Μάρκος Κλαυσίγελος, ο αυτοκράτορας της νέας αταξίας πραγμάτων.

Μάρκος Κλαυσίγελος, ο αυτοκράτορας της νέας αταξίας πραγμάτων.

Του Πέτρου Αργυρίου (agriazwa.blogspot.com).

(Σχόλια για τον Καμίνη, το Γερμενή, τα συσσίτια, το ρατσισμό και τον αντιρατσισμό και την επιστήμη των πεομετρήσεων)

 

 

Τη μεγάλη Πέμπτη στις 2/5/2103 η παραστρατιωτική οργάνωση και νυν σημαντική πολιτική δύναμη Χρυσή Αυγή οργάνωσε ένα τέχνασμα με ουσία. Το τέχνασμα περιείχε τη θρέψη νηστικών ή οικονομικά εξαθλιωμένα συμπολιτών μας. Μια διανομή τροφίμων μόνο για Έλληνες όπως συνηθίζει να κάνει η Χρυσή Αυγή. Μόνο για Έλληνες. Κατηγορηματικά.

Αποφάσισε να το κάνει στο Σύνταγμα για να προκαλέσει αντιδράσεις και να καταδείξει για μία ακόμη φορά ότι οι υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις διέπονται από βαθύ ανθελληνισμό.

Ορίστε, μας είπε για μια ακόμη φορά: Δεν μας αφήνουν καν να μοιράσουμε τρόφιμα στους Έλληνες. Θέλουν να σας λιμοκτονήσουν.

Πολλοί πολιτικοί χώροι τσίμπησαν το δόλωμα της Χρυσής Αυγής, νιώθοντας ότι έπρεπε να πλειοδοτήσουν σε επιδείξεις των υπερευαισθησεών τους και όποιον πάρει ο χάρος. Πρώτος και καλύτερος ο δήμαρχος Αθηναίων, ο Λυκούργος ο Καμίνης που έπεσε με τα μούτρα στο τυράκι της Χρυσής Αυγής.

Ο δήμαρχος που συνεργάστηκε εκλογικά με δύο από τις πολιτικές δυνάμεις που σύντομα θα έκαναν εκατομμύρια Αθηναίων νεόπτωχους, δεν έδωσε άδεια για να γίνει ένα συσσίτιο. Γιατί;

Γιατί ήταν «ρατσιστική φιλανθρωπία». «Συσσίτιο μίσους».

Μμμμ. Από αυτές τις αντιφάσεις ξεκινάμε τη διαδρομή μας στη δαιδαλώδη ομίχλη των πολιτικών ιδεολογιών σήμερα.

Είναι καλώς τεκμηριωμένο ότι η φιλανθρωπία αποτελεί συχνά αντικείμενο εκμετάλλευσης. Συνήθως από τους μεγαλοκαρχαρίες του υπερκεφαλαίου που εξωραΐζουν το κοινωνικό τους προφίλ. 

Με αυτούς ο κος Καμίνης και άλλοι δήμαρχοι δεν είχαν ποτέ κανένα πρόβλημα. Οι φιλανθρωπίες του βρώμικου χρήματος είναι τόσο πολιτικά καθαρές.

Γύρω από το παιχνίδι των φιλανθρωπιών στήνονται ενίοτε κερδοσκοπικές απάτες.

Ούτε και με αυτές οι δήμαρχοι έχουν πρόβλημα.

Αν κολλήσεις όμως στη φιλανθρωπία μια πολιτική ταμπελίτσα, τι κερδίζεις; Η απάντηση είναι: αρκετούς νέους ψηφόρους της Χρυσής Αυγής που οι δημοσκοπήσεις τη θέλουν πλέον το τρίτο προτιμητέο πολιτικό κόμμα.

Έξοχα. Έχω κατηγορήσει και άλλες φορές τον πολιτικό χώρο της ευρύτερης αριστεράς ότι με τις επιλογές της ανεβάζει τη Χρυσή Αυγή και αποδυναμώνει το αντιμνημονιακό μπλοκ. Κανείς δεν ακούει και ο καθένας συνεχίζει το χαβά του μέσα σε μια εξελισσόμενη φρίκη που καταστρέφει εκατομμύρια ζωές στην Ελλάδα: Μιας κρίσης χωρίς ρατσιστικές διακρίσεις που απλά γουστάρει να γαμάει ανθρώπους: Όποιους βρει: Άντρες, γυναίκες, παιδιά, παππούδες, λευκούς, μαύρους, πράσινους, κόκκινους και μπλε.

Η στρατηγική της κλιμάκωσης απέναντι στη Χρυσή Αυγή είναι καταφανέστατο ότι δεν πετυχαίνει. Ή μάλλον πετυχαίνει: Να αυξάνει την επιρροή και την πειθώ της Χρυσής Αυγής στον πληθυσμό.

Συσσίτια μίσους; Σοβαρά κύριε Δήμαρχε. Είχαν δηλητηριάσει τα τρόφιμα με μίσος οι χρυσαυγίτες; Τα κατουρήσαν; Κατουράν οι Χρυσαυγίτες μωρέ; Αυτοί μόνο γαμάνε.

Θέλετε να σας πω για μίσος; Κοιτάξτε έναν από τους εκατομμύρια νεόπτωχους που έκανε την ανάγκη αφιλότιμο και καταδέχτηκε να πάρει τα ρατσιστικά τρόφιμα από τους χρυσαυγίτες.

Φαντάζεστε πως ένιωσε ο δύσμοιρος όταν είδε παρατεταγμένες διμοιρίες ΜΑΤ να τον εμποδίζουν να κάνει τι; Να πάρει τρόφιμα.

Ξέρετε πόσο ηρωικά είδαν κάποιοι φτωχοδιάβολοι τους βουλευτές της ΧΑ να μοιράζουν με τις ίδιες τους τις χερούκλες τρόφιμα και να επιτίθενται στους υφιστάμενους τους των σωμάτων καταστολής;     

Πόσοι Έλληνες ένιωσαν το χνώτο του ρατσιστικού τέρατος στο σβέρκο τους πιο ζεστό;

Πόσοι αντιλήφθηκαν αυτό ακριβώς που περιγράφετε; Τον ρατσιστή ως φιλάνθρωπο;

Θα μπορούσατε να κάνετε πολύ καλύτερα από αυτό κύριε Δήμαρχε. Να γαμηθείτε να βρείτε τρόπους να κάνετε ένα πολύ μεγαλύτερο συσσίτιο από αυτό της ΧΑ.

 Ναι ξέρω, ξέρω: Ο δήμος είναι σε άθλια οικονομική κατάσταση κλπ κλπ. Πούλα το σπίτι σου τότε και άσε τα ευαγγέλια του πολιτικά ορθού.

Ο κόσμος ανεχόταν τα παχιά τα λόγια τότε που οι αγελάδες ήταν παχιές. Τότε που οι παράδες κυλούσαν αβίαστα. Τότε που οι μπάκες γέμιζαν και μαζί με αυτές γέμιζαν και πορτοφόλια και τραπεζικοί λογαριασμοί. Τότε που δεν τον ένοιαζε η διαφθορά γιατί έπαιρνε λιγότερα ή περισσότερα από τα ψίχουλα που έπεφταν κάτω από το τραπέζι.

Τώρα που κάνει το σκατό του παξιμάδι το τελευταίο πράγμα που τον ενδιαφέρει είναι οι ευαγγελιστές του πολιτικά ορθού.

Οι Σαμαράς και Δένδιας κάναν νωρίς ανάσταση φέτος. Βλέποντας την παραφυάδα τους του συστήματος εξουσίας, την ΧΑ να φουσκώνει κι άλλο. Οι φουσκωτοί ξέρουν πώς να φουσκώνουν. Νομίζαμε ότι θα βρίσκαμε κάποιο τρόπο να τους ξεφουσκώσουμε και να ασχοληθούμε με τα πραγματικά προβλήματα του τόπου.

Αλλά η αριστερά, παιδί άλλων εποχών, φαντάζει πλέον απελπιστικά άχρηστη και αχρείαστη απέναντι στις νέες προκλήσεις με τη μόνιμη επίκληση στα αυτονόητα και στη λατρεία των δικαίων και των θριάμβων του παρελθόντος.

Ότι είχαμε, δικαιώματα, ανθρώπινες συνθήκες, τα χρωστάμε στην αριστερά.

Δεν τα χουμε πλέον: Και η αριστερά ελάχιστα έκανε για να μην τα χάσουμε.

Είμαστε πάτσι πλέον. Πληθυσμός και αριστερά πρέπει να ξαναρχίσουν από μηδενική βάση να διεκδικούν τα αυτονόητα.

Γιατί εδώ μας έφερε το πολιτικό σκηνικό αυτού του τόπου: στο μηδέν. Και το αρνητικό πρόσημο δεν απαγορεύεται. Αντίθετα, επιβάλλεται. Το βαρέλι δεν έχει πάτο. Κανένα.

Πρόστιμα για παρακώληση κυκλοφορίας και τροχόμπατσοι δεν μπορούν να σταματήσουν τη ΧΑ όσο μπορούν να σταματήσουν την σημερινή περιφορά επιταφίου. Και αυτό Καμίνη στο λέω σαν μια ιδέα για να εξοικονομήσεις λεφτά: Απαγόρευσε τον επιτάφιο. Παρακωλύει την κυκλοφορία μειονοτήτων και όχι μόνο. Βάλτους πρόστιμα. Και πες και κάτι για τα χριστιανικά συσσίτια: Μπορεί να σιτιστεί γυναίκα με τσαντόρ σε αυτά; Δεν έχουν και αυτά στοιχεία ρατσιστικής φιλανθρωπίας; 

Η δικτατορία του πολιτικά ορθού επιβάλλει μια λογοκρισία που διευκολύνει το έργο της δοσίλογης κυβέρνησης. Η προσοχή μας τρέχει πότε στη Μανωλάδα, πότε στα συσσίτια μίσους, πότε σε κρούσματα ρατσιστικής βίας, στις φρίκες που σκόπιμα προκαλούν μικρά σώματα του στρατού εξουσίας ενώ το βαρύ πυροβολικό τους μας θερίζει καθημερινά: όλους. Η επέλαση προχωρά: Η αντίσταση πολυδιασπασμένη όσο και η αντίληψή μας.

Οι δωσίλογοι με μια παγκόσμια πρωτοτυπία μετάθεσαν την εργατική πρωτομαγιά πίσω. Την ίδια μέρα όπου σημαντικό κομμάτι του πλανήτη διαδήλωνε και τιμούσε τους εργατικούς αγώνες εμείς ήμασταν τα πιο φρόνημα παιδιά του πλανήτη. Μας κολλήσαν μια αργία στις διακοπές του Πάσχα και μεις ξεπουλήσαμε μπιτ παρά την εργατική πρωτομαγιά!

Τι αξιέπαινος λαός που είμαστε!

Ας επιστρέψουμε όμως στον αντιρατσισμό που έχει αφομοιώσει πλέον ρατσιστικά στοιχεία και διώκει τους ρατσιστές υιοθετώντας κάποιες από τις βίαιες μεθόδους του ρατσισμού:

 Ρατσισμός είναι ανάμεσα σε άλλα να θεωρείς  ανθρώπους κατώτερους λόγω των πεποιθήσεων τους και να κάνεις διακρίσεις εις βάρους τους. Πολύ χειρότερος ρατσισμός είναι να τους διώκεις κιόλας. Τι συμβαίνει όταν θεωρείς τους ρατσιστές κατώτερους για τις πολιτικά τους πιστεύω; Όταν τους διώκεις;

Μα θα μου πείτε ότι αυτοί καταπατούν βασικά ανθρώπινα δικαιώματα. Ναι όντως. Ξέρω. Το κάνουν. Ξέρω όμως και άλλους που το κάνουν. Ομάδες μουσουλμάνων που δεν επιτρέπουν σε γυναίκες να έχουν πρόσωπο. Που τις έχουν ιδιοκτησία τους.

Αυτοί δεν καταπατούν βασικά ανθρώπινα δικαιώματα;

Αλλά φυσικά η δογματική αριστερά πάντα έχει πολλά μέτρα και πολλά σταθμά ανάλογα με τις δικές της προκαταλήψεις και πάντα μα πάντα έχει το δίκιο γιατί είναι στο πλευρό των αδικημένων. Και πάντα επιλεκτικά. Και ενίοτε στο πλευρό των πιο ισχυρών εκ των αδικημένων.

Φυσικά, σχεδόν ποτέ στο ανθρώπινο σύμπαν δεν υπάρχουν τόσο μονολιθικές καταστάσεις. Τίποτα δεν απαγορεύει σε έναν αδικημένο να αδικεί, τίποτε δεν απαγορεύει σε έναν αδύναμο να αδικεί έναν ακόμη πιο αδύναμο από αυτόν.

Α ναι, ναι. Υπάρχει κάτι. Λέγεται νόμος. Η έννοια του νόμου. Η έννοια της ισονομίας.

