Η αντεπίθεση της Ρωσίας και ο Ψυχρότερος Πόλεμος

Όπως τονίσαμε κατά το παρελθόν, σπάζοντας τον ασφυκτικό κλοιό της δυτικής αντιρωσικής προπαγάνδας, η ουκρανική κρίση θα έχει- για την ακρίβεια ήδη έχει- δύο μεγάλους θύτες και δύο μεγάλα θύματα: Ο μεγάλος θύτης είναι οι ΗΠΑ και η πολιτική της της γεωπολιτικής απομόνωσης των αντιζήλων της ενώ στην υπαιτιότητα ακολουθεί και η άκαμπτη Γερμανία ενώ τα θύματα είναι πρωτίστως η ίδια η Ουκρανία και ακολουθεί … όλη η υπόλοιπη Ευρώπη.

Η κατάσταση επιδεινώνεται καθημερινά και κάνει τον πρώτο Ψυχρό Πόλεμο να μοιάζει με υπόδειγμα σταθερότητας.

Αλλά ας ξεκινήσουμε από την πηγή του κακού, τη φάμπρικα δημοκρατίας και ανθρωπίνων δικαιωμάτων, που εξάγει αρειμανίως τα προϊόντα της χωρίς να τα παράγει για να αποσταθεροποιεί χώρες που έχει βάλει στη μαύρη λίστα της, χώρες που δεν προσκυνούν το κυρίαρχο πολίτευμα/θρήσκευμα των ΗΠΑ: την κυριαρχία των πολυεθνικών και των λόμπι τους.

Όπως τονίσαμε στο σχετικό προηγούμενο άρθρο μας « ΟυκρανικόςΝαζισμός, Αμερικάνικος Ρατσισμός και η επόμενη μέρα του Ψυχρού Πολέμου ΙΙ», «… από το 2010 εώς το 2012 1200 άνθρωποι έχουν σκοτωθεί από την αμερικάνικη αστυνομία… Ειδικότερα για τους εφήβους ηλικιών 15-19, οι μαύροι έφηβοι διατρέχουν 2100% μεγαλύτερο κίνδυνο να σκοτωθούν από αστυνομικούς»

Και αυτός ο κίνδυνος δεν είναι απλά μια στατιστική υπερβολή. Στην αμερικάνικη αστυνομία το δόγμα «πυροβόλα πρώτα, ρώτα μετά» είναι όχι μόνο κυρίαρχο αλλά και ατιμώρητο.

Λίγες μέρες μετά την αθώωση του αστυνομικού που πυροβόλησε και σκότωσε εν ψυχρώ τον άοπλο έγχρωμο έφηβο Michael Brown και τις οργισμένες διαδηλώσεις, τη μαζική καταστολή και τις μαζικές προσαγωγές που την ακολούθησαν, ήρθε μια ακόμη σκανδαλώδης αθώωση αστυνομικών στα χέρια των οποίων πέθανε ο άοπλος 42χρονος έγχρωμος, πατέρας 6 παιδιών Eric Garner. Ποιο ήταν το έγκλημα του; Η εκδοχή της αστυνομίας ήταν ότι πουλούσε αφορολόγητα τσιγάρα.

Ο Garner αρνήθηκε της σύλληψης του με αποτέλεσμα ομάδα αστυνομικών να πέσουν πάνω του, με έναν από αυτούς να του ασκεί παράνομο κεφαλοκλείδωμα. Πλήρως ακινητοποιημένος και με το βάρος πολλών αστυνομικών στο υπέρβαρο σώμα του, ο Garner φώναζε επανειλημμένα «δεν μπορώ να αναπνεύσω», «δεν μπορώ να αναπνεύσω» για να πεθάνει μετά από κάποιο διάστημα από καρδιακή προσβολή. Την αθώωση των αστυνομικών ακολούθησαν και άλλες διαμαρτυρίες και νέα καταστολή εκ μέρους των δημοκρατικών ΗΠΑ

«Δεν μπορώ να αναπνεύσω…»

Το ίδιο φωνάζει και η Ρωσία μετά τις πολλαπλές κυρώσεις και το βρώμικο εμπορικό πόλεμο που ασκούν οι ΗΠΑ και ο ηλίθιος λαγός της οι Βρυξέλλες στη Ρωσία.

Στον παράνομο οικονομικό στραγγαλισμό της Ρωσίας έρχεται τις τελευταίες μέρες να κουμπώσει και ο στρατιωτικός στραγγαλισμός της με την ενίσχυση της «αντιπυραυλικής ασπίδας» στην Πολωνία, την τοποθέτηση πάνω από 100 τάνκς Abrahams σε χώρες της βαλτικής, τον πενταπλασιασμό των αεροπορικών δυνάμεων και την αύξηση της ναυτικής παρουσίας του ΝΑΤΟ στην περιοχή.

Το ΝΑΤΟ, στην πιο αδύναμη φάση του, προκαλεί με το χειρότερο τρόπο την αναγεννημένη από τις στάχτες της Ρωσία.

Με τις ευλογίες της επίσημης πολιτικής ηγεσίας των ΗΠΑ φυσικά καθώς με ψήφισμα της 4^ης Δεκεμβρίου, η βουλή των αντιπροσώπων ψήφισε με τη συντριπτική πλειοψηφία των 411 ψήφων υπέρ και μόλις 10 κατά, την συνέχιση άσκησης πιέσεων στη Ρωσία από ΗΠΑ ΕΕ και τους συμμάχους τους, ώστε αυτή ανάμεσα σε άλλα να ακυρώσει την ένταξη της Κριμαίας ενώ παράλληλα το ψήφισμα προωθεί τον στρατιωτικό εξοπλισμό της οικονομικά εξουθενωμένης Ουκρανίας. Το ψήφισμα μάλιστα έχει το θράσος να καταδικάσει τη Ρωσία για «εξοπλισμό του Σύριου Προέδρου» όταν πολλά από τα όπλα με τα οποία οι ΗΠΑ εξόπλισαν τους επαναστάτες κατά της κυβέρνησης της Συρίας βρέθηκαν στα χέρια των τζιχαντιστών και συνέβαλαν στη δημιουργία του Ισλαμικού Χαλιφάτου.

Το ψήφισμα αυτό που αναμένεται να εγκριθεί και από το κονγκρέσο, δικαίως έχει χαρακτηριστεί ως «ψήφισμα πολέμου». Μην ξεχνάμε άλλωστε πως ήταν ο εμπορικός και οικονομικός αποκλεισμός της Ιαπωνίας από τις ΗΠΑ που την έσπρωξε στο να χτυπήσει στο Περλ Χάρμπορ χωρίς καν να υπάρχει στρατιωτικός αποκλεισμός όπως συμβαίνει τώρα στη Ρωσία.

Επιστρέφοντας στο σήμερα και το ψήφισμα κατά της Ρωσίας, ελάχιστοι ήταν οι αμερικάνοι πολιτικοί που αντέδρασαν σε αυτό.

Ανάμεσα τους, ο πρώην δημοκρατικός προεδρικός υποψήφιος Dennis Kucinich ο οποίος δήλωσε πως με αυτήν την κίνηση ας ξεκινήσουν «οι ΗΠΑ να προετοιμάζονται για πόλεμο με τη Ρωσία» ενώ, στο ίδιο μήκος κύματος , ο πρώην ρεπουμπλικάνος προεδρικός υποψήφιος και ηγέτης του κόμματος του τσαγιού Ron Paul δήλωσε πως το ψήφισμα δεν είναι τίποτε άλλο από «16 σελίδες προπαγάνδας πολέμου που θα έπρεπε να κάνει ακόμη και τους νεοσυντηριτικούς να κοκκινίζουν» και πως αυτά είναι «ολισθηρά μονοπάτια που μπορεί να οδηγήσουν σε πόλεμο».

Να σημειωθεί ότι ο ίδιος ο Paul και το κόμμα του έχουν πέσει θύματα προπαγάνδας τόσο από τα διατλαντικά μήντια όσο και από την αριστερά που χαρακτηρίζουν κατά την προσφιλή τους συνήθεια ένα κόμμα φιλελεύθερο μεν αλλά που αντλεί τις θέσεις του από τις ιδρυτικές αρχές της αμερικανικής δημοκρατίας και είναι σαφώς αντιιμπεριαλιστικό ως … ακροδεξιό και πως με την απομάκρυνση του Ron Paul από την κεντρική πολιτική σκηνή, η μόνη ελπίδα για να μην εξελιχτεί πλήρως ο 21^ος αιώνας σε έναν αιώνα χάους είναι το μικρό διάλειμμα ισορροπισμού που μπορεί να προσφέρει η εκλογή του γιου του, Rand Paul στον προεδρικό θώκο των ΗΠΑ.

Και η κατακραυγή της πολιτικής στραγγαλισμού της Ρωσίας από τις ΗΠΑ δεν περιορίζεται μόνο σε αντιιμπεριαλιστές αμερικάνους πολιτικούς: Ακόμη και ο διαβόητος αρχιτέκτονας του αιματηρού αμερικάνικου ιμπεριαλισμού της δεκαετίας του 1960 Henry Kissinger που διατηρεί ακόμη και σήμερα σημαντική επιρροή στους κύκλους τους Ουάσινγκτον, προειδοποιούσε ήδη από το Νοέμβριο του 2014 για ένα νέο ψυχρό πόλεμο και χαρακτήριζε τις πολιτικές της Δύσης στο χειρισμό της Ουκρανικής Κρίσης ως «θανάσιμο λάθος» ενώ τέτοιες απόψεις έχει φιλοξενήσει και το Foreign Affairs, έντυπο που αντανακλά τις αντιλήψεις της Τριμερούς Επιτροπής, εξόχως διατλαντιστικής.  

Οι αντιρρήσεις και οι επιφυλάξεις είναι όμως σταγόνες στον κυρίαρχο ωκεανό του διατλαντισμού της Ουάσινγκτον και των Βρυξελλών που επιχειρεί να πνίξει τη Ρωσία και να διαλύσει την Ευρώπη.

Ο Πούτιν φυσικά δεν είναι ο Garner και δεν θα επιτρέψει το στραγγαλισμό της Ρωσίας. Ήδη έχει προειδοποιήσει τους πολίτες της χώρας του για ένα δύσκολο 2015 και έχει τη συναίνεση και την εμπιστοσύνη της κοινής γνώμης για να κάνει ότι χρειαστεί.

Τονίσαμε στο προηγούμενο σχετικό άρθρο πως οι πρακτικές αυτές σπρώχνουν τη Ρωσία στην αγκαλιά της Κίνας και επισπεύδουν την έλευση του Κινεζικού αιώνα.

Οι αμερικάνοι, στην προσπάθεια τους να μη δημιουργηθεί ενιαίος ανταγωνιστικός ευρωπαϊκός πόλος, μπορεί να προκαλούν μεγάλο οικονομικό στρες στη Ρωσία αλλά αυτός αντανακλάται άμεσα στην ΕΕ.

Δεν έχει περάσει άλλωστε καιρός που η αξιωματούχους των ΗΠΑ και νεοσυντηριτικός Victoria Nuland δήλωνε στον αμερικανό πρέσβη στο Κιέβο: "Fuck EU"                                                                                                     

Οι αμερικάνοι όχι μόνο δείχνουν να μη δίνουν δεκάρα. Το αντίθετο: Νομίζουν ότι διαιρώντας θα συνεχίσουν και να βασιλεύουν:

Έτσι, μέρες μόλις πριν, o παραλίγον πρόεδρος των ΗΠΑ John McKain της κλίκας των νεοσυντηριτικών των οποίων η μεγαλομανία επιδείνωσε δραματικά την παγκόσμια κατάσταση, προκαλούσε δημοσίως τον πρωθυπουργό της Ουγγαρίας Victor Orban, αποκαλώντας τον «Νεοφασίστα δικτάτορα».

Τέτοιου είδους χαρακτηρισμούς μέχρι σήμερα ακούγαμε μόνο από τα μήντια του διατλαντισμού (με πολλή προθυμία τις υιοθετούν φυσικά και τα μήντια του διεθνισμού).

