμαχούν ακόμα και με τον πιο ορκισμένο εχθρό τους. Θα το βρεί και αυτή μπροστά της όπως όλοι οι προηγούμενοι»

Πέτρος Αργυρίου, agriazwablogspot.com, 14/08/2015

Read More »

Ο καρκίνος είναι πάνω απ' όλα ευθύνη

Σάλο έχει ξεσηκώσει η διακηρυγμένη πρόθεση του κατά τ' άλλα συμπαθούς υπουργού Υγείας Παναγιώτη Κουρουμπλή να περιορίσει εκ μέρους της πολιτείας τα νοσήλεια για την αντιμετώπιση των καρκίνων όσων καρκινοπαθών δεν έχουν υποβληθεί τακτικά σε διαγνωστικά τεστ για τον καρκίνο προ της εκδήλωσής του, ως κίνητρο για να εισαχθεί στον πληθυσμό η κουλτούρα των επαναλαμβανόμενων διαγνωστικών ελέγχων που μπορεί να οδηγήσει σε μείωση του κόστους ζωής αλλά και του δυσβάσταχτου οικονομικού κόστους που οι καρκίνοι προκαλούν στα δημόσια ταμεία.

Παρά τις ύστερες διευκρινιστικές δηλώσεις του υπουργού και παρότι είμαι και εγώ υπέρ της ενδυνάμωσης μιας τέτοιας κουλτούρας,  να καταδειχθούν τα σημεία εκείνα που καθιστούν την συγκεκριμένη εκδοχή μιας τέτοιας προσέγγισης προκλητική και στα όρια του φασισμού.

Πρωτίστως, γιατί χρησιμοποιεί ως κίνητρο όπως τόσο συχνά αρέσκεται να κάνει η ιατρική και η πολιτική όχι μόνο το φόβο αλλά στυγνούς εκβιασμούς.

Ο κος Κουρουμπλής απειλεί να εξοντώσει όχι μόνο τους πιο φτωχούς από τους «ανεύθυνους» καρκινοπαθείς αλλά και τις οικογένειες τους και τους αγαπημένους τους. Ακόμη και αν δεν σε σκοτώσουν οι καρκίνοι και οι «θεραπείες» τους, θα σε σκοτώσουν τα κόστη τους.

Ο νεοφιλελευθερισμός μιας τέτοιας λογικής είναι πρόδηλος: Η πολιτική ευθύνη είναι συλλογική ενώ η ευθύνη υγείας είναι ατομική.

Μαζί τα φάγαμε άρα εσείς θα τα πληρώσετε, μόνος σου αρρώστησες άρα εσύ και οι δικοί σου θα τα πληρώσουν.

Ξεχνά φυσικά ο κος υπουργός πως πολλοί καρκίνοι παγκοσμίως είναι επαγγελματικοί ή και βιομηχανικοί: Είναι οι μεγάλες εταιρίες και η έλλειψη ελέγχων στις πρακτικές τους που εισάγουν χιλιάδες καρκινογόνα στα μικρο και μακροπεριβάλλοντα.

Έτσι λοιπόν, δεν επιχειρείται να παροπλιστεί αυτός που κατασκευάζει την σφαίρα και πυροβολεί τους πληθυσμούς με σφαίρες καρκίνου αλλά να εξοντωθούν όσοι ατελείς περισσότερο ή λιγότερο αθώοι δεν κατάφεραν έγκαιρα να αποφύγουν τις «σφαίρες καρκίνου».

Στοχοποιούνται έτσι διπλά οι άμαχοι, πράγμα διόλου παράλογο για μια κυβέρνηση που έγινε λίαν προσφάτως οπαδός της «ευθύνης» και του ρεαλισμού, με άλλα λόγια υποστηρίκτρια της μετάθεσης ευθυνών και του status quo.

Ας είμαστε λοιπόν ρεαλιστές. Ακόμη και στις πιο προηγμένες χώρες, ένα τόσο πλήρες δίκτυο καρκινικών εξετάσεων που να καλύπτει ολόκληρο τον πληθυσμό δεν είναι ακόμη εφικτό.

Πόσο μάλλον σε μια χώρα που το δημόσιο σύστημα υγείας της, με όλα τα τεράστια προβλήματα που είχε στο παρελθόν, διαλύεται συστηματικά τα τελευταία 5 χρόνια.