Αλλά φυσικά αυτό είναι κάτι που είναι ντεμοντέ, ντεπασέ. Η συντριβή των δημοκρατικών θεσμών από τη διαφθορά, την αυθαιρεσία και από την τρομακτική απάθεια των πληθυσμών απέναντι σε αυτά τα φαινόμενα, δίνει την ευκαιρία να ανοίξουν παλιοί λογαριασμοί: Οι αυταρχικοί να γίνονται δεσποτικοί χωρίς να υπολογίζουν κανένα πολιτικό κόστος και οι ουτοπιστές να γίνονται φρικτά μακιαβελικοί και να πιστεύουν με τον ίδιο ζήλο στην συντριβή μεγάλων κοινωνικών στρωμάτων και στην εξίσωση: προς τα κάτω-όχι προς τα πάνω.

Έτσι σε χώρους τις αριστεράς θα βρεις τύπους που χαίρονται με τη συντριβή της μεσαίας τάξης γιατί έτσι θα έχουμε κάποτε περισσότερους βιομηχανικούς εργάτες ε και επιτέλους: ένα κουμουνιστικό κόμμα στην εξουσία!

Βλέπεις θεωρητικούς άλλης πολιτικής δοξασίας να παρουσιάζουν τρομοκράτες και κοινούς ποινικούς ως ήρωες επαναστάτες και να απαιτεί από τον εχθρό του, το κράτος να τους απελευθερώσει γιατί έχουν ένα πολιτικό μανδύα που τους κάνει ανώτερους από τους κατάπτυστα υποταγμένους χιλιάδες πρώην πολίτες που φυλακίζονται για αστεία χρέη «προς το δημόσιο». Είπαμε, πολλά μέτρα, πολλά σταθμά. Για τους δικούς μας διαλέγουμε αυτό που μας βολεύει. Οι άλλοι να πανε να γαμηθούνε μαζί με το σύστημα τους. Εμείς ξέρουμε το σωστό για όλους και είμαστε οι εκλεκτοί της ιδεολογίας μας.

Περίεργο: Δεν απέχει στον πυρήνα της μισαλλοδοξίας μια τέτοια μορφή σκέψης από τους «αντιπάλους» της.

Πέρα από τη γελοιότητα της απαίτησης του «καταπιεσμένου» αριστερού κατ’ εξαίρεση να του παραδώσει ο καταπιεστής του, το κράτος, τους αδελφούς «αγωνιστές» που αυτό κρατάει ομήρους του, απαίτηση τόσο παράδοξη που θα έμοιαζε με το να βγαίνουν δημοκρατικά αντιστασιακοί στην κατοχή σε πορείες και να ζητούν από τους ναζί να απελευθερώσουν ειρηνικά αντιστασιακούς αγωνιστές, από την απαίτηση δηλαδή να θεσμοθετηθεί άτυπα εκτός από το βουλευτικό άσυλο και το αντικοινοβουλευτικό άσυλο, ο ακραίος ουτοπιστής οφείλει να αναγνωρίσει κάτι: Ότι τώρα  που το ελληνικό κράτος έχει ουσιαστικά κατασταλεί, η κρατική καταστολή έχει φτάσει στο απόγειο της μετά από δεκαετίες. Πάρτε λοιπόν μια εικόνα από το μέλλον καλοί μου διεθνιστές όπου δεν υπάρχει κράτος: ούτε πρόνοιας. Ούτε δικαίου. Υπάρχουν μονάχα εταιρίες και μεγάλα συμφέροντα που δεν είναι υπόλογοι σε κανέναν και σε τίποτε. Αντί για την ουτοπία σας, η δυστοπία τους.

Κύριοι της αδίστακτης ουτοπίας. Πουλήστε ότι έχετε και δεν έχετε, παραιτηθείτε κάθε προνομίου μιας αστικής δημοκρατίας περιλαμβανομένων και των δουλειών που έχετε και κάντε τις κολεκτίβες σας. Και πείτε μου τι θα κάνετε στην περίπτωση που επιτύχετε όταν φουρνιές των διεφθαρμένων αστών θα έρχονται απεγνωσμένα στον μικρό σας παράδεισο φέρνοντας μαζί τους πολλές από τις καταραμένες συνήθειες τους που διέφθειραν τις αστικές δημοκρατίες όταν αυτές πια είχαν φτάσει σε ένα υποφερτό σημείο κοινωνικής προόδου. Τι θα κάνετε με τους πρώην εχθρούς σας; Θα τους αποκλείσετε; Θα τους «νομιμοποιήσετε;».

Στο κάδρο των ημερών τοποθετήθηκε και ο ανεξάρτητος δήμαρχος Στυλίδας, ο Απόστολος Γκλέτσος. Ο δήμος σε συνεργασία με άλλες οντότητες αποφάσισε να μοιράσει 250 αρνιά σε οικονομικά αδύναμους. Οι δημοσιογράφοι δεν έχασαν την ευκαιρία να σκανδαλίσουν την κοινή γνώμη κάνοντας μια πολιτικά ορθή ερώτηση: Θα μοιράσετε και σε μετανάστες; Και ο Γκλέτσος εκ παραδρομής απάντησε μόνο σε Έλληνες για να το διορθώσει αργότερα. Μόνο σε ανθρώπους με χαρτιά, νομίμους και αλλοδαπούς.

Στην πρώτη του δήλωση Γκλέτσου οι παρουσιαστές έμειναν εμβρόντητοι: Και ο Γκλέτσος χρυσαυγίτης;

 Το πολιτικά ορθό υπερέχει στην  υποκρισία.

Κύριοι: Τα αρνιά δεν είναι δικά σας. Πάρτε αρνιά, στερηθείτε εσείς και δώστε τα όπου θέλετε. Δηλαδή αν η πακιστανική κοινότητα κάνει συσσίτιο για τους Πακιστανούς και μόνο θα πλακώσουν οι αντιφα και θα τα  κάνουν πουτάνα ή θα απαγορεύσει ο Καμίνης να γίνει η διανομή στο Σύνταγμα; Τι γελοιότητες είναι αυτές;

Αν κάποιος δίνει από το πλεόνασμα του ή το υστέρημα του σε άλλους, ποιος είσαι εσύ που του υποδείξεις και ή θα του επιβάλλεις που θα το δώσει ή θα του απαγορεύσεις να το δώσει;

Περιμένετε δηλαδή από τον Γκλέτσο να λύσει το επισιτιστικό πρόβλημα της Αθήνας, του Μπαγκλαντές και του πλανήτη ολόκληρου ενώ εσείς ασκείτε υψηλή κριτική από τα φιλάνθρωπα πόστα σας που έχουν ανεγερθεί πάνω σε τάφους;     

Τι γελοιότητα είναι αυτή; Το πολίτ μπιρό του πολιτικά ορθού και τα παπαγαλάκια του με τις θεωρητικές και ρατσιστικά επιλεκτικές υπερευαισθησίες του, ασκεί ήδη καταπιεστική εξουσία επιβάλλοντας έναν άκαμπτο κώδικα ηθικής και σκέψης που τσακίζει κόκκαλα. Επιβάλλει μεγάλους και πανομοιότυπους παρονομαστές ενώ αδιαφορεί πλήρως για τα πολύ μικρά κλάσματα που προκύπτουν από τις γενικεύσεις του.

Όλοι μπορούν στην Ελλάδα να είναι ρατσιστές και μισαλλόδοξοι. Όσο θέλουν. Εκτός από τους Έλληνες. Σε αυτούς απαγορεύεται να έχουν έστω και υπόνοια ρατσιστικής σκέψης παρότι ξανά και ξανά οι Έλληνες υπήρξαν θύματα ρατσισμού.

Στην Γερμανία δολοφονήθηκε Έλληνας από νεοναζί. Σχεδόν κανείς δεν κουνήθηκε. Στην Ελλάδα δολοφονούνται Έλληνες από μετανάστες. Κανείς σοβαρός άνθρωπος δεν το βλέπει αυτό σαν ρατσιστική βία. Κανείς. Το βλέπει όπως είναι: ως έγκλημα.

Η «αστυνομία» σκέψης που αναπτύσσεται στην Ελλάδα από τα αριστερά είναι τόσο κακός οιωνός όσο η αστυνομία σκέψης από τα δεξιά. Αυτό που κάνει τη διαφορά είναι το ποιος θα έχει την κάθε φορά την εξουσία στα χέρια του. Όποιος και αν την έχει, αν αυτός πιστεύει στην αστυνομία σκέψης, να είστε σίγουροι ότι πρώτη θα σκοτώσει τη δημοκρατία. Μετά κάποιους από εμάς. Ανάλογα με τα δικά του πάντα κριτήρια. Αριστερά ή δεξιά ή κεντρώα.

Οι λογικές αποκλεισμού δεν είναι προνόμιο της δεξιάς.

Ας είμαστε ειλικρινείς. Όλοι οι άνθρωποι έχουμε ρατσιστικές τάσεις. Όλοι. Φταίει το μπάσταρδο το εγωιστικό το γονίδιο μας. Προτιμάμε ανθρώπους στις παρέες μας από αυτούς που δεν γουστάρουμε. Στις δουλειές μας παίρνουμε ανθρώπους που συμπαθούμε πιο εύκολα ακόμη και αν άλλοι που αντιπαθούμε έχουν περισσότερα προσόντα.

Γαμιόμαστε με άλλους όχι με κριτήριο την αρετή και δεν το κάνουμε με τους πάντες. Πρεσάρουμε άλλους για να μας κάτσουν.  Παντρευόμαστε με ιδιοτελή κριτήρια. Επιλεκτικά είμαστε πιο κοντά στα παιδιά και τους γονείς μας.

Και κάποιες φορές σχηματίζουμε ομάδες που έχουν κοινά χαρακτηριστικά ή τουλάχιστον κοινές παραδοχές. Καθώς τα σύνολα έχουν μεγαλύτερη δύναμη από τα άτομα, αυτές οι ομάδες έχουν τη δυνατότητα, αν δεν περιορίζονται από κάτι, από τη στιγμή που προσδιορίζονται κάπως, να επιβάλουν τη θέληση τους σε κάποια απομονωμένα άτομα ή μικρότερες ομάδες που προσδιορίζονται άλλως. Και μέσα σε αυτό το πλαίσιο της επιβολής της θέλησης του περισσότερο ισχυρού στο λιγότερο ισχυρό μπορούν οι προσδορισμοί να είναι και ρατσιστικοί, ή ταξικοί, ή σεξιστικοί, ή ποδοσφαιρικοί, ή πολιτικοί, ή θρησκευτικοί ή ότι άλλο θέλετε.

Έτσι λοιπόν, για να καταργήσουμε τη δημιουργία κοινωνικών συσσωματωμάτων που έχουν τη δυνατότητα να καταπιέσουν ας προτείνουμε μια ριζική λύση: Κανείς δεν επιτρέπεται να είναι πιο ισχυρός από τον άλλον. Όλοι πρέπει να είμαστε τόσο αδύναμοι όσο ο πιο αδύναμος μας.

Προτείνεται λοιπόν η διάλυση της κοινωνίας και η απαγόρευση κάθε είδους ομάδας. Από τις τάξεις των σχολείων, μέχρι το συνδικαλισμό, τις παρτούζες και τις καλλιτεχνικές ομάδες.

Τέρμα. Ο καθείς μοναχός.

Φυσικά αυτή είναι μια απαράδεχτη ολοκληρωτική λύση για την κατάργηση του ρατσισμού.

Ας διερευνήσουμε μια άλλη: Να καταργήσουμε την οικογένεια και τις προνομιακές συναισθηματικές σχέσεις μέσα σε αυτή που εκκολάπτουν τον κοινωνικό επιλεκτισμό και τις διακρίσεις. Τα παιδιά να τα μεγαλώνει το κράτος. Ε κάπως ολοκληρωτικό ακούγεται και αυτό, δεν βρίσκετε;

Όπως και να το κάνουμε. Δεν μπορούμε να καταργήσουμε την ελευθερία βούλησης. Ή μάλλον, κανείς, δεξιός ή αριστερός που έχει μια στοιχειώδη αντίληψη περί ελευθερίας δε θα ήθελε να συμβεί κάτι τέτοιο. Αυτό που μας κάνει τέρατα, η ελευθερία βούλησης, είναι και αυτό που μας κάνει ανθρώπους. Και η μάχη είναι μέσα μας και έξω μας.

Οι αφορισμοί ήταν πάντα καταστροφικοί.     

Ξέρετε πως λύνονται αυτά τα άλυτα; Με νόμους. Μέσα στα πλαίσια μιας ευνομούμενης πολιτείας. Μέσα σε ένα πλαίσιο ισονομίας.