Ο λόγος που ο Orban δέχεται εδώ και καιρό τέτοιες επιθέσεις είναι ότι απέκοψε τη χώρα του από τη νεοφιλελεύθερη σιδηρά παρθένα. Ιδιαίτερα έχει ενοχλήσει επίσης τους διατλαντιστές το ότι ο Orban έχει συνάψει συμφωνία 20 δις με τη Ρωσία για τη δημιουργία πυρηνικού σταθμού ώστε να περιορίσει την ενεργειακή εξάρτηση της ενεργειακά πεινασμένης χώρας του.

«Οι Πολιτικές μας δεν υπηρετούν τα ρωσικά συμφέροντα. Υπηρετούν τα ουγγρικά συμφέροντα» δήλωσε περίπου ο Orban ο οποίος παρότι έχει αναπτύξει κατά το παρελθόν αντισοβιετική δράση και σε καμιά περίπτωση δε θέλει να δει τη χώρα του ξανά στη σφαίρα της Ρωσίας όσο δεν επιθυμεί να τη δει στη σφαίρα επιρροής της Γερμανίας ή των ΗΠΑ, εντούτοις κρίνει την υστερία της δυτικά κατασκευασμένης προπαγάνδας περί της Ρωσικής επεκτατικότητας ακριβώς όπως είναι, τουλάχιστον υπό τις τωρινές συνθήκες: Απολύτως μη πραγματιστική.

 Και η Ουγγαρία του Orban δεν αποτελεί κάποια εκκεντρική εξαίρεση Το Σεπτέμβριο του 2014 η Ρωσία μέσω της Rosatom υπέγραψε πυρηνική συμφωνία ύψους 10 δις με την Νότιο Αφρική. Από το Νοέμβριο του 2014 η Ρωσία διαπραγματεύεται παρόμοια συμφωνία με το Ιράν ενώ το Δεκέμβριο του 2014 και η Φινλανδία υπέγραψε πυρηνική συμφωνία με τη Ρωσία παρά τις οδηγίες τις ΕΕ για την αποφυγή ενεργειακών συμφωνιών με τη Μόσχα.

Αναμενόμενο ήταν λοιπόν οι κατά παραγγελία δολοφόνοι που λέγονται δυτικά μήντια να στοχοποιήσουν και τη Φινλανδία ως την επόμενη Ελλάδα.

Φυσικά ο Putin με αυτές τις συμφωνίες δεν φροντίζει μονομερώς τα Φινλανδικά ή τα Ουγγρικά συμφέροντα αλλά πρωτίστως τα Ρωσικά.

Έτσι, με τη Ρωσία περικυκλωμένη στρατιωτικά και απομονωμένη από το φυσικό εμπορικό της εταίρο την Ευρώπη, ο Πούτιν δε δίστασε να σταματήσει την ανάπτυξη του αγωγού South Stream, αφήνοντας στα κρύα του λουτρού όχι μόνο την υποκριτική κυβέρνηση της Βουλγαρίας αλλά και την έντιμη κυβέρνηση της Ουγγαρίας, υλοποιώντας αιφνιδιαστικά την δέσμευση του πως αν η ΕΕ δε συμφωνήσει με την ανάπτυξη του αγωγού, αυτή θα διακοπεί.

Τα αναμενόμενα έσοδα που θα χαθούν μόνο για τη Βουλγαρία υπολογίζονται στα 450 εκατομμύρια Ευρώ. Η ΕΕ δήλωσε πως θα αποζημιώσει τη Βουλγαρική κυβέρνηση. Το ερώτημα όμως παραμένει: Πόσους, πόσο και για πόσο θα αποζημιώνει η ΕΕ για τις συνέπειες των κυρώσεων τις οποίες η ίδια έχει επιβάλει στη Ρωσία όταν μόνο από το ρωσικό εμπάργκο στις εισαγωγές τροφίμων οι ζημίες ανέρχονται σε εκατομμύρια ευρώ για δεκάδες χώρες; 

Όπως έχουμε τονίσει και παλαιότερα, ακόμη και η Γερμανία θα κληθεί να πληρώσει βαρύ τίμημα, μέρος του οποίου εκτιμώ πως θα είναι η αλλαγή του πολιτικού της παραδείγματος στα επόμενα χρόνια.

Η στροφή της Ρωσίας στην Ασία δεν αφορά μόνο την Κίνα η οποία όπως έχουμε τονίσει πολλάκις ενδυναμώνεται διαρκώς από την αυτοδιαλυτική στάση της Δύσης.

Παράλληλη με τη διακοπή του South Stream, η Ρωσία εξαγγέλλει τη δημιουργία ενός μεγαλύτερου ακόμη αγωγού με την Τουρκία, ανάγοντας την σε σημαντικό ενεργειακό παίχτη και αυξάνοντας την ήδη αρκετά σημαντική επιρροή της σε χώρες των ενεργειακά πεινασμένων Βαλκανίων. Αυτό, για όσους δεν είναι τόσο ηλίθιοι ώστε να θεωρούν ότι η Ρωσία ασκεί γεωπολιτική με αποκλειστικό της κριτήριο τη … θρησκεία, αποτελεί μια πρωτοφανή μεταστροφή του γεωπολιτικού παραδείγματος της Ρωσίας με πολλαπλές συνέπειες που δεν είναι δυνατό να προβλεφθούν.

Αυτός ο νέος κόμβος θα περνάει και από τα ελληνοτουρκικά σύνορα.  

Δεν είναι παράλογο λοιπόν που παρά την κρίση των προηγούμενων ημερών όσον αφορά τις τουρκικές προκλήσεις σε σχέση με τα κυπριακά ενεργειακά οικόπεδα και την κυπριακή ΑΟΖ και τη δήθεν επιτακτικότητα της «εθνικής συναίνεσης» μπροστά στις τουρκικές προκλήσεις, ο Πρωθυπουργός της Ελλάδας να υποδέχεται τον Τούρκο πρωθυπουργό Νταβούτογλου, γλύφοντας τον από την κορφή ως τα νύχια και μετά το γλύψιμο Σαμαρά, ο Νταβούτογλου να πηγαίνει ήδη υγρός και έτοιμος να επιθεωρήσει την επιχείρηση τουρκοποίησης των μειονοτικών στη Θράκη.

Σε απάντηση, έρχεται η προώθηση ενός σχεδίου που είχε παγώσει για μήνες από την ισραηλινή (και όχι μόνο) πλευρά για τη δημιουργία αγωγού κατά πολύ μικρότερου του σχεδιαζόμενου Ρωσοτουρκικού που θα φέρνει φυσικό αέριο από τα ενεργειακά οικόπεδα του Ισραήλ και της Κύπρου στην Ευρώπη (φανταζόμαστε μέσω και της Ελλάδας;).Σύμβουλος του υπουργού Ενέργειας του Ισραήλ Σιλβάν Σαλόμ δήλωσε για την επιλογή του χρόνου για την πρόταση αυτή του Ισραήλ στην ΕΕ πως «τα άστρα έχουν ευθυγραμμιστεί».

Ποια άστρα εννοεί ο κύριος σύμβουλος; Μήπως αυτά της αστερόεσσας;

Από την πολυμερή διπλωματία καταντήσαμε στην πολυμερή εξάρτηση όπου η Ελλάδα θα είναι κόμβος συμφερόντων χωρίς κανένα εθνικό σχεδιασμό, χωρίς κανέναν όρο και έτσι θα άγεται και θα φέρεται στα μέτωπα του ενεργειακού πολέμου και ακόμη βαθύτερα μέσα στις ταραχές της Μέσης Ανατολής. Αλλά από την ακραία επικίνδυνη ηλιθιότητα και τυχοδιωκτισμό της κυρίαρχης πολιτικής σκηνής της Ελλάδας, ας επιστρέψουμε στην ευρύτερη σκηνή του κόσμου.

Είδαμε πως η ΕΕ απειλεί πρωτίστως τον εαυτό της καθώς τα καίρια οικονομικά πλήγματα που δέχεται η Ρωσία επιστρέφουν ακέραια στην ίδια την ΕΕ, πλήττοντας την σε μια εποχή πολυεπίπεδης κρίσης που το πολιτικό της παράδειγμα απειλείται πλέον εκ των έσω. Είχαμε τονίσει εδώ και πολύ καιρό πως οι κυρίαρχες ευρωπαϊκές πολιτικές δεν εγγυούνται την ευρωπαϊκή σταθερότητα: Αντίθετα, την υπονομεύουν όλο και πιο έντονα.

Αλλά και η πέτρα του σκανδάλου, ο μέγας υπονομευτής, οι ΗΠΑ, δε θα έπρεπε να είναι ευχαριστημένες.

Μπορεί μεν να αποτρέπουν την σύγκλιση Ευρώπης Ρωσίας αλλά ενδυναμώνουν όχι μόνο το Ρωσασιατικό παράδειγμα αλλά και άλλες φυγόκεντρες της Δύσης δυνάμεις.

Γιατί δεν είναι μόνο ο Ρωσοκινεζικές ενεργειακές συμφωνίες ύψους άνω των 700 δις αλλά και η απόφαση οι συναλλαγές τους να γίνονται εν μέρει στα εθνικά τους νομίσματα. Στην ίδια κατεύθυνση κινείται πλέον και η Βραζιλία ενώ η Κίνα αυτοδύναμα και παρά τις αμερικανικές υπονομεύσεις ίδρυσε το Νοέμβριο την ανταγωνίστρια της World Bank στην Ασία, την Ασιατική Τράπεζα Επενδύσεων Υποδομών (AIIB).

Μπορεί οι ΗΠΑ να κατέστρεψαν τα σχέδια μιας παναφρικανικής τέτοιας τράπεζας με την ανατροπή και δολοφονία Καντάφι, δεν μπορούν όμως με τα όπλα ή την απειλή όπλων να αναχαιτίσουν την επιδιωκόμενη οικονομική ανεξαρτησία πολύ μεγαλύτερων δυνάμεων.

Όσο αποτυγχάνουν οι δυτικές πολιτικές ηγεσίες να προσαρμοστούν στα νέα παραδείγματα και αρκούνται στους αμερικανικούς τραμπουκισμούς, τόσο πιο σύντομα θα υποβαθμιστεί –συνολικά- το δυτικό παράδειγμα.

 Μέσα σε ένα τέτοιο κοσμοιστορικό παράδειγμα αλλαγής, η Ελλάδα μοιάζει με πνιγμένο που κρατιέται για να επιπλεύσει.από τα αρχίδια αυτών που έχουν κάθε λόγο να τη βουλιάξουν ακόμη περισσότερο με τις μπότες τους.   

Αν δε δομήσει δικό της παράδειγμα, δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι το φουσκωμένο πτώμα της θα χρησιμοποιηθεί ως σωσίβιο από άλλους- για μια ακόμη φορά.

Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com, 10/12/2014

Read More »

Οι ακρίτες της Ρωμανίας-Μαρφινλανδίας στη χώρα του Ποτέ Ποτέ

Είναι καλό πράγμα κάποιος να ξανανακαλύπτει τον εαυτό του.

Αυτό που δεν είναι καλό είναι να δομεί μια καινούρια εικόνα για τον εαυτό του κατασκευασμένη από πειστικά ψέματα.

Προχθές ζούσα όπως έγραψα στη Ρωμανία. Από χθες μετακινήθηκα στα σύνορα Ρωμανίας –Μαρφινλανδίας.

Γιατί τα γράφω αυτά;

Προχθές στις επετειακές πορείες για τη δολοφονία Γρηγορόπουλου που είχαν διπλό ιδεολογικό φορτίο καθώς ήταν και πορείες διαμαρτυρίας για την μη χορήγηση εκπαιδευτικών αδειών στον φίλο του Ρωμανό, επιχειρήθηκε μια νέα Marfin καθώς έγινε εμπρησμός στο κατάστημα Zara στη Θεσσαλονίκη με τους υπαλλήλους να βρίσκονται μέσα την ώρα του εμπρησμού.

Ευτυχώς, αυτή τη φορά οι αναρχικοί έδειξαν την ωριμότητα να αποσβέσουν τη φωτιά και να διευκολύνουν τη ασφαλή έξοδο των υπαλλήλων.