Είναι σαν κάποιος να έχει τροχαίο επειδή το οδικό δίκτυο είναι κατεστραμμένο και το κράτος να του ζητάει και τα ρέστα επειδή δεν φορούσε κράνος.

Αυτό κι αν είναι υπευθυνότητα, αυτό κι αν είναι ρεαλισμός.

Αν θέλει λοιπόν ο κος Κουρουμπλής να μάθει για την κατάσταση του συστήματος υγείας, ας ρωτήσει το συντρόφι του τον υπουργό πολιτισμό κο Ξυδάκη.

Τον απερίγραπτο κο Ξυδάκη.

Σε πρόσφατη τηλεοπτική του εμφάνιση, υπάλληλοι των βοθροκάναλων των ολιγαρχών των ρώτησαν γιατί δεν υπάρχει γιατρός στην Ακρόπολη και τι προτίθεται να πράξει ο ίδιος για αυτό: Η απάντηση του ήταν αποστομωτική: Όχι μόνο δεν υπάρχει γιατρός στην Ακρόπολη, αλλά δεν υπήρξε και ποτέ γιατρός στη… Δήλο.

Έτσι λοιπόν πήρε ο Ξυδάκης τον υπουργό αμύνης Καμμένο και του ζήτησε να του στείλει κανά κληρωτό γιατρό αλλά του Πάνου του χαν τελειώσει γιατί τους έχει στείλει όλους στα νησιά.

Κατέληξε λοιπόν ο Ξυδάκης στη διαπίστωση ότι δεν υπάρχουν γιατροί στην Ελλάδα γιατί έχουν μεταναστεύσει.

Γιατροί υπάρχουν. Και καλοί γιατροί. Αρμόδιοι υπουργοί δεν υπάρχουν καθώς οι περισσότεροι είναι διαχρονικά αναρμόδιοι και γυρολόγοι της πολιτικής.

Δεν του πέρασαν από το μυαλό του Ξυδάκη οι λόγοι για τους οποίους οι γιατροί μεταναστεύουν: Μνημόνια λέγονται και εργασιακός μεσαίωνας για όλους εκτός από τους διαχρονικά προνομιούχους.

Δεν πέρασε από το μυαλό του ότι αν έκανε προκήρυξη θέσης για ιατρό στην Ακρόπολη χιλιάδες γιατροί θα υπέβαλαν τα χαρτιά τους.

Φυσικά και δεν θα μπορούσε να του περάσει από το μυαλό του κάτι τέτοιο.

Δεν είναι ο Ξυδάκης ή ο κάθε Ξυδάκης που αποφασίζει πολιτικές για το υπουργείο του. Το κουαρτέτο είναι πλέον το κέντρο λήψης αποφάσεων.

Αλλά ας σπουδάσουμε κι άλλο ρεαλισμό.

Είπαμε πως ακόμη και στις πιο προηγμένες χώρες δεν είναι ακόμη εφικτή η δημιουργία δικτύων διαγνωστικών εξετάσεων που να καλύπτουν ολόκληρο τον πληθυσμό.

Ακόμη όμως κι αν κάτι τέτοιο ήταν άμεσα εφικτό, δε θα ταν ικανό να λύσει όλα τα θέματα  που αφορούν τη διάγνωση του καρκίνου.

Όπως πρόσφατα δημοσιοποίησα, σε μια αρκετά προηγμένη χώρα, την Ελβετία, πρόσφατη μεγάλη έρευνα αμφισβήτησε τα οφέλη των δικτύων συστηματικής μαστογραφίας. Εικάζω ότι παρόμοια ζητήματα είναι δυνατόν να προκύψουν και για τα διαγνωστικά δίκτυα που αφορούν και άλλους καρκίνους και όχι μόνο του μαστού.

Προτρέπω τον κο υπουργό να δει τη σχετική έρευνα.

Αλλά δεν μπορεί.

Είναι σαν να ζητάω από τον Σόιμπλε να τρέξει να προλάβει τις εξελίξεις.

Δεν μπορεί να το κάνει αυτό κυριολεκτικά γιατί είναι σακάτης όπως ο κος Κουρουμπλής είναι τυφλός.

Γιατί τόση κακότητα κε Αργυρίου;

Θα σας πω γιατί. Γιατί από τα τέλη της δεκαετίας του 1990, στην Ελλάδα ήρθε μια ύπουλη προπαγάνδα που ήθελε τους ανθρώπους με ειδικές ανάγκες, τους ΑΜΕΑ, ανθρώπους με ειδικές ικανότητες.