Δεν έχει κανένα νόημα να διακρίνουμε τη βία σε ρατσιστική ή σεξιστική ή σε ωμή. Κάποιος βλάπτει κάποιον. Απλά. Τους κοινωνικούς λόγους τους διερευνούμε προσεκτικά και προσπαθούμε να δημιουργούμε συνθήκες που δεν κάνουν τέρατα και τερατουργήματα να φαίνονται ελκυστικά ή ατιμώρητα. Μόνη δικαιολογία για την άσκηση βίας είναι η ίδια η άσκηση βίας. Κάθε μετανάστης μέσα σε ένα πλαίσιο έλλειψης προστασίας έχει κάθε δικαίωμα να προστατεύσει τον εαυτό του και τους αγαπημένους του από έναν Έλληνα ρατσιστή που του επιτίθεται. Κάθε Έλληνας έχει το δικαίωμα να προστατευτεί από κάθε μετανάστη που του επιτίθεται. Κάθε Έλληνας και μετανάστης έχουν το δικαίωμα να προστατεύσουν Έλληνες και μετανάστες όταν τους επιτίθεται κάποιος άδικα. Όσο επικίνδυνη είναι η αυτοδικία άλλο τόσο αυτονόητη είναι η αυτοάμυνα. Το δύσκολο είναι να αναγνωριστούν οι περιστάσεις.

Και είναι προκλητικές οι «προληπτικού» τύπου διώξεις σε οποιονδήποτε, ρατσιστή, μουσουλμάνο, χριστιανό, Έλληνα ή μετανάστη.  

Το αντιρατσιστικό παραλήρημα έχει φτάσει σε τέτοια σημεία που ισοπεδώνει και την επιστήμη: Διαβάζουμε λοιπόν σε λήμμα της Βικιπαίδεια ατόφια ισοπεδωτική αντιρατσιστική προπαγάνδα για τα παιδιά της 1^ης δημοτικού:

«Επίσημη θέση επιστημών

Τέτοιες πεποιθήσεις έχουν αποδειχτεί λανθασμένες από επιστημονική και ανθρωπολογική έρευνα, η οποία αποδεικνύει πώς όλοι οι άνθρωποι έχουν τον ίδιο πρόγονο, με αποτέλεσμα να έχουν τις ίδιες νοητικές και φυσιολογικές ικανότητες.» (ως έχει μέχρι και σήμερα- στις 3/5/2013)[1]

Φυσικά μια τέτοια βιβλικού τύπου εξόφθαλμη παπαριά δεν υπάρχει στην αγλλόφωνη Wikipedia και αμφιβάλλω αν υπάρχει σε οποιαδήποτε άλλη Wikipedia στον Κόσμο. Είναι δημιούργημα του Έλληνα προπαγανδιστή του αντιρατσισμού (είναι τόσο γελοία που μπορεί να το χει γράψει και κάποιος ακροδεξιός για προβοκάτσια):

Εγώ προσωπικά δεν έχω τις ίδιες νοητικές και φυσιολογικές ικανότητες ούτε με τον αδερφό μου ούτε με την αδερφή μου που προερχόμαστε από κοινούς γονείς. Η ετερότητα, η ποικολομορφία κλπ κλπ καθιστά την γονιδιακή πισίνα της ανθρωπότητας πλούσια και απαλλαγμένη από κάποιο «τελικό σκοπό», ικανή να επιλέγει κατάλληλα απέναντι σε άπειρες δυνατότητες και πιθανότητες περιβαλλοντικών συνθηκών και μόνιμα σε διαλεκτική σχέση με το σύμπαν. Στο κοινωνικό επίπεδο αυτή η ετερότητα εμφανίζεται με διάφορους τρόπους, όπως στη σκέψη, στο συναίσθημα, στην τέχνη κ.λ.π. Η διαφορετικότητα στο κοινωνικό επίπεδο είναι μια «πισίνα» που παρέχει άπειρες δυνατότητες κοινωνικής προόδου όπως στο βιολογικό επίπεδο το πολυδύναμο της γενετικής πισίνας παρέχει άπειρες δυνατότητες εξέλιξης.

Φυσικά πάντα υπάρχουν εκτροπές, αστοχίες και καταστροφές.      

Το γελοίο της διατύπωσης «Τέτοιες πεποιθήσεις έχουν αποδειχτεί λανθασμένες από επιστημονική και ανθρωπολογική έρευνα, η οποία αποδεικνύει πώς όλοι οι άνθρωποι έχουν τον ίδιο πρόγονο, με αποτέλεσμα να έχουν τις ίδιες νοητικές και φυσιολογικές ικανότητες.» αποκρύπτει τον τραγικό σταλινικού τύπου ολοκληρωτισμό της εξαφάνισης του διαφορετικού στο όνομα της διαφορετικότητας. Είναι αυτό που χαρακτηρίσαμε ως εξίσωση προς τα κάτω: Μια ισοπέδωση των ιδιαιτεροτήτων.

Όποια κεφάλια εξέχουν, είτε σωματικά είτε νοητικά, κόβονται.

Το όνειρο του συντάκτη είναι προφανώς να φτιάξει μια άφιλη φυλή ομοίων ανθρώπων και ξέρουμε και πως μεταφράζεται ένα τέτοιο όραμα στο πολιτικό επίπεδο, με τι είδους ολοκληρωτισμούς.

Ολοκληρωτισμός στο όνομα του αντιρατσισμού; Ότι να’ ναι.

Δυστυχώς μια τέτοια φυλή ανθρώπων δεν θα είναι φυλή ανθρώπων αλλά φυλή κλώνων. Από την μισανθρωπία της ευγονικής φτάσαμε στην απανθρωπιά της δυσγονικής;

Ξέρουμε ότι φυλές, ομάδες ενίοτε μοιράζονται κάποια κοινά χαρακτηριστικά. Ξέρουμε ότι κάποιες ομάδες πληθυσμών υπερτερούν σε κάποια χαρακτηριστικά. Το να πεις ότι οι μαύροι πηδάν γενικά περισσότερο ή να πεις ότι οι μαύροι είναι περισσότερο πουτσαράδες από τους λευκούς κατά τους μέσους όρους τους δεν ρατσισμός. Αντίθετα είναι υποκρισία να μην το πεις. Τώρα αν σε πει ένας μαύρος Λευκέ μικροψόλη αυτό θα ήταν ρατσιστικό καθώς υπάρχει πρόθεση ρατσιστικής προσβολής. Ρατσιστικό αλλά όχι υποκριτικό.

Ρατσιστικό και υποκριτικό είναι πχ να λες ότι οι Έλληνες τον έχουν μεγάλο. Ας μιλήσουμε για μέσους όρους παίρνοντας όχι ας απόδειξη αλλά ως ένδειξη μια πρόσφατη αμφισβητήσιμη έρευνα[2] μάλλον κακής μεθοδολογίας χωρίς φυσικά να εμπιστευόμαστε τα αποτελέσματά της:

Μ.Ο Πέη (σε ίντσες)

Αφρική:

6,3

Ευρώπη:

5,7.

Έλληνες: 5,8

Γερμανοί: 5,7.  

Μ.Β: 5,5

Γάλλοι: 5,3

Αμερική:

ΗΠΑ: 5,1

Αυστραλία:

5,2    

Πρωταθλητές πέους της Ευρώπης σύμφωνα με αυτή την αμφισβητήσιμη μελέτη είναι οι … Ισλανδοί, με 6,5 ίντσες. Ίσως για αυτό άλλοι ευρωπαϊκοί λαοί δεν μπόρεσαν να ακολουθήσουν το παράδειγμα της Ισλανδίας και ελπίζουμε να μην τους ματιάξουμε τους νησιώτες με τις μεγάλες μπάλες.  

Γιατί κάναμε αυτό το κομμάτι γτπ; Για να πούμε ότι όπως ο Ρατσισμός χρησιμοποιεί προφανή εξωτερικά χαρακτηριστικά για να υποβαθμίζει πληθυσμούς έτσι και ο αντιρατσισμός φτάνει ενίοτε να αγνοεί χαρακτηριστικά που «βγάζουν μάτι» για να κάνει μια εξίσωση προς τα κάτω.

Κανείς δεν είναι ίδιος με τον άλλο. Η ισότητα δε βασίζεται σε ομοιομορφία χυλού αλλά στην ισονομία. Αυτό είναι όλο. Ισονομία. Όλα τ’ άλλα είναι κουβέντες φανατικών που δεν μπορούν ή δε θέλουν να καταλάβουν την υφή της πραγματικότητας και προσπαθούν να κάνουν τον κόσμο κατ εικόνα και ομοίωση τους.

Διαχρονικά στην ανθρώπινη ιστορία θα βρεις πίσω από τους ευγενέστερους σκοπούς να συρρέουν τσούρμα μισαλλόδοξων φανατικών και κομπλεξικών. Και αυτοί είναι που τελικά μετατρέπουν τους ευγενέστερους των σκοπών σε σκληρές τυραννίες.       

---

[1] http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%B1%CF%84%CF%83%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82

[2] http://www.digitaljournal.com/article/333932

Read More »

Φράου-less: Λες και έτσι θα σταματήσεις την εκμετάλλευση

Φράου-less: Λες και έτσι θα σταματήσεις την εκμετάλλευση

Του Πέτρου Αργυρίου (agriazwablogspot.com)

 

Ματωμένες φράουλες. Εμείς θέλουμε τις φράουλες μας χωρίς αίμα και κομματάκια μεταναστών. Φτηνές και καθαρές.

Παραδεισένιες.

Για τους περισσότερους από εμάς, η συντριπτική πλειοψηφία των πραγμάτων που τρώμε και χρησιμοποιούμε έχουν εγκιβωτισμένους τόνους ιδρώτα. Και ενίοτε αίματος. Και είναι ιδρώτας και αίμα κυρίως αλλωνών.

Από τα αθλητικά παπούτσια που φοράς όταν κάνεις τσόκινγκ για να είσαι φιτ, μέχρι το κακάο που το παιδάκι σου λατρεύει να πίνει, από τα φιλετάκια που λατρεύει η γυναίκα σου μέχρι το καλό σου το κουστούμι, όλα αυτά και πολλά περισσότερα περιέχουν τόνους ιδρώτα και ενίοτε αίματος αλλωνών. Και φορές φορές το αίμα είναι και παιδικό.

Έτσι είναι τα πράγματα σε ετούτο των πλανήτη. Τα πράγματα των ανθρώπων είναι φτιαγμένα από ιδρώτα και αίμα. Κυρίως αλλωνών.

Όταν το αίμα είναι εισαγόμενο είναι οκ. Δε ρωτήσαμε, δε μάθαμε.

Τώρα που το αίμα χύθηκε στην Ελλάδα, η λύση είναι μία: εμπάργκο στις φράουλες Μανωλάδας να μη λερωθούν οι καταναλωτικές μας συνήθειες με εγχώριο αίμα.

Ο τοπικισμός απέκτησε κοσμοπολίτικη γκλαμουριά. Επιτέλους μπορούμε τώρα που πτωχεύσαμε να καμωνόμαστε τους συνειδητοποιημένους.

Να σε πω: Δεν πυροβόλησαν σύσσωμοι οι καλλιεργητές φράουλας λαθρεργάτες.

Όχι.

Να σου δώσω μερικά στοιχεία: Φέτος οι καλλιεργητές φράουλας στην Ευρώπη έπαιρναν 0,5 εως 0,7 το κιλό. Φαντάσου τώρα ένα καλλιεργητή που πρέπει να συγκεντρώσει ας πούμε 10000 ευρώ χωρίς να συνυπολογίσουμε τα όποια κόστη. Θα πρέπει να μαζέψει μόνος του 2000 κιλά φράουλες. Για να φας εσύ φτηνή φράουλα θα πρέπει κάποιος να μαζέψει δύο χιλιάδες κιλά φράουλες ίσα ίσα για να ζήσει.

2 χιλιάδες κιλά φράουλες.

Αν πληρώνει εργάτη 25 ευρώ μεροκάματο, ο εργάτης πρέπει να του μαζέψει αρκετά παραπάνω από 50 κιλά φράουλες, καμιά χιλιάρα φράουλες την ημέρα. Χίλιες φράουλες για να φας εσύ φράουλα του ενός ευρώ το κιλό. Να σπάσει η μέση και του καλλιεργητή και του εργάτη δηλαδή.  

Η φράουλα αποτελεί πλέον ένα από τα τρανταχτά παραδείγματα αποτυχίας της ελεύθερης αγοράς. Και η αποτυχία της ελεύθερης αγοράς είναι η μέθοδος επιβολής της. Η εξαθλίωση και η εκμετάλλευση είναι αυτά που ρίχνουν τις τιμές και οι χαμηλές τιμές είναι αυτές που δημιουργούν ακόμη περισσότερη εκμετάλλευση σε ένα φαύλο κύκλο σύνθλιψης των τιμών και των μικρών «ψαριών».