Ποιος όμως απείλησε τη ζωή των ανθρώπων στου Zara;

Τμήματα της αριστερής δημοσιογραφίας απέδωσαν χωρίς περιστροφές την απόπειρα μιας δεύτερης Marfin σε ασφαλίτες και χρησιμοποίησαν αυτή την υπόθεση ετεροχρονισμένα για να εντοπίσουν τους ενόχους του μεγαλύτερου άμεσου πολιτικού εγκλήματος στην ιστορία της μεταπολίτευσης, αυτού της Μαρφιν, γιατί τα έμμεσα πολιτικά εγκλήματα την τελευταία πενταετία είναι πολύ μεγαλύτερα.

Λυπάμαι. Αλλά είμαι ταγμένος στην αποδόμηση της προπαγάνδας από όπου κι αν αυτή προέρχεται.

Η κορυφαία υπόθεση της Marfin το Μάϊο του 2010 με τις τρεις νεκρούς –ανάμεσα τους και μια έγκυο στον τέταρτο της μήνα-, παρότι σε κοινή θέα, αγνοήθηκε ή ακόμη ακόμη και συγκαλύφθηκε.

Οι συγγενείς και οι αγαπημένοι των νεκρών βρίσκονται ακόμη στο ασφυκτικό νέφος της αμφιβολίας και της έλλειψης δικαίου.

Αν αυτοί οι άνθρωποι έπαιρναν τα όπλα και τα έστρεφαν κατά δικαίων και αδίκων, κατά μπάτσων, αναρχικών, χρυσαυγιτών, βουλευτών και πολιτών, πολύ αμφιβάλω για το αν ο πασίγνωστος blogger Πιτσιρίκος θα έγραφε μετά μανίας άρθρα υπεράσπισής τους με πρώτο το «Κλάστε μέντες φλώροι της Γκόθαμ, ο Batman γύρισε στην πόλη» γιατί δε θα είχε γυρίσει ο Batman στην πόλη αλλά o Joker.

Στον ένοπλο λοιπόν η δεύτερη πιο σημαντική αρετή μετά την τόλμη είναι η διακριτική ικανότητα, η ικανότητα να διακρίνεις ανάμεσα στο ποιος είναι ένοχος και αθώος.

Το τσουβάλιασμα μιας ολόκληρης κοινωνίας είναι επικίνδυνη πρακτική. Με αυτή τη λογική, η ανθρωπότητα βιάζει τον πλανήτη οπότε να τιμήσουμε αυτούς που θα ξεκινήσουν έναν πυρηνικό πόλεμο για να απαλλάξουν τον πλανήτη από αυτό το δίποδο μικρόβιο.

Υπερβάλλω βέβαια. Αλλά ποιος δεν υπερβάλει αυτές τις μέρες;

Η ιστορία των αντιεξουσιαστών στη χώρα δεν είναι τόσο ρόδινη όσο επιχειρεί να την παρουσιάσει η τωρινή αναθεώρησή της.

Για δεκαετίες ολόκληρες αυτούς που σήμερα φωτογραφίζουν ως ασφαλίτες οι αντιεξουσιαστές μπαίναν και βγαιναν στις πορείες και κάναν τα δικά τους.

Και αν και ήταν προφανές ότι σε τέτοιες κινητοποιήσεις πάντα και παντού υπήρχε το στοιχείο της προβοκάτσιας, δεν υπάρχει ούτε ένας αντιεξουσιαστής που θα ορκιστεί στο όνομα της αναρχίας ότι οι αναρχικοί ουδέποτε βάλαν φωτιές, ουδέποτε βάλαν μολότωφ και γκαζάκια γιατί απλά θα λέει ψέματα μέχρι το κόκκαλο του. Αντιθέτως, οι άτυποι ηγέτες τους έχουν φτιάξει το προφίλ τους πάνω σε τέτοιες ενέργειας αψηφισιάς.

Φτάσαμε σε πλήρη αντιστροφή της προπαγάνδας.

Να υπενθυμίσω ότι στα τέλη του 1990 και στις αρχές του 2000, οι αντιεξουσιαστές όπως έχει περιγραφεί συμπλησίασαν τους ποινικούς. Έτσι αποκτούσαν παραβατικούς μυς και οι μυς είχαν την πολιτική κάλυψη μιας υποτιθέμενης ιδεολογικής ομπρέλας και την πίεση που αυτή ασκούσε στο δικαστικό σύστημα και στις αποφάσεις του.

Θυμηθείτε πόσο συχνά βλέπατε σε σοκάκια αφίσες με συνθήματα του τύπου «Ελευθεριά στον αγωνιστή τάδε ή δείνα» όταν στην ουσία ήταν απλά ποινικοί με επαφές στον αντιεξουσιαστικό χώρο και τους δικηγόρους του.

Όχι, δε γέμισε Γκάντι και Μάρτιν Λούθερ Κινγκ αυτή η βρώμικη χώρα όπου ακόμη και οι ιδεολόγοι παίζουν βρώμικα.

Αυτά τα θέματα η αριστερά και οι αρθρογράφοι της φρόντιζαν να τα θάβουν λιντσάροντας ηθικά όσους επιχειρούσαν να τ’ αναδείξουν, προβάλλοντας τους ως συστημικούς, ακόμη ακόμη και καθεστωτικούς, φωτογραφίζοντας τους ως παπαγαλάκια της συστημικής προπαγάνδας.

Σίγουρα δεν εξισώνω τη δράση του αντιεξουσιαστικού χώρου με τη δράση του εξουσιαστικού μπλοκ. Σίγουρα η κλίμακα διαφέρει απίστευτα. Απλά έχω αλλεργία στην προπαγάνδα… από όπου κι αν αυτή προέρχεται.

Παρότι λοιπόν είμαι πολέμιος κι όχι απλά αντίπαλος των Σαμαρά και Βενιζέλου όσο και κάθε άλλο ενταγμένος αριστερός και μάλλον περισσότερο καθώς εγώ δεν είμαι ενταγμένος-, παρότι πραγματικά θα προτιμούσα χωρίς δεύτερη σκέψη αυτούς μέσα και το Ρωμανό έξω όπως έχω ξαναγράψει, ποτέ δεν θα έβαζα τίτλο στην προφανή και πέρα για πέρα αληθή δήλωση του διαταραγμένου απολυταρχικού Σαμαρά «"Υμνήσατε έναν απεργό πείνας, αλλά ξεχάσατε ότι o νεαρός αυτός έχει καταδικαστεί σε 15 χρόνια κάθειρξη για ληστεία με καλάσνικοσφ», ποτέ δε θα έβαζα τίτλο λοιπόν, το «Ανατριχίλα στη Βουλή από τα όσα είπε ο Σαμαράς για Ρωμανό χωρίς να έχει καν το θάρρος να αναφέρει το όνομα του» όπως έκανε το site του HotDoc  που ούτως ή άλλως εκτιμώ.

Μπορεί να έγραφα «ο τιμητής και προστάτης των μεγαλοαπατεώνων που τίναξαν την ελληνική οικονομία στον αέρα και εξαθλίωσαν τη χώρα τα βάζει με νεαρό απεργό πείνας».

Αν χρησιμοποιώ τις μεθόδους των αντιπάλων μου, τι με κάνει καλύτερο από αυτούς; Η εκ προοιμίου ηθική και ιδεολογική μου ανωτερότητα;

Τις τελευταίες μέρες παίζεται ένα πολύ βρώμικο παιχνίδι- και αυτή τη φορά δεν το παίζει η μονταζιέρα της Συγγρού, αλλά η αριστερή ειδησεογραφία που βλέποντας ότι η κρίση έχει αρχίσει να πιάνει το νωθρό μέχρι σήμερα μικροαστό, προσπαθεί με την έμμεση βία της πένας να του σερβίρει ως υπέρτατο σύμβολο κοινωνικού αγωνιστή το Ρωμανό, παρότι ο ίδιος ανήκει στους χώρους τους αντικοινωνικών αγωνιστών.

Όσο αξιοθαύμαστος κι αν είναι ο Ρωμανός για την επιμονή στις πεποιθήσεις του, η μετατροπή του σε πανελλαδικό σύμβολο αυτής της ταραγμένης περιόδου είναι μέθοδος Φράνκεσταιν.

Το να προσεγγίζεται η υπόθεση του όχι από την ανθρωπιστική της πλευρά αλλά ως μια ευκαιρία για την υπεροπλία σε ένα συμβολικό πόλεμο δεν προοιωνίζει κάτι καλό.  

Με τον ίδιο τρόπο χρησιμοποιήθηκε και η δολοφονία του Γρηγορόπουλου που ο συμβολικές διαστάσεις που πήρε ξεπέρασαν κατά πολύ το πολύ σημαντικότερο αίτημα για απονομή δικαιοσύνης και ευθυνών. Φυσικά και δεν εξισώνω καταστάσεις, αλλά θυμάσαι αγαπητέ Πιτσιρίκο με πόση μανία πολέμησες την τελευταία μετριοπαθή κυβέρνηση της επάρατης δεξιάς για να έρθει η σοσιαλιστική αλλαγή και μέσω αυτής η τελική και απόλυτη επικράτηση του νεοφιλελευθερισμού και των ντόπιων ελίτ στη χώρα;

Ευτυχώς, τώρα πλέον δεν διατρέχουμε τον κίνδυνο μιας χειρότερης επόμενης κυβέρνησης. Δεν μπορεί να υπάρξει χειρότερη απ΄ αυτές που έχουμε τα τελευταία πέντε χρόνια.

Ο κίνδυνος προέρχεται από την αποτυχία της επόμενης κυβέρνησης να δομήσει ένα πετυχημένο –πάντα μέσα στο υπαρκτό και δυσμενέστατο ιστορικό πλαίσιο- πολιτικό παράδειγμα.

Και ο κίνδυνος αυτός θα είναι πολύ μεγαλύτερος αν μια κυβέρνηση της αριστεράς ή έστω του κέντρου, πιστέψει στα ψέματά της.

Αγαπητοί αρθρογράφοι της αριστεράς: Σταματήστε να προωθείτε πειστικά ψέματα. Χρειάζεται πολύ λιγότερο κόπο και ηθική ενέργεια για να πράξετε το δέον: Να περιγράψετε πειστικά την αλήθεια.

Το μόνο παρήγορο σε αυτό τον πόλεμο της προπαγάνδας και των συμβόλων, είναι ότι ο αντιεξουσιαστικός χώρος δείχνει να βγαίνει από το καβούκι και τα δηλητηριώδη άλλοθί του και μέσα στις αγωνίες της εποχής να νιώθει ότι πλέον είναι μια κοινωνική και όχι μια αντικοινωνική δύναμη. Δείχνει πλέον την ευστροφία μιας υποτυπώδους πραγματιστικής κοινωνικής αντίληψης. Θα δούμε αν αυτή η μεταστροφή προς την ευφυΐα θα είναι ένα καινούριο παράδειγμα ή απλά ένα κατά εξαίρεση στιγμιότυπο για ένα χώρο που έχει χρησιμοποιηθεί ως άλλοθι από το σύστημα για μαζική καταστολή δικαιωμάτων και κεκτημένων. Γιατί μέχρι σήμερα οι αντιεξουσιαστές στην Ελλάδα ταυτίζονταν με τους νεοφιλελεύθερος στο ότι πρώτη προτεραιότητα ήταν η αποδόμηση του κράτους που μέσα από την ιστορική του εξέλιξη μέσω των κοινωνικών διεκδικήσεων, από μηχανισμός απόλυτης εξουσίας έφτασε να εμπεριείχε μέχρι και πρόσφατα και το κοινωνικό κράτος.

Αν ψάχνετε λοιπόν για ήρωες, μην τους ψάχνετε στους ποινικούς. Ψάξτε τους σε αυτούς που σώσανε τα παιδιά στου ZARA ερχόμενοι σε σύγκρουση όχι μόνο με «ασφαλίτες» αλλά και με στρεβλές ιδεοληψίες και πρακτικές του ίδιου τους του χώρου. Λιγότερες δυσάρεστες εκπλήξεις περιμένουμε από αυτούς. 

