Συν-ένεση με το στανιό

Εδώ η συναίνεση, εκεί η συναίνεση, που είναι η συναίνεση; Συναίνεση ψάχνουν οι παπατζήδες του ελληνικού πολιτικού σκηνικού και δεν τη βρίσκουν. Για την ακρίβεια ψάχνουν για μακάκες, καθώς τα αποθέματα τους τελειώνουν. Αλλά το μνημόνιο είναι σαφές: κομμένο το κοινωνικό κράτος. Κακό αυτό. Επάρατο. Μα μαζί με το απερίγραπτο κακό του μνημονίου έρχεται και ένα καλό από τα σπλάχνα της κοινωνίας: κομμένες οι μακακίες φροντοφωνάζει η κοινωνία. Η συναίνεση έσπασε. Επιτέλους. Η τσίμπλα έπεσε από τα μάτια. Ευχαριστούμε Ελλάδα, που λέγαν και στους Ολυμπιακούς, τη φιέστα του καπιταλισμού που μας βούλιαξε ακόμη πιο βαθειά μέσα στο βόθρο μας. Ευχαριστούμε Ισπανία.

Συν-ένεση με το στανιό
Του Πέτρου Αργυρίου
(Περισσότερα για το συγγραφέα και το έργο του στο agriazwa.blogspot.com)

Θυμάμαι τον εαυτό μου νεαρότερο, ιδεαλιστή, με ιεραποστολική διάθεση να ωρύεται: Σπάστε τη μαμημένη τη συναίνεση. Σπάστε τα δεσμά που κρατάν αυτήν την κοινωνία όμηρο του εαυτού της.
Τα αλισβερίσια. Τις αλλαξοκολιές.
Και ξαφνικά φύσηξε μνημόνιο που περονιάζει το μεδούλι, και πουφ, μαγικά, πάει η συναίνεση. Υλικό ονείρου, αυτό ήταν όλο. Ενός μεταμφιεσμένου εφιάλτη που βρωμούσε κολόνια.
Τα ανέφικτα γίναν εφικτά, τα δεδομένα ζητούμενα, τα αυτονόητα γίναν αιτήματα και το αντίστροφο.
Ιουδαία κάτω από το Ρωμαϊκό ζυγό είμαστε. Μια χούφτα πουλημένοι που κάνουν κουμάντο -όσο τους παίρνει πια- και από κάτω χάβρα Ιουδαίων: ζηλωτές, μεσσιανιστές, κινήματα, αγανακτισμένοι, πρώην βολεμένοι, νυν βολεψάκηδες, οργανωμένοι, ανοργάνωτοι, μετά Χριστόν προφήτες που έρχονται από τα σπλάχνα της συναίνεσης για να καυχηθούν πως «εμείς τα λέγαμε» και να αντλήσουν αναγνώριση που δε τους αξίζει, τα πιο αταίριαστα δίπολα να βράζουν μαζί στο κοινωνικό καζάνι. Το πιο συχνό ερώτημα του Έλληνα, το ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε έχει αντικατασταθεί από το πού ήσουν εσύ; Όλα τα χει ο μπαχτσές. Εκτός από συνεννόηση. Εκατομμύρια Έλληνες συμφωνούν ότι συμφωνούν, στο ότι έχουν κοινές προτεραιότητες αλλά δεν μπορούν να συμφωνήσουν σε τι συμφωνούν. Ο πύργος της Βαβέλ. Πόσο χρήσιμη θα μας ήταν σήμερα μια λαλιά, αυτή που κάναμε χίλια κομμάτια. Πόσο θα θέλαμε να επικοινωνήσουμε τώρα που καταλαβαίνουμε ότι η γλώσσα δεν είναι αξεσουάρ προσωπικής μαγκιάς αλλά ανεκτίμητο όργανο επικοινωνίας;
Μέσα από τη διάλυση μας ξαναγινόμαστε κοιν-ωνία. Πως φτιάχνεις όμως μια καινούρια κοινωνία από τα μπάζα μιας προηγούμενης που καταρρέει; Με συνθήματα; Με πορείες; Με μίξερ;
Δεκαετίες τώρα κάνουμε μακροβούτια σε μια χάσκουσα παγίδα. Όταν αυτή χόρτασε, το δόκανο έκλεισε. Και μεις παγιδευτήκαμε.
