Χορτάσαμε Αλλαγή. Καιρός για Απαλλαγή.

Χορτάσαμε Αλλαγή. Καιρός για Απαλλαγή.
Πέτρος Αργυρίου (agriazwa.blogspot.com) 

Σπάνια σε αυτό το blog σερβίρουμε ξαναζεσταμένο φαγητό, σπάνια αναδημοσιεύουμε καθώς η φιλοδοξία του blog δεν είναι να κλέψει αναγνώστες αλλά να δημιουργήσει νέους.
Σήμερα όμως θα κάνουμε μια εξαίρεση. Είναι μια μαύρη επέτειος σήμερα. 18 Οκτώμβρη. Σαν σήμερα 31 χρόνια πριν πήρε την εξουσία στα χέρια του ο λαοπλάνος Ανδρέας Παπανδρέου. Έφτιαξε ένα σύστημα εξουσίας που δηλητηρίασε όχι μόνο την οικονομία αλλά και την αισθητική και την κουλτούρα του τότε ακόμη φιλότιμου και φιλομαθή Έλληνα. Ο υιός του πολιτικού και ιός της πολιτικής έφτιαξε κατά εκατομμύρια κλώνων ένα νέο τύπο νεοέλληνα: Τον Πασοκτσή. Έναν κλεπτοκαπιταλιστή που δημόσια σοσιάλιζε και πετούσε δημόσιο χρήμα όχι μόνο σε μίζες αλλά και στα σκυλάδικα για να δείξει τον ανδρισμό του. Ήταν ΟΚ για αυτούς. Τον λογαριασμό θα τον στέλναν στις επόμενες γενιές: Εμάς.
Ο Παπανδρέου δεν υποδούλωσε μόνο μεγάλο κομμάτι των Ελλήνων στην προσωπολατρεία του την οποία την παρέδωσε ως προίκα στον άξιο συνεχιστή του Jeffrey Papandreou ο οποίος θα έδινε τη χαριστική βολή στην Ελλάδα ολοκληρώνοντας το έργο του παππού και του πατέρα του. Σημαντικοί άνθρωποι του πνεύματος όπως o James Petras πίστεψαν στο όραμα του Ανδρέα Παπανδρέου.
Ας δούμε τι μας είπε ο Petras για τους Παπανδρέου σε ένα κείμενο που πρέπει να μπει στα ελληνικά σχολεία για να ντρέπονται οι παλιοί και να εξοργίζονται οι νεότεροι...
(Αναδημοσίευση μετάφρασης από το Δρόμο 2/04/2010. Προσέξτε με πόση βεβαιότητα και ακρίβεια ο Πέτρας περιέγραψε το 2010 το τι θα ακολουθούσε με τη διακυβέρνηση Παπανδρέου.)

H κατάρα των τριών γενιών Παπανδρέου

Ελληνική τραγική φάρσα η πολιτική ιστορία της οικογένειας.