Αν ψάχνετε για ήρωες, έχει μπόλικους στις Σκουριές. Μην κάνετε τα λάθη της μεταπολίτευσης: μην κατασκευάζετε ήρωες και μην κατασκευάσετε τη δεύτερη εθνική συμφιλίωση: αυτή των θυμάτων με τους θύτες.

Και μια που το φερε η κουβέντα στην εθνική συμφιλίωση, να θέσω  ένα τελευταίο ερώτημα προς τους αρθρογράφους της αριστεράς: Εσείς που περιγράφετε με τόσο κόπο και μόχθο τα εγκλήματα λευκού κολάρου, όταν έρθει η ώρα της αριστερής κυβέρνησης θα συνεχίζετε με την ίδια επιμονή να ζητάτε να βρεθούν οι υπαίτιοι της μαζικής κοινωνικής καταστροφής ενώπιον της δικαιοσύνης ή θα τη λιβανίζετε μέχρι να μαστουρώσουμε όλοι μας ξανά; Θα αλλάξουμε απλά σελίδα ή βιβλίο;

 Μπορεί η ηθική και η δεοντολογία να σταθεί πάνω από τις πολιτικές σκοπιμότητες και τα στρατόπεδά της;

Ή θα καταντήσετε σαν τον Μπογιόπουλο που περιγράφει ωρυόμενος τα αίσχη της νέας χούντας αλλά δεν βγάζει τσιμουδιά για την απόφαση του αρχηγού του να τη στηρίξει λεκτικά, καθώς σύμφωνα με δήλωσή του Κουτσούμπα, «δε θα λύσουν τίποτε οι εκλογές, είτε γίνουν τον Γενάρη, είτε γίνουν τον Μάρτιο, είτε αν υπάρξει συμφωνία και γίνουν το Μάιο»

Αν δεν λύσουν τίποτε οι εκλογές κύριε Κουτσούμπα, τότε είναι επιτακτική ανάγκη να βγει ο Ρωμανός έξω, όχι για να σπουδάσει, αλλά για να μας εκπαιδεύσει στα καλάσνικοφ.

Έλεος πια με τα στρατόπεδα, τις παρατάξεις και τα κόμματα και τις γαμημένες σκοπιμότητές τους.

Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com, 8/12/2014

Read More »

Οι "Ρίζες" και ο Ριζοσπάστης...

(Warning, Αchtung και προσοχή μαζί: Σε αντίθεση με απολύτως σοβαρές αναλύσεις που έχετε συνηθίσει από μένα, το παρακάτω κείμενο είναι ντιπ για ντιπ στηρικό αν και όχι τόσο εντελώς. Κάποιες καταστάσεις παραείναι γελοίες για να προσεγγιστούν σοβαρά αν και ακόμη και οι πιο γελοίες των καταστάσεων συχνά οδηγούν σε δραματικές εξελίξεις)

Ο Τάκης ο Μπαλτάκος, μέχρι πρότινος εξ απορρήτων του Αντώνη Σαμαρά και συντονιστής του κυβερνητικού έργου, έγινε γνωστός με το Μπαλτάκος gate: μέσω υποκλοπών του Κασιδιάρη αποδείχθηκε ότι ο Μπαλτάκος ήταν και ειδικός διαμεσολαβητής της ΝΔ με τη ΧΑ. Άλλες κυβερνήσεις θα είχαν πέσει για τις σχέσεις τους με ποινικούς ακροδεξιούς, αλλά εντώ στο Ελλάντα δεν γαμείς; Ο Σαμαράς αναγκάστηκε να αδειάσει με πόνο ψυχής τον έμπιστο του ομοϊδεάτη. Μα εκείνος δεν πτοήθηκε. Το αντίθετο. Προχωρά στη δημιουργία μιας νέας δεξιάς πολιτικής πλατφόρμας την οποία κατά τη μόδα των “νέων κομμάτων” αντιπερισπασμών που δεν περιέχουν καμία ιδεολογική αναφορά στο όνομα τους όπως η “Ελιά” και το “Ποτάμι”, τη βάπτισε “Ρίζες”. Ψάχνει μάλιστα και στρατιωτικό να ηγηθεί του κόμματος, με πιθανότερους υποψηφίους τους Γιώργο Παπαδόπουλου και Δημήτρη Ιωαννίδη. Είναι προφανές ότι παρότι ως “εκ γενετής αντικομμουνιστής”, ο Μπαλτάκος είναι ακροδεξιός, μα όχι και κατ' ανάγκη ρατσιστής. Και αυτό γιατί δύο τινά μπορεί να υπάρχουν για την πηγή της έμνευσης του ονόματος του κόμματος Μπαλτάκου: Η πρώτη εκδοχή αφορά την τηλεοπτική σειρά του 1970 “Ρίζες”, βασιμένη σε ομώνυμο βιβλίο που περιέγραφε τα δεινά μιας οικογένειας αφρικάνων σκλάβων στις φυτείες του 18ου και 19ου. Δεν είναι παράδοξη μια τέτοια έμπνευση: Άλλωστε η συγκυβέρνηση μας “σκλαβώνει” με στόχο να μας απελευθερώσουν οι Ρίζες δύο αιώνες μετά. Το κόμμα του στοχεύει επίσης σε όλες τις μελαχροινές που τα βάφουν ξανθιά αλλά τις προδίδουν οι “Ρίζες” τους και τ' αντίστροφο. Για τις συνεργασίες με άλλους πολιτικούς αλλά και πολιτικούς χώρους δεν αποκλείεται τίποτα, καθώς ως γνωστόν και η Ελιά έχει βαθειές Ρίζες και πως το “Ποτάμι” βοηθά τις ρίζες να μην ξεραθούν. Επόμενο κόμμα που αναμένεται να δημιουργηθεί είναι το Λαϊκό κόμμα ο “Γκασμάς” καθώς με αυτόν ξύνουν τ' αρχίδια τους εκατομμύρια Έλληνες ψηφοφόροι που παρατηρούν την υποβάθμιση της ζωής τους σαν να ταν τουρκικό σίριαλ. Εναλλακτικές και ομοιοκατάληκτες ονομασίες που είχε σκεφθεί ο Μπαλτ-attack ήταν το “Μίζες” από τον μεγάλο οικονομολόγο Λούντβιχ Φον Μίζες αλλά απορρίφθηκε για τους προφανείς συνειρμούς διαφθοράς που αναπόφευκτα προκαλεί. Άλλη εναλλακτική που απορρίφθηκε ήταν το όνομα “Γκρίζες”, επιλογή που θα υποδήλωνε τον πατριωτικό χαρακτήρα του κόμματος και την πρόθεση του να επιλύσει υπέρ της Ελλάδας το θέμα των γκρίζων ζωνών στο Αιγαίο. Απορρίφθηκε και αυτό όμως για τους προφανείς συνειρμούς που δημιουργεί με τους “Γκρίζους Λύκους”. Και τώρα ας πάμε στο σοβαρό πολιτικό ερώτημα της ημέρας: Αυτή η εκδοχή της Νέας Δημοκρατίας και το πρωθυπουργικό περιβάλλον έχει γέμισει με όχι απλά δηλωμένους αλλά ορκισμένους αντικουμουνιστές. Να ξαναφέρουμε τ' ονόματα; Γεωργιάδης, Κρανιδιώτης, Λαζαρίδης , Πλεύρης, Βορίδης, Μπαλτάκος, Γιακουμάτος, Βούλτεψη, Ντινόπουλος. Παρά το ότι η δεξιά και ισχυρή συνιστώσα της συγκυβέρνησης έχει πλημμυρίσει από αντικουμουνισμό και παρότι η de facto αντικουμουνιστική Χρυσή Αυγή μπήκε στη Βουλή, το ΚΚΕ κυνηγά ... τον ΣΥΡΙΖΑ... Ίσως να είναι το άτιμο παιχνίδι των ονομάτων: Η επίσημη κομματική εφημερίδα του κόμματος το πλησιέστερο που θα μπορούσε να βρει για να έχει ο τίτλος της μια όποια σύνδεση με την νεοελληνική πραγματικότητα ήταν να αντιλαμβάνεται τον εαυτό της ως Συριζοσπάστη. Η περίτεχνη κίνηση του Μπαλτάκου να βαπτίσει το δικό του κόμμα Ρίζες και η ανίερη συμμαχία που έχει συνάψει το ΚΚΕ με τους αντικουμουνιστές και νεοφιλελεύθερους με βάση την προγραμματική τους συμφωνία ¨κάντε όσες μεταρρυθμίσεις θέλετε στην κοινωνία, αλλάξτε της τα φώτα, ποσώς μας ενδιαφέρει, μοναχά το ΚΚΕ να μην μεταρυθμιστεί γιατί εμείς τους ρεβιζιονιστές τους καίμε και μετά θα πρέπει να αυτοπυρποληθούμε” έφερε το ΚΚΕ σε δυσχερέστατη θέση καθώς θα πρέπει να κάνει κάτι το πρωτόγνωρο: Μετά από πολλές δεκαετίες κρυογονικής ψύξης ελέω ψυρού πολέμου και καθώς οδεύουμε σε ένα ακόμη ψυχρότερο πόλεμο, το ΚΚΕ καλείται να αλλάξει κάτι, κάτι που απαγορεύεται. Οι σουνίτες του ΚΚΕ λοιπόν δεν μπορεί να έχουν εφημερίδα που να λέγεται Ριζοσπάστης όταν ο σύμμαχος τους στον κοινό αγώνα κατά του ΣΥΡΙΖΑ Μπαλτάκος θα έχει κόμμα με τ' όνομα Ρίζες. Έτσι λοιπόν θα πρέπει να αλλάξουν τον τίτλο της ιστορικής εφημερίδας σε Συριζοσπάστη. Ή έστω σε Ριζόγαλο. Αν δε θέλουν να βγάλει στη φόρα ο Κασιδιάρης στη φόρα τις συνομολίες Μπαλτάκου-ΚΚΕ.

 Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com, 5/12/2014

Read More »