Η φρικτή ιστορία του τσιφλικά δεν μας λέει μόνο το πασιφανές του πόσο απάνθρωπος είναι ο καπιταλισμός για τους περισσότερο αδύναμους. Μας λέει το πόσο χειρότερος είναι ένας νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός όπου τα πάντα λειτουργούν χωρίς ρύθμιση, χωρίς παρέμβαση, χωρίς εποπτεία.

Άσχετα από τις πολιτικές τοποθετήσεις των εμπλεκομένων, το παράδειγμα της Μανωλάδας λειτούργησε ως τυπικό του νεοφιλελευθερισμού, αυτής της παράδοξης  πολιτικοοικονομικής αίρεσης που κυβερνά τον κόσμο:

Σωματέμποροι χωρίς ρύθμιση, έλεγχο, παρέμβαση φέραν λαθρεργάτες, από Ασία μεριά αυτή τη φορά.

Τσιφλικάδες χωρίς ρύθμιση, έλεγχο, παρέμβαση αγοράσαν την φθηνή εώς τσάμπα εργασία.

Οι λαθρεργάτες χωρίς ρύθμιση, έλεγχο, παρέμβαση, εποπτεία δουλεύαν για τα λαμόγια του κερατά δεσμευόμενοι μονομερώς από μια διμερή συμφωνία που οδήγησε σε δύο φαινόμενα: Τη φτηνή φράουλα λόγω φτηνής εργασίας που χωρίς ρύθμιση, έλεγχο, παρέμβαση πίεζε ασφυκτικά άλλους καλλιεργητές φράουλας που δεν μπορούσαν ή δεν ήθελαν για ηθικούς λόγους να έχουν πρόσβαση στη λαθρεργασία και την αμοιβή των λαθρεργατών με άπλετα νομίσματα καυτού μολυβιού.

Ο τσιφλικάς στην Μανωλάδα δεν ήταν μόνο καθήκι του κερατά. Δεν ήταν μόνο εκμεταλλευτής. Ήταν και τεράστιος μαλάκας. Και κάκιστος επιχειρηματίας.

Οι πυροβολισμοί στο ψαχνό μάτωσαν τη φράουλα παγκοσμίως. Αν δεν μπει στη φυλακή ο τσιφλικάς, του χρόνου θα ψάχνει για εργάτες με τα κιάλια. Ο νεοφιλευλερισμός έχει ανάγει κάκιστους επιχειρηματίες, κοντόφθαλμους και αδίστακτους όσο ο τσιφλικάς της Μανωλάδας σε πρότυπα. Η ελεύθερη αγορά που επιτρέπει σε κάτι τέτοιους μαλάκες να κάνουν ότι τους κατέβει είναι καταδικασμένη όχι μόνο ηθικά αλλά εν τέλει και οικονομικά. Και μαζί της θα πάρει και όλους μας.  

Αλλά ας γυρίσουμε στο μείζον θέμα, το ηθικό. Τι κάνουμε για αυτό;

Εμπάργκο. Ναι, ναι, εμπάργκο.

Ωραίο ακούγεται. Ας το μελετήσουμε λίγο όμως το πράγμα.

Πέρα από το γεγονός του ότι ποτέ δεν πολυέτρωγες φράουλες γιατί το φρούτο είναι ευαίσθητο και δεν χωράει στη μέχρι πρότινος νοοτροπία σου του ψωνίζω με την οκά και έχω στοκ στο ψυγείο μου γιατί βαριέμαι να πηγαίνω στις λαϊκές και τα σούπερ μάρκετ πάνω από μια φορά την ημέρα οπότε σου είναι και εύκολο να «στερηθείς» τις φράουλες, δείχνεις να αδυνατείς να καταλάβεις ότι με το εμπάργκο σου στις φράουλες όχι μόνο δεν αποκαθιστάς το άδικο που έγινε στους λαθρεργάτες από τους επιστάτες του συγκεκριμένου μεγαλοτσιφλικά, αλλά με χάρη, υποκρισία και ηθική ανωτερότητα αγίου, γαμάς και κάτι εκατοντάδες οικογένειες που σπαν τη μέση τους για να τρως εσύ φράουλες.

Τι θα μπορούσε να γίνει για να αποκατασταθεί το άδικο;

Λέγεται νόμος. Και τείνουμε να το ξεχνάμε, να το παρακάμπτουμε ή να διαστρεβλώνουμε.

 Δεν αναφέρομαι σε κάποιον συγκεκριμένο νόμο, αλλά στην έννοια του νόμου μέσα στα πλαίσια ενός κράτους δικαίου που ούτε είχαμε, ούτε έχουμε και ούτε προβλέπεται να έχουμε.

Μέσα σ ένα τέτοιο πλαίσιο οι επιστάτες και ο μεγαλοτσιφιλικάς θα μπαίναν μέσα για πολύ μα πολύ καιρό. Μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο, περουσιακά στοιχεία των δραστών και των ηθικών αυτουργών θα δημεύονταν και θα δημιουργούταν ένα ταμείο για την αποζημίωση των λαθρεργατών ενώ οι καλλιεργήσιμες εκτάσεις θα παραχωρούνταν σε κατά προτίμηση νέους αλλά και παλιούς καλλιεργητές που αποδεδειγμένα δεν χρησιμοποιούν τέτοιες πρακτικές αισχρής εκμετάλλευσης[1]. Μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο όλοι οι κρατικοί αξιωματούχοι που συμμετείχαν στο αίσχος θα παύονταν άμεσα και οι επιχειρηματίες του τροφίμου που συνεργάζονταν με τον μεγαλοτσιφλικά θα καλούνταν να πληρώσουν και αυτοί πρόστιμο που θα πήγαινε στο ταμείο αποκατάστασης των λαθρεργατών. Για να πάρουν τα λεφτά της αποζημίωσης οι λαθρεργάτες θα έπρεπε να υπάρχει μία και μόνη προϋπόθεση: Να «δώσουν» τους σωματέμπορες που τους φέραν στη Μανωλάδα.

Απλά, άμεσα, δρακόντεια.

Για την εξασφάλιση εργατικών χεριών θα έπρεπε όπως ήδη συμβαίνει για άλλες καλλιέργειες να συνάπτονται διακρατικές συμφωνίες.

Δυστυχώς για να συναφθούν διακρατικές συμφωνίες θα πρέπει να υπάρχουν τουλάχιστον δύο κράτη και η Ελλάδα δεν έχει δημιουργήσει κράτος. Η Ελλάδα μπορεί να κάνει μόνο παρακρατικές συμφωνίες όπως τα λαδώματα πριν τα μνημόνια και τα μνημόνια μετά τα λαδώματα.

Οι Μπαγκλαντεσιανοί λαθρεργάτες δεν ήρθαν στην Ελλάδα για τουρισμό. Ήρθαν για τον ίδιο λόγο που δουλεύεις και εσύ. Για τα φράγκα.

Το μαζί τους φάγατε που η ελληνική κοινωνία και η παγκόσμια κοινότητα εκτόξευσε κατά της Μανωλάδας είναι τόσο δίκαιο όσο το «μαζί τα φάγαμε».

Φαντάζομαι ότι δεν είναι όλοι οι καλλιεργητές στην Μανωλάδα απάνθρωπα τέρατα που ποτίζουν τις φράουλες τους με αίμα μεταναστών.

Παρά ταύτα το εμπάργκο των αστών που δεν βοηθάει τους λαθρεργάτες σε τίποτα,  καταστρέφει και τους μικρότερους καλλιεργητές φράουλας. Και τους καταστρέφει με την μύτη ψηλά να μην του βρωμάν οι φράουλες.

Τι ποιητική δικαιοσύνη θεέ μου.  

Ρε αστείε αστέ. Ξέρεις τι θέλει τώρα ο λαβωμένος μετανάστης; Θέλει το εμπάργκο σου; Πανηγυρίζει για το εμπάργκο σου και λέει πωπω ρε πούστη μου τι ηθικά υπέροχος λαός που είναι αυτοί οι υπόλοιποι Έλληνες πλην των Μανωλαδαίων;

Τα λεφτά του πίσω θέλει ρε. Όπως τα θες και εσύ.  Εσύ που δεν ήσουν και το καλύτερο παιδί καθώς μπορεί να είσαι από εκείνους τους ιδιωτικούς υπαλλήλους των Ελλήνων ολιγαρχών, του Λαυρεντιάδη, του Βγενόπουλου, του Μπόμπολα, του Λάτση, του Βαρδινογιάννη, του Μελισσανίδη κλπ κλπ ή από κείνους τους δημοσίους των μεγαλοτσιφλικάδων του ΠΑΣΟΚ που κάναν το δημόσιο ιδιωτικό τους τσιφλίκι.

Ναι ναι εσύ. ΕΣΥ. Για τα φράγκα. Έντιμοι άνθρωποι σε βρώμικες δουλείες. Γιατί και εσύ όπως και ο λαθρεργάτης τα ίδια κίνητρα είχατε, όντως ανθρώπινα πλάσματα. Δουλειά για φράγκα. Όποια δουλειά. Αστική βέβαια. Γραφειοκρατική γιατί τις αγροτικές έχουμε τους Μανωλαδαίους και τους λάθρο.

Και τώρα πάλι πουλάς ηθική ανωτερότητα.

Να σου πω κάτι: Δε θες ανισότητα; Οκ σου βρήκα λύση:

Άκου: κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας: Ναι, ναι. Με αυτό τον τρόπο δεν μπορεί να συσσωρευτεί πλούτος. Bye bye διαφορά δυναμικού, τέρμα το καύσιμο στη μηχανή του καπιταλισμού. Μου λες και μάλλον σωστά, ε δε θα γίνουμε και σοβιετία.

Οκ, άκου: τροποποίηση: Κατάργηση του κληρονομήσιμου πλούτου. Μετά θάνατον η ιδιωτική περιουσία θα περνά στο δημόσιο και θα διαμοιράζεται στους πολίτες. Όλα τα παιδιά θα γεννούνται ίσα. Όλα.

Αλλά ας είμαστε ειλικρινείς: Πέρα από τα πρακτικά προβλήματα μιας τέτοιας πρότασης όπως το ότι οι άλλες χώρες (περιλαμβανομένων και των εικονικών χωρών που λέγονται off shore) θα στρώνουν χαλί στους νέους τους πελάτες που θα ρευστοποιούν κατά μιλιούνια περιουσίες για να τις περάσουν παράτυπα στα καμάρια τους, όσοι Έλληνες έχουν πατεράδες και μανούλες που έχουν ακόμη κάτι να τους κληροδοτήσουν, δε θα δεχόμασταν την κατάργηση της κληρονομιάς ούτε με  σφαίρες.

Οκ:  Να το τροποποιήσω: Κατάργηση της κληρονομήσιμης περιουσίας για οτιδήποτε πάνω από 500000 ευρώ. Τέρμα οι υπερπλούσιοι. Πέρα από τα προβλήματα πρακτικής εφαρμογής, αυτό είναι τέλειο. Μπορεί κάποιος να βγει πρωθυπουργός με μια τέτοια πρόταση. Γιατί; Γιατί εμείς είμαστε οι πολλοί και οι εξ ορισμοί καλοί και οι άλλοι οι λίγοι και οι εξ ορισμού κακοί. Το δίκιο του φτωχού να σκεπάσει την ισχύ του πλούσιου.

Αλλά ας είμαστε ακόμη πιο ειλικρινείς. Αν τα 500000 γινόντουσαν 50000; Αν τα 50000 5000;

Το θέμα για σένα δεν είναι τόσο το τι είναι ηθικά σωστό. Το θέμα είναι αν περνάς την κρησάρα. Αυτό είναι όλο.   

 Αντί για όλες αυτές τις προτάσεις σου προτείνω κάτι άλλο. Να ξεχωρίσεις ως πολίτης, ως καταναλωτής, ως ψηφοφόρος, ως άνθρωπος, ως εραστής, ως μέλος οικογένειας, ως εργαζόμενος, ως εργοδότης την ήρα από το στάρι.

Για χρόνια επιβράβευες τη λαμογιά με κάθε δυνατό τρόπο. Μέχρι να έρθει η λυπητερή σε όλους μας.

Άσε λοιπόν τους συμψηφισμούς του μαζί τα φάγαμε και μαζί τους φάγανε. Άσε την ηθική ανωτερότητα γιατί με εξαίρεση κάτι απάνθρωπους θρησκευτικούς ηθικούς κώδικες οι περισσότεροι νεοέλληνες ποτέ δεν διέπρεψαν ηθικά, εκτρέφοντας και τρεφόμενοι από τη λαμογιά και τη διαφθορά.

 Φάε ένα σκασμό φράουλες ντόπιες μπας και ανέβει η τιμή και ξαναγίνει η φράουλα κάτι που να αξίζει να καλλιεργείται κάτω από ανθρώπινες συνθήκες ή κάνε με τους γείτονες σου μια σύμπραξη καταναλωτών που θα παίρνει απευθείας αγροτικά προϊόντα από τους καλλιεργητές και θα μπορεί οποιαδήποτε στιγμή να ελέγχει τις πρακτικές τους, καλλιέργησε φράουλες μόνος σου ή κάνε μια σύμπραξη περιαστικών καλλιεργητών μικρής κλίμακας. Βρες τρόπο να τιμωρηθούν οι ένοχοι. Κατάλαβε ότι νεοφιλελεύθερο και ηθικό δεν μπορούν να συνυπάρχουν.    