Του James Petras

Σε καθεμιά από τις τρεις αποφασιστικές στιγμές της πρόσφατης ιστορίας της, η Ελλάδα ανακόπηκε από την πιθανότητα κοινωνικού μετασχηματισμού προς την πολιτική ανεξαρτησία και την ελευθερία από την ξένη κηδεμονία από κάποιο μέλος της οικογένειας Παπανδρέου. [ ... ]
`Γεώργιος Παπανδρέου ο πρεσβύτερος:
Μεταξύ επανάστασης και αντίδρασης
Στον απόηχο μιας από τις μεγαλύτερες αντιφασιστικές αντάρτικες νίκες στην Ευρώπη το ελληνικό
αντιστασιακό κίνημα, υποστηριζόμενο από περισσότερα από 2 εκατομμύρια πολίτες, προέλαυνε τον Οκτώβρη του 1944 για την απελευθέρωση της Αθήνας. Με πενιχρή υποστήριξη στο εσωτερικό της χώρας, ο Γεώργιος Παπανδρέου στηριζόταν στα πολεμικά αεροπλάνα και άρματα μάχης των Βρετανών ιμπεριαλιστών και στην εξόριστη δεξιά ελληνική μοναρχία. Ως πρωθυπουργός διέταξε τον αφοπλισμό της Αντίστασης και στήριξε τη στρατιωτική επίθεση των Βρετανών ενάντια σε χιλιάδες ειρηνικούς διαδηλωτές στην Πλατεία Συντάγματος της Αθήνας. Ο Παπανδρέου προΐστατο της στρατολόγηση ς πολλών πρώην συνεργατών των ναζί και μοναρχικών που χρηματοδοτούνταν, εξοπλίζονταν και διοικούνταν από Βρετανούς και Αμερικανούς στρατηγούς. Αργότερα υπηρέτησε ως υπουργός σε κυβερνήσεις που εξαπέλυσαν μια άγρια επίθεση στα μαζικά αριστερά λαϊκά κινήματα. Μετέτρεψαν μια χαρούμενη στιγμή, τη στιγμή της απελευθέρωσης της χώρας από τους ναζί, σε έναρξη μιας άθλιας περιόδου άγριας καταστολής και αποκατάστασης όλων των αποβρασμάτων της ανώτερης τάξης της προπολεμικής Ελλάδας και των Φιλοναζί συνεργατών τους. Η Ελλάδα μετατράπηκε σε χώρα υποτελή των ΗΠΑ και κυβερνήθηκε από επιδοτούμενα από το εξωτερικό πλουτοκρατικά αστυνομικά καθεστώτα που διατηρήθηκαν στην εξουσία αυξάνοντας την ξένη κηδεμονία.
Ανδρέας Παπανδρέου:
Το κληρονομικό δικαίωμα
Επακόλουθο της μετάβασης από τη στρατιωτική δικτατορία της περιόδου 1967-1974 ήταν η άνοδος στην εξουσία της ελληνικής Δεξιάς που διατήρησε ένα μεγάλο μέρος του , παλιού κρατικού μηχανισμού και στήριξε μια πλούσια αλλά δυσλειτουργική κυρίαρχη τάξη η οποία ζούσε από τις χρηματικές μεταβιβάσεις της ΕΟΚ. Η λεηλασία των κρατικών πόρων, η πτώχευση των περισσότερων εταιριών του ιδιωτικού τομέα, η καθυστέρηση της γεωργίας, η κλειστή και αυταρχική φύση των δημόσιων και ιδιωτικών θεσμών, οδήγησαν τη μεγάλη πλειοψηφία της εργατικής τάξης, των φοιτητών, των αγροτών και των ανέργων να δώσουν το 1981 μια εντυπωσιακή εκλογική νίκη στον Ανδρέα Παπανδρέου. Το άθροισμα των εκλογικών ποσοστών του ΠΑΣΟΚ και του ΚΚΕ ξεπέρασε το 60% και παρείχε μια ξεκάθαρη πλειοψηφία που νομιμοποιούσε το μετασχηματισμό της κοινωνίας και της οικονομίας. Επιπλέον, το πρόγραμμα του Α. Παπανδρέου υποσχόταν «κοινωνικοποίηση της οικονομίας, εκσυγχρονισμό της υπαίθρου και σπάσιμο της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας. Ειδικότερα υποσχόταν την έξοδο της χώρας από το ΝΑΤΟ και την ακύρωση της συμφωνίας για τις στρατιωτικές Βάσεις των ΗΠΑ στην Ελλάδα.
Με δεδομένο τον κατακερματισμό, το σπασμένο ηθικό και την παρακμή της Δεξιάς, η αντιπολίτευση στην επιλογή για μια σοσιαλιστική πρόοδο ήταν ελάχιστη. Λαμβάνοντας υπ' όψιν την υψηλή χρέωση του ιδιωτικού τομέα στις κρατικές τράπεζες, η κυβέρνηση Παπανδρέου δεν χρειαζόταν καν τη νομοθεσία για να τις απαλλοτριώσει. Μπορούσε να ζητήσει αποπληρωμή των δανείων τους ή τα κλειδιά των εταιριών.
Ο Παπανδρέου πρόσφερε νέα δάνεια, παρέγραψε χρέη και επενέβη για να αποκαταστήσει την ιδιωτική ιδιοκτησία, βγάζοντας στο σφυρί υπερχρεωμένες εταιρίες. Εκείνη την εποχή ήμουν σύμβουλός του. Όταν τον ρώτησα γιατί δεν κοινωνικοποιούσε τις χρεωμένες εταιρίες, απάντησε πως «λόγω της κρίσης δεν είναι η ώρα κατάλληλη για να μετασχηματίσουμε την οικονομία. πρέπει να περιμένουμε μέχρι η οικονομία να σταθεί στα πόδια της.
Όταν του απάντησα πως εκλέχτηκε για να αλλάξει το σύστημα, ακριβώς λόγω αυτής της κρίσης και πως όταν αποκατασταθεί ο καπιταλισμός η πολιτική και οικονομική αντιπολίτευση θα είναι πιο σθεναρή, ανταπάντησε ότι «η οικονομία είναι πολύ αδύναμη για να στηρίξει ένα σοσιαλιστικό καθεστώς» και πρόσθεσε πως «η εργατική τάξη ενδιαφέρεται μόνο για την κατανάλωση και όχι για επενδύσεις στον εκσυγχρονισμό της οικονομίας..
Στην πράξη, ο Α. Παπανδρέου αποκατέστησε τον καπιταλισμό, παρά τις συνθήκες κατάρρευσης που αυτός αντιμετώπιζε, αυξάνοντας, προοδευτικά, το δημόσιο χρέος. [ ... ]Δημαγωγώντας ο Παπανδρέου διατήρησε τις Βάσεις. Ακόμα χειρότερα, παρέμεινε στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα, αποδεχόμενος μεταβιβάσεις και δάνεια ως αντάλλαγμα για τη μείωση των εμπορικών περιορισμών. [ ... ]0 Παπανδρέου χρησιμοποίησε τις μεταβιβάσεις της ΕΟΚ για να εξαγοράσει ψήφους μέσω επιδοτήσεων στους αγρότες, βραχυπρόθεσμων κερδών στις αμοιβές των εργαζόμενων και τεράστιων παραγραφών χρεών και δανείων που παρείχε στις επιχειρηματικές ελίτ. Τα ελλείμματα και τα χρέη αυξήθηκαν, ενώ ο παραγωγικός μηχανισμός μαράζωσε προκειμένου να στηρίξει την κατανάλωση. Η κηδεμονία ήταν η «εναλλακτική» λύση που επέλεξε ο Παπανδρέου αντί για το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό. [ ... ] Ενώ ενώπιον μαζικών συγκεντρώσεων ο Α. Παπανδρέου κατάγγελλε το ΝΑΤΟ, διαβουλευόταν σε εβδομαδιαία βάση με τον πρέσβη των ΗΠΑ [ ... ] . Κατά τη διάρκεια των πρώτων χρόνων της διακυβέρνησής του (1982-1984) όταν διηύθυνα το Κέντρο Μεσογειακών Σπουδών και ήμουν ανεπίσημος σύμβουλός του, έφευγα από την πίσω πόρτα του σπιτιού του στο Καστρί, την ώρα που από την μπροστινή έμπαινε ο πρέσβης των ΗΠΑ. Μετά από κάποιο διάστημα συνειδητοποίησα πως δανειζόταν την κριτική της Αριστεράς για να δικαιολογήσει δεξιές πολιτικές. Στην πρακτική, αυτή είχε γίνει βιρτουόζος της εξαπάτησης. Πρόσφατα, ένας ανώτερος αξιωματούχος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ σχολίασε σε συζήτησή μας πως προτιμά τον Γιώργο Παπανδρέου τον νεότερο από τον πατέρα του. «Οι ίδιες κομφορμιστικές πολιτικές», μου είπε, «χωρίς τη δημαγωγία». Με τα χρόνια η κενή ρητορική του Ανδρέα και η φιλονατοϊκή του πρακτική μετέτρεψαν μια ολόκληρη γενιά στρατευμένων σοσιαλιστών σε κυνικούς οπορτουνιστές και κοινωνικούς αναρριχητές[ ... ]
Γεώργιος Παπανδρέου ο νεότερος:
Η ιστορία ως φάρσα (τρίτη φορά)
Όπως και οι προκάτοχοι της οικογένειάς του ο Γιώργος Παπανδρέου εξελέγη τον Οκτώβρη του 2009 εν μέσω της πιο βαθιάς παγκόσμιας κρίσης που αντιμετωπίζει ο καπιταλισμός μετά από τη δεκαετία του 1930. Η ελληνική δημοσιονομική κατάσταση ήταν βυθισμένη, η οικονομία σε ελεύθερη πτώση.
Κατά τη διάρκεια της προεκλογικής του εκστρατείας ο Παπανδρέου υποσχέθηκε ένα σύγχρονο κοινωνικό κράτος ευημερίας και προτεραιότητα στις επενδύσεις στον κοινωνικό τομέα, στη δημόσια υγεία, παιδεία και στην αντιμετώπιση της φτώχειας. Όταν ανέλαβε την εξουσία, πιστός στην παράδοση των Παπανδρέου, έκανε μεταβολή. Υιοθέτησε μια αγανακτισμένη στάση ισχυριζόμενος ότι «ανακάλυψε» πως το ελληνικό δημόσιο ταμείο ήταν άδειο και η χώρα υπερχρεωμένη και πως η μόνη λύση ήταν να πετσοκόψει το βιοτικό επίπεδο μειώνοντας τους μισθούς, τα κοινωνικά προγράμματα και τις συντάξεις προκειμένου να πληρωθούν οι ξένοι τραπεζίτες. Όπως και οι προκάτοχοι συγγενείς του, δεν κατέβαλε καμιά προσπάθεια να συλλέξει τους φόρους από τους πλούσιους; ή να επιβάλει εμπάργκο στους μυστικούς ξένους λογαριασμούς των τραπεζιτών, των στελεχών των εταιριών, των πλοιοκτητών, των κερδοσκόπων του χρηματιστηρίου, των συμβούλων και των μεσαζόντων που έκαναν απάτες δισεκατομμυρίων ευρώ εις βάρος των Ελλήνων φορολογούμενων και συνταξιούχων. Δεν κατέβαλε καμία προσπάθεια να εξοφληθούν τα χρέη του ιδιωτικού τομέα προς τους κρατικούς χρηματοδοτικούς; οργανισμούς. Αντίθετα, στράφηκε στους απατεώνες της Γουόλ Στριτ Goldman & Sachs για συμβουλές και υποστήριξη, εκείνους που το 2001 διευκόλυναν τη λεηλασία των δημόσιων δανείων για ιδιωτικό όφελος. [ ... ]
Αντί για ευκαιρία ο Οκτώβρης μετατράπηκε σε εφιάλτη. Η κυβέρνηση Παπανδρέου και τα κοινοβουλευτικά ρομπότ της προχώρησαν πολύ πιο πέρα ακόμα κι από τις προηγούμενες δεξιές κυβερνήσεις στη διάβρωση του βιοτικού επιπέδου, παρέδωσαν το σχεδιασμό, τη διεύθυνση και την επιβολή της οπισθοδρομικής κοινωνικο οικονομικής πολιτικής στην Ε.Ε. και την Ουάσιγκτον, που για να υπερασπιστούν τις δικές τους οικονομικές ελίτ είναι αποφασισμένοι να απομυζήσουν και την τελευταία ρανίδα αίματος των Ελλήνων εργαζόμενων.
Η τραγωδία ενός λαού ...;
Η πολιτική ιστορία της οικογένειας Παπανδρέου αποτελεί μια ελληνική τραγική φάρσα. Είναι η τραγωδία ενός λαού που πολέμησε ενάντια στους ναζί και τους συνεργάτες τους για να δεχτεί την επίθεση των νέων Αγγλο-αμερικανών κυρίαρχων. Είναι η τραγωδία του ηρωικού φοιτητικού αγώνα του Πολυτεχνείου το 1973 ενάντια στην α΅ερικανοστήριχτη στρατιωτική δικτατορία που κατέληξε μάρτυρας της ανόδου ενός ψευδολαϊκιστή δημαγωγού, του Α. Παπανδρέου ο οποίος υποσχέθηκε δημοκρατικό σοσιαλισμό και κατέληξε στην κοινωνικοποίηση των προσωπικών χρεών των καπιταλιστών κλεπτοκρατών. Και τώρα, ο τελευταίος, ας ελπίσουμε, στη σειρά των κολάκων των ιμπεριαλιστών, ο Γ. Παπανδρέου, που υποσχέθηκε προοδευτικές αλλαγές αλλά εφάρμοσε οπισθοδρομικές πολιτικές, παρέδωσε τα κλειδιά της εξουσίας στους υπερατλαντικούς ιμπεριαλιστές επιτηρητές του. Πέρα από την πολιτική ιδιοσυγκρασία της Ελλάδας η ιστορία των ελληνικών σοσιαλδημοκρατικών κυβερνήσεων περιγράφει τον ιστορικό τους ρόλο ως σωτήρων του καπιταλισμού σε περιόδους κρίσης του. [ ... ] Η πιο ελπιδοφόρα αλλαγή σήμερα είναι πως έχει εξαφανιστεί η μυστηριακή αύρα του Παπανδρέου και του ΠΑΣΟΚ. [ ... ]

Read More »

Δεν είναι ο καπιταλισμός ηλίθιε. Είναι ο Μπιλ Πέξτον

Δεν είναι ο καπιταλισμός ηλίθιε. Είναι ο Bill Pexton

Του Πέτρου Αργυρίου (περισσότερα για το συγγραφέα και το έργο του στο προσωπικό του blog agriazwa.blogspot.com)

Το θυμάμαι σαν χθες που ήμουν μεθυσμένος. Βράδυ πρωτοχρονιάς στη Θεσσαλονίκη με πλησιάζει ένα «γ-καρντάσι» λιάρδα και με ζητά φωτιά.

Με το που ζεσταθήκανε οι σχέσεις μας την κρύα εκείνη νύχτα το παλληκαράκι πήρε το θάρρος να με ρωτήσει: «Τι ομάδα είσαι αδερφέ;»

Του λέω τι ομάδες και μαλακίες.

Στράβωσε. Με είδε αλλιώς. «Α δηλαδή σκουλήκι» με λέει.

Του λέω δεν ασχολούμαι με αυτά.

«Α καλά» με λέει. «Βάζελος είσαι»

Στεναχωρήθηκα που η έλλειψη οπαδικής ταυτότητας μου απαγόρευσε να συνεχίσω μια κουβέντα μαζί του για αστροφυσική πχ. και να πλουτίσω ως άνθρωπος.

Ούτε καν να πλακωθώ δεν μπορούσα μαζί του, να το παίξω χουλιγκάνι του αντι-οπαδισμού. 