Και σίγουρα υπάρχουν αρκετοί ΑΜΕΑ που ντροπιάζουν εμάς, τους ανθρώπους που ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΕΙΔΙΚΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ, (παρεμπιπτόντως, δε γνωρίζω πλάσμα υγιές ή μη, που να μην έχει ειδικές ανάγκες) με τη δύναμη της θέλησής τους, τις ικανότητες και τις δεξιότητες τους, αυτό δεν σημαίνει όμως ότι πολλοί περισσότεροι ΑΜΕΑ δεν χρειάζονται όχι μόνο ευκαιρίες ενσωμάτωσης και απασχόλησης αλλά και βοήθεια, άπλετη βοήθεια.

Υπάρχουν γέροι κοτσανάτοι που βάζουν κάτω τρεις μεσήλικες και δύο εφήβους μαζί. Αυτό όμως δεν κάνει τους όλους τους γέρους Άτομα Με Ειδική Αντοχή στο Χρόνο. Οι περισσότεροι γέροι παραμένουν Άτομα με Ειδική Φθορά από το Χρόνο και χρίζουν βοήθειας.

Αυτοί οι ευφημισμοί ήταν ο δούρειος ίππος για μια βρωμερή ιδεολογία που ήθελε τους αδύναμους ισοδύναμους όλων των άλλων. Δεν χρειαζόντουσαν βοήθεια. Ευκαιρίες χρειαζόντουσαν. Και όσο και αν συμφωνώ στο δεύτερο, αυτό εμφανίστηκε από τους «εκσυγχρονιστές» με έναν τέτοιο μαγικό τρόπο που απέκλειε το πρώτο.  Έτσι προετοιμάστηκαν οι κοινωνίες για τους νέους Καιάδες της ατομικής ευθύνης, όπου σήμερα, μαζί με τους ΑΜΕΑ ρίχνονται και όλοι οι υπόλοιποι αδύναμοι άνθρωποι στο όνομα της συλλογικής οικονομικοπολιτικής ευθύνης.

Όταν λοιπόν ένας ΑΜΕΑ όπως ο Κουρουμπλής, σκέφτεται να εφαρμόσει τις θεωρίες της ατομικής ευθύνης στην κατηγορία ΑΜΕΑ που λέγονται ασθενείς, καλά θα κάνει να κοιτάξει στον καθρέφτη.

Αλλά δεν μπορεί: και δεν μπορεί γιατί το φως του το έχασε όταν πάτησε γερμανική νάρκη ξεχασμένη από τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο.

Ας πρόσεχε.

Αυτό προτείνει η θεωρία της απόλυτης ατομικής ευθύνης την οποία εν αγνοία του επικαλείται ο κος Κουρουμπλής για τους καρκινοπαθείς: Ας πρόσεχε.

Δεν φταίνε οι Γερμανοί για τις νάρκες που βάλανε: Ο κος Κουρουμπλής φταίει που τις πάτησε.

Τόσοι και τόσοι άλλοι δεν τις πατήσανε. Αυτός την πάτησε.

Οφείλει λοιπόν αναδρομικά να καταβάλει στο κράτος τα νοσήλεια της μετατραυματικής του περίθαλψης.

Ο άνθρωπος που πάτησε γερμανική νάρκη μας οδηγεί τυφλά πλέον μέσω της κυβέρνησης της οποίας μετέχει στο νέο γερμανικό ναρκοπέδιο και μας προτρέπει να το ιχνηλατήσουμε με τα κορμιά μας.

Πολλοί από εμάς έχουμε πατήσει ήδη τις νέες γερμανικές νάρκες του χρέους και των μνημονίων. Ακόμη περισσότεροι θα τις πατήσουμε.

Κι όλα αυτά γιατί στην Ελλάδα υπάρχει μια ειδική μα κυρίαρχη ομάδα ΑΜΕΑ που μεταμφιέζουν τις ειδικές τους ανάγκες σε ειδικές δεξιότητες και ικανότητες.

Μια ομάδα που η ειδική της ανάγκη είναι να παρασιτεί εις βάρος όλως των υπολοίπων και μετά όχι μόνο να επιρρίπτει αλλά και να μεταθέτει τις βαρύτατες ευθύνες της σε όλους τους υπολοίπους.