Σταμάτα να στρουθοκαμηλίζεις και να νομίζεις ότι μόνο οι φράουλες είναι ματωμένες. Έχεις φάει εν αγνοία σου και εν γνώσει σου τόσο αίμα που κουνούπι στο μπόι σου θα έσκαγε.

Α ναι. Και από τα παιδάκια σου. Τα θρεφτάρια σου. Δεν είναι κακό για κάποια από αυτά που δεν τα παίρνουν τα γράμματα να τους υποδείξεις το δρόμο του εποχιακού έστω εργάτη/αγρότη για το χαρτζιλίκι και τις ανάγκες τους και να μην ψάχνεις κάθε πουστιά για να τους κάνεις γραφειοκράτες. Για να τους κάνεις κράτος. Γιατί να ξέρεις ότι για τον νεοφιλελευθερισμό το κράτος είναι απλά ένας μηχανισμός που χρησιμοποιεί για να επιβάλει την ασυδοσία ορισμένων συμφερόντων. Όταν το κράτος κάνει τη δουλειά του (στην περίπτωση της Ελλάδας το παρακράτος), καθώς αυτό έχει μια διμερή συμφωνία με τον νεοφιλελευθερισμό που δεσμεύει το κράτος και μόνο (ουσιαστικά εσένα δεσμεύει και εσένα δημεύει και μόνο), όταν λοιπόν το κράτος κάνει τη δουλειά του νεοφιλελευθερισμού τότε ο νεοφιλελευθερισμός το πυροβολά στο ψαχνό και το στέλνει από εκεί που ήλθε.   

Τα εμπάργκο, οι απεργίες και όλες οι μαζικές στάσεις είναι πολύ σημαντικά όπλα για να παίζεις μαζί τους. Πρέπει να ξέρεις πώς να τα χρησιμοποιείς και που να τα στρέφεις αποφασιστικά αν δεν θες να τα παροπλίσεις ή να πάρουν τα σκάγια τους αθώους.

Τιμώρησε τους ενόχους. Τους τσιφλικάδες και το παρακράτος. Όχι συλλογικά τους αγρότες ρε αστέ. Γραφειοκράτη. Αυλικέ του καζινοσυστήματος που σου δίνει πολλά για να σου τα πάρει όλα.

Παραιτήσου από τη δουλειά σου αν δουλεύεις για τους ολιγάρχες ή το παρακράτος. Μην πας σε δουλειές τους. Μην ψηφίζεις τους πολιτικοικονομικούς τσιφλικάδες. Μην είσαι τόσο αφελής όσο ο Μπαγκλαντεσιανός που δεσμεύεται σε διμερής συμφωνίες που δεσμεύουν μόνο αυτόν.

Αντί για αυτά που δε θα κάνεις, κάνεις εμπάργκο στις φράουλες να πάρεις κι άλλους αθώους μαζί σου μαζί με τους ενόχους.

Και όλα αυτά τώρα που σου περνάνε ένα πολυνομοσχέδιο μπλέντερ των όποιων δικαιωμάτων σου είχαν απομείνει, ακόμη και αυτό της ατομικής ιδιοκτησίας την οποία θα με σκότωνες αν σου την καταργούσα. Εμένα ναι. Τον πρωθυπουργό που στην καταργεί αν δεν τηρείς τις ασήκωτες υποχρεώσεις σου προς ένα παρακράτος που σε πουλάει στον νεοφιλελευθερισμό, ακόμη τον ανέχεσαι. Τον μεσάζοντα του μεγαλοτσιφλικά και τον μεγαλοσωματέμπορα τον ανέχεσαι.

Αφού ετεροχρονισμένα σήκωσες το μπόι σου απέναντι στον εκμεταλλευτή της Μανωλάδας (και καλά έκανες αλλά μην νομίζεις ότι κέρδισες κάποια μάχη) και εκτονώθηκες, κρύβεσαι στην τρύπα σου τώρα που σε κάνουν λαθρεργάτη στη χώρα σου ή όπου αλλού σε εξαναγκάσουν να πας για να επιβιώσεις.

 Η Μανωλάδα συνέβαινε επί δεκαετίες. Η Μανωλάδα συνέβη. Δεν μπορείς να κάνεις κάτι για κάτι που έχει ήδη συμβεί. Η Ελλάδα συμβαίνει επί δεκαετίες. Και συνεχίζει να συμβαίνει. Ίσως να προλάβεις να διασώσεις κάτι. Μάλλον δε θα σε αφήσουν.

Μήπως τώρα έχεις αρχίσει να καταλαβαίνεις πως παίζεται το παιχνίδι ή θα περιμένεις να πάρεις και άλλα μαθήματα καταστροφής;  

---

[1] Αυτή η πρόταση αποτελεί τροποποίηση πρότασης του Άρη Χατζηστεφάνου

Read More »

Τα μαθηματικά του θανάτου

Τα μαθηματικά του θανάτου

Σχολιασμός του Πέτρου Αργυρίου πάνω στους βομβαρδισμούς της Βοστώνης, τον Μανδραβέλη, τον Χατζηστεφάνου και την ελληνική γενοκτονία (agriazwa.blogspot.com)

«Ένας νεκρός είναι μια τραγωδία- Χίλιοι είναι στατιστική». Αυτό το ρητό είχε αποδοθεί κάποτε μάλλον εσφαλμένα ή/και παραπλανητικά στον πατερούλη Στάλιν.

Ο Πάσχος ο Μανδραβέλης, όμως, με σπουδές στην ακριβή επιστήμη των «οικονομικών» μας επαναφέρει σε πρόσφατο άρθρο του στην Καθημερινή με τίτλο «Η συνέχεια του αντιαμερικανισμού...» (http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_17/04/2013_494250) στην αυστηρή λογική των μαθηματικών του θανάτου.

Γράφει λοιπόν αυτή η αστείρευτη πηγή κοινοτυπίας που καμώνεται την λόγια: «Ένα από τα βασικά προβλήματα της χώρας είναι ότι πρέπει διαρκώς να ξαναγυρίζουμε στα βασικά, στο «ένα συν ένα ίσον δύο», που μαθαίναμε στο δημοτικό. Έχουμε, λοιπόν, και λέμε: ένας νεκρός συν ένας νεκρός, ίσον δύο νεκροί· ένας Aμερικανός νεκρός συν ένας Ιρακινός νεκρός δεν μας κάνει μηδέν νεκρούς, ισούται πάλι με δύο νεκρούς ανθρώπους. Με βάση, λοιπόν, την απλή πρόσθεση, οι 22 νεκροί στο Αφγανιστάν, οι 42 στο Ιράκ και οι τρεις στις ΗΠΑ μάς κάνουν 67 νεκρούς ανθρώπους. Ούτε ένας λιγότερος.»   

Κάτσε να βγάλω το κομπιουτεράκι να κάνω τη σούμα. Ναι όντως, ο Μανδραβέλης έχει δίκιο. 67 μας κάνουν. Ξεκινώντας λοιπόν από το προφανές του αποτελέσματος μιας μαθηματικής πράξης ο Μανδραβέλης θα επεκτείνει την ισχύ ενός μαθηματικού αποτελέσματος σε όλους του τους ισχυρισμούς. Τους πολιτικούς ισχυρισμούς.

Η μέθοδος είναι το λιγότερο γελοία. Το 22+42+3= 67 είναι το βασικό του επιχείρημα.

Δεν χρειάζεται πλέον ο Μανδραβέλης να επιχειρηματολογεί: Η απάντηση είναι 67. Η απάντηση στο νόημα της ζωής; 67. Ο κόσμος σε μια λέξη; 67.  

Έμπνευση για το μεγαλειώδες άρθρο του Μανδραβέλη ήταν το σχόλιο του Άρη Χατζηστεφάνου στο twitter του «22 νεκροί χθες στο Αφγανιστάν, 42 σήμερα στο Ιράκ, 2 στις ΗΠΑ», σχόλιο το οποίο έσπευσαν ο Μανδραβέλης, η μετροπολιτική (γ)Lifo αλλά και άλλοι να χαρακτηρίσουν ως συμψηφισμό θανάτων και να κατηγορήσουν τον συντάκτη του για έναν αντιαμερικανισμό τόσο φρενήρη που ξεπερνάει την κόκκινη γραμμή της μισαλλοδοξίας και μπαίνει στη σφαίρα της μισανθρωπίας.

Φυσικά ο Χατζηστεφάνου δήλωνε το προφανές όπως και το έγραψε άλλωστε: «Από πού προκύπτει αυτό; Το σχόλιο μου αφορά την μηντιακή κάλυψη και την απόδοση διαφορετικής αξίας στην ανθρώπινη ζωή από τα ΜΜΕ».

Όντως. 42 νεκροί και εκατοντάδες τραυματίες στο Ιράκ είναι πολύ λιγότεροι από 3 νεκρούς και εκατοντάδες τραυματίες στη Βοστώνη σε μια μέρα. Αν δεν ήταν πολύ λιγότερο σημαντικοί, τα μαθηματικά του θανάτου θα επέβαλαν στα μήντια να παίζουν τους 42 νεκρούς στο Ιράκ 14 φορές περισσότερο από τους τρεις θανάτους στη Βοστώνη: 42/3=14 ή όχι κύριε Μανδραβέλη;

67+1 νεκροί: Ούτε ένας λιγότερος

Βέβαια γύρω από το θέμα της βομβαρδισμών της Βοστώνης να τονίσουμε ότι οι θάνατοι δεν ήταν τρεις.

Ήταν τέσσερις: Ο τέταρτος ήταν ο ένας από τους δύο υπόπτους τσετσένους, ο Tamerlan Tsarnaev, ο οποίος πέθανε κατά την καταδίωξη του από τις αρχές. 

Να τονίσω ξανά: Υπόπτους. Όχι ενόχους. Υπόπτους. Όχι ενόχους. Από όσο είμαι σε θέση να γνωρίζω, δεν υπάρχει αποδεικτικό υλικό για τους υπόπτους.

Αυτό που υπήρχε ήταν η συνεργασία FSB και FBI και η παρακολούθηση για χρόνια  του Tamerlan από το δεύτερο υπό το φόβο ότι ο Tamerlan είχε μεταστραφεί στον ισλαμικό αυτονομιστικό εξτρεμισμό.

Η παρουσία λοιπόν του Tamerlan στο μαραθώνιο της Βοστώνης ήταν αρκετή για να πυροδοτήσει μετά τους βομβαρδισμούς το ανθρωποκυνηγητό και των δύο αδερφών.

Το ότι οι αδερφοί επιδίωξαν να αποδράσουν και η ένοπλη αντίδρασή τους ήταν υποτίθεται όλες οι αποδείξεις που χρειαζόντουσαν οι αρχές;

Δεν πρόκειται να υπερασπιστώ τους αδερφούς γιατί δεν είμαι σε καμία θέση να είμαι βέβαιος για την αθωότητα τους ή την ενοχή τους. Είμαι βέβαιος όμως ότι προς το παρόν κανείς δεν είναι σε θέση να αποδείξει την ενοχή τους.

Αλλά ας γυρίσουμε για λίγο στο συμψηφισμό των θανάτων, τη μισαλλοδοξία και την μισανθρωπία: Με την ανακοίνωση του θανάτου του υπόπτου, αρκετοί βοστωνέζοι πανηγύρισαν έξαλλα. Πανηγύρισαν τη δολοφονία ενός υπόπτου.

Και γαμώ τα δίκαια. Αυτόματα δικαιοσύνη που αποδίδεται με σφαίρες.

Και θα τους καταλάβαινα τους βοστωνέζους. Αν είχε σκοτωθεί ο ένοχος. Όχι ένας ύποπτος. Γιατί αν σκοτώσεις τον ύποπτο, τη μαρτυρία του την παίρνει στον τάφο. Κάτι που αν ήμουν Βοστωνέζος θα με ανησυχούσε ιδιαίτερα.

Θα με ανησυχούσε ιδιαίτερα η σκέψη ότι ίσως… Ίσως να υπάρχει εκείνη η μικρή πιθανότητα το τέταρτο θύμα της έκρηξης να ήταν ο Τσετσένος. Να έχει συμβεί συμψηφισμός θύματος θύτη. Αλλά περιμένω από το φασονατζίδικο της ελληνικής δημοσιογραφίας να ξεκαθαρίσει το τοπίο γύρω από την υπόθεση.

42 Ιρακινοί και 22 Αφγανοί και 3 Αμερικανοί και 1 τσετσένος= 68 νεκροί κύριε Μανδραβέλη ούτε ένας λιγότερος.