Οι δρόμοι μας χώρισαν.

 Οι καλές αναμνήσεις μείναν.

Φυσικά αυτό του είδους η αναζήτηση ταυτότητας και η ετικετοποίηση του άλλου συνεχίζονται σε υψηλότερο επίπεδο.

Αν δεν είσαι καπιταλιστής είσαι κουμουνιστής, αν δεν είσαι πατριδοκάπηλος είσαι προδότης, αν είσαι πατριώτης είσαι φασίστας, αν δεν είσαι φασίστας είσαι αναρχικός, αν δεν είσαι αναρχικός είσαι νεοφιλελεύθερος κοκ.

Παρότι οι περισσότεροι άνθρωποι δε δίνουν δεκάρα για σένα, πραγματικά δεκάρα, θέλουν σώνει και καλά να σου βάλουν μια ταμπελίτσα. Είναι σαν τρελαμένοι γκρούπις που χουν γεμίσει το δωμάτιο τους με αφίσες της αγαπημένης της μπάντας ή σαν θρησκόληπτοι που χουν γεμίσει το δωμάτιο με εικονίσματα.

Αυτό κυρίες και κύριοι είναι το φαινόμενο του κοινωνικού τοτεμισμού. Οι άνθρωποι, φορώντας μια νοητή προβιά γίνονται κάτι άλλο από αυτό που είναι. Γίνονται πράσινοι, κόκκινοι, μπλε, κίτρινοι, ασπρόμαυροι, ότι θέλετε γίνονται. Αυτό που δεν αλλάζει σε σχέση με τα παλιά είδη τοτεμισμού είναι ότι οι άνθρωποι που φορούν την προβιά γίνονται σαν τα ζώα.

 Αφορμή για αυτό το αποτυχημένο και σχετικά αδιάφορο άρθρο που διαβάζετε αποτέλεσε το άρθρο/απάντηση του κου Γ. Κολέμπα με τίτλο «Υπάρχει ανάγκη για τη δημιουργία ενός νέου ανθρωπολογικού τύπου» στο TVXS (Τouloumpes Vohmias Xwris Sunthritka).[1]

Ας αφήσουμε τον γελοίο τίτλο που μας παραπέμπει σε εργαστήρια βιοτεχνολογίας ή σε εργαστήρια πολιτικού ολοκληρωτισμού. Ας αφήσουμε επίσης τις αοριστολογίες που περιέχει το άρθρο. Ας αφήσουμε τα απωθημένα και τον ρεβανσισμό και την εσχατολογία που βρίσκεται πίσω από τις λέξεις.

Ας μπούμε στο ζουμί. Καπιταλισμός ή σοσιαλισμός (οικοσοσιαλισμός στο συγκεκριμένο άρθρο αλλά εμείς δε θα το περιορίσουμε τόσο).

Το τελικό δίλλημα. Για 1050603^η φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας καλούμαστε να επιλέξουμε την τελική απάντηση.

Και σκέφτομαι: Για μισό. Ας πάμε σε μια ακραία ιδεολογία που οι θεωρητικοί της πλουτοκρατίας εφεύραν ως προβιά. Ας πάμε στο νεοφιλελευθερισμό.   Ποια είναι η προβαλλόμενη ουτοπία του; Μα φυσικά ηλίθιε (σε εμένα τον ανεπίδεκτο μαθήσεως αναφέρομαι) η απολύτως ελεύθερη και αυτορυθμιζόμενη αγορά. Και το κράτος και το κάθε πολιτικό σύστημα θα το καταπιεί η μαύρη τρύπα της ιστορίας. Μα δεν είναι φανταστικό; Απόλυτη ελευθερία. Αυτορρύθμιση. Αυτοοργάνωση. Αναρχία.

Για να πάμε στον κομουνισμό: Καταστροφή των τάξεων (όχι τον ταξικών διαχωρισμών- των τάξεων), μια αταξική κοινωνία. Τι την χρειαζόμαστε την εξουσία τότε; Ρε χαζέ (σε εμένα αναφέρομαι πάντα) απόλυτη ελευθερία, ισότητα. Γιούπι.

Μα για κάτσε:  Αυτές οι ουτοπίες μοιάζουν κάπως μεταξύ τους. Είναι ότι τα άκρα συναντώνται; Είναι ότι τα ετερώνυμα έλκονται;

Μα τότε, γιατί για να φτάσουμε εκεί περνάμε κάθε φορά μέσα από ολοκληρωτικά συστήματα; Γιατί χαζέ μου, τα ανθρώπινα αυτά συστήματα δε θα μπορούσαν να επιβληθούν και να αντλήσουν εξουσία αν δεν αντλούσαν «Πίστη».

Δε θα υπήρχαν ομάδες αν δεν υπήρχαν οι πιστοί τους. Δε θα εφαρμόζονταν πολιτικές ιδεολογίες αν δεν υπάρχουν οι πιστοί τους. Δε θα υπήρχαν θρησκείες αν δεν υπήρχαν οι πιστοί τους. Δε θα υπήρχαν εξουσίες αν δεν υπήρχαν οι πιστοί τους και οι αντίπαλοί τους. Ο κόσμος θα καθόταν κάτω από μια μπανανιά και θα έξυνε ευτυχισμένος  τα αρχίδια του μέχρι να του πέσουν. Είναι η πίστη που κινεί τον κόσμο.

Και η πίστη μετακινεί και βουνά. Φυσικά. Γιατί πάντα υπάρχουν αυτοί που θα πιστέψουν και θα πάνε να σπρώξουν το βουνό. Και μπορεί κάποια μέρα να το ρίξουν. Στα κεφάλια των απίστων. 

Με άλλα λόγια, πέρα από τον όποιο πολιτικό τους χαρακτήρα, τα πολιτικά συστήματα είναι πάντα και συστήματα πίστης.

Λοιπόν. Αυτά είναι τεχνάσματα, σοφιστείες της κακιάς ώρας. Λέγε ρε καπιταλισμός ή σοσιαλισμός;

Εεε. Μισό. Δε θεωρώ καν τον καπιταλισμό πολιτικό σύστημα. Ο καπιταλισμός είναι απολιτικός ή αντιπολιτικός. Ανεξάρτητα αν στο εποικοδόμημα του έχουν συμβάλει χιλιάδες «θεωρητικοί» του στη βάση του δεν έχει καμιά σχέση με πολιτικές θεωρίες και διακυβέρνηση και κοινωνικές δομές και υγεία και παιδεία και δεν ξέρω εγώ τι άλλο. Αυτό που τον απασχολεί είναι η συγκέντρωση πόρων και μέσων. Τόσο απλό. Δε δίνει δεκάρα για οτιδήποτε άλλο.

Και να σας πω και ένα μυστικό. Ο καπιταλισμός δεν υπάρχει. Είναι αέρας κοπανιστός. Μια προβιά. Το μόνο που υπάρχει είναι ένα τραστ, ένα δίκτυο συγκεκριμένων ανθρώπων και οικογενειών. Αυτό είναι όλο. Υπάρχουν αυτοί, το πολιτικό και ιδεολογικό ιερατείο τους και οι οργανισμοί και οι υπόλοιποι που είναι απλά πιστοί ή αντίπιστοι.

Δεν καταλαβαίνω γιατί κάποιος πρέπει να εξυψώσει μια ήδη φούσκα και να της δώσει υπόσταση πολιτικής θεωρίας ή συστήματος. Τίποτα από τα δύο δεν είναι. Ένα δίκτυο ανθρώπων είναι που πλουτίζουν από τη βλακεία μας και την δουλοφροσύνη μας , αυτό είναι όλο.

Λοιπόν, αφού όλοι μου υποδεικνύουν σε ποια ερωτήματα πρέπει εγώ, ο συμπολίτης μου και όλη η ανθρωπότητα να απαντήσει, αφού το ερωτηματολόγιο δεν το χω φτιάξει εγώ ούτε κανένας από εμάς αλλά παρά ταύτα οφείλουμε να απαντήσουμε σε αυτό λες και έχει φτιαχτεί για εμάς και τις ανάγκες μας εγώ θα απαντήσω στους εξεταστές μου μια ερώτηση.

Καπιταλισμός ή αστρολογία. Ρε τον αμόρφωτο θα πείτε που δεν έχει διαβάσει το ένα και το άλλο, που δεν κάνει ούτε μια ετεροαναφορά σε μεγάλους της σκέψης που διαμορφώσαν τα ιστορικά ρεύματα.

Ναι αλλά εμένα δε μου αρέσει το ρεύμα. Κάθε φορά που κάνει ρεύμα κλείνω το παράθυρο γιατί πονάν τα αρθριτικά της γιαγιάς μου.