Πολιτικοί και ολιγάρχες είναι οι κυρίαρχοι ΑΜΕΑ που οι ευθύνες τους είναι κυρίες δικές μας, οι ζωές μας και οι περιουσίες μας δικές τους και οι δικές μας ευθύνες αποκλειστικά δικές μας. ο

Η πολιτική στη χώρα μας, είναι το αποκορύφωμα των παθογενειών της, αυτή που εκτρέφει και εκτρέφεται από όλες τις υπόλοιπες.

Είναι το απόλυτο καρκίνωμα. Ας εφεύρουμε λοιπόν και ας εφαρμόσουμε διαγνωστικό δίκτυο για όλο το πολιτικό προσωπικό της χώρας με τεστ ανίχνευσης ψεύδους.

Αυτό το δίκτυο το λέγανε κάποτε ανεξάρτητη δημοσιογραφία.

Έχει καιρό που μας άφησε χρόνους όμως.

Χρονίως, η δημοσιογραφία είναι μια μορφή καρκίνου.

Για ένα τόσο άρρωστο σύστημα εξουσίας, κάθε μορφή υγείας δεν είναι ατομική ευθύνη. Είναι δημόσιος κίνδυνος.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο λοιπόν, το σχέδιο Κουρουμπλή δεν είναι ένα πεφωτισμένο μοντέλο προληπτικής ιατρικής όπως θα μπορούσε να είναι για άλλες χώρες.

Είναι ένα ακόμη βήμα στην ελληνική γενοκτονία. Ένα ακόμη εγχείρημα κοινωνικού δαρβινισμού: μόνο όσοι μπορούν να επιβιώσουν, θα επιβιώσουν.

Ο νεοφιλελευθερισμός λοιπόν, εξελίσσεται από οικονομική θεωρία σε εφαρμοσμένο οικονομικό ναζισμό.

Δεν χρειάζεται στρατόπεδα συγκέντρωσης. Μπορεί να σκοτώνει ανθρώπους στα σπίτια τους, όταν δεν τους τα παίρνει.

Δεν χρειάζεται να κάνει εφόδους για να κατάσχει τιμαλφή. Έχει τους κρατικούς μηχανισμούς των κρατών που διαλύει για να το κάνει αυτό.

Δεν χρειάζεται να μιλάει για την ανωτερότητα καμιάς φυλής: Η ανωτερότητα της οικονομίας είναι πρόδηλη.

Δεν χρειάζεται να συντρίψει την αντίσταση ή κάποια άλλη πολιτική προσέγγιση καθώς άμεσα ή έμμεσα τις έχει προ πολλού εξαγοράσει και οι υποχρεώσεις αυτές πρέπει να τηρηθούν.

Και όσοι τον υπηρετούν, ανεξαρτήτως ιδεολογικών καταβολών, φέρουν την ευθύνη των πράξεων που τους επιβάλει.

Χρειαζόμαστε έναν τρόπο αντιμετώπισης αυτού του αθεράπευτα καρκινικού ρεαλισμού.

Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com, 7/8/2015

Read More »

Φονιάδες των λαών, Τούρκοι

Στις 20 του Ιούλη του 2015, 32 νεαροί ακτιβιστές χάσαν τη ζωή τους ως αποτέλεσμα τρομοκρατικής επίθεσης στην τουρκική πόλη Σουρούκ.

Ποιο το έγκλημα τους; Χιλιάδες νέοι συγκεντρώθηκαν εκείνες τις ημέρες στην πόλη για να εκφράσουν την έμπρακτη αλληλεγγύη τους στο μαρτυρικό Κομπάνι καθώς σκόπευαν να μεταβούν στην κατοικημένη κυρίως από κούρδους κωμόπολη στα σύνορα Τουρκίας Συρίας και να βοηθήσουν στην ανοικοδόμησή της μετά τις λυσσαλέες μάχες που έδωσαν οι Κούρδοι κάτοικοι κατά των τζιχαντιστών τους οποίους –προς το παρόν τουλάχιστον- έχουν καταφέρει να εκδιώξουν.

Παρότι δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι για την ταυτότητα, πόσο μάλλον για τα κίνητρα του τρομοκράτη του Σουρούκ, κρίνεται πιθανό το κίνητρο του να υπήρξε ο τζιχαντισμός.

Την επομένη της επίθεσης ο πλανήτης δεν είπε “je suis Suruc”.