Αλλά δεν είμαστε μόνοι. Ο υψηλότερος πολιτικός άντρας είναι πια μαζί μας. Παγιδεύτηκε και αυτός στο δόκανο που ο ίδιος ενεργοποίησε. Και τώρα ροκανίζει το πόδι του για να γλιτώσει από τη μοίρα του «λαού του». Από τουρίστας έγινε ικέτης. Φαίνεται στα λόγια του: «Αν φύγει ο Παπανδρέου θα διαγραφεί το χρέος μας θα σταθούμε στα πόδια μας;”… “Ποιος πρωθυπουργός θα ήθελε να βγαίνει με το δίσκο και να μαζεύει λεφτά από άλλες χώρες και να ακούει και τα σχολιανά του. Εγώ πάντως όχι! Δεν το κάνω για την πάρτη μου… Αλλά το κάνω για την Ελλάδα για το συνταξιούχο…

“Πειτε κ. Τσίπρα. Θέλετε να διεκδικήσω αυτά τα λεφτά; Αν πουν όλοι πήγαινε φτύσ’ τους θα το κάνω… Λέω και εγώ πολλές φορές: “άει στο καλό”…
Να κάνω τον ήρωα και προς στιγμή να αισθανθώ εθνική ανάταση αλλά ξέρετε τι ανάταση θα ήταν που θα φεύγαμε από το ευρώ; … Αυτή θα ήταν η πατριωτική στάση κ. Τσίπρα;»
Αξιοθρήνητο. Δεν το κάνω για μένα. Για την καημένη τη μανούλα μου το κάνω που ήθελε να με καμαρώσει ηγέτη.
Αγανακτισμένος και ο Παπανδρέου να λέει το ιστορικό «άει στο καλό». Αυτό πάει να πει πυγμή. Αυτό πάει να πάει οργή. Συγγνώμη, συγχωρείστε με. Είναι δείγμα πολιτικού πολιτισμού στην ώρα της ύστατης ανάγκης σου να λες «άει στο καλό». Τον θυμάστε τον πολιτικό πολιτισμό; Αν όχι ψάξτε στη σελίδα 1111 του Λεξικού των σύγχρονων πολιτικών μύθων, του λεξικού που ξεκινά με τη λέξη Δημοκρατία.
Ο Παπανδρέου ικέτης. Ο άνθρωπος που ετσιθελικά πέρασε τα σκληρότερα και αντικοινωνικότερα μάλλον μέτρα στο Δυτικό κόσμο, τώρα ικετεύει. Ζητά κατανόηση, ζητά συναίνεση. Που να βρει αυτά που ο ίδιος διέλυσε; Που να τα βρει;
Ο Παπανδρέου δεν καταρρέει πολιτικά. Προσωπικά καταρρέει. Ακόμη και όταν λέει το ποιηματάκι της παγκόσμιας διακυβέρνησης που χρόνια τώρα φανερώνει τις πηγές και τον προσανατολισμό της πολιτικής του σκέψης, το κάνει πλέον με φανερό αυτοοικτιρμό: «Όσοι διαδηλώνουν, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε τόσες πλατείες ανά τον κόσμο, απευθύνονται σε εθνικά συστήματα Δημοκρατίας, τα οποία σήμερα είναι αδύναμα, πολύ πιο αδύναμα από ό,τι παλαιά. Πέρα δηλαδή από τις ενδογενείς τους ατέλειες, που πρέπει και αυτές να αλλάξουν για να αντιμετωπιστούν, αιχμαλωτίζονται από παγκόσμιες εξουσίες και από τις αδυναμίες ενός παγκόσμιου ή περιφερειακού συστήματος».
«Υπογράμμισε ότι η νέα γενιά και οι επόμενες γενιές θα βρεθούν αντιμέτωπες με τα μεγαλύτερα, ίσως, προβλήματα που έχει αντιμετωπίσει ποτέ η ανθρωπότητα.»
Ο Παπανδρέου δηλώνει την αδυναμία του «συστήματος» δημοκρατίας. Αιχμαλωτισμένος όπως ο ίδιος δηλώνει από παγκόσμιες εξουσίες, ζητάει το δικό του πολιτικό ελικόπτερο για να διαφύγει. Και δεν του επιτρέπεται.
Αυτά έχουν οι συμφωνίες με το διάβολο. Αυτά που κερδίζεις είναι πολύ λιγότερα από αυτά που θα χάσεις. Σαν να παίρνεις δάνειο από τράπεζες ή από το ΔΝΤ ένα πράμα.
Και τώρα ήρθε η ώρα του Παπανδρέου να πληρώσει. Οι εντολείς του δε θα του επιτρέψουν να δραπετεύσει αν δε τους διασφαλίσει μια διάδοχη κατάσταση πολιτικής σταθερότητας. Για αυτό και ο Παπανδρέου ζητά συναίνεση και καταμερισμό των δικών του ευθυνών σε όλο το πολιτικό σύστημα.