Ναι γιατί όχι αστρολογία; Όπως και ο καπιταλισμός έτσι και η αστρολογία δεν έχει καμιά βάση.  Η κοσμοθέαση της είναι δε πολύ ευρύτερη από τον καπιταλισμό. Έχει διαχρονία και το εποικοδόμημα τους έχει εκθετικά περισσότερους θεωρητικούς από ότι ο «καπιταλισμός»

Μα αστρολογία ως πολιτικό σύστημα; Γιατί όχι; θα φτιάξουμε ένα κανονιστικό σύστημα με βάση τη θέση των πλανητών και των άστρων και όλα θα πάνε μια χαρά. Άλλωστε ήταν η αστρολογία που προέβλεψε και πήγε να συναντήσει την δημιουργία ενός καινούριου πολιτικού συστήματος της εποχής. Λέω τότε που οι τρεις μάγοι βρήκαν το Χριστό. Το αποτέλεσμα: Ένα μεικτό θρησκευτικό-πολιτικό σύστημα που βύθισε την ανθρωπότητα για χιλιετίες στον σκοταδισμό. Για να μην προσβληθούν οι εν Χρηστώ αδερφοί μου, να τονίσω  ότι αναφέρομαι στο πως εκμεταλλεύτηκαν την πίστη των ανθρώπων τα ιερατεία. Οι ιδέες του Χριστού ήταν μεγάλες και διαχρονικές και πανανθρώπινες.

Το ίδιο και κάποιες ιδέες του κομουνισμού: Είδαμε τι έγιναν και αυτές στα χέρια των ανθρώπων.

Όπως ίσως να καταλαβαίνετε, σημασία δεν έχουν μόνο οι ιδέες. Σημασία έχει και η ποιότητα των ανθρώπων που μετέχουν ενός συστήματος.   Για αυτό το λόγο βλέπουμε δημοκρατίες και δημοκρατίες. Σοσιαλισμούς και σοσιαλισμούς. Για αυτό και οι απολογητές της εκτροπής κάθε φορά που τα πράματα πηγαίνουν σκατά, λένε, ε συγγνώμη  δεν εννοούσαμε αυτή τη δημοκρατία αλλά την άλλη που έχουν ή είχαν εκεί, ή όχι εννοούσαμε τον υγιή καπιταλισμό, έ όχι αυτόν τον χριστιανισμό, τον άλλο τον καλό, ε ναι δεν εννοούσαμε αυτόν το σοσιαλισμό αλλά τον άλλο τον Σουηδικό ή τον λατινοαμερικάνικο.

Ευτυχώς που υπάρχουν και οι αμετονόητοι του συστήματος που παρά τις καταστροφικές συνέπειες των εφαρμογών του αυτοί δεν μασάνε. Οι φανατικοί. Όπως το ΚΚΕ και οι νεοφιλελεύθεροι που σου λεν, ναι ρε βλάχο αυτόν ακριβώς τον κομουνισμό ή αυτόν ακριβώς τον καπιταλισμό εννοούμε.

ΜΠΑΟΚ ρε.  

Δυστυχώς τα συστήματα εξουσίας τραβούν παθολογικές προσωπικότητες και αυτοί γίνονται κάθε φορά η Νέμεσις της δικιάς μας αυταρέσκειας.

Συνεχίστε να πιστεύετε λοιπόν. Αυτό κυρίως απαιτείται από εσάς, να πιστεύετε όχι σε ιδέες αλλά σε οργανωμένα συστήματα ιδεών. Από τη στιγμή που πιστεύετε σε αυτά υπάρχουν όλοι εκείνοι που θα εκμεταλλευτούν την πίστη σας και θα σας πουλήσουν την υπόσχεση ενός καλύτερου κόσμου. Και θα την πιστέψετε και αυτή την υπόσχεση. Και θα γίνει ο κόσμος καλύτερος. Για αυτούς που εκμεταλλεύονται την πίστη σας. Γιατί για αυτούς θα έχετε κατασκευάσει έναν κόσμο. Όχι για εσάς. Ούτε για τους υπολοίπους από εμάς.

 Για αυτούς. Για τις ελίτ. Για τους «καπιταλιστές». Τους «κουμουνιστές». Τους παπάδες. Τους στρατηγούς. Τους βασιλιάδες.

Αλληλεγγύη μετά σου πουλά η αριστερά. A Word Of Notice. Η αλληλεγγύη δεν ανήκει ούτε στον αριστερό ούτε στην αριστερά για να την πουλήσει ή να την επιβάλλει.

Η αλληλεγγύη είναι βασική προϋπόθεση για την ύπαρξη των κοινωνιών. Η αριστερά έχει γίνει ο καπιταλιστής του ανθρωπισμού και των υψηλών αισθημάτων. Έχει αποκτήσει το μονοπώλιο τους.

Ας γυρίσουμε λοιπόν ανάμεσα στην τεχνητή επιλογή των τελευταίων αιώνων. Καπιταλισμός ή σοσιαλισμός. Την κουρτίνα 1 ή την κουρτίνα 2; Δύσκολή επιλογή. Γιατί άλλοι άνοιξαν τέτοιες κουρτίνες  και περάσαν συμπαθητικά και άλλοι ανοίξαν τις κουρτίνες και βρήκαν σκατά μέσα. Και τους υποχρεώσαν να τα φάνε.

Δεν έχει σημασία μόνο το τι γράφει η κουρτίνα απ’ έξω. Σημασία έχει και τι το έχει από πίσω.

Ας πάμε σε μια χώρα τώρα λοιπόν όπου τα άκρα συναντούνται πολύ συχνά. Την Ελλάδα:

Καπιταλισμός ή σοσιαλισμός. Χα. Ο άξεστος Έλληνας τα ήθελε και τα δύο. Και τα πήρε και τα δύο στη χειρότερη μορφή τους.

Ήταν η σοσιαλιστική δημοκρατική κυβέρνηση του Παπανδρέου που έδωσε  το σινιάλο στο νεοφιλελεύθερο επιτελείο της πυρηνικής πλουτοκρατίας για να μπουν στην Ελλάδα και να την κάνουν οικόπεδο και ήταν ο ακόμη πιο αριστερός Φώτης Κουβέλης που έφτιαξε ένα κόμμα βαστάζων να κρατούν τις ομπρέλες των υπαλλήλων των μεγάλων αφεντικών μην τυχόν και πάθουν ηλίαση από τον τόσο ελληνικό ήλιο.

Αυτό είναι ρε παιδιά. Αλληλεγγύη στα αδέρφια μας τους νεοφιλελεύ-Θεους.  

Και κάθονται οι άλλοι και σου γράφουν καπιταλισμός ή σοσιαλισμός σαν να γράφουν εκθεσάρα 5^ης δημοτικού και οι αναγνώστες να τσιμπάν σαν να τους φαίνεται η έκθεση 5^ης δημοτικού εκλαϊκευμένη κβαντική φυσική.

Καπιτοσοσιαλισμός κύριε. Τρόικα έξω ,τροίκα και μέσα. Καπιτα-ληστές και σοσια-ληστες και τρικομματική. Και θα δούμε και ακόμη χειρότερα.   

Το χειρότερο παράδειγμα καπιταλισμού το είδαμε στην Ελλάδα των τελευταίων ετών. Παράλληλα με το χειρότερο παράδειγμα σοσιαλισμού που είδαμε ποτέ.

Ελλάδα. Η χώρα του φωτός. Ο αναδευτήρας της μαλακίας.      

Λοιπόν. Τώρα θα σας πούμε για τον καπιταλισμό. Την πραγματική ιστορία του: Την ιστορία του φανταστικού ελληνοαμερικανού Μπιλ Πέξτον, που γεννήθηκε ως Βασίλης Μαλαπέτσας.

Μικρός ξενιτεύτηκε. Πήγε στα Λονδίνα όπου διέπρεψε σαν λούστρος. Για βαφή μάζευε το φούμο από τα μούτρα του πατέρα του του ανθρακωρύχου. Παρατήρησε σύντομα ότι αν έβαζε τους πελάτες του να καθίσουν σε συγκεκριμένες στάσεις, είχε μεγαλύτερη πιθανότητα να πέσουν κέρματα από τις τσέπες τους. Σιγά σιγά μάζεψε μερικά φράγκα έβγαλε το εισιτήριο του για την Γη των ευκαιριών και του ατελείωτου πλιάτσικου, τις Αμερικές.

Στο πλοίο πουλούσε ανύπαρκτα οικόπεδα στους φιλόδοξους εποίκους.

Με τις ευκαιρίες για γη που προσφέρονταν τσάμπα τότε, πήρε πολλά στρέμματα, μη καλλιεργήσιμα που πριν από μερικούς μόλις μήνες ανήκαν σε μια φυλή ινδιάνων που δολοφονήθηκε. Επειδή τότε τα πράγματα ήταν κάπως ανοργάνωτα στις Αμερικές φρόντισε τα χωράφια του να είναι μέσα στις διαδρομές των γελαδάρηδων. Είχε στο μυαλό του να τους ζητήσει φράγκα για να τους αφήσει να περνάνε από μέσα. Οι γελαδάρηδες τον γράψαν κανονικά και περάσαν από πάνω του.  

Με τα λιγοστά λεφτά που είχε από την αρπαχτή στο πλοίο πλήρωσε ένα παιδί από την γειτονική πόλη να πει μια ιστορία για το πόσο καλοί ήταν οι αγελαδάρηδες και πως τον άφησαν να χαιδέψει τα άλογα τους και τα γελάδια τους και του κάναν μετά και κάτι άλλα που δεν του άρεσαν και τόσο.

Την επόμενη φορά που ήρθαν οι γελαδάρηδες είχαν ένα ολόκληρο χωριό απέναντι τους και φύγαν κακήν κακώς.

Χρόνια αργότερα, ιστορικός στο πανεπιστήμιο που ίδρυσε ο ίδιος ο Πέξτον θα περιέγραφε το περιστατικό ως την πρώτη κοινωνική επανάσταση στο Φαρ Ουέστ. 