Ο Ρωμανός πρέπει να πεθάνει

Τις τελευταίες μέρες νομίζω ότι ζω σε μια άλλη χώρα, τη Ρωμανία.
Η χώρα διχάστηκε- πάλι- ανάμεσα σε δύο παρατάξεις: τους Ρωμανοκλάστες και τους Ρωμανολάτρες, ουσιαστικά μια νέα έκφραση παλιότερων και ανθεκτικών στο χρόνο διχασμών που υφέρπουν μέχρι να βρουν το κατάλληλο έδαφος να επαναεμφανιστούν με νέες μορφές, κάτι σαν μια χρόνια και επίμονη ιδεολογική λοίμωξη που κάνει τους κύκλους της.
Στην πρώτη κατηγορία ανήκουν δεξιοί νοικοκυραίοι και άρχοντες του δόγματος τάξη και ασφάλεια, παρότι η πρώτη υποκατηγορία απειλείται πολύ περισσότερο από τη δεύτερη υποκατηγορία από ότι από τους Ρωμανούς τους οποίους η άρχουσα δεύτερη υποκατηγορία χρησιμοποιεί ως άλλοθι για να πείθει ότι βρίσκεται στο πλευρό της πρώτης ώστε να μπορεί να περιστέλλει μαζικά ανθρώπινα δικαιώματα περιφρονώντας πρώτα επιδεικτικά τα ατομικά δικαιώματα αμφιλεγόμενων ατόμων ή ομάδων ατόμων για να μπορεί να επιβάλλει την τάξη και ασφάλεια προνομιακά για τον εαυτό της. Αυτό αποτελεί άλλωστε το χουντικό παράδειγμα. Στην κατηγορία αυτή ανήκουν και αντικοινωνικά στοιχεία του κοινωνικού δαρβινισμού, ακόμη και του σεξουαλικού δαρβινισμού που δεν έχουν καταφέρει ακόμη να ανελιχθούν στην εξουσία και που νομίζουν ότι η έλλειψη ανθρωπιάς αποτελεί εξελικτικό πλεονέκτημα. Όλοι αυτοί με φωνή λένε: Ο Ρωμανός πρέπει να πεθάνει. Ανήκουν επίσης και κάποιοι πρώην αριστεροί που θέλουν να σκοτώσουν τον αφελή αριστερό έφηβο μέσα τους και μαζί με αυτόν οποιονδήποτε άλλο έφηβο ή οτιδήποτε άλλο τους τον υπενθυμίζει, άνθρωποι όπως ο Γρηγόρης ο Ψαριανός, που εξισώνει το Ρωμανό με ισοβίτες δολοφόνους, με κατά συρροή δολοφόνους, με παιδεραστές ακόμη ακόμη και με τον… Κασιδιάρη.
Στη δεύτερη κατηγορία έχουμε μπόλικη αριστερά και λίγη μαμαδίστικη δεξιά που θέλει το Ρωμανό να είναι σαν τα παιδιά όλου του κόσμου. Σε κάτι τέτοια πρόσωπα κομμάτι της αριστεράς κάνει ακριβώς το αντίθετο που κάνει πλέον ο Ψαριανός: αν ο Ψαριανός θέλει να αποτελειώσει το Ρωμανό που είχε μέσα του- και όχι μόνο, άλλοι αριστεροί που είναι ενταγμένοι αλλά δεν έχουν καταφέρει να σκοτώσουν τις ενοχές της ένταξης μέσα τους, θέλουν να αναβιώσουν για λίγο το Ρωμανό που κάποτε είχαν μέσα τους, τον επαναστάτη, τον ήρωα και προχωρούν ένα βήμα παραπάνω προβάλλοντας αυτές τις ποιότητες και τα απωθημένα τους στο Ρωμανό: “παιδί μου να ξέρεις πως δε συμφωνούμε με αυτά που κάνεις αλλά έχεις κάνει πολύ περισσότερα από ότι ποτέ μας εμείς τολμήσαμε να φανταστούμε- και σε αγαπάμε με πάθος για αυτό” και όλα τέτοια που κάνουν τον Ρωμανό να ξερνάει μέσα από τη φυλακή. Ο Ρωμανός για αυτούς αποτελεί όχι μόνο εφηβικό ίνδαλμα, αλλά και εξομολόγο. Μιλάνε σε επιστολές τους προς αυτόν για το άδικο στην κοινωνία, για αυτό που κάνει τον άνθρωπο να κονταίνει, να γίνεται μια σπιθαμή, μια σταλιά, να γίνεται ανθρωπάκι και κάνουν το Ρωμανό να φαίνεται τεράστιος, γίγαντας. Ξεχνούν βέβαια αυτό που ο Ρωμανός τους έγραψε στην επιστολή του- αν φυσικά τις έγραψε ο ίδιος κι όχι ο άγνωστος σε μας αναρχικός πνευματικός του πατέρας: “Προς όλους τους «αγωνιστές» των σαλονιών, τους επαγγελματίες ανθρωπιστές, τις «ευαίσθητες» προσωπικότητες της διανόησης και του πνεύματος: προκαταβολικά στα τσακίδια.”

Έτσι όμορφα και ωραία στη δημόσια σφαίρα οι πρωταγωνιστές παίζουν καουμπόιδες και Ινδιάνους, κλέφτες και αστυνόμους. Όλοι θέλουν να κλέψουν κάτι από τον κλέφτη τραπεζών, άλλοι λίγο από την αίγλη του, άλλοι από την αγάπη του, άλλοι από τον οίκτο του, άλλοι από τη ζωή του, ξεχνώντας πως η δημόσια εικόνα που ο ίδιος προβάλει, έχει στερέψει από όλα αυτά. Λογικό είναι: Ο Ρωμανός έχει πεθάνει: πάνω από μια φορά. Πέθανε όταν ο Κορκονέας σκότωσε τον κολλητό του. Πέθανε όταν οι μπάτσοι τον σπάσαν στο ξύλο. Πέθανε όταν η ΕΛΑΣ ρετούσαρε το μπλαβιασμένο πρόσωπό του. Και τώρα εκβιάζει να πεθάνει- για τελευταία φορά. Ότι έχει συναντήσει ο Ρωμανός και ότι συνάντησε το Ρωμανό στη ζωή του τον σκότωνε, τον βύθιζε ακόμη βαθύτερα στο σπιράλ της αντικοινωνικής μηδενιστικής ιδεολογίας του. Ότι συνάντησε δικαίωνε την ιδεολογία του. Όχι, ο Ρωμανός δεν είναι το παιδί που σωφρονίστηκε και επιδιώκει μια δεύτερη ευκαιρία όπως έγραφε ένας ηλίθιος σκατόμυαλος στο Proktagon. Τον μπερδεύετε με το Βορίδη που κυκλοφορούσε με τσεκούρια και σήμερα είναι υπουργάρα.
Τι από αυτά που γράφει δεν καταλαβαίνετε; “Γι’ αυτό και η επιλογή που κάνω θέλω να είναι όσο το δυνατόν πιο ξεκάθαρη: δεν υπερασπίζομαι τη νομιμότητά τους· αντίθετα, απευθύνω έναν πολιτικό εκβιασμό, ώστε να κερδίσω ανάσες ελευθερίας από την ισοπεδωτική συνθήκη του εγκλεισμού.” Και με αυτό τον πολιτικό εκβιασμό κρατάει πλέον ομήρους αρκετούς αριστερούς, τουλάχιστον συναισθηματικά. Τους δίνει μια δυνατότητα αυτοκάθαρσης.
Ο Ρωμανός έχει δίκιο: αυτό είναι πόλεμος: και όλοι είμαστε εχθροί- όλοι. Και όλοι είμαστε όμηροι. Η μορφή αυτού παρακράτους έχει σκοτώσει, έχει ληστέψει και συνεχίζει να κυβερνά. Μα ο Ρωμανός δεν κάνει ότι κάνει για την κοινωνία. Εχθρό του τη θεωρεί αυτήν την εκφυλισμένη μορφή κοινωνίας ο Ρωμανός. Μα στο τέλος της ημέρας, είναι ο εκφυλισμός αυτός που θα εκμεταλλευτεί το Ρωμανό και θα τον κρατάει όμηρο του σε ένα ιδεολογικό πλέον πόλεμο που ελάχιστη σχέση έχει με τη δική μας πραγματικότητα, σε ένα ανελέητο πόλεμο ιδεών.

Όλοι εκμεταλλεύονται το Ρωμανό: Το σύστημα για να χει μπαμπούλες, οι αριστεροί για να χουν καινούριους ήρωες, οι αναρχικοί για να χουν καινούριους ηγέτες. Ο ίδιος ο Ρωμανός χρησιμοποιεί τον Ρωμανό, το σώμα του για να θρέψει την ιδεολογία του. Ο Ρωμανός δεν είναι μόνο όμηρος του παρακράτους. Οι περισσότεροι από εμάς άλλωστε το ίδιο είμαστε. Είναι και όμηρος του εαυτού του. Το ίδιο και εμείς.
Θέλω το Ρωμανό να παίρνει ανάσες ελευθερίας. Θέλω να συνοδεύεται από μπάτσους διακριτικά για να μη βλάψει περισσότερο τον εαυτό του βλάπτοντας κι άλλους. Δε θέλω ειδικούς φρουρούς να φυλάνε ασύγκριτα μεγαλύτερους εγκληματίες που έχουν ρημάξει κόσμο και κοσμάκη, εγκληματίες πολιτικούς και επιχειρηματίες. Αλλά αυτό φυσικά παραβιάζει τη θέληση του ίδιου του Ρωμανού αλλά και τη θέληση της εξουσίας. Εγώ θέλω να είναι έξω ο Ρωμανός, γιατί έχει υπάρξει θύμα πριν γίνει θύτης. Γιατί ο Ρωμανός επιχείρησε να κλέψει Τράπεζα χωρίς να σκοτώσει κάποιον. Οι τράπεζες και κλέψαν και πολλοί χάσαν τη ζωή τους από τη δική τους ανομία. Θέλω το Ρωμανό έξω και τους τραπεζίτες μέσα. Ξεχνούν όμως οι αριστεροί αρθρογράφοι ότι δεν υπάρχει τέτοιο νομικό πλαίσιο για υπόδικους με το κατηγορητήριο του. Ξεχνούν ότι κάτι τέτοιο θα επιβάλλει μια ρύθμιση για όλους τους υπολοίπους που έχουν τέτοιο κατηγορητήριο.
Θέλω το Ρωμανό έξω. Αλλά πιο πολύ θέλω έξω όλους τους Έλληνες που μπήκαν μέσα για χρέη που τους φόρτωσε το οργανωμένο παρακράτος. Θέλω έξω και εκείνους τους λίγους Αγιάννηδες που κλέψαν όχι από ιδεολογία αλλά από ανάγκη. Και θέλω μέσα τους τραπεζίτες και τους πολιτικούς και τη μεγαλύτερη και πιο επικίνδυνη συμμορία που γνώρισε η νεώτερη Ελλάδα. Αλλά αυτό δεν προβλέπεται, έτσι;
Θέλω επίσης και τα άλλα παιδιά να έχουν πρόσβαση στη παιδεία, τα παιδιά που δεν έχουν πλέον αρκετούς δασκάλους. Θέλω τους γέρους να μην πεθαίνουν περιμένοντας τη μέρα που θα μπουν στο χειρουργείο όσο θέλω ο Ρωμανός να μην πεθάνει περιμένοντας να βγει έξω. Αν ο Ρωμανός πεθάνει, το οργανωμένο παρακράτος θα έχει σκοτώσει έναν ακόμη- το μόνο που αλλάζει είναι ότι θα το έχει κάνει μπροστά στα μάτια μας. Ας πετάξουμε τους νεκρούς και τους αρρώστους κάτω από το χαλάκι και ας γίνει ο Ρωμανός το μόνο ανθρώπινο πλάσμα που έχει σημασία. Ας μιλάμε για μια αλληλεγγύη που δεν είναι φιλανθρωπία γιατί το πρώτο είναι πολιτική θέση και σε αυτήν ανθρωπιά δεν χωράει. Ας μιλάμε για τις επιλεκτικές ευαισθησίες.

Κατάλαβες Ρωμανέ γιατί δεν πρόκειται να αλλάξεις τίποτε είτε ζήσεις είτε πεθάνεις; Καταλαβαίνεις ότι είσαι μονομάχος πλέον στην Αρένα του Θεάματος; Η ζωή σου εξαρτάται από το πόσοι αντίχειρες θα σηκωθούν προς τα πάνω και πόσοι θα κατέβουν κάτω και πόσο θα λάβει υπόψιν του τη γνώμη του φιλοθεάμονος κοινού ο έπαρχος. Δε σε λέω Νίκο ή παιδί μου, ή φίλε ή τις παπαριές που κάποιοι αριστεροί που θέλουν με το ζόρι να γίνουν σύντροφοι σου εκστομίζουν για να σε γλύψουν. Εσύ ξέρεις ποιοι είναι οι σύντροφοι σου. Μια χούφτα άνθρωποι είναι, φανατισμένοι όσο και εσύ.

Οι μέρες περνάν Ρωμανέ. Η ζωή σου λιγοστεύει Ρωμανέ. Και από αυτό, αυτοί που πολεμάς κερδίζουν χρόνο. Σε χρησιμοποιούν ως αντιπερισπασμό γενναίε μου. Θα περάσουν κι άλλες μισάνθρωπες πολιτικές. Το αν θα ζήσεις ή θα πεθαίνεις εσύ θα είναι στην τελική για αυτούς άνευ σημασίας όσο άνευ σημασίας είναι το αν θα ζήσει ή θα πεθάνει ο γέρος της διπλανής πολυκατοικίας.

Όταν θα φύγεις από το κάδρο, θα ξεχαστείς.

Είναι αποφασισμένοι Ρωμανέ. Παρότι είναι δειλοί, είναι αποφασισμένοι. Πιο αποφασισμένοι από σένα, από εμένα από όλους τους πολίτες και τους αναρχικούς μαζί και τους κουμουνιστές και τους πατριώτες μαζί. Δες την περίπτωση σου: εσύ τους έδωσες τη δύναμη να σε πατήσουν κάτω στο όνομα της αυτοδιάθεσής σου. Το ίδιο έκανε και ο λαός.