Τι είδους συναίνεση ζητά ο Παπανδρέου; Μέχρι τώρα η χώρα συναινούσε στη διαφθορά και τη φαυλοκρατία. Τώρα αρχίζει να συναινεί στο δίκαιο. Η συναίνεση που ζητά ο Παπανδρέου όμως δεν είναι λαϊκή. Η προφανής δεδηλωμένη κατακραυγή των εκατοντάδων χιλιάδων Αγανακτισμένων δεν δύναται να συμπεριληφθεί στη συναίνεση που επιζητεί ο Παπανδρέου. Η συναίνεση που ζητά ο Παπανδρέου είναι κομματική, σε πείσμα των καιρών, σε πείσμα της λαϊκής βούλησης. Συγκαλεί συσκέψεις κομματαρχηγών. Συναντιέται με τον Πρόεδρα της δημοκρατίας συχνά σαν να ναι ερωτευμένα πιτσουνάκια. Φλερτάρει με το ΛΑΟΣ χαρακτηρίζοντας το υπεύθυνο και πατριωτικό. Και ο Καρατζαφέρης απαντά στο κάλεσμα βοήθειας του πρωθυπουργού προκειμένου να γευτεί κυβέρνηση, μπλοφάροντας ότι θα αποσύρει τους βουλευτές του. Όταν η μπλόφα δεν πιάνει, έρχεται ο Αντωνάκης ο Σαμαράς να βοηθήσει τον πρώην συγκάτοικό του, προτείνοντας μια υπηρεσιακή κυβέρνηση με πρόσωπα κοινής αποδοχής χωρίς τον Παπανδρέου. Αλλά όσο γενναιόδωρη και αν είναι η προσφορά του φίλου του, ο Παπανδρέου δεν μπορεί να τη δεχτεί καθώς αυτή δεν μπορεί να εγγυηθεί την πολυπόθητη πολιτική σταθερότητα που οι εντολείς του χρειάζονται για να ολοκληρώσουν το σχεδιασμό τους.
Η λύση στον Παπανδρέου πλέον δίνεται από την πιο αναπάντεχη πλευρά. Από τους εσωκομματικούς Ιζνογκούντ οι οποίοι πλήρως παροπλισμένοι εδώ και μήνες από την μνημονιακή παντοδυναμία και αντιμέτωποι πλέον με το ενδεχόμενο εκπαραθύρωσης από το σύστημα πολιτικής εξουσίας ανθρώπων τους και αντικατάστασης τους από εξωκομματικούς, βρίσκουν πλέουν την αχίλλειο πτέρνα της εξουσίας: την αδήριτη ανάγκη του Παπανδρέου να αποδράσει και να μην έχει την μοίρα άλλων μοναχικών ηγετών, μην τυχόν γίνει ο πρώτος Μουμπάρακ της Ε.Ε.
Ντόμινο οι βουλευτικές παραιτήσεις. Πρόταση (εικάζω διαδοχής) από τον Βενιζέλο στον Παπανδρέου.
Η Βάσω Παπανδρέου μαζεύει υπογραφές για τη σύγκληση της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΠΑΣΟΚ.
Ίσως ο Παπανδρέου σύντομα να λυτρωθεί από τα μνημονιακά δεσμά που ο ίδιος έφερε.
Μέσα στην αναμπουμπούλα ο Παπακωνσταντίνου παίρνει πίσω μέτρα του μεσοπρόθεσμου. Πως γίνεται αυτό; Πότε απέκτησε τόση ισχύ ένας υπουργός ο οποίος σε πρόσφατη σύσκεψη κορυφής παραγκωνίστηκε πλήρως σαν να του λέγαν «υπηρέτη μη μιλάς εκτός από όταν θα μας ρωτάς: τι θα θέλατε κύριοι»; Μέχρι σήμερα η κυβέρνηση και η σύμπραξη ΔΝΤ-τρόϊκας έπαιζαν το παιχνίδι του κακού και του φρικτού μπάτσου. Τα πάντα παρουσιάζονταν αναπόδραστα. Πίεζαν Τρόϊκα-ΔΝΤ. Παραχωρούσε η κυβέρνηση. Πίεζαν ακόμη περισσότερο, παραχωρούσε η κυβέρνηση ακόμη περισσότερο. Η παραχώρηση έγινε εξαρτημένο κυβερνητικό αντανακλαστικό. Η αιφνίδια επανάκτηση πολιτικής ισχύος ενός υπουργού και μάλιστα ενός υπουργού του οποίου η απομάκρυνση από τη θέση του πρέπει να θεωρείται δεδομένη και η απόσυρση μέτρων χωρίς εμφανή προσυνεννόηση με τους επικυρίαρχους του ΔΝΤ και της Τρόικας επιβεβαιώνει κάποια πράγματα:
-Την ύπαρξη hotline ανάμεσα στην ομάδα Παπανδρέου και των οικονομικών επικυρίαρχων.