Ο κοινωνικός αγωνιστής Πέξτον λοιπόν μετά την κοινωνική επανάσταση ζητούσε από τους γελαδάρηδες περισσότερα φράγκα όχι μόνο για να περάσουν από τα χωράφια του αλλά και για να φτιάξει τις σχέσεις των γελαδάρηδων με την πόλη.

Εκτός από φράγκα τους ζήτησε και έναν αποδιοπομπαίο τράγο για να τον παραδώσει στην πόλη με τη κατηγορία του βιασμού. Οι γελαδάρηδες του έδωσαν ένα βλογιοκομμένο ορφανό που ‘χαν μαζί τους για τις αγγαρείες. Καλύτερα αυτός παρά εμείς σκέφτηκαν.  

Ο Πέξτον ήταν αυτός που πούλησε το σκοινί με το οποίο οι κάτοικο της πόλης κρέμασαν το αθώο ορφανό.

Με τα λεφτά των γελαδάρηδων πήρε και άλλα στρέμματα και έκανε τη ζωή τους πιο δύσκολη ζητώντας τους και άλλα λεφτά για να περνάν από τα χωράφια του. Για να τους αποζημιώσει μεσολάβησε με το αζημίωτο φυσικά για να πουλάει τα γαλακτοκομικά τους στην πόλη σε πιο ακριβές τιμές. 

Μετά ήρθε το εθνικό κτηματολόγιο που απαγόρευε στους γελαδάρηδες να περνάν από τα κτήματα του Πέξτον. Ο Πέξτον αγόρασε και τους γελαδάρηδες με τα λεφτά που είχε συγκεντρώσει από αυτούς.

Τώρα είχε το πρώτο μονοπώλιο του και ανέβασε και άλλο τις τιμές του.

Έτσι έφτιαξε την πρώτη του τράπεζα που έδινε λεφτά στους κατοίκους της πόλης για να αγοράζουν τα προϊόντα του Πέξτον με τον όρο ότι οτιδήποτε μαγαζί άνοιγαν θα άνηκε κατά 30% στον Πέξτον. Μετά βάρεσε την πρώτη του κρίση. Τα  γελάδια δε δίναν γάλα και καλά και η τράπεζα δεν έδινε χρήματα. Οι κάτοικοι της πόλης πουλήσαν τα πάντα στο Πέξτον για να έχουν το γάλα του παιδιού τους. Και οι Πέξτον τους επέτρεψε να δουλεύουν στις δουλειές τους  ως υπάλληλοι του πλέον.

Τι ευεργέτης!!! Η πόλη προς τιμή του ονομάστηκε Πεξτονβιλ. Μετά μεγάλωσε και άλλο και ονομάστηκε Πέξτοντάουν και μετά Πέξτον Σίτι. Αλλά το Πέξτον Σίτι δεν τον χωρούσε. Σε συνεργασία με άλλους Πέξτον άλλων πόλεων έπρεπε λοιπόν να ρίξει τα όποια εμπόδια, κάτι νόμους και κάτι δασμούς και κάτι άλλο τέτοια. Κάναν λοιπόν το ίδιο κόλπο που είχε κάνει ο καθένας στον τόπο του αλλά σε μεγάλη κλίμακα. Και το αστείο ήταν ότι σε όσο μεγαλύτερη κλίμακα το κάναν τόσο πιο εύκολο φαινόταν. 

Ονομάσαν τη διαδικασία Πεξτονοποίηση (πως λέμε παγκοσμιοποίηση) και οι τράπεζες τους φυτρώσαν σαν μανιτάρια σε όλη τη γη.

Μετά πετάξαν κάτι κρίσεις.

Κάποια στιγμή άρχισαν να τους παίρνουν πρέφα. Και κάπου εκεί οι Πέξτονες άρχισαν να φωνάζουν τους σπουδαγμένους που είχαν στα πανεπιστήμια που οι ίδιοι είχαν ιδρύσει έτσι για το γαμώτο, καθώς οι Πέξτονες πρώτης γενιάς ήταν βαθειά αμόρφωτοι και απόλυτα πρακτικοί άνθρωποι. Εμπειριστές. Τι να την κάνεις τη μόρφωση όλου του κόσμου αφού έχεις όλο τον κόσμο ήδη δικό σου. Να που όμως κάτι τέτοιες στιγμές που οι λόγιες σουπιές σου ‘ταν χρήσιμες.

Τι να κάνουμε, ρώτησε ο Πέξτον. Μας παίρνουν χαμπάρι.

Ο σοφός της προηγούμενης περιόδου που δίδασκε τους κατοίκους πως το να σε κλέβουν ήταν τεράστια ευκαιρία γιατί δημιουργούσε τέτοια δυναμικής ροή χρημάτων που θα πέφταν και σε σένα τα μιλιούνια ουρανοκατέβατα αρκεί να συμμετέχεις σε αυτή ενεργά, δηλαδή να δουλεύεις (για τον Πέξτον να δουλεύεις αλλά αυτό δεν τα λέγανε), λέει στον Πέξτον: Θα τους πούμε ότι η κρίση είναι η αυτορρύθμιση του καπιταλισμού που έτσι διορθώνει τις ανισορροπίες του και μια ευκαιρία αναδιάρθρωσης. Άντε γαμήσου, του πέταξε ενοχλημένος ο Πέξτον. Εγώ είμαι ο καπιταλισμός. Με λες και ανισόρροπο.

Φώναξε άλλον πιο εναλλακτικό ακαδημαϊκό. Κοίτα Μπιλ του λέει. Σοσιαλισμός λέγεται. Να τους πετάξουμε λίγο να ηρεμήσουν. Και τι είναι αυτό, ρώτησε συνοφρυομένος ο Πέξτον. Ε να, ανακατανομή πλούτου.  Τι λες ρε μαλάκα του πέταξε ο Πεξτον. Με τα δικά μου τα λεφτά θα κάνεις εσύ πολιτική;

Τους έδιωξε όλους. Κάθησε και το σκέφτηκε. Μμμμ. Σοσιαλισμός: του άρεσε. Το είχε δει σε φυλακές. Τους πετάς 4 καινούρια βρακιά και μετά τα αλλάζεις από τον ένα στον άλλο και αυτοί νομίζουν ότι έχουν κάθε δύο μέρες καινούριο βρακί.

Δεν είναι κακό. Αλλά κάποια στιγμή θα το παίρναν και αυτό χαμπάρι.

Τότε φώναξε τον τρίτο καλύτερο τον προφέσορα. Αυτός ήταν κοφτερό μυαλό και του μοιαζε λίγο για αυτό και δεν ήθελε να του είναι πολυυποχρεωμένος γιατί αυτός πάντα ζητούσε βαριά ανταλλάγματα. Λοιπόν, τον ρωτάει ο Πέξτον. Σοσιαλισμός ή καπιταλισμός;

Η απάντηση του την έδωσε στα νεύρα: «Τίποτε από τα δύο, και τα δύο μαζί, πότε το ένα πότε το άλλο. Πότε το ένα και μετά το άλλο. Και που και που και καμιά εκτροπή και από τα δύο»

Ο Πέξτον το σκέφτηκε. Ο προφέσορας είχε δίκιο. Όποτε μπούχτιζαν από τον καπιταλισμό θα τους πετούσε λίγο σοσιαλισμό να στανιάρουν. Δε θα είχαν ούτε καπιταλισμό, ούτε σοσιαλισμό ποτέ. Θα είχαν πάντα μόνο Μπιλ Πέξτον. Και δε θα το καταλάβαιναν ποτέ.  

Όπου απετύχαινε ο σοσιαλισμός θα αποτύχαινε ο καπιταλισμός. Και όπου αποτύχαινε ο καπιταλισμός, θα αποτύχαινε ο Σοσιαλισμός. Και όπου αποτύχαιναν τα πάντα θα πετύχαινε πάντα ο Μπιλ Πέξτον.

Μπορούσε να το δει στην οθόνη του μυαλού του. Όπου απετύχαινε ο σοσιαλισμός θα βγαίναν τα καπιταλιστοπρόβατα και θα λέγαν ο σοσιαλισμός πέθανε ζήτω ο καπιταλισμός..

Και όποτε αποτύχαινε ο καπιταλισμός θα βγαίναν τα σοσιαλιστοπρόβατα και θα λέγαν τα αντίθετα.  

Οι πολιτικοί και ιδεολογικοί τοτεμιστές ήταν πάντα εξαιρετικά χρήσιμοι ηλίθιοι. Τόσο πιο χρήσιμοι όσο πιο διαβασμένοι ήταν. 

Οι λίγοι που θα τολμούσαν να πουν πως δεν είναι ο καπιταλισμός ηλίθιε αλλά το παιχνίδι του Πέξτον θα ήταν οι γραφικοί του χωριού.  

Αφού λοιπόν ηττήθηκε ο καπιταλισμός μετά την ήττα του σοσιαλισμού όλοι ζήσαν καλά στον Πέξτον Πλάνετ.

Γιατί λοιπόν κάθισα και έγραψα όλη αυτή τη βλακεία; Γιατί οι άνθρωποι γράφουν παραβολές; 

Μπορούμε να νομίζουμε ότι μπορούμε να κάνουμε αμέριμνοι τον δικό μας κόσμο, αλλά όσο υπάρχουν Πεξτον σε αυτόν τον πλανήτη πάντα κάτι θα στέλνουν για να μας παίρνουν το βιός μας. Στρατούς, τράπεζες, κάτι, πάντα κάτι θα στέλνουνε.