 

 

 

 

Οι «άνανδρες βόμβες»

Το χτύπημα στο Μαραθώνιο της Βοστώνης ήταν αποτρόπαιο. Δεν χρειάζεται καμία ανάλυση και κανέναν αναλυτή αυτό. Και ήταν αποτρόπαιο γιατί οι βομβιστές κατά την εκτίμηση μου δεν είχαν στόχο με αυτό να μεγιστοποιήσουν τους νεκρούς. Το στιγμιότυπο της πυροδότησης της βόμβας δηλώνει πως οι δράστες θέλαν τραυματίες. Γιατί εκατοντάδες τραυματίες και κυρίως ακρωτηριασμένοι κοστίζουν πολλοί περισσότερο: Οι νεκροί μπορεί και να ξεχαστούν. Οι ακρωτηριασμένοι, για όσο ζουν, θα κρατούν το ψυχολογικό τραύμα της επίθεσης ανοιχτό.

Το 2010 οι ακρωτηριασμοί και η απώλεια μελών και γεννητικών οργάνων στο Αφγανιστάν αυξήθηκαν δραματικά σε σχέση με το 2009. Το 2011 αυξήθηκαν δραματικά σε σχέση με το 2010. Ανάμεσα σε άλλους λόγους αυτής της στατιστικής φαίνεται πως  ήταν πως οι Αφγανοί κατασκεύαζαν «άνανδρες νάρκες» (επιτρέψτε μου τη φράση) που στόχευαν στο να σπάσουν το ηθικό και των στρατιωτών αλλά και των πολιτών της Αμερικής.

Αυτές τις πρακτικές τις έχουν γνωρίσει οι Αμερικανοί και σε προηγούμενους πολέμους.

Τέτοια «άνανδρη βόμβα»  χτύπησε και τη Βοστώνη. Χτύπησε πολίτες.

Εκπαιδεύτηκε ο Tamerlan στην κατασκευή άνανδρων βομβών στην Τσετσενία; Δεν είμαστε σε καμιά θέση να γνωρίζουμε.

Αλλά ας ξαναγυρίσουμε στην στατιστική του θανάτου. Δεν είναι 67 οι νεκροί κ Μανδραβέλη αυτό το μήνα: Τον Απρίλιο το παγκόσμιο κοντέρ θανάτων γράφει 3.700.000 θανάτους και συνεχίζει να γράφει. Από αυτούς 48.000 είναι αυτοκτονία, 38000 οφείλονται σε βία, 11365 σε πολέμους. Δεν είναι θάνατοι κύριε Μανδραβέλη. Είναι στατιστική. 

Οι ημερήσιοι 67 νεκροί του Μανδραβέλη οφείλονται σε πολέμους και βία. Από αυτούς οι 64 οφείλονται σε μεγάλο βαθμό στον Αμερικανικό ιμπεριαλισμό. Τρεις οφείλονται σε βία. Δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε σε ποια βία: αυτή των εξτρεμιστών που έχει γεννήσει ο ιμπεριαλισμός (στον οποίο φυσικά συγκαταλέγεται και ο σοβιετικός του παρελθόντος, ο κεκαλυμμένα κομμουνιστικός που συνέβαλε στη δημιουργία εξτρεμιστών αυτονομιστών σε περιοχές της πρώην σοβιετίας) ή αυτή της κουλτούρας όπλων, εμβληματικά αμερικάνικη αν και όχι αποκλειστικά αμερικάνικη.

Μιλάμε για θανάτους και στατιστικές κε Μανδραβέλη. Για φανατισμένο αντιαμερικανικό και αντιγερμανικό αντιϊμπεριαλισμό στην Ελλάδα. Για να δούμε κάτι που εσείς οι μετριοκράτες υπάλληλοι των πολλών αφεντάδων αποκρύπτετε συστηματικά: Τους θανάτους στην Ελλάδα:

 

 

 

 

Πολλοί περισσότεροι από 67+1. Τα νούμερα της ελληνικής γενοκτονίας

Ας πάμε σε ένα δείκτη βροντερά απόλυτο: Το νούμερο που προκύπτει από την αφαίρεση του αριθμού γεννήσεων από τον αριθμό θανάτων: αυτό που προκύπτει είναι ένα συν ή ένα πλην στον ελληνικό πληθυσμό:

Μεγάλο αρνητικό δείκτη γεννήσεων-θανάτων είχαμε να δούμε από το Β’ Παγκόσμιο πόλεμο: Το 1942 είχαμε 58390 περισσότερους θανάτους από γεννήσεις.

 Για πενηντατρία χρόνια, παραπάνω από μισό αιώνα, ο ελληνικός πληθυσμός αυξάνεται διαρκώς, ακόμη και σε περιόδους κατοχής και εμφυλίων.

Η πρώτη αντιστροφή πρόσημου, μικρή έστω έρχεται με την κυβέρνηση του πολυαγαπημένου του κου Μανδραβέλη Κώστα Σημίτη το 1996 για να ξαναγυρίσει στα θετικά πρόσημα το 1997. Η αλλαγή πρόσημου το 1996 αποδεικνύεται ότι δεν είναι σύμπτωση:

Το 1998 οι θάνατοι είναι 1 774 περισσότεροι από τις γεννήσεις. Το 1999 έχουμε 2.661 περισσοτέρους θανάτους. Το 2000 1952 περισσοτέρους θανάτους. 2001-2002 μικρά θετικά πρόσημα στο σκέλος των θανάτων. Το 2003 1952 περισσοτέρους θανάτους.

Στο ρεκόρ πρωθυπουργίας των 8 ετών του Σημίτη έχουμε επίσης το ρεκόρ θανάτων σε σχέση με τις γεννήσεις. 5300 θάνατοι παραπάνω από γεννήσεις.

Φυσικά οι συσχετισμοί δεν είναι ακλόνητοι και οι δείκτες παραμένουν δείκτες καθώς και τα αποτελέσματα διαφορετικά ανάλογα με τις πηγές που χρησιμοποιεί κανείς. Αλλά κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι οι πολιτικές δεν επηρεάζουν τους πληθυσμούς και τη διάθεσή τους για ζωή.

Μετά τον υπηρέτη των δύο αφεντάδων, αμερικανών και πρωτίστως Γερμανών, από το 2004 και μέχρι και το 2010, οι γεννήσεις θα υπερσκελίσουν τους θανάτους στην Ελλάδα επί 7 συναπτά χρόνια.

Κάπως έτσι κυλούσαν τα δημογραφικά μέχρι που φτάσαμε στην αρχικά αμερικανοκίνητη και έπειτα γερμανοκίνητη κρίση στην Ελλάδα και την Ευρώπη.  

Το 2011 έχουμε το ρεκόρ θανάτων σε σχέση με τις γεννήσεις από το 1942. 4000 περισσότεροι θάνατοι από τις γεννήσεις σε μια μόλις χρονιά.  4000.

Και η θανατηφόρος τάση ενισχύεται δραματικά το 2012 όσο οι μνημονιακές πολιτικές συνεχίζουν να βαθαίνουν την ύφεση. 18000 περισσότεροι θάνατοι από γεννήσεις το 2012. 18000 χιλιάδες κε Μανδραβέλη. Αριθμοί που αρχίζουν και πλησιάζουν επικίνδυνα τα νούμερα του 1942.

Το 2013 θα είναι χειρότερο

Μέσα σε τρία χρόνια θα έχουμε ξεπεράσει τα αντίστοιχα νούμερα του β παγκοσμίου.

Δεν είμαι δημογράφος. Χρησιμοποίησα μια και μόνη πηγή για τις συγκρίσεις. Δεν χρειάζεται να είσαι δημογράφος όμως για να καταλάβεις πως η φράση «η Ελλάδα πεθαίνει» δεν είναι μόνο μεταφορική.

Μιλάμε για μια μικρή γενοκτονία, ύπουλη αλλά συστηματική γενοκτονία. Αν συνεχίσουν αυτές οι πολιτικές θα έχουμε μέσα στο επόμενα χρόνια μια γενοκτονία με τα όλα της, χειρότερη ίσως από αυτήν του Β’ παγκοσμίου.

Κάθε μέρα το 2012, κάθε μέρα είχαμε κατά μέσο όρο περίπου 50 παραπάνω θανάτους Ελλήνων από ότι γεννήσεις. Κάθε μέρα. Νούμερο κοντά στο αδιαπραγμάτευτο 67 του Μανδραβέλη. Λιγότεροι ζωντανοί, περισσότεροι νεκροί και μπόλικοι νεκροζώντανοι στην Ελλάδα.

Είναι λογικό λοιπόν το αντιιμπεριαλιστικό μένος των Ελλήνων να θεριεύει. Λογικό και δίκαιο.

Λυπάμαι για τους 3 της Βοστώνης. Εξοργίζομαι με τους 44 του Ιράκ, τους 22 του Αφγανιστάν. Και επαναστατώ για τους χιλιάδες της Ελλάδας.

Είναι λογικό και δίκαιο. Και δίκαιο και λογικό.

Αυτό που δεν είναι λογικό είναι να απαιτεί ο κάθε αρθρογράφος σε εντεταλμένη υπηρεσία να θρηνήσουμε τους 3 της Βοστώνης σαν ήταν οι μοναδικοί νεκροί του κόσμου όταν δεν προλαβαίνουμε να θάψουμε τους δικούς μας.

Λυπάμαι για τους 3 νεκρούς. Δεν υπάρχουν μέτρα σύγκρισης στο θάνατο. Υπάρχουν μέτρα για τα φέρετρα.

Ο Μανδραβέλης όχι απλά συμψηφίζει θανάτους προσθέτοντας νούμερα νεκρών. Ξεχνάει να αθροίσει σε αυτούς και τους Έλληνες που καθημερινά πεθαίνουν. Τους ελληνικούς θανάτους τους έχει θάψει κάτω από τη γραφίδα του χωρίς να έχει κάνει ούτε μια δήλωση συμπαθείας. Το αντίθετο μάλιστα. Στο όνομα του ιμπεριαλιστικού πολιτικά ορθού, μας εγκαλεί για τυχόν αντιαμερικανισμούς και αντιγερμανισμούς χρησιμοποιώντας επιχειρήματα από τα οποία συστηματικά και επιλεκτικά εξαιρεί τους Έλληνες. Γράφει λοιπόν ο συντάκτης: «Είναι άλλο πράγμα η αντίθεση σε πολιτικές -καθένας μπορεί να διαφωνεί με την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ, την οικονομική πολιτική της Γερμανίας κ.λπ.- και άλλο πράγμα το τσουβάλιασμα ενός λαού με ταμπέλες, εξαιτίας της πολιτικής που ασκεί η ηγεσία του. Η έννοια της συλλογικής ευθύνης είναι το θεμέλιο του ρατσισμού.»

Για τον ΠασΜαν (Πάσχος Μανδραβέλης) μοναχά οι Έλληνες έχουν ευθύνη… συλλογική και για τα πάντα. Έχουν ευθύνη για το τι ψηφίζουν, για τα εγκλήματα των ηγεσιών τους, για το δημόσιο, για τον αντιααμερικανισμό, για τον αντιγερμανισμό, για τα πάντα.

Αντίθετα ο υπέροχος αμερικανικός λαός δεν έχει ευθύνη για τα εγκλήματα της ηγεσίας του απέναντι σε λαούς- ανάμεσα σε αυτούς και ο Ελληνικός. Ο γερμανικός; Επίσης άμοιρος ευθυνών για τα φρικτά εγκλήματα ηγεσιών του απέναντι σε άλλους λαούς.

Για τα πάντα φταίνε οι Έλληνες. Για τα πάντα.

Ο Μανδραβέλης είναι ρατσιστής: επιλεκτικά κατά των Ελλήνων. Όχι γιατί χρησιμοποιεί την πένα του για να καταδείξει στον Έλληνα τα στραβά του και να τον βελτιώσει. Όχι, δεν είναι η βελτίωση ενός άθλιου λαού το κίνητρο του. Ο Μανδραβέλης κράζει τους Έλληνες για να τους παραλύσει από ενοχή, αδιαμαρτύρητα να καταπιέζονται από τους αφεντάδες που ο Μανδραβέλης υπηρετεί.

Ο Μανδραβέλης αυτό «το καλά να πάθουν οι Έλληνες» το υπονοεί σε κάθε του φράση που αναφέρεται σε αυτούς.    

Ο Μανδραβέλης είναι ένας από τους πολλούς επιστάτες της Μανω-ελλάδας.

 

Η ΔΟΣΙ-ΛΟΓΙΚΗ

Κάθε μέρα, μια μικρή Βοστώνη συμβαίνει στην Ελλάδα. Άλλοι πηδούν στα τρένα. Άλλοι στους σταθμούς του Μετρό. Άλλοι γυρνάν την καραμπίνα στο μούτρα τους. Άλλοι βρίσκουν τους αγαπημένους νεκρούς από εγκληματικές ενέργειες. Άλλοι πεθαίνουν στα χειρουργεία. Άλλοι πεθαίνουν γιατί δεν τους επιτράπηκε να χειρουργηθούν. Τα δελτία είναι γεμάτα θανάτους Ελλήνων.