-Την απόλυτη ενδοτικότητα αυτής της κυβέρνησης. Όπως περιέγραφε και ο Δημήτρης Καζάκης: «Αυτό που τους ενδιέφερε δεν ήταν να βάλουν σε εφαρμογή το μνημόνιο, αλλά τη δανειακή σύμβαση. Με τη δανειακή σύμβαση λοιπόν εξαναγκάσανε τη κυβέρνηση – «εξαναγκάσανε» τρόπος του λέγειν: επειδή τυχαίνει λόγω επαγγέλματος να γνωρίζω και στελέχη του ΔΝΤ, γελάγανε τις μέρες εκείνες. Μου λέγανε ότι δεν είχαν προφτάσει να στείλουν τη δανειακή σύμβαση και είχε γυρίσει πίσω υπογραμμένη.

Ή τα ίδια στελέχη πιστεύανε ότι θα υπήρχε διαπραγμάτευση, γι' αυτό ήταν ακραία η διατύπωση της δανειακής σύμβασης, με σκοπό να κοπούνε κάποιες, οι πιο ακραίες εκδοχές, μέσα από μια διαπραγμάτευση. Δεν υπήρξε τίποτα, υπογράφτηκε αβλεπί. Και γράφτηκε στον διεθνή τύπο άλλωστε πολύ έντονα, κάποιοι οικονομικοί αναλυτές είπαν «τι σόι κυβέρνηση έχετε στην Ελλάδα»
-Την ενδυνάμωση της θεώρησης μου ότι η κεντρική κυβερνητική ομάδα πρακτόρευε για να φέρει μέσω της ελληνικής κρίσης και του κινδύνου επέκτασης της σε όλη την Ευρώπη, τη σύγκλιση τρόϊκας-ΔΝΤ και να αναδείξει τη νέα αυτή οντότητα σε ένα υπερεθνικό συντονιστικό οικονομικό όργανο υπεράνω των εθνικών πολιτικών συστημάτων. Ας θυμηθούμε λίγο την πρόσφατη ρήση Παπανδρέου ο οποίος περιγράφει αυτήν ακριβώς την εξέλιξη σα να ήταν απλό θύμα της και όχι ένας από τους βασικούς συντελεστές της: «Τα εθνικά συστήματα δημοκρατίας σήμερα είναι αδύναμα, πολύ πιο αδύναμα από ότι παλαιά … αιχμαλωτίζονται από παγκόσμιες εξουσίες και από τις αδυναμίες ενός παγκόσμιου ή περιφερειακού συστήματος»
Well done Mr. Prime Sinister.
Δυστυχώς είστε και σεις πλέον θύμα των πολιτικών σας.
Τώρα ξεκίνησε ο χορός του Ζαλόγγου. Ευτυχώς θα πέσει το σαθρό πολιτικό σύστημα που για λόγους πολιτικού μάρκετινγκ χαρακτήριζαν ως «κοινοβουλετική δημοκρατία». Μάλλον επρόκειτο για απλή ανορθογραφία. Ίσως κάποιος να βρισκε το κυνοβουλετική δειμοκρατία πιο αντιπροσωπευτικό της Ελληνικής πολιτικής σκηνής. Δυστυχώς μαζί με το πολιτικό σύστημα δεν θα πέσουν οι χειρότεροι εγκληματικοί τελεστές. Σε ένα πράμα έχει δίκαιο ο Παπανδρέου. Όπως ο ίδιος διερωτάται «Αν φύγει ο Παπανδρέου θα διαγραφεί το χρέος μας θα σταθούμε στα πόδια μας;».
Έχει δίκιο. Δε θα σταθούμε στα πόδια μας. Πρέπει να μάθουμε να μπουσουλάμε πολιτικά μόνοι μας πριν καταφέρουμε να σταθούμε στα πόδια μας. Και υπάρχουν πολλοί πολιτικοί που δε θέλουν να επιτρέψουν κάτι τέτοιο. Ακόμη και αν αυτό σημαίνει νεκρούς.