Τη μάχη πρέπει να την κερδίσουμε στο Πέξτονβιλ. Να πάρουμε από τους τοπικούς Πέξτον αυτά που μας πήραν. Δικά μας είναι. Οι κόποι και οι ιδρώτες γενεών ολόκληρων. Δεν είναι ο καπιταλισμός. Δεν είναι το σύστημα. Είναι η σπείρα των μεγάλων οικογενειών. Αντί να μιλάμε για βλακείες, να δούμε σε ποιο σημείο μπορούμε να χτυπήσουμε τη σπείρα, ποιος είναι ο πιο αδύναμος κρίκος της αλυσίδας μας. Αντί για μπουρδολογία, στρατηγική.

Δυστυχώς τους Πέξτον πρέπει να τους σκοτώνεις (συμβολικά το εννοώ, ως κοινωνία) μικρούς. Αν τους αφήσεις να μεγαλώσουν, αυτοί θα σκοτώσουν τα μικρά σου.

Τώρα είναι πιο δύσκολα. Οι Πέξτον έχουν και ιδιωτικούς στρατούς και κυβερνήσεις και τα σώματα ασφαλείας τους και τα πάντα όλα. Η μάχη είναι άνιση. Είμαστε πολλοί, είμαστε 7 δις αλλά είμαστε πολυδιασπασμένοι. Μας καθαρίζουν έναν τη φορά…  

Ναι Αργυρίου, Πέξτον κι άλλο θα μου πείτε. Ακριβώς. Πολλοί είχανε και δυστυχώς ακόμη έχουνε την ψευδαίσθηση ότι η Δημοκρατία είναι η μαμή τους ή η κουβερνάντα τους, φανατικοί μαμάκηδες. Η Δημοκρατία δεν είναι η μάνα μας. Είναι το παιδί μας. Αυτό φυσικά αν κόψουμε τους ιδεολογικούς αυνανισμούς και γίνουμε πραγματικά γόνιμοι.   

---

[1] http://tvxs.gr/news/ti-na-kanoyme/g-kolempas-yparxei-i-anagki-gia-ti-dimioyrgia-enos-neoy-anthropologikoy-typoy

Read More »

END: Μια παραθρησκευτική οργάνωση εν τη γενέσει

END: Μια παραθρησκευτική οργάνωση εν τη γενέσει

Του Πέτρου Αργυρίου

Μια από τις πιο εύλογες απορίες σε σχέση με όλες τις εσχατολογικές θρησκείες, αιρέσεις και παραθρησκευτικά συστήματα πίστης είναι το γιατί οι πιστοί τους δεν απομακρύνονται και δεν αποσύρουν την πίστη τους μετά την έλευση του χρόνου που αυτές έχουν ορίσει ως ημερομηνία ενός αποκαλυπτικού μεταφυσικού γεγονότος το οποίο οι ίδιες έχουν προλογίσει, προβάλλει, για το οποίο έχουν οι ίδιες εγγυηθεί και το οποίο υποτίθεται ότι εγγυάται τον Θείο χαρακτήρα της συγκεκριμένης πίστης.

Ανάμεσα σε πλήθος άλλων προφητειών που συνέδεσαν με ορισμένες χρονολογίες, οι μάρτυρες του Ιεχωβά π.χ, έχουν δώσει προφητείες για κοσμογονικά συμβάντα που θα συνέβαιναν το 1914, το 1918, το 1925 και το 1975, κάποια από τα οποία θα σήμαιναν τη Δευτέρα Παρουσία, τον Αρμαγεδδών και άλλα τέτοια.

Παρά ότι κάθε φορά οι προφητείες διαψεύστηκαν οπότε και μεταχρονολογήθηκαν, η πίστη δεν κλονίστηκε και οι μάρτυρες του Ιεχωβά διατηρούν μεγάλο όγκο πιστών.

Μα πως είναι δυνατόν να συμβαίνει αυτό;

Η απάντηση είναι απλή: Η θρησκευτική και η παραθρησκευτική  πίστη δεν έχει καμιά σχέση ούτε με την πραγματικότητα ούτε με τη  λογική οπότε δεν υπόκειται σε διαψευσιμότητα ούτε από την πρώτη ούτε από τη δεύτερη.

Κάτι ανάλογο ισχύει με την αμερικανική END (End National Debt) του κυρίου Σώρρας και της ομάδας του, του Προέδρου κου Λαμπράκη και κυρίου Γεωργαντζά.

Χρονολογίες όπου θα συμβούν κοσμογονικά γεγονότα δίνονται από την οργάνωση για να μεταχρονολογηθούν με αφορμή μια ευφάνταστη αιτίαση ενώ άλλα σημαντικά γεγονότα ερμηνεύονται μέσα από μια φανταστική επίδραση της END στον κόσμο και τα τεκταινόμενα του. Το χέρι της END είναι τόσο αόρατο όσο το χέρι του θεού. Μόνο από το αποτέλεσμα μπορείς να καταλάβεις τις βουλές και τα έργα του Κυρίου και των εν λόγω κυρίων. Αν φυσικά πιστεύεις. Και αν πιστεύεις, η διάψευση, με όσα πραγματικά στοιχεία και αν γίνεται αυτή, δεν έχει κανένα απολύτως νόημα. Η πίστη είναι πάνω από τη λογική και ο θεός ή η END ή οποιαδήποτε άλλη οντότητα ερίζει στο μεταφυσικό είναι πάνω και πέρα και πίσω από την πραγματικότητα.

Η δημιουργία της αμερικανικής END, ή μάλλον του συστήματος πίστης της έχει τις ρίζες της σε προηγούμενες μεταφυσικές που είχαν αναπτυχθεί στην ελληνική νοόσφαιρα. Το αυγό του φιδιού δημιουργήθηκε από την φιλοσοφία της ανωτερότητας της Αρίας φυλής προσαρμοσμένη στην Ελληνική φυλή όπως αυτή αναπτύχθηκε ανάμεσα σε άλλους από τους κους Πλεύρη και αργότερα Βελόπουλο με απόγειο της τον Ορθόδοξο Εθνολαϊκισμό του κου Καρατσαφέρη και με πλατφόρμα την υβριδική νεομυθολογία του κου Δημοσθένη Λαϊκόπολου, όπου έμπλεξε την ορθοδοξία με τους αρχαίους Έλληνες, με τους Ελ και τους εξωγήινους, τον Παρθενώνα με το μάτζου πίτσου και τον πίκατσου (η τελευταία σύνδεση είναι σατυρική και δεν έχει γίνει πραγματικά στο βαθμό που γνωρίζουμε).

Κοινό στοιχείο όλων αυτών: ο Έλληνας είναι ανώτερος: Είτε λόγω γονιδίων, είτε λόγω πίστης, είτε λόγω πολιτισμικών καταβολών, είτε λόγω γλώσσας είτε λόγω οποιουδήποτε συνδυασμού των παραπάνω, ο Έλλην ήταν είναι και θα παραμείνει ανώτερος. Ο  Έλλην αποτελεί το καλό αυτού του πλανήτη και για αυτό πολεμείται λυσσαλέα και δολερά από τις σκοτεινές δυνάμεις, ανάμεσα στις οποίες υψηλά ιεραρχούνται οι αλλόπιστοι και οι αλλόφυλοι, εμβληματικό συνδυασμό των οποίων αποτελούν οι Εβραίοι. 

Στο πολιτικό πεδίο αυτά τα ιδεολογήματα διαμόρφωσαν αντιλήψεις που θα διευκόλυναν την άνοδο της Χρυσής Αυγής.

Στο πεδίο της μεταφυσικής πίστης όλοι αυτοί οι παράγοντες θα ζυμώνονταν και με την έλευση του χρηματοπιστωτικού Μεσσία κου Σώρρας θα δημιουργούσαν την END, η οποία μέσω της μεταφυσικής της στοχεύει και πολιτικά.

Η Χρυσή Αυγή παρουσιάζεται ως πολιτικό κίνημα. Σε κινήματα όμως μπορεί να υπάρχουν ηγέτες, όχι όμως μεσσίες. Αυτό είναι που διαφοροποιεί την END. Ο μεσσιανισμός της. Ο κος Σώρρας αποτελεί για κύκλους της END μεσσία. Όπως μου έχει μεταφερθεί χωρίς να είμαι για αυτόν το λόγο σε θέση να επιβεβαιώσω την αξιοπιστία της προφορικής μαρτυρίας, ο κος Λαμπράκης, ο πρόεδρος της αμερικανικής END δήλωσε σε κατ’ ιδίαν κουβέντα του ότι ο κος Σώρρας έχει έρθει από αλλού για να σώσει την Ελλάδα πρώτα και μετά τον πλανήτη.

Εγώ γνώριζα ότι ο Σώρρας είναι πατρινός. Κάποιοι άλλοι ίσως να πιστεύουν ότι προέρχεται από  το Άλφα του κενταύρου.

Και κάπως έτσι η νεομυθολογία της END αρχίζει να παίρνει άλλη τροπή.

Ο κος Λαμπράκης να δηλώνει δημόσια με περηφάνια ότι στον κο Σώρρα δόθηκαν από την αμερικανική κυβέρνηση ομόλογα 3 τρις δολαρίων ως αντάλλαγμα για την πατέντα που ο κος Σώρρας τους έδωσε. Ποια πατέντα; Μα την πατέντα της ελεύθερης ενέργειας ηλίθιοι κακόπιστοι. Απόδειξη; Το διαστημόπλοιο που μετά από 17 μήνες ταξιδιού χωρίς πιλότο και καύσιμα, επέστρεψε τον Σεπτέμβριο του 2012 στον πλανήτη μας[1]. Αυτό δήλωσε ο κος Λαμπράκης δημοσίως, το ξανατονίζουμε αυτό.