3500 είναι μόνο οι αυτοκτονίες που έχουν προκληθεί από τις συνθήκες που έχουν επιβάλλει οι ολιγαρχίες, διεθνείς και ντόπιες,  και οι Μανδραβέληδες αυτής της χώρας να μας μιλούν για την έλλειψη σεβασμού που δείξαμε στους νεκρούς της Βοστώνης -αν και ελάχιστοι Έλληνες δείξανε έλλειψη σεβασμού στους νεκρούς της Βοστώνης.  

Τι είδους λογική είναι αυτή;

Μια «λογική» που εμείς σαν λαός γνωρίζουμε δυστυχώς πολύ καλά: Η Δοσι-λογική   

                

Read More »

Σώτη Πρετεντέρη

Σώτη Πρετεντέρη

Σχολιασμός του Πέτρου Αργυρίου (agriazwa.blogspot)

 

(πηγή Photoshop: μάλλον το http://lsm-new.blogspot.gr/2010/09/blog-post_29.html)

Είναι δύσκολο να αντιμετωπίζεις πάντα τη χυδαιότητα με ευπρέπεια. Κυρίως όταν η χυδαιότητα σερβίρεται με πολλές στρώσεις καθωσπρεπισμού.

Είναι δύσκολο να αντιμετωπίζεις τους μεγάλους μετρ του πολιτικά ορθού που το κόβουν και το ράβουν στα μέτρα των αφεντικών τους.

Είναι δύσκολο να μην εξοργίζεσαι όταν βιντεοσκοπημένοι χουλιγκάνοι όπως ο Ιωάννης Pretend-έρης (http://www.youtube.com/watch?v=xncOAtAT4hg) χαρτογραφούν την πολιτική σκηνή του τόπου τραβώντας με νερομπογιές τις διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στο κέντρο και τα άκρα. Και μετά διπλώνει τον αυτοσχέδιο χάρτη του σμίγοντας τα «άκρα» και την εκτοξεύει σαν χάρτινο αεροπλανάκι πάνω από το κεφάλι της κοινής γνώμης. Ο μπουκαλορίχτης. Ο σαϊτορίχτης.   

Είναι δύσκολο να ακούς τον Pretend-έρη δημοσίως να λέει αυτολεξεί «Να κάνω όμως ε; Εγώ να κάνω τον ηλίθιο; Να κάνω όμως τον απλό τηλεθεατή;» (http://www.youtube.com/watch?v=uuD4ByEXHlw).

Έχει δίκιο ο Ιωάννης ο Pretend-έρης. Όλοι αυτοί του ιερατείου των απόψεων των κρατούντων, ο Pretend-έρης, οι Καψήδες, ο Μανδραβέλης, ο Κανέλλης, η Τρέμη και ο Κώνστας και άλλοι παλαιοί αλλά και ανερχόμενοι αυλοκόλακες, έχουν κάνει τους απλούς τηλεθεατές ηλίθιους, ανθρώπους ανίκανους να ξεχωρίσουν την εικονική από την πραγματικότητα έξω από το πλυντήριο εγκεφάλων.

Οι εκπρόσωποι τύπου των μεγάλων συμφερόντων (άλλωστε ο ομογάλακτος Μανώλης Καψής πήρε το ρόλο του τόσο ζεστά που έγινε και επισήμως εκπρόσωπος τύπου της κυβέρνησης φάρσας του Λουκά Παπαδήμου το 2011) έχουν πάντα δίκιο.

Έχουν το δίκιο των αφεντικών τους. Το δίκιο του ισχυρού.

Έχει πάντα δίκιο ο Pretend-έρης. Το δίκιο του Pretend-έρη. Το δίκιο του μονοπωλίου απόψεων. Το δίκιου του επαγγελματία προπαγανδιστή. Το δίκιο του μηχανορράφου. 

Και όταν ο Pretend-έρης μηχανορραφεί, η Όλγα Τρέμει.

Παλεύοντας πολύ σκληρά για να αποδείξει το παπικό του αλάθητο για τη θεωρία των άκρων τα οποία ο ίδιος αυθαίρετα χαρτογραφεί για να μπορέσει να του βγει η θεωρία, πρόσφατα ο Pretend-έρης δημοσίευσε ένα εμετικό τέχνασμα, τόσο εμετικό που την πατρότητα του κάποιος οφείλει να την αποδώσει στον Pretend-έρη αλλά και αρκετά ιδιοφυές για να έχει κάποιος κάθε λόγο να αμφισβητήσει ότι η πατρότητα του τεχνάσματος ανήκει στον μέτριας ευφυΐας τηλεπαρουσιαστή.  

Παίρνοντας μέλη προσωπικοτήτων που ο ίδιος πολύ θα ήθελε να κατακρεουργήσει, ως άλλος δόκτορας Φράνκενστάιν, ο Pretend-έρης έδωσε ζωή στο δικό του τέρας:

Το Τέρας Ζωή Κασιδιάρη.

Ας διαβάσουμε τον περήφανο πατέρα να περιγράφει το τέρας του μέσα από τη στήλη του στο Βήμα:

«Στην ελληνική πολιτική ζωή κυκλοφορεί εσχάτως ένα αποτρόπαιο τέρας. Ούτε άνδρας ούτε γυναίκα. Ούτε δεξιό ούτε αριστερό. Ούτε καινούργιο ούτε παλιό.

Κάτι παράξενο, απροσδιόριστο, ετερόκλητο και ταυτοχρόνως υποδόρια επικίνδυνο.

Είναι επικίνδυνο επειδή, σε αντίθεση με τα ερμαφρόδιτα πολιτικά χαρακτηριστικά του, διαθέτει μια συγκροτημένη μέθοδο και μια διαμορφωμένη αντίληψη που το καθιστούν ελκυστικό.

Ορισμένοι ίσως ισχυριστούν ότι τόσο η μέθοδος όσο και η αντίληψη κινούνται στα όρια της ψύχωσης και εμπίπτουν ενδεχομένως στην αρμοδιότητα της ψυχιατρικής επιστήμης. Αυτό όμως δεν τις καθιστά λιγότερο επικίνδυνες…

… Διότι η ωμή αλήθεια είναι ότι κανένα τέτοιο τέρας δεν θα υπήρχε αν δεν εξέφραζε πολλά μικρά τερατάκια που κυκλοφορούν ανάμεσά μας.

Είναι τα δημιουργήματα του παθολογικού προσχήματος κάποιων «έξω» εναντίον κάποιων «μέσα» και κάποιων «κάτω» εναντίον κάποιων «επάνω».  

Κι από τη Ζωή ή τον Κασιδιάρη όλο και κάποιος γιατρός ή ψηφοφόρος μπορεί κάποια στιγμή να σε γλιτώσει.
Αλλά με τη Ζωή Κασιδιάρη τα πράγματα είναι πολύ πιο μπερδεμένα» (http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=506474)

Φυσικά ο Pretend-έρης με το τέρας του Ζωή Κασιδιάρη δεν επιτίθεται στον Ηλία Κασιδιάρη. Άλλωστε έχουν περισσότερα που τους ενώνουν πέρα από τον δημόσια εκδηλωμένο χουλιγκανισμό τους.

Ο Pretend-έρης ήταν ο τηλεπαρουσιαστής που το 1995 έβαλε την Χρυσή Αυγή από τα παρακρατικά αλώνια στα τηλεοπτικά σαλόνια εμφανίζοντας τον Γ.Γ της Χ.Α Νίκο Μιχαλολιάκο και φυσικά όχι για χάρη της πολυφωνίας στην οποία ο κος Pretend-έρης φαίνεται να είναι αλλεργικός.

Έμμεσα μπορεί λοιπόν να του αποδοθεί μέρος της πατρότητας του αυγού του φιδιού. Κάτι έκανε και αυτός για να εκκολαφτεί.

Δεν επιτίθεται λοιπόν στον Ηλία Κασιδιάρη και στην Χρυσή Αυγή ο Pretend-έρης με το τέρας του. Όχι, στη Ζωή Κωνσταντοπούλου και τον Σύριζα επιτίθεται. Ως Ιερέας των μεγάλων συμφερόντων, παντρεύει τα «άκρα» όπως φυσικά αυτός τα προσδιορίζει και τα ενώνει σε μια σάρκα.   

Γιατί επέλεξε για αυτόν τον ανίερο γάμο την κυρία Κωνσταντοπούλου την οποία και συνέζευξε με το στανιό με τον Ηλία Κασιδιάρη; Τι νιώθει ότι τον απειλεί τόσο πολύ στην κυρία Κωνσταντοπούλου που στέλνει κατόπι ολόκληρο τέρας και μάλιστα ερμαφρόδιτο να την κυνηγήσει;

Γιατί τύποι σαν τον Pretend-έρη έχουν μάθει να περνάν ζωή και κότα.

Και η Ζωή δεν είναι κότα. Γιατί η Ζωή δεν βλέπει την προανακριτική για τη λίστα Λαγκάρντ σαν ένα πικ-νικ που μόλις τελειώσει και που μετά το φαγοπότι απλά τα μαζεύουμε, βάζουμε τα σκουπίδια μας στα ταπεράκια της συγκάλυψης και φεύγουμε. Γιατί η Ζωή κάνει τη δουλειά της κάνοντας ερωτήσεις, εξαντλώντας και τον ίδιο της τον εαυτό για να φτάσει το μαχαίρι στο κόκκαλο. Το μαχαίρι που μέχρι και σήμερα ήταν αποκλειστικά στο λαιμό του Έλληνα πολίτη ενώ ο Έλληνας πολιτικός παρακολουθούσε με ηδονή Νέρωνα το αποτρόπαιο θέαμα της καταστροφής του λαού για τα εγκλήματα των πολιτικών.

Γιατί η Ζωή κάνει τη δουλειά της. Και για τους κηφήνες του συστήματος εξουσίας δεν υπάρχει τίποτα πιο ενοχλητικό από το να κάνει κάποιος τη δουλειά του ανεξάρτητα από τις αντιξοότητες και την παρασιτική νοοτροπία που έχει κατακτήσει την Ελλάδα.

Πόσο μάλλον όταν τη δουλειά της την κάνει μια γυναίκα, ξέρετε ένα από εκείνα τα διακοσμητικά πλάσματα που για τους Έλληνες είναι μόνο για πήδημα, τεκνοποίηση και νοικοκυριό. Σκεύη και οικιακοί σκλάβοι με όποια σειρά θέλετε.

Για αυτό ο Pretend-έρης στο φαντασιακό του θέλει τη Ζωή ερμαφρόδιτη. Δεν αντέχει στην ιδέα μιας γυναίκας με αρχίδια που λείπουν από πολλούς ευνούχους του συστήματος εξουσίας.

Είχε ισχυρά κίνητρα ο Pretend-έρης για να φτιάξει το ερμαφρόδιτο τέρας του: φθόνο πέους και  επαγγελματικές υποχρέωσεις. Είναι ωραία όταν μπορείς να συνδυάζεις τα κόμπλεξ σου με τη δουλειά σου και να αμείβεσαι υπέρογκα και για τα δύο.      

 Έτσι λοιπόν, ο Pretend-έρης, σε μια έκλαμψη ευφυΐας δική του ή άλλου, έστειλε το τέρας του στο κατόπι της Ζωής. 

Το τέρας του όμως έχει και εκείνα τα αναθεματισμένα τα χαρακτηριστικά του δημιουργού του. Για την ακρίβεια είναι κατ εικόνα και ομοίωση του δημιουργού του, του Ιωάννη Pretend-ερη. Γράφοντας λοιπόν ο Ιωάννης Pretend-έρης

 «Στην ελληνική πολιτική ζωή κυκλοφορεί εσχάτως ένα αποτρόπαιο τέρας. Ούτε άνδρας ούτε γυναίκα. Ούτε δεξιό ούτε αριστερό. Ούτε καινούργιο ούτε παλιό.

Κάτι παράξενο, απροσδιόριστο, ετερόκλητο και ταυτοχρόνως υποδόρια επικίνδυνο.

Είναι επικίνδυνο επειδή, σε αντίθεση με τα ερμαφρόδιτα πολιτικά χαρακτηριστικά του, διαθέτει μια συγκροτημένη μέθοδο και μια διαμορφωμένη αντίληψη που το καθιστούν ελκυστικό.