Σε πρόσφατη συνέντευξη του στον αμερικανόφιλο Παπαχελά, ο Κ. Μητσοτάκης, ο δεινόσαυρος του νεοφιλελευθερισμού, μας διαβεβαίωνε ότι η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτικών είναι τίμιοι, αφήνοντας ανοιχτό το ενδεχόμενο η διαφθορά και η αδιαφάνεια να είναι ιοί από το διάστημα που έρχονται για διακοπές στην Ελλάδα και το χρέος να είναι ένα φυσικό φαινόμενο. Στη συνέχεια, ο Κ.Μ έγινε ακόμη πιο προκλητικός, εγκληματικά προκλητικός.
«Μητσοτάκης: (Οι πολιτικοί) … Έδειξαν, ειδικά στην περίπτωση αυτή (των αγανακτισμένων) ανοχή μεγάλη, υποχωρούν μπροστά στην ιαχή του πεζοδρομίου…
…Παπαχελάς: Εγώ να το καταλάβω. Αλλά εσείς πιστεύετε ότι η Βουλή πρέπει ό,τι και να γίνει αύριο ό,τι και να σημαίνει αυτό, ότι πρέπει να μείνει ανοιχτή;
Μητσοτάκης: Βεβαίως η Βουλή πρέπει να μείνει ανοιχτή, αλίμονο αν δεν μείνει η Βουλή ανοιχτή. Η δημοκρατία κ. Παπαχελά έχει χρέος να προστατέψει τον εαυτό της και οι αρχηγοί οι υπεύθυνοι πολιτικοί, οι ηγέτες όποιοι και νά ‘ναι έχουν χρέος αυτή την ώρα να κρατήσουν τη Βουλή ανοιχτή.

…Παπαχελάς: Καταλαβαίνετε ότι αυτό σημαίνει ότι μπορεί να έχουμε ακόμα..
Μητσοτάκης: (Διακόπτει απότομα): Να υπάρχει! Οτιδήποτε! Οτιδήποτε!
Παπαχελάς: Αυτό σημαίνει ότι μπορεί να έχουμε και νεκρούς...
Μητσοτάκης: Να έχουμε και νεκρούς! Τι θα πει αυτό να έχουμε;»
Η δημοκρατία που έχει χρέος να προστατεύσει τον εαυτό της από τους … πολίτες. Η δημοκρατία που απειλεί τους πολίτες αλλά δεν δέχεται απειλές. Η δημοκρατία που τρομοκρατεί αλλά δεν τρομοκρατείται… Η δημοκρατία που δε μετράει την ανθρώπινη ζωή. Η δημοκρατία αυτών των ολίγων δεν λέγεται δημοκρατία. Ολιγαρχία λέγεται. Εξουσιομανία λέγεται. Τυραννία λέγεται. Ας σταματήσουν λοιπόν οι Τυραννόσαυροι να βάζουν τη δημοκρατία στο στόμα τους. Κατάντησε λέξη βρώμικη η δημοκρατία μέσα σε αυτά τα στόματα και τα μυαλά που την αναμασούν. Χυδαία.
Σε ενδεχόμενο νεκρών διαδηλωτών τις επόμενες καυτές μέρες από το μηχανισμό καταστολής δεν θα είναι ηθικός αυτουργός μόνο η πολιτική Παπανδρέου αλλά και η προτροπή Μητσοτάκη: Να έχουμε νεκρούς! Τι θα πει να έχουμε; Αν ο Μητσοτάκης ήταν στην εξουσία, μια τέτοια φράση δε θα ήταν απλή προτροπή και παρακίνηση αλλά εντολή εκτέλεσης. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που τόσες και τόσες φημολογίες τριγυρνάν γύρω από τον Μητσοτάκη και την προσωπική του διαδρομή.
Βρισκόμαστε σε ένα ιστορικό σταυροδρόμι και μπροστά μας στέκεται ένα άλυτο που αίνιγμα που έχει να κάνει με την ανάταση ή την καταστροφή μας. Εδώ που φτάσαμε, ας αφήσουμε τα μυαλά μας να εκτεθούν στα λόγια ενός μεγάλου μας ποιητή:
«Όταν στον δρόμο της Θήβας ο Οιδίπους συνάντησε τη Σφίγγα και αυτή του έθεσε το αίνιγμά της, η απόκρισή του ήταν: Ο άνθρωπος. Τούτη η απλή λέξη χάλασε το τέρας. Έχουμε πολλά τέρατα να καταστρέψουμε. Ας συλλογιστούμε την απόκριση του»