Κούρδοι αυτονομιστές εξοργισμένοι από την ανοχή σε βαθμό συνέργειας του καθεστώτος Ερντογάν με τους τζιχαντιστές, κάναν μεμονωμένες επιθέσεις εναντίων τούρκων αστυνομικών.

Και κάπου εδώ ξετυλίγεται το κουβάρι της τουρκικής πολιτικής στην περιοχή. Οι Τούρκοι πήγαν την στήριξη προς τους τζιχαντιστές ένα βήμα παραπέρα από τους δυτικούς συμμάχους τους.

Πρέπει να εκλαμβάνεται ως βεβαιότητα ότι μετά την αραβική άνοιξη την οποία δημοκράτες και αριστεροί όλων των τάσεων στήριξαν σαν μια γενικευμένη δημοκρατική αφύπνιση των πληθυσμών της περιοχής όταν η κινητήριος δύναμη ήταν ο υποκινούμενος από δυτικές και αραβικές κυβερνήσεις και οργανώσεις ισλαμισμός, ήταν τα ακραία ισλαμιστικά στοιχεία εκείνα τα οποία πρωτίστως επωφελήθηκαν του εξοπλισμού και της χρηματοδότησης των συγκεκριμένων κυβερνήσεων που δόθηκαν προκειμένου να ανατραπούν τα μπααθικά κοσμικά καθεστώτα στην περιοχή.

Η ανάμειξη αμερικανών, βρετανών και σαουδαράβων στον εξοπλισμό των αντιφρονούντων, κυρίαρχα ισλαμιστικών πεποιθήσεων για την ανατροπή των κοσμικών καθεστώτων η οποία οδήγησε στον άνοδο του τζιχαντισμού και στο γενικευμένο χάος, έχει φτάσει σε τραγελαφικά σημεία:

Τον Ιούνιο του 2015, ο Ολλανδικής υπηκοότητας 37χρονος Bherlin Gildo, βρίσκεται αντιμέτωπος με κατηγορίες για τρομοκρατία στη Συρία.

Οι συνήγοροι υπεράσπισης του δεν αρνούνται τις κατηγορίες. Αντιθέτως ακολουθούν μια ευφυέστατη υπερασπιστική γραμμή: χρησιμοποιώντας και δημοσιεύματα του βρετανικού τύπου, οι δικηγόροι του Gildo καταδεικνύουν ότι οι ομάδες στις οποίες μετείχε ο Gildo, λάμβαναν εξοπλισμό από τη βρετανική κυβέρνηση και τις μυστικές υπηρεσίες της. Αν ο Gildo λοιπόν κρινόταν ως τρομοκράτης, πως θα έπρεπε να κριθεί ο συνεργός του, η κυβέρνηση της Μ. Βρετανίας;

Ως εκ τούτου, η δίκη κατέρρευσε.

Και κατέρρευσε γιατί οι μεγάλες δυνάμεις είναι οι μεγάλοι τρομοκράτες που εργαλεικά χρησιμοποιούν ενίοτε ελάσσονες τρομακρατικές δυνάμεις.  

Καθίσταται προφανές πως ο τζιχαντισμός ήταν αρχικά και για μια ακόμη φορά εργαλείο του δυτικού ιμπεριαλισμού καθώς και της ατζέντας των σαουδαράβων και των νεοθωμανικών οραμάτων του Ερντογάν, ενώ με βάση την ιστορική εμπειρία, κανείς δεν πρέπει να βιαστεί να απαλλάξει το Πακιστάν και το Ισραήλ από τέτοιου είδους ευθύνες.

Όπως προαναφέραμε, η Τουρκία πήγε ένα βήμα παραπέρα. Όχι μόνο υπήρξε υποκινητής και σπόνσορας του τζιχαντισμού αλλά έκανε και χρυσές δουλειές μαζί του.

Δυτικοί αξιωματούχοι περιγράφουν πως τα στοιχεία για το λαθρεμπόριο πετρελαίου και αρχαιοτήτων μεταξύ τζιχαντιστών και Τουρκίας είναι αδιάσειστα.

Είναι λογικό λοιπόν η Τουρκία να κάθεται άπραγη ακόμη και όταν οι τζιχαντιστές φθάναν στα σύνορά της. Άλλωστε, οι business του πολέμου ήταν ακόμη πιο εφικτές με τους τζιχαντιστές στα σύνορα.