Ορισμένοι ίσως ισχυριστούν ότι τόσο η μέθοδος όσο και η αντίληψη κινούνται στα όρια της ψύχωσης και εμπίπτουν ενδεχομένως στην αρμοδιότητα της ψυχιατρικής επιστήμης. Αυτό όμως δεν τις καθιστά λιγότερο επικίνδυνες…»  

περιγράφει το πολιτικό σύστημα που τον συντηρεί ώστε ο ίδιος να το συντηρεί. Για την ερμαφρόδιτη σχέση πολιτικής- δημοσιογραφίας. Για το σύστημα εξουσίας στην Ελλάδα. Και κάνει μια έξοχη περιγραφή της τελευταίας και ελπίζουμε ύστατης εκδοχής του: της τρικομματικής κυβέρνησης Σαμαρά : «Στην ελληνική πολιτική ζωή κυκλοφορεί εσχάτως ένα αποτρόπαιο τέρας. Ούτε άνδρας ούτε γυναίκα. Ούτε δεξιό ούτε αριστερό. Ούτε καινούργιο ούτε παλιό.

Κάτι παράξενο, απροσδιόριστο, ετερόκλητο και ταυτοχρόνως υποδόρια επικίνδυνο»

Τι ποιητικό! Ούτε δεξιό ούτε αριστερό. Όντως πως αλλιώς θα περιέγραφε κάποιος κάτι που είναι ταυτόχρονα και αριστερό και  κεντρώο και ακροδεξιό; Πως αλλιώς; Κάτι που είναι φτιαγμένο από τον παλιοκομματισμό αλλά και μορφώματα που δημιουργηθήκαν ως δεκανίκια του;

Ούτε καινούριο ούτε παλιό. Κάτι παράξενο, απροσδιόριστο, ετερόκλητο και ταυτοχρόνως υποδόρια επικίνδυνο.

Τα έχει πει όλα ο ποιητής.

Κάτσε. Κάτσε να μάθουμε το πώς λειτουργεί το τέρας Pretend-ερη. Ας ακούσουμε τον κατασκευαστή του να μας περιγράφει:

« Είναι επικίνδυνο επειδή, σε αντίθεση με τα ερμαφρόδιτα πολιτικά χαρακτηριστικά του, διαθέτει μια συγκροτημένη μέθοδο και μια διαμορφωμένη αντίληψη που το καθιστούν ελκυστικό.»

Τόσο ελκυστικό που κατάφερε να σχηματίσει κυβέρνηση. Ναι, ο τρόμος μπορεί να είναι ελκυστικός.

«Ορισμένοι ίσως ισχυριστούν ότι τόσο η μέθοδος όσο και η αντίληψη κινούνται στα όρια της ψύχωσης και εμπίπτουν ενδεχομένως στην αρμοδιότητα της ψυχιατρικής επιστήμης. Αυτό όμως δεν τις καθιστά λιγότερο επικίνδυνες…» 

Όντως. Αδιάκοποι κεντρικοί πολιτικοί εκβιασμοί. Μισθοί και συντάξεις σε επίπεδο πλέον Βουλγαρίας. Αυτοκτονίες. Εκατοντάδες χιλιάδες νέο γκασταρμπαίτερς. Εκατομμύρια νεόπτωχοι και νέοι άνεργοι. Όλα αυτά έχουν προκύψει από «μια συγκροτημένη μέθοδο και μια διαμορφωμένη αντίληψη», μια μέθοδο και αντίληψη που για κάποιους κινείται «στα όρια της ψύχωσης και εμπίπτουν ενδεχομένως στην αρμοδιότητα της ψυχιατρικής επιστήμης»

Σπάνια έχω διαβάσει ποιητικότερη περιγραφή των μνημονιακών κυβερνήσεων. Τουλάχιστον αποδεικνύεται ότι κάποιοι έχουν το γνώθι σαυτών.

Τη λατρεύει ο Pretendέρης τη θεωρία των άκρων όπου όλως τυχαίως σκόπιμα ο ΣΥΡΙΖΑ, ο πιο μετριοπαθής πολιτικός χώρος της αριστεράς, τόσο μετριοπαθής που προκαλεί αγανάκτηση σε σχέση με τις προκλήσεις της εποχής, ταυτίζεται με τη Χρυσή Αυγή, την ναζιστοβασιλικοχουντική οργάνωση με την παραστρατιωτική δομή.

Για τη θεωρία των άκρων έχουμε γράψει και εμείς από εντελώς διαφορετική οπτική γωνία. Γράψαμε για να μην φτάσαν τα άκρα σε έμπρακτες ακρότητες. Όχι για να παγιδευτούμε στους εκβιασμούς ενός από τα πιο σάπια συστήματος εξουσίας στον πλανήτη που αυτοπαρουσιάζεται πλάνα ως Κεντρώο όποτε το κρίνει σκόπιμο για την διαιώνιση του.     

Ας μιλήσουμε τώρα για μια άλλη θεωρία. Για τη θεωρία του κέντρου. Για τη θεωρία που λέει όταν η πίτα μικραίνει, όλος ο θίασος της εξουσίας συσπειρώνεται όπου και αν βρισκόταν έκαστος πόλος προηγουμένως. Ας μιλήσουμε για την ερμαφρόδιτη τρικομματική:

Για το νεοφιλελεύθερο ΠΑΣΟΚ της μαζικής καταστολής και των χημικών όπλων κατά των Ελλήνων. Για τον Σαμαρά και τον Δένδια και τις εφόδους των ταγμάτων ασφαλείας στο χωριό της Ιερισσού, τις απαγωγές και τις δίκες φάρσες κατοίκων της. Για τις πριβέ παρελάσεις. Για τους ιδιωτικούς στρατούς. Για την δήθεν Αριστερά της ΔΗΜΑΡ, το κομψό ΛΑΟΣ της αριστεράς που έσπευσε να στηρίξει τα μνημόνια της ντροπής. Για τον υπουργό Βορίδη τον Σφυρί, που πριν τη ΝΔ και το ΛΑΟΣ αντικατέστησε τον Μιχαλολιάκο της Χρυσής Αυγής στην προεδρία του χουντικού μορφώματος της ΕΠΕΝ. Για τον εθνικιστή Άδωνη Γεωργιάδη του ΛΑΟΣ που πλέον χορεύει με τ’ αστέρια. Για το γιο του ιδεολόγου του Ναζισμού Πλεύρη που βρίσκεται πλέον στη ΝΔ.

Δεν είναι όμορφο Γιάννη μου; Δεν είναι photoshop. Δεν είναι ούτε αριστερό, ούτε δεξιό. Ούτε παλιό ούτε καινούργιο. Είναι ερμαφρόδιτο. Είναι το πλέγμα της εξουσίας στην Ελλάδα χωρίς make up. Γυμνό το τέρας που υπηρετείς Γιάννη μου. Δεν είναι θεωρία. Είναι πραγματικότητα. Φριχτή και απέλπιδα.

Έτσι λοιπόν, «στο κέντρο», εκεί που όλο το φάσμα της εξουσίας καταφεύγει όταν απειλείται, θα βρούμε πράγματα ετερόκλητα.

Θα βρούμε την συμπαθέστατη και πρώην αντισυστημική συγγραφέα Σώτη Τριανταφύλλου να υπερασπίζεται κατά κάποιον τρόπο τον Ιωάννη Pretend-έρη και να κατακεραυνώνει την Αυγή γιατί δεν της θυμίζει την παλιά ευπρεπή αριστερά (http://www.athensvoice.gr/the-paper/article/431/%CE%B1%CF%85%CE%B3%CE%AE-%CF%8C%CF%87%CE%B9-%C2%AB%CF%87%CF%81%CF%85%CF%83%CE%AE-%CE%B1%CF%85%CE%B3%CE%AE%C2%BB).

Και φυσικά θα είχε κάθε λόγο η Σώτη να υπερασπιστεί απέναντι σε άδικες κατηγορίες  ακόμη και κάποιον που το έχει κάνει επάγγελμα να παραπληλοροφεί και να συκοφαντεί  συστηματικά. Αλλά η Σώτη στο άρθρο της Αυγή όχι Χρυσή Αυγή (το οποίο κατά σατανική σύμπτωση μοιάζει με παλιότερο άρθρο μου «Άλλο Αυγή Άλλο Χρυσαυγή» όπου μεμφόμουν περιστασιακό συντάκτη της Αυγής για τη δημιουργία εμφυλιοπολεμικού κλίματος - ) δεν απαντά σε άδικες κατηγορίες. Αυτό που χάλασε τη Σώτη ήταν ότι ο συντάκτης δεν τηρούσε τους τύπους και δεν κρατούσε τα προσχήματα. Η αντίδραση της Σώτης δεν ήταν θέμα ουσίας αλλά τύπων.

Σώτη, όντως, ο συγκεκριμένος συντάκτης της Αυγής συγγραφικά δεν το χει. Αλλά το να βγάζεις συμπεράσματα από ένα συντάκτη για μια ολόκληρη εφημερίδα και έναν πολιτικό χώρο, ε αυτό είναι αυτό που λένε και οι «καρδινάλιοι» του συστήματος εξουσίας μια «επικίνδυνη γενίκευση». «Λαϊκισμός» με το γάντι. Και άλλα τόσα που θα μπορούσα να σου προσάψω αν μιλούσα το newspeak των μηντιαρχών.

Σε χαλάει Σώτη που ο συντάκτης γράφει με λαϊκίστικο ύφος και ήθος. Αλλά δε σχολιάζεις τίποτε για το περιγράφει ο συντάκτης με αυτό το αδόκιμο έστω ύφος. Σου χαλάει το φενγκ σούι.  Το κομ ιλ φο. Το πολιτικά ορθό της ευπρέπειας.

Σώτη, αν θες ευπρέπεια ψήφισε ΔΗΜΑΡ που είναι μελίρρυτοι. Τεράστιο προσόν για τους πολιτικούς και δημοσιογραφικούς απατεώνες. Να υποκρίνονται.

 

Σώτη ξεκαβάλα. Εντώ στο Ελλάντα, εμείς, που δεν έχουμε την πολυτέλεια όποτε χαλάνε τα πράγματα στη Νέα Υόρκη να πεταγόμαστε στο Παρίσι και όταν βαριόμαστε να ερχόμαστε για Σαφάρι στη ζούγκλα της Ελλάδας, εδώ εμείς πεθαίνουμε. Μέρα με τη μέρα. Ηθικά, συναισθηματικά και βιολογικά.

Το έχεις πάρει χαμπάρι;

Είναι καιρός να αποδεχτείς ότι δεν έχει πεθάνει η παλιά αριστερά. Απλά η αριστερή μέσα σου πέθαινε στην τρυφερή αγκάλη του κοσμοπολιτισμού.

Δεν σε κατηγορώ για τίποτε άλλα από μια βαθειά απάθεια στα δεινά ενός πληθυσμού. Και για το ότι παρά την απάθεια σου παίρνεις θέση από υποχρέωση στη συγγραφική σου ταυτότητα. Ότι απλά γράφεις για να γράφεις. Με άλλα λόγια για υποκρισία. Θεωρείς άθλιο αυτόν τον πληθυσμό; Θες να πω και εγώ ότι είναι άθλιος; Θα το πω... Άθλιοι. Και πλέον εξαθλιωμένοι άνθρωποι.  Πανάθεμα. Άνθρωποι. Που υποφέρουν. Από το στραβό τους το κεφάλι; Ναι. Αλλά υποφέρουν. Μην τους λες δεν έχετε ψωμί, φάτε το παντεσπάνι του κοσμοπολιτισμού και των απείρων δυνατοτήτων. Γιατί σε αντίθεση με σένα δεν έχουν οι Έλληνες δυνατότητες. Πολλοί από αυτούς δεν έχουν καμία δυνατότητα.

Η θλιβερή μοναξιά του κοσμοπολιτισμού, η απομόνωση από το ευρύτερο λαϊκό γίγνεσθαι δημιουργεί τερατάκια.

Η Σώτη εδώ και χρόνια βρίσκεται σε ένα τρίγωνο των βερμούτ, σε μια Neverland όπου κρατάει τα καλύτερα κομμάτια της ψυχής της για τον εαυτό της και τους προνομιακούς ομογάλακτους της. Και όταν αυτή η Neverland αρχίζει να βλέπει έναν από τους αρχιερείς της ψυχοπαθολογικής αντικοινωνικότητας της εξουσίας, τον Γιάννη Pretend-έρη, ως το θύμα και όχι ως το θύτη, ένα πράμα αυτό μπορεί να συμβαίνει: Ότι Σώτη γέρασες και υποφέρεις πλέον από πρεσβυωπία. Και αυτό είναι η πιο ευπρεπής διατύπωση που μπορώ να σκαρφιστώ.

Γιατί πέρα από τα φασιστικά διλλήματα του τύπου ή είσαι μαζί μας ή με τους άλλους, στο τέλος της ημέρας κάθε άνθρωπος με συνείδηση καλείται να απαντήσει σε ένα ερώτημα. Να το απαντήσει στον εαυτό του και για τον εαυτό του και μόνο και όχι επειδή κάποιοι θέλουν δια της βίας να τον στρατολογήσουν. Ένα ερώτημα που θέτουν οι παλιοί καλοί στίχοι:

 «Which side are you on boys (and girls). Which side are you on?»

Read More »