Πέτρος Αργυρίου, agriazwablogspot.com, 5/12/2014

Read More »

No pasaran Αλέξη!

Έι Αλέξη!

Σου χω νέα. 

Τα δικά σου μαντάτα.

Γιατί Αλέξη μου, δεν είμαστε όλοι λωτοφάγοι. Δεν είμαστε όλοι λοττοφάγοι.

Δεν είμαστε όλοι οπορτουνιστές που περιμένουμε τη μεγάλη γκανιότα που θα γυρίσει τον τροχό της της ζωής πίσω στα μαγικά νούμερα του 2006.

Το 2012 Αλέξη δήλωνες δημοσίως ότι δεν υπάρχει τίποτα να διαπραγματευτούμε στο μνημόνιο γιατί δεν διαπραγματευόμαστε με την Κόλαση.

Ένα χρόνο μετά από ένα αμφιλεγόμενο ταξίδι σου στις ΗΠΑ είπες ότι θα μιλούσες ακόμη και με το διάβολο.

Ένα χρόνο μετά μιλάς με τον Πάπα. Πάλι λέμε ΟΚ, καλό ανθρωπάκι φαίνεται.

Άλλωστε, όπως δήλωσε και ο κύριος Δραγασάκης, ο Σύριζα θα έκανε whatever it takes.

Το ερώτημα είναι, but what does it really take;

It takes balls.

Κάποιοι από εμάς επενδύσαν πολιτική ψυχή στο Σύριζα. Στο μυαλό μας είχαμε τον Ισημερινό του Κορρέα και την Αργεντινή της Κίρχνερ που τα βαλαν με το διάβολο του διεθνούς χρηματοπιστωτικού και διαγράψαν μονομερώς αρχικά το μεγαλύτερο κομμάτι του χρέους τους.

Για αυτό και πανιάσαμε όταν ακούσαμε δημοσίως τον Σταθάκη να λέει -μονομερώς- ότι το επαχθές χρέος είναι μόνο 5%.

Δεν είναι μόνο ότι μια τέτοια δήλωση από μελλοντικό υπουργό της μελλοντικής κυβέρνησης Σύριζα αποτελεί μια εξόφθαλμη Αχίλλειο πτέρνα σε μελλοντικές διαπραγματεύσιμες για το κούρεμα του χρέους.

Είναι και ότι ο Σταθάκης, ωσάν άλλος Πάπας, δίνει συγχωροχάρτι στην πολιτικοοικονομική μαφία που έφερε τον τόπο στο αμήν νομιμοποιώντας τα πεπραγμένα όλων των προηγούμενων αμαρτωλών κυβερνήσεων.

Πόσο ωραία ήταν όταν έλεγες τον Ολάντ Ολαντρέου. Ναι τότε είχες κοχόνες.

Μα σήμερα βρίσκεσαι με την Δασκαλάκη Αγγελοπούλου, την καρακαλτάκα που είχε βάλει όπως η ίδια εξομολογείται στόχο της ζωής της να παντρευτεί τον βιομήχανο Θεόδωρο Αγγελόπουλου και μας άφησε μαζί με άλλους το μεγάλο κληροδότημα των ολυμπιακών χρεών.

Και βρίσκεσαι στα πλαίσια εκδήλωσης του Clinton Initiative, ευαγέστατου ιδρύματος το οποίο πριν από εσένα είχε καλέσει το Γιωργάκη τον Παπανδρέου και τον πρώην της Κόστα Ρίκα, φίλο και συνεργάτη των Παπανδρέου, Jose Maria Figueres, περισσότερο γνωστό στην Ελλάδα για το σκάνδαλο των CDS.

Αυτό που φοβόμασταν έχει αρχίσει να παίρνει σάρκα και οστά.

Ότι το σύστημα θα αφομοιώσει το Σύριζα.

Ελλείψει στελεχιακού δυναμικού, η Πασοκοποίηση του Σύριζα στα μεσαία και κατώτερα στρώματα του μελλοντικού διοικητικού μηχανισμού, είναι ίσως αναπόφευκτη.

Βαρύ το τίμημα αυτό, αλλά ήμασταν πρόθυμοι να κάνουμε τα στραβά μάτια στην διάβρωση από τα κάτω για να απαλλαγούμε από τη διαφθορά από τα πάνω.

Μα έχεις αρχίσει πια να φαίνεσαι σαν σκυλάκι επιδείξεων, σαν το Σαμαρά των Ζαππείων, συγχώρα με για την τόση άδικη σύγκριση.

Τ’ αναγνωρίζεις αυτά που σου γράφω. Συ ο ίδιος πριν από μερικές μέρες αναγνώριζες το ότι η τρόικα θέλει να μαλακώσει το Σύριζα σαν χταπόδι για να ψήσει κι άλλο τη χώρα στα κάρβουνα.

Συ είπας πως η Τρόικα θέλει να υποτάξει ή να ενσωματώσει τον επόμενο πρωθυπουργό κι έχεις απόλυτο δίκιο: Όλοι, μέσα και έξω θέλουν να αλυσοδέσουν το ΣΥΡΙΖΑ.  Συ είπας πως «το ίδιο έκανε με το Σαμαρά όταν ήταν στην αντιπολίτευση- Εγώ, δεν είμαι Σαμαράς»

Το ξέρουμε αγαπητέ Αλέξη ότι δεν είσαι Σαμαράς. Το ξέρουμε πως ο Σύριζα αναγνωρίζει τους πραγματικούς κινδύνους. Το θέμα είναι πως τους αντιμετωπίζει. Και μόνο η δήλωση σου αυτή δείχνει πως η καυτή πατάτα της επόμενης ημέρας έχει αρχίσει να σε επηρεάζει.

Τόσο, ώστε να βρίσκεσαι με τον αλχημιστή της νομοθεσίας Ευάγγελο Βενιζέλου και να συναινείτε «στα εθνικά θέματα».

Το μέγιστο εθνικό θέμα της χώρας όμως δεν είναι οι προκλήσεις της Τουρκίας αλλά οι προκλήσεις της άρχουσας κλεπτοκρατίας απέναντι στον ελληνικό λαό.

Το μέγιστο θέμα είναι η πάταξη της τάξης αυτής που έχει παράγει ανελέητο ταξισμό μόνο και μόνο για να συνεχίζουν οι τράπεζες να παίρνουν δάνεια από την ΕΚΤ για να δίνουν δανεικά και αγύριστα στα κόμματα, στους καναλάρχες και σε άλλους κομματοδίαιτους επιχειρηματίες,

Στο μόνο που θα μπορούσε ο Βενιζέλος να συναινέσει μαζί σου είναι στη φυλάκισή του. Δεν είναι ο ίδιος άλλωστε που δήλωνε προ μηνών ότι ο Σύριζα θέλει να μας κλείσει όλους φυλακή;

Μην τους δίνεις χέρι βοηθείας τώρα που βουλιάζουν μέσα στο βούρκο που δημιούργησαν.  

Δεν μπορεί να υπάρξει ξανά συναίνεση τύπου μεταπολίτευσης όπου τα θύματα έπρεπε να συγχωρέσουν τους θύτες και όλοι γίναμε μια χαρά λωτοφάγοι.

Δεν είναι θέμα ρεβανσισμού. Είναι θέμα σεβασμού της δημοκρατίας. Δεν μπορούν οι κλεπτομανείς να θεωρούν ότι η δημοκρατία είναι ξέφραγο αμπέλι, να βουτάνε ότι μπορούν και μετά να μιλάνε για εθνική συναίνεση.

Οι τιμωρίες καταχραστών δημοσίου χρήματος και εμπιστοσύνης στη δημοκρατία πρέπει να είναι παραδειγματικές.

Η Ισλανδία έστειλε  πολιτικούς στα δικαστήρια, πέταξε τους τραπεζίτες στον ωκεανό και επιβίωσε. Big fail, big jail.

Δες τι πάθαν όσοι δεν το κάναν. Δες το πολιτικό σύστημα της Ελλάδας να εξαϋλώνεται. Δες την αλλαγή του πολιτικού σκηνικού σε όλη την Ευρώπη. Δες την κατάντια του Ολαντρέου. Δες τον Obama να χάνει γερουσία και βουλή των αντιπροσώπων γιατί όχι μόνο έσωσε τους τραπεζίτες για τις αλητείες τους με λεφτά των φορολογουμένων, αλλά δεν φρόντισε να τους «ρυθμίσει» και απλά τους έδωσε ακριβά συγχωροχάρτια. Ο νόμος Dobbs ήταν πολύ λίγος.

Το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα χρειάζεται ρύθμιση και καινούριους αυστηρούς κανόνες. Και ο μόνος που μπορεί να κάνει κάτι τέτοιο είναι οι αναδυόμενες πολιτικές δυνάμεις του κάθε τόπου και οι συσχετισμοί τους, γιατί οι προηγούμενες, δεξιές και αριστερές, καταντήσαν απλά τα πουτανάκια του χρηματοπιστωτικού.

Γιατί λοιπόν πάνε οι Μηλιός και Σταθάκης να παρουσιάσουν το πολιτικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ στα Funds όταν η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ θα έπρεπε να είναι να περιορίζει την ασυδοσία των funds και την επιρροή τους σε κυβερνήσεις;  

Έχει δίκιο λοιπόν ο Λαφαζάνης να είναι έξω φρενών με αυτήν την πρακτική. Ο Σταθάκης πάλι, έχοντας επενδύσει ο ίδιος σε funds, λογικό είναι να θέλει να συνεχίσει το φλερτ με αυτά, γελοιοποιώντας το ΣΥΡΙΖΑ στα μάτια των ψηφοφόρων του αλλά και των funds.

Μην αγχώνεστε κύριε Σταθάκη. Τα funds των πιο πλουσίων ανθρώπων του κόσμου δεν περίμεναν εσάς για να τους ενημερώσετε για το τι είναι και τι θέλει ο ΣΥΡΙΖΑ. Η εσωτερική ενημέρωση είναι από τα δυνατά τους χαρτιά.  

Θα σου πω κάτι Αλέξη: Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η τελευταία ελπίδα της χώρας. Μετά από αυτόν θα έρθει το χάος. Και δεν το λέω αυτό για να εκβιάσω την εκλογή ΣΥΡΙΖΑ. Κι ας είναι ένας χιλιοειπωμένος εκβιασμός που το πολιτικό σύστημα έχει χρησιμοποιήσει ξανά και ξανά.

Το λέω Αλέξη γιατί θα έπρεπε καλά να το γνωρίζεις πως είναι η ωμή πραγματικότητα.

Το ξέρουμε ότι θα παραλάβεις χάος. Αλλά θα είναι άδικο για σένα και για μας το να αποτύχεις, όχι μόνο για την πολιτική σου υστεροφημία. Σκέψου μόνο τι το μπορεί να συμβεί μετά…

Αλέξη. Είσαι ένας μετριοπαθής άνθρωπος και αυτό σε τιμά. Αλλά αν πρόκειται αυτός ο λαός να σωθεί, ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να έχει πυγμή.

Αν δεν μπορείς να βρεις τη δύναμη από κάπου αλλού, βρες την από τα αδιέξοδο του λαού.

Από εκεί αντλούν τη δύναμή τους όλοι οι πραγματικοί ηγέτες. 

Αλέξη δεν είναι ντροπή να πεις στα funds και τους διεθνείς οργανισμούς του καζινοκαπιταλισμού κάτι που φαντάζομαι θα έχεις πει τραγουδιστά χιλιάδες φορές όταν ήσουν έφηβος και ανέμελος....

No pasaran Αλέξη

Δεν πρέπει η πολιτική να προσαρμοστεί στα funds. Τα funds πρέπει να υποταχθούν στην πολιτική.

Ακόμη κια μιας μικρής και ανυπόλοπτης χώρας. 

Γιατί τα μεγάλα θαύματα ξεκινάν με μικρά και αποφασισμένα βήματα.

Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com, 3/12/2014

Read More »

Ουκρανικός ναζισμός, αμερικάνικος ρατσισμός κι η επόμενη ημέρα του Ψυχρού Πολέμου ΙΙ.