Όπως είπαμε το χέρι της END είναι το χέρι του θεού. Ένας θεός αόρατος μα πανταχού παρών και τα πάντα πληρών(ει). 

Αν δεν υπήρχαν κάποιοι σημαντικοί  παράγοντας δε θα ασχολιόμουν καθόλου με την End. Θα έλεγα άσε τους τρελούς στην τρέλα τους. Δυστυχώς όμως οι σημαντικοί παράγοντες που με υποχρεώνουν να εναντιωθώ στην END όχι από επιθυμία αλλά από καθήκον συγγραφικό υπάρχουν: Ο πρώτος είναι το οικονομικό έγκλημα. Ο δεύτερος είναι η εκμετάλλευση της λιγοστής ελπίδας που έμεινε σε αυτό το λαό να οργανωθεί και να αυτοαμυνθεί. Η αμερικανική END κάνει swaps της λιγοστής αλλά πραγματικής ελπίδας με πλουσιοπάροχες φούσκες. Ο τρίτος είναι  η περαιτέρω  γελοιοποίηση της Ελλάδας.  Ο τέταρτος είναι η ζημιά που συμβαίνει στις σχέσεις Ελλάδας-ομογένειας και η αναχαίτιση οποιασδήποτε πραγματιστικής δράσης.

Ο πέμπτος αφορά την ίδια τη νεομυθολογία της END και το πώς μπορούν να εξελιχτούν οργανωμένοι παραλογισμοί. Καθώς έχω ασχοληθεί με το θέμα είμαι σε θέση να βεβαιώσω ότι κάποιες από τις οργανώσεις που αναπτύσσουν νεομυθολογίες ή παραθρησκείες ενίοτε μετεξελίσσονται όχι μόνο σε εξτρεμιστικές δεξαμενές αλλά και σε καταστροφικές ή και αυτοκαταστροφικές οργανώσεις.

Κάποιες άλλες φορές οι νεομυθολογίες καταφέρνουν να αποκτήσουν στάτους θρησκειών όπως συνέβη με τη νεομυθολογία που ανέπτυξε ο κος Hubbard, τη σαϊντολογία.

Άλλες φορές όμως, όταν οι συνήθως από ιδιοτελή κίνητρα κινούμενοι Μεσσίες αρχίζουν να πιστεύουν στα ίδια τους τα ψέματα υμνούμενοι διαρκώς από τους πιστούς τους, τότε μπορεί να ζητήσουν από αυτούς «άλματα πίστης». Να αποδείξουν οι πιστοί την πίστη τους μέσω εξτρεμισμών, αυτοθυσίας, ακόμη και αυτοκτονίας. Να αποδείξουν ότι βάζουν την πίστη τους πάνω από την αξία της ανθρώπινης ζωής, της δικής τους ή των συνανθρώπων τους.

Τέτοια παραδείγματα δεν σπανίζουν. 

Α)O «προφήτης» Juffrey Ludgren π.χ αποσχίστηκε από μια άλλη αίρεση μετά από υπεξαίρεση χρημάτων από αυτήν. Είπε στους πιστούς τους ότι εν όψει της δευτέρας παρουσίας που πλησίαζε έπρεπε να καταλάβουν μια εκκλησία της αίρεσης. Παρότι αυτό τελικά δεν έγινε, ο Ludgren το 1989, με τη βοήθεια πιστών του «θυσίασε», δηλαδή δολοφόνησε μια οικογένεια με μικρά παιδιά.  

Β) Ο «τελευταίος προφήτης» Vernon Wayle Howell ανήλθε στην ηγεσία του «Κλάδου των Δαβιδιανών» αφού ο προηγούμενος ηγέτης τους δολοφόνησε έναν αυτοανακηρυγμένο μεσσία με τσεκουριά. Ο Howell τεκνοποιούσε με ζήλο τις γυναίκες της οργάνωσης καθώς τα 24 παιδιά του θα κυβερνούσαν εκ μέρους του Χριστού μετά τη Δευτέρα παρουσία. Απολογισμός νεκρών (1993): 82. Οι εναπομείναντες της οργάνωσης εξακολουθούν να πιστεύουν σε αυτή.

Γ)1995-1997: «Ηλιακός Ναός»:  Ένας από τους δύο ηγέτες του που θα οδηγούσαν τους πιστούς σε πλανήτη που περιστρεφόταν γύρω από τον Σείριο, ο Luc Juliet, θεωρούσε ότι ήταν ο Χριστός. Ιστορικό οικονομικής εκμετάλλευσης των πιστών. Τελικός απολογισμός νεκρών σε Γαλλία, Ελβετία, Καναδά: 74 δολοφονηθέντες και αυτόχειρες . Η οργάνωση έχει ακόμη πιστούς.

Δ) «Η Πύλη του Παραδείσου»: Καθώς ο κομήτης Hale-Bopp πλησίαζε τη Γη το 1997, οι πιστοί της Πύλης του Παραδείσου αυτοκτονούσαν για να τηλεμεταφερθούν στο διαστημόπλοιο που βρισκόταν πίσω από τον κομήτη. Ο Σώρρας δεν είχε ανακαλύψει ακόμη την «ελεύθερη ενέργεια» του για να τους μεταφέρει εκεί με ασφάλεια. Τελικός απολογισμός:  41 νεκροί. Η οργάνωση ακόμη υπάρχει.

 Ε) Ο ηγέτης του «κινήματος για την αποκατάσταση των 10 εντολών του θεού» Joseph Kibweteere παράκουσε τη συζήτηση ανάμεσα στο «Χριστό και τη Παναγία» όπου «ειπώθηκε» ότι ο κόσμος θα τελείωνε αν οι άνθρωποι δεν ακολουθούσαν πιστά τις δέκα εντολές. Η ημερομηνία που δόθηκε για την καταστροφή ήταν 31/12/1999. Όταν αυτή η ημερομηνία πέρασε ανεπιστρεπτί , ο Kibweteere μετέθεσε το τέλος του κόσμου για τις 31/21/2000. Επειδή βαρέθηκε να περιμένει για την καταστροφή, είπε να καταστρέψει τους πιστούς του. 1000 περίπου οπαδοί πυρπολήθηκαν στην Ουγκάντα το 2000

Οι επόμενες δύο οργανώσεις είχαν πέρα από τον πυρήνα της μεταφυσικής τους πίστης  ένα πολύ σημαντικό κοινό στοιχείο με την END: Είχαν όπως και η END πολιτικές επιδιώξεις. Ας μάθουμε για αυτές.

ΣΤ)  Ο αιδεσιμότατος Jim Jones παρουσίαζε τον εαυτό του ως μετενσάρκωση του Χριστού και του Γκάντι και προφήτεψε ότι θα γινόταν πυρηνικός πόλεμος τον Ιούλιο του 1965. Παρά τη διάψευση της προφητείας του ο Jones συνέχισε ακάθεκτος τη δράση του συγκεντρώνοντας γύρω από το πρόσωπο του θρησκευόμενα πλήθη. Ο στόχος του Jones ήταν πολύ διαφορετικός από τις εντυπώσεις που αρχικά άφηνε: Ο Jones ήταν μαρξιστής και χρησιμοποιούσε τη θρησκεία ως δόλωμα για να ξυπνήσει τους οπαδούς τόσο από το όπιο της θρησκείας όσο και του καπιταλισμού. Τελικός απολογισμός του «Αποστολικού σοσιαλισμού» του Jones το 1978 στον ομώνυμο  οικισμό Jonestown που ο ίδιος ίδρυσε; Πάνω από 900 νεκροί. Οι περισσότεροι αυτόχειρες και κάποιοι δολοφονημένοι.

Ζ) Οργάνωση: «Aum Shinri Kyo». Ηγέτης: Shoko Asahara, θεωρούμενος ως Χριστός από τους οπαδούς του. Ο Shoko δεν είχε μόνο θρησκευτικές επιδιώξεις. Φανατικός εθνικιστής όπως και οι άνθρωποι της END, θα ισχυριστεί ότι ταξίδεψε με χρονομηχανή στο 2006 και μίλησε με επιζήσαντες του τρίτου παγκοσμίου πολέμου. Αυτός ήταν ο λόγος που φανάτισε τους πιστούς του για να πρωτοστατήσουν σε «μια παγκόσμια επανάσταση κατά των εχθρών της Ιαπωνίας». Μέλη της οργάνωσης δολοφονούν το δικηγόρο Tsutsami Sakamoto που διερευνούσε της δραστηριότητες της οργάνωσης καθώς και την οικογένεια του.

Η οργάνωση δοκιμάζει ανεπιτυχώς βιοτρομοκρατικές επιθέσεις. Το 1995 θα πετύχει τελικά να ρίξει αέριο νεύρων Sarin στον υπόγειο του Τόκυο. Τελικός απολογισμός της επίθεσης: 12 νεκροί και 5000 τραυματίες.

Δεν ισχυριζόμαστε ότι η αμερικάνικη END θα φτάσει ποτέ σε αυτό το σημείο παρότι η ίδια δεν έχει διστάσει να καταφύγει σε εξαιρετικά ύποπτες οικονομικές δραστηριότητες.