Για να στραφεί κατά των συνεταίρων του, ο Ερντογάν ήθελε σοβαρά ανταλλάγματα, με πρώτα από όλα το κεφάλι του Σύριου προέδρου Άσαντ, κάτι που θα του επέτρεπε να παίξει το δικό του παιχνίδι επιρροής στην ευρύτερη περιοχή.

Μετά το χτύπημα στο Σουρούκ, η Τουρκία βγαίνει από την απραξία της. Παραχωρεί αεροπορική βάση της στους αμερικάνους κι ευθύς αμέσως προχωρά σε αεροπορικά χτυπήματα κατά θέσεων των τζιχαντιστών στη Συρία και … κατά του κουρδικού εργατικού κόμματος (PKK) στο Β. Ιράκ.

Ουσιαστικά πρόκειται για τουρκική εισβολή και καταστρατήγηση κάθε έννοιας διεθνούς δικαίου.

Η συγκυρία είναι όμως ευνοϊκή: Οι επιθέσεις συνασπισμού Σαουδαράβων και άλλων αραβικών κρατών κατά των σιιτών επαναστατών στην Υεμένη δεν έχει συναντήσει σχεδόν κανένα εμπόδιο από τη διεθνή κοινότητα.

Μπορούν λοιπόν πλέον οι ισχυρές δυνάμεις στην περιοχή ανεμπόδιστα να προβούν σε ξεκαθαρίσματα παλιών λογαριασμών.

Η συμφωνία Ιράν-ΗΠΑ που μαλάκωσε το πρώτο, αφήνει τους μειωνοτικούς πληθυσμούς της περιοχής ακόμη πιο απροστάτευτους.

Και από την εξωτερική πολιτική ας περάσουμε στην εσωτερική πολιτική της Τουρκίας.

Παρότι ο Ερντογάν κέρδισε τις εκλογές του Ιούνη, το αποτέλεσμα ήταν ήττα για τη μεγαλομανία του που επιδίωκε μια συντριπτική νίκη για να αναθεωρήσει το σύνταγμα και να αποδώσει στον προεδρικό του εαυτό ακόμη μεγαλύτερες δυνάμεις.

Ο Ερντογάν μπορούσε να κοιτάξει για συγκυβέρνηση είτε προς την εθνικιστική δεξιά είτε προς την φιλοκουρδική αριστερά την οποία τα τελευταία χρόνια είχε προσεγγίσει.

Οι βομβαρδισμοί του PKK στο βόρειο Ιράκ, δηλώνουν εμπράκτως το ποια επιλογή έχει ήδη κάνει ο Ερντογάν.Μόλις σήμερα άλλωστε η τουρκική "δικαιοσύνη" διώκει τον ηγέτη του φιλοκουρδικού αριστερού κόμματος για "υποκίνηση" σε βία και άλλες βαριές κατηγορίες. Η Τουρκία χρησιμοποιεί ως άλλοθι τον Τζιχαντσιμό για να καθαρίσει την μπουγάδα με τους Κούρδους και φιλικές προς αυτούς πολιτικές δυνάμεις.

Μήνες πριν είχα προβλέψει πως «ο πόλεμος κατά των τζιχαντιστών» έγινε μονάχα για τα μάτια του κόσμου και πως δεν επρόκειτο να τους αποδυναμώσει σοβαρά. Οι τζιχαντιστές είναι ένας μπαλαντέρ του χάους που οι μεγάλες δυνάμεις μπορούν να χρησιμοποιούν όπως αυτές γουστάρουν για να διαμορφώνουν τις συνθήκες που επιθυμούν στην περιοχή.

Έτσι λοιπόν βλέπουμε το παράδοξο, ενώ μαίνεται η υποτιθέμενη εκστρατεία κατά των τζιχαντιστών, οι Σαουδάραβες να την πέφτουν στην Υεμένη και οι Τούρκοι στους Κούρδους του Β. Ιράκ.

Είχαμε τονίσει πως η μοναδική δύναμη πως πολεμά τους Τζιχαντιστές είναι οι Κούρδοι και δευτερευόντως ο Άσσαντ ενώ υπήρχε και συνδρομή του Ιράν.

Με το Ιράν να έχει δελεαστεί από ύπουλες διπλωματικές προσεγγίσεις και το διεθνές δίκαιο να έχει γίνει σμπαράλια, οι Τούρκοι μπορούν να χτυπούν αυτούς που από μόνοι τους αναχαιτίζουν τον τζιχαντισμό: Τους Κούρδους.