Η Ναζιστική Γερμανία λαφυραγωγήθηκε, τέτοια είναι η μοίρα των ηττημένων, πόσο μάλλον όταν αυτοί έχουν διαπράξει γενοκτονίες σε πληθώρα χωρών στο όνομα της «φυλετικής ανωτερότητας».

Η συντριβή των Ναζί μπορεί να «σωφρόνισε» τους Γερμανούς για πολλές δεκαετίες, ο Ναζισμός όμως δεν πέθανε ποτέ σε κάποιες χώρες.

Ακόμη και ο «δημοκρατικός» τους αντίπαλος, οι ΗΠΑ, έσπευσε να βάλει στο χέρι τη ναζιστική τεχνογνωσία και ενσωμάτωσε Ναζί τεχνοκράτες και επιστήμονες παρέχοντας τους ασυλία και χρηματικές απολαβές.

Το ναζιστικό σκάνδαλο των ΗΠΑ κατά διαστήματα ερχόταν στο φως της δημοσιότητας με αποτέλεσμα το 1970 η «δημοκρατική Αμερική» να εκβιάσει τους Αμερικανούς πλέον υπηκόους πρώην Ναζί. Το μακρύ χέρι του αμερικανικού δικαίου εφάρμοσε το πρόγραμμα αυτοεξορία ή σύνταξη, επιτρέποντας σε αυτούς που επέλεγαν το πρώτο, να φύγουν δηλαδή από την Αμερική, να κρατήσουν το δεύτερο, τη σύνταξη του αμερικανικού δημοσίου.

Οι αμερικάνοι πρόσφατα εξάντλησαν όλη τους την αντιναζιστική τους σκληρότητα, αφού για δεκαετίες διδάσκονταν στα επιτεύγματά του Ναζισμού από τους πρώτους διδάξαντες.  

Έτσι τον Οκτώβριο του 2014, το κογκρέσο αποφάσισε να δρομολογήσει τη διακοπή των συντάξεων των αμερικανοποιημένων Ναζί εγκληματιών πολέμου.

Πραγματικά έτριξαν το κόκκαλα των πρώην Ναζί από την πυγμή της αμερικανικής κυβέρνησης καθώς οι περισσότεροι από αυτούς ήταν ήδη νεκροί. Τους είχε προφτάσει ο Μέγας αντιρατσιστής, ο μεγάλος εξισωτής, ο φυσικός βιολογικός θάνατος.

Έχοντας λοιπόν αποσύρει την εύνοια από τους νεκρούς και υπέργηρους Ναζί, οι Αμερικάνοι έπρεπε να την επενδύσουν κάπου αλλού, σε νεότερους νεοναζιστές.

ΟΙ νεοναζί της Ουκρανίας, καλά τοποθετημένοι στην Ουκρανική κυβέρνηση από όπου συντονίζουν τις γενοκτονικές επιθέσεις τους κατά των ρωσόφωνων της ανατολικής Ουκρανίας καθώς ακόμη και ο επίσημος ουκρανικός στρατός διστάζει ενίοτε να βάψει τα χέρια του με αίμα ομοεθνών ήταν μια αναμενόμενη επένδυση του φιλοναζισμού των αμερικάνων στην προσπάθεια τους να στραγγαλίσουν με κάθε τρόπο τη Ρωσία.

Ο ναζισμός της Ουκρανικής κυβέρνησης δεν είναι κάτι που μπορεί να κρυφτεί ή να συγκαλυφθεί: Οι άνθρωποι των αμερικανών έχουν δηλώσει σαφώς τις γενοκτονικές προθέσεις τους.

Η πρώην ηγέτης της «πορτοκαλί επανάστασης» και πρώην πρωθυπουργός Γιούλια Τιμοσένκο, τόση αγαπητή στους αμερικανούς που η αποφυλάκισή της αποτελούσε κριτήριο ένταξης της Ουκρανίας στην ΕΕ, μερικούς μήνες πριν δήλωνε σε υποκλαπείσα τηλεφωνική της συνομιλία πως θα έβρισκε τρόπο να αποτελειώσει αυτούς τους (Ρωσοουκρανούς) μπάσταρδους και θέλει να ρίξει πυρηνικά στα 8 εκατομμύρια των ρωσόφωνων Ουκρανών.

Είχε τη θέληση, δεν είχε τα μέσα.

Ο νέος πρόεδρος της Ουκρανίας Ποροσένκο, ο βασιλιάς της σοκολάτας που όπως αποδεικνύουν τα Wikileaks ήδη από το 2006 χαρακτηριζόταν από αμερικάνους αξιωματούχους ως «insider» των ΗΠΑ (συγγνώμη που δεν μπορώ να αποδώσω τη συγκεκριμένη λέξη, το χαφιές πλησιάζει αλλά δεν ταυτίζεται με το insider) και ο άνθρωπος ο οποίος διάκοψε την εκεχειρία και έγραψε στα παλαιότερα των υποδημάτων του  το πρωτόκολλο του Minsk ώστε να μπορέσει μέσω της καταστροφής της χώρας του να υπηρετήσει την πολιτική στραγγαλισμού της Ρωσίας από τους αμερικανούς, ανακοίνωσε σε πρόσφατη δημόσια ομιλία του στην Όπερα της Οδησσού που θα μπορούσε να ονομαστεί «Εμείς και οι άλλοι» το όραμα του για το ρωσόφωνο κομμάτι του πληθυσμού του, το 1/8 των οποίων έχει ήδη εκτοπιστεί:

«Εμείς θα έχουμε δουλειά- αυτοί όχι. Εμείς θα έχουμε συντάξεις- αυτοί όχι. Θα φροντίσουμε για τα παιδιά και τους συνταξιούχους μας- αυτοί όχι. Τα παιδιά μας θα πηγαίνουν στο σχολείο, σε βρεφονηπιακούς σταθμούς- τα παιδιά τους θα κάθονται στα κελλάρια. Με αυτόν τον τρόπο τελικά θα κερδίσουμε αυτόν τον πόλεμο».

Ο πωρωμένος Ποροσένκο φυσικά λέει ψέματα. Οι Ουκρανοί χρωστάνε κάτι δις στους Ρώσους μόνο για το φυσικό τους αέριο ενώ η συνολική οικονομική τους κατάσταση έχει επιδεινωθεί ραγδαία. Συντάξεις θα περικοπούν, σχολεία θα κλείσουν και πολλά από αυτά που θα μείνουν ανοιχτά θα είναι δίχως θέρμανση. Τυχόν έλευση του ΔΝΤ στην Ουκρανία απλά θα επιδεινώσει και θα επιταχύνει την πλήρη φτωχοποίηση της Ουκρανίας.

Αυτήν την υπόσχεση έδωσε λοιπόν στους Ουκρανούς ο άνθρωπος των αμερικάνων, στην Οδησσό όπου μερικούς μήνες νωρίτερα έγινε από τους Ουκρανούς νεοναζί το μακελειό του εργατικού σωματείου, όπου 48 άνθρωποι, πυρπολήθηκαν, πυροβολήθηκαν ή δαρθήκαν μέχρι θανάτου από Ουκρανούς νεοναζί με τα συγκεντρωμένα πλήθη από έξω να επευφημούν.

Δεν είναι περίεργο λοιπόν, που σε πρόσφατο ψήφισμα ρωσικής πρότασης στον ΟΗΕ για την αποτροπή της ωραιοποίησης του Ναζισμού, την αποτροπή απόδοσης τιμών σε αυτόν και της αποτροπής καταστροφής μνημείων των ηρώων των εθνικών αντιστάσεων απέναντι σε αυτόν, τρεις μόνο χώρες δήλωσαν όχι: Η Αμερική, ο Καναδάς και η … Ουκρανία.

Φυσικό είναι: η Ουκρανική κυβέρνηση δεν μπορεί και δεν θέλει να καταγγείλει τον εαυτό της και η Αμερική δεν μπορεί και δε θέλει να καταγγείλει τους ανθρώπους της στην Ουκρανία. Η ουκρανική μάλιστα πλευρά επικαλέστηκε ως επιχείρημα τη θεωρία των δύο άκρων, δηλώνοντας 

πως δε θα υπογράψει το αντιναζιστικό ψήφισμα αν δεν καταδικαστούν παράλληλα το ίδιο έντονα και τα εγκλήματα του σταλινισμού, επιχείρημα στο οποίο αρέσκεται και η Χρυσή Αυγή, λες και για να καταδικάσεις ένα έγκλημα είναι προαπαιτούμενο να καταδικάσεις και κάποιο άλλο.

Αφού αναφερθήκαμε λοιπόν στην Χρυσή Αυγή, ας δούμε τι ψήφισαν χώρες με ένδοξη ιστορία εθνικής αντίστασης όπως η Ελλάδα και η Κύπρος: Απείχαν. Ναι μάλιστα. Απείχαν.

Ας μη ξεχνάμε πως ο Βενιζέλος ήταν από τους πρώτους που πήγαν να αναγνωρίσουν την μεταβατική ουκρανική κυβέρνηση και να δώσει τεχνογνωσία χρέους, δείχνοντας αλληλεγγύη και στους νεοναζί της, ενώ η Σαμαρική πτέρυγα της Νέας Δημοκρατίας υπήρξε για δεκαετίες αλληλέγγυα στη Χρυσή Αυγή η οποία ανενόχλητη ασκούσε παρακρατική δράση αλλά διώχθηκε μονάχα όταν οι πολιτικές σκοπιμότητες το επέβαλαν. (Για λόγους συνέπειας να τονίσω ότι ήμουν και είμαι κατά του αντιρατσιστικού νομοσχεδίου στην Ελλάδα. Αρνούμαι να δώσω σε ένα απολυταρχικό καθεστώς και σε μια διαβρωμένη δικαιοσύνη ακόμη περισσότερα εργαλεία ολοκληρωτισμού κατά του πολίτη) 

Οι ΗΠΑ έχουν κάνει φάμπρικα «δημοκρατίας» και «προστασίας των δικαιωμάτων των μειονοτήτων» και τα χρησιμοποιούν και τα δύο ως όπλο εξωτερικής πολιτικής για να υπονομεύσουν ή να διαλύσουν χώρες που έχουν βάλει στη λίστα εκτέλεσής τους. 

Ας δούμε όμως τι συμβαίνει με τη δημοκρατία στις ΗΠΑ και πόσο σέβεται τα δικαιώματα των μειονοτήτων μια χώρα που έχει κάνει πολέμους με πρόφαση αυτά, μια χώρα που προστάτευσε τη δημοκρατία από τον «κομμουνισμό» και σε άλλες χώρες με το να εγκαθιστά απάνθρωπες δικτατορίες που τσακίσαν τα ανθρίπινα δικαιώματα, μια χώρα που εξέθρεψε τον ισλαμικό φανατισμό που δεν αναγνωρίζει ανθρώπινα δικαιώματα και όπου τη βόλευε τον εξόπλιζε κιόλας- αυτό άλλωστε συνεχίζει να κάνει.

Μιλήσαμε για τους Ναζί εντός των ΗΠΑ. Ας δούμε ποια είναι η μοίρα μιας από τις πιο τις πιο ρατσιστικές εγκληματικές οργανώσεις στην σύγχρονη ιστορία, της αλληλέγγυας προς τη Χρυσή Αυγή Κου Κλουξ Κλαν. Δεν χρειάζεται να πούμε τίποτε περισσότερο από το ότι η ΚΚΚ δεν αντιμετωπίζεται επίσημα από το αμερικανικό κράτος ως εγκληματική οργάνωση.