Αυτό που λέμε είναι ότι τα διαστημόπλοια της, η ελεύθερη ενέργεια της, οι οικονομικοί της μύθοι που συνεχώς μετατίθενται χωρίς ποτέ να διαψεύδονται, οι ΕΛ της, ο εθνικισμός τύπου Χρυσής Αυγής σε συνδυασμό με το μεσσιανισμό της παραθρησκευτικού τύπου αποτελούν ένα επικίνδυνο εκρηκτικό μείγμα.

‘Ηδη φανατικοί οπαδοί της φοβερίζουν στο διαδίκτυο με μια ασπρόμαυρη λογική του τύπου αν δεν πιστεύεις στα πιστεύω μας είσαι προδότης των πιστεύω μας οπότε είσαι προδότης, μια λογική θυμίζει την αντικομουνιστική λογική άλλων δεκαετιών. Όποιος δεν συμφωνεί μαζί τους είναι εναντίον τους. Α ναι. Και προδότης. Άσχετα με το αν είναι αυτοί οι ίδιοι που διαρκώς προδίδουν αυτό που συχνά επικαλούνται: το Απολλώνιο φως: Τη λογική και την κριτική σκέψη.   

Οι άνθρωποι της αμερικανικής END δεν είναι ήρωες. Ακόμη και αν οι οικονομικές τους δραστηριότητες μπουν στο μικροσκόπιο των αρχών και διωχθούν όπως θα έπρεπε, ούτε κι ο διωγμός τους θα τους κάνει ήρωες. Ήρωας είναι αυτός που διαλέγει να θυσιάσει τον εαυτό του για το καλό των πολλών. Αυτός που είναι πρόθυμος να καταστρέψει και άλλους στο όνομα των πιστεύω του λέγεται φανατικός. Και η αμερικανική End σήμερα δεν είναι παρά ένα άντρο φανατικών και επομένως επικίνδυνων ανθρώπων.

---

[1] http://www.iefimerida.gr/news/71230/%CE%BB%CE%B1%CE%BC%CF%80%CF%81%CE%AC%CE%BA%CE%B7%CF%82-%CE%BF-%CF%83%CF%8E%CF%81%CF%81%CE%B1%CF%82-%CE%AD%CF%83%CF%84%CE%B5%CE%B9%CE%BB%CE%B5-%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BC%CF%8C%CF%80%CE%BB%CE%BF%CE%B9%CE%BF-%CF%87%CF%89%CF%81%CE%AF%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CF%8D%CF%83%CE%B9%CE%BC%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CE%B4%CE%B9%CE%AC%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BC%CE%B1-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-17-%CE%BC%CE%AE%CE%BD%CE%B5%CF%82-%CE%B2%CE%AF%CE%BD%CF%84%CE%B5%CE%BF

Read More »

H ματωμένη καρδιά

H ματωμένη καρδιά.

Του Πέτρου Αργυρίου

Ματωμένη καρδιά.

Ο άγγελος του Μνημονίου.

Με αυτά τα προσωνύμια έψαχνε μέσω αγγελιών στο διαδίκτυο η Άνγκελα να απαλύνει τον  πόνο της ψυχής της.

Γιατί είχε ματωμένα χέρια.

Έφτασε στην Αθήνα, την κάποτε κοιτίδα του πολιτισμού που τώρα απλά ήταν μια βρώμικη κηλίδα του πολιτισμού.

Ψυχή ζώσα δεν υπήρχε.

Η ελληνική τρόικα των Σαμαρά Βενιζέλου Κουβέλη είχαν φροντίσει να τους μαζέψουν όλους.

Μαθητές, παιδιά, σκυλιά, γατιά. Το κέντρο της πόλης έρμο.

Ψυχή ζώσα δεν υπήρχε.

Η καρδιά της Άνγκελας μάτωσε για μια ακόμη φορά.

Η καρδιά της μάτωνε μια φορά τον μήνα σαν να είχε περίοδο.

Αλλά κάθε φορά που μάτωνε, το αίμα έτρεχε ποτάμι, κανονική αιμορραγία.

Τόσο αίμα είχε να δει η Ευρώπη από την εποχή των Ναζί.

Μάτωσε πάλι η καρδιά της Άνγκελα και γέμισε το άδειο κέντρο της Αθήνας που έχασκε σα  να είχε πέσει βόμβα νετρονίου.

Άδεια η πόλη που πήγαν όλοι;

Όταν η Άνγκελα σταμάτησε να ματώνει, έτσι ψυχρόαιμα πια κοίταξε το κέντρο της Αθήνας:

Άδειο.

Το τέλειο οικόπεδο.

Οι Έλληνες πολιτικοί προύχοντες αφού μάζεψαν τους αλητάμπουρες κατοίκους που μαγάριζαν το κέντρο, τους νεοτσιγγάνους που περπατούσαν και ανέπνεαν σαν η χώρα τους να τους ανήκε, κόρδωναν σαν γύφτικα σκεπάρνια.

Σκεπάρνια που θερίζαν τους κατοίκους αυτής της χώρας.

 Κ-άνγκελα, κ-άνγκελα παντού για την έλευση της Κ-ανγκελα-ρίου.

Οι κάτοικοι φυλακισμένοι. Όσους δεν μαντρώσαν οι μπάτσοι, να μένουν σε κατ’ οίκον περιορισμό. Όσο ακόμη φυσικά έχουν σπίτια σε αυτό το κράτος που πωλείται ολάκερο.

«Αξιοπιστία». «Τώρα γινόμαστε αξιόπιστοι». Αποδείξαμε ότι μπορούμε να γαμάμε τον πληθυσμό, να τους παίρνουμε και τα σώβρακα και να μην κουνιέται φύλλο. Να τους φυλακίζουμε όποτε θέλουμε εμείς. Αυτή η χώρα δεν σας ανήκει ρε, πάρτε το χαμπάρι. Και χάρη σας κάνουμε που σας αφήνουμε να ζείτε εδώ πέρα. Να φυτοζωείτε.

Αυτό πάει να πει αξιοπιστία. Πολιτική Siemens.

Αξιοπιστία= κλοπή. Η κλοπή της αξιοπρέπειας. Μια χώρα σε πλειστηριασμό μαζί με τους κατοίκους τους.

Πόσο πάει; Πόσο πάει; Να βγάλουμε τη φύρα και να δούμε. Και η φύρα είναι οι κάτοικοι. Άλλα φύρα, άλλο φύρερ.

Τους βλέπω τους εκπροσώπους της ολιγαρχίας να χασκογελάνε, να σπρώχνονται για να βγάλουν μια φωτογραφία δίπλα στη ματωμένη καρδιά.

Βλέπω τη Δημ.Αρ. Τη δημοκρατική Αριστοκρατία.

Τη ΝΔ. Τη Νέα Δημοπρασία.

Το ΠΑΣΟΚ. Το Πανελλήνιο Σοσιαληστρικό κίνημα.

Βλέπω τους δήμιους του λαού μου.

Δεν έχετε ψωμί; Να φάτε παντεσπάνι.

Δεν είναι παιχνίδι πια. Δεν είναι ψευδολογία. Είναι αδυσώπητη πραγματικότητα.

Φέτος χρωστάμε να πάρουμε τα χρωστούμενα πίσω.

400 δις ματωμένα χρήματα από τη ζωή τους.

Τους χρωστάμε τους χιλιάδες θανάτους που μας κόστισαν.

Τα  ατελείωτα βασανιστήρια του ψυχολογικού πολέμου που μας κάναν.

Να τους επιστρέψουμε τον εξευτελισμό μας.

Να γίνουμε επιτέλους αξιόπιστοι. Αξιόπιστοι στη δημοκρατία.

Αυτή που προδώσαμε.

Κατ’ οίκον περιορισμό για εμάς; Κατ’ οίκον περιορισμό και για αυτούς. Μας πήρανε τα σπίτια μας; Θα πάρουμε τα δικά τους να στεγάσουμε τους άστεγους.

Οφθαλμός αντί οφθαλμού.

Σε ευχαριστούμε Άγγελε μας Άνγκελα που μας θύμισες πόσοι οργισμένοι είμαστε. Εσύ θα ‘ρθεις και θα φύγεις με ασφάλεια. Να δούμε τι θα γίνει με αυτούς που θα αφήσεις πίσω. Τα τσιράκια της ολιγαρχίας που τολμούν να βάζουν ακόμη τη λέξη Δημοκρατία στο στόμα τους σαν να παινεύονται για κατ’ εξακολούθηση βιασμούς.

Σήμερα καταλαβαίνω ότι όλα αυτά που με κρατούσαν πίσω, κρυμμένο στην ανωνυμία μου, τα παιδιά, το σπίτι, η δουλειά μου, όλα αυτά για τα οποία δεχόμουν τη χούντα, όλα αυτά, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, μέχρι να τελειώσει η χούντα, θα τα χω χάσει.

Τότε δε θα χω να φοβηθώ για τίποτα. Μα δε θα χω και τίποτα για να παλέψω.

Να μάθουμε στους εαυτούς μας ότι είμαστε λαός  και όχι μπαλάκι του πινγκ-πονγκ στα χέρια του κινγκ-κονγκ.

Τα δεσμά να σπάσουνε πριν μας πνίξουνε ατιμωτικά.

Ελλάδα 9/10/2012

Read More »