Αναμενόμενο ήταν το PKK να παύσει την εκεχειρία με τους Τούρκους.

Το κουρδικό ζήτημα μπαίνει σε άλλη φάση, πιο αιματηρή.

Γιατί μπορεί να υπάρχουν παράγοντες στις ΗΠΑ που θέλουν κάποια μικρά ημιαυτόνομα Κουρδιστάν στη Συρία και το Ιράκ εξαρτημένα πλήρως από αυτούς, καμία μεγάλη δύναμη όμως δε θα ήθελε ένα μεγάλο Κουρδιστάν καθώς αυτό θα ήταν μια δύναμη δημοκρατίας και προόδου, πόσο μάλλον όταν κάτι τέτοιο θα σήμαινε και τον ακρωτηριασμό της συμμάχου Τουρκίας…

Η Ελλάδα, σπρωγμένη σε μια δίνη χρέους, έβλεπε τα τελευταία χρόνια φιλικές της χώρες που αποτελούσαν και ερείσματα εξωτερικής πολιτικής να διαλύονται και τηρούσε σιγή ιχθύος.

Αντίθετα, έσπευσε να στηρίξει και να δώσει τεχνογνωσία χρέους στα φιλοναζιστικά ανδρείκελα της νέας κυβέρνησης της Ουκρανίας.

Όσον αφορά το Κουρδικό, να μην ξεχνάμε ότι ήταν κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με πρωταίτιο τον Πάγκαλο που παρέδωσε τον αρχηγό του PKK Οτσαλάν έστω και έμμεσα στους Τούρκους.

Στην Ελλάδα πλέον δεν επιτρέπεται να ασκήσει ανεξάρτητη εσωτερική πολιτική,  πόσο μάλλον εξωτερική.

Η Ελλάδα θα είχε κάθε συμφέρον να θέλει έστω και άρρητα ένα μεγάλο Κουρδιστάν. Αντιθέτως, σήμερα συνεχίζει την πολιτική πρόσδεσης στο άρμα του ισραηλινού μιλιταρισμού που εγκαινίασε ο ΓΑΠ.

Η Ελλάδα που έχει πουλήσει τους Κούρδους, που έχει πουλήσει τους Κύπριους, η Ελλάδα που πουλάει τους Έλληνες.

Σήμερα ο Ανανιστής πρόεδρος της Κύπρου Αναστασιάδης κάνει καλαμπουράκια λέγοντας πως επιθυμεί από καρδιάς μετά την επίλυση του κυπριακού η νήσος να ονομαστεί «Ηνωμένες πολιτείες της Κύπρου».

Για να καταλάβουμε την κατάντια της ελληνικής πολιτικής, να τονίσουμε ότι από τις λίγες ελληνικές πολιτικές δυνάμεις που έβγαλαν ανακοίνωση για την τρομοκρατική ενέργεια στο Σουρούκ ήταν η νεολαία και όχι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, έχοντας γίνει πια ανδρείκελο και έχοντας γαλουχήσει την αρχική μαγιά των ψηφοφόρων της με συνθήματα και πανηγύρια, αντιμετωπίζει μεγάλο κομμάτι των διεθνών εξελίξεων ως φαινόμενα δίχως αίτια.

Επιλέγει να αγνοεί ότι το μεγαλύτερο κομμάτι της μετανάστευσης σήμερα οφείλεται στην εκτροφή του τζιχαντισμού από τις μεγάλες δυνάμεις και πως η Τουρκία είναι εστία της σωματεμπορίας στην οποία καταλήγουν μεγάλα κομμάτια των παρεκτοπισμένων πληθυσμών.

Η βιομηχανία της μετανάστευσης είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τη βιομηχανία του πολέμου και τα διεθνή και ντόπια εγκληματικά δίκτυα.

Και παρότι παλεύω εδώ και χρόνια να το καταδείξω, μόλις πρόσφατα άρχισε αυτό να γίνεται αντιληπτό από τους δυτικούς πληθυσμούς και να περιγράφεται ως τέτοιο έστω και μερικώς από πολιτικές δυνάμεις και τα μήντια.

Καμία ανοχή στην επίθεση των Τούρκων έναντι των ηρωικών Κούρδων και σε αυτούς που εκκωφαντικά σιωπούν. 

Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com, 31/7/2015

Read More »