Δεν μπορεί κανείς να αμφισβητήσει ότι πολλά βήματα έχουν γίνει στις ΗΠΑ από τη δεκαετία του 1950. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι κάποια πράγματα έχουν παραμείνει όπως ήταν τη δεκαετία του 1950. Εδώ και μέρες σε 12 πόλεις των ΗΠΑ γίνονται διαδηλώσεις, σημαντικότερη εστία των οποίων είναι το Ferguson. Γιατί διαδηλώνουν αυτοί οι αμερικάνοι πολίτες; Μήπως είναι ριζοσπάστες όπως ήταν το Occupy Wall Street που ζητούσαν να σταματήσει η ασυδοσία του χρηματοπιστωτικού συστήματος και να σταματήσει να ανοίγει η ψαλίδα της ανισοκατανομής πλούτου που ιδιαίτερα στα χρόνια της κρίσης έχει πάρει διαστάσεις ρεκόρ και προοιωνίζει την έλευση ενός νεοφεουδαλισμού χωρίς επιστροφή;

Όχι καλέ. Απλά διαδηλώνουν για μια ακόμη φορά όχι μόνο για το ότι λευκός μπάτσος σκότωσε μαύρο έφηβο για μια ακόμη φορά, άοπλο μάλιστα αυτή τη φορά αλλά και γιατί το δικαστικό σύστημα τον αθώωσε- για μια ακόμη φορά αφήνοντας στον αέρα να αιωρείται το μήνυμα «δεν είναι έγκλημα να σκοτώνεις μαύρους, καθήκον είναι». Από το 2010 εώς το 2012 1200 άνθρωποι έχουν σκοτωθεί από την αμερικάνικη αστυνομία καθιστώντας την αστυνομική βία μια αξιοσημείωτη αιτία θανάτου στις ΗΠΑ. Ειδικότερα για τους εφήβους ηλικιών 15-19, οι μαύροι έφηβοι διατρέχουν 2100% μεγαλύτερο κίνδυνο να σκοτωθούν από αστυνομικούς (η έρευνα αυτή είναι υπεραπλουστευτική αλλά όλοι καταλαβαίνουμε τι εκφράζει)

Οι διαδηλώσεις κατά της θεσμικής ρατσιστικής βίας και της θεσμικής συγκάλυψής της, αντιμετωπίστηκε «μετριοπαθώς» από 2000 εθνοφρουρούς με χρήση χημικών για να θυμηθούμε και τα παλιά καλά χρόνια του Rockfeller όταν η εθνοφρουρά πυροβολούσε στο ψαχνό διαδηλωτές εργάτες τις μακρινές εκείνες εποχές που υπήρχε ακόμη συνδικαλισμός και δεν ήταν διαβατήριο για τον κόσμο των ελίτ.

Αν το έκανε κάποιο άλλο καθεστώς αυτό, η Αμερική θα μπορούσε αν ήθελε να το βάλει στη μαύρη λίστα της και να το εξοντώσει. Αλλά η Αμερική δεν μπορεί να εισβάλει στις ΗΠΑ, ή μήπως μπορεί;

Και όλα αυτά τα εξόχως δημοκρατικά και αντιρατσιστικά συμβαίνουν με έναν μαύρο πρόεδρο, ο οποίος πλέον σε όλο και περισσότερους αμερικάνους μοιάζει με μαριονέτα, έναν πρόεδρο που έκανε τους αμερικάνους να φανταστούν μια άλλη Αμερική για να τους οδηγήσει λίγα χρόνια μετά σε μια από τις μαζικές αμφισβητήσεις του αμερικάνικου πολιτικού συστήματος στην ιστορία των ΗΠΑ, έναν πρόεδρο που κατάφερε να χάσει και το κογκρέσο και τη γερουσία ακριβώς και κυρίως για αυτό για το οποίο διαδήλωναν οι «ριζοσπάστες» του Occupy Wall Street: την ανισοκατανομή πλούτου.  

Αλλά ας αφήσουμε τις ΗΠΑ οι οποίες παραμένουν σχετικά ασφαλείς (εκτός κι αν είσαι έγχρωμος ή φτωχός ή δημοκράτης, πόσο μάλλον αν είσαι και τα τρία αυτά) για όσο καιρό θα μπορούν ατιμώρητα να καταστρέφουν άλλες χώρες και να έχουν τον πλανήτη κρατημένο από τα αρχίδια του δολαρίου, κάτι που τους επιτρέπει να κόβουν όσο από αυτό θέλουν και να είναι οι μεγαλύτεροι οφειλέτες στην ιστορία του πλανήτη.

Ας γυρίσουμε σε ένα από τα θύματα της Αμερικανοποίησης και του νεοφιλελευθερισμού των τελευταίων δεκαετιών. Την δική μας Ευρώπη που μαστίζεται από υπαρξιακά ζητήματα πλέον.

Είναι προφανές ότι τα πολιτικά συστήματα στην Ευρώπη πεθαίνουν και μάλιστα πολύ πιο γρήγορα από ότι το αμερικανικό πολιτικό σύστημα. Και πεθαίνουν γιατί οι πολιτικές ηγεσίες έχουν ξεχάσει τις κοινωνίες τους. Τα μηνύματα έρχονται από παντού μα η Ευρωπαϊκή πολιτική ηγεσία στρουθοκαμηλίζει.   

Ακόμη και η μέχρι πρόσφατη παντοδύναμη μέσα στο ευρωπαϊκό παράδειγμα καγκελάριος Μέρκελ, βλέπει πλέον να αμφισβητείται όχι μόνο από άλλους Ευρωπαίους ηγέτες, αλλά ακόμη και από τους ίδιους τους … Γερμανούς. Η εκλογική άνοδος του νεοϊδρυθέντος κόμματος Alternative fur Deutschland το οποίο επιθυμεί η Γερμανία να ανακτήσει τον έλεγχο της νομισματικής της πολιτικής καθώς και η συνεργασία δυνάμεων της αριστεράς που επιτρέπει στο κόμμα Die Linke να αναλάβει την πρωθυπουργία της Θουρηγίας είναι τα πρώτα σύννεφα για μια τέλεια πολιτική καταιγίδα τα επόμενα χρόνια.

Τι είναι αυτό που ωθεί όλο και περισσότερους Γερμανούς να αμφισβητούν το κυρίαρχο Γερμανικό πολιτικό παράδειγμα που σάρωσε στις πρόσφατες εκλογές;

Το ίδιο που ωθεί όλον το δυτικό κόσμο να αμφισβητεί τα πολιτικά συστήματα: Η ανισοκατανομή: Παρότι η Γερμανία τα πήγε περίφημα τα χρόνια της κρίσης εκμεταλλευόμενη και ανοίγοντας ακόμη περισσότερο την ψαλίδα Βορρά Νότου, οι ίδιοι οι Γερμανοί λίγη από αυτή τη χαρά μοιράζονται γιατί ακριβώς αυτή η ψάλιδα άνοιξε και μέσα στην ίδια τη χώρα.

Μπορεί λοιπόν να μην ήταν ιδιαίτερα χαρούμενοι, οι Γερμανοί όμως υπό τη Μέρκελ νοιώθαν ασφαλείς.

Όχι πια: Η καταστροφική πολιτική της Γερμανίας στην Ουκρανία που δούλεψε παράλληλα με τις ΗΠΑ για να «περιορίσει» τη Ρωσία, έχει δυσμενέστατες συνέπειες όχι μόνο για τη Ρωσία αλλά και για την ίδια τη Γερμανία. Η Ρωσία είναι από τους μεγαλύτερους εμπορικούς εταίρους της Γερμανίας. Αν η Ουκρανική κρίση δεν εξομαλυνθεί και η Γερμανία επιλέξει να συνεχίσει να είναι μαριονέτα της αμερικάνικης γεωπολιτικής, μέσα σε μικρό διάστημα θα κλείσουν χιλιάδες μικρομεσαίες επιχειρήσεις και η Γερμανία θα έχει να αντιμετωπίσει ένα μεγάλο κύμα ανεργίας. Αν το σκοινί τραβηχτεί ακόμη περισσότερο και η Ρωσία καταφύγει σε ένα από τα τελευταία της και αρκετά αυτοκαταστροφικά όπλα, το κλείσιμο της βαλβίδας των αγωγών φυσικού αερίου, ακόμη και οι ναυαρχίδες της γερμανικής βιομηχανίας θα αντιμετωπίσουν μη ανταγωνιστικά κόστη. Δεν χρειάζεται να τονίσουμε τα θα σημαίνει αυτό για χώρες όπως η Ελλάδα: Ο εμπορικός και οικονομικός πόλεμος Γερμανίας Ρωσίας θα μετατρέψει πόλεις που εξαρτώνται από τις ρωσικές εισαγωγές όπως η Καστοριά σε πόλεις φαντάσματα.

Οι Ευρωπαίοι βάζουν τα χεράκια τους και βγάζουν τα ματάκια τους.

Και οι αμερικάνοι κάνουν ότι μπορούν για να τους βοηθήσουν τους αόμματους, παράγοντας ακόμη περισσότερο σκοτάδι παγκοσμίως, χρησιμοποιώντας όλα τα βρώμικα όπλα που έχουν στη διάθεσή τους: Η χώρα που επιβάλει σε χώρες συνθήκες «εύκρατες» για την «ελεύθερη αγορά» της, φαίνεται να μην ενίσταται στη χειραγώγηση και την κάθετη πτώση των τιμών του πετρελαίου από τη σύμμαχο της Σαουδική Αραβία, έναν από τους μεγαλύτερους καταπατητές ανθρωπίνων δικαιωμάτων στον κόσμο.

Πλήττεται η Ρωσική οικονομία από αυτή την πρακτική. Το ίδιο και η Βενεζουέλα. Το ίδιο και η Νιγηρία  που αν συνεχιστεί αυτός ο εμπορικός πόλεμος δεν αποκλείεται να δει εκρηκτική άνοδο του ήδη πολύ δραστήριου στα εδάφη της τζιχαντισμού.

Δεν τους νοιάζει τους Αμερικάνους. Το μόνο που σκέφτονται είναι την αποδυνάμωση της Ρωσίας. Η χώρα της «ελευθερίας» και της «ελεύθερης αγοράς» προσπαθεί με κάθε τρόπο να γονατίσει τη Ρωσία αφού δεν μπορεί να το κάνει στρατιωτικά. Ο πιο πρόσφατος είναι να εκβιάζει ουσιαστικά εταιρίες να μη συνεργάζονται με τη Ρωσία χρησιμοποιώντας ως σκιάχτρο το παράδειγμα της HSBC και το πρόστιμο των δύο δις που έφαγε το 2012 για συναλλαγές που έκανε την περίοδο 2001-2006 με χώρες υπό αμερικανικό εμπάργκο όπως το Ιράν και η Λιβύη.

Οι πρακτικές των Αμερικανών και των ευρωπαίων γκαρσονιών τους και η απόπειρα καταστροφής της Νέας Ρωσίας παρότι ο Putin έχει επιδείξει όχι μόνο μετριοπάθεια αλλά και καρτερία απέναντι σε μια ρωσική κοινή γνώμη που θέλει να απελευθερωθούν τα αδέρφια τους στην Ουκρανία από την μπότα των Ναζί, μόνο ένα αποτέλεσμα θα έχει: να εγκαταλείψει η Ρωσία την Ευρώπη στη μοίρα της και να στραφεί προς την Κίνα. Και ήδη συμβαίνει αυτό υπό την πίεση των συνθηκών: Οι ενεργειακές συμφωνίες των δύο χωρών ξεπερνούν τα 700 δις και περιλαμβάνουν και τη δημιουργία αγωγών ενώ παράλληλα και άλλα δίκτυα μεταφορών επιχειρούνται να αναπτυχθούν, παρακάμπτοντας τους μέχρι τώρα διαθέσιμους εμπορικούς δρόμους. Κινήσεις γίνονται παράλληλα για την εγκατάλειψη του κανόνα του δολαρίου. Η Αμερική και η Γερμανία σπρώχνουν τη Ρωσία στην αγκαλιά της Κίνας.

Οι πρακτικές των αμερικάνων το μόνο που θα καταφέρουν θα είναι να καταστρέψουν το δυτικό παράδειγμα και να φέρουν τον κινεζικό αιώνα μια ώρα αρχύτερα.  

Επιτακτική είναι η ανάγκη της Ευρώπης να αποστασιοποιηθεί πλήρως από την αμερικάνικη τρομοκρατία αν δε θέλει να διαλυθεί και να ξαναμπεί σε αδιανόητες μέχρι σήμερα περιπέτειες.  

Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com, 27/11/2014

